หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[fullmoonny]

พี่แคนรุกหนักเวอร์

[มะเขือม่วง]

 

[iamtsubame]

พี่แคนคงไม่กล้าจีบสินะ กลัวว่านจะตกใจสินะ หุ หุ 

[konnarak]

พี่แคน รวบหัวรวบหางเลย

[mystery Y]

อ่านทันล่ะ!! ว่านอย่าซึนนานนะ~

[dekeepstar]

เพิ่งได้ฤกษ์เข้ามาเม้นอย่างจริงๆจังสักที
หลังจากสุ่มอ่านมา 4 ตอนรวด
ก่อนอื่นเลย ขอบอกว่าชอบผลงานคุณเวสท์มากๆ
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้อ่านนะคะ
<3
 นังนุ้งว่านถ้าหนูจะไม่รู้ตัวเลยขนาดนี้นะคะลูกกกกกก
พี่เค้าจ้องจะงาบหนูอยู่แล้วค่า ทำไม๊ทำไมหนูถึงโง่อย่างงี้ ถถถถถถถถ
พี่เค้าแสดงออกชัดเจนขนาดนี้ลูกเอ้ยยยย

ชอบเรื่องนี้มากอ่ะ มันกร๊าวใจดี
> <

[Takarajung_TK]

Waiting for Wednesday

[maykise]

ว่านว่านน่ารัก เป็นนิยายที่มุ้งมิ้งหัวใจจริงๆ

ชอบมากเลยค่ะ ติดตามนะคะ //เพิ่งได้ตามมาอ่าาน

[nightsza]

ว่านนี่แอบซื่อนะเรา

[Tatangth]

โอ้ยยยย ว่านนนนน
อิพี่แคนมันขนาดนี้แล้ว รู้ตัวเห่ออออ
 

[boboaje]

 

[Malimaru]

ว่านเอ๊ย... พี่หงวยแกคืบคลานเข้าห้องมาแล้วนะลูก
หลังจากนี้พี่หงวยแกหมายตาห้องหัวใจเอาไว้เป็นปลายทางแล้วจ๊ะ
ีรู้ตัวได้แล้วนะว่าพี่หงวยแกน่ะคนจริง กรั่กๆๆๆๆ

รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[-west-]

ตอนที่ 05



ผมเกลียดวันจันทร์เพราะตารางเรียนวันจันทร์ของผมแน่นเอี้ยดจนไม่มีเวลาพัก

เสียงนาฬิกาปลุกตอนเจ็ดโมงดังขึ้น ร่างกายที่เมื่อยล้าจากการทำงานหนักดีขึ้นกว่าวันแรกที่เริ่มงาน ข้างตัวไม่มีใครแล้ว ผมลุกขึ้น หยิบผ้าเช็ดตัวมาอาบน้ำแปรงฟัน เก็บชุดนักศึกษาที่ถูกซักตากทิ้งไว้ที่ระเบียงมายัดใส่ตู้ เลือกชุดที่ยับน้อยที่สุดมาสวม พี่แคนแม่ง ถ้าจะซักให้ขนาดนี้ก็ควรรีดให้ด้วยจะเป็นพระคุณอย่างสูง เหมือนมีพี่ชายมาดูแลครับ เป็นอะไรที่เยี่ยมยอดมาก ใช้เวลาไม่นาน กำลังเตรียมตัวจะออกจากห้องเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน ไม่ได้มาจากผม ไม่ใช่ริงโทนของผม ไล่หาตามต้นกำเนิดเสียงก็เห็นไอโฟน6พลัส เครื่องสีทองวางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เดาไม่ยากเลยสักนิดว่าเป็นของใคร

เบอร์โทรเข้าขึ้นชื่อว่า home ผมกดรับโดยไม่ต้องรอ เสียงพี่แคนกรอกเสียงมาตามสาย เป็นเสียงเนือย ๆ เนิบ ๆ ไม่รีบร้อน

“ลืมมือถือ”

“เห็นแล้วครับ”

“เพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังจะเข้ามหา’ลัย นายมีเรียนหรือเปล่า”

“นาย?”

“เออ” เฮียแกเริ่มหงุดหงิด “ก็ไม่ชอบให้พูดกูมึงไม่ใช่หรือไง”

“โอ้ จริงด้วย พี่แคนน่ารักมากครับ เออ พี่ แต่ผมมีเรียนน่ะสิ”

“ผม?”

“ครับ?”

“ไหนบอกจะเรียกแทนตัวเองว่าว่านไงวะ”

“ครับ ๆ ว่านก็ว่าน พี่แคนแม่ง ขี้หงุดหงิดจัง เอางี้ พี่มาถึงมอแล้วแวะมาเอาที่ห้องได้ไหม ผมเรียนฟิสิกส์ ยิงมาก็ได้ เดี๋ยวออกไปหา”

“โทรศัพท์ฉันอยู่กับนาย”

เออว่ะ หัวเราะแห้งกลับไป “ตึกวิทย์ห้อง 307 อะพี่ ห้องใหญ่ เข้ามาได้”

พี่แคนรับคำในลำคอก่อนวางสายไป ผมเดินออกจากห้อง กดมือถือเล่นไปด้วย เข้าไปดูใน camera roll หน่อยเถอะ พี่แคนน่าจะมีรูปหลุด ๆ บ้างแหละ เอาไว้ส่งเข้าหาตัวเองเก็บไปแบล็คเมล์ได้หลายวันครับ แต่แม่ง ไม่ค่อยมีรูปอะไรเลย มีแต่แมวดาราตัวสีดำนั่นกับวิว พี่แคนเป็นคนถ่ายรูปสวย แต่ไม่ค่อยถ่ายคน แต่ภาพพวกนี้ผมโคตรคุ้นเลย ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน

ระหว่างทางจากหอมาที่อาคารเรียนผมก็กดดูเรื่อย พี่แคนปิดเน็ตเอาไว้ สงสัยกลัวเปลือง แต่บ้านมันรวยขนาดนั้นจะกลัวเปลืองเน็ตเหรอวะ ไม่เข้าใจคนมีเงิน ผมเองก็ไม่กล้าวุ่นวายอะไรมาก แค่เลื่อนหน้าจอดูรูปไปเรื่อย ๆ เพลินตาดี กระทั่งมาเจอรูปพี่แคนจริง ๆ เป็นภาพเซลฟี่ที่คนถือเครื่องเป็นผู้ชายหน้าตาดี เรียกได้ว่าดีจัดเลยแหละ ถ้าจำไม่เป็นเหมือนเป็นนายแบบโฆษณาน้ำหอมวัยรุ่นชายในโทรทัศน์ ตัวเล็ก ล่ำ ผิวขาวกว่าพี่แคนอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้ใส่เสื้อทั้งคู่ ฝั่งนั้นดูยิ้มแย้มดี ส่วนพี่แคนก็นิ่ง ๆ ตามสไตล์ แต่ดูเป็นภาพที่น่ารักทีเดียว


“ทำเชี่ยไร”

ไอ้โต๋พุ่งมาจากด้านหลังเมื่อไรก็ไม่อาจทราบ ผมโดนตบหัวอีกแล้ว มือถือร่วงจากมือลงโต๊ะ โชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก โชคร้ายคือคนมาใหม่เห็นรูปในเครื่องด้วยทันที มันทำตาโต แย่งโทรศัพท์ไปทันที

“เยเฮ้ด พี่แคนเป็นเกย์เหรอวะ”

“หา? ตลก ไม่เห็นเกย์เลย”

“ก็เนี่ย” มันบุ้ยปากไปที่รูป “พี่กัสเป็นรุ่นพี่สมัยมัธยมกู เป็นตุ๊ด”

“แล้ว?”

“โห มึง รูปส่อขนาดนี้” ว่าแล้วก็กดเลื่อน ๆ ไปดูรูปอื่น ไม่มีแล้วครับ ที่เหลือเป็นภาพวิวเหมือนเคย ผมหน้าเสียนิด ๆ สรุปคือพี่แคนเป็นแฟนกับรุ่นพี่ไอ้โต๋เหรอวะ

“นี่เครื่องพี่แคนเหรอ”

“เออ เขาลืมไว้ที่หอกูเมื่อคืน”

“ว่าน มึงเสร็จพี่แคนไปยังวะ”

“เฮ้ย บ้า” ส่ายหัวสะบัด “กูยังชอบผู้หญิงอยู่นะเว้ย”

“แล้วไปนอนด้วยกันได้ไง”

“เขาไปอยู่เป็นเพื่อนตอนกูไปทำงานร้านแฟนพี่กรีน” ผมว่า พอเห็นสายตาดุ ๆ ของไอ้โต๋แล้วก็ส่ายหัวอีกที “แต่ตอนนี้เลิกทำแล้ว พี่แคนบอกจะติวหนังสือให้กู เลยเรียนดีกว่า”

“พี่แคนจีบมึงจริงเหรอวะ”

“ตลก” คราวนี้เป็นฝ่ายที่ผมตบหัวไอ้โต๋บ้าง “ไม่ได้อะไรโว้ย เขาอยู่กับกูก็แมน ๆ ปกติ”

“แมนบ้านพ่อมึงไปอยู่เฝ้าผู้ชายทำงาน โง่เหรอไอ้ว่าน มันใช่เรื่องไหม”

“แต่เขาไม่ได้พูดจาชวนขนลุกใส่กูเลยนะโว้ย ไม่แต๊ะอั๋งกูด้วย” จู่ ๆ ผมก็นึกถึงภาพที่พี่แคนโอบบ่าผมเมื่อคืนว่ะ แต่ก็แมน ๆ ครับ ไม่เห็นมีอะไรเลย ใช่ว่าโอบแล้วจะไล้ไปไล้มาเสียหน่อย “พี่แคนคงเห็นกูเป็นน้อง มึงจะบ้าเหรอ ถึงเขาจะเป็นเกย์ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบกูนี่หว่า”

“เออ” คราวนี้เพื่อนสนิททำหน้าคล้อยตามไปด้วย “กูเป็นพี่แคนกูก็เลือกพี่กัส ใครจะมาเอากุ๊ยอย่างมึง”

“โห ลำเอียง”

“พูดความจริงครับ พี่กัสป๊อบปูล่าตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วรู้ปะ”

“มึงเคยจีบปะ”

“เคย ถุย อย่างผมต้องเซ็นโยครับ ไม่สนโรงเรียนเดียวกัน” ผมหัวเราะร่วน พอนึกว่ากัสรุ่นพี่ไอ้โต๋ดูดีกว่าตัวเองเท่าไรใจมันหวิว ๆ อธิบายไม่ถูก เลื่อนมือไปปิดจอโทรศัพท์ พอดีกันกับที่อาจารย์เข้าสอน ซุกมือถือลงกระเป๋าเป้ มองเข็มนาฬิกาค่อย ๆ ขยับพร้อมกับเสียงพูดเนิบนาบของผู้สอนหน้าห้อง




ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
งงตัวเอง


“ยังไม่หายเหนื่อยหรือไง”

ผมนั่งอยู่ที่โรงอาหารตอนบ่าย มีเวลาพักสองชั่วโมงก่อนเริ่มเรียนวิชาใหม่ พี่แคนเข้ามาหาผมในชั้นเรียน นั่งเรียนด้วยกันจนอาจารย์ปล่อยแล้วออกมาหาอะไรกิน นั่งจิ้มมือถือสักพักแล้วก็เอาตะเกียบคนก๋วยเตี๋ยวในถ้วย พี่แคนยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูบ้าง คว่ำจอลงแล้วเงยหน้าขึ้นถามประโยคเมื่อครู่

“งั้นมั้งพี่”

“เป็นอะไรหรือเปล่า ดูแปลก ๆ”

“เหนื่อยมั้ง” ผมตอบแบบขอไปที อธิบายไม่ถูกว่าตัวเองกำลังเป็นอะไรกันแน่ ผมอาจจะเหลิง ดีใจ คิดว่าพี่แคนใจดีกับผมมากกว่าใคร ถ้าเทียบกับไอ้โต๋ก็คงใช่ แต่ถ้าเทียบกับกัสแล้วคนละเรื่อง ผมแม่ง...คาดหวังอะไรก็ไม่รู้ จู่ ๆ ก็อยากเป็นรุ่นน้องคนสำคัญที่สุดของพี่แคน อาจเป็นเพราะผลพวงจากการเป็นลูกคนเล็กของบ้านเลยทำให้ผมเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ก็ได้

“รีบ ๆ กิน จะได้ติวที่อาจารย์สอนวันนี้ ในคาบก็เอาแต่เหม่อ”

“อย่างน้อยผมก็ไม่ได้หลับนะ”

“แต่ก็ไม่ตั้งใจเรียน” คู่สนทนาพูดเสียงเรียบ พี่แคนจัดการกับบะหมี่ในชามของตัวเองก่อนจะคีบไก่ตุ๋นผมไปทั้งน่อง เออ เอาไปเลย ไม่มีอารมณ์จะกินอะไรอยู่แล้ว

“ไม่กินเส้นก็กินเนื้อไป สมองจะได้มีอะไรไปเลี้ยงบ้าง”

เนื้อไก่สีน้ำตาลแดงถูกคีบมาใส่จานผม พี่แคนเลาะกระดูกทั้งหมดออกใส่ถ้วยตัวเอง จริงอย่างไอ้โต๋ว่า ถ้าพี่แคนเป็นผู้ชายแท้ ๆ จะมาทำอะไรอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกันเพื่ออะไร ผมมองไก่ในถ้วย คีบขึ้นมากินช้า ๆ คิดเรื่องสะระตะในหัวจนเหม่ออีกครั้ง

“กลับไปนอนไหม”

“ไม่เป็นไร” ผมบอก จำนวนไก่ในถ้วยน้อยลงกระทั่งหมด พี่แคนประสานมืออยู่ตรงหน้า จ้องผมด้วยสายตาจับผิดเอาความ

“เป็นอะไร ถามครั้งสุดท้าย”

“พี่แคนเป็นเกย์เหรอ” พอถูกจ้องมาแบบนั้นผมก็โพล่งออกมาในที่สุด คู่สนทนาไม่ตอบในทันที หยิบแก้วน้ำหวานมาดื่มแล้ววางลงใหม่

“นึกยังไงถึงถาม”

“ถามก็ตอบสิวะ”

“ไปรู้อะไรมา”

“ผมเห็นรูปพี่ถ่ายกับกัส กัสที่เป็นดารา”

“แอบค้นมือถือ เด็กนิสัยไม่ดี”

“ก็ถ้าไม่มีอะไรจะกลัวอะไรวะ”

“พูดเหมือนแฟนกำลังจับผิดกัน”

“ไม่ใช่” ผมเถียง แต่ที่คู่สนทนาว่ามาก็ไม่ต่าง ผมอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ในลำคอ กระทั่งพี่แคนเป็นฝ่ายตอบเสียเอง

“เคยเป็นแฟนกับกัส”

“เคย?”

“ตอนนี้ก็ยังติดต่อกันอยู่ ไม่คลิกกันหลายอย่าง เลยคิดว่าเป็นพี่น้องน่าจะดีกว่า”

“สรุปคือเป็นเกย์ เคยเป็นแฟนกับกัส แต่ตอนนี้ยังอึ๊บกันอยู่”

“ว่าน มึงอารมณ์เสีย”

“ผมไม่ได้อารมณ์เสีย”

“รังเกียจหรือไง”

“ไม่ได้รังเกียจ” ทำไมถึงกลายเป็นผมที่ถูกไล่ต้อนทุกที เริ่มโกรธจริง ๆ แล้วนะเว้ย “ผมแค่...ไม่คิดว่าพี่จะเป็น พี่ดีกับผม ไม่รู้ดิ-”

“ถ้าไม่ใช่เกย์ ก็ไม่อยากทำให้เป็นหรอก ไม่ได้เห็นแก่ตัวขนาดนั้น กูรู้ว่าตรงที่อยู่มันมีอะไรไม่ดี ไม่ได้อยากดึงมาให้เจอเหมือนกัน”

พี่แคนมองหน้าผมนิ่ง เสียงจอแจของโรงอาหารดังผ่านข้ามไปมา ไม่มีเสียงไหนประทับอยู่ในหูนอกจากเสียงทุ้มต่ำของรุ่นพี่คนสนิท ดวงตาคู่นั้นจริงจัง ไม่มีร่องรอยของการล้อเล่น ปราศจากความรู้สึกอื่นเจือปน กลายเป็นผมเองที่รู้สึกผิดเมื่อประโยคสุดท้ายดังขึ้น

“เห็นว่าน่ารัก แล้วก็น่าสงสารเลยสนใจกว่าคนอื่น ถ้าลำบากใจก็จะไม่ยุ่ง”

ที่นั่งฝั่งตรงข้ามว่างเปล่า พี่แคนยกถ้วยไปเก็บ เหมือนกับเอาความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลไปด้วย มันโล่งไปหมด แต่กลับไม่ใช่ความรู้สึกที่ผมเรียกร้อง มองแผ่นหลังพี่แคนจมไปกับฝูงนักศึกษา พี่แคนสวมเสื้อสีขาวปลอดปะปนกันกับยูนิฟอร์มอื่น ๆ แต่กลับโดดเด่นสะดุดตา ผมนิ่งอยู่อย่างนั้น กระทั่งเขาเดินออกไปอีกฝั่งฟากของโรงอาหารก็รีบกระโจนตัวตามไปติด ๆ

“พี่แคน ว่าน...ว่านขอโทษ”

สองมือไม่สามารถคว้าร่างกายส่วนไหนไว้ได้เลย สุดท้ายก็เอามาเท้าหัวเข่าตัวเองเมื่อก้มลงหอบหายใจ ส้นรองเท้าผ้าใบคู่สวยนั้นหยุดนิ่ง พี่แคนไม่เดินต่อ แต่ก็ไม่หันหลังกลับมา

“ว่านขอโทษ ว่านไม่ได้อยากจะพูดให้พี่เข้าใจแบบนั้น ว่านแค่อยากรู้เลยถามพี่ตรง ๆ”

เขาเดินกลับมาในที่สุด ยังไม่ทันที่ผมจะเงยหน้าก็ถูกตบหัวให้ก้มต่ำลงไปอีก

“มึงนี่มันนิสัยเสีย ไอ้ว่าน”

“ตบผมอีกก็ได้” จับมือใหญ่วางไว้นิ่งบนหัว “อย่าโกรธผมเลย ผมขอโทษ”

ปลายนิ้วทั้งห้าขยำเบา ๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยีจนหัวสั่น ผมหัวเราะ เป็นฝ่ายเดียวที่หัวเราะ แต่ก็หยุดหัวเราะไม่ได้

“เป็นบ้าอะไรอีก”

“เป็นไอ้โต๋คงงอนฉิบหาย พูดจาแบบนี้ใส่ไปได้”

“ไม่รู้จะงอนทำไม” ผมเงยหน้าขึ้น เห็นมุมปากข้างหนึ่งของพี่แคนยกนิด ๆ “อยู่กับมึงก็สนุกดี”

ผมพยักหน้าเห็นด้วย

“อยู่กับพี่ก็สนุกเหมือนกัน”

“เดี๋ยวจะไม่สนุกแล้วยังไม่รู้ตัว ไอ้เอ๋อ ไป วันนี้จะติวฟิสิกส์ให้”

“เอาบทที่แล้วด้วยนะพี่ ยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลยว่ะ”

“มึงนี่มันโง่จริง ๆ”

“อย่าด่าคนอื่นดิวะ” มือใหญ่วางบนบ่าผม เขายังยิ้มเหมือนเดิม แต่ออกแรงผลักให้เดินไปข้างหน้า

“จะติวที่ไหน”

“พี่ไม่มีเรียนเหรอ”

“มี เดี๋ยวมึงไปอ่านทวนรอในห้องสมุด เลิกเรียนแล้วจะมาถามว่าได้อะไรบ้าง”

“โห โหด ว่าแต่พี่เรียนที่ไหน” พี่แคนชี้ไปทางตึกคอม แต่ทางที่จะไปนี่มันคนละทิศเลยนะครับ

“ไปส่งก่อน เลิกเรียนแล้วจะได้หาเจอ”

ผมพยักหน้า กระชับเป้ในมือให้ชิดบ่ามากกว่าเดิม แดดตอนเที่ยงร้อนมาก แต่เดินกับพี่แคน ที่จริงมันก็ไม่เท่าไรหรอก ผมว่า




มันยากมากครับกับการที่ต้องเอาตัวเลขมารวมกับอักษรหน้าตาประหลาด การวาดวงจรไฟฟ้าที่ผมคิดว่าวิศวกรโยธาไม่น่าจะเกี่ยวห่ะอะไรด้วยคืออุปสรรคก้อนโต ผมลากเส้น ใช้สมองน้อย ๆ คิด เติมตัวเลข ก่อนจะโดนไอ้พี่แคนตบหัวคว่ำอีกทีหลังจากบรรจงเขียนเหนือเส้นสัญลักษณ์ยึกยือของวงจรไฟฟ้าจนครบลูป

“นี่มันต่อตรงหรือต่อขนาน ไอ้ว่าน เรื่องนี้มึงเรียนตั้งแต่ ม.ปลาย”

“มันนานแล้วนะพี่”

“จับฉลากบ้านใกล้เข้ามหาวิทยาลัยมาหรือไงวะ” สัส นั่นมุกผม แต่ถึงพูดแบบนั้นพี่แคนก็เขียนตัวอักษรกลับหัวให้ดูอยู่ดี “อย่ามองแต่หน้ากู ตั้งใจด้วย”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก ตอนฟังพี่แคนอะไรก็ดูง่ายไปหมด พอลองทำเองบ้างก็ลืมเสียทุกอย่าง ยิ่งแอร์เย็น ๆ กับเตียงนุ่ม ๆ แบบนี้ ดึงสติผมแทบหลุดทุกห้านาที

“แบบนี้ต่อตรงหรือต่อขนาน”

“ขนานครับ”

“ก็ได้นี่” เขาบอก แล้ววาดใหม่ “แล้วแบบนี้ล่ะ”

“ขนานครับ”

“กูว่ามึงนั่งแยกแค่ต่อตรงกับต่อขนานก่อน ถ้าเข้าใจแล้วจะได้คำนวณถูกวิธี” มือใหญ่ลากดินสอไม้เป็นรูปวงจรไฟฟ้าเริ่มจากง่ายไปยาก นิ้วเรียวยาว ขาวเหลือง โคตรคุ้นเลย เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนจริง ๆ

“พี่แคนเคยสอนใครแบบนี้ไหม”

“ไม่เคย ใครจะโง่เหมือนมึง”

ผมบึนปาก ก่อนนึกขึ้นได้ “เออ ผมมีเพื่อนเล่นทวิตเตอร์คนหนึ่ง ส่งคลิปวีดีโอมาให้ มือเหมือนพี่แคนนี่แหละ เฮ้ย นาฬิกาใช่เลย ผมจำได้แล้ว”
“คิดว่ามีขายเรือนเดียวบนโลกหรือไง เพ้อเจ้อ”

“แต่ว่า...”

“พูดมาก เอานี่ไปทำ แล้วหิวหรือยัง”

“หิว ไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“ทำให้เสร็จก่อน” พี่แคนพูดเสียงเรียบ แล้วไสสมุดโน้ตคืนกลับมา วันนี้หลังจากเขาเลิกเรียนผมก็บ่นปอดแปดว่ายังไม่พร้อมติวต่อ จวบกับห้องสมุดใกล้ปิดเต็มทีเลยย้ายถิ่นฐานกลับมาที่หอ ผมกางโต๊ะญี่ปุ่นบนเตียง เรานั่งกันคนละฝั่ง เขาสอนผม สักพักก็นอนเล่นโทรศัพท์ ทั้ง ๆ ที่เป็นเรื่องที่เรียนผ่านไปนานแล้วแต่ไม่ต้องทบทวนสักนิดก็จำได้ทุกอย่าง ต่างกับผมที่พอออกจากห้องสอบก็ทิ้งความรู้ไว้หน้าประตูโดยสิ้นเชิง

“พี่แคนนี่เก่งจัง”

“ไม่ได้เก่ง แค่ขยัน”

“อ่านหนังสือทุกวันเลยเหรอ” ผมถาม ทำโจทย์ไปด้วย

“ตั้งใจเรียน จับใจความให้ได้ก็พอ ไม่ต้องคุย เวลาอ่านหนังสือให้มันมีสมาธิจะได้ไม่ต้องใช้เวลามาก” ผมพยักหน้า ทำตาม พักใหญ่จนรู้สึกว่ามีสายตาจับจ้องเลยเหลือบตาขึ้นมอง ดวงตาคมคู่นั้นไม่ได้วางไว้ที่หน้าจอมือถืออย่างที่ยกค้าง เหลือบลอดมายังผมและผินหนีเมื่อสายตาสบกัน ความรู้สึกร้อนวูบวาบวิ่งพล่าน ครั่นร้อนครั่นหนาวพิกล

“ทำได้ไหม”

“ก็พอได้”

“ถ้าผิดอีกนะ มึงโดน”

ผมหัวเราะ ทั้ง ๆ ที่ไม่มีเรื่องชวนหัวเราะ พี่แคนยิ้มนิด ๆ เป็นรอยยิ้มหยันที่ไม่น่าโมโหเท่าไร ตรงกันข้ามเสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ความรู้สึกอุ่น ๆ นี้ค่อย ๆ งอกเงยในจิตใจ ผมเองก็บอกไม่ถูกว่ามันคือความรู้สึกแบบไหน แต่ไม่ใช่ความรู้สึกไม่สบายใจแน่นอน

“เสร็จแล้ว”

พี่แคนหยัดตัวลุกจากหมอน คราวนี้ไม่นั่งฝั่งตรงข้ามแล้ว ขยับตัวมาใกล้จนได้กลิ่นโคโลญจน์อ่อน ๆ เป็นกลิ่นสะอาดในแบบของผู้ชาย น่าจะเป็นน้ำหอมแนวสปอร์ต ไม่เหมือนผมที่อาศัยแค่แป้งเด็กกับสารส้มดับกลิ่นตัวไปวัน ๆ

“ตัวเลขนี้มาจากไหน”

“ผมแสดงวิธีทำไว้ตรงนี้” พอชี้ใบหน้าหล่อก็ขยับเข้ามาใกล้ แก้มพี่แคนเฉียดจมูกผมไปนิดเดียว ร้อนวูบขึ้นมาบนหน้าอีกครั้ง ก่อนเสียงหัวเราะหึของติวเตอร์จะดังในลำคอ

“หะ...หัวเราะอะไร”

“ลายมือไก่เขี่ย” เขาว่า ไม่ยอมถอยออกไปง่าย ๆ กลายเป็นผมเองที่เอนหลังหนี “สะเพร่าอีกแล้ว”

“ตรงไหน”

“สองคูนสี่ได้หกเหรอ”

“เออว่ะ นั่นมันบวก” ผมหัวเราะ เกาหัวแก้เก้อ

“ไม่ตลก ถ้าผิดอะไรโง่ ๆ อีกจะโดน”

“โดน?” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมุมปาก พี่แคนไม่สบตา แต่ยักคิ้ว ผมย่นจมูกเข้าหากัน แสดงออกว่าไม่ชอบใจก่อนจะโดนข้อนิ้วบีบจมูกจนต้องยื่นหน้าตามแรงที่ดึงไปด้วย

“เอ็บๆๆ”

“กวน”

“ทำเสร็จแล้ว ไปได้ยังอะ” ผมว่า มองรอยดินสอที่ทำเครื่องหมายถูกบนแผ่นกระดาษ ถ้าเทียบกับก่อนหน้านี้แล้วถือว่าดีขึ้นมาก

“อยากกินอะไร”

“สุกี้”

“เห็นมึงมีหม้อ” ก็พี่เล่นเก็บกวาดห้องผมทุกซอกทุกมุมขนาดนั้น “ไปซื้อของสดมาทำกินกันเองไหม”

“พี่แคนทำน้ำจิ้มเป็นเหรอ”

“มันมีขาย ไอ้โง่”

“เออว่ะ” เคยกินแต่ที่ร้านนี่ครับ ใครจะไปนึกออกว่ามีขายสำเร็จรูป “แต่ผมเลือกซื้อของไม่เป็นหรอกนะ”

“นอกจากโง่แล้วเก่งเรื่องอะไรบ้าง”

“พี่แคนด่าผมอีกแล้วอะ” ไม่ชอบจริง ๆ นะเว้ย “ใครมันอยากโง่วะ”

“คิดมาก” ก็พี่ไม่ใช่เหรอที่พูดให้ผมคิด “เพราะเป็นแบบนี้ถึงตลกดีไง”

มือใหญ่ยกขึ้นวางบนหัวผมอีกแล้ว พี่แคนจับโยกไปมา ผมไม่เถียง ไม่สะบัดตัวออก พักหนึ่งก็รู้สึกว่าอะไรแข็ง ๆ มากระทบศีรษะ เหลือบตาไม่เยอะมากเห็นปลายผมพลิ้วไหว เป็นเส้นผมของคู่สนทนา ในนาทีนั้นผมเพิ่งรู้ว่าพี่แคนเอนหัวมาชนผมผะแผ่ว

“แปลก ๆ ว่ะพี่”

“หวั่นไหวหรือไง”

“เปล่าเว้ย” เถียงคอเป็นเอ็น เอียงตัวหลบจากการเกาะกุมแต่ห้ามไม่ให้ทำหน้ามุ่ยไม่ได้ “ผมเป็นผู้ชาย”

คู่สนทนายิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ส่งไปถึงตาด้วย แต่ถึงแบบนั้นเสียงผมก็ไม่อ่อนลง “ผมชอบผู้หญิง”

“รู้แล้ว ไป ลุก กว่าจะกลับมาทำ เดี๋ยวเด็กเอ๋อแถวนี้จะกินควายได้ทั้งตัวเสียก่อน”

แรงกดยวบบนเตียงนอนหายไป ผมพับหนังสือปิด ใช้ดินสอคั่นไว้ พี่แคนทำตัวเป็นปกติ เขาล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกงสแลคสีดำสนิท แผ่นหลังยืดตรงเหยียด จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าเขาอาจจะโกรธ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรง้อแบบไหน สุดท้ายได้แต่ถอนหายใจทิ้ง ก้มลงมองโทรศัพท์ เข้าโปรแกรมนกสีฟ้าบ่นคนเดียว


ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
ทำตัวไม่ถูก

“ว่าน” เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากผมกดทวิตได้ไม่นาน พี่แคนเล่นมือถืออยู่เหมือนกัน แต่หลังจากเรียกเขาก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วหันมายิ้มให้อ่อน ๆ

“เป็นน้องกูไหม”

“ครับ?”

“บางทีกูก็เผลอคิดว่ามึงเป็นน้องเลยเล่นอะไรมากไป ถ้าเป็นพี่น้องจะไม่คิดมากใช่ไหม”

“ผมบอกพี่เหรอว่าคิดมาก”

“เปล่า” เขาว่า “แต่ถ้ามีเกย์มาสนิทด้วยมาก ๆ แถมยังถึงเนื้อถึงตัวบ่อย ๆ คงไม่มีผู้ชายที่ไหนสบายใจ จริงไหม”

ถ้าพูดกันตรง ๆ ก็ใช่ ก่อนหน้านี้ที่ผมไม่รู้ว่าพี่แคนมีรสนิยมแบบไหนไม่เห็นจะคิดมาก แต่พอเขายอมรับแบบนั้นทุกครั้งก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเขาชอบผมหรือเปล่า

ชะ...ชอบเนี่ยนะ

เผลอทำหน้าเหยเกก็ถูกคนที่กำลังนึกถึงหัวเราะเยาะอีกแล้ว เขาเดินมาใกล้ ยื่นมือมาตรงหน้า มือเปล่า ๆ ที่ไม่มีพิษมีภัย

“ถ้าเป็นพี่น้องกันจะได้ไม่ลำบากใจไง ดีลไหม”

ผมคิดครู่หนึ่ง ก่อนยื่นมือไปจับแล้วหยัดตัวเองลุกขึ้นยืน

“ดีล แต่พี่แคนห้ามด่าผมโง่ ห้ามพูดกูมึงอีก โอเคไหม”

“แล้วไหนล่ะที่บอกว่าจะเรียกแทนตัวเองว่าว่าน”

“มันไม่ถนัดนี่หว่า”

“อืม” รับคำในลำคอ “ก็เหมือนกัน แต่จะพยายาม”

ผมฉีกยิ้มกว้าง เอามือลูบท้องตัวเองไปด้วย “หิวแล้ว ไปกันเถอะ”

มือใหญ่วางโอบพาดบ่า มันค่อนข้างหนัก แต่ก็ทำให้ผมเบาใจ อยู่กับพี่แคนอะไรก็ง่ายไปหมด เขายกมือถือขึ้นเล่น เหนือศีรษะผมไปหน่อย กะว่าจะบ่นเรื่องติดมือถืออยู่หรอก แต่เสียงเตือนโทรศัพท์ตัวเองก็ดังขึ้นด้วยเลยหยิบขึ้นมาดูบ้าง


กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn เป็นไร

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เปล่า

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn เกรียน

พี่แคนเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า ผมเองก็เก็บบ้าง
ก็ไม่เป็นไรแล้วจริง ๆ นี่หว่า


TBC

อย่าโทษนังว่านเลยค่ะที่นางช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย โยนความผิดให้นังหมาป่าเลยค่ะ แหมม พี่น้องงงงงงง เห็นเด็กมันโง่ล่ะหลอกใหญ่เลย กร๊าก
เจอกันวันพุธหน้า
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ ^^
#candynovel

[mild-dy]

 

[pim14]

ได้กลิ่นมาม่าลอยอยู่ไกลๆ คงจะมาดักอยู่แน่ๆ กัสจังแฟนเก่า 555 น้องว่านยังเอ๋ออยู่ อิคนพี่ก็คงรอสบจังหวะ มุขพี่น้องท้องชนกันอ่ะดิ

[namngern]

อะโด่ววว พี่น้องท้องชนกันสินะพี่แคน คึคึคึ
ว่านนี่ก็ซื่อจนเซ่อ

[natpicko]

ว่านนนนนนน
ขำอาศัยแป้งเด็กและสารส้มดับกลิ่นตัว
ฉันรักวันพุธ><

[Kelvin Degree]

ว่านไม่รู้ พี่แคนไม่บอก

เมื่อไหร่จะรู้กันสักที

[Iceshiteru]

 ว่านน่าร้าก

[pemiko2012]

จะค่อยๆทำให้แกะน้อยตายใจสะนะ
 
พี่แคนนนนน ออกจะน่าเอามาเป็นแฟน
นังน้องว่าน ทำไมไม่รู้อะไรบ้างเลย

[Mouse2U]

ข้อเสนอว่ามาเป็นพี่น้องกันนี่ดูเข้าถึงตัวน้องว่านได้ง่ายขึ้นกว่าเดิมเยอะเลยนะคะพี่แคน ..

[NannY]

ทำไมนางโง่อย่างงี้ โอ๊ยยยยย คุณว่านคะะะ โดนให้เป็นพี่น้องก็เป็นง่ายๆ จย้าาาา หมั่นไส้แล้วนะ 55555555555555555

 

[XVIII.88]

แอบหลอกให้เด็กมันตายใจใช่ไหม พี่แคน 

เนียนๆ ให้เป็นน้องเป็นนุ้งละมันถึงตัวง่ายสินะ  พอว่านมันรู้ตัวอีกทีก็ติดไปซะแล้ว 

[becrazie]

โถ่ว่าน มือถือก็ค้นแล้ว รูปก็เห็นแล้ว ไม่รู้จริงดิ!?!

[NuTonKaw]

 :เฮ้อ:ว่านมึนจริงๆ

[Eangoey]

คือว่านก็น่าจะโง่ตามที่แคนด่าอะถูกแล้ว อิอิ แมวสีดำยังไม่รู้อีก

[Freja]

ว่านน่ารักอ๊ะ  อยากรู้อะไรก็ถามเอามันตรงๆ
เจอพญางูเจนสนามแบบพี่หงวยก็เสร็จ
กว่าจะรู้ตัวตัวเหรอ?  โดนกลืนลงไปอยู่ในท้องแล้วเรียบร้อย
พี่แคนไม่กระล่อนขี้เล่นเหมือนเฟย
แต่ไม่รู้ทำม๊ายนึกถึงเฟยขึ้นมาจับใจเลย

“สรุปคือเป็นเกย์ เคยเป็นแฟนกับกัส แต่ตอนนี้ยังอึ๊บกันอยู่”

ใจความสำคัญหลักๆอยู่ที่ประโยคหลังค่ะ

อยากรู้ว่ากัสจะมาแบบไหน?

[flimflam]

นังว่านนนนนนนนนนนนนนน
พี่หงวยจับปล้ำเลยเถอะ อะไรจะซื่อขนาดนี้
พี่น้องบ้าอัลไรร นี่มันเกินกว่าพี่น้องงงงงงงง

[นางสาวกานาเลส]

เห็นเด็กมันโง่เลยหลอกใหญ่เลย 5555555 ชอบประโยคนี้ 

[TONG]

เป็นนางเอกที่โง่มากกกกกกกก แต่ดันน่ารักซะได้
พี่แรนคงใจตุ้มต่อมๆว่าความลับจะอตกไหม