หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[M_April]

นางโง่แบบน่ารักนะ

[yoghurtz]

 

ทุกคนดูเหยียบย่ำความโง่ของว่านหวาน มันเป็นสไตล์หรือเปล่า ไม่โง่อยู่ไม่ได้ถึงป่านนี้ไรงี้
พี่หงวยนี่อดทนแค่ไหนถามใจดู
กรี๊ดสุดก็ตอนพี่โจ๊กมันแซะ เออ ตอนพี่มันอ่อยคนน้องไม่รู้ตัวแต่พอพี่มันจะไปคนน้องก็อ่อยได้อีกกก

ไม่ชอบผู้ชายก็อย่าอ่อยผู้ชายให้มันมาก

ว่านแม่งไม่จำ เดี๋ยวรู้เลย เดี๋ยวเจ็บตัว(?)

รำคาญกัสมากอะ เป็นแฟนเก่าที่ง้องแง้งงอแง พี่แคนแพ้คนขี้อ้อนชัวร์ๆ
ไม่เคยรู้สึกดีกับการปรากฏตัวของกัส
ไม่ใช่ว่าที่โผล่ๆมามีบทนี่แผนของพี่แคน
พี่แคนก็ร้ายยยย ทำเป็นพูดว่าน้องชายแต่เอาเขามาไว้กับตัวตลอด
หมั่นไส้ทั้งคู่เลยวุ้ยยยย

ว่านหวานมันก็ชอบพี่แคนอยู่แล้ว อารมณ์ปลื้มปริ่ม ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งหลงเลยทีงี้
แต่เราชอบโมเม้นท์แบบนี้นะ แปปๆสิบกว่าตอนแล้วยังน่ารักน่าลุ้นอยู่เลย
แต่ทุกคนไม่อยากปล่อยให้ว่านซึนอีกต่อไป
เราก็อยากให้พี่แคนได้สมใจล่อเหยื่อเข้าปากส้ากที
แฮ่!!

 

[minenat]

นังว่านเริ่มแล้ว
รู้ใจตัวเองสักที

[NuTonKaw]

ว่านเอ๋ย มากกว่านี้ก็คบกันเถอะจ๋ะ

แค่นี้ก็เลยพี่น้องมาไกลละ 

[monetacaffeine]

รู้สึกเริ่มมาถึงคอนฟลิคแบบจริงจัง ..
ว่าน กลัวจะกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว เดินต่อก็ไม่เดิน แต่ก็ไม่ยอมปล่อยไป ง่ายๆว่ากั๊ก ใช้คำว่าพี่น้องแต่ก็ดึงไว้เป็นของตัวเอง
แต่จะให้พัฒนาไปมากกว่านั้น จะเอาหรอ ? ก็ดูไม่น่าจะตอบรับอยู่ดี ไปๆมาๆคนที่เจ็บสุดก็พี่แคนนะ
กัส อันนี้มาแบบตัวร้ายเต็มขั้น แต่ก็ร้ายแบบเข้าใจได้ ตัวเองเป็นคนผิดก็จริงแต่อีกฝ่ายก็รักมานาน แถมยังมีเซ็กส์กันเรื่อยๆ
เรียกว่าตัดไม่ขาดซะทีเดียว เหมือนยังเป็นมากกว่าแฟนเก่าอยู่ เจอแบบนี้เข้าไปก็ต้องออกอาการแหง
ส่วนพี่แคน .. ถ้าอยากมีว่านก็ควรจะไปเคลียร์เรื่องกัสให้ชัดเจนได้แล้วไหม ที่คาราคาซังอยู่แบบนี้ก็ความผิดพี่เหมือนกัน
ยกเว้นทั้งหมดมันคือแผนเพื่อให้น้องหึง กระตุ้นความรู้สึกน้องไรงี้ จะกราบมากอ่ะ 55555555555

รอตอนต่อไปค่ะ

[route rover]

น้องว่านเด็กน้อยจริงๆ สงสารจัง

[Oilsaoo]

น้องว่านค่ะ หนูโง่หรือหนูอะไรค่ะ
พี่ละหมั่นไส้ ชอบพี่เค้าก็บอกว่าชอบ
จะได้ไม่เสียใจทีหลัง

[แป้งข้าวหมาก]

โอ้ยยยย.....ว่านเอ๊ยฉันไม่รู้จะว่าไงกะแกดี
อิพี่หงวยจับกดแม่มเลย. 

[mypink801]

ว่านเอ้ยยยยยยยย ถึงจะซื่อแบบนี้แต่น่ารักนะ

[mizue]

น้องว่านเริ่มรู้แล้ว อย่าน้อยก็เรื่องของตัวเอง
อ่านแล้วโคตรดีใจ เอามือกุมอกด้วยความปลาบปลื้ม

ขำอย่างบอกไม่ถูกตอนบทสนทนาของเหล่าพี่ปีสี่
คือไม่คิดว่าแกะตัวนี้มันจะซื่อใสเหลือเกิน
แต่เอาน่ะน้องมันจะเริ่มคิดได้แล้ว เราก็จะงดด่าตอนนึง

ขำคุณเวสบอกน้องว่านช่างเป็นนายเอกที่น่าสงสารโดนพระเอกด่าและคนอ่านยังด่า
ฝากกระซิบบอกน้องนะคะว่าเวลาตักยาตรอย่าลืมถวายเป๊ปทีนพระคุณท่านด้วยนะคะ เผื่อชาติหน้าจะฉลาดกว่านี้ ฮา

[cinpetals]

ว่านเยี่ยม 55555 

[maykise]

ว่านคะ แสดงออกขนาดนี้พี่แคนตายรึยังคะ อ้อนขนาดนี้เสือตายรังพอดี

ตายเถอะ พี่น้องประเภทไหนเนี่ยว่าน กลับไปคิดดูดีๆ

[koikoi]

ทำตัวแบบนี้พี่แคนจะไปไหนได้สยบแทบเท้าเลยค่ะ

[Wordslinger]

ถึงจะไม่ชอบกัส แต่ตอนนี้ต้องขอบคุณนางนะ เพราะนางเลย หนูว่านจึง "รุก" พี่หงวยก่อน ด้วยการเข้าไปกอดแขน ดิฉันว่า ถึงว่านจะไม่ "อ้อน" อย่างนั้น พี่หงวยแกก็ไม่ไปหากัสหรอก เพราะกัสเป็นอดีตไปแล้ว และเพราะพี่หงวยแก "ชอบก็คือชอบ" ไงล่ะ

ขอบคุณคุณเวสต์มากๆ เลยค่ะสำหรับตอนนี้ ความจริงนิยายเรื่องนี้ควรจะมีหลายสิบตอนนะคะ จะได้อ่านอย่างจุใจ สักห้าสิบหรือหกสิบก็น่าจะไม่เยอะเกินไปนัก หึหึ  อยากอ่านยาวๆ ค่ะ

[dekeepstar]

นังน้องว่าหวานหวานค่ะ หนูลองนั่งทบทวนตัวเองนะ
ว่าคิดแค่พี่ชายทำไมต้องห้ามพี่เขาไปเจอแฟนเก่า
ทำไมต้องหวง ทำไมต้องอ้อนให้เขาอยู่ด้วย
หนูลองถามใจตัวเองดูดีๆนะลูกกกกกกกกก
เชอะะะะะ มัวแต่โง่ระวังนังกัสคาบพี่หงวยกลับไปนะ
ฉันจะหัวเราะให้ฟันร่วง ฮี่ๆๆๆ
 
ส่วนพี่หงวยพ่อยอดขมองอิ่มของน้อง
จงอดทน และอดทนให้ถึงที่สุด อย่าเผยไต๋
รอให้นังว่านมันโป๊ะแตกเองดีกว่า สนุกกว่าเยอะ
 

[wijii]

ตายแล้ววว น้องว่านฉลาดขึ้นมาแล้ว กรี๊ดดดดด พี่แคนอย่าทิ้งให้น้องอยู่คนเดียวน้าาา

[VarainDark]

ถ้าเป็นแค่น้องชายแล้วมันเจ็บ
ก็เป็นมากกว่าน้องชายไปเลยสิ

[เก้าแต้ม]

นู๋ว่านพัฒนาขึินอีกหนึ่งสเต็ปแว้ววว

[MyLavenderLand]

ว่านไม่ได้อ่อยพี่หงวยนะ แค่อยากอ้อน อยากให้พี่หงวยเห็นว่านสำคัญกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง จ๊ะ!! เอาที่สบายใจเลยจ๊ะ อิว่าน อิฉลาด (?) อิแบ๊วไม่รู้ตัว มันน่าให้พี่หงวยจัดหนักจริงๆ 5555

[konnarak]

ว่านน่าสงสารอะ อย่ากดดันตัวเองปล่อยไปตามธรรมชาตินะว่าน

[packy]

อิว่านนน  ชั้นว่าตอนหน้าก็ขี่คอพี่เค้าเลยมั้ย
ทั้งหวง ทั้งอ่อย ขนาดเน้
เหนื่อยแทนพี่แคนจริงๆ

[Malimaru]

พ่อหงวยของป้า... พ่อหงวยยื่นติ่งหูมาใกล้ๆป้าสักครั้งได้ไหมลูก
ป้าอยากจะบอกพ่อหงวยว่า พ่อหงวยกำลังจะได้กินลูกแกะจอมมึนแล้วลูก (พูดจบก็แอบดมติ่งหูพ่อหงวยแพร่บ - เดี๋ยว!!)
รออ่านเลยว่าว่านจะเอาตัวออกจากภาวะกลับไม่ได้ไปไม่ถึงยังไงหนอ...

ไม่มาม่าเนอะ... อย่าเลย
แค่นี้ก็สงสารพ่อหงวยมากแล้ว
ลำพังทุกวันนี้ต้องนอนข้างๆน้องแบบไม่แตะต้องโดนตัว พ่อก็ตบะเข้าขั้นฤาษีเต็มทีแล้วค่ะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[Peung002]

นิยายเรื่องนี้ไม่่าชื่อ candy นะคะ น่าจะชื่อ หมาป่ากะลูกแกะ หรือ หนูน้องหมวกแดงทำนองนั้น 5555
เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่านค่ะ สนุกมว๊ากกกก ขอสมัครเป็น FC หมาป่าแคนด้วยคนนะคะ
แต่ลูกแกะว่านนี่ไม่ไหวจะเคลีย นางซึนมากกกกก
จะคอยติดตามตอยต่อนะคะ 

[lnudeel]

พี่หงวยคะ อย่าทำให้หนูว่านลังเลสิแค่นี้ก็โง่จะตายอยู่แล้วววว

[veeveevivien]

Finnnn ไป 3 โลกเลยคร้าาา

ตามอ่านเพิ่งทันนน

ชอบ ว่านมากกกก นางโง่ น่าจะมอบโล่ให้เลย

อ่อยเค้าไปทั่ว ยังไม่รู้อีกว่าอ่อย

 

[GlassesgirL]

ว่านมีหวงนะมีหวงไม่ให้พี่เขาออกไปหาอีกคน นี่มันไม่ใช่แค่พี่น้องแล้ว
ดีใจยิ่งกว่าพระนายได้กันก็คือการที่ว่านเริ่มรู้ใจตัวเองนี่ล่ะค่ะ 55555
พี่แคนต้องสู้นะคะ สตรอง! ค่ะพี่ถ้าจะจีบคนซื่อหนักมากแบบว่านหวานหวาน ฮาาาา

ว่าแต่อะไรกันที่ทำให้เหมือนพี่แคนยังตัดจากกัสไม่ขาด
อาจเพราะความใจดีของพี่หรือเพราะคือคนเคยรักกันนะ
แต่เรื่องนี้จะไม่เป็นประเด็นดราม่าในอนาคตหลังสองคนคบกันใช่ไหม
(ให้ว่านรู้ใจแล้วตกลงคบกับพี่แคนให้ได้ก่อนดีกว่าค่ะ ค่อยกังวลเรื่องอื่น ฮาาาา)
รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ ว่านหวานหวานจะตื่นนอนมาท่าไหนกันนะ พี่แคนจะนอนหลับไหม คึคึ

 

[-west-]

ตอนที่ 13



“เพราะมึง!”


อากาศวันนี้ร้อนอบ ผมถลกแขนเสื้อนักศึกษาสีขาวขึ้นมาไว้บนบ่า ดึงสายเป้เหี่ยว ๆ ติดมาด้วย ก่อนจะปีนโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะเพื่อจะได้ยืนในตำแหน่งที่สูงกว่า ชี้หน้าไอ้โต๋ได้ถนัด โต๋เต๋เพื่อนรักเพื่อนริษยาทำหน้าเหวอ จากตอนแรกที่มึนกับข้อสอบวิชาที่เพิ่งสอบกลางภาคเสร็จไปแล้วยิ่งเอ๋อเข้าไปใหญ่


“อะไรมึง ทำข้อสอบไม่ได้เหรอ”

“ทำได้มากที่สุดเท่าที่เกิดมาเคยทำข้อสอบเลย ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย”

กระโดดลงมาที่พื้น ดึงแขนเสื้อที่ทำกร่างเมื่อครู่ลงมาให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ยัดชายเสื้อเข้ากางเกงเพราะมีสอบอีกตัวช่วงบ่ายแล้วเดินนำไปที่โรงอาหาร ไอ้โต๋ยังไม่เข้าใจ และผมไม่รู้ว่าจะเริ่มโบ้ยความผิดให้มันที่ตรงไหนดี


“มึงหงุดหงิดอะไรเนี่ย”

“ไม่ได้หงุดหงิด ไม่เชิงว่ะ กูไม่ค่อยมีสมาธิ”

“สติและสมองก็เช่นกัน”

“เดี๋ยวนี้มีแล้วโว้ย” เถียงคอเป็นเอ็น “มีน้อยก็นับว่ามีปะวะ”

“ถุด มึงนี่เหลือเกินจริง ๆ มีอะไรก็พูด ไม่พูดกูจะไปซื้อข้าวหมูแดงแล้ว”

“เอาด้วย เดี๋ยวเฝ้าโต๊ะ”

“อย่าอู้ไอ้สากกะเบือ ไปซื้อน้ำมาให้หน่อย เอาน้ำลำไย อยากกินอะไรหวาน ๆ”

พูดถึงน้ำลำไยโรงอาหารวิดวะแล้วนึกถึงใครบางคนครับ ถูกต้องครับ พี่หงวยและน้ำลำไยของเขาเมื่อวันแรกที่เราเข้ามามีส่วนในชีวิตของกันและกัน แหม ว่าแล้วก็ดูโรแมนติกชะมัด ถ้าจู่ ๆ สองสามวันนี้ผมไม่ได้ถูกทิ้งไปแบบงง ๆ ก่งก๊งอยู่คนเดียวว่าทำอะไรผิดไปอะนะ

ผมสั่งน้ำลำไยสองแก้วสำหรับตัวเองและเพื่อนสนิท กลับมานั่งรอที่โต๊ะอีกครั้ง พักเดียวข้าวหมูแดงร้อน ๆ ควันฉุยก็ถูกวางตรงหน้า ไอ้โต๋โซ้ยแทบจะในทันที โดยใช้มือข้างหนึ่งล้วงสมุดสรุปเนื้อหาที่กำลังจะสอบวิชาถัดไปออกมาอ่านไปด้วย


“อ่านรู้เรื่องเหรอวะ เวลาแบบนี้ เสียงก็ดัง”

“ไม่รู้ก็ต้องรู้แล้วว่ะ” โต๋บอกพลางเคี้ยวข้าวหมูแดงตุ้ย ๆ “เมื่อก่อนมึงก็อ่านหนังสือหน้าห้องสอบ เดี๋ยวนี้อะไรวะ เจ๋งแล้วไง้?”

“ไม่ใช่เว้ย พี่แคนบอกว่าวันสอบให้เลิกอ่านได้แล้ว ถ้าเครียดกูจะรนทำข้อสอบไม่ได้เอง”

“แล้ววิชาเมื่อเช้าเป็นไง”

“ก็บอกแล้ว กูว่ารอด”

“เอ?”

“ไม่เอฟก็บุญแล้ว ไอ้กร๊วก!”

โต๋หัวเราะร่วนลงคอ หันไปดูดน้ำลำไยด้วย “เทพแคนติวให้ จะเอาแค่ด็อกเหรอว้า ได้ข่าวว่าปีนั้นพี่แคนท็อปของคลาสเลยไม่ใช่เหรอ เคมีน่ะ”

“ไม่รู้ดิ ไม่ได้ถาม”

“อ้าว ไม่ได้นอยด์เรื่องเรียนแล้วเป็นอะไรวะ หน้ามึงบอกบุญไม่ค่อยรับเท่าไร เหมือนคนชะตาใกล้ขาด”

“ไม่ใช่โว้ย”

ไอ้เชี่ยโต๋เป็นคนพูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรวะครับ! “เรื่องเทพแคนของมึงนี่แหละ”

“ทำไม พี่แคนตุ๋ยมึงไปแล้วหรือไง”

“หุบปากแล้วฟังสักสามนาทีได้ไหมวะ แล้วกูจะปล่อยให้มึงพูดจนเข้าห้องสอบเคมีเลยเอ้า”

“จริงอะ”

“เออ!”

“โอเค เริ่มได้ จับเวลา”

มองนาฬิกาแล้วโซ้ยข้าวหมูแดงเข้าปาก ผมเกลี่ยน้ำหมูแดงจนชิ้นหมูชุ่มแล้วพูดต่อ เป็นน้ำเสียงที่ไม่ดังไม่เบา ค่อนข้างระมัดระวังตัวเองด้วยซ้ำ มันเกิดมาพักหนึ่งแล้ว อะไร ๆ ผมก็พี่แคนไปเสียหมด เขาแทรกซึมเข้ามาในชีวิตประจำวัน อยู่ด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน ทั้ง ๆ ที่วงจรชีวิตเราแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แรกเริ่มก็ไม่ได้รู้สึกตัวเองนัก แต่พอถูกทักบ่อยขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็คิดมากขึ้นทุกที แปรผันตามที่ ใคร ๆ ก็ขู่ว่าผมจะต้องเป็นเกย์ไม่เพราะพี่แคนก็ไอ้ปาล์มแน่ ๆ


“กูว่า กูอาจจะ...หมายถึง บางที กูก็ไม่แน่ใจนะเว้ย นี่แค่สมมติฐาน”

“ว่า”

“คือ มึงต้องเข้าใจกูก่อนว่าอันนี้กูสมมติ ไม่ได้จริงจัง แบบว่า...”

“ผ่านไปครึ่งนาทีแล้ว”

“กูสงสัยว่ากูจะเป็นเกย์ว่ะ”

โต๋เต๋ตักข้าวเข้าปากเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาที่คิดไว้แล้ว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องเมื่อได้ยินชัดแจ้งว่าประโยคเมื่อกี้หมายถึงอะไร

“มึง...พูดจริงอะ”

“กูบอกแล้วว่า...”

“ทำไมคิดงั้นวะ ที่พวกกูแซวนี่แซวกันเล่น ๆ นะเว้ย ไม่ได้คิดว่ามึง....คือแบบ มันก็แค่ตลกดีที่ไอ้ปาล์มจีบมึง แล้วมึงก็ดันไปสนิทกับเกย์อีกคนที่เคยมีปัญหาเรื่องชู้สาวกับไอ้ปาล์ม แต่คือ...กูไม่ได้ตั้งใจแซวให้มึงเป็นเกย์จริง ๆ นะ เฮ้ยว่าน...กูขอโทษว่ะ”
“ไม่ ๆ มันไม่เกี่ยวกับมึงหรอก จริง ๆ ก็เกี่ยวนิดหนึ่ง แต่มันมีเรื่องบางอย่างที่กูรู้สึกว่าไม่ใช่แล้วว่ะ”

“เรื่องอะไร เวลาว้าวเห็นหน้ากูเหรอ”

“ว้าวห่าอะไรวะ”

“ชักว่าวไง กูอุตส่าห์อ้อม โง่จริง”

“ไอ้สัด ไม่ใช่โว้ย” ผมเถียง ที่จริงยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่ว่า... “มึงก็รู้ว่ากูชอบพี่แคนแต่ไหนแต่ไร”

“ชอบแบบไอด้อล”

“เออ แต่หลัง ๆ กูหวง แล้วก็เสียใจด้วย เวลาที่นึกถึงเรื่องของพี่แคนกับพี่กัส ไม่รู้ว่ะ”

“มึงเคยอยากดูดปากพี่แคนไหม”

“ยัง” ผมอ้อมแอ้มตอบ “แต่กู...อยากกอด วันก่อนกูแอบกอดพี่แคนด้วย”

“รู้สึกยังไง”

“ฟิน” ไอ้โต๋อ้าปากค้าง ผมรีบเถียงต่อทันที “กูหมายถึง ก็รู้สึกดี”

“เหมือนตอนจับมือดารา?”

“ไม่เหมือน มันอุ่น ๆ จะให้พูดยังไงดีวะ กูรู้สึกดีเวลาที่พี่แคนอยู่ด้วย” ผมตอบเสียงไม่ดังนัก กรอกตามองรอบตัวว่าไม่มีใครอยู่ในอาณาบริเวณที่จะได้ยิน “ที่จริงกูก็แอบคิด ว่าถ้าเขากอด หรือจับมือกัน กูก็ไม่ได้รังเกียจ”

“ไปลองกับไอ้ปาล์มดิ”

“ไม่ไหวว่ะ” ผมตอบพร้อมทำหน้าแหยง แค่มันบอกว่าชอบตอนนั้นก็อึดอัดจะแย่ “กูคิดแค่กับพี่แคน”

ไอ้โต๋พยักหน้า หยุดกินข้าวหมูแดงแล้ว ส่วนผมก็เพิ่งตักเข้าปากได้คำแรก

“คือมึงกำลังสงสัยตัวเองว่าจะชอบพี่แคน แบบที่ไม่ใช่แมน ๆ ปลื้มกัน”

“ประมาณนั้น”

“แล้วตอนนี้มึงกับพี่แคนเป็นยังไง”

ผมถอนหายใจ ไม่ได้เจอกันเกือบสองสัปดาห์แล้ว มีข้อความกำชับให้อ่านหนังสือสลับกับพักผ่อนบ้าง ผมชวนคุยกลับไป กว่าจะอ่านก็เกือบข้ามวัน บทสนทนาเลยขาด ๆ หาย ๆ ไม่ปะติดปะต่อ ผมยังอยู่ที่เดิม อยู่ห้องเดิม ใช้ชีวิตเหมือนเดิม พอคนที่เคยวนเวียนห่างหายไปแล้วก็รู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะเอาเวลาไปทำอะไรสุดท้ายก็ลงกับหนังสือ เหมือนกับว่าทุกครั้งที่มองสมุดเลคเชอร์ของพี่แคนแล้วตัวอักษรยึกยือพวกนั้นจะทำให้รู้สึกว่าเขายังอยู่ข้าง ๆ ผมเหมือนเมื่อก่อน

“คงยุ่งแหละ”

“โปรเจ็กต์จบที่ทำอยู่ก็เอาไปรวมกับโรบอทด้วยไม่ใช่เหรอ วันก่อนกูเห็นพวกภาคเครื่องกับไฟฟ้าเทสต์หุ่นยนต์อยู่ใต้ตึก ยังเป็นหุ่นยนต์โง่ ๆ ทำอะไรไม่ค่อยได้อยู่ เข้าไปคุยด้วยเขาบอกรอทีมภาคคอมแก้บั๊คอะไรสักอย่าง ดันมารวมระบบตอนสอบมิดเทอมด้วย”

“เออ” ผมบอก ตักข้าวเข้าปากอีกคำ “คิดถึงว่ะ”

“เห็นจากท่ามึงแล้วแหละ”

“แล้วไม่คิดจะทักกูหน่อยเหรอว่าทำไมเงียบ ๆ ซึม ๆ ไม่ห่วงกูเลย ไม่มีใครรักกูเลย”

“กูนึกว่ามึงทำใจเรื่องโดนไทร์อยู่” ว่าแล้วหัวเราะลงคอ ผมดูดน้ำลำไยจากแก้วมาพ่นใส่หนึ่งที ไอ้โต๋หลบทันแต่ไม่วายจะกวนตีนต่อ “ไงครับเพื่อนว่าน เทอมนี้ว่าจะดรอปหนีกี่ตัว”

“ไม่ดรอปเว้ย กูจะท็อปให้ดู”

“ให้มันจริง แล้วเรื่องพี่แคนมึงคิดจะทำยังไงต่อ”

“เอาจริงนะ กูว่าจะลองจีบพี่แคนดู”

“ไหนตอนแรกบอกไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นเกย์หรือเปล่า เสือกจะจีบผู้ชาย ถุย”

“ก็ลองจีบไง จะได้รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง ถ้ามันขนลุก กูก็อาจจะแค่สับสนแล้วก็หวงของเป็นเด็ก ๆ”

“เออ ก็ลองดู”

“แต่ว่า” ปัญหาหลักคือตรงนี้ครับ ผมจ้องหน้าไอ้โต๋ ทำท่าจริงจังที่สุดเท่าที่จะทำได้ “จีบคนอื่นแม่งต้องทำยังไงวะ”

โต๋เต๋ยิ้มเผล่ ตอบผมด้วยคำถามที่เย็นชาที่สุดเท่าที่เพื่อนสนิทคนหนึ่งจะทำได้

“ถ้ากูจีบคนเป็นจะโสดแบบนี้เหรอวะ ไอ้กร๊วก!”




ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
อยากเจอเหลือเกินนน

เพลงในไอจูนผมคำราม กู่ร้อง ผมนั่งขัดสมาธิอยู่ในห้อง เปิดโทรทัศน์ทิ้งไว้ไม่ให้เสียงเงียบ มือพิมพ์ข้อความลงไปในโปรแกรมนกลาร์รี่แล้วไถเล่น มันว่างเปล่าไปเสียทุกอย่าง พี่แคนไม่สนใจ ไอ้โต๋ก็โดดผลุงไปเล่นเกมหลังจากสอบตัวสุดท้ายของมันเสร็จ ส่วนผมน่ะเหลือฟิสิกส์อีกตัว ตัวนี้ดรอปหนีมาจากเทอมที่แล้ว ระดับความเครียดของผมอยู่ในเกณฑ์ปกติ ไม่ใช่คนเก็บเอาเรื่องอะไรมาคิดหลังจากผ่านมาหรือยังไม่เกิดขึ้น ข้อสอบก็เช่นกัน อาจกังวลนิดหน่อยแต่ก็ไม่ถึงขั้นสติแตก จะถอนรายวิชาหรือไม่ค่อยตัดสินใจตอนรู้คะแนน พี่แคนเคยบอกว่าที่จริงแล้วผมควรรู้ตัวตั้งแต่ออกจากห้องสอบ เผื่อวิชาไหนอาจารย์ไม่บอกคะแนนกลางภาค หรือบอกช้าเกินกำหนดส่งเรื่องถอนรายวิชาจะได้ตัดสินใจทัน ซึ่ง...ผมไม่อิน ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ว่าทำไมคนเราถึงคาดเดาคะแนนตัวเองได้ ถ้ารู้ตัวว่าทำแล้วผิดก็ไม่ทำตั้งแต่แรกสิวะ หลังจากถามคำถามนั้นก็โดนตบหัวไปหนึ่งที
ความจริงแล้วพี่แคนชอบตบหัวผมบ่อยพอ ๆ กับลูบเบา ๆ คล้ายเอ็นดู เพราะพี่แคนเป็นแบบนี้ ทั้งใจดีแล้วก็อ่อนโยนในบางครั้งผมถึงเสพติดความแคนไปเสียทุกอย่าง แต่สอง หรือสามสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้เจอกัน บางวันผมอยากขึ้นไปเคาะห้องพี่อาร์มมาก ติดก็แต่คีย์การ์ดของคอนโดสามารถเปิดได้เฉพาะชั้นของตัวเอง เวลาที่จะไปหาพี่อาร์มถึงต้องขอการ์ดแผ่นเล็ก ๆ จากเจ้าของห้องก่อนทุกครั้ง แต่ผมไม่รู้จะติดต่อพี่อาร์มยังไง รายนี้ก็พอกันกับพี่หงวย แชทถามวันนี้อีกสามวันตอบ ไม่รู้ยุ่งอะไรกันนักหนา


กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn อ่านหนังสือบ้างหรือเปล่า มีสอบฟิสิกส์อีกตัวไม่ใช่เหรอ

คุณแมวดำผู้ห่างหายจากวงการทวิตเตอร์ทักขึ้นขณะที่ผมกลิ้งตัวลงบนเตียง ช่วงสองสัปดาห์ที่ผ่านมานายกวินทร์ไม่ปรากฏตัวเลยสักนิด หายไปพร้อม ๆ กับพี่แคน ใคร ๆ ก็ทิ้งว่าน ว่านเสียใจ


ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ยัง ไม่มีอารมณ์อ่าน มึงทำไร

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn งาน

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl เออ ทำไปเหอะ จะไปหาเช่าการ์ตูนแล้ว

กวินท์ @c8o9yl เมื่อสักครู่
@Wannwannwannn อ่านหนังสือไป

ว่านหวานหวาน @Wannwannwannn เมื่อสักครู่
@c8o9yl ไม่มีอารมณ์โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

พิมพ์ย.ยักษ์ยาวเหยียด กลิ้งตัวไปมาพักใหญ่ก็ลุกขึ้นอาบน้ำ ทว่าหลังจากออกจากห้องน้ำกลับเจอเซอร์ไพรส์บนเตียง พี่หงวยนั่งตาลึกโหลสภาพเซอร์ขั้นสุด


“เฮ้ย มาไง”

“ลงมาจากห้องไอ้อาร์ม”

เขาชี้ขึ้นไปข้างบน แบบนี้ก็แปลว่าอยู่ใกล้ ๆ กันตลอดสิวะ “ไม่มาหาว่านมั่ง เครียดจะแย่อยู่แล้ว พี่แคนไม่ห่วงว่านเลยอะ นี่เด็กในปกครองพี่นะเว้ย”

“กูยุ่ง มึงเห็นสภาพกูไหม”

โอเค เก็ต พี่แคนแค่ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง หลักฐานดำมืดใต้ตา โทรมกว่าพี่แคนในอุดมคติเป็นไหน ๆ

“แล้วข้อสอบทำได้ไหม เครียดหรือเปล่า”

“โห มาถามเอาป่านนี้”

“ก็กูยุ่ง โปรเจ็กต์แม่งค้างคอขวดอยู่ที่ฝั่งกู อย่างอแงไอ้ห่ะว่าน เดี๋ยวตบกะโหลก”

“โวยวายไปงั้นแหละ” ที่จริงไม่ได้น้อยใจอะไรหรอก พอเข้าใจ แต่คนมันคิดถึงนี่หว่า “เก๊าะอยากเจอ”

คราวนี้ไม่มีใครพูด พี่แคนมองผม เป็นสายตาที่ไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่มันสามารถทำให้ผมรู้สึกเขินนิด ๆ เมื่อได้สบเข้ากับตาตัวเองโดยตรง มือใหญ่วางบนหัว ไม่มีคำพูดให้หายคิดถึง แต่ผมกลับรู้สึกว่า บางที ไม่แน่...สิ่งที่ผมรู้สึก พี่แคนก็อาจจะคิดคล้าย ๆ กัน


“สอบตัวสุดท้ายวันไหน”

“วันศุกร์”

“ขอกูงีบครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวไปเดินเยาวราชกัน แล้วค่อยกลับมาอ่านหนังสือ”




เยาวราชยังคงเป็นเยาวราช ผมมาที่นี่ครั้งแรกตอนปีหนึ่งกับไอ้โต๋ ตระเวนกินของอร่อยทุกอย่างตามหัวข้อกระทู้พันทิปจนอิ่มพุงแตกไปข้าง วันนี้ร้านรวงแถบนี้ยังเหมือนเดิม เคยเดินไปจนถึงสะพานพุทธ ซื้อเสื้อสกรีนลายแว้น ๆ กับบุหรี่นอกราคาแพงมาลองกันคนละตัว ไอ้โต๋ดูดเป็น ส่วนผมซัดเข้าไปเฮือกหนึ่งก็ไอจนน้ำหูน้ำตาไหล สูบไปได้สองทีก็จำใจทิ้งด้วยความเสียดายสุด ๆ
ตอนนั้นกับวันนี้ แตกต่างกันชัดเจน พี่แคนพาผมนั่งแท็กซี่ ไม่ได้ขับรถมาเพราะกลัวหลับใน ที่จริงแล้วเขาดูเหนื่อยมาก แต่ก็พาผมออกมาเพราะบอกว่าอยากคลายเครียด แสงสีส้มสลับกับตึกแดง ๆ ไม่ทำให้ผมสดชื่นเท่าไร แต่ของกินตามรถเข็นนี่แหละที่ยังตื่นตาตื่นใจเสมอ ๆ ไม่มีสะพานพุทธแล้ว แต่เยาวราชก็ไม่ได้แย่ ไฟสีแดงสลับกับป้ายสีส้ม เสียงตะหลิวตบกะทะดังรายทาง พ่อค้าเกาลัดแข่งกันยื่นสินค้ายัดใส่มือผู้คนที่เดินผ่านไปมา

เราเริ่มกันที่คั่วไก่ในซอกหลืบของย่านการค้า หน้าร้านและโต๊ะนั่งดูไม่ถูกสุขอนามัยแต่มาทีไรคนก็เต็มตลอด ผมได้นั่งโต๊ะร่วมกับวัยรุ่นหญิงสามคน สองในหนึ่งสนใจพี่แคน ส่วนอีกคนมองผมเป็นระยะเหมือนจะหาความประหลาดจากการแต่งตัว เสื้อคอกลมเหลือ ๆ จากที่ทำขายรุ่นพี่งานรับปริญญาปีที่แล้วครับ สกรีนหลังด้วยชื่อคณะกับมหาวิทยาลัย กางเกงขาสั้นพอดีเข่า ส่วนพี่แคนก็ไม่ต่างกัน แค่เสื้อยืด I am basic เรียบ ๆ ลายตัวอักษรดาด ๆ แต่แม่ง ใส่แล้วเน้นนมชะมัด


“คนละถ้วยแล้วกัน หนึ่งถ้วยกินได้สามคำไม่ทันอิ่มหรอก เสร็จแล้วจะได้ไปฟาดอย่างอื่นต่อ”

เป็นความคิดที่ดี พี่แคนสั่งคั่วไก่มาสองจาน ไม่นานเส้นร้อน ๆ คั่วกับไก่และซากผักสลัดก็เสิร์ฟพร้อมทาน รสชาติดีเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมองฝูงหนูวิ่งขวักไขว่ในตรอก รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนางเอกดิสนีย์ อยากสคริปเท้าสะบัดกระโปรงร้องเพลงคุยกับหนูเสียเหลือเกิน


“พี่แคนดูหนูตัวนั้นดิ ตัวอย่างกับแมว”

“ไอ้สัด ใช่เรื่องที่จะมาชวนดูตอนกินไหม”

“เฮ้ย โรแมนติกดีออก” เหมือนเที่ยวสวนสัตว์ไง ผมหัวเราะ ก่อนที่จะพบว่าสายตาคมของอีกฝ่ายจับจ้องมา หา! เชี่ยว่าน เมื่อกี้มึงพูดคำว่าโรแมนติกไปกับพี่แคน

“ว่าน...ผม...ผมหมายถึง”

“ช่างเหอะ” เขาตัดบท ซึ่งเป็นการดี พี่แคนม้วนเส้นจันท์ใส่ตะเกียบ ฟาดที่เหลือต่อด้วยสีหน้าไม่ทุกข์ร้อน แต่คนที่หน้าเห่อแดงกลับเป็นผม ขอบคุณที่ความมืดสลัวของกลางคืนที่ช่วยซ่อนมันเอาไว้ ปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่ม ถึงอยากจะจีบพี่แคนก็เถอะ มันก็อาย ๆ ยังไงไม่รู้ที่จะต้องเริ่มก่อน

“เดี๋ยวกินขนมปังปิ้งไหม”

“อาหารทะเลแถว ๆ นั้นก็อร่อย”

“กูชอบกินน้ำทับทิมที่ขายแถวนั้น”

นึกถึงขวดพลาสติกตามรถเข็น ที่จริงรสชาติมันก็ไม่แย่นัก แต่การตลาดของพวกนี้น่ากลัว กระนั้น ยอมรับว่ายังไม่สู้เกาลัดคั่วที่เดินผ่านทีไรต้องยัดใส่มือให้ผมชิมจนอิ่มแปล้แม้เดินแค่ครึ่งทาง

เราจบทัวร์มินิแดกกันที่ร้านรถเข็นขนมหวาน ท้องตึงจนแน่น โต๊ะสังกะสีที่ผมนั่งถูกตั้งเลยจากขอบฟุตปาธ คู่รักชายหญิง กลุ่มเพื่อนฝูง แม้กระทั่งพ่อแม่ที่พาลูกเล็กมาเดินเล่นครองเกือบเต็มพื้นที่ พี่แคนสั่งแปะก๊วยนมสด ส่วนผมเป็นบัวลอยงาดำน้ำขิง คนละถ้วย แต่ตั้งวางตรงกลาง สลับกันกินถ้วยนั้นทีโน้นที เป็นวันที่ผมใช้เวลาไร้สาระกับพี่แคนมากที่สุด ไม่มีข้ออ้างเรื่องหนังสือ ไม่มีคำพูดในเชิงธุระ แค่มาเที่ยว หรือจะพูดให้ดี คล้าย ๆ กับเดทนั่นแหละ


“โปรเจ็กต์จบนี่เครียดมากเลยเหรอ”

ผมถาม เป่าน้ำขิงร้อน ๆ ในช้อนก่อนเอาเข้าปาก ระหว่างนั้นมีนักดนตรีเล่นเครื่องดนตรีจีนสักอย่าง ผมไม่รู้จักเดินผ่านมา จำใจแบ่งเศษเงินที่เหลืออยู่ติดกระเป๋าให้เพื่อตัดรำคาญ ผมต้องการอยู่กับพี่แคน ในเวลานี้หมายถึงแค่สองคนเท่านั้น

“ก็เครียดกว่าคนอื่น ปกติแล้วส่วนมากโปรเจ็กต์จบจะทำคนเดียว แล้วแต่เอก เอกกูคนอื่นทำเดี่ยว”

“แต่เพราะจะทำประกวดเลยรวมกันสามคนว่างั้น”

“ไม่เชิง” เขาว่า คนน้ำแข็งในถ้วยแปะก๊วยไปด้วย “พวกกูทำเรื่องนี้กันมาตั้งแต่ปี 2 เป็นลูกมือรุ่นพี่ที่เริ่มคิดไอ้โรบอทนี่ก่อน เขาชนะมาทุกปี ที่จริงภาคคอมเพิ่งมีส่วนร่วมก็ปีนี้แหละ”

“งั้นเหรอ ชนะแล้วได้อะไรอะ เงิน?”

“ทุนไปเรียนโทที่เยอรมัน”

“จริงดิ เจ๋งว่ะ” ผมพูด แม้ลึก ๆ เกิดความรู้สึกแปลบ ๆ ในอก เป็นคำสาปแช่งที่แสนจะเห็นแก่ตัวว่าไม่อยากให้พี่แคนชนะ ไม่อยากให้เขาอยู่ไกลสายตา

“แต่ไม่ได้ทุกคนหรอก อาจารย์ต้องคัดอีกที”

“อ้อ เหรอ แต่ผมชอบเยอรมันนะ พูดแล้วนึกถึงไส้กรอก”

“เบียร์”

“ฟุตบอล”

“ต้นกำเนิดด้านวิศวกรรม”

“สาวฝรั่งนมใหญ่”

“ไอ้นั่นของผู้ชายก็ไซส์ยุโรป”

“พี่แคนเสื่อมว่ะ” ผมสบถ ส่วนเขาหัวเราะไม่สะทกสะท้าน

“แปลกตรงไหน ใคร ๆ ก็ต้องมีเรื่องเซ็กส์อยู่ในหัว มันเป็นพื้นฐานของมนุษย์ เรื่องธรรมชาติ”

“แต่ผมรับไม่ได้นี่หว่า” คนบ้าอะไรจะพูดถึงจู๋คนอื่นหน้าระรื่น ไม่ใช่ผมคนหนึ่งล่ะ

“มึงรู้ไหมว่าน เมื่อก่อน ในอดีต ธรรมชาติของคนมีแค่สองอย่าง กิน กับสืบพันธุ์ กูโคตรชอบ เคยอ่านนิยายเรื่องหนึ่ง ตัวเอกกำลังกิน พออยากก็ลุกขึ้นมาทำ แล้วก็กินต่อ ชีวิตมันก็แค่นี้ วิวัฒนาการต่างหากที่กำหนดกฎเกณฑ์ว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ เซ็กซ์ในยุคโบราณไม่ได้กำหนดด้วยซ้ำว่าจะเป็นเพศไหน น่าตลก จู่ ๆ เรื่องธรรมชาติก็กลายเป็นเรื่องผิดธรรมชาติ”

“ผมไม่ได้มองว่าผิดธรรมชาติ แค่มันไม่ควรพูด”

“ตัดเรื่องเพศออกไป ต่างอะไรกับที่มึงพูดถึงนมผู้หญิง”

เขามองผม เป็นสีหน้าที่ไม่ได้ตั้งคำถาม คล้ายจะเยาะเย้ยมากกว่าว่าผมหาคำตอบไม่ได้แน่ ถูกต้อง ผมไม่เห็นความแตกต่างของมัน และเข้าใจได้ดีว่าทำไมพี่แคนถึงไม่คิดจะปกปิดรสนิยมของตัวเอง เพราะมันคือธรรมชาติ มันคือตัวตนที่แท้จริง

“ที่บ้านพี่ว่าไง รู้ใช่ไหมที่พี่ชอบผู้ชาย”

“รู้” คู่สนทนาตอบเสียงเรียบ “ไม่ได้เปิดตัวอะไรหรอกนะ แต่อยู่ ๆ ไปเขาก็รู้เอง ไม่มีใครตื่นเต้น ที่จริงแล้วกูไม่ได้เป็นที่สนใจเท่าไรหรอก”

“เรื่องที่พี่อยู่กับพ่อน่ะเหรอ”

“อืม” เขาว่า ยกน้ำชาในแก้วใบเล็ก ๆ ขึ้นจิบ มันไม่ร้อนเหมือนทีแรก คงอุ่นกำลังดีอีกฝ่ายถึงกระดกรวดเดียวหมด “ที่จริง พ่อกูทำแม่ท้องตั้งแต่มัธยม ท้องก่อนแต่งน่ะ พ่อเป็นนักเรียน แม่เป็นนักร้อง ปู่ย่ากูไม่อยากยอมรับเท่าไร แต่เขาก็ยอมให้แม่เข้าบ้าน ไม่มีการแต่งงาน ปล่อยให้กูคลอดออกมาแล้วแม่ก็ทิ้งพ่อไปแต่งงานใหม่ตั้งแต่พ่อยังไม่ทันจบปริญญาตรี”

ไม่รู้ว่าทำไมถึงตอนนี้ผมถึงรู้สึกเสียใจไปด้วย พี่แคนไล้ปลายนิ้วกับขอบแก้วช้า ๆ “แม่กูแต่งงานกับนักธุรกิจ ถ้าพูดถึงมึงคงรู้จัก ตอนนั้นพ่อยังเป็นแค่ลูกคนรวยที่เรียนไม่จบ เข้าใจได้นะ กูไม่ใช่คนที่ใคร ๆ อยากให้เกิดมาแต่แรกอยู่แล้ว”

“แต่ว่า พ่อพี่แคนก็เลี้ยงพี่แคนมาตั้งแต่เด็ก จนถึงตอนนี้...”

“เลี้ยงไว้แก้แค้นล่ะมั้ง ลูกของแม่กูกับผัวใหม่ไม่ค่อยเป็นโล้เป็นพายน่ะ เวลาเจอหน้ากันตามงานสังคมพ่อกูก็อวดเรื่องที่กูเรียนได้ดีจนน่าหมั่นไส้ เลี้ยงมาคนเดียวได้ขนาดนี้ก็คงพอเหยียดอีกฝ่ายได้”

“เขาภูมิใจในตัวพี่ไง”

“มึงนี่นะ มองโลกในแง่ดีไปไหม”

“พี่แคนนั่นแหละ อคติอะไรเล่า เขาเลี้ยงพี่มา ถ้าไม่รักก็จับกรอกปากตั้งแต่เด็กไม่ง่ายกว่าเหรอ จะทนเลี้ยงเด็กที่ตัวเองเกลียดมาทำไม อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ผมว่าแม่พี่แคนก็ต้องรักแล้วก็ภูมิใจในตัวพี่เหมือนกัน ไม่ใช่ไม่มีใครสนใจหรอก แต่พ่อน่ะอาจจะแสดงออกไม่เป็น ส่วนแม่ก็ไม่ได้อยู่ในฐานะที่แสดงถึงความรักออกมาได้ตามที่ใจอยาก จริงไหม”

“พูดเสียยืดยาว เกิดมาฉลาดอะไรตอนนี้ หืม”

เขาประสานมือ เอาคางวางตรงกลาง มุมปากยกยิ้มนิด ๆ คล้ายกับเรื่องที่ผมเล่าเป็นนิทานหลอกเด็ก “เรื่องอื่นผมอาจจะโง่ แต่เรื่องครอบครัวน่ะ ผมเก่งกว่าพี่แคนแน่ ไว้วันหลังพาไปเล่นที่บ้าน รับรอง พี่จะต้องเข้าใจว่าพ่อแม่ใคร ๆ ก็รักลูกกันทั้งนั้น”

“ครอบครัวของแต่ละคนไม่เหมือนกันหรอกว่าน”

“ทำไมดื้ออย่างนี้นะ” ถึงทีผมพูดบ้าง กลับเรียกเสียงหัวเราะได้จากอีกฝ่าย ไม่เกรงใจกันเสียเลย

“กินแปะก๊วยคำสุดท้ายได้แล้ว เดี๋ยวกลับกัน พรุ่งนี้มึงต้องตื่นมาอ่านหนังสือ”

“อย่าพูดเรื่องหนังสือได้ไหมเล่า เวลาแบบนี้”

“เวลาแบบนี้ทำไม”

“ก็ว่านมาคลายเครียด” ผมพูด ไหวไหล่ไปด้วย เดี๋ยวนี้ฉลาดขึ้น ไม่ยอมให้พี่แคนจับได้หรอก

“ไม่เห็นมึงจะเหมือนคนเครียด เหมือนเด็กอยากออกมาแรดมากกว่า”

“ไอ้พี่แคน”

“ถ้าเติมว่าหงวยเดี๋ยวกูงัดออกมาให้ดูเดี๋ยวนี้เลย”

ผมได้แต่ยกนิ้วกลางชูใส่หน้ามันแรง ๆ ไปหนึ่งที พี่แคนหัวเราะร่วน เรียกเก็บเงิน หลังจากนั้นก็พากันออกมาจากแหล่งที่เต็มไปด้วยร้านรวง ยิ่งดึกเยาวราชยิ่งคึกคัก เดินเบียดผู้คนจนพลัดหลงกับพี่แคนไปครั้งหนึ่ง ก่อนที่มือผมจะถูกจับ ประสานและดึงนำทางออกจากบริเวณแออัดไปด้วยกัน

ความรู้สึกอุ่น ๆ ไล่จากฝ่ามือ แล่นริ้วขึ้นมาสู่หัวใจ ใจผมเต้นแรง ถี่ สิ่งที่ทำต่อไปคือมองปลายเท้าที่ก้าวให้ทันผ้าใบเหยียบส้นของคนข้างหน้าให้ทัน เมื่อหลุดจากบริเวณที่คลุ้งไปด้วยเสียงจอแจและกลิ่นเหงื่อแล้วพี่แคนก็ปล่อยมือออก แต่กลายเป็นผมเองที่ยังยื้อจับเอาไว้

“หนาว”

พูดทั้ง ๆ ที่หน้าร้อนผ่าว พี่แคนไม่ว่าอะไร ผมไม่อาจรู้ได้ว่าเขามองมาด้วยสายตาแบบไหนเพราะตัวเองเอาแต่ก้มหน้า เห็นล้อรถแท็กซี่ผ่านไปหลายคัน สามในนั้นเป็นสีฟ้า ไม่รู้ว่าไม่ว่าง ไม่ไป หรือพี่แคนไม่ยอมเรียก แต่เราก็ยืนอยู่ข้างถนนแบบนั้น มีเสียงเพลงบรรเลงของลุงคนที่เล่นดนตรีแลกเศษเงินแว่วมาพักใหญ่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เมื่อกี้ยังไม่รู้สึกว่าเพลงบรรเลงนั่นจะเพราะและพาให้ผมเคลิบเคลิ้มได้มากเท่านี้เลย




TBC

นังหวานจะรุกพี่แคน(?) แล้วค่ะ
ตอนหน้ามีพัฒนาการแน่ ๆ หลังจากคนอ่านเม้น โอ๊ยยยยยยย อีว่านนนน มาซะหลายคนในตอนก่อน (ฮ่า) คอยดูกันว่าพุธหน้าว่านจะจีบพี่แคนยังไงโนะ
#Candynovel

[cho_co_late]

โอ้ยยยยย ตอนนี้สั้นจุง อยากให้จับมือกันไปนานๆ
ถ้าพี่แคนเห็นว่าว่านนางรู้ตัวแล้ว พี่แคนจะรุกหนักกว่าเดิมมั้ยน้าา
ว่านก็อ้อยได้เสมอตัวเสมอปลาย ชอบๆ 5555555

นี้แว่บจากอ่านหนังสือสอบมาดูว่ามีเรื่องอะไรอัพบ้าง คลายเครียดตามว่านเลย
ว่านเหลือสอบตัวเดียว เราเพิ่งจะเริ่มสอบจย้า
รอตอนต่อไปนะคะพี่เวสต์ จุ้บจุ้บ

[Viewonohm]

รุกเลยค่ะ รุกเลยยย

[veeveevivien]

ว่าน "ขี้อ่อย" มากกก รุ้ตัวป่ะ

แต่เค้าชอบบบบ