หัวข้อ: ...จันทร์จ้าว...บทพิเศษ Christmas…again and again. (๒๔ ธ.ค. ๖๔/หน้าที่ ๖๙)

[numin]

นั่งคิดนานมาก ว่าคุณหมอจะเอาอะไรมาเป็นตัวช่วย ที่จะทำให้คุณจันทร์เจ็บน้อยที่สุด
เพราะรู้อยู่ว่าถ้าใช้KY หรือพวกเจลล่อลื่นเนี่ย ในยุคคุณหมอจะมีมั้ย ถ้ามีก็น่าจะราคาสูงอยู่
สุดท้าย ป๊าดดดด!!! น้ำมันมะพร้าว สุดยอด!!คุณหมอคิดได้ไง ยกนิ้วเลยงานนี้
ฟินกันไป มันช่างเป็นช่วงเวลาคืนความสุขให้คุณหมอเสียจริง
ชอบนะผู้ชายอย่างคุณจันทร์ แกไม่เคยหลอกลวงใจตนเอง รักคือรัก เมื่อรักก็คือพร้อม
แหม!จูงมือกันเข้าหอตัดหน้าพี่ชายตัวเองกันเลยทีเดียว 5555+
รอลุ้นตอนหน้าเลยอ่ะ คุณจันทร์ตอนตื่นจะเป็นอย่างไรน้า น้ำมันมะพร้าวจะช่วยได้ถึงขนาดไหน
ที่สำคัญคือ พ่อกับแม่ของคุณจันทร์เนี่ย จะว่ายังไงถ้าไม่เจอคุณจันทร์ที่บ้านคุณพงษ์
คือแบบรู้นะว่าไปกับคุณหมอ แต่ ไปไหนกัน ทำไมไปกันสองคน อ่า ลุ้นอ่ะ คุณพ่อคุณแม่จะนึกสงสัยมั้ย
เพิ่งรอดพ้นจากพี่น้องจะมาต่อที่พ่อแม่เลยหรอ?!?! ขอเวลาให้คุณจันทร์ฟินกับคุณหมอหลายวันก่อนได้มั้ยอ่ะ
สงสารแก เง้ออออ วันพฤหัส!!!มาถึงเร็วๆสิ เรารออยู่ ขอบคุณไรเตอร์ด้วยนะ สนุกมากๆเลย

[Infinity 888]

คืนความสุขให้คุณหมอ แต่จันทร์เจ้าก็ได้ด้วย 

[milkteabeige]

ชอบตอนที่คุณจันทร์กับคุณหมอจีบกันที่ระเบียงค่ะ มุ้งมิ้งกุ้งกิ้งน่ารักค่ะ

งานใหญ่-งานช้างกำลังจะซัดมาอีกระรอกแน่ๆ เลยค่ะ เหมือนคุณหญิงผกาจะเริ่มรู้สึกแล้วว่าแปลก
แต่เราเชื่อว่าน่าจะมีท่านนายพลเป็นแบ็กให้น้าาา

ดารารัษมีเริ่มน่ารักขึ้นมานิดนึงแล้ว
แต่เราก็ #ทีมคุณพงศ์ เหมือนเดิมค่ะ น่ารัก

[shoi_toei]

หมอเก็บความสุขคุ้มเล้ยยยย

[TachibanaRain]

แอร๊ยยยย คุณหมอออ่านี่เขินหนักมาก เขินแทนจันทร์ทำไมรู้สึกว่าคุณหมอช่างเร่าร้อนเหลือเกิน อิจจันทร์หวังว่ามีความสุขวันนี้ ตอนหน้าจะดราม่านะค้า
อยากอ่านตอนพิเศษถ้วยฟูอีกจังคิดถึงมัน

[punthipha]

ถึงดวงจันทร์แล้วหมอ  ถ้าคุณหญิงรู้จะเป็นไงนี่

[cinquain]

คุณหมอกับจันทร์เข้าหอพร้อมพี่อาทิตย์กับคุณพิมเลย ^^

ว่าแต่คุณหญิงแม่จะเจอจันทร์ที่วังไหมน้อ รอลุ้นค่ะ

[์ำNeFuji]

เข้าหอกันแล้ว อั๊ยยยย

[meanmena]

พึ่งมาอ่านค่ะ....แต่ตอนนี้ชอบมากกกกก....อยากอ่านต่อแล้ว

[nekko]

สมใจแล้วนะคุณหมอ 

 

[snowtoy]

ไอเราก็คิดอยู่ว่าแต่ก่อนใช้อะไรวาสลีนคงไม่มี.... แล้วก็รู้ว่าใช้น้ำมันมะพร้าว55555555 เด็ดมากอ่ะหมอออ นี่หมอไปเตรียมความพร้อมหาความรู้แต่เมื่อหร่ายยยยยยเด็ดจริงงไรจริงง  หวังว่าดาราจะหาทางช่วยพี่ชายที่ตอนนี้น่าจะสลบคาเตียงได้นะ อย่าพึ่งมีมาม่าพ่อแม่เถ้อวววววว

[Bellze12]

คุณจันทร์เข้าหอพร้อมพี่ชายเลย
ขอบคุณที่ช่วยคืนความสุขให้หมอภวัต

[Paparazzi]

 

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยยย!! ฟิน

[am_am]

บรรยายไม่ถูกเลย พึ่งตามมาอ่านนิยายเรื่องนี้ ของน้องบัว
พึ่งจะตามทัน ขอบอกว่าสนุกมากกกกกก อ่านไม่หยุดเลยทีเดียว
จันทร์จ้าวช่างน่ารัก น่าชังนัก เช่นนี้คุณหมอจะอดใจไหวเช่นไร
กิจกรรมคืนความสุขให้คุณหมอนี่ จะมีออกอากาศทุกวันใช่ไหมคะ
อ่านไปคิดถึงป้ารี กับ ของขวัญ จริง ๆ น่าร๊ากกกกกก 

[mhhong95]

 
ในที่สุดคุณหมอกับคุณจันทร์ก็ได้เข้าห้องหแเสียทีนะคะ

[PrimYJ]

 

[Pisoi]

คืนความสุขให้คุณหมอแล้ว 
ตอนต่อไป คุณหญิงแม่จับได้รึเปล่า

[threetanz]

จะมีฉากที่เปลี่ยนจากจันทร์จ้าวเป็นจันดาราไหมน้า >< อิอิ

[larynx]

เตรียมพร้อมมาดีมากค่ะหมออออ 

[natsikijang]

เข้าหอแล้วนะ จันทร์จ้าว ว้ายยย คุณหมอศึกษามาดีจริงๆ น้ำมันมะพร้าวช่วยได้ รอตอนต่อไปค่ะ พฤ จะได้มาอ่านฉากข้าวใหม่ปลามันหลังคืนเข้าหอ

[nutty]

ไหงไปประเดิมห้องหอได้ คุณหมอใจร้อนใช่ย่อย
ว่าแต่ดีที่ไม่ใช่บ้านเช่า ไม่งั้นปะทะพ่อตาแม่ยายตั้งแต่เช้าแรก

ปล รำคาญและขู่เข็ญ ใช้ญไม่ใช่น นะจ๊ะ

[Malimaru]

งานดีเหลือเกินค่ะคุณหมอ นี่ขนาดศาสตร์แผนนี้ไม่เป็นที่แพร่หลาย
คุณหมอยังทำได้ดีงามและทำให้น้ำหมากป้ากระจายมาก
ส่วนคุณจันทร์... อร๊ายยยส์ เธอน่ารัก เธอผลิบานและเซ็กซี่มาก
อ่านแล้วก็ปลื้มปริ่มราวกับมีส่วนได้ส่วนเสียกับเขาอย่างไรอย่างนั้น... ฮือ มันดีอ้ะ!

ใจนึงก็อยากให้คุณพ่อคุณแม่ของทั้งสองบ้านรู้นะคะ แต่อีกใจก็เป็นห่วงสองหนุ่มเหลือเกิน
รอตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเลยค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ 

[kaokorn]

คุณหมอยึดฤกษ์ดีเข้าหอพร้อมคู่พี่อาทิตย์เลย 555+
ในที่สุดก็ถึงวันที่รอคอยเสียที ขอบคุณคร้าบบบบ

[bluecoco]

เป็นฉากพระนายได้กันที่
ละมุนละม่อม
ละเมียดละไม
สวยงามและเร่าร้อน
มันพอดิบพอดีไปหมด

ุคุณจันทร์ก็ยังเป็นคุณจันทร์
ยังมีมาถามว่าดีมั้ยด้วย....เง้อ...
มันช่างน่ารักและสมกับเป็นหนุ่มนักเรียนนอกดี
แบบว่าเพราะรักหนุ่มเจ้าชู้หัวนอกคนนึงจึงยอมให้ทำ
ส่วนคุณหมอนี่แบบ ไม่ธรรมดา จากการกระทำทั้งหมดคือรักคุณจันทร์มาก
...แบบว่า...เป็นการบอกรักกันด้วยร่างกาย...ที่ประทับใจเอามากๆเลย

ฟินนนนนน

[Naeon]

เข้าหอแล้วหมอออออ

[am_am]

มารอจันทร์จ้าววววว คิดถึงใจจะขาดดดด

[gayraygirl]

อ่านแล้วมันคือการเมคเลิฟอย่างแท้จริงเลยค่ะ คุณหมออ่อนโยนมาก
คุณจันทร์ก็พร้อมยอมคุณหมอ อย่าว่าแต่คืนความสุขให้คุณหมอเลยค่ะ
คนอ่านอย่างเรายังมีความสุขไปด้วยเลย

[Dezair]

จันทร์จ้าว
By: Dezair
…………………….
บทที่ ๒๓


คนที่นภาสรวงและดารารัษมีคาดหวังให้อยู่ที่วังฉัตร ยังคงหลับอยู่บนเตียงที่ชั้น ๒ ของตึกแถวใหม่เอี่ยม ถึงแม้ว่ากว่าจะได้หลับก็เกือบค่อนคืนเข้าไปแล้ว แต่กระนั้นเมื่อรู้สึกตัวในตอนเช้า จันทร์จ้าวก็ไม่อาจนอนต่อได้อีก และเมื่อตนเองไม่อาจหลับต่อได้ลง มีหรือที่ภวัตจะได้หลับสบายให้เขาอิจฉาเล่น


“หมอ! หมอ! ตื่นเดี๋ยวนี้เลย! โอ๊ย!! เจ็บ”


ฟาดมือลงกับแผ่นอกของคนหลับสบายแต่ไม่วายสะเทือนมาถึงตนเอง จันทร์จ้าวได้แต่คู้ตัวลงนอน แต่กระนั้นก็ยังเขย่าแขนคนหลับสบายข้างกายไม่เลิก


ภวัตกำลังฝันดี แต่จู่ๆก็เหมือนถูกกระชากลงมาจากฝันดีนั้น เขาสะดุ้งเพราะเสียงโอดโอยและการเขย่าแขนแรงๆ ตอนแรกที่ลืมตายังตั้งสติได้ไม่ดีนัก แต่พอกวาดตามองไปรอบตัวก็ถึงได้เห็นว่าคนที่นอนเคียงกันมาตั้งแต่เมื่อคืนกำลังคุดคู้สีหน้าเจ็บปวด


“คุณจันทร์...เป็นอะ...โอ๊ย!...” ถามไม่ทันจะจบประโยค หมัดรุ่นก็ทุบอักลงมาที่ไหล่เขาอีก ตามด้วยดวงตากลมใหญ่ที่มีแววโกรธเคืองตวัดจ้องเขาอย่างขุ่นเคือง


“ไหนหมอว่าไม่เจ็บ!!” จันทร์จ้าวโวย แล้วความเจ็บจากเบื้องล่างก็แล่นขึ้นมาให้เขาเบ้หน้าอีกหน แต่กระนั้นก็ยังมีเรี่ยวแรงเอาเรื่องต่อ “...นี่มันเจ็บเจียนตายด้วยซ้ำ!!!”


“แต่ผมว่านี่น่าจะเป็นวิธีที่คุณเจ็บน้อยที่สุดแล้ว” คนอุตส่าห์ไปศึกษามาอย่างดีตอบ


“เจ็บน้อยที่ไหน?! ผมเจ็บจนหน้าซีดแล้วเห็นไหม?!!!” จันทร์จ้าวไม่เห็นหรอกว่าหน้าของตนเองซีดเซียวจริงหรือไม่ แต่ก็คาดเอาว่าเจ็บขนาดนี้ คงจะหน้าตาเปล่งปลั่งไม่ไหว แต่เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดให้สมกับที่ทำให้เขาเจ็บตัวถึงเพียงนี้ ก็ต้องทำให้ภวัตตระหนักให้มากๆ และวิธีการนั้นก็ดูเหมือนจะประสบความสำเร็จเสียด้วย


ภวัตลุกขึ้นนั่ง แม้เมื่อคืนเขาจะทำความสะอาดร่างกายให้แก่จันทร์จ้าวและตนเองแล้ว แต่กระนั้นชายหนุ่มก็ยังนึกหยามใจกลับขึ้นมานอนกกกอดคนข้างกายที่เหนื่อยอ่อนจนหลับเป็นตายไม่รู้เรื่องรู้ราวในสภาพที่ไม่มีใครใส่เสื้อผ้าสักชิ้น เช้านี้คนทั้ง ๒ จึงตื่นขึ้นมาโดยไร้อาภรณ์พันกาย จันทร์จ้าวไม่ทันสังเกตแต่แรก แต่พออีกฝ่ายลุกขึ้นนั่ง เขาก็ถึงกับตาโตเพราะแผ่นอกหนาของนายแพทย์หนุ่มสะท้อนเข้าสายตาอย่างจัง


“ไหนครับ ผมขอดูหน่อย” แต่ภวัตไม่ได้สนใจสายตาตกตะลึงของคนข้างกาย เขาตวัดผ้าแพรผวยที่ห่มพวกเขาทั้งคู่ออก จากนั้นก็กกระถดตัวลงไปยังท่อนล่างของคนที่นอนคว่ำหน้าอยู่ แล้ว...จึงเริ่มตรวจตราส่วนที่คาดว่าจะเป็นเหตุให้จันทร์จ้าวเจ็บ


คนถูกตรวจถึงกับอ้าปากค้างเมื่อสะโพกถูกดึงไปสอดส่องราวกับภวัตเห็นว่าร่างกายของเขาคือแหล่งเรียนรู้! อีกฝ่ายเป็นแพทย์อาจจะคุ้นเคยกับการเห็นร่างเปลือยของคนไข้มานักต่อนัก จะแหวกซ้ายดูขวาก็ไม่คิดกระไร! แต่เขาที่ถูกตรวจดูถ้วนถี่ในที่ที่แม้แต่เขาเองยังไม่เคยเห็นนี่สิ!! จะนอนอยู่เฉยๆไม่ร้องโวยวายก็คงไม่ใช่จันทร์จ้าวคนนี้แล้ว!!


“หมอ!! หมอทำอะไร?!!!” ร่างโปร่งหันขวับไปร้องถามหน้าตาตกตะลึงเป็นที่สุด แต่นายแพทย์หนุ่มเงยหน้าขึ้นมองด้วยสีหน้าค่อนข้างจะเบาใจ


“ยังบวมอยู่เลยนะครับ แต่ไม่มีแผลฉีก ไม่มีอะไรต้องกังวล” คำพูดของหมอภวัตทำเอาคนฟังถึงกับอ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดจาราวกับเป็นเรื่องธรรมดาได้ถึงเพียงนี้


“เป็นอะไรไปครับ ทำหน้าตกตะลึง ผมบอกแล้วอย่างไรล่ะว่าตัวช่วยของผมจะทำให้คุณเจ็บน้อยที่สุด หากไม่ได้น้ำมันมะพร้าว คุณจะต้องแย่แน่ๆ” นายแพทย์หนุ่มยกความดีความชอบให้แก่น้ำมันขวดนั้น หากมิเช่นนั้นแล้ว จันทร์จ้าวคงเลือดตกยางออกเป็นแน่แท้


สำหรับภวัตแล้ว เรื่องเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาถือว่าตนเอง ‘สอบผ่าน’ เพราะการศึกษามาอย่างถี่ถ้วน ทำให้จันทร์จ้าวเจ็บน้อยกว่าที่คิดเอาไว้ แต่สำหรับคนเจ็บ และกำลังถูกตรวจตราราวกับร่างกายของเขาเป็นผลงานชิ้นเอก อายเสียจนไม่ทราบจะอายอย่างไร สุดท้ายก็ทำได้เพียงซุกหน้าลงกับฟูกนอนแล้วตวัดผ้าแพรคลุมศีรษะเอาไว้


“อ้าว เป็นอะไรไปล่ะครับ” นายแพทย์หนุ่มผู้ไม่ได้คิดอะไรกับการตรวจสอบร่างกายอีกฝ่ายได้แต่ตั้งคำถามอย่างฉงน


“หมอน่ะ!! ทำอย่างนั้นได้ยังไร?!!” เสียงอู้อี้ตอบกลับมาจากใต้ผ้าแพรผวย ภวัตขมวดคิ้วอย่างงุนงง แต่กระนั้นก็ก้มลงโอบร่างคนที่ซุกอยู่ใต้ผ้าแพร


“ผมแค่ตรวจดูเท่านั้น”


“ผมไม่ใช่คนไข้ของหมอนะ! หมอจะทำอะไรก็ควรจะขออนุญาตผมก่อนซี!!” คนใต้ผ้าเถียง ภวัตอยากจะหัวเราะอย่างสุขใจกับคำเถียงแสนน่ารักน่าชังนั้น แต่ก็กลั้นเอาไว้ แล้วกอดรัดร่างโปร่งให้แน่นขึ้น


“เพราะคุณไม่ใช่คนไข้ของผมน่ะซีครับ ผมถึงดูแลขนาดนี้” ไม่มีเสียงจากคนใต้ผ้าแพรอีก หลังจากเงียบหายไปอึดใจหนึ่ง จันทร์จ้าวก็ค่อยๆดึงผ้าให้พ้นศีรษะแล้วเหลือบตาขึ้นมามองจากการซุกหน้ากับฟูก ดวงหน้าของภวัตอยู่ใกล้แค่คืบ และยังคงทอดมองมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน


“หมอ...ไม่เคยดูแลใครขนาดนี้หรือ”


“นอกจากคุณพ่อ คุณแม่และนายเภาแล้ว ผมก็ไม่เคยดูแลใครเท่านี้” เมื่ออีกฝ่ายกล่าวถึงครอบครัว จันทร์จ้าวก็ได้แต่หลุบตาลงต่ำ เพราะหากความสัมพันธ์ของพวกเขาเปิดเผยให้พวกวิชาญโยธินคนอื่นๆทราบ หมอภวัตอาจจะ...เลือกครอบครัว...


“คุณจันทร์ เป็นอะไรไปอีก หรือยังเจ็บ...” ภวัตเห็นคู่รักของตนที่นอนเงียบก็ก้มลงถามอย่างชิดใกล้ด้วยความห่วงใย น้ำเสียงเจือไปด้วยความห่วงหาที่ร่างสูงมอบให้ ทำให้ดวงตากลมใหญ่เหลือบขึ้นมองอีกครั้ง


...ภายภาคหน้าก็คือภายภาคหน้า เวลานี้ภวัตยังอยู่กับเขา เวลานี้ภวัตยังเคียงข้างเขา แล้วเหตุใดต้องบั่นทอนความรู้สึกที่มีให้แก่กันด้วยความหวาดกลัวที่มีต่อช่วงเวลาที่ยังมาไม่ถึงด้วยเล่า?...


“ไม่เป็นไรแล้วหมอ อย่ามาหาเรื่องรักษาโรคให้ผมเลย”


“คุณนอนอยู่ที่นี่สักพัก ผมจะออกไปหาซื้ออาหารเช้ามาให้” ภวัตพูดแล้วลุกขึ้นนั่ง ทว่ามือขาวคว้าไว้อย่างว่องไว


“ไม่ต้องเลย ปล่อยหมอไปซื้ออาหารเช้า ผมก็ได้ข้าวต้มน่ะซี ผมอยากดื่มกาแฟมากกว่า เราไปหาร้านกาแฟนั่งดื่มกันเป็นอาหารเช้าดีไหม” แทบจะในทันทีที่นายแพทย์หนุ่มส่ายหัว


“กาแฟไม่ควรรับตอนท้องว่าง”


“หมอ...วันนี้ผมป่วย ตามใจผมวันหนึ่งเถอะ”


“จะป่วยหรือไม่ป่วยก็ไม่ใช่ข้ออ้างให้ผมตามใจคุณนี่ครับ ขืนตามใจคุณวันนี้ เกิดวันหน้าคุณอยากดื่มกาแฟตอนท้องว่างอีก ผมก็ไม่ต้องตามใจคุณอีกหรือครับ กาแฟมีประโยชน์เมื่อรับประทานอย่างถูกที่ถูกเวลา คุณน่ะทานแต่ของที่ชอบจนเคยตัว ไม่สนเวลาใดทั้งสิ้น มีอย่างที่ไหนจะรับกาแฟแต่เช้า ข้าวยังไม่ลงท้องสักเม็ดอย่างนี้ ถ้าคุณไม่อยากข้าวต้ม ก็รับเป็นผลไม้ก็ยังดี อย่างกล้วยอย่างนี้ เหมาะเป็นอาหารมื้อเช้า เดี๋ยวผมจะหากล้วยไปติดไว้ที่บ้านเช่าด้วย คุณจะได้มีอะไรทานรองท้องเวลาหิว แต่วันนี้...ผมว่าเราไปทานที่วังฉัตรไหม คุณว่าจะไปช่วยคุณพงศ์ดูแลเรื่องเก็บกวาดไม่ใช่หรือ คุณพงศ์คงจะให้คนเตรียมมื้อเช้าไว้เผื่อคุณแน่ล่ะครับ”


จันทร์จ้าวมองคนสั่งยาวเหยียดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่


”Alright Alright, I’ll do it. Just stop giving me orders.”


“คุณจันทร์” คนสั่งดุย้ำอีกหนเพราะเข้าใจภาษาอังกฤษที่อีกฝ่ายบ่นออกมาทั้งประโยค ร่างโปร่งจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคู่รักของเขานั้นไม่ใช่เป็นเพียงนายแพทย์ผู้ตรวจรักษาเขาได้ทุกโรค แต่ยังเป็นนักเทนนิสมือฉมังตีโต้กับเขาแล้วชนะอยู่เนืองๆ หนำซ้ำยังแปลภาษาอังกฤษออกด้วย นี่คือเหตุผลหนึ่งที่เขาเคยออกตัวว่าไม่อยากมีคู่รักที่ฉลาดจนเกินไป แต่เหตุไฉนจึงมาตกหลุมของชายผู้นี้ได้หนอ


จันทร์จ้าวไม่เข้าใจตนเองเท่าไรนัก แต่ในเมื่อตกลงปลงใจคบหากับอีกฝ่ายถึงเพียงนี้แล้ว ก็ได้แต่ลุกขึ้นหน้าหงิกหน้างอยอมลงจากเตียงคว้าเสื้อผ้ามาสวมลวกๆเพื่อลงไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวไปวังฉัตรแต่เช้านั่นเอง

....................................

   รถยนต์จากบ้านรักษพิพัฒน์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าตึก ดับเครื่องสนิทเรียบร้อยคุณหญิงผกาก็รีบก้าวเท้าลงอย่างว่องไว สายตาสอดส่องมองไปทั่วแต่ไม่ยักเห็นแม้แต่เงาของบุตรชายคนรอง รออยู่อึดใจหนึ่ง หม่อมหลวงพงศ์ภราธรก็ออกมาต้อนรับที่หน้าประตู


   “สวัสดีครับ ท่านนายพล คุณหญิง”


   ผู้ใหญ่ทั้ง ๒ ยกมือรับไหว้ คุณหญิงผกากำลังจะอ้าปากถามถึงจันทร์จ้าว แต่ดารารัษมีรีบชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน


   “สวัสดีค่ะ คุณพงศ์ ขอโทษที่มารบกวนแต่เช้านะคะ คุณพ่อคุณแม่ท่านอยากจะมาเห็นคู่แต่งงานใหม่แหน่ะค่ะ” หล่อนใช้เรื่องของอาทิตย์และพิมพัชราเป็นเครื่องบังหน้า ซึ่งหม่อมหลวงพงศ์ภราธรที่ยังไม่ทราบว่าคุณหญิงผกาตั้งใจจะสอดส่องหาเงาจันทร์จ้าว ก็เลยไถลไปกับเรื่องที่ดารารัษมีพูดเสียก่อน


   “คุณพ่อท่านบอกผมแล้วล่ะครับ ว่าวันนี้ทั้งท่านนายพลและคุณหญิงจะมาเยี่ยมคุณอาทิตย์ นี่ให้คนเตรียมสำรับอาหารเช้าเผื่อทุกๆคนด้วย แต่คงต้องรอสักหน่อยนะครับ คนรับใช้ที่ตึกเล็กมาบอกเมื่อครู่นี้เองว่ายายพิมกับคุณอาทิตย์ขอเวลาสักครู่ อันที่จริงผมก็อยากจะให้ไปจัดสำรับที่ตึกเล็กเสียเลย จะได้ให้คู่แต่งงานใหม่เป็นเจ้าภาพ แต่เห็นว่าเมื่อคืนต้องดูแลคนทั้งงาน ก็เกรงว่าจะหาว่าเรากลั่นแกล้งรังแกข้าวใหม่ปลามัน ก็เลยให้จัดสำรับขึ้นโต๊ะที่นี่แทน”


   “แล้ว...” คุณหญิงผกาจะถามอีกหน แต่ดารารัษมีแสร้งทำเป็นหัวเราะกับราชนิกูลหนุ่มราวกับไม่รู้เห็นอาการชะเง้อชะแง้ของมารดาแม้แต่น้อย


   “พุทโธ่! ถึงจะเหนื่อยแต่ก็เป็นงานมงคลของพวกเธอนะคะ เมื่อคืนน่ะทั้งพี่อาทิตย์ทั้งคุณพิมดูมีความสุขออกจะตายไป ยิ่งตอนที่เพื่อนๆของพี่อาทิตย์รุมถามเธอว่าจะไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันที่ไหน พี่อาทิตย์งี้อายม้วน คุณพิมยังไม่อายสู้เลย ไม่รู้จะอายอะไรซีหน่า สมัยนี้คู่แต่งงานใหม่ที่ไหนก็ไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กันทั้งนั้น จะได้มีเวลา ๒ ต่อ ๒” นภาสรวงหันมาตีแขนน้องสาวเบาๆกับความเซี้ยวไม่เข้าท่า


   “พูดอะไรน่ะดารา ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์อะไร น่าเกลียด”


   “เอ้า! นภาน่ะ รู้จักกับฝรั่งตั้งแยะ ไม่เคยได้ยินหรือ แต่งงานใหม่ก็ต้องไปดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ เอ?...ภาษาอังกฤษเขาเรียกว่าอะไรนะคะคุณพงศ์”


   “Honeymoon ครับ” หม่อมหลวงพงศ์ภราธรพูดพลางยิ้มขัน และก่อนที่หนุ่มสาวทั้ง ๓ จะคุยกันต่อ คุณหญิงผกาก็พูดแทรกด้วยอดไม่ไหว


   “ขอโทษเถอะค่ะคุณพงศ์ ไม่ทราบว่าพ่อจันทร์มาหรือยังคะ” คำถามของคุณหญิงทำเอาดารารัษมีและนภาสรวงใจหายวาบ หม่อมหลวงพงศ์ภราธรเองก็ชะงักไปเช่นกัน ก่อนจะหันมามองคนถาม


   “เอ่อ...คุณหญิงมีอะไรหรือครับ...”


   “ก็เมื่อครู่ ดิฉันนั่งรถผ่านหน้าบ้านเช่า เห็นประตูหน้าต่างปิดเงียบอย่างกับไม่มีคนอยู่ นึกว่าพ่อจันทร์จะมาช่วยคุณพงศ์ดูแลจัดเก็บสถานที่ที่นี่น่ะซีคะ”


   ราชนิกูลหนุ่มเหลือบมอง ๒ แฝด ราวกับจะส่งสัญญาณบอกกัน และนั่นอยู่ในสายตาของคุณหญิงผกาที่จับจ้องทุกอิริยาบถ


   “คุณพงศ์...รบกวนตอบความจริงค่ะ พ่อจันทร์ยังไม่มาที่นี่ใช่ไหมคะ” ชายหนุ่มไม่รู้จะคิดหาคำใดมาเป็นคำตอบ ดารารัษมีเห็นท่าทางอิหลักอิเหลื่อของหม่อมหลวงพงศ์ภราธรและท่าทางคาดคั้นของมารดาก็ส่งเสียงขึ้นมา


   “คุณแม่คะ...บางทีพี่จันทร์อาจจะ...”


   “แม่ดารา หล่อนกำลังปิดบังอะไรอยู่ใช่ไหม” คำถามนี้ของคุณหญิงผกา ทำเอาหนุ่มสาวทั้ง ๓ เงียบกริบ คนตั้งคำถามจึงกวาดตามองทีละคนราวกับจะเค้นเอาคำตอบ


   “ว่าอย่างไร แม่นภา หล่อนเองก็คงจะรู้อะไรมาซีนะ” นภาสรวงได้แต่ก้มหน้านิ่ง ด้วยเพราะไม่รู้จะหาคำตอบใดมาพูด คุณหญิงผกาจึงหันมาทางราชนิกูลหนุ่ม


   “คุณพงศ์ล่ะคะ มีเรื่องใดที่คุณพงศ์ทราบและคิดว่าดิฉันไม่ทราบ”


   “คุณหญิง” ท่านนายพลเดชเรียกภรรยาเป็นการปราม เพราะคุณหญิงผกาผู้ทั้งรักทั้งหวงบุตรชายคนรองแสดงอารมณ์ไม่เหมาะไม่ควรในรั้ววังของผู้ใหญ่ สตรีสูงวัยทำท่าฮึดฮัดด้วยควมขัดใจ คำถามทั้งหมด ล้วนไม่มีใครให้คำตอบได้ จนคิดไปต่างๆนานาว่าบุตรชายคนรองจะต้องมีเรื่องปกปิดหล่อน และเป็นเรื่องที่ทุกคนทราบเป็นอย่างดีแต่กลับร่วมมือกันปิดบังไม่ให้หล่อนทราบ เรื่องนั้นคงจะเป็นเรื่องไหนไปไม่ได้ หากไม่ใช่ว่าจันทร์จ้าวคงจะคบหากับแม่พวกผู้หญิงชั่วที่ถ้าหากหล่อนรู้จักก็คงอกแตกตายเป็นแน่แท้



   ทว่าก่อนที่คุณหญิงผกาจะได้คาดคั้นมากกว่านั้น คนรับใช้คนหนึ่งก็วิ่งเข้ามารายงานหม่อมหลวงพงศ์ภราธร


   “ขอประทานโทษขอรับ คุณหมอภวัตกับคุณจันทร์จ้าวมาขอรับ” คำพูดของคนรับใช้ทำเอาคุณหญิงผกาหันไปมองโดยพลัน


   “ว่ายังไรนะ? คุณหมอมากับคุณจันทร์จ้าวรึ?!” หล่อนถามแล้วกะพริบตาปริบๆด้วยคาดไม่ถึงว่าจันทร์จ้าวจะโผล่มาที่นี่พร้อมนายแพทย์ภวัต จริงอยู่ว่าบัดนี้คนทั้งคู่สนิทสนมและมีมิตรภาพที่ดีต่อกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจันทร์จ้าวและหมอภวัตจะมาวังฉัตรด้วยกันเช่นนี้


   คนรับใช้ไม่ทันได้ทวนคำตอบอีกหน ก็พอดีที่รถยนต์ของหมอภวัตแล่นเข้ามาจอดต่อหลังรถยนต์ที่ดารารัษมีขับมา และยืนยันความฉงนของคุณหญิงผกาด้วยการที่จันทร์จ้าวลงจากรถแล้วยกมือไหว้หล่อนพร้อมด้วยรอยยิ้มประจบจนเห็นลักยิ้มที่แก้มซ้าย แต่เขายังไม่ทันจะได้กล่าวสวัสดี มารดาก็ตั้งคำถามอย่างไว


   “พ่อจันทร์...มากับคุณหมอได้ยังไร?”

..................................

[Dezair]

เมื่อครั้งที่จันทร์จ้าวเพิ่งเกิดได้ใหม่ๆ มารดาของคุณหญิงผกาเป็นผู้ขวนขวายไปขอชื่อหลานชายคนที่ ๒ จากหลวงพ่อที่ตนนับถือ กำชับนักหนาว่าขอชื่อที่ยิ่งใหญ่ เป็นเจ้าคนนายคน พูดคิดทำการใดก็มีแต่คนยกย่องสรรเสริญ ผลเลยมาตกที่ชื่อ ‘จันทร์จ้าว’ และชื่อนี้ที่มารดาของคุณหญิงผกาอยากให้หลานชายยิ่งใหญ่ เป็นเจ้าคน มีแต่คนสรรเสริญก็มาสำแดงอิทธิฤทธิ์ความยิ่งใหญ่กับคุณหญิงผกาก่อนใครเพื่อน เพราะไม่ว่าบุตรชายคนรองจะพูดจาอย่างไร คุณหญิงผกาเป็นต้องคล้อยตามไปด้วยทั้งหมด


   “นี่นะครับคุณแม่ คุณหมอเธอเป็นห่วงผม เธอพูดคำเดียวกับคุณแม่ว่าเมาหัวราน้ำอย่างนั้น กลับไปอยู่คนเดียวเกิดหกล้มหัวร้างข้างแตกจะทำยังไร แล้วเธอก็เลยออกอุบายพาผมไปนอนบ้านเธอจนได้ คุณหมอเธอดูแลผมอย่างดี เห็นไหมครับ รีบพามาส่งแต่เช้า ไม่ให้ผมไถลแวะข้างทางสักนิด จะหาร้านจิบน้ำชากาแฟรองท้องสักหน่อย ยังไม่ยอม บอกให้หิ้วท้องมาที่วังฉัตรอย่างเดียว” จันทร์จ้าวไม่ได้โกหกมารดาสักคำ เพียงแต่พูดความจริงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่กระนั้นคุณหญิงผกาก็ดูจะไม่ดิ้นพล่านเหมือนเมื่อครั้งที่มาแล้วไม่พบแม้แต่เงาบุตรชายคนรอง


   “เห็นไหมคะ คุณแม่ พี่จันทร์ไม่ได้ไถลเสียหน่อย ก็ไปกับคุณหมอนี่เอง” ดารารัษมีช่วยย้ำอีกที คุณหญิงผกายังคงจับจ้องบุตรชายคนรองด้วยความห่วงใย ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองหมอภวัตที่ยืนอยู่ใกล้ๆ


   “คุณหมอไม่ได้พาพ่อจันทร์ไปไถลที่ไหนแน่นะคะ”


   “นี่คุณหญิง พ่อจันทร์ไปกับคุณหมออย่างนี้ยังไม่สบายใจอีกหรือ? คนอย่างคุณหมอจะพาพ่อจันทร์ไถลได้อย่างไร ถามอะไรไม่เข้าท่า” ท่านนายพลที่ยืนเงียบมานานอดไม่ไหวต้องเอ็ดภรรยา คุณหญิงผกาจึงพลอยหยุดพูดไปด้วย แต่ก็ยังมีแววไม่สบายอกสบายใจให้เห็นอยู่ดี ภวัตได้แต่ยืนเงียบ ด้วยเพราะไม่กล้าตอบรับหรือปฏิเสธ ว่าสิ่งที่เขาพาจันทร์จ้าวไปเมื่อคืนนี้เป็นการพาไถลหรือไม่อย่างไร


   จันทร์จ้าวเห็นท่าทางของมารดาก็รู้ดีว่าตนต้องทำเช่นไรตามประสาบุตรชายคนโปรด เขาเดินตรงเข้าไปโอบกอดร่างอวบคุณหญิงผกาเอาไว้แล้วประจบด้วยน้ำเสียงระรื่นหู


   “คุณแม่ยังจะกลัวหมอพาผมไถลอีกหรือ ชีวิตหมอมีแค่งานกับเทนนิส ไถลไปทางอื่นไม่ได้หรอกครับ” จันทร์จ้าวสำทับพลางหัวเราะ คุณหญิงผกาเลยตีแขนเบาๆ ที่บุตรชายช่างพูดเสียเหลือเกิน


   “เอาเถอะ พ่อจันทร์ว่าไม่ไถลแม่ก็สบายใจ อีกทั้งยืนยันว่าอยู่กับคุณหมอแม่ก็ค่อยโล่งอก ตอนแรกแม่ก็เป็นห่วงน่ะซี เมื่อคืนพ่อจันทร์เมาอย่างนั้น ก็กลัวว่า...เอ่อ...เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไร ก็ไม่มีอะไร แต่แม่สั่งเอาไว้เลยนะ สะใภ้เล็กของแม่จะเป็นใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่แม่หญิงชั่วหญิงเลว”


พอวกมากำชับเรื่องที่ตนเป็นกังวลมานานสองนาน ท่านนายพลก็ถอนหายใจเสียทีหนึ่งให้ได้ยิน คนกำลังกำชับบุตรชายเลยต้องหันไปมองตาเขียวปั๊ด แต่เสียงตอบรับของจันทร์จ้าวทำให้หล่อนกลับมาสนใจเสียก่อน


   “แน่นอนครับคุณแม่” บุตรชายของคุณหญิงยิ้มรับอย่างชื่นมื่น แต่ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกลและได้ยินคำตอบรับนั้นก็ถึงกับเก้อเขินจนต้องหันมองไปทางอื่น


   “จะมีสกุลรุนชาติหรือไม่ แม่ไม่สนใจ แต่ขอแค่ไม่ใช่พวกกเฬวราก ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ไม่ทำมาหากิน อย่างนั้นแม่ทนไม่ได้”


   “รับรองครับคุณแม่ ผมจะหาสะใภ้ที่ขยันทำมาหากิน มีหัวนอนปลายเท้า และที่สำคัญเป็นคนดี คนตรง ไม่คิดคดทรยศใครแน่นอน” บุตรชายคนรองรับคำพร้อมรอยยิ้ม แต่ทำเอาทั้งหม่อมหลวงพงศ์ภราธร นภาสรวงและดารารัษมีผู้รู้เห็นคู่รักของเขาพากันกระแอมไอกันคนละที ๒ ที


   “รับปากแม่แล้วอย่าคืนคำก็แล้วกัน!” คุณหญิงผกาผู้มีบุตรชายคนรองอยู่ตรงหน้า ก็ไม่คิดจะสนใจใครอื่นอีก หล่อนจึงไม่ทันเห็นสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของบรรดาหนุ่มสาวทั้งหลาย ส่วนจันทร์จ้าวก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ด้วยเพราะเขามั่นใจว่า ‘สะใภ้’ ที่เขาหาให้มารดานั้น ตรงตามที่คุณหญิงกำชับไว้ทุกอย่าง


   “ไม่คืนคำหรอกครับ แล้วนี่มาถึงวังฉัตร กลับคุยแต่กับผม คุณพ่อคุณแม่ได้พบหน้าพี่อาทิตย์หรือยังครับ”


   “ยังหรอกค่ะพี่จันทร์ เห็นคุณพงศ์ว่า พี่อาทิตย์กับคุณพิมจะมารับประทานอาหารเช้าที่ตึกพร้อมหน้าพร้อมตาพวกเราทุกคน อุ๊ย! นั่นอย่างไรคะ เดินกันมานู่นแล้ว” นภาสรวงตอบพี่ชายคนรองยังไม่ทันจบดี ก็เหลือบไปเห็นพี่ชายคนใหญ่และคู่รักของเขาเดินตรงมาทางนี้ ทุกคนพลันหันมองโดยพร้อมเพรียง สายตาทุกคู่มองตรงไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินมาตามทางเดินซึ่งทอดด้วยแสงอาทิตย์ยามเช้า ราวกับภาพวาด ทั้งอบอุ่นและสวยงาม ดูเหมาะสมอย่างกับกิ่งทองใบหยก


   “งามสมกันเหลือเกิน” คุณหญิงผกายังอดปลาบปลื้มไม่ได้


พิธีเมื่อวานก็ทำให้หล่อนยิ้มหน้าบานไม่หุบ เดินไปตรงมุมใดของห้องจัดเลี้ยงก็ได้ยินแต่คำชื่นชมที่มีต่อบุตรชายคนใหญ่และลูกสะใภ้ของหล่อน วันนี้ที่ได้เห็นบุตรชายคนใหญ่ได้ครองคู่ชื่นมื่นกับสตรีที่เขารัก หล่อนก็ยิ่งอิ่มเอม อาทิตย์และพิมพัชราเดินเข้ามาไหว้คุณหญิง เมื่อนั้นความสนอกสนใจทั้งมวลของผู้เป็นมารดาก็ตกที่บุตรชายคนใหญ่และสะใภ้คนแรกของครอบครัวรักษพิพัฒน์ไปเสียแล้ว


   จันทร์จ้าวเห็นว่ามารดาไม่สนใจตนแล้วก็ลอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ก่อนจะเหลือบมองภวัตเสียทีหนึ่ง ฝ่ายนั้นเองก็ดูโล่งใจเช่นกันที่คุณหญิงไม่คาดคั้นมากไปกว่านี้ ทั้ง ๒ เกือบจะโล่งใจอย่างถ่องแท้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าจันทร์จ้าวเหลือบไปสบเข้ากับสายตาคมกริบของบิดาที่จับจ้องมาที่เขาไม่คลาย


   ท่านนายพลเดชมองบุตรชายเงียบๆโดยไม่พูดอะไร จันทร์จ้าวเองก็สบตาเขาวูบหนึ่ง ก่อนที่ดวงตากลมใหญ่จะเหลือบไปมองหม่อมหลวงพงศ์ภราธรแล้วเอ่ยปาก


   “คุณพงศ์ ผมว่าเราเข้าไปข้างในกันเลยดีไหม ป่านนี้คุณชายฉัตรท่านคงลงมาแล้วกระมัง” แล้วบุตรชายคนรองของท่านนายพลก็ไม่ยอมหันกลับมาสบตากับท่านอีก เมื่อหม่อมหลวงพงศ์ภราธรเชื้อเชิญทุกคนเข้าไปในวังฉัตร จันทร์จ้าวก็รีบเดินตีคู่ไปกับเพื่อนรักทันที ตามหลังด้วยคุณหญิงผกา อาทิตย์ พิมพัชรา นภาสรวง ดารารัษมี ส่วนท่านนายพลเดชรอรั้งท้ายพร้อมด้วยนายแพทย์หนุ่ม


   “วันนี้...คุณหมอไม่ต้องไปทำงานที่โรงพยาบาลหรือ” และนั่นดูเหมือนจะเป็นประโยคแรกที่ท่านนายพลมีต่อภวัต นับตั้งแต่ท่านเห็นว่านายแพทย์ผู้นี้เป็นคนขับรถมาส่งบุตรชายคนรองของท่านที่วังฉัตรด้วยตนเอง


   “ไม่ไปครับ วันนี้เป็นวันหยุด”


   “อ้อ...” ท่านนายพลแห่งกรมตำรวจรับคำเบาๆ พลางหมุนตัวจะเดินตามทุกๆคนเข้าไปในตึก ภวัตเองก็กำลังจะก้าวเท้าตามอยู่แล้ว หากไม่ใช่ว่าเสียงของคนที่กำลังจะหมุนตัวนั้นดังขึ้นอีกครั้งเสียก่อน


   “แล้วถ้าคุณหมอต้องไปทำงาน คุณหมอจะมาส่งพ่อจันทร์อย่างนี้ไหม”


สายตาคมกริบของผู้ถามจับจ้องดวงหน้าของชายหนุ่มคราวลูกราวกับมีความนัยบางอย่างแอบแฝงมาในประโยคนั้น ภวัตชะงักงัน รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง แต่ไม่ทันที่เขาจะได้ตอบคำใด ท่านนายพลก็ยกยิ้มที่มุมปาก อย่างที่จันทร์จ้าวมักจะทำบ่อยๆ


   “ฉันนี่ก็ถามแปลก ถ้าคุณหมอต้องไปทำงาน ก็คงไม่ขันอาสาแวะมาส่งพ่อจันทร์ให้อย่างนี้ จริงไหม”


สายตาของท่านราวกับมองเห็นทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง ภวัตเกือบจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว จนกระทั่งท่านนายพลเดชพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง


“...แต่ถ้าเมื่อไร คุณหมอขันอาสาอีก ฉันก็ฝากด้วยแล้วกัน” แล้วท่านก็ยิ้มจางให้เขาอีกครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวเดินนำเข้าไปในตึก ภวัตได้แต่มองตามแผ่นหลังของชายสูงวัย เขาอ้าปากเหมือนอยากเอื้อนเอ่ย แต่สุดท้ายก็อับจนด้วยคำพูด เมื่อประโยคของนายตำรวจใหญ่ยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา


   ‘ถ้าเมื่อไร คุณหมอขันอาสาอีก ฉันก็ฝากด้วยแล้วกัน’


   ...นี่หมายความว่า ท่านนายพลฝากจันทร์จ้าวไว้ที่เขาอย่างนั้นหรือ?...

..................................


   พลตำรวจโทเดช รักษพิพัฒน์รับราชการตำรวจมาตั้งแต่ยังหนุ่ม ไต่เต้าจากตำแหน่งเล็กๆขึ้นมาโดยไม่ได้อาศัยชื่อเสียงวงศ์ตระกูลแต่ประการใดด้วยเพราะท่านเป็นบุตรชายคนรองๆที่เกิดจากภรรยาลำดับท้ายๆของท่านเจ้าคุณรักษพิพัฒน์ ดังนั้นเมื่อท่านแต่งงาน จึงย้ายออกมาปลูกเรือนเป็นของตนเองและไม่ค่อยจะได้กลับไปข้องแวะกับพี่น้องคนอื่นๆร่วมสกุลเสียเท่าไรด้วยเพราะไม่สนิทสนมอันเนื่องมาจากต่างมารดา พอท่านมีบุตรธิดารวม ๔ คน จึงสั่งสอน ๔ พี่น้องแต่เล็กให้รักใคร่กลมเกลียว น่าดีใจที่การบ่มเพาะของท่านบรรลุผล ถึงแม้จะมีทะเลาะเบาะแว้งกันตามประสาพี่น้อง แต่ท่านก็ทราบดีว่าบุตรธิดาทั้ง ๔ รักใคร่กันเพียงใด ยิ่งวันนี้...ท่านยิ่งแน่ใจ


   หลังจากรับประทานอาหารร่วมกันที่ตึกใหญ่ของวังฉัตร ครอบครัวรักษพิพัฒน์ เว้นแต่จันทร์จ้าวก็พากันมาที่ตึกเล็กอันเป็นเรือนหอของอาทิตย์และพิมพัชรา คุณหญิงผกา นภาสรวงและดารารัษมีอยู่ในห้องครัวกับพิมพัชรา ส่วนจันทร์จ้าวขอกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านเช่าแล้วจะกลับมาอีกหน ในขณะที่หมอภวัตผู้รู้สึกว่าตนเป็นส่วนเกินกลับถูกหม่อมหลวงพงศ์ภราธรยื้อเอาไว้ด้วยเหตุผลที่ว่าจะชวนตีเทนนิส บัดนี้เขาจึงเตร่รออยู่ที่ตึกใหญ่กับเจ้าบ้านนั่นเอง


   “ที่นี่เงียบสงบดีนะ ถึงจะอยู่ใกล้ตึกใหญ่ แต่ก็เป็นส่วนตัว” ท่านนายพลเดชที่เดินดูห้องหับต่างๆหันมาพูดกับบุตรชายคนใหญ่ที่ติดตามท่านอยู่เบื้องหลัง


   “แล้วมีอะไรขาดเหลือหรือไม่ล่ะ”


   “ไม่มีครับคุณพ่อ” อาทิตย์ยังคงเป็นบุตรชายผู้เรียบร้อยและไม่ใคร่จะร้องขอสิ่งใด


   “ถ้ามีอะไร ก็ไปบอกแล้วกัน หรือจะฝากพ่อจันทร์ไปบอกก็ได้ รายนั้นคงจะเตร่มาที่นี่บ่อยอยู่หรอก มีทั้งเพื่อนมีทั้งพี่อยู่ที่นี่”


   “ขอบพระคุณครับ” บุตรชายคนใหญ่ยกมือประนมไหว้ ท่านนายพลเหลือบมามองวูบหนึ่งก็เหลือบสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ทอดสายตาออกไปไกลเกินกว่าที่ต้นไม้เขียวขจีในสวนจะหยุดยั้งความรู้สึกนึกคิดของท่านได้


   “หรือถ้าพ่อจันทร์ไม่มาที่นี่ พ่ออาทิตย์ก็คงจะทราบกระมังว่าน้องชอบไปอยู่ที่ใด คงจะตามหาน้องเจออยู่หรอกใช่ไหม” คำพูดของบิดาทำเอาอาทิตย์ชะงัก ยิ่งสายตาคมกริบของนายพลเดชเหลือบกลับมามอง ก็ยิ่งทำเอาบุตรชายคนใหญ่แทบหยุดหายใจ


   “ว่าอย่างไร ถ้าพ่อจันทร์ไม่มาที่นี่ และไม่อยู่ที่บ้านเช่า พ่ออาทิตย์จะตามหาน้องเจอไหม”


   “คุณพ่อ...หมายความว่าอย่างไรครับ” อาทิตย์ถามด้วยใจคอไม่สู้ดี รู้สึกเสียววาบกลางสันหลัง ทว่าท่านนายพลกลับยกยิ้มจางที่มุมปาก แล้วเหลือบสายตามองออกไปนอกหน้าต่างอีกหน


   “ก็หมายความตามที่ถาม ว่าถ้าน้องไม่อยู่ที่นี่ ไม่อยู่ที่บ้านรักษพิพัฒน์ และไม่ได้อยู่ที่บ้านเช่า พ่ออาทิตย์จะตามหาน้องเจอไหม”


   “เอ่อ...ก็...ก็ไม่น่ายากนะครับคุณพ่อ จันทร์มีเพื่อนแยะก็จริง แต่เพื่อนสนิทก็มีไม่กี่คน นอกจากคุณพงศ์ ก็เรย์มอนด์ อดัมส์ แล้วก็...มีคุณวินิตกับ...เอ่อ...กับ...” คนสุดท้าย อาทิตย์รู้สึกชอบกลที่จะต้องพูดชื่อออกมา เขาไม่ทราบว่าบิดาทราบอะไรมา เหตุใดจึงมาพูดกับเขาเช่นนี้ ทว่าท่านนายพลผู้เห็นบุตรชายคนใหญ่อ้ำอึ้งจึงเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาเสียเอง


   “กับคุณหมอภวัตซีนะ...”


   “ค...ครับ...ใช่ครับ...จันทร์...จันทร์ก็คงวนเวียนอยู่เท่านี้ ไม่น่าจะไปไหนไกล...”


   “เป็นว่าพ่ออาทิตย์ทราบดี ว่าน้องจะไปอยู่ที่ไหน จริงไหม”


   “ค...ครับ...” คนเป็นลูกได้แต่รับคำอ้ำอึ้ง ด้วยเพราะไม่กล้าคาดคิดว่าบิดารู้เห็นสิ่งใดมา หากว่าท่านระแคะระคายเรื่องของจันทร์จ้าวและหมอภวัต ย่อมเป็นไปได้ยากที่จะปิดบัง หรือถึงจะปิดบังได้ แต่คนอย่างท่านย่อมมีวิธีสืบทราบด้วยตัวเอง หรือบางที...ท่านอาจจะสืบทราบมาแล้ว เหลือเพียงแค่ถามย้ำให้มั่นใจ...


   “ถ้าอย่างนั้นพ่อก็สบายใจ” คำพูดของบิดาทำเอาอาทิตย์เงยหน้ามองโดยพลัน ท่านนายพลเดชไม่ได้หันกลับมามองเขา ยังคงทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างราวกับมันมีทิวทัศน์ที่น่าดูชมนักหนา


   “พ่ออาทิตย์จำเอาไว้...เมื่อไรที่มีลูก จงรักลูกทั้งตัวและหัวใจ ไม่ว่าจะแข็งแรงหรือพิการ ลูกก็คือลูก ไม่ว่าจะผิดถูกชั่วดี ลูกก็คือลูก แต่...จงอย่าใช้ความรักที่มีต่อลูกไปเป็นบ่วงรัดขาเขา เมื่อถึงวันหนึ่งที่เขาต้องเลือก ก็จงให้เขาเลือกตัวเขาเอง เพราะคนเป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมสละได้ทุกอย่างเพื่อลูก แม้สิ่งที่สละนั้นจะเป็นความสุขของตนเองก็ตาม..."


   “คุณพ่อ...” อาทิตย์ได้แต่ครางอย่างคาดไม่ถึง บิดาเพียงหันมามองเขาวูบหนึ่ง ในดวงตาคมกริบคู่นั้นคลอไปด้วยหยาดน้ำ แต่ชั่ววูบมันก็ไหลกลับเข้าไปพร้อมๆกับที่ท่านนายพลเดชหันหลังให้เขา


“พ่อคงต้องกลับเสียที ตอนสายต้องไปพบผู้ใหญ่ พ่ออาทิตย์ให้ใครไปตามแม่กับน้องๆมาทีเถอะ” ท่านกล่าวโดยไม่หันกลับมามอง


“คุณพ่อครับ เรื่องของจันทร์...” อาทิตย์กำลังจะพูดด้วยความรู้สึกผิดเอ่อล้นไปทั้งอก หยาดน้ำที่คลอหน่วยของบิดาเมื่อครู่นี้ ครึ่งหนึ่งเป็นความผิดของเขาที่ไม่อาจทำให้จันทร์จ้าวเปลี่ยนใจ แต่บิดากลับยกมือปรามไม่เขาพูด



“ไม่ใช่แค่เรื่องของจันทร์ แต่ไม่ว่าจะลูกคนไหน แม้จะเป็นความสุขของพ่อเอง พ่อก็ให้ลูกของพ่อได้”



อาทิตย์ได้แต่จับจ้องแผ่นหลังของบิดาด้วยความรู้สึกทั้งตื้นตันระคนเจ็บปวด ตื้นตันที่บิดาเป็นผู้เสียสละ เจ็บปวดเพราะทราบดีว่าความสุขที่บิดาสละนั้นคือเรื่องใด เขาไม่มีคำพูดใดออกจากปากนอกเสียจากโค้งกายต่ำเป็นการทำความเคารพด้วยหัวใจที่ซาบซึ้งในความรักของบิดาที่มีต่อลูกทุกคน



`...คนเป็นพ่อเป็นแม่ ย่อมสละได้ทุกอย่างเพื่อลูก แม้สิ่งที่สละนั้นจะเป็นความสุขของตนเองก็ตาม...’


“ผม...ในฐานะพี่ชายคนใหญ่ของน้องทุกคน...ผมขอขอบพระคุณคุณพ่อครับ” อาทิตย์พูดได้เพียงเท่านั้น ก้อนสะอื้นก็จุกแน่นไปทั้งคอจนเขาไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้อีก นายทหารหนุ่มได้แต่หมุนตัวเดินออกจากห้องไปตามมารดาและน้องอีก ๒ เพื่อกลับพร้อมกับบิดา จึงเหลือเพียงท่านนายพลเดชในห้องนั่งเล่นของตึกเล็กเพียงลำพัง



ชายสูงวัยเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วสูดลมหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกเจ็บปวดในอก สิ่งที่ท่านสงสัย บัดนี้แจ่มชัดแล้ว และที่สำคัญยิ่งไปกว่านั้นคือนอกจากท่านแล้ว อาทิตย์ก็เห็นจะทราบด้วย ส่วนนภาสรวงและดารารัษมีก็คงจะทราบเช่นกัน แต่กระนั้นทุกคนก็ยืนหยัดเคียงข้างกันเป็นอย่างดี แม้จะเจ็บปวดกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่กระนั้นท่านก็ยินดีจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มจางออกมา


...บางที...สิ่งทีเกิดขึ้นกับจันทร์จ้าว อาจจะเป็นหนทางพิสูจน์สิ่งที่ท่านเพียรพยายามมาตลอด ทุกวันที่หมั่นปลูกฝังให้บุตรธิดารักใคร่กลมเกลียว...มาวันนี้เห็นจะบรรลุผลสำเร็จแล้ว...

ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)


มีแต่คนติดใจน้ำมันมะพร้าว จะบอกว่าบัวคิดหัวแทบแตกเลยค่ะ ว่าจะเอาอะไรมาเป็นตัวช่วยหมอ โชคดีว่าอย่างน้อยสมัยนั้นก็มีน้ำมันมะพร้าว แล้วหมอก็หมอ น่าจะรู้ว่าถ้าไม่มีตัวช่วนี่คงถูกพิจันทร์ถีบตกเตียงแน่นอน ฮาฮา


อย่างที่เคยแจ้งเอาไว้แล้ว ว่าเรื่องนี้จะจบภายในเดือนนี้ ซึ่งก็คือสัปดาห์หน้านั่นเองค่ะ


สัปดาห์หน้าจะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว สำหรับเรื่องนี้ ส่วนตอนพิเศษจะมีมั้ย บัวยังตอบไม่ได้ เพราะตอนนี้งานบัวเครียดมากจนแทบไม่มีเวลาเลย แต่ถ้าถามว่าอยากเขียนมั้ย ด้วยสไตล์มนุษย์คลั่งตอนพิเศษกุ๊กๆกิ๊กๆอย่างบัวนั้น ขอบอกเลยว่าอยากมากกกกกกก (ที่อยากสุดๆคือสเปคุณพงศ์) ส่วนเรื่องรวมเล่มก็ยังไม่มีกำหนด เพราะยังเขียนต้นฉบับไม่เสร็จเลยค่ะ (คือเรื่องหลัก ‘จันทร์จ้าว’ นี่พิมพ์เสร็จแล้ว แต่ตอนพิเศษ ที่กำลังเขียนต่อจากเรื่องนี้ยังเขียนไม่จบเลยค่ะ) ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะแจ้งให้ทราบอีกทีนะคะ รวมถึงถ้ามีตอนพิเศษก็จะเอามาลงให้ได้อ่านกันแน่นอนค่ะ

วันนี้เครียดจนปวดหัว ขอตัวไปพักก่อน เจอกันสัปดาห์หน้าค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนติดตาม และพื้นที่บอร์ดค่ะ