หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[Malimaru]

งับมืองับแขนงับปลายนิ้วอย่างช้าๆทว่าทนุถนอม?!!!! นี่มันอัลไลคะว่าน? จงอภิปราย!!!!
มีน้องแมนๆเตะบอลที่ไหนเขาใช้วิธีนี้ลดความโมโหจนอยากงับหัวของคนเป็นพี่บ้าง?

อร๊ายยยยย!!! น้องไม่รู้ตัว น้องล่องลอย น้องซอฟท์ใส น้องอ่อยโดยไม่ตั้งใจเพราะใช้การ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์หรืออย่างไรอยู่คะ?!!
ยู้วฮูวววว (ยกมือขึ้น ดีดนิ้วแล้วโยกคอส่ายเบาๆ)... ป้านี่แทบจะกลับไปแอบถ่ายคลิปตอนที่น้องอยู่กับปาล์ม เปรียบเทียบกับตอนที่น้องอยู่กับพี่หงวยแล้วทำบทวิเคราะห์ออกมาเป็นประเด็นๆแล้วส่งให้พี่หงวยติวเบิกเนตรให้น้องอีกหลายๆรอบเสียจริงๆ น้องจะได้รู้ตัวเสียทีว่าน้องไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นแค่ 'น้องของพี่' อีกต่อไปแล้ว

หงวยเอ๊ย... หนูต้องสู้นะลูก อีกนิดเดียว อีกนิดเดียว เดี๋ยวน้องมันก็หายโง่
เชื่อป้าเถอะ ป้าอ่านนิยายวายระหว่างอาบน้ำร้อนมาเยอะ (กว่าหนู) จ๊ะ

ติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ 

[why yyy]

ขอบคุณ

[aonan5042]

แต่เห็นชื่อพี่ west ก็ต้องแวะเข้ามาอ่านแล้ววว ชอบทุกเรื่องที่พี่west เขียนน สนุกมากๆๆๆ 

[lovenadd]

 

[MUSIX]

เอาจริงเราแอบอนาถแทนปาล์มหน่อยๆ นะ
ทุ่มขนาดนั้น จีบขนาดนั้น ดูแลขนาดนั้น แอบตามขนาดนั้น
ว่านมันยังไม่เก็ทว่าปาล์มจีบจนต้องบอกตรงๆว่า 'กูจีบ!'
555555 ตัดใจเหอะ! ปาล์มเอ๊ยยยยย เห้อมมมมมมมมมมมม
สมองแรมต่ำๆของว่านมีไว้เพื่อประมวลเรื่องพี่แคนคนเดียวเท่านั้นแหละ
แค่พี่แคนคนเดียวก็จะแย่แล้ว ตามเค้าไม่ทันสักเรื่อง55555

ส่วนพี่แคนนี่ นับวันยิ่งหึงโหดหึงหน้ามืดรุนแรง
นี่ขนาดพี่แคนคิดกับมันฝ่ายเดียวยังขนาดนี้
ไม่อยากจะคิดว่าวันไหนที่โช๊ะเด๊ะกันจะขนาดไหน
55555555555555

[kogomon]

หึงได้ใจมากพี่แคน งับซะหน้านี่ร้อนแทนเลย 5555

[leejane]

พี่แคนก็หึงซะ ว่านก็ซื่อเกินลูกเอ้ยยยยย
ซื่อขนาดนี้เมื่อไหร่จะได้สวีทกับพี่แคนนนนนนนน

[minenat]

เกลียดนังว่าน

[bae1993]

ข้ามไปวันพุธเลยได้มัย 

[nightsza]

ใจจริงแล้วว่านก็แอบหวั่นไหวอยู่สินะ ซื่อเกิน

[-west-]

ตอนที่ 12



ปาล์มไม่วุ่นวายกับผมอีก ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดีหรือเรื่องแย่ แต่กลับมีรูปถูกปล่อยมาเป็นพัก ๆ ไอ้ปาล์มแม่งออกตัวแรง คนเลยสนใจ ทีผมไปไหนมาไหนกับพี่แคนไม่เห็นมีข่าวสักแอะ เป็นเรื่องที่เข้าใจยาก แต่เข้าใจได้ ปาล์มมันมีดีกรีเดือนมหาวิทยาลัย มิหนำซ้ำเมื่อไม่กี่วันก่อนเห็นถูกจับไปเป็นพรีเซนเตอร์รณรงค์แต่งตัวเรียบร้อยของคณะ ไหนจะโฆษณาหมากฝรั่งตัวล่าสุดที่เพิ่งออกเมื่อต้นสัปดาห์อีก

ไอ้โต๋ถ่มถุยถากถางผมหลายวันหลังจากที่เล่าเรื่องไอ้ปาล์มให้ฟัง สุดท้ายก็เลิกพูดไปเอง กลายเป็นเรื่องผมกับพี่แคนที่มันเปิดประเด็นขึ้นมาใหม่ บอกว่าได้กลิ่นตุ ๆ เหมือนพี่แคนจะชอบผมยังไงอย่างงั้น


“เย็นนี้ก็ไปกับพี่แคนอีกเรอะ”

เพื่อนตัวดีถาม เปิดวารสารมหาวิทยาลัยที่มีหน้าไอ้ปาล์มหราไปด้วย “เขายุ่ง ๆ กับโปรเจ็กต์ไม่ใช่เหรอ”

“ก็ยุ่งแหละ” ผมตอบ “แต่ห้องพี่อาร์มก็อยู่ที่เดียวกับพี่แคนป่าววะ”

“แล้วมึงไปเสนอหน้าอะไรตรงนั้น มาอ่านกับกูดิ”

“มึงอ่านได้สามหน้าก็ทิ้งกูไปแยกเกษตรแล้วไอ้กร๊วก” เสียงหัวเราะของคู่สนทนาฟังดูจงใจกวนประสาท ผมแกล้ง ยกเท้าทำท่าขึ้นถีบมันใต้โต๊ะหินอ่อน โต๋เต๋เลยปาหนังสือหน้าปาล์มกลับมาใส่ ผมคว้าไว้ทัน ไม่โดนหัว ไม่อย่างนั้นปากเซ็กซี่ ๆ ของนายแบบบนปกนั่นมีหวังจุ๊บเหม่งผมเต็ม ๆ

“แล้วมึงแน่ใจแล้วเหรอ ไม่เอาไอ้ปาล์มอะ”

“ห่ะอะไรของมึง”

“ก็...มันก็หล่อ ถึงไม่รวยเท่าพี่แคนก็เถอะ อนาคตไกลอยู่นา”

“กูชอบผู้หญิงโว้ย”

“ชอบผู้หญิงจริง ๆ หรือถูกสอนมาว่าต้องชอบผู้หญิงกันแน่วะ เอาจริง ตั้งแต่รู้จักมึงนะว่าน ยังไม่เห็นมึงจะมองใครเป็นพิเศษ”

“ทำอย่างกับมึงสนใจอย่างอื่นนอกจากเกมนักนี่”

“อย่างน้อยกูก็เคยจีบฟ้า” เจ้าของชื่อเดินผ่านมาพอดี มันโบกมือทักนิดหน่อยแล้วกลับมามองที่ผม “ถ้าตอนนั้นจีบฟ้าติดกูคงไม่ต้องพึ่งเกมเหมือนทุกวันนี้”

“ข้ออ้าง มึงน่ะติดเกมตั้งแต่มัธยม คิดว่ากูไม่รู้หรือไง”

“พอมีแฟนก็ต้องติดแฟนสิวะ มึงเถอะ ร่ำ ๆ ว่าอยากมีแฟน ไม่เห็นจะเคยสนใจผู้หญิงคนไหนสักคน ทีกับพี่แคนนะหางกระดิกริก ๆ”

“ไม่เหมือนกันเว้ย”

“เถียงอีก”

“เชี่ยนี่เดี๋ยวกูต่อยฟ่ำ”

“อยู่กะพี่แคนล่ะว่านงั้นว่านงี้ อยู่กับกูล่ะโชว์แมนนนนน” ไอ้โต๋ลากเสียงยาวเหยียด ไอ้เวรนี่ ทำไมกวนประสาทแบบนี้วะ

“ไม่คุยกับมึงแล้ว รายงานนี่ทำกับไอ้กุ้งสองคนไปเลย”

“เฮ้ย อย่างอนดิ ล้อเล่นนิดเดียวทำโกรธจริง มึงก็เห็นว่าไอ้เหี้ยกุ้งยังไม่มา”

“มึงโทรบอกมันเลยว่าไปเจอที่หอสมุด ฝนจะตกแล้ว ไอ้ห่า นัดบ่ายโมง จะบ่ายสองยังไม่โผล่หัว หกโมงพี่แคนมารับกูเดี๋ยวงานไม่เสร็จพอดี”

โต๋เต๋ยิ้มเหยียด เห็นแล้วหมั่นไส้ ทนไม่ได้ กระโดดล็อกคอมันมาตุ๊ยท้องสองสามทีให้สาแก่ใจ “โอ๊ย ๆ พอแล้วว่าน ไอ้เหี้ย กอดรัดฟัดเหวี่ยงงี้เดี๋ยวกูได้ตายจริง”

“ทำเป็นสำออยนะมึง”

“สำออยห่าอะไร เอฟซีพีดับบลิวมองอยู่นั่น น่ากลัวฉิบหาย”

ทำหน้าเป็นหมางงเลยครับ เอฟซีพีดับบลิวอะไรของมัน พอมองหน้าขึ้นมาอีกฟากเห็นรุ่นน้องหน้าตาคุ้น ๆ ไม่ให้คุ้นได้ยังไงก็ไอ้เด็กเวรนี่แหละที่ทักเฟซมาขอผมทำเพจปาล์มว่านฟอร์เอฟเวอร์เมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อน

“พี่ว่านจำน้ำใจได้ไหมคะ”

จำได้แม่นเลยค่ะ ใครจะลืมลง

“พี่ว่านทะเลาะกับพี่ปาล์มเหรอคะ”

“หา?” ผมยกมือชี้หน้าตัวเอง แม่สติ๊วปิ้ดคิ้วปิ้ดนี่มาไม้ไหนกับผมอีกวะ “พี่จะไปทะเลาะกับมันเรื่องอะไรครับน้อง”

“พี่ปาล์มแย่มาก ไม่พูดไม่จากับใครเลย พี่ว่านไปดูพี่ปาล์มหน่อยสิคะ”

“แล้วทำไมต้องพี่วะครับ” จริง ๆ อยากใช้สรรพนามกูมึงมาก แต่ไม่อยากเป็นเหมือนพี่หงวย ทำเถื่อนใส่รุ่นน้องมันไม่ดี

“แฟนกันไม่คิดจะดูแลกันหน่อยเหรอคะ พี่ว่าน พี่ปาล์มไม่ใช่ของตายของพี่ว่านนะคะ ตั้งแต่โฆษณาหมากฝรั่งของพี่ปาล์มออกคนมาตามพี่ปาล์มตั้งเยอะ พี่ว่านไปดูหน่อยเถอะค่ะ”

“คนตามมันเยอะพี่จะไปกวนมันอีกทำไมวะครับ ให้มันพักผ่อนไปก็ดีแล้วนี่” คู่สนทนาทำหน้าอูม มองไอ้โต๋แบบไม่ชอบใจไปด้วย “อีกอย่าง พี่กับปาล์มไม่ได้เป็นแฟนกันนะ”

“ไอ้ว่านมันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว” โต๋เต๋อดรนทนไม่ไหวโพล่งขึ้นมา น้องน้ำใจคนงามตัดม้าเต่อจนเกือบชิดหนังหัวยิ่งทำหน้าบุญไม่รับใส่คนพูด “ไม่ต้องมามอง ไม่ใช่กู”

“เฮ้ย รอนานป่าววะ กว่าจะออกมาได้คุณหญิงแม่ซักกูเสียละเอียดว่ามากับใคร ตั้งแต่เปิดตัวแฟนก็แบบนี้ตลอด โทษทีนะพวกมึง”
ไอ้โต๋แทบร้อง ‘เธอมาได้ทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ เธอมาได้ตรงเวลาพอดีอย่างกับนัดกันไว้’ ใส่คนมาใหม่ เหี้ยกุ้งที่หอบแฮกรับรังสีอำมหิตของน้องน้ำใจไปเต็ม ๆ

“อ้าว นี่เด็กที่ไหนวะ อยู่บริหารเหรอน้อง แฟนมึงเหรอไอ้โต๋”

“ไม่อะ กูไม่ชอบสาววาย เดี๋ยวจับกูจิ้นขึ้นมาแล้วกูหวั่นไหว ถุ้ย เอฟซีไอ้ว่านมัน”

“อ๋อ แฟนคลับว่านนี่เอง สวัสดีครับ พี่ชื่อกุ้งนะ เป็น...”

“พี่ปาล์มหล่อกว่าตั้งเยอะ” ไม่ทันได้อธิบายอะไรไอ้กุ้งก็โดนติ่งปาล์มว่านเหวี่ยงใส่เสียแล้ว ผมยิ้มแหย ไม่รู้จะอธิบายยังไง “พี่ว่านคิดดี ๆ เถอะค่ะ ดีกว่าพี่ปาล์มน่ะไม่มีแล้ว น้ำใจขอตัวไปดูพี่ปาล์มก่อนนะคะ”

พูดจบก็สะบัดหางม้าไปเลย ไอ้กุ้งยืดตัวเกาหัวแกรก ส่วนโต๋เต๋เอาแต่กลั้นหัวเราะกระทั่งระเบิดออกมาเมื่อเด็กสาววัยกระเตาะหายลับไปจากสายตา

“เชื่อเขาเลยว่ะ นี่ถ้าเมื่อกี้กูโพล่งไปว่ามึงชอบพี่แคน น้องมันจะทำหน้ายังไงวะ”

“ไอ้พี่แคนได้ฆ่าน้องมันแล้วมาปาดคอกูอีกคนสิ กวนตีน”

“แหม ก็เห็นสนิทกัน”

“นี่มันเรื่องอะไรวะ” ไอ้กุ้งเพื่อนสนิทระยะที่สามถามผ่ากลางวง สมัยก่อนนู้น ผมหมายถึงช่วงปี 1 ใหม่ ๆ กลุ่มเรามีสี่คนครับ ผม ไอ้โต๋ เหี้ยกุ้ง แล้วก็แจม แจมเป็นผู้หญิงคนเดียว ซิ่วไปเรียนหมอตั้งแต่เทอมแรก เลยเหลือกันแต่สามหนุ่มสามมุม แล้วทายครับ ว่าอะไรที่ทำให้เหี้ยกุ้งทิ้งสองสหายที่แสนดีของผมไปอย่างไร้เงาหัว ปิ๊งป่อง ผู้หญิงครับ แฟนไอ้กุ้งดุอย่างกับหมาแม่ลูกอ่อน

“เพื่อนมึงจะเป็นเกย์ไง”

“อ้าว แปลงร่างแล้วเหรอไอ้ว่าน ที่กูได้ยินมาว่ามึงกับปาล์มบริหารสินะ”

“ไม่ใช่โว้ย”

“พี่แคนภาคคอมฯ ต่างหาก” ผมชูนิ้วกลางใส่คนพูดเต็ม ๆ

“เรื่องนี้กูก็ได้ยินมา ว่าพักหลัง ๆ เห็นมึงกับเทพแคนบ่อย ๆ”

“ชีวิตกูคูลขั้นมีคนเสือกเยอะขนาดนี้เลยเหรอวะ”

“ไม่มีใครอยากรู้เรื่องมึงเลยว่าน เขาอยากรู้เรื่องเทพแคนกับไอ้ปาล์มกันทั้งนั้น” พูดขนาดนี้นับถือกันเป็นเพื่อนอยู่บ้างไหมไอ้กุ้ง “แล้วสรุปพวกหล่อ ๆ นี่กินกันเองหมดแล้วใช่ไหม”

“กูยัง”

“ยังนี่แปลว่าไม่ได้เป็นตอนนี้ แต่อาจจะเป็นในอนาคตงั้นเหรอ”

“พวกมึงนี่ พอเลย จะทำไหมรายงาน” เดี๋ยวพ่อก็หลังแหวนให้สักดอกหรอก กวนตีนดีนัก ไอ้กุ้งหัวเราะหึ คว้าคอโต๋เต๋เดินนำไปข้างหน้า กระซิบกระซาบกันให้รู้แค่สองคน

“เลิกพูดเรื่องกูเลย ไอ้เพื่อนเวร”

คิดว่ามันจะฟังเหรอครับ ฝันไปเถอะ




“เป็นอะไรอีกล่ะ”

น้ำเสียงนั้นดูรำคาญ แต่ก็ดูไม่รำคาญ เป็นน้ำเสียงแบบที่พี่แคนชอบถามเวลาผมหงุดหงิด และแน่นอนว่าผมหงุดหงิด ผมเลยเลือกที่จะไม่ตอบคำถามมัน

“ไม่ถามซ้ำนะ”

“ไอ้โต๋กับไอ้กุ้งแซว” ให้ตายสิ ทำไมผมต้องทำตามความต้องการของมันเสียทุกเรื่อง เริ่มหงุดหงิดตัวเองแล้วนะ

พี่แคนทำท่าคิด หลังจากไปรับผมที่มหาวิทยาลัยก็กลับมาที่ห้อง บังคับให้หยิบหนังสือขึ้นไปอ่านขณะที่เจ้าของห้องนัดเพื่อนทำโปรเจ็กต์จบอยู่ข้างบน “กุ้ง ไอ้แว่นพุงพลุ้ยนั่นน่ะเหรอ”

“ก็นั่งกันสามคน ไม่ใช่ผม ไม่ใช่ไอ้โต๋ แล้วจะใครวะ”

“ผมอีกแล้ว” พี่แคนพูดเสียงหน่ายยิ่งกว่าเก่า หยิบถุงปากกาไปด้วย “เดี๋ยวเรียกว่าน เดี๋ยวเรียกผม ไม่สับสนตัวเองบ้างหรือไง”
ก็เวลาเรียกว่านมันเผลอนี่โว้ย “ใครจะไปหยาบคายเสมอต้นเสมอปลายเหมือนพี่ล่ะ”

“เอ้า รวนกูอีก ไป ๆ เก็บหนังสือเรียบร้อยหรือยัง ไอ้โจ๊กกับไอ้อาร์มรอนานแล้ว”

ผมถูกรุนหลังออกจากห้อง สอบมิดเทอมใกล้เข้ามาทุกที วิชาที่น่าเป็นห่วงอ่านจบแล้วหนึ่งรอบ ช่วงนี้เป็นช่วงหัดทำโจทย์ พี่แคนหาข้อสอบเก่ามาจากไหนไม่รู้เยอะมาก บอกว่าทำบ่อย ๆ เจอข้อสอบจะได้ไม่ตื่นเต้น อีกอย่างคือจะสังเกตตัวเองได้ว่าจุดไหนที่ผิดซ้ำ ๆ จะได้ไม่พลาด

“แล้วมันแซวว่าอะไร”

ระหว่างรอลิฟต์ คู่กรณีก็ถาม ผมลังเลว่าจะเล่าหรือไม่เล่า ถ้าเล่าก็แปลว่าผมใส่ใจคำพูดของคนอื่น แต่ไม่เล่าผมก็อึดอัดใจแบบนี้ เป็นคนซ่อนอารมณ์ไม่เก่งเสียด้วย ไม่เหมือนพี่แคนที่เก๊กได้เก๊กดี

“พี่ว่าผมมีโอกาสเป็นเกย์ไหมวะ”

“โดนแซวเรื่องนี้เหรอ”

“ตอบดิ”

“ใคร ๆ ก็มีโอกาสทั้งนั้น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สม่ำเสมอ ไม่มีอารมณ์หงุดหงิดเมื่อได้ยินคำถามแนวนี้ ผมไม่ได้มองว่าแปลก หรือผิดปกติ เพียงแต่เมื่อถูกพูดให้ฟังบ่อย ๆ ก็อดสงสัยและสำรวจตัวเองไม่ได้

ผมปลื้มพี่แคน ปลื้มมานานมากแล้ว และดีใจมาก ๆ เวลาที่พี่แคนช่วยเหลืออะไรก็ตาม ตัวเขาเองก็ขยันใจดีกับผมบ่อยเสียจนผมหักห้ามความปีติไว้ไม่ไหว ส่วนมันจะเกี่ยวข้องกับเรื่องชู้สาวหรือไม่เรื่องนี้ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เหมือนกัน

“งั้นแปลว่าว่านก็มีโอกาสเป็นน่ะสิ”

“ลึก ๆ แล้วผู้ชายก็เหมือนเด็ก อยากเล่นอะไรแปลก ๆ บางคนมองเรื่องเซ็กส์เป็นเรื่องสนุก อยากรู้อยากลองแล้วบังเอิญชอบ หรือบางทีอาจเกิดจากโครโมโซม สภาพแวดล้อม หรือบางคนก็มองแค่ว่า เขารู้สึกชอบคน ๆ นี้ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ซึ่งถ้าบังเอิญเป็นเพศเดียวกัน ก็กลายเป็นเกย์โดยอัตโนมัติ ไม่รู้ว่ะ กูก็ไม่เคยสงสัยเหมือนกันว่าทำไมตัวเองเป็นเกย์ ชอบก็คือชอบ ก็แค่นั้น”

“พี่เป็นแบบไหน”

“กูชอบผู้ชายตั้งแต่ก่อนใช้คำนำหน้าเป็นนายแล้ว”

“อย่างนี้พี่ก็ชอบผู้ชายทุกคนเลยเหรอ”

“มึงชอบผู้หญิงทุกคนไหมล่ะ” อันที่จริงอยากจะบอกว่าผมยังไม่เคยชอบผู้หญิงคนไหนจริง ๆ จัง ๆ เลยด้วยซ้ำ พี่แคนหัวเราะ ยกมือขึ้นยีหัวผม “นึกสงสัยว่าตัวเองจะชอบผู้ชายขึ้นมาหรือไง”

ผมงุบงิบในลำคอ พูดไม่เต็มปากว่าเออ ถึงแบบนั้นก็ไม่อยากให้พวกไอ้โต๋กับไอ้กุ้งชงอยู่ดี

“ทำไมถึงคิดว่าตัวเองจะเป็น ชอบกูเหรอ”

“ไม่ใช่เว้ย” ไม่รู้ทำไมถึงรีบตอบปัดไปแบบนั้น ยกมือขึ้นปิดหน้า จู่ ๆ ก็ร้อนขึ้นจนไม่สามารถควบคุมตัวเองอยู่ พี่แคนหัวเราะ ไม่กระเซ้าต่อ ยกแขนขึ้นพาดบ่าเหมือนโอบผมกลาย ๆ

พับผ่าสิ เมื่อก่อนก็อยู่ในท่านี้ไม่เห็นจะคิดอะไร นี่มึงคิดหาหอกอะไรวะไอ้ว่าน

“ถ้าผมเป็นเกย์ พี่จะคิดกับผมมากกว่าพี่น้องไหม” ถามแล้วเงยหน้ามอง พี่แคนเหลือบตากลับมาแค่นิดเดียว นิดเดียวจริง ๆ

“บอกข้อดีของมึงให้กูฟังสิแล้วจะพิจารณาอีกทีว่าควรชอบไหม”

เตรียมจะอ้าปากเถียงแต่ก็นึกไม่ออก ได้แต่อมลมทำแก้มป่อง “ถ้าพี่แคนชอบผมก็ต้องรู้ดิวะว่าผมมีอะไรดี จะมาถามย้อนทำไมเล่า”

“ชอบก็คือชอบ” เขาย้ำคำเดิม มุมปากยกยิ้มนิด ๆ สายตามองเหม่อออกไปเกินความสามารถที่ผมจะตีความได้ “ก็แค่นั้น”
อุณหภูมิเย็น ๆ จากห้องหมายเลขสวยเปิดออก พี่อาร์มนั่งรออยู่ก่อนแล้ว ขณะที่พี่โจ๊กกำลังโซ้ยบะหมี่หมูแดงบนโซฟา หนังสือเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์มากมายกองพะเนินเทินทึก ผมถูกผลักให้ไปนั่งโซฟายาวขณะที่คนผลักเดินมานั่งข้าง ๆ ในเวลาไล่เลี่ยกัน

“ถึงไหนแล้ว”

“ที่ติดรอบก่อนรันผ่านแล้ว แต่มีปัญหาใหม่นี่ดิ”

“ที่อาจารย์ผดุงบอกให้เพิ่มลูกเล่นกูลองคิดมาแล้วนะ แต่แก้บั๊กเดิมก่อนก็ได้” พี่แคนตอบ โยนสมุดเน่า ๆ เยิน ๆ ใกล้เกษียณเต็มแก่ลงบนโต๊ะกลาง เฉียดถ้วยบะหมี่ของพี่โจ๊กไปนิดเดียว

“เชี่ยแคน เดินมาวางดี ๆ ก็ได้ปะวะ ไอ้เด็กนั่นไม่ต้องตัวติดกัน 24 ชั่วโมงก็ได้”

พี่แคนไม่ตอบเพื่อน ยกมือขึ้นโอบบ่าผมเยาะคนพูดพร้อมทำหน้ากวนประสาทใส่ ไอ้พี่โจ๊กชูนิ้วกลางกลับเป็นการตอบโต้ “กูล่ะเบื่อหมาป่าแถวนี้จริง ๆ”

“พี่อาร์มมีหมาป่าในห้องด้วยเหรอ”

“อ้อ เปล่าครับ” คุณชายคนเดิมตอบเสียงนุ่ม โบกมือเป็นพัลวัน “วันก่อนพี่ไปเล่นคาเฟต์สัตว์ป่ามา ไอ้โจ๊กมันไม่ได้ไปด้วยเลยอิจฉา”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก คู่กรณีหัวเราะหึ ทำสีหน้าหยามเหยียด “ลูกแกะมึงก็ซื่อจนโง่”

“หุบปากน่าไอ้โจ๊ก เดี๋ยวกูเอาบะหมี่ยีหัว” พี่แคนพูดไม่จริงจังนักก่อนใช้นิ้วเกี่ยวปลายผมที่ระปกเสื้อล่างผมเล่น “ผมยาวแล้วนะมึง”

“ไว้ก่อนสอบจะไปตัด”

“ไว้พาไป” เสียงพูดนั้นราบเรียบ แต่กลับทำให้พี่โจ๊กไอโขลกเหมือนอะไรติดคอยกใหญ่

“ยังไม่หยุดนะมึง” รอบนี้พี่อาร์มเป็นคนปราม เหลือบตามองผมแล้วกลับไปจ้องเพื่อนตัวเองอีกครั้ง “แผนไอ้แคนแตกได้ชวดลูกแกะลำบากกูอีก”

ผมมองทั้งสามคนสลับไปมา ก่อนหันมาจ้องพี่แคนขอคำอธิบาย ปลายนิ้วยาวเคาะบนหนังสือที่กางอยู่เชิงบังคับให้อ่านต่อเสียที ผมคว่ำปาก ก้มหน้าลงมองตัวหนังสือในกระดาษ ไม่บอกก็ไม่บอก ใครมันอยากรู้วะ หึ ใม่มี๊!




เข็มวินาทีขยับไปอย่างเชื่องช้า แต่ที่ช้ากว่าคือความเร็วในการทำข้อสอบของผม พี่แคนสอนเทคนิคการทำโจทย์มากมาย ในส่วนของสมองผมไม่สามารถจดจำทุกอย่างได้ แต่อย่างน้อยก็เร็วกว่า แม่นยำกว่าก่อนที่พี่แคนสอนหลายเท่าอยู่ดี

ผมถูกอัปเปหิให้ลงมาอ่านหนังสือคนเดียวในห้องพี่แคน หลังจากอยู่ข้างบนแล้วพี่โจ๊กชวนคุยไม่หยุด ได้ยินมาว่าโปรเจ็กต์จบของพี่แคนจะส่งเข้าประกวดระดับประเทศด้วย เป็นการทำงานร่วมกันระหว่างภาคเครื่องกล คอมพิวเตอร์ และไฟฟ้า แน่นอน คนที่ถูกคัดเลือกไปมีแต่ระดับหัวกะทิทั้งนั้น

ผมทำโจทย์ข้อสุดท้ายเสร็จหลังจากเวลาผ่านมาค่อนคืน หาวหวอดอ้าปากรับลมเย็น ๆ จากแอร์หลายรอบแต่ก็บากบั่นทำจนเสร็จ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีความพยายามได้มากขนาดนี้ มองตัวอักษรยึกยือบนสมุดโน้ตเล่มใหม่ที่ซื้อเพิ่มเมื่อวาน หลังจากเล่มเก่าถูกขีดเขียนจนหน้าสุดท้าย โลกของผมเปลี่ยนไปมาก มากจนแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อ

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
เสร็จแล้วโว้ยยยยย

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn นึกว่านอนไปแล้ว

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ยางงง ทำข้อสอบเก่าอยู่ เดี๋ยวตรวจเสร็จว่าจะเข้านอน

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn อืม รีบ ๆ ทำ จะได้รีบ ๆ นอน ตั้งใจแบบนี้คนติวให้ภูมิใจแย่

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl กูก็ว่างั้นแหละ ฮ่า ๆ แล้วมึงทำไมยังไม่นอนคุณแมวดำ

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn งานยังไม่เสร็จ แต่สักพักแหละ

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เออ ทำไป ไปตรวจคำตอบก่อน ง่วงไม่ไหวแล้ว

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn จะนอนแล้วเมนชั่นมาบอกก่อนแล้วกัน

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เพื่อออออออ

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn จะได้รู้ไงว่ามีเพื่อนอยู่ทำงาน

ผมอ่านแล้วไม่ได้ตอบกลับไป เที่ยงคืนกว่าแล้ว ใช้เวลาตรวจข้อสอบก็น่าจะครึ่งชั่วโมง หยิบสมุดอีกเล่มที่เต็มไปด้วยลายมือพี่แคนมาเปิดเทียบ ไล่สายตาจากบนลงล่าง หมึกสีน้ำเงินดูเป็นระเบียบ แม้จะไม่บรรจงคัดแต่ก็อ่านง่าย พี่แคนไม่ใช้สีสันแสบตาเหมือนพวกผู้หญิงที่เอกผมใช้ แน่นอน ผมเคยได้ยินสีช่วยในเรื่องความจำ แต่พี่แคนเน้นไฮไลท์สีเหลืองสะท้อนแสงเฉพาะจุดก็กระแทกเรตินาผมจนจดจำได้ดีไม่แพ้หัน

กลิ่นของกระดาษ และน้ำหมึกยามพลิกเปลี่ยนหน้า เสียงเสียดสีกันดังขึ้นในความเงียบเกิดขึ้นเพียงแผ่ว ไม่นาน ยังไม่ทันตรวจคำตอบเสร็จสิ้นดีก็ฟุบหลับไปกับโต๊ะ ที่รู้ตัวเพราะเสียงเปิดประตูดังขึ้นและพี่แคนวางแม็คบุ้กเครื่องบางลงบนโต๊ะที่ผมนอนอยู่นั่นแหละ


“ทำไมไม่ไปนอนดี ๆ”

“งืออ เผลอหลับ”

“น้ำลายยืด” พูดพลางหยิบทิชชูยื่นให้ ผมเห็นซากอารยธรรมเป็นวงกว้างบนสมุดตัวเอง เจือให้หมึกแผ่ออกจากเส้นเดิมแต่ยังพออ่านได้ “ทุเรศจริง ไปล้างหน้า แปรงฟันนอนได้แล้ว เดี๋ยวกูตรวจให้”

“พี่แคนไม่นอนเหรอ”

“อืม ยังไม่ง่วง”

ผมพยักหน้าหงึกหงัก ทำตามคำสั่งอีกฝ่ายโดยไม่มีข้อโต้แย้ง กลับมาอีกครั้งก็ยังเห็นพี่แคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ข้างตัววางโทรศัพท์เอาไว้

“ว่านว่าค่อยตรวจพรุ่งนี้ดีกว่า เดี๋ยวว่านดูเอง จะได้รู้ว่าผิดอะไร”

“เท่าที่เปิด ๆ ดูจุดเดิมไม่ค่อยพลาดแล้วนะ มีอยู่บ้าง เก่งขึ้นนี่”

“ใช่ไหมล่ะ ว่านตั้งใจออกจะขนาดนี้”

พี่แคนหัวเราะ แต่ยังไม่หันหน้ากลับมามอง แสงจากไฟบนเพดานเป็นเงาวูบไหวเมื่อผมเดินก้าวไปมาด้านหลัง

“จะนั่งก็เอาเก้าอี้มานั่งดี ๆ”

ผมหันกลับไปเลื่อนเก้าอี้ตัวที่ยังว่างมานั่งข้าง ๆ กันตามคำบอก ตาสว่างกว่าเมื่อครู่นิดหน่อย แต่ก็ยังง่วง กระนั้นการปล่อยให้พี่แคนนั่งตรวจข้อสอบคนเดียวก็ไม่สามารถทำได้ลง

“ไม่ง่วงแล้วเหรอ”

“ง่วง แต่จะรอนอนพร้อมพี่อะ”

มือใหญ่ชะงักงันชั่วขณะ ยังไม่ทันสังเกต โทรศัพท์ที่วางข้างสมุดเลคเชอร์ก็สว่างวาบ พี่แคนไม่เปิดเสียง ไม่ตั้งสั่นเหมือนเคย แต่เพราะอยู่ใกล้กันขนาดนี้ผมถึงเห็นชื่อที่โทรเข้าในยามวิกาลชัดเจน

“อืม ว่าไง”

พี่แคนกดรับ ทั้ง ๆ ที่ผมกำลังกู่ร้องในใจว่าอย่ารับ เขาใช้มือข้างซ้ายถือโทรศัพท์ให้ห่างจากผม ส่วนมือข้างขวายังขยับไปพร้อมสายที่ตรวจสอบคำตอบบนกระดาษ

“ตอนนี้เลยเหรอ”

หัวใจผมบีบหดเข้าหากัน ไม่สามารถอธิบายมาเป็นคำพูดได้ พอจะเดาจากเสียงที่ลอดมาเป็นคำสั้น ๆ ว่าพี่กัสอยากให้พี่แคนไปหา

“ไว้วันหลังแล้วกัน”

“ไม่ได้เปลี่ยนไป กูก็เป็นแบบนี้มานานแล้วกัส ไอ้กัส ใจเย็น อย่าร้องไห้สิวะ”

“มึงเป็นบ้าอะไร โทรมาเรียกให้กูไปหา พอไม่ไปก็โวยวายเนี่ย จะตีสองแล้วนะกัส”

“มึงไปสงบสติอารมณ์ก่อน ค่อยคุยกันอีกที ทำงานอยู่”

พี่แคนกดวาง หน้านิ่วคิ้วขมวดแทบจะในทันที เขาโยนโทรศัพท์ไปที่โซฟา ไม่สนใจอีกแม้ว่าหน้าจอจะสว่างวาบขึ้นมาเพราะคนเดิมโทรเข้าอีกครั้ง

“พี่แคน”

“เฮ้อ....ข้อสอบเอาไว้ตรวจพรุ่งนี้นะ กัสมัน...”

“ไม่ไปได้ไหม”

รู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก มีก้อนแข็ง ๆ มาจุกที่กลางอก พักเดียวก็เลื่อนขึ้นมาตรงลิ้นปี่ ผมไม่กล้าพูดเสียงดังกว่านี้ ไม่กล้าจะโวยวายเหมือนพี่กัส ได้แต่ขอร้องทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์

ผมแค่ไม่อยากถูกทิ้งไว้ที่นี่ ขณะที่พี่แคนไปกอดใครอีกคน

ผมรู้...ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่เดายากเท่าไร พี่แคนกับพี่กัสยังมีบางสิ่งที่ตัดกันไม่ลง เมื่อเจอหน้ากันอีกครั้งมันไม่จบเพียงแค่เจอแน่ พี่แคนจะปลอบใจ พี่กัสจะโอดครวญ ภาพของคนสองคนตีรวนอยู่ในหัว และมันทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดใจจนอยากจะร้องไห้ออกมาเสียตอนนี้

เขาจะปลอบใจกันไปถึงไหน.......
มากกว่าที่พี่แคนดูแลผมที่เป็นแค่น้องชายคนนี้แน่ ๆ


“ว่าน...”

“ไม่ไปได้ไหม ว่าน....ว่านไม่อยากให้ไป”

ผมก้มหน้าลง กัดปากล่างตัวเองจนเจ็บ มือทั้งสองข้างกำอยู่บนหน้าตัก งี่เง่าที่สุด เหมือนที่พี่ไผ่บอกไว้ว่าผมมันเป็นลูกแหง่ขี้อิจฉา ไม่ได้เรื่อง แถมยังเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง

แม้พี่ชายแท้ ๆ ของตัวเองจะกำชับเป็นร้อยเป็นพันครั้งว่าอย่าทำนิสัยแบบนี้กับคนอื่น

แต่ว่า....


“กูไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน เดี๋ยวตามไปในห้องนอน”

“พี่แคนจะตามมาเลยใช่ไหม”

“อืม”

“ว่านไม่หลับนะ”

“หืม?”

“ว่านจะไม่นอนจนกว่าพี่แคนจะเข้ามา”

มืออุ่นวางลงบนหัวผม ยีเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเป็นลูบไปด้านหลังเหมือนเจ้าของเล่นกับลูกหมา พี่แคนเป็นเจ้าของผม ในตอนนี้ ถ้าพูดแบบนั้นก็ไม่มีแรงจะเถียง

ที่อดทนเหนื่อยขนาดนี้เพราะอยากให้คะแนนสอบออกมาแล้วพี่แคนดีใจ
คนอย่างผม....จะคิดอะไรได้มากกว่านั้น
เป็นแค่ลูกหมาที่ชื่นชมพี่แคน อยากให้พี่แคนเป็นของตัวเองก็เท่านั้น


“ไม่ปล่อยให้รอนานหรอก แค่ห้านาที”

ผมเชื่อเขา แม้ไม่มีคำสัญญา ถึงได้เดินคอตกกลับห้องมา นอนมองเพดานสีขาว ทั้ง ๆ ที่ง่วงแค่ไหนก็หลับไม่ลง นับเลข 1 ถึง 60 รวมกัน 5 รอบ พอขึ้นรอบที่ 6 พี่แคนก็เปิดห้องนอนเดินตามเข้ามาตามที่รับปากเอาไว้


“เป็นอะไรหรือเปล่าเรา เครียดเรื่องที่จะสอบเหรอ”

“เปล่า...” กำลังคิดมากเรื่องพี่แคนกับพี่กัสต่างหาก คำผรุสวาทของอีกฝ่ายที่ดังลอดออกมาล้วนแต่เป็นคำทักท้วงให้พี่แคนเหมือนเดิม ผมไม่รู้ว่าคำว่าเหมือนเดิมหมายถึงแบบไหน แต่กลับตีรวนความหมายมาเป็นว่า ถ้าพี่แคนกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับพี่กัส ความสัมพันธ์กับผม...คงเปลี่ยนไป

พี่กัสไม่ยอมให้ผมอยู่ตรงนี้แน่ ๆ ในห้องที่พี่กัสเคยอยู่ บนเตียงที่พี่กัสเคยนอน

คนที่อยู่ในห้วงความคิดปิดโคมไฟข้างเตียงโดยไม่ถามซ้ำ เขานอนหงายข้าง ๆ ผม เว้นระยะพอประมาณ กระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจเข้าออกของอีกฝ่ายดำเนินไปอย่างสม่ำเสมอแล้วผมก็ขยับตัวเข้าหา ซุกหน้าลงบนบ่า กอดแขนใหญ่นั้นแนบแน่น
เป็นแบบนี้ตลอดไปได้หรือเปล่า

ไม่ว่าว่านจะเก่งแล้ว หรือเป็นไอ้ว่านกาก ๆ คนเดิม พี่แคนไม่ต้องเปลี่ยนไปได้ไหม
ความต้องการของผมในตอนนี้ มันมากเกินกว่าน้องชายหนึ่งคนจะขอหรือเปล่าครับ




TBC


ตั้งแต่เขียนนิยายมา นังว่านเป็นนายเอกที่โดนด่ามากที่สุดแล้วค่ะ ทั้งโดนพระเอกด่า ทั้งโดนคนอ่านด่า ไม่รู้จะสงสารหรือเวทนาหรือสมน้ำหน้าดี
ตอนหน้าจะเริ่มมีอะไรคืบแล้ว เรื่องเดินมาถึงครึ่งนึงแล้วแหละ ฮึบ!
หวานทิ้งคำถามไว้ตอนสุดท้าย
ขอคำแนะนำนังด้วยค่ะ ฮรี่
#candynovel

[namngern]

มากย่ะ พี่น้องใครเขาทำกันแบบนี้ห๊ะ
ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยกันยิ่งแล้วใหญ่
นี่ว่าพี่แคนนี่ฟินทะลุเพดานแล้วมะ
 ว่านแม่งหึงออกนอกหน้าขนาดนี้  ตอนหน้าจะมีอะไรน้า
ลุ้นนนน

[hormonesyj]

นังว่านนนนน ไหนว่าซึนไงงงง แอ๊บแตกละค่าา กรี๊ดดด ตอนหน้าคืบนี่หมายถึงอะไรค้า จะมีฟินมั้ย 

[stickyyrice]

สงสารว่าน นางดูยังไม่ยอมรับ เเต่การกระทำมันชัดเจน

[after.day]

ฮรือออออ ตอนนี้น่ารักกกก ลุ้นมากตอนที่พี่แคนรับโทรศัพท์กัส ว่านทำดีมากลูกกก ดีมากที่พูดออกไปแบบนั้น
ถึงจะน่าหมั่นไส้ น่าตบ น่าอิจ(?) แต่ทำดีมากที่รั้งพี่แคนไว้ได้ หวงพี่แคนอะ อยากไดดดดดดด้
รอพุธหน้าอย่างใจจดใจจ่อกว่าทุกครั้ง รอความคืบหน้าาา กอดแน่น <3

[bae1993]

นังว่าน จะยังไงคะ เอาให้ชัดเจนจะเป็นก็เป็นไม่มีใครว่าเลย 

[B52]

  ไอ้น้องว่านคนซึน

[นอนกินแรง]

จะเหลือหรอว่านเอ๋ย เริ่มคิดอะไรแล้วสินะ ในที่สุดก็เริ่มจะสะบัดความซื่ออก 555 อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว คนเขียนสู้น้า

[pim14]

นังว่านนนน แกสับสนใช่มั้ยเนี่บ กลัวใจตัวเองจะยอมรับว่าเป็นเกย์เหรอยะ ได้เวลสปลดปล่อยสักทีเฮอะ แม่ยกลุ้นกันทั่วบ้านทั่วเมืองแล้ว เรื่องของคุณ west ส่วนใหญ่ ทำให้เราสงสารพระเอกมากกว่านายเอก นับตั้งแต่เมื่อเพื่อนสงสัยฯ คำประกาศ โอบตะวัน มาถึงเรื่องนี้อีก 555 สงสารอิพี่แคนหงวยเป็นที่สุด ต้องสงบสติและอารมณ์กะนายเอกของเรามากมายแค่ไหน รอวันระเบิดลงจับปล้ำนังว่านสักที เอ๊ะ หรือว่าจะกลับกัน กลายเป็นนังว่านปล้ำพี่แคนหงวยเพรทะหึงกัสกันแน่นะ จัดว่าแซ่บกันเลยทีเดียว

[XVIII.88]

น้องว่านกลัวเป็นเกย์ใช่ไหมลูก ไม่ต้องกลัวๆ พี่เขาวางแผนจับเป็นมานานแล้ว 

คำขอหนูจะไม่มากไปเลยถ้าบอกพี่แคนว่า ผมคงชอบพี่

แต่แหม นอนซบบ่ากอดแขนนี่ไม่ค่อยเลยนะ พี่แคนหลับจริงปะเนี่ย ถ้าหลับจริงพลาดมาก

[double9JH]

โอยยย. ว่านนนน บอกไม่ชอบผู้ชายๆแต่อาการนี่นำไปแล้วนะ 

[Yoyelf]

น้องว่านทำดีแล้วค่ะลูกกกกกก

แบบนี้พี่หงวยไปไหนไม่รอดแน่ๆ กัสก็กัสเหอะะะ

[EverGreen™]

โอ้โห 12ตอน
นังน้องว่านเพิ่งจะเริ่มตรัสรู้   
ตอนนี้ควรจะหน่วงๆเศร้าๆหน่อย
ซึ่งใจนึงก็หน่วงตามว่านนะ คนมันกำลังสับสนอะเนอะ 
แต่อีกใจก็ขำอะ แบบ โอ๊ยยยย ว่านเอ๊ยยยย   
พี่แคน อย่าเพิ่งถอดใจจากน้องนะ
ช่วยกันดันน้องไปให้ถึงฝั่งฝัน มีผะ..เอ่ออ สามีเป็นตัวเป็นตนซักที
รออีกนี้ดดดด 

[MooMiew]

ตอบนังว่าน มากจ้ะ มากเกินน้องชายเลยจ้ะ หวงแขน(แหน) ขนาดนี้อะจ่ะ ถ้าอยากอยู่ด้วยกันติดชิดขนาดนี้ ขอเป็นเมียไปเลยจ่ะ

พี่แคนมีหลอกถามด้วยแหนะ ชอบกูหรอ งี้ อั้ยยยยย ไม่รู้ว่าพี่เนียนมากๆ หรืออิว่านบื้อนะคะ 

[milkteabeige]

น้องว่านดราม่า ก็สงสารนางนะ แต่ภาวนาให้นางคิดได้ช้าๆ คือเราอยากได้พี่แคนมาเก็บไว้เอง 5555 #ทีมพี่แคน

ชอบพี่โจ๊กง่ะ จินตนาการถึงแล้วฮา อีกอย่าง พี่โจ๊กคิดเหมือนเรา ลูกแกะของพี่แคนไม่ใช่แค่ซึน แต่ทึ่มมากด้วย 5555 พี่โจ๊กกับน้องว่านก็มวยถูกคู่ดีนะ กัดกันสนุกดี น้องว่านไมทรู้ตัวบ้างเลย 5555

[Snowermyhae]

โอ้โหหหหหหหหหหก  นังว่านนนนนน แรดมาก แรดอย่างซื่อๆโอ้ย หมันไส้นาง ได้นอนซุกพี่แคน แบบนี้ไม่ใช่พี่น้องแล้วค่ะ

[viewier]

น้องว่านคะ พี่น้องหรอคะ งงมากค่ะ คือคุณมึงจะความรู้สึกช้าไปไหน เมื่อไหร่จะรู้ตัวคะ
ที่ทำอยู่เนี่ยเค้าไม่เรียกพี่น้องแล้วนะคะ สมกับที่เพื่อนพี่หงวยบอกเลย เซ่อได้อีก เซ่อจนไม่รู้ว่าจะด่ายังไงแล้ว
โอยย หนักใจจริง ไม่ต้องเรียนมันละ ลาออกไปเถอะ คืออยู่มาได้ไงถึงป่านนี้ ไม่โดนหลอกไปขายก็ดีเท่าไหร่แล้ว
แล้วพี่หงวยมันวางแผนอะไรอะ จริงๆแล้วไม่ต้องวางแผนอะไรซับซ้อนก็ได้นะ ว่านมันไม่รู้หรอก ฉลาดซะขนาดนั้น
ขนาดทวิตมันยังไม่รู้เลย คุยกันชาติกว่าละ โถ่ะ
ปล. วันนี้มาเร็วนะ

[nightsza]

นี่ว่านกำลังจะหายซึนแล้วใช่มั้ยยย

[Eangoey]

รีบรู้ใจตัวเองเร็วๆเถอะ :impress2:รอฟินอิอิ

[Viewonohm]

โอ้ยย อย่ามัวรีรอค่ะ ชัดเจนขนาดนี้ยอมรับได้แล้วค่ะว่าน เดี๋ยวถ้ากัสคนหล่อกลับมาแบบจริงจัง จะมานั่งร้องไห้น้ำตาตกนะคะ