ตอนที่29.3
ผ่านไปห้าวัน...เป็นห้าวันที่ยาวนานมากสำหรับผม ไอ้ภูไปฝึกงานที่โรงงานในเมืองสวินดัน ออกไปแปดโมงเช้ากลับมาสี่โมงเย็น ผมแทบไม่ได้คุยกับมันเลยเพราะกลับมามันก็นอนสลบ เช้าๆก็ออกไปแล้ว และมันจะหน้าบูดบึ้งเหวี่ยงไปทั่ว ผมกับไอ้ตินทำได้แค่ปล่อยให้มันอยู่คนเดียว เข้าใจว่ามันคงกดดัน เห็นมันเป็นแบบนี้ผมเลยไม่กล้าถามเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ ก็ไอ้เรื่องเด็กที่หน้าเหมือนผมนั่นล่ะ ผมเองก็จำรายละเอียดที่มันเคยเล่าให้ฟังไม่ได้แล้วเหมือนกัน จำได้แค่ว่ามันหน้าเหมือนผม แต่ก็ไม่คิดเลยจริงๆว่าจะได้เจออีก บังเอิญอะไรอย่างนี้
วันนี้ก็เช่นกัน มันกลับมาช่วงบ่ายๆซึ่งเร็วกว่าปกติ หน้าตาเคร่งเครียดตามเคยกับเสื้อเชิ้ตสีครีมยับๆ ทรงผมยุ่งๆต่างจากขาไป ผมกำลังนึกอยู่เลยว่าพ่อมันส่งลูกชายมาทรมานรึเปล่า เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีความสุข
“เหนื่อยชิบหาย”แล้วมันก็พ่นคำหยาบสารพัดถึงหัวหน้างานของมันให้ผมกับไอ้ตินฟัง
“ถ้ามึงสองคนเบื่อๆ จะออกไปเที่ยวก็ได้นะ กูไม่คิดมากหรอก จะอดอู้อยู่ในอพาร์ทเม้นท์ทำไม”ไอ้ภูหันมามองหน้าผมกับไอ้ติน ผมถอนหายใจ เห็นสภาพมันเป็นแบบนี้แล้ว มันคิดว่าผมยังมีอารมณ์ออกไปเที่ยวอีกเหรอ ผมกับไอ้ตินไม่ตอบอะไร
“แก้เหนื่อย”ผมส่งแก้วน้ำส้มเย็นๆให้ไอ้คนที่เหมือนถูกสูบวิญญาณจนหมดแรง ไอ้ภูเงยมองผมพร้อมกับยิ้มกว้าง
“เดี๋ยวนี้ รู้หน้าที่ดีนะ”
“อย่ากวน กูเห็นมึงเหนื่อยๆหรอก”อยากจะตบกบาลมันสักที ผมทิ้งตัวที่โซฟาข้างๆมัน ไม่รู้ช่วงนี้พี่ภักทำงานหนักรึเปล่า พัก
หลังๆไม่ค่อยมาที่อพาร์ทเม้นท์เลย
“ออกไปเดินเล่นเถอะ พวกมึงไม่เบื่อเหรอ”ไอ้ภูชวน
“กลัวมึงเป็นลม”
“โห มึงนี่ดูถูกกูซะแล้ว พิสูจน์ไหมล่ะ”มันยกยิ้มที่แปลความหมายได้อย่างเดียว
“เออ ไปก็ไป”ผมไม่อยากเถียงกับมันเลยตัดบทไปซะอย่างนั้น
“ว่าแต่พี่ภักเขาไม่ค่อยกลับมาห้องเลยนะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”ไอ้ตินเกาคางสีหน้าสงสัยไม่ต่างจากผม ไอ้ภูเหลียวมองก่อนจะลุกยืดตัวเต็มความสูง
“ก็…คงเกรงใจล่ะมั้ง”มันหัวเราะในลำคอ
“เกรงใจ?”ไอ้ตินเลิกคิ้วสูง แปลกเนอะ เป็นเจ้าของห้องแท้ๆ มันสองคนยิ้มให้กัน ผมขี้เกียจซัก ปล่อยให้พวกมันรู้กันอยู่สองคนนั่นแหละ
ไอ้ภูพาผมกับไอ้ตินออกมาเดินเล่นที่สวนไฮด์ปาร์ก สวนขนาดใหญ่ใจกลางเมืองลอนดอน อากาศกำลังสบาย ๆเหมาะแก่การปั่นจักรยาน เจอจุดเช่าในสวนพอดี ผมกับพวกมันเช่าคนละคัน ไปตามเส้นทางช้าๆ ไอ้ถึกสองตัวปั่นนำหน้าผมไปลิบลิ่ว ไอ้ห่าพวกนี้ไม่รอผมกันสักคน
“ชักช้าว่ะ”ไอ้ตินเหล่มองเมื่อผมปั่นเข้าไปใกล้
“ใครจะไปฟิตปั๋งเหมือนพวกมึงล่ะ”ผมประชด พลางหยิบขวดน้ำออกมาจากกระเป๋าเป้ นั่งเล่นรับลมแถวๆริมแม่น้ำ ไม่ไกลนักมีบาร์แบบเปิดตั้งอยู่ ลูกค้าส่วนใหญ่จะมากันเป็นครอบครัว ริมแม่น้ำมีพวกนกเป็ดน้ำเต็มไปหมด
“เดี๋ยวกูมา”ไอ้ภูกับไอ้ตินผละไปเอาขนมปังให้แม่หงส์ขาวกับลูกๆ หงส์เหมือนกับห่าน ห่านเหมือนเป็ด ที่ว่ามานั่นผมแยกไม่ค่อยออกหรอก ผมหยิบกล้องออกมาถ่ายภาพบรรยากาศเก็บไว้ กะจะอัพลงโซเชี่ยลให้คนอิจฉาเล่น ผมนั่งมองมันสองคนไปเพลินๆจนสะดุดเข้ากับเด็กคนหนึ่ง ไม่ใช่ไอ้คนที่หน้าเหมือนผมหรอก แต่มันกำลังเพ่งมองไอ้ภูอยู่ ทำท่าเงอะๆงะๆกล้าๆกลัวๆเหมือนอยากเข้าไปทักแต่ก็ไม่กล้า มันไม่ได้มาคนเดียว แต่มีเพื่อนอีกสองสามคนมาด้วย ผมคว้ากระเป๋าที่พวกมันฝากไว้มาถือก่อนจะเข้าไปร่วมวงด้วย เห็นจากทางหางตาว่ามันยังไม่ไปไหน
“เป็นไรฟิก ทำหน้าแปลกๆ”ไอ้ตินสังเกตเห็นเข้าพอดี มันกัดขนมปังก่อนจะโยนให้ลูกหงส์สีตุ่นๆในแม่น้ำ
“เปล่า”ผมมองไอ้ภูที่เอาแต่สนใจแม่หงส์ของมันอย่างหงุดหงิด ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าหงุดหงิดอะไร
“ป่ะ ไปที่อื่นเหอะ”ผมกระตุกชายเสื้อเชิ้ตยับๆของไอ้ภู
“อากาศดีจะตาย กูแค่เกียจปั่นแล้ว”ในเมื่อมันไม่สนใจ ผมจึงหันไปหาไอ้ตินแทน
“ไอ้ตินกูอยากนั่งเรือถีบอ่ะ”ผมบุ้ยใบ้ไปที่เรือถีบสีฟ้าลอยเด่นอยู่กลางแม่น้ำ จุดเช่าอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม ไอ้ตินย่นหน้า
“ตอนนี้เลยเหรอ”มันยังมาถามมากอีก
“เออดิ ถ้าพวกมึงไม่ไปกูไปเองก็ได้”พวกมันไม่ปล่อยให้ผมไปคนเดียวหรอก
“มึงบ้าเปล่าเนี่ย งอแงอะไร”ไอ้ตินยิ้มขำ
“กูไม่ชอบหงส์”พูดจบไอ้ภูมันก็แกล้งดันผมจนเซ รองเท้าเปียกน้ำ ฝูงหงส์แตกฮือ ไอ้ภูกับไอ้ตินหัวเราะ ผมหงุดหงิดหนักกว่าเดิมเพราะมีสายตาหลายคู่จ้องมา
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ”นั่นไง มันเข้ามาทักจนได้ ผมเขวี้ยงสายตาหงุดหงิดไปมอง มันจ้องหน้าผมก่อนจะเสมองไปที่ไอ้ภู
“ใช่พี่ภูรึเปล่า”มันยิ้มเหมือนลุ้นกับท่าทีของไอ้ภู
“รู้จักพี่ด้วยเหรอ”ไอ้ภูทำหน้ามึนๆ คิ้วขมวดมุ่นเหมือนพยายามนึกให้ออกว่าไอ้เด็กตรงหน้านี่เป็นใคร ผมกับไอ้ตินได้แต่มองหน้ากัน
“ผม…โอไง เพื่อนไอ้เบ็นซ์ ที่เมื่อปีก่อนพี่แอบตามถ่ายรูปมันอ่ะ…”ไอ้เด็กโอพูดเสียงดังเหมือนตื่นเต้น ผมขมวดคิ้วทันที อะไรนะ
แอบตามถ่ายรูป ผมมองหน้าไอ้ภูทันที มันยังดูงงๆอยู่
“จำไม่ได้เหรอ ที่ไชน์น่า ทาวน์ไง ไอ้เบ๊นซ์…หน้าเหมือนแฟนพี่”ไอ้โอหันมามองผมอีกครั้งก่อนจะหัวเราะ
“เออว่ะ คล้ายจริงๆ”
“อ้อออ เฮ้ย กูจำได้แล้ว ว่าแต่มึงไปไงมาไงวะ”ไอ้ภูทำหน้าเหมือนจำได้แล้ว ผมพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดเมื่อไอ้ภูกับ
ไอ้เด็กชื่อโอคุยกันยาวยืด ได้ความว่ามันเพิ่งกลับไปเรียนต่อที่ไทยให้จบหลังจากที่จบหลักสูตรแลกเปลี่ยน ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอมมันเลยมาเที่ยวกับเพื่อนอีกครั้งเพราะคิดถึงบรรยากาศเก่าๆ
“จะคุยกันอีกนานไหม ถ้านานก็แวะเข้าร้านนู้นก่อน กูเมื่อย”ผมบุ้ยใบ้ไปที่บาร์กลางแจ้งใกล้ๆ คือตั้งใจจะประชดแต่พวกมันกลับพากันไปนั่งที่ร้านนั้นกันจริงๆ เพื่อนไอ้โอก็ตามมาด้วยแต่นั่งแยกโต๊ะ เพราะโต๊ะไม่พอ ไอ้ตินสั่งน้ำกับของทอดมาให้ ส่วนไอ้ภูน่ะเหรอ เม้าท์ไฟแล่บกับไอ้โออยู่สองคน
“แล้วไอ้เบ๊นซ์ล่ะ ไม่ได้มากับมึงเหรอ”ผมเผลอกัดลิ้นตัวเองเมื่อได้ยินไอ้ภูถามไอ้เด็กนั่น
“เป็นอะไรมากไหม”ไอ้ตินขยับเข้ามาใกล้ ผมคายเฟรนฟรายใส่กระดาษทิชชู ถึงกับน้ำตาเอ่อ ใครเคยเป็นคงพอจะรู้ว่าเจ็บแค่
ไหน ไอ้โอหันมามองผมก่อนจะหัวเราะอีกรอบ ขำเชี่ยไรของมึง ผมมองมันกับไอ้ภูด้วยสายตาไม่สบอารมณ์
“ไหน แลบลิ้นให้กูดูดิ๊”ไอ้ตินสั่ง
“จะบ้าเหรอ”ผมย่นคิ้วใส่ แต่ก็ยอมทำตามที่มันบอก ไอ้ภูเหลือบมองก่อนจะหยิบเฟรนฟรายจิ้มซอสพริกใส่ปากผม
“กวนตีน”ผมขึงตาใส่ ยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่ แต่มันกลับหัวเราะชอบใจ
“ไอ้เบ๊นซ์มันนอนขี้เกียจอยู่ที่โรงแรมนู่น แต่แฟนพี่หน้าคล้ายมันจริงๆนะ”ไอ้โอย้ำอีกรอบ มันมองหน้าผมอยู่นานสองนานเหมือนคนไร้มารยาท
“เดี๋ยวผมลองโทรหามันก่อน”ว่าแล้วมันก็เอาโทรศัพท์ออกมา ไอ้ตินยกน้ำขึ้นจิบก่อนจะโน้มตัวไปหาไอ้ภู
“ใช่คนที่พี่ส่งรูปมาให้ดูรึเปล่า”ไอ้ตินก็เริ่มสนใจอีกคน ผมปล่อยให้พวกมันคุยกันอยู่สามคน ก่อนจะย้ายตัวเองไปนั่งติดกับรั้วริมแม่น้ำ มองแม่หงส์กับลูกๆแล้วสบายใจกว่ามองหน้าพวกมันอีก
“ไอ้ฟิกมันเป็นอะไรของมัน”ได้ยินเสียงไอ้ภูแว่วมา
“ฟิก มานั่งตรงนี้”ไอ้ภูเรียก แต่ผมทำเหมือนไม่ได้ยิน มองแม่น้ำ มองเรือไปเรื่อย ผมคิดว่าไอ้เบ๊นซ์เด็กหน้าคล้ายผมคงเช่า
โรงแรมอยู่ใกล้ๆแถวนี้เพราะผ่านไปเกือบๆยี่สิบนาทีมันก็มาถึงแล้ว คิดดูเถอะ ไอ้ภูยอมทนรอยี่สิบนาทีเพื่อไอ้เด็กเบ๊นซ์ ไอ้ตินก็เหมือนกัน ไม่รู้อยากเจออะไรนักหนา กะอีแค่คนหน้าคล้ายไม่เคยเห็นหรือไง พอมาถึงมันก็กอดไอ้ภูเสียแน่น
“โหยพี่ภู ไม่เจอกันตั้งนาน นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะเนี่ย เอ๊ะ ทำไมผมกับพี่เจอกันที่ลอนดอนตลอดเลย สงสัยไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้วมั้ง”มันพูดด้วยเสียงขำๆ จนผมหันไปมองอย่างเหม็นขี้หน้า ไอ้เบ๊นซ์(ดันมาชื่อเหมือนเพื่อนผมอีก) สบตากับผมเข้า
พอดี เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้ามันชัดๆ …ก็ยอมรับว่าคล้ายนิดๆ แต่ก็ไม่มีอะไรเหมือนสักอย่าง ยิ่งมองตรงๆก็หาไม่เจอ มีแค่เค้าหน้ารวมๆเท่านั้นที่เหมือน ผมขมวดคิ้วเมื่อมันส่งยิ้มมาให้
“รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้ เจอคนหน้าคล้ายตัวเอง”
“มึงเกิดทีกลังกู เพราะงั้นต้องพูดว่ามึงหน้าคล้ายกู”ผมส่งยิ้มนุ่มนวลไปให้ ทั้งๆที่ในใจขุ่นมัว อาการแบบนี้ผมก็เพิ่งเคยเป็น ทั้งๆที่ไม่เคยเจอไอ้เบ๊นซ์มาก่อนแต่กลับเหม็นหน้ามันสุดๆ ไอ้ตินมองผมกับไอ้เบ๊นซ์ก่อนจะหัวเราะ
“เอาน่า แค่หน้าโหลเอง อย่าซีเรียส”
“ผมไม่ได้ซีเรียสสักหน่อย”มันยิ้ม ก่อนจะส่งโทรศัพท์ไปให้ไอ้โอเพื่อนมัน
“มึงถ่ายรูปให้กูหน่อย”ผมมองว่ามันจะทำอะไร ก็เมื่อมันเข้ามาหย่อนก้นข้างๆผม
“ผมขอถ่ายรูปกับพี่ฟิกนะ จะเอาไปแกล้งเพื่อน ว่าไง นั่งข้างๆกันแบบนี้เหมือนไหมพี่ภู”มันย้อนถามไอ้คนที่นั่งพิงเก้าอี้อยู่ มันยิ้มก่อนจะตอบ
“ก็คล้ายๆอยู่”
“กูไม่อยากถ่าย”ผมพึมพำขึ้นมา เมื่อเห็นไอ้ตินหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วย พยายามจะไม่ใส่อารมณ์กับพวกมัน เพราะเห็นชัดๆว่า
เรื่องนี้มันไร้สาระ
“แค่สองรูปเองครับ”ไอ้เบ๊นซ์ยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดี ต่างจากผมที่หน้าหงิกเหมือนคนปวดท้อง เบี่ยงหน้าหนีก็แล้ว พวกมันก็บังคับให้ผมมองกล้องอยู่นั่นแหละ
“ก็บอกว่าไม่ถ่ายไง”ผมลุกจากเก้าอี้ทันควัน จนพวกมันมึนงงไปตามๆกัน
“กูจะออกไปเดินเล่นแถวนี้นะ หายใจไม่ค่อยออก”พูดจบผมก็รีบเดินออกจากบาร์กลางแจ้ง ปล่อยให้พวกมันงงกันต่อไป เดินมาได้ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆตามมา
“ไอ้ฟิก”เสียงไอ้ภูกับไอ้ตินเรียกอยู่ด้านหลัง แต่ผมก้าวดุ่มๆต่อไปอีกสักพัก รอให้ตัวเองอารมณ์ดีก่อนจะหันไปหาพวกมันสองคน ไอ้ภูกับไอ้ตินหยุดเดินเหมือนกัน
“กูแค่คุยกับน้องมันเฉยๆ”ไอ้ภูพูดเสียงอ่อน
“กูไม่ได้ว่าอะไรนี่”ผมเหวี่ยงแขนไปมาเหมือนทำตัวไม่ถูก เมื่อครู่ผมใส่อารมณ์กับไอ้พวกนั้นมากไปจริงๆ กะอีแค่เรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ก็แค่เด็กหน้าคล้ายมึง แค่นั้นไม่ทำให้กูสนใจหรอก”ไอ้ตินตอบเสียงนุ่ม รอยยิ้มจางอยู่บนหน้า ผมพ่นลมหายใจออกมาเสียงดัง
“กูไม่ได้สนใจสักหน่อย แค่อยากออกมาสูดอากาศ”
“ไม่เอาน่า ไอ้ฟิก กลับไปในร้านก่อน เด็กมันตกใจหมด”ไอ้ภูเข้ามาโอบคอผมให้เดินตามมันไป แต่ผมดันตัวออกมา ผลักมันออกอย่างหมั่นไส้
“กูไม่ชอบมัน ไม่อยากไป ชัดไหม”ผมขึงตามองไอ้ภูกับไอ้ติน ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเนินหญ้า
“พวกมึงอยากคุยกับพวกมันก็ไปคุยกันเองก็แล้วกัน กูจะนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ”ผมคว้าขวดน้ำออกมาดื่มอีกรอบ ทั้งๆที่ไม่ได้คอแห้ง
“กูจะทิ้งมึงไว้คนเดียวได้ยังไง”ไอ้ตินถอนหายใจ ก่อนหันไปหาไอ้ภู เหมือนตกลงอะไรกันสักอย่าง
“เดี๋ยวกูมา ไปบอกพวกน้องมันก่อน อย่าโกรธนะ”ไอ้ภูเข้ามาดึงแก้ม แต่ผมก็ปัดออกอย่างหงุดหงิด เวลาอย่างนี้ยังมากวนประสาทผมอีก
“มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ”
“พูดจริงรึเปล่า พวกมันชวนกูไปทัวร์อยู่พอดี”
“เออ มึงอยากไปก็ไป”เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง
“โอเค กูไม่แกล้งมึงแล้ว เป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮึ”ไอ้ภูมองหน้าผมสลับกับไอ้ติน มาผ่อนคลายแท้ๆกับเจอเรื่องเสียอารมณ์แบบนี้ไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไง
“เดี๋ยวมานะ”ไอ้ภูถอนหายใจ ก่อนจะกลับไปที่บาร์อีกครั้ง ไอ้ตินนั่งลงข้างๆผม ส่งลูกอมมาให้
“จะได้อารมณ์ดี”ผมมองผ่านเหมือนไม่เห็น
“คิดอะไรอยู่”มันชวนคุยด้วยเสียงเรื่อยๆ
“มึงสนุกมากเหรอไง”
“หืม”มันหันมามองผมงงๆ
“ก็ที่คุยกับไอ้เด็กนั่นน่ะ”พูดแล้วก็หงุดหงิด ไอ้ตินหัวเราะอีกครั้ง
“ก็แค่คุยเฉยๆ น้องมันคุยเก่ง แต่ก็แค่นั้น กูไม่เคยเห็นมึงเป็นแบบนี้เลยนะ แค่เพราะเด็กหน้าคล้ายน่ะเหรอ…”มันเอนตัวเข้ามาใกล้ ผมได้แต่เงียบไม่อยากตอบอะไรทั้งนั้น ไอ้ตินปล่อยให้ผมอยู่เงียบๆ ไม่นานนักไอ้ภูก็กลับมา มันยืนอยู่ตรงหน้า ไม่พูดไม่จาอยู่หลายนาที จนผมต้องเป็นฝ่ายเงยมองมันก่อน
“เป็นอะไรของมึง”
“มึงนั่นแหละ เป็นอะไร”ไอ้ภูก้มมองผมด้วยสีหน้าอ่อนโยนแปลกๆ ผมไม่ค่อยเห็นสีหน้าแบบนี้ของมันบ่อยเท่าไหร่
“มึงเงียบๆด้วย ไม่ต้องพูดอะไรให้กูโมโห”
“ขนาดนั้นเลย”มันเลิกคิ้ว เหมือนอยากกวนอารมณ์ผม
“เออ แค่อ้าปากมึงกูก็หงุดหงิดแล้ว”
“โห ไอ้ฟิกกูหึงแรงจริงๆ”มันหัวเราะพลอยทำให้ไอ้ตัวข้างๆขำไปด้วย
“กูไม่ได้หึง แค่ไม่ชอบหน้าไอ้เด็กนั่นเฉยๆ”
“ไม่ชอบที่มันหน้าเหมือนมึงเนี่ยนะ”ผมได้แต่เงียบ ก็ใช่ แค่เด็กหน้าคล้าย…แถมนิสัยดีกว่าผมเป็นไหนๆ ผมแค่กลัวพวกมันสองคนจะชอบมันมากกว่าผม แค่นั้นแหละ เฮอะ ตลกจริงๆ ไอ้ฟิกคนเดิมไม่เคยมีนิสัยแบบนี้เลยนะเฮ้ย ผมอยากตบหน้าตัวเองแรงๆเผื่ออาการจะดีขึ้น แต่ก็ทำได้แค่นั่งนิ่ง
“กูเคยบอกแล้วไงว่าไม่มีใครที่ไหนเหมือนมึงหรอก”มันนั่งลงตรงหน้า ไม่พูดกวนผมอีก
“เลิกทำหน้าบึ้งได้แล้ว กูเห็นแล้วท้องไส้ไม่ย่อย”ไอ้ตินเอื้อมมือมาวางบนศีรษะก่อนจะโยกเบาๆ ผมเอนตัวออกห่าง
“ถ้าไม่พอใจ คืนนี้ก็ลงโทษกูหนักๆสิ”ไอ้ภูทำหน้าทะเล้น แต่ผมตีหน้าบูด
“ยังมีอารมณ์มากวนกูอีกนะ”
“แค่อยากให้อารมณ์ดีขึ้นไง มึงหน้าบึ้งๆแบบนี้ ไม่น่ามองหรอก”
“กูไม่ได้ขอให้มอง”ผมเริ่มรู้ตัวว่าชักจะไร้สาระ จึงหันมองรอบๆหาที่สงบอารมณ์ตัวเอง เดี๋ยวไอ้พวกนี้จะเอาเรื่องนี้มาล้อผม
“ไปใหญ่แล้วว่ะ ไอ้ติน กูว่าเดี๋ยวนี้มันพัฒนาขึ้นนะ”ไอ้ภูหันไปคุยกับไอ้ตินเหมือนผมไม่ได้นั่งอยู่ด้วย ผมคว้ากระเป๋าเป้สะพาย
ไหล่ มองหน้ามันสองคนก่อนจะพูดเบาๆ
“เดี๋ยวมา”
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆจนมาถึงสะพานข้ามแม่น้ำ นับช่วงจังหวะย่างก้าวอยู่ในใจ รู้สึกสงบกว่าเดิมเยอะ คงเพราะไม่มีไอ้ภูกับไอ้ตินมากวนประสาท ผมเหลียวไปมองด้านหลัง พบกับร่างสูงของคนสองคนจูงจักรยานตามมาช้าๆเพราะมันต้องช่วยกันจูงของผมมาด้วย ผมหยุดมองแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆ รอจนกระทั่งพวกมันสองคนจูงจักรยานมาถึง กินเวลาไปนานโข
“อารมณ์ดีหรือยัง”ไอ้ตินกับไอ้ภูขยับมายืนขนาบข้าง จ้องมองแม่น้ำเหมือนกับผม
“…กู…โทษทีว่ะ พอดีกูหงุดหงิดนิดหน่อยเลยทำตัวไม่ค่อยดี”ผมตัดสินใจพูดออกไป
“ไม่หน่อยแล้วมั้ง”ไอ้ตินพึมพำเบาๆอยู่ใกล้ๆ ผมกับพวกมันยืนอยู่ด้วยกันเงียบๆ ไอ้ตินเอนพิงผม ยกมือเกี่ยวเส้นผมของผมเล่น
อาจจะเดินเหนื่อยก็ได้ผมถึงไม่ออกปากห้าม
“ที่คุยกับมันนานเพราะ…ช่วงที่กูมาคราวก่อน ก็มีแค่พวกมันที่กูคุยด้วยแล้วสนุก กูรู้จักมันเท่าๆกับที่เล่าให้มึงฟังนั่นแหละ ไม่มีอะไรหมกเม็ดทั้งนั้นครับนองฟิกของพี่ภู”ผมไม่ชอบรอยยิ้มของมันตอนนี้เลยจริงๆ เลยหันหน้าหนี
“รักมึงแค่คนเดียวนี่แหละ”ไอ้ตินพูดเบาๆเหมือนกลัวใครได้ยิน ผมห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มออกมา เดี๋ยวพวกมันจะหาว่าผมทำตัวเป็น
เด็ก ไอ้ตินมองซ้ายมองขวาก่อนจะเข้ามาหอมแก้มผมฟอดใหญ่
“เฮ้ย เดี๋ยวมีคนเห็น”ผมทำหน้าไม่ถูก จะหันหนีก็ไปเจอสีหน้าขำของไอ้ภูอีก
“มึงทำตัวน่ารักเองทำไมล่ะ”ผมอ้าปากจะด่า แต่ก็นึกคำพูดไม่ออก เลยเดินหนีอีกรอบ
“หนีอีกล่ะ จะหนีก็กลับมาเอาจักรยานตัวเองก่อน มันจูงยากนะรู้รึเปล่า”ไอ้ตินส่งเสียงไล่หลัง แต่เรื่องอะไรผมจะบากหน้ากลับไปมองอีกล่ะ!
คนเรามันก็ต้องมีช่วงที่คุมตัวเองไม่ได้ล่ะน่า….ห้ามล้อผมเรื่องนี้เด็ดขาด
TBC.
นานๆทีจะเห็นฟิกป็นแบบนี้เนอะ
เขายังไม่ได้สวีทกันเลยเนอะ ตอนหน้าจบพาร์ทแล้วค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามมมมม
โพลล์
หัวข้อ: 3P[ฉบับพิเศษ]เมื่อผมเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน [เปิดขายแล้วน้า]1/2/60 P.46 (อ่าน 293881 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก