ตอนที่ 10พอผมถึงมหา’ลัย ไอ้โต๋ก็จ้องตาไม่กะพริบ ผมสวมเสื้อนักศึกษาสีขาวตุ่น ๆ ตัวเดิมกับกางเกงแสลคที่เพิ่งซัก มีเป้เหี่ยว ๆ หนึ่งใบพาดหลัง ในนั้นมีหนังสือเรียนใหม่กิ๊กที่เพิ่งซื้อมาจากศูนย์หนังสือเพราะพี่แคนสั่ง เมื่อคืนอ่านหนังสือจนดึก ตาลึกโหลลงไปบ้างแต่ก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติอะไรที่ทำให้เพื่อนสนิทมองกันราวกับไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะ พวกปีหนึ่งเพิ่งเลิกเรียนวิชาหลักนั่งกันเป็นหย่อม บางคนออกันอยู่ตรงร้านกาแฟในสวนสาธารณะเล็ก ๆ ของภาควิชา หันมามองผมแล้วซุบซิบบ้าง ยิ้มให้บ้าง ส่วนใหญ่แล้วเป็นผู้ชาย หันมายักคิ้วกวน ๆ แต่ไม่พูดอะไร
“มีอะไรวะ” ผมถามหย่อนตูดลงนั่งบนเก้าอี้เย็น ๆ พลางดันแว่นขึ้นชิดตา
“ทำไมวันนี้ใส่แว่นมาวะ”
“ตาอักเสบ” ผมบอก “เมื่อคืนย้ายหอแล้วฝุ่นเข้า พี่แคนบอกให้กูเลิกใส่คอนแท็กเลนส์รายเดือนได้แล้ว สกปรก”
“เดี๋ยวนี้อะไรก็พี่แคน พี่อาร์มบอกกูว่ามึงย้ายไปอยู่คอนโดพี่แคน”
“เออ มันฉุกละหุกเลยไม่ได้เล่า วันก่อนกูไปเจอพี่กัสมาด้วย ไอ้เหี้ย หล่อจริง หล่อแบบสะอาด ๆ”
“กูบอกแล้ว พี่กัสฮอต” ไอ้โต๋ว่า ไหวไหล่สำทับ “แล้วมึงนี่อะไร กับไอ้ปาล์ม”
“อะไร?” ถามย้อน เห็นอีกฝ่ายทำหน้าจริงจังเลยขยายความเพิ่มอีกหน่อย “ไม่เห็นมีอะไร ก็ปกติ”
“เขาคิดว่ามึงเป็นแฟนไอ้ปาล์มกันทั้งมหา’ลัยแล้ว”
“ไร้สาระ กูเจอหน้ามันนับครั้งได้”
“เจอแต่ละทีก็มีรูปเด็ด ๆ ลงเพจทั้งนั้น ปกติมึงไม่ค่อยปล่อยตัวเองให้ใครเห็นตอนใส่แว่น แล้วนี่ลงมาจากหอกับมัน? ยังไงวะ”
“วันนั้นกูหิว ฟันยังไม่แปรงด้วยซ้ำ ที่ลงไปน่ะ”
“เช้านี้มีคนมาถามหามึงกับกูประมาณสี่ห้าคนแล้ว ไอ้ว่าน ช่วยทำอะไรให้มันชัดเจนเถอะว่ะ ไอ้ปาล์มมันจีบมึง ใคร ๆ เขาก็รู้ ยิ่งมันเป็นเดือนมหาวิทยาลัยคนก็ยิ่งสนใจ” ผมไม่อยากฟังต่อเลยโบกมือเปลี่ยนเรื่อง มองไปรอบ ๆ ตัวรู้สึกมีสายตาจับจ้องมากขึ้น ไม่ใช่ทุกคนสนใจผม แต่ก็มีปริมาณมากกว่าเมื่อก่อนพอสมควร
ถอนหายใจเบา ๆ ไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไง เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของปาล์ม ไม่ใช่ความผิดของผม ไอ้ปาล์มอาจจะหยอกเล่น หรือเช็คเรตติ้งไว้เก็บแต้มอย่างที่พี่แคนบอกแต่มันก็ไม่ได้จริงจัง จะให้ผมพูดอะไรกับมัน ที่วุ่นวายตอนนี้เพราะคนอื่นแท้ ๆ
“นั่นไง มาถึงถิ่น”
โต๋ใช้คางชี้ไปบนถนนด้านนอก คณะบริหารติดกับวิศวะแค่นี้ เดินมาแป๊บเดียวก็ถึง ไอ้ปาล์มยิ้มนิด ๆ แต่ตาดูไม่ได้อารมณ์ดีไปด้วย
“ไง”
“ไง” ผมทักมันกลับด้วยประโยคเดิม คนมาใหม่สอดมือทั้งสองข้างในกระเป๋ากางเกง
“สองสามวันนี้ไม่เจอที่หอเลย”
“อ้อ เออ ย้ายแล้ว”
“เหรอ” มันเลิกคิ้ว เดาะลิ้นนิด ๆ “ย้ายไปไหนอะ”
“หอรุ่นพี่ มึงมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า แค่อยากเจอ” มันว่า ผมได้ยินเสียงไอ้โต๋หัวเราะหึอยู่ด้านหลัง แน่นอนเดือนมหาวิทยาลัยสุดหล่อก็ได้ยินเหมือนกัน มันสะบัดหางตาไปที่เพื่อนสนิทผม ดุดัน ก่อนเปลี่ยนมายิ้มละไมเมื่อเลื่อนสายตากลับมา “วันนี้เลิกเรียนกี่โมง ไปกินข้าวกันไหม มีหนังใหม่เข้าด้วย ไม่มีเพื่อนดูเลย”
“พรุ่งนี้กูมีควิซเคมีว่ะ” ตอบตามจริง ใกล้วันสอบกลางภาคเข้ามาเรื่อย ๆ เวลาผ่านไปไวมาก เตรียมตัวได้ไม่เท่าไรก็จะสอบอีกแล้ว “เย็นนี้กูนัดติว ไว้ก่อนแล้วกัน”
“พรุ่งนี้สอบเสร็จกี่โมงล่ะ เดี๋ยวเรารอ”
“สี่โมงเย็น” มันพยักหน้า ยกมือถือขึ้นมากด “พรุ่งนี้หลังสี่โมงเราว่างพอดีเหมือนกัน เรียนที่ตึกคณะวิทยาใช่ไหม เดี๋ยวรอข้างล่าง ห้ามปฏิเสธนะ มีเรื่องอยากคุยด้วย”
“คุยเลยก็ได้นะ”
“ไม่เอา” มันว่า รอยยิ้มนั่นหวานขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย “ไม่เป็นส่วนตัว ไปนะ เมื่อกี้เรียนอยู่ข้างบน เห็นว่านมาเลยแอบชิ่งก่อนอาจารย์เข้า พรุ่งนี้เจอกัน”
ผมพยักหน้า ปล่อยไอ้ปาล์มเดินกลับไป พอหมุนตัวมาอีกครั้งก็พบโต๋เต๋เพื่อนรักทำท่าถมึงทึงอยู่ “ไหนมึงว่าเหม็นขี้หน้ามัน”
“ที่จริงมันก็ไม่แย่อะไรนี่หว่า”
“เชี่ย จะจีบเพื่อนกูแต่เสือกมาทำหน้ากวนตีนใส่กู แบบนี้น่ะนะไม่แย่”
“เฮ้ย ไม่ได้จีบมั้ง” ตอนผมจีบสาวถึงกับเฝ้าเช้าเย็นเลยนะครับ ถึงจะแอบเฝ้าโดยที่ไม่ได้เข้าไปทักก็เถอะ ผมมันสายสโตรกเกอร์ ไม่กล้าแสดงตัวมาก “นี่กูย้ายหอมันยังไม่รู้เลย อยู่หอเดียวกันแท้ ๆ”
“มันไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้ เผลอ ๆ รู้ด้วยซ้ำว่าไอ้รุ่นพี่ที่มึงหอบผ้าหอบผ่อนหนีตามไปด้วยเป็นใคร”
“ตลก มันจะทำแบบนั้นไปทำไม”
“โอ๊ย ไอ้ว่าน!” โต๋ผรุสวาทคำไม่น่าฟังออกมาเพิ่มเติมนิดหน่อย “นี่มึงโง่จริง ๆ หรือแอ๊บโง่วะ ไม่คุยด้วยแม่งแล้ว ไป ๆ ขึ้นเรียน อาจารย์จะเข้าแล้วมั้ง เออ แล้วมึงทำการบ้านหรือยัง วันนี้มีส่งนะ”
“เสร็จแล้ว” ยักคิ้วเยาะเย้ย ทำเองด้วย ไม่ได้ลอกใคร ให้พี่แคนตรวจเรียบร้อย รับรองไม่มีพลาด “กูบอกแล้วปีนี้กูจะเอามึงเป็นฐาน ระวังตัวไว้เลยไอ้โต๋”
เพื่อนรักตบหัวหนึ่งครั้งก่อนกอดคอผมเดิน “ให้มันจริงเถอะมึงน่ะ”
“ว่าน” พี่แคนเรียก ผมเงยหน้าขึ้นมาจากมะนาวที่หั่นผิดทาง เสียงถอนหายใจดังขึ้น แล้วช่วยหมุนลูกมะนาวให้ใหม่ “เกิดมาเพิ่งเคยเจอ มึงไม่เคยเข้าครัวช่วยแม่เลยหรือไง”
“เคยดิ” ผมเถียง ตอนนี้เราอยู่ที่คอนโด หลังจากพี่แคนจับทำข้อสอบไปสองชุดแล้วก็ชวนลุกขึ้นมาทำกับข้าว คอนโดของพี่แคนมีห้องครัวเล็ก ๆ แยกออกมา เตาไฟฟ้าหนึ่งหัว ไมโครเวฟ เคาน์เตอร์วางของจิปาถะ “แต่เข้าครัวทีไรแม่ไล่ออกตลอดเลย”
“คงเหนื่อยกับการที่มีมึงเป็นลูกมือ”
“พี่ไผ่ก็โดนไล่เถอะ”
“พี่ชายมึงนิสัยเหมือนมึงเลยเหรอ”
“ไม่ ๆ” ผมเถียง นึกถึงภาพพี่ไผ่แล้ว ที่จริงก็ไม่ต่างกันเท่าไร “พี่ไผ่ชอบทำตัวแก่”
“ห่างกันกี่ปี”
“สอง” ถ้านับ ๆ แล้วก็อายุเท่ากับพี่แคนนั่นแหละ แต่พี่ไผ่เรียนมหาวิทยาลัยแถวบ้าน “แต่พี่ไผ่เป็นพี่ที่ดีนะ”
“ก็ดีแล้ว” พี่แคนตอบรับเสียงเรียบ หันไปจัดการกับหม้อน้ำร้อนที่กำลังเดือดปุด “น้ำเดือดแล้ว เอากุ้งลง ระวัง ๆ ด้วย”
ผมพยักหน้า ละมือจากมะนาวที่ผ่าครึ่งไว้ไปหยิบถ้วยกุ้งขาวแกะเปลือก “เชี่ย ร้อน”
“เข้าไปใกล้ ๆ หม้อ”
“แต่มันร้อนนะพี่แคน โยนจากตรงนี้ได้ไหม”
“อย่าสำออย” ผมถูกรุนหลังเข้าไปใกล้ ไอ้เชี่ยพี่แคนตบหัวผมซ้ำ “ก็แค่เอากุ้งใส่หม้อ”
“ถ้าน้ำกระเด็นใส่ผมอะ”
“นิด ๆ หน่อย ๆ ไม่ถึงตายหรอก ระวังด้วย”
หลักสูตรสอนทำกับข้าวของพี่แคนเหี้ยมมาก ผมละล้าละลังชั่วครู่ก่อนโดนตบที่ท้ายทอยอีกครั้ง “ไอ้ว่าน อย่าป๊อด”
“ก็มันร้อนนี่หว่า”
“ริจะเป็นพ่อครัวเสือกกลัวไฟ”
“ผมไม่ได้อยากเป็นพ่อครัวเลยนะ พี่นั่นแหละมาบังคับผมหัดทำกับข้าว”
“ชีวิตนี้มึงจะใช้บริการเซเว่นจนตายเลยไหม เป็นลูกเจ้าสัวหรือไง”
“ก็มันง่ายกว่าตั้งเยอะ”
“เลิกเถียงแล้วเอากุ้งลงหม้อได้แล้ว” ทำเป็นสั่งเสียงเข้ม ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะไปออกรบ น้ำเดือดปุด ๆ ยังแสดงอภินิหารอยู่ตรงหน้า หลับตาปี๋แล้วเทกุ้งในถ้วยลงหม้อพร้อมกันได้ในที่สุด ความเดือดดาลของน้ำลดลงเล็กน้อย พักเดียวก็ฟูฟ่องขึ้นมาใหม่มีสีของมันกุ้งปนอยู่ด้วย
“แค่เนี้ย” พี่แคนว่า ยื่นถ้วยเห็ดฟางให้ต่อ “รอให้กุ้งเป็นสีชมพูแล้วเอาเห็ดลง”
“มะเขือเทศอะ”
“เดี๋ยวค่อยใส่ เอาไอ้นี่ลงก่อน แล้วเจาะนมข้นจืดหรือยัง”
“พี่สั่งผมทีละอย่างสิวะ” ประมวลผลไม่ทันแล้ว “กุ้งสุกแล้ว เอาเห็ดลงเลยนะ”
พี่แคนพยักหน้า ผมเลยก้าวขาเข้าใกล้หม้ออีกครั้ง คราวนี้ไม่รู้สึกกลัวเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ยังระแวงอยู่ดี “น่ากินโคตร”
“เวอร์” ผมหันไปยิ้มให้ พี่แคนเหลือบตามองหน้านิ่งแล้วรับถ้วยเปล่าจากผมไปไว้ในอ่างล้างจาน ครัวแคบ ๆ แค่นี้ผู้ชายสองคนหมุนตัวไปมาก็เต็มแล้ว
“ไปทุบพริกขี้หนูไป” ชายหนุ่มชี้นิ้วสั่ง ผมเบี่ยงตัวหลบมาอีกฟากของเคาน์เตอร์ให้พี่แคนคอยคุมหม้อต่อ “เอาเครื่องปรุงมานี่”
ผมยื่นถาดเครื่องปรุงให้ตามที่อีกฝ่ายสั่ง พักเดียวก็โดนดุอีกครั้ง “มาดูว่าใส่อะไรเท่าไร ทีหลังจะได้ทำกินเองตอนกูไม่อยู่ได้”
“พี่แคนจะไปไหน”
“เรียนจบกูก็ต้องไปตามทางของกูสิวะ” เขาว่า ก่อนจัดแจงปรุงรสด้วยเครื่องปรุงทีละอย่างช้า ๆ ฟังประโยคเมื่อครู่แล้วใจวูบโหวงชอบกล ถ้าไม่มีพี่แคนอยู่ตรงนี้คงเหงาน่าดู “จะให้กูอยู่เลี้ยงมึงไปตลอดชีวิตเลยหรือไง”
“ถ้าได้ก็ดีดิ”
ผมไหวไหล่ ได้ยินเสียงหัวเราะหึเมื่อเอี้ยวตัวไปดูก็เห็นเสี้ยวหน้าเจ้าของห้องที่กำลังอมยิ้มอยู่ ยังไม่ทันหลบตาอีกฝ่ายก็หันมาเห็นพอดี
“เอาพริกมาใส่มา” สิ้นคำสั่งก็โกยพริกใส่มือ พี่แคนเบี่ยงตัวให้ผมเข้าใกล้เตา จากนั้นก็วางมือข้างหนึ่งเท้ากับเคาน์เตอร์ ส่วนอีกข้างคนต้มยำในหม้อโดยกักผมไว้ระหว่างกลาง
“ผม...ผมเกะกะพี่หรือเปล่า”
“หืม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนตอบเบาจนแทบจะเป็นกระซิบ “ไม่นี่”
“ตะ...แต่....”
เขินทำไมเนี่ย หยุดเหงื่อออกเลยนะกูขอร้อง มึงไม่ใช่ซันนี่ไอ้ว่าน ข้างหลังที่โอบมึงอยู่ก็ไม่ได้สวยเหมือนใหม่ดาวิกาเสียด้วย แต่แม่ง...เหงื่อผมตกจริง ๆ ครับ
“หอม” พี่แคนก้าวขาเข้าใกล้ ผมรู้สึกว่าหลังตัวเองชนกับอกแข็ง ๆ ของอีกฝ่ายก่อนคนพูดจะก้มหน้าลงใกล้ ใกล้หม้อก็จริง ขณะเดียวกัน แก้มสากอีกฝ่ายก็อยู่ใกล้ผมเสียจนสัมผัสได้ถึงไอระอุของร่างกาย
ผมยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลมาจากไรผมจนถึงหางคิ้ว แต่เวรละ เมื่อกี้มือผมโกยพริก!
“โอ๊ย”
“มึงนี่!” หลับตาปี๋ ได้ยินเสียงกระบวยแสตนเลสวางกระทบหม้อ พี่แคนดึงผมไปที่อ่างล้างจาน วักน้ำขึ้นมาล้างหน้าให้ ผมพยายามใช้มือตัวเองขยี้แต่กลับถูกรวบเอาไว้ด้วยฝ่ามือข้างเดียวเสียก่อน “อยู่นิ่ง ๆ”
“อย่าดุผมเด้”
“ก็สมควรไหมล่ะ” พี่แคนว่าเสียงขรม ก่อนจะแผ่วลงในตอนท้าย “บรรยากาศกำลังดีแท้ ๆ”
“อะไร”
“กูบอกว่ากำลังจะได้กินข้าวแล้วแท้ ๆ ไหน ลืมตาซิ ยังแสบอยู่ไหม”
ผมค่อย ๆ ทำตามคำสั่ง น้ำตายังไหลพราก ๆ แต่ดีขึ้นกว่าเดิมหน่อย ภาพที่เห็นหลังม่านน้ำตาคือสีหน้าเป็นกังวลของพี่แคน มือใหญ่บรรจงกดซับน้ำตาตามแก้มผมแผ่วเบา ไม่คิดว่าจะอยู่ใกล้ขนาดนี้ ใจผมเต้นแรงจนเจ็บไปหมด สุดท้ายถึงได้แสร้งหลับตาใหม่หลีกหนีภาพตรงหน้า
เชี่ยเอ๊ย ทำยังไงก็ไม่หยุดเขินว่ะ
“ยังไม่หายเหรอ”
“อือ”
“แปลก” เสียงทุ้มพูดชัด ไม่ได้รู้สึกถึงทิชชูบนผิวหน้าแล้วแต่กลับเป็นนิ้วหัวแม่มืออุ่น ๆ ของอีกฝ่ายที่กดบนแก้มเบา ๆ แทน “พริกเข้าตาแต่กลับแก้มแดง”
“ผม...” เถียงไม่ออกครับ
สุดท้ายก็ทำคอพับ นิ่งเงียบ รู้สึกเห่อร้อนทั้งหูทั้งหน้า มือไม้ระเกะระกะไปหมด สายลมเพียงแผ่วปะทะที่หน้าผาก น่าจะมีแรงเพียงแค่ทำให้หน้าม้าแตกกระจายในช่วงเวลาสั้น ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดี
“เพี้ยง หายซะ”
เพิ่งรู้วันนี้เหมือนกัน ว่าเวทมนตร์ของพี่แคน วิเศษสุด ๆ ไปเลย
หลังจากมื้อเย็นอันแสนจะทุลักทุเลของผมกับพี่แคนผ่านพ้นไป จานชามถูกเก็บล้าง พี่แคนทำการบ้านของตัวเองบนโซฟา ขณะที่ ยกโต๊ะทำงานให้ผมใช้งานได้เต็มที่ เราสองคนอยู่ในความเงียบ มีเสียงคลิกเมาส์กับแป้นพิมพ์กระทบนิ้วเป็นระยะ สลับกับเสียงแผ่นกระดาษเสียดสีกันเมื่อผมพลิกหน้าหนังสือ ไม่มีใครพูดอะไร ต่างใช้เวลาส่วนตัวร่วมกันโดยไม่รู้สึกกังวล
“ข้อนี้ผมทำไม่ได้”
หยิบโจทย์ข้อสอบเก่ามาถาม พี่แคนยอมสละเวลาวางโน้ตบุ้กบนโต๊ะกระจกจากเดิมที่วางไว้บนตัก ผมนั่งลงข้าง ๆ กัน กางหนังสือให้อีกฝ่ายดูไปด้วย “ว่านคิดยังไงก็ไม่ได้ว่ะ”
“มึงดุลสมการดี ๆ เบลอหรือไง โจทย์แบบนี้เหมือนข้อ 3 ยังทำได้อยู่เลย ตัวนี้เป็นประจุบวกเดียวสองตัวใช่ไหม ก็เป็นสองบวก”
ผมพยักหน้า มองตามมือขาว ๆ ไป พี่แคนทำให้ดูช้า ๆ ชื่อธาตุแปลก ๆ ลอยผ่านหูเข้ามาแล้วก็ผ่านไป หนังท้องตึงหนังตาหย่อนท่าจะจริง ยิ่งเสียงนุ่ม ๆ แบบนี้ด้วยแล้ว
“มึงไปล้างหน้าไป”
“ล้างจนขนคิ้วจะหลุดหมดแล้วเนี่ย” ยิ่งพอโดนน้ำเย็น ๆ แล้วก็ยิ่งง่วง ไม่ได้ช่วยให้ตื่นเล่นครับ พี่แคนเอาหมอนอิงให้ผมก่อนลุกขึ้นไปหยิบของในกระเป๋าที่อยู่บนชั้นวาง พักเดียวก็กลับมาใหม่พร้อมลูกอมสีเหลืองสดใส
“แดก”
“อะไรอะ”
“ลูกอม”
เขาใช้กรรไกรตัดปากห่อลูกอม ผมเทเข้าปากทันที และแม่ง ตื่นทันทีครับ “เชี่ย ลูกอมห่าไรวะ”
คายใส่มือก่อนหยิบซองมาอ่าน ซูเปอร์เลม่อน ชัดเลย
“มันกัดลิ้นผมอะ”
“อม ๆ ไป จะได้ตื่น”
“พี่อมดิ” ยื่นลูกอมเปื้อนน้ำลายในมือให้อีกฝ่าย พี่แคนทำหน้าขยะแขยง ไม่ยอมเดินเข้ามาใกล้
“อม ๆ ไปเถอะ เดี๋ยวสักพักมันก็หวาน”
“อ.ย.ก็ไม่มี”
“คนบ้าไม่ป่วยง่าย ๆ หรอก อม ๆ ไปเถอะ อย่าเรื่องมาก แล้วลุกไปล้างมือด้วย กูจะสอนต่อ ซกมกจริงมึง”
ผมเบ้หน้า แต่สุดท้ายก็เสียดาย ยอมอมลูกอมในมือตัวเองกลับเข้าไปในปากใหม่ ล้างมือเรียบร้อย พอมานั่งข้าง ๆ ติวเตอร์จอมโหดอีกครั้งคราวนี้ตื่นเต็มตา พี่แคนวาดเส้นพันธะโมเลกุลให้ผมดู เห็นลายมือแบบนี้แล้วนึกถึงคุณแมวดำชะมัด ผมเคยสงสัยครั้งหนึ่งแล้วว่านาฬิกาพี่แคนเหมือนของใคร มาคราวนี้ลายมืออย่างเหมือน คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่แน่ มันเป็นอะไรที่พูดยากต้องให้เธอแก้
“พี่แคนรู้จัก....” เวรละ คุณแมวดำมันชื่ออะไรวะ “ช่างเหอะ”
“อะไรของมึง ตั้งใจหน่อย”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก กวาดลูกอมไปที่กระพุ้งแก้มขวา นึกแล้วก็คิดถึงคุณแมวดำ ที่เขาว่าคนในทวิตมักจะหายไปเพราะมีความสุขในโลกแห่งความจริงท่าจะจริงครับ พอผมอยู่กับพี่แคนแล้วไม่ค่อยมีโอกาสพูดคนเดียวใส่โปรแกรมนกลาร์รี่สีฟ้าเลย ดูไม่ฮิปสเตอร์ครับ ว่านไม่ชอบ
“เข้าใจหรือยัง”
เสียงทุ้มแทรกขึ้นมา ผมสะดุ้งตัวนิด ๆ ไล่มองตามลายมือของพี่แคนพลางพยักหน้าหงึกหงัก เหมือนจะเข้าใจ เหมือนจะไม่เข้าใจยังไงไม่รู้ อธิบายไม่ถูก
“ผมลองทำเองก่อน”
ว่าแล้วก็คว้าสมุดไปนั่งที่โต๊ะ ถือโอกาสคว้าโทรศัพท์มากดดูหน้าไทม์ไลน์ คุณแมวดำโพสเพลงรักล้นใจไปเมื่อไม่กี่วันก่อน โคตรบังเอิญเลย ผมก็เพิ่งเล่นให้พี่แคนฟังไปเหมือนกัน
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl อินเลิฟหรา
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn อะไร
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เพลง
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl หูย แรง มีเรื่องจะถาม รู้จักพี่แคนปะ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ไอดอลมึงน่ะเหรอ
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เออ พี่แคนเหมือนคนในคลิปสอนที่มึงส่งให้กูเลย
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn เห็นหน้าหรือไง
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ไม่เห็น เลยจะมาถามนี่ไง
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ไม่รู้โว้ย อ่านหนังสือไปเถอะ มัวแต่เล่น
แม่ง ไม่ได้เรื่อง ไร้ประโยชน์จริง ๆ ไอ้ดำนี่ ว่าแต่มันรู้ได้ไงวะว่าผมอ่านหนังสืออยู่
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl มึงรู้ได้ไงว่ากูอ่านหนังสืออยู่
ผมตั้งคำถามไป แต่มันไม่ตอบ นึกถึงใครรู้ไหมครับ ดุ ๆ อย่างนี้ก็แคนไวเลอร์หลังผมนี่ไง เอี้ยวตัวกลับไปมอง พี่แคนยังก้มหน้าก้มตากับคอมพิวเตอร์อยู่ มุมปากยกยิ้มนิด ๆ ไม่ค่อยน่าไว้ใจ แชทคุยกับใครหรือเปล่าวะ หรือพี่กัส โหย แม่ง อยู่ ๆ ผมก็เซ็งขึ้นมา ไม่รู้ว่าเซ็งอะไร นิสัยไม่ดีเลย ผมว่าตัวเองต้องเป็นคนขี้อิจฉาขั้นรุนแรงแน่ ๆ พอพูดถึงพี่กัสกับพี่แคนแล้วรู้สึกตัวเองเหี่ยว ๆ เหมือนผักในแผงตลาดที่ไม่โดนน้ำรดทุกที
“พี่แคน”
ผมเรียก ไม่รู้ตัวเองว่าเรียกทำไม แต่จู่ ๆ ก็อยากงอแงเอาดื้อ ๆ คิดถึงพี่ไผ่ อยากให้พี่ไผ่อยู่ด้วยตอนนี้จัง เวลาพี่ไผ่อยู่ด้วยจะทำตัวเป็นเด็กแค่ไหนก็ได้ แค่โวยวายจะถูกพี่ไผ่เรียกไปนั่งใกล้ ๆ แล้วลูบหัวจนกว่าจะสงบ ในขณะที่เมื่อเป็นพี่แคนเขากลับแค่ครางรับในลำคอ
“พี่แคนนนน”
“เป็นเชี่ยอะไร เรียกอยู่ได้”
“ทำอะไรอะ”
“งาน” โกหกไม่เนียน
“งานแล้วยิ้มทำไมวะ”
ผมลุกขึ้นทันที กระโจนลงบนโซฟา พี่แคนสลับหน้าต่าง เมื่อกี้ผมเห็นแวบ ๆ ว่าเป็นโปรแกรมทวิตเตอร์นะครับ
“พี่เล่นทวิตด้วยเหรอ”
“อือ ทำไม”
“เฮ้ย...” ว่าจะขอแอคเคาท์ แต่ฉลาดครับ นึกขึ้นทัน ไปฟอลคุณพ่อเดี๋ยวคุณพ่อก็จับได้พอดีว่าผมเพ้อมากแค่ไหน ควรอยู่นิ่ง ๆ คูล ๆ ไม่ให้พี่แคนรู้ดีกว่า “ไม่มีอะไร”
พี่แคนไม่ซักต่อ หันมองผมด้วยหางตา “ไม่อ่านหนังสือแล้วเหรอ”
“ปวดหัวแล้ว”
“ไปแปรงฟันนอนไป พรุ่งนี้สอบ ที่อ่านไว้เดี๋ยวลืมหมด”
“แล้วพี่อะ นอนนี่ไหม”
“ว่าจะกลับบ้าน” พูดทั้ง ๆ ที่ก้มหน้าก้มตากับหน้าจอตัวเองต่อ ผมพยักหน้าแต่ไม่ลุก นั่งมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปกับพี่แคนด้วย
“มีอะไร”
“หืม?”
“ก็มานั่งซึมแบบนี้”
จะบอกคิดถึงพี่ไผ่ก็ไม่ใช่ จะบอกให้พี่แคนอยู่ด้วยก็ไม่เชิง เพียงแต่ว่า...”ว่านไม่อยากอยู่คนเดียว”
พูดอีกนัยหนึ่ง ถ้าคนที่พี่แคนคุยด้วยอมยิ้มด้วยเมื่อครู่เป็นพี่กัส ผมก็รู้สึกไม่มีความสุขแปลก ๆ
“กูไม่กลับบ้านหลายวันแล้ว เดี๋ยวมีปัญหากับพ่อ”
“อือ” ผมเข้าใจ แต่ว่า... “ช่างเถอะ ว่านไปแปรงฟันนะ”
“แปรงแล้วมานั่งนี่”
“ครับ?”
“ไปแปรงฟันแล้วมานอนที่นี่ เดี๋ยวจะอยู่ทำงานเป็นเพื่อนจนมึงหลับ โอเคไหม”
“ไม่ได้นัดใครไว้เหรอ”
“นัดอะไรของมึง” เออว่ะ เป็นผมที่ฟุ้งซ่านเองตั้งแต่แรก พี่แคนก็เพิ่งบอกไปว่าจะกลับบ้าน ทำไมผมแม่ง งี่เง่าแบบนี้ คิดว่าพี่แคนจะไปเจอพี่กัสอย่างเดียว ก็เห็นท่าทียิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนั้นแล้วไม่คุยกับแฟนแล้วจะคุยกับใครล่ะครับ
ปิ๊งป่อง แฟนเก่าหุ่นน่าฟัดสเปคพี่แคนคนนั้นไง!
“ไปแปรงฟัน กูพูดรอบที่สามแล้ว งี่เง่าอะไรอีก มึงน่ะ”
“อะไรเล่า” โดนผลักจนหัวทิ่มไปอีกฝั่ง พี่แคนแม่ง “เวลาคุยกับพี่กัส พี่แคนหยาบเหมือนคุยกับว่านไหมวะ”
“ก็เคยเห็นแล้วนี่”
“ตอนที่เป็นแฟนกันเด้”
“ก็คุยแบบนี้ ทำไม มึงมีปัญหาอะไร จะให้พูดเค้า-เตงเหรอ ประสาท”
“ไม่มุ้งมิ้งเลย” สงสารพี่กัสจริง ๆ มีแฟนหล่อทั้งทีดันเจอสายเถื่อน “ตบหัวพี่กัสบ่อย ๆ เหมือนตบหัวว่านไหม”
“มึงมีอะไรไอ้ว่าน มาซักกูจัง บอกให้ไปแปรงฟันก็ไม่ไป”
“พี่แคนตอบว่านดิ”
“อย่ามางี่เง่าน่า ไปแปรงฟัน”
“พูดดี ๆ ก่อนดิ”
“ทำไมกูต้องขอร้องให้มึงแปรงฟันด้วยวะ แดกลูกอมไปจะผุก็เรื่องของมึง ไม่ใช่สามขวบแล้วดูแลตัวเอง อย่าให้ต้องดุ”
แบบนี้ก็ดุแล้วป่าววะ ผมหงุดหงิด ไม่รู้ว่าหงุดหงิดอะไร หงุดหงิดตั้งแต่ที่พี่แคนโกหก พี่แคนไม่ยอมตอบเรื่องพี่กัส ซึ่งมันบ้ามาก ๆ ทำไมถึงพาลไปยันเรื่องที่อยากให้พี่แคนพูดจาดี ๆ ด้วยได้ก็ไม่รู้ ลุกขึ้นปึงปัง เดินเข้าห้องน้ำ หันกลับมาพี่แคนก็เอาแต่ทำงานไม่สนใจจะถามผมซ้ำอีกสักคำว่าเป็นอะไร
ผมมองตัวเองหน้ากระจก อมแปรงสีฟันไปด้วย รู้ตัวดีว่ากำลังทำตัวไม่ดี แต่ก็อดไมได้ ล้างหน้าล้างตาสงบจิตใจพักใหญ่พอเปิดประตูห้องน้ำมาก็พบเจ้าของห้องที่แท้จริงยืนรออยู่
“โทษที...พี่จะใช้ห้องน้ำเหรอ ว่านไม่รู้”
“เปล่า” เขาว่า ในมือถือผ้าขนหนูผืนเล็กมาด้วย ยื่นให้แล้วมองผมแล้วใช้สายตาค้นหา “ไม่สบายหรือเปล่า”
“อะไร”
“ดูแปลก ๆ”
“ผมคงเครียด”
ว่าแล้วก็หยิบผ้าที่อีกฝ่ายยื่นให้มาซับหน้า เสียงรองเท้าสลิปเปอร์ลากไปกับพื้นไม้ลามิเนตอยู่เบื้องหลัง พักเดียวพี่แคนก็ยกมือขึ้นยีหัวผมแล้วดึงให้ไปอยู่ในอ้อมแขน เขาโอบบ่า แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกกอด
“เต็มที่แล้วไม่ต้องคิดอะไร พรุ่งนี้แค่สอบเก็บคะแนน เครียดขนาดนี้วันสอบจริงเดี๋ยวก็เป็นบ้าพอดี”
ผมพยักหน้าหงอย ๆ ซุกตัวอยู่ในแขนพี่แคนเหมือนที่ชอบทำกับพี่ไผ่ รู้สึกอุ่นใจ แต่บางอย่างไม่เหมือนกัน มีความรู้สึกตะขิดตะขวงบาง ๆ ที่บอกกับผมว่านี่ไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ เขาเป็นเพียงรุ่นพี่ผู้ชาย ที่ชอบผู้ชายด้วยกัน
โอเค...ผมแอบคิด....
ผมรู้ว่าผมแอบคิด แต่แค่คิดเฉย ๆ ไม่ได้หลงเสน่ห์อะไรไปด้วย แต่ความคิดนั้นก็ทำให้เส้นประสาทในหัวผมตึงได้เหมือนกัน
“จะเข้านอนเลยไหม เดี๋ยวกูขอทำงานต่ออีกนิดแล้วปิดห้องให้”
“พี่แคนยกคอมไปทำในห้องนะ”
“หืม?”
“ว่านไม่อยากนอนคนเดียว”
ผมจำได้ว่าพี่แคนเคยบอกว่าถ้าไม่ได้ชอบผู้ชายก็อย่าอ่อยให้มันมาก ผมบอกตัวเองว่าไม่ได้อ่อย กับพี่ไผ่ก็ทำแบบนี้บ่อย ๆ เหมือนกัน แต่อีกใจที่เป็นจิตใต้สำนึกก็ก่นด่าผมอยู่ร่ำ ๆ
มึงเลิกเอาพี่ไผ่มาเทียบ เพียงเพื่อหนีความจริงว่ามึงอยากใกล้ชิดกับพี่แคนเหมือนพี่น้องทั่วไปเถอะว่าน
มึงอยากสำคัญกับพี่แคน อย่างน้อยก็สำคัญเท่า ๆ กับพี่กัสก็ยังดี
TBC
สิบตอนค่ะ
ใช้เวลา สิ บ ต อ น ค่ะ ว่านคิดเป็นแล้วตอนนี้ คนมีความรักมักจะฉลาดขึ้นนิดนึง ใช้กับว่านหวานได้ แต่ทันพี่แคนมั้ย โถ่ หลายขุม ไอ้หนู
ฝากตอนนี้ไว้คันยุบยิบในใจอีกตอน ตอนท้ายว่านดราม่านิดหน่อย แต่เป็นดราม่าแบบ...........ไม่มีใครผิด ไม่รู้ไม่ผิดโนะว่าโนะ
ขอให้เป็นสัปดาห์ที่ดีสำหรับทุกคนค่ะ
เจอกันใหม่พุธหน้า #candynovel
ปล. แอบแต่งเรื่องสั้น At first sight มาเมื่อสัปดาห์ก่อน เร็ว ๆ นี้จะมีพาร์ทของพระเอกมาเสริม ใครไม่มีอะไรทำก็ไปอ่านเล่น ๆ กันได้เน่อ ไม่ได้เขียนเรื่องสั้นมาแรมปี ฝึกฝีมือหน่อย คริๆ
หน้าตาลูกอมของอิว่าน
หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59) (อ่าน 969343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก