หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[kokilolylove]

ดราม่าอัลไรหว่าาาา?

[paenggiz]

อีดิทหัวข้อแย้ว เย้ๆๆๆ มาทวงงงงงงง ตอนนี้จะได้กันแล้ว โอ้ยยยย แฮปเป้
 

[followme]

รอนะคะ

[-west-]

ตอนที่ 20



บ้านพี่แคนไม่มีอะไรผิดปกติ ผมหมายถึง ด้วยสายตากึ่ง ๆ คนนอกอย่างผม แม่เลี้ยงที่เป็นผู้ชาย เอาใจใส่ลูกรักเกินพอดี พ่อแท้ ๆ ที่พูดไม่เก่ง ติดจะทำหน้านิ่งใส่ลูกชายมากกว่า ซึ่งไม่แปลกเลยที่ทุกอย่างจะหล่อหลอมให้พี่แคนเป็นคนแบบนี้ บุคลิกนิ่ง พูดน้อย แต่ภายในกลับอ่อนโยน บ้านพี่แคนทำธุรกิจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ไม่ถึงกับเป็นอันดับหนึ่งของประเทศแต่ก็ขึ้นชื่อ นิสัยของสองพ่อลูกคล้าย ๆ กัน ไม่หวือหวา เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงดังนั้นต่างฝ่ายจึงต่างดูมีกำแพงสูงปกป้องตัวเองกันอยู่ตลอดเวลา กาวใจอย่างเดียวคือพี่ทัพ แต่ไม่ใช่อาพรตไม่รักพี่แคน จะกี่ครั้งผมก็ยืนยันคำเดิม


“หิวน้ำ กูจะลงไปกินน้ำ เอาด้วยไหม”

ผมนั่งเล่นเกมเพลย์หน้าจอโทรทัศน์ในห้องนอน ตอนแรกเล่นด้วยกันดี ๆ พอผมแพ้สามตาติดก็เริ่มพาล สุดท้ายคนตัวโตไม่ยอมเล่นด้วย หนีไปนอนอ่านหนังสือเสียอย่างนั้น เขาขยับตัว พี่แคนสวมเสื้อกล้ามเหมือนเดิม ใส่กางเกงผ้าแพรสีแดงหม่น เช่นเดียวกับผมที่ไม่ได้รับอนุญาตให้สวมชุดของพี่ทัพ แต่กลับต้องรื้อเสื้อตัวโคร่งของเจ้าของห้องมาสวมเสียเอง


“อยากกินน้ำหวาน”

“ตอนสามทุ่ม?”

“หิวอะ พี่แคนเอามาให้หน่อยดิ”

“ใช้กูนะ” เขาผลักหัวผมหนึ่งที เฮ้ย เกือบโดนยิงเลยเมื่อกี้

“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ติดภารกิจอยู่ เดี๋ยวจบตาแล้วลงไปเอง” ว่าพลางเอียงตัวหลบลูกกระสุนตามเกม พี่แคนลุกออกไปแล้ว คราวนี้ก็เหลือเพียงผมกับเกมกดที่อยากเล่นตั้งแต่เด็ก บ้านพี่แคนเหมือนสวรรค์ ผมรื้อลังที่ซ่อนไว้เหนือตู้เสื้อผ้าลงมา มีทั้งตัวต่อ โมเดลหุ่นยนต์ สารพัดอย่างที่เด็กบ้านนอกอย่างผมเคยเห็นได้แค่ในทีวี

ความจริงแล้วพี่แคนไม่ได้ขาดอะไรอย่างที่เจ้าตัวคิด แต่ผมเข้าใจ คนเรามักมีความต้องการบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่พอและโหยหามันเรื่อย ๆ จุดเว้าแหว่งบางคนก็มองว่ามันทำให้ชีวิตขาด ที่จริงแล้วก็นับเป็นแรงผลักดันที่ดี พี่แคนอยากให้อาพรตรักมากกว่านี้ อยากได้รับคำชมเชยจากพี่ทัพเลยทำตัวดีมาตลอด ถ้าเทียบกันกับผมแล้วผู้ซึ่งไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องขวยขวายอะไรก็ใช้ชีวิตเหมือนใบไม้ลอยตามน้ำ เบาสบาย แต่ไม่มีความหมาย ผมเพิ่งกระเสือกกระสนจะเรียนรู้ ใช้ชีวิตให้ดีก็หลังจากรู้จักพี่แคน ส่วนพี่แคนเพิ่งรู้จักที่จะสงบนิ่ง หยุดไขว่คว้าและพักเหนื่อยเมื่อเจอผม เราแตกต่างกันมาก มากจนรู้สึกว่าการที่สนิทกันมันทำให้กลืนกินสิ่งที่ขาดหายของกันและกันเข้ามาในชีวิต ผมดีใจที่พี่แคนอยู่ตรงนี้ และดีใจที่พี่แคนปฏิเสธทุนเยอรมันนั่นไป อาจฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ผมเชื่อว่าใคร ๆ ก็อยากให้คนที่รักอยู่กับเรา ใช้ชีวิตร่วมกับเราทั้งนั้น


เวลาผ่านไป ผมเล่นเกมจบแล้วหนึ่งรอบ คนที่แทรกตัวเข้ามาในความคิดยังไม่กลับขึ้นห้อง ทนคอแห้งไม่ไหว สุดท้ายก็เดินตามลงไปชั้นล่าง ไม่มีใครอยู่ในครัว ขวดน้ำหวานที่เห็นเมื่อตอนเย็นก็หายไปแล้ว คิดว่าโดนเอาไปซ่อนแหง แม่งเอ๊ย กินน้ำเปล่าเอาก็ได้วะ


“เพราะว่านจริง ๆ ใช่ไหม” เสียงพี่ทัพดังขึ้น ไม่ได้จงใจให้ผมได้ยิน แต่เพราะตกดึกแล้วบ้านเงียบสนิทเสียงเลยพานเข้ามาในห้องครัวด้วย ผมวางแก้วน้ำลง เดินไปตามแหล่งกำเนิด พบว่าดังมาจากห้องนั่งเล่นของตัวบ้าน


“แคนไม่เคยเป็นแบบนี้ นี่มันโอกาสของแคนเลยนะ”

“พี่ทัพพอเหอะ ผมไม่อยากไป หรือถ้าจะไปก็ใช้เงินพ่อก็ได้ ขนหน้าแข้งไม่ทันร่วงหรอก”

“มันไม่ใช่ว่าเพราะแคนจะไม่มีโอกาสไปอีกแล้ว แต่นี่แคนไปในฐานะนักเรียนทุนของประเทศ มันต่างกันมากนะ”

“ผมตัดสินใจแล้ว ผมบอกอาจารย์ผดุงแล้วว่าไม่ไป”

“พี่พรตดูลูกพี่สิ!”

พี่ทัพเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ ตาเริ่มแดงก่ำ อาพรตนั่งไขว่ห้าง ยกมือขึ้นกุมขมับ “แคน...”

“พ่อไม่ต้องมาตามใจพี่ทัพเลย ชีวิตผม ผมเลือกเองได้”

“ถ้าไปเงินพ่อได้จะยอมไป แล้วทำไมถึงไม่ยอมไปตอนนี้” คำถามของอาพรตมีเหตุผล ผมยืนพิงกำแพง เงี่ยหูฟังอย่างเงียบเชียบ

“ถ้าผมไปพ่อต้องส่งว่านไปด้วย เดี๋ยวจะกลับมาทำงานใช้ทุกบาททุกสตางค์”

“สุดท้ายก็ติดเมียอย่างที่กัสบอก”

“เออ ผมติดเมีย ผมติดว่าน พี่ทัพจะทำไม” พี่แคนพูดเสียงเกรี้ยวกราด นาทีนี้ผมไม่เห็นภาพแล้ว มองลงที่พื้น เห็นแมวเปอร์เซียสีดำตัวเดิมมาคลอเคลียที่ขา หงายท้องให้เกาพุงในท่าที่ชอบทำ ผมย่อตัวลง เกาคางเขี้ยวกุดให้เหยียดแขนตึงด้วยความพอใจ

“ถ้าว่านรู้ว่าแคนไม่ไปเยอรมันว่านคงเสียใจ”

“พี่ทัพไม่ต้องคิดแทนใครได้หรือเปล่า”

“ถ้าว่านรักแคนจริงต้องอยากให้แคนมีอนาคตที่ดีสิ ไม่มีใครว่าอะไรแคนเรื่องที่จะคบผู้ชายเลยนะ แต่เรื่องเรียน เรื่องงานพี่ขอได้ไหม ถ้าแคนพลาดโอกาสไปแล้วมันย้อนกลับมาเอาคืนไม่ได้นะ”

“ถ้าผมเสียว่านไปก็ย้อนกลับมาไม่ได้เหมือนกัน” พี่แคนเถียงอย่างไม่ลดราวาศอก ผมกัดหลังมือตัวเอง รู้สึกร้อนที่กระบอกตา หัวใจเต้นแรงไปหมด รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ไม่ถึงกับร้องไห้ แต่ความเครียดทำให้ได้ยินเสียงเต้นตุบที่ขมับ “ว่านต้องมีผม”

“ถ้าแคนไม่อยู่เฝ้าแล้วเด็กนั่นจะนอกใจแคนก็ควรปล่อยไป”

“ไม่ใช่แบบนั้น ว่านต้องมีผม! ถ้าผมไม่อยู่แล้วใครจะดูแลว่าน”

“คนที่อ่อนแอขนาดดูแลตัวเองไม่ได้จะเอามาให้เป็นภาระชีวิตทำไม พี่เริ่มเข้าใจกัสแล้วว่าทำไมถึงพยายามมาพูดกับพี่พรตให้แคนกลับบ้าน แคนไม่เคยทำตัวแบบนี้ เหลวไหลมากนะ”

“พี่ทัพไม่ใช่เจ้าชีวิตผมนะเว้ย”

“แคน!”

“เลิกวุ่นวายกับกูสักที!”

จังหวะที่ผมหลับตา เสียงอะไรบางอย่างแตกกระจายซึ่งน่าจะหมายถึงความรู้สึกของคนในบ้านนี้ด้วย ทุกอย่างเงียบลง กลายเป็นเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ดังขึ้นใกล้ ผมเม้มริมฝีปาก ผละออกจากเขี้ยวกุดวิ่งกลับขึ้นห้อง มันอึดอัดไปหมด กดเปิดเกมเพลย์สเตชั่นทั้ง ๆ ที่มือสั่น พักหนึ่งพี่แคนก็ตามเข้ามา ผมนั่งนิ่งมองหน้าจอโหลดเกมใหม่คล้ายกับไม่ได้ยินเรื่องอะไรมาก่อน


“น้ำหวานของมึง”

แก้วน้ำเย็น ๆ วางลงข้าง ๆ สังเกตว่าน้ำแข็งละลายเกือบหมดแล้ว ผมครางรับ หยิบแก้วขึ้นดื่ม รสหวานไม่ทำให้ความฝาดเฝื่อนในลำคอจางลง พี่แคนยังคงหงุดหงิด แต่เขาไม่พาลลงที่ผม นั่งเงียบอยู่ปลายเตียง ก้มลงมองมือที่ประสานกันอยู่อย่างนั้น


“ลงไปนานจัง”

ผมปิดเกมที่เพิ่งเปิดขึ้นเพื่ออ้อน คลานเข่าไปซบที่ตัก ชายหนุ่มยืดตัวขึ้น ลูบหัวผมเบา ๆ “ไม่เล่นเกมแล้วเหรอ”

“ไม่เล่น ง่วงแล้ว”

“นอนก่อนเลย”

“พี่แคนมีอะไรหรือเปล่า” ถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว เขาไม่สบตา แต่ส่ายหน้า ความรู้สึกของผมถูกบีบคล้ายย่ำยี ถึงอยู่ตรงนี้แต่ก็ไม่สำคัญ ไม่เคยมีความสำคัญ พี่แคนช่วยผมทุกอย่างแต่ตัวเองกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“งั้น...ว่านนอนนะ”

ผมยอมรับการตัดสินใจของเขา พี่แคนยังมองผมเป็นคนนอก เป็นน้องชายที่สมควรได้รับการปกป้องดูแล ผมไม่รู้หรอกว่าแฟนกันสามารถเข้าถึงได้มากขนาดไหน ผมไม่อยากทวงถามสิทธิ์ของคำนิยาม ที่ผมต้องการตอนนี้คือพี่แคนที่วางใจจะปรึกษาปัญหากับผม ช่วยกันแก้ไขเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง ๆ

ถ้าผมมันห่วยแตกเกินที่จะรับฟัง พี่แคนไม่ให้โอกาสนั้น ก็คงต้องทำใจ





เสียงน้ำในอ่างล้างหน้าดังซู่ซ่า หลังจากแปรงฟันจนเสร็จเรียบร้อยก็มองตัวเองหน้ากระจก ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ดีไม่พอสำหรับใคร แต่วันนี้คนที่บอกว่าผมไม่ดีคือพี่แคนเอง ตาผมแดงก่ำ แต่ก็ปฏิเสธที่จะปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ ผมมันแย่เอง โทษใครไม่ได้ จิกมือกับอ่างเซรามิค พักหนึ่งพี่แคนก็ตามเข้ามา


“ว่าน” เขาเรียกเสียงอ่อน กอดผมจากทางด้านหลัง ผมครางรับ ก่อนอีกฝ่ายจะเป็นคนพูดต่อโดยปราศจากซึ่งคำถาม “ช่วยฟังเรื่องอะไรหน่อยได้หรือเปล่า”

คนพูดซบหน้าลงกับบ่า ผมไม่เห็นว่าพี่แคนกำลังมีสีหน้าแบบไหน แต่ตัวเขาสั่นจนผมคิดว่าบางทีคนที่กอดผมไว้อาจกำลังสะอื้น ยกมือขึ้นซ้อนทับ ผมบีบมือพี่แคนเบา ๆ

“พี่แคนเป็นอะไร”

“ทะเลาะกับพี่ทัพเรื่องทุน”

“ไม่อยากไปเหรอ”

“อืม” เขาสารภาพแต่โดยดี “แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกับพี่ทัพมาก่อน เมื่อกี้ขว้างจานรองสูบบุหรี่จนทีวีคว่ำแล้วเดินออกมา พี่ทัพร้องไห้ พ่อไม่เอากูไว้แน่”

“ใจเย็น ๆ” ผมกระซิบ รู้สึกโล่งอกเมื่อคนตัวโตยอมปริปากเล่า พี่แคนในวันที่ไม่มีเกราะป้องกัน พี่แคนที่อ่อนแอจนไม่อยากให้ผมเห็นรอยน้ำตา “ว่านอยู่นี่ เรื่องอื่นถ้าพี่แคนไม่พร้อมจะคิด ก็ไม่ต้องคิด อยู่กับว่าน ผ่านคืนนี้ไปก่อน พรุ่งนี้เราจะลืมตามาสู้ด้วยกัน”
พี่แคนเคยบอกว่าผมเป็นคนที่แก้ปัญหาได้ห่วยบรม ผมยอมรับ แต่ก็รู้สึกดีที่เขาให้โอกาสคนห่วยบรมอยากผมได้ช่วย พลิกตัวหันหลัง ชายหนุ่มตาแดงก่ำ หลบสายตาซ่อนรอยน้ำตาเอาไว้

“พี่แคน”

“อือ”

“ว่านอยู่ข้างพี่แคนนะ” ผมบีบมือใหญ่ด้วยแรงที่มี ดวงตาสีดำยอมสบตากับผมในที่สุด เวลาเห็นพี่แคนเป็นแบบนี้ผมก็อยากร้องไห้ พี่แคนไม่ใช่ราชสีห์ตัวเดิม เป็นลูกแมวที่ขลาดกลัวและรู้สึกผิด ผมไม่อยากตอกย้ำ ไม่อยากรื้อเอาปัญหาสดใหม่ขึ้นมาพูด ไม่อยากบอกให้พี่แคนไปหรืออยู่ เวลานี้แค่อยากจับมือคนรักของตัวเองไว้เท่านั้น

“ออกไปนั่งดูพระจันทร์กันไหม”

“อารมณ์ไหน” เขายิ้มในที่สุด แม้จะเป็นยิ้มที่อ่อนระโหยโรยแรงเต็มทน

“ว่านไม่อยากให้พี่แคนเครียด”

ดวงตาของพี่แคนกำลังเอ่ยคำว่าขอบคุณ ผมโคลงหัว น้อมรับ จูงมือใหญ่กลับมาที่เตียง ปิดไฟทั้งหมด เหลือเพียงดวงจันทร์กลมโตสีเหลืองนวลนอกหน้าต่าง ไม่มีคำพูด ปราศจากคำปลอบใจ ผมปล่อยให้เวลาเดินไปช้า ๆ แทรกทุกความเป็นห่วงผ่านสัมผัสของปลายนิ้ว

“กูไม่อยากไปเยอรมัน กูอยู่คนเดียวมามากพอแล้ว ไม่ชินถ้าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตที่ไม่มีใครอีก”

เขาค่อย ๆ เล่าผ่านเสียงเงียบของผม เอนตัวซบบ่า ทอดสายตามองหากระต่ายในดวงจันทร์

“มึงอยากให้กูไปหรือเปล่า”

“ไม่รู้สิ” ผมคงได้แต่ตอบแบบนั้น ผมไม่อยากให้พี่แคนไป แต่อีกใจก็ไม่อยากทำลายอนาคตกัน ในหัวผมว่างเปล่าพอ ๆ กับอีกฝ่าย พี่แคนเล่าต่อ บรรยายความรู้สึกข้างในด้วยคำพูดที่วกไปวนมา ผมจับใจความได้ประโยคเดียว

“อยากอยู่ด้วยกัน”




สายของวันถัดมา ผมกับพี่แคนรู้สึกตัวตื่นหลังจากเสียงเคาะประตูเรียก เมื่อคืนพี่แคนพิงหัวเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง ผมเองพิงพี่แคนอีกทีและผล็อยหลับกันไปทั้งอย่างนั้น ดังนั้นเมื่อส่องกระจกในวันใหม่เราก็ตาลึกโหลไม่ต่างกัน พี่ทัพยืนรอหน้าประตู ไม่พูดอะไรมาก เขาตาบวมเป่ง เตรียมข้าวต้มกุ้งไม่ใส่ผักร้อน ๆ ของโปรดพี่แคนไว้บนโต๊ะตั้งแต่ก่อนผมกับลูกชายคนเดียวของบ้านจะลงมา

“มีเรียนกี่โมง” พี่เลี้ยงถามด้วยเสียงอู้อี้ คนเป็นพ่อนั่งหน้าตึงอยู่หัวโต๊ะ บรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไร แตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ ผมก้มหน้า เทพริกไทยแล้วคนถ้วยข้าวต้มไปมา

“ผมไม่มี ว่านมีเรียนตอนสิบโมง”

“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยกลับบ้านเลย”

“ก่อนหน้านี้งานเยอะ”

“โปรเจ็กต์เหลือแค่รูปเล่มแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ครับ”

“กลับมาอยู่บ้านไหม รถก็มีแล้ว”

“ผมรู้ว่าพี่ทัพขอให้พ่อซื้อรถให้เพราะอยากให้ผมกลับบ้าน” พี่แคนพูดเสียงเรียบ ยังคงไม่สบตากับพี่เลี้ยง คู่สนทนาเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ตาแดงก่ำ “ก่อนหน้านี้ผมก็ไม่ค่อยได้อยู่กับว่าน เอาแต่ทำงาน ถ้าจะยึดรถก็ได้”

“ว่านช่วยพี่พูดหน่อยสิ”

พี่ทัพเอ่ยเสียงสั่น เขามองผมที่เงยหน้าขึ้นสบตาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“พี่ทัพอย่ายุ่งกับว่าน”

“มาอยู่ด้วยกันได้ไหม พี่พรต ให้ว่านอยู่กับแคนได้หรือเปล่า”

ผมอ้าปากหวอ พี่เลี้ยงเอ่ยขอเสียงสั่น พ่อของพี่แคนพยักหน้า แต่คนลูกไม่เห็นด้วย “เลิกยุ่งกับเราสักที ผมโตแล้วนะพี่ทัพ เพราะแบบนี้ไงถึงไม่อยากกลับบ้าน เลิกทำเหมือนผมเป็นเด็ก ๆ ได้แล้ว ผมจัดการตัวเองได้”

“พี่แคน” ผมเอื้อมมือไปแตะข้อมืออีกฝ่ายให้สงบอารมณ์ ได้ผล เขาเงียบเสียงลง แต่ยังหายใจหนัก “ผมกลัวว่าจะรบกวนน่ะครับ”
สีหน้าพี่ทัพไม่สู้ดีเท่าไร เขาเหมือนแม่ที่ไม่อยากยอมรับว่าลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว

“ตะ...แต่ว่าถ้าเป็นเสาร์อาทิตย์ก็น่าจะได้ เนอะ พี่แคนเนอะ”

“มึง...”

“น่านะ...” ผมสะกิดเขาใต้โต๊ะ แม้จะขัดใจแต่คนตัวโตก็ยอมตกลงแต่โดยดี เราก้มหน้าทานมื้อเช้ากันอย่างเงียบ ๆ กระทั่งพี่แคนเป็นคนเปิดบทสนทนาต่อ

“กัสยังติดต่อมาทางนี้บ่อยหรือเปล่า”

“ก็มีบ้าง น้องเป็นห่วงแคน”

“บอกมันให้ดูแลตัวเองดี ๆ เถอะ” พี่แคนพูดพลางถอนหายใจ “โต ๆ แล้ว จะมาหวังพึ่งอะไรกับผมมากก็ไม่ได้ อีกอย่าง กับไอ้กิมถึงจะเคยสนิทกันมากสมัยมัธยม แต่ขึ้นมหาวิทยาลัยก็ไม่ได้ซี้ขนาดจะให้ผมดูแลน้องมันได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมพูดไปหลายรอบแล้วกัสไม่ฟัง ถ้าพี่ทัพพูดคงจะเชื่อบ้าง เมื่อก่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ”

พี่เลี้ยงพยักหน้า รับปากว่าจะช่วย ข้าวต้มในถ้วยหมดแล้ว ผมอาสาถือภาชนะไปเก็บในครัวพร้อมพี่ทัพ พี่แคนอยู่ข้างนอกกับอาพรต คิดว่าคงมีอะไรที่อยากคุยกัน อย่างน้อยก็เรื่องที่ทั้งคู่ทะเลาะกันเมื่อคืน

“ว่านไม่ต้อง วางเฉย ๆ พี่ล้างเอง”

“ไม่เป็นไรครับ อยู่คอนโดว่านก็ทำ”

“ดูแลแคนดีเลยสินะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ผมชะงักมือ ไม่ได้ตอบคำถาม ส่วนใหญ่แล้วพี่แคนเป็นฝ่ายดูแลผมเสียมากกว่า

“ขอบใจมากนะ”

“ไม่เป็นไรครับ พี่แคนก็ดีกับว่าน”

“พี่รักเขาเหมือนลูกแท้ ๆ เลยแหละ เลี้ยงกันมาตั้งแต่ยังเล็ก นึกภาพแคนที่โยเยเอาแต่จะให้พี่อุ้มไม่ยอมให้ใครจับไม่ออกเลยล่ะสิ ตอนนี้จากที่เคยติดพี่แจกลายมาเป็นติดว่านเสียแล้ว ใจหายเหมือนกัน”

“ครับ” พูดพลางกดน้ำยาล้างจานใส่ฟองน้ำ ผมก้มหน้าลงล้างจาน ไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา

“ว่านรู้เรื่องทุนเยอรมันไหม”

“ครับ”

“ว่านช่วยพูดให้พี่ได้หรือเปล่า พี่ไม่อยากให้แคนตัสเสียโอกาส” ผมเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง ถูฟองน้ำกับถ้วยเซรามิคโดยปราศจากคำรับประกันใด ๆ “พี่รู้ว่ามันยาก แต่ว่านรอแคนได้ไหม”

“รอได้ แต่ไม่อยากรอ”

ผมสารภาพตามความจริง

“ว่าน...”

“ว่านขอโทษ พี่ทัพ แต่ว่านจะไม่ทะเลาะกับพี่แคนเรื่องนี้ ถ้าพี่แคนตัดสินใจแล้วว่านจะเชื่อใจเขา” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น เปิดน้ำสะอาดล้างฟองออกจากถ้วย “พีแคนโตแล้ว พี่ทัพเองก็น่าจะเชื่อใจเขาเหมือนกัน”

“ในขณะที่แคนไม่เชื่อว่าว่านโตแล้ว...ทำไมว่านถึงได้อยากให้พี่เชื่อว่าแคนเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ ล่ะ เรื่องแบบนี้...คู่รักที่ห่างกันไม่ได้ มีแต่เด็ก ๆ ทั้งนั้น ...พี่ขอโทษที่พูดแบบนี้ แต่อย่างที่พี่บอก พี่รักแคนตัสมาก พี่เลี้ยงเขามา พี่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์บังคับเขา พี่ทำได้แค่ขอร้องว่าน”

“............”

“พี่ไม่ได้อยากให้แคนกับว่านทะเลาะกัน ไม่ได้อยากทำลายความรักของเราสองคน พี่เคารพการตัดสินใจของแคน พี่ไม่เคยขัดใจแคนเลยตั้งแต่เลี้ยงมา สุดท้ายแคนจะตัดสินใจยังไงพี่ก็ห้ามอะไรไม่ได้ ว่านอาจจะเกลียดพี่ก็ได้ แต่ที่พี่ทำเพราะหวังดี เข้าใจพี่หรือเปล่า”

ชามถ้วยสุดท้ายถูกคว่ำลง ผมก้มหน้า เม้มปากเข้าหากัน ผมเข้าใจ เรื่องนี้ไม่มีใครผิด เข้าใจทุกคน เพียงแต่ผมก็ยังเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวที่อยากให้พี่แคนอยู่กับตัวเองเหมือนกัน

“ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็ช่างมันเถอะ พาแคนกลับมาเยี่ยมพี่พรตบ้าง พี่พรตเขาคิดถึง แต่ปากหนัก ตอนนี้เจ้าเด็กดื้อนั่นดูไม่ฟังใครนอกจากว่านแล้วยิ่งแย่ ไม่รู้จะดึงยังไงให้กลับมาหาพ่อเขาเลย”

“ผมจะพยายาม”

“ขอบใจนะครับ” ผมพยักหน้า เดินออกจากห้องครัวก็เห็นพี่แคนกับอาพรตนั่งห่างกันคนละมุม สายตาของชายอายุมากกว่าทอดมองเสมอ ขณะที่พี่แคนเอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์เครื่องเก่าที่เพิ่งขุดมาใช้ชดเชยบีบีที่เปียกน้ำไปวันก่อน มันทำอะไรไม่ได้เลย แต่ดูเหมือนเขาจะรู้สึกมันน่าสนใจมากกว่าสบตากับพ่อตัวเอง

“เสร็จยัง”

“ครับ”

“ไปเลยนะ พ่อผมไปนะ พี่ทัพ สวัสดีครับ”

“ขับรถระวัง ๆ ด้วยนะ”

พี่แคนพยักหน้า คว้าข้อมือผมแล้วเดินนำไป





ผมคิด ไม่ใช่ว่าไม่คิด ตลอดระยะทางจากบ้านมาที่มหาวิทยาลัยมือถูกกุมไว้แนบแน่น มีบางอย่างขะมุกขมัวในใจเรา ต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะไม่พูดออกมา แน่ชัดว่าเป็นเรื่องเดียวกัน พี่แคนพาผมมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่คอนโดก่อนแล้วค่อยไปส่งที่มหาวิทยาลัย เราแยกกัน ทั้ง ๆ ที่อยากอยู่ด้วยกันนานกว่านี้อีกนิด ไอ้โต๋นั่งเล่นอยู่ที่เดิม เมื่อผมเดินไปหาก็เป่าปากแซว


“ว่าไงคะลูกสะใภ้บ้านพี่แคน”

ผมไม่เล่น อารมณ์ไม่ดี ทรุดตัวลงนั่งมองมือตัวเอง “อ้าว เงียบ เป็นอะไรวะ ทะเลาะกับพี่แคนเหรอ”

“เปล่า”

“แล้วเป็นห่าอะไร ดราม่า”

ผมส่ายหัว ลังเลว่าควรจะเล่าหรือไม่ พักเดียวก็ทนอึดอัดใจไม่ไหว ยอมเอาเรื่องพี่แคนมาปรึกษาเพื่อนสนิท “พี่แคนได้ทุนไปเยอรมัน”

“เฮ้ย ดีนี่หว่า เจ๋งว่ะ”

“พี่แคนไม่อยากไป”

“ป่อย” มันทำเสียงล้อเลียนความผิดหวัง เมื่อเห็นว่าผมไม่เล่นด้วยแน่แท้แล้วก็จริงจังมากขึ้น “ทำไมไม่อยากไปวะ ก็ดีไม่ใช่เหรอ”

“คงห่วงกูมั้ง”

“เออ คนอย่างมึงก็น่าเป็นห่วงจริง ๆ นั่นแหละ”

“มึงก็ไม่ต่างจากกูเลยเชี่ยโต๋” แขวะมันไปหนึ่งดอก เท้าคางกับโต๊ะ “ไม่อยากเข้าเรียนเลยว่ะ เครียด”

“คนอย่างน้องว่านสะกดคำว่าเครียดเป็นด้วยเว้ยเฮ้ย”

“เออออ เรื่องตัวเองกูไม่เคยคิดมากเลยรู้ปะ แต่พอเป็นพี่แคนกูก็คิดเยอะ” ผมขยำศีรษะตัวเอง ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “เป็นมึง มึงจะทำยังไงวะ”

“อยากให้พี่แคนไปเยอรมันหรือเปล่าล่ะ”

“ใครมันจะไปอยากห่างแฟนวะ”

“แต่มันก็อนาคตเขานี่เนอะ มองอย่างคนนอก กูว่าก็ควรให้เขาไปนะ กี่ปี สองปีเองไม่ใช่เหรอ บ้านพี่แคนก็รวยจะตาย บินกลับมาหามึงได้ทุกเดือนเลยมั้ง ถ้าว่างอะนะ”

“ใคร ๆ ก็คงคิดแบบนี้”

“แต่กูเข้าใจนะเว้ย ไม่รู้สิ กลัวเหงาใช่ไหมล่ะ”

“พี่แคนหายไปอาทิตย์เดียวกูยังจะเป็นบ้าเลยไอ้โต๋”

“ใจเย็น ๆ” มือหยาบนวดลงบนบ่า ผมไม่ได้รู้สึกผ่อนคลาย ยังตึงตั้งแต่ต้นคอยังท้ายทอย “ถ้าตัวติดกันตลอดเวลาจะไหวเหรอวะ เดี๋ยวพี่แคนก็ต้องทำงาน มึงก็ต้องทำงาน กูหมายถึง ถ้าคบกันจริง ๆ จัง ๆ นะ มึงไม่อยากโตไปกว่านี้เหรอวะ ไม่อยากให้พี่แคนเชื่อใจมึง หรือมึงไม่อยากเชื่อว่าความรักของมึงจะทนห่างได้เหรอวะ”

ไม่ใช่อย่างนั้น...
เพียงแต่ว่า....

“กูเข้าใจ ใครมันจะโลกสวยบอกว่าตัวเองไม่เป็นไรได้ตลอดเวลา แต่มึงลองคิดดี ๆ เถอะว่าน พี่แคนไปเรียน ไม่ได้ไปหาเมียใหม่เสียหน่อย”

“กูรู้”

“ถ้าเป็นก่อนหน้าที่คบกับมึง กูว่าพี่แคนยอมไปอะ เยอรมัน แต่เขาห่วงมึง ไม่ได้ห่วงว่าตัวเองหรือมึงจะทนเหงาไม่ไหว ห่วงว่ามึงจะใช้ชีวิตไม่รอดจนกว่าเขาจะกลับมา”

ผมเข้าใจ รับรู้ได้ถึงความคิดแบบนั้นของคนรัก

“มึงไม่อยากโตเหรอวะว่าน ไม่อยากให้เขาไว้ใจเหรอ”

“อยาก”

“เออ ลองคิดดู แต่ถ้าไม่ไหวก็แล้วแต่ว่ะ พูดน่ะง่าย ส่วนเรื่องรู้สึกยังไงก็อีกเรื่อง เข้าเรียนเหอะ อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย เอาเทอมนี้ให้ผ่านก่อน”

โต๋พูดอย่างนั้น กอดคอผมเดินขึ้นตึก เจอไอ้อ้วนกุ้งกินลูกชิ้นอยู่ใกล้ถังขยะหน้าบันไดก็ชวนกันเข้าเรียน ผมเพิ่งอยู่ปีสอง ผมมีแฟนคนแรก ไม่มีปัญหาเรื่องมือที่สาม แฟนผมขี้หึงไปหน่อยแต่เราไม่ได้เป็นคนเจ้าชู้ หรือคบเผื่อเลือก แฟนผมเป็นคนเก่ง เป็นพึ่งพาได้ เป็นคนหน้าตาดี ฐานะดี ทุกอย่างดูดีไปเสียหมด

อะไรก็ดี...ยกเว้นผม

นั่งมองนาฬิกาห้องเรียน กำมือแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ เมื่อคลายแรงลงความเจ็บปวดนั้นก็ทุเลา ผมกลายเป็นคนคิดเยอะ ลังเล ไม่ร่าเริง กลายเป็นว่านที่ไม่ใช่ว่านคนเดิม ตอบไม่ได้ว่าดีหรือไม่ดี แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผมหลงไปรักคนหนึ่งคนหมดหัวใจ

มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ทำตัวเองให้ดีเทียบเคียงกับเขา
มีเหตุผลอะไรที่เราจะไม่ปีนท้องฟ้าไปหาดาว
ทำไมเราต้องดึงดาวลงมาที่ดิน
ผมนี่ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวเสียเหลือเกิน




TBC

ดราม่าแค่ตอนนี้นะะะ หมดแล้วว บ๋อแบ๋ 55555 ตอนหน้าใครรออยู่ พี่แคนจะถามว่านว่าพร้อมยัง แล้วเจอกัน
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์นะคะ เรื่องนี้เหลืออีก 4-5 ตอนก็จบแล้ว อยู่ด้วยกันจนตอนสุดท้ายเนอะ #candynovel

[anntonies]

ว่านเอ๊ยยยยยยย อย่าคิดอะไรบ้าๆนะ
ประโยคหลังๆนี่ทำใจเสียชอบกล เหมือนว่าจะโทษตัวเองมากเกินไป
กลัวใจว่านจริงๆ ถ้าดื้อขึ้นมาพี่แคนจะเอาอยู่มั้ย

เข้าใจทุกคนเลย แต่แอบหงุดหงิดพี่ทัพเล็กน้อยถึงปานกลาง
ก็ครอบครัวเค้านี่เนอะ ฮือออ ยังไงดี 

[Cheeze]

ว่าแล้วเชียววววววว ต้องดราม่าเรื่องนี้
เอาตรงๆก็เข้าใจสองฝ่ายแหละ
ก็แอบเสียดายแทนพี่แคน แต่ก็ห่วงว่านแหละน้า
ไม่อยากให้ว่านคิดว่าเป็นเพราะตัวเองเลย
ถ้าได้ไปเรียนด้วยกันก็คงดีกว่านี้
พอบอกว่าเหลืออีก 4-5ตอนจะจบแล้ว
รู้สึกใจหายจังเลยคค่ะ อยากให้มันยาวกว่านี้จัง
อยากให้มีช่วงเวลาที่เป็นแฟนกันเย้อะเย้อะะะ
สู้ๆนะคะ รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่ะะะ

#รักวันพุธสีเขียว

[konnarak]

สารภาพเลยไม่กล้าอ่านตอนนี้

[GOLDMIND]

ฮือ เศร้า...   

ใครจะไม่เจ็บที่มีเราเป็นแฟนเป็นเหมือนภาระ ข้อด้อย... เจ็บวะ ว่านสู้ๆ นะ ไม่กล้าคาดคะเนเลยว่าตอนหน้าจะเป็นยังไง บรึ๋ย

ทุกคนนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง แต่เหตุผลของแต่ละคนมักไม่ถูกใจใครคนหนึ่งเสมอ  โอยยย ทั้งทัพ กัส พ่อแคน แคนเอง แล้วว่าน ทุกคนมีสิ่งที่ต้องการกันทั้งนั้น

ปอลิง ว่านกลับมาร่าเริงเถอะนะ ตอนนี้มันไม่ใช่ว่านเลย เรารักว่านคนเก่ามาก ...ทำเพื่อคนที่เรารักทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีเนอะ

 

[XVIII.88]

พี่แคนโมโหนี่อารมณ์รุนแรงมาก 

ว่านค่อยๆ กล่อมพี่แคนน้า
คุณเวสต์บอกหมดดราม่าแล้ว หายห่วงเรื่องทะเลาะกันเลย 


ปล. ช่วงแรกนึกว่าคืนนี้จะได้ชิมน้ำอ้อยแล้ว กลายเป็นได้ชิมมาม่าแทนซะก่อน 555

[followme]

นังว่านแกอย่าคิดมาก อย่าเยอะ!!!!
แกต้องสตรอง!!!คิดจะเป็นเมียพี่แคนแล้ว
ต้องเดินหน้าอย่างเดียวถอยหลังไม่ได้
อย่าลืมนะนังกัสมันรอเสียบแกอยู่

[MIkz_hotaru]

อยากให้พี่แคนไปนะ
แต่เปลี่ยนจากไปสองปีเป็น สองบรรทัดแทนได้มั้ย
กลับมาทุกคนจะโตขึ้น แต่ก็กลัวโตจนบางอย่างเปลี่ยน
 

[kdds]

อ่านตอนนี้นึกถึงเพลง "ที่ว่าง" วง Pause ขึ้นมาเลย

[flimflam]

นังว่านนนนน ปกติแกไม่คิดเยอะแบบนี้นะ
โอ๋ๆ อย่าคิดมากนะ /กอด

[cho_co_late]

อ่อยยยย งานดราม่าก็มา นี้อ่านแล้วเครียดตามนังว่าน
เฮ้อออ ว่านนางโทษตัวเองอย่างเดียวเลยตอนนี้
อยากรู้ว่าพี่ทัพรู้รึเปล่าว่ากัสมันนอกใจพี่แคนตอนที่คบกันอยู่ ถ้าเป็นเราแฟนเก่าที่นอกใจลูกไปนี้เราไม่คุยนะ เฮอะ

[gasia]

เข้าใจทั้งฝั่งพ่อกับพี่ทัพ แล้วก็พี่แคนกับว่านเลย
มันเป็นเรื่องที่พูดยากอ้ะ คนนอกจะมองว่าบทพิสูจน์นู่นนี่แต่คนสองคนเค้าก็มองอีกอย่างงี้
ติดตามต่อไปว่าจะแก้ปัญหายังไง ว่านซึมๆแบบนี้ไม่ชินเลย
มันต้องมีทางออกที่เหมาะสมแน่นอน

[paenggiz]

 

[QXanth139]

ไม่ชอบที่นังว่านคิดเยอะเลยชอบให้นังว่านคิดน้อยๆหรือไม่คิดอะไรเลยมากกว่า

สตรองเข้าไวันะแก อย่าหลุดคอนเซปท์เอ๋อของแกเด็ดขาด

[THiiCHA]

ม่ายยยยยยยย 
ที่บ้านจะอวยอะไรกัสนักหนา  แรงซะขนาดนั้น   
 
พี่แคนไปเยอก็ดีนะ เป็นเราๆก็ไปอ่ะ ทุนมันมาแค่ครั้งเดียวนะ 
ว่านสิ ต้องอยุ่ให้ได้ด้วยลำแข้ง
ถ้าทนไม่ได้ก็ชิงทุนตามพี่แคนไปเลย เย้ๆ 555555

[milkteabeige]

โหยยย แบบโหยอ่ะ ไม่รู้จะสงสารใครดี

แต่ต้องยอมรับอย่างนึง ถึงว่านจะดูง้องแง้ง แต่พอมีเหตุการณ์อะไรมากระทบ นางกลับนิ่งกว่าที่คิดซะอีก

เอาจริงก็ไม่อยากให้พี่แคนไป แต่เราก็คิดแบบโต๋เต๋ ว่านควรมีช่วงเวลาที่ตัวเองได้โตขึ้น

สู้ๆ น้าทุกคนนนน

[B52]

เข้าสู่ช่วงดราม่าหรือไง กดดันเชียว

[jungjiyoo]

ห่วงอนาคตไม่ว่านะ แต่ถ้าพี่ทัพยังอะไรก็กัส ต่อ นี่จะงอนพี่ทัพ ฮึ่ย!

[twinmonkey0311]

ถ้าไปเยอรมันแล้วมันไม่มีความสุข มีแต่ความกังวลและก็เป็นห่วงนังว่านก็ไม่ต้องไปนะพี่แคน

[evz]

คนร้ายคือทุนเยอรมันนั่นเอง พี่แคนไม่เอาโยนมาทางนี้เลยค่ะ55555
เป็นดราม่านิดเดียวแต่ก็ทำให้เครียดได้จริงๆค่ะ
น่าสงสารกันทุกฝ่าย นุ้งว่านหวานๆถึงกับเครียดขึ้นมาในรอบ20ปี
หวังว่าบรรยากาศมาคุจะผ่านไปเร็วๆนะคะ
อยากให้พี่แคนกับทางบ้านบรรยากาศดีกว่านี้จังค่ะ
แต่เพราะพ่อลูกนิสัยเหมือนกันเกินไปดูจูนติดยากมาก ขุ่นพ่อขุ่นลูกนี่ถอดแบบกันมา5555
อยากเห็นพ่อพี่แคนอ้อนพี่ทัพเลยค่ะ 555555

[MooMiew]

พี่แคนจะถามว่านว่าพร้อมเรื่องอะไรน่อวววว 

[SOMCHAREE]

เครียดดดดด แค่ตอนนี้จริงๆน้า

[ทั่วหล้า]

น้องว่านนนนนนนน
ถ้ามันตัดสินใจยากนักเราก็หาสอบชิงทุนอีกทุนไปเยอรมันบ้างเลย
ได้อยู่กับแฟนก็ได้แถมยังบอกกลายๆว่าเราโตแล้วเก่งแล้วที่สอบชิงทุนได้555555555555555555
(พูดเหมือนชิงทุนมันง่ายเลยนะย๊ะหล่อน ฮาาาาาา)

[PrimYJ]

เครียดกันเลย ค่อยๆคิดเน้อ
เข้าใจความรู้สึกว่านกับพี่แคนนะ
แต่เราเป็นคนนอกก็คิดแบบโต๋เหมือนกัน

[NOoTuNE]

เห้ยยย อินังว่านมันโตแล้วเว้ยยยยย


นางรู้จักที่จะคิด เพื่อคนที่รัก เชื่อเถอะนางเป็นคนอดทนและจริงใจ นางแค่กลัวไปเอง เพราะนางไม่เคย ทุกอย่างในตอนนี้ มันน่ากลัวสำหรับนางไปหมด ทุกอย่างคือหนึ่งสำหรับนาง เพิ่งมีแฟน เพิ่งมีความรักจริงๆ แล้วก็ต้องมาพิสูจน์รักอีก ถถถ


สงนางนะ แต่เชื่อเถอะ มันเข้มแข็ง มันจะก้าวผ่านไปได้สบายๆ

[เก้าแต้ม]

ปรบมือรัวๆให้โต๋เต  แต่่ก็สงสารนู๋ว่าน

[Supparang-k]

คือแบบสงสารว่าน นางถูกเลี้ยงมาแบบสปอยพอมาเจอโลกแห่งความจริงอันโหดร้ายและเต็มไปด้วยดดราม่านางต้องขอเวลาตั้งหลักหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรนางกำลังจะอัพเลเวลแล้ว งื้ออออ....สู้ๆนะหนูว่าน