หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[Dark_Noah]

เราขอยืนยันคำเดิมว่าว่านแรดจริงๆ - - นี่อ่อยพี่แคนสินะ แหม อ่อยเนี่ยเชียวนะ 

[G-NaF]

เรื่อนี้พี่แคนต้องรีบจัดการนะ   

[ceylon]

ความว่านนี่มันความว่านจริงๆ 55555555

[Paparazzi]

สนุกกกกก

[dukdikdukdik]

น้องว่านอ่อยแบบไม่รู้ตัวสินะ คิ ๆ 

[nutty]

ออกจะสนิทขึ้นคอนโดน้องบ่อยๆ 555
ทำไมFC ไม่จิ้นแคนว่านบ้าง
เริ่มหวงมาหลายตอนอิว่านยังไม่รู้ตัว

[Wtftt]

พี่แคนต้องรีบค่ะ บอกน้องว่านตรงๆเลยค่ะ
ส่วนปามมมม อย่ารุกเยอะค่ะ ให้พี่เเคนทำก่อนบ้าง
ส่วนกัสคือยังไงค่ะเป็นไรมากป่าว. แถมยังจะคิดมีอะไรกับพี่แคนอีก เชิญกลับไปหาคุณแฟนของน้องค่ะ
พี่แคนสู้ๆ #ทีมพี่แคนน้องว่าน

[zleep]

น้องว่าน เมื่อไหร่จะรู้ตัวเนี้ย หืมม จะซื่อและขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวไปไหนลูกกกกก
แต่อิพี่หงวยนี่ก็นะ เข้าใจนะว่าออกตัวแรงกับว่านไม่ได้ แต่ตัวเองก็ยังอะไรๆกับกัสอยู่อะ
กัสเรียกหา พี่หงวยนางก็แจ่นไปหาแบบนี้ เราชักไม่มั่นใจแล้วสิว่าตกลงพี่หงวยจะเอายังไงกันแน่ ฮ่าๆ

[MooMiew]

โอ้ยยยยอิว่านนนน อิโง่ววววว
พี่แคนเขาก็ดักทางทุกอย่างแล้วนั่นนน ก็ว่าให้ย้ายมาคอนโดทำไม ไม่ค่อยเลยพี่ เลี้ยงต้อยสุดๆ

[nightsza]

ไหวนะว่าน ให้พี่แคนดูแลดีไหม

[Mickey199663]

ตอนนี้ว่านมันก็ฉลาดหลายอย่างนะ มันไม่ได้โง่อย่างเดียวนะพี่แคนนนน
อย่างน้อยว่านมันก็รู้ว่าไม่ควรให้น้องน้ำใจตั้งเพจ
อย่างน้อยว่านก็รู้ว่าพี่แคนไม่ชอบให้ยุ่งกับปาล์มและควรอยู่ห่างๆ
อย่างน้อยว่านมันก็เริ่มรู้สึกรำคาญปาล์ม(สักที)นะเออออออออ

ถึงแม้เรื่องอื่นจะยังโง่อยู่เหมือนเดิมก็ตาม 55555555555
ว่านเอ๋ยจงรีบย้ายมาอยู่คอนโดพี่แคนเร็วๆ จะได้ตัดตัวน่ารำคาญไปได้ไงงงงงง

[คุณอัง]

พี่แคนล่อลวงหนักขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ส่วนว่านยังคงซื่อเสมอต้นเสมอปลายเลยอะ

แต่ไม่เป็นไรค่ะ เรารอได้ ..ค่อยๆขุดดิน ฝังรากลงลึกๆเลยค่ะพี่หงวย
เอาให้รู้ตัวอีกทีน้องว่านก็ไปไหนไม่รอดเลยย ฮ่าา ซื่อดีนักกก

แต่ตอนนี้หมั่นน้องว่านตรงคำพูดคำจานี่ล่ะ อ่อยยยอะ อ่อยยเว่ออออ
ถ้าไม่รู้ว่านางบื้อโดยแท้จริงนี่ ต้องบอกเลยค่ะว่า ร้ายนะคะหัวหน้าาา !



พุธหน้าเจอกันค่า คุณคนเขียน 

[แป้งข้าวหมาก]

อะเฮ้อ.....5555 ว่านเอ๊ยว่าน
อิพี่หงวยกัสนี่ยังไงให้เคลียร์ เดี๋ยวขาคู่เลย 

[iamtsubame]

หรือนี่จะเป็นเทคนิคการจีบคนซึนของพี่แคน ซึนมาก็ซึนกลับ?
ปากบอกว่าไม่จีบแต่กลับทำให้เด็กว่านติดหนึบ อยู่กับพี่แคนแล้วอบอุ่นใช่ม้าาาาาา
มโนกันไป แต่จริงๆแล้วดูพี่แคนไม่ออกอ่ะ คือดูเหมือนจะชอบว่าน แต่ก็ไม่จีบ ง๊ง งง

[hormonesyj]

รวบหัวรวบหางนังว่านเลยค่ะพี่แคน ป๊าดดด อะไรจะบื้ออ ขนาดนี้ 

[memozy]

น้องว่านต้องฉลาดสิลูก
 

[dekeepstar]

พี่เเค๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน พี่ต้องทำ ทำ อะไรสักแย่างแล้ววว
ให้ว่านนี้ไม่แคล้วไม่คลาดกัน นะพรี่
ถถถถถถถถถถถถถถ
ชักช้าว่านได้โดนปาล์มงาบแน่ๆ

ว่านนี่ซื่อจ๊นนนน พี่แคนเค้าก็ออกจะชัดเจนแจ่มแจ้งขนาดนี้
ยังไม่รู้เรื่องอีก เอ็นดูววววว 

[Rebtur]

กัส.... ถ้าอยากก็บอกว่าอยากอย่าอ้างว่าคิดถึง 
โหยยยย พี่แคนอย่างนู้นพี่แคนอย่างนี้ อ่อยแรงค่ะว่านนนน 555555555
พี่แคนก็รักน้องเหลือเกิน ถึงปากจะบ่นแต่ก็มาหามาช่วยน้องตลอดนะคะะะ อิ
เดี๋ยว fc ทั้งหลายได้จ๋อยแน่ๆค่ะเมื่อรู้ว่าอีกไม่นานว่านจะเป็นของใคร 555555555 

[MIkz_hotaru]

หน่องว่านอ่อยไม่รู้ตัวนะคะ แหม่
พี่แคนไม่หลงก็ไม่รู้จะว่าไงละ

ว่าแต่ปาล์มว่านเราก็โอนะ
ทำยังไงก็ได้ให้หน่องว่านรู้ตัวซักที
 

[▶August5th◀]

ว่านขี้อ่อยอะ 55555

แหม เอาปาล์มมาอ้างให้พี่แคนหึงอีก ฉลาดแบบไม่รู้ตัวจริงๆ 555+

[Kelvin Degree]

แม่ย่า!!!

5555

เชียร์พี่หงวยครับ

[painture]

หนูว่านมันซื้อบื้อออออจริงๆ
ส่วนพี่แคนก็ซึ๊นซึนนน

[YounIn]

สนุกดี ว่ากว่าซื่อๆมึนๆ
พี่แคนนี่ชอบว่านสินะ

[tae1234]

น้องว่านนนนน.......^^

[Malimaru]

หงวยของป้า... อดทนนะลูก ค่อยๆเต๊าะ
ว่านมันแค่ไม่รู้ตัว... แต่เฉพาะกับหงวยเท่านั้นแหละจ๊ะ
เพราะกับคนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะของฟรี
ว่านมันก็คิดใคร่ครวญก่อนบ้างแหละ (เหรออออ?!)

อีกไม่นานหงวยก็จะได้กินว่านแล้ว เชื่อป้าเถอะ ป้าดูอ่อย...เอ๊ย! ออก ฮ่า ฮ่า ฮ่า
เป็นกำลังใจให้อย่างยิ่งยวดค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ 

[ssipra]

ว่านขี้อ่อยว่ะ55555

[Chise]

ยกนิ้วให้กับความเนียนของพี่แคนเลย
ไม่ทันไรเข้ามามีอิทธิพลกับว่านได้ขนาดนี้

[GenZ]

เหิมมมมมมม กัสนี่ยังไง ไม่ใช่ดราม่าอนาคตใช่มั้ยคะ ทีม #หงวยว่าน นะขรับ ชอบว่าน ซื่อบื้อดี 

[-west-]

ตอนที่ 09




โชคดีกับผีอะไรล่ะ

ผมนั่งอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีพื้นที่จำกัด เป็นตึกเดียวกับคอนโดพี่แคน แต่ไม่ใช่ห้องพี่แคน เจ้าของห้องนั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ข้าง ๆ พี่อาร์มชื่อพี่โจ๊ก พี่โจ๊กเป็นตัวละครใหม่ในชีวิตผม เป็นผู้ชายผิวเข้ม หน้าไทย ตัวผอม สูง ไว้หนวดเฟิ้ม ดูดุ ๆ แต่ก็มีรอยยิ้มประหลาด ๆ ให้ทุกครั้งที่เงยหน้าไปสบตา

ไอ้พี่โจ๊กพูดอยู่ประโยคเดียว งึมงำในลำคอ บอกมึงตายแน่ ๆ คงไม่รู้สึกอะไรถ้าพี่แคนของผมไม่ทำหน้าถมึงทึงแบบนี้ตั้งแต่ไปรับจากหอ

“อ๊ะ กูรันผ่านแล้ว”

พี่อาร์มร้องขึ้นมา ผมเบนสายตาจากพี่โจ๊กไปหา ตอนนี้พี่อาร์มเป็นคนเดียวที่ให้ความรู้สึกอบอุ่น เขาหมุนคอมพิวเตอร์มาหาพี่แคน พี่โจ๊กเลยต้องอ้อมมาดูหน้าจอแม็คบุ้กสีขาวด้านหลัง คนตัวใหญ่ข้าง ๆ เบี่ยงตัวให้เพื่อนแต่เพราะเรานั่งกันอยู่บนโซฟาแคบ ๆ ไหล่พี่แคนเลยเบียดกับผมที่ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือใหม่

แม่ง...บรรยากาศไม่ค่อยดียังไงก็ไม่รู้

“อ้าว เชี่ย เมื่อกี้ยังรันได้เลย”

พี่อาร์มแห่งความสดใสของผมเริ่มมอดลงหลังจากงานมีปัญหา ไอ้พี่โจ๊กตบหัวเพื่อนไปหนึ่งที หัวเราะไปด้วย

“ใจเย็น ๆ ไอ้อาร์ม ไอ้แคนไม่ได้หงุดหงิดมึง จะลนไปทำไม”

แปลว่าหงุดหงิดผมงั้นสิ เงยหน้าจากหนังสือไปมองพี่โจ๊ก ฝ่ายนั้นกำลังมองมาพอดี ยักคิ้วกวนให้ผมแล้วทำท่าปาดคอ

“ตั้งแต่มามึงยังอ่านไม่พ้นหน้าเลยไอ้ว่าน”

ชะอุ้ย พี่หงวยของผมพูดเสียงเย็นเยียบ ผมเผลอหดคอเข้าหากันอัตโนมัติ

“ไอ้โจ๊ก มึงก็อย่าชวนน้องเล่น เทอมหน้าจะโดนไทร์อยู่รอมร่อ”

“รู้แล้วน่า” ผมงุบงิบได้ในลำคอ เหลือบตามองพี่แคนหวาด ๆ “ว่านหิว เมื่อเช้ากินนมมากล่องเดียวเอง”

“มึงนี่นะ” คนไปรับผมทำเสียงหน่ายใส่ก่อนพูดต่อ “ตรงข้ามคอนโดมีโอปองแปง ซื้อขนมปังมาเผื่อพวกกูด้วย”

พี่แคนหยิบกระเป๋าสตางค์ให้ ไอ้ขี้เกียจมันก็ขี้เกียจแหละ แต่หิวด้วย อึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้ด้วย ไหนจะฟรีอีก พี่แคนโคตรไว้ใจผมเลย ให้เงินมาทั้งกระเป๋า

“เอาไปห้าร้อย”

ไอ่ซัส กุก็นึกว่าไว้ใจกัน ผมพยักหน้า หยิบแบงค์สีม่วงออกมา พี่อาร์มลุกไปหากุญแจห้องกับคีย์การ์ดให้ ขอโทษขอโพยที่รบกวนอยู่นานแต่งานที่ทำไว้ก็ทิ้งไม่ได้ มีแต่ไอ้พี่โจ๊กนี่แหละรอแดกอย่างไร้ประโยชน์คนเดียว

ลงมาถึงข้างล่าง แล้วมองขึ้นไปอีกที คอนโดนี้พี่แคนกับพี่อาร์มซื้ออยู่ คนละห้อง คนละชั้น ห้องพี่อาร์มอยู่ชั้นสูงกว่า แต่ห้องพี่แคนห้องกว้างกว่า ห้องพี่อาร์มเป็นวิวสวน ส่วนของพี่แคนเป็นวิวเมือง ห้องหัวมุม ค่อนข้างเป็นส่วนตัวกว่า ด้านล่างคอนโดมีของขายเยอะจริง ๆ ยิ่งฝั่งตรงข้ามร้านค้าน่ารัก ๆ ตั้งเต็มไปหมด

แต่ไหนโอปองแปงของพี่แคนวะ

พี่แม่ง แกล้งผมปะเนี่ย เดินวนไปจนสุดหัวมุมถนน วกกลับมาอีกรอบแล้วก็ยังไม่เจอ ตอนสิบเอ็ดโมงที่อากาศอบ ๆ  เหงื่อจากคิ้วผมไหลไปยันง่ามเท้าแล้วครับ มันร้อนแบบจะแดดก็ไม่แดด จะร่มก็ไม่ร่ม คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นอากาศของช่วงก่อนฝนตก และความอดทนสุดท้ายของผมก็ขาดผึงเมื่อน้ำหยดโต ๆ ร่วงจากฟ้าลงหัว วิ่งไปหลบใต้ป้ายรถเมล์หน้าคอนโดได้ทันเวลาเป๊ะ

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
เชี่ยแม่ง ฝนก็ตก หาร้านก็ไม่เจอ เมี่ยงเง้ย

กวินทร์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ระวังเปียก

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl หลบในป้ายรถเมล์แล้วเนี่ย

คุณแมวดำทักมาพอดี ผมเลยได้ระบายออกไปหน่อย ผมถอนใจ นั่งพักเหนื่อยอยู่ป้ายรถเมล์ร่ม ๆ แถวนั้น กำเงินในมือจนเหงื่อชื้นไปหมด ถ้าไม่มีขนมกลับขึ้นไปเละแน่ พี่แคนยิ่งอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าอยู่ด้วย

ผมว่าผมก็ไม่ได้ไปเหยียบตาปลาเขานี่ครับ ทำไมต้องแผ่ออร่าพยาบาทใส่กันด้วยก็ไม่รู้ ถอนหายใจทิ้ง ก้มหน้าผากซบลงกับมือ ฟังเสียงเปาะแปะของเม็ดฝนกระทบหลังคาฟิวเจอร์บอร์ดป่วย ๆ ของป้ายรถเมล์ก่อนจะโดนผลักหัวจนตัวเอียง

“พะ...พี่แคน”

“หายมาตั้งนาน กูก็นึกว่ามึงจะแดกในร้านไปแล้ว”

“เปล่า ว่าน...” เงียบไปครู่หนึ่ง ยังไม่กล้าสบตา “ว่านหาร้านไม่เจอ”

“แล้วทำไมไม่โทรถาม”

“กลัวพี่แคนโกรธ”

คู่สนทนาถอนหายใจ ทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ กัน “มึงเงยหน้า ฝั่งตรงข้ามก็ถึงแล้ว”

ร้านขนมสีเหลืองอ๋อยตั้งเด่นเป็นสง่า ร้านนี้ไม่ใช่ไม่เห็น แต่ว่า “พี่บอกว่าร้านโอปองแปง”

“เออ”

“นั่นมันอุบลพรรณ”

พี่แคนมองผม เกิดเดธแอร์ระหว่างกัน เดี๋ยวก็หาว่าโง่อีก au bon pain มันอ่านว่าโอปองแปงได้ที่ไหนล่ะวะ ถึงผมโง่อิงค์แต่ภาษาคาราโอเกะผมก็อ่านได้นะโว้ย

“หึ...” พี่แคนหัวเราะในลำคอหนึ่งครั้ง ก่อนยกมือขึ้นมานวดขมับแล้วหัวเราะหึ ๆ ติดกันยาว ทั้งวันเพิ่งเห็นอีกฝ่ายยิ้มก็ตอนนี้ เห็นไหม ผมว่าแล้วว่ารอยยิ้มที่แคนน่ามองกว่าตอนเก๊กหน้าขรึมใส่กันเป็นไหน ๆ แต่ว่าหัวเราะเชี่ยอะไรวะ

“เออ นั่นแหละร้านโอปองแปง มึงนี่...โอย..จะตั้งใจโง่อะไรขนาดนี้วะ มันเป็นภาษาฝรั่งเศส”

ใครจะไปรู้วะ นึกว่าร้านไทย ๆ เจ๊ใส่ชุดผ้าไหมลายดอกเป็นเจ้าของงี้ พี่แคนยีหัวผม ส่ายหน้าไปด้วย ลุกขึ้นยืนทั้ง ๆ ที่ตัวเองหัวเราะจนหน้าแดงไปหมด “ไป เร็ว กูทิ้งพวกนั้นทำงานไว้มาตามมึงเนี่ย”

“เออ แล้วพี่นึกไงลงมาหาผมอะ นึกว่าจะโทรมาเร่งเสียอีก”

พี่แคนชะงักขาที่กำลังเดินนำ แต่ก็ไหวไหล่ตอบในเวลาถัดมา “ถ้าไม่ลงมาจะรู้เหรอว่ามึงหาร้านไม่เจอเพราะอ่านป้ายไม่ออก”

“เฮ้ย แต่โคตรบังเอิญเลย พี่ลงมาตอนผมกำลังสับสนพอดี ฝนก็ตกด้วย พี่นี่เป็นความโชคดีของผมจริง ๆ ว่ะ”

พี่แคนกางร่มที่พกมาด้วย ยกแขนขึ้นโอบบ่าให้ผมหลบน้ำเย็น ๆ เดินนำเข้าไปในร้านกระจกที่มีพนักงานยืนรอต้อนรับกันอย่างแข็งขัน เขาปล่อยผมเลือกขนม ส่วนตัวเองผละไปสั่งกาแฟสามแก้วกับโกโก้ร้อนหนึ่งที่ หลังจากได้ขนมจนสาแก่ใจแล้วพี่แคนก็พาผมกลับเข้าคอนโดด้วยท่าทางเดิม ๆ ภาพตัดมาอีกทีตอนเขายัดกุญแจห้องใส่มือผมแล้วแย่งถุงขนมไปถือเองทั้งหมดโดยมีโกโก้ร้อนเข้ามาแทนที่

“แดกนี่รองท้องไปก่อน อาบน้ำอาบท่า เช็ดหัวให้แห้งแล้วค่อยตามไปที่ห้องไอ้อาร์ม เดี๋ยวจะไม่สบาย”

ผมถูกทิ้งไว้ในลิฟต์ ขณะที่พี่แคนเดินนำออกไป ก่อนประตูเหล็กปิด เพิ่งสังเกตตอนนี้ว่าอีกฝ่ายตัวเปียกไปเกือบครึ่ง ขณะที่ผมถูกน้ำฝนกระเซ็นใส่เพียงไม่มากเท่าไร

ยกโกโก้ร้อนขึ้นมาจิบ เมื่อลิ้นได้รับสัมผัสแรกเริ่มแม้จะขมแต่เมื่อกลืนผ่านลงคอสิ่งที่ทิ้งไว้คอรสหวานคลุ้ง ยิ่งไปกว่านั้นคืออุ่นในท้อง ไล่ขึ้นมาฟุ้งอยู่ในอกจนต้องเผลอยิ้มออกมา




“โค้ดตัวนี้ก็ไม่ได้เหรอวะ”

ผมตัวหอมฉุย นั่งหน้ากล่องพิซซาหอมฉุย ในห้องสี่เหลี่ยมห้องเดิม หลังจากฟาดขนมปังที่ซื้อมาจนอยู่ท้องแล้วพี่แคนก็อนุญาตให้โทรสั่งพิซซาเพิ่มอีกสองถาด ผมกัดแป้งพิซซ่าหนานุ่ม ชีสยืดจนต้องยืดแขนไปจนสุดกว่ามันจะหลุดออกจากปาก

“ในหนังสือว่าไง”

“กูก็ทำตามแล้วนะ ไม่รู้ติดที่อะไรวะ”

ชายสามคนจากคณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาคอมพิวเตอร์ยังหมกมุ่นอยู่กับโปรแกรมซอฟต์แวร์ที่พัฒนาขึ้นสำหรับประกอบรวมกับโปรเจ็กต์ประกวดหุ่นยนต์ระดับมหาวิทยาลัย ผมเอนตัวจนเกือบเลื้อยบนโซฟา มือข้างหนึ่งมีพิซซา ส่วนอีกข้างเป็นไก่นิวออลีน

“คืนนี้ต้องรันให้ได้ว่ะ ไม่งั้นไม่รู้ไปคุยอะไรกับอาจารย์”

“ก็ไปคุยเรื่องที่ไม่ผ่านนี่ไง”

“ไอ้แคนเสียประวัติพอดี” พี่โจ๊กพูดกลั้วหัวเราะ “เทพเจ้าแคนผู้ไม่เคยทำให้อาจารย์ผิดหวัง”

“ไม่ได้ก็ไม่ได้ ลองไปให้สุดก่อนแล้วกัน เอามากินดิ๊” ประโยคหลังสุดเป็นของเจ้าของเงินค่าอาหารรอบบ่าย ยื่นคอมากัดขอบชีสของพิซซาที่ผมถืออยู่

“ไม่เอาชิ้นใหม่อะ”

“ชิ้นใหม่มันไม่หวาน” พี่โจ๊กแซวลอย ๆ ไอ้พี่แคนเหลือบตามองดุ โดนแล้วมึง สมน้ำหน้า

“เดี๋ยวมือเปื้อน” คราวนี้คนที่ควรตอบตอบบ้าง เขายังรัวปลายนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ของตัวเอง เป็นภาษาอังกฤษผสมตัวเลข ผมเคยเรียนภาษาซีแค่ตอนปีหนึ่ง ผ่านมาด้วยดีจากข้อสอบที่ให้รันคำว่า Hello world จากนั้นก็ไม่คิดจะแตะต้องมันอีก

“ใส่ออริกาโน่ด้วยสิวะ”

“อะไร ยี่หร่าเนี่ยเหรอ”

“ยี่หร่าพ่อมึง” เออ ผมเรียกตามพ่อ “เขาเรียกออริกาโน่”

“เออ นั่นแหละ มันเหม็น ไม่เห็นอร่อย”

“เรื่องมาก โรยมา”

“งั้นผมหยิบชิ้นใหม่ให้”

“เอาชิ้นนี้แหละ” พี่แคนสั่ง คนอะไรเอาแต่ใจฉิบเป๋ง “ไก่ในมือก็รีบ ๆ กิน รีบ ๆ ทิ้ง เดี๋ยวเลอะโซฟาไอ้อาร์มมัน”

“เอ้อ ตามสบายเลย ๆ ซักได้”

“เห็นมะ” พี่อาร์มนี่ก็ใจดีผิดกับเพื่อนตลอด พี่แคนทำหน้าดุใส่ผมอีกแล้ว สุดท้ายก็เลยรีบ ๆ ดูดกระดูกไก่แล้วทิ้งลงถุงขยะให้เรียบร้อยตามคำสั่ง “พี่ ๆ จะทำกันถึงกี่โมงอะครับ”

“สองทุ่มก็กลับแล้ว ไอ้โจ๊กต้องกลับไปกินข้าวบ้าน เบื่อแล้วหรือไง”

“เปล่า” ผมว่า ที่จริงแล้วตั้งแต่มายังไม่ได้อ่านหนังสือสักบท แต่เทียบกันแล้วบรรยากาศตอนนี้ก็ดีกว่าเมื่อเช้าโข พี่แคนเคี้ยวพิซซาในปากหยุบหยับ สายตาคมจ้องมองจอคอมพิวเตอร์บนตักไปด้วย “เมื่อเช้าพี่หงุดหงิดผมปะ”

พี่โจ๊กที่ดื่มโค้กอยู่สำลักน้ำพรวด คว้าทิชชูมาซับปากแล้วหัวเราะ “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามึงไม่รู้ตัว”

“อะไรวะ ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” เถียงกลับแทบจะในทันที ทำไมไอ้พี่โจ๊กยังรู้เลยวะ “หรือพี่แคนไม่อยากให้ผมมาด้วยจริง ๆ ก็บอกไปแล้วไงเล่าว่าอยู่อ่านที่หอเองก็ได้ สงสัยอะไรเดี๋ยวไปถามปาล์ม ไม่กวนหรอก”

“ไอ้ปาล์มนั่นแหละ” พี่โจ๊กเป็นคนเฉลย ผมคิดครู่หนึ่งว่าตัวเองทำอะไรผิด กระทั่งพี่แคนปิดโปรแกรมที่รันอยู่สลับไปเปิดเฟซบุ้กให้ผมดู

“อ้อ รูปนี้” ผมพยักหน้าแล้วมองอีกฝ่ายตาใส ภาพที่ลงคิ้วท์บอยตั้งแต่เช้า กับไอ้เดือนบริหารสติไม่ดีนั่นแหละ พี่แคนยังคงนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร ผมเลยเป็นฝ่ายถามย้ำอีกครั้ง “รูปนี้ทำไมเหรอ”

“แค่กูฟังก็เหนื่อยแทนมึงแล้วแคน แน่ใจแล้วเหรอว่าคนนี้จริง ๆ”

“หุบปากน่า” คนถูกถามถอนใจระอา วางข้อศอกบนพนักพิงด้านหลัง ใช้ปลายนิ้วสากสางเส้นผมตรงท้ายทอยของผมเล่น  “ย้ายมาอยู่ที่คอนโดกูเถอะ”

ครั้งนี้ไม่ใช่คำสั่ง แต่สายตากลับเหมือนสั่ง ดำสนิทคือสีของดวงตาพี่แคน มันเป็นสีเดียวกับเส้นผม แม้ถูกบดบังด้วยแว่นสายตา แต่นั่นกลับทำให้ผมเห็นเขาชัดขึ้น ชัดแม้กระทั่งความรู้สึกในแววตานั่น ที่หมายถึงเขาต้องการให้ผมทำอย่างที่พูดจริง ๆ
และผมก็รู้สึก...ว่าไม่สามารถปฏิเสธอีกฝ่ายได้ ไม่ว่าจะเหตุผลใด ๆ ก็ตาม




อันที่จริงแล้ว ผมก็ยอมรับโดยดุษณีว่าจะต้องย้ายที่ซุกหัวจากหอพักไปคอนโดพี่แคนแน่ ๆ แต่ไม่คิดมาก่อนว่าจะเป็นสองวันถัดมาหลังจากที่คุยกันตอนนั้น สำหรับผมแล้วข้าวของสัมภาระไม่มีอะไรมาก แต่ตามกฎของหอต้องแจ้งออกอย่างน้อย 30 วัน ดังนั้นในช่วงเดือนแรกพี่แคนจะไม่เก็บค่าคอนโดจากผม เพราะไม่อยากให้มีรายจ่ายสองทาง มิหนำซ้ำ ยังจ้างบริษัทย้ายของมาช่วยยกลังทั้ง ๆ ที่ ปริมาณก็ไม่มากเท่าไร

หอที่ผมพักไม่มีตู้เย็น ไม่มีทีวี ของชิ้นใหญ่สุดเห็นจะเป็นกีตาร์โปร่งที่พี่ไผ่ซื้อให้เป็นของขวัญที่สอบติดมหาวิทยาลัยเมือปีที่แล้ว

“มึงเล่นกีตาร์เป็นเหรอ"

เจ้าของคอนโดถามหลังจากยกของชิ้นสุดท้ายเข้ามาในห้อง ผมรื้อเสื้อผ้าออกจากกล่องเป็นอย่างแรก ตู้เสื้อผ้าพี่แคนมีแค่เสื้อยืดหนึ่งตัว กางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนกับชุดนักศึกษาหนึ่งชุด ที่เหลือเป็นพื้นที่ของผมโดยบริบูรณ์ ผมมีเสื้อนักศึกษา 3 ตัว กางเกง 2 ชุดใส่เล่น ชุดนอน ชุดบอลทีมโปรดพอใส่ไม้แขวนแล้วก็ได้แค่ครึ่งตู้

"ไอ้ว่าน"

"ครับ"

"กูถามว่าเล่นกีตาร์เป็นเหรอ"

"ผู้ชายที่ไหนเล่นไม่เป็นบ้างวะพี่ เอาไว้ป้อสาว" ถึงแม้ยังไม่เคยจีบสาวจริง ๆ จัง ๆ สักรอบก็เถอะ

"เล่นให้ฟังหน่อย"

ผมถูกดึงเสื้อจากด้านหลัง พอหันหน้ากลับไปก็เห็นเครื่องดนตรีชิ้นใหญ่อยู่ตรงหน้า พี่แคนทำจมูกฟุดฟิด จะว่าไปน้ำเสียงที่คุ้นเคยนั่นก็ฟังดูอู้อี้ตั้งแต่เช้า

"พี่แพ้ฝุ่นอีกหรือเปล่า มาช่วยผมย้ายห้องน่ะ" รอบก่อนตอนแพ้เกสรดอกไม้ก็อาการเริ่มต้นคล้าย ๆ แบบนี้ แต่มีจามติด ๆ กันหลายรอบด้วย เขาส่ายหัวปฏิเสธแต่ยังปัดจมูกไม่เลิก "เป็นหวัดมั้ง โดนฝนเมื่อวาน"

"ไปหาหมอไหม"

"ไม่ต้อง" ว่าพลางเดินไปหยิบทิชชูมาเช็ดจมูก "กูบอกให้มึงเล่น อย่าเปลี่ยนเรื่องสิวะ"

"ก็ผมเป็นห่วงพี่นี่" วางกีตาร์ลงบนเตียงแล้วเดินเข้าหา ยืดแขนขึ้นนิดหลังมือก็วางบนหน้าผาก คนป่วยไม่หลบ มองผมด้วยแววตาวูบไหวแปลก ๆ "แต่ก็ไม่มีไข้นะ"

"กูบอกแล้วว่าเป็นหวัดเฉย ๆ"

"ใครจะรู้ เกิดพี่ติดไวรัสสเมิร์ฟมาไม่แย่เหรอ"

"ไวรัสเชี่ยอะไร ติดแล้วจะตัวฟ้าหรือไง"

"ที่เขาฮิต ๆ กันต้นปีไง"

"ไวรัสเมอร์ส เอ๋อเอ๊ย"

"ประมาณนั้นแหละ" คุ้น ๆ ว่าม.ม้า จำไม่แม่นเท่าไร "ถ้าเป็นอะไรพี่รีบบอกผมเลยนะ"

"มึงจะช่วยอะไรกูได้"

"แปลว่าแม่ไม่เคยเล่าการ์ตูนราชสีห์กับหนูให้ฟังล่ะสิ" พูดด้วยน้ำเสียงถากถาง แต่เห็นสีหน้านิ่งเรียบของอีกฝ่ายแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าครอบครัวพี่แคนมีแค่พ่อกับคนงานที่เป็นผู้ชายอีกคน "พี่ไม่เคยเล่าเรื่องแม่ให้ผมฟังเลย"

"เลิกกับพ่อ ก็แค่นั้น"

"งั้นเหรอ" ผมไม่เข้าใจความหมายของคำว่าบ้านแตกสาแหรกขาด แต่ในแววตาว่างเปล่าของคู่สนทนาทำให้ผมรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเท่าไร "ผมขอโทษ แต่...พี่กับพ่อก็มีความสุขดีใช่ไหม ผมหมายถึงตอนนี้"

"อยู่กับมึงก็สนุกดี"

"อือ เรื่องอดีตน่ะ ช่างมันเถอะ เมื่อกี้พี่จะให้ผมเล่นกีตาร์ให้ฟังใช่หรือเปล่า อยากฟังเพลงอะไรล่ะ มา ผมปลอบใจ"

พี่แคนมองหน้าผม อมยิ้มนิด ๆ ไม่เศร้าแล้วก็ดี ผมรู้สึกว่าหัวตัวเองโล่งขึ้นมานิดหน่อย

"ร้องด้วยได้หรือเปล่า”

“สบาย”

“งั้นขอเพลงรักล้นใจ"

ผมยักคิ้ว วางกีตาร์ตัวโปรดบนตัก "ได้เลย เพลงนี้พ่อผมสอน คืนนี้ ใจฉัน ว้าวุ่น เฝ้าแต่เห็นหน้าคุณ อยู่ในใจ เหตุไฉน จึงเป็นไปได้ เพราะเรา เป็นแค่เพื่อนกัน.."

"ไอ้เหี้ยว่าน กวนตีนเหรอ"

"พี่ไม่เคยฟังเหรอ รักล้นใจของปนัดดา อย่าเพิ่งขัดดิ รอท่อนฮุคก่อน"

พี่แคนหยิบเสื้อที่ยังไม่เก็บเข้าตู้มาไล่ฟาด ผมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก หลบเป็นพัลวัน ใบหน้าหล่อประดับรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่ชวนฝันจริง ๆ สิ พับผ่า

"อะ ๆ ร้องดี ๆ ก็ได้ รักในใจ เก็บมันเอาไว้เรื่อยมา ก็เพียงแค่มองในตาเธออาจจะพอเข้าใจ...”

...รักที่ใครบางคน ต้องทนเก็บไว้ข้างใน
ไม่อาจจะเปิดเผยไป ให้ใครได้รู้
ฉันจึงต้องทำเป็นเฉยชา
กลัวซักวันเธอรู้ว่าฉันรักเธอตลอดมา
และเธอเกิดจะบอกลากันไป...

ในบรรยากาศตอนนี้ ผมเล่นกีตาร์ไปเรื่อย ขณะที่พี่แคนนิ่งเงียบ ในความเงียบนั้นผมเงยหน้าขึ้นเพียงเพื่อต้องการมองว่าอีกฝ่ายพอใจในน้ำเสียงและฝีมือการแสดงดนตรีครั้งนี้หรือไม่ แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่คมเข้มที่จ้องมาก่อนก็ไม่อาจผินหน้าหนี ดวงตาคู่นั้นหวานเยิ้มกว่าทุกครั้ง มุมปากทั้งสองข้างไม่ได้ยกยิ้มอยู่ในที แต่กดลงหน่อย ๆ ขณะที่ผมอยู่บนเตียง เขานั่งที่เก้าอี้  สองมือใหญ่ประสานเข้าด้วยกัน วางข้อศอกลงบนเข่า คล้ายราชสีห์ที่จับจ้องทุกอากัปกิริยาของเหยื่อ เพียงแต่ผมไม่ใช่เหยื่อ ผมเป็นหนู หนูซึ่งเป็นเพื่อนรักเจ้าป่า แต่น่าแปลกที่หนูตัวนั้นกลับรู้สึกวูบวาบ หน้าร้อนผ่าวเมื่อถูกจับจ้องไม่วางตา ปลายนิ้วที่เคลื่อนตัวอย่างคล่องแคล่วกลับเชื่องช้า มือเผลอไปกดสายอื่นทำให้เสียงบอดไปเป็นระยะ น่าขันที่พี่แคนไม่แม้แต่จะทักท้วงว่าห้วงทำนองมันผิดเพี้ยนเลยสักนิด

จบเพลง เราต่างเงียบเสียง เขายังอยู่ในท่าเดิม ดวงตาสีดำไม่กระดิกหนี สุดท้ายผมเลยลุกเอากีตาร์ไปวางกับขาตั้งที่มุมห้องแล้วกลับมาจัดเสื้อผ้าที่เหลือเข้าตู้ต่อด้วยความประดักประเดิด

"เชียร์เชลซีเหรอ" พี่แคนถามขึ้น ทำลายความเงียบและบรรยากาศฟุ้ง ๆ ที่ผมเองก็อธิบายไม่ถูกว่ามันคืออะไร

"ครับ ทีมเดียวกับพี่ไผ่" พี่แคนพยักหน้า ผมมองเสื้อบอลสีน้ำเงินที่แขวนอยู่ในตู้ "พี่แคนมีทีมโปรดไหม"

"ไม่มีเป็นพิเศษ"

"ตอนเด็ก ๆ ผมเตะบอล เลยอินไปหน่อย"

"มึงเล่นอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ"

"ทำไมวะ" ผมก็เด็กผู้ชายนะโว้ย "พี่แคนน่ะ ชอบพูดเหมือนผมไม่ใช่ผู้ชาย ถามจริงเถอะ ผมเหมือนผู้หญิงมากหรือไง"

"ใครบอกว่ามึงเหมือน”

ผมไม่ตอบ หรือตัวเองพาลนึกไปถึงเรื่องที่กำลังเป็นคู่จิ้นกับไอ้ปาล์มก็ไม่รู้ พอถูกพูดแบบนี้เลยยั้วะขึ้นมาง่าย ๆ

“ไม่เห็นเหมือน สันกรามแบบนี้ก็ผู้ชาย คิ้ว ตา จมูก ปาก ถึงจะไม่สูงเท่ากูแต่ก็ไม่เตี้ย ผอมไปนิดแต่ก็ไม่อ้อนแอ้นตรงไหน" ว่าพลางจับคางผมโย้ไปมา "แต่มึงนิสัยเหมือนเด็ก เด็กผู้ชายตัวเล็ก ๆ น่าเป็นห่วงจะตายไป"

"ชมว่าเป็นเด็กที่หล่อ น่ารัก อะไรแบบนี้บ้างดิ"

"ตาไม่สวย จมูกก็รั้น ปากบนเชิดดูตลก ๆ แค่บังเอิญวางรวม ๆ กันบนหน้าแล้วไม่ถึงกับขี้เหร่"

"แต่เพื่อนในทวิตชมผมว่าน่ารักนะโว้ย" คุณแมวดำไง ถึงจะเป็นไอ้เนิร์ดใช้ของแก่ ๆ ไม่มีรสนิยมก็เถอะ เฮ้อ ว่าแล้วเซ็ง อย่าให้มีเงินนะ จะเอาไปโมหน้าถึงเกาหลี เดินสายหล่อแบบเหลามาเสร็จเรียบร้อยรับรองคนแถวนี้ไม่ได้เกิดหรอก

“ยิ้มทำไมเล่า มีคนชมผมจริง ๆ นะ”

“เปล่า”

“เปล่าอะไร ก็เห็นว่ากลั้นยิ้มอยู่ แก้มจะแตกแล้ว” จิ้มแก้มแข็งไปสองทีพี่แคนก็หลุดหัวเราะจนได้

"เอ้า น่ารักนิดนึงก็ได้ แค่เห็นว่าหน้าตาไม่ได้ดีขนาดจะเป็นเดือนมหาวิทยาลัยได้เฉย ๆ ขนาดเดือนคณะกูยังแปลกใจเลยว่ามึงได้มาได้ยังไง อ้อ ได้ยินมาว่าเต้นท่าทุเรศ ๆ คนเดียวบนเวทีใช่ไหม"

"ไม่ต้องรื้อมาก็ได้ปะ"

"คิดมากทำไมวะว่าน เวลาใครจะชอบ ก็ให้เขาชอบมึงที่ใจ จะสนไปทำไมว่าตัวเองเป็นแบบไหน เหมือนผู้หญิง เหมือนผู้ชาย หรืออะไร มึงเป็นคนน่ารักนะ กูหมายถึงนิสัย" พูดพลางยกมือขึ้นยีหัวผม แววตาที่ทอดมองมาอ่อนโยนจนรู้สึกผิดเอง

“ผมขอโทษ บางทีผมคงเบื่อ ๆ เรื่องที่โดนจับเป็นคู่จิ้นกับไอ้ปาล์มด้วยมั้ง”

“มึงไม่ใช่สเปคเกย์หรอกว่าน แห้งไป กอดก็มีแต่กระดูก ต้องอย่างกัสโน่น”

“แล้วพี่จะให้ผมระวังไอ้ปาล์มทำไมวะ”

“มันเป็นพวกเก็บแต้ม” พี่แคนว่า และผมก็เชื่อ “มึงยิ่งโง่ ๆ แบบนี้ ใครจะไปรู้”

“พี่แคนรับปากผมแล้วนะว่าจะไม่ด่าว่าโง่” ทำไมเป็นคนตระบัดสัตย์แบบนี้ “นิสัยไม่ดี”

“อืม กูเป็นคนนิสัยไม่ดีนักหรอก รู้ไหม บางทีกูก็ไม่แน่ใจนะว่าถ้าไม่ได้หน้าแบบนี้จะมีคนชอบกูที่เป็นนิสัยกูจริง ๆ หรือเปล่า มึงก็ด้วย ดูคนที่ภายนอก ไม่มีจริง ๆ หรอกคนที่เพอร์เฟคไปเสียทุกอย่าง"

"ทำไมจะไม่มี" เถียงคอเป็นเอ็น "ในกระทู้พันทิปเยอะแยะ"

พี่แคนยกมือลูบหน้า ถอนหายใจและเลิกพูดต่อ "กูเบื่อมึงจริง ๆ สาระทั่วไปไม่เคยมี ดีแต่สาระแนไปวัน ๆ เก็บเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวจะได้จัดการลังอื่นต่อ"

"คร้าบบ" ผมรับเสียงยานคาง คอตกหมุนตัวกลับเข้าหาตู้เสื้อผ้าอีกรอบ ถูกตัดบทแบบนี้ไม่มันเลย คิดว่าจะได้เถียงต่ออีกสักหน่อย ผมสะบัดผ้าแยกกางเกงในออกจากบ็อกเซอร์ที่สุมรวมกันอยู่ก้นกล่อง เหลือบมองอีกคนในความเงียบเป็นพัก ๆ ผู้ชายข้าง ๆ พี่แคนเพอร์เฟคที่บอกว่าตัวเองไม่เพอร์เฟค ทั้ง ๆ ที่ตัวเองดีขนาดนี้ กลับทำคล้ายน้อยใจถ้าเทียบกันกับผม

"เมื่อกี้ผมพูดเล่น ที่จริงพี่แคนนิสัยดีนะ"

พูดตามจริง ถ้าเขาใจร้ายกว่านี้ หรือเป็นคนไม่น่าคบอย่างที่เจ้าตัวพยายามบอกผมคงไม่ไว้ใจเท่านี้ ไม่สนิทสนมด้วยในระยะเวลาอันรวดเร็ว อยู่กับเขาแล้วสบายใจ รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

เจ้าของชื่อครางอือในลำคอ ยกมือขึ้นปัดจมูก กระแอมไอเล็กน้อยที่ผมไม่อาจรู้ว่าเขากำลังเขินหรือเพราะไม่สบาย ผมปรายหางตาไปยังเขาอีกครั้ง เห็นกกหูที่แทรกมาจากผมเส้นหนาแดงก่ำก็หลบสายตาลงต่ำ จู่ ๆ ก็รู้สึกจั๊กจี้กับประโยคของตัวเองเมื่อครู่ชอบกล

“จัดห้องเสร็จแล้วติวแมทให้ผมหน่อยดิ”

“อืม” เขารับคำ ก่อนปล่อยให้ความเงียบตรวจสอบความรู้สึกประหลาดเบื้องลึกของเราต่อไป




TBC

นิดนึงก็ถือว่ารู้สึกแล้วนะคะ  #พรากส์ พี่แคนต้องมีความอดทนมากแค่ไหนที่จะใช้ชีวิตกับคน ๆ นี้ได้ นังว่านผู้ใช้สมองกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
และแผนการล่อหมาจรออกจากตรอกมาเป็นหมาบ้านของตัวเองของพี่แคนสำเร็จแล้วค่ะ
นางไม่ใช่พระเอกนะ อีพี่แคนเนี่ย นังเป็นตัวโกงงงง ดูสิ หลอกว่านได้หลอกใหญ่เลย ไม่สงสารกลัวคนด่านายเอกว่าโง่เลย โถๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกความเห็นค่ะ
อ่านสบาย ๆ คลายเครียดกันไปโนะ #candynovel

[MysteriOuS]

จิ้ม เดี๋ยวมาอ่าน ขอบคุณค้าาา