หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[WilpeR]

น้องว่านน่าสงสาร มีแต่คนกดดันน้อง สู้ๆนะ หมดมาม่าแล้ว

[pooinfinity]

เคยรักพี่ทัพมาก แต่ตอนนี้เกลียดพี่ทัพเพราะมีอีเหี้ยกัสมาเกี่ยว เป็นห่วงเค้า แต่ทำไมต้องเอาอีนี้มาอ้างอิง เกลียดดด

[MUSIX]

มองข้ามดราม่าของตอนนี้ไปรอตอนหน้าเลยค่า
พร้อมค่าาาาาาาาา พร้อมมาก อิอิอิอิ
 

[mizzmizz]

สงสารน้องว่่านนนนน 

[bellvee]

เข้าใจและสงสารว่านนะ แต่เราก็เห็นด้วยกับโต๋ ว่านต้องโตได้แล้ว
และพี่แคนเองก็ไม่ควรทิ้งโอกาสแบบนี้ไป มันอาจจะยากสักหน่อย
เพราะพี่แคนเป็นห่วงว่าน แต่ถ้าผ่านจุดนี้ไป เราว่าความสัมพันธ์มันจะ
แข็งแกร่งและมั่นคงกว่าเดิม ตอนนี้ก็นอยด์พี่ทัพนะเนี่ยไม่ใช่เรื่องทุนนะ
แต่นอยด์ตรงที่ชอบเอากัสมาพูดตอกย้ำเนี่ยแหละ เฮ้ออออ

[G-NaF]

เครียดแทนน้องว่าน อ่านไปก็อึดอัดตามน้องว่าน เฮ้อ

[kokilolylove]

มาม่าชามโตฮะตอนนี้

[Kfc_Pizza]

 

[rcha]

ในที่สุดก็ตามอ่านทันน คิดถึงว่านนน..
พี่แคนหื่นแรง หื่นตลอด ว่านก็แรดได้อีก 55555555
ฮือออ หวังว่าจะไม่มีดราม่านะคะ 
อยากให้พี่แคนเข้าใจกับครอบครัวเร็วๆ
เฟลแทนพี่ทัพกับพ่อ

ปล.รำคาญกัสมาก เมื่อไหร่นางจะเลิกยุ่ง 

[GlassesgirL]

ว่านหวานหวานยังคงไม่รู้สินะว่าพี่แคนคือคนในทวิตคนนั้นทั้งๆ เหอๆ
แต่ตอนนี้สงสารว่าน ถูกกดดันแบบนี้ ว่านเองก็พึ่งมีแฟน ก็ไม่อยากห่าง
แต่ใครๆก็บอกดีเพื่ออนาคต ฮือออออ กดดันตามว่านด้วยเลย 
แต่การห่างกันมันอาจทำให้รักกันมากขึ้น และว่านได้โตขึ้นดูแลตัวเองได้ดีขึ้นนะ
เป็นกำลังให้พี่แคนและว่าน

ป.ล.คู่คุณพ่อก็ดีนะคะ คึคึ

 

[Jibbubu]

โธ่ ว่าน ยังไงก็ค่อยๆ คิดนะ จะตัดสินใจอะไรก็ถามพี่แคนก่อนช่วยๆ กันคิดอย่าตัดสินใจเองคนเดียวนะว่าน

[larynx]

 

[Quipblur1994]

เพิ่งได้มาตามอ่านจนถึงตอนล่าสุด อ่านรวดเดียวเลย เพราะชอบนังว่านมาก คนอะไรจะซื่อจนบื้อได้ขนาดนี้55555555
เราชอบคนแบบว่านนะ เป็นคนตื้นๆ ไม่คิดไรมากมายในชีวิต ง่ายๆ ชิวๆ ตรงๆ เราว่านิสัยแบบนี้มันโคตรผู้ชายเลยอะ
แต่ติดที่นังว่านมันง๊องแง๊ง ลูกแหง่ไง เลยน่ารัก(เหรอวะ) แต่เพราะงี้อะมันเลยลงตัว ดูไม่น่ารำคาญเหมือนนิสัยผู้หญิง
เอาจริงๆเลยตั้งแต่อ่านนิยายของคุณเวสต์มาสามเรื่อง(พี่ธันหมอปอ, เฟยตี๋, โอบตะวัน)เราชอบคาแรคเตอร์ว่านที่สุดเลยอะ ชอบคนแบบนี้มาก มันกลมกล่อมดี5555555
ส่วนอิพี่แคนนี่ใครบอกนางเป็นพระเอกดีเด่นกันคะ มีดีก็อย่างเดียวอะแหละคือเรื่องที่ยังไม่ได้แอ้มนังว่าน(หมั่นไส้นังว่านมาก ณ จุดๆนี้ อิผรี) นอกนนั้นเร๊ออออ นังนี่มันร้ายยยยยยยกาจจจจจจจจ เหมือนที่พี่โจ๊กว่าอ่ะแหละ เหลี่ยมจัดนัก ต้องมาเจอคนซื่อบื้อแบบนังว่านนี่แหละ เหมาะสมกันดีแล้ว เติมเต็มซึ่งกันและกันดีมากๆ ทั้งเรื่องความรักและครอบครัว

สุดท้ายแล้ว จนถึงตอนล่าสุดนี้ เอาจริงๆ เราแอบอยากให้พี่แคนไปนะ นังว่านนังจะได้โตขึ้นไปอีกเลเวล สตรองเลยล่ะถ้าพี่แคนไปแล้วกลับมา แต่ก็ไม่เอาดราม่ากว่านี้แล้วเนอะ แค่จิ๊บๆแค่นี้เรายังน้ำตาซึมเลย อินจัด

รออ่านอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

[Malimaru]

เอาเถอะ ในเมื่อเรื่องทั้งหมดดำเนินมาถึงจุด ๆ นี้แล้ว
ป้าก็ไม่มีอะไรจะพูดมาก เพราะหากพ่อหงวยต้องออกเดินทางไปตามหาดินแดนแอทแลนติสสุดฟากฟ้า
ป้าก็พร้อมจะเป็นกำลังไตให้พ่อหงวยเสมอ - เดี๋ยว ๆ ได้ข่าวว่าอวยผิดคน เด็กหวานต่างหากคือผู้ประสบภัย

โอเค... เอาใหม่! หวานจ๊ะ สำหรับหวานแล้ว
ป้าไม่ขออะไรมาก... หากหวานแฮนเดิลพ่อหงวยไม่ได้ ขายทอดมาให้ป้าก็ได้นะ ป้ารับเซ้ง!
(อีป้าโดนโบกหัวรัว ๆ ด้วยความรุนแรงระดับสิบ)

เป็นกำลังใจให้ค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^^ 

[-west-]

ตอนที่ 21



บ่ายวันเดียวกัน พี่แคนมารับผมไปซื้อมือถือใหม่สมใจ หลังจากกลับมาถึงห้องก็เปิดเครื่องลองกล้องเป็นอันดับแรก ที่รู้เพราะเสียงชัตเตอร์ลั่นตอนที่ผมกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า ภาพที่ได้เป็นภาพจากทางด้านหลัง กางเกงแสลคยังแน่นหนา เห็นเพียงแผ่นหลังโค้งกับแนวกระดูกที่ปูดโปนขึ้นมายามโน้มตัวลงเพื่อสวมเสื้อตัวใหม่

“ผอมไปนะ” พี่แคนว่า โอบเอวผมไปดูรูปด้วยกัน เขาสวมเสื้อยืดสีเขียวกากี เป็นเสื้อมหาวิทยาลัยที่ปี 1 ชอบทำมาบังคับขายรุ่นพี่ ผมมีแบบนี้อยู่หนึ่งตัว แต่คนละไซส์

“ยังไม่มีรูปถ่ายด้วยกันเลยนี่เนอะ”

“กล้องไอ้อาร์มเพียบเลย ตอนไปชลบุรีด้วยกัน”

“จริงเหรอ ไม่เห็นจะเคยเห็น”

“ไว้ขอมันสิ เอาทรัมป์ไดรฟ์ไปเสียบมา”

ผมพยักหน้า ก่อนถูกดึงให้ล้มตัวลงบนตักกว้าง พี่แคนตัวใหญ่กว่าผม สูงกว่าเกือบ 10 เซนติเมตร อยู่กับคนทั่วไปตัวไม่เล็กเท่าไร ร้อยเจ็ดสิบกลาง ๆ ถือว่ามาตรฐานชายไทย แต่เมื่อนั่งทาบกันแบบนี้ก็รู้สึกตัวเองเหมือนเป็นผู้ชายตัวเล็กโดยปริยาย

“ลองกล้องหน้าไหม”

“เอาดิ แต่ว่านอยู่หน้าก็หน้าบานดิวะ” ผมสวมเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่ง พี่แคนงับหัวไหล่เปลือยของผมเบา ๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นจูบ เบี่ยงตัวหนีทำหน้ามุ่ยใส่นิดเดียวอีกฝ่ายก็หัวเราะในลำคอ

“ยังไม่เลิกเขินอีกหรือไง”

“ใครจะหน้าด้านเหมือนพี่วะ” ผมบ่นอุบ ก้มหน้าเล่นมือถือต่อ ตอนนี้สวมกางเกงบอล มือใหญ่ก็เพียรจะไล้ขึ้นต้นขาอย่างเดียว “อย่าลูบดิ มันจั๊กจี้”

“แฟนนั่งบนตักไม่ให้ลูบขาแล้วให้ทำอะไร ลื่นมือดีออก”

“ทะลึ่งว่ะ” แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่สะทกสะท้าน ผมเปลี่ยนเรื่องมาเป็นมือถืออีกครั้ง เปิดกล้องหน้ายื่นไปสุดแขน “ตั้งเวลานะ”

ผมฉีกยิ้มกว้าง ชูสองนิ้ว ขณะที่อีกฝ่ายเพียงแค่ยื่นคางมาเกยบ่าผมจากด้านหลัง มุมกล้องทำให้เห็นว่าสองมือของพี่แคนกอดเอวผมอยู่ มุมปากยกยิ้มนิด ๆ ดวงตาเป็นประกายวาววับ กล้องโทรศัพท์จับได้ไม่กี่ภาพเสี่ยตัณของผมก็เริ่มเล่นงานอีก เขาก้มลงจูบหัวไหล่อีกครั้ง ไล่จมูกตามแนวกระดูกมายังต้นคอ เลื้อยขึ้นมาถึงกกหูแล้วขบเบา ๆ

“ว่าน”

เสียงทุ้มกระซิบต่ำ มือที่โอบเพียงภายนอกเลื้อยเข้ามาในเสื้อที่ผมสวม ยังคงผินหน้าหนีแต่คราวนี้พี่แคนไม่เลิก ไล่จูบมาจนถึงแก้ม ครั้นหันหน้าไปหา หมายมาดว่าจะดุสักที อีกฝ่ายก็ฉวยจูบเข้าตรงริมฝีปากด้วยความอ่อนโยน
อ่อนโยนเกินไป

คล้ายจะออดอ้อนอะไรสักอย่าง

หัวใจผมเต้นตึกตัก ความจริงแล้วรู้ดีว่าอะไรสักอย่างที่ว่าคือเรื่องแบบไหน แต่ก็กระดากเกินจะยอมรับ ผมถูกอุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ไม่มีช่วงเวลาแห่งการอุทธรณ์ ไม่มีคำเอ่ยขอ พี่แคนปิดประตูห้องนอนด้วยเท้า วางผมลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนเลื่อนไปเปิดลิ้นชักข้าง ๆ โยนวัตถุทรงกระบอกกับซองพลาสติกสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กบางลงข้างตัว ผมถดตัวขึ้นนั่ง เจ้าของห้องเองก็คลานตามขึ้นมา

“พร้อมหรือยัง”

ผมส่ายหน้าดิก มองอุปกรณ์ช่วยที่ตกอยู่ข้างเตียงด้วยความขลาดกลัว ของแบบนี้มันอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไร ทำไมผมไม่เคยเห็นเลยวะ

“ยังไม่พร้อม” นั่นคือสัตย์จริง ริมฝีปากถูกฉกไปอีกครั้ง คราวนี้รุกราน เร่งเร้า กดบ่าผมแนบกับหัวเตียง กัดกลีบปากและสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามาลึก

“พร้อมหรือยัง”

กระซิบถามอีกครั้งเมื่อมือไล่ลงป้วนเปี้ยนบนต้นขา ผมหลับตาแน่น ยังคงปฏิเสธ พี่แคนล่าถอย แต่ถอยไปเพื่อถอดเสื้อตัวเองก่อนมาจับผมถอดด้วยอีกคน

“จะพร้อมหรือไม่พร้อม”

ถูกดึงขาจนหลังไถลลงบนเตียง ร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบนคร่อมผมไว้ทั้งตัว ส่วนล่างเท่านั้นที่จงใจกดมาแนบชิด ผมยังส่ายหน้า แต่เมื่อถูกจมูกไซ้แอ่งชีพจรอีกครั้งก็อ่อนเปลี้ยเพลียแรง

“ยัง...ยังไม่พร้อม” เสียงของตัวเองสั่นไหว ร่างกายถูกสัมผัสอย่างช่ำชอง อาจเพราะเป็นผู้ชายเหมือนกัน อีกฝ่ายจึงรู้ดีไปเสียทุกอย่างว่าจุดไหนที่ทำให้ผมอ่อนระทวย

“ยังไม่พร้อม” เสียงนั่นอ่อนลงเรื่อย ๆ ขณะที่พี่แคนยังขึงขัง แน่ชัดว่าคราวนี้ไม่ยอมเหมือนที่แล้วมาแน่ ๆ ผมปรือตาปรอย ถูกแตะต้องในบริเวณที่หวงห้าม ไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน

“....ยังไม่พร้อม” ผมว่าอีกครั้ง เมื่อเขาถอนจูบไป ภาพที่เห็นเป็นริมฝีปากแดงช้ำที่มันวาว อยากจูบอีกครั้ง จูบเรื่อย ๆ จูบที่เสมือนสิ่งเสพย์ติด

ผมรู้ว่าอะไรที่ทำให้ได้ริมฝีปากนั้นมาครอบครองอีกหน

“ยังไม่พร้อม...แต่ยอมก็ได้”

มีเสียงหัวเราะหึในลำคอ กางเกงและอันเดอร์แวร์ถูกปลดออกไป ไม่มีเวลามากพอที่จะไล่สายตามองว่าถูกโยนไปที่ไหน ริมฝีปากใกล้เข้ามา แต่เวลานั้นผมกลับเลื่อนขึ้นไปมองที่ดวงตาคม มีประกายวาววับ พอใจอยู่ในที ผมถูกจูบจนเจ็บไปหมด แต่ความรู้สึกบางอย่างก็ผุดขึ้นมาด้วย ถ้าไม่ใช่ริมฝีปากก็เป็นติ่งหู ดูเขาจะชอบเป็นพิเศษที่ได้หายใจรดเข้ามาระหว่างใบหูกับไรผม ได้ยินเสียงลิ้นกับริมฝีปากชัดเจน เลียลากลงมาคล้ายจะชิมไปทุกสัดส่วน ผมหายใจแรงขึ้น เป็นครั้งแรกที่ถูกคนอื่นสัมผัสหน้าอกด้วยปลายลิ้น เปียกชื้น แต่ก็วาบหวาม

“พี่แคน”

ผมเรียกชื่ออีกฝ่าย ยกมือขึ้นกอดแผ่นหลัง ตอนนี้ท่อนบนเราเปลือยเหมือนกัน แต่ถ้าถามว่าใครขี้โกงกว่าคงเป็นเจ้าของแผนการ เขายังสวมกางเกงขาสั้นตัวเดิมเอาไว้ หูผมได้ยินเสียงสปริงดังเอี๊ยดอ๊าด ยิ่งหลับตาลงประสาทสัมผัสส่วนอื่นยิ่งทำงานได้ดี ถูกสัมผัสตรงไหน เสียงนั่นมาจากอะไร ชัดเจนกระทั่งเมื่อซองพลาสติกถูกฉีกออก ได้ยินเสียงขยำและยามซากวัสดุกระทบพื้นกระเบื้อง ได้ยินกระทั่งเสียงของลมหายใจพี่แคน

แต่ที่ชัดกว่านั้น...คือเสียงหัวใจของผม

ขาทั้งสองข้างถูกจับให้ตั้งขึ้น ลืมตาโพลงเมื่อริมฝีปากอีกฝ่ายกดลงบนหัวเข่า มองหน้าก็พบสายตาคมจ้องมาก่อนแล้ว
ฟันขาวขบเบา ๆ จากเข่าขึ้นสูง ผมหนีบขาเข้าหากันแต่มือใหญ่ออกแรงรั้งไว้ บังคับให้กางออกกว้าง

 เวลาแบบนี้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไหว้ที่ไหน

หัวใจผมเต้นแรง คาดเดาไปต่าง ๆ นานาว่าขั้นตอนต่อไปพี่แคนจะทำอย่างไรกับร่างกายของตัวเอง

กางเกงขาสั้นของอีกฝ่ายปลดลงเพียงเล็กน้อย ผมเคยเห็นและสัมผัสมาแล้วแต่ไม่ใช่ในสถานการณ์แบบนี้ ร้อนวูบขึ้นมาทั้งหน้า สุดท้ายต้องเอามือมาปิดหน้าตัวเองเอาไว้

“น่ารัก”

พูดทั้ง ๆ ที่ยังขบต้นขาผมไม่เลิก ผมส่ายหน้ารัว เม็ดเหงื่อผุดพราวแม้อุณหภูมิเย็น ๆ ของแอร์จะรายล้อม กัดริมฝีปากตัวเองแน่น ปล่อยมือจากหน้ามาตะปบบนผืนเตียงเมื่อความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นมา
แม้จะชุ่มไปด้วยเครื่องมือ แต่ก็ยังเจ็บอยู่ดี

“โทษที” เขากระซิบรอดฟันที่บดกันแน่น “เจ็บหน่อยนะ”

“ว่าน...” เรียกชื่อตัวเอง พยายามจะไม่ให้เสียงสั่นแต่ก็ไม่อาจควบคุมได้ ยอมรับว่าเจ็บเป็นบ้า แต่ไม่เกินที่จะทนไหว “...ว่านโอเค”

ไม่รู้ว่าโอเคคืออะไร แต่มันทำให้เรื่องราวถูกสานต่อ ผมกรีดร้องในใจ คล้ายใกล้ระเบิด แม้อีกฝ่ายจะพยายามไล่จูบเพื่อผ่อนคลายแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเกร็งไปทั่วทั้งร่าง พี่แคนกระซิบเรียกชื่อผม เช่นเดียวกัน ผมก็เอาแต่ร้องหาอีกฝ่ายคล้ายเด็กน้อย เขาอนุญาตให้ผมวางมือบนแผ่นหลัง ขูดครากส่งต่อความทรมานจากเล็บลงผิวกาย
ความรู้สึกบางอย่างเด่นชัดเมื่อสัมผัสได้ถึงร่างกายพี่แคนในตัวของผม

เป็นหนึ่งเดียวกัน

ผมเงยหน้าสะบัด ข่มเสียงไว้ในลำคอ บ้างก็เป็นฝ่ายดึงอีกฝ่ายเข้ามาจูบเพื่อลดความรู้สึกที่แล่นปราดไปทั่วทั้งร่าง
ไม่ช่วยเลย...

ไม่ว่าอย่างไร ผมก็รู้สึกคล้ายคนจมน้ำที่ใกล้ขาดใจแต่ไม่ยักตายทุกที

“ว่าน”

เขาเรียกชื่อ คล้ายอยากพูดอะไรต่อ แต่ก็เงียบไว้ เลียริมฝีปาก จ้องตาผม ผมรู้ว่ามันคืออะไร ความรู้สึกของพี่แคนในตอนนี้
วาดมือไปบนแผ่นอก สัมผัสหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน

ผมเป็นของเขา และเขา...ก็เป็นของผม





สัมผัสเย็น ๆ ที่แตะลงบนผิวกายทำให้ปรือตาขึ้นเปิด หลังจากใช้ถุงยางอนามัยจนครบกล่องพี่แคนก็ปล่อยให้ผมหลับในอ้อมแขน ไม่รู้อดอยากมาจากไหน แต่กว่าจะปล่อยกันได้ก็เล่นเอาผมหมดเรี่ยวแรงจะทำอะไรต่อ

“ลุกขึ้นอาบน้ำไหม?”

“ไม่เอา” ส่ายหน้าแล้วซุกลงกับหมอนอีกครั้ง ถ้ากวนอีกจะโกรธ พลิกตัวหันหลังให้พลางเอามือจับหน้าท้อง ยังจุกไปหมด ไม่อยากขยับตัว ไม่นับรวมกับช่องทางด้านหลังที่ทำเอาผมมุ่ยหน้าเสียทุกครั้งที่ถูกกระทบกระเทือน

“ไม่อาบก็นอนดี ๆ ให้เช็ดตัวก่อน ไม่เหนียวตัวหรือไง เหงื่อออกเยอะไปหมด”

“ว่านจะนอน”

“เดี๋ยวนี้มีเถียง”

“พี่แคนอย่ากวนได้ปะวะ เจ็บนะโว้ย”

“อย่ามาสะบัดเสียง ทีตอนทำแล้วบอกเอาอีก ๆ”

“พูดตอนไหนวะ”

“แล้วครางรับทำไมตอนกูขอต่อ” สะบัดหน้ามองคนกวนประสาท เห็นรอยยิ้มมุมปากนั่นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เวลาแบบนั้นใครจะปฏิเสธลง พี่แคนเองก็ใช่ว่าจะออดอ้อนร้องขอแบบนั้นบ่อย ๆ เสียเมื่อไร ผมมันขี้ใจอ่อนนี่ครับ รู้ตัวอีกทีก็สามรอบติด ไม่มีโฆษณาคั่น อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งร่าง ส่วนอีกคนน่ะหรือ ดูหน้าเอาเถอะ ระรื่นไม่มีใครเกิน

“ไม่กวนก็ได้ แต่หันหน้ามาให้เข็ดคอก่อน จูบแล้วเค็ม ไม่ชอบ”

“ก็เหงื่อออก”

“รู้แล้ว เลยจะเช็ดตัวให้นี่ไง”

ผมยอมขยับตัวเข้าหา ให้อีกฝ่ายเช็ดตัวจนสาแก่ใจ แล้วรับเสื้อยืดที่พี่แคนโยนใส่มาสวม แต่แม่ง ให้มาแต่เสื้อ กางเกงผมล่ะครับคุณชาย

“เดี่ยวเอากะละมังไปเก็บ หิวหรือยัง จะลงไปซื้อของกินให้”

“ยัง” ผมบอกปัด รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว กินอะไรไม่ลง

“โจ๊กนะ”

“ยังไม่หิวเสียหน่อย โยนกางเกงมาให้ด้วยดิพี่แคน”

“ใส่ทำไม แบบนี้ก็น่ารักดี”

น่ารักกับผีน่ะสิ ผมมองค้อนแต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบรับ คู่สนทนายักคิ้วข้างเดียวก่อนเดินหายออกจากห้องนอนเงียบ ๆ ผมคลานไปหยิบกางเกงในตู้เสื้อผ้ามาสวมอย่างยากลำบาก ปรับเพิ่มอุณหภูมิแอร์แล้วหมุนตัวซุกผ้านวมอุ่น ๆ ผล็อยหลับไปได้ครู่เดียวเสียงเคาะประตูห้องก็ดัง อย่าบอกนะว่าไม่ได้เอากุญแจไปด้วย พี่แคนแม่ง คนยิ่งขยับตัวยาก ๆ อยู่ทำไมไม่เตรียมพร้อมอะไรเลยวะ

“ไงครับ ป่วยเหรอ”

ผมหน้าเหวอ คนที่อยู่นอกประตูห้องไม่ใช่เจ้าของเดิม พี่อาร์มยิ้มหวานมาให้ ผมเบี่ยงตัวหลบ เหลือบมองประตูห้องนอนที่ปิดสนิทแล้วถอนหายใจ ขืนอีกฝ่ายมองเข้าไปเห็นสภาพตอนนี้มีแต่ตายกับตาย ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกที่ไหน ผ่านสงครามดุเดือดมาหลายชั่วโมงขนาดนั้น

“พี่อาร์มมาหาพี่แคนเหรอ”

“อื้ม จริง ๆ ก็ไม่ได้ตั้งใจแวะมาหรอก พอดีมีคนกดขึ้นมาชั้นนี้น่ะ แล้วไอ้แคนไลน์ไปบอกว่าว่านอยากได้รูปเมื่อตอนบ่าย ๆ พี่เซฟติดแฟลชไดรฟ์ไว้ให้ ตั้งใจจะเอามาให้หลายวันแล้วก็เลยแวะมา มันไม่อยู่เหรอ”

“ลงไปซื้อข้าวครับ”

“เหรอ ฝากซื้อด้วยมันจะด่าหรือเปล่า ไม่เจอว่านเสียนานเลย กินข้าวด้วยกันสักมื้อคุณพ่อคงไม่อกแตกตายเนอะ”

พูดพลางกดมือถือไลน์หาเพื่อน ผมพยักหน้าเห็นด้วย หลังจากไปชลบุรีก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีก ต่างฝ่ายต่างยุ่ง ผมเองก็หัวปั่นกับพี่แคน ส่วนพี่อาร์มก็น่าจะ...

“ได้ทุนไปญี่ปุ่นกับพี่โจ๊กเหรอครับ”

“รู้ด้วยเหรอ จริง ๆ ก็รอดูอยู่น่ะ ชนะประกวดก็จริงแต่โควตาได้ไม่เท่ากันทุกคน อาจารย์เขาอยากส่งแคนไปเยอรมันน่ะ ปูทางให้ถึงเอกเลยมั้ง มันเก่งแล้วก็มีความรับผิดชอบที่สุด พวกพี่เลยได้แค่ทุนฮาล์ฟไปญี่ปุ่น”

“แต่เหมือนพี่แคนจะไม่ไป”

“อื้ม มันไม่ไปหรอก” เขายิ้มตาปิด ยกมือลูบหัวผมไปด้วย “มันห่วงว่าน”

“ห่วงผม?”

“ที่จริงพี่กับไอ้โจ๊กก็ช่วยพูดแล้วแหละ แต่มันแข็งมาก ไม่ได้บอกหรอกว่าเพราะอะไร แต่เป็นเพื่อนกันมานานก็มองออกน่ะ มันอยากอยู่ดูแลว่าน ปกติถูกประคบประหงมตลอดมั้ง พอเจอว่านเลยรู้สึกตัวเองมีคุณค่าขึ้นมา ได้ทำตัวเป็นพี่ใหญ่ แถมว่านก็น่ารักขนาดนี้เลยยิ่งไปไหนไม่รอด”

“พี่อาร์มอยากให้พี่แคนไปเยอรมันเหรอครับ ทั้ง ๆ ที่ถ้าพี่แคนไม่ไปพี่อาร์มน่าจะได้ไปแทนแท้ ๆ”

“ว่านไม่อยากให้มันไปเหรอ” คำถามนั้นตีกลับมาจุกที่อก ผมก้มหน้าลง มองฝ่ามือตัวเอง “ไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่รู้ว่ามันไม่ไป”

ฝ่ามืออีกฝ่ายยังคงลูบหัวผมเหมือนเดิม ปลอบประโลม แต่ไม่ได้ทำให้อุ่นใจ ผมบดกลีบปากเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

“ทำไมพี่อาร์มถึงอยากให้พี่แคนไปเหรอครับ”

“เอาจริงเหรอ ไม่รู้สิ มันเป็นคนที่น่าทึ่งนะ ที่บ้านมันไม่อยากให้เรียนสายนี้เลยแต่ก็รั้นมาเรียนจนได้ ครอบครัวมันเปิดธุรกิจ รู้ใช่ไหม ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคอมพิวเตอร์เลยแต่มันชอบของมันเลยทำได้ดีขนาดนี้ แคนน่ะ สอบทีไรได้ที่หนึ่งของปีตลอด มีแค่ช่วงที่ทะเลาะกับกัสหนัก ๆ มั้งที่มันดรอปลงมาหน่อย แต่ก็ยังท็อปฟอร์มอยู่ดี เห็นคนแบบนี้แล้ว ยิ่งเป็นเพื่อนเราด้วยก็อยากให้มีอนาคตไกล ๆ น่ะ อีกอย่าง ถ้ามองในแง่ของมหาวิทยาลัย การได้สนับสนุนคนอย่างมันให้ไปเรียนแล้วกลับมาพัฒนาบ้านเรามันก็เป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ”

“แต่คนอื่นก็ไปแทนพี่แคนได้ ยังมีอีกตั้งหลายคนที่อาจจะได้โอกาสนี้ ส่วนพี่แคนจะไปเองเมื่อไรก็ได้แท้ ๆ”

“มันก็ใช่” พี่อาร์มถอนหายใจ ทำท่านึกหาเหตุผลไปด้วย “แต่ถ้าว่านอยู่กับมันตอนเรียน ว่านจะรู้เลยว่าทำไมอาจารย์กับพี่ถึงอยากให้มันได้ทุนนี้ มันเป็นคนที่สมควรได้รับจริง ๆ”

ผมพยักหน้า เข้าใจพี่อาร์มทุกอย่าง เข้าใจด้วยว่าไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้ผมคิดมาก นึก ๆ ดูแล้วนอกจากผมใคร ๆ ก็อยากให้พี่แคนไปเรียนต่อทั้งนั้น

“ว่านยังเด็ก พี่เข้าใจ แต่แปลกใจน่ะว่าแคนมันกลายเป็นเด็กตามไปด้วย เมื่อก่อนต่อให้ทะเลาะกับกัสหนักแค่ไหนเรียนก็คือเรียน แคนไม่เคยแม้แต่หยุดอ่านหนังสือไม่ว่ากัสจะร้องไห้หนักแค่ไหน มันพร้อมจะด่ากัสเสมอถ้างอแง โคตรลำเอียง ก่อนคบกับเราน่ะแคนมันติดโทรศัพท์มากเลยนะ ติดยิ่งกว่าตอนเป็นแฟนกับกัสเสียอีก พวกพี่ก็พอรู้แหละว่าคุยกับใคร มันรักของมันน่ะเนอะ”

“ผมรู้” ก็ผมน่ารักขนาดนี้พี่แคนจะไม่รักลงได้ยังไง คิดแล้วเซ็ง ยกขาขึ้นกอดเข่า ใช้สมองไปด้วย “พี่ทัพขอให้ว่านพูดกับพี่แคนเรื่องไปเรียน”

“อย่าให้แคนมันรู้เชียว เดี๋ยวได้ตีกันบ้านแตก มันดูไม่ค่อยสนิทกับที่บ้านเท่าไร”

“ว่านไม่บอกพี่แคนหรอก แต่นึก ๆ ดู ถ้าพี่แคนไปเรียนต่อก็คงดีเหมือนกัน” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เป็นเรื่องที่ทำใจลำบากแต่ว่าก็ไม่ยากเกินไป แค่สองปี ป่านนั้นพี่แคนจบโท ผมเองก็จบปริญญาตรีพอดี “ว่านอยากอยู่กับพี่แคนเหมือนคนรักมากกว่าพ่อลูกแบบตอนนี้”

“ไม่ชอบที่มันดูแลเหรอ”

“ชอบ ชอบมากด้วย แต่พี่แคนจะเหนื่อย ว่านสงสาร ว่านควรจะเป็นคนที่อยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจให้พี่แคนใช่ไหม ไม่น่าเป็นภาระเพิ่มเลย”

พี่อาร์มยิ้ม แววตาทอดมองด้วยความเอ็นดู มือขาวหยิกแก้มผมหนึ่งทีพอดีกับที่ประตูห้องเปิดออก เจ้าของห้องตัวจริงเห็นภาพนั้นเข้าก็ทำหน้าถมึงทึง

“มาทำเหี้ยอะไร”

“เอารูปมาให้”

“ต้องใกล้ขนาดนั้นไหม”

“ก็โซฟามันมีแค่นี้”

“มือด้วย”

“ก็ว่านน่ารัก”

“ไอ้อาร์ม อย่ายุ่งกับว่าน” คนตัวโตพูด จ้องหน้าเพื่อนตัวเองเขม็ง พี่อาร์มหัวเราะในลำคอก่อนเป็นฝ่ายลุกหนี พี่แคนยัดข้าวกล่องในมือให้เพื่อนรักหนึ่งถุงแล้วเดินมาจับคางผมให้เงยขึ้น ปลายนิ้วหัวแม่โป้งถูแก้มผมที่ถูกจับเมื่อครู่แรงแล้วชี้หน้า

“มีผัวแล้วก็เลิกแรดเสียที เดี๋ยวจะโดน”

“ว่าว่านอีกแล้วอะ” ผมสะบัดหน้าหนี ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะโว้ย เมื่อกี้ก็คุยกับพี่อาร์มเรื่องของตัวเองแท้ ๆ “แล้วนั่นก็เพื่อนพี่นะ”

“แต่มึงน่ะเมียกู”

“โอ๊ะโอ” พี่อาร์มทำเสียงล้อเลียน ผมก้มหน้างุด ไม่มีอะไรจะเถียง เสียงหัวเราะของแขกดังขึ้นอีกครั้งอย่างไม่ถือสา “ทำใจนะว่าน ไอ้แคนมันขี้หึงเอาเรื่องเลยแหละ แล้วแบบนี้พี่จะได้กินข้าวเย็นกับว่านหรือเปล่าก็ไม่รู้เนอะครับ”

“เอาแฟลชไดรฟ์วางไว้แล้วกลับขึ้นห้องมึงไปเลย ค่าข้าวไม่ต้องจ่าย ไสหัวไปไว ๆ ก็พอ”

“พี่แคนนี่ ไล่เพื่อนอะ”

“มึงนี่ยังไง จะเข้าข้างมันใช่ไหม”

“พี่จะหงุดหงิดว่านทำไมเล่า” ผมเริ่มทำเสียงกระเง้ากระงอด พี่อาร์มยังยิ้มให้ก่อนโบกมือลาไปเงียบ ๆ ส่วนพี่แคนจ้องหน้าผม ถอนหายใจ ดูเหมือนความหงุดหงิดงุ่นง่านเมื่อครู่จะหายไปด้วย

“โทษที เห็นใครยุ่งกับมึงแล้วไม่ชอบเลย”

“ว่านเป็นของพี่แคนแล้วนะ เลิกหึงสักทีเถอะ”

“เพราะเป็นของกูแล้วถึงได้หึงหนักกว่าเก่านี่ไง”

เกือบดีใจแล้วถ้าไม่ถูกตบหัวจนหน้าทิ่ม พี่แคนวางถุงโจ๊กไว้บนโต๊ะเตี้ย ลุกขึ้นไปหยิบชามมาสองใบ ผมไถลตัวลงมานั่งที่พื้น เคาะช้อนส้อมกับขอบถ้วยรอ

“ไหนว่าไม่หิว เคาะเรียกของกินใหญ่”

“เมื่อกี้มันไม่หิวนี่นา” ผ่านมาเกือบชั่วโมง อะไร ๆ ก็เปลี่ยนได้ ท้องผมร้องจ๊อก ๆ ไม่นานถ้วยที่มีโจ๊กเต็มชามก็ถูกไสมาตรงหน้า ส่วนถ้วยที่ว่างเมื่อครู่กลับถูกมือใหญ่ฉวยไปแทนแล้ว

“นี่พี่แคน”

เขากินของเขา ผมกินของผม ไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษ ผมเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน ส่วนอีกฝ่ายแค่ครางรับ มองถ้วยโจ๊กของตัวเองขณะตัดสินใจว่าจะพูดหรือไม่พูด ถ้าเป็นตอนนี้ก็น่าจะยังทันอยู่

“อาจารย์ส่งรายชื่อคนได้ทุนไปเยอรมันเมื่อไรเหรอ”

“สิ้นเดือน ถามทำไม”

“ว่านอยากให้พี่แคนไปนะ”

เสียงช้อนขูดครากกับถ้วยโจ๊ก ไม่มีบทสนาทนาต่อ ผมไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองคนรักว่ากำลังแสดงออกมาแบบไหน ไม่รู้ว่าพี่แคนกำลังดุหรือไม่ใส่ใจ เพราะเป็นแบบนี้ เพราะกลัวแบบนี้ถึงได้อยากก้าวขึ้นไปอีกขั้น
ผมอยากเป็นคนที่เคียงข้างพี่แคนได้ทุกเรื่องจริง ๆ

“อีกสองปีว่านก็เรียนจบพอดี กลับมาเริ่มงานพร้อม ๆ กัน”

“คิดว่าจะจบสองปีทันเหรอ มึงน่ะ”

“ทันสิ ต่อให้พี่แคนไม่อยู่ว่านก็จะจบให้ทัน ว่านจะตั้งใจเรียน สัญญาเลย”

“เลิกเพ้อเจ้อแล้วกินเถอะ กูไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ”

ผมก้มหน้าตักโจ๊กเข้าปากตามคำสั่ง เกิดความเงียบระหว่างเราอีกครั้ง ผมไม่อยากมีปัญหากับพี่แคน แต่เรื่องนี้มันสำคัญ สำคัญกับชีวิตของอีกฝ่ายจริง ๆ

“พี่แคน...ไปเรียนต่อเถอะนะ ว่านอยู่ได้”

“กูขอความเห็นมึงเหรอ”

“ว่านไม่อยากให้พี่แคนต้องเสียโอกาสเพราะมีว่านเป็นภาระ”

“ถ้าไม่หยุดพูด กูจะปล้ำมึงจนเดินไม่ไหวเลยไอ้ว่าน”

“ว่านรู้ว่าพี่แคนอยากไป อย่าให้มันพังเพราะว่านเลย ชีวิตของพี่” เป็นครั้งแรกด้วยซ้ำที่ผมนึกถึงอนาคต ถึงแม้ไม่ใช่ของตัวเอง แต่เป็นอนาคตของคนที่ผมอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิต

วางช้อนคว่ำในจาน เงยหน้าขึ้นประจันกับอีกฝ่าย พี่แคนขบกรามแน่น ปูดโปนจนเป็นสันนูน ดวงตาแข็งกร้าว แต่แดงก่ำ

“มึงกำลังบอกให้กูไปจากชีวิตมึง”

“ว่านไม่ได้หมายความแบบนั้น ว่านจะรอพี่” ผมเอื้อมมือไปจับ มือของอีกฝ่ายที่กำจนสั่น คลานเข่าเข้าไปหา ซบหน้าผากกับหัวไหล่ “ถ้าพี่แคนไม่อยู่กับว่าน พี่จะยังรักว่านไหม พี่เชื่อหรือเปล่าว่าว่านอยู่เองได้”

“กูไม่อยากให้มึงอยู่ได้ถ้าไม่มีกู”

“พี่แคน...”

“ไม่เข้าใจหรือไงว่ารู้สึกมากแค่ไหน! กูไม่อยากให้ใครหน้าไหนมาดูแลมึงนอกจากกูทั้งนั้น! เข้าใจบ้างหรือเปล่า!”

“ว่านเข้าใจ แต่พี่แคนเข้าใจว่านบ้างไหมว่าคนตรงหน้านี้คือว่าน ไม่ใช่พี่กัส” เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น รู้สึกร้อนขึ้นมาที่ขอบตา ผมไม่อยากทะเลาะกับพี่แคนเลย รู้สึกกลัวไปหมด กลัวว่าเขาจะไม่รัก กลัวว่าจะโดนทิ้งเอาง่าย ๆ พี่แคนจริงจัง กับพี่กัส แม้จะต้องดูแลมากแค่ไหนผมก็รับรู้ได้ว่าไม่มีวันที่พี่แคนจะเกินเลยไปกว่านั้นหลังจากก้าวถอยออกมาแล้ว

ผมเองก็กลัว ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไร ทุกทีที่มีปัญหา กลัวว่ามันจะบั่นทอนจิตใจของเราที่ฟูมฟักมาด้วยกัน

“ว่านรักพี่ ว่านเป็นลูกหมาของพี่ ไม่ว่าใครจะดียังไง ไม่ว่าพี่แคนจะอยู่ด้วยกันหรือไปอยู่ไหน ว่านจะรอพี่เหมือนเดิม”

พี่แคนโอบกอดผม สองมือคู่นั้นสั่น แต่ก็ยังกอดแนบแน่น ผมสะอื้นไปทั้งร่าง อยากจะกอดคืนให้แน่นแบบนั้นบ้าง แต่ทำได้เพียงกำเสื้อยืดของอีกฝ่ายเอาไว้

“ว่านมันไม่เอาไหนเลย แต่ครั้งนี้ขอให้ว่านได้ทำอะไรเพื่อพี่แคนบ้างได้ไหม ว่านสัญญาจะไม่มีใคร จะโทรคุยทุกคืน จะรอให้พี่แคนกลับมา หรือต่อให้พี่ไม่กลับมา...ว่านก็จะรอ”

“ถ้าผิดคำพูดแม้แต่คำเดียว กูกลับมาฆ่ามึงกับชู้มึงภายใน 24 ชั่วโมงแน่”

“ว่านยอมทุกอย่างเลย พี่แคนไปเถอะนะ จะดูแลตัวเองให้ดี”

“ทุกวันหยุดยาวต้องบินไปหากู”

“ครับ”

“บางทีกูก็เกลียดความอ้อนตีนของมึงไอ้ว่าน” เสียงนั้นเหนื่อยหน่าย แต่ไม่ยอมปล่อยมือที่กอดเอาไว้ “กูไม่เคยขัดใจมึงได้เลย”

“ขอบคุณครับ”

“ยังจะกวนตีนอีก”

“ว่านขอบคุณจริง ๆ” ถูกดันออกมาเพื่อเช็ดน้ำตาให้ พี่แคนมองหน้าผม ยังคงหนักใจ

“ว่าน กูไม่ได้อยากไป”

“พี่แคนอยากไป ติดแค่เป็นห่วงว่านเท่านั้นเอง ว่านเป็นแฟนพี่นะ...ให้ว่านรู้ใจพี่บ้างเถอะ”

“ไม่รับปาก แต่จะลองพิจารณาดู”

“ว่านอยากมีแฟนจบนอก โก้จะตาย”

“กวนตีนจริง ๆ สักยกดีไหม หืม หลังอาหาร”

“ยังเจ็บอยู่เลย”

ผมทำตาละห้อย ปลายนิ้วเรียวยกขึ้นดีดหน้าผากหนึ่งที ไม่จริงจังนักแต่ก็ใช่เล่น

โจ๊กในถ้วยเย็นชืดหมดแล้ว ผมกลับไปนั่งกิน พี่แคนนั่งมองผม เข็มนาฬิกาเดินอย่างเชื่องช้า หลังจากนั้นจนเข้านอนเราไม่ทำอะไรนอกจากจับมือกันไว้ กอดรัดกันด้วยความรักและความรู้สึกที่มี ไม่มีใครในที่นี้อยากห่างกัน แต่ผมรู้ดี...หน้าที่ก็ยังเป็นเรื่องที่เราจะต้องทำ แม้จะไม่อยาก แต่ผมก็ต้องการให้พี่แคนเดินตามความฝันของตัวเอง

“พี่แคน”

“อะไรอีก”

“พี่แคนเชื่อไหมว่าความรักมันมีอยู่จริง แล้วมันก็ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้ เราไม่ต้องอยู่ด้วยกันตลอดก็ได้ แต่รักจะอยู่กับเรา”

“น้ำเน่า” ผมเบะปาก พยายามพูดให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่ดูเหมือนพี่แคนจะไม่เล่นด้วยเลย “เกลียดมึงจริง ๆ ไอ้ว่าน”

“แต่ว่านรักพี่นะ” ผมเกยคางบนอกกว้าง มองอีกฝ่ายตาใส พี่แคนถอนหายใจระอา กรอกตาไปซ้ายทีขวาทีเหมือนไม่อยากมอง “ว่านรักพี่จริง ๆ นะ”

แต่เมื่อจบประโยคนั้น เราก็กลับสบตากัน




TBC

ไปค่ะพี่แคน ไปเยอรมันด้วยกันแล้วปล่อยนังว่านให้เป็นหม้ายขันหมากอยู่ที่นี่
เจ้าของวลี "ไม่พร้อม แต่ยอมก็ได้" มันอ้อร้อเกินไป ไม่คู่ควรกับพี่แคนค่ะ ทิ้งมันค่ะ ทิ้งมัน ฮ่าาา
ในที่สุดก็ได้กันซักที  /ปาดเหงื่อ พี่แคนบอก ผมรอจนเกือบทำไม่เป็นแล้วครับ แหม่ มาทีล่ะท้ายเรื่อง พี่อาร์มของเวสต์ก็ยังคงมาดพระเอกเหมือนเดิม ไม่มีพี่แคนนี่ยกรางวัลพระเอกดีเด่นของเรื่องให้แล้ว
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะ
ไว้เจอกันวันพุธหน้าค่ะ ^_______^

[harumi]

 

[after.day]

เขาได้กัน แต่ใจไม่ดีเลย T T
รอตอนต่อไปอยู่นะปี้เวสต์ พรุ่งนี้วันพุธอีกรอบเลยได้เปล่า....

[padthaiyen]

ว่านเอ้ย

[stickyyrice]

เเปลว่าพี่เเคนสายโหดจริงๆ อยากได้ทุนไปเยอรมันบ้าง TT

[GenZ]

ฮืออออ ละมุนไปอีก

น้องว่านโตขึ้นแล้วนะ มี ผ. ได้แปปเดียวเองนะเนี่ย

น้องว่านไม่อ้อร้อ อย่าว่าน้องว่านเลยน้าาา

นางใสๆ รักนะฉึกๆ

[My_yunho]

อ้อนตลอดๆๆๆ

[❁INDY_FAMILY❁]

อยากให้พี่แคนไปนะเพราะไม่อยากให้ทิ้งความฝัน และไม่อยากให้ใครๆโทษว่าเป็นเพราะว่าน
ปล.เค้าซั่มกันแล้วอ่ะ

[ดาวโจร500]

ว่านน่ารักมากกกกกกกกกกก
ใครจะทิ้งลง

[miniStrom]

นังว่าน นังคนใจง่าย ไม่พร้อมแต่ยอมก็ได้คือร่ะะ เกลียด 55555555 แต่ให้อภัยที่ครึ่งหลังทำตัวดีมีเหตุผล 
แต่พี่แคนจะไปเลยมั้ยอ่ะ ขอยืดเวลาอยู่ด้วยกันไปอีกหน่อยได้มั้ยยย
ไม่ได้สงสารว่าน สงสารพี่แคนต่างหาก ชิชะ 555555
 

[Iceshiteru]

เกลียดดดดด ไม่พร้อมแต่ยอมได้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด มั่นหน้ามั่นโหนกมากนังว่าน #เฉดหัวส่งพร้อมควงพี่แคนหงวยไปเยอรมัน

[ppoi]

แหม่ะ      ...ไม่พร้อม...แต่ยอมก็ได้.... แบ๊วสลัด หมั่นค่ะ //เบ้ปากรัวๆ กรอกตาเป็นเครื่องหมายอินฟินิตี้

ว่านน่ารักซะอยากเอากำปั้นปั่นขมับรัวๆ (แบบที่มิซาเอะชอบทำใส่ชินจัง)


ขอจิกย้อนหลัง ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนก่อนๆๆๆ เราไม่ชอบขุ่นพี่ทัพ ถ้าจะพูดถึงน้องมันไม่ดี ก็อย่ามาขอร้องมันให้ช่วยสิวะคะ อยากให้แคนไปเรียน ไม่ต้องด่ากระทบว่านก็ได้ป่ะ รู้นะว่านางรักและหวังดีกับแคน แต่นางไม่เป็นงานเอาซะเลย ไม่มีใครทำตามที่คุณพูดจากการที่คุณด่าตัวเหตุผลที่ทำให้เค้าไม่อยากทำป่ะ (เข้าใจกันมั๊ย งงสินะ) การด่ากระทบว่านไม่สามารถทำให้แคนอยากไปเรียนได้ป่ะวะ เหมือนอิพวกขายเครื่องสำอางค์ที่ด่าหนังหน้ากุเพื่อจะขายของให้น่ะแหล่ะ มรึงด่ากุแล้วกุจะซื้อมรึงมั๊ยคะ //ไม่เกี่ยว แต่อินเนอร์ออก
ที่ถูกคือควรบอกว่า มันเป็นการทำเพื่อทั้งสองคน แคนได้ไปเรียน ได้อนาคต ว่านได้โต ได้เป็นผู้ใหญ่ และไม่ต้องรู้สึกผิดว่าเป็นภาระแคน บลาๆๆ ก็ว่ากันไป แล้วอัลไลคือเอะอะก็กัสๆๆๆๆ มิน่ากัสถึงบอกโง้นงี้ ก่อนจะพูดนี่ผ่านสมองแล้วป่ะ เชื่อมันมากก็ไปยูริกะมันเลยสิคะ คืออินี่มันสวมเขาให้แคน ยังจะกัสๆๆๆๆอีก น้องเป็นห่วง แหม่ เป็นเคะเหมือนกันควรทราบว่ามันไม่ได้ห่วง มันแค่แรดค่ะ จบนะ (เรียกมาเจอเพื่อซั่มแก้เครียด ห่วงมว๊ากก) จะทำตัวเป็นแม่ปั๋วที่โง่และโง่เพื่อ??? น่ามคานมากค่ะ

#ทีมว่านเด็กเอ๋อ

[A_Narciso]

 
...น้องว่านแฟนดีเด่นค่ะงานนี้  ชอบจังประโยคเด็ด"ไม่พร้อมแต่ยอมก็ได้" อิ อิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

มันจะโอเค ชิมิ

[Tennyo_Y]

อ่านแล้วเกลียดว่าน ผิดไหมเนี่ย 555 ขอโทษคะ ผิดไปแล้ว แต่ หมั่นไส้นางมาก บอกเลย

[iiamerror_]

โง้ยยยยยนุ้งว่าน "ไม่พร้อม แต่ยอมก็ได้" นี่มัน ยัยตัวร้ายยยยยยยยยย