ตอนที่ 06“ใส่เห็ดด้วยนะพี่แคน ผมชอบกินเห็ด”
ตอนนี้ผมอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตใกล้หอพัก มีรถเข็นคันโตที่สามารถหย่อนตัวลงไปนั่งข้างในได้สบาย ๆ เป็นของเล่น ไถไปกับพื้นแล้วกระโดดขึ้นเหยียบปล่อยให้ล้อหมุนตามแรงเฉื่อย พี่แคนกำลังเลือกซื้อผัก ทำหน้าตาเคร่งขรึมจริงจัง
“เอาเห็ดเข็มทอง ๆ”
“ไอ้ว่าน”
“บรึ้นนน”
ผมหมุนตัวกลับ ไถขาข้างหนึ่งไปบนพื้นแล้วกระโดดขึ้นรถอีกครั้ง
“ใส่ผักบุ้งด้วย สุกี้ต้องมีผักบุ้ง”
“ไอ้ว่าน”
“บรึ้นนนน”
พี่แคนหยิบเห็ดเข็มทองสองแพคกับเห็ดฟางมาใส่รถเข็น ก่อนผมจะวิ่งเล่นต่อ รอบนี้ไปไม่สุดสาย ไม่ถึงปลายฝัน คอเสื้อก็ถูกพี่แคนใช้นิ้วเกี่ยวไว้ โชคดีที่มือผมจับคันเร่งแน่นหนา รถเข็นเลยไม่กระเด็นไปก่อความเสียหายที่ไหนเข้าให้
“พี่แคนอะ”
“กี่ขวบแล้วมึง”
“มันสนุก”
“แม่ไม่เคยพาเข้าห้างหรือไง”
เคยสิวะ ชลบุรีก็มีห้างนะเว้ย “เล่นแบบนี้แล้วแม่ด่า”
“เป็นกู กูก็ด่า เดินให้มันดี ๆ” มันคลายมือที่ดึงคอเสื้อผมออก ยกขึ้นฉ่ายที่ถือติดมือมาให้ดู ผมหยีตา ส่ายหัวสะบัด
“ไม่กินอันนี้”
“เลือกกินถึงได้ไม่โตแบบนี้ไงล่ะ”
“ก็มันไม่อร่อย เหม็น”
มันหัวเราะในลำคอ พอผมเงยหน้าขึ้นก็เห็นสีหน้าหยัน ๆ อย่างที่เจ้าตัวชอบทำ โยนขึ้นฉ่ายลงใส่รถเข็นโดยไม่ฟังคำทักท้วงก่อนเป็นฝ่ายเดินนำไปต่อ
“ขาดอะไรอีกไหม”
“น้ำจิ้มไง”
“เออ ใช่” ผมเข็นรถตามพี่แคนไปเรื่อย ก่อนจะรู้สึกอุ่นที่บ่า เมื่อหันหลังกลับไปก็พบคู่ปรับเก่า สวมเสื้อยืดกางเกงบอลกับรองเท้าผ้าใบแต่รัศมีความหล่อไม่ลดลงเหมือนเคย
“ไง”
“ก็ไม่ไง” ผมตอบ ไอ้ปาล์มกลั้นหัวเราะ
“ไงเป็นคำทักทายเว้ย ไม่ต้องตอบก็ได้ มาทำอะไรน่ะ”
“ซื้อของดิ จะให้มาฟิตเนสหรือไง”
“เออ เรามาฟิตเนสข้างบน นี่แวะลงมาซื้อกับข้าวไปทำเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะได้เจอ มาคนเดียวเหรอ”
ผมส่ายหน้า พอเอี้ยวตัวกลับไปมองคนมาด้วยก็เห็นพี่แคนยืนอยู่ห่าง ๆ กำลังจ้องมาอยู่ก่อนแล้ว “มากับรุ่นพี่”
“ว่านรู้จักพี่แคนด้วยเหรอ”
“รู้จักดิ พี่ที่คณะ”
“อ้อ เป็นพี่ชมรมเราเหมือนกัน” ผมพยักหน้ารับรู้ และยังคงไม่ตอบ ปาล์มทำท่าอึกอักเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่เปลี่ยนใจ มองผมสลับกับรุ่นพี่หน้าตาดีนัมเบอร์วันไปมา
“มีอะไรอีกหรือเปล่า พี่เขารอ”
“เปล่า...ไว้ค่อยคุยกันก็ได้” โบกมือลาพอเป็นพิธีก่อนเร่งฝีเท้าเข็นรถไปหา พี่แคนละสายตาหันหลังกลับไปเดินนำใหม่อีกครั้ง พอเอี้ยวตัวกลับไปมองเพื่อนร่วมรุ่น ปาล์มยังยืนอยู่ที่เดิม มองตรงมาเหมือนกัน ทำท่าทางแปลก ๆ เหมือนเศร้า ๆ ยังไงพิกล
“พี่แคนรู้จักปาล์มเหรอ” เจ้าของชื่อหยิบขวดน้ำจิ้มสุกี้สองสูตรมาเทียบกันอ่านฉลาก ผมยังปีนขึ้นปีนลงบนรถเข็นไม่เลิก หน้ามันบึ้ง ๆ แต่ก็ยังตอบรับในลำคอ
“ปาล์มอยู่หอเดียวกับผม ไปชวนมากินด้วยดีไหม หลาย ๆ คนจะได้สนุก”
“มันเคยมาที่ห้องเหรอ”
“เคยมาส่ง” ผมบอก “แต่ยังไม่ได้เข้าไปหรอกนะ ห้องรก อายมัน ถ้าเรียบร้อยอย่างตอนนี้ว่าไปอย่าง”
“มันเป็นเกย์ รู้หรือเปล่า”
ปลายเท้าที่เหยียบฐานเหล็กทรงกลมของรถเข็นเสียการทรงตัวทำให้ลื่นไถลลงมา คว้าจับได้เพียงผิวแต่ไม่อาจช่วยพยุงตัวให้ยืนขึ้น ผมล้มลงคางฟาดพื้น มือที่ตั้งใจจะเหนี่ยวรั้งกลายเป็นผลักให้ล้อหมุนไปด้านหน้า พี่แคนคว้าตะแกรงเหล็กไว้ได้ทัน ส่วนผมชาดิกตั้งแต่ปลายคางขึ้นสมอง
“กูว่าแล้วเชียว” โดนดุซ้ำเสียงเขียว ลุกขึ้นยืน หัวเราะแห้งได้ไม่เท่าไรมือใหญ่ก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“คางแตก”
“เฮ้ย จริงอะ โอ๊ย เจ็บ ๆ”
“ความรู้สึกช้ามากไอ้ว่าน”
มีคนชะโงกหน้ามามองจากจุดที่ยืนอยู่ ผมรีบเอาผ้าประคบรอยแผลที่คางเอาไว้ เดิมทีไม่รู้สึกเท่าไร นานไปเริ่มปวดขึ้นมานิด ๆ พี่แคนหยิบน้ำจิ้มสุกี้ลวก ๆ เข็นรถไปจ่ายเงิน กำชับให้ผมกดแผลให้แน่น ได้ยินคำสบถในลำคอ แต่ไม่มีแรงจะถามว่าพูดว่าอะไร สองขาก้าวตามให้ไวที่สุด เห็นของพะรุงพะรังในมืออีกฝ่ายแล้วอยากช่วย แต่คางผมก็เริ่มเจ็บจริง ๆ แล้วเหมือนกัน
“มึงนี่นะ เฮ้อ”
“พี่ถอนหายใจอะไร เมื่อกี้ทำไมไม่จับผมไว้วะ เสือกคว้ารถเข็น”
“ใครจะไปคิดว่ามึงจะเซ่อพยุงตัวไม่เป็น กดแผลไว้ แล้วนี่คาดเข็มขัดได้ไหม”
ผมพยักหน้า เริ่มเบะปากอยากร้องไห้ พี่แคนไม่รอให้ผมจัดการตัวเองให้เสร็จเลยด้วยซ้ำ ของที่ซื้อมาทั้งหมดถูกโยนไว้ที่เบาะหลัง แคนสาย 8 แฮปปี้แลนด์สะพานพุทธก็สวมวิญญาณพอล วอล์คเกอร์ เร่งเครื่องพาผมมาถึงโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุดแล้วปล่อยให้ลงไปหาหมอ ขณะที่ตัวเองวนรถไปหาที่จอด
ผมจัดการทำประวัติ อาการไม่รุนแรงนัก แต่เลือดไหลไม่ยอมหยุด เริ่มย้อยลงมาตามง่ามนิ้วหลังจากชุ่มผ้าเช็ดหน้าจนโชก ทุกอย่างรวดเร็วไปหมด รู้ตัวอีกทีตอนแสงไฟสาดเข้าหน้า โดนบังคับให้เงยแหงน มีคุณหมอกับพยาบาลรุมบนเตียงที่ผมโดนบังคับให้นอน
“มีแต่เด็ก ๆ ที่ล้มแล้วคางแตกจนต้องเย็บ” รู้ตัวอีกทีก็กลับมาที่ห้องแล้ว พี่แคนเป็นคนจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมด ได้ยามาหนึ่งแผงกับใบนัดวันตัดไหมหนึ่งใบ
ควันจากหม้อสุกี้หอมฉุย ผมสูดน้ำมูก เช็ดน้ำตา หลังจากโดนหมอเย็บไปห้าเข็มก็ร้องไห้โยเยเป็นเด็ก ๆ พี่แคนที่ทำหน้าบูดในทีแรกถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อเห็นผมเดินตาบวมออกมาจากห้องพยาบาล
“ยังไม่เลิกร้องอีก”
“ว่านกลัวเข็ม”
“ก็ไม่มีแล้วนี่ไง”
“พี่แคนไม่เข้าใจหรอกว่ะ”
“นี่ซีเรียสเหรอ”
“หน้าตาว่านดูตลกหรือไง” ทำเสียงขึงขังให้สมกับที่รู้สึกตอนนี้ คู่สนทนาละความสนใจจากหม้อน้ำที่เดือดปุด ๆ มาจ้องผม พักเดียวก็หลุดขำพรืด
“ตลก”
“พี่แคนนน”
“เออ ๆ รู้แล้วน่า เอาถ้วยมา”
“พี่แคนต้องไถ่โทษ”
“ไถ่โทษอะไรของมึง กูเตือนมึงแล้วนะว่านว่าอย่าเล่น”
“ใครใช้ให้พูดเรื่องไอ้ปาล์มเป็นเกย์วะ ผมก็ตกใจดิ ยิ่งเคยมาขอเข้าห้องผมอยู่ด้วย”
“ก็แค่เตือนไว้” ในถ้วยสุกี้ที่พี่แคนตักให้ ผมได้หมูมากกว่าผัก ถือเป็นรางวัล “ไม่ใช่ทุกคนนะที่มึงจะไว้ใจได้”
“หมายความว่าไง”
“ไม่อยากถูกจับทำเมียก็อย่าไปอยู่ใกล้ไอ้ปาล์มมาก”
รับถ้วยสุกี้มาแล้วเปิดฝาขวดน้ำจิ้มราด กระโดดเหยงจากพื้นไปบนเตียง
“อย่าเอาขึ้นไปกินข้างบน”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“เวลาเตือนเคยจะฟังกันบ้างไหม” มันพูดเสียงระอา ผมเลยยอมไถตัวลงมานั่งข้าง ๆ กัน “เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำตัวให้น่ารักบ้าง”
“ผมห่างจากพี่แค่สองปีเอง”
“ถ้านับอายุสมองคงอีกเยอะ แล้วอะไร เมื่อกี้ยังแทนตัวเองว่าว่านอยู่เลย” ทำไมเผลอที่ไรแล้วมันจำได้ตลอดเลยวะ ผมงุบงิบบ่นในลำคอไปกินสุกี้โฮมเมดไป อันที่จริงไม่มีอะไรเลย ก็แค่ต้มน้ำ ใส่คนอร์ รอเดือดแล้วโยนเนื้อสัตว์ตามด้วยผัก พอทุกอย่างสุกก็ตักขึ้นมากินกับน้ำจิ้มเท่านั้น
“ถ้าไม่อิ่มก็มาตักอีก”
“ปกติพี่แคนทำกับข้าวเองด้วยเหรอ”
“ก็ทำบ้าง” เขี่ยขึ้นฉ่ายไว้ขอบถ้วยแล้วก้มหน้ากินต่อ ตั้งใจฟังไปด้วย “อยู่กับพ่อ กับพี่เทพ อะไรที่ช่วยได้ก็ช่วยกัน”
“พี่เทพนี่คือใคร พี่ชายเหรอ”
“เปล่า” เขาว่า เว้นจังหวะเพื่อตักสุกี้เข้าปาก “ที่เคยเล่าไง คนงานที่บ้าน อยู่กันสองคนพ่อลูกไม่ค่อยอยากรับผู้หญิงมาช่วย เป็นพี่เลี้ยงกูมาตั้งแต่เด็ก ๆ ด้วย ที่จริงก็เหมือนพี่ชายนั่นแหละ แต่กูไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเสียคนเหมือนมึง”
“อย่างผมเขาเรียกไข่ในหิน” ไม่แน่ใจว่าที่พ่อ แม่ พี่ไผ่คอยประคบประหงมเพราะผมเป็นแบบนี้ หรือเพราะตัวเองเซ่อซ่าแบบนี้ถึงต้องถูกประคบประหงมกันแน่ ไอ้เรื่องลูกแหง่ ไม่รู้จักโตนี่ผมก็รู้ตัว แต่ก็กลายเป็นธรรมชาติไปแล้ว ว่านสายแบ๊ว เกิดมาเพื่อแบ๊วครองใจสาว ๆ นี่ครับ
“อยู่บ้านมึงทำงานทำการอะไรบ้างหรือเปล่า”
“ทำนะ ผมล้างจาน กรอกน้ำ คลุกข้าวให้บุญชูด้วย”
“กูเดาว่าชื่อหมา”
“ถูกต้อง เป็นลูกของบุญมาอีกที ส่วนบุญมาเป็นลูกบุญหลง ที่จริงนี่เป็นหมาประจำตระกูลผมเลยนะ น่ารักมาก พี่ต้องเจอ”
“เพ้อเจ้อ”
“มันไหว้ได้ด้วยนะ” วางถ้วยแล้วสาธิตท่าทางด้วยการยกมือขึ้นสองข้าง แลบลิ้นแผล่บให้สมจริง “แล้วก็ชอบเล่นวิ่งไล่งับลูกเบสบอลที่ผมขว้างไป เหมือนหมาฝรั่งเลยใช่ไหม บางทีผมก็คิดว่ามันมีเชื้อนะ ขนมันไม่เกรียนเหมือนบุญมา แต่ไม่รู้ว่าบุญมาไปท้องกับใคร”
“หมาบ้านมึงใจแตก ท้องไม่มีพ่อเหรอ”
“นั่นสิ ทำไมเกเรแบบนี้ไม่รู้ ตอนแรกคลอดออกมามีสามตัวนะ แต่บุญมาเลี้ยงลูกไม่เป็นทับตายหมด เหลือแค่บุญชูนี่แหละ โชคดีที่ผมช่วยเอาไว้ทัน” เอามือแตะที่คางเบา ๆ ก่อนก้มลงโซ้ยสุกี้ในถ้วยต่อ เงยหน้าขึ้นมาเห็นพี่แคนมองอยู่ก่อนแล้ว มุมปากยกยิ้มนิด ๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ
“พี่มีอะไรหรือเปล่า” เอียงคอถาม พี่แคนไหวไหล่ วางถ้วยของตัวเองลง ดึงถ้วยของผมไปแทน
“เดี๋ยวตักเพิ่มให้ กินเยอะ ๆ สมองจะได้ทำงาน”
“หลอกด่าผมโง่อีกเหรอ”
“เห็นไหม ฉลาดขึ้นเลย”
“ไม่เอาผักได้ไหม”
“ใครบอกว่าจะใส่ผักบุ้ง ของมึงทั้งนั้น”
“มันเยอะเกินไปแล้ว”
“สายตาจะได้ดี ๆ แล้วนี่กินยังไง” ปลายนิ้วหัวแม่มือเกลี่ยที่มุมปาก ซอสสุกี้สีส้มแดงติดผิวพี่แคนไปด้วย หน้าผมร้อนฉ่า และร้อนมากขึ้นเมื่ออีกฝ่ายจงใจดูดนิ้วตัวเองโดยที่ตายังคงจ้องมองไม่กะพริบ ดูสนุกเมื่อเห็นผมอ้าปากค้าง มือสองข้างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่รู้จะไปจับวางตรงไหน ไหวระริกหยอกล้อให้จนมุม ผมแก้ปัญหาโดยการหยิบส้อมขึ้นมาพันวุ้นเส้นแล้วสูดเข้าปาก เสียงหัวเราะลอยต่ำก่อนมือใหญ่จะวางบนหัวผม
“ค่อย ๆ กิน เดี๋ยวเลอะผ้าก็อซ”
พี่ไม่ต้องมาพูดมากได้ปะ ก็ใครมันเป็นต้นเหตุของความรู้สึกขัดเขินของผมตอนนี้กันล่ะครับ!
ไม่เห็นจะเหมือนเกย์ตรงไหน แต่ดูไปดูมามันก็เหมือน ปาล์มเป็นคนตัวสูงใหญ่ เล่นกล้าม ไม่โตมากแต่ก็พอมี ชอบสวมเสื้อคอวี ผ้าย้วย ๆ กางเกงขาเดปสีดำ ชอบยิ้มที่มุมปาก คิ้วเข้ม โก่งได้รูปสวย หน้าตี๋ ปากนิดจมูกหน่อย จะว่าไป เมื่อก่อนผมก็คิดว่าหน้ามันเก๊เกย์ หุ่นมันก็เก๊เกย์นี่หว่า
“มีอะไรหรือเปล่า”
ลิฟต์ค่อย ๆ ลดตัวเลขลงตามความสูง ผมติดอยู่ในห้องเหล็กสี่เหลี่ยมแคบ ๆ กับมันตั้งแต่ชั้น 6 ยังไม่พูดอะไรสักคำ มีแต่ปาล์มที่พูดอยู่คนเดียวแต่แรก
“สรุปจะไม่บอกจริง ๆ เหรอว่าคางไปโดนอะไรมา”
“บาดแผลของลูกผู้ชาย” ตอบสั้น ๆ ไม่ขยายความ บอกว่าลื่นล้มคางฟาดพื้นก็จบเห่ ร้องไห้ตอนเห็นเข็มหมอด้วย ไม่เท่เลย
“ไปมีเรื่องชกต่อย?”
“เออน่า เรื่องของกู แผลแค่นี้ ไกลหัวใจ” แต่ใกล้ตาไปหน่อยเลยตาบวมฉึ่งไปหนึ่งวันเต็ม ๆ “แล้วนี่จะเข้ามอเหรอ”
“อืม ไปเอาหนังสือกับพี่รหัส ว่านล่ะ มีเรียนเหรอ”
“อือ” พยักหน้า ก่อนประตูลิฟต์จะเปิด
“ไปกับเราไหม เดี๋ยวจะขี่มอเตอร์ไซค์เข้าไป”
“วนไปสั่งหน้าตึกหน่อยดิ”
“ไม่มีปัญหา” วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริง ๆ แบบนี้สิเรียกราชรถมาเกย ปาล์มเดินนำมาที่ลานจอด มันขับฟีโน่แต่ง สีขาวชมพูนมเย็น น่าแทะไปทั้งคัน
“ว่าแต่สนิทกับพี่แคนเหรอ”
“ก็นิดหน่อย...ทำไมอะ”
“พี่แคนจีบหรือเปล่า”
“เฮ้ย พี่น้องกัน” รีบบอกปัด รับหมวกกันน็อกสีเดียวกับรถมาถือ “ทำไมถามอย่างนั้น”
“ปกติไม่ค่อยเห็นพี่แคนสนิทกับใครนอกจากพี่อาร์มน่ะ รู้ใช่ไหมว่าเขาเป็น” ยิ้มแหย ๆ พูดมาแบบนี้ก็ต่อบทสนทนาไปไม่ถูก โชคดีที่ปาล์มไม่ถามต่อ โยกรถขึ้นตั้งก่อนสตาร์ท
“รู้ รู้ด้วยว่ามึงก็เป็น”
“หึ ๆ พี่แคนบอกล่ะสิ กลัวหรือเปล่า”
“ทำไมต้องกลัววะ” ผมไม่เข้าใจ ปาล์มไหวไหล่ สวมหมวกกันน็อคไปด้วย
“งั้นก็โดดขึ้นมา แล้วเกาะเอวแน่น ๆ”
ทำตามคำสั่งทุกประการ เหลือบเห็นกระจกมองข้างฉายเสี้ยวหน้าของคนขับที่ยกปากยิ้มนิด ๆ มือขาวดึงมือผมไปโอบรอบเอวจนกลายเป็นผมกอดพลขับจากด้านหลัง แผ่นอกชิด มีเพียงเสื้อบาง ๆ สองตัวกั้น
“จะซิ่งแล้วนะ”
พอมันพูดจบผมก็หลับตาปี๋
“มากับไอ้ปาล์มเหรอ ไหนว่าไม่ค่อยชอบหน้า” วางกระเป๋าได้ก็ถูกยิงคำถามใส่ทันที โต๊ะไม้สีลอก ๆ หน้าตึกเรียนที่ไอ้โต๋นั่งรอยังชื้นจากน้ำค้างอยู่ พอนั่งลงตูดก็รู้สึกแหยะ ๆ ไปด้วย
“เจอกันหน้าหอ ขี้เกียจนั่งวินพอดี”
“ที่จริงมันก็ดีกับมึง” เพื่อนสนิทพูด เท้าแขนกับโต๊ะไปด้วย “เมื่อไรจะเลิกเหม็นหน้ามันวะ”
“ก็ไม่ถึงกับเหม็นหรอก แต่แปลก ๆ ตอนประกวดเดือนด้วยกันหยิ่งจะตายชัก พอตัวเองได้รางวัลก็ทำมาเป็นลูบหลังกู”
“ตอนนั้นยังไม่สนิทหรือเปล่า”
“ไม่รู้” ตอบแบบกำปั้นทุบดิน “แต่อุตส่าห์มาส่ง ญาติดีด้วยหน่อยก็ได้”
“เลวจริง ๆ” เป็นคำสรรเสริญที่ระคายหูพิกล แต่ไม่ได้ใส่ใจมาก เห็นพี่อาร์มเดินอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนนเลยตะโกนเรียกก่อน
“ไปไหนพี่”
“มีเรียน” ว่าพลางชูสมุดโน้ตในมือ มองซ้ายขวาดูรถแล้ววิ่งข้ามมาหา “แล้วนี่สองคนรอเข้าเรียนกันเหรอ”
“รอมัน” ไอ้โต๋ว่า ชี้มือมาทางผม “คลาสเริ่มมาสิบห้านาทีแล้ว กว่าจะเสด็จมาได้”
“ตื่นสายไง เมื่อคืนนอนดึก”
“อ่านการ์ตูนแหง”
“เปล่า เว้ย หนังสือเรียน” พูดตามจริง โต๋เต๋ทำหน้าไม่เชื่อ ขณะที่พี่อาร์มยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย
“คุณชายไปสอนนี่ ไหวหรือเปล่า ไอ้แคนมันดุนะ”
“ก็ไม่ค่อยเท่าไรนะ”
“จริงอะ”
“ที่จริงก็ดุแหละ แต่พี่อาร์มอย่าไปบอกพี่แคนนะโว้ย เดี๋ยวผมโดนด่า” เพื่อนสนิทของคนที่ถูกกล่าวถึงหัวเราะในลำคอ ก่อนพยักพเยิดถาม
“แล้วนั่นไปได้มาจากไหน”
“เออว่ะ ว่าจะถาม ลืมไปเลย” ประเด็นเปลี่ยนมาเป็นผ้าก็อซสีขาวใต้คางผมแทน อันที่จริงก็คิดอยู่แล้วว่าโดนซักแน่ ๆ แต่ไม่นึกว่าจะโดนถามพร้อมกันทีเดียวสองคน ตั้งใจจะหลอกไอ้โต๋ แต่กลัวพี่อาร์มไปถามพี่แคนแล้วความจะแตก การเป็นคนดีนี่มันแย่จริง ๆ ครับ จะโกหกทั้งทีต้องคิดแล้วคิดอีก
“ลื่นรถเข็น ล้มกลางห้าง คางฟาดพื้น”
ขอบคุณครับ สรุปได้สามประโยคสั้น ๆ ใจความสำคัญพอดี ไม่เยิ่นเย้อ ถุด! เงยหน้าขึ้น เห็นพี่แคนยกมุมปากข้างเดียวยิ้มกวน ๆ แล้วหงุดหงิด กวนประสาทกันแต่เช้า โผล่มาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
“พูดจริงอะ”
“โห กูไม่แปลกใจเลยที่เป็นมึง” ได้ทีขี่แพะไล่ พี่อาร์มทำหน้าไม่อยากเชื่อส่วนโต๋เพื่อนรักส่ายหัวระอา ไม่มีร่องรอยความสงสารสื่อออกมา สิ่งที่ส่งต่อเป็นสายตาทับถมของเพื่อนสนิท “มึงนี่น่าจับไปอยู่กับครูสอนอนุบาลสาม”
“พูดมากว่ะ พวกพี่ไม่รีบไปเรียนกันหรือไงวะ”
“เล่าให้เพื่อนฟังหรือยังว่าร้องไห้จ้าตอนเห็นเข็มหมอด้วย”
“ไอ้พี่แคน...” ผมเติมคำว่าหงวยไปแบบไม่มีเสียง รอยยิ้มนั้นหุบลงเล็กน้อยก่อนกดลงลึกใหม่ ดวงตาคมทอประกายวาววับไม่น่าไว้ใจ
“อยากรู้ไหมล่ะว่า
แหงนจริงไหม”
“เสื่อมว่ะ”
“มึงเล่นก่อน”
“เฮ้ย ๆ เลิกตีกัน ไป ๆ แยกย้าย มึงก็ชอบแกล้งน้อง ไอ้แคน โทษที พี่เลยทำน้องว่านอารมณ์เสียแต่เช้า แผลนั่นก็หายไว ๆ นะครับ มีคนเป็นห่วง” พี่อาร์มลุกขึ้นห้ามทัพ ดึงไหล่พี่แคนออกห่าง ผมยกมือขึ้นปัดจมูกนิด ๆ แต่ยังทำหน้ายุ่งอยู่ พี่แคนไม่น่าเป็นเพื่อนกับคนดี ๆ แบบพี่อาร์มเลย เดี๋ยวนิสัยเสียติดกัน
บ่นงุบงิบในลำคอ พอสองหนุ่มคลีโอเดินจากไปแล้วค่อยม้วนสมุดตีหัวไอ้โต๋ที่กำลังหัวเราะจนงอหาย “เชี่ยโต๋ จะขำอีกนานไหม”
“โทษ ๆ อดไม่ได้ว่ะ” พูดจบแล้วยังหัวเราะต่อ ผมลุกเดินหนีนั่นแหละถึงหยุดได้ “พี่แคนนี่ก็กัดมึงไม่ปล่อยเลย ว่าแต่ไปสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะ”
“ใครสนิทกับมัน” ผมแย้ง ไม่ได้สนิทเลยสักนิด “ก็แค่ช่วยติวหนังสือให้”
“อืม” มันว่าพลางลูบคางไปด้วย แวะร้านขนมก่อนขึ้นตึกเรียน ได้แซนวิชแฮมชีสกับน้ำผลไม้มาหนึ่งกระป๋อง ส่วนไอ้โต๋ซื้อแต่ลูกอมจูปาจุ๊บรสส้มที่เจ้าตัวชอบ
“มึงแน่ใจนะว่านว่าพี่แคนไม่ได้จีบ”
“คิดมาก กูดีลกันแล้ว เขาเป็นพี่ชาย กูเป็นน้องชาย”
“ระวังพี่น้องกันไป ๆ มา ๆ จะท้องติดกัน”
“มึงนี่ก็ขยันเสี้ยม” โต๋ยัดจูปาจุ๊ปใส่ปากเลยหยุดพูด ที่จริงควรจะหยุดได้นานแล้วด้วยซ้ำ “แต่จริง ๆ พี่แคนก็ดีกับกูนะ”
นึกถึงเมื่อเช้าที่มันแวะมาทำแผลให้ก่อนเข้ามอ ผมยังไม่ตื่นดีด้วยซ้ำต้องลุกมาเปิดประตูให้ โดนบังคับให้ล้างหน้า เปลี่ยนผ้าก็อซ พี่แคนมีเรียนตั้งแต่แปดโมงเช้า หลังจากจัดการผมเสร็จก็เข้ามาก่อน กว่านาฬิกาปลุกผมจะดังอีกทีก็เก้าโมงครึ่งแล้ว
“เขาดีกับมึงก็ดีแล้ว แต่ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน”
“พูดถึงเรื่องระวังตัวแล้วนึกถึงไอ้ปาล์มเลย พี่แคนบอกกูให้ระวังมัน เพิ่งรู้ว่ารู้จักกันด้วย”
“เออ ใช่ อยู่ชมรมว่ายน้ำเหมือนกันไง ตอนเราปี 1 เหมือนเคยท้าแข่งกัน กูจำไม่ค่อยได้ เคยตามฟ้าไปเฝ้า” ฟ้าเป็นผู้หญิงที่ไอ้โต๋ชอบอยู่พักหนึ่งตอนเปิดเทอมใหม่ ๆ แต่ฟ้าชอบพี่แคน พูดให้ถูก ผู้หญิงคนไหนก็ชอบพี่แคนทั้งนั้น
“กูไม่ได้ไปด้วยแหง”
“เหมือนจะไม่ จำได้ว่าพี่แคนแพ้ ฟ้าร้องห่มร้องไห้หนักมาก กูยังมาเล่าให้มึงฟังทีหลังเลย จำไม่ได้ว่าทำไมไม่ได้ไปด้วยกัน”
“เออ ช่างแม่ง” พูดตัดรำคาญ “พี่แคนบอกว่าไอ้ปาล์มเป็นเกย์ จ้องจะสอยกูอยู่ โคตรตลก”
“มึงก็อย่าตลกไปเรื่อยแล้วกัน” อย่าบอกนะว่ามึงก็เอาด้วยโต๋เต๋ “หน้ามึงกำลังเป็นพิมพ์นิยมเลยตอนนี้”
“เข้าใกล้กูต่อยคว่ำ” ว่าพลางทำท่าฮุกหมัดที่กำน้ำผลไม้กับแซนวิชอย่างละข้างโชว์ ซ้ายทีขวาที กระทั่งถึงห้องเรียนถึงได้เลิก ทำตัวลีบเปิดประตูไปนั่งด้านหลัง อาจารย์หยุดสอนมองผมกับเพื่อนรักครู่หนึ่งก่อนพูดต่อ เข้าสายเกือบครึ่งชั่วโมง แต่มาช้าก็ดีกว่าไม่มาล่ะครับ
“เรื่องนี้พี่แคนสอนแล้วนี่หว่า”
“จริงอะ สอนควายให้เป็นคนได้บ้างหรือเปล่า”
“รอมิดเทอมกูจะเหยียบมึงให้มิดเลยไอ้โต๋”
มันหัวเราะ ส่ายหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ อย่าดูถูกกันสิวะ ผลประกอบการณ์ในอดีตไม่ได้ส่งผลถึงอนาคตเสมอไปนะเว้ย ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองฟิตมาก ฟิตเปรี๊ยะ ดีไม่ดีอาจจะท็อปเซ็คก็ได้ ใครจะรู้
“อย่าเพิ่งตีกับติวเตอร์ก่อนแล้วกัน”
“ไม่มีทาง” ถึงยืนยันเป็นมั่นเหมาะ แต่บอกตรง ๆ ว่าไม่ไว้ใจตัวเองเลยสักนิด ไอ้พี่แคนก็กวนประสาทเสียขนาดนั้น ผมก็ดันเป็นพวกแหย่ขึ้นง่าย ๆ ด้วย ฮืออ ความอดทนของคนเรามีขีดจำกัดนี่ครับ
“กูแม่ง อยู่กับเขาแล้วต้องมีความอดทนสูงมากมึงรู้ปะ เหมือนอยู่กับพ่อ”
“กูว่าพี่แคนต่างหากที่ต้องบ่น” ว่าพลางเปิดสมุดไปด้วย ผมเองก็หยิบสมุดโน้ตตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน แต่เอามาวาดรูปเล่นนะ “พี่แคนสอนอะไรไปบ้างแล้ววะ”
ผมเสือกสมุดส่งไปให้คนถาม พอดีกับโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเลยหยิบขึ้นมาดู มาแล้วครับคุณพ่อคนที่สอง
Cantus: วันนี้กูจะตรวจสมุดเลคเชอร์มึง
ทำไมมีแต่คนวุ่นวายกับสมุดกูวะเฮ้ย
Wann: ดูไม ไม่มีอะไรหรอก
Cantus: ก็ทำให้มันมีสิวะ
Cantus: ตั้งใจเรียน อย่ามัวแต่เล่น
Wann: รางวัลคือ?
Cantus: ไม่โดนไทร์ยังยิ่งใหญ่ไม่พอ?
Wann: โห่
Wann: เลี้ยงข้าวก็ยังดี
Cantus: เดี๋ยวซื้อลูกอมให้
Wann: พี่แคนแม่ง รวยล้นฟ้า ไม่ลงทุนกับศิษย์เอกเลย
Cantus: ไม่เก็บค่าสอนก็บุญแล้ว
Wann: อย่างกเด้
Wann: พี่แคนเรียนอะไร
Wann: อะโหล ๆโทรศัพท์ผมเงียบไปแล้ว พี่แคนไม่กดอ่านอยู่พักใหญ่ แต่พอจะสอดมือถือเก็บที่เดิมมันก็สั่นอีกครั้ง
Cantus: กูบอกให้มึงตั้งใจเรียน ไม่ต้องตอบมาแล้วผมพ่นลม บึนปาก ไอ้โต๋คืนสมุดมาให้แล้วตั้งใจฟังอาจารย์สอน หยิบปากกาหมุนไปหมุนมาสักพัก พอไม่มีอะไรทำก็ฟังบ้าง เรียนไปได้ครึ่งคาบ อุปกรณ์สื่อสารก็สั่นใหม่
Palm: ว่านครับ เลิกเรียนกี่โมง
Wann: เที่ยง ไมอะ
Palm: มีของจะให้
Palm: สะดวกเจอหรือเปล่า
Wann: เจอกันโรงอาหารวิทยา ฯ
Palm: โอเคครับ เสร็จแล้วไลน์บอกหน่อยนะ จะไปรอ
Palm: ตั้งใจเรียนนะ 
ผมกดอ่าน ส่งสติ๊กเกอร์กลับไปแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋าใหญ่เลยคราวนี้ มัวแต่คุยไม่มีอะไรไปอวดพี่แคนมีหวังโดนด่ายับ ไม่รู้ว่าคิดถูกหรือคิดผิดให้มันติวให้เนี่ย ชีวิตนกน้อยอย่างผมเหมือนต้องติดอยู่ในกรง แต่ยังดีที่พี่แคนเป็นกรงทองงามตาเลยไม่น่าอึดอัดสักเท่าไร
TBC
ควรชื่อตอนว่าอะไรดีเอ่ยยยย อีพี่แคน อีขี้กั๊ก อีน้องว่านและบาดแผลของลูกผู้ชาย แฮร่
ไปแพ็คหนังสือต่อล้าววว อ่านให้สนุกกันน้าาา
#candynovel
หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59) (อ่าน 966665 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก