หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[kokilolylove]

ครอบครัวน้องว่านอบอุ่นจัง มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งดี น้องว่านเป็นเด็กน่ารักจิงๆ 555555

[lovegoldfish]

ขอเม้นต์สวนกระแสพี่ไผ่นะคะ

พอดีเห็นในนิยายบรรยายว่าบ้านว่านเป็นโชห่วย แต่มีคนใช้ 3 คน คือที่บ้านว่านทำอาชีพนี้เป็นอาชีพหลักหรือว่าเสริมค่ะ
ถ้าเป็นอาชีพหลักเราว่าไม่เข้ากับฐานะว่านค่ะ เพราะร้านโชห่วยกำไลไม่เยอะ (มาม่าคิดกำไลเป็นสตาง ของใช้จุกจิกกำไล1-2 บาท กำไลเยอะสุดคือเหล้าขวดละ5-12บาท)
ปกติร้านโชวห่วยในระดับที่ยังไม่เป็นมินิมาร์คแบบเซเว่นมีลูกจ้างแค่คนเดียวก็หรูแล้ว และลูกจ้างหรือคนใช้ควรมีห้องพักซึ่งแยก ชัดเจนกับตัวบ้านของเจ้าของ ไม่งั้นจะง่ายต่อการปล้นฆ่า หรือควรให้มาเช้าเย็นกลับ

ถ้าจะให้ครอบครัวของว่านยึดอาชีพนี้เป็นอาชีพหลัก ขอเสนอให้

- ปรับจากโชห่วย เป็น ยี่ปั๊ว (ร้านขายส่ง) หรือจะป็นทั้งยี่ปั๊วแล้วเปิดหน้าร้านขายปลีกด้วยส่วนหนึ่งจะดีกว่า

- จากบ้านที่แบ่งส่วนเป็นโกดัง ถ้าเป็นโชห่วยทำได้ แต่ถ้าเป็นยี่ปั๊วแล้วควรแยกเป็นโกดังขายของกับบ้านต่างหาก มีคนงานหรือคนใช้อาศัยในส่วนใกล้หรือส่วนหนึ่งกับโกดังก็ได้ แต่ไม่ควรเข้าออกทางเดียวกับโกดัง และบ้านของว่านจะอยู่ในรั่วเดียวกันหรือตรงกันข้ามจะเหมาะกว่า

ที่กล่าวไปนี้เป็นแค่ข้อเสนอแนะนะคะ
เนื่องจากที่บ้านเป็นร้านโชห่วยเหมือนกัน ทำมาจะ30ปีละ เป็นแค่ร้าน2คูหา ไม่รวยค่ะบอกตรงๆ
กลุ่มลูกค้าคือคนแถวนั้น คนผ่านทาง คนที่ซื้อเล็กๆน้อยๆแก้ขัด คนเดินทาง คนหาร้านซื้อเหล้าเบียร์ น้ำแข็งไม่ได้ ประมาณนี้

อธิบายสำหรับคนไม่เข้าใจนะคะ
ยี่ปั๊วคือ ร้านขายส่ง = ส่วนใหญ่ฐานะรวย - รวยมาก (ก่อนมาทำยี่ปั๊วก็ต้องรวยอยู่แล้วด้วยนะไม่งั้นทำไม่ได้)
ซาปั๊วหรือโชห่วย คือ ร้านขายปลีก = ฐานะพออยู่พอกิน - ค่อนข้างดี

[Paparazzi]

พยายามกลับมารักไอ้พี่แคนเหมือนเดิม ก็ลำบากใจ

[นอนกินแรง]

ชอบการแสดงความรักของพี่น้องไผ่ว่านมาก

ไม่คิดว่าพี่ไผ่จะเมาแล้วหมดลุ๊คขนาดนี้ แหมะ ร้องไห้ด้วยเอ้า 5555

ถึงพี่แคนไม่หวาน แต่รักว่านจริงไรจริง รออ่านตอนต่อไปน้า

[iamtsubame]

พี่ไผ่น่ารักง่ะ~อบอุ่นจัง~อ่านแล้วเพลงพี่ชายที่แสนดีขึ้นเลย
ตอนนี้พี่ไผ่เป็นพระเอกนะเออ พี่แคนหลบไป

[Nattiz]

พี่ไผ่จะโดนใจใครคะ โจ๊กหรืออาร์ม ???
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ มาปูเสื่อรอออออ

[GOLDMIND]

เพิ่งมาตามอ่าน~

น้องว่านน่ารักน่าชังจริงจริ๊ง คาแรคเตอร์มันแบบ ฮาอ่ะ ชอบ ส่วนพี่แคน โฮ๊ะๆๆ น่ารักอ่ะ ช่วงที่ว่านระบายลงนกอ่ะ โหยยย น่ารักมากอ่ะแมวดำ ชอบๆ

รอเคลียร์เรื่องกัส สัมผัสได้มันจบไม่ง่ายหรอก แต่แคนถูกลูกอ้อน(ตีน)ของน้องว่าน ...หยุดอยู่ในบ่วงว่านน้อย

 

[Arancia]

พี่ไผ่น่ารักอะ ขอคู่ให้นางด่วนนนนน

พี่แคน ว่าว่านทำไม มันเรื่องจริง 555555

[Maminmz]

 

 

[Maytbb]

 

[ordinary_girl]

ไอ้พี่ไผ่จังไรและรุงรังมากกกกกก ชอบบบบบบบบ 5555
ชอบเวลาพี่ไผ่กะน้องว่านคุยกันอ่ะ ตัลล๊าคคคคคคคคค
ความรุงรังของพี่น้องคู่นี้ดีจ้น

[ทั่วหล้า]

พี่หงวยโคตรชัดเจนอ่ะ
แต่ไร้อารมณ์ร่วมด้วยสุดๆ55555

[p9hmiew]

รู้สึกว่าพี่หงวยเหนือกว่าน้องว่านมาก
อยากให้น้องว่านเอาคืนค่า เชิดบ้างสิลูก อย่าอ่อนข้อให้ค่ะ

ปล.สนุกๆมากๆเลยค่ะ ทั้งเนื้อเรื่องและการใช้ภาษาอ่านง่ายเฮฮา รออ่านต่อนะฮ้าบ

[sunipum]

ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะ คือแบบว่านเอ๋อ มึน ซึน ไม่ค่อยมีสติแต่น่ารักมากกกกกกก พี่แคนก็จอมวางแผนแบบคูลๆ แบบหล่ออออ  ตอนนี้ชอบพี่ไผ่มากน่ารัก พี่น้องคู่นี้เหมือนกันจริงๆ รุงรังมากก  ขอบคุณนะค่ะ ^^

[NuTonKaw]

พี่ไผ่รักน้องว่านมากๆเลยชอบๆ

[VarainDark]

หวานไปแล้วก๊าบบบบบบบบ

[Malimaru]

พี่ไผ่นี่บราค่อนมาก
ส่วนพี่หงวยที่นิ่ง คือ กำลังทำความเข้าใจกับความบราค่อนของอีพี่
พร้อมกับอดทนที่ไอ้พี่ไผ่มันขลุกขลิกกับน้องว่านต่อหน้าต่อตาใช่ไหม? (นี่ก็มโนเกิ้น!)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ อยากให้พี่หงวยกับว่านได้อยู่กันสองต่อสองอีกสักรอบหลังจากเหตุเข้าใจผิดวันนั้นเหลือเกิน
อยากดูน้องว่านอ้อนจนพี่หงวยตบะแตก... ไม่ใช่ไรหรอก ฮ่า ฮ่า ฮ่า

เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ 

[I.R.]

พี่ไผ่ของน้องว่านน่ารักจังเยยยยย #ทีมพี่ไผ่

[paenggiz]

มารอตอนที่ 18 ฮร้าาาาาาาาาาาาาา
 

[-west-]

ตอนที่ 18



หากมีสิ่งหนึ่งที่กล่าวโทษได้ ผมจะโทษฝนที่ตกไม่รู้เวล่ำเวลาแบบนี้

ท้องฟ้าด้านนอกเป็นสีทะมึน ผมติดแหง็กใต้ตึกเรียน พี่อาร์มไลน์มาบอกว่าพี่แคนลงสนามแล้ว แค่สิบนาทีก็อยากไปดู แต่พอฟ้ารั่วก็กลายเป็นข้อความจากพี่แคนที่สั่งให้ผมหลบฝนรอใต้อาคารแทน

กีฬาประเพณีกระชับความสัมพันธ์มาถึงวันปิด ฤดูกาลสั้น ๆ ที่ทำให้นิสิตกระตือรือร้นที่จะออกกำลังกายขึ้นมาบ้าง แชร์บอลผมตกรอบไปตั้งแต่สัปดาห์แรก แต่ผู้ชายภาคคอมฯ เก่งฟุตบอลกันทุกคน ไอ้พี่แคนไม่เคยเตะเข้าโกลด์ เป็นตัวเรียกแรงเชียร์ให้ผู้เล่นคนอื่นฮึกเหิมเมื่อมีสาว ๆ รายล้อมรอบสนาม ไอ้พวกนี้ก็บ้า เตะบอลโชว์หญิงทั้ง ๆ ที่แม่คุณเขามาเพื่อแฟนผมกันทั้งนั้น


“เหมือนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ” ไอ้โต๋บอก ซื้อไอติมยักคู่รสส้มมาแล้วหักให้ผมครึ่งหนึ่ง “เล่นบอลกลางฝนก็สนุกนะมึง”

“เออ อยากไปดู”

“พี่แคนลงแป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ”

“เออ ก็อยากเห็นพี่แคนเล่นฟุตบอล”

“อาทิตย์ก่อนก็เพิ่งไปดูมา มึงนี่เห่อแฟนใช่เล่น หรือไปเฝ้าวะ”

“ไม่ได้เฝ้าโว้ย” เถียงเสียงใส ดันมือไอ้โต๋ให้ยัดไอติมเข้าปาก “ไม่ค่อยเห็นพี่แคนออกกำลังกาย”

“ก็จริง” ไอ้โต๋เห็นด้วย “แต่เมื่อแมชที่แล้วพี่แคนโคตรเท่ ถึงจะได้ลูกบอลไม่กี่ครั้งก็เถอะ”

“มีแต่คนประกบนี่หว่า”

“พี่มันก็ทำหน้าเหมือนไม่ได้อยากเล่นนะ” ว่าพลางหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ผมจำได้ แมชแรกพี่แคนหน้าหงิกเลยครับ พอเลยสิบนาทีก็เอานิ้วชี้นาฬิกา หาเรื่องพี่อาร์มโคตร ๆ วันนั้นไอ้ปีหนึ่งที่นัดไว้มาสาย กว่าจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จพี่แคนก็วิ่งไปทั่วสนามแล้ว

“จริง ๆ หน่วยก้านก็ดี”

“พี่แคนขี้ร้อนจะตาย” นึกถึงแอร์ในห้องแล้วขนลุก ก่อนนอนผมต้องม้วนตัวเป็นสาหร่ายบ่อย ๆ กระทั่งอ้อมแขนของใครบางคนดึงเข้าไปกอดนั่นแหละถึงอุ่นขึ้นมาบ้าง “ว่ายน้ำคงเหมาะสุดแล้วมั้ง”

“เออ จริง หุ่นดีขนาดนั้น กูเห็นแล้วอิจฉา”

“ไปที่คอนโดดิ พี่แคนว่ายทุกวันเสาร์”

“กูยังไม่จิตขนาดนั้นไหม” เพื่อนรักมองตาขวาง ผมเลื้อยลงบนโต๊ะ นอนกินไอติมรอเวลา เม็ดฝนสาดกระเซ็นเข้ามา เริ่มเหนอะหนะตามแขนขา

“ครึ่งชั่วโมงแล้วไอ้โต๋ อดดู แมชสุดท้ายของฤดูกาล กูอดดูบอล”

คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร งับไอศกรีมคำสุดท้ายมาอมไว้ในกระพุ้งแก้มข้างหนึ่ง พี่แคนออกจากสนามแล้วแหง ถึงจะฝ่าฝนไปตอนนี้ก็ไม่ทัน

“เอาไว้ปีหน้า”

“ปีหน้าพี่แคนก็จบแล้ว”

“เวร ไม่รู้จะปลอบยังไงเลยทีนี้ นอนเฉาตายไปแล้วกัน” ผมเบะปาก โยนไม้ไอติมลงถังขยะ เกือบเข้าแล้ว ชนแค่ขอบแล้วกระเด็นออกมา กูต้องลุกขึ้นไปเก็บทิ้งดี ๆ อีก เวรเอ๊ย ไม่มีอะไรได้ดั่งใจสักอย่าง

แสงจากไฟรถที่ฝ่าเม็ดฝนมาทำให้ผมที่ยืนอยู่ข้างถังขยะในตัวตึกหรี่ตาลงเล็กน้อย พี่แคนบีบแตรเรียกสองครั้ง ผมหันไปกวักมือตามเพื่อนอีกที สุดท้าย ผม ไอ้โต๋ กับพี่แคนก็เข้ามาหลบฝนในบีเอ็มที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ พี่แคนเปียกทั้งตัว ตั้งแต่หัวยันเท้า โชคดีที่เป็นเบาะหนัง


“ไอ้โต๋ติดรถไปลงที่แยกไฟแดง” ผมบอก พี่แคนพยักหน้าแล้วออกรถ

“กูจะไปเซ็นทรัล”

“วันนี้?”

“ตอนนี้”

“แล้วบอลอะ” ผมถาม ถึงพี่แคนออกจากสนามแล้วก็น่าจะอยู่รอเพื่อน ๆ จัดการเรื่องพิธีจบให้เสร็จสักหน่อย “พี่อาร์มไม่ว่าเหรอ”

“ช่างมัน”

“ไปทำอะไร รีบเหรอ กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหม”

“มีอยู่หลังรถ” ผมพยักหน้า ถ้าอยู่หลังรถก็น่าจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแท้ ๆ พี่แคนมองผมจากกระจกมองหลัง “กลัวมึงรอนาน มือถือโดนน้ำฝน เจ๊งไปอีกเครื่องแล้ว หลังจากสั่งให้อยู่ใต้ตึกเรียนก็ดับ ติดต่อไม่ได้”

เขาหมายถึงบีบีรุ่นเก่าที่ขุดมาใช้สำรองหลังจากไอโฟนหกพลัสถูกโยนทิ้งและหายสาบสูญไปเมื่อหลายวันก่อน ผมพยักหน้ารับรู้ รู้สึกดีที่ทำตามคำสั่งไม่ดื้อด้านฝ่าฝนไปให้พี่แคนด่าเล่น

รถจอดชั่วคราวใต้สะพานลอยใกล้แยกไฟแดง ไอ้โต๋ขอบคุณพี่แคนอย่างมีสัมมาคารวะก่อนวิ่งฝ่าฝนข้ามฝั่ง นอกจากเล่นเกมแล้วเพื่อนผมไม่เคยกังวลอะไรอีก ดังนั้นเมื่อมันหายไปกับบันไดสะพานลอยแล้วรถก็เคลื่อนตัวจากมาโดยปราศจากความกังวล


“น้ำหยดติ๋ง” ผมหมายถึงผมสีเข้มของพลขับ พี่แคนเหลือบตาขึ้นมองปอยผมตัวเองก่อนจามออกมาครั้งหนึ่ง “กลับไปอาบน้ำสระผมก่อนไหม ฝนซาแล้วค่อยไปซื้อมือถือก็ได้”

“แค่นี้เอง” ว่าพลางจามครั้งที่สอง ผมปรับแอร์ให้เบาลง ครั้งก่อนพี่แคนโดนฝนก็ฟุดฟิดแบบนี้เหมือนกัน

“กลับห้องเถอะนะ” ผมเริ่มร้อนใจนิด ๆ เมื่อเห็นคนข้าง ๆ จามเป็นครั้งที่สาม เอื้อมมือไปเขย่าแขน คราวนี้ผมชนะ พี่แคนยอมเปลี่ยนเส้นทางในที่สุด




ฝนยังตกไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ฤดูที่ควรตก ประเทศไทยก็แบบนี้ สับสนวุ่นวาย หน้าหนาวถูกขโมยไปหลายปี ที่อยู่ด้วยกันคือฤดูร้อนอันยาวนานชั่วกัปชั่วกัลป์ เม็ดฝนสาดลงมาบ้าง ส่วนใหญ่เป็นในเมืองมากกว่าต่างจังหวัด หรือถ้าจะตกต่างจังหวัดทีก็น้ำท่วมไปเลย

พี่แคนหายไปห้องน้ำเกือบชั่วโมง สิ่งแรกที่ผมทำคือเอาเสื้อที่เปียกชุ่มของทั้งสองคนไปผึ่ง จากนั้นคือเสียบปลั๊กกาต้มน้ำ พี่แคนออกมาพอดีกับมาม่าคัฟสุก ผมยื่นให้ เป็นรสต้มยำกุ้งร้อน ๆ


“อะไรมึง”

“กินอะไรอุ่น ๆ สักหน่อย กว่าฝนจะซาก็อีกนาน”

มองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนตกหนักจริง ๆ และดูเหมือนจะหนักมากขึ้นด้วย ในทวิตเตอร์ผมเต็มไปด้วยเสียงก่นด่า น้ำท่วมถนน กลับบ้านไม่ได้ รถติด สารพันปัญหาที่คนกรุงจะเจอ แน่นอน ผมแสยะยิ้ม กูถึงบ้านแล้วโว้ย


“เล่นไร”

เสียงทุ้มกระซิบชิดหู กลิ่นผงชูรสลอยมา พี่แคนหอมแก้มผมหนึ่งทีก่อนทรุดตัวนั่งที่พื้น หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่พาดบ่าให้ผมเป็นสัญลักษณ์ว่าข้าทาสควรปรนนิบัติคุณชาย เขาเปิดโทรทัศน์ เป็นรายการเพลงย้อนยุคที่ไม่ได้ฟังบ่อย ๆ


“ว่านเช็ดหัวให้แล้วจะกินได้เหรอ”

“อืม เช็ดไปเถอะ”

ผมคลี่ผ้า ยีผมเส้นหนาเบา ๆ พี่แคนเป็นคนผมเยอะ ดกดำ โชคดีที่ไม่ยาวมาก เทียบกับผมแล้วสั้นกว่านิดหน่อย ผมบรรจงเช็ดให้จนแห้ง นวดขมับให้คนที่ก้มหน้ากินมาม่าเป็นระยะไปด้วย


“พี่แคนตัวรุม ๆ กินยาหน่อยไหม” เขาตอบด้วยการส่ายหัว บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหมดถ้วยพอดี ผมอาสาหยิบซากผลิตภัณฑ์ไปทิ้งให้และกลับมาพร้อมน้ำอุ่น บังคับคนตัวโตดื่มจนหมดแล้วกลับไปเก็บให้อีกรอบ


“ไม่กินยาจริงอะ”

ผมถาม และเห็นรอยยิ้มจากแววตา เขากวักมือเรียกผมไปนั่ง แต่ไม่ได้นั่งข้าง ๆ คราวนี้ถูกดึงลงบนตัก ตัวของพี่แคนใหญ่ ใหญ่ตามกรรมพันธุ์ กล้ามเนื้อเยอะ ออกกำลังกายไม่บ่อยแต่สม่ำเสมอ เขารับน้ำหนักทั้งหมดของผมด้วยหน้าตัก เอาคางเกยบ่าอย่างออดอ้อน

นี่มันลูกสิงโตชัด ๆ

ผมมองมือที่ประสานกันไว้ ปลายนิ้วเราเกี่ยวพันกัน เวลาอยู่ข้างนอกเหมือนเป็นเพียงพี่น้อง เพื่อนสนิท แต่เมื่อไรที่อยู่กันลำพังแบบนี้พี่แคนมักหาจังหวะจู่โจมอยู่เรื่อย

เป็นคนปากหนัก แต่มือไว เผลอแป๊บ ๆ ก็เลื้อยมาจับหัวเข่า เลื่อนขึ้นจนถึงต้นขา ลูบไล้เบา ๆ พร้อมกับงับกกหูไปด้วย


“พี่...พี่แคน”

ร้องอุทธรณ์ ช่วงนี้ถูกรังแกแบบนี้บ่อย ๆ จมูกคมไล่สูดกลิ่นตามร่างกาย ยิ่งเบี่ยงตัวหนียิ่งกลายเป็นเอนตัวลงบนโซฟา ผมเอี้ยวตัวดันแผ่นอกนั้นไว้ด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ


“ไม่เอาดิ”

“อยากเอาแล้ว”

“ตะ...แต่ว่า...ว่านยังไม่อาบน้ำเลย”

“รู้แล้ว”

“ไม่เหม็นเหรอ”

“หอมออก” จบคำพูดก็ไม่เว้นช่วงให้เถียงอีก แผ่นหลังผมสัมผัสโซฟา ไม่ใช่ทั้งหมด บางส่วนถูกรองไว้ด้วยมือหนา พี่แคนกอดผมแน่น ซุกไซ้มาที่ซอกคอเมื่อผมเบี่ยงตัวหลบจูบ เสียงชื้นแฉะดังใกล้ ๆ กกหู สัมผัสหยุ่นจากริมฝีปากลากไปทุกตารางนิ้ว ผมรู้สึกเจ็บนิดหน่อยตอนที่ถูกกัด ยกมือขึ้นดันอกอีกฝ่ายแล้วหดคอเข้าหากัน


“ทำอะไรอะ”

“รอยดูด”

“เจ้ย!” ผมดีดตัวผลุง มีเสียงหัวเราะไล่หลัง กระจกที่ใกล้ที่สุดจากตรงนั้นก็เป็นห้องน้ำ ไม่ต้องคิดให้มากความ ผมใส่เกียร์หมาเข้าไปชะโงกดูต้นคอตัวเองในทันที

ไอ้พี่หงวยเล่นกูแล้ว!

“ทำบ้าอะไรของพี่วะ”

รอยสีม่วงช้ำปรากฏอยู่บริเวณลำคอใกล้ติ่งหู ไม่ใหญ่มาก แต่สีชัดมาก มองค้อนตัวการก็เห็นเพียงรอยยิ้มของหมาป่า พี่แคนสวมเสื้อกล้ามตัวเดียวกับกางเกงบ็อกเซอร์ขาสั้น พิงกรอบประตูห้องน้ำ แววตาวาววับ สนุกสนาน


“คนอื่นเห็นทำไง”

“เอาผมลงมาก็ปิดหมดแล้ว”

ผมจิ๊ปาก จะหันไปบ่นอีกรอบแต่ประตูห้องน้ำดันปิดเสียก่อน พี่แคนไม่อยู่ที่เดิม ซึ่งผมจะไม่รู้สึกอะไรเลยถ้าเขาไม่เดินมาจับอ่างล้างหน้าที่ผมยืนอยู่ แขนใหญ่วางกั้นซ้ายและขวา สบตากับผมในกระจก ซุกซน ท้าทาย


“ใส่เสื้อกูแล้วตัวมึงเล็กนิดเดียว”

พี่แคนเบียดตัวเข้ามาจากด้านหลัง หน้าท้องผมชิดขอบอ่าง หัวเข่าแทรกเข้ามาบังคับให้กางขาออก ผมดิ้นเล็กน้อย แต่เมื่อโครงหน้าหล่อเอี้ยวมาหอมแก้มก็ยืนนิ่งงัน

หัวใจเต้นแรงเหมือนกับวัวที่กำลังจะถูกเชือด
ลึก ๆ แล้วก็รู้โชคชะตาตัวเองมาตลอด แต่ว่า..


“ทะ...ทำจริงเหรอ”

แขนข้างซ้ายที่กั้นเป็นส่วนหนึ่งของคอกเล็ก ๆ ผละออกจากสุขภัณฑ์เซรามิคสีขาวมากอดผมไว้ มืออีกข้างไม่ถอด แต่ล้วงขึ้นมาจากโคนขาด้านล่าง

“จะสอน”

เสียงทุ้มนั่นทำให้ใจผมสั่น มันใกล้เกินไป พูดจบติ่งหูผมก็ถูกงับ มือข้างที่กอดเอวสอดเข้าใต้ชายเสื้อ ใช้นิ้วหัวแม่มือกดรอบสะดือ ไล้วนไปวนมาอยู่ที่หน้าท้องก่อนค่อย ๆ ไต่ระดับขึ้นสูง

จังหวะที่สติจดจ่อพื้นผิวใกล้แผ่นอก มืออุ่นก็กอบกำร่างกายบางส่วนใต้ร่มผ้า ผมเบิกตากว้าง จิกมือกับอ่างล้างหน้า ผ่านกางเกงบอลเข้าไปแล้ว มีเพียงชั้นในบาง ๆ กั้น ไม่ใช่ว่าไม่เคยจับ ไม่เคยเล่นกับร่างกายตัวเอง แต่ไม่เหมือน แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในอุ้งมือคนอื่น คนจับคือใครอีกคน ไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป

“ก็มีอาการเหมือนกันนี่”

ผมอยากอ้าปากเถียง แต่กลัวบังคับเสียงไม่ได้ พี่แคนรุกเร้ารวดเร็ว ช่ำชอง ราวกับว่ารู้ว่าจุดไหนที่ทำให้ผมเตลิด เราสบตากันผ่านกระจก ผมหรี่ตาลง เม้มปากเข้าหากันแน่น

มือร้อนรีดเร้นความรู้สึกผมให้ผงาด เป็นผู้ชายธรรมดา ๆ ถูกปลุกเร้าก็ตื่นเต้นขึ้นมาง่ายดาย ผมเริ่มหอบ หายใจไม่ทัน ปลายเท้าเกร็ง สัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างดุนดันจากด้านหลัง พี่แคนยังคงมองผมในกระจก สีหน้าพอใจ มีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากเมื่อเห็นผมเสียผู้เสียคน


“พะ...พี่แคน...ว่าน...ไม่ไหว”

น้ำเสียงของผมขาดช่วง ชั่วขณะหนึ่งผมถูกเหวี่ยงมาชนกับผนังห้องน้ำ พี่แคนรูดกางเกงผมลงไปกองที่หัวเข่า บดกายเข้าประชิด ผมถูกจูบอย่างจาบจ้วง อารมณ์ของอีกฝ่ายคุกรุ่น รสจูบแตกต่างจากทุกครั้ง ราวกับจะดูดดึงทุกลมหายใจ พรากวิญญาณผมให้ติดไปกับปลายลิ้น

“จับ” เขากระซิบ ขณะที่กัดริมฝีปากล่าง มือผมทั้งสองข้างอยู่บนบ่าแข็งแรงของอีกฝ่าย พี่แคนหรี่ตาลง แต่ยังเป็นสายตาเอาเรื่อง “กูบอกให้จับ”

“พะ...พี่จะบ้าเหรอ...ผม...”

“ไม่เคยจับของคนอื่น?”

“คะ...ใครจะไปเคย” ผมเกลียดตัวเองที่พูดตะกุกตะกัก เกลียดเสียงที่บังคับไม่ให้สั่นไม่ได้ สายตาคู่นั้นอ่อนลง แต่ความพออกพอใจเต็มเปี่ยม ผมไม่กล้าสบตาคู่นั้นอีก มันทำให้หัวใจของผมจะระเบิด

“ถ้ายังไม่พร้อมก็ช่วยกัน ทำได้ไหม” คราวนี้เสียงพร่าเป็นไปในทิศทางที่ออดอ้อน ผมเม้มปากเป็นเส้นตรง หัวใจเต้นแรงจนเจ็บทั่วอกด้านซ้าย

“จะใช้มือ หรืออย่างอื่น ว่าน...พี่ให้เลือก”

น้ำเสียงแบบนี้ สีหน้าแบบนี้ ผมแทบจะละลายลงไปกองกับพื้นห้องน้ำ พี่แคนเอาหน้าผากมาชนผม มือยังคงทำงานต่อไป ไม่คุกคาม คล้ายปลอบประโลมไม่ให้ผมรีบเตลิดเปิดเปิงไปเสียก่อน

ผมเลียริมฝีปากอีกครั้ง ในใจเต็มไปด้วยความลังเล ตกลงเป็นแฟนกันแล้วแท้ ๆ แต่กลับไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักนิด แต่...มันค่อนข้างใหม่สำหรับผม กระทั่งพี่แคนก้าวขาเบียดเรือนร่างเข้ามาอีกครั้งเพื่อให้ผมสัมผัสถึงความทรมานภายใต้ร่มผ้านั่นผมก็ปล่อยมือข้างหนึ่งจากบ่ามาแตะต้องร่างกายอันร้อนผ่าวของอีกฝ่ายโดยดุษณี

ทุกอย่างในหัวอื้ออึง พี่แคนบดจูบอีกครั้ง ผมรู้สึกเหมือนกำลังบินขึ้นสูง ในท้องวูบโหวง มือข้างหนึ่งบังคับให้เอนหงายไปตามรสจูบที่ต้นคอ อีกข้างเร่งจังหวะจนผมสั่นไปทั้งตัว เช่นกัน มือข้างที่กำลังกอดคออีกฝ่ายของผมเกร็งไปหมด อีกข้างก็ขยับตามแรงปรารถนาของร่างกาย รู้สึกทุรนทุราย ขลาดกลัว ตื่นเต้น อะไรต่อมิอะไรวนเวียนอยู่ในหัว ไม่มีเสียงครางเพราะปากเราปิดแนบอยู่ด้วยกัน มีเพียงเสียงของลมหายใจที่สะท้อนในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ

ผม...ที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพี่แคน

และพี่แคน ที่ปลดเปลื้องตัวเองต่อหน้าผม


กลิ่นของสบู่เลือนหายไป ตอนนี้มีเพียงกลิ่นเหงื่อของผมกับพี่แคนผสานกัน เสียงของของการเสียดสียามผิวหนังชื้น ผมหลับตาลง แต่กลับมีภาพของพี่แคนเด่นชัด


“.....อึก...”

นั่นเป็นเสียงเดียวที่หลุดรอดออกมาเมื่อปากผมเป็นอิสระ การเล่นบอลลูนสูงเสียดฟ้าจบสิ้น ผมถูกโยนลงมาด้วยความเร็วสูง ความทรมานถูกปลดปล่อย พักหนึ่งก็มีของเหลวจากอีกฝ่ายเลอะบนหลังมือ บางส่วนกระเซ็นเปื้อนเสื้อตัวโคร่งที่สวม ผมซุกหนาลงกับบ่า ไม่มีเรี่ยวแรง ปราศจากความกล้าที่จะเผชิญหน้าอีกฝ่ายในเวลานี้


“เป็นไง”

“ไม่รู้”

ผมส่ายหน้า ทำเสียงฮือ ๆ แกล้งร้องไห้ บ้าชะมัด น่าอายสุด ๆ ผมค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจจากที่ถี่กระชั้นให้เบาลง สูดเข้าไปลึกขึ้น กระทั่งอาการหน้ามืดชั่วคราวกลับมาเป็นปกติ ขณะที่แคนหัวเราะ เขาลูบหลังผมด้วยมือข้างที่ไม่เปื้อน


“แค่ออร์เดิฟเอง”

“ไม่ไหว”

“ค่อย ๆ หัดไป”

นี่ผมต้องมาหัดอะไรกับแบบนี้ด้วยเหรอวะ! อยากจะร้องไห้สิบตลบ โอเค มันดี ไม่ใช่ดีธรรมดา แต่ดีมาก ๆ สำหรับคนที่พึ่งพาตัวเองมาตลอดอย่างผม แต่จะให้พูดชมอีกฝ่ายก็กระไรอยู่ แค่เงยหน้าขึ้นสบตามันตอนนี้ยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ


“อาบน้ำให้ไหม”

“ไม่ต้อง”

“งั้นจัดการตัวเองซะ” ผมได้รางวัลมาหนึ่งจูบที่กลางหัว พอถูกดันให้ยืนด้วยตัวเองก็ต้องสบตากับอีกฝ่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้ แววตาของพี่แคนที่ผมเห็นบ่อย ๆ ไม่ได้แข็งกระด้างก็จริง แต่ไม่มีคราวไหนที่จะหวานหยดได้เท่านี้ อิ่มเอมไปด้วยความสุข มุมปากยกยิ้มทั้งสองข้าง ไม่เยอะนัก แต่ดูก็รู้ว่าพยายามแค่ไหนที่จะไม่ฉ๊กยิ้มออกมาเต็มที่


“เดี๋ยวออกไปต้มมาม่ารอ”

“ขอรสหมูสับ”

“รู้แล้ว” พี่แคนว่า “เดี๋ยวแถมหมูสับในตู้เย็นให้สองก้อนเลยเอ้า”

คนพูดเดินไปล้างมือที่อ่างล้างหน้า หลังจากนั้นก็ยอมล่าถอยออกจากห้องน้ำให้ผมค่อย ๆ ไถลตัวลงนั่งกองกับพื้นได้อย่างสันโดษ ซบหัวลงกับหัวเข่า

ว่าน...มึงเสร็จในมือผู้ชาย
มึงเสร็จผู้ชายคนนั้นแน่ ๆ
ฮือออออ




ฝนยังคงตกไม่หยุด

ถึงแม้ซาลงไปมาก แต่ยังโปรยไม่ขาดสาย อากาศวันนี้ดีจนผมเผลอหลับบนโซฟาหน้าโทรทัศน์ เปิดรายการเพลงช่องเดิมวนไปมา ตื่นขึ้นเพราะเสียงโทรศัพท์ดังและพบว่าเจ้าของห้องนอนขดตัวบนโซฟาตัวเดียวกัน ส่วนของหัวพาดบนตัก ลมหายใจร้อนรดอยู่ที่หน้าท้อง

ตัวของพี่แคนเย็น แต่หน้าผากอุ่น สวมเสื้อกล้ามสีขาว กอดตัวเองด้วยแขนใหญ่ ๆ ผมขยับตัว หยิบหมอนอิงที่พิงอยู่ให้คนหลับหนุนนอนต่อ เดิมทีไม่ใช่คนหลับลึก แต่เพราะเพิ่งเล่นกีฬา อีกทั้งยังเหมือนมีไข้อ่อน ๆ ทำให้พี่แคนไม่รู้สึกตัวแม้ผมจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ห้องที่กรีดร้องมาพักใหญ่


“สวัส...”

“พี่แคน ปิดเครื่องทำไม”

ผมนิ่งไปชั่วขณะ เหลือบมองเจ้าของชื่อที่หลับตาพริ้มอยู่ที่เดิม “ไม่ใช่พี่แคนครับ”

“อ้อ ว่านเหรอ”

“ครับ พี่แคนหลับอยู่ เหมือนจะไม่สบาย โทรศัพท์พี่แคนพังครับ มีอะไรหรือเปล่า” ผมอธิบายช้า ๆ ให้เดาว่าใคร ใครกันล่ะที่รู้เบอร์คอนโดห้องนี้ ใครกันล่ะที่เดาได้ว่าผมเป็นคนรับสาย


“พี่แคนป่วยเหรอ เป็นอะไร”

“โดนฝนน่ะครับ”

“เหรอ” เสียงเขาเงียบไป และผมก็เงียบเช่นกัน “ให้กินยาหรือยัง”

“ยังครับ พี่แคนไม่กิน”

“บังคับให้กินให้ได้ ถ้าพี่แคนป่วยจริง ๆ จะเป็นหนัก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เย็นชาต่อผม แต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงถึงอีกคน ผมเลียริมฝีปาก ความรู้สึกบางอย่างรื้นขึ้นกลางอก พี่กัสจะพูดทำไม พี่แคนอยู่กับผม ผมดูแลคนของผมได้


“กินแก้ไข้ไว้ก่อนเลย ลองถามว่าคัดจมูกด้วยหรือเปล่า ถ้าอาการไม่ดีอย่าลืมเอาผ้า...”

“เดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ทำได้เหรอ ฉันจะไปช่วยได้นะ”

“ขอบคุณครับ” ผมข่มเสียงให้นิ่งเฉย ข่มใจให้สงบ “ผมดูแลได้ ตอนนี้เราอยู่ด้วยกัน”

พี่กัสเงียบไปเมื่อผมย้ำด้วยประโยคหลัง คล้ายตัวเองเล่นบทร้ายกาจ แต่ผมไม่ชอบพี่กัส ไม่ชอบตั้งแต่ที่รู้ว่าพี่กัสเคยทำให้ผู้ชายสองคนที่รักตัวเองเสียใจพร้อม ๆ กัน แต่ไม่ชอบมากกว่านั้นคือที่เขายังวุ่นวายกับคนรักผมไม่เลิก ไม่ว่าจะเป็นในฐานะน้องหรืออะไรก็ตามแต่ แต่ตอนนี้ เวลานี้ พี่แคนเป็นของผม

“อืม เข้าใจแล้ว...งั้นฝากอีกเรื่องแล้วกัน อาพรตให้พี่แคนโทรหา เรื่องทุนเยอรมัน” มีร่องรอยของการเยาะเย้ยอยู่ในน้ำเสียงเมื่อผมเป็นฝ่ายเงียบบ้าง “ไม่รู้เรื่องล่ะสิ”

“ผมรู้!” เถียงออกไปแม้จะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม จากบริบทแล้วอาพรตน่าจะหมายถึงพ่อของพี่แคน “แล้วจะบอกให้ครับ”

“อย่าลืมให้พี่แคนกินยา”

“ผมทราบ”

“แล้วก็โทรกลับหาฉัน”

“มีธุระอะไรฝากไว้กับผมเลย” ปลายสายไม่พูดต่อ พักเดียวเขาก็เป็นฝ่ายตัดสายก่อน ขมุกขะมัว เหมือนมีม่านหมอกในใจ ผมไม่รู้ ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่แคนเลย จะพูดให้ถูก ผมถูกกันออกมาจากทุกเรื่อง เป็นแฟนพี่แคนที่ไม่เอาไหน แม้แต่ความไว้ใจพี่แคนยังให้พี่กัสมากกว่า ผมเข้าใจที่เขาปากหนัก แต่ไม่เข้าใจที่สุดท้ายผมก็ยังเป็นคนสำคัญเพียงคนเดียวของคนรักตัวเองไม่ได้
ระหว่างที่คิด ผมเดินไปรื้อตู้ยา ข้างในมียาสามัญประจำบ้านไม่กี่ตัว แก้ปวด ลดไข้ ไม่รู้ว่ามีอาการอื่นอีกไหม หยิบแก้วน้ำเปล่ากลับมา วางที่โต๊ะกลางแล้วสะกิดเรียกคนหลับ


“พี่แคน”

“อืม” เสียงแหบแห้งครางรับ เขาเหยียดแขนบิดขี้เกียจก่อนลุกขึ้นนั่ง ตาพี่แคนแดง ดูแล้วเหมือนไข้จะขึ้นจริง ๆ “กินยาก่อน พี่แคนไม่สบาย”

“นอนเดี๋ยวก็หาย”

“ฟังว่านบ้างดิวะ” ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเมื่อครู่รื้นขึ้นมาที่กระบอกตา ไม่มีเหตุผล ผมมันช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย “ก็ตัวเองไม่สบาย”

“เป็นอะไรของมึง แล้วร้องไห้ทำไม”

“ไม่ได้ร้อง!”

“ไอ้ว่าน”

“กินยาตามที่ว่านบอกแค่นี้ไม่ได้หรือไงเล่า”

ผมยกมือขึ้นขยี้ตา มันไม่ถึงกับไหลแต่เอ่อคลออยู่ข้างใน งี่เง่าชะมัด แม้แต่พี่แคนก็คงคิดเหมือนกัน เขามองผม มองด้วยสายตานิ่งเรียบ ดึงมือผมที่กำยาไว้ ยื้อแย่งไปกรอกเข้าปากตามด้วยแก้วที่วางไว้เมื่อครู่จนหมด


“กินให้แล้ว พูดได้หรือยัง เป็นอะไร”

ผมซบหน้าลงกับตัก กอดพี่แคนไว้ขณะที่ตัวเองคุกเข่า พี่แคนใจร้อน ฉุนเฉียวง่ายกับเรื่องของปาล์ม แต่เวลานี้เขากลับสงบนิ่งรอผมเป็นฝ่ายพูดออกมาอย่างใจเย็น


“พี่กัสโทรมา โทรเข้าห้อง”

“แล้ว”

“ว่านเลยบอกว่าพี่แคนนอนอยู่ ไม่ค่อยสบาย แล้วพี่กัสก็พูดเรื่องกินยา”

“กูไม่ชอบกินยา ป่วยเองก็หายเอง เป็นแบบนี้มานานแล้ว”

“พี่กัสบอกว่าถ้าว่านให้พี่แคนกินยาไม่ได้ จะมาหา”

ผมสารภาพตามจริง ยังซ่อนใบหน้าตัวเองไว้กับหน้าตัก กำชายเสื้อกล้ามของอีกฝ่ายจากด้านหลังไว้แน่น คู่สนทนานิ่งเงียบ พักหนึ่งก็ลูบหัวผมเบา ๆ


“หึง?”

“พี่กัสฝากบอกให้พี่แคนโทรหาอาพรตด้วย เรื่องทุนเยอรมัน”

มือที่ลูบหัวเมื่อครู่ชะงักไปชั่วขณะก่อนลูบต่อ เสียงถอนหายใจดังขึ้น พี่แคนขยับตัวโน้มลงมาจูบผม จมูกชนที่กลางกระหม่อม หลังจากนั้นก็ดึงแขนทั้งสองข้างผมให้ลุกขึ้นมานั่งบนตัก

พี่แคนชอบทำเหมือนกับว่าผมเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ได้


“น้อยใจล่ะสิ”

“ทำไมไม่บอกว่าน”

“กูไม่ได้บอกใคร”

“แต่...”

“กัสคงรู้มาจากอาร์ม ว่าน มันไร้สาระน่า กูไม่เอาทุนอะไรนั่นอยู่แล้ว ไม่มีอะไร”

“แต่ว่า...”

“พรุ่งนี้เลิกเรียนกี่โมง” คนตัวโตไม่รอให้ผมเถียง เขาเอาจมูกมาชนกับหัวไหล่ แขนสองข้างโอบเอวไว้ “ไปหาพ่อกูกันไหม”

ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากัน นิ่งเงียบ ไม่ไหวติง รู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มากขึ้น พี่แคนใช้จมูกชนที่หัวไหล่ งับเบา ๆ หลายครั้งก่อนอ้อนเสียงหวาน


“ไปบ้านพี่นะครับ”

ละ..เล่นแบบนี้....ใครจะปฏิเสธลงกัน






TBC

เมื่อคืนสลบไปตอนไหนไม่รู้วว ไม่มีคำแก้ตัววว ขอโทษค่า
ตอนนี้มีดราม่าฟุ้งนิดหน่อย จริงๆแล้วไม่มากนะ เรื่องนี้พล็อตฮาๆ หวานๆ ลูกอมที่ไหนขมกัน จริงมั้ย ขิขิ แต่อาจจะใส่ดราม่านี้ดดดเดียว ไม่มาก อยากให้เห็นพัฒนาการของว่าน ว่านยังไปได้อีก ว่านนี่แหละเดอะเฟซ ว่านเป็นเดอะไฟเตอร์ ให้ว่านกลับไปหาเมนเทอร์แคนนะ ว่านไม่ได้กล่าว
ปล.ที่มีคนแย้งเรื่องร้านของชำมา ว่านบ้านนี่เอามาจากบ้านจริงๆของเพื่อนเราค่ะ เป็นร้านขายของที่ตจว.ชั้นสองทำเป็นโกดังชั้นบนสุดเป็นที่พัก มีคนงาน3-4คน มีพี่เลี้ยง1คน ลูก 3 คนเรียน มีฐานะ ไม่แน่ใจว่ารวยอยู่ก่อนแล้วหรือเปล่า แต่สรุปโดยรวมอย่างที่บรรยายเน่อ : )

เจอกันอีกทีพุธหน้า
ขอให้เป็นวันที่ดีค่าาา #candynovel

[packy]

  ม่าย ไม่เอามาม่าาา ไม่ชอบกินเส้น

[THiiCHA]

เกลียดกัส ทำน้องว่านเสียใจ
ฮื่ออออ T________T

[SOMCHAREE]

พี่แคนน่ารักดี รู้จักอ่อนให้น้องด้วย

[shoi_toei]

ชอบพี่แคนตอนคุยกะพี่ไผ่ 555

พี่ไผ่แม่งน่ารัก

[twinmonkey0311]

รอตอนต่อไป นังว่านจะไปเจอกับพ่อสามีแล้ววววว

[MIkz_hotaru]

เขินแรง พี่แคนทำแบบนี้ใครก็ไม่ทน
 

กัสจะเป็นตัวปัญหาในอนาคตมั้ยนะ
กลัวใจน้องว่านจริงๆ

[anterosz]

เมื่อไหร่ว่านจะโดนจิ้ม 555

[why yyy]

ขอบคุณ

[My_yunho]

พี่แคนทำดีๆๆๆๆๆ

[XVIII.88]

อ่านที่ทำงาน กรี๊ดมีเสียงไม่ได้ ดิ้นก็ไม่ได้

พี่แคนนนนนอ้อนบ่อยๆน้าาาา
แต้ไม่คิดว่าพี่แคนจะเป็นคนใจเย็นนะเนี่ยย ว่านยังไม่พร้อมพี่ก็รอ