หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[am_am]

เป็นเรื่องแน่ ๆ นังน้องว่าน(เรียกด้วยความรัก?)
พี่แคนบอกแล้วชิมิ ว่าขี้หึงมากกกกกกกก
สงสัยจะได้มีโผเต็มตัวก็งานนี้ล่ะ

[kataiyai]

นี่ไงมีแล้ว

สงสัยอะไรก็ถามแฟนเลย

[angel_Z4]

อย่าฆ่านังว่านเลยค่ะ เดี๋ยวสายพันธ์ุสัตว์โลกหายากมันจะหายไปหนึ่ง เหอๆ

[A_Narciso]

         

วันพุธแล้ววว รอฉากโรแมนต์(เหรอ?) ของพี่แคนกะนุ๊งว่านนะคะ  เป็นแฟนกันแล้ววว

[konnarak]

นั่งรอ นอนรอ

[Wordslinger]

ปูเสื่อ จิบชา นั่งไขว่ห้าง เมื่อไรหนอพี่แคนกับน้องว่านจะมา กอดคุณเวสต์ด้วยคิดถึง สู้ๆ นะคะ ขอเป็นกำลังใจให้ 

[fannaio]

รอร๊อรออออ พี่แคนน้องว่านนนนนน

อยากอ่านตอนที่เป็นแฟนกันมากเลยนะคะ

แบบพี่แคนน่าร๊ากน่ารัก 

[am_am]

เค้ามารอพี่แคนทั้งวันเลยนะ วันนี้

[yakusa]

สบัดเสื่อให้ฝุ่นตลบ. รอพบกับ "น้องว่าน"

[dukdikdukdik]

เข้ามารอพี่แคนหงวย กับ น้องว่าน 

[mintra]

ปูที่นอนหมอนหมุ้งเเละผ้าห่มรออ  ว่านๆ

[haemin]

เตรียมกล้อง พร้อมผ้าซับเลือด เตรียมพร้อมเสมอ

[-west-]

ตอนที่ 16



งานกีฬาเชื่อมสัมพันธ์ภายในคณะถูกจัดขึ้นเป็นประจำทุกปี เป็นหนึ่งในชั่วโมงกิจกรรมที่ทำให้นักศึกษาได้แต้มมาง่าย ๆ ปีก่อนผมก็ลงแชร์บอลกับไอ้โต๋ แน่นอน แพ้ตั้งแต่รอบแรก จับคนไม่เป็นกีฬามาเล่นก็ได้เท่านี้ ส่วนที่แข่งกันเอาเป็นเอาตายก็โน่น บาส กับฟุตบอล กีฬาที่สาว ๆ เต็มขอบสนามนั่นแหละ

เสียงลูกบอลกระทบพื้นดังเมื่อโยนพลาด ตามด้วยรองเท้ายางตบพื้นคอนกรีตรัว ๆ ผู้ชายสิบคนแย่งลูกสีส้มใบเดียว โยนลงตะกร้าที่มีผู้เล่นยืนถือโย้ไปมาบนเก้าอี้ ทีมผมเป็นรอง แต่ไม่มีใครสนใจนัก เดิมทีก็ไม่ใช่กีฬาฮอตฮิตอยู่แล้ว ยิ่งใครบางคนมาดึงดูดความสนใจก็พานให้สาว ๆ แห่กันกรี๊ดกร๊าดข้างสนามเต็มไปหมด

สรุปว่าที่กูวิ่งขาลากทั่วสนามนี่เหนื่อยฟรีสินะ

หมดครึ่งแรก เสียงนกหวีดเป่าให้นักกีฬาได้พัก ผมเดินกลับฝั่งตัวเองพร้อมนักกีฬาคนอื่น เสียงซุบซิบดังไปทั่ว ไอ้ปาล์มเดี๋ยวนี้ไม่ใช่แค่ปาล์มเดือนบริหารที่ผมรู้จัก แต่เป็นปาล์มที่โฆษณาหมากฝรั่งไปแล้ว ดังนั้นการที่มันแค่พยักเพยิดให้ผมก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ค่อนสนาม

เชื่อดิ เย็นนี้กูได้มีรูปแท็กผ่านเฟซ พี่ปาล์มมาเชียร์พี่ว่านด้วยแหละ จุ๊บ ๆ แน่นอน


“เหนื่อยเลยดิ”

เสียงทุ้มเอ่ยทัก มันพกขวดน้ำเย็นเจี๊ยบมาด้วย ผมรับไว้แล้วราดหัวก่อนอย่างแรก ที่เหลือค่อยเอากรอกปาก ปาล์มยืนกอดอก มองผมยิ้ม ๆ “แก้มแดงหมดแล้วเนี่ย”

“เออ เลือดสูบฉีด ไง เห็นไอ้โต๋บอกมึงถามหากู?”

“อืม ก็ไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่ตอนนั้น เราเองก็ยุ่ง ๆ”

“เรื่องโฆษณาน่ะเรอะ”

“อ่าฮะ ช่วงนี้รับงานถี่ เมื่อก่อนแค่เดินแบบให้ห้องเสื้อพี่ที่รู้จักกันน่ะ หลังสอบแล้วตารางแน่นเอี๊ยด ไม่ไหว”

“ดังใหญ่แล้ว”

“อืม หาอะไรทำให้ยุ่ง ๆ น่ะ ได้เจอพี่กัสด้วย”

“แล้ว...” พูดถึงตรงนี้ผมก็กระอักกระอ่วนใจที่จะถาม ทำงานในแวดวงเดียวกันก็ไม่แปลกที่จะได้เจอกันอีก กระนั้นก็เป็นห่วงมันมากกว่า “มึงโอเคนะ”

“โอเคสิ เลิกกันไปตั้งนานแล้ว”

“เออ ก็ดีแล้ว” ผมตอบในลำคอ สักพักไอ้ปาล์มก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ มันยังมองผมด้วยสายตาเหมือนเดิมอย่างที่เจอกันทุกครั้ง ผมไม่รับ เริ่มลังเลใจว่าปลีกตัวมาคุยกับมันแบบนี้เป็นเรื่องที่ถูกหรือเปล่า

“รับไปเถอะน่า แล้วนี่พี่แคนไม่มาเหรอ”

“ไม่อะ ติดคุยโปรเจ็กต์กับอาจารย์”

“เห็นว่าผ่านรอบคัดเลือกแล้วใช่ไหม” ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เรื่องแบบนี้ไม่ได้ติดตามหรอก “พี่กัสบอกน่ะ แต่ว่า...พี่แคนนี่เก่งจริง ๆ เนอะ ทำอะไรก็สมใจอยากไปเสียทุกอย่าง”

“อ้อ เออ งั้นมั้ง”

“มีเวลาไม่มากใช่ไหม” คู่สนทนายกนาฬิกาขึ้นดู พักสิบนาทีก่อนจะเริ่มครึ่งหลัง

“มีอะไรหรือเปล่า ที่จริงไลน์มาคุยก็ได้นะมึง”

“ไม่หรอก ไม่เหมือนกัน อยากเห็นหน้า”

“ยังจะจีบกูอีกเหรอวะ” พูดกลั้วหัวเราะ ผมเริ่มอยากรู้แล้วว่าตัวเองมีอะไรดี เทพแคนกับนายแบบหน้าใหม่ถึงให้ความสนใจขนาดนี้

“ไม่ได้โกรธเราใช่ไหม เรื่องวันนั้น”

“ไม่หรอก ขอบใจด้วยซ้ำ เออ ดีใจนะเว้ยที่มึงชอบ รู้สึกคูลขึ้นมาหน่อยหนึ่ง”

“เหรอ งั้นก็ขอบคุณมากนะที่เข้าใจ ที่จริงมีเรื่องอยากจะถามอีกอย่างด้วย”

ผมเลิกคิ้วขึ้น มองหน้าหล่อเหลาที่ปราศจากเครื่องปรุงแต่งของมัน ปาล์มยิ้มให้ผมเนือย ๆ แววตาอิดโรยลงเล็กน้อย “พี่กัสบอกว่าพี่แคนมีแฟนใหม่แล้ว”

นาทีนั้นผมเงียบกริบ ยังจำได้ว่าตัวเองพูดกับปาล์มไว้ว่ายังไง กระทั่งคำถามของปาล์มที่ทิ้งไว้ว่าผมไม่ชอบผู้ชาย หรือเพราะผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ปาล์มกันแน่ ซึ่งใช่ ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบ และเมื่อสบตาคู่สนทนาตรง ๆ ก็รู้ว่าวันนี้ปาล์มมาเพื่อถามคำถามเดิมอีกครั้ง

“โต๋ เดี๋ยวเปลี่ยนตัวให้กูหน่อยนะ”

“จะไปไหน”

“ขอคุยกับปาล์มหน่อย”

“ไอ้ว่าน...”

“เดี๋ยวกูมา”

ผมบอกเพื่อนสนิทก่อนจะวิ่งกลับมาที่ที่มีคนยืนรอ ผมชวนมันหนีจากบริเวณที่ถูกจับตามอง หลบไปนั่งโต๊ะหินอ่อนหลังสถานพยาบาล ปาล์มยืน ส่วนผมนั่ง เสื้อผ้ายังเปียกน้ำเย็น ๆ กับเหงื่อจนชุ่มหลัง

“รู้แล้วใช่ไหมล่ะ”

“อืม แต่สงสัยน่ะ บอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ มันก็ไม่นานเท่าไรเนอะ หลังจากวันนั้น”

ผมยกมือขึ้นเกาหู จะหัวเราะก็หัวเราะไม่ออก เสียงปาล์มดูผิดหวัง กระนั้นก็ไม่ใช่น้ำเสียงที่กล่าวโทษกันแม้แต่น้อย

“ทำไมถึงไปคบกันได้ล่ะ”

“ก็...ไม่รู้สิ รู้ตัวอีกทีก็มีแต่เรื่องพี่แคนในหัวแล้ว”

“พี่แคนนี่เก่งเนอะ” คู่สนทนาถอนหายใจ ใบไม้สีน้ำตาลร่วงลงมาจากต้นไม้สูงใหญ่ ผมมองมันทั้ง ๆ ที่ไม่มีความน่าพิสมัย ครู่หนึ่งคนข้างกายก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนตัวเดียวกัน ปาล์มยืดขายาวจนสุด ยาวกว่าขาของผมที่เหยียดตรงไปก่อนหน้านี้หลายเซนติเมตร

“ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่น่าเจ็บใจเท่านี้ แพ้อีกแล้ว”

“ขอโทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจทำให้มึงรู้สึกแย่”

“ว่านไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย” มือใหญ่ยกขึ้นวางบนบ่า มันบีบที่หัวไหล่นิด ๆ ให้ผมต้องหันไปมองหน้า รอยยิ้มของปาล์มค่อนข้างเศร้า แต่อย่างน้อยก็ยังนับว่าเป็นรอยยิ้ม “อืม..พอถึงเวลาก็ไม่รู้จะพูดอะไรแฮะ เอาเป็นว่า มีอะไรก็ปรึกษาเราได้นะ”

“มึงโคตรมีน้ำใจนักกีฬาเลยว่ะ โคตรเท่”

“ขอบใจ แต่เราเคยเล่นนอกกติกามาก่อนแล้ว จบไม่ค่อยเวิร์กเท่าไร”

“อือ” ผมเข้าใจ มันหมายถึงเรื่องของพี่กัสกับตัวเอง “สบายใจขึ้นป่าววะ”

“เราดูไม่สบายใจเหรอ”

“ไม่รู้ กูอาจจะคิดไปเองก็ได้”

“รู้ไหม ที่จริงว่านไม่ได้ซื่อขนาดที่คนอื่นว่ากันหรอก แต่ว่านเป็นคนไม่มั่นใจในตัวเองเสียมากกว่า อย่างเรื่องที่เราชอบว่าน ถามจริง ๆ เถอะ ก่อนเราบอกมีเอะใจบ้างไหม”

พูดแบบนี้ผมก็ไปต่อไม่ถูกสิครับ อันที่จริงตอนไปกินไอติมด้วยกันคราวนั้นแล้วถูกสัมผัสในที่แปลก ๆ ก็แอบคิดเหมือนกัน แต่นิดเดียวจริง ๆ

“ไม่คิดว่ามึง...เอ่อ...จะชอบกูน่ะ มึงน่าจะชอบใครที่ดีกว่านี้ แบบว่า...ถ้ามึงบอกว่ามึงชอบพี่กัส กูก็ไม่แปลกใจ แต่กู เพราะเป็นกู ไม่มีอะไรเลย มึงเห็นไหม” หงายมือทั้งสองข้างโชว์ ว่างเปล่า ไม่มีอะไรของผมคือไม่มีอะไรจริง ๆ ปาล์มพยักหน้ารับรู้ ขณะที่ผมพูดต่อ “มึงน่าจะได้มีโอกาสเจอคนที่ดีกว่ากูเยอะแยะ”

“แต่คนสุดท้ายคนเราก็อยากอยู่แค่กับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจนั่นแหละ” ปาล์มมองผม มือยังคงวางบนบ่า ขยับมาโอบไหล่อีกข้างให้หัวไหล่ขวาของผมชนกับรักแร้มัน “คนที่อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ ๆ ไปตลอด”

“อ่า...เหรอ”

“แต่ขืนเรารุงรัง จะมีแต่ทำให้ว่านอึดอัดใจมากขึ้น เพราะงั้น ตอนนี้คงพอแค่นี้แหละ วันนี้ที่มาหา เพราะอยากฟังจากปากน่ะว่าคบกับพี่แคนแล้ว”

“เฮ้ย มึงเป็นคนดีนะ เดี๋ยวต้องได้เจอคนที่ดีกว่ากูแน่ ๆ”

ปาล์มไม่ทันเอ่ยขอบคุณเสียงเหยียบใบไม้แห้งในแถบนั้นก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เงยหน้าขึ้นจากรองเท้าไนกี้แอร์แม็กซ์รุ่นใหม่ก็พบใครบางคนยืนหน้าถมึงทึงกอดอกอยู่ ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ พอพี่แคนก้าวขาอีกข้างก็รีบลุกขึ้นกันปาล์มไว้

“พี่แคน”

“แพ้ก็ให้รู้จักแพ้บ้างสิวะ” เขาพูดเลยหัวผมไป ปาล์มเองไม่โต้ตอบ แต่ลุกยืนขึ้นบ้าง “ไม่มีปัญญาหาเมียเองหรือไงถึงชอบยุ่งกับของคนอื่นนัก”

“พี่แคน”

“หุบปากไอ้ว่าน”

“เฮ้ย พี่ ว่านไม่เกี่ยว ผมมาหาว่านเอง อย่าไปว่ามันเลย”

พอมือที่สามปกป้อง พี่แคนก็หันหน้าขวับ “คนของกู กูจะจัดการยังไงก็ได้ อย่าเสือก”

“พูดอย่างนี้ก็หมาสิวะ”

“เฮ้ย! ปาล์ม” ผมพลิกตัวมาจับบ่าเดือนมหาลัยแทบไม่ทัน ไอ้ปาล์มสีหน้าเอาเรื่องพอกันกับคนข้างหลัง “กูขอนะ”

“ที่แพ้น่ะ รู้แล้วว่าแพ้ แต่ถ้าพี่ได้ไปแล้วไม่ดูแลอีกก็อย่าหาว่าผมไม่เตือนแล้วกัน”

“ไสหัวไปก่อนที่กูจะซ้อมมึง ไอ้เหี้ย”

“คิดว่ากูกลัวเหรอ!”

“เฮ้ย กูไหว้ล่ะครับ” ยกมือขึ้นเหนือหัว ไม่รู้จะทำยังไง ท่องพุทโธ ธรรมโม สังโฆในใจล้านตลบ ปาล์มยังหงุดหงิดแต่เห็นท่าผมก็ยอมถอยไป ถ้าไอ้หมีสองตัวนี่ตีกันไม่รู้จะแทรกตัวไปห้ามได้ยังไงจริง ๆ ยังไม่ทันถอนหายใจได้ครบรอบ พี่แคนก็ตบหัวมาจากด้านหลัง

“แรด!”

“อะไรวะ แล้วไหนบอกว่าติดคุยโปรเจ็กต์” เถียงสิครับ จู่ ๆ มาว่ากันแบบนี้ยอมได้ที่ไหน

“ถ้าอาจารย์ไม่คุยเสร็จเร็วจะรู้เหรอว่ามึงชิ่งมาหาชู้แบบนี้ คนในสนามก็เห็นกันหมดว่ามึงออกมากับใคร จะสวมเขาให้กูหรือไง”

“ไม่ใช่สักหน่อย” ผมเดือดปุด แต่ก็ได้แต่อมความโกรธไว้ในกระพุ้งแก้ม “มาคุยกันเฉย ๆ เถอะ จะได้บอกปาล์มไงว่าคบกับพี่แล้ว”

“อ้าง”

“อ้างห่าอะไรล่ะ” ผมบ่นปอดแปด แต่เห็นหน้าอีกฝ่ายแล้วก็ต้องสงบปากสงบคำ ตาคมค้อนขวัก ไม่มีร่องรอยของการล้อเล่นแม้แต่น้อย เขาจ้องหน้าผม จ้องแบบที่เรียกว่าจะกินเลือดกินเนื้อ ฟันบนขบฟันล่าง เห็นสันกรามนูนขึ้นมาชัดเจน

“เออ ขอโทษก็ได้ แต่ไม่มีอะไรจริง ๆ”

“ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องหนีมาคุยกันสองคน”

“ว่านคุยกับเพื่อนสองคนไม่ได้เหรอวะ ทีอยู่กับไอ้โต๋สองคนไม่เห็นพี่จะว่า”

“ไอ้โต๋มันจ้องจะเอามึงไหมล่ะ”

“ว่านเลยมาเคลียร์กับไอ้ปาล์มนี่ไง พี่แคน อย่าเดินหนีสิวะ”

“ถ้ามึงอยากไปกับมันนักก็ไปเลย”

คู่สนทนาก้าวขาฉับ ผมเองก็เร่งฝีเท้าไม่ต่างกัน ขาผมสั้นกว่า จำเป็นต้องวิ่งเพื่อตามให้ทัน ไอ้พี่แคนไม่หันหน้ามามองผม เรียกเท่าไรก็ไม่หัน ครั้งนี้มันโกรธ และแสดงออกว่าโกรธจริง พอเดินมาถึงรถได้จังหวะที่อีกฝ่ายหยุดเพื่อเปิดประตูรถผมถึงเพิ่งตะครุบทัน

“พี่แคน”

“พอเถอะว่ะ! คิดว่ากูต้องทนเห็นอะไรเหี้ย ๆ แบบนี้ถึงเมื่อไรวะ!”

ไอโฟนหกพลัสถูกปาลงพื้น เครื่องไม่พังทันทีแต่หน้าจอแตก กระเด้งหนึ่งตลบแล้วพลิกหงาย น้องน้ำใจเล่นกูอีกแล้ว หน้าเพจคิ้วท์บอยมีรูปผมกำลังรุนหลังไอ้ปาล์มออกจากสนามบาสที่แปลงสภาพเป็นสนามแข่งแชร์บอลชั่วคราว เพราะมันอยู่ที่พื้นผมเลยไม่สามารถอ่านคำบรรยายใต้ภาพได้แต่คิดว่าคงชวนฝันพอควรพี่แคนถึงได้เดือดขนาดนี้ สำหรับผมมันเป็นเรื่องตลก ขำ ๆ ความสัมพันธ์กับไอ้ปาล์มเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วถึงได้ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามใจชอบ ไม่คิดว่าจะทำร้ายความรู้สึกของคนใกล้ตัวมาก่อน

“พี่...”

“มีอะไรจะพูดอีกไหม นัดมันมาเจอที่สนาม หนีออกมาคุยกันสองคน คิดว่ากูเป็นควายหรือไง”

“ไม่ใช่แบบนั้น”

“หึ”

เขาปัดมือผมออก สอดตัวเองเข้าไปในรถกดล็อกทันที ผมพยายามดึงเปิดแต่ทุกอย่างดูช้าไป รู้สึกร้อนที่กระบอกตาขึ้นมาดื้อ ๆ ทุบกระจกหลายครั้งไม่สนใจว่าจะราคาแพงแค่ไหนพี่แคนก็ไม่เปิด เขาไม่สนใจ ไม่สนใจในแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
ความรู้สึกผมว้าวุ่น ยุ่งเหยิง คิดออกแค่ว่าต้องคุยให้ได้ ดังนั้นเมื่อบีเอ็มเคลื่อนตัวออกไปเลยกระโดดเกาะท้ายรถไม่คิดชีวิต พี่แคนเบรกเอี๊ยด และผมก็ร่วงลงพื้นคอนกรีตทันที

“ไอ้ว่าน!” เสียงนั้นดังหลังจากประตูรถปิด หัวเข่าผมถลอกเพราะใส่ชุดกีฬาขาสั้น ข้อศอกก็เช่นกัน เจ็บอีกแล้ว แต่มันน้อยมากเมื่อเทียบกับความรู้สึกที่เหมือนตัวเองจะถูกทิ้งเมื่อครู่ อย่างน้อย...อย่างน้อยผมก็ทำให้พี่แคนหยุดหนีแล้วกลับมาหาได้

“ไอ้โง่เอ๊ย ใครใช้ให้กระโดดเกาะรถแบบนั้นวะ! มันอันตรายไม่รู้หรือไง!”

ผมส่ายหน้า ถูกดุเป็นร้อยครั้งไม่เคยรู้สึกอะไรมาก่อน แต่วันนี้กลับร้องไห้ออกมาดื้อ ๆ ร้องเหมือนเด็กแรกเกิด โยเยจนคนด่าต้องดึงตัวมากอดไว้

“ร้องทำไมไอ้เหี้ย ทีตอนทำไม่รู้จักกลัว”

“กลัว” ผมเถียง น้ำมูกน้ำตาไหลรวมกันบนเสื้อนิสิตสีขาวของอีกฝ่าย การจราจรเริ่มติดขัด พี่แคนเลยอุ้มในท่าเจ้าสาว เปิดประตูด้วยนิ้วแล้วโยนผมขึ้นเบาะหลังรถ
“กลัวแล้ว พี่แคน ว่านกลัว...” งอเข่าขึ้นกอดตัวเองจากเบาะหลัง เจ้าของรถถอนหายใจ ขยับรถหนีออกจากการกีดขวางของจราจร เหลือบตามองผมเป็นระยะ แต่เป็นแววตาที่แข็งและดุดันเหมือนเดิม

“พอ ไม่ต้องกลัวแล้ว”

“แต่ว่านกลัว...”

“กูรู้”

กล่องทิชชูถูกโยนใส่หัว ผมหยิบกระดาษออกมาสั่งขี้มูกปื้ดใหญ่ ไม่มีเสียงปลอบโยน เจ้าของรถยังทำหน้าถมึงทึงเหมือนเดิม “โง่สมกับที่เป็นมึงจริง ๆ”

“อย่าโกรธว่านนะ...พี่แคน ว่าน...”

“เช็ดเลือดแล้วปีนมานั่งข้างหน้า กูไม่ใช่คนขับรถของมึง”

เขาเปิดไฟระวัง หลบรถเข้าจอดรถข้างทางในบริเวณถนนที่โล่งกว่าเมื่อครู่ ผมเชี่ยเศษดินออกจากแผลแล้วปีนมานั่งข้างคนขับตามคำสั่ง ก้มหน้าแม้ยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด โดนมือใหญ่ผลักหัวจนเอน สักพักมือนั้นก็ลูบเบา ๆ สางปลายนิ้วเข้าเส้นผม ดึงผมไปจูบโดยไม่ได้ตั้งตัว

ผมหยุดร้องไห้ หัวสมองกลับสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง หัวใจที่คล้ายจะแตกสลายกลายเป็นพองโต ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่จูบเยียวยาทุกสิ่ง กลืนกินทุกความบาดหมางให้หายไป จูบที่แสดงความเป็นเจ้าของ จูบที่สั่งสอนไม่ให้ผมขัดใจอีก จูบที่บอกว่าเขาไม่ได้ทิ้งผมไปไหน

เจ้าของร่างสูงละริมฝีปากออกมา เราสบตากัน มีแววตาเอือมระอาแต่อย่างน้อยเขายังอยู่ มือใหญ่ขยี้ติ่งหูผมเบา ๆ คล้ายจะเป็นการลงโทษแต่ก็ไม่ใช่

“หายโกรธว่านนะ”

“เออ”

“อารมณ์ดีขึ้นบ้างไหม”

“หงุดหงิดตอนมึงได้แผลเพิ่มมาอีกเนี่ย ไหนดูซิ”

“นิดเดียว” เป็นรอยถลอกกับเลือดซึมนิด ๆ ที่เช็ดเมื่อครู่ช่วยเพียงชั่วครั้งชั่วคราว พี่แคนเอี้ยวตัวไปหยิบทิชชูมาซับเลือดที่หัวเข่าให้ผมใหม่ “พี่แคน”

“อะไร”

“โปรเจ็กต์ผ่านแล้วเหรอ”

“อืม ถามเหี้ยอะไรตอนนี้เนี่ย มันใช่เรื่องไหม”

“พี่แคนไม่ได้อยากฟังว่านอธิบายหรอก” ชวนเฉไฉเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายยังเดือด “ว่านไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไร แต่อย่าโกรธว่าน ว่านขอโทษ”

“เออ”

“พี่แคน”

“กำลังทำใจให้เย็นอยู่ อยู่เงียบ ๆ ไป มึงน่ะ” เขาทำท่าจะขับรถต่ออีกครั้ง พอผมไม่พูดก็เกิดความเงียบระหว่างเรา บรรยากาศชวนอึดอัด และผมทำตัวไม่ถูก จู่ ๆ ก็ยื่นมือไปจับเขา ก้มหน้ารู้สึกผิด สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่น่ากลัวจริง ๆ ไม่ใช่กลัวว่าตัวเองจะบาดเจ็บ แต่กลัวว่าผมจะถูกทิ้ง

พี่แคนชะงัก จากที่จะขยับเกียร์เพื่อขับรถก็กลายเป็นนิ่งงัน ผมดึงข้อศอกมา ให้เขาเอนตัวเข้าหา ก่อนก้มหน้าซบลงที่หัวไหล่ เสียงถอนหายใจดังขึ้น มือใหญ่ข้างที่ไม่ถูกกอดเอื้อมมาลูบหัวผมอีกครั้ง เอี้ยวตัวนิดเดียวริมฝีปากหยุ่นก็สัมผัสบนหน้าผาก พี่แคนเย็นลง แต่ผมยังหวั่นใจ

“พรุ่งนี้ว่างไหม”

“ทำไม”

“ไปเที่ยวบ้านว่านกันนะ”

ผมอยากให้พี่แคนหายโกรธ มีแต่ความคิดนี้ในหัว เราอาจจะคบกันเร็วเกินไป ใช้เวลาด้วยกันไม่มากพอ บ้านผมอยู่ชลบุรี มีอาหารทะเล กับบรรยากาศสวย ๆ รออยู่ มีหาดสวย ๆ ให้เดินเล่นกลิ่นทะเลทำให้หายใจทั่วปอด บางทีความรู้สึกที่ขมุกขมัวนี่อาจจะหายไป ผมนึกถึงคู่รักที่ดูพระอาทิตย์ขึ้นกันริมหาด ปิ้งอาหารทะเลแล้วก็หัวเราะ อยากใกล้ชิดอีกฝ่ายมากกว่านี้ อยากทำให้พี่แคนรู้สึกว่ามีผมแล้วดี เหมือนที่ตัวเองรู้สึกบ้าง

“ว่านอยากทำให้เรื่องของเราดีกว่านี้”

“แค่มึงทำตัวดี ๆ กูก็ขอบใจแล้วไอ้ว่าน” เขาถอนหายใจ ผลักหัวผมออก จับแขนผมพลิกเพื่อดูแผลที่จุดอื่น ๆ มีแค่สี่ที่ ไม่รุนแรงนัก แต่อาบน้ำน่าจะแสบพอตัว

“เฮ้อ จะไปกี่โมง”

“ตอนนี้เครียดอยู่หรือเปล่า ว่านไม่อยากให้ขับรถตอนอารมณ์ไม่ดี”

“คงสบายใจมากน่ะ โดนอาจารย์เรียกไปด่าแล้วออกมาเจอมึงอยู่กับไอ้เวรนั่น ทะเลาะกันแล้วเสือกทำอะไรไม่คิด หาเรื่องเจ็บตัวอีก”

ผมเบะปาก จะร้องไห้อีกครั้งก็ถูกชี้หน้าสั่งให้เงียบก่อน “ร้องอีกทีกูไล่มึงลงจากรถแน่ ทำตัวเองทั้งนั้น”

“ไม่ร้อง...แล้ว” ถ้ามีหูมีหางป่านนี้คงลู่คงตกไปตามระเบียบ ผมขยับตัว ไม่ยอมแพ้ เอนหัวซบบ่ากว้างอีกครั้ง ไม่เรียกว่าซบ เอาหัวโขกดีกว่า พี่แคนไม่ตอบสักทีสุดท้ายเลยใช้หน้าผากถูเป็นการอ้อนแบบที่ชอบทำกับพี่ไผ่ “ไปเที่ยวกันเถอะนะ ว่านไม่อยากทะเลาะแล้ว”

“เป็นวิธีแก้ปัญหาได้ห่วยบรม”

“ไม่ไปเหรอ”

“กลับไปเอาเสื้อผ้าก่อน”

“เดี๋ยวยืมของพี่ไผ่ให้”

“รีบอะไรขนาดนั้นวะ”

“ว่านไม่อยากให้พี่แคนเป็นแบบนี้” มันอึดอัดบอกไม่ถูก แม้อีกฝ่ายจะพูดว่าไม่โกรธ แต่ผมรู้ ความหงุดหงิด ไม่ได้ดั่งใจนั้นยังอยู่ จริงอย่างพี่แคนว่า ผมเป็นคนแก้สถานการณ์ได้ห่วยแตก แต่ว่า...อย่างน้อยได้ลงมือทำอะไรบ้างก็ดีกว่าปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปแบบนี้ สถานการณ์นี้พี่แคนไม่อยากได้คำอธิบาย เขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีอะไร แต่อาจจะเป็นแผลเป็นเล็ก ๆ ที่ทำให้ความวางใจนั้นสั่นคลอน

“ไปกันเถอะ....นะ”

“...................”

“นะครับ ว่านไม่ชอบแบบนี้เลย พี่แคน ว่าน...”

"คนสติแตกต้องเป็นกูนะว่าน"

"แต่ตอนนี้ว่านพังมากเลย"

"................."

"ไปใช้เวลาด้วยกันนะพี่แคน จะได้รู้ว่าว่านให้พี่ได้มากกว่าที่พี่กังวล"





สุดท้ายแล้ว ผมกับพี่แคนก็พากันขับรถมาชลบุรีตั้งแต่เย็นวันเดียวกัน มีพ่วงมาด้วยอีกสาม คือพี่โจ๊ก พี่อาร์ม กับไอ้โต๋ เพราะพี่แคนยืนยันว่าจะกลับไปเอาเสื้อผ้าที่คอนโดเลยเจอเพื่อนอีกสองคนด้วยซึ่งมาดักรอแต่แรกด้วย ส่วนไอ้โต๋ มันมารวมตัวกับเพื่อนทั้งสองของพี่แคนเพราะติดต่อผมไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าโทรศัพท์แบตหมด ส่วนคนข้าง ๆ ก็โทรไม่รับ แหงล่ะ มันเพิ่งปาเงินสามหมื่นบาทลงฟุตปาธเมื่อเย็นวันนี้เอง ดังนั้นแผนการใช้เวลาสวีทกับพี่หงวยของผมเลยพังไม่เป็นท่า เพลงรักที่เตรียมมากลายเป็นเพลงร็อก พี่แคนเป็นคนขับรถ ส่วนอีกสามคนนั่งเบียดกันอยู่ด้านหลัง เพิ่งรู้ตอนนี้ว่าบีเอ็มของพี่แคนเปิดประทุนได้ เลยมอเตอร์เวย์มาหน่อยเลยเปิดให้ลมพัดโกรก เราอยู่ในชุดลำลอง เสื้อยืด กางเกงขาสั้น มีแค่พลขับที่สวมแว่นกันแดดสีดำสนิทเอาไว้

ความจริงแล้วนี่นับเป็นครั้งแรกที่ผมจะพาเพื่อนมาที่บ้าน พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์พอดี ทันทีที่โทรบอกแม่ที่บ้านผมก็ดีใจกันใหญ่ คืนนี้กว่าจะถึงคงต้องหาอะไรรองท้องไประหว่างทาง ส่วนพรุ่งนี้เช้าแม่เหมาอาหารทะเลที่ตลาดปลาไว้เรียบร้อย ตอนเย็น ๆ ชวนปิ้งกุ้งปิ้งปูริมหาด บ้านผมไม่ได้อยู่ติดหาดที่มีชื่อเท่าไรนัก บรรยากาศเงียบสงบ น้ำทะเลยังใสไม่เหมือนแถบพัทยา

เราแวะกินมื้อเย็นก่อนพระอาทิตย์ตกดินก่อนถึงบ้านบึง เหมาเลย์กับขนมกรุบกรอบอื่น ๆ มาถุงใหญ่ กว่ารถจะเคลื่อนตัวเข้าบ้านก็หัวค่ำพอดี บ้านผมเป็นอาคารพาณิชย์สามชั้นริมหาด สองคูหา ด้านล่างเปิดเป็นร้านขายของชำ ส่วนข้างบนเป็นที่อยู่อาศัย มีคนงานช่วยดูแลสามคน หนึ่งในสามเป็นพี่เลี้ยงที่เลี้ยงผมกับพี่ไผ่มาแต่เล็ก ชื่อพี่จีน หน้าไทยแท้ เป็นคนชลบุรีดั้งเดิม ลูกผัวไม่มี พอเห็นหน้าผมแล้วบ่อน้ำตาแตกตลอด เธอพาร่างอวบ ๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งมากอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวาสลับกันจนกว่าจะเบื่อ

“น้องว่านของพี่จีน ไม่เจอกันตั้งนาน โตเป็นหนุ่มขึ้นเยอะเลยค่ะ”

“เวอร์น่า น้องว่านเพิ่งกลับมาตอนปิดเทอมที่แล้วเอง”

“น้องว่านไม่เข้าใจหรอกค่ะ หัวอกคนเลี้ยง ห่างสามวันก็ใจจะขาดรอน ๆ”

พี่จีนนี่โอ๋ผมมากที่สุดในบ้าน ถึงแม้จะเลี้ยงพี่ไผ่มาด้วยแต่ก็ไม่เอาใจมากขนาดนี้ พี่ชายผมมันกวนตีน ไม่น่ารัก อ้อนไม่เป็นเหมือนผมคะแนนเลยลดฮวบ ๆ ยิ่งอยู่ยิ่งตีกับพี่เลี้ยงด้วยซ้ำไป

“วันนี้มากันเยอะเลย คุณแม่กำลังไปสั่งนายชัยให้ยกน้ำมาเสิร์ฟอยู่ค่ะ พี่กานต์น่าจะจัดห้องเสร็จแล้ว คุณพ่อหลับแล้ว พี่ไผ่กลับดึก ๆ เห็นไปดูทะเลเรืองแสงที่สะพานปลา แถว ๆ บางแสน”

“ทะเลเรืองแสงเหรอ พอดีเลย น้องว่านอยากไป ๆ ว่าแต่ ทำไมพ่อนอนไวอะ”

“ไม่ค่อยสบายค่ะ เป็นหวัด ถ้ารู้ว่าน้องว่านมาคงหายเลยแหละ อ้าว คุณกิ่งมาพอดี น้องว่านกับเพื่อน ๆ เพิ่งมาถึงค่ะ โยเยจะไปดูทะเลเรืองแสงแล้ว”

“แม่หวัดดี” ผมยกมือขึ้นไหว้ก่อนถลาเข้าไปกอด ทำหลังงอเอาหัวซุกคอมารดาเอาใจ “น้องว่านคิดถึ้งคิดถึง”

“ไม่เห็นโทรกลับมาบ้าง”

“น้องว่านตั้งใจเรียนอยู่ ถ้าแม่เห็นเกรดแล้วจะอึ้ง อ้อ นี่เพื่อนน้องว่านครับ ไอ้โต๋ ส่วนนี่พี่แคน พี่อาร์ม พี่โจ๊ก เพื่อนที่มหา’ลัย”
ทุกคนยกมือไหว้ แม่ผมก็ฉีกยิ้มรับตามระเบียบ รอยยิ้มของแม่เป็นต้นแบบของผม ยิ้มทีเห็นฟันเกือบครบสามสิบสองซี่ อวดตีนการอยใหญ่ ๆ บนหน้าไม่อายใคร “เอารถไปจอดกันเรียบร้อยหรือยังล่ะหนุ่ม ๆ แล้วนี่มารถคนไหน”

“รถพี่แคน แต่ว่าจะออกไปเที่ยวกันต่อก่อน ตอนแรกว่าจะไปนั่งร้านเหล้า เห็นพี่จีนบอกว่าพี่ไผ่ไปดูทะเลเรืองแสง น้องว่านจะตามไปด้วย”

“อ้าว แต่มันจะดึกน่ะสิ”

“บางแสนเอง ใกล้ ๆ กลับก่อนสว่าง”

ผมต่อรอง เอาหัวถูแม่ตัวเองอีกครั้ง สุดท้ายก็ได้รับอนุญาต แม่บอกตำแหน่งห้องพักของหนุ่ม ๆ โดยผมต้องระเห็จไปนอนกับพี่ชายร่วมสายเลือด ส่วนที่เหลือนอนห้องเดียวกันคือห้องนอนเดิมของผม เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน สมัยมัธยมลากเพื่อนมาสุมกันบ่อย นอกจากเตียงขนาดคิงไซส์แล้วยังมีฟูกนอนให้เพื่อน ๆ เกือบสิบปูนอนได้สบายใจเฉิบ

“หรือน้องว่านอยากจะนอนกับเพื่อน ๆ ก็ได้นะ แม่บอกไว้เผื่ออยากคุยกับพี่ไผ่เขา”

“น้องว่านน่าจะกลับหลังพี่ไผ่นอนน่ะสิ ไม่เป็นไร ถ้าพี่ไผ่นอนแล้วน้องว่านนอนกับเพื่อนก็ได้”

“ไม่กลับมาพร้อมกันเลยล่ะ”

“พี่ไผ่ไปกับเพื่อนที่มหา’ลัย ไม่อยากให้น้องว่านกวนหรอกมั้ง อีกอย่าง อยากคุยกันเองมากกว่า”

“งั้นตามใจ ขับรถดี ๆ แล้วกัน แวะซื้อมาส์กปิดปากด้วย มันมีกลิ่น”

“คร้าบ แม่กับพี่จีนไม่ต้องรอนะ เดี๋ยวน้องว่านดูแลเพื่อน ๆ เอง”

แม่พยักหน้าให้ จูบหน้าผากให้หายคิดถึงหนึ่งทีแล้วปล่อยผมเป็นอิสระ ทันทีที่พ้นจากตัวบ้าน บรรดาหนุ่ม ๆ ผู้เรียบร้อยที่สงบปากสงบคำก็ระเบิดหัวเราะ แม้แต่พี่แคนก็ยังยิ้มที่มุมปากหัวเราะในลำคอไปด้วย

“ไอ้เหี้ยว่าน บ้านมึงเรียกมึงว่าน้องว่านทุกคำเลย โคตรจี้ แถมมึงยังแทนตัวเองว่าน้องว่านอีก โคตรขนลุก”

โต๋ไม่พูดเปล่า มันถูแขนตัวเองไปด้วย ไอ้พี่โจ๊กก็โจ๊กสัด หัวเราะงอหาย ไม่รู้จักเกรงใจเจ้าบ้าน

“น่ารักครับ น่ารักดี” ถึงพี่อาร์มจะพูดแบบนั้นก็ไม่หายเคืองหรอกนะ เล่นพูดไปหัวเราะไปดูท่าแล้วก็รู้สึกไม่ต่างจากคนอื่นเท่าไร ผมอมความหงุดหงิดนิด ๆ ไว้ในแก้ม เถียงคอเป็นเอ็น

“ไม่เข้าใจกันเหรอวะ เด็กรุ่นใหม่ต้องมีสองพยางค์ ผมชื่อน้องว่านแล้วมันจะแปลกตรงไหน ทีพี่แคนยังเป็นแคนตัสได้เลย”

“จะบอกว่าจริง ๆ ชื่อเล่นมึงชื่อน้องว่าน ไม่ใช่ว่านเฉย ๆ งั้นเรอะ”

“เออ เออออ”

“ไอ้เหี้ยว่าน” ไอ้โต๋หัวเราะลงคอ พูดประโยคเดิมซ้ำ ๆ “มึงเป็นผู้ชายอายุ 20 ที่โคตรจี้เลยว่ะแม่ง”




TBC

มาแล้วววว ขอโทษที่มาช้าคร้าบบ ตอนนี้เป็นปัญหาชัิ้นสิวๆของว่านกับพี่แคนขาโหด
ขอไม่ทอล์กเยอะน้าาา อารมณ์ยังไม่ค่อยปกติ กำลังอินดี้ ฮร่าาา ยังไงขอบคุณทุกคอมเมนต์และกำลังใจทั้งในเฟส ทั้งในทวิตด้วยนะคะ

Happy new year ค่าาา

[Freja]

รู้สึกว่าพี่แคนเจ็บเรื่องที่กัสนอกใจกับปาล์มมากกว่าที่คิดนะ
ว่านควรจะระวังปาล์ม  ถ้าพลาดปาล์มจะครุบแน่ๆ

พี่แคนโกรธเอาเรื่องเหมือนกัน

[haemin]

 :katai1:รอฉาก อัศจรรย์ 555555 เค้าไม่อะไร แค่เน้นฉากนั้นนิดๆ

[tonnum18]

ไม่รู้จะสงสารพี่แคน  ที่ต้องทนเห็นน้องว่านผู้ไม่ทันสังเกตโลกใบนี้เท่าไหร่

กับความซื่อจนแทบจะกลายเป็น ซื่อบื้อไปเลย  และน้องว่านที่ต้องบีบน้ำตา  เวลาที่เริ่มรู้ตัว

ว่าตัวเองทำอะไรผิด เฮ้อ น้องว่านทำไม่ความรู้สึกช้าแบบนี้กันนะเนี่ย

[continued]

โอ้ย น้องว่านนนนนน
คิดว่าพี่แคนจะลงโทษหนักกว่านี้ซะอีก แพ้ลูกอ้อนของนัง เอ้ย น้องว่านซะงั้น

[becrazie]

น้องว่านน่าร๊ากกกก นางอ้อนได้อีก

[พิรุณสีเงิน]

เรื่องกัสพี่แคนคงเจ็บมากสินะ เพราะระแวงปาล์มสุดๆ ก็นะคนมันมีอดีตไม่ดีแถม(นัง)น้องว่าน ก็ดันซื่อจนบื้ออีก
แต่พี่แคนโกรธน่ากลัวจังเลย
สุดท้ายท้ายสุด คือว่านอ้อนได้น่ารักมาก น้องว่านอย่างนั้น น้องว่านอย่างนี้ กอดๆซุกๆไปทั่วอ่ะ

[jungjiyoo]

น้องว่าน สายใสๆ ข่าาาา
นางแบ๊ว นางชวนพี่หงวยไปอ้อนที่ทัลเลยยยย์
เป็นคนที่น่าแกล้งให้ร้องให้แล้วค่อยปลอบมาก
#นังนี่มันร้ายนะคะหัวหน้า

[am_am]

กรี๊ดดดดดดดด ในที่สุดก็มา เค้ามารอทั้งวันเลย
แหม .... นังน้องว่านนี่ก็จริง ๆ เลย คิดไว้แล้วเชียว
ไปนั่งให้เค้าโอบอยู่นั่นแหละ ถ้านี่เป็นพี่แคนนะ
กระโดดถีบปาล์มละ แต่พี่แคนโมโหมากเลยยยย
นังน้องว่านถึงกับสติพังเลยทีเดียว น้ำตาคลอเลยอ่ะ
อยากอ่านฉากทะเลแล้วววว เมื่อไหร่จะวันพุธอีกกกกก
ขอบคุณนะคะ  เด่วจะไปอ่านวนสัก 3 รอบ 

[ทั่วหล้า]

น้องว่าน...อีบ้า!แกคิดว่าแกเป็นพระเอกหนังโดดเกาะท้ายรถเพื่อจับผู้ร้ายเรอะ!?

พี่หงวยนี่โหดจริงแฮะ
เขวี้ยงสามหมื่อนทิ้งทำมายยยยยยยยยยย(กรีดร้องงงงง)
ไม่เอาก็เขวี้ยงมาทางนี้สิ!

[NOoTuNE]

ฉันจะโกรธ ฉันจะโมโหพี่แคน


ถึงฉันจะด่านังว่านมันทุกตอน แต่เพราะฉันเอ็นดูนางเหมือนลูกสาว แต่พี่ไม่มีสิทธิ์ทำมันเจ็บตัวและร้องไห้นะ ถ้าจะเป็นแบบนี้ไม่ฟังอีร้าคร่าอีรม เลิกค่ะบอกเลย เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ แลดูตอนแรกเหมือนจะชอบว่านมากๆนะ แต่จะทิ้งว่าน 2 ครั้งและ อือออออออ ฉันไม่ปลื้มเลยค่ะพี่แคนตัส


พี่แคนดูปากณัชชานะคะ นี่นังว่านไม่ใช่ อิกัสค่ะ ดูปากณัชชาอีกครั้งนะคะ นังว่้านไม่ใช่กัส

นี่ขนาดเรื่องเล็กน้อย นะ เห้อออ ฉันหล่ะสงสารนังว่าน ว่าที่ผัวเธอดูท่าจะทำให้นังว่านน้ำตาร่วงตอนเว้นตอนแน่ๆ

[►MoNkEy-PrInCe◄]

เราว่าพี่แคนมันงี่เง่าอะ ว่านก็เป็นคนตรงเสียขนาดนี้
ซื่อบื้อก็อีก คิดว่ามันจะกอไผ่กับปาล์มหรือไร
งี่เง่าที่สุด! นั่นถ้าว่านไม่ใช่แค่ถลอกล่ะ?
ไม่รู้แหละตอนนี้เข้าข้างน้องว่าน
แต่พอพี่แคนแม่มอุ้มว่านขึ้นรถนี่หายโกรธปุ๊บเลย
กลัวว่าเรื่องของปาล์ม กัส จะทำให้สองคนนี้มีปัญหากัน

[konnarak]

  สงสารว่าน

[tempo_oil]

พื้นฐานของความรัก อยู่ที่ความเชื่อใจกันด้วยนะ พี่หงวย

ว่านกับกัส คนล่ะคนกัน  พี่แคนคงฝังใจมากกกกกกก

ขอบคุณที่มาต่อนะคะ กำลังคิดถึงเลย

[dukdikdukdik]

พี่แคนหึงโหดจริง ๆ ด้วย ส่วนน้องว่าน หนูอ้อนเก่งขึ้นหรือเปล่าเนี้ย 

[ravyy]

อยากได้พี่แคนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน 


งือออออออออ ๆๆๆๆๆ คนอะไรโมโหหึงก็ยังเท่ จะเอาาาาาาาๆๆๆๆๆๆ
สงสัยต้องทุบหัวให้สลบแล้วลากเข้าพงหญ้า กร้ากกกกก 

[bae1993]

งือออ ตอนนี้เห็นใจนังว่านเบาๆ พี่แคนโมโหน่ากลัวจังแต่ก็เข้าใจ

อ้อนเขาไว้เยอะๆนะแก นังว่านน งือออ 

สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ ติดนังว่านมากเลยยย

happy new year ล่วงหน้าค่ะ 

[B52]

นาร้าก~~~