ตอนที่ 11ผมเดินออกจากห้องเรียนหลังหมดเวลาสอบพร้อมไอ้โต๋ พูดแล้วหาว่าโม้ ครั้งนี้ผมทำได้มากกว่าทุกครั้งที่เคยเข้าสอบนับตั้งแต่เข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย พี่แคนเก็งข้อสอบไว้ให้ ไม่ผิดจากโผเท่าไร แต่ก็มีบางข้อที่ทำไม่ได้ ยากเกินไป เรื่องนั้นก็จนปัญญาจริง ๆ
“จะผ่านไหมวะเนี่ย” ไอ้โต๋บ่นตามประสา เห็นมันบ่นแบบนี้ทุกทีแต่ก็เกาะมีนตลอด ผิดกับผมที่แค่ไม่ได้ที่โหล่ก็ดีใจแล้ว ความพอใจของคนช่างแตกต่างกันจริง ๆ เพียงแค่คราวนี้ไม่บ่น ความมั่นใจบางอย่างที่ยังไม่ขายให้พี่แคนบอกว่าคราวนี้ผมอาจจะเกาะมีนก็ได้
“แล้วนี่มึงไปไหนต่อกับไอ้ปาล์มป่าว”
“หือ?”
“ดูมึงเหม่อ ๆ ว่ะว่าน”
“เออ เบลอเรื่องสอบ เมื่อกี้ถามอะไรนะ”
“ถามว่าไปไหนกับไอ้ปาล์มไหม ที่มันชวนดูหนังเมื่อวานน่ะ” เออว่ะ เพิ่งนึกขึ้นได้ ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิด มีข้อความอวยพรให้โชคดีของพี่แคนเมื่อต้นชั่วโมง ส่วนไอ้ปาล์มบอกแค่ว่าจะนั่งรอใต้ตึก
ย้อนนึกไปถึงเมื่อคืน พอสติมาปัญญาเกิด ผมสะบัดหัวสองครั้งแล้วตบหน้าผาก โคตรแย่ เมื่อคืนผมทำอะไรลงไปไม่รู้ ขอให้พี่แคนอยู่ด้วย นอนจับชายเสื้ออีกฝ่ายบนเตียงกระทั่งผล็อยหลับ ตื่นมาอีกทีตอนเช้าพี่แคนไม่อยู่แล้ว แต่ทิ้งกระดาษโน้ตสั้น ๆ ไว้ว่ากลับก่อน ลงเวลาเกือบ ๆ ตีหนึ่ง โคตรงี่เง่า สมควรโดนด่า แต่น่าแปลกที่พี่แคนยอมอยู่ด้วยมิหนำซ้ำยังไม่ด่าผมสักคำ
“ว่าน”
กำลังจะส่งข้อความไปขอโทษคนที่กำลังนึกถึง แต่เจอไอ้ปาล์มก่อน มันโบกมือหย็อย ๆ สวมชุดนักศึกษาแขนยาวพับมาถึงศอกกับกางเกงยีนสีดำรออยู่ใต้ตึก ลงจากบันไดปุ๊บเจอปั๊บ แทบจะกระโดดข้ามเก้าอี้มาหา
“ทำข้อสอบได้ไหม”
“อือ แล้วนี่รอนานเลยดิ” สังเกตจากเหงื่อที่ซึมตามไรผม อากาศวันนี้อบอ้าวชอบกล คล้ายฝนจะตกอีกแล้ว
“รอมาตั้งนานแล้ว อีกนิดก็ไม่เป็นไรหรอก มา เราช่วยถือกระเป๋า”
“เฮ้ย ไม่ต้อง” ผมเหวี่ยงเป้ไปด้านหลัง กระเป๋าเหี่ยว ๆ เน่า ๆ แบบนี้ไม่อยากให้ใครจับครับ “เดี๋ยวยุ่ยติดมือ”
ปาล์มหัวเราะ โยนกุญแจรถของตัวเองไปมา “ซ้อนมอ’ไซค์ได้หรือเปล่า”
“ก็เคยนั่งแล้วนี่ ทำไมวะ”
“วันนี้ออกถนนใหญ่นะ ไม่ได้ขับเข้ามอเหมือนคราวก่อน เราพาขับวนรอบมหา’ลัยสักรอบให้หายตื่นเต้นก่อนดีไหม”
ผมพยักหน้า ขี้เกียจคิดอะไรมาก เดินตามเจ้าของฟีโน่สีชมพูคันเดิมมาด้านหลังตึก ปาล์มหยิบหมวกให้ ทำท่าจะช่วยแต่ผมห้ามไว้
“เดี๋ยวก็เจอถ่ายรูปอีก”
“ไม่ชอบเหรอ”
“ใครมันจะชอบวะ” ผมบ่น กระแสปาล์มว่านฟอร์เอฟเวอร์จางไปตั้งแต่ผมไม่เจอมันช่วงสัปดาห์ก่อน หรืออาจจะยังอยู่เพียงแต่ผมไม่รู้ ใช้เวลากับพี่แคนแล้วตัดขาดกับโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง
“กอดเอวแน่น ๆ นะ วันนี้จะซิ่ง”
ผมถูกดึงมือทั้งสองข้างไปกอด ก่อนจะปล่อยค้างไว้อย่างนั้น กระทั่งยานพาหนะสองล้อเคลื่อนตัวออกไป ลมเย็น ๆ ปะทะหน้า ลืมคิดถึงพี่แคนไปชั่วขณะ
ห้างสรรพสินค้าเย็นวันศุกร์คลาคล่ำไปด้วยผู้คน กว่าปาล์มจะพาออกมานอกมหาวิทยาลัยได้ก็ใกล้เวลาเลิกงานของมนุษย์เงินเดือนเต็มที ผมกับอดีตเดือนคณะถึงได้ต้องยืนออรวมกับผู้คนที่กำลังต่อคิวซื้อตั๋วหนังนับร้อยหน้าเคาน์เตอร์
“มันสนุกขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ถามเพราะความไม่เข้าใจ ล่าสุดที่ดูหนังก็พร้อมพี่แคน ผมไม่ใช่คนชอบดูหนังโรง การมานั่งนิ่ง ๆ สองชั่วโมงเป็นเรื่องยากเกินไป กระนั้นทุกทีที่ถูกชวนก็ไม่เคยปัด อย่างที่มากับปาล์มวันนี้เพราะอีกฝ่ายบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยต่างหาก
“ที่จริงไปหาอะไรกินแล้วคุยกันก็ได้นะ ไม่เห็นต้องดูหนัง”
“ไม่อยากดูเหรอ”
“เฉย ๆ เห็นคนแล้วเหนื่อย”
“บ่นเป็นหมีกินผึ้ง” ว่าพลางยกมือขึ้นขยี้หัว ผมเบี่ยงตัวหนีแล้วสบถในลำคอ
“ผมเสียทรงหมด”
“เสียตั้งแต่สวมหมวกกันน็อกแล้ว มา จะจัดทรงให้”
“เฮ้ย ไม่ต้อง” หลังจากตอบก็ก้าวถอยโดยอัตโนมัติ ปาล์มหน้าเสียเล็กน้อย ผมค่อนข้างระวังตัวเวลาอยู่กับมัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคำเตือนของรุ่นพี่คนสนิท อีกส่วนก็เพราะอยู่กับมันทีไรแล้วเจอข่าวฉาวตลอด
“ว่าน รังเกียจเราหรือเปล่า”
“หือ ก็เปล่า แต่...มันก็ไม่ใช่ปะวะ จู่ ๆ มาเล่นหัวกันแบบนี้” ผมพูดตามจริง แต่กลับมีภาพบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว ทีกับพี่แคนมึงให้เล่นได้นะไอ้ห่าว่าน
“อืม ก็จริง ช่างเถอะ ว่าแต่ ไม่อยากดูหนังหรือเปล่า เราเอาแต่ใจมากไปไหม”
“ที่จริงก็ดูได้แหละ” ผมว่า “ไม่ได้ติดอะไรอยู่แล้ว”
“งั้นรอนี่นะ เลี้ยงป็อบคอร์นหน่อย เดี๋ยวเราเลี้ยงหนัง”
ผมอือออรับคำ แยกกับมันไปซื้อข้าวโพดคั่วกับน้ำอัดลมอีกฝั่งแล้วกลับมารอที่เดิม ระหว่างนั้นก็กดมือถือเล่นไปด้วย พี่แคนทักมา แต่ช่วงนั้นคงกำลังแว้นรถเล่นกับไอ้ปาล์มเลยไม่ได้กดอ่าน
Cantus: ทำข้อสอบได้ไหม
Cantus: เลิกเรียนแล้วไปไหน
Wann: โทษทีพี่ เพิ่งเห็น
Wann: อยู่เซ็นทรัลกับเพื่อนอะ
Cantus: เจอไอ้โต๋นอกม.เมื่อกี้
Wann: ไม่ได้มากับมัน
ผมลังเลว่าจะบอกพี่แคนดีหรือเปล่าว่ามากับใคร ถ้าพี่แคนรู้จะโกรธไหม ที่จริงแล้วก็มีเรื่องอยากถามว่าทำไมพี่แคนถึงไม่ชอบไอ้ปาล์มเหมือนกัน ติดก็ตรงที่มนุษย์แคนปากแข็งอย่างกับอะไรดี นอกจากไม่ได้ความแล้วเกรงว่าจะย้อนกลับเป็นตัวเองที่กลายเป็นจำเลยให้ซักฟอกจนเอี่ยมแทน
“ได้แล้ว”
ปาล์มเดินกลับมาพอดี ผมปิดเสียงปิดสั่น เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าหลังจากเห็นเวลาในตั๋ว “รอบนี้ทันเหลือสองที่พอดีเลย แต่ได้เป็นฮันนีมูนซีทนะ รอบอื่นกลัวว่าจะดึก”
ผมพยักหน้า ยอมให้อดีตเดือนมหาวิทยาลัยแตะข้อศอกนำเข้าไปในโรง
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
เชี่ยปาล์มหลอกกู ไหนบอกพาดูการ์ตูน inside out แม่งดราม่าสัส
ผมสูดน้ำมูกหลังออกจากโรง ใช้หลังมือปาดแก้มทั้งสองข้าง ก้มหน้ากดโทรศัพท์ยิก ๆ ไม่พูดไม่จา คนชวนดูหนังหัวเราะอยู่ข้าง ๆ ยกมือขึ้นลูบหลังผมไปมาไม่แน่ใจว่าปลอบประโลมหรือแทนคำถากถาง
“หยุดร้องได้แล้วน่า โอ๋ ๆ”
“โอ๋พ่อมึงไป” ผมด่า เช็ดหลังมือชุ่มน้ำตากับขากางเกงไปด้วย คนถูกด่ายังคงหัวเราะไม่หยุด สุดท้ายเลยต้องเป็นผมที่เงียบเสียงไปเอง
“เดี๋ยวเลี้ยงข้าวไถ่โทษ อยากกินอะไร”
“อะไรที่มันอิ่มแล้วก็ไว”
ปาล์มยกมือขึ้นดูนาฬิกา ผมเองก็กดมือถือดูบ้าง เวลานี้นาทีทอง ร้านอาหารแน่นทุกร้าน
“กินซูชิไหม”
“ร้านนั้นอะนะ” นึกถึงร้านที่ตอนมาถึงเดินผ่าน เห็นเขียนลดราคาก็ปรี่เข้าไป ปกติแพงหูฉี่ แต่เห็นเงื่อนไขเล็ก ๆ แล้วพบว่าต้องเป็นลูกค้าบัตรเครดิตก็พับโครงการลง ยังคงแพงหูฉี่เหมือนเดิม
“อืม ปกติคนน้อย”
“ก็ราคาแพงขนาดนั้น”
“ไปเถอะ”
“เฮ้ย กูไม่มีเงิน”
“ก็บอกแล้วไงว่าเลี้ยง” คราวนี้ปาล์มทำสีหน้าจริงจัง เดินนำไปกดลิฟต์แล้วถอยมายืนข้างกัน “เห็นเราขับฟีโน่ ไม่ได้หมายความว่าดูแลว่านไม่ได้นะ”
“ไม่เห็นต้องดูแลอะไร”
“ไม่ใช่หรอก” มีคนมายืนรอลิฟต์ด้วยกัน ปาล์มขยับมาชิดผมจนหลังมือเราแตะกันเบา ๆ “ว่านน่ะเป็นคนที่ต้องมีคนดูแลตลอดเวลา รู้ตัวหรือเปล่า”
“ขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ขนาดนั้นแหละ” ปาล์มยิ้ม พอดีกับที่ลิฟต์มา เราสองคนไม่มีบทสนทนาอะไรมากกว่านั้น ความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านเข้ามาในสมอง อาจจะเป็นบางอย่างที่พี่แคนเคยเตือนก่อนหน้านี้เรื่องของเดือนมหาวิทยาลัยปีนี้
“ปาล์ม ได้ข่าวว่ามึงคาสโนวา ใช่ปาล์มเดียวกับที่บอกกูว่าขี้อายหรือเปล่าวะ”
“ข่าวจากไหนล่ะ”
“ก็...” ผมเงียบเสียงไป อีกฝ่ายเลยหัวเราะหึในลำคออย่างรู้ทัน
“พี่แคนล่ะสิ”
“แล้ว...”
“อย่าฟังความข้างเดียว เราดูเป็นคนแบบนั้นหรือไง”
“มึงทรีตคนเก่งมาก” ผมตอบ รู้สึกยืดนิด ๆ ที่ได้ใช้ไทยคำภาษาอังกฤษคำ ดูฉลาดขึ้นมาหน่อย ส่วนที่พูดออกมานั่นเป็นความรู้สึกส่วนตัวล้วน ๆ แม้แต่กับผมที่เคยไม่ค่อยชอบหน้ามันมาก่อน วันนี้ยังเป็นเพื่อนด้วยแบบสนิทใจ “จริง ๆ เอาใจคนเก่งมันก็เป็นหนึ่งในคุณสมบัติของคาสโนวา”
“เลือกคนทรีตมากกว่า ไม่ได้เป็นแบบนี้กับทุกคนหรอก”
“แล้วไม่มีแฟนเรอะ”
“ไม่มี” มันว่า พาผมเข้าร้านไปด้วย “สั่งอาหารก่อนแล้วค่อยว่ากัน”
กวาดตามองเมนู เห็นราคาแล้วเผลอทำคอหด โต๊ะที่ได้เป็นโต๊ะสำหรับสี่คน นั่งคนละฝั่ง ดังนั้นแม้เวลากระซิบพูดกับอีกฝ่ายเสียงยังคงดังอยู่ดี
“ปาล์ม มันแพงมากเลยอะ”
“สั่งไปเถอะ บอกแล้วว่าจะเลี้ยงไงครับ”
“แต่ว่า...”
“ว่าน ถึงเราไม่ได้ขับบีเอ็ม เราก็ดูแลว่านได้มากเท่า ๆ กับคนที่ขับบีเอ็มนะ ดีไม่ดีมากกว่าด้วยซ้ำ เราไม่ได้ลำบาก เรื่องแค่นี้เอง”
ทีมงานคะ ว่านสัมผัสได้ถึงพลังบางอย่างค่ะ ไอ้ปาล์มมันหงุดหงิดใส่ผมครับ พอเงยหน้ามาเห็นหน้านิ่ง ๆ หล่อ ๆ ของอีกฝ่ายแล้วสะดุ้ง ก้มหน้าจิ้มด้งจานที่ถูกที่สุดไป ปาล์มสั่งของตัวเอง เผื่อของกินเล่นให้ผมอีกสองสามอย่าง
“ใจเย็นดิวะ กูแค่เกรงใจมึง”
“เราเต็มใจ แล้วก็ดีใจมากที่ว่านยอมมากับเราวันนี้ จะดูแลไม่ดีได้ยังไง”
“มึงไม่ต้องทรีตกูมากก็ได้”
“แล้วเอะใจอะไรบ้างหรือเปล่าที่เราดูแลว่านขนาดนี้” ผมมองหน้ามัน มันมองหน้าผม ไม่มีคำพูดอะไรต่อจากนั้น ท้ายที่สุดก็เป็นปาล์มเองที่ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เราไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมา อย่าเพิ่งหนีกลับล่ะ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนคนที่มาด้วยกันจะผละออกไป คราวนี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีสัญญาณเตือนอะไร ถือว่าเป็นเรื่องดี ใจผมตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ตั้งแต่ไอ้ปาล์มพาแว้นรอบมหา’ลัยแล้วว่าจะโดนแอบถ่ายรูปอีกไหม เงียบไปอย่างนี้ค่อยโล่งใจ
ระหว่างรอ ผมเปิดหน้าต่างโปรแกรมแชทที่คุยกับพี่แคนขึ้นมา บทสนทนาเราสิ้นสุดตั้งแต่ก่อนเข้าโรง จากนั้นก็ไม่ได้คุยอะไรอีก พี่แคนไม่ถามต่อว่ามากับใคร กลับกี่โมง ไม่สนใจอะไรเลย และผมก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อจากนั้นหรือไม่ ผมไม่อยากให้พี่แคนรู้ว่ามากับปาล์ม ขณะเดียวกัน ผมกลับอยากเล่าเรื่องของตัวเองให้บทสนทนายืดยาวกว่านี้
มองตัวเลขดิจิตอลหน้าจอ พักหนึ่งก็มีสัญญาณเตือนเข้าให้มือถือสั่น วูบหนึ่งหวังว่าจะเป็นพี่แคน แต่ก็ไม่ใช่
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn กินข้าวยัง
เป็นคำถามที่ต่อมาจากทวิตเรื่องที่ผมด่าไอ้ปาล์มตอนออกจากโรงหนัง ได้ทีเลยบ่นไปอีกยก
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl กำลังจะกิน เพื่อนแม่งพามาเลี้ยงซูชิเด็น แพงยับ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ก็อย่าให้เลี้ยงสิ
ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl มันโกรธอะดิ
กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn ต้องแคร์ด้วยเหรอ
ยังไม่ทันตอบ บริกรก็ยกอาหารมาเสิร์ฟ คนถูกนินทาเดินกลับมาพอดีกับช่อดอกไม้เล็ก ๆ หนึ่งช่อ
“นานไหม”
“ไม่อะ แต่เสียว ๆ จะโดนทิ้งให้ล้างจานแล้ว แล้วนั่นเอามาจากไหน”
“ซื้อมาให้”
“เฮ้ย” เคยบอกแล้วนี่หว่าว่าไม่ต้องซื้อ “อันนี้กูรับไม่ได้จริง ๆ ว่ะ”
“ทำไม รอบก่อนยังได้เลย”
“ก็รอบก่อนเอาไปแล้วพี่แคนแพ้เกสรอะดิ” ผมเล่า นึกถึงผื่นที่ขึ้นตามตัวตอนนั้นแล้วพลอยจะคันคะเยอตามไปด้วยอีกคน “ตัวงี้แดงอย่างกับกุ้งต้ม”
“สนิทกับพี่แคนมากเลยเนอะ”
“ก็สนิทแหละ พี่แคนช่วยติวให้ ที่เคยเล่าให้ฟังเรื่องเกรด”
“ตอนนั้นเราก็บอกนี่ว่าเราติวให้ก็ได้” ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แต่คณะบริหารเรียนเคมีด้วยหรือไงล่ะ “ถามอะไรตรง ๆ ได้ไหม ว่านกับพี่แคนเป็นแฟนกันหรือเปล่า”
“ตลก” ถึงผมจะแอบคิด แต่ก็คิดนิดเดียว นี้ดด เดียวจริง ๆ “ก็บอกแล้วว่าสนิทเฉย ๆ”
“ที่ย้ายหอไปก็ไปอยู่กับพี่แคนไม่ใช่เหรอ”
เฮ้ย รู้ได้ไงวะ
สีหน้าผมคงออกชัดเกินไปอีกฝ่ายเลยตอบมาด้วยเสียงเนือย ๆ “ที่จริงวันที่ขนของเราก็เห็นอยู่ แต่ไม่อยากไปทัก กินข้าวเถอะ เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ลองนี่สิ อร่อยนะ”
ซูชิไข่ปลาแซลมอนสีส้มลูกกลมใสถูกคีบมาตรงหน้า ปาล์มเปลี่ยนเรื่องคุย แม้ไม่แนบเนียน แต่ก็ไม่ขัด ผมชวนมันคุย มันชวนผมคุยบ้าง สรรพเพเหระ อันที่จริงปาล์มก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย
“เรื่องเรียนน่ะ ถ้ามีปัญหาให้เราช่วยก็บอกนะ เราไม่ได้เรียนเก่งเท่าพี่แคนหรอก แต่อยากช่วยจริง ๆ พวกภาษาอังกฤษ หรือวิชาพื้นฐานที่ต้องเรียนเหมือน ๆ กันน่ะ”
“เออ ขอบใจมาก ไว้พี่แคนไม่อยู่แล้วกูมาเกาะมึงแทน แบบนี้ดีปะ”
“โห ต้องรอป่านนั้นเลยเหรอ”
“พี่แคนดุว่ะ” ว่าพลางโคลงหัวไปด้วย “วันก่อนบอกว่าจะให้มึงช่วยถึงกับรีบมาลากกูไป คงไม่อยากให้กวน”
“ก็รู้อยู่แก่ใจ”
“หือ?”
“พี่แคนไม่ชอบเรา” ปาล์มพูดพลางไหวไหล่ “เราเคยแย่งแฟนพี่แคน”
“พี่กัสน่ะเหรอ”
“รู้จักด้วยเหรอ” ผมพยักหน้า คราวนี้ไอ้ปาล์มหัวเราะร่วน “พี่แคนเจ๋งจริง ไม่คิดว่าจะกล้าเล่าให้ฟัง”
“ทำไมล่ะ เดี๋ยว กูงงว่ะ มึงแย่งแฟนพี่แคน แต่...”
“ไม่เชิงแย่งหรอก แอบคบกันน่ะ แล้วโดนจับได้” อ่า....แถวบ้านเรียกเล่นชู้ ถึงว่า ไอ้พี่แคนถึงเกลียดปาล์มจริงจัง เที่ยวใส่ไคร้ปาล์มที่แสนดีต่าง ๆ นานา แต่ไม่เป็นไรครับ เรื่องนี้ผมจะเก็บไว้เป็นความลับ เดี๋ยวไอดอลผมจะกลายเป็นตัวโกงในละครหลังข่าวเสียก่อน “พี่กัสเลือกพี่แคนอยู่แล้ว ดูออกใช่ไหมล่ะ”
“ก็ยังดูรักอยู่”
“ที่จริงตอนนั้นเราก็แย่” ปาล์มว่าพลางถอนหายใจ “เรารักพี่กัสจริง ๆ ยอมทุกอย่าง เข้าใจใช่ไหม ยอมแม้กระทั่งหลบ ๆ ซ่อน ๆ พูดไปว่านอาจจะไม่เข้าใจ พวกเราก็แบบนี้ บางคนเห็นมันเป็นเรื่องสนุก ทำเท่าไรก็ไม่ท้อง แค่เป็นคนที่สะอาดแล้วก็ไว้ใจได้อะไร ๆ มันก็ง่ายไปหมด ผิดก็แต่เขาสองคนคบหากันจริงจัง แล้วเราที่พี่กัสตั้งใจจะเล่นด้วยเป็นครั้งคราวกลับพยายามทุกอย่างไม่ให้ถูกทิ้ง มันเลยคาราคาซังจนเป็นเรื่องกันขึ้นมาน่ะ”
ซูชิคำสุดท้ายถูกกลืนลงคออย่างยากลำบาก ปาล์มยกชาร้อนขึ้นจิบระหว่างบทสนทนา “เรื่องมันก็นานแล้ว พี่แคนตั้งใจจะเลิกกับพี่กัสให้เรา แต่พี่กัสไม่โอเค อยู่ชมรมว่ายน้ำเหมือนกันด้วย ตอนนั้นเลยทำทีเป็นแข่งกีฬา ใครชนะก็ได้พี่กัสไป”
อ้อ เรื่องแข่งว่ายน้ำที่ไอ้โต๋เคยเล่าให้ฟังว่าไปดูพร้อมฟ้านี่เอง
“รอบนั้นพี่แคนจงใจแพ้ มีเงื่อนไขเดียว คือต่างคนต่างอยู่ ถึงเป็นรุ่นน้องในชมรมก็จะไม่พูดคุยทักทายกันอีก ทำเหมือนอีกฝ่ายเป็นอากาศไปเลย มันก็โอเคนะ ไม่ได้ยากเกินไป ส่วนเรื่องเรากับพี่กัสก็จบแค่ตรงนั้นเหมือนกัน ถึงเราชนะ ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชนะใจพี่กัสได้ จริงไหม”
“ก็นั่นมันคนนี่หว่า ไม่ใช่สิ่งของ”
“ใช่” ปาล์มพูดพลางพยักหน้าเข้าใจ “เรื่องมันก็ตั้งแต่ปีที่แล้ว เพราะงั้นการที่พี่แคนมายุ่งกับว่าน ไม่ได้ทำให้เราลุกขึ้นมาจีบว่านจริง ๆ จัง ๆ หรอกนะ ไม่สิ จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก...เพราะมีผู้ชายเข้ามายุ่งกับว่านนี่แหละ เราถึงได้กล้าแสดงออกชัด ๆ เสียทีว่าคิดยังไง”
ผมพยักหน้า พยายามทำความเข้าใจ สรุปว่าที่มันจีบผมเพราะชอบผม ไม่ใช่เพราะ..เดี๋ยวนะ
“เมื่อกี้มึงว่าไงนะ”
“บอกว่าเราจีบว่านเพราะเราชอบว่าน”
“เฮ้ย” คราวนี้ตกใจได้แล้ว ได้รับการยืนยันรอบสองเรียบร้อย ขณะที่อีกฝ่ายกลับมีสีหน้านิ่งเฉย ราวกับเพิ่งทักทายกันว่าวันนี้อากาศดีนะยังไงอย่างงั้น
“ปาล์ม คือกู...”
“ว่านไม่ต้องรีบคิดก็ได้ แต่อยากให้ให้โอกาสกันหน่อย เราพยายามบอกอ้อม ๆ หลายรอบแล้วดูไม่เข้าใจเสียทีเลยได้แต่พูดตรง ๆ แบบนี้ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ”
“ปาล์ม กูชอบผู้หญิง”
“ค่อย ๆ คิดก็ได้ ว่านไม่ได้รังเกียจเราที่ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น”
“ว่านอย่าเพิ่งปฏิเสธได้ไหม แค่เลิกมองเราเป็นเพื่อน ลองเปิดใจให้เราแค่นั้นเอง”
“ปาล์ม มึงอยากได้ความหวังหรือความจริงวะ”
คราวนี้ไม่ตลกด้วยนะเว้ย “เป็นเพื่อนกันแบบนี้ไม่ดีหรือไง”
“เราไม่เคยคิดว่าว่านเป็นเพื่อน”
“นั่นก็เหมือนกัน ถ้ากูขอมึงกลับไปล่ะ เปิดใจรับกูเป็นเพื่อนหน่อยไม่ได้เหรอ ง่ายกว่ากันตั้งเยอะ”
ไม่มีคำพูดอะไรหลุดมา ปาล์มมองผมนิ่ง ใช้ความเงียบเป็นเครื่องมือสื่อสาร สุดท้ายก็ตัดสินใจกวักมือเรียกเก็บเงินจากพนักงาน ทว่าทันทีที่ลุกขึ้นยืน มองไปหน้าร้านก็เห็นพี่แคนยืนพิงกรอบประตูร้านแต่แรก คราวนี้ปาล์มหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะที่ไม่ได้ดูมีความสุขสักเท่าไร
“ว่านตามเขามาเหรอ”
ผมส่ายหน้า สาบานจริง ๆ ว่าไม่ได้บอกพี่แคน แค่บอกว่าอยู่เซ็นทรัลเท่านั้นเอง ตั้งแต่เข้าโรงหนังแล้วด้วยซ้ำ
“เราถามว่านอีกอย่างได้ไหม
ไม่ชอบผู้ชาย หรือไม่ชอบที่ผู้ชายคนนั้นเป็นเรากันแน่”
เดือนมหาวิทยาลัยมองหน้าผม รู้สึกได้ว่ามันเจ็บ แต่ผมพูดอะไรไม่ได้ ปาล์มเป็นเพื่อนที่ดี ถึงมันไม่เห็นว่าผมเป็นเพื่อน แต่ผมก็ยังคิดว่ามันเป็นเพื่อนอยู่ดี เมื่อรู้ชัดว่าไม่ได้อะไรจากผมแน่ปาล์มก็เป็นฝ่ายเดินจากไป พี่แคนคว้าแขนมัน ยัดเงินใส่มือแล้วก้มลงกระซิบอะไรบางอย่าง ไอ้ปาล์มทำท่าจะเอาเรื่องในทีแรกแต่พอถูกชี้หน้าก็ยอมล่าถอยในที่สุด
“พี่แคนมาไง”
“เดินผ่านแล้วเห็นมึง ก็เลยยืนมอง”
“ไม่เห็นบอกว่านว่ามาเซ็นทรัล”
“ไม่เห็นบอกกูว่ามากับไอ้ปาล์ม”
เสียงนั้นแข็ง และสีหน้าก็เรียบนิ่ง เหมือนวันก่อนที่พี่แคนเห็นรูปผมกับไอ้ปาล์มหน้าเพจ “โกรธเหรอ”
“รู้ด้วยหรือไง”
“ว่านนึกว่าพี่แคนจะกลับบ้าน เมื่อวานก็กลับดึก”
“ถ้ามึงกลับไปอยู่คอนโดดี ๆ ก็คงไม่ต้องมารับแบบนี้” เขาพูดพลางล้วงมือลงกระเป๋า “เงินที่ให้มันเลี้ยงข้าว กูออกให้แล้ว ถ้ามันทวงบุญคุณอะไรก็ไม่ต้องไปฟัง”
“ปาล์มไม่ใช่คนแย่นะพี่แคน”
“มันไม่ใช่คนดี”
“ว่านรู้เรื่องที่พี่ทะเลาะกับมันแล้ว พี่แคน เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ไม่ต้องไปผูกใจเจ็บได้ไหมวะ มันก็เป็นเพื่อนว่าน”
“เพื่อนที่อยากเป็นผัวมึงนับว่าเป็นเพื่อนด้วยเหรอ”
“พี่แคน!”
“งั้นบอกกูสิว่ามันคุยอะไรกับมึง” เจอคำถามแบบนี้ผมก็อึกอัก ไม่อยากเล่าที่ปาล์มพูดเรื่องจีบ พี่แคนหัวเราะ เป็นเสียงหัวเราะในลักษณะเดียวกับปาล์มเมื่อครู่ เหยียดหยัน ถากถาง ไม่ชวนฟังแม้แต่น้อย “มันพูดแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ว่านบอกไปแล้วว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“แล้วมันฟังหรือไง” คู่สนทนากล่าวเสียงขึ้นจมูก “คนที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอย่างมันไม่สนหรอกว่านว่ามึงจะชอบแบบไหน ถ้ามันอยากได้มึง ให้ทำอะไร มันก็จะทำ”
“พี่แคนอย่าเอาอคติมาบังตาหน่อยได้ไหม นั่นมันเรื่องในอดีต เป็นเกย์มันง่ายขนาดนั้นเลยหรือไง คิดว่าว่านจะเปลี่ยนใจเพราะมันมาบอกว่าชอบเหรอ พี่เองก็เป็น น่าจะรู้นี่ ไม่เอาแล้ว ว่านไม่อยากทะเลาะ กินข้าวหรือยัง”
“แดกไม่ลง”
“ไม่ลงก็ต้องกิน โมโหหิวแหง โคโคอิจิบังยะไหม เดี๋ยวว่านไปนั่งเป็นเพื่อน เดี๋ยวสั่งให้เลย มีหน้าที่กินอย่างเดียว โอเคไหม”
พี่แคนไม่ยอมขยับ ยืนหน้าตึงอยู่ที่เดิม ผมเลยเป็นฝ่ายคว้าข้อมือเขาลากไปร้านอาหารญี่ปุ่นชั้นล่าง โชคดีที่เวลานี้ผู้คนทยอยกลับบ้านไปบ้างแล้วจึงไม่ต้องคอยคิวยาว ผมสั่งอาหารง่าย ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าพี่แคนชอบกินอะไรมาหนึ่งอย่าง เขายังคงหงุดหงิด ใบหน้าหล่อเหลาดุดันมากกว่าเคย
“กินข้าวเสร็จไปกินขนมกันไหม พี่แคนชอบกินอะไร พี่ไผ่บอกว่าถ้าหงุดหงิดให้กินเยอะ ๆ แล้วจะหายนะ”
“กูอยากจะแดกหัวมึงแล้วไอ้ว่าน อย่าทำเป็นตลกกลบเกลื่อน ไม่ขำ”
คนตัวโตยังคงตีรวน ผมนั่งหน้าซีดครับคราวนี้ คิดอะไรไม่ออก ให้แดกหัวอย่างพี่หงวยต้องการคงไม่ได้ ขี้เกียจกลับไปสระอีก เพิ่งสระมาเมื่อเช้าแท้ ๆ ถ้าเป็นส่วนอื่นก็ได้อยู่
สิ้นความคิด ผมก็ยื่นมือข้ามฝั่งไปให้ นี่อาจพอชดเชยได้ โต๊ะของร้านเป็นโซฟากลม พี่แคนเลยอาศัยจังหวะนี้ดึงผมให้ขยับเข้าไปใกล้ ฟันขาวงับที่ท้องแขน ไล่มาจนถึงฝ่ามือ เขากัดไม่แรงนัก แต่ก็ไม่เบา ค่อยผ่อนแรงลงเมื่อคมเขี้ยวไล่ไปสุดยังปลายนิ้ว กระทั่งเปลี่ยนจากฟันขาวมาเป็นจรดริมฝีปากบนปลายนิ้วในที่สุด
ผมเหลือบตาขึ้นมองกล้า ๆ กลัว ๆ ความรู้สึกบางอย่างค่อย ๆ ชัดขึ้นมา คิดว่าคงต้องหน้าร้อนมากกว่านี้แน่ถ้าถูกจับจ้องอยู่ก่อน แต่ผิดคาด พี่แคนหลับตาลง ค้างอยู่ในท่านั้นพักใหญ่ กระทั่งสาแกใจแล้วก็ปล่อยมือผม
“รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง”
เวลานี้นึกออกแต่คำถามโง่ ๆ เขาพยักหน้า ก่อนยกมือขึ้นยีหัวผม “โทษที เป็นห่วงมากไปหน่อย แต่ที่มึงพูดก็ถูก เกย์ไม่ได้เป็นกันง่าย ๆ เสียหน่อย”
“ใช่ไหมล่ะ” ได้ทีขี่แพะไล่ “ไม่ต้องห่วงเรื่องปาล์มหรอก นี่ว่านนะเว้ย ถึงโง่ขนาดไหนก็ใช้ชีวิตมาจนถึงป่านนี้ได้ เรื่องแค่นี้เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่มีปัญหา เดี๋ยวปาล์มมันก็มองว่านเป็นเพื่อนคนหนึ่งไปเองนั่นแหละ”
“ไม่ก็ยอมเป็นเพื่อนที่หลงรักมึงไปตลอดชีวิต”
“พี่แคน”
“อืม รู้แล้ว ทีหลังจะไปไหนมาไหนก็บอกกันสักหน่อยแล้วกัน”
ผมพยักหน้า ข้าวมาเสิร์ฟแล้ว บทวิวาทของผมกับรุ่นพี่คนสนิทสิ้นสุดลง เหลือเพียงคำถามเล็ก ๆ ที่ผมยกขึ้นมาแย้งอีกฝ่ายที่เป็นตะกอนอยู่ในใจ
คนเราเป็นเกย์เพราะอะไรกันหากเพียงเพราะปล่อยให้ความรักเกิดขึ้นโดยไม่สนว่าเขาเป็นใคร เป็นเพศไหน แค่รักในตัวตนที่เขาเป็น แบบนั้นจะทำให้เป็นเกย์ได้หรือเปล่า
ผมมองพี่แคนที่ก้มหน้ากินอาหารเงียบ ๆ มองแขนตัวเองที่เต็มไปด้วยรอยฟัน
พยายามมองความรู้สึกของตัวเอง
สับสน วุ่นวาย ยุ่งเหยิง ไม่มีชิ้นดี
TBC
พี่แคนคนดีไม่ทน พี่แคนจะจัดการนังปาล์มให้สิ้นซาก
ตอนนี้ปาล์มพูดแล้วค่ะ ที่จริงปาล์มไม่ใช่คนไม่ดีอะไรนะ แค่เป็นคนที่ไม่ใช่เท่านั้นเอง ฮาาา
อิพี่แคนนี่นางมีแผลเก่าค่ะ เลยหวงหน้ามืดไปหน่อย แต่นางจะอย่างนี้เรื่อย ๆ เป็นพระเอกที่ปากแข็งแต่พายุหึงรุนแรง /นี่ขนาดเป็นแค่พี่น้องนะ
ขอเวลาว่านสับสนสักตอนสองตอนค่ะ ให้มันประมวลผลก่อน แรมต่ำ โหลดช้า
ขอบคุณสำหรับทุกการติดตามนะคะ #candynovel
ปล. ใครอ่านAt first sight แล้ว เรามีAnother sight มาต่ออีกฝั่งของพระเอกนะ ปะ ไปอ่านกันนน
หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59) (อ่าน 966702 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก