ตอนที่๒๖ INSIDE PHU[Phu Side]
ถอยคนละก้าว คงจะดีที่สุดสำหรับในตอนนี้ เพราะใจผมไม่สงบเลย ตั้งแต่แยกออกมาผมก็คิดอะไรได้หลายอย่าง แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือความคิดถึงนี่ล่ะ หลายๆเรื่องที่ได้เจอมามันยิ่งทำให้ผมคิดมากมายไปหมด ทั้งๆที่ควรจะเชื่อใจไอ้ฟิก คนที่ผมรักมากที่สุด แต่ผมกลับทำไม่ได้ และทุกครั้งที่นึกถึงผมก็รู้สึกแย่ทุกครั้ง แต่ถ้ายังอยู่ด้วยกันทั้งๆที่ผมยังมีความคิดแบบนี้อยู่ในหัว ความสัมพันธ์ของเราคงไปไม่รอดแน่ๆ อาจจะดูใจร้าย แต่ผมไม่อยากให้มันพัง จึงเลือกจะถอยออกมาก่อน สำหรับเรื่องไอ้เพชร ผมไม่ได้โกรธไอ้ฟิกเลยแม้แต่น้อยเพราะรู้ว่าเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ แต่ไอ้เพชร ผมไม่ยังไม่ยกโทษให้มันง่ายๆหรอก
นาฬิกาชีวิตของผมเปลี่ยนไปจากเดิม จากที่เคยไปมาหาส่งไอ้ฟิก ตอนนี้กลับว่างชอบกล เหมือนสิ่งที่เคยทำทุกๆวันหายไป ผมเลือกกลับมาค้างที่บ้านเพราะเบื่อขี้หน้าไอ้เนมกับไอ้ปาแล้ว เดี๋ยวพวกมันก็ถามซอกแซกน่ารำคาญอีก อยากกลับไปหาโดโด้ด้วย ไม่ได้เจอมันตั้งนานแล้ว ตั้งแต่มีไอ้โด้ บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปเยอะเลยครับ ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น อาจเพราะพ่อสละเวลามาอยู่บ้านเยอะกว่าแต่ก่อนก็ได้
“ว่าไง ไอ้โด้”ลงมาจากรถได้ เจ้าลูกหมาสีดำ ขนเรียบหางกุด ก็วิ่งปรี่เข้ามาหาทันที ตอนนี้มันเก่งถึงขั้นฟังคำสั่งง่ายๆรู้เรื่องแล้ว พ่อกับแม่เป็นคนสอนเองกับมือ แถมยังมาจิกกัดผมอีกว่าสอนหมา สอนง่ายกว่าผมหลายเท่า
“เอาไว้ว่างๆจะพาพี่ฟิกมาเล่นด้วยอีกทีนะ”ผมกลัวว่าไอ้โด้จะไม่ชินกับไอ้ฟิก ไอ้ตินก็ด้วย ยังไม่เคยเจอโดโด้น้อยของผมเลย ระหว่างที่กำลังฟัดกับลูกหมา พ่อก็เดินหน้าขรึมมาหา
“แปลก…ทำไมวันนี้แกถึงกลับบ้าน”
“คิดถึงหมา”ผมตอบโดยที่ไม่มองหน้าอีกฝ่าย
“เหอะ”ชอบทำเสียงแบบนี้ทุกที ผมเกาพุงไอ้โด้ก่อนจะเงยหน้ามองคนตรงหน้า
“ผมก็อยากกลับมานอนที่บ้านบ้าง แปลกมากเหรอไง”
“แปลกสิ ปกติแกก็คลุกอยู่กับไอ้เจ้าฟิกนั่น”ผมใจแกว่งเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อมัน
“ช่วงนี้มันงานเยอะ ผมไม่อยากรบกวน”ผมไม่อยากคุยถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ จึงเดินเลี่ยงเข้าบ้าน
“พรุ่งนี้วันอะไร แกยังจำได้ใช่ไหม”ผมหยุดชะงักในทันที คลื่นความรู้สึกแย่เข้ามาเกาะกุมอีกครั้ง
“ผมไม่มีวันลืมหรอก เลิกคิดว่าผมเป็นคนชั่วช้าขนาดนั้นเสียที”ผมเร่งฝีเท้าเข้าไปในบ้านเร็วขึ้น วันนี้เป็นวันครบรอบวันเสียชีวิตของคู่อริเก่า ทุกๆปีผมจะเอาพวงมาลัยไปวางที่โกศเสมอ เรื่องที่ไม่อยากลืม กลับฝังแน่น เหมือนรอยแผลเป็น ถึงแม้จะหายขาดแต่ก็ยังปรากฏรอยแผลเอาไว้ แต่ก็ดีแล้วที่ผมยังไม่ลืม ไม่อย่างนั้นผมคงเกลียดตัวเองมากกว่านี้แน่ๆ
“อ้าว ภูวันนี้มาคนเดียวเหรอลูก”แม่เดินออกมาจากครัว กวาดสายตามองรอบๆเหมือนคิดว่าจะได้เห็นไอ้ฟิก
“ครับ พอดีผมอยากลองทานกับข้าวฝีมือแม่บ้าง”แม่หลุดยิ้มทันที
“วันนี้มาแปลกนะเรา อ้อนแบบนี้จะเอาอะไร หึ”ผมได้แต่ยิ้ม
“ผมไม่ได้อ้อนซักหน่อย”
“เมื่อตอนเล็กๆภูก็ทำท่าทางแบบนี้ ตอนที่น้องหมาตัวแรกตาย ยังแอบย่องมาหาแม่ตอนดึกๆให้แม่กล่อมให้หลับอยู่เลย”แค่คำพูดธรรมดาๆของแม่กลับทำให้ผมรู้สึกตื้อในอกแปลกๆ น้ำตาพาลจะไหลออกมาง่ายๆเสียอย่างนั้น
“ผมแค่…เหนื่อยๆน่ะครับ ใกล้จะจบแล้ว แถมผมยังต้องเตรียมตัวฝึกงานกับพ่ออีก”ผมยอมตกลงเรียนรู้งานในช่วงสั้นๆ ถ้าหากไม่เวิร์ค คงให้คนที่มีฝีมือสานต่อ แม่เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะวางมือลงบนบ่าของผมเบาๆ
“เป็นอะไรรึเปล่าภู”ผมเม้มริมฝีปากเพื่อปกปิดความรู้สึกอ่อนแอที่พุ่งขึ้นมา นานมากแล้วจริงๆที่ผมไม่ได้ยินคำนี้ออกมาจากคนในครอบครัว
“เปล่าครับ”ผมฝืนยิ้มส่งไปให้ท่าน
“โกหกอีกแล้ว เรื่องเกี่ยวกับแฟนเรารึเปล่า”แม้ว่าผมจะไม่ได้ตอบออกมา แต่ดูเหมือนท่านจะเข้าใจอย่างรวดเร็ว
“ไปรอแม่ที่โซฟาไป เดี๋ยวจะเล่านิทานให้ฟัง”ผมหลุดหัวเราะ
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะครับ”แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไปรอที่โซฟา ไถลตัวไปกับโซฟานุ่มๆ เลื่อนโทรศัพท์ไปมาอย่างเหม่อลอย ระหว่างนั้นแม่ก็เข้ามาพอดี
“มานอนตรงนี้ แม่จะนวดขมับให้”ผมลุกมองแม่หยิบหมอนอิงวางลงบนตัก พร้อมกับตบให้ผมนอนลงมาแต่ผมเก้อเขินเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้
“ไม่เอาน่า เครียดมากเดี๋ยวเส้นเลือดในสมองแตกนะ”แม่พยักหน้าให้ผมนอนบนหมอนอิง ผมถอนหายใจก่อนจะทำตาม รู้สึกแปลกจริงๆ สองสามปีหลังผมกับที่บ้านแทบไม่ได้มีโมเม้นคุยอบอุ่นเลยด้วยซ้ำ เหมือนผมกลายเป็นคนแปลกหน้า เป็นส่วนเกินของบ้านนี้ บรรยากาศที่เหมือนไม่ต้อนรับทำให้ผมเลือกไปอยู่ที่คอนโดหรือไม่ก็หอเพื่อนมากกว่า
“ภู ยังเห็นว่าแม่เป็นแม่อยู่รึเปล่า”ผมลืมตามองใบหน้าหมองเศร้าของแม่อย่างตกใจ ไม่คิดว่าท่านจะพูดอะไรแบบนี้
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะครับ ถึงผมไม่เคยเชื่อแม่ ก็ไม่ได้หมายความว่าผมไม่เห็นหัวแม่นะ”จู่ๆก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมา
“แล้วทำไมภูถึงไม่เล่าเรื่องไม่สบายใจให้แม่ฟังบ้างเลยล่ะ เรื่องของภู แม่แทบไม่รู้อะไรเลยนะ”ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง จะให้พูดยังไงดี ช่องว่างที่เกิดขึ้นทำให้ผมปิดกั้นตัวเองกับครอบครัวมากเกินกว่าจะเปิดใจให้ง่ายๆ ผมจึงหลับตาลงเพื่อหลบ
สายตาหม่นๆของแม่แทน
“แม่แค่อยากรู้ว่าภูเป็นยังไง มีความสุขดีไหม ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร แม่ไม่ได้อยากจะก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวอะไรของเราหรอก”มือนุ่มเลื่อนมานวดตรงขมับอย่างเบามือ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ผ่อนลมหายใจให้เป็นปกติ
“ผม…ก็อธิบายไม่ถูก ตั้งแต่ผมเกิดมา…เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกมีความสุขมากๆที่ได้อยู่กับมัน มันก็แค่คนไม่เอาไหนคนนึง แต่ผมก็รักมันมากกว่าที่คิดอีก ทั้งๆที่เรื่องของเรา นิสัยของเราไม่มีทางเข้ากันได้เลย แต่ก็เป็นมัน แค่มันคนเดียวที่ทำให้ผมยอมทุกอย่าง ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมแทบจะไม่ต้องปรับตัวเข้าหาใครเลยด้วยซ้ำ ผมรักมันมากจนกลัว กลัวว่าสักวันจะถูกมันทิ้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงกลัวได้ขนาดนี้”ฝามือนุ่มๆของแม่ยังนวดวนบริเวณขมับไปเรื่อยๆเหมือนจะปลอบผมกลายๆ
“ถ้ารักเขามาก ก็รักษาเขาไว้ดีๆสิลูก”
“พยายามอยู่ครับ”ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กขี้แยขึ้นมาชอบกล
“ผมกับมันต้องคอยประคองความสัมพันธ์ไว้เพราะมันเปราะบางกว่าที่คิด ผมไม่อยากอยู่ใกล้ๆมันทั้งๆที่ในหัวมีแต่ความคิดแย่ๆเลยครับแม่ ผมเลือกถอยออกมาคนละก้าว แม่ว่าผมทำถูกไหม…”อาการเก้อกระดากวางท่าหายไปหมดเมื่อผมได้พูดออกมาหมดเปลือกแบบนี้ รู้สึกน้ำหนักที่บ่าลดลงไปกว่าเดิมเยอะ
“ถูกหรือผิด แม่ไม่ใช่คนตัดสินนะภู”
“ผมกับมันผ่านเรื่องด้วยกันมาก็เยอะ แทนที่จะเข้มแข็งอย่างที่แสร้งทำ แต่ผมกลับรู้สึกอ่อนแอจนน่าสมเพช ทำให้มันรู้สึกแย่ๆ
เพราะคำพูดของตัวเอง ทำไมผมถึงเห็นแก่ตัวได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้”ผมพึมพำเบาๆ ทั้งที่รู้ดีว่ารู้สึกแย่แค่ไหนหากถูกคนที่รักทำร้ายด้วยคำว่าไม่ไว้ใจ โดนมากับตัวแล้วยังจะไปสร้างแผลให้คนอื่นอีก
“แม่ไม่รู้ว่าเรื่องเป็นมายังไง แต่ถ้าภูยังเป็นแบบนี้อยู่ มันจะพังเพราะตัวลูกเองนะรู้ไหม แม่ขอโทษจริงๆที่ไม่ได้ใส่ใจเรามากพอ จนทำให้เรากลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยขนาดนี้”ผมอยากจะแย้งแม่ว่าอย่าโทษตัวเองเลย แต่ก็พูดไม่ออกเพราะมันคือเรื่องจริง เรื่องจริงมักจะโหดร้ายแบบนี้เสมอ ผมปล่อยให้แม่นวดขมับไปเรื่อยๆ รู้สึกผ่อนคลายมากกว่าเดิมหลายเท่า และแม่ก็เล่านิทานให้ผมฟังจริงๆ ตลกนะครับที่ผมยังยอมนอนฟังได้อยู่
“ว่างๆ ภูก็…คุยกับพ่อเขาบ้างนะลูก”แม่พึมพำเบาๆ คุยเหรอ…จะคุยดีได้สักกี่น้ำเชียว พ่อกับผมเป็นแบบนี้มานานแล้ว คงแก้ในเร็วๆนี้ไม่ได้แน่
*************************************************************
ตอนดึกอากาศกลับมาเย็นอีกครั้ง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วผมก็คว้าโทรศัพท์ที่เงียบสนิทมาหลายชั่วโมงแล้ว คิดถึงไอ้ฟิกมากจริงๆนั่นแหละ ผมกลั้นใจส่งไลน์ไปหามันเป็นครั้งแรก
Phu – อากาศเย็น ห่มผ้าด้วยล่ะ
ผมนอนมองหน้าจอโทรศัพท์เพื่อรอให้อีกฝ่ายตอบกลับมา แต่บางทีมันอาจจะไม่ตอบก็ได้ เข้าใจว่ามันอาจจะโกรธ มันดูไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวเท่าไหร่
Fix – มึงก็ด้วย
ผมเผยรอยยิ้มออกมา เอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียง ขยับตัวไปมาบนเตียง
Fix – กูอ่านไดอารี่ของมึงแล้วนะ ซึ้งมากกก
Phu – น้ำเน่าใช่ไหมล่ะ
ผมยิ้มค้าง รู้สึกผิดต่อมันขึ้นมา
Phu – กูขอโทษที่พูดแย่ๆใส่
Fix – ไม่ต้องขอโทษหรอก ตอนนี้กูเข้าใจแล้ว อย่าคิดเยอะ มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไงกับมึง คนเคยๆกันอย่าต้องให้พูดมากเนอะ
Phu – เหรอ หวังว่าพิมพ์อยู่คงไม่ร้องไห้หรอกนะ
Fix – กูไอ้ฟิกนะเว้ย แค่นี้ไม่สะเทือนหัวอกกูหรอก เรื่องแย่ๆกว่านี้กูยังผ่านมาได้เลย
ประโยคนี้ทิ่มใจผมอย่างจัง
Phu – เออ มึงเก่ง
Fix – มึงก็หัดเก่งแบบกูบ้างสิ หัดอยู่คนเดียวให้เป็น ถอยคนละก้าวไง
นี่มันแอบเอาคืนผมรึเปล่าเนี่ย แต่ก็ได้ผลนะ เจ็บจี๊ดๆในอกอยู่เหมือนกัน
Fix – ลืมไป ในไดอารี่ มึงบอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีกูนี่นา อย่าเพิ่งเฉาตายนะ สบายใจเมื่อไหร่ค่อยปรับความเข้าใจกันใหม่ แต่ถึงยังไงกูชัดเจนกับมึงมากกว่าใครในโลกแล้วนะ สำเนียกไว้บ้าง กูย้ำนักย้ำหนาว่าไม่นอกใจมึงหรอก ไม่ใช่แค่เพราะกลัว แต่เพราะกูไม่มีทางนอกใจมึง จำใส่กะโหลกหนาๆของมึงไว้ด้วย ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราทะเลาะกันด้วยเรื่องนี้นะ กูก็เหนื่อยเป็นเหมือนกัน
ผมมองข้อความยาวๆตรงหน้าไม่รู้ว่าตอนนี้มันทำหน้ายังไง แต่คงไม่ต่างจากผมเท่าไหร่
Fix – ไม่มีกูก็อย่าร้องไห้ล่ะ
Phu – กูไม่ร้องไห้หรอก…เออ ฟิก พรุ่งนี้..
ผมชั่งใจว่าจะบอกเรื่องวันพรุ่งนี้ดีไหม
Fix – ทำไม?
Phu – เปล่า ไม่มีอะไร มึงนอนเถอะ
Fix – คิดว่ากูจะนอนหลับได้อีกเหรอ
ผมมองข้อความในจอโทรศัพท์อยู่นาน ไม่ได้ตอบอะไรไปอีก นอนมองความมืดในห้องอยู่เงียบๆ
'อยู่คนเดียวให้เป็น'เหรอ นั่นสิเมื่อก่อนผมก็ตัวคนเดียวมาตลอด ทำไมตอนนี้จะอยู่คนเดียวเหมือนเดิมไม่ได้ล่ะ แต่แค่คิดมันง่าย ผ่านไปค่อนคืนผมก็ยังนอนไม่หลับ จ้องมองความมืดตรงหน้าอย่างไร้จุดหมาย ...ผมจะแก้ไขนิสัยแย่ๆของตัวเองยังไงดี ถ้าหากว่าเลิกคิดเล็กคิดน้อย เลิกกลัวได้เสียทีก็คงดี
“ขนาดไอ้ฟิกยังเปลี่ยนตัวเองได้เลย แค่นี้ทำไมมึงจะทำไม่ได้ล่ะวะไอ้ภู”ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ ทำยังไงก็นอนไม่หลับ ผมจึงลงไปเดินตากอากาศเย็นๆในสวนเล่นแทน ป่านนี้มันจะนอนหลับแล้วหรือยัง มันจะทำอะไรอยู่ บลาๆ สารพัดเรื่องที่วิ่งวนอยู่ในหัว สุดท้ายก็จบลงที่เรื่องมัน
หลงรักเขาหัวปักหัวปำขนาดนี้เลยเหรอไอ้ภู!
“อะแฮ่ม”เสียงกระแอมกระไอของพ่อทำผมสะดุ้ง หันไปเจอชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมกอดอกมองผมอยู่
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานแล้ว มัวแต่เหม่อจนไม่รู้ว่าฉันมาเลยเหรอไง แล้วก็หัดพูดจาดีๆกับฉันด้วยถ้ายังจำได้ว่าฉันเป็นพ่อแก”ถึงจะรู้ว่าพ่อเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว แต่ทุกครั้งก็มักจะทำให้ผมอารมณ์เสียได้เสมอ
“ครับพ่อ”ผมหันไปประชด ความเงียบคืบคลานเข้ามาแทรกแซง ผมไม่ได้อึดอัดเลยแม้แต่นิดเพราะผมกับพ่อปกติก็ไม่ได้คุยกันบ่อยอยู่แล้ว
“แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง”ผมเหลียวไปมองพ่ออย่างแปลกใจสุดๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นถามไถ่
“ถามก็ตอบ ไม่ใช่มามองหน้าฉัน”พ่อยังคงกวนประสารตามเคย ไม่แปลกใจเลยว่าผมได้นิสัยส่วนนี้มาจากใคร
“ก็ดี ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ครั้งนี้ผมไม่ทำให้พ่อเสียหน้าหรอก ได้เห็นใบปริญญาแน่นอน”
“ช่วงปิดเทอมแกว่างใช่ไหม”อีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน จนผมงง คิดจะทำอะไรอีกล่ะ
“ฉันจะส่งแกไปดูงานที่ลอนดอน”
“ไหนพ่อบอกรอให้ผมจบก่อนไง”ผมเริ่มอารมณ์เสีย ไม่เคยเลยที่คนๆนี้จะถามความเห็นของผม
“จะตกใจอะไรนักหนา ฉันไม่ได้ส่งแกไปเป็นปีเป็นชาติ แค่ไปเรียนรู้งานเฉยๆ”
“พ่อเคยถามความเห็นผมบ้างไหมว่าอยากไปหรือเปล่า”อีกฝ่ายกอดอกเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
“แกเคยรับปากไว้แล้ว”
“แต่ตอนนี้มันเร็วไป”ปัญหาชีวิตของผมยังไม่เคลียร์เลยถ้าเร็วๆนี้ผมคงไม่มีกะจิตกะใจไปหรอก
“แกเป็นเด็กสามขวบเหรอฮะ โตแล้วอยู่คนเดียวไม่เป็นหรือไง”คำพูดเหมือนไอ้ฟิกยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด
“ปล่อยผมไว้คนเดียว พ่อคงชินล่ะสิ”
“งอแงอะไรอีก”
“ผมไม่ได้งอแง แค่พูดเรื่องจริง ไม่มีใครอยู่คนเดียวได้หรอก ถ้าพ่อยังจำได้ว่าผมเป็นลูกล่ะก็ กรุณาให้ความสนใจผมบ้างก็ได้ เจียดเวลางานมาสักนิดก็ยังดี”อดประชดประชันไม่ได้จริงๆ
“ไอ้ภู แกชักจะลามปามแล้วนะ สันดานแย่ๆอย่างแกก็เหมาะแล้วที่ต้องอยู่คนเดียว”ผมมองหน้าพ่อ กระแสบางอย่างบีบรัดอยู่ในอก ถึงผมจะรู้ตัวว่าตัวเองแย่ แต่ถูกคนเป็นพ่อมาพูดตรงๆใส่แบบนี้ แทงใจดีจริงๆ ผมยืนหันหลังให้อีกฝ่าย กำแพงที่มองไม่เห็นที่สะสมมานาน คงทำลายลงไม่ได้ง่ายๆ
“เรื่องบางเรื่องก็อย่าไปคิดเยอะ…แล้วที่ไปดูงานฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะให้แกไปคนเดียว”ผมไม่ได้ตั้งใจฟังพ่อพูดสักเท่าไหร่ อาจเพราะคำพูดเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ในหัวก็ได้ สายลมเย็นๆพัดผ่านมา ต่างคนก็ต่างเงียบ
“จะเอาใครไปด้วยก็เรื่องของแก ถ้าตัดสินใจได้แล้วก็มาบอกฉัน จะได้จัดการเรื่องไฟล์บินให้”เสียงฝีเท้าของอีกฝ่ายห่างออกไป
ปิดเทอมเหรอ อีกสองสัปดาห์นี่เอง
“แล้วก็…”อีกฝ่ายหยุดเดิน ผมเงียหูรอฟังว่าจะเอาคำพูดไหนมาแทงใจผมอีก
“ฉันไม่เคยคิดจะทิ้งให้แกอยู่คนเดียวหรอกนะ”คำว่าขอโทษจุกอยู่ที่คอแต่ผมก็ไม่กล้าพูดออกไป ก็หลายครั้งที่ผมทะเลาะกับพ่อ สาดคำพูดแรงๆใส่กัน แต่ผมก็ไม่เคยพูดคำว่าขอโทษกับท่านเลย ยกเว้นเมื่อตอนที่ผมอยู่ที่อังกฤษ พูดถึงเรื่องดูงาน…ถ้าเป็นเวลาปกติ ผมคงชวนไอ้ฟิกไปด้วยแน่ๆ แต่ตอนนี้เรื่องของผมกับมันยังไม่เข้าที่เข้าทางเลย
“อีกอย่างนะ หัดคิดในแง่บวกบ้าง หาคำตอบกับตัวเองซิ ว่าเพราะอะไรแกถึงรู้สึกแบบนี้ มันอยู่ที่แกหรืออยู่ที่ใคร ถ้าแค่นี้แกยังเข้าใจไม่ได้ ก็อย่าหวังว่าจะไปเข้าใจใคร”พ่อเดินกลับเข้าไปในบ้านทันทีที่พูดจบ ทิ้งให้ผมจมจ่อมกับความรู้สึกแย่ๆอีกครั้ง หลังจากที่ได้พูดความในใจของตัวเองไปแล้ว ผมกลับรู้สึกว่ามันยากมากจริงๆที่จะกลับไปสู้หน้าไอ้ฟิกได้ในเร็ววันนี้ และผมเองก็ยังสงบอารมณ์ว้าวุ่นไม่ได้
หาคำตอบกับตัวเองทำไมผมถึงคิดมากเรื่องเดิมๆ ทำไมถึงไม่ไว้ใจไอ้ฟิก…คำตอบมันเด่นชัดอยู่แล้ว ผมแค่กลัวว่าจะถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว ก็เลยคิดระแวงไปหมด ทำไมยังต้องกลัวต้องระแวงนักหนาก็ไม่รู้ ทั้งๆที่ไอ้ฟิกแสดงออกตั้งมากมายขนาดนี้ นี่ไอ้ฟิกต้องทนกับผู้ชายงอแงเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างผมเหรอเนี่ย
“เฮ้อ”แต่ก็สบายใจขึ้นเยอะเลย ไม่คิดว่าพ่อจะรู้เรื่องเหมือนกัน คิดว่าจะสนับสนุนให้ผมเลิกกับไอ้ฟิกซะอีก พ่อผมเองก็พัฒนา
บ้างแล้วเหมือนกันนะ
*************************************************
ผมออกจากบ้านในเวลาเช้าตรู่ สวมชุดดำสุภาพเพื่อเป็นการไว้อาลัยอริเก่าของผม ที่แล้วๆมาผมไม่ค่อยได้กล่าวถึงมันมากนัก มันชื่อยศ สนิทกับพวกเด็กช่าง งานอดิเรกของมันคือรับสักลาย ด้วยเหตุนี้จึงทำให้มันรู้จักคนเยอะ ไม่ต่างจากผมที่ตอนนั้นเคยเล่นดนตรีกับผับของรุ่นพี่คนสนิท ต้นเหตุของเรื่องก็มาจากการไม่กินเส้นของทั้งสองพวก …ผมไม่อยากจะนึกถึงช่วงนั้นเลยจริงๆ มาคิดย้อนดูแล้ว มันไร้สาระและน่าละอายมากจริงๆ ที่คนๆหนึ่งต้องมาตายเพราะอารมณ์ร้อนๆของผมและเพื่อนๆ และเท่าที่ผมพอจะทราบ ทางบ้านเองส่งเงินชดเชยให้กับครอบครัวของยศ แต่เงินมากมายแค่ไหนก็ทดแทนคนๆหนึ่งไม่ได้หรอก จนวันนี้พ่อแม่ของมันยังไม่มองหน้าผมเลย แต่ผมไม่โทษพวกเขาหรอก
“แม่ร้อยพวงมาลัยไว้ให้แหน่ะ”แม่ส่งถุงพวงมาลัยมะลิหอมๆมาให้
“ขอบคุณครับ”ผมฝืนยิ้มให้แม่รับของมาจากอีกฝ่าย ส่วนพ่อแค่เงยหน้ามาจากหนังสือพิมพ์ ผมพยายามทำใจให้ปรอดโปร่งก่อน
จะมุ่งหน้าไปที่บ้านของยศอย่างที่เคยทำทุกๆปี ผมมักจะมาในช่วงเช้าเพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพวกเพื่อนๆของไอ้ยศ ไม่ใช่ว่า
กลัว แต่ผมเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้แล้ว
บ้านหลังกะทัดรัดตรงหน้าเงียบสงบเช่นเคย ผมจอดรถนอกรั้วเมียงมองอยู่นานก่อนจะตัดสินใจกดออดข้างๆรั้ว คนที่ออกมาคือหญิงวัยกลางคน และทันทีที่เห็นหน้าผม ใบหน้านั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเกลียดชังทันที
“มาทำไม”
“ผมมาไหว้--”
“ต่อไปไม่ต้องมาแล้ว คนที่บ้านไม่มีใครอยากเห็นหน้าเธอ จะโผล่มาอีกทำไม”อีกฝ่ายขึงตามองอย่างขุ่นเคือง
“ให้เขาเข้ามาเถอะ”พ่อของยศพูดแทรก พร้อมกับมองหน้าผมด้วยสายตาสงบ ไม่บ่งบอกว่าชอบหรือเกลียด
“ขอบคุณครับ”ผมยกมือไหว้คนทั้งสอง ก่อนจะเข้าไปในบ้านที่บรรยากาศไม่ต้อนรับผมเลยซักนิด ความจริงผมก็น่าจะชินได้แล้ว แต่กลับยังไม่ชินซักที …ผมน่าจะพาเพื่อนมาด้วยซักคน แต่ไม่สิ ผมมาคนเดียวก็ถูกแล้ว คนในกรอบรูปบนหิ้งติดผนังจ้องมองออกมาอย่างว่างเปล่า ผมจัดการจุดธูป ยกมือพนมไหว้ ร้องขออยู่ในใจอย่างหมดหวัง
‘กูขอโทษกับเรื่องทุกอย่างทุกเรื่อง อโหสิกรรมให้กูได้ไหม’
ปีนี้เข้าสู่ปีที่สามที่ผมร้องขอคำเดิมๆ ไม่รู้ว่าส่งไปถึงเขารึไม่ ถ้าผีมีจริงผมก็อยากให้มันมาหาผม พูดกับผมให้จบเรื่องจบราวที่ค้างคาใจ การตายของไอ้ยศเหมือนบ่วงที่ผูกผมไว้ ครั้งสุดท้ายที่ผมไปเยี่ยม คือตอนที่มันอาการโคม่า สมองไม่ทำงานแล้ว ผมคล้องพวงมาลัยเสร็จ พ่อแม่ของยศก็ออกปากไล่ทันที
“ให้ผมได้กราบขอขมาคุณน้ากับคุณอาได้ไหมครับ”
“เธอรีบกลับไปเถอะ อย่าอยู่นานกว่านี้เลย”ครั้งที่สามที่คำขอของผมถูกปฏิเสธ ผมฝืนส่งยิ้มให้ทั้งสองคนก่อนจะออกมาจากบ้านด้วยบ่าที่หนักอึ้ง ระหว่างที่เดินกลับมาที่รถ ไหล่ของผมก็ถูกกระชากอย่างแรงจนเซ ตามมาด้วยหมัดหนักๆกระแทกเข้าที่มุมปากอย่างจังจนผมล้มลงเพราะไม่คิดว่าจะโดนโจมตี
“มึงมาทำไม”เพื่อนไอ้ยศสี่คนขยับมายืนล้อมผมไว้ด้วยสีหน้าเกลียดชัง
“ไม่รู้เหรอว่าบ้านนี้ไม่ต้อนรับคนเหี้ยๆแบบมึง”มันขึงตามองเหมือนอยากฆ่าผมให้ตาย
“กูมาดี ไม่ได้จะมาหาเรื่องใคร”ผมไม่อยากจะมีเรื่องอะไรกับคนพวกนี้หรอก และไม่อยากตอบโต้ด้วย ก็ถือซะว่าสมควรได้รับ ผม
ขยับตัวหมายจะลุกแต่ไอ้คนที่อยู่ใกล้ที่สุดง้างเท้าเตะเข้ามาที่ชายโครงเต็มแรง ผมเจ็บแปล๊บจนต้องขบฟันแน่น
“เหอะ ทำเพื่อนกูตายไปทั้งคนมึงยังได้ลอยหน้าลอยตาใช้ชีวิตมีความสุข ไม่โดนโทษอะไรสักอย่าง กูล่ะอยากฆ่ามึงให้ตาย
จริงๆ”พวกมันหันมองรอบตัวก่อนจะประเคนทั้งเท้าทั้งหมัดมาให้ ผมไม่ได้โต้กลับ แต่พยายามหลบให้มากเท่าที่จะทำได้ เสียง
ดังขนาดนี้ผมมั่นใจว่าคนในบ้านต้องได้ยิน แต่ทั้งคู่คงไม่คิดมาห้ามหรอก
“วันนี้มึงได้ตามไปกราบตีนเพื่อนกูแน่”ใจผมหล่นไปอยู่ตาตุ่มทันที เมื่อเห็นกระบอกปืนจ่ออยู่ตรงหน้า วินาทีนั้นผมนึกถึงไอ้ฟิกก่อนคนแรก พ่อกับแม่ แย่จริงๆผมยังไม่ทันได้พูดขอโทษพ่อเลย
กริ๊ก
เสียงเหนี่ยวไก่ปืนดังขึ้น ในระหว่างที่ผมหลับตาแน่น แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น เสียงหัวเราะเยาะดังมาจากพวกมัน
“เป็นไง กลัวตายเหมือนกันล่ะสิ จำไว้ไม่ว่าว่าใครก็รักชีวิตทั้งนั้น”มันเตะขาผมเบาๆก่อนจะมองหน้าผมเป็นครั้งสุดท้าย
“อย่าให้กูเจอหน้ามึงที่นี่อีก ครั้งต่อไปกูไม่ใจดีแบบนี้หรอก จะถือว่าทำบุญล่ะกัน”มันถ่มน้ำลายลงบนพื้นก่อนจะพากันเดินเข้าไปในบ้านหลังที่ผมเพิ่งเดินออกมา ผมหัวเราะเยาะตัวเองเหมือนคนบ้า ได้รู้รสชาติของการถูกกดให้ต่ำกว่ามันเป็นแบบนี้นี่เอง
“เป็นไงบ้างหนู…”ป้าบ้านข้างๆโผล่มาดูอย่างกล้าๆกลัว ๆ ผมพยายามส่งยิ้มให้เท่าที่จะทำได้
“ไม่เป็นไรครับ”
ผมรู้สึกแย่จนถึงขีดสุด ขับรถออกมาจากละแวกนั้นแวะหาที่พักรถเพื่อสงบอารมณ์ ผมตัดสินใจว่าจะไม่กลับบ้านในตอนนี้ ในสภาพที่อ่อนแอและน่าสมเพชสุดๆ ผมอยากได้ไหล่ของใครสักคน… ผมกดโทรหาไอ้ฟิกทันที ไม่รู้ว่ามันจะรับสายของผมรึเปล่า
ตู้ดด ตู้ดดดดดดดด
ผมปล่อยแขนลงข้างตัวเหมือนคนหมดแรง รอจนสายตัดไปเอง เพิ่งนึกได้ว่าวันนี้มันมีเรียน ผมเลือกโทรหาไอ้ปาแทน รอไม่นานมันก็รับสายด้วยเสียงชื่นมื่น
[ว่าไงเพื่อน]
“กูอยากร้องไห้ว่ะ”ผมขำอย่างไม่รื่นรมย์นัก
[เป็นอะไรวะ ภู]
“วันนี้กูมาบ้านไอ้ยศ ครบรอบวันตายของมัน”ปลายสายเงียบไปพักใหญ่
[ทำไมไม่ชวนกู] เสียงของมันอ่อนอย่างเห็นได้ชัด
“มึงรู้ดีว่าทำไมกูถึงไม่ชวน มึงมาหากูหน่อยซิ มาให้กูกอดหน่อย”งอแงอีกแล้วนะภูผา
[เดี๋ยวกูไป มึงอยู่ตรงไหน] ผมบอกปลายทางให้มัน ก่อนจะวางสาย มองสภาพตัวเองในกระจกแล้วถอนหายใจ ดีแล้วที่ผมไม่ได้บอกไอ้ฟิกหรือไอ้ติน ผมเองก็ไม่อยากให้พวกมันมารับรู้สภาพแบบนี้ของผมเหมือนกัน ผมหลับตาลงปล่อยสมองให้ว่าง ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่เสียงเคาะกระจกรถทำให้ผมตื่น ไอ้ปายืนอยู่นอกรถด้วยสีหน้าเป็นห่วงฉายชัด
“มาเร็วจังวะ”ผมถามเมื่อมันเข้ามานั่งในรถแล้ว
“กูเป็นห่วงมึง”มันส่งสำลี น้ำยาล้างแผลมาให้และพลาสเตอร์แปะแผลมาให้
“กูไม่เช็ดแผลให้มึงนะ คงแปลกพิลึก”ไอ้ปาหัวเราะเจื่อน มันนั่งมองผมทายาอยู่เงียบๆ จู่ๆมันก็ทำให้ผมตกใจด้วยการโถมตัวมากอดผมเสียแน่น
“อะไรของมึงเนี่ย”
“กอดมึงไง อยากได้ไม่ใช่เหรอ”
“กูพดเล่นหรอก”ผมดันเพื่อนออก แต่มันไม่ยอมปล่อย ก็เลยยอมให้มันกอดอยู่แบบนั้น นี่เป็นไอ้ปาหรอกถึงยอม ถ้าเป็นไอ้เนมล่ะก็ ผมเตะกระเด็นแน่
“เข้มแข็งไว้เพื่อน เหมือนชื่อของมึงไง ไอ้ภูผา”มันตบหลังผมเบาๆก่อนจะคลายอ้อมกอด
“พูดซะกูเป็นพระเอกเลยนะ”เห็นๆอยู่ว่าผมเป็นตัวร้าย
“กูเข้าใจความรู้สึกมึงนะ อย่าคิดมาก เรื่องที่ผ่านมาแล้วมันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก มึงแค่อย่ากลับไปใช้อารมณ์แบบเดิมก็พอ”ไอ้ปากับผมเงียบด้วยกันทั้งคู่ ผมแปะพลาสเตอร์ที่หางคิ้วและโหนกแก้มเสร็จพอดีจึงหันไปหาเพื่อน
“กูเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละ ว่ากลัวตายเป็นยังไง”
“มึงว่าไงนะ”ไอ้ปาทำหน้ามึนๆ
“ตอนที่ปืนจ่อมาตรงหน้ากู”ผมทำมือให้มันดู
“กูคิดเยอะแยะไปหมด กูจะตายทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกขอโทษพ่อกับแม่ ไม่ได้บอกรักเมียเลยเหรอ ก็จริงอย่างที่มันพูด ใครๆก็รักชีวิตตัวเองทั้งนั้น”ผมก้มมองมือตัวเอง หลายครั้งที่ผมทำไปเพราะสนุก สะใจ แค่ระบายอารมณ์ ผมเกลียดตัวเองตอนนั้นจริงๆ ถ้าไม่เจอไอ้ฟิกผมก็คงวนๆเวียนๆอยู่แบบเดิม การถอยคนละก้าวแบบนี้ยิ่งย้ำชัดว่าผมรักมัน และคนอย่างผมขาดมันไม่ได้จริงๆ ให้ผมจัดการตัวเอง จัดการความรู้สึกให้เรียบร้อยแล้วผมจะกลับไปสู้หน้าและพูดคำว่าเชื่อมั่นได้อย่างเต็มปาก
ว่าแต่….ผมยังไม่เคยจีบมันแบบจริงๆจังๆเลยด้วยซ้ำ รอก่อนนะ ไอ้ฟิก
TBC.
เอาในส่วนของภูมาลงก่อน เดี๋ยวของตินตามมาทีหลังเนอะ จะได้ไม่ขัดซีนกัน
ป.ล1.ตอนพิเศษได้เห็นสามหน่อโกอินเตอร์แน่ๆ
ป.ล.2 เร็วๆนี้จะมีกิจกรรมแจกตุ๊กตาหมีลูกสามหน่อ 6 ตัวค่ะ ติดตามกันด้วยน้า
เพลงที่ว่างเพราะจริงๆค่ะ รู้สึกได้ฟิลมาก 55
https://www.youtube.com/v/2ckDnjREvU4
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 293670 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก