ตอนที่๒๘ ครึ่งหลังผมกับพี่พิสปลีกตัวมานอนค้างที่บ้านลุงกับป้าปล่อยให้พี่มิน ไอ้ภู ไอ้ติน พิสูจน์บ้าบอไป เรื่องแบบนี้ผมขอไม่ยุ่งดีกว่าครับ ยอมรับว่าปอดแหก ผมกับพี่พิสนอนด้วยกันที่ห้องว่างชั้นแรกของบ้าน อากาศเย็นเหมือนเคยและอาการนอนไม่หลับก็มาเยือน พี่พิสเองก็เช่นกันสงสัยจะเป็นห่วงพี่มินแน่ๆ
“เออ ฟิกว่าพวกนั้นจะเจอไหม”พี่พิสชวนคุยด้วยหัวข้อชวนหลอน
“...ไม่รู้สิครับ แล้วพี่พิสเคยเจอน้องพี่มินไหมอ่ะ”ผมถามบ้าง พอไม่ได้อยู่บ้านนั้นผมเลยไม่ค่อยจะกลัวเท่าไหร่ พี่พิสหันมามอง
ในความมืด
“อืม...ไม่รู้สิ ไม่แน่ใจ อาจจะเคยหรือไม่เคย”คำตอบของอีกฝ่ายทำผมงงไปด้วยเลย
“แค่ฝันถึงเฉยๆ”พี่พิสกระซิบ เล่าให้ฟังคร่าวๆว่าฝันถึงน้องโมเมื่อตอนที่ค้างคืนแรก ผมรู้สึกโชคดีจริงๆที่หลับเป็นตาย
“มินมันไม่เคยเล่ารายละเอียดเรื่องน้องชายมันให้พี่รู้เลย...แต่พี่ก็ไม่ได้อยากรู้มากขนาดนั้นหรอกนะ แค่อยากเป็นคนที่มันพร้อม
จะแชร์เรื่องราวให้ฟังเฉยๆ”ผมมองหน้าพี่พิสที่เห็นเลือนลาง
“บางทีพี่มินอาจจะยังไม่พร้อมก็ได้ครับ ถึงจะเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว แต่สำหรับพี่มินก็คงยากถ้าจะพูดถึงเรื่องครั้งนั้น พี่พิสไม่ต้องคิดมากหรอก”ผมนอนมองเพดานมืดๆอย่างเลื่อนลอย
“พี่ไม่รู้เลยว่าในอนาคตเรื่องของพี่กับมันจะเป็นยังไงต่อ ฟิกอาจจะยังไม่รู้ แต่ไอ้มินเนี่ยตัวดีเลย ไอ้เรื่องเจ้าชู้”บรรยากาศระหว่างผมกับพี่พิสทำไมกลายมาเป็นการปรับทุกข์ไปได้ แต่ผมก็พอนึกภาพออกนะว่าพี่มินทำงานในวงการแบบนี้มันต้องยุ่งเกี่ยวกับสาวๆนางแบบนายแบบเยอะ
“ถึงพี่มินจะ...ดูมึนๆแต่ผมเชื่อว่าพี่เขาไม่นอกใจพี่พิสแน่ครับ”ไม่มีเสียงตอบสนองมาจากอีกฝ่าย มีเพียงเสียงลมหายใจที่ทำให้รับรู้ว่าเพื่อนร่วมเตียงยังไม่หลับ
“พี่เชื่อแบบนั้นเหมือนกัน แต่บางทีมันก็คิดมากเป็นธรรมดา พี่พยายามปรับนิสัยตัวเองอยู่ พี่รู้ว่าตัวเองเอาแต่ใจมากไปหน่อยจนกลัวว่าสักวันหนึ่งไอ้มินมันจะทนไม่ไหวเอา”พี่พิสหัวเราะเบาๆ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าพี่เขากังวล
“ไม่มีใครเพอร์เฟ็คร้อยเปอร์เซ็นหรอก ผมก็เหมือนพี่นั่นแหละ มีข้อเสียเหมือนกัน ขึ้นอยู่ว่าจะมองข้ามหรือปรับปรุงแค่นั้นเอง”คำพูดของไอ้ฟิกหล่อจริงๆ
“เมื่อก่อนพี่เคยชอบฟิกด้วยนะ ลืมหรือยัง ชอบไปได้ไงก็ไม่รู้”อ้าว ผมนอนฟังพี่พิสหัวเราะ
“ตอนที่ฟิกช่วยพี่ออกมาจากดงตีนเพื่อนพี่ภู ตอนนั้นพี่ก็รู้เลยว่าฟิกเป็นคนดี ถึงภายนอกจะดูไม่ได้เรื่อง”
“อย่าชมมากครับ เดี๋ยวผมชิน”นับวันมีแต่คนชมผม โลกเปลี่ยนไปเยอะจริงๆ ผมกับพี่พิสพยายามนอนให้หลับ พลิกซ้ายพลิกขวาก็แล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา ตีหนึ่งกว่าๆแล้ว ป่านนี้บ้านนั้นจะเป็นไงบ้างวะ
“พี่พิส ผมว่าจะลองไปดูไอ้พวกนั้นสักหน่อย”ไม่เห็นโทรมาหาผมบ้างเลย
“เอาจริงเหรอ...งั้นพี่ไปด้วย”
สุดท้ายผมกับพี่พิสก็พากันย่องออกจากบ้าน ถือไฟฉายคนละกระบอก ด้านนอกไม่ค่อยมืดมากนักเพราะดวงจันทร์กระจ่างใสบนฟากฟ้าสีหมึก มองเห็นกลุ่มดาวได้ชัดเจน ผมรักบรรยากาศแบบนี้จัง พี่พิสปิดรั้วบ้านอย่างเบามือ สองข้างทางเงียบสงัด มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องระงม ผมสาดไฟฉายไปรอบตัว หวั่นใจนิดหน่อยเหมือนกัน พี่พิสเองก็กวาดสายตาไปทั่ว ผมได้แต่รีบก้าวฉับๆให้ถึงบ้านอีกหลังไวๆ พยายามมองตรงไปข้างหน้าไม่วอกแวกต่อเสียงใดทั้งนั้น
“...ใครน่ะ”พี่พิสสะกิดแขนผมเมื่อเห็นร่างตะคุ่มๆนั่งอยู่นอกรั้วบ้าน ผมส่องไฟไปที่ร่างนั้น โล่งอกเป็นปลิดทิ้งเมื่อพบว่าเป็นไอ้ภู แล้วมันมานั่งหมดสภาพอะไรตรงนี้ ผมเข้าไปใกล้ๆ
“เฮ้ย ภู มานั่งทำไมตรงนี้”ผมชะเง้อเข้าไปในบ้านที่ยังเปิดไฟสส่างจ้าทั้งๆที่ดึกแล้ว ไอ้ภูไม่ตอบ แต่อ้วกออกมาแทน ผมย่นจมูก
เมื่อได้กลิ่นเหล้าหึ่ง
“นี่กินเหล้ากันเหรอ”พี่พิสทำเสียงเหลือเชื่อก่อนจะเดินดุ่มเข้าไปในบ้านอาการกลัวหายไปปลิดทิ้ง ผมยืนมองไอ้ภูแหวะเอาของ
เก่าออกมาอย่างเอือมๆ มันใช้แขนเสื้อเช็ดปาก เงยหน้ามองผมแล้วผงะหงายหลังไปซะงั้น
“ไอ้สัด”มันสบถพร้อมกับขว้างก้อนหินก้อนเล็กๆใส่ผมเป็นการตบท้าย
“เป็นบ้าอะไรของมึงเนี่ย”ผมกลั้นขำสุดฤทธิ์ สภาพไอ้ภูมันน่าขำจริงๆ เมื่อกี้ตอนที่มันเห็นผมมันดูตกใจมากจริงๆ
“มึงเหรอ...”มันพึมพำก่อนจะยกมือลูบหน้าตัวเอง
“เออ คิดว่าใครล่ะ”ไอ้ภูตอนเมานี่หลุดหลายอย่างจริงๆ ผมดึงแขนไอ้ตัวหนักให้ลุกขึ้น มันเกาะผมไว้ก่อนจะยื่นหน้ามากัดหูผมเต็มแรง
“เชี่ย กัดกูทำไมวะ”ผมฟาดไหล่มันกลับ
“เออ ตัวจริงเสียงจริง”มันพึมพำเบาๆก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยอาการเซเล็กน้อย เออ ไอ้ภูท่าจะประสาทเสียไปแล้วจริงๆ ผมตามเข้าไปในบ้าน พี่มินนั่งกอดเข่าเอาหน้าซบท่อนแขนอยู่กลางบ้าน ขวดเบียร์และเหล้าอยู่ไม่ห่าง พี่พิสทำหน้าเซ็งมองอยู่ข้างๆ ไอ้ตินกำลังเก็บกวาดของที่หกเลอะเทอะด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
“กูไม่กลัวผีเด็กหรอกเว้ย”ไอ้ภูตะโกนลั่นบ้านทำเอาทั้งผมและคนอื่นๆสะดุ้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก
“เมายังเนี่ย”ผมถามไอ้ตินที่ยังขยันอยู่คนเดียว
“ยัง ถ้ากูเมานะ...สภาพไม่ใช่แบบนี้หรอก”มันตอบขำๆ ผมได้ดูคลิปที่พี่เบลล์มันอัดไว้เหมือนกัน เมาแล้วบ้าจริงๆ ผมก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนั้นได้เลย ก็นะ น้ำเปลี่ยนสภาพ จากคนเป็นหมาดีๆนี่เอง ดูไอ้ภูเป็นตัวอย่างได้
“มึงกินไรมารึเปล่าเนี่ย ขยันอะไรตอนนี้”ผมเข้าไปดมมันใกล้ๆเพื่อสูดกลิ่นแปลกปลอม
“คิดบ้าๆ”ไอ้ตินเคาะหน้าผากผมเต็มแรง
“ถ้ากูไม่เก็บ ขี้เมาตัวไหนจะเก็บ”
“กูไง”ไอ้ภูเพ้อตอบกลับมา ไอ้ตินทำหน้าเอือม ก่อนจะยกจานเข้าไปในห้องครัว ผมตามเข้าไปติดๆ อยากจะถามมันใจจะขาดว่าเจออะไรบ้างไหม แต่ตอนนี้ยังไม่กล้าพูด ได้แต่จ้องหน้ามันแบบอยากรู้
“มองหน้าทำไม”
“กูอยากรู้”ผมกระซิบเบาๆ ไอ้ตินผินมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบอะไรทั้งสิ้น ล้างจานของมันไปเรื่อย ผมได้แต่นั่งเฝ้า อย่างน้อยอยู่กับคนสติดีก็ยังดีกว่าคนเมา สักพัก พี่พิสก็ตึงตังเข้ามาด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“เป็นอะไรครับ”ไอ้ตินถามงงๆ
“ไอ้มินน่ะสิ เมาแล้วเพ้อเจ้อ”ผมลองชะเง้อหน้าออกไปมองบ้าง ก็เห็นว่าพี่มินนั่งเพ้อกับขวดเหล้าคนเดียว ไอ้ภูนอนสลบอยู่ใกล้ๆ
“อ้อ...”ไม่รู้ว่าพี่มินเพ้ออะไร แต่คงไม่ใช่เรื่องน่าฟัง คนเมานี่มันเรื้อนจริงๆ
“แล้วคิดไงกินเหล้ากัน”พี่พิสยังฉุนไม่หาย
“ก็...พอดีเล่นอะไรเพลินๆแล้วอยากขึ้นมาน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”ไอ้ตินไหวไหล่ แต่ผมว่ามีแน่ๆแค่มันไม่พูดเท่านั้นเอง
“เล่น?”
“ก็...”ไอ้ตินกำลังจะตอบแต่ก็ถูกขัดโดยพี่มินที่โผล่พรวดเข้ามาในห้องครัวด้วยอีกคนพร้อมกับโถมกอดพี่พิสเต็มแรง
“มึงปล่อยเดี๋ยวนี้”พี่พิสเลือดขึ้นหน้า เขินหรือโกรธก็ไม่แน่ใจ
“ไม่”
ผมกับไอ้ตินมองหน้ากัน เห็นตรงกันโดยอัตโนมัติว่าควรปล่อยให้สองคนนี้อยู่ตามลำพังดีกว่า
“อยากกินตีนกูนักใช่ไหม จะเอาให้หายเมาเลยมึง”จากนั้นก็ได้ยินเสียงดังตุ้บ คู่นี้รักกันแปลกๆ ตั้งแต่ตอนจีบกันแล้วนะ ผมกับไอ้ตินช่วยกันพาไอ้ภูขึ้นไปนอนบนห้อง แอบเหลือบมองห้องที่เปิดประตูทิ้งไว้ ดันเหลือบไปเห็นโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆมีกระดาษอะไรสัก
อย่างกางอยู่ แต่เมื่อเห็นแก้วเล็กๆวางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลผมก็เข้าใจทันทีว่าพวกมันเล่นอะไรกัน ผมถึงกับร้อนๆหนาวๆ ไอ้พวกนี้ไม่บ้าก็เมาแน่ๆ เมื่อมาถึงห้องแล้ว ไอ้ตินก็ปล่อยไอ้ภูลงบนเตียงดังตุ้บพร้อมกับสะบัดแขนแก้เมื่อย
“เชี่ย”ไอ้ภูพึมพำพลางพลิกตัวไปอีกด้านอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ไอ้ตินหันมายิ้มให้ผม
“สุดท้ายก็ต้องกลับมานอนนี่อยู่ดี”
“เออ ไม่น่ามาเลยจริงๆ”ผมบ่นลงไปนอนเบียดกับไอ้ภู
“แล้วทำไมถึงมาล่ะ นึกว่ากลัวซะอีก”ไอ้ตินส่งผ้าห่มผืนบางมาให้ ก่อนจะลงมานอนเบียดบ้าง
“กลัวพวกมึงช็อคตายไง”
“ระดับนี้แล้ว...”ไอ้ตินยิ้มยิงฟันในความมืด ผมนอนหันหลังให้ไอ้ภูเพราะเหม็นกลิ่นเหล้าที่ฟุ้งออกมาเวลาที่มันหายใจ
“หลับเถอะ อยู่กับกู ผีที่ไหนไม่กล้ามาหลอกแน่นอน”ไอ้ตินพูดติดตลก ทำผมกลัวขึ้นมา อุตส่าห์ไม่คิดแล้วเชียว
“มึงนั่นแหละ หุบปากแล้วนอนซะ”ผมหลับตาลง รับรู้ว่าไอ้ภูขยับมาซุกหลัง พ่นลมหายใจอุ่นๆใส่ให้จักจี้เล่น มืออุ่นของไอ้ตินเอื้อมมาเกลี่ยเส้นผมเบาๆ เหมือนจะกล่อมให้หลับ และคืนนั้นก็หลับฝันดีซะด้วย
********************************************
ยามเช้ามาเยือนอย่างรวดเร็ว ผมสะดุ้งตื่นก่อนเป็นคนแรก พบว่าอากาศยังเย็นอยู่เหมาะแก่การนอนต่อมากๆ ฟ้ายังไม่แจ้งเลยด้วยซ้ำแต่เจ้าไก่แถวนี้ดันร้องขันกันระงม ผมสะลึมสะลือหลับต่อ จนเมื่อรู้สึกว่าปลายเท้าเย็นๆ แลจั้กจี้เหมือนมีคนมาเกาเล่น ผมสะบัดขาเหมือนปัดไล่ยุงน่ารำคาญ ลืมตาขึ้นมามองแว๊บเดียวแต่เห็นแค่หลังไวๆของใครบางคน ผมหยีตามองไอ้ตินที่ยังหลับสนิท ได้ยินเสียงดังมาจากในครัว พี่มินคงตื่นแล้วมั้ง หรือว่าเป็นพี่มินที่เข้ามาปลุก ผมดึงผ้าห่มคลุมหัวเมื่อนึกได้ว่าพี่มินตัวสูงกว่านี้
ไม่ใช่หรอกมั้ง....ผมคงคิดไปเองแน่ๆ
ผมได้แต่รอเวลาให้ฟ้าสว่างกว่านี้ค่อยลงไปด้านล่าง เพราะเช้ามืดแบบนี้อาจจะมีอะไรก็ได้ เออ ว่าแต่เมื่อคืนพี่มินกับพี่พิสนอนตรงไหนกัน
“หายใจออกเหรอ”เสียงงึมงำของไอ้ภูดังขึ้นพร้อมกับผ้าห่มของผมหลุดออกไป อากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเต็มปอด ไอ้ภูมองผม
ขำๆ เอื้อมมือมาปาดเหงื่อแถวไรผมออกให้
“บ้าเปล่าเนี่ย ร้อนแล้วห่มผ้าทำไม”
“กูหนาว”ผมยื้อผ้าห่มกลับมา
“เห็นอยู่ว่าเหงื่อออก”มันไม่ยอมเอาผ้าห่มให้ผม ไอ้ตินขยับตัวไปมาคล้ายกับรำคาญ
“มา เดี๋ยวกูกอด จะได้อุ่นๆ”มันขยับมารวบผมไปกอด หน้าชิดกับแผงอกแน่นๆของมันจนหายใจแทบไม่ออก
“เหม็นเหล้า”
“ไม่เห็นมีกลิ่นเลย”ไอ้ภูตอบหน้ามึน ผมได้แต่นอนนิ่งๆจนมันคลายอ้อมกอดเอง
“มึงมาตอนไหนนะ”มันทำหน้างงๆ
“ตอนตีหนึ่งกว่าๆไง”ไอ้ภูยังคงนิ่วหน้าอยู่
“อ้อ...มึงเจอกูตอน..กำลังอ้วกพอดีใช่ไหม”
“เออ”ผมเห็นว่ามันดูโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด
“มึงกลัวว่าจะไม่ใช่กูเหรอไง”ผมหัวเราะหึๆเมื่อนึกถึงตอนที่มันตกใจจนหงายหลังที่เห็นผม
“ไม่ใช่เว้ย”มันตอบปัด แต่ยังดูข้องใจอยู่ ผมขยับตัวเอื้อมไปเปิดสวิทซ์ไฟที่หัวเตียง
“กูยังงงๆอยู่เลย ดีนะที่กูจำกลิ่นน้ำหอมมึงได้”ไอ้ภูขยี้ตามึนๆ
“กูตื่นมาตอนตีห้าทีนึง...”ไอ้ภูขมวดคิ้วก่อนจะหันมามองหน้าผม
“มึงได้ลุกไปไหนไหมวะ”
“หลอนล่ะไอ้ภู”ผมคว้าหมอนมาฟาดหน้ามันเต็มแรง ข้อหาที่ทำให้ผมกลัว สงสัยผมกับไอ้ภูทำเสียงดังไปหน่อย จนไอ้ตินตื่นมาทำหน้ายุ่งใส่
“คุยไรกัน”มันบิดตัวไปมาไล่ความขี้เกียจ ตอนนี้ฟ้าเริ่มแจ้งแล้ว ผมมอไปรอบๆก่อนยิงคำถามใส่พวกมัน
“เมื่อคืนพวกมึงเจออะไรไหม”เล่นผีถ้วยแก้วกันด้วยอีก บ้าจริงๆ
“อืม...”ไอ้ตินเกาคอแกรกๆทำหน้าเหมือนไม่อยากพูด
“ไม่แน่ใจว่ะ ตอนเล่นผีถ้วยแก้วมันก็พิสูจน์อะไรไม่ได้อยู่ดี”
“ไอ้มินดันแก้ว ชัวร์”ไอ้ภูย่นหน้าพยายามนึกเหตุการณ์เมื่อคืน
“แต่อาจจะเจอหรือไม่เจอก็ได้ ถ้าคิดว่าเจอก็คือเจอ”ไอ้ตินไหวไหล่
“แล้วมึงคิดว่าเจอไหมล่ะ”ทั้งผมและไอ้ภูต่างก็รอคำตอบของไอ้ติน คนแบบมันจะตอบว่าอะไร?
“กูคิดว่าเจอ....ไม่รู้ดิ เมื่อคืนก็มึนๆเบลอๆ”มันหัวเราะไปด้วย
“ไหนบอกจะไม่กินแล้วไง เหล้าเบียร์อ่ะ”ผมวกกลับมาที่ประเด็นนี้อีกครั้ง
“เผอิญตอนที่เล่นผีถ้วยแก้วกัน น้องพี่มินตอบมาแบบนี้”ไอ้ตินทำหน้าไม่แน่ใจ ก้ำกึ่งเชื่อกับไม่เชื่อ
“ช่างเหอะ เรื่องบ้าๆ”ไอ้ภูขัด มันดูประสาทเสียเวลาพูดถึงเรื่องนี้
“มึงว่าไงล่ะ คิดว่าเจอหรือไม่เจอ”ผมหันไปถามบ้าง
“ไม่ต้องรู้หรอก”
“กูว่ามึงกลัวแน่ๆ”ผมล้อเลียน
“เออ กูเจอ ยืนยิ้มอยู่ที่ปลายเตียงตรงที่มึงนอนเลย เมื่อตอนตีห้าอ่ะ”พูดจบมันก็โยนผ้าห่มใส่ผม
“มึงพูดเล่นใช่เปล่า”มันหันมาทำหน้ากวนประสาทก่อนจะออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ อย่าบอกนะที่มาแกล้งผมเมื่อเช้ามืดคือไอ้โมจริงๆ
“อย่าคิดมากน่า แค่มายืนยิ้มให้จะกลัวไร”ไอ้ตินหัวเราะก่อนจะหนีลงจากเตียงอีกคน ไอ้พวกนี้ถนัดนัก เรื่องกวนประสาทผมเนี่ย
ไอ้โม...บอกแล้วไงว่าอย่ามาต้อนรับกู
ผมรีบเผ่นลงมาชั้นล่างทันที ช่วงที่ผ่านของไอ้เด็กโม ผมรีบจ้ำโดยไม่แลแม้แต่น้อย ไอ้ภูกับไอ้ตินนั่งหาวหวอดๆอยู่ที่เก้าอี้ยาวในห้องโถง มีหมอนกับผ้าห่มกองอยู่แถวนั้น เป็นของพี่มินกับพี่พิสแน่
“วันนี้จะกลับแล้วนะ”ไอ้ตินบอกเมื่อผมเข้ามาใกล้
“กลับไวจัง”ตอนแรกตั้งใจจะอยู่เที่ยวแถวนี้ซะหน่อย
“ถ้าอยากเที่ยวต่อก็ไม่ว่า พอดีพี่ภูต้องกลับไปคุยธุระกับพ่อที่บ้าน”ไอ้ตินหันไปหาไอ้ภูเหมือนจะบอกว่าให้พูดเอง
“มีอะไรก็บอกมาเร็วๆ”ธุระกับพ่อมันคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆแน่ ไอ้ภูกระแอมก่อนจะพูด
“ช่วงปิดเทอม พ่อกูจะให้ไปลองทำงานกับญาติที่อังกฤษ”ผมใช้เวลาประมวลผลอยู่สักพัก
“ไปวันไหน”ผมกลับมาหมวดจริงจังอีกครั้ง
“อีกสองวัน กูเลยมาหามึงไง อยากบอกก่อน”ผมมองหน้าไอ้ภูอยู่นาน ก็แค่ไปช่วงปิดเทอมเอง แค่สองอาทิตย์....ไม่เห็นจะนาน ทำไมผมต้องใจหวิวๆด้วยก็ไม่รู้
“อ้อ..”ผมตอบได้แค่นั้น
“กูมีอีกคำถาม ให้โอกาสตอบแค่ครั้งเดียว”ไอ้ภูทำหน้าจริงจัง ผมมองหน้าไอ้ตินงงๆ รอยยิ้มบนหน้าของอีกฝ่ายบ่งบอกว่ารู้เรื่องอะไรแน่ๆ
“ถามมาดิ”ผมเร่งเมื่อมันไม่ถามมาเสียที
“มึงจะไปลอนดอนกับกูไหม”ไม่คิดว่ามันจะชวนคนอย่างผมไปด้วย
“ตั้งสองอาทิตย์เชียวนะ เสียดายถ้ามึงไม่ไป เพราะกูก็ไปเหมือนกัน”ไอ้ตินยิ้ม ผมเนื้อเต้นทันที อย่างไอ้ฟิกจะได้ไปเหยียบแผ่นดินเมืองนอกแล้วโว้ย แต่แล้วความจริงก็ตอกย้ำผมอย่างจัง
“กูไม่มีตังค์ว่ะ”พูดแล้วก็ขำ พวกมันหัวเราะพร้อมกัน
“ไม่ต้องห่วง พ่อกูอวดรวยพูดเองเลยว่าจะเอาใครไปก็ได้”มันทำหน้าสะใจ ไม่รู้ว่าตั้งใจเอาคืนพ่อมันหรือว่าอยากชวนผมกับไอ้ตินไปจริงๆ
“เออ ถึงงั้นก็เหอะ ค่าใช้จ่ายไม่ใช่น้อยๆ”
“กูให้กู้ ดอกเบี้ยไม่คิด ขอแค่....”ไอ้ตินส่งสายตาวิบวับ ความจริงผมก็พอมีเงินเก็บอยู่บ้างเพราะเงินที่แม่ส่งมาให้ทุกเดือนปกติผมก็ไม่ค่อยได้เอามาใช้อยู่แล้ว ไอ้สองตัวนี่ชอบออกให้ทำตัวป๋าตลอด แต่ผมอยากเก็บไว้ทำอย่างอื่นไง เช่นบ้านของผมกับพวกมัน ผมชั่งใจอย่างหนัก เรื่องบ้านอีกตั้งนานกว่าจะเป็นรูปเป็นร่าง...งั้นผมขอเลือกปัจจุบันก่อนก็แล้วกัน
“เออ ก็ได้ กูไปด้วย แต่ไงลองถามแม่อีกทีก่อน”เผื่อจะให้ค่าขนมผมเพิ่ม พวกมันสองคนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ตอนแรกกูคิดว่ามึงจะไม่ยอม”ไอ้ภูทำหน้าเหมือนได้รับชัยชนะ
“อะแฮ่ม ขอขัดเวลาแช่มชื่นหน่อยนะ”พี่มินออกมาจากครัว สวมชุดกันเปื้อนสีเขียว บวกกับแว่นตาแบบนี้ทำให้อีกฝ่ายดูเหมือนตัวการ์ตูน มีรอยฟกช้ำที่แขนด้วย คาดว่าฝีมือพี่พิส
“เมื่อคืน....พี่นอนกับพิสใช่รึเปล่า”พี่มินทำหน้ามึนๆ ผมกวาดมองไปรอบๆจะว่าไปตอนนี้ผมยังไม่เห็นพี่พิสเลย
“จะไปรู้เหรอ”ไอ้ภูตอบเสียงหงุดหงิดทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องลี้ลับ เสียงพูดคุยจากด้านนอกดังใกล้เรื่อยๆ มีเสียงลุงกับพี่พิส พี่มินม
องหน้าผมงงๆ
“ตื่นกันแล้วเหรอ”พี่พิสโผล่หน้าเข้ามาดู สีหน้าสดชื่นต่างจากพวกผมลิบลับ
“เมื่อคืนพิสนอนที่ไหน”พี่มินถามสีหน้างุนงง
“กลับไปนอนบ้านลุง ไม่อยากนอนกับขี้เมา”ใบหน้าของอีกฝ่ายแดงน้อยๆเมื่อพูดถึงก่อนเจ้าตัวจะกระแอม
“เอาผ้าห่มกับหมอนให้แล้ว ไม่พอใจอะไรอีก”พี่มินเหมือนวิญญาณออกจากร่าง
“เจอแกล้งซะแล้ว”พี่มินพึมพำ
“แกล้งอะไร”พี่พิสก็ช่างสงสัยเหลือเกิน
“เกาเท้าไง”พี่พิสทำหน้าไม่เข้าใจ แต่คำตอบของพี่มินตอกย้ำความจริงให้แจ่มชัด สรุปว่าผมโดนแกล้งเหมือนกันใช่ไหม คิดแล้ว
ร้อนๆหนาวๆ ผมลองสะกิดไอ้ภู
“มึงเจอป่ะ”มันทำตาดุใส่
“ไม่เจอ”ท่าทางแบบนี้ผมว่ามันโกหกแน่ๆ เฮ้อ สรุปว่าโดนต้อนรับกันหมดบ้านเลยสินะ แสบเกินไปแล้ว ไอ้เด็กแตงโม
ช่วงสายๆผมกับพวกมันก็เตรียมตัวกลับ บอกลาไอ้โมเสร็จก็มาลาคนพี่
“ผมกลับก่อนนะ ไว้วันหลังผมจะชวนเที่ยว”ผมสวมกอดพี่มินหลวมๆ อีกฝ่ายตบบ่าผมเบาๆ
“ดูแลตัวเองดีๆล่ะ น้องชาย”วูบนึงแววตาของพี่มินดูจะเศร้าๆแต่ก็แค่แวบเดียว ผมใจไม่ดีเลยที่เห็นคนที่กวนประสาทมีท่าทาง
แบบนี้ หวังว่าพี่พิสจะช่วยเยียวยาพี่มินได้
“พี่ก็ด้วยล่ะ มองไปข้างหน้าได้แล้ว”ผมโบกมือลา ไอ้ภูกวนประสาทด้วยการบีบแตรรถติดๆกันเพื่อเร่งผม
“เออ พี่มิน ผมก็เจอนะ เกาเท้าอ่ะ”อีกฝ่ายหลุดหัวเราะทันที
“แสบใช่ไหมล่ะ”เสียดายที่ไม่ได้เจอกันแบบตัวเป็นๆ คงจะสนุกน่าดู ผมกลับมาที่รถ เอาของเก็บที่กระโปรงหลังรถเห็นดอกบัว
เหี่ยวๆในนั้นแล้วอารมณ์ดีเป็นพิเศษ รักและบูชาเหรอ ขอให้จริงเถอะ ไม่อย่างนั้นผมจะส่งดอกไม้จันทน์ให้มันสองคนแน่
********************************************
TBC.
พักอ่านหนังสือเลยเอาครึ่งหลังมาลงให้จบ ><
ตอนหน้าสามหน่อไปลอนดอนแล้วค่ะ อาจได้เห็นตัวละครเก่าอีกตัว!(ใครกันนะ?)
อีกสองตอนจะจบแล้วนะคะ อยู่ด้วยกันก่อนเน้ออ กอด
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 293854 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก