หัวข้อ: ♡CANDY♡ ตอนพิเศษ ความฝัน ความรัก ความลับ P103 (16/3/59)

[Nattiz]

จบแล้วอ้ะ ง้อออ อยากเห็นว่านตอนรู้ว่ากวินเป็นใครจังเลย ๕๕๕๕๕๕๕๕

[sunipum]

น่ารักกกอ่ะ  ขอบคุณนะค่ะ ^^

[Jadd]

 

[SiHong]

คือนางไม่รู้หรอว่าผัวตัวเองชื่ออะไร หรือยังไงอีว่าน 5555

[boworange]

  ขอบคุณคะ ชอบว่านอ่ะ 

[สุนิสา]

 

[sawapalm]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกก ตอนจบนี่น้ำตาซึมเลยยยย แต่ก็ตลกว่านอ่า ฮ่าๆๆๆ

[absolutepoison]

อ่านรวดเดียวจบ ทนความซื่อ ไม่เอะใจอะไรเลยของน้องว่านไม่ได้
จนต้องล็อคอินมาเม้น น้องคงคิดถึงพี่แคนมากๆ แน่ๆ เลยเนอะ

[uzosou]

อ่านรวดเดียวอ่านทั้งวัน อ่านแล้วก็ลงไปกรี๊ดดดดดดดดดดด

นังหนูว่านนนนนนนนนนนนน คือแบบนังน่ารัก นังซื่อบื้อ แต่มีแต่หนุ่มหล่อมาติด อิจจจจจจจจจจจ

และนางก็ได้เทพไป ฮือออออออออออ

ชอบเวลาพี่แคนพูดเพราะมาก เข้าใจว่าทำไมหนูว่านใจสั่น เจ๊ก็ใจสั่นค่ะ 55555

ชอบความรักที่พี่แคนมีให้น้องนะ มันทั้งรักทั้งห่วง ไอ้ขี้หึงนี่ชอบมาก โครตแบบอิจจจจจจ

แต่ถ้าไม่ใช่ว่านหึงกันขนาดนี้คงแย่ ใครมันจะบ้าโดดเกาะรถ ขำ แต่เอ็นดูนางเบอร์แรงมาก ฮือออออ

พี่อาร์มก็แบบเทพบุตรไม่มีหลุดมาด รักค่ะ ไม่มีแฟน *จีบ

รออ่านตอนพิเศษนะคะ นังหนูว่านหม้ายขันหมาก พี่เขากลับมาจะเปลี่ยนแปลงตัวเองขนาดไหน กรี๊ดๆ

[EverGreen™]

นังน้องว่านนนน
แกไม่เคยสงสัยว่าผ.แกชื่ออะไรบ้างหรอวะ 

[N-T]

 - 

[parkii]

เริ่มอ่านแล้วติดอ่ะ เลยตามอ่านจนจบ
ว่านน่ารัก แม้ตอนจบก้อยังซื่อ รอบทส่งท้ายต่อไป

[สุนิสา]

 

[kyoya11]

รอตอนพิเศษ อ่านแล้วแบบ พี่แคนน่ารักจริงๆ

[เจ้าหญิงในเงามืด]

ไม่อยากให้จบเลยยยยย แบบรู้สึกยังฟินไม่สุด รักแคนตัสสสสสส ว่านเป็นบุคคลที่ถ้ามีในชีวิตจริงนี่เก็บเข้ากรุเป็นของหายากได้เลย คิดดูจะมีใครโง่ได้ขนาดเน้ ฮ่าๆๆๆ แต่ชอบมากอ่าาาา ชอบเรื่องนี้จริงๆ อ่านวันเดียวต้นจนจบเลย งืออออ ขอตอนพิเศษอีกสักยี่สิบตอนนะค่ะฮ่าๆๆๆ (เปิดเรื่องใหม่ได้เลย)

[beerby-witch]

ฮือออออออ เหงาแทนน้องว่าน 

[Tatangth]

บ่นถึงหลัวกับหลัว อิว่าน 555555555

[up2goo]

ยอมใจพี่แคนอ่ะ
เก่งมากกกกก รับมือกับนังซึนว่านได้ดีเยี่ยม 555

นี่จำแนกไม่ถูกเลยอย่างว่านนี่ต้องอยู่ในประเภทไหน
ซึน บื้อ ไม่ทันคน คิดน้อย ไม่คิดเยอะ หรืออะไรยังไง?!?
แต่นางก็น่ารักในแบบของนางอ่ะ 5555+

[Silver Fish]

นี่คือสิ่งที่ตามหามานาน คบแบบผู้ชาย มีอะไรคุยกันตรงๆ มีเหตุผล ต่างคนต่างถอยคนละก้าวคือดีงาม สนุกมากค่ะ

[Ningg.Destiny]

นังว่านนนนน จะมีโอกาสรู้มั้ยว่าทวิตนั้นคือพี่แคน 5555
ยิ่งมีความรักนางไม่เคยสังเกตเลยว่ารูปดิสก็แมวพี่แคน
ชื่อในทวิตก็ชื่อจริงพี่แคน นี่ใช้ชีวิตมายังไงเนี่ย ถถถ
รอบทส่งท้ายที่ทั้งสองคนกลับมาเจอกันนะ

[bellvee]

ฮึกแรงมาก อ่านจบแล้วหุบยิ้มไม่ได้ เขินนอะไีรเบอร์นี้  >\\\\<
"พี่ก็คิดถึงว่านเหมือนกัน" แอร่กกก นังว่านยิ้มขำ แต่คนอ่านลงไปกลิ้งกับเตียง
แม่คะ ทำไมพี่แคนเค้าดีแบบนี้คะ  อยากขอยืมคำนังว่านมาใช้ บอกเค้าไปว่าชั้นชอบเค้า
ฮืออออออ น่ารักมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับงานเขียนดีๆแบบนี้นะคะ จะรอตอนส่งท้ายค่าาาา

[-west-]

บทส่งท้าย





ว่ากันว่า นาฬิกาต่อให้แพงแสนแพง หรือถูกแสนถูก ก็เดินตรงเวลาเหมือนกัน
ว่ากันว่า ไม่ว่าสุขแสนสุข หรือทุกข์แสนทุกข์ วันหนึ่ง ก็มีเพียง 24 ชั่วโมงเช่นกัน


สองขาวิ่งลงจากรถเก๋งคันใหม่ของพี่ไผ่หลังจากจอดสนิทที่ลานจอดในสนามบิน ผมวิ่งนำมา กว่าจะฝ่าฟันอุปสรรครถติด ฝนตกในวันศุกร์สิ้นเดือนได้ก็ไม่แน่ใจว่าทันเวลาหรือไม่ ผมโทรหาพี่ทัพ ไม่รับสาย ติดต่อพี่แคนไม่ได้ กว่าจะรอพี่ไผ่มารับจากม.ก็ปาไปเกือบหกโมง เมื่อถึงสนามบิน สองขาหยุดอยู่หน้าบอร์ดแสดงไฟลท์เครื่องบินต่าง ๆ แล้วยืนหอบ พี่ไผ่ตามมา เมื่อเห็นว่าเครื่องลงไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วก็ใจคอไม่ดี


“น้องว่าน เรามาไม่ทันแน่เลยอะ”

“เอาไง”

“นั่นดิ” ผมทรุดตัวลงนั่ง นัดกับพี่ทัพไว้ล่วงหน้าแท้ ๆ แต่กลับมาช้าเสียได้ พี่ไผ่บึ่งตรงจากชลบุรีเพื่อมารับ ผมไม่โทษเขาเลย พี่ชายผมเองก็พยายามที่สุดแล้ว ถึงแม้ในทีแรกบอกว่าจะมาเองแต่พี่ไผ่ก็ไม่ยอม ผมรับรู้ได้ถึงความกังวล อาจเป็นเพราะช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมานี้พี่แคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ไม่ใช่หมดรัก ผมเชื่อแบบนั้น แต่คงยุ่งกับวิทยานิพนธ์จนไม่เป็นอันทำอะไรเสียมากกว่า


“ไปส่งมันที่บ้านไหม”

“โห รถติดขนาดนี้” ผมลองโทรหาพี่ทัพอีกครั้ง ยังคงไม่รับสาย สุดท้ายก็ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิกลางลานหินอ่อนของสนามบิน “เฮ้ออออ”

“ขอโทษทีว่ะน้องว่าน พี่ไผ่ผิดเอง พามึงมาเลท”

“ไม่เป็นไร น้องว่านกำลังคิดว่าจะเอาไงต่อ พี่ไผ่ไปนอนที่คอนโดก่อนไหม”

“เดี๋ยวพี่ไผ่ไปส่งมึงดีกว่า ของอยู่ที่โรงแรม โอ๊ย รู้งี้ไม่น่าแวะก่อนเลย”

“ไม่เป็นไรน่า มันเป็นทางผ่าน” ผมเข้าใจ ตบบ่าพี่ชายปุ ๆ “ไปหาอะไรกินแล้วพี่ไผ่ไปส่งน้องว่านที่คอนโดแล้วกัน พรุ่งนี้ค่อยโทรหาพี่แคนอีกที”

“ให้กูไปส่งมึงที่บ้านมันก็ได้นะเว้ย”

“ไม่เป็นไร” ผมแย้งอีกครั้ง “มันดึกแล้ว ว่านไม่อยากกวนเขา พี่แคนน่าจะเหนื่อย”

“แล้วมึงอยู่คอนโดคนเดียวได้นะคืนนี้”

“อื้ม” ผมพยักหน้าเพิ่มความมั่นใจให้พี่ชาย “อยู่คนเดียวมาตั้งสองปีแล้ว จะเป็นอะไรกับคืนนี้คืนเดียววะ พี่ไผ่ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”

พี่ไผ่ลังเลเล็กน้อย แต่เมื่อผมย้ำอีกครั้งเขาก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี






เอาเข้าจริงแล้ว ผมก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองโอเคอย่างที่ปากพูดหรือเปล่า

ส่งยิ้ม โบกมือให้พี่ไผ่ที่ถอยรถฝ่าฝนคืนวันศุกร์ออกไปอย่างโดดเดี่ยวใต้ตึกสูง ตอนนี้ผมอยู่ปีสี่ เพิ่งสอบตัวสุดท้ายเสร็จเมื่อช่วงสายของวัน แน่ใจว่าเรียนจบตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่แคนทุกประการ แต่ในใจกลับวูบโหวง รู้สึกประหลาด
สองปีที่ผ่านมา จะบอกว่าเร็วก็เร็ว ช้าก็ช้า

เวลาหมุนผ่านไป ลบเลือนความทรงจำบางอย่าง แต่ความรู้สึกยังแน่ชัด
ผมรักพี่แคนยังไง ก็ยังรักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

ตัวเลขของลิฟต์ที่แสดงเป็นไฟสีส้มเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ ผมจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนอยู่ที่นี่กับพี่แคนรู้สึกยังไง เวลาพี่แคนกอดหัวใจเต้นแรงขนาดไหน เราห่างกันเรื่อย ๆ ตามหน้าที่การงาน ตามภาระที่มี โดยเฉพาะช่วงหลังมานี้ที่ต่างสาหัสสากันทั้งคู่ พี่ไผ่กังวลว่าทางนั้นจะเปลี่ยนไป สำหรับผมแล้วแม้ลึก ๆ กังวลบ้างแต่ก็เชื่อว่าไม่ใช่ พี่แคนไม่มีทางลืมความรู้สึกที่มีให้กับผม
การพลัดกันในวันนี้เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความผิดหวังที่เกิดขึ้นจากตัวเอง พี่แคนไม่ผิดที่ไม่ได้รอ ผมต่างหากที่ไปช้า พี่ทัพกับอาพรตคงรับลูกชายคนเดียวของบ้านกลับไปตามกำหนดการเดิม

กระนั้นก็ปฏิเสธกับตัวเองไม่ได้ว่ารู้สึกเสียใจจริง ๆที่ไม่ใช่คนแรกที่พี่แคนเจอเมื่อสองเท้ากลับมาเหยียบแผ่นดินไทยดั่งใจต้องการ


ประตูคอนโดถูกเปิดออก ไม่มีแรงจะเปิดไฟหรือทำอะไรทั้งสิ้น ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวเดิมด้วยความเคยชิน ห้องนี้ผมเคยอยู่กับพี่แคน เคยมีความทรงจำมากมายอยู่ร่วมกัน แต่วันนี้กลับรู้สึกสับสน กังวล ที่ผ่านมาแม้จะห่างกันแค่ไหนก็ไม่เคยกลัวเท่าตอนนี้
อาจเป็นเพราะผมเชื่อว่า ไม่ว่านานแค่ไหน พี่แคนจะรอจนกว่าผมจะไป
แต่ไม่ใช่

เราไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะทำอะไรตามใจอยากได้เหมือนเคย พี่แคนไม่ใช่คนพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าอาพรตสั่งให้กลับ ก็ต้องกลับ ผมช้าเป็นชั่วโมง พยายามติดต่อใครก็ไม่ได้สักคน ทางฝั่งนั้นก็ไม่โทรมา ภาวนาให้เครื่องดีเลย์ทำให้การสื่อสารเรามีปัญหา แต่ก็เปล่า ทุกอย่างปกติดี

ทำไมพี่แคนไม่โทรหาว่านวะแม่ง...


“เข้าห้องมาทำไมไม่เปิดไฟ”

เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นก่อนสัมผัสอุ่นจะแนบจากด้านหลัง ผมสะดุ้งตัวทั้ง ๆ ที่จำกลิ่นนี้ได้ กลิ่นของเจ้าของห้องเดิม ผมจำเสียงพี่แคนได้ รสสัมผัสจากกายสู่กายที่คิดว่าลืมเลือนชัดเจนขึ้นอีกครั้ง สองแขนดึงรั้งให้แผ่นหลังชิดแผ่นอก หัวใจของพี่แคนเต้นดัง และที่ดังกว่าคือของผม ยกหลังมือขึ้นมากัด คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้วกลับร้องโยเยเหมือนคนบ้า


“พี่แคน...ว่าน....ว่านขอโทษ”

“มึงมาช้า”

“ว่านขอโทษจริง ๆ”

“นึกว่าหนีไปกับหนุ่มที่ไหนเสียอีก” เสียงนั้นกระเซ้า คลายกังวล เสียงถอนหายใจดังขึ้น ก่อนริมฝีปากจะบรรจงจูบที่ขมับ “ช่วงหลัง ๆ นี่ยิ่งไม่มีเวลาคุยด้วยอยู่”

“ว่านรู้”

“เหมือนเดิมใช่ไหม”

ผมพลิกตัวหันหลัง ท่ามกลางความมืด แสงของความรักกลับสว่างโร่กลางใจ พยักหน้าลง กอดอีกฝ่ายไว้ให้สาสมกับความคิดถึง แนบแน่นกว่ากันและกัน ไม่มีคำบรรยายที่หลุดออกมา ผมซุกหน้าลงกับบ่า พี่แคนก็ทำเช่นเดียวกัน


“คิดถึง”

เขาพูดแบบมีเสียง แผ่วเบา บรรจงกระซิบให้ชัดเจนข้างหู


“ว่านก็คิดถึงพี่ ว่านเรียนจบตามสัญญาแล้วนะเว้ยพี่แคน ไม่ได้เกียรตินิยมนะ แต่เกือบถึงสามแหนะ กว่าจะดึงขึ้นมาได้เหนื่อยมากเลย ตอนนี้ไอ้โต๋เรียกว่านวานเนิร์ดแล้วอะ ว่านสายตาสั้นกว่าเดิมด้วย เมื่อเดือนก่อนเพิ่งไปตัดแว่นมาใหม่ ว่านมีเรื่องจะเล่าให้พี่แคนฟังเยอะแยะเลย ธีสิสว่านทำคนเดียว อาจารย์ให้เอด้วยนะ พี่แคน...”

“ค่อย ๆ พูดก็ได้” คนในอ้อมกอดกล่าวกลั้วหัวเราะด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ เหมือนเคย “กลับมาอยู่ด้วยแล้ว ค่อย ๆ เล่าทีละเรื่อง สติแตกเหรอมึง”

“คงงั้น” ผมใช้เสื้อเชิ้ตของเขาซับน้ำตา สารภาพอย่างสิ้นท่าตามนิสัยว่านว่านแบบเดิม “ดีใจไปหน่อย”

ริมฝีปากหยุ่นแนบปิดลงมา รสจูบที่ห่างหาย ช่องโหว่ที่เว้าแหว่งกลับมาเติมเต็ม รู้สึกอิ่มเอมในใจยิ่งกว่าครั้งไหน พี่แคนมองตาผม เมื่อปรับแสงในม่านหมอกแห่งความมืดได้ก็เห็นดวงตาคู่นั้นพราวระยับ นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยข้างแก้ม เสียงทุ้มพูดอ่อนโยนเมื่อแนบหน้าผากลงบนหน้าผากของผมผะแผ่ว


“ดีใจเหมือนกัน”

“กลับมาอยู่ด้วยกันแล้วเนอะ”

เขาพยักหน้า จับมือสอดประสาน

“ครับ พี่กลับมาอยู่กับว่านตามสัญญาแล้วไง ไหน ขอกอดอีกทีซิ”

“กอดเท่าไรก็ไม่หายคิดถึงอะ ว่านคิดถึง คิดถึง คิดถึง คิดถึง”

“ไอ้เด็กตอแหล”

เขาหัวเราะ ขณะที่ผมร้องไห้ออกมาดื้อ ๆ

“อะไร ว่าแค่นี้ทำเป็นโยเย”

“ก็คิดถึงจริง ๆ นี่”

พี่แคนผละไปเปิดไฟ เราเห็นหน้ากันชัด ผมเอามือจับแก้ม มองให้แน่ผ่านม่านน้ำตาว่าไม่ได้ตาฝาด สองปีเต็มที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เกือบครึ่งปีที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ได้กลิ่นลมหายใจของกันและกันแบบนี้ มาถึงนาทีนี้ความรู้สึกทุกอย่างเอ่อล้น ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ว่ากำลังคิดหรือรู้สึกอย่างไร มันท่วมหัวใจไปหมด


“พี่แคนคิดถึงว่านไหม”

“ไม่รู้”

ผมยืดคอไปจูบเขา ถามซ้ำ ๆ เดิม อยากได้คำตอบ “คิดถึงว่านหรือเปล่า คิดถึงมากไหม คิดถึงแค่ไหน”

คนตาคมกรอกตาไปมา อมยิ้มติดอยู่ที่มุมปาก บางประโยคที่ครั้งหนึ่งผมเคยพูด เนิ่นนานมาแล้วแต่อีกฝ่ายกลับจำแม่น เมื่อเอ่ยขึ้นมาภาพวันนั้นที่เรายังเยาว์วัยก็กลับขึ้นมาอีกครั้ง





“ก็คิดไม่ออกนี่ ขอจูบอีกทีได้ปะล่ะ”






Fin.


แค่นี้แหละค่ะ บทส่งท้าย
ฮอลลล
คือที่ไม่ลงต่อกันเพราะอยากให้มีช่องว่างซักกะติ๊ดช่วงที่พี่แคนกับว่านห่างกัน แล้วค่อยแปะตอนบินกลับมาแล้วทีหลัง อิอิ อย่าว่าเลาาา า   เลาขอโทดดดด /วิบัติเพื่อความเกรียน
แต่เดี๋ยวก่อน ยังค่ะ เรายังไม่กล่าวลาในตอนนี้
เรื่องนี้ตีพิมพ์กับสนพ.เอเวอร์วาย ในเล่มมี7ตอนพิเศษ เดี๋ยวเอามาลงให้อ่านออนไลน์กันอีกตอน เป็นช่วงที่พี่แคนอยู่เยอรมันค่ะ
ใครรอให้ว่านโป๊ะแตกเรื่องทวิต ไม่มีค่ะ พี่แคนจะนิ่งๆเนียนๆต่อไป เอาไว้สืบชู้อิว่าน (ทำไมเริ่มเรียกนายเอกโหดร้ายขึ้น)
ขอบคุณทุกคอมเมนต์นะคะ ดีใจที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนนี้
เจอกันพุธหน้าค่ะ

[harumi]

 

[Walitya]

  ยังไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านต่อเรื่อยๆ งื้อออ

[route rover]

ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวน่ารักๆ ให้อ่านนะคะ

[M.J.]

โอ๊ยยยยย อิจฉานังว่านมากค่าาาาาา

[jungjiyoo]

อิหน่องว่านนนนน อิน่าหมั่นสั้ยยยยย!
เป็นนางเอกเรื่องแรกที่น่าหมั่นไส้เบอร์นี้
อยากให้นางโดนพี่แคนจับขยำๆๆมาก
>\\\\\<

[MaRiTt_TCL]

น่ารักกกก โอ๊ยพี่แคน เนียนๆเลยโนะ ขอจูบอีกทีได้ปะละ  อิจฉาว่านแรง

[shijino]

จบแล้วววว ขอบคุณค่ะ ชอบมากเลย เราจะรอหนังสือ 

[Aimiya]

ว่านวานเนิร์ดดดดดด น่ารักง่าาาาา โหง่วววววววววว อยากลงไปกลิ้งกรี๊ดตายไปเลยยยยย จบแล้วเราแอบเศร้าาาา เราอยากตามความว่านและความแคนต่อไป เราอิจนังว่านนนนนพร้อมๆกับที่เอ็นดูนางมากกกกก โห่ววววว