หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[•♀NoM!_KunG♀•]

รวดเดียวจบ ต้องตาม แต่อยากให้มีวันที่ว่านอยู่เหนือบ้างจังแหะๆ

[meanmena]

ติดตาม

[A_Narciso]

อ๊ากกกก... อยากให้ถึงวันพุธเร็วๆจังค่ะ  อยากให้พี่แคน"สอน" บทเรียนต่อไปเร็วๆ  หุหุ

[นอนกินแรง]

เชียร์ว่าน จริงๆอยากให้กัสไม่ได้มายุ่งกับพี่แคนอีกเลย รออ่านตอนต่อไปจ้า

[Cheeze]

สวัสดีค่ะ วันนี้ฤกษ์งามยามดี (และเน็ตดี)
ได้มีโอกาสเข้ามาเม้นท์ให้ หลังจากที่อ่าน 1-18 รวดเดียวจบ
และเข้าไปกรีดร้องและติดแท็ก #candynovel ในทวิตมาเมื่อ 2-3วันก่อน
บอกก่อนเลยว่าช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านแนว รักใสใส? แนวนักศึกษาเลยค่ะ
นี่เป็นแนวนักศึกษาที่ได้อ่านในรอบหลายๆเดือน กดเข้ามาอ่านเพราะชื่อเรื่องน่ารักล้วนๆฮ่าๆๆๆ
รู้สึกคุ้นชื่อคนแต่งด้วย เลยลองดูผลงานเก่าๆ ใช่จิงๆด้วย เคยอ่านผลงานคุณ -west- เรื่องรักเร่ค่ะ  ชอบมากๆ
แต่คนละแนวกับเรื่องนี้เลย แต่ชอบเรื่องนี้มากกว่าค่ะ อิอิ

เราชอบเรื่องแคนดี้มากกกกกกกกกกกกกกกแบบมากกกๆ
ไม่ได้อ่านแบบนี้นาน เลยรู้สึกกลับไปเป็น 14อีกครั้ง ??? หรอออ?? ฮ่าๆๆๆ
บันเทิงมากค่ะ อ่านไปยิ้มไปหัวเราะไปเขินไป เหมือนคนบ้าเลยค่ะ
ไม่มีตอนไหนไม่ยิ้มเลยอะ เราชอบที่คุณ -west- หยิบเอาพวก ทวิต ไอจี ไลน์ ยูทูปเข้ามาในเนื้อหา
คือมันทำให้รู้สึกว่าเรื่องมันเรียลมาก ชอบนิสัยตัวละครทุกคนในเรื่อง มันดูจิงอะ
อ่านไปเลยรู้สึกว่ามันลื่นไหลมันลงตัวไปหมดเลย ก็ไม่ได้ตะหงิดอะไรตรงไหนเลย
ชอบน้องว่านด้วยที่เป็นคนแบบนี้ คือไม่มีใครโง่ได้น่ารักเท่านี้อีกละ ก๊ากกกๆๆๆ สงสารพัี่แคนอย่างมากมาย 
มันดูน่ารักมากที่เค้าเป็นคนซื่อๆแบบนี้ แต่บางทีก็แอบเอือมในความซื่อของน้องเหมือนกัน

ส่วนพี่หงวย งื้ออออออออออออ คนนี้ไม่พูดถึงไม่ได้ รักกกกกกกกกกกกก
นายเอกจำเป็นมั้ยคะ นี่อยากได้กับพี่หงวย หงึกๆๆๆๆ
เทพแคนเพอร์เฟคจิงๆ อ่านไปแล้วก็คิดถึงรุ่นพี่ในคณะ แพ้คนแบบนี้มากมาย
ชอบให้พี่หงวยหึงอะค่ะ หึงแรงๆยิ่งดี คนอื่นอาจจะไม่ชอบนะ แต่เราอ่านแล้วมันรู้สึกดีอะ
ที่พี่แกหึงแรงๆ มันแสดงออกถึงว่าพี่หงวยแกรักของแกมาก
ตอนหวานก็เหลือเกิน แก้มเราจะแตก เราอยากสิงนังน้องว่านเหลือเกิน
เห็นคุณ -west- บอกว่าไม่ถนัดเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตหลังจากที่เป็นแฟนกันใช่มั้ยคะ
สู้ๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่แค่นี้มันก็สนุกมากแล้วงะ งานอวยมาเต็มจิงๆ
มี๋โครงการว่าจะลงอาทิตย์ละสองตอนอะไรแบบนี้มั้ยคะ เหมือนละครหลังข่าว ฮ่าๆๆ
ไม่ได้รู้สึกว่าการเฝ้ารอให้วันพุธมาถึงมันจะมีค่าขนาดนี้ อยากอ่าน ติดงอมแงม
สุดท้ายก็สู้ๆนะคะ จะติดตามและเม้นให้ทุกตอนเลยค่ะ อีก 4 วันเจอกันนะคะ เย้ๆ :333333333

ปล.อยากให้พี่แคนพาน้องเข้าคอร์สเร็วๆแล้วค่ะ ไม่เอาออเดิร์ฟแล้วค่ะ ขอจัดเต็มม อร้ายยยยย


 

[YounIn]

ค่อยเป็นค่อยไปกัน มารก็มาแทรกแซง

[boworange]

    ชึบๆๆรอๆๆ

[funnyvix]

มันเป็นเรื่องที่สนุกมากๆเราเพิ่งมาอ่าน จะติดตามนะคะ

[PetitDragon]

 

[LetGet]

อ่านยาวๆวันเดียว ตามทันจนเป็นปัจจุบันละ ชอบมาก(กอไก่หลายตัว) สนุกมากๆ มาต่อเร็วๆนะ     

[toou]

เค้าคิดถึงพี่แคนนนนนนนนนนนนนนนน

[-west-]

ตอนที่ 19




สาบานเลยว่าผมไม่ตื่นเต้น ไม่ได้ตื่นเต้นแม้แต่น้อย ไม่มีอะไรเลย ทุกอย่างปกติธรรมดา ไม่หวั่นใจ ไม่เป็นอะไร แต่ผมแม่งลืมตาโพลงตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า ก่อนนาฬิกาปลุกด้วยซ้ำ พี่แคนนอนหลับอุตุ ไข้อ่อน ๆ เมื่อวานหายสนิท มีเพียงเสียงลมหายใจขัด ๆ ตอนที่หลับเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายไม่สบายตัว น่าจะเป็นหวัดทั่วไป ถ้ากินโจ๊กร้อน ๆ สักถ้วยตอนตื่นนอนคงจะดี

ผมเปลี่ยนกางเกง ยังใส่เสื้อพี่แคนเหมือนเดิม ผมชอบเสื้อของเขา ตัวใหญ่โคร่ง เนื้อผ้าดี เป็นของแบรนด์เนมทั้งหมด ใส่สบายผิว พี่แคนเองก็ชอบให้ผมใส ยิ่งเฉพาะตอนที่สวมกับบ๊อกเซอร์ตัวเดียวแล้วชายเสื้อมันหมิ่นเหม่จะคลุมขอบล่างคล้ายไม่สวมอะไรเจ้าของเสื้อยิ่งชอบ แววตาเป็นประกายวาววับ จับจ้องที่ต้นขาผมไม่ซ่อนเร้น


“เอาโจ๊กใส่ทุกอย่างสองถุงครับ”

ผมสั่งแม่ค้าร้านที่อยู่ถัดจากโอปองแปงมาสองคูหา หนีลงมาโดยไม่แจ้งเจ้าของห้อง ร้านนี้เปิดเฉพาะช่วงเช้า สาย ๆ หน่อยจะแปรสภาพมาเป็นร้านข้าวราดแกงสำหรับชาวคอนโดทั่วไป

“ขอพริกไทยเยอะ ๆ ด้วยนะครับ” กำชับเมื่อมืออวบกำลังจัดการกับถุงของพี่แคน แม่ค้าคนสวยพยักหน้าเมื่อผมยิ้มหวานอ้อน พริกไทยนี่ไล่หวัดดี โล่งจมูก ขิงก็ดีสำหรับคนป่วย ตอนเด็ก ๆ ช่วงป่วยที่บ้านผมบังคับกินประจำ ทั้งผักทั้งเครื่องใน ไข่แดง ไข่ขาว เรียกได้ว่าเลี้ยงกันมาอย่างอุดมสมบูรณ์

ความจริงแล้วตอนประถมผมเป็นเด็กอมโรค แต่ป่วยหนักครั้งที่เข้าใกล้เฉียดความเป็นกับความตายก็โดนบังคับให้กินทุกอย่าง อยู่กรุงเทพคนเดียวได้โอกาสเลือกบ้าง ถ้าเป็นไปได้ก็จะเลือกไม่กินเสียมากกว่า การเจริญเติบโตของผู้ชายหยุดตั้งแต่ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ดังนั้นกินหรือไม่กินของมีประโยชน์เลยไม่ต่างกัน กระนั้น ด้วยครั้งยังเล็กถูกบำรุงมาดีถึงผมจะตัวเล็กและไม่ขยันออกกำลังกายก็ไม่ใช่คนที่จะไม่สบายเพราะโดนฝนได้เหมือนพี่หงวย รายนั้นชอบเลือกกิน กินแต่ของที่ตัวเองชอบ บังคับก็ไม่ได้เดี๋ยวโดนหาว่าเสือก เดาจากนิสัยพี่แคนคงไม่มีใครบังคับเอาผักยัดปากตั้งแต่เล็กเหมือนผมด้วย

โจ๊กสองถุงได้ตามความต้องการในเวลาอันรวดเร็ว ผมกลับขึ้นมาบนคอนโดอีกครั้ง คนป่วยยังนอนซมอยู่ จัดการเทใส่ถ้วยให้ แบ่งเป็นของผมกับของพี่แคน เสียบปลั๊กกาน้ำ อยากให้พี่แคนดื่มอะไรอุ่น ๆ สักหน่อย จัดแจงทุกอย่างเสร็จสรรพก็เดินเข้าห้องนอน ปิดแอร์ มุดตัวเข้าผ้าห่มที่ร่างใหญ่นอนกอดไว้แทนผม

“พี่แคน ตื่นได้แล้ว กินข้าวจะได้กินยา”

เจ้าของร่างพลิกตัวหนี  เอาหมอนที่หนุนในทีแรกอุดหู

“พี่แคน เดี๋ยวว่านมีเรียนตอน 9 โมงนะเว้ย”

“เออ” น้ำเสียงแหบแห้ง ไม่ใยดี ตื่นมากินมื้อเช้าด้วยกันก่อนสิวะ

“ว่านซื้อโจ๊กร้อน ๆ มาให้”

“วางไว้นั่นแหละ”

“ไม่เอา กินด้วยกันดิ”

“ไอ้ว่าน” เขาผลักผมออกหลังจากปีนไปเกาะแกะ ขยับตัวจนชิดริมเบาะ “กูจะนอน”

“กินข้าว กินยา อาบน้ำสักรอบค่อยกลับมานอน ถ้าพี่เอาแต่นอนแบบนี้จะซมไข้เอานะ”

“เปลี่ยนชื่อจากว่านเป็นวุ่นไหม”

“คุยมาได้ตั้งยืดยาว ตื่นแล้วแหง” ชะโงกคอส่องคนแกล้งหลับ มุมปากพี่แคนยกยิ้มนิด ๆ แอร์ยังเย็นฉ่ำ น่านอน ผมเข้าใจ แต่ตื่นแล้วก็ยอมลุกสิวะ “พี่...เหวอ...!”

จังหวะที่กำลังก้มหน้าลงกระซิบปลุกอีกครั้งใกล้หูก็ถูกร่างใหญ่พลิกกลับ ผมหมุนครึ่งตลบมานอนหงาย คู่กรณีจับบ่าไว้แล้วขึ้นคร่อม ริมฝีปากหยุ่นก้มลงมาบดหนัก ๆ หนึ่งทีแล้วลุกขึ้นนั่งเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้นมาก่อน รู้แล้วว่าโดนแกล้ง ผมกระโดดขึ้นขี่หลังคนที่กำลังจะลุกจนร่างสูงโงนเงนไปพักหนึ่ง

“เชี่ยว่าน! ตัวก็ไม่ใช่เล็ก ๆ”

“พาไปกินข้าวหน่อย”

“กวนตีนแล้วมึง หนัก ลงไป”

“โห่ ไม่ตามใจแฟนเลย กาก”

“ว่าใครกาก เดี๋ยวจะโดนตบกะโหลก”

“ใครล่ะกาก ขอขี่หลังไปกินข้าวหน่อยก็ไม่ได้”

“หึ” เสียงหัวเราะผ่านจมูก ผมถูกเขย่าหนึ่งครั้งแต่รัดแขนกับคอพี่แคนแน่น ร่างสูงโปร่งหมุนตัวหนึ่งครั้ง แต่จะเหวี่ยงแค่ไหนก็ไม่หลุด สุดท้ายเลยได้แต่ถอนหายใจพาออกมาหย่อนที่โซฟาห้องนั่งเล่น

“สนุก!”

“กูถีบให้”

ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าของเสียงกลับยักยิ้มที่มุมปากข้างหนึ่ง เขายีหัวเดินเข้าห้องน้ำ เมื่อล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ออกมานั่งกินโจ๊กด้วยกัน ผมเขี่ยพริกไทยกับขิงให้พี่แคน คราวนี้เลยเต็มถ้วยไปหมด

“กูไม่ได้ชอบไอ้เหี้ยพวกนี้เลยนะ”

“กินไปเถอะน่า มันดี”

“ดียังไง”

“จะไปรู้เหรอ แม่ว่านบอกว่าดี ไล่หวัด รู้แค่นี้ อยากให้กินเยอะ ๆ”

ผมรู้แต่แรกแล้วว่าพี่แคนเกลียดขิง แต่เวลาไปกินข้าวด้วยกันทีไรถ้าผมสั่งของที่เจ้าตัวไม่ชอบให้ก็ฝืนกินจนหมด แน่นอน ผมไม่ได้ห้ามพี่แคนเขี่ยออก คนอย่างผม อย่างไอ้ว่านหน้าโง่จะมีปัญญาทำเรื่องแบบนั้นได้ที่ไหน เป็นความเต็มใจของพี่แคนล้วน ๆ
คราวนี้ก็เช่นกัน เสียงขูดของช้อนสแตนเลทกับถ้วยเซรามิคดังในเวลาไม่นาน พี่แคนทำหน้าเบื่อ ๆ ตอนตักขิงเข้าปาก แต่ก็กินจนคำสุดท้ายในที่สุด หลังจากนั้นก็ไล่ผมไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองเก็บถ้วยชามเข้าครัวรอผมทำความสะอาด เราแบ่งหน้าที่กันชัดเจน หน้าที่ล้างจานเป็นของผม ทำความสะอาดห้องก็ด้วย ส่วนพี่แคนถ้าจะทำอะไรในคอนโดนอกจากแต๊ะอั๋งกับสอนหนังสือก็มีแค่ทำกับข้าวโชว์ฝีมือ อยู่ในบ้านที่มีแต่ผู้ชายต้องหัดเรื่องพวกนี้มาแต่เล็ก ผมเข้าใจ ถึงแม้มีคนดูแลแต่ด้วยความที่ไม่มีผู้หญิงสักคนในบ้านความต้องการพึ่งพาตัวเองต้องสูงตามไปด้วย


“ว่าน”

เสียงเรียกจากด้านนอกทำให้ผมที่กำลังถอดเสื้อชะงัก พี่แคนเคาะประตูสองสามครั้งกระทั่งผมขานรับออกไป

“มีอะไรพี่”

“สบู่ในห้องน้ำหมด”

ผมเหลือบมอง พี่แคนใช้สบู่เด็กแบบขวดปั๊มสีขุ่น เวลาอาบไม่เคยยกขึ้นใช้ อาศัยกดอย่างเดียว เมื่อคืนมัวแต่โดนทำเรื่องทะลึ่งเลยไม่ทันสังเกตเสียด้วย


“ออกมาเอา”

“ครับ ๆ” ผมสวมเสื้อตัวเดิมลงไปใหม่ เปิดประตูห้องน้ำ พี่แคนยืนยิ้มกริ่มอยู่หน้าห้อง ไม่มีถุงเติมสบู่อยู่ในมือ


“กูหลอก”

คนตัวโตสารภาพหน้าด้าน ๆ ดันผมกลับเข้าไปในห้องน้ำแล้วก้าวเท้าเข้าประชิด ผมอ้าปากค้าง ก่อนออกแรงต้าน ดันอีกฝ่ายให้ออกไปข้างนอก “เข้ามาทำไม ไอ้พี่แคน ว่านจะอาบน้ำ”

“ก็เมื่อคืนเห็นหลับหูหลับตาจับ เลยจะมาให้พิสูจน์อีกที” รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นพร้อมกันกับที่ผู้ชายตัวโตเขี่ยประตูห้องน้ำปิด พี่แคนถอดเสื้อ ยืนบังทางออกมิด “เผื่อยังไม่รู้ไง ว่าของกูหงายอย่างที่มึงเรียกหรือเปล่า”

ไอ้เชี่ยพี่แคน!





เฉา ผมเฉา เฉาตายคามือแน่ ๆ ถ้าพี่แคนยังแกล้งแบบนี้ต่อ เดินหน้าหงิกเข้าห้องเรียน ไอ้โต๋ไลน์มาบอกว่าเข้ามาจองที่ให้เพราะคลาสนี้คนเยอะ ผมเข้าก่อนเวลาไม่ถึงห้านาทีห้องเรียนก็เบียดเสียดไปด้วยผู้คน เห็นโต๋เต๋นั่งอยู่หลังห้องที่ประจำ ตรงกลางระหว่างมันกับไอ้กุ้งเป็นที่ว่าง แน่นอนว่าของผม มาถึงเหวี่ยงเป้เหี่ยว ๆ ใส่โต๋เต๋แล้วนั่งอมลมหายใจฟึดฟัดยกใหญ่


“เป็นไรมึง”

“หงุดหงิด”

“ท้องหรือไง”

“ท้องบ้าอะไรล่ะ” สเปิร์มไม่มีปฏิกิริยากับน้ำประปาและมือโว้ย “กูจะหงุดหงิดเฉย ๆ ไม่ได้หรือไง”

“คนบ้าอะไรตื่นมาแล้วหงุดหงิด ไก่ไม่ได้ล้างหน้าเหรอจ๊ะ”

“กาก” ผมด่ามัน แซวบ้าอะไร เมื่อเช้าเสร็จตั้งสองรอบ แถมยังถูกสอดนิ้วเข้ามาอีก หมดกัน ยอดชายนายหวาน ผมนี่ร้องเสียงหลงเลยครับ ไม่ใช่ว่าไม่รู้ ก็เพราะรู้ยังไงล่ะถึงได้กลัวขนาดนี้

“กวนตีนละ เลิกเรียนแล้วไปไหนหรือเปล่า ไอ้กุ้งชวนไปซื้อของขวัญวันเกิดให้แฟน”

“เมื่อปีที่แล้วก็เพิ่งให้ไปไม่ใช่เรอะ?”

“ก็นี่มันปีใหม่แล้วไหมครับ” ผู้ชายฝั่งซ้ายมือเป็นคนตอบ ไอ้นี่ก็คบกันนานจริง บ่นว่าผู้หญิงเรื่องมากตั้งกี่ครั้งแต่ไม่เห็นจะหือสักที

“ว่าน คอมึงมีรอยดูด”

“รอยดูดเหี้ยไร กูแพ้กระทง”

“อ้อเหรอ ถุ้ย แพ้กระทงบ้านพ่อมึงสิ เมื่อวานมีงานปิดกีฬาคณะ มึงไปลอยกระทงส่งท้ายงานกีฬาเหรอ เพิ่งรู้”

“อย่าพูดมากน่า” ไอ้เชี่ยกุ้ง มึงช่วยเป็นตัวละครลับต่อไปเถอะ “แต่เย็นนี้กูไม่ว่าง”

“ไอ้ว่านมีแฟนแล้วเหรอวะ” กุ้งชะโงกคอมาคุยกับโต๋ข้ามหน้าผม ไอ้โต๋พยักหน้ารับ ยิ้มกวนประสาท “ไอ้ปาล์ม?”

“เปล่า เทพแคน”

“เชี่ย” กุ้งทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง ผลักหัวผมหนึ่งที มันดูไม่แปลกใจเลยที่แฟนผมเป็นผู้ชาย มึงช่วยตื่นเต้นหน่อยได้ไหมครับ นี่ว่านคนแมนแสนโก้กุ๊กกิ๊กอยู่กับเพศเดียวกันนะ “มึงทำไอดอลกูมัวหมอง”

“หมองเชี่ยอะไรล่ะ อย่าทำเหมือนกูเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวนักได้ไหม กูต่างหากที่มัวหมอง น่าสงสาร”

“พูดเหมือนมึงสวยมากอะค่ะว่าน มีผู้ชายมาติด” ผมเกลียดเวลาที่ไอ้กุ้งพูดคะขามาก โคตรกวนตีน ชูนิ้วกลางตัน ๆ ให้มันหนึ่งครั้ง คนได้รับหัวเราะเอิ๊กอ๊าก

“แล้วนัดพี่แคนไปไหน ไปด้วยกันก่อนดิ”

“อยากนั่งบีเอ็มพี่แคนดิพวกมึงน่ะ”

“รู้ดี” รู้ไม่ทันเป็นเพื่อนพวกมึงไม่ได้หรอกโว้ย “ช่วงนี้มึงดูรอบคอบขึ้นนะ”

“รอบคอบอะไรวะ” ผมเถียง เมื่อเช้ายังเสียรู้ให้พี่แคนอยู่เลย กระนั้นถ้าเทียบกับเมื่อก่อนตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะ ผมไม่ค่อยโชว์อะไรเปิ่น ๆ เรื่องนี้สังเกตตัวเองได้เหมือนกัน เพราะอะไรน่ะเหรอครับ เพราะผมอยู่กับงูพิษยังไงล่ะ ไอ้พี่แคนน่ะต้องระวังตัวยิ่งกว่าคนไหน ๆ ผมคิดหนึ่ง มันก้าวไปสาม ตอนนี้เร่งตัวเองขึ้นมาสอง แต่พี่แคนก็ยังนำอยู่เหมือนเคย เผลอ ๆ จะทำอะไรซับซ้อนยิ่งกว่าเก่า เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว น่าเตะเป็นที่หนึ่ง

“แต่วันนี้ไม่ได้จริง ๆ ว่ะ ไปบ้านพี่แคน”

“พาเข้าบ้านเลยเหรอวะ” ไอ้โต๋ถามเสียงหลง ผมพยักหน้า นึกถึงเรื่องที่ต้องไปแล้วก็ถอนหายใจ แน่นอน ผมอยากรู้จักพี่แคนมากกว่านี้ มากกว่าซึ่งหมายถึงมากกว่าใคร ๆ ทั้งหมด พี่แคนเป็นคนปิดตัว ดูเผิน ๆ ไม่ใช่คนแบบนั้น แต่นอกจากความที่เป็นคนพูดน้อย ไม่ชอบพูดเรื่องของตัวเองแล้วเขายังกันทุกปัญหาและการตัดสินใจออกห่างจากคนอื่น แต่ตอนนี้ผมเป็นแฟน เป็นแฟนแล้วนะ แฟนคนแรกของผม ผมจริงจังนะครับ

“เข้าไปในฐานะอะไรๆ”

“แฟนสิวะ”

“เปิดตัว?”

“คงงั้น” เอาจริงก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่มันควรจะเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ

“ระวังเจอลูกซอง”

“มึงเตรียมตัวไปเยี่ยมพี่แคนที๋โรง’บาลได้เลย เขาต้องโดดออกมารับลูกปืนแทนกูแน่นอน”

“มั่นหน้าไม่มีใครเกิน” ผมฉีกยิ้ม นี่น้องหวานของพี่แคน ไม่ให้พี่แคนปกป้องผมจะไปปกป้องใคร อาจารย์เริ่มสอน ผมเลิกคุย หยิบสมุดเลคเชอร์ขึ้นมาจด เสียงไอ้กุ้งกระซิบแซว จงใจให้ได้ยิน

“ก่อนหน้านี้มึงไปบนอะไรไว้หรือเปล่าวะว่าน แบบขอพี่แคนสักครั้งจะตั้งใจเรียน ดูขยันขึ้นนะ”

ผมยื่นนิ้วกลางให้มันเป็นรอบที่สองของวัน

กูขยันเพราะอยากให้พี่แคนดีใจ ยังไม่ได้สักครั้ง แต่กูจะตั้งใจเรียนมันผิดหรือไงล่ะ!





บ้านพี่แคนมีรถสองคัน ไม่รวมของเจ้าตัวที่ใช้อยู่ เป็นเมอร์เซเดสสีบรอนซ์เงิน กับซีอาร์วีสีขาวปลอด โรงจอดรถมีพื้นที่ว่างพอดิบพอดี หนึ่งในนั้นดูคล้ายการต่อเติมใหม่จากของเดิม ติดกับตัวบ้านทรงยุโรป ไม่ได้ตั้งอยู่ในหมู่บ้านจัดสรร แต่เป็นบ้านเดี่ยวที่อยู่ในหมู่บ้านซึ่งเต็มไปด้วยรั้วบ้านใหญ่ติดต่อกัน ไม่ถึงกับใหญ่โตเหมือนในละคร แต่โอ่โถงมากเมื่อเทียบกับบ้านของไอ้โต๋ที่ผมเคยไป

ผมลงจากรถ ได้ยินเสียงนกร้อง เงยหน้าขึ้นไปเป็นต้นไม้ร่มรื่น หาบ้านแบบนี้ได้ค่อนข้างยากในใจกลางเมือง พื้นที่สีเขียวมากกว่าตัวบ้าน รังนกเล็ก ๆ ซ่อนอยู่บนกิ่งไม้ แต่เดี๋ยวก่อน ไอ้ตะคุ่ม ๆ ที่กำลังเดินมาหาลูกนกนั่นอะไร แมวนี่หว่า

“พี่แคน แมวจะกินนก ๆ”

ไม่ร้องเปล่า ผมคว้าก้อนหินแถวนั้นเขวี้ยงใส่แมวดำตัวมหึมา ตาสีเหลืองของมันเหลือบมองผมชั่ววินาทีแล้วกระโดดลงพื้น ปล่อยให้ก้อนหินลอยไปชนกิ่งไม้แห้งเล็ก ๆ หักลงมาที่พื้น

“เขี้ยวกุด” คนตัวโตเรียก ครู่หนึ่งเจ้าของชื่อก็เดินมาคลอเคลียขากางเกง วนไปมา ใช้ก้นถูก่อนนอนแอ้งแม้ง พี่แคนอุ้มไอ้อ้วนดำตัวนั้นขึ้นมา ที่คอมีปลอกคอหนังสีแดงสวมอยู่ เขายื่นมันให้ผม เป็นแมวหน้าตาคุ้น ๆ ที่เหมือนเคยเห็นที่ไหน

“อุ้มสิ”

“ได้เหรอ”

“แมวกูเอง ไม่ดุหรอก ซนไปหน่อย” ผมรับต่อมาจากคนพูดด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ หน้าตามันดุ พร้อมจะเหวี่ยงวีนทุกอย่าง พุงโลเหมือนแมวท้อง ตาสีเหลืองเหมือนตุ๊กแก พี่แคนบอกให้ผมเกาคาง และไอ้สัตว์หน้าขนก็ดูเป็นมิตรมากขึ้นเมื่อได้รับสัมผัสที่พอใจ

“หน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเจอกันมาก่อน”

“ในรูปดิสเพลย์กูไง”

“เอ้อ ใช่ เหมือนเพื่อนในทวิตเตอร์ผมด้วย”

ช่วงนี้ไม่ได้เข้าไปคุยเลย จำไม่ได้ว่าตั้งแต่เมื่อไร แต่พออยู่กับพี่แคนแล้วผมลืมเรื่องมือถือไปเลยครับ พี่แคนไหวไหล่ เดินนำผมเข้าบ้านหลังโต เสียงโทรทัศน์ดังมาจากห้องนั่งเล่น ผมเดาออกว่าเป็นใคร หน้าตาเหมือนกันทุกระเบียดนิ้วขนาดนี้

“พ่อ หวัดดี นี่พ่อกู”

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้ เดาแล้วอายุห่างจากพี่แคนไม่มากแต่หน้านี่โคตรเกินความคาดเดา เดินด้วยกันผมนึกว่าพี่น้อง ไม่ใช่พี่แคนหน้าแก่ แต่คุณพ่อหน้าเด็กมากเลยครับ

“นี่ว่าน” พี่แคนพูดแค่นั้น แล้วเงียบเสียงไป หล่อนัมเบอร์วันพยักหน้า ผมหมายถึงพ่อพี่แคนนะ พับหนังสือที่กำลังอ่านอยู่ลง

“ที่กัสบอกว่าคบอยู่น่ะเหรอ”

“กัสมาหาพ่อเหรอ”

“เอาของจากปารีสมาฝากเมื่อสองวันก่อน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เช่นเดียวกับใบหน้า “พอดีกับอาจารย์ผดุงโทรมาพูดเรื่องที่แกได้ทุนพอดี”

“ผมไม่เอา ให้ไอ้อาร์มไป”

“อาร์มได้ทุนฮาล์ฟไปญี่ปุ่นกับเพื่อนอีกคน ชื่ออะไรนะ จตุรภพ”

“ไอ้โจ๊ก” พี่แคนว่า ดันไหล่ผมให้ไปนั่งบนโซฟา “หิวน้ำไหม”

“ไม่” ผมส่ายหน้า หรือกูควรหิวแล้วเดินไปหยิบเองดีครับ เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เหลือบตามองคุณพ่อแล้วก็อดรู้สึกอึดอัดนิด ๆ ไม่ได้

“คบกันมานานหรือยังล่ะ”

“ประมาณเดือนที่แล้วครับ” ผมตอบด้วยเสียงสุภาพ อีกฝ่ายพินิจพิจารณาด้วยสายตา ไม่บ่งบอกความรู้สึกใด ๆ

“หน้าตาน่าเอ็นดู เรียนด้วยกันเหรอ”

“เปล่าครับ เรียนคนละเอก ผมเรียนโยธาอยู่ ปีสอง”

“แคนตัสเป็นคนใจร้อน ใจเย็นกับมันหน่อยแล้วกัน จะได้คบนาน ๆ ยังขี้หึงเหมือนตอนคบกับคนที่แล้วไหม”

“พ่อเลิกพูดเถอะน่า ว่านมันรู้สึกไม่ดี”

“แล้วรู้หรือเปล่าว่ายังติดต่อกับกัสอยู่” ผมพยักหน้า ที่มานี่ก็เพราะไอ้พี่กัสนี่แหละครับทำผมสั่นเป็นเจ้าเข้า เจ้าของบ้านพยักหน้า หมุนรีโมททีวีไปมาในมือ “เชื่อใจกันดีนะ”

“ก็...” ที่จริงก็ไม่ขนาดนั้นหรอก มีน้อยใจบ้างแต่ก็ไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ผมรู้ว่าพี่แคนไม่กลับไปหาพี่กัสอีกแล้ว ไม่แน่ ๆ แต่อยากเป็นที่หนึ่งเท่านั้น

“บอกให้เลิกพูดไง เดี๋ยวมันร้องไห้”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร” ผมโอเค หมายถึงตราบใดที่พี่แคนยังจับมือผมไว้เหมือนตอนนี้ สีหน้าเขาหงุดหงิด บีบมือผมแน่นตลอดเวลา “พี่ทัพไปไหน”

“ซื้อกับข้าว เห็นแกบอกว่าจะเข้ามาเลยให้ไปเตรียมของกินไว้ คืนนี้ก็ค้างกันที่นี่สิ ทั้งสองคนเลย”

“ไอ้ว่านไม่ได้เอาชุดมา”

“เลิกอ้างแฟนได้แล้ว แคนตัส อยู่ด้วยกันหน่อยจะเป็นไรไป” เจ้าของบ้านพูดก่อนกระแอมไอ เบือนสายตาไปทางอื่น “พี่ทัพเขาคิดถึง”





พี่ทัพที่ว่า เป็นผู้ชายผอมสูง หน้าหวาน ผมยาวประบ่า อายุมากกว่าพี่แคน แต่น้อยกว่าพ่อพี่แคน ก้ำกึ่งระหว่างคำว่าพี่กับอา พี่แคนเรียกว่าพี่ ส่วนพี่ทัพเรียกอาพรตว่าพี่เหมือนกัน เรียงลำดับญาติแปลก ๆ แต่ผมสัมผัสได้ ว่านสายเหลืองรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณว่าทำไมบ้านนี้ไม่มีผู้หญิง

เรื่องของพี่ทัพถูกปิดเป็นความลับมาตลอด กระทั่งพี่กัสหรือเพื่อนสนิทสมัยยังเล็กของพี่แคนที่ชื่อกิมเองก็ไม่รู้แน่ชัด ได้แต่เดาไปต่าง ๆ นานา ถือว่าเป็นบุญของผมที่พี่แคนยอมเปิดปากเล่าขณะที่เปิดผ้าม่านห้องนอนตัวเองไปด้วย

“เด็ก ๆ กูอาละวาดมาก เวลาพ่อพาผู้หญิงเข้ามาในบ้าน” ผมพอจะนึกเวลาที่เด็กชายแคนตัสอาละวาดออก เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ผมกลับตื่นเต้น “เมื่อก่อนมีย่าช่วยกันเลี้ยง พอกูสัก ป.4 ย่าก็เสีย เหลือพ่อคนเดียว ทำทั้งงานบริษัท ทั้งงานบ้าน เขาก็มาคุยกับกูตรง ๆ ว่าเลี้ยงไม่ไหว ต้องหาคนช่วย กูบอกไปว่าอะไรก็ได้ ไม่ใช่ผู้หญิง เห็นผู้หญิงเข้ามากี่คน ๆ ก็จ้องจะงาบพ่อไปทุกที เขาเลยลองเปิดรับสมัครพี่เลี้ยงที่เป็นผู้ชาย ทำงานบ้าน เลี้ยงลูก อยู่ฟรี กินฟรี ได้เงินเดือน มีโบนัสถ้าทำให้กูสอบได้ที่หนึ่งได้”

“โปรแรง โปรดี”

“คนมาสมัครหลายคน แต่พี่ทัพเป็นคนเดียวที่เข้ากับกูได้ตั้งแต่ชั่วโมงแรก หลังจากนั้นก็ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน กูไม่รู้หรอกว่าเริ่มจากเมื่อไร แต่ช่วง มอต้นกูแอบปีนออกไปกินเหล้ากับพวกไอ้กิม ขากลับก็ปีนรั้วบ้านกลับมา เจอพ่อจูบกับพี่ทัพที่ห้องนั่งเล่นตอนตีสาม”

พี่แคนรวบผ้าม่านมัด เขาดูเฉยชากับเรื่องนี้ ไม่ได้ต่อต้านอย่างที่ควรเป็น “คืนนั้นเกือบได้ดูหนังสดแล้ว พี่ทัพห้ามไว้ก่อน พากันขึ้นห้องไป แต่กูจำได้ ไหล่เปลือย หน้าอกแบน ๆ นั่นเมียพ่อกูแท้ ๆ แต่กลับทำกูมีอารมณ์”

“เหรอ แล้ว...”

“เลยรู้ตัวว่าตัวเองชอบแบบไหนไง”

“เฮ้ย ไม่ดราม่าเหรอ” เรื่องแบบนี้มันต้องมีท้าต่อยกันกับพ่อแย่งเมียสิวะ ผิดพล็อตไปแล้วพี่แคน คนตัวโตผลักผมให้ล้มลงนอนบนเตียง สักพักก็คลานตามขึ้นมา เขากอดผม หอมแก้มอีกหนึ่งครั้ง

“ไร้สาระน่า เซ็กซ์ก็ส่วนเซ็กซ์ เขาแค่เป็นคนทำให้กูรู้ว่าชอบแบบไหน ไม่ได้หมายความว่าจะรักแบบนั้นเสียหน่อย”

“แล้วพ่อพี่กับพี่ทัพรู้หรือเปล่าว่าพี่รู้”

“ไม่รู้สิ ไม่เคยพูดถึง กูไปเรียกเขามานั่งเปิดใจเหมือนตอนกูเอาเพื่อนผู้ชายมาเอาที่บ้านไม่ได้นี่หว่า สุดท้ายก็เงียบ ๆ ไป พี่ทัพเองก็ดี อีกอย่าง ตอนที่เขารู้ว่าเป็นก็ไม่ได้ห้ามอะไรด้วย คงเพราะตัวเองก็ใช่นั่นแหละถึงพยักหน้ารับรู้เฉย ๆ”

“ชีวิตพี่โคตรสนุก ทำไมไม่ชอบเล่าให้ว่านฟังเลย”

“อยากให้อยู่ด้วยกันตรงนี้ ค่อย ๆ เรียนรู้กันเรื่องของวันนี้กับอนาคตไง” เขาเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้า ดวงตาสีดำขลับจ้องมองมา หวานฉ่ำแต่เต็มไปด้วยความจริงใจ ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน แต่ผมก็มั่นใจในตัวพี่แคนจริง ๆ

“แล้ว...คืนนี้นอนนี่จริงเหรอ”

“ไปเถียงพี่ทัพให้กูสิ”

“ไม่เอาอะ” ถึงจะดูเป็นคนนิ่ง ๆ ใจดี แต่พี่ทัพเป็นผู้ชายที่มีอิทธิพลที่สุดในบ้าน ผมรู้ แม้แต่อาพรต พ่อของพี่แคนยังไม่กล้าหือเลยด้วยซ้ำ “พี่ทัพคงรักพี่แคนเหมือนที่พี่จีนรักว่าน”

“กูไม่เรียกแทนตัวเองว่าน้องแคนนะ”

“ลองเรียกดิ” ผมขำลงคอ ถูกคางแหลมกดลงหนัก ๆ บนหัวหนึ่งครั้งโทษฐานที่แซว เบี่ยงตัวหลบได้ก็ยิ้มร่า “สายตาที่พี่ทัพมองพี่แคนน่ะ เหมือนแม่มองลูกเลยนะ”

“ก็พูดไป”

“ตัวเองก็รู้ตัวใช่ไหมล่ะ”

“ลูกคนไหนก็อยากให้พ่อแม่แท้ ๆ ของตัวเองรักเรามากกว่าคนอื่นว่ะว่าน พูดตรง ๆ ไม่ฟอร์มเลย กูก็คิดนะว่าทำไมพ่อถึงไม่รักกูเหมือนพี่ทัพบ้าง” เสียงถอนหายใจดังหนัก ๆ พี่แคนคลายแขนที่กอดผมออก พลิกตัวนอนหงาย “แต่ก็เข้าใจ เขาไม่ได้ตั้งใจมีกูตั้งแต่แรก”

“ขี้น้อยใจเหมือนกันนะ” ผมเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นคร่อม พี่แคนเลิกคิ้วสงสัย แสงแดดตอนเย็นเป็นสีส้ม สาดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดไว้ ผมจับแก้มที่สากไปด้วยหนวดเขียว ไม่เตือนก็ไม่ยอมโกนสักที “พ่อพี่แคนรักพี่แคนมาก ๆ ต่างหาก ไม่อย่างนั้นจะตามใจพี่แคนทุกอย่างตั้งแต่เล็กเหรอ อาพรตยังหนุ่ม เขาก็อยากมีภรรยาเป็นธรรมดา กลายเป็นว่ายอมทิ้งชีวิตทั้งชีวิต เพราะพี่แคนบอกว่าไม่ต้องการแม่เลี้ยง”

ผมมองเขา ใช้สายตาที่อ่อนลงเมื่อสบตา “เขาทนเหงา ทนไม่มีใคร ทนเหนื่อยเลี้ยงพี่แคนมาตั้งนาน กระทั่งพี่แคนยอมรับพี่ทัพ ถ้าสมมติวันนั้นพี่แคนโวยวายเรื่องที่อาพรตมีความสัมพันธ์กับพี่ทัพขึ้นมา ว่านว่าพ่อก็ต้องเลือกลูกเป็นที่หนึ่งอยู่แล้ว”

“พูดเก่ง”

“คิดว่าว่านโกหกเหรอ”

เขาเงียบไป วางมือทั้งสองข้างบนสะโพกผม “จูบซิ”

“อะไร”

“บอกให้ก้มลงมาจูบ”

“สั่งว่านอะ ทำไมไม่ขอร้องดี ๆ บ้าง”

“พี่อยากจูบว่าน”

เวลาเขาเรียกแทนตัวเองว่าพี่ ผมถึงกับละลาย แทบจะไหลลงท่อ ทำไมไม่พูดแบบนี้บ่อย ๆ ก็ไม่รู้ ผมรู้สึกอ่อนเปลี้ยไปทั้งร่าง ก้มลงจูบที่มุมปากคนตัวโตเบา ๆ หนึ่งที รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมา ไม่บอกว่าพอใจหรือไม่พอใจ

“ขอบใจ”

“เรื่องจูบน่ะเหรอ”

“เรื่องที่ทำให้รู้สึกดี” ผมกรอกตาไปมา ซ่อนรอยยิ้มไว้ว่ากำลังรู้สึกเขินแค่ไหน สักพักก็ทำตัวหมดแรง ซบลงบนบ่า ออดอ้อนอย่างที่ตัวเองชอบทำ

“เวลาคุยกับพี่กัสเรียกแทนตัวเองว่าพี่แบบนี้หรือเปล่า”

“ไม่เคย”

“จริงอะ ทำไมอะ”

“กัสมันไม่ช่างต่อรองเหมือนมึง โง่แล้วลีลา เล่นตัว”

“ด่าอีกแล้ว ถ้าโง่จริงจะทำให้พี่แคนยอมตามใจได้เหรอ” ผมหรี่ตาถาม เจ้าของชื่อหัวเราะ บีบก้นผมหนัก ๆ หนึ่งที

“กูกำลังทำให้มึงขาดกูแล้วจะขาดใจตายต่างหาก”

“ใครจะตายก่อนกันเถอะ”

“ใครก็ไม่รู้ ชอบเอาตัวเองไปเทียบกับไอ้กัส” มือที่บีบสะโพกเมื่อครู่ยกมาบีบแก้ม หน้าผมโย้ไปมา เจ็บนะครับ ไอ้พี่แคนใช้แรงแบบผู้ชายหยิกผู้ชาย ไม่ได้ทะนุถนอมแม้แต่น้อย

“อะไรเล่า หยิกทำไม เจ็บ”

“สมควรโดน เลิกทำให้กูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแฟนที่แย่เถอะว่ะ ทำไมชอบพูดนัก กูไม่ชัดเจนมากพอให้มึงเชื่อใจเหรอว่ามึงชนะโดยไม่ต้องพยายามอะไรเลย สนใจอะไรไอ้กัสนักหนา”

“ทีพี่แคนยังไม่ชอบปาล์มเลย ทำไมว่านต้องปลื้มพี่กัส”

“เพราะกัสปล้ำกูไม่ได้ แต่ไอ้ปาล์มมันปล้ำมึงได้ไงวะ ไม่ใช่ไม่ไว้ใจมึง แต่ไม่ไว้ใจมัน”

“ไม่เชื่อว่าว่านดูแลตัวเองได้เลยหรือไง” คู่สนทนาไม่ตอบด้วยภาษา แต่ตอบด้วยสีหน้าเหยียดหยัน ยังไม่ทันเอ่ยปากถามต่อเสียงเคาะประตูก็ดัง พี่แคนขยับตัวลุกไปเปิด เป็นพี่ทัพที่สวมชุดผ้ากันเปื้อน ผูกผมที่ยาวระต้นคอเมื่อครู่ไว้ด้านหลัง แก้มขาวอมชมพู มีเม็ดเหงื่อแทรกซึมตามกรอบหน้า ในมือถือเสื้อผ้าพับเรียบร้อยมาหนึ่งชุด

“พี่เอาชุดมาให้ว่าน น่าจะพอใส่นอนคืนนี้ได้”

“ไม่เป็นไร ทำกับข้าวอยู่เหรอ”

“ใช่ ไข่ตุ๋นแบบที่แคนชอบ พี่ทำหมูอบซอส กับต้มยำทะเลด้วย เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจจะอาบน้ำก่อนกินมื้อเย็นเลยเอาชุดมาให้ลอง”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวไอ้ว่านอาบน้ำแล้วนอนเลย”

“เอ๊ะ?”

“คืนนี้มันไม่ใส่เสื้อผ้า”

ผมกระโจนลงจากเตียง ยื้อชุดในมือพี่ทัพมากอดไว้แน่น ปล่อยพี่แคนคุยกับพี่เลี้ยงมันลำพังอันตรายสุดแล้ว “อะไรของพี่วะ ขอบคุณมากครับพี่ทัพ รบกวนเลย”

“นั่นสิ มึงจะไปกวนพี่เขาทำไม ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวผมจัดการเอง” มึงนั่นแหละพี่แคนเงียบปากไปเลย ผมมองตาเขียว แต่ชายหนุ่มกลับยักคิ้วให้ราวกับกำลังสนุกเสียเต็มประดา

“แคนอย่าแกล้งน้องสิ” เสียงทุ้มดุ ไม่จริงจังนัก พี่ทัพอยู่ทีมว่าน ทีมว่านที่มีว่านทัพว่านทัพทัพว่านทัพ “พอกันเลยพ่อลูกคู่นี้ ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น”

“พี่ไปทำกับข้าวเถอะ เดี๋ยวให้ไอ้ว่านไปช่วยเผาครัว”

“ไม่เป็นไร พักผ่อนเถอะ เดินดูรอบบ้านหรือยัง หลังบ้านมีชิงช้านะ ผูกกับต้นก้ามปู ลมเย็นดี ตอนเด็ก ๆ แคนชอบไปวิ่งเล่นแถวนั้นบ่อย”

“พูดมากน่าพี่ทัพ ผมได้กลิ่นไหม้แล้ว”

“อ๊ะ” กลิ่นไหม้บ้าอะไรวะ ไม่มีสักหน่อย ผู้ปกครองของบ้านหน้าถอดสี วิ่งลงจากชั้นสองไปที่ครัว ไอ้พี่แคนหัวเราะคิกคักเมื่อหลอกล่อลูกทีมผมให้พ้นทางได้

“พี่แคนแม่ง”

“อะไร” ไม่พูดเปล่าแถมทำหน้ากวนตีนใส่ ดึงผมให้พ้นกรอบประตูแล้วปิดลง จับผมอุ้มด้วยท่าเจ้าสาว โยนลงบนเตียงสปริงราคาแพงแล้วเท้าแขนขึ้นคร่อม “ห้องกูเก็บเสียงนะมึง”

ไม่เล่นแล้วจะกลับบ้าน!





TBC

เตือนก่อน มีดราม่าเล็กๆในบ้านพี่แคน เล็กมาก นิดเดียว แน่นอนว่าพี่แคนจะถูกปั้นเป็นพระเอกดีเด่ต่อไป อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ อิอิ
เจอกันพุธหน้าค่ะ ^^
#candynovel

[Wordslinger]

 

ขอบคุณนะค้าาา ขอตัวไปอ่านก่อนน้าาา

--- edit ---

ไม่เข้าถ้ำเสือหรือจะได้ลูกเสือ ไม่เข้าถ้ำแคนมีหรือจะได้ตัวแคน ครั้งนี้นับว่าเสมอกัน ว่านได้พี่แคน และพี่แคนก็ได้โอกาสจับกดว่านในห้องเก็บเสียง ว้าย เริศอะ ชอบมากค่ะ

สงสัยว่าจะมีดราม่า 'เล็กๆ' อะไรในบ้านของพี่แคน หรือคุณพ่อพรตจะกีดกันว่าน? ไม่มั้ง ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรนี่ หรือว่าเป็นพี่ทัพที่จะเข้ามาขวาง รออ่านเลยค่ะ ชีวิตไร้มาม่า แล้วจะมีรสชาติได้อย่างไร ว่ามั้ยคะ?

 

[flimflam]

พี่แคนนี่อะไร จะรวบหัวรวบหางนังว่านตลอด555555555555555

[Nankoong]

พี่แคนจะกินว่านล่ะ....

มุ้งมิ้งเกิน!!!

[am_am]

กรี๊ดดดดดดดดดด หลงเรื่องนี้เหลือเกิน 
น่ารักไปหมด ว่านหวานหวาน ทำไมหนูน่ารักอย่างนี้ ๆๆๆๆๆ
พลังมโนมาเต็มอ่ะ ฟินมากพูดเลย
พี่แคนน่ารัก บ้านพี่แคนก็น่ารัก แมวพี่แคนก็น่ารัก ชื่อเขี้ยวกุดด้วยตัลล้าคคค
หลงรักเรื่องนี้มากกกกก  อ่านวนไป วนมา หลายรอบล่ะ (จะมีมาม่าจิง ๆ เหรอ)
วันนี้อัพเร็วด้วย น่ารักมากกกกกเลย รวมเล่มเถอะค่ะ 

[pemiko2012]

บ้านพี่แคนน่ารักดีออก
พ่อพี่แคนน่าจะเป็นพวกไม่สแดงออกป่าว พี่แคนเลยคิดว่าพ่อไม่รัก
 

หวานว่านพูดดี มีรางวัล คืนนี้ได้พี่แคนแน่ๆลูกเอ๋ย

[My_yunho]

นิดเดียวพอนะๆๆๆ

 

[NannY]

เด๋วนะคะ คุณพ่อกะพี่ทัพ ... กิ๊ซซซซซ
ขอตอนพิเศษคู่นี้ได้มั้ยคะะะะ แซบบบบบบบ

[konnarak]

พี่แคนกับพ่อเหมือนกันมากกกกก

[evz]

แอบคิดว่าบรรยากาศบ้านพี่แคนจะมาคุกว่านี้
แต่ที่ไหนได้ออกจะเฮฮาครอบครัวสุขสันต์ออกค่ะ
แต่ก็ยังมีดราม่าสินะคะ ขอเบาๆแบบลูกโป่งเลยนะคะ55555

[B52]

นี่ก็อุตส่าห์เตรียมใจ 

[jenjen]

อีพี่แคนจะทำไรน้องว่าน

[MooMiew]

รู้จักพี่แคนเพิ่มขึ้นแล้ววววววว ดีใจจจ ชอบพี่แคนมากๆเลย ตอนนี้ก็ได้พูดเยอะขึ้นด้วย 
จะมีพาทของพี่แคนบ้างมั้ยอะคะ อยากรู้ว่าพี่แคนคิดยังไงกับนังว่านบ้างง่ะ

ว่านแทนตัวเองว่าหวานหรอ ช่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก 

ดราม่าตอนหน้า เรื่องไปเรียนต่อชัวเลย แล้วนังว่านจะต้องนอยว่าพี่ไม่ไปเพราะผมใช่มั้ย ฮือออออ พี่แคนก็จะปฏิเสธ แล้วผลักนังว่านหงายหลังลงเตียง 

ขอบคุณพี่เวสต์ค่ะ รอตอนหน้าน้าาาา

[May@love]

ดราม่านิ้ดเดียวนะ นิดเดียวพอ

เราจะไม่พูดถึงนังว่าน อิจนางแรงอ่ะบอกเลย

แต่พี่ทัพกับพ่อพี่แคนนี่น่าสนใจ อิๆๆๆ

[NuNam]

ไม่อยากกินมาม่า 

[NINEWNN]

พี่ทัพควรค่าแก่การมีภาคแยกมากค่ะ
ตอนนี้ลืมแคนว่านเลย ฮือออ

[mild-dy]

ดราม่าเล็กๆในบ้าน เล็กๆก็ทำเอาเรากลัวได้
หวังว่าคงเล็กจริงๆนะ 
ปล.น้องว่านนี่บทจะมีสาระก็มีสาระเลยนะลูก 
ปล2.อีพี่แคนขี้หื่น 

[PetitDragon]

หื่นใช่ย่อยนะ 

[GMJeam]

กว่าจะถึงวันพุธ ใจจะขาด