หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[ka[ze]na]

ซึ้งมาก....ไม่ใช่ไม่รัก แต่อยากให้คนที่รักได้ทำตามคว่มฝันของตัวเอง

[panitanun]

ชอบมากตอนพี่เเคนถามว่ารู้ไหมว่ารู้สึกเเค่ไหนนน
อินมากกกกก

[momoshiro]

ไม่พร้อมแต่ยอมก็ได้ = ใจง่ายได้ไม่ยาก

เกลียดนังว่านนนน ไปเลยพี่แคน ไปเยอรมันซะแล้วทิ้งนังว่านไว้ คนอะไรแรดที่สุด
พี่แคนไม่อยู่วานต้องแรดแน่ๆ โต๋เต๋จะดูแลว่านได้ไหม ไหนจะปาล์มอีก ใครจะดูแล ว่านมันชอบทำให้ห่วงอ่ะ เดี๋ยว... ฉันเข้าใจพี่แคนเรื่องว่านแล้วล่ะ โอ๊ย นังนี่ *จิ้มหน้าผาก* ทำไมเป็นคนแบบนี้ ฮืออออออ *จุ๊บเหม่งนังว่าน*

[นอนกินแรง]

ตอนล่าสุดนี้ ว่านก็แสดงถึงความโตขึ้นแล้วนะ สงสารทั้งคู่เลย ทุกคนไม่ได้บอกว่าว่านเป็นภาระแต่คำพูดโคตรสื่อถึงแบบนั้นเลย เชียร์ว่าน

[่patsaporn]

ขำทอล์คที่ว่ารอจนจะทำไม่เป็นแล้ว กร้ากกกกก ก็อยากได้แฟนเด็กแถมเอ๋อก็ต้องอดทนนิดนึงแหละ เป็นไงล่ะ พี่แกจัดหนักเลย
ร้ายกาจนักนะพี่แคน  การเสียสละอันยิ่งใหญ่ของว่านว่าน ปรบมืออออ อย่าทำให้ผัวหึง ให้เรียนได้อย่างสงบสุขนะลูกนะ
ช่วยไม่ได้คนมันน่ารัก #ว่านกล่าว เด็กน้อยดูยังไม่มั่นใจ สู้ๆ นะว่านลูก สองปีแป้บเดียว

ขอบคุณค่ะ

[G-NaF]

ซึ้งน้ำตาคลอ 

[mOtAnA]

อ่านทันแล้วววววว เย่!

นุ้งว่านน่ารัก

พี่แคนก็น่ารักแบบโหดๆ 55

รอนะคะ

เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊าาาา ^^

[kaireaw]

โอ้ยยยอิน้องว่าน เกลียดๆๆๆๆ ไม่พร้อมแต่ยอมก็ได้ กรี้ดดดยัยขี้อ่อย เธอสมยอมตั้งแต่แรกแล้วแต่ทำลีลาเถอะ
พี่แคนรักอะไรนักหนา อ่อนี่นายเอกเนอะ ลืม 555555
แช่งให้พี่แคนมีแฟนใหม่เลย หมั่นนังน้องว่านนนนน อยากได้พี่แคนเอง กรี้ด

[Snimsoi]

ดีค่ะว่าน เล่นตัวมากเดี๋ยวผู้ไม่รัก 

[GOLDMIND]

เป็นตอนที่อ่านแล้วใจแทบขาด ลุ้น!

สุดท้ายว่านก็ได้เลือก ตอนนี้ว่านอ้อนแคนน่ารักมาก ไอ้ที่กรอกตาน่ะกลบเกลื่อนหรือเปล่า อย่ามาว่าน้องว่านสุดคาวาอี๊น้า กรั้กๆ รักว่าน

ปอลิง แคนว่านรักกันตลอดไป

 

[-west-]

ตอนที่ 22




ความจริงแล้วไม่ค่อยแฟร์ ไม่แฟร์เลย มันยากเกินไปสำหรับสมองน้อย ๆ ของผมที่จะทำ เงื่อนไขข้อหนึ่งถูกกำหนดขึ้นในเช้าวันถัดมา นั่นทำให้ผมต้องมานั่งอ่านหนังสือคนเดียวในห้องสมุดระหว่างรอคาบต่อไปทั้ง ๆ ที่ปกติจะนั่งกินลมชมวิวอยู่ใต้คณะกับไอ้โต๋แท้ ๆ แต่เพราะต้องตั้งใจเรียนมากขึ้น โต๋เต๋เพื่อนรักเลยหักเหลี่ยมโหด โดดไปเล่นเกมทิ้งให้ผมจมกองเท็กซ์บุ้กเปลี่ยว ๆ คนเดียวในวันที่ไม่มีใครใช้ห้องสมุดแบบนี้

พี่แคนบอกว่าจะวางใจกล้าไปเรียนต่อได้ถ้าเกรดเทอมนี้ผมดึงจนหลุดโปรได้ คำนวณดูแล้ว แบบไม่ดรอปสักวิชา มันก็เป็นไปได้อยู่ คะแนนมิดเทอมค่อนข้างดี บวกลบแล้วถ้าทำได้เท่า ๆ ของเก่าก็น่าจะรอด ปัญหาอยู่ที่เงื่อนไขข้อนั้นคือไม่มีพี่แคนคนเดิมมานั่งติวให้ผมแล้ว มีแค่หนังสือเล่มหนานอกเหนือจากตำราเรียนที่ถูกโยนใส่หน้า ที่เหลือเป็นความพยายามของผมล้วน ๆ ที่จะต้องแสดงให้เห็นว่าถ้าวันไหนไม่มีพี่แคนแล้ว เขาจะมั่นใจว่าผมเอาตัวรอด รอดได้อย่างดีเสียด้วย

เสียงเข็มนาฬิกาในห้องสมุดดังชัดเกินไป ผมไม่มีสมาธิเท่าไร หนังสือภาษาไทยว่ายากแล้ว เจออังกฤษล้วนของต่างประเทศที่แทบบ้าตาย อ่านคำเปิดดิกคำ ปัญหาใหญ่ของไอ้ว่านไม่ใช่แค่ไม่เข้าใจ แต่แปลโจทย์ไม่ออกครับ อยากจะเอาหัวโหม่งเต้าหู้ตายไปข้าง

“ขยันแฮะ”

ผมเงยหน้าขึ้นเมื่อมีคนทัก ห้องสมุดร้างอย่างกับป่าช้า รอบตัวผมว่างเปล่า แน่ล่ะ ไอ้เสียงเวรรบกวนประสาทนี่ต้องทักผมอยู่แล้ว เจ้าของรูปร่างสูงโปร่ง แต่งตัวถูกระเบียบเป๊ะยืนยิ้ม เลื่อนเก้าอี้นั่งลงใกล้ ๆ ตั้งแต่วันนั้นไม่ได้เจอมันเท่าไร คนละคณะ อีกทั้งช่วงนี้ปาล์มเองก็คงงานเยอะ ผมไม่ได้ติดตาม แค่เดาจากที่ผลงานก่อนหน้านี้เท่านั้น

“เอาเกียรตินิยมเลยหรือเปล่าเนี่ย”

“เกรดนิยมให้มันรอดก่อน ไอ้ห่า มาทำอะไรเนี่ย”

“รายงาน วิชาพละไม่ได้เข้าเรียนน่ะ ติดถ่ายละคร เลยต้องทำรายงานเสริม บังเอิญจังนะ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอแท้ ๆ”

“อือ แล้วได้หนังสือแล้วเหรอ”

“อ่าฮะ มานั่งแบบนี้แฟนว่านจะต่อยเราอีกหรือเปล่า”

“ไม่รู้” ตอบตามตรง กับพี่อาร์มยังหึง ไอ้ปาล์มคู่กรณีเก่าไม่น่ารอด “วันนั้นขอโทษว่ะ พี่แคนทำตัวไม่ดีเลย”

“ไม่เป็นไร เราเข้าใจ เพิ่งเห็นที่น้องน้ำใจลงเพจเหมือนกันน่ะ ว่านเห็นหรือเปล่า แต่เราขอให้น้องเขาลบแล้วนะ”

“ไม่ทันดูอะ ทะเลาะกับพี่แคนว่ะ”

“เห็นแล้วแหละ น้องเขามาถามด้วยว่าพี่แคนแย่งว่านไปเหรอ” ปาล์มยิ้มเฝื่อน เกาท้ายทอยไปด้วย “ขอโทษทีนะ ทำให้เข้าใจผิดกันไปทั้งมหา’ลัยเลย”

“เฮ้ย ไม่เป็นไร เป็นคนดังนี่หว่า”

ปาล์มไม่ตอบ มองผมแล้วยิ้ม “ก็เป็นเสียแบบนี้จะไม่ให้ตกหลุมรักได้ไง”

ยังไม่ทันเถียง กระเป๋าหนังของใครบางคนก็ลอยมากลางโต๊ะเสียก่อน เท็กซ์ของห้องสมุดไถลไปกองรวมกันกับเท็กซ์ที่พี่แคนให้ยืม เจ้าของหนังสือกอดอก มองผมกับปาล์มด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก เหลือบไปมองนาฬิกา ก็เป็นเวลาพักเที่ยงตามนัดกินข้าวกับอีกฝ่ายพอดี

“พี่แคน คือปาล์ม-”

“อ่านถึงไหนแล้ว”

“ทำโจทย์ไปได้แค่นี้เอง”

“มัวแต่พูดมาก จริง ๆ ก็ไม่อยากให้กูไปใช่ไหม เยอรมันอะไรนั่น”

“เฮ้ย เปล่า ไม่ใช่ ว่านแปลไม่ค่อยออกว่ะ แต่พยายามนะ” อวดสมุดจดศัพท์ให้คนรักดูเหมือนเด็กอนุบาลอวดการบ้าน พี่แคนยักยิ้มที่มุมปาก ยีหัวผมจนหัวสั่นหัวคลอน “อะไรเล่า”

“ไอ้ลูกหมา”

“งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ” บุคคลที่สามแทรกขึ้นระหว่างผมกับพี่แคน ปาล์มยิ้มเฝื่อน ขณะที่พี่แคนปรายหางตามอง ผมโบกมือลา แล้วหันกลับมามองคนรักด้วยท่าทีกล้า ๆ กลัว ๆ พี่แคนดูหงุดหงิด แต่ก็ใจเย็นกว่าทุกครั้ง แม้แต่ก่อนจะคบกันก็ยังไม่ใจเย็นเท่านี้

“ไม่โกรธเหรอ”

“ไม่ชอบ แต่ไม่ได้โกรธ”

“ตอนนั้นยังโมโหจนไม่ฟังอะไรอยู่เลย”

“ทำแบบนั้นแล้วมึงเจ็บตัวไงล่ะ” เขามองหน้าผมด้วยสีหน้าจริงจัง มือที่ยีหัวเมื่อครู่เลื่อนมาจับแก้ม “ร้องไห้จนกูทำอะไรไม่ถูก เลยอยากจะนิ่ง ๆ ดูบ้าง”

“เหรอ...งั้น ก็ดีแล้วน่ะสิ”

“แต่ก็ไม่ได้ชอบเวลาเห็นมึงอยู่กับมัน เข้าใจหรือเปล่า”

“เป็นเพื่อนก็ไมได้เหรอ”

“ถ้าบอกไม่ได้กูก็จะงี่เง่าใช่ไหม ในเมื่อมึงบอกเองว่ามึงไม่ใช่กัส” ดวงตาสีนิลมองลึกเข้ามาในแววตา ความคาดหวังสะท้อนในความดำมืด ผมรู้ว่าพี่แคนหมายความว่าอะไร และเขาตั้งใจจะใจกว้างมากขึ้นเพื่อใคร “อย่าสนิทกันก็พอ มันจ้องจะเสียบอยู่”

“ว่านไม่ให้ใครเสียบนอกจากพี่แคนหรอก”

องศาของมุมปากทั้งสองข้างของคนตรงหน้ายกขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาววับ เจ้าเล่ห์ กูพลาดอะไรอีกแล้วใช่ไหม “ว่านหมายถึง ว่านไม่ให้ใครแทรกระหว่างเราหรอก พี่แคนคิดทะลึ่งใช่ปะ”

“ยังไม่ได้คิดอะไรเลย”

“ใครจะไปเชื่อวะ”

“มีแต่มึงที่พูดก่อนแล้วยังโวยวายก่อนอีก”

“ก็ใครใช้ให้ทำหน้าไม่น่าเชื่อใจอย่างนั้นเล่า”

“ไม่น่าเชื่อตรงไหน” แขนใหญ่เท้าลงบนโต๊ะ เลิกคิ้วขึ้นถามย้ำ “ก็แค่ยิ้มเอง เมียน่ารักยิ้มไม่ได้หรือไง”

“นึกอะไรมาชมกันหน้าด้าน ๆ วะ ไม่คุยด้วยแล้ว กินข้าวดีกว่า”

“บอกไอ้โต๋หรือยังว่าจะไปกินกับกู”

“บอกแล้ว”

“งั้นออกไปหาอะไรกินกัน”

“เย็นนี้ทำสุกี้กินอีกดีไหม ชวนพี่อาร์มกับโต๋มาด้วย พี่โจ๊กมีนัดหรือยัง มาหลาย ๆ คนน่าจะสนุก”

“มึงนี่วอแวไอ้อาร์มจังวะ” คนข้างตัวเริ่มพูดเสียงขุ่นอีกครั้ง ผมว่าผมก็ลากมาหมดนะโว้ย ทำไมพี่แคนเขม่นเรื่องที่ผมอยากชวนพี่อาร์มคนเดียวล่ะ

“ทะเลาะอะไรกับพี่อาร์มเหรอ”

“ไม่ได้ทะเลาะ”

“ไม่ได้ทะเลาะแล้วทำไมต้องหงุดหงิดที่ว่านพูดถึงพี่อาร์มด้วย”

“ก็มันป๊อบ” หา? หมายความว่าไงวะ “มันอยู่ใกล้ใครคนนั้นก็ชอบมัน มันใจดี มันหล่อ โอเคไหม มันใจดีกว่ากูเป็นล้านเท่า มึงอ้อนมันเมื่อไรมันก็พร้อมจะโอ๋เมื่อนั้น ใครมันจะห่วยแตกอย่างกูวะ เชี่ยนี่ เข้าใจยาก เดี๋ยวตบกะโหลกแยก”

ผมยิ้มยิงฟัน ไม่คิดว่าพี่แคนจะมีมุมไม่มั่นใจตัวเองแบบนี้ คู่สนทนาตวัดลิ้นเลียริมฝีปากอย่างใช้ความคิด คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน มือข้างหนึ่งยังวางพาดบ่าผมไว้ไม่ปล่อยให้ห่าง “ยิ้มอะไร ชอบแบบนั้นใช่ไหม”

“เปล๊า” แกล้งตอบเสียงสูง “แต่มีคนโอ๋มันก็ดีนี่นา”

“หาเรื่องกูเหรอไอ้ว่าน”

“แต่ถ้าเป็นพี่แคนดีที่สุด” เอาหัวไถไหล่หนึ่งทีเพื่อต่ออายุขัย พี่แคนยักยิ้ม ยีหัวผมไปด้วย พอคบกันจริง ๆ ไม่คิดมาก่อนว่าจะเจอแบบนี้ พี่แคนที่เหมือนผู้ใหญ่ เก่งไปเสียทุกเรื่อง จริง ๆ แล้วก็มีจุดอ่อน จุดที่ไม่มั่นใจตัวเอง อาจเป็นเพราะว่าพ่อก็เป็นคนพูดไม่เก่ง คนลูกเลยเอาใจคนอื่นไม่เป็นไปด้วย ถึงแม้จะมีพี่ทัพคอยดูแล แต่การดูแลของผู้ชาย ยังไงก็ไม่ละมุนเหมือนผู้หญิง ผิดกับผมที่โตมาจากครอบครัวที่มีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่ นิสัยบางอย่างเลยอ่อนโยนตามมาด้วย ผมไม่โกรธพี่แคนที่เป็นแบบนี้ ปากหนัก พูดจาไม่ดี แต่นอกจากพี่แคนก็คงไม่มีใครอดทนความงี่เง่าของผมได้เท่านี้ เพราะฉะนั้นถึงพี่แคนจะรู้สึกกังวลว่าถ้าผมสนิทกับพี่อาร์มมาก ๆ เข้าจะเปลี่ยนใจ เรื่องนั้นตัดไปได้เลย อย่างที่บอก เป็นพี่แคนดีที่สุด

“ว่าแต่ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นหึงพี่อาร์มเลยนี่”

“เหรอ แน่ใจเหรอ”

พยักหน้าหงึกหงัก แต่พอลองนึกดูดี ๆ ถึงพบว่าก่อนจะคบกันเจอพี่อาร์มที่ไหนต้องมีพี่แคนที่นั่น “เมื่อก่อนหึงแบบที่ไม่ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่อาร์มนาน ๆ แบบนั้นเหรอ”

“พูดมาก จะกินหรือเปล่าข้าว ขาสั้นเหรอมึง เดินให้ไวหน่อย”

“ไม่เห็นต้องเขินเลยนี่”

“มึงนี่มันน่า...กลับห้องไหม”

“พี่จะบ้าเหรอวะ” อันตรายชะมัด คำพูดกับแววตาแบบนี้ หลังจากวันนั้นก็เผลอไม่ได้ มีจังหวะพี่แคนจู่โจมตลอด รอดบ้างไม่รอดบ้าง แล้วแต่ไหวพริบ ส่วนใหญ่ก็ตามนั้น ใครจะไปทันเสือแก่เขี้ยวลากดินอย่างเฮียแก “มันเจ็บนะเว้ย เพลา ๆ ลงบ้างเถอะ”

“กูกำลังทำให้มึงชินไง”

“เรื่องแบบนี้มันชินได้ด้วยเหรอวะ”

“เออ ชินแล้วจะขอกูเบิ้ล”

“บ้าบอ” 

ผมทำหน้าหงิก แต่คนข้าง ๆ หัวเราะ อันที่จริงเรามีเรื่องคาใจกันอยู่ ขุ่นมัว ไม่สดใส แต่ก็ไม่รู้จะเก็บมาเครียดทำไม เวลาของผมที่อยู่กับพี่แคนตอนนี้เหลือไม่มากเท่าไร ผมอยากทำให้ทุกวันมีแต่รอยยิ้ม “ไม่อยากชวนคนอื่นมาด้วยจริงอะ”

“อืม จะชวนทำไม อยู่กันสองคนไม่ดีเหรอ”

“ก็ดี” ผมว่า แต่ก็อยากให้พี่แคนใช้เวลากับเพื่อนด้วยเหมือนกัน ตั้งแต่คบกันก็ขลุกอยู่ด้วยกันตลอด รู้สึกไม่สบายใจเท่าไร “ว่านก็อยากให้พี่อยู่กับเพื่อนบ้าง”

“เลิกคิดแทนกูได้แล้ว”

“ว่านเป็นห่วงพี่นะเว้ย” พูดตรง ๆ แบบไม่กั๊ก คู่สนทนาไม่ตอบ มองออกไปเบื้องหน้า ร้านข้าวที่เป็นเป้าหมายอยู่ไม่ไกลแล้ว แต่สองขากลับก้าวด้วยจังหวะที่ช้าลง ผมรู้สึกว่าตัวเองถูกดึงเข้าไปชิดกับร่างกายอีกฝ่ายมากขึ้น พี่แคนไม่ตอบรับความรู้สึกผมด้วยคำพูด แต่ตอบว่ารับรู้และพอใจในสิ่งที่ผมทำด้วยแววตา

“ห่วงก็หัดเอาใจกูเยอะ ๆ”

“เอาใจแบบไหน ทุกวันนี้ยังไม่พออีกเหรอ มีใครบนโลกนี้ดีกว่าว่านอีก ไม่มีหรอก”

คู่สนทนาส่ายหัวแทนคำตอบ เปลี่ยนเรื่องเฉไฉไปเรื่อย หวังให้ใครชม พี่แคนน่ะเหรอ ฝันลม ๆ แล้ง ๆ ทั้งนั้น เพราะงั้นหมาขี้ โนบอดี้ กระดกเทลครับ หมาขี้ไม่มีใครยกหาง ชมตัวเองก่อนได้เปรียบ

“รีบสั่ง รีบกิน รีบกลับไปอ่านหนังสือเถอะมึงน่ะ เย็นนี้เลิกเรียนแล้วขึ้นไปหากูที่แล็บตึกคอมนะ”

“หา? ทำไมต้องไปอะ”

“อาจารย์ให้ช่วยงาน” ห้องแล็บที่ว่าเป็นอยู่บนอาคารสูงของภาควิชาคอมพิวเตอร์ ผมไม่เคยขึ้นไป แต่รู้มาว่าเป็นแหล่งสิงสถิตย์ของพวกปี 4 ที่กินนอนกันช่วงทำโปรเจ็กต์จบ พี่แคนไม่ค่อยอยู่รวมกับเพื่อน อาจเป็นเพราะคอนโดพี่อาร์มสะดวกกว่า “ถึงแล้วไลน์มาบอก จะลงไปรับ”

ผมพยักหน้ารับ และพวกเราก็มาถึงร้านตามสั่งที่ว่าพอดี ผมสั่งเมนูของผม พี่แคนสั่งของพี่แคน หลังจากนั้นเราก็พากันคุยเรื่องของอาหารมื้อเย็นนี้ที่ตกลงใจว่าจะทำกินเอง





แล็บที่เด็กภาคคอมใช้เป็นบ้านหลังที่สองอยู่ชั้นเจ็ด ผมขึ้นลิฟต์ที่ตั้งกลางอาคาร เมื่อเปิดประตูออกจะเห็นห้องเรียนที่จัดวางโต๊ะ เก้าอี้ และคอมพิวเตอร์ครบครัน พี่โจ๊กกับพี่อาร์มโดดเด่นมาจากนักศึกษาหลายสิบคนที่ใส่แว่นหนาเตอะจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเอง บางคนเหลือบมองคนมาใหม่ แต่ส่วนใหญ่จะจดจ่อกับงานที่ทำมากกว่า

“บรรยากาศมาคุจังวะ”

“โดนเร่งโปรเจ็กต์ก็แบบนี้แหละ พอวางมือก็รั่วกันทั้งนั้น”

“เด็กคอมฯ ไม่เนิร์ดเหรอ”

“ไปเอามาจากไหนว่าเด็กภาคกูเนิร์ด” พี่แคนว่า จริงอยู่ที่ส่วนใหญ่ดูเรียบร้อยกว่าภาคผม พูดกันใหม่ คงไม่มีใครเกรียนและซกมกเท่าโยธาแล้วล่ะมั้ง “มึงคิดว่าเด็กส่วนใหญ่อยากเรียนวิดวะคอมเพราะอะไร โอตาขุเกมกันเกือบครึ่ง”

“จริงอะ”

“มึงเลือกได้เลย จะเอาใครไปแข่งเกมกับไอ้โต๋ เพื่อนมึงแพ้ยับ” นี่ความรู้ใหม่ของผมเลยนะเนี่ย

“แล้ววิดวะคอมมันต่างกับวิดยาคอมยังไงอะพี่แคน”

“วิทยาคอม ลงลึกไปทางด้าน Software กับ Network มากกว่า วิศวะจะมีHardware ด้วย แต่จริง ๆ เนื้อหาตอนป.ตรีในไทยไม่ต่างกันมากหรอก สอนให้คนจบมาเป็นโปรแกรมเมอร์ วิเคราะห์ระบบเหมือนกัน ถ้าเป็นต่างประเทศหลักสูตรจะแยกชัดกว่านี้ ที่จริงช่วงมอ.6กูก็เคยอยากไปต่อนอกนะ”

“ดีเนอะที่ไม่ได้ไปตอนนั้น ไม่งั้นอดเจอว่านแหง”

ผมฉีกยิ้มกว้าง ผิดที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วนิด ๆ คล้ายจะตั้งคำถามว่าการเจอผมนี่ดีจริงหรือเปล่า แต่ผมรู้ว่ามันดี พี่แคนเองก็แกล้งทำท่ากวนประสาทไปอย่างนั้น

“ว่านครับ มานั่งนี่มา” พี่อาร์มตะโกนเรียก ยิ้มหวานจ๋อยเหมือนเคย พี่แคนพยักพเยิดหน้ายินยอม แต่พอเก้าอี้ตัวที่ผมจะไปนั่งด้วยทีแรกถูกลากไปจนชิดคนเรียก คนตัวโตก็คว้าคอผมไว้ มองหน้าพี่อาร์มไม่สบอารมณ์แล้วใช้เท้าเขี่ยขาเก้าอี้ให้เลื่อนออกห่าง

“พอมันเป็นแฟนกันแล้วมึงก็แกล้งไอ้แคนใหญ่”

พี่โจ๊กบ่นพี่อาร์มอุบ แต่ก็ยิ้มไปด้วย คู่สนทนาตอบกลับด้วยน้ำเสียงกระเซ้า “ก็ดูมันสิ ตอบคบกับกัสเคยหึงไร้สาระแบบนี้กับกูที่ไหน ตอนแรกบอกไม่เอา ๆ หึ”

“ไม่ได้หึง” ผู้ถูกกล่าวหาสวนทันควัน ตาเขียวปั้ด “สงสารไอ้ว่าน ยิ่งโง่ ๆ อยู่ เดี๋ยวได้โดนมึงแกล้ง”

“ไม่แกล้งหรอกครับ คนพูดเองหรือเปล่าที่จะแกล้งน้องมัน ว่านเป็นไงบ้างครับ ได้ข่าวว่าแคนไม่ติวให้แล้วเหรอ”

ผมพยักหน้า ที่มาที่ไปว่าทำไมพี่แคนปล่อยให้อ่านหนังสือเองครึ่งปีหลังคงรู้ดี ยังไม่ทันได้คุยต่อ ประตูห้องแล็บเปิดออกอีกครั้ง หญิงวัยกลางคนสวมแว่นหนาเตอะชะโงกหน้าเข้ามา เด็ก ๆ ยกมือไหว้ แต่มีแค่พี่แคนที่ลุกออกไปตามที่คนมาใหม่พยักหน้าเรียก

“อาจารย์หัวหน้าภาคน่ะ คงเรียกไปถามเรื่องซอฟต์แวร์ที่ให้แคนช่วยดู”

ผมพยักหน้ารับรู้ พี่อาร์มเปิดคอมตัวที่อยู่ตรงหน้าผมให้ “เล่นรอมันไปก่อนก็ได้ หรือจะอ่านหนังสือรอ มีโต๊ะอ่านนะ”

“ผมอ่านหนังสือดีกว่า วันนี้อาจารย์ให้การบ้านด้วย”

“โอเค งั้นมากับพี่ โจ๊ก ถ้าไอ้แคนกลับมาฝากบอกหน่อยนะว่าไปส่งน้องที่ห้องสมุดภาค”

พี่โจ๊กยักคิ้วรับ พี่อาร์มยื้อกระเป๋าเป้ผมไปถือให้แล้วเดินนำ มาที่นี่ครั้งแรกค่อนข้างตื่นตาตื่นใจ ตึกเรียนผมทั้งใหญ่กว่า และใหม่กว่า แต่ออกแนวร้าง ๆ เด็กที่ภาควิชาไปสุมรวมกันที่สวนหย่อมเล็ก ๆ ใกล้อาคารเรียนเสียมาก ผิดกับที่นี่ที่อยู่กันบนตึก

“ไลน์ไปบอกแคนด้วยแล้วกันว่าพี่พามาส่งที่นี่ สักหกโมงครึ่งก็ว่าจะกลับกันแล้ว ที่นี่เงียบกว่าในห้องนั้น ว่านจะได้อ่านเยอะ ๆ”

“ขอบคุณครับพี่อาร์ม”

“อืม ไม่เป็นไร พี่ช่วยแค่นี้เอง ว่านต่างหากที่พี่ต้องขอบคุณ ไม่คิดว่าจะพูดกับไอ้แคนแบบนั้น”   

“แบบไหนเหรอครับ”

“ที่เข็นให้มันไปจนได้ไงล่ะ” รอยยิ้มของพี่อาร์มอบอุ่นเสมอ แม้ในเวลานี้ ผมยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ ไม่ได้คิดว่าเป็นความดีความชอบ แต่ถูกพูดแนวชมเชยใส่ก็รู้สึกเขินขึ้นมานิด ๆ “เรื่องเรียนมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกแล้วกันนะ”

“ขอบคุณครับพี่อาร์ม แต่ว่านอยากทำมันได้ด้วยตัวเองมากกว่า ว่านอยากให้พี่แคนเชื่อใจ”

พี่อาร์มยิ้ม มือใหญ่ลูบหัวผมเบา ๆ “พี่ดีใจนะที่คนนั้นของแคนเป็นว่าน ถ้าเป็นกัสคงไม่ได้ทำตามฝันตัวเอง”

ผมพยักหน้ารับรู้ “พี่อาร์มคงรักพี่แคนมากเลยนะครับ”

มือที่ลูบหัวไปชะงักเช่นเดียวกับแววตา สักพักเขาก็ยิ้มขึ้นมาใหม่ “ก็รักแหละ ถึงอยากให้มันเจอคนดี ๆ มีอนาคตดี ๆ แคนมันช่วยพี่ไว้หลายเรื่อง พี่เองก็อยากตอบแทนมันบ้าง อา...อยู่นานแล้ว ต้องไปแก้งานต่อแล้วแหละ ช่วงนี้ได้งานเพิ่มคนละไม้ละมือ ยุ่งไปหมด ทำไม่เสร็จเดี๋ยวโดนตัดทุน”

“อ้อ ครับ” ผมพยักหน้ารับรู้ “โชคดีนะพี่อาร์ม”

“ครับ อย่าลืมไลน์บอกไอ้แคนล่ะ เดี๋ยวมันห่วง”

 ผมยิ้มตอบรับรอยยิ้มของอีกฝ่าย หลังจากพี่อาร์มออกไปห้องสมุดก็เงียบลงจริง ๆ กลิ่นของกระดาษลอยอบอวล ผมหยิบหนังสือในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาวาง หน้าแรกของปกในเขียนชื่อกับรหัสนิสิตหวัด ๆ ไว้ชัด “กวินทร์ CPE35-54031500” ชื่อโคตรโหล เหมือนเคยได้ยินที่ไหนบ่อย ๆ เอามือลูบรอยปากกานั้นเบา ๆ แล้วเผลอยิ้มออกมา

ถ้าตอนนั้นไม่เจอพี่แคน ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ผมจะใช้ชีวิตยังไง





หกโมงครึ่งตามเวลานัด พี่แคนมารับผมที่ห้องสมุดที่ถึงเวลาปิดพอดี มีกระเป๋าเป้ใส่โน้ตบุ้กใบใหญ่ซ้อนอยู่ด้านหลัง ไม่วายดึงเป้เหี่ยว ๆ ของผมไปถือให้อีกอย่าง พี่อาร์มกับพี่โจ๊กแยกย้ายกลับไปแล้ว เพื่อนพี่แคนบางคนยังขลุกตัวอยู่ในห้องแล็บ เดาว่าคนอื่น ๆ คงวุ่นวายกับโปรเจ็กต์จบ มีแค่กลุ่มอภิสิทธิ์ชนที่ถูกมหาวิทยาลัยปั้นให้เป็นตัวสร้างชื่อเสียงอย่างสามหนุ่มสามมุมนี้เท่านั้นที่เคลียร์งานเสร็จก่อนใคร กระนั้นก็ใช่ว่าจะว่าง เพราะเป็นนักศึกษาที่ถูกจับตามองเป็นพิเศษ ทำให้กลุ่มพี่แคนสนิทกับอาจารย์ภาคไปโดยปริยาย

“ถ้าไม่ต่อเยอรมันอาจารย์อีกคนจะให้ทุนเรียนโท ไม่ต้องจ่ายค่าเทอม ช่วยงานอาจารย์แล้วได้เงินเดือนด้วย”

“เหรอ งั้นก็ดีสิ”

“มึงว่าไง”

เขาพูดขณะที่เดินกลับไปยังรถ มือข้างหนึ่งควงกุญแจ ส่วนอีกข้างวางบนบ่าผม เพิ่งรู้สึกว่าพี่แคนเป็นพวกติดสกินชิฟ ตั้งแต่คบหากันเวลาอยู่ด้วยกันต้องมีสัมผัสตัวตลอด

“ถ้าไม่ไปนอกก็ยังมีตัวเลือกอื่นอีก”

“พี่แคนไม่อยากไปจริง ๆ เหรอ ว่านอยากรู้”

“ก็สองจิตสองใจ กลัวมึงแรดตอนไม่มีคนคุม”   

“เอาจริง ๆ ดิ ว่านดูเป็นแบบนั้นเหรอ อย่างเรื่องปาล์ม พี่แคนคิดว่าว่านให้ความหวังมันเหรอ” ผมถาม เราเดินกันมาถึงรถพอดี พี่แคนไม่กดรีโมทแต่หันมายิ้มให้ผม มือข้างที่วางบนบ่าเมื่อครู่ขยำหัวผมแล้วโยกไปมา ดวงตาเป็นประกาย ขบขัน อารมณ์ดี “นี่ก็จะตรงไปไหน”

“อะไรของพี่วะ”

“กูชอบที่มึงซื่อบื้อแบบนี้นะ”

“อะ...อะไรเล่า”

“มีอะไรคาใจก็ถามกันตรง ๆ แมนดี”

“พี่ก็ช่วยตอบว่านตรง ๆ สักทีสิวะ” มายิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ได้ คนถามรอฟังอยู่นะเว้ย

“ก็รู้นี่ว่ากูขี้หึง แล้วไอ้ปาล์มก็คู่กรณีเก่ากูด้วย”

“แล้วไง”

“ถ้าเป็นคนอื่น ป่านนี้กูน่าจะดักซ้อมไอ้ปาล์มไปแล้วที่วอแวกับคนของกูไม่เลิกไปแล้ว แต่เพราะเป็นมึงเลยทำได้แค่หงุดหงิด” เขายังพูดด้วยน้ำเสียงแบบเดิม มีเพียงตาที่ยังแสดงความรู้สึกเอ็นดูปนขบขัน เลื่อนมือลงมาบีบแก้มผมทั้งสองข้าง อย่าทำอะไรแบบนี้สิวะ นี่มันที่มหาวิทยาลัยนะครับ “จริง ๆ ที่ไม่อยากไปไม่ใช่เพราะเพราะไม่ไว้ใจ แต่กลัวทนคิดถึงไม่ไหว เข้าใจหรือยัง”
ความรู้สักแล่นปรี๊ดมาจากหัวใจ และระเบิดในสมองผมดังบึ้ม พี่แคนปล่อยมือแล้ว กดรีโมทเปิดรถ สวมตัวเองเข้าไปยังที่นั่งคนขับ ลดกระจกรถฟิล์มสีดำสนิทลงมา ยักคิ้วเอียงหัวให้ขึ้นรถตามราวกับเมื่อครู่ไม่ได้เป็นคนพูดคำพูดชวนเบาหวานขึ้นตาแบบนั้น

“จะเดินกลับใช่ไหมไม่ยอมขึ้นรถ”

“พี่แคนแม่ง!” ผมทำเสียงแข็งแค่ในลำคอ วิ่งอ้อมมาฝั่งข้างคนขับ เมื่อขึ้นรถได้ก็ซบหน้าลงกับคอนโซล ปล่อยให้แอร์เย็น ๆ ช่วยบรรเทาอาการร้อนของหน้า ทำไมคนพูดมันหัวเราะได้วะ ผมนี่แทบจะเขินตัวแตกอยู่แล้วนะ ไม่ไหวเลย คำพูดแสนห้าการกระทำแสนเห้ สุดท้ายพี่แคนก็ไม่ให้คำตอบ เฉไฉออกนอกเรื่องไปเรื่อย อย่ามาทำอะไรค้าง ๆ คา ๆ แบบนี้นะ หลอกว่านไม่ได้แล้ว

“แล้วพี่จะไปเยอรมันหรือเปล่า”

“อยากให้ไปหรือเปล่า”

“อยากตามใจ” ผมตอบเสียงอ่อย พี่แคนว่าไงผมก็ว่างั้น “พี่คิดว่าแบบไหนดีกว่าล่ะ”

“ไว้ใจมึงได้ใช่ไหม”

“ได้อยู่แล้ว ทางไหนก็มีว่านด้วยทั้งนั้นแหละ”

ผมชอบรอยยิ้มของพี่แคนเสมอเมื่อมันประดับอยู่บนหน้า มือที่วางบนคอนโซลถูกดึงไปจับวางบนหน้าตัก พี่แคนใช้แขนเพียงข้างเดียวขับรถ สายตามองตรงไป แต่มีเรื่องของเราอยู่ในนั้น

“ช่วงปิดเทอมไปอยู่กับกูที่เยอรมันนะ ต้องไปเรียนภาษาก่อน”

“ว่านมีแคมป์ของภาคอะ”

“วันไหน”

“หลังจากสอบเสร็จประมาณหนึ่งสัปดาห์ ก่อนหน้านั้นก็ต้องเตรียมตัวอีก ไปตั้งยี่สิบวัน เป็นวิชาบังคับ”

พี่แคนนวดไปตามข้อนิ้ว เขาพยักหน้ารับรู้ ผมไม่เสียใจแล้วที่พี่แคนตัดสินใจไป ไม่งอแงเหมือนก่อนหน้านี้ อาจเป็นเพราะเราวางใจกันมากขึ้น ผมรู้ว่าจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แน่นอน พี่แคนเองก็รู้เหมือนกัน

“ว่าน สองปี ว่านต้องเรียนจบให้ทันพี่ สัญญาแล้วนะ อาจารย์บอกว่าจะช่วยหาทุนต่อเอกให้ แต่พี่ไม่เอา ครั้งนี้คือไม่เอาจริง ๆ อยากกลับมาใช้ทุนแล้วอยู่กับว่านก่อน หลังจากนั้นถ้าว่านอยากไปเรียนนอกเราค่อยไปด้วยกัน ว่านพยายามในส่วนของว่านให้เต็มที่ เรื่องนี้รับปากพี่แล้วต้องทำให้ได้ พี่ไว้ใจว่านมากนะ รู้ใช่ไหม”

ผมยังคงมองพี่แคนคนเดิมที่สอดมือประสานไว้ด้วยกัน หน้าร้อนผ่าว มองพี่แคนที่หยาบคาย อ่อนหวาน แข็งกระด้าง และออดอ้อน พี่แคนในแบบที่ผมรู้จักดีที่สุด พี่แคนคนที่ผมรักมากที่สุด ไม่เคยมีครั้งไหนที่พี่แคนพูดกับผมหวานเท่านี้ เช่นกัน มันเป็นความรู้สึกที่ซื่อตรงที่สุดเท่าที่เขาเคยบรรยายออกมา

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะละลาย ไม่ใช่คำพูดหว่านล้อมชวนเคลิบเคลิ้ม แต่หัวใจผมกลับอ่อนยวบไร้เรี่ยวแรง

“ว่านชอบทีพี่แคนพูดเพราะๆ พูดบ่อยๆนะ”

ทำตาหวานใส่ อ้อนหมดแม็กซ์ แต่คู่สนทนากลับหัวเราะหึในลำคอ สับสวิตซ์กลับมาเป็นคนเก่าจนผมเบรกไม่ทัน

“ไม่เอา กระดากปาก”   

“อะไรเล่า พูดแล้วรู้สึกไม่ดีเหรอ ว่านน่ะรู้สึกดีมากเลยนะ เหมือนตัวเองเป็นนางเอกหนังรัก”

“เพ้อเจ้อ”

“ทำไมล่ะ พี่แคนพูดบ่อย ๆ ให้ชินปากสิ” ฉีกยิ้มให้กว้าง บีบมือที่กุมเอาไว้ พี่แคนยิ้มค้าง ยังไม่สบตากับผม มองออกไปบนถนนเบื้องหน้านอกกระจก

“พูดบ่อย ๆ เดี๋ยวคนแถวนี้ไม่ใจเต้นกูก็หมดมุกจะหยอดพอดี”

ปีศาจก็คือปีศาจ
คนร้ายกาจยังไง ก็ร้ายกาจวันยังค่ำแหละครับ!




TBC

ค่อย ๆ รักกันเบา ๆ มากค่ะสำหรับตอนนี้ เขียนถึงตอนจบแล้ว มี25 ตอน กับบทส่งท้ายอีก 1 ตอน ยังไม่อยากจบเลยอะทำไงดี (ฮ่า) ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์ตอนที่แล้ว ทุกคนร่วมใจกันรักว่านมากอะ เราจะรีบๆส่งพี่แคนไปเยอรมันค่ะ กร๊ากก
หลังจากได้แล้วพี่แคนยังรักษามาตรฐานค่ะ พูดเพราะตอนจะอ้อนกับตอนจะเอาเท่านั้น แค่นี้อิว่านก็เลื้อยลงท่อน้ำทิ้งแล้ว อย่าให้พูดดีบ่อย หวงพี่แคน /คือไร
ไว้เจอกันใหม่พุธหน้าน้า #candynovel

[WilpeR]

น่ารักมากเลย หวานแบบเบาๆ คำพูดโดนใจมากเลย

ว่านสู้ๆนะ เรียนให้รอด พี่แคนจะได้ไม่ต้องห่วงมาก สู้ๆ ไฟต์ติ้ง

[Iceshiteru]

ไม่อยากจบก็เขียนต่อค่ะ เขียนไปเรื่อยๆจนกว่านังว่านจะช่วงล่างพัง! 

[nu-tarn]

สุดท้ายนังว่านก็ยังไม่รู้หรอว่าคุณแมวดำคือใคร
ขนาดเห็นชื่ออยู่ทนโท่ จะซื่อ(บื้อ)ไปไหนเนี่ยนังว่าน

[ka[ze]na]

ไม่อยากจบก็ขอพิเศษเยอะๆค่ะ

[twinmonkey0311]

สองปีแป๊บเดียวเองพี่แคนกับนุ้งว่านก็สู้สู้นะ

[toou]

พี่แคนโคตรน่ารักเลยอ๊าาาาาาา  กรีดร้องงงงงง
ไม่อยากให้ไปเยอรมันเลยอ๊าาาาาาาา  สงสารนังว่านนนนนนน
อย่าให้พี่แคนพลาดตอนอยู่เยอรมันตามที่เขียนในทวิตเตอร์เลยน๊าาาาาาา  กราบบบบบบบ
สงสารนังว่านใจจะขาดอ๊าาาาาา  ไม่เอาน๊าาาาาาาา
ทำใจไม่ด๊ายยยยย   แค่คิดก็จะร้องแล้วอ่า นะๆๆๆๆๆๆๆ  อย่าเลยนะคะ 

[yisren.]

ติดใจพี่อาร์ม... ไม่ใช่ว่าแอบรักเพื่อนแคนนะเห้ย เหย มันคาใจจริงๆ ถึงจะโดนหวานละมุนของแคนว่านต่อ แต่ก็ยังคาใจลึกลึก -.-

[pemiko2012]

ตอนพี่อาร์มชะงักมือไปนิด นี่คิดไปแล้วนะ
เอ๊ะ หรือว่า.....พี่อาร์มจะ เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ ฮาาาาาา
มันมีซัมติง นะเนี่ย

นังนุ้งว่านขี้อ้อน พี่แคนไปไหนไม่รอดหรอก
 
ค่อยๆรักกันเบาๆนะคะ พี่แคนมุมนี้ก๋น่ารักดี
ว่าน ว่านหลงข่าาาาา

[am_am]

กรี๊ดดดดดด ไม่อยากให้จบบบบบบบบ  ทำเป็นหนังสือหลายเล่มจบเลยค่ะ
เราพร้อมสนับสนุน ฮี่ ฮี่ ทนคิดถึงพี่หงวยไม่ไหวววว
อ่านตอนนี้มันฟินมากอ่ะ ขอไปนั่งเบาะหลังรถพี่หงวยได้มั๊ยยยย 

[nutty]

ชอบเหมือนว่านตอนพี่แคนพูดเพราะๆ
อยากขอสเปหวานๆเช่น เมื่อว่านแอบไปเยี่ยมพี่แคน

[sodamint]

ไม่อยากให้จบเหมือนกันค่ะ รักน้องว่าน ขอบคุณที่ให้รางวัลคนทำงานดึก ทุกคืนของวันอังคารเราจะทำงานอย่างมีความสุข เพราะรู้ว่าเดี๋ยวก็ได้อ่านน้องว่านพี่แคนแล้ว ถ้าไม่อยากให้จบก็เขียนต่อไปอีกเรื่อย ๆ เลยนะคะ อิอิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

สะดุดพี่อาร์ม ยังไงๆ

[drasil]

ตอนนี้น่ารักอ้ะ เหมือนความสัมพันธ์มันเติบโตไปอีกขั้น

[มิวมิว]

น่ารัก ชอบนังวันมันกวน พี่แคนก็ช่างไม่หวานเอาเสียเลย


สงสัยตอนที่อาร์มชะงัก แอบชอบพี่แคนหรอ...

[MooMiew]

โอ้ยยยยย หลงพี่แคนไม่ไหวแล้ว ชอบมากกกกก ขออออ จะเอาๆๆๆๆ จะเอาคนเน้ แงงงงงง

นี่22ตอนเองหรอเนี่ย ความรู้สึกเหมือนอ่านมา30กว่าตอนแล้วว55555 ผูกพันธ์กับเรื่องนี้ง่ะ ไม่อยากให้จบเลยยยยย

มีแววว่าจะรวมเล่มมั้ยคะ ขอจองเล่มนึง อิ้อิ้ 

[evz]

หมั่นว่านมากค่ะ คาดว่าจะได้เม้นท์แบบนี้ไปเรื่อยจนกว่าจะจบ 5555
อิจว่านมาก ทำไมพี่แคนต้องไปตกเป็นของว่าน
ขอยึดคืนให้พี่อาร์มดีกว่า เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ ขอไซด์สตอรี่ด้วยค่ะ 5555

[Coaramach]

พี่อาร์ม(ของเรา) แอบชอบพี่แคนเหรอ...
ทำไมเรารู้สึกถึงพลังงานบางอย่าง
ดิฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยคะ....

[B52]

จะซื่อหรือแบบเป็นคนไม่คิดอะไรมากกว่าหึว่าน ถ้าเป็นคนอื่นนะมีจุดให้สังเกตุและจับจุดอยู่มากมายแล้วก็ได้รู้ไปแล้วว่าแมวดำคือใคร แต่นี้อะไร    เอาเถอะว่านก็คือว่าน  ถ้าไม่ใช่แบบนี้พี่แคนคงไม่หึงไม่หวงขนาดนี้หรอก 

[janamanza]

ขอต่อ   ss2  ได้มั้ยคุณwest  แบบไม่อยากให้จบ อยากอ่านชีวิตหลังจบมหาลัยด้วยมันคงจะเข้มข้นดี  เรื้องนี้เป็นเรื่องที่อ่านแล้วหุบยิ้มไม่ได้เลยทั้งหมั่นไส้ทั้งรักนังน้องว่าน   รักในความว่าน  รักพี่แคน รักพิเศษคือรักพี่อาร์มพี่ไผ่