หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[่patsaporn]

เฮ้ยพี่โจ๊กดีอ่ะ แกคงรำคาญเพื่อนแกมัวยึกยักย่ำไยอยู่ได้ เชิญขึ้นรัยรางวัลตัวแสดงประกอบชายยอดเยี่ยมค่ะพี่
คือจะรอพี่แคนมันหนีหน้าน้องเพราะอาจกลัวใจ กับรออิน้องว่านตามหาพี่แคนยิกๆๆ คงอีกนาน
แต่พี่แคนคะ 20 วันนี่มันนานมากกก ที่พี่ทิ้งว่านน้อยไว้กับความสับสน ใจร้ายอ่ะพี่
ว่านแรดว่ะ รถกจูบเขาก่อน อะไรจะขึ้นนั่งตักแลกจูบขนาดนั้น วรั้ยๆๆๆ แต่พี่ก็ชอบมากค่ะ ได้ใจ

ขอบคุณค่ะ

[Kelvin Degree]

จะจับมือกันได้นานขนาดไหน???

หรือจะจับกันไปตลอดกาล,,,

[evz]

ตอนนี้พี่โจ๊กเป็นพระเอกค่ะ ถ้าไม่มีพี่โจ๊กว่านคงได้กลับไปนอนร้องไห้ฟูมฟายจริงๆ
ส่งโต๋เต๋ไปเป็นรางวัลค่ะ 5555555
หลังจากรู้ตัวนุ้งว่านหวานๆนี่ก็พัฒนาแบบก้าวกระโดดมาก หมั่นไส้สุด
แค่ลูกอมมันเผ็ดก็คายทิ้งไปสิ นี่อะไรรรร มีจงมีจูบ ไม่ธรรมดาจริงๆ 5555
ส่วนพี่แคนนี่โปรสุดเมพมาก ชอบน้องขนาดนั้นก็ทนไม่ยอมมาเจอได้
ไม่สงสารน้องเหรอต้องมานั่งโง่ๆรอตั้งหลายวัน 555

[shoi_toei]

อ้ากกกกก ถั่วงอกน้อยโตเต็มวัยแล้วววว

ตอนนี้น่าร้ากกกกก

[wijii]

น้องว่านไม่ซื่อแล้วค่ะ น้องว่านเค้ารุกแล้วค่ะ

[ender_m]

อ่านตอน14เป็นตอนแรกซะ วะฮ่ะๆ ชอบเนอะน้องว่านเนี่ย มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งด้วย

ทีมโจ๊ก ถ้าจะทำขนาดนี้ หักคอเลยเถาะ

[มิวมิว]

อ่านเรื่องนี้แบบรวดเดียวจบภายในคืนเดียว โอ๊ยยยยยทำไม่เรื่องนี้สนุกอย่างงี๊

ไหนจะน้องว่านเด็กซึนกับเทพแคนจอมวางแผน อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังเลยค่าาา

ชอบเนื้อเรื่องแบบนี้ที่สุด ส่วนตอนสุดท้ายแอบน้ำตาซึมสงสารน้องว่าน

อยากอ่านต่อๆๆๆๆจนหยุดไม่ได้เลยทีเดียว

[ToeyTato]

ทนได้งัยอ่ะ20วันเลยนะอิพี่แคนนี่ก็นะ

[inspirer_bear]

พี่แคนหายไปทำอะไรมานิ ให้ว่านรู้สึกตัวหรือ ไปเคลียร์กะคนนั้น เราอยากรู้นะนี้

[นอนกินแรง]

กามเทพโจ๊ก สุดยอดจริงๆ อยากอ่านต่อแล้ว

[mizue]

ถ้ามีบทเพื่อนพระเอกแห่งปีกดโหวต WEST01 พี่โจ๊กค่ะ

เอามือกุมอกน้องว่านเริ่มฉลาด และเหมือนกำลังจะเดินทางไปได้ด้วยดีในนิยายเรื่องนี้
แต่.....เรารู้นะว่าคุณเวสจะต้องตลบหลังแน่ๆ ต้มน้ำรอ
น้องกัสจะต้องโผล่มาพร้อมเล่นใหญ่แน่นอน แถมปาล์มอีก สองคนนี้มันจะต้องไม่ได้มาดี แอบลุ้นไว้ก่อนล่วงหน้า

ป.ล. อ่านความเห็นที่คุณเวสทิ้งท้ายแล้วขำมาก รู้สึกเหมือนคุณแม่ที่ชอบแกล้งลูกยังไงงั้น
แต่แอบไปอ่านคอมเมนท์ของคนอื่นที่แซวน้องว่านมันก็ขำจริงๆ (ฮา)

[Tatangth]

ซักทีนะว่าน ถถถถถ

[maykise]

ว่านนน นังว่านนนถวายตัวให้ผู้ชายย ไปจูบเขาก่อนได้ไง พี่แคนชักตายยังตอนว่านไม่อยู่ สกรีมไปกี่รอบละอยากรู้

งานนี้ให้ความดีความชอบแก่พี่โจ๊กค่ะ ก่อนที่น้องจะไปร้องไห้งอแงเพราะผู้ชายไม่สนใจจริงๆ 5555555

[lovenadd]

คือดีน่ะพี่โจ๊ก

[utamon]

น้องว่านขี้อ่อยอ่ะ อ่อยมากกกกกกกกกกกกกกก 

เราขอเป็นFCพี่โจ๊กเลย เด็กมันไม่รู้จะพึ่งใครล่ะ พี่โจ๊กทำดีๆ
กว่าจะรู้เรื่องนี่ต้องมีเจ็บตัวกันบ้าง หึหึ

[mystery Y]

พี่โจ๊กสงสารอิว่านว่างั้น!? เลยจัดการให้ เยี่ยม!

[lovenadd]

พี่แคน ถ้าจะห่วงขนาดนั้นน่ะ

[toshika]

ตามอ่านมาครึ่งวัน อิพี่แคนนนนน นี่แผนล่อลวงเด็กของแกหราา หายกริบขนาดนี้นึกว่าแกล้งตายไปล่ะ

คบๆกันสักทีเถอะ เราลุ้นทุกตอนเลยยย รอติดตามนะคะ

[minenat]

โอ้วยยย ขอบคุณโจ๊กแ้วยนะว่าน 

[lukYRKM]

แผนพี่โจ๊กนี้เด็ดจริงๆ  เอาซะพี่แคนวิ่งกลับมาหาว่านแทบไม่ทัน

[Malimaru]

ป้าแอบจุดพลุแทนพี่หงวยไปแล้วหลายลูก
วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ในที่สุดว่านมันก็ตกหลุมที่พ่อขุดเอาไว้แล้วนะ
หว่านพืชหวังผลได้แล้วนะลูก ออกดอกเต็มต้นจนหอมหวานไปหมดแล้ว
(ไอ้ที่ชิมไปผ่านลูกอมคงจะพอยืนยันความอร่อยเหาะได้เนอะ)

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วซีคะ อยากรู้ว่าพี่หงวยจะจับน้องมาตีตราจองได้หรือยัง
เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[verdaslyful]

  โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยฟินเริ่มพัฒนาแล้ว

พี่แคนนนนนนนว่านน ว่านซึนไม่ไหวเหนื่อยแทน 55555555555555

[NuTonKaw]

ท่านโจ๊กกกกกก ชูมือคารวะ

[akichan]

อยากให้มาต่อเร็วๆจัง
อ่านแล้วกระชุ่มกระช้วยหัวใจมาก!!

[gloyjai]

รอออออออออออ

[zombi]

คนละชั้นจริงๆ
แผนของพี่หงวยช่างล้ำลึกนัก แต่โดนพี่โจ๊กป่วนไปแล้วนะ555

[MUSIX]

ตบะแตก!!!!!!!!!
งานนี้ตบะแตกทั้งคู่เลยค่าาาาาา 5555555
จัดการนังเด็กซื่อบื้อนี่สักทีเถอะพี่หงว- เอ้ย! พี่แคน
ขนาดนี้แล้วไม่ต้องลองใจกันแล้วจ้า คนอ่านลุ้นจนจะราดแล้ว
 

[เกสรทอง]

แกร๊าสสสส  รอคอยตอนหน้าไม่ไหวแล้ว อ่านวันเดียวจบ ถถถถถถ อีน้องว่านกว่าจะรู้ตัว ขี้อ่อยยิ่งกว่าพี่หงวยซะอีก แล้วเมื่อไหร่พี่หงวยจะยัด...ไม้ตายออกมาเผด็จศึกนี่ หึหึ 

[-west-]

ตอนที่ 15



โพล้เพล้เต็มทน ท้องฟ้าเป็นสีซ้อนกันระหว่างส้มและคราม เมฆริ้วลอยเกลื่อน ไม่จับตัวเป็นก้อนหนา แต่มากพอจะทำให้ท้องฟ้าไม่จืดชืด ผมไม่เห็นพระอาทิตย์แล้ว มันน่าจะลาลับไปกับยอดตึกของมหานครใหญ่ ผู้คนเดินกันขวักไขว่บนฟุตปาธ มีรถมอเตอร์ไซค์รับจ้างวิ่งสวนเลนให้คนเมืองเป็นฝ่ายหลบครั้งคราว ส่วนการจราจรยังคงแน่นขนัดเหมือนทุกเย็น รถเมล์ที่มาถึงป้ายก่อนเราเมื่อครู่จอดแน่นิ่งอยู่เบื้องหลัง มือของผมชื้นแต่ก็ไม่คิดจะปล่อย

เราเดินกันมาเชื่องช้า ไม่เร่งรีบ ผมมองเห็นปลายเท้าตัวเองกับอิฐรูปตัวหนอน พี่แคนดึงให้หลบคนบ้างเป็นครั้งคราว มันไม่ได้เรียบง่าย สวยงาม และโรแมนติกเหมือนในหนัง ควันรถและมลพิษลอยอยู่ในอากาศ เสียงของแตร เครื่องยนต์ ทุกสิ่งที่บ่งบอกถึงความเป็นกรุงเทพกำจายอยู่รอบตัว ทว่าสิ่งที่อยู่ข้างใน ในหัวผม ในหัวใจ มันอื้ออึงไปด้วยเสียงเต้นตึกตัก

ไม่รู้ว่าเริ่มรักเมื่อไร แต่ว่า...พอรู้ตัวแล้วทุกอย่างก็เต็มไปด้วยความเขินอาย เลือดฉีดขึ้นหน้า เหงื่อผมแตกพลั่กเหมือนคนเพิ่งอาบน้ำใหม่ ๆ ขอบคุณที่พี่แคนไม่ทัก อันที่จริงมาคิดย้อนดูแล้ว น้อยครั้งเหลือเกินที่รุ่นพี่คนสนิทจะแกล้งล้อให้หัวใจผมกระเจิดกระเจิงไม่เป็นสุข


“แวะซื้อน้ำปั่นไหม”

“ครับ?”

“ท่าทางจะเหนื่อย”

“ไม่...ไม่เลย” ผมปฏิเสธ สิ่งที่คิดในตอนนี้คืออยากกลับไปที่คอนโด พูดจากันให้รู้เรื่อง พี่แคนทำตัวปกติเกินไป เกินจนผมเริ่มลังเลอีกครั้งว่าหรือบางที อาจเป็นแค่ผมที่วาดฝันว่าอีกฝ่ายมีใจขึ้นมาเอง

บ้าชะมัด ทำไมต้องวุ่นวาย ซับซ้อนอะไรแบบนี้

คิ้วเริ่มขมวดเข้าหากัน คอนโดที่ผมอยู่เป็นตึกสูงอีกไม่กี่เมตรเบื้องหน้า พี่แคนกระชับมือผมแน่นไปอีก มันเป็นบรรยากาศที่หอมหวานระคนหม่นบอกไม่ถูก มีคำพูดมากมายเต็มไปหมด ไม่...ไม่สิ ที่จริงแล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูดกับพี่แคนเลยด้วยซ้ำ


“เป็นไง”

“หา?”

ประตูห้องปิดลง คราวนี้รอบตัวเหลือเพียงสิ่งไม่มีชีวิตกับเราสองคน ความรู้สึกตอนนี้กับวันแรกที่เข้ามาต่างกันลิบลับ ผมทั้งประหม่า กระดากอาย มือของผมเป็นอิสระ คู่สนทนายกแขนทั้งสองข้างขึ้นกอดอก มองผมอย่างประเมิน


“รู้สึกยังไง จับมือกันมาตั้งนาน”

“ก็...ไม่รู้ดิ”

“เฮ้อ...ให้เวลาขนาดนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองอีกเหรอว่าน”

ไม่บ่อยที่พี่แคนจะเรียกชื่อผม และมันทำให้ผมรู้สึกเตลิดนิด ๆ กรอกตาไปมา น่าขำเป็นบ้า ทำไมมีแต่ตัวเองที่สติกระเจิงแบบนี้วะ


“รู้ไหม ที่จริงกูไม่ได้ตั้งใจจะจีบมึงนักหรอกนะ มึงเล่นบอกว่าชอบกูก่อน ตอนแรกก็คิดว่ามึงสนใจแบบนั้นจริง ๆ ตลกใช่ไหม ทั้ง ๆ ที่เก่งเรื่องนั่นนี่แต่กลับมาโดนคนโง่ ๆ อย่างมึงหลอกเข้าให้”

“หมะ...หมายความว่าไง”

“ก็ว่าจะลองเล่นด้วย แต่กลับห้ามตัวเองไม่อยู่ ตอนที่มึงบอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชายกูก็คิดไว้แล้วแหละว่าจะขีดเส้นตัวเองไว้แค่ไหน เสือกทะลึ่งมากระโจนจูบแบบนั้นใครจะห้ามตัวเองได้วะ”

“เพราะผมเหรอ เพราะว่านเป็นคนเริ่มเหรอ”

“มึงใช้คำว่าผมกับว่านในประโยคเดียวกัน ประหลาดชะมัด”

ก็คนมันตื่นเต้นนี่โว้ย บอกตรง ๆ กับคนอายุมากกว่าที่สนิท ๆ กันผมใช้แทนตัวเองด้วยชื่อตลอด แต่เพราะเป็นพี่แคนเลยไม่อยากเรียกแบบนั้น อยากคูล อยากชิค เรียกตัวเองว่าน้องว่านมันไม่แนว ผิดก็ที่ปากนี่เผลอตลอด ผมยกมือขึ้นปาดเหงื่อเหนือคิ้ว พี่แคนหันไปช่วยเปิดแอร์ให้ ขอบคุณมากครับ กดไว้ที่อุณหภูมิติดลบเลยได้โปรด


“กูพูดของตัวเองไปแล้ว คราวนี้ก็เหลือแต่มึง” พี่แคนยังอยู่ในท่าเดิม มองผมด้วยสายตาเหมือนเดิม ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุมขัง เป็นกรงขังที่แม้เพียงสายตาก็ทำให้ไม่สามารถขยับตัวไปทางไหน “ที่จูบตอนนั้น รู้สึกยังไง”

“มะ...ไม่รู้สิ”

“ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองมากกว่านี้หรือเปล่า”

“หมายความว่าพี่แคนจะหลบหน้าว่านไปอีกเหรอ” คราวนี้ผมจ้องหน้า ประโยคแรก ๆ ยังเหมือนกับบอกชอบกันอยู่เลย ทำไมถึงปิดท้ายได้เย็นชาแบบนี้วะ “พี่คิดว่าพี่จะทิ้งว่านไปเมื่อไรก็ได้งั้นเหรอ”

“ว่าน ใจเย็น”

“ถ้าพี่คิดแบบนั้นก็ไม่ต้องมาหาว่านดิวะ แค่ข้อมือซ้น จะสนใจทำไม ว่านยังไม่ตายหรอก”

“กูไม่ได้หมายความแบบนั้น ไอ้ว่าน!”

ผมไม่รู้ว่าตัวเองโวยวายไปมากแค่ไหน กระทั่งแผ่นหลังชนกับผนัง มือของพี่แคนจับที่ไหล่ผมทั้งสองข้าง เขาจ้องมาด้วยสายตาจริงจัง “กูชอบมึง แต่ก็ไม่ได้อยากให้มึงเป็นเกย์ ถ้ามึงไม่ใช่...ถ้าใจมึงบอกว่ามึงไม่ได้คิดแบบเดียวกันกูก็จะปล่อยมึงไป แต่ตอนนี้กูไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยว่ามึงคิดอะไรอยู่ กูเดาอะไรไม่ได้สักอย่าง”

“แต่พี่โจ๊กบอกว่าพี่แคนจีบว่าน”

“โว้ย! ไม่ได้ตั้งใจจะจีบ เข้าใจไหม แค่อยากอยู่ด้วย”

“อยากอยู่ด้วยแล้วจะทิ้งว่านทำไมอะ”

“เชี่ยเอ๊ย เรื่องแบบนี้เสือกฉลาดเถียง”

เขาปล่อยมือจากผม ยกขึ้นยีหัวตัวเอง ถอนหายใจหนึ่งครั้งแล้วหันหน้ากลับมาพูดกันใหม่ “เพราะกูให้มึงเลือก ให้เวลามึงคิดไงว่าจะเอาไงต่อ จูบแล้วรู้สึกยังไง เป็นพี่น้องเขาไม่จูบกัน มึงรู้ใช่ไหม หรือจะบอกว่าจูบกับพี่ไผ่ของมึงอีก”

“ไม่อะ”

“แล้วมึงรู้สึกยังไงตอนที่จูบกับกู”

ถูกคาดคั้นแบบนี้ผมก็ก้มหน้าหนีสิครับ อะไร ๆ ก็น่ามองกว่าหน้าพี่แคน ผมไม่รู้ ไม่รู้หมายถึงไม่รู้จริง ๆ ถ้าผมฉลาดมากกว่านี้อาจจะมีแฟนไปแล้ว อาจจะไม่ติดโปร อาจจะเลือกคบเพื่อนคนอื่นที่ไม่ใช่ไอ้โต๋ หรืออาจจะรู้ว่าตัวเองคิดยังไงกับพี่แคน แต่ผมไม่รู้ นี่คือความจริง ผมคิดอะไรไม่ออก เป็นคนที่ไม่ต้องตัดสินใจอะไรมากในชีวิต ผมไม่มีคณะที่อยากเรียน ไม่มีมหาวิทยาลัยที่อยากเข้า ไม่เคยมีงานอดิเรก ไม่มีจินตนาการ ไม่มีความฝัน ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง จู่ ๆ ต้องให้ผมคิดกับเรื่องใหญ่แบบนี้มันยาก ยากจริง ๆ


“โอเค...กูพอแล้ว กูไม่ไหวแล้วว่าน”

“ก็คิดไม่ออกนี่ ขอจูบอีกครั้งได้ปะล่ะ”

“ไอ้ว่าน”

“ว่านคิดไม่ออกจริง ๆ ไม่ได้ฟอร์ม พี่แคนก็รู้ ว่านไม่เคยมีฟอร์ม...อึก”

ไม่ต้องรอให้พูดมากกว่านี้ เงาของคู่สนทนาก็ทอดลงใกล้ ผมถูกช้อนหน้าให้เงยขึ้นด้วยริมฝีปาก เอนหงายจนหัวชนผนังเบา ๆ กลีบปากของพี่แคนบดลงมา เบียดคลึงจนสัมผัสได้ถึงฟันเรียง พักหนึ่งก็ใช้มันงับปากผม ดูดเบา ๆ ทั้งบนและล่าง ผมหลับตาแน่น รู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่ในท้อง เผยอปากเพื่อโกยอากาศเข้าเพียงนิดกลับถูกใช้เป็นช่องทางในการจุมพิตที่ลึกซึ้งกว่าเก่า มากกว่าครั้งที่แล้ว ผมทำอะไรไม่ถูกนัก พยายามขยับตามที่อีกฝ่ายชักนำกระทั่งเขาผละถอยก็เอามือกุมที่อกข้างซ้ายของตัวเองเนิ่นนาน


“ตอบได้ยัง”

พี่แคนเท้าแขนตัวเองกับผนัง ใช้มันเป็นกรอบพื้นที่เล็ก ๆ สำหรับเรา เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นแววตาวาววับกับริมฝีปากที่กดยิ้มขบขันนิด ๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็รีบเบือนหน้าหนี ไม่ใช่เพราะโกรธ แน่ล่ะ ตรงกันข้าม ผมสูดลมหายใจเข้าหลายที แน่ชัดว่าอีกฝ่ายเข้าใจความรู้สึกของผมแล้วแต่ยังคาดคั้นให้ตอบอยู่ได้


“ว่าไง”

“ก็ดี”

“อะไรก็ดี”

“ก็...” เมี่ยงเง้ย! ใช่เวลาจะมาแซวไหมวะ ผมกัดริมฝีปากล่าง พี่แคนยังไม่มีทีท่าว่าจะถอย ท้ายที่สุดก็จำนนแก่หลักฐาน หัวใจที่เต้นโครมครามนี่บอกว่าไม่รู้สึกอะไรคงไม่มีใครเชื่อ “ก็รู้สึกดี”

หน้าผมจะระเบิด ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก เม้มปากเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง อันที่จริงมันก็ไม่ตรง โอเค ผมกลั้นยิ้มอยู่ แต่ดีชะมัด อดคิดไม่ได้ว่าพี่แคนจะทำหน้าแบบไหน เหลือบมองที่หางตาเห็นรอยยิ้มปรากฏอยู่เหมือนกัน ผมเขินอีกแล้ว โยกหัวตัวเองโขกกับผนังสองครั้ง ก่อนครั้งที่สามจะมีมือใหญ่มารองไว้ก่อน


“แค่นี้ยังโง่ไม่พอเหรอไอ้ว่าน สมองไหลพอดี”

“ไม่ต้องห่วงผม ในหัวมีแต่ขี้เลื่อย ให้โขกออกมาเถอะ”

“ไม่เอา เดี๋ยวแฟนกูเจ็บ”

“เฮ้ย”

“เฮ้ยอะไร”

รอยยิ้มของพี่แคนสวยงามเสมอ เป็นรอยยิ้มที่ชัดเจนกว่าทุกครั้ง เขาเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ ดูเป็นหน้าตาที่กวนประสาทในระดับหนึ่ง “ก็ถ้าคิดเหมือนกันทำไมต้องไม่คบวะ?”

“ก็ไม่ได้ปฏิเสธสักหน่อย แต่...ว่านไม่เคยมีแฟนนะ คือแบบ...”

“ใจเย็น ๆ กูไม่เร่งรัดหรอก” ผมพยักหน้า รู้ว่าเขารอได้ พี่แคนเก่งจะตาย ไม่ว่าเรื่องไหนก็เถอะ “ว่าน กูขี้หึงมากนะ”

“ว่านไม่มีอะไรให้พี่แคนหึงหรอกน่า”

“แน่ใจ?”

“แน่ดิ” อย่างไอ้โต๋เคยว่า อย่างผมจะมีใครเอาอีกวะครับ “พี่แคนเหอะ กับพี่กัสยังไงวะ ว่านไม่อยากโดนน้ำกรดสาดนะ ว่านไม่สู้คน”

“กูกับกัสจบไปนานแล้ว เรื่องอื่นก็เลิกทำนานแล้ว ตั้งแต่รู้ตัวว่าชอบมึงก็ไม่ได้ยุ่งกันแบบนั้นอีก แต่จะให้เลิกติดต่อเลยก็คงไม่ได้ กัสเป็นน้องชายไอ้กิม กิมเป็นเพื่อนสนิทกู เข้าใจหรือเปล่าว่าทำไมบางทีมันเรียกถึงต้องไป กัสมันมีปัญหากับที่บ้านนิดหน่อย จะพูดยังไงล่ะ ถ้ามันทะเลาะกับเฮียกูก็ต้องไปช่วยดู ไม่อย่างนั้นมันเตลิด”

“ห่วงแบบพี่น้อง?”

“ก็ประมาณนั้นมั้ง แต่อยู่กับมึงก่อนหน้านี้ ห่วงแบบพี่น้อง เพราะมีสิทธิ์ห่วงแบบพี่น้อง เข้าใจหรือเปล่า มันต่างกัน” ปลายนิ้วหัวแม่มือยกขึ้นมาทัดเส้นผมกับใบหู ก่อนถือโอกาสนั้นลูบที่แก้มผมเบา ๆ “กูอยากเป็นมากกว่าพี่น้องเวลาที่อยู่กับมึง”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เม้มแล้วคลาย เม้มแล้วคลาย รู้สึกต้องขยับตัว หรือทำอะไรสักอย่างเพื่อรวบรวมสติที่กระจัดกระเจิง พี่แคนบอกว่าผมสำคัญ สำคัญกว่าพี่กัสในตอนนี้

“มีอะไรคาใจอีกหรือเปล่า”

ผมส่ายหน้า เชื่อทุกคำที่อีกฝ่ายกล่าว อาจจะมี หรือไม่มี แต่ตอนนี้หัวผมว่างเปล่า เมื่อเห็นภาพตัวเองสะท้อนในดวงตาสีดำขลับของอีกฝ่ายแล้วก็เม้มปากอีกครั้ง แต่รอบนี้พี่แคนไม่ปล่อยให้ผมทำแบบนั้นอีกแล้ว เขาแทรกนิ้วหัวแม่มือเข้ามาที่มุมปากไม่ให้ผมงับริมฝีปากตัวเองเล่น เราสบตากัน รู้สึกสั่นอยู่ข้างใน สิ่งที่อุ่น ๆ กรุ่นในอกทำให้ต่างฝ่ายต่างเก็บคำพูดและสัมผัสความรู้สึก และเมื่อตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง พี่แคนก็กระซิบเสียงแหบแห้ง เว้าวอน ราวกับเกรงว่าเพียงการสั่นสะเทือนที่รุนแรงของกล่องเสียงจะทำให้ผมตกใจ

“จูบอีกนะ”

ไม่รอให้ตอบ ร่างกายใหญ่โตของอีกฝ่ายก็บดเบียดเข้าหา ใกล้กว่าเมื่อครู่ เหมือนผมจะถูกทับให้แบนไปทั้งตัว พี่แคนไม่ได้เท้าแขนกับผนังอีกแล้ว เขาชักปลายนิ้วออก แทนที่ด้วยริมฝีปาก โอบกอดผมด้วยสองมือ ประหนึ่งงูเหลือมรัดเหยื่อ จูบย้ำ ๆ ที่ปากหลายครั้งจนผมแทบละลาย หยุดบ้างเพื่อยิ้ม แล้วโน้มตัวลงมาหอมแก้มหนัก ๆ อีกที

“พอแล้ว หอมอะไรนักวะ แก้มช้ำหมด”

“มึงมีสิทธิ์ต่อรองด้วยเหรอ” ไม่สนแม้จะโดนบ่น ไม่หอมเปล่า สักพักเอาฟันกัดแก้มผม สลับกับเม้มริมฝีปากเรื่อย ๆ ไล่ไปกระทั่งถึงกกหู ลมหายใจร้อนแทรกเข้ามา ผมหดคอเข้าหากันโดยอัตโนมัติ

“พี่แคน ว่านยังไม่ทำนะเว้ย”

“ป๊อด” กระซิบด้วยวลีถากถาง แต่เสียงกลับสั่นพร่า เบียดตัวเอาสะโพกบดผมขณะที่นิ้วเริ่มเค้นไปตามร่างกาย แทรกเข้ามาสัมผัสใต้ร่มผ้า

“ป๊อดห่ะอะไรล่ะ”

ผมดันเขาออก เกิดเป็นช่องว่างเล็ก ๆ ระหว่างเรา ตาพี่แคนเป็นประกายวิบวับ ไม่น่าไว้ใจ วิญญาณทะเล้นเข้าสิง ปกติเป็นคนเก๊ก ๆ แท้ ๆ เจอโหมดนี้ผมก็ทำตัวไม่ค่อยถูก

“ถึงผมจะเป็นผู้ชายแต่พี่ก็ต้องเว้นพื้นที่ให้ผมรักนวลสงวนตัวบ้างนะ เพิ่งคบกันได้ไม่ถึงห้านาทีจะปล้ำเลยเหรอ เดี๋ยวผมไม่แพง ไม่เอาอะ”

“คนอย่างมึงเลหลังขายยังไม่มีใครอยากได้เลยไอ้ว่าน”

“โห งั้นจะหึงผมกับไอ้ปาล์มทำไมวะ”

“รู้ด้วยเหรอ” ผมเกลียดรอยยิ้มของพี่แคนเวลาแบบนี้ คร้านจะขยับตัวถอยห่างอีกฝ่ายก็กระชับอ้อมแขนเข้าใกล้อีกครั้ง ยกมือขึ้นดันอกแข็ง ๆ เบือนหน้าหนีเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมา

“ก็ถ้าพี่ชอบผมก็เดาไม่ยากหรอก ก่อนหน้านี้ไม่รู้นี่หว่า เลยคิดว่าพาลเฉย ๆ”

“เฮ้อ มาให้จูบอีกทีมา”

“ยังไม่หายคิดถึงอะดิ แล้วใครใช้ให้หายไปล่ะวะ”

“เลิกบ่นแล้วหันหน้ามาให้จูบได้แล้ว พูดมากน่ารำคาญ”

“ไอ้พี่แคน” ผมดีดตัวหนีสุดความสามารถ “ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเสี่ยตันกับเขาเหมือนกัน โวะ”

“เสี่ยตันอะไรของมึง”

“ตัน - หา”

สองคำเน้น ๆ ความจริงเป็นสิ่งไม่ตาย แต่พูดแค่นี้ไม่เห็นต้องตบหัวกันเลยว่ะ ผมโดนเบิ๊ดกะโหลกหนัก ๆ หนึ่งทีจนหน้าทิ่ม แฟนกันเขาทำแบบนี้เหรอครับ อยากร้องเรียนปวีณา แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงมองอีกฝ่ายตาเขียว แต่ก็เหมือนเคย แค่พี่แคนชี้หน้าผมก็กลับไปเป็นหมาเซื่อง ๆ ตัวเดิมแล้ว

“พี่แคน ๆ คะแนนมิดเทอมผมออกแล้วนะ” ขืนพากลับไปอยู่บรรยากาศเก่า ๆ มีหวังได้เสียตัววันนี้แน่ ผมเปลี่ยนเรื่อง พี่แคนเองก็รู้ เขาถอนหายใจหนึ่งทีก่อนยอมโอนอ่อนเปลี่ยนเรื่องตาม

“ก็ดี แต่มึงน่าจะทำได้ดีกว่านี้”

“อะไร พี่รู้แล้วเหรอ” ผมเลิกคิ้วขึ้น เขายอมผละจากผมไปเปิดทีวี ทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้องบ กดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา

“รู้ได้ไงอะ”

“มีเรื่องอะไรของมึงที่กูไม่รู้บ้างว่าน”

“มีสิ” ร้องขึ้นเมื่อนึกได้ ปีนโซฟาจากด้านข้างไปนั่งกอดเข่าข้าง ๆ เจ้าของห้องตัวจริง เขาวาดแขนมาโอบบ่าผม ดึงให้ล้มตัวลงบนตัก ผมมองจากมุมนี้ เห็นเคราที่ขึ้นหรอมแหรม ไอ้พวกนี้แหละที่ขูดแก้มกูเมื่อกี้

“ไม่โกนหนวดอะ”

“เพิ่งโกนวันก่อน” ว่าพลางลูบคางตัวเองไปด้วย “งานกีฬาวิดวะลงอะไรกับเขาหรือเปล่า”

“ลงแชร์บอลไป เสียดายไม่มีว่ายน้ำ ไม่งั้นว่านจะไปเชียร์”

“กูเตะบอล” พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ขณะที่ผมทำตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่อยากเชื่อว่าเด็กเรียนสุด ๆ อย่างพี่แคนจะสนใจกิจกรรมอะไรกับเขาด้วย “มึงก็รู้ ไอ้อาร์มมันเป็นคณะทำงานจัดกีฬา”

“โดนบังคับลง ว่างั้น”

“แค่ลงไปเรียกกองเชียร์สิบนาทีนั่นแหละ ไม่ต้องไปดูหรอก”

“อ้อ” ผมอยู่กับพี่แคนแล้วชอบลืมว่าเขาเป็นเซเลปทุกที ไม่เหมือนตอนเจอไอ้ปาล์ม รายนั้นต้องระวังกล้องแจ “ถ้าแฟนคลับปาล์มว่านรู้ว่าผมคบกับพี่คงตกใจเนอะ”

“ก็แค่กอดแค่จูบ อย่าเอาไปอวดใครเขาเลย กูอาย”

“อายทำไมเล่า”

“อายที่ยังปล่อยให้เด็กวันซืนอย่างมึงรอดทั้ง ๆ ที่นอนอยู่ในห้องตัวเองเป็นเดือน ๆ” เขาลูบหน้า ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “ทำไมกูต้องมาอดทนกับคนอย่างมึงด้วยวะเนี่ย จับปล้ำทำเมียแป๊บเดียวก็เสร็จแท้ ๆ”

“เพราะพี่แคนรักว่านไงล่า” เกาคางเสือหนึ่งที พี่เสือของผมก็แยกเขี้ยว

“ชะล่าใจไปเถอะมึง เดี๋ยวจัดการจูบให้พูดไม่ออก”

“ไปโกนหนวดก่อนเหอะ ทิ่มแก้มว่านเลือดสาด”

“ไหน เอาให้เลือดหมดตัวเลยดีไหม”

ผมหัวเราะคิกคัก หดคอหนีคางแหลมที่เอามาถูบนคอ พักเดียวเขาก็ถอยออก ยิ้มแค่มุมปากเหมือนเคย แต่ผมรู้ รู้ว่ามีอะไรมากกว่านั้น

“วันนี้พี่แคนอารมณ์ดีใช่ไหม”

“ทำไม”

“พูดเยอะกว่าปกติ”

เขาไม่ตอบ แต่ลูบหัวผมเบา ๆ สายตาคมมองทอดไปบนจอแก้ว รู้สึกดีจัง หลับตาซึมซับช่วงเวลาแบบนี้ให้ซาบซ่านไปถึงข้างใน พี่แคนเวลาพูดมากมีสองอย่าง คืออารมณ์ดีจัด หรืออารมณ์เสียจัด แน่นอน ตอนนี้จะเป็นอะไรไปได้ ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

“พี่แคน ว่านลงแข่งสัปดาห์หน้า ไปดูด้วยนะ”

“เออ”

“ว่านจะบอกโต๋ว่าเราคบกันนะ”

“เออ” เงียบไปอึดใจ ก่อนพูดต่อ “บอกไอ้ปาล์มด้วยก็ดี”

“กันท่า”

“...............”

“ชอบใส่ร้ายปาล์มว่าเป็นคนไม่ดีด้วย”

“ก็กูเกลียดมัน จะให้สรรเสริญมันหรือไง” นั่นไง ตัวโกงสารภาพแล้ว พี่แคนแลบลิ้นเลียริมฝีปากนิด ๆ เหมือนไม่อยากยอมรับว่าตัวเองร้ายกาจขนาดไหน

“ว่านกับปาล์มเป็นเพื่อนกันน่า”

ผมยืนยัน เอามือพี่แคนมาเล่นแล้ววางประสานมือลงไป ข้อมือข้างหนึ่งผมปกติดี ส่วนอีกข้างยังพันแผลไว้ รู้สึกปวดนิด ๆ แต่ทนไหว จากที่ตอนแรกด่าไอ้พี่โจ๊กเป็นวรรคเป็นเวรพรุ่งนี้เจอหน้ามันใหม่อาจจะต้องขอบคุณที่ทำให้ผมได้คุยกับพี่แคนเร็วขึ้นแบบนี้
เสียงโทรทัศน์ยังดำเนินรายการต่อไป เรานิ่งค้างอยู่ในท่าเดิม พี่แคนไม่บอกว่าเชื่อในความสัมพันธ์ของผมกับปาล์มหรือไม่ คล้ายกับสั่งให้เราใช้เวลาของเราโดยมีแค่เรา ไม่มีสิ่งรบกวน ไม่มีเรื่องของบุคคลอื่น รอให้เวลาหมุนไปเรื่อย ๆ พร้อม ๆ กัน เริ่มขยับก้าวแรกของคำว่าคนรักไปด้วยกัน

จั๊กจี๋เป็นบ้า

ผมกับพี่แคนเนี่ยนะ...




ไม่อยากจะเชื่อเลย









“นานแค่ไหนแล้ว”

ผมนั่งอยู่ในร้านของหวาน น้ำแข็งไสสไตล์เกาหลีที่กำลังฮอตฮิตถูกเสิร์ฟโดยพนักงานสาวสวย ไม่ต้องมาขยิบตาให้ ตอนนี้ต่อให้อ่อยแรงแค่ไหนว่านก็ไม่สน ว่านมีคนของว่านอยู่แล้วครับ แมน ๆ เท่ ๆ อารมณ์เดียวกับฮิวโก้เลยกู ฝากถึงผู้ชายเจ้าชู้ทุกคนนะครับ มันไม่ดี

“กูเลี้ยงบิงซูมึงแล้ว อย่ามาลีลา เล่าเด้”

“เดี๋ยวก่อนดิ มีเวลาตั้งนาน กิน ๆ เดี๋ยวน้ำแข็งละลาย”

“โง่กว่ามึงก็กูแล้วมั้ง ทำไมโดนไอ้ปลวกอย่างมึงหลอกซ้ำ ๆ ซาก ๆ ได้วะ สรุปจะเล่าไม่เล่า”

“กินหมดก่อนแล้วเล่า”

“เล่าไปกินไป ไม่งั้นมึงก็ชิ่งกูอีก” โต๋เต๋โวยวาย ดึงถ้วยน้ำแข็งไสไปฝั่งมันจนแตงโมกลม ๆ ที่โปะไว้รอบ ๆ แทบร่วง “เมื่อเช้ากูเห็นมึงลงจากบีเอ็มพี่แคนก็ตกใจแล้ว ไหนว่าหลังจากจูบแล้วไม่คุยกันอีก จู่ ๆ เดินมาพูดใส่กูหน้าตาเฉยว่าเป็นแฟนกัน อะไรยังไง ไปคบกันตอนไหน”

“อ็อามอั๊น”

ผมของการพูดไปกินไปคือสำลักครับ น้ำแข็งขึ้นจมูก โชคดีที่คว้าแก้วน้ำเปล่ามากระดกได้ทัน “พี่แคนขอกูเป็นแฟน”

“เสร็จพี่แคนแล้วดิ”

“ความลับ” ผมจะไม่ทำให้ตัวเองและพี่แคนขายหน้าเด็ดขาด เฮ้ย เรื่องแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาโพทะนานี่ครับ ความซิงสำหรับผู้ชายมันละเอียดอ่อนนะโว้ย

“แล้ว รู้สึกยังไงวะ”

“อะไรมึง”

“ตอนที่ทำน่ะ”

“บอกไปมึงก็ไม่เข้าใจหรอก มึงไม่มีเมีย” ยักไหล่ข่มขวัญคู่ต่อสู้หนึ่งที ไอ้โต๋ทำหน้าหมั่นไส้ แต่ไม่เถียง “ก็ ประมาณอาทิตย์กว่า ๆ หลังจากกูไปบ่นกับมึงน่ะ โดนพี่โจ๊กหักข้อมือ พี่แคนเลยยอมมาเจอหน้า ถึงได้คุยกัน”

“ที่มือซ้นเนี่ยนะ”

“เออ”

พูดแล้วเคืองไม่หาย ถึงดีขึ้นมากแล้วก็ห่วงเพราะสัปดาห์หน้ามีแข่งกีฬาคณะ ความจริงแล้วทางสโมสรนิสิตสนับสนุนให้น้อง ๆ ปี 1 ลงครับ ถ้าตัวเล่นไม่ครบถึงเสริมปีอื่นไปด้วยได้ แน่นอน แชร์บอลไม่ใช่ที่นิยม แต่เห็นว่าเป็นกีฬาที่พอจะเล่นได้เลยลงชื่อไปให้สาวกรี๊ดเช็กเรตติ้งเสียหน่อย ผมชอบฟุตบอลมากที่สุด แต่จะให้วิ่งในสนามขนาดนั้นเรอะ ฝันไปเถอะ เหนื่อย ว่านไม่ทำ
พูดถึงเรตติ้งแล้ว ช่วงนี้เฟซบุ้กผมเงียบเหงาลงมากครับ นับจากห่างหายไอ้ปาล์มไปก็ไม่มีความเคลื่อนไหวนัก เช่นเดียวกัน ในทวิตเตอร์แอคเคาท์ที่ผมเล่นอยู่ เดิมทีบ่นคนเดียวไปเรื่อย กระทั่งไอ้คุณแมวดำปรากฏตัวก็เริ่มพูดคนเดียวไม่ถนัดอีกต่อไป พิมพ์แล้วลบ ๆ หลายทีจนปล่อยโล่งไปในที่สุด เมื่อวานเพิ่งไปอัพเพลงโหมดอินเลิฟนิด ๆ คุณแมวดำโผล่มารีทวิตเลยได้คุยกันนิดหน่อย หาสาระไม่ได้ ผมบอกมันตรง ๆ ว่าช่วงนี้มีแฟน แต่ไม่บอกว่าคบกับใคร อาจทำให้ห่างหายวงการลารี่สีฟ้าไปบ้าง ผมไม่อยากให้พี่แคนรู้ว่าผมเล่นทวิต ยังไง ๆ ก็ไม่มีทาง ว่าแต่...พี่แคนมันรู้ได้ไงวะว่าผมชอบมัน ผมเพ้อพี่แคนแค่ในทวิตภพ มองหน้าเพื่อนสนิทแล้วก็มีไอ้เชี่ยนี่แหละที่รู้อีกคน หรือเกลือจะเป็นหนอน...


“แล้วข้อมือมึงจะหายทันแข่งกีฬาแน่นะ ทำแฟนพี่แคนเดี้ยงเดี๋ยวไอ้กรรมการได้ตายห่า”

ไอ้โต๋ทักขึ้นมาทำให้ผมกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง จับข้อมือตัวเอง ไม่เจ็บอย่างวันแรกแล้วถือว่าโชคดี


“อย่าเวอร์น่า พี่แคนไม่เห็นดุ” เถียงให้ ปกป้องแฟนแบบแมน ๆ ทำกัน ไอ้โต๋ทำหน้าแหยง ไม่วายเถียงต่อ

“อย่ามา ไอ้ว่าน วันแรก ๆ ที่มึงรู้จักเขายังบ่นว่าดุกับพี่อาร์มเลย ตอนนี้เขาใจดีกับมึงไม่ได้หมายความว่าใจดีกับคนอื่นนี่หว่า”

เออว่ะ ผมลืมเวอร์ชั่นพี่หงวยสายเถื่อนไปแล้ว ไม่สิ ที่จริงเรียกว่าชินน่าจะถูกกว่า วันก่อนแม่งยังตบผมหัวขะมำเลย “ไม่มีอะไรหรอก ดุไปอย่างนั้นแหละ”

“มึงก็รู้ว่าทำไมคนชอบพี่แคนเยอะแต่ไม่กล้าเข้าหา”

“เพราะพี่แคนขี้เก๊ก”

“แถมยังเย็นชาอย่างกับน้ำแข็ง”

“ยังไงวะ”

“พี่แคนไม่เคยเล่นกับคนอื่น ขนาดกูเป็นซี้ปึ้กมึงแบบนี้ยังไม่เคยชวนกูคุยสักแอะ” เออใช่ นางงามมิตรภาพก็เห็นมีแต่พี่อาร์มนี่แหละครับ “จะว่าก็ว่าเถอะ กูรักมึงนะว่าน แต่ถ้าพี่แคนทิ้งมึงกูไม่เอาเรื่องเขาว่ะ”

“อ้าว ปากเสียแล้วไอ้เหี้ย ทำไมเขาต้องทิ้งกูวะ”

“แค่เขาชอบมึงกูว่าก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว”

ขนาดนั้นเลยเหรอวะ

“รักษาเอาไว้ให้ดีแล้วกัน อ้อ กูมีอีกเรื่องจะบอก วันก่อนปาล์มมันมาถามหามึงที่คณะ วันที่มึงรีบออกจากห้องเรียนไปเฝ้าโผน่ะ”
ผมพยักหน้า ตักเอาน้ำแข็งไสเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ โผเผอห่าอะไร คิดว่ากูเป็นรุกบ้างก็ได้แหม

“กูเลยบอกให้มันมารอเจอมึงวันงานกีฬา”

“อ่าฮะ”

“เคลียร์กับพี่แคนดี ๆ เถอะ”

“ไม่มีอะไรหรอก” ผมว่า คนเป็นแฟนกันต้องเข้าใจกันดิวะ อีกอย่าง ผมบอกพี่แคนไปแล้วด้วยว่าผมกับไอ้ปาล์มน่ะความสัมพันธ์อยู่ที่ขั้นไหน มันเป็นคนดีนะ ที่จริงผมไม่อยากให้ปาล์มทะเลาะกับพี่แคนเลย

“มีแฟนแล้วจะอะไรก็ได้ ไม่คิด ไม่แคร์โลกเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้นะไอ้ว่าน มึงต้องแคร์แฟนตัวเอง”

“รู้แล้วน่า”

ผมตอบ ตอนที่บอกพี่แคนไปก็รู้แล้วว่าในเวลานั้นเราตกลงคบหากันในสถานะไหน ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่พี่น้อง ผมรู้ว่าพี่แคนเป็นมากกว่านั้น มากกว่านั้นมาก ๆ ด้วย รู้ว่าต้องรักและต้องแคร์มากกว่าคนอื่น รู้...แต่ประเด็นอยู่ที่ ผมแม่งไม่เคยมีแฟนมาก่อนในชีวิตเลยน่ะสิครับ


แม่ง...น่าเศร้า




TBC

เบื่ออิว่าน เกลียดมัน เรื่องนี้ตอนจบให้นายเอกตายได้มั้ยคะ เป็นตัวละครที่เขียนแล้วเกลียดมันจริงๆ มันไม่สมควรได้รับพระเอกที่แสนดีอย่่างพี่แคนไป *จิกหัว*
เรื่องเดินมาเกินครึ่งทางแล้วค่ะ ต่อไปจะเป็นโมเม้นของแฟนกัน ไม่รู้ว่าคนอ่านชอบรึเปล่า ไม่เคยเขียนเนื้อหาหลังคบกันเลย กลัวจะน่าเบื่อ เป็นเรื่องแรกเลยที่จะลอง ฮืออออ
ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์น้า
#Candynovel

[VampirezBadz]

แคนดี้มาแว้ววว แปะๆ