ตื่นสะลึมสะลือ สมองยังเบลอๆจากการออกกำลังเมื่อคืน
ข้างกายไร้ร่างคุณภพ คนตัวใหญ่ไปไหนของเขา บ้านผมใช่ว่าจะใหญ่ แต่มันช่างเงียบกริบ...
อือ....สะโพกระบมนิดหน่อย ก็ไม่ได้มากอะไรนัก ผมแค่อยากแสดงความอ่อนแอกับตัวเองบ้าง
ลุกขึ้นส่องกระจก หน้ามันแผล่บ หนังตาบวมนิดๆ ...เอาเป็นว่าดูไม่ได้
ถ้าคุณภพแกจะตกตะลึงจนหนีไปก็ไม่แปลกใจหรอก
เราโละเครื่องสำอางไปเยอะด้วย ที่มีอยู่ก็แค่บำรุงพื้นฐานเท่านั้น ไม่ได้ล้วงลึกเหมือนก่อน
ผมจัดการอาบน้ำล้างหน้าให้สดชื่น
กะว่าจะใช้วันหยุดไปกับการนอน เปิดกระทู้หมาหาบ้าน เผื่อเจอตัวไหนถูกใจจะได้ติดต่อ
ผมอยากได้มานานแล้ว ไม่ว่าจะหมาหรือแมวก็ชอบทั้งนั้น
เบื่อจะตายอยู่บ้านคนเดียว อีกเดี๋ยววุฒิก็เลิกจัดผลงานแล้วด้วย
จึงยังไม่รู้ว่าจะหันไปทางไหน
จะไปเกาะคุณภพกินอีกเหรอ มันทำไม่ลงแล้วล่ะ...
แค่ก! มัวแต่เหม่อนึกถึงเรื่องอื่น ถึงได้โดนกาแฟร้อนลวกปาก
ผมแลบลิ้นห้อย เป่ามันแฮ่กๆ รสชาติกาแฟห่วยไปโดยปริยาย
เสียงรถอันคุ้นเคยปลุกสติกลับคืนมา
ผมถือถ้วยกาแฟยืนต้อนรับคนหน้าเข้ม เอนหลังพิงประตู พลางนึกไปว่า นี่เราก็เหมือนภรรยารอสามีเหมือนกันนะเนี่ย
“เคลียร์งานนิดหน่อย”
เขาตอบโดยที่ผมยังไม่ทันถาม
“จะเที่ยงแล้ว กินไรหรือยัง”
“ยังครับ ไม่หิวน่ะ”
“เดี๋ยวก็ปวดท้อง”
เขาบ่นงึมงำ แต่ทำไงได้ ว่าไปผมก็ไม่กินอยู่ดี
เรานั่งลงพร้อมกัน ต่างมองหน้ากัน
ผมพอเข้าใจความหมายในดวงตาลึกนั่น
คุณภพคงอยากได้คำตอบ...
“คือนัทไม่ค่อย--”
“เช้านี้อากาศสดชื่นดีนะ”
ผมจิ๊ปาก ขนาดใช้สรรพนามเป็นชื่อตัวเองเขายังไม่เคลิ้ม
ผมกลั้นยิ้ม
“เราคบกันไปเรื่อยๆไม่ดีกว่--”
“ชงกาแฟให้หน่อยสิ เมื่อคืนมีความสุขจนแทบไม่ได้นอนเลย อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง”
เฮ้อ....ได้ครับพี่ ดีครับผม
สั่งอะไรมาผมทำให้ได้ทั้งนั้น
ขออย่างเดียว ฟังกันก่อนได้มั้ย
คงไม่ตายหรอกถ้าได้ยินผมปฏิเสธน่ะ แม่ผัวเขาก็ต้องหาวิธีใหม่อยู่แล้วล่ะน่าถ้าลูกชายจะเอา
ครอบครัวคุณภพตามใจจะตาย
ไม่รู้จะกังวลให้มันโอเว่อร์ทำไม
ผมยื่นกาแฟให้ มันกระฉอกเล็กน้อยด้วยแรงอารมณ์
แม้เขาขมวดคิ้วไม่ชอบใจ แต่เขายังคงพยายามไม่โมโหเพื่อเอาใจผมอยู่
“น้ำตาลเยอะไปนะ”
“เหรอครับ”
กดรีโมทเปลี่ยนช่อง รายการช่วงสายมีแต่เมาท์เรื่องชาวบ้าน น่าเบื่อจัง
“อยากคุยมั้ยตกลง”
เอ้าทีนี้ทำเสียงแข็ง
ตอนเราจะพูดทำไมเปลี่ยนเรื่องให้เซ็งเล่า!
“ผมไม่อยากทำงาน”
“แต่แม่เขาหวังดีกับเราสองคนนะ ต่อไปนัทจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของพี่”
เขาเปลี่ยนเป็นอ้อน ขยับนั่งเบียดไหล่ รวบเอวแน่น แทบจะอุ้มผมไปเกยตัก
“พี่ก็รู้ว่านัทไม่ชอบแบบนั้น อีกอย่าง....นัทกำลังจะไปดูที่ที่สุพรรณ”
“อยู่ที่นั่นใกล้ๆ ขับรถมาทำงานก็ได้ หรือจะให้พี่สร้างโรงงานใหม่แถวนั้นยังได้ ขอแค่อยู่ด้วยกันก็พอ”
ผมหน้าเห่อร้อน
เตรียมใจจะได้ยินเขาด่า แต่ตรงกันข้าม
“แม่พี่เอาจริงแน่คราวนี้ พี่เลยเครียดกว่าปกติ แม่ไม่ชอบคนไม่เอาถ่าน หรือพวกขี้เกียจ”
จุกครับจุก
“ก็ไม่ต้องแคร์ผมสิ จะมีนัทหรือไม่มี โรงงานพี่ก็อยู่ได้”
“นัท....”
เขาเสียงเข้ม ตาเริ่มฉายแววดุ
เหมือนพี่ชายดุน้องจอมดื้อ
“มันไม่ใช่แนวอ่ะ ทำไปก็ไม่รุ่งหรอก”
ผมยังคงหาเรื่องไถไปเรื่อย
ไม่รู้ล่ะ นี่ชีวิตเรา ความชอบของเรา ไปฝืนทำให้ไม่มีความสุขทำไม
“นัทรู้ตัวมั้ย....นัททำเหมือนไม่รักกัน”
“ต้องให้พูดกี่ครั้งล่ะถึงจะเชื่อ”
“ไม่ใช่....”
คุณภพลุกหนี ถอนใจเสียงดัง จงใจให้ผมได้ยินนั่นแหละ
ผมไม่เดินตามง้อ หากแต่นั่งจ๋อมเปลี่ยนช่องทีวีไปเรื่อยๆอย่างบ้าคลั่ง
เผลอกัดปากตัวเองจนเจ็บถึงคลายออก
คุณภพทำหน้าเหมือนจะไปต่อยคน
มือสองข้างกำแน่น
ยืนสูดหายใจอยู่หน้าประตู
“ใครวะ...ที่สอนกูให้รักเป็น....สอนกูให้นึกถึงใจอีกคน สอนให้ใช้ชีวิตร่วมกัน แม่ง!!”
พูดพลางต่อยขอบประตู
ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกจุกในใจ
แต่ผมเป็นห่วงเขาจึงต้องกองอารมณ์ขุ่นมัวไว้ข้างหลัง
คว้าแขนคนบ้าขึ้นมาแล้วลากมาทำแผล
เลือดซิบเพราะเสี้ยนตำ แต่เขากลับไม่ร้องโวยวายสักแอะ
เอาแต่สูดหายใจทบทวนตัวเอง แต่ที่เจ็บกว่านั้น
.....เขาไม่มองผมด้วยซ้ำ
“อย่าใช้อารมณ์สิ”
ผมพูดในลำคอ
ก็คนกำลังกลัวผสมสะเทือนในอก
มันยังวูบโหวงไม่จางตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้น
ให้ด่าว่าเลว เห็นแก่ตัวยังดีกว่านี้เลย
คุณภพยังคงเงียบ
เขาลุกขึ้นเมื่อผมแปะแผลเสร็จ
“เอ่อ...”
“เดี๋ยวค่อยคุยกัน”
มองแผ่นหลังหนาจนเขาขับรถออกไป ...ก็ยังนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
ผมสังหรณ์ใจ....
นี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย
.
.
ของคำว่าเรา....
.......................................
•ขอโทษ•
กดโพสต์ข้อความบนหน้าวอลล์ แต่ความขี้ขลาดของผมสั่งห้ามไม่ให้แท็กชื่อเขา
ใจจริงอยากจะถ่ายรูปหน้าตัวเองกับคราบน้ำตาด้วยซ้ำ แต่มันคงน่าสมเพชนะ...ดันทุรังเพื่อเรียกร้องคะแนนสงสาร
ผมเกลือกกลิ้งบนเตียงไปมา อมยิ้มเวลาแฟนคลับคอมเมนท์ให้กำลังใจ
ใครล่ะจะอยากเลิก
คนอยู่ด้วยกันมาตั้งเท่าไหร่ กว่าจะรักกัน กว่าจะเข้าใจกัน
แต่จะมาเลิกเพียงเพราะเรื่องงี่เง่าของผมเหรอ
ถ้าจะให้พูดตรงๆ
แฟนคนก่อนๆดีกว่าคุณภพหลายขุม
ทว่าพอโดนบอกเลิก ผมกลับยอมเลิกง่ายๆ ตัดใจได้ง่ายๆ หาเรื่องอื่นทำได้อย่างปกติ
แต่พอมาเป็นคุณภพ....คนนิสัยไม่ดี ทำไมผมถึงอยากยื้อเขาไว้นะ...
คนบ้า!
อย่าทิ้งผมนะ
ถ้าคุณบอกเลิก ผมไม่ยอมหรอกคอยดูสิ...
ฮืออ... เศร้าโว้ย....
เย็นแล้วทำไมยังไม่มาเคลียร์อีก
หิวข้าว...มากินข้าวด้วยกันนะ
วันนี้ผมทำแกงจืดด้วย
RRRRRRRRRRR
คุณภพโทรมาหรือเปล่า?
ผมรีบกดรับทันที ไม่ทันดูว่าเป็นใคร
“ฮัลโหล”
-“เป็นอะไรครับ พี่เห็นโพสต์แล้วไม่สบายใจ”-
“อ่าว พี่แทนหรอกเหรอ”
-“หึๆ ทำไมล่ะ นึกว่าพี่เป็นใคร”-
เสียงพี่แทนอบอุ่นอยู่เสมอแม้ในยามหัวเราะ
“เปล่า...”
-“ร้องไห้เหรอนัท”-
“เปล่าครับ”
โกหกไปแม้รู้ว่าหลอกพี่เขาไม่ได้
-“มีอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าใช้อารมณ์”-
“นัทผิดเอง นัททำให้เขาคิดว่านัทไม่รักเขา”
-“มันคงมีอะไรหลายอย่างที่สะสมมาจนทำให้เขาคิดอย่างนั้นหรือเปล่า”-
“ไม่รู้สิ คงผิดด้วยกันทั้งคู่มั้ง”
คุณภพอาจยังกลัวในสิ่งที่เคยทำกับผม
จะว่าไงดีล่ะ....เรียกว่าเวรกรรมก็ได้
เพราะเคยทำร้าย ถึงได้กังวลว่าผมจะสามารถรักเขาได้หรือเปล่า
ต่อให้พยายามมากแค่ไหน วันหนึ่งผมอาจไปได้ง่ายๆ อย่างนั้นหรือเปล่า...?
แต่ผมเสียใจนะ
เสียใจมากที่เขาหาว่าเราไม่รัก....
-“ยังฟังอยู่มั้ย”-
“ค..ครับ ฟังอยู่”
-“งั้นบอกหน่อยเมื่อกี๊พี่พูดอะไร”-
ผมอืออาในคอ พยายามนึกว่าพี่แทนสอนอะไรเรา
ก็คนมันไม่ได้ฟังนี่นา คิดจะแกล้งกันชัดๆ
“พี่บอกอีกรอบดิ”
-“แสดงว่าไม่ได้ฟัง”-
“พี่แทน!”
ผมหลุดโวยวายหน้ายู่
ถ้าจะโทรมาแกล้งกันนะ...
-“ฮ่าๆ ๆ เป็นไง หยุดร้องยัง”-
พี่แทน.....ฮึก...
เป็นห่วงผมขนาดนี้เลยเหรอ
อิจฉาคนข้างๆพี่จัง
ผมที่เป็นคนเก่า พี่ยังห่วงขนาดนี้
ยังดีที่แฟนใหม่พี่เขาไม่ใช่คนขี้หึง
-“เฮ่ยๆ อย่าร้องอีกดิ”-
ผมยิ้มให้กับคนอีกฝั่ง
“ไม่ร้องแล้วก็ได้”
-“เดี๋ยวพี่ต้องทำงานต่อแล้ว แค่นี้ก่อนนะ สู้ๆนะครับ”-
“ครับ”
พี่แทนวางสายไปแล้ว พร้อมๆกับที่ผมหยุดร้องไห้
สบายใจขึ้น หากแต่ในเมื่อปัญหายังไม่คลี่คลาย ..เราจะหลับตาลงได้อย่างไร?
ผมกุมมือถือไว้แนบอก มองเพดานสีฟ้าพาสเทล มีลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มที่ผมลงมือวาดเอง
ตอนวาดก็จินตนาการว่าตัวเองเป็นไมเคิล แองเจโลกำลังวาดโบสถ์ซิสทีนอยู่นะ
ภาพมันเลยออกมาอลังการงานสร้าง และเป็นงานเดียวที่ผมทำได้ดีด้วย
คิดแล้วตลกชะมัด
อายุปูนนี้แล้วแต่ยังไม่เอาไหน
ไม่เอาไหนเลย....
ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องความรัก
ติ๊ง.....
ผมไม่หวังแล้วว่าคุณภพจะติดต่อมา
นี่ก็คงเป็นไลน์จากใครสักคนที่เป็นห่วงเรานั่นแหละ
-สวัสดีน้องนัท-
ว่าแล้วเชียว พี่กัสที่แทบจะนับคำคุยกันทักมา ท่าทางวันนี้ฝนคงตกแฮะ
-หวัดดีครับพี่กัส-
-น้องนัทรอภพมันก่อนนะ มันกำลังคุยกับแม่มันอยู่-
-แล้วทำไมเขาไม่โทรมาบอกเลยล่ะครับ-
-มันกลัวตัวเองจะโมโหใส่น้องอีกน่ะ-
-ผมเข้าใจก็ได้-
ตอบพร้อมส่งสติ้กเกอร์หมีนั่งกอดเข่า
-น้องนัทกินข้าวก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอมัน-
-แล้วเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ ฝากบอกด้วยนะว่าขอโทษ-
-เดี๋ยวก็กลับ มันกำลังพยายามหาวิธีพบกันครึ่งทางอยู่-
-ขอเคครับ- แนบสติ้กเกอร์หมีโปรยกระดาษวิบวับ
สบายใจไปอีกเปลาะ
ผมเลยต้องกินข้าวอย่างเหงาๆคนเดียว กับแกงจืดรสชืด
ฝืนกินจนหมดเพราะไม่ชอบเศษอาหารเวลาล้างจาน
จริงๆนะถ้าหมักหมมไว้นานๆ ผมจะคลื่นไส้จนล้างไม่ได้ คิดแล้วรู้สึกสังเวชตัวเองชะมัด
•กลับมาไวๆนะ เหงา คิดถึง รอ•
น้ำเน่าจริงๆเลยเรา
เพียงไม่ถึงนาทีข้อความถามไถ่ว่าผมชอบพี่เสก โลโซก็มากันเต็ม
ขำๆ
หลอกตัวเองว่าชีวิตกำลังดีก่อนนอน
....มันก็ต้องดีน่านัท
คุณเขาไม่ทิ้งเราหรอก
..........................................
เสียงไก่ชนตัวใหม่ข้างบ้านปลุกผมให้ตื่น ได้ข่าวว่าตัวละเป็นแสน เสียงมันถึงสามารถปลุกผมออกจากความฝันได้ แค่ไก่ชนยังไม่ทำให้ผมประหลาดใจมากไปกว่าการตื่นมาแล้วกลับข่มตานอนไม่หลับ ผมกระพริบตาปริบๆมองเพดาน จนกระทั่งไก่มันขันขึ้นมาอีกครั้งถึงเป็นเวลาลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟัน
คุณภพยังไม่กลับมา ซึ่งผมทำใจได้ตั้งแต่ตีสอง
แม้ยามหกโมงเช้าอย่างนี้ จะหมายถึงการที่ผมนอนไปเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่ผมกลับกระปรี้กระเปร่า...แบบดิบๆพิกล
ไม่แน่เราอาจเป็นวิญญาณที่หลุดออกจากร่าง ไม่รู้ตัวว่าตายก็ได้
นานๆทีได้สูดอากาศยามเช้าก็ดีเหมือนกันนะ เฝ้ามองผู้คนผ่านมาและผ่านไป มองรถคันใหม่เอี่ยมที่ไม่ค่อยได้ใช้ กลัวว่ามันจะน้อยใจจัง
จริงๆแล้วผมไม่ได้ตั้งใจมาสูดอากาศเรียกกำลังใจอะไรหรอก ผมดักรอครอบครัวคุณวิวต่างหาก
“คุณวิว!” ผมเรียกพอให้ได้ยิน เพราะถนนหน้าบ้านไม่ได้ใหญ่อะไร
วันนี้ไร้เงาน้องน้ำหวานยิ่งเป็นการดี ผมจะได้ถามทั้งคู่อย่างไม่เคอะเขิน
“สวัสดีครับ”
คุณวิวกับแฟนพูดขึ้นพร้อมกัน ดูน่ารักสมแล้วที่เป็นคู่รักตัวอย่าง
“เหนื่อยไหมครับ พักดื่มน้ำบ้านผมสักหน่อยดีกว่า”
หน้าตาเราคงน่าสงสารมาก พวกเขาถึงพยักหน้าตกลง แล้วยิ้มเป็นมิตร
รอยยิ้มสว่างไสวจนผมอดอิจฉาไม่ได้
ด้านมืดในใจหวังให้เขาเคยมีประสบการณ์เลวร้ายบ้าง เห็นคนมีความสุขแล้วเซ็งตามประสาสันดานมนุษย์
“น้ำเย็นชื่นใจจัง”
คุณวิวพูดพร้อมทำเสียงอ้าส์ประหนึ่งถ่ายโฆษณา
ผมรู้ว่าที่คุณแทนสะกิดศอกส่งสัญญาณนั้นคืออะไร ท่าทางอันประดักประเดิดของคนสองคนทำผมขำไม่น้อย
“ขอโทษนะครับถ้าผมจะขอถามอะไรนิดหน่อย”
เปิดประเด็นเลยดีกว่า
คุณวิวพยักหน้าหงึกๆรางกับว่ารอจังหวะนี้มานาน
“คุณสองคนคบกันมานานหรือยังครับ” เกริ่นด้วยคำถามง่ายๆก่อน การตื่นตอนเช้าทำให้ประสิทธิภาพทางสมองไม่ดีนัก
พวกเขามองหน้ากัน แก้มคุณวิวขึ้นริ้วแดงเรื่อ
“ก็สิบปีเศษได้มั้งครับ”
“ดีจัง....ผมกับคุณภพ...คบกันยังไม่ถึงปีเลย”
“คุณนัทมีอะไรไม่สบายใจปรึกษาเราได้นะ”
“ไม่เชิงครับ ...แค่ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป”
ผมเล่าความรู้สึกอึดอัดจากการถูกบังคับให้ไปทำงาน แต่ไม่อยากไป นี่มันปัญหาระดับชาติเลยนะ
และถ้าไม่ร้ายแรงจริง ป่านนี้คุณภพคงกลับมาแล่ว
คุณวิวรับฟังด้วยสีหน้าปกติ ไม่มีสายตาเชิงดูถูกว่า เฮ่ย!มันง่ายจะตาย อย่าโง่ไปหน่อยเลย
คนน่ารักนิ่งคิดชั่วครู่ เผลอทำปากจู๋ไม่รู้ตัว ที่แม้แต่แฟนตัวเองยังจ้องไม่วางตา
“ผมว่าลองพบกันครึ่งทางดีไหมครับ? อย่างเช่นคุณขอแค่ทำงานด้านที่ถนัด แล้วก็ซื้อบ้านใกล้โรงงานอีกหน่อย”
“มันจะดีเหรอครับ?”
“มันจะไม่ดีก็ตอนที่คุณนัทไม่ได้รักคุณภพครับ”
คุณวิวพูดเคลียร์ทุกอย่างจริงๆ
ถ้าผมไม่รักเขา อะไรๆมันคงไม่ดี
เหมือนเช่นตอนแรกที่เจอกัน จนกระทั่งวันนี้ที่เขาสามารถเอาชนะใจเราได้
ผมรู้สึกมีความสุข และสบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ยิ่งได้ฟังคำยืนยันว่าจะไม่เลิก มันยิ่งทำให้ผม...ลืมทุกสิ่ง
เขาพร้อมปรับตัวเพื่อเรา แล้วทำไมเราไม่ทำเพื่อเขาบ้าง ในเมื่อทำแล้วไม่ได้ทุกข์อะไร แค่ไม่ได้ดั่งใจนิดๆหน่อยๆเอง
“ลองสักตั้งสิครับ คุณภพน่าจะตามใจคุณอยู่นะ”
“แต่ตามใจมากก็ไม่ดีนะ” ประโยคแรกจากแฟนคุณวิวก็แสดงความเป็นปฏิปักษ์กับผมตามเคย
“พี่แทนอย่าขัดสิ”
ผมกัดปากกลั้นขำ แต่เมื่อเจอสายตาเหยี่ยวตวัดมาก็ต้องยิ้มแหย
“คุณแทนชื่อเหมือนแฟนเก่าผมน่ะครับ แหะๆ”
เปลี่ยนเรื่องมันซะเลย
เราคุยเรื่องสรรพเพเหระอีกสองสามประโยค ถึงได้ยินเสียงรถยนต์จอดหน้าบ้าน
ผมจำได้ทันทีว่าเป็นรถของใคร
เราสามคนมองตากันและรู้ว่าถึงเวลาต้องไป ผมโบกมือลาคู่รักสุขสันต์ ต้อนรับแฟนหน้าดุของตัวเอง
คุณภพก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าเอื่อยๆ พร้อมสายตามีคำถามอย่างไม่เจาะจงนัก
ร่างสูงหยุดลงตรงหน้า สายตามุ่งมั่นสะกดให้เราไม่สามารถเปลี่ยนทิศทางการมอง ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกาย มันถ่ายทอดผ่านร่องนิ้วที่ประสานเข้าด้วยกัน
คุณภพลูบแหวนทองวงหนา
“แต่งงานกันนะ”
แม้ภาพพื้นหลังจะเป็นพยานรักที่ไม่สนิทนักสองคนยืนลุ้นอยู่ กับสายลมเอื่อยเข้ากับสีน้ำตาลของพื้นดินจนดูน่าเบื่อ
แต่มันช่างพร่าเลือนสำหรับผม.....
คนธรรมดาที่ไม่มีอะไรนอกจากเหลวไหลไปวันๆ...
ไม่เคยนึกถึงการลงหลักปักฐานของใคร
จะแปลกไหม ถ้าผมพูดว่า “ตกลง”
.......................................
เป็นเรื่องบังเอิญของคนจะคู่กันหรือเปล่านะ....เอาเป็นว่าผมขอใช้คำนี้ให้ชื่นใจก่อน
ก็ในเมื่อคุณภพกลับมาพร้อมข้อเสนอ ‘ครึ่งทาง’ อย่างที่คุณวิวแนะนำผมเป๊ะๆ
ที่มากไปกว่านั้นคือคุณภพหาที่ทางเพื่อสร้างบ้านของ ‘เรา’ ไว้แล้ว
ผมชอบใจที่แถวนั้น มันอยู่ในจังหวัดปทุมธานี กินพื้นที่ตั้งแต่ถนนใหญ่ไปจนถึงทุ่งโล่งๆ ซึ่งขับรถไปอีกสิบนาทีก็ถึงโรงงานแห่งใหม่ที่กำลังสร้าง
ด้วยความคาบเกี่ยวระหว่างกรุงเทพฯกับสุพรรณฯ คุณภพจึงให้ผมซื้อที่ที่เคยดูไว้ที่สุพรรณไปเลย เอาไว้เป็นบ้านพักตากอากาศอีกแห่ง
ทีนี้เวลาอยากเที่ยวก็เที่ยวสะดวก อยากกลับกรุงเทพไปเยี่ยมพ่อแม่ย่อมง่าย
ฉลาดที่สุดเลยล่ะแฟนผม!
“ผมว่ามีแต่รูปผมคนเดียวมันดูโล่งๆนะว่ามะ”
ทำนิ้วชี้กับนิ้วโป้งสองข้างมาประกบกันเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพื่อส่องโฟกัส และหาความสมดุล
ผมนำรูปพอเทรตแบบอาร์ตๆของตัวเองฝีมือวุฒิมาติดห้องรับแขก ณ บ้านหลังใหม่
แต่ดูยังไงมันก็แปลก
ไม่เข้ากับโซฟาที่คุณภพเลือก คิดว่าถ้าให้วุฒิวาดรูปคุณภพแบบดาร์คๆ มันน่าจะเข้ากับโซฟาหนังสีดำสนิทตัวนั้น
“ย้ายไปไว้ห้องนอนสิ ห้องนั้นพี่ให้นัทตกแต่งเองเลย”
“ไม่เอาอ่ะ ห้องนั้นจะวาดผนังเอง ไม่อยากเอาอะไรมาติด
...แล้วอีกอย่างนะ อย่าเรียกอย่างนั้นต่อหน้าช่างได้ป่ะ มันดูมุ้งมิ้งจัง”
“เรียกพี่ว่าพี่เนี่ยนะมุ้งมิ้ง?...คิดไปเองน่า ดูหน้าช่างสิไม่เห็นว่าอะไรเลย”
ไม่ว่าอะไรแต่อมยิ้มกลั้นขำตลอดเวลานี่สิ!
“เอาไว้เรียกกันสองคนดิ”
“ตัวเองงอแงแบบนี้ไม่มุ้งมิ้งตายแหละ”
“เอ๊ะนี่คุณว่าผมเหรอ?!”
“พูดลอยๆ ..อยากรับก็รับไปสิ”
“คุณภพ!!”
ดีกันครึ่งวัน นอกนั้นเถียงจนเหงือกแห้ง
ผมว่าผมมีเป้าหมายใหม่ละ
ดูคู่คุณวิวเป็นตัวอย่างสิ คุณแทนเชื่อฟังแฟนจนเจริญเอาๆ
พ่อผมก็เกรงใจแม่ยังอยู่อย่างสุขสบาย
ไหนจะแม่คุณภพอีก
คิดดูสิ สามีไม่เคารพภรรยา มีแต่จะทำให้ภรรยาเครียดเปล่าๆ
ถ้าเราไม่อยากเครียดในภายภาคหน้า
ฉะนั้นเราก็ต้องทำให้คุณภพสยบแทบเท้าให้ได้!
........................................
เย่ๆ ในที่สุดก็จบบริบูรณ์
อย่างที่เกริ่นไปในคราแรก ข้าพเจ้าแต่งเรื่องนี้มาเพราะอารมณ์เปลี่ยวล้วนๆ
มีพล็อตแค่ตอนแรกกับตอนจบ คือฉากที่นัทฝันว่าได้รับดอกไม้จากอุ้งมือพีช
เราเอามาจากความฝันเราเอง จำได้สนิทเลย มันเป็นความฝันที่รู้สึกดีมาก แบบยืนบนถนนเปลี่ยวๆดูน่ากลัวๆนะ
เหมือนจะโดนหลอก แต่กลายเป็นว่ามีสาวนางหนึ่งมอบดอกไม้ให้ อบอุ่นมาก เธอน่ารักมากด้วย
ตื่นมาแล้วมันฝังใจ ว่าเฮ้ยเธอคนนั้นมาให้ดอกไม้เราทำไมวะ แล้วทำไมเรามีความสุข อิ่มเอมใจจังวะ
เลยไม่อยากให้มันหายไปจากความทรงจำ จึงเกิดเป็นนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา
และขอสารภาพว่าตอนจบไม่ได้จบงี้ด้วย55555 เราจะให้นัทไปตามทางตัวเอง555
เพราะช่วงแรกๆนึกไม่ออกว่าคนที่รักอิสระอย่างนัทมันจะเอาภพที่นิสัยกดขี่ข่มเหงได้ไงวะ
เป็นเรา เราก็รับไม่ได้ ขอไปดีกว่า!!
แต่สุดท้าย....ชอบตอนจบที่แฮปปี้เอนดิ้ง เลยสรุปแบบนี้ซะเลย
มาถึงเนื้อเรื่อง....เรารู้สึกว่ามันค่อนข้างกลวงๆอยู่บ้าง ขอโทษจริงๆ เพราะไม่มีพล็อตตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
แต่งระบายอารมณ์มากๆ นึกอยากใส่อะไรก็ใส่
และพยายามฝึกเขียนแนวหวานๆแหววด้วย แต่มันยากมากๆๆๆๆๆ ข้าพเจ้าอยากกระอักเลือด!!
แต่งคนรักกันไม่เป็น ฮืออออ
พยายามฝึก เผื่อเอาไว้ใช้ในเรื่องหน้า เผื่อมันเข้าสายแมส แล้วฟลุ้คขึ้นมา จะได้มีรายได้ ตอนนี้กำลังเก็บเงินแบ็คแพคไปปีนัง-สิงคโปร์
ใครมีที่ท่องเที่ยวน่าสนใจแนะนำได้นะคะ ขอแบบไม่วัยรุ่น ไม่ใช่สวนสนุกยิ่งดีเลย555
เป็นวัยรุ่นที่ชอบอะไรแก่ๆ หลงยุคมาเกิดอ่ะ
ปล. เชื่อเก่าของเรื่องนี้คือ “ใยแค้น” ฮ่าๆๆ น้ำเน่าสุดๆเลยเปลี่ยนดีกว่า แต่ไฟล์ในคอมก็ยังคงชื่อนี้อยู่
ไม่รู้จะทำให้ตัวเองสับสนเพื่อ!?
ปัจฉิมลิขิต : เมาท์ยาวมากกกก ต้องขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาค่ะ เป็นกำลังใจที่ดีจนนิยายเรื่องนี้จบลงในที่สุด เข็นเลือดตาแทบกระเด็น ขอบคุณมากจริงๆค่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
