หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[oiruop]

น่ารักกกกกกกกกก

 

[TachibanaRain]

ตามอ่านทันแล้วค่าาาาเห็นชื่อเรื่องละไม่คิดว่ามันจะมุ้งมิ้งขนาดนี้ นอกจากคู่หลักแล้วแอบเชียร์มะตูมกับพี่เมฆด้วยอะ 

[Billie]

คิดถึง มช คิดถึงบรรยากาศ

[Belove]

                                                   พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                             บทที่ 8

                                                พี่ริวชวนผมไปดูบอลที่ห้องล่ะ               


                “ว่าน ยืมเครื่องคิดเลขหน่อยสิ”


               “ไอ้ว่าน ยืมเครื่องคิดเลขหน่อยโว้ย”


               “ไอ้เหี้ยว่าน มึงเป็นเหี้ยอะไร ได้ยินกูพูดไหม”


               “ฮะ อะไรนะคิง”


               ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงรูมเมทในประโยคสุดท้าย เมื่อหันไปมองอีกทีไอ้คิงก็กำลังจ้องหน้าผมด้วย

ความสงสัย


               “กูเรียกมึงจนได้ยินไปทั้งหอแล้วมั้ง มึงก็ยังนั่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งอยู่เนี่ย ถามจริงเป็นเหี้ยไรวะ”


               ผมถอนหายใจดังเฮือกพร้อมกับมองหน้าไอ้คิงด้วยความสับสน ริมฝีปากยังคงอุ่นๆจนผมต้องเม้มปากไว้


               “ไอ้คิง ไอ้การที่คนเราเอาปากมาชนกัน เขาเรียกว่าจูบหรือเปล่าวะ”


               ไอ้คิงกระพริบตาอย่างงงๆกับคำถามงี่เง่าของผม อันที่จริงผมก็รู้คำตอบแหละแต่อยากหาคนช่วยสนับสนุน


               “ก็ใช่น่ะสิ มึงถามทำไม”


               ดีที่ไอ้คิงไม่ใช่คนช่างยอกย้อนอย่างไอ้มะตูม มันเลยไม่ได้กวนตีนผมมากนัก เมื่อได้คำยืนยันมาแล้วผมจึง

ตัดสินใจถามอย่างต่อเนื่องด้วยคำถามที่เป็นข้อสงสัยจริงๆเสียที


               “แล้วมึงคิดว่าการที่คนเราจะจูบปากกันมันมีจุดมุ่งหมายอะไรวะ”


               “การที่เราจะจูบใครสักคนมันมีจุดมุ่งหมายเดียวเท่านั้นแหละไอ้ว่าน”


               ไอ้คิงทำหน้าราวกับผู้ทรงคุณวุฒิจนผมชักจะนับถือ


               “คือเราคิดจะฟันคนๆนั้น”


               “แค่กๆ” ผมสำลักน้ำลายตัวเองทันที


               “เหี้ย มึงก็พูดเกินไป แค่จูบนี่คือหวังจะฟันแล้วรึไง”


               ไอ้คิงมองผมเหมือนผมเป็นเด็กไร้เดียงสา


               “มึงอย่ามาทำเป็นคุณหนูอ่อนด๋อยเลยไอ้ว่าน มึงยอมรับความจริงสิว่าการจูบกันเป็นก้าวแรกไปสู่การฟาดฟัน

ซึ่งกันและกัน หรือมึงว่าไม่จริง”


               ความดันขึ้นจนหน้าร้อนเห่อเมื่อคิดตามที่ไอ้คิงพูด ใบหน้าเฉยชาของพี่ริวไม่ได้แสดงออกเลยสักนิดว่าเขา

หวังจะฟันผม ไอ้คิงอาจจะมองโลกในแง่ร้ายเกินไปก็ได้

               ความคิดสะดุดลงเมื่อไอ้มะตูมเปิดประตูผลัวะเข้ามา มันเดินมานั่งบนเตียงของมันด้วยสีหน้าเควสชั่นมาร์ค


                “เหี้ยว่าน มึงไปรู้จักไอ้พี่เมฆได้ยังไง”


               มันยิงคำถามใส่ผมโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว


               “อยู่ๆวันนี้โปรยยิ้มใส่กูด้วยโว้ย ทั้งๆที่ผ่านมารอยยิ้มแม่งมีค่าคู่ควรแค่สาวๆที่ยืนตาปรอย พอซ้อมเสร็จก็กวัก

มือเรียกกูไปหาแล้วก็ถามว่ากูรู้จักมึงหรือเปล่า”


               ผมเอ๋อหนักมาก ยกนิ้วชี้ใส่ตัวเองด้วยความแปลกใจ


               “พี่เมฆเนี่ยนะ ถามถึงกู”


               ไอ้มะตูมพยักหน้าหงึกๆ


               “ใช่ มึงนั่นแหละ วิดวะปีหนึ่งจะมีชื่อเหี้ยว่านสักกี่คน พอกูตอบไปว่ารู้จักสิครับ รูมเมทผมเลยล่ะ มึงรู้ไหมว่ามื้อ

เย็นกูแดกข้าวฟรี”


               “เฮ้ย มันไม่น่าเกี่ยวกันนะ คือกูแค่เจอเขาเพราะความซุ่มซ่ามแล้วพี่เมฆก็เข้ามาช่วยแค่นั้นเอง”


               ผมไม่กล้าเล่าเรื่องที่พี่ริวมาเจอและเสือสองตัวงัดข้อกันให้เพื่อนฟัง ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมพี่เมฆถึงต้องให้

ความสนใจผมเป็นพิเศษด้วย หรือจะเป็นเพราะคำพูดของพี่ริวที่ประกาศออกไปว่าผมเป็นเด็กของเขา


               “เออ เพราะอะไรก็ช่างมันเหอะ กูก็ไม่อยากจะสนใจมาก นี่กูยังเคืองๆอยู่ที่เสือกหล่อกว่ากู”


               จบการสนทนาเพียงแค่นั้นเมื่อไอ้มะตูมคว้าผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำและไอ้คิงหันกลับไปทำงานต่อ ผมทิ้งตัวลงไป

บนเตียงและมองเพดาน

               น่าแปลกที่มองเห็นใบหน้าของพี่ริวฉายอยู่บนเพดาน ผมมองดวงตาพราวแสงตอนที่เขาก้มหน้าเข้ามาแล้ว

แล้วก็...

               หัวใจสั่นพึบพั่บจนต้องหลับตาปี๋เมื่อคำพูดของไอ้คิงสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ในหัว


               “การที่เราจะจูบใครสักคนมันมีจุดมุ่งหมายเดียวเท่านั้นแหละ คือเราคิดจะฟันคนๆนั้น”


               พี่ริวอาจจะหวังให้ผมฟันดาบจนเป็นแชมป์กีฬามหาวิทยาลัยก็ได้นะ ไม่ใช่ฟันอย่างอื่น

               โอย...ไม่คิดแล้ว นอนดีกว่า






               สรุปว่านอนไม่หลับ

               ผมเดินอย่างเซื่องซึมไปเรียนคาบเช้าเมื่อตลอดทั้งคืนได้แต่พลิกไปพลิกมาแม้จะทำทุกวิถีทางแล้ว เอา

หนังสือเรียนที่เบื่อที่สุดมาอ่านก็ยังไม่หลับ นับแกะไปหลายร้อยตัวสมองก็ยังตื่น กว่าจะเคลิ้มได้งีบนึงก็ตอนใกล้สว่าง

และก็ต้องรีบตื่นมาเรียน ตอนนี้สมงสมองไปหมดแล้ว

               ความรู้สึกอบอุ่นยังตามไปก่อกวนถึงกระทั่งในฝัน ผมนึกเคืองไอ้คนต้นเหตุที่ไม่ยอมให้ผมหลับสนิท ความรู้

สึกหวิวๆตรงริมฝีปากที่พี่ริวกดแนบลงมายังไม่จางหายไปแม้แต่นิดเดียว

               ผมนั่งสัปหงกอยู่ในห้องเรียนจนหมดคาบ เดินงัวเงียมาจนถึงโรงอาหารของคณะที่เริ่มจะมีคนมาใช้บริการ

หนาตาเพราะนี่ก็ใกล้สิบเอ็ดโมงแล้ว แต่เพราะความง่วงมากกว่าหิวก็เลยฟุบหน้าลงบนโต๊ะแทนที่จะไปซื้ออะไรมาใส่ท้อง

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้กลิ่นหอมโชยอยู่ใกล้ๆ

               ไอ้ผีกระสือ รู้ได้ไงวะว่าผมกำลังคิดถึง

               ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผมตาค้างตลอดทั้งคืนนั่งคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากอยู่ตรงกันข้าม เมื่อเห็นผมเงยหน้าขึ้นมาพี่

ริวก็ดันชามหมี่เหลืองน่องไก่อีกชามมาตรงหน้าผม


               “แดกซะ ซื้อมาเผื่อ”


               อะไรคือพี่แม่งปกติสุขมากครับ


               ผมก้มหน้าเหลือบตามองพี่ริวที่เขาไม่ได้มีความผิดปกติเหมือนผมเลยสักนิด ทั้งที่เขาเพิ่งจะจูบผมเมื่อวานนี้

แท้ๆ แต่ท่าทางการคีบก๋วยเตี๋ยวก็ไม่ได้แตกต่างจากเดิม เมื่อพี่ริวไม่เห็นผมแตะชามก๋วยเตี๋ยวเขาก็เลยเงยหน้ามามองผม


               “ปู่รหัสซื้อมาให้จะแดกหรือไม่แดก”


               มาตรการบังคับขู่เข็ญเกิดขึ้น ผมทำปากขมุบขมิบแอบต่อว่าพลางยกชามหมี่เหลืองน่องไก่มาอยู่ตรงหน้าแล้ว

จัดการแก้แค้นด้วยการกินน่องไก่ที่น่าสงสารทันที


               “อยู่นี่กันเองปู่กับหลาน วันนี้คิดไงมานั่งด้วยกันได้”


               เสียงหวานของพี่ฝนพี่รหัสของผมดังมาแต่ไกลก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงเสียอีก  พี่ฝนเดินปลีกตัวจากกลุ่ม

เพื่อนที่เดินมาด้วยกันเข้ามาหาผมกับพี่ริว


               “ไม่เจอหน้าว่านหลายวันแล้ว ว่าจะเอาชีทเก็งข้อสอบสแตทมาให้ เห็นบอกว่าอยากได้ไม่ใช่เหรอ”


               ผมทำตาโตด้วยความดีใจเมื่อรับชีทจากพี่ฝน


               “โห หาเจอแล้วเหรอพี่ฝน ไหนตอนแรกบอกว่าหายไง ดีเลยใกล้จะสอบมิดเทอมแล้วยังไม่มั่นใจเลยว่าจะ

ทำได้”


               บ่นให้พี่ฝนฟังเพราะผมไม่ค่อยเก่งวิชาสถิติเท่าไหร่ พี่ฝนชี้นิ้วบุ้ยใบ้ไปทางพี่ริวทันที


               “ยากอะไร ให้พี่ริวติวให้สิ รู้หรือเปล่าว่าคนนี้น่ะเอวิชาสแตทนะเฮ้ย”


               สาวห้าวแสนสวยเดินกลับไปหาเพื่อนทิ้งให้ผมเผชิญหน้ากับผีกระสือเอสแตทที่กำลังแคะขี้ฟันหลังกิน

ก๋วยเตี๋ยวหมดชาม


               “มันยากตรงไหนสแตทน่ะ”


               ผมย่นหน้าใส่เขา


               “มันก็ยากเหมือนอ่านใจคนนั่นแหละ”


               “เหมือนกันตรงไหน” พี่ริวเถียงผมกลับ


               “ตัวเลขน่ะมันมีค่าที่แน่นอนตายตัวแต่ใจคนมันเปลี่ยนแปลงกันได้ไม่เคยแน่นอน”


               “เหรอครับ แสดงว่าใจพี่ริวเปลี่ยนได้บ่อยๆงั้นสิ”


               ผมแกล้งกวนเขา แต่พี่ริวกลับนิ่งไปพักใหญ่ และคำตอบของพี่ริวก็ทำให้ผมต้องอึ้ง


               “ที่กูชอบเรียนคำนวนเพราะมันไม่เคยเปลี่ยนแปลง ค่าของตัวเลขมันมีค่าที่แน่นอนของมัน เหมือนกับใจของกู

เวลาชอบอะไรแล้วกูไม่เคยเปลี่ยนใจ”







               วันนี้พี่ริวจะให้สมาชิกจับคู่ซ้อมด้วยกัน เมื่ออบอุ่นร่างกายแล้วเขาก็บอกให้ผม เบลล่าและปิ๊กแต่งตัว ตื่นเต้น

อยู่เหมือนกันนะที่จะได้แต่งตัวเต็มยศเป็นครั้งแรก


               “ใส่เกราะอ่อนอยู่ด้านในป้องกันแรงกระแทก แล้วใส่เสื้อกับกางเกงชุดนี้ ใส่ถุงมือ ใส่หน้ากาก”


               ประธานชมรมอธิบายให้เด็กใหม่อย่างพวกเราฟังและให้พวกเราทำตามทีละขั้น ร่างสูงก้าวมาหาและส่ง

หน้ากากแสนเก่ามาให้ผมอันหนึ่ง


               “ใส่อันนี้”


               “โหย มันเก่าอะพี่ริว ขอใหม่ๆหน่อยไม่ได้หรือไง”


               ผมประท้วงเพราะอยากได้หน้ากากใหม่ๆที่สนิมยังไม่ขึ้นมากกว่า พี่ริวก้มหน้ามองนิ่งๆตามแบบฉบับของเขา


               “อันนี้อันเก่งของกู กูอยากให้มึงใช้”


               ผมปฏิเสธไม่ออกเมื่อรู้เหตุผล พี่ริวสวมหมวกอันเก่งของเขาเข้ากับหัวของผม ตาข่ายเหล็กทำให้ผมมองอะไร

ไม่ชัดนักแต่ผมกลับมองเห็นดวงตาของพี่ริวที่มองผมชัดเจนจนหน้าผมร้อนไปหมด


               “กูยกให้ รักษาของรักของกูไว้ดีๆนะไอ้หน้าอ่อน”


               ไอ้พี่ริว อ่อยแม่งไม่รู้จักเวล่ำเวลา


               ดีนะที่ใส่หน้ากากอยู่ ไม่งั้นคนทั้งชมรมคงเห็นผมหน้าแดงเถือกล่ะครับ


               ผมได้คู่กับเบลล่าที่เล่นเอเป้เหมือนกัน พี่ริวสั่งให้สลับกันเดินเสต็ปเข้าแทงลำตัวคู่ต่อสู้ เขาสอนให้ฝ่ายรับเดิน

ถอยหลังและหมุนนิ้วที่บังคับให้ปลายดาบปัดดาบคู่ต่อสู้ออกไป


               “ใช้ปลายนิ้วเพื่อให้วงดาบแคบที่สุด เวลาปัดดาบออกแล้วเราจะได้ตวัดปลายดาบกลับเพื่อชิงเป็นฝ่ายบุกเข้า

ทำคะแนน แต่ตอนนี้ฝึกแค่ป้องกันก่อน”


               ผมสลับกับเบลล่าเดินสเต็ปเข้าบุกและป้องกัน ด้วยความเป็นมือใหม่ทั้งคู่บางครั้งก็มีพลาดพลั้ง ผมถูกเบลล่า

แทงเข้าที่รักแร้ที่ไม่มีเกราะอยู่ครั้งนึงถึงกับเจ็บจนร้องไม่ออก ส่วนเบลล่าก็แขนเขียวเป็นจ้ำจากฝีมือของผม


               “โอย ทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บ”


               ผมส่งเสียงโอดโอยเมื่อการฝึกซ้อมจบสิ้นลง เหงื่อไหลเต็มตัวเพราะต้องใส่อุปกรณ์หนาๆหลายชิ้น เมื่อถอด

ทุกอย่างออกถึงได้รู้สึกว่าร่างกายเบาหวิว


               “อย่าบ่น ตอนแข่งใส่เยอะกว่านี้อีก”


               วันนี้สมาชิกไม่ได้กินอาหารเย็นร่วมกันเพราะเป็นวันศุกร์และวันจันทร์เป็นวันหยุด หลายคนเดินทางกลับบ้าน

ต่างจังหวัดพี่ริวเลยให้เลิกซ้อมเร็วขึ้น พอซ้อมเสร็จพวกเราจึงแยกย้ายกันไปส่วนผมไปไหนไม่ได้อยู่แล้วเพราะสายตาดุ

บอกให้ผมรออยู่กับเขา จนกระทั่งทุกคนไปกันหมดเหลือแค่เราสองคนเพียงลำพังในชมรม


              “ถอดเสื้อซิ”


               “บ้าหรือไง ไม่ถอด”


               ผมขยับตัวหนีมองไอ้ผีกระสือด้วยความไม่ไว้วางใจ พี่ริวคว้าข้อมือผมไว้พลางส่ายหน้าอย่างระอา


               “กูจะดูว่าที่มึงถูกแทงนะเป็นไงบ้าง ไม่ได้จะปล้ำมึงหรอกน่า”


               “แน่นะ”


               ท่าทางนิ่งๆพอจะวางใจได้ ผมยอมถอดเสื้อยืดเปียกเหงื่อออกพลางส่องกระจกที่มีในชมรมอยู่บานหนึ่ง ถึงกับ

ย่นหน้าเมื่อเห็นรอยฟกช้ำสีเขียวอยู่ตรงใต้รักแร้


               “โวะ กี่วันจะหายวะ”


               บ่นพึมพำเมื่อหันกลับมาสบตากับคนที่จ้องผมอยู่ พี่ริวก็ไม่ได้ทำอะไรนอกจากนั่งหายใจอยู่ที่เดิม


               “มานี่ มาใกล้ๆ”


               “ทำไมต้องใกล้”


               ผมเลิกคิ้วถาม แต่ตาดุทำให้ผมต้องหุบปากและเดินเข้าไปหาพี่ริวทันที พี่ริวล้วงยาทาแก้ฟกช้ำออกมาจาก

กระเป๋าสะพายแสนเก่า เขาดึงแขนผมให้เข้าใกล้และทายาให้ตรงรอยช้ำนั้น

               มือเบาจังแฮะ

                ความเย็นของเจลยาซึมเข้าไปตามผิวหนังตรงจุดที่เจ็บแต่กระแสร้อนวูบวาบมันวิ่งวนไปทั้งตัวเมื่อเขาหยุดมือ

และเงยหน้ามาสบตากับผม


               “ใส่เสื้อซะ กูหิวแล้ว”


               ผมเพิ่งได้สติและนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้กำลังเปลือยท่อนบนอวดสายตาเขาอยู่ คราวนี้เลยรีบสวมเสื้อยืดคืนกลับ

อย่างรวดเร็ว พี่ริวเดินนำไปที่ฟีโน่ให้ผมรีบตาลีตาเหลือกตามไป







               พี่ริวพาผมมากินอาหารตามสั่งที่ตลาดฝายหินศูนย์รวมอาหารในมหาวิทยาลัย หากใครแวะมาขอบอกว่าสลัด

ผักที่นี่อร่อยมาก ผักกรอบ สด และน้ำสลัดรสชาติกำลังดี ว่าแล้วผมก็ซัดจนเกลี้ยงจาน ส่วนพี่ริวกินกะเพราไก่ไข่ดาว

อาหารสิ้นคิดและดูดน้ำเฉาก๊วยปั่นจนหมดเหยือก

               ผมไถโทรศัพท์เล่นดูโน่นดูนี่ จนกระทั่งเฟสบุ๊คอัพขึ้นมาจึงได้นึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ


               “เฮ้ย วันนี้มีศึกแดงเดือด”


               ผมโพล่งออกมา พี่ริวเหลือบตามอง


               “มึงดูบอลด้วยเหรอ”


               “โหย พี่ริว นี่แฟนพันธุ์แท้หงส์เลยนะ”


               พี่ริวยิ้มเย้ยหยันอยู่ตรงมุมปาก


               “เป็ดกาก”


               “อ้าว ไอ้พี่ริว พูดงี้ต่อยกันดีกว่า นี่แชมป์ยุโรปห้าสมัยนะโว้ย”


               “แล้วเคยได้แชมป์พรีเมียร์รึยัง”


               ฟายยยย

               เสือกเอาความจริงมาพูด


               “อยากดูอะ ทีวีที่หอแม่งเสือกเสีย”


               ผมทำหน้าเซ็งๆ ที่หอมีโทรทัศน์แค่เครื่องเดียวแถมยังเจ๊งอีกต่างหาก พี่ริวหยิบหนวดปลาหมึกทอดเข้าปาก

เคี้ยวกรุบๆก่อนจะเอ่ยข้อเสนอออกมา


               “ไปดูห้องกูไหมล่ะ กูอยู่หอนอก มีเคเบิ้ลดูแบบไม่มีตัดเข้าโฆษณาด้วยนะ”


               ผมเงยหน้าทำตาโตด้วยความอยากดูบอล ศึกแดงเดือดนี้มันใหญ่หลวงนัก


               “ระหว่างรอบอลเล่น กูจะได้ติวสแตทให้มึงไง”


               ผมกรอกตาไปมา เหตุผลที่พี่ริวพูดก็เข้าท่าดีเหมือนกันแฮะ



                                               TBC




        น้องว่านของเจ้ ไร้เดียงสาเหลือเกิ๊นนน         
               
               
               

[attachment deleted by admin]

[mukmaoY]

เอ่อ...นะ น้องว่าน   
เคยตามพี่ริวทันมั้ย

[cavalli]

 

[BeeRY]

เกรงว่าจะได้ติวการฟันดาบกับพี่ริวมากกว่านะนุ้งว่าน

[anterosz]

พี่ริวหลอกว่านไปฝึกฟันดาบที่ห้องแน่ๆ!

[boboman]

นังว่านนน แกไม่รู้จุดประสงค์พี่ริวเรอะ 55555
อยากอ่านตอนหน้าเร็วๆ

[❣☾月亮☽❣]

เหมือนที่หลายๆคนคิด
ไปถึงห้องก็อาจจะได้ฟัน... แทน
น้องว่านแบ๊วไปนะลูก อิอิ เขินพี่ริวอะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[lemonpreaw]

อีน้องว่านนี่มัน ซื่อได้ใจจริงๆ

[warin]

น้องว่านใสซื่อน่ารักมาก  อิอิ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด  อีพี่ริวนะจ๊ะ
สนุกมากจ้า  น่ารักดี  ชอบจ้า

[=นีรนาคา=]

โอ้ยยย ว่านเอ๊ยยย
ฮาว่านเรียกพี่ริวผีกระสือ ฮ่าาาาาา

[maemix]

พี่ริวกำลังล่อลวงว่านเข้าห้องอยู่สินะ

[TachibanaRain]

  ขอปรบมือให้กับความเนียนของอิพี่ริวมันค่ะ น้องว่านจะรอดมั้ยต้องรอติดตามตอนต่อไป ฮ่าๆ 

[GenZ]

น่ารักมากๆโลยยยยยยยยยย

[DeShiWa]

มีแววว่ามะตูมจะคู่กับพี่เมฆนะ

คนอ่านคนอื่นๆว่าไง

พี่ริวจับว่านทำเมียเลย

หนับหนุนเต็มที่

[Kelvin Degree]

จะรอดจากพี่ริวมั้ยล่ะว่าน

[seaz]

สงสัยจะไม่ได้ทั้งติว ทั้งดูบอลหรอก น้องว่านใสซื่อขนาดนั้น ส่วนพี่ริวก็รุกเกิ๊น

[JustWait]

พี่ริวคนักเจน เราว่าน้องมะตูมไปจบกะพี่เมฆแน่ๆ

[twinmonkey0311]

พี่ริวหลอกล่อน้องว่านเข้าห้องหวังทำมิดีมิร้ายน้องว่านใช่มั้ยบอกมา แหมๆๆทำเป็นชวนมาดูบอล

[makone]

  ศึกแดงเดือดนี่จะมีแค่ในจอหรือจะออกมานอกจอด้วยไหมน้า 

[Mouse2U]

ชวนน้องไปห้องแบบเนียนๆ เลยนะคะพี่ริว

[mink2538]

หวังว่าจะได้ติวกันจริงๆจังๆนะค้า
เราไม่ได้คิด(ลึก)อะไรเลยจริงๆน้า
อิอิ

[Belove]

                                                         พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                                  บทที่ 9

                                                       คนแพ้ต้องเป็นแฟนคนชนะ


               ในที่สุดฟีโน่คันเก่งก็พาผมมาที่หอพักขนาดสี่ชั้นด้านหลังมหาวิทยาลัย พี่ริวพาผมเดินขึ้นบันไดมายังชั้นสาม

และผมก็ได้ก้าวเข้าไปยังห้องพักขนาดพอเหมาะที่มีห้องน้ำในตัวและมีระเบียงเล็กๆสำหรับตากผ้า พี่ริวจัดเตียงขนาดห้า

ฟุตไว้ติดผนังห้องด้านหนึ่ง ตรงกันข้ามกับเตียงมีโทรทัศน์ขนาดไม่ใหญ่นักและเครื่องเล่นเกมเพลย์เสียบค้างวางอยู่กับ

พื้นห้อง ด้านหนึ่งเป็นตู้เสื้อผ้าที่เปิดค้างอวดกองเสื้อผ้ารกและโต๊ะหนังสือที่รกไม่แพ้กันด้วยกองหนังสือการ์ตูนตั้งใหญ่


               “พี่แม่งเป็นโอตาคุเหมือนพ่อพี่แหงๆ”


               “รากมันฝังลึกแล้วโว้ย ถ้ามึงไปเห็นที่บ้านจะตกใจ”


               เจ้าของห้องโยนกระเป๋าเป้ไว้บนโต๊ะอย่างไม่สนใจนัก พี่ริวทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพิงหลังกับท้ายเตียงและเปิด

โทรทัศน์ เขาเงยหน้ามองผมพร้อมกับเลิกคิ้ว


               “จะยืนค้ำหัวกูอีกนานไหม”


               ผมเงอะงะขึ้นมาทันที ก็ห้องมันแคบเท่าแมวดิ้นตายขนาดนี้จะให้ผมทำยังไงวะ


               “มานี่สิ”


               มือใหญ่ตบปุๆลงข้างตัวให้ผมนั่งลงข้างๆเขา พี่ริวเปิดเครื่องเพลย์ยิงซอมบี้ยั่วผมจนต้องสะกิดยิกๆ


               “เล่นมั่ง”


               “ข้อสอบเก็งสแตทมึงล่ะ”


               “เล่นแป๊บเดียว”


               “เอาข้อสอบมาดูเดี๋ยวนี้เลยไอ้ว่าน”


               เสียงดุดังลั่นจนผมต้องหัวหดทั้งที่ไอ้คนดุยังบังคับจอยสติ๊กยิงไอ้ตัวซอมบี้อยู่ในจอโทรทัศน์ ผมค้อนดังขวับ

แต่ก็จำใจยอมดึงแผ่นชีทของพี่ฝนออกมาจากกระเป๋า ผมคว้าหมอนใบหนึ่งจากเตียงมาวางกับพื้นแล้วนอนคว่ำหน้าลงไป

รวบรวมสมาธิกับโจทย์ตรงหน้า แต่แม่งโคตรยากเย็นเมื่อไอ้เสียงซอมบี้ถูกยิงยังดังล่ออยู่ และมันก็ขาดผึงทันทีเมื่อไอ้

พี่ริวตะโกนเสียงดังลั่น


              “ผ่านด่านแล้วโว้ย ฮ่าๆ สะใจ”


               ผมดันตัวลุกขึ้นมานั่งทันทีพลางทำหน้าบึ้งใส่พี่ริว


               “ไหนว่าจะติวให้ไง นี่อะไร มาถึงก็มัวแต่เล่นเกม โกหกกันนี่หว่า”


               พี่ริวทำตาปริบๆพลางวางจอยลงอย่างเสียดาย


               “เออ เลิกก็ได้”


               ผมคว้าจอยมาจากพี่ริวทันทีพร้อมยิ้มอย่างได้รับชัยชนะ


               “ให้ผมเล่นบ้าง”


               “แต่มึงต้องอ่านสแตท”


               “โห พี่ริว เวลามีนิดเดียวอ่านไปก็ไม่รู้เรื่องหรอก แล้วอีกเดี๋ยวบอลจะมาแล้วด้วย ให้ผมเล่นเกมรอบอลเล่นดี

กว่าน่า”


               ผมดึงมือหนีพี่ริวที่เอื้อมมือมาจะคว้าจอยไปจากผม รูปร่างสูงใหญ่ของนักดาบเซเบอร์โผเข้ามาหาจนกระทั่ง

ผมหงายหลังลงไปอย่างไม่ทันตั้งตัว


               เชื่อเรื่องบังเอิญไหมครับ

               เมื่อตอนนี้ผมหงายท้องไปนอนแอ้งแม้งโดยมีหมอนหนุนที่ผมเป็นคนคว้ามาเองหนุนอยู่ตรงหัวพอดี และมีไอ้

ตัวหนาๆของพี่ริวล้มตามลงมาทับผมไว้ ใบหน้าของเขาห่างกันอยู่แค่ห้าเซนติเมตรโดยประมาณ และตอนนี้เราทั้งคู่กำลัง

ประสานสายตากันอยู่

                หรือคุณจะเชื่อเรื่องที่ผมแม่งโคตรโง่ตกเป็นเหยื่อไอ้ผีกระสือที่กำลังมองผมตาเชื่อม ในเมื่อตอนนี้ผมสำนึก

แล้วว่ากำลังอยู่กับไอ้พี่ริวสองคนในห้องปิดตายไร้ผู้คนช่วยเหลือโดยการที่ผมก้าวเข้ามาอยู่ในกำมือของพี่ริวด้วยความ

ซื่อบื้อของตัวเอง


               “พะ พี่ริว ปล่อยก่อน อึดอัด”


               ทำใจดีสู้ผีกระสือในคราบหมาป่า หน้านิ่งๆแต่นัยน์ตากลับวาววับเมื่อมองผม พี่ริวไม่ยอมปล่อยแถมยังกด

ใบหน้าลงมาจนความกว้างห้าเซ็นติเมตรมันแคบลงเรื่อยๆ

               5

               4

               3

               2

               1

               แอร้ยย!

               ไม่เหลือช่องว่างอีกต่อไปแล้วเมื่อปากของเขากดแนบลงมาบนปากของผมที่นอนตัวแข็งอยู่บนพื้น มันไม่ได้

หยาบคายเมื่อพี่ริวเพียงสัมผัสนิ่งอยู่ในท่านั้น มือร้อนๆจับอยู่ตรงเอวทำท่าเหมือนอยากจะลากไล้แต่กลับอยู่นิ่งเมื่อพี่ริว

ค่อยๆละปากออกและยกหัวขึ้นออกจากความแนบแน่น ผมที่ยังตกใจในการถูกจูบเป็นครั้งที่สองจ้องมองพี่ริวอย่างค้นคว้า

ในความเงียบ


               “พี่จูบผมทำไมวะ บอกมาดิ๊ หวังฟันผมใช่ไหม”


               ผมเพิ่งหาเสียงตัวเองเจอและก็ต้องตกใจที่มันสั่นเหลือหลาย พี่ริวจ้องตาก่อนจะเลื่อนสายตาลงมาจนมาหยุด

อยู่ที่ปากของผมอีกครั้ง


               “อะไรทำให้มึงคิดว่ากูหวังฟันมึง”


               เกลียดเสียงพี่ริว

               มันเนิบนาบราบเรียบราวกับผิวน้ำนิ่งหากแต่มีรอยสั่นของคลื่นอยู่ใต้น้ำ ยอมรับก็ได้ว่าแม่งโคตรดึงดูดให้อยาก

ฟัง


                “ก็การที่คนเราจะจูบใครสักคน มีจุดมุ่งหมายเดียวเท่านั้นแหละคือคิดจะฟัน”


               คำตอบที่ก๊อปไอ้คิงมาหลุดออกจากปาก เมื่อพูดจบก็อยากจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อเห็นนัยน์ตาพราวบนใบหน้าที่

ยังนิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง


               “มึงพูดซะกูปฏิเสธไม่ออกเลยไอ้หน้าอ่อน ก็แล้วถ้ากูคิดจะฟันมึงจริงๆขึ้นมามึงจะว่าไง”


               “ผมมันโง่เองที่เชื่อแล้วตามพี่มา ไอ้ผีกระสือ ไอ้หมาป่า พี่เห็นว่าผมโง่แล้วหลอกผม ล้อผมให้ผมขายขี้หน้า

ใช่ไหมปล่อยผมนะ”


               ผมหลับหูหลับตาดิ้นรนอยู่ในอ้อมกอดที่ยังรัดแน่นเมื่อความรู้สึกอับอายแล่นมาเป็นริ้ว ข้อมือทั้งสองข้างถูกยึด

ไว้เพื่อบังคับให้อยู่นิ่ง


               “ที่กูทำดีกับมึงมาทั้งหมด นี่คือมึงคิดว่ากูหลอกฟันมึงเล่นๆงั้นเหรอ มึงจะมองกูในแง่ดีไม่ได้หรือไงว่ากูทำ

เพราะกูกำลังจีบมึงอยู่ หือ ไอ้เด็กโง่”


               ผมหยุดดิ้น นอนนิ่งให้ระบบประสาทประมวลผลแล้วส่งข้อมูลไปยังสมอง สิ่งที่สมองรายงานออกมามันทำให้

เลือดวิ่งมาเลี้ยงอยู่แถวใบหน้า


               พี่ริวจีบผม!

               กรี๊ดดด


               เงยหน้าขึ้นอีกครั้งเพื่อสบตากับพี่ริวขณะที่หัวใจของผมเต้นตุ๊มๆต่อมๆจนกลัวว่ามันจะพุ่งออกมาภายนอก

บรรยากาศมันดูขัดเขินจนกระทั่งเสียงทักทายจากในโทรทัศน์ดังขึ้นมา

               ศึกวันแดงเดือดกำลังจะเริ่มต้น

               พี่ริวกระพริบตาเรียกสติ เขาขยับตัวออกจากการล้มทับอยู่บนตัวผมแล้วฉุดแขนให้ผมลุกนั่งตามขึ้นมา พี่ริว

กลับไปนั่งพิงหลังกับท้ายเตียงแต่คราวนี้เขาดึงผมให้ไปนั่งอยู่ด้านหน้า เขาเหยียดขาวางขนานไปกับขาของผมพลาง

สอดท่อนแขนมาโอบเอวให้ผมเอนกายพิงกับแผงอกล่ำๆของเขา


              “ดูบอลกันดีกว่า คืนนี้เป็ดโดนผีแดกแน่”


               “สลัดฟักทองว่ะพี่ เดี๋ยวคอยดูผีแม่งถูกเชือดคาบ้านสองเม็ดต้องมี”


               ผมหันกลับไปด่าเมื่อทีมรักถูกดูหมิ่น อ้อมกอดตรงเอวยิ่งกระชับแน่นเมื่อคนที่นั่งซ้อนหลังหัวเราะเบาๆ


               “ปลายนวมสักหน่อยไหมล่ะ”


               ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์


               “ก็ได้ บอกกติกามาสิ”


               ผมท้าทายพลางจ้องมองเกมในโทรทัศน์อย่างตื่นเต้น พี่ริวไม่ยอมพูดอะไรอีกเมื่อเขาปล่อยให้ผมได้ดูบอล

เต็มที่

               ครึ่งแรกเล่นกันแบบระวังตัวเต็มที่จนกระทั่งจบครึ่งอย่างไร้สกอร์ เกมเพิ่งจะมาดูดีตอนครึ่งหลังเมื่อฆวน มาต้า

ส่งลูกให้ดาลีย์ บรินต์ซัดเต็มข้อเข้าประตูไปแมนยูนำไปหนึ่งลูกในที่สุด เกมเล่นจนครึ่งหลังผ่านไปครึ่งทางผมก็ต้องสบถ

อย่างหงุดหงิดเมื่อไอ้เวรโกเมซซัดลูกที่สองเข้าไป


               “สองเม็ดต้องมี”


               เสียงเยาะเย้ยดังมาจากไอ้พี่ริว ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่อย่างหงุดหงิด เกมดำเนินอย่างเสียวไส้ผมเริ่มลุ้นสุดตัว

บลินท์โขกไปเข้าทางเบนเตเก้ที่โชว์โอเว่อร์เฮดคิกตีไข่แตกให้ทีมรัก ผมตะโกนดังลั่นพลางหันไปกอดพี่ริวด้วยความดีใจ

เมื่อยังมีความหวังจะตีเสมอในห้านาทีสุดท้าย แต่ดีใจตดไม่ทันจะหายเหม็นไอ้มาร์คซิยาลเด็กผีเปรตก็ลากบอลยาวเข้า

เขตโทษและยิงปิดสกอร์


               “เหี้ยเอ๊ย!”


               กรรมการเป่านกหวีดด้วยสกอร์แมนยูสามลิเวอร์พูลหนึ่ง ผมเอื้อมมือไปปิดโทรทัศน์ทันทีเพราะไม่อาจทนดู

ภาพบาดใจได้อีก เสียงหัวเราะดังแผ่วมาจากคนนั่งดูเงียบๆอยู่ด้านหลัง ผมเลยขยับตัวหันไปเผชิญหน้าแล้วทุบหน้าอกพี่

ริวดังพลัก


               “หัวเราะทำไมครับ ฟุตบอลนะไม่ใช่โนสอุดม”


               มือที่ทุบลงไปถูกพี่ริวยึดเอาไว้ เขาหัวเราะขำที่เห็นผมหน้าบึ้งเพราะบอลแพ้


               “แพ้ก็ยอมรับว่าแพ้สิว้า จะยากอะไรเดี๋ยวพรุ่งนี้กูซื้อปี๊บไว้ให้มึงคลุมหน้าเอง”


               “เหี้ยพี่ริว เดี๋ยวเหอะ อ๊ะ จะทำอะไร”


               ผมตกใจที่อยู่ๆพี่ริวก็รวบเอวผมแล้วยกไปโยนลงบนเตียง เขาโผเข้ามาคร่อมร่างผมไว้ให้ผมอยู่ในวงแขนของ

เขา


               “แพ้แล้วอย่าฟอร์มลืมหน่อยเลย ตะกี้มึงรับปากพนันกับกูไว้”


               ผมดิ้นขลุกขลักก็เลยถูกยึดแขนตรึงไว้กับที่นอน ผมมองพี่ริวอย่างแค้นเคือง


               “โมฆะโว้ย พี่ไม่ได้บอกกติกาสักคำ”


               พี่ริวก้มหน้ามองผม หน้านิ่งๆแต่ดวงตากลับเป็นประกาย นิ้วมือด้านๆแตะอยู่บนแก้มของผม มันลากมาตาม

กรอบหน้าจนผมใจสั่น


             “แพ้ก็คือแพ้ ยังไงมึงก็ต้องทำตามไอ้ว่าน”


               “อะ อะไรล่ะ พี่จะให้ผมทำอะไร”


               ใบหน้าหล่อๆเริ่มจะใกล้เข้ามาอีกแล้ว และดูเหมือนคราวนี้เขาจะไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ นิ้วมือของพี่ริวมาหยุด

อยู่ที่คางของผมและดันมันขึ้นให้ผมยกหน้าสูงขึ้นมา ตอนนี้ในสมองช่างว่างเปล่าไม่มีแม้แต่หงส์แดงทีมรัก


               “มึงแพ้ มึงต้องมาเป็นแฟนกู”


               เสียงนั้นเบาแค่กระซิบเมื่อพี่ริวก้มหน้าลงมากดจูบลงกับปลายคาง ก่อนจะเลื่อนขึ้นเม้มริมฝีปากล่างของผม

เข้าไป ผมตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอดที่โอบรอบ น้ำหนักตัวไม่น้อยกดทิ้งลงมาตรึงให้ผมอยู่นิ่งดิ้นไม่หลุดเมื่อพี่ริวเริ่มคลอเคลีย

สูงถึงมุมปากของผม


               “เดี๋ยวสิ แล้วถ้าตะกี้ผมชนะล่ะ”


               ผมโวยวายเสียงดังเมื่อฟังกติกาที่พี่ริวเพิ่งจะมาบอก


               “ถ้ากูแพ้ กูก็จะยอมเป็นแฟนมึงไง ไอ้...ว่าน”


               ปลายเสียงหยุดลงเมื่อพี่ริวทาบปากของเขามาบนปากของผมแนบสนิท ริมฝีปากหยุ่นกดเบียดลงมาด้วยแรง

ที่มากกว่าเดิมเพื่อบังคับให้ผมยอมรับ และเมื่อสติผมเตลิดพี่ริวก็ฉวยโอกาสดันลิ้นชื้นเข้ามาทันที ผมสะดุ้งราวกับไฟช็อต

เมื่อลิ้นของเราแตะกันครั้งแรก

               เย็นชื้นอยู่ตรงปากแต่มันร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ร่างกายที่แข็งราวกับหินพลันอ่อนยวบลงทันที พี่ริวค่อยๆลุกล้ำ

ลึกเข้ามาเรื่อยๆ เขาตวัดลิ้นกลับเข้าไปใต้ลิ้นของผมคราวนี้ผมถึงกับผวากอดคอเขาไว้ เมื่อพี่ริวกำลังใช้ความชำนาญ

สอนเชิงไอ้คนอ่อนหัดอย่างผมให้ระเริงไปกับรสจูบจนเมาไปหมด


               “อื้อ...อึก”


               สำลักอากาศจนไอออกมา พี่ริวผละปากออกให้ผมได้หอบกินอากาศเข้าไปในกระพุ้งแก้ม ผมลองพลิกลิ้น

ของเขาบ้างจนได้ยินเสียงในลำคอลึกของพี่ริวอย่างถูกใจ เขาดึงเอวของผมเข้าไปแนบชิดมือสากสอดเข้ามาในเสื้อยืดที่

ผมใส่จนผมร้อนผ่าวไปหมด เสื้อของผมเลิกสูงขึ้นเรื่อยๆจนใกล้จะถึงลำคอเต็มที


               RRRRR


               พากันสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือจากกางเกงวอร์มของผม สติเริ่มกลับคืนมาเมื่อผมผลักไหล่หนา

เบาๆพี่ริวผละปากออกอย่างเสียดายเมื่อผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมารับด้วยมือสั่นเทาและริมฝีปากสั่นระริก พี่ริวยังคงมองผม

ด้วยดวงตาพราวแสงของเขา


               “ว่าไงไอ้มะตูม”


               “เหี้ยว่าน มึงไปไหน กูก็แม่งห่วงมึงชิบหาย ดึกแล้วทำไมไม่กลับหอวะ”


               ผมสูดลมหายใจเข้าปอดด้วยความยากลำบากเมื่อชักจะลืมวิธีหายใจไปแล้ว”


               “กูมาดูบอลห้องพี่ริว”


               “อ้าว เหรอ เออ ทีวีที่หอเสียนี่หว่า บอลจบแล้วนี่โดนไปสามลูกเจ็บเจียนตายสิมึงอะ”


               “อะ...เออ”


               “ดึกแล้วมึงก็ขออาศัยนอนห้องพี่ริวเลยละกัน ไม่ต้องกลับหอหรอกมันอันตราย งั้นกูนอนแล้วพอรู้ว่ามึง

ปลอดภัยกูก็โล่ง นอนแล้วว่ะ”


               “มะตูม เหี้ยมะตูม...”


               ผมปลอดภัยในห้องพี่ริว ไอ้มะตูมมันคงช็อกถ้ารู้ความจริงว่าผมกำลังถูกคุกคามด้วยสายตาอย่างหนัก พี่ริว

มองผมอีกพักใหญ่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินไปยังตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวกับชุดนอนมาโยนให้ผม


               “ไปอาบน้ำไป เหม็นเหงื่อชิบหาย”


               “....”


               “ไม่ต้องมองกูแบบนั้น หมดอารมณ์ปล้ำมึงแล้วไอ้เหี้ยว่าน”


               ผมรีบเด้งตัวขึ้นวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำและกลับออกมาด้วยเสื้อยืดกางเกงบอลของพี่ริว จากนั้นพี่ริวก็เข้าห้องน้ำต่อ

จากผม เขาเข้าไปในห้องน้ำนานจนผมที่นอนอยู่บนเตียงหาวหวอดและเผลอหลับไป


               รู้สึกถึงแรงกอดรัดและความอบอุ่นจนผมต้องซุกกายเข้าหา เสียงพึมพำดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทอันแสน

งัวเงีย


               “คืนนี้รอดตัวไปนะไอ้ว่าน ต่อไปกูจะไม่ปล่อยมึงเหมือนเมื่อกี้แน่”
               


TBC

       

         
             
               
               
               

[♠DekDoy♠]

รักจริงหวังฟันจริง ๆ สินะ

[cavalli]

 



รอๆๆๆๆ

[double9JH]

แพ้หรือชนะก็ต้องเป็นแฟนพี่ริวอยู่ดีล่ะว่านเอ้ยยย


เกือบไม่รอดแล้วดิว่านนน   

[panitanun]

ว้ายยยยยยยยย
รอดไปนะหนูว่านนนน
ไอพี่ริวมันร้ายเว้ยย55555555

[mukmaoY]

พี่อยากฟันก็บอกมาตรงๆ