ตอนที่ 23ควันในห้องครัวลอยโขมงโฉงเฉง เครื่องดูดอากาศทำงานได้ช้าเกินไป พี่แคนเดินนวยนาดจากห้องนั่งเล่นมาเปิดประตูครัวแล้วช่วยเปิดหน้าต่างที่เชื่อมต่อไปนอกระเบียงอีกแรง ผมไอโขลก ยกกระทะลงจากเตาไฟฟ้าชั่วคราว ก็แค่ผัดกะเพราโง่ ๆ ทำไมมันยากเย็นแบบนี้ก็ไม่รู้
“บอกแล้วว่าจะช่วยก็ไม่ให้ช่วย”
เจ้าของห้องบ่นไปตามประสา ยื้อกระทะที่ผมถืออยู่ไปดูก่อนส่ายหน้า ผมมัวแต่คดข้าวใส่จาน หันไปอีกทีก็กุ้งก็ไหม้คากระทะแล้ว
“มันจะเสร็จแล้วนะ”
“กุ้งมันสุกไว แต่นี่ไม่ใช่แค่สุก ไหม้แล้วมึง”
“มันร้อน เอามา ว่านเอาน้ำใส่ก่อน”
“เดี๋ยวได้ระเบิด ไปนั่งนิ่ง ๆ เลยไป”
“แต่ว่า...”
“ช่างมันเถอะน่า เดี๋ยวจัดการเอง” เจ้าของห้องรุนหลังผมให้กลับไปในห้องนั่งเล่น พี่อาร์มกับพี่โจ๊กกำลังเล่น battle ships กันอยู่ ผมหน้าหงิก นั่งลงข้าง ๆ จู่ ๆ สองคนนี้ก็มาเคาะประตูห้อง หอบกล่องเกมมาชวนเล่นด้วยหน้าตาเฉย ผมกับพี่แคนถึงกับเหวอ แต่ก็ยอมให้อาคันตุกะไม่ได้รับเชิญเข้ามานั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในห้องแต่โดยดี
“พ่อครัวหัวป่าก์จะเผาครัวเหรอซะแล้ว”
“อย่าแซวได้ไหมเล่า” ผมล่ะเบื่อพี่โจ๊กจริง ๆ แล้วนี่จะพากันมาทำไมไม่รู้ ตอนแรกพี่แคนบอกอยากอยู่กันสองคนแท้ ๆ เสนอหน้ามาก็ปากหมาใส่เลย ผมทำหน้าอูด เยาะเย้ยแม้รู้ว่าไม่ใช่เรื่องที่น่าจะเยาะเย้ยเท่าไหร่
“สมน้ำหน้า อดกินฝีมือว่านเลย”
“นั่นน่ะสิ” พี่อาร์มยิ้มหวาน วางมือบนหัวผมโยกไปด้วย “แต่แค่ว่านลงครัวพี่ก็ดีใจแล้วนะ”
“ลงไปบึ้มครัวอะนะ มึงอย่าอวยมันให้เวอร์ ไอ้อาร์ม”
“ก็ไม่คิดว่าจะได้กินฝีมือแฟนเพื่อนนี่หว่า มึงก็รู้ไอ้แคนหวงขนาดไหน คนเนี้ย”
“ไอ้นั่นก็เห่อ” พี่โจ๊กเบ้ปาก “ทำอย่างกับไม่เคยมีแฟน”
“ก็เด็กมันน่ารัก”
“เออ กูรู้แล้วว่ามึงให้ผ่าน ไม่เหมือนตอนกัสที่มาแง้ว ๆ ใส่กูว่าอย่างนั้นอย่างนี้”
ผมทำตาลุกวาว เพิ่งรู้ว่าพี่อาร์มไม่ชอบพี่กัส ก็น่าจะสนิทกันในระดับหนึ่งไม่ใช่เหรอ “เหมือนกันที่ไหน ว่านมันใส เป็นแบบนี้ตลอด รายนั้นเข้ามาพูดจาดีกับกูเฉพาะตอนสืบเรื่องไอ้แคนเท่านั้นแหละ”
“แต่มึงก็ยอมเล่า”
“ถ้าแคนไม่รักกัสกูจะไม่บอกอะไรเลย”
“แล้วนึกยังไงบอกเรื่องทุนเยอรมันมันไป ก็รู้นี่ว่าเพื่อนเรามันไม่อยากพูดให้ใครฟัง ต่อ ๆ เอสิบห้า” พี่โจ๊กทายเกมไป ถามไป ผมนั่งปิดปากสนิท เก็บข้อมูล
“ไม่โดน บีสี่ ก็ตอนนั้นอยากให้กัสเลิกยุ่งกับแคนเลยบอกเรื่องว่านไปว่าแคนมันยอมขนาดไหน”
“เชี่ย โดน เอเจ็ด แล้วเป็นไง ได้ผลไหมล่ะ ก็หันไปวอแวที่บ้านไอ้แคนแทน”
“ถอยแล้วมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าพี่ทัพไม่ช่วย กูไม่ช่วยก็ไม่มีทางเข้าหาไอ้แคนแล้วนี่ รายนี้ก็เด็ดขาดจะตายไป เมื่อก่อนยังอ้างเป็นพี่น้องได้ พอคบว่านแล้วสนใจที่ไหน” พี่อาร์มเหลือบมองผมยิ้ม ๆ แล้วเล่นเกมต่อ “บีสาม”
“เชี่ยอาร์ม เรือกูจมอีกลำแล้ว เหลือลำสุดท้ายแล้ว มึงโกงปะเนี่ย”
“โกงอะไรเล่า” พี่อาร์มหัวเราะร่วน แม่งเล่นยังไงวะ นั่งดูมาตั้งนานเล่นไม่เป็น “มึงทายไม่ถูกเอง”
“พวกมึงจะนั่งเล่นกันสองคนแล้วมาเสร่ออะไรที่ห้องกูกันวะ”
เสียงที่สามถามขึ้น พี่แคนดึงหมอนจากบนโซฟามานั่งพื้นด้วยกัน วางหมอนอิงบนหลังผมที่นอนคว่ำดูคนอื่นเล่นเกม ก่อนเอนตัวลงทับ “แล้วนี่นอนดู เล่นกับเขาเป็นหรือไง”
“ไม่เป็นอะ พี่แคนสอนว่านหน่อยดิ”
“ไร้สาระ ว่างนักก็ไปอ่านหนังสือ”
“คนเรามันก็ต้องมีเรื่องบันเทิงในชีวิตบ้างสิ พี่จะให้ว่านอ่านตลอดเวลาได้ไง ให้ว่านผ่อนคลายบ้าง”
พี่แคนหัวเราะ ขยับตัวมาจูบที่กกหูผม เพื่อน ๆ เหลือบตามองกันใหญ่ “พี่แม่ง!”
“อะไร นี่มันห้องกู มึงก็เมียกู จะจูบเมียในห้องไม่ได้หรือไง”
“เพื่อนพี่ยังอยู่นะเว้ย”
“ตัวเสือกทั้งนั้น” ไอ้พี่หงวยยังมารยาททรามเหมือนเดิม หันไปพูดกับเพื่อนด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว “มองหน้ากูกันทำไม รู้สึกว่าเป็นส่วนเกินก็ไสหัวไปซะ”
“กูบอกแล้วว่าคนนี้หลงจริงจัง” พี่อาร์มยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ส่วนอีกคนกลอกตาขึ้นบนพลางถอนหายใจหน่าย “เหมือนไม่ใช่ไอ้แคนที่เคยรู้จัก”
“ไร้สาระ” คนถูกกล่าวถึงบอกปัด ผมรู้สึกได้ว่าพี่แคนเขิน มือไม่ค่อยอยู่นิ่งเท่าไร ลูบไหล่ลูบคอผมไปเรื่อย “แล้วพวกมึงมาเพื่อเล่นเกมกันสองคนแค่นี้น่ะเหรอ”
“ไอ้โจ๊กมันจะมายืมรีพอร์ทงานที่อาจารย์ศศิให้ทำเพิ่มคนละหัวข้อไปลอก”
“คิดบ้างเหอะ”
“คิดแล้ว คิดไม่ออก ลอกมึงง่ายสุด”
“ของไอ้อาร์มล่ะ”
“ได้ไปแล้ว” พี่อาร์มยักไหล่ ตอบเสียงเรียบ ๆ “กูบอกมันเองให้เอาของมึงมาดูเป็นแนวด้วย ลอกไปเหมือนกันโดนอาจารย์ด่าเละพอดี”
“เออ ได้แล้วไสหัวไปไกล ๆ เลย”
“อ้าว ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนเหรอ” ผมหันไปถาม พี่โจ๊กหัวเราะก๊าก
“เด็กมึงแม่งไม่เป็นงานเลยว่ะแคน”
“อะไรวะ”
“ไม่อยู่รบกวนเวลาส่วนตัวหรอกคร้าบ แค่มาแหย่แค่นี้ก็ไปแล้ว น้องว่านอยู่เอาใจพี่แคนเถอะ เดี๋ยวมันไปเรียนต่อแล้วจะห่อเหี่ยวอีกเป็นปี”
“กูจะสั่งให้มันไปหาทุกเดือน แล้วไม่ต้องออกจากห้องนอนกูเลย”
ดวงตาคมเป็นประกายวาวเมื่อพูดถึงเรื่องอย่างว่า พี่อาร์มหัวเราะหึ ยกมือมาตบไหล่ผม “ทำใจนะว่าน คนเงียบ ๆ อย่างแคนน่ะ บทจะหื่นก็หื่นสุดเลยแหละ”
“เออ จำได้ เคยถึงขั้นกัสต้องแคนเซิลงานเพราะลุกไม่ไหว”
“พี่โจ๊กนี่เหี้ย จะพูดถึงแฟนเก่าพี่แคนให้ผมฟังทำไมวะ” ได้ยินชื่อก็หงุดหงิดแล้วเว้ย ตัวจริงอยู่นี่ แซวแค่ผมก็พอปะ
“อ้าวเฮ้ย โดนด่าซะงั้น”
“อย่าคิดว่ามันใส ๆ แล้วจะแกล้งได้ทุกอย่าง กูโดนมาแล้ว นึกจะถามอะไรไอ้ว่านแม่งถามไม่ไว้หน้าหรอก” พี่แคนหัวเราะ กล่าวโทษผมไปด้วย “แล้วยังคิดมากเรื่องกัสอีกเหรอ”
“ไมได้คิด แต่ไม่ได้อยากฟัง ใครจะไปอยากรู้เรื่องแบบนี้”
“ก็จริง” พี่แคนยิ้ม แล้วหันไปพยักเพยิดย้ำเพื่อนอีกที ผมชอบที่พี่แคนจะปกป้องผมไม่ว่ากับใครตลอดเวลา “เข้าใจแล้วนะ อย่าทำเด็กกูอารมณ์เสีย เอาไดรฟ์มาเดี๋ยวเซฟไฟล์ให้”
พี่โจ๊กยกมือไหว้กวน ๆ ก่อนส่งต่อทรัมป์ไดรฟ์ที่ซุกในกระเป๋า เมื่อพี่แคนลุกไปเปิดคอมพิวเตอร์ ผมก็ถูกคว้าคอไปอุดปาก เอามือกดหัวแรง ๆ ใต้รักแร้ไอ้เชี่ยพี่โจ๊กพักใหญ่ พี่อาร์มไม่ช่วยเลย นั่งยิ้มหล่ออย่างเดียว
“นึกภาพตอนพวกมึงห่างกันไม่ออกเลย”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ” ผมว่า มองแผ่นหลังกว้างของคนรักที่จดจ่ออยู่กับหน้าจอ “แต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก”
ผมรู้ และคิดว่าพี่แคนก็รู้ว่าเราจะยังเหมือนเดิมเหมือนกัน
รุ่งสางของวันใหม่เดินทางมาถึง แสงจากผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทไม่ได้เป็นสาเหตุ อุณหภูมิอุ่น ๆ จากแผ่นอกเปลือยของผู้ชายที่กอดผมไว้ก็ไม่ใช่สาเหตุ แต่ว่ากันว่า คนเราเมื่อทำอะไรซ้ำ ๆ ติดกันเกิน 20 วันแล้วร่างกายจะเรียนรู้และปฏิบัติด้วยความเคยชิน ผมตื่นมาอ่านหนังสือในช่วงเช้าตรู่ติดกันหลายวัน นั่นแหละสาเหตุ บิดตัวออกจากคนรักที่หลับสนิทอย่างยากลำบากเพื่อจะปลีกตัวออกมายังห้องนั่งเล่น หนังสือกองพะเนินเทินทึกเพิ่มปริมาณขึ้นทุกวัน คิดมาเสมอว่าก่อนหน้านี้ตัวเองพยายามถึงที่สุดแล้ว มาตอนนี้ถึงได้รู้ว่ายังมีพลังอีกเยอะที่ตัวเองซ่อนอยู่
ครั้งหนึ่งผมเป็นว่านที่ขี้เกียจ กระจอก ไม่เอาไหน เป็นว่านที่เฉื่อยชา ไม่ทุกข์ร้อน ไม่นึกถึงอนาคต แต่มันเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อรู้จักคนที่ชื่อแคนตัส
ผมนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะมีวันที่ตัวเองมานั่งจมกองหนังสือของผู้ชายคนนั้น
โคตรบ้า ยิ่งกว่าการ์ตูนในวอลท์ดิสนีย์ ผมหมุนปากกา นั่งคิดเรื่อยเปื่อย อดอมยิ้มที่มุมปากไม่ได้
ใช่...ว่ากันว่า คนเราเมื่อทำอะไรซ้ำ ๆ ติดกันเกิน 20 วันแล้วร่างกายจะเรียนรู้และปฏิบัติด้วยความเคยชิน
หัวใจก็เป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย ผมเคยชินกับการเก็บพี่แคนมานึกถึง มีซ่อนไว้ตลอดเวลา ทุกจังหวะที่เผลอ ภาพของใครคนนั้นก็โผล่ขึ้นแทรกให้รู้สึกดี ความรักนี่มันดีแบบนี้นี่เอง
“เดี๋ยวนี้ตื่นมาอ่านหนังสือตอนหกโมงเช้าเหรอ”
กลิ่นกาแฟหอม ๆ ลอยออกมาจากห้องครัว ผมนอนแอ้งแม้งบนโซฟา เปิดการ์ตูนดูในช่วงสาย พี่แคนเดินออกมาก่อนเสียง แม้ไม่เรียกชื่อก็รู้ดีว่ากำลังพูดกับใคร “เชี่ยว่านนั่งดี ๆ ซิ จะนั่งด้วย”
“พี่ไปแต่งตัวให้มันเรียบร้อยก่อนเถอะว่ะ มันโป๊”
“ใส่ผ้าเช็ดตัวอยู่เรียกว่าโป๊ตรงไหน โป๊จริงต้องนี่” ไอ้พี่หงวยถลกชายผ้าสีขาวขึ้นอวดน้องชายที่ซ่อนไว้หน้าตาเฉย ผมปาหมอนอิงใส่มัน แต่ไม่โดน คุณชายเอี้ยวตัวไปดื่มกาแฟสบายใจเฉิบ
“รับไม่ได้ว่ะพี่แคน”
“แน่ใจนะว่ามึงควรเป็นคนพูดคำนี้ นี่กูอาบน้ำสองรอบแล้ว มึงยังใส่เสื้อผ้าตัวเดิมตั้งแต่เมื่อวาน รับไม่ได้ เน่า”
“ก็อ่านหนังสือแล้วมันเผลอหลับไปนี่”
“ตื่นก่อนแล้วทำไมไม่ไปจัดการตัวเองล่ะวะ นอนดูการ์ตูนอยู่ได้”
“รอดูแก้วหน้าม้าอยู่”
อาบตอนนี้เกิดมาไม่ทันจะทำยังไง พระปิ่นทองกำลังจะรู้ความจริงด้วย “แล้วเมื่อกี้ถามอะไรนะ”
พี่แคนเอาเท้าเขี่ยขาผมที่นอนเหยียดให้ร่วงลงจากโซฟาแล้วตัวเองนั่งแทน ผมเลยถือโอกาสสลับท่าเปลี่ยนมาหนุนตัก “อย่าทำกาแฟหกใส่ว่านนะเว้ย”
“อยากจะเอาราดหน้าให้” คำพูดคำจาน่ะโหดตลอด จะเอาราดหน้าแล้วลูบแขนผมทำไมวะ “แปรงฟันหรือยัง”
“แปรงแล้ว”
“ไหนลุกมาพิสูจน์หน่อย” คำขอจูบจากสุดที่รักผมคือการดึงคอเสื้อให้ลุกขึ้น พี่แคนเอื้อมไปวางแก้วกาแฟบนโต๊ะกระจก ก่อนใช้มืออีกข้างโอบเอวผมให้กระชับ ขยับเข้าใกล้ ริมฝีปากนุ่มหยุ่นทาบทับลงมา ได้กลิ่นกาแฟลอยมาจากปลายลิ้น ขมนิด ๆ แต่ก็หวาน ผมหลับตาลง ยอมให้อีกฝ่ายดูดดึงเรียวลิ้นและริมฝีปากไปขบแต่โดยดี
“พอแล้ว วันนี้จะกลับบ้านไม่ใช่เหรอ”
“สักรอบก่อนกลับก็ได้”
“พี่แคน มันสายแล้วนะ”
“ยังไม่เคยทำที่โซฟาเลย”
“ใจคอพี่อยากจะทำให้ทั่วห้องเลยหรือไงวะ” ไม่ได้สะดีดสะดิ้งนะ แต่ว่านอกจากห้องนอนก็เคยแค่ในห้องน้ำเท่านั้น ตรงนี้มันออกจะโล่งไปหรือเปล่า ถึงอยู่กันแค่สองคนก็เถอะ แต่ว่า...
“พี่แคน...”
อุทธรณ์ได้เท่านั้น สุดท้ายแผ่นหลังผมก็แนบลงไปบนโซฟา เงาสูงใหญ่ทาบทับ รอยยิ้มของคนเอาแต่ใจผุดขึ้นที่มุมปาก ไหนบอกว่าไม่ชอบจูบคนเหงื่อเค็ม ๆ ไม่รู้ ผมไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เย็นวาน แต่กลับถูกไล่ชิมไปทุกสัดส่วนของร่างกายอย่างไม่นึกรังเกียจอย่างปากว่าเลยแม้แต่นิดเดียว
พี่แคน...
ผมรักพี่จัง
กว่าจะถึงบ้านได้ก็บ่ายโมงกว่า ผมสัญญากับพี่ทัพไว้แล้วว่าจะพาพี่แคนกลับมาทุกเสาร์อาทิตย์ สัปดาห์ก่อนหน้านี้ลากมาได้ด้วยแค่ครึ่งวันพี่แคนก็หงุดเงี้ยวดึงผมกลับคอนโดไปเสียก่อน วันนี้อารมณ์ดีครับ เดินผิวปากลงจากรถมาอุ้มแมวดำขนฟูฟ่องเข้าบ้านหน้าบาน
“อ๊ะ มาแล้ว” พี่ทัพร้องขึ้น วิ่งจากห้องนั่งเล่นออกมา กวาดตามองรอบเดียวเห็นกระดุมเสื้อติดผิด ผมเผ้าไม่ถึงกับยุ่งเหยิงแต่ก็ดูไม่เป็นทรงปกติ ผมไม่กล้าถาม อาพรตเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตามมา หน้าตึง แต่เสื้อยับพอกัน
“นึกว่าจะไม่มา”
“ก็ว่าจะไม่มาอยู่หรอกครับ” พี่แคนพูดเสียงเรียบ เห็นเหมือนที่ผมเห็น “พ่อแกล้งอะไรพี่ทัพอีก”
“เปล่าเลย” พี่เลี้ยงก็ร้อนตัวเกินไปครับ ร้อนแค่ไหนสังเกตได้จากแก้มแดง ๆ “แคนตัสมาร้อน ๆ พี่เอาผลไม้มาให้ดีกว่า ปอกทิ้งไว้ตั้งแต่สาย ๆ แช่ตู้เย็นไว้ กำลังน่ากินเชียว”
“ให้มันเดินไปหยิบเองก็ได้น่า”
“เอ๊ะ พี่พรต ลูกมาก็ดูแลลูกบ้างสิ” คนใหญ่ที่สุดในบ้านเถียงเสียงขรม ที่จริงพี่ทัพก็ออกสาวนิด ๆ นะผมว่า “ว่านไปนั่งรอเลย เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“ผมไปช่วยดีกว่า”
“ไม่ต้อง ๆ มากันเหนื่อย ๆ จะให้ทำงานได้ยังไง แคนพาน้องไปนั่งพักครับ เดี๋ยวพี่ตามไป”
“ก็ตามใจมันเสียแบบนี้” อาพรตยังดูหงุดหงิดไม่หาย ผมว่าพี่ทัพก็เป็นปกตินะ แต่คนพูดนี่แหละทำท่าจะพาลใส่ลูกชาย พี่แคนเองก็เริ่มหน้าตึงเหมือนกัน โอเค ผมเข้าใจแล้ว ที่พี่แคนรู้สึกว่าพ่อไม่รักก็เพราะแบบนี้ พี่ทัพดูแลพี่แคนดีจนมีคนแถวนี้น้อยอกน้อยใจจนมาลงกับลูก
“ถ้าพี่พรตอารมณ์ไม่ดี ผมว่าไปทำงานต่อเถอะครับ อย่าเกเรใส่ลูก” คู่สนทนายังไม่ทันพูดอะไรพี่ทัพก็เอ่ยดักคอไว้ก่อน “ไม่ต้องเถียงเลย พอลูกไม่อยู่พี่ก็บ่นถึง แต่พอกลับมาก็ทำนิสัยแบบนี้ใส่ทุกที แคนตัสถึงไม่อยากอยู่บ้านไง”
ลูกชายคนเดียวยักยิ้มมุมปากราวกับได้ชัยชนะ อาพรตถอนหายใจ ทำหน้าขรึมเดินเลี่ยงไปอีกทาง ตัวโคลนนิ่งอายุน้อยกว่าไหวไหล่ เกาคางแมวดำที่อุ้มอยู่ในมืออย่างเป็นต่อ
“ไม่ไหวเลย แคนอย่าไปโกรธพ่อนะ วัยทอง”
“ก็เห็นเป็นแบบนี้ตั้งแต่ผมเด็ก ๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องชินได้แล้วใช่ไหมล่ะ อย่าโกรธพ่อนะ” ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าเป็นสะใภ้บ้านนี้ต้องมีความอดทนและฉลาดเฉลียวมากแค่ไหน ถามว่าถ้าผมเป็นพี่ทัพจะแก้สถานการณ์ยังไง เจอหมีให้แกล้งตาย เจอผู้ชายตีกันให้แกล้งบ้าครับ ใครจะไปคิดทันวะ
“ผมพาว่านเอาของไปเก็บบนห้องก่อนนะ”
“ครับ แล้วลงมากินแตงโมเย็น ๆ นะ เดี๋ยวพี่วางไว้ให้ในห้องนั่งเล่น”
พี่แคนพยักหน้า โอบบ่าผมตลอดทางเดินจากหน้าประตูไปถึงห้องนอน ห้องยังสะอาดเหมือนเดิม มีพี่ทัพเป็นพี่เลี้ยงนี่ดีจริง ๆ เสื้อผ้าผมที่เอามาทิ้งไว้ถูกซักใหม่จนหอม ซ่อนตัวอยู่ในตู้อย่างเป็นระเบียบ จอยเกมที่เล่นทิ้งไว้ถูกพันเก็บเข้ากล่อง ผมกระโจนลงบนเตียงด้วยความเคยชิน ผ้าม่านสองชั้น ชั้นทึบสำหรับกรองแสงรูดชิดกำแพงทั้งสองฝั่ง เหลือเพียงม่านสีขาวโปร่งแสงที่ยินดีให้แสงแดดในช่วงบ่ายสาดเข้ามาพร้อมสายลมที่โชยแผ่ว
“บ้านพี่ต้นไม้เยอะเนอะ เหมือนบ้านสวนเลย ทั้ง ๆ ที่อยู่ในกรุงเทพแท้ ๆ”
“พ่อกูชอบปลูกต้นไม้” เขาว่า โอบกอดผมจากด้านหลัง “เรียนจบแล้วพี่ทัพคงไม่ยอมให้แยกออกไปอยู่กันสองคน”
“ครับ?”
“ถึงเวลานั้นย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันนะ”
ผมไม่ได้ตอบ ฟังเสียงหัวใจของพี่แคนที่แนบกับแผ่นหลัง เราพูดถึงอนาคตเหมือนเรื่องที่เลื่อนลอย ไม่เป็นจริง แต่กลับเชื่อว่ามันจะเป็นแบบนั้น ไม่รู้ว่าถ้าคนที่พูดประโยคนี้กับผมเป็นคนอื่นจะรู้สึกศรัทธามากเท่านี้ไหม แต่พอเป็นพี่แคนทุกอย่างดูน่าเชื่อไปเสียหมด
“นั่นคือชิงช้าที่พี่ทัพเคยเล่าให้ฟังว่าอยู่หลังบ้านเหรอ”
กิ่งใบก้ามปูแผ่สยาย ผมมองจากบนนี้ ลอดผ่านช่องโหว่ของใบไม้ มีใครบางคนนั่งอ่านหนังสืออยู่ อาพรตนั่นเอง “ดูดี ๆ เดี๋ยวพี่ทัพก็ตามมา”
ไม่นานหลังจากว่า ชายหนุ่มผมยาวประบ่า รูปร่างผอมบางก็เดินเข้าไปหา เขาแตะที่บ่า เรียกคนอยู่ก่อนให้หันหลังกลับ ชิงช้าตัวนั้นทำจากแผ่นไม้กว้าง ผูกด้วยเชือกหนา แข็งแรง เมื่ออาพรตขยับไปชิดฝั่งหนึ่งก็เหลือพื้นที่ให้คนมาใหม่นั่งได้สบาย ๆ
พี่แคนดึงผมออกมาจากขอบหน้าต่าง ปิดผ้าม่านสีทึบ เป็นเหตุให้ผมต้องหาที่อยู่ใหม่ เกมกดถูกรื้อออกมาอีกครั้ง เจ้าของห้องส่ายหัวระอาแต่ยอมนั่งเล่นด้วยกัน
“ถ้าแพ้ห้ามงอแงอีกนะ” พูดถึงคราวก่อน เล่นวินนิ่งแล้วพี่แคนถล่มผมเสียยับ เจ็ด-ศูนย์ แค่ยิงเข้าลูกเดียวก็ชนะแล้วแท้ ๆ ใจคอจะไม่ปรานีกันเลยสักนิด จะไม่ให้โวยวายได้ยังไง
“พี่ก็หัดแพ้บ้างสิวะ”
เขาหัวเราะในลำคอ ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ แน่นอน คนอย่างแคนตัสชอบสร้างเงื่อนไขให้เสมอ ๆ “จูบก่อน แล้วจะออมมือให้”
พูดแบบนี้จะหยามกันมากไปแล้ว ผมนั่งหน้าตึง พกความมั่นใจมาเต็มร้อย
“เหอะ รอบก่อนผมลองดูเชิงพี่ก่อนหรอก คราวนี้ไม่แพ้แล้ว”
“ใครแพ้ต้องทำตามใจอีกคนหนึ่งวัน โอเคไหม”
“ผมให้พี่เรียกแทนตัวเองว่าน้องแคนตัสทั้งวันแน่”
“นี่คิดเผื่อไว้เลยเรอะ” เสียงนั้นยังคงหยามหยัน กวนประสาท เกมเริ่มแล้ว ผมตั้งหน้าตั้งตากับจอโทรทัศน์ที่ถูกต่อกับเครื่องเล่นอย่างใจจดใจจ่อ
“ข้อแรกกูจะให้มึงโกนหนวดซะ ไอ้ว่าน เห็นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว รำคาญลูกตา”
“อะไร ทีพี่ยังไว้หนวดไว้เคราได้เลย เคยบอกไปแล้วว่าตอนจูบแล้วมันเจ็บ”
“ของกูเป็นแค่ตอเล็ก ๆ ที่โกนไม่ทัน ไม่ได้ตั้งใจจะไว้หนวดกวนประสาทใครเหมือนมึง”
เฮ้ยแม่ง จับได้ด้วยว่ะว่าผมตั้งใจไม่โกนหนวดมาสามวันแล้วครับ
“หนวดอาแปะของมึงมันตลก ไม่มีใครบอกหรือไง ไม่ได้เท่เลย”
ผมมองค้อนคนพูด หนวดอาแปะก็หนวดปะวะ เชี่ยแม่ง พี่แคนใช้จังหวะนี้ยิงผมอะ “ขี้โกง!”
“อยู่ในสนามใครให้เหม่อครับน้อง”
“ก็พี่กวนตีนว่านอะ” วางจอยทิ้งแม่ง โดดผลุงขึ้นเตียงเอาหมอนข้างมากอด หันหลังให้พี่แคน ที่คลานตามขึ้นมาด้วย
“เฮ้ย อะไร แค่นี้งอน ใจมดเหรอมึง”
“พี่โกงว่านอะ”
เสียงหัวเราะตามมาอย่างคนไม่รู้สึกผิด พี่แคนกอดผมจากด้านหลัง หอมแก้มหนึ่งครั้งแล้วใช้คางกดกลางหัว “อยากง้อนะ แต่ง้อไม่เป็นว่ะ เรื่องขี้ปะติ๋วเดียว”
ที่จริงก็ไม่ได้งอนหรอก แค่เสียประตูแรกไวไปหน่อยต้องล้มกระดาน ผมทำหน้ามุ่ยซุกอยู่ที่หมอนข้าง ขณะที่มือใหญ่ลูบไปมาบนสะโพก “ว่านลุกไปโกนหนวดไป กูเกลียดหนวดมึงมาก”
“อยากให้โกนเหรอ”
“อืม ชอบตอนหน้าใส ๆ มากกว่า”
“โกนให้ว่านหน่อยดิ”
“เป็นง่อยหรือไง”
“เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากง้ออยู่เลย นี่ไง ว่านเสนอวิธีให้พี่แคนง้อแล้วนะ ง้อดิ ยืมมีดโกนหนวดด้วย”
คนกอดอยู่ข้างหลังยังคงหัวเราะขณะที่ลุกเข้าห้องน้ำไป สักพักก็กลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก มีดโกน และโฟมสำหรับโกนหนวด
“เอาหัวห้อยลงมาจากเตียง เดี๋ยวเลอะเทอะ”
ผมคลานหมุนตัวจนได้ท่าที่เหมาะ นอนหงายกอดอกอยู่บนเบาะกว้าง ทิ้งหัวส่วนที่เลยขอบเตียงลง มองหน้าพี่แคนในท่ากลับหัวก่อนจะถูกเสื้อยืดตัวโคร่งมาบดบังภาพทั้งหมด พี่แคนจูบผมที่ปลายคาง ไล่มาถึงริมฝีปาก ขบเบา ๆ และค่อยปล่อยออกเมื่อตัวเองพอใจ
“จูบจนปากจะเปื่อยแล้ว”
“ให้มันเปื่อยไป”
“พี่แคนเลิกจูบแล้วโกนหนวดให้ว่านเถอะน่า”
“เดี๋ยวนี้สั่งกูเหรอ”
“เปล่า แค่ขอ” ผมยิ้มตาปิดให้คู่สนทนา พี่แคนกัดปากล่าง ดึงจนยื่นออกไปอีกครั้งก่อนจะวางผ้าขนหนูหมาดน้ำลงบนใบหน้าเพื่อทำความสะอาดเป็นอย่างแรก ฟองนุ่ม ๆ ของโฟมสัมผัสผะแผ่ว ผมมองพี่แคนที่บรรจงโกนหนวดให้ด้วยความตั้งใจ เหมือนเวลาทุกอย่างหยุดหมุน เหลือแค่ผมกับเขาในห้องเล็ก ๆ ความสุขฟูฟ่องเหมือนฟองสบู่ ผมหลับตาลง กว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อแขนใหญ่ช้อนทั้งตัวลงไปนอนบนเตียงในท่าที่ถนัดกว่าเดิม โกนหนวดเสร็จเมื่อไรไม่รู้ แต่เจ้าของบาร์เบอร์ล้มตัวลงข้าง ๆ กันแล้ว
“สบายไปนะมึงน่ะ”
ถึงแม้เป็นคำค่อนขอดแต่ผมกลับสัมผัสได้ถึงความรัก ทั้งตัวถูกดึงเข้าอ้อมแขน ก่อนจะผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้นอีกรอบ
TBC
มาก่อนวันพุธ วันนี้ไม่ค่อยสบายเดี๋ยวหนีไปนอน กิกิ
ช่วงนี้ข่วงปล่อยนังว่านได้ใจค่ะ ตอนจบเราจะทำการพรากผัวพรากเมีย #สปอยล์
นี่คือตัวอย่างหนวดอาแปะของนังว่านที่มั่นใจว่าเท่นักหนา
ไม่ต้องห่วงค่ะพี่แคนจัดการให้แล้ว
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนต์ อ่านไปยิ้มไปทุกอันเลย เจอกันใหม่พุธหน้านะคะ #candynovel
หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59) (อ่าน 966526 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก