หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[iceman555]

อุต๊ะ. มะตูมนี้ทำอีท่าไหนได้พี่เมฆเป็นเมียเนี่ยะ

[mild-dy]

 

[WilpeR]

คู่ต่อไปแซ่บน่าดู ได้กันก่อนจะจีบอีก 555

[Kelvin Degree]

จบเร็วไปนะครับ. แต่พี่ริวนี่สุดยอดจริงๆ รักจริง

รอดูคู่ต่อไป

[cavalli]

 

[DeShiWa]

สะใจมากๆเลยที่ตอกอีเท็ดดี้ไปแบบนั้น

พี่ริวก็หนักแน่นมากๆ ชอบผู้ชายแบบนี้

อยากได้อะว่าน ขอได้ปะ อิอิ

จบแล้วเหรอถามจริง

นี่มันเพิ่งเริ่มไม่ใช่เหรอคนเขียน

[twinmonkey0311]

พี่ริวทะลวงดาบใส่ว่านไม่ยั้งเลยจริงๆ คุ้มกับเหรียญที่ได้เลยมั้งเนี่ย   รอตอนต่อไปของพี่เมฆกับมะตูมนะคะ

[sirin_chadada]

มะตูมไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะนั่น

[river]

เอ๊ะ สาวที่มะตูมจะจีบชื่อไรนะ
เมฆโผล่มา ลืมหมดล่ะ

[zzzzzz]

อ่าวพี่ริวกะน้องว่านไปซะและ555555555555 น่ารักจังค่ะชอบๆ

น้องมะตูมนี่ใช่เล่นน้าา พี่เมฆไม่รอด 

[nsai.ss]

โดนพี่ลายสือกระซวกซะว่าน 555+

เอ้า!!! ทำไมกันทำไมมะตูมฟันพี่เมฆได้

[Pittabird]

เท็ดทุเรศ. ทำริวเจ็บยังหาเรื่องอีก. เกลียดพวกชอบเล่นกับความรู้สึกคนอื่น   ถ้าเมฆอยู่เบื้องหลังนี่ก็สมควรแล้วที่โดนมะตูมจัดสักหน่อย. มะตูมดัดนิสัยเสียเมฆ. เอาให้หงอไปเลย

[boboman]

บ๊ะ! มะตูมรุกเหรอเนี่ย สารภาพว่านึกว่านางจะรับ
รอคู่ต่อไปนะ

[=นีรนาคา=]

เรียกว่าจบไปแบบสวยงาม 
พี่ไม่ได้หวังฟันอย่างเดียว รักด้วย คึคึ

แต่!! เดี๋ยวนะ พี่เมฆเป็นเมียจริงดิ!!!　
รอติดตาม

[mukmaoY]

ไม่นึกไม่ถึงว่ามะตูมจะ....

[MissM]

อุ๊ต๊ะ!พี่เมฆเป็นเมียเค้าเฉยเลย อุตส่าห์เชียร์ให้พี่รุกมะตูมเลยนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรค่ะรับได้5555
อย่ามาม่ามากนะค่ะ แต่ดูพี่ริวจะมั่นคงดี สู้ๆนะว่าน

[TachibanaRain]

คุ้มเลยสินะพี่ริว ฮึๆ  ส่วนมะตูมนี่ผิดคาดมากนึกว่าจะรับซะอีก โถวว อุตส่า์เชียร์

[cheyp]

อึ้งไปเลย ผิดคาดสุดๆ พี่เมฆเนี่ยนะเป็นเมีย เอิ๊กกกก

[Belove]

                                                                น้องมันบ้า หาเรื่องฟันพี่

                                                                         บทที่ 1

                                                     สุราทำให้สมรรถภาพทางเพศลดลงจริงเหรอ             



                หากจะถามว่าต้นเหตุของเรื่องที่ทำให้ผมต้องมานอนนับดาววิบๆวับริมถนนอย่างนี้คืออะไร ก็คงต้องตอบว่า “เหล้า”


               “ไอ้เมฆ กูบอกแล้วว่าอย่าแดกเหล้าเยอะ”


               เสียงพี่พลรุ่นพี่ในชมรมเทควันโด้ดังขึ้นพร้อมกับไปยืนเท้าเอวมองประธานชมรมอย่างพี่เมฆที่ฟุบลงไปกับโต๊ะหลังจากที่ยก

เหล้าใส่ปากแค่ไม่กี่แก้ว พอเสร็จงานกีฬามหาวิทยาลัยพวกเราก็ยกขบวนกันมาฉลองเหรียญรางวัลกันที่ผับแห่งหนึ่ง สมาชิกก็มีแต่พวก

ที่เล่นเทควันโด้จริงจัง ส่วนพวกที่มาสมัครเพราะคิดว่ามันเท่นั้นแทบจะไม่เหลือแล้วโดยเฉพาะยัยลูกแพร์สาวแมสคอมที่ผมเล็งไว้ เห็นพี่

เมฆมันติดหล่อแบบนี้แต่เวลาฝึกพี่แกก็โหดเอาการอยู่จนสาวๆที่มาสมัครเพราะอยากใกล้คนหล่อวงแตกหมดแล้ว

               ส่วนผมทำไมยังมาซ้อมและอยู่ในชมรมนี้น่ะเหรอ คงเพราะว่าเล่นๆไปมันก็สนุกดีล่ะมั้ง รวมถึงต้องคอยสอดส่องระแวดระวัง

ไอ้พี่เมฆไม่ให้ไปยุ่งกับไอ้ว่าน และอีกอย่างนึงอยู่กวนตีนประธานชมรมเล่นก็สนุกดีออก

               ตั้งแต่มาถึงผับพี่เมฆนั่งเก๊กหล่ออยู่ที่โต๊ะนั่นแหละ ไม่เห็นเจ้าตัวจะดีใจสักนิดที่ได้เหรียญทองมา ส่วนผมน่ะเหรอดีใจจนแทบ

จะยกขวดเหล้าเทใส่ปากได้ละมั้งกับเหรียญทองแดงแรกในชีวิต แม้จะได้แค่ที่สามแต่สำหรับคนที่เอาแต่เล่นเกมจนไม่ค่อยจะได้เล่น

กีฬาจริงจังมันเป็นความสำเร็จจนอยากจะดีดดิ้นกับพื้น พวกเราเมามันกันอยู่ในผับค่อนคืนผมถึงได้เห็นพี่เมฆเริ่มเลื้อยลงไปกับโต๊ะ พี่พล

ที่สนิทกับพี่เมฆที่สุดในชมรมถึงกับเดินไปมองเพื่อนอย่างระอา


                “ไอ้ห่า มึงลืมไปแล้วรึไงว่ามึงน่ะแพ้เหล้า แถมเวลาเมาก็ทั้งเรื้อนทั้งเลื้อย”


               พี่เมฆยกหัวจากโต๊ะขึ้นมาแสยะยิ้มชี้นิ้วสั่นๆใส่หน้าพี่พล ผมละกลัวไอ้ขี้เก๊กจะร่วงจากเก้าอี้เหลือเกิน


               “ไอ้พล เมิง ทามมายมีสองหัวว้า เมิงเป็นนกสองหัวเหรอ”


               “เออ เอาเข้าไป เมาจนได้ไอ้คออ่อนเอ๊ย เฮ้ย กลับกันได้แล้ว ดึกแล้ว แถมประธานชมรมพวกมึงหมดสภาพแล้วว่ะ”


               “โหย พี่พล อีกหน่อยไม่ได้เหรอ กำลังมันเลยอะ”


               ผมประท้วงนิดหน่อยแต่ก็ยอมเดินตามพี่พลที่ยกแขนพี่เมฆคล้องคอแล้วลากพี่เมฆออกไปที่ลานจอดรถ ไอ้คนถูกหามน่ะ

คอพับคออ่อนไปแล้วครับ


               “เดี๋ยวกูขับรถให้ไอ้เมฆไปที่หอมันเอง พวกมึงกลับกันได้ใช่ไหม”


               พี่พลหันมาถามอย่างเป็นห่วงแต่พวกผมที่เหลือโบกมือว่าไม่ต้องเป็นห่วง พี่พลจึงได้เปิดประตูรถและยัดพี่เมฆใส่ที่นั่งข้างคน

ขับ แต่ไม่ทันจะปิดประตูตามเสียงโทรศัพท์มือถือของพี่พลก็ดังขึ้น


               “จ้า ว่าไงจ๊ะที่รัก โอ๊ย อย่าเพิ่งด่า...”


               พี่พลดึงโทรศัพท์ห่างหูเมื่อเสียงจากอีกฝั่งดังลั่น


               “...มากับน้องๆในชมรม ชิบหายแล้วกูลืม”


               พี่พลหันหน้าซีดเผือดมาหาผมพลางทำท่าเหมือนจะร้องไห้


               “เหี้ยแล้วไง กูลืมวันเกิดแฟน แม่ด่าจนกูหูชา”


               “โห พี่พล ลืมได้ไงวะ อย่างนี้แฟนพี่ไม่โกรธตายห่าไปแล้วเหรอ”


               ผมยังตกใจแทนพี่พลเลยเพราะรู้ว่าแฟนพี่พลนั้นดุยิ่งกว่าหมาตำรวจอีก พี่พลละล้าละลังกลืนน้ำลายอึกใหญ่


               “เอางี้ มึงขับรถยนต์ได้ใช่ไหมไอ้มะตูม งั้นมึงน่ะขับรถไปส่งไอ้เมฆที่หอ เออ มึงนั่นแหละ แล้วกูขอยืมมอไซค์ของมึงแว้นไป

หาแม่ทูนหัวของกูหน่อยก่อนที่มันจะโกรธยิ่งกว่านี้ ฮัลโหลที่รัก เค้าไปแล้วจ้า”


               พี่พลเดินมาคว้ากุญแจรถของผมไปและยัดกุญแจรถของพี่เมฆใส่มือของผมที่ยังยืนงงอยู่”


               “ห้องไอ้เมฆอยู่สามศูนย์เก้านะโว้ย กุญแจห้องอยู่ในรถมันตรงที่วางแก้วน้ำ กูไปละ ขอบใจมากมะตูม”


               “เดี๋ยวสิพี่พล”


               ไม่ทันแล้วครับ เพราะความกลัวเมียทำให้พี่พลคว้าเจ้าแดงเฉิดโฉมของผมไปแล้ว ผมมองกุญแจในมืออย่างละเหี่ยใจ

               ทำไมมันต้องเป็นกูด้วยวะเนี่ย

               ผมส่ายหน้าพลางก้าวเท้าไปปิดประตูฝั่งพี่เมฆที่หลับคอพับอยู่ที่เบาะก่อนจะก้าวไปยังที่นั่งคนขับ เสียวจะโดนตำรวจโบกให้

เป่าอยู่เหมือนกันเพราะฟาดไปไม่น้อย แต่โชคดีที่ทางปลอดโปร่งจนมาถึงหอของพี่เมฆ ผมคว้ากุญแจห้องที่พี่พลบอกแล้วจึงลงรถเดิน

อ้อมไปคว้าพี่เมฆออกมา

               แม่ง ตัวหนักชิบหาย

               บ่นไปงั้นแหละแต่ก็ต้องแบกไอ้คนคออ่อนให้เดินมาอย่างทุลักทุเล ดีว่าหอหรูหรามีลิฟท์ใช้ผมเลยไม่ต้องแบกขึ้นบันได ผม

เปิดประตูเข้าไปในห้องพี่เมฆและเทเขาลงบนเตียง


               “โอย กว่าจะถึง”


               ผมบ่นอุบอิบกับภารกิจที่ต้องทำพลางมองพี่เมฆที่หมดสภาพคนหล่อขี้เก๊กอย่างสิ้นเชิง เจ้าตัวนอนหงายแผ่หรากลางเตียง

หน้าตาแดงก่ำผมชื้นเหงื่อนอนหลับตาพริ้ม

               ถ้าไม่นับเรื่องขี้เก๊กใส่ผม เรื่องเล่นเทควันโดก็น่าทึ่งอยู่หรอก เวลาพี่เมฆสอนท่ารำเทควันโดให้สมาชิกใหม่ดูมันก็เท่มาก ผม

เคยตะลึงมองจนละสายตาไม่ได้ แต่ก็นั่นแหละไม่รู้ว่าเขาจงเกลียดจงชังอะไรพี่ริวนักหนาถึงได้จ้องหาเรื่องกะอีแค่ทะเลาะกันเพราะผู้

หญิงตอนมอปลาย


               “กลับดีกว่า แต่กูจะกลับไงล่ะ”


               หอในมออยู่ไกลที่นี่พอควร และรถของผมก็ถูกพี่พลชิงไปแล้ว ไอ้ครั้นจะเดินกลับก็เมื่อยตีนอีก


               “อืม คัน”


               เสียงพี่เมฆอืออาขึ้นมา เขาเริ่มเกาแขนสองข้างที่ขึ้นผื่นสีแดงจางๆ มือเรียวของพี่เมฆยกมาเกาที่ลำตัวจนเสื้อยืดเริ่มถลกขึ้น

สูงมองเห็นแผ่นเนื้อสีขาวที่ผื่นแดงกระจายเป็นวงกว้าง


               “ลมพิษเหรอ นี่แพ้เหล้าจิงเหรอเนี่ยนึกว่าพี่พลอำเล่น พี่เมฆอย่าเพิ่งเกาแรงเดี๋ยวเป็นแผล”


               แดงจนน่าเป็นห่วง ผมเดินไปที่ห้องน้ำมองหาผ้าขนหนูผืนเหมาะมือชุบน้ำบิดหมาดแล้วเดินกลับมาที่เตียง พยายามถอดเสื้อ

พี่เมฆออกอย่างทุลักทุเล จัดแจงเช็ดไปตามตัวให้พี่เมฆเพราะไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้ ไอ้พี่เมฆนอนกระสับกระส่ายก่อนจะผงกหัวขึ้นมา

อย่างรวดเร็ว


               “เฮ้ย พี่เมฆ อย่าเพิ่งนะกลั้นไว้ก่อนเดี๋ยวผมหาถุงมารอง...”


               พรวด!!

               เหี้ย

               ใครจะซวยขนาดกูบ้างครับ

                อ้วกสิครับ ทั้งเศษอาหารทั้งเศษเหล้ากระจายกันอยู่เต็มเสื้อของผมนี่แหละ ผมนั่งนับหนึ่งถึงสิบแต่ยังไม่ครบก็ยกมือฟาดไป

ที่ต้นแขนของพี่เมฆอย่างดัง


               “บอกให้กลั้นไว้ก่อนไงล่ะ โอ๊ย แม่ง”


               ผมต้องเดินกลับไปที่ห้องน้ำใหม่แล้วถอดเสื้อตัวเองซักน้ำผึ่งลมไว้ก่อนจะเดินกลับออกมา


               “แล้วนี่จะกลับยังไงวะเสื้อก็ไม่มี พี่เมฆนะพี่เมฆ นอนแม่งที่นี่แหละวะ”


               ผมยกเท้าถีบๆพี่เมฆให้ขยับไปอีกฝั่งของเตียงแล้วจึงเอนตัวลงนอนอยู่ขอบเตียงนั่นแหละ ปิดตาลงเกือบจะหลับอยู่แล้วแต่ก็

ต้องสะดุ้งเมื่อท่อนแขนพี่เมฆฟาดลงมาบนหน้าอกของผม


               “พี่เมฆ มึงจะดิ้นอะไรขนาดนี้วะ เจ็บนะโว้ย”


               พี่เมฆพลิกตัวมานอนตะแคงกอดผมไว้พลางยิ้มทั้งที่หลับตาอยู่


               “เมี้ยว มานี่ซิสังข์ทอง มาให้พ่อกอดหน่อย คิดถึงจังเลย”


               “พี่เมฆ ปล่อย นี่ผมมะตูมนะไม่ใช่แมว หยึย”


               “สังข์ทองของพ่อตัวใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ ไหนดูซิกลิ่นยังหอมอยู่หรือเปล่า”


               ว่าแล้วก็จูบลงมาบนไหล่ของผมแถมยังกอดผมไว้แน่นราวกับเป็นหมอนข้าง ตอนนี้ผมเชื่อพี่พลแล้วว่าพี่เมฆเมาแล้วเรื้อน

จริงๆ


               “พี่เมฆ ลืมตามาดูก่อนผมเป็นคนโว้ย ไม่ใช่แมว”


               “ตัวใหญ่อย่างนี้ก็ดี พ่อจะได้กอดถนัด มามะพ่อจะกล่อมให้นอน


               สลัดสังข์ทอง!


               มือเริ่มลูบไปตามตัวที่ไม่มีเสื้อ ผมถึงกับตัวแข็งอยู่ในอ้อมกอดของพี่เมฆ ท่อนขาของเขาพาดมาบนตัวกระแทกกล่องดวงใจ

ดังอั้ก


               “เหี้ย กูเจ็บ”


               น้ำตาปริ่มเลยครับ ยังไม่พอแค่นั้น พ่อเจ้าประคุณคลึงท่อนขาไปมาอยู่บนตัวของผม ปากแม่งก็เสือกอมหูของผมเข้าไปจนผม

สะดุ้งสุดตัว

               ซวยระดับพรีเมี่ยม จู๋ผมเสือกโด่ขึ้นมาพร้อมกับอาการมวนท้องผมถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่ได้การ มันชิดใกล้และหวั่น

ไหวเกินไปแล้ว ผมเค้นแรงผลักพี่เมฆให้พลิกหงายกลับไป แต่เพราะมือเหนียวยิ่งกว่าตุ๊กแกที่กอดผมไว้ดึงให้ผมพลิกตามขึ้นไปนอน

คร่อมทับพี่เมฆไว้ด้วยความบังเอิญ และเชื่อเหอะว่าบังเอิญจริงๆที่ปากของเราพลิกมาทับกันพอดี


                “พี่เมฆ ปล่อยก่อน อืม...”


               ร้อนวูบวาบเพราะฤทธิ์เหล้าของตัวเองหรือจากปากของพี่เมฆก็ไม่รู้ สติของผมไม่อยู่กับตัวแล้วตอนนี้เมื่อผมฉกลิ้นเข้าไปตาม

รอยแยกของฟัน ทันทีที่ลิ้นของเราทั้งคู่แตะกันมันก็เหมือนดูดไว้ไม่ยอมปล่อย ท่อนบนเปลือยเหนียวหนับด้วยเหงื่อจากเมื่อตอนกลางวัน

ก็ทำให้เนื้อตัวแนบชิดและร้อนขึ้นเรื่อยๆ


               โอย ไม่ไหวจะทน วูบวาบไปทั้งตัว


               “จะปล่อยหรือไม่ปล่อย ถ้าไม่ปล่อยผมจะไม่ทนแล้วนะพี่เมฆ”


               “อือ อึก”


               มีแต่เสียงอืออากระเส่าจิตดังลอดมาจากลำคอ พี่เมฆปรือตามองแดงเยิ้มและนั่นทำให้ผมตบะแตก


               “กูไม่ทนละโว้ย”


               ถลกกางเกงวอร์มของพี่เมฆลงไปที่ปลายเท้าแล้วผมก็ถีบมันออกจนพี่เมฆเหลือแต่ตัวล่อนจ้อน ผมมองอย่างอิจฉาเมื่อมอง

เห็นร่างกายสีขาวไปทั้งตัวมีกล้ามเนื้อพอดีตัวไม่ได้ใหญ่ล่ำก้ามปูจนน่ากลัวแต่มันกำลังดีเหลือเกิน พี่เมฆเงยหน้าสูงยกมือไขว่คว้าเมื่อ

ผมกำลังถอดกางเกงวอร์มตัวเองเหวี่ยงทิ้งลงพื้น


               “สังข์ทองมาหาพ่อ พ่อหนาว”


               สัส สังข์ทองก็สังข์ทอง ไอ้เงาะจะถอดรูปเป็นสังข์ทองบัดเดี๋ยวนี้


               ผมทิ้งน้ำหนักลงไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีอะไรมาขวางกั้นอีกแล้วเมื่อเนื้อตัวเปล่าๆเสียดสีกันไปมา ความต้องการของผมพุ่ง

พรวดๆจนต้องจับต้นขาของพี่เมฆให้อ้ากว้างพลางแหย่ไอ้ลูกชายเข้าไปที่ปากทางเพื่อลองเชิง


               “แน่นชิบ”


               ผมกัดฟันเมื่อเสียวหัวรบอยู่ไม่น้อย ไม่เคยแหย่เข้าไปในช่องทางที่คับแคบอย่างนี้ แต่เพราะตอนนี้ความหน้ามืดครอบครอง

หมดแล้ว อะไรก็ยั้งไม่อยู่เมื่อผมดันมันเข้าไปช้าๆ


               “โอ๊ย เจ็บ เหี้ยอะไรวะ”


               เมื่อสอดเข้าไปค่อนลำจนถึงจุดที่กว้างที่สุด ก็ราวกับสติกลับคืนมาสู่พี่เมฆ เขาร้องลั่นกับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น พี่เมฆผงกหัว

ขึ้นมามองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตกใจ


               “ไอ้มะตูม มึง อึก เบาๆ กูเจ็บ”


               พี่เมฆร้องลั่นเมื่อผมดันเอวเข้าไปสุดตัว ผมรีบคว้าข้อมือของพี่เมฆตรึงไว้กับที่นอนทันที ความคับแน่นข้างในสร้างความร้อน

ผ่าวจนผมถึงกับหอบ พี่เมฆเกร็งตัวรับการเสียดสีจนผมร้องลั่น


               “พี่เมฆ ใจเย็นพี่ ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ขอให้เสร็จกันทั้งคู่นะพี่นะ”


               “ไอ้มะตูม มึง กูจะฆ่ามึง อื้อ”


               ผมก้มหน้าลงไปครอบปากไว้กับปากของพี่เมฆพลางตวัดลิ้นดึงความสนใจขณะที่ดึงเอวออกช้าๆแล้วแทงกลับเข้าไปใหม่

อาศัยช่วงที่พี่เมฆยังงงอยู่ผละปากออกและก้มหน้าไปที่ยอดอกเม็ดเล็กที่เม้มปากลงไป พี่เมฆถึงกับสะดุ้งแอ่นตัวขึ้นมา ผมรับรู้ถึงความ

ต้องการของเขาเมื่อภายในช่องทางเริ่มชื้นไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยงจึงรีบฉวยโอกาสนั้นสาวเอวเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆ


               “ไอ้มะตูม ไอ้เหี้ย กูเสียว”


               พี่เมฆเผลอเด้งเอวรับ มือทั้งสองข้างที่ผมยึดไว้คว้าผ้าปูที่นอนมากำไว้ในมือ ผมยิ่งได้ใจโยกเอวเต็มแรงพลางไล่ดูดหน้าอก

พี่เมฆทั้งสองข้าง รู้สึกถึงการเกร็งกล้ามเนื้อรอบช่องทางที่บีดรัดผมมากยิ่งขึ้น


               “โอ๊ย ไม่ไหวแล้วไปพร้อมกันเหอะพี่เมฆ”


               ผมปล่อยข้อมือของเขาและเลื่อนมาเจ้าหนูของพี่เมฆไว้ในมือ อีกข้างก็ขยำหน้าอกจนแดงก่ำ พี่เมฆปล่อยเสียงครางลั่นบิดตัว

ไปมาจนน้ำทะลักล้นฝ่ามือของผม ผมยิ่งเร่งเอวเข้าใส่จนหน้ามืด


               “พี่เมฆ โอยแตก”


               ดึงออกมาแทบไม่ทัน น้ำสีขาวไหลเป็นทางอยู่ตรงต้นขาพี่เมฆและเปียกรดไปถึงที่นอนด้านล่าง เราพากันหอบยิ่งกว่าตอน

แข่งเทควันโด ยังไม่ทันหายหอบผมก็ลอยร่วงจากเตียงไปกองกับพื้น

             พลัก

             พี่เมฆถีบผมร่วงเตียงสิครับ จะเหลือหรือไง

              ผมตะกายจากท่านอนวัดพื้นขึ้นมานั่งพับเพียบหน้าละห้อย


              “พี่เมฆ ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว”


            “ไอ้เด็กนรก ไอ้ชิบหาย มึงกล้าฉวยโอกาสฟันกู”


             เหมือนจะหายเมาแล้วฮะท่านผู้ชม พี่เมฆลุกมายืนจังก้าไม่อายฟ้าดินว่าเพิ่งเสร็จกิจกามกันมา เขาจิกหัวของผมให้ลุกตาม

แล้วเปิดประตูผลักผมออกไปหน้าห้องทั้งที่ผมยังนุ่งลมห่มฟ้าอยู่เลย ดีว่ามันดึกแล้วเลยไม่มีใครเดินผ่านไปมา


              “เดี๋ยวสิพี่เมฆ ฟังผมก่อน เปิดประตูให้ผมเหอะ”


              ผมเคาะประตูห้อง ใจชื้นเมื่อประตูเปิดออก แต่กลับมีเพียงกางเกงวอร์มกับกางเกงในที่ลอยละลิ่วมาโปะหน้าของผม


               “ไปซะก่อนที่กูจะฆ่ามึงไอ้เหี้ยมะตูม”


              ปึง!

              ประตูปิดใส่หน้าอีกครั้ง คราวนี้ผมคอตกทั้งคอบนคอล่างเมื่อรู้ว่าตัวเองผิดจริงๆและพี่เมฆจะต้องโกรธมาก ผมได้แต่ใส่

กางเกงเปลือยท่อนบนเดินลงมาจากหอพัก ดีที่ว่าโทรศัพท์มือถืออยู่ในกางเกงก็เลยโทรปลุกไอ้คิงให้แว้นมารับได้

               ระหว่างรอไอ้คิงผมได้แต่แหงนหน้าไปมองหน้าต่างห้องของพี่เมฆที่ไฟยังเปิดอยู่ด้วยความสำนึกผิด ถึงพี่เมฆจะเคยทำไม่ดี

กับเพื่อนของผมแต่เขาก็ไม่ควรที่จะต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ผมกัดปากตัวเองด้วยความเสียใจ

              ผมจะทำอย่างไรดีให้พี่เมฆยกโทษให้ผม






              ผมไม่เจอหน้าพี่เมฆอีกเลยทั้งเสาร์และอาทิตย์ ไปขอเบอร์จากพี่พลโทรไปพอรู้ว่าเป็นผมเขาก็ตัดสายทิ้งและปิดโทรศัพท์

หนี มันทำให้ผมยิ่งหงุดหงิดโดยที่ผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไม จนกระทั่งถึงเย็นวันจันทร์เมื่อผมไปรอป้วนเปี้ยนอยู่หน้าชมรมพี่ริวกับไอ้ว่าน

ซ้อนมอเตอร์ไซค์กันมาท่าทางหวานชื่นจนน่าอิจฉา


              “เหี้ยมะตูม หายหัวไปไหนทั้งวัน”


              “กูตามหาตัวพี่เมฆอยู่”


              ผมตอบอย่างขอไปที และเมื่อเห็นรถยนต์ของพี่เมฆเลี้ยวเข้ามาผมก็ใจชื้น ผมวิ่งไปที่รถของเขาโดยไม่สนใจพี่ริวกับไอ้ว่าน

อีก


              “พี่เมฆ หายไปไหนมาทั้งวัน ผมโทรไปก็ไม่รับ”


             พี่เมฆมองผมราวกับจะหักคอจิ้มน้ำพริก


             “เสือก”


              สั้นๆง่ายๆได้ใจความ แต่คิดเหรอว่าคนหน้าด้านอย่างผมจะสะเทือน


              “ผมต้องเสือกสิ อย่าลืมว่าพี่น่ะเป็นเมียผมแล้วนะ”


           พลัก!


              หมัดซ้ายหรือหมัดขวาผมก็ยังไม่ทันมอง รู้สึกตัวอีกทีมันก็ซัดเข้าที่โหนกแก้มเต็มแรง ผมร่วงไปนอนแผ่วัดพื้นมองเห็นแต่

ดาวระยิบระยับเต็มไปหมด



           “มึงอยากตายก็ลองพูดอีกสิไอ้มะตูม กูจะกระทืบให้ตายคาตีนกูเลยไอ้เด็กนรก”

       

                                      TBC
             

                                 

[❣☾月亮☽❣]

อิอิ สงสารมะตูมขึ้นมาซะแล้วสิ. เมียสายดำ ?

[Duangjai]

Liked Liked Liked

      

        

[iceman555]

 

[Kelvin Degree]

โหดมาก คู่นี้

[=นีรนาคา=]

อ่อ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
พี่เมฆน่าเห็นใจ แต่ที่ผ่านมา พี่ทำหนูหมั่นไส้ 555

ยังไม่ขอเลือกทีม ตอนนี้ขอ #ทีมเผือก ไปก่อน

[twinmonkey0311]

มะตูมสู้สู้ เป็นผัวพี่เมฆต้องอดทน

[cavalli]

 

[mukmaoY]

โอยน่วมแน่ เจอนักเทควันโดเข้าไป

[Belove]

                                                          น้องมันบ้า หาเรื่องฟันพี่

                                                                   บทที่ 2/1

                                                     ทำยังไงพี่เมฆถึงจะหายโกรธนะ


               โหนกแก้มช้ำแดงเห่อจากฤทธิ์หมัดสะท้านโลกันตร์ของพี่เมฆทำให้ผมต้องนั่งหน้ามุ่ยอยู่กับไอ้ว่านและพี่ริว เพื่อนสนิทมอง

หน้าผมตาขุ่นในขณะที่พี่ริวแฟนไอ้ว่านและพี่คณะของผมนั่งกลั้นยิ้มอยู่ ยิ้มของพี่ริวชัดเจนขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นเงยหน้าหัวเราะก๊าก

ออกมา


             “พี่ริว หัวเราะอะไรขนาดนั้น”


               ไอ้ว่านตีไหล่พี่ริวดังป๊าบ พี่ริวพยายามกลั้นหัวเราะจนตัวสั่น


               “เออๆขอโทษ กูแค่ขำเฉยๆ แต่กูขอชมมึงเลยนะมะตูม แม่งเหี้ยสุดๆกูล่ะนับถือจริงๆ”


               “โถ่ พี่ริว” ผมโอดครวญ “ก็ไม่ได้กะว่าจะทำแบบนั้น แต่พี่เข้าใจแมะว่าคนมันเมา”


               “น่าสงสารพี่เมฆเค้านะ ป่านนี้คงจะสูญเสียความมั่นใจไปหมดแล้ว”


               ไอ้ว่านตอกย้ำความผิดของผมให้เลวร้ายเข้าไปอีก  ยิ่งคิดผมก็ยิ่งรู้สึกผิดทั้งที่เคยหมั่นไส้พี่เมฆอยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่เคยคิด

โค่นเขาด้วยวิธีการนี้เลยเป็นความสัตย์จริง


               “เออ กูแม่งเหี้ยเอง แล้วจะเอาไงต่อดีวะ พี่เมฆไม่ยอมมองหน้ากูเลย กูควรจะทำไงให้พี่เมฆยกโทษให้กู”


               อย่างน้อยถ้าพี่เมฆเข้าใจว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เขารู้สึกแย่แบบนั้นก็ยังดี ผมไม่อยากรู้สึกผิดว่าสร้างตราบาปให้ผู้ชายอก

กว้างเกินสามศอกอย่างพี่เมฆไปตลอดชีวิต


               “มึงต้องอดทน” ไอ้ว่านให้กำลังใจ “อดทนยื่นหน้าไปขอโทษพี่เมฆบ่อยๆเดี๋ยวเขาก็คงยกโทษให้มึงเข้าสักวันแหละ”


               “เหี้ยว่าน ยื่นหน้าเข้าไปให้พี่เมฆมันต่อยกูอีกแบบตะกี้เหรอ มึงคิดว่าเบ้าหน้ากูใส่หน้ากากไอออนแมนเอาไว้รึไงถึงจะทนหมัด

ของพี่เมฆได้ มึงลองมาโดนเองเอาไหม”


               “ทำไมกูต้องโดน กูไม่ได้เหี้ยเหมือนมึงนี่ คนทำผิดก็ต้องยอมรับโทษสิวะ”


               ไอ้ว่านว้ากใส่ ตั้งแต่เป็นเมียพี่ว้ากนี่แม่งเสียงดังขึ้นทุกที


               “ไม่รู้ล่ะ มึงต้องทำให้พี่เมฆยกโทษให้มึงให้ได้ ไม่งั้นกูตัดมึงออกจากกองมรดก”


               เพื่อนสนิทขู่ผมยิ่งกว่าพ่อเสียอีกมันทำให้ผมต้องกลับมาครุ่นคิดว่าทำอย่างไรดีถึงจะให้พี่เมฆยอมให้อภัยในสิ่งที่ผมทำลงไป

ผมว่าผมคงต้องหาตัวช่วย และตัวช่วยที่ดีที่สุดก็น่าจะเป็นพี่พล เพื่อนที่สนิทที่สุดของพี่เมฆ นั่นเองที่ทำให้ผมย่องไปหาพี่พลเมื่อเขามา

ถึง


               “พี่พล ถามไรหน่อยสิ พี่พลเป็นเพื่อนพี่เมฆมาตั้งแต่มอปลายเลยปะ”


               “เออ แล้วทำไม” พี่พลมองผมแบบงงๆเมื่อเปิดประเด็น


               “คืองี้ ผมน่ะเป็นเพื่อนไอ้ว่านมัน แล้วพี่ก็รู้แล้วใช่ไหมว่าเพื่อนผมมันคบอยู่กับพี่ริว ทีนี้ผมเห็นพี่ริวกับพี่เมฆไม่ค่อยถูกกันก็เลย

อยากรู้ที่มาน่ะว่าเรื่องมันเป็นไง ได้ข่าวว่ามันเริ่มจากเรื่องผู้หญิงไม่ใช่เหรอ”


               ผมสาธยายโดยใช้ชื่อเพื่อนมาอ้าง พี่พลพยักหน้าหงึกๆ


               “จะว่างั้นมันก็มีส่วนถูกแต่มึงก็ต้องเข้าใจไอ้เมฆมันด้วยว่าทำไมมันถึงแค้นไอ้ริวนัก ก็ตอนเรียนมอปลายน่ะไอ้เมฆมันไม่ใช่

แบบนี้นะมึง มันเนิร์ดจะตายห่า ผมงี้หวีแสกกลางใส่แว่นหนาเตอะผมแห้งเหมือนไม้เสียบลูกชิ้น”


               เดี๋ยวนะ พี่เมฆเนี่ยนะเนิร์ด

               ผมเท้าคางอ้าปากหวอฟังพี่พลเล่าอย่างคาดไม่ถึง


                “วันๆเอาแต่เรียน กีฬาก็เล่นไม่เป็นสักอย่าง ทีนี้ก็มีผู้หญิงย้ายมาจากโรงเรียนอื่นไง ย้ายมาอยู่ห้องกูกับไอ้เมฆมานั่งข้างมัน ผู้

หญิงเขาเรียนหนังสือไม่ทันไอ้เมฆก็ช่วยสอนให้ ไปๆมาๆก็สนิทกัน แล้วก็กลายเป็นแฟนกันไปซะงั้น”


               พี่พลเล่าได้อย่างมีอรรถรส ผมตั้งใจฟังจนเกือบลืมหายใจ


               “แต่อย่างว่า ส่วนใหญ่ผู้หญิงแม่งชอบพวกดิบๆเซอร์ๆ พอถึงวันกีฬาสีแฟนไอ้เมฆมันก็ได้เจอกับไอ้ริวที่อยู่คนละห้อง ไอ้ริวมัน

เด็กเล่นกีฬาเก่งอยู่แล้ว แฟนไอ้เมฆเห็นเข้าก็เสือกชอบไอ้ริวแล้วก็ตัดรอนไอ้เมฆว่าที่ผ่านมาไม่ได้รักไอ้เมฆสักหน่อย แต่เพราะไม่มี

เพื่อนก็เลยต้องคบกับมันไปก่อน ไอ้เมฆมันเสียใจมากเพราะเป็นรักครั้งแรก หลังจากนั้นมันเลยลุกมาเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่ เริ่มฝึกเล่น

เทควันโด เริ่มแต่งตัวดูแลตัวเองจนกระทั่งกลายเป็นงี้แหละ”


               ความหลังของพี่เมฆก็น่าสงสารนะ


               “แต่พี่ริวก็ไม่ได้ผิดนี่พี่พล เขาก็ไม่ได้คบกับผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่หรือไง พี่เมฆก็ไม่น่าเกลียดพี่ริวขนาดนั้นนี่นา”


               ผมยังเสือกเรื่องของพี่เมฆต่อ


               “มันก็ใช่ แต่มึงเข้าใจไหมไอ้คำว่าไม่ถูกชะตา อะไรนะ ศรศิลป์ไม่กินกันน่ะ ไอ้ริวหน้ามันหยิ่งๆไม่ค่อยแยแสคนอื่นไง ไอ้เมฆ

มันก็เลยหมั่นไส้ก็แค่นั้นแหละ”


               “แล้วไอ้เรื่องที่พี่เมฆเคยแย่งแฟนพี่ริวที่เป็นนักว่ายน้ำคนนั้นล่ะ”


               พี่พลเบ้ปากเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ท่าทางพี่พลจะไม่ค่อยชอบคนที่ชื่อเท็ดดี้สักเท่าไหร่


               “ไม่ได้แย่งแต่ไอ้เหี้ยเท็ดดี้มันมาอ่อยเอง นี่ไม่ได้เข้าข้างเพื่อน กูนะไม่อยากจะพูด คันไงผัวเอาแต่ซ้อมกีฬาแล้วไอ้เมฆมันก็

ไม่อยากเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย ไอ้เท็ดดี้มันเสนอไอ้เมฆมันก็สนองให้ หลายครั้งอยู่นะมึงที่เอากันแต่อยู่มาวันนึงไอ้ริวมันเสือกมาเจอก็เลย

โป๊ะเชะ จากนั้นต่างคนก็ต่างเขม่นกัน”


               เรื่องที่พี่พลเล่าทั้งหมดทำให้ผมเข้าใจพี่เมฆมากขึ้นกว่าแต่ก่อน จริงๆแล้วพี่เมฆก็เป็นแค่คนที่สร้างความมั่นใจขึ้นมาเพื่อกลบ

อดีตของตัวเอง มันทำให้ผมยิ่งเห็นใจเขา


               “มึงรู้แล้วจะทำอะไรได้วะไอ้มะตูม” พี่พลถามอย่างสงสัย ผมเลยได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบกลับ


               “พี่พล คืองี้” ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ


               “รู้แล้วเหยียบนะพี่ คือว่าวันที่เราไปผับกันแล้วพี่ให้ผมไปส่งพี่เมฆที่หอ ผมน่ะเผลอปล้ำเขาไปน่ะสิ”


               “เออ เหรอ ฮะ ว่าไงนะ!”


               พี่พลตกใจจนหน้าตื่น เขาหันขวับมาจ้องหน้าผมทันที


               “มึงปล้ำไอ้เมฆ”


               “ก็พี่เมฆแม่งเมาแล้วโคตรเรื้อนเลยอะ แล้วผมก็แดกไปเยอะเหมือนกัน”


               สีหน้าของผมมันคงสลดจนพี่พลเห็นใจ


               “ป่ายกันไปป่ายกันมาผมก็เลยทนไม่ไหวเสียบเข้าไป แล้วจะให้ทำไงก็มันเสียบเข้าไปแล้วมันก็ต้องทำให้มันเสร็จใช่ปะ”


               “แล้วเสร็จไหมวะ” พี่พลถามเสียงแห้ง


               “ก็เสร็จสิพี่ จากนั้นผมก็ถูกถีบตกเตียงเลย”


               ผมอยากจะร้องไห้เมื่อเห็นพี่พลทำหน้าเหมือนกินยาขม


               “ตอนนี้พี่เมฆยิ่งเกลียดขี้หน้าผมหนักกว่าเดิมอีก ทำไงดีล่ะพี่พล ผมสำนึกผิดจริงๆนะ ทำไงให้พี่เมฆถึงจะยกโทษให้”


               “ยาก บอกเลย” พี่พลพูดทำร้ายจิตใจของผม


               “เหี้ยเมฆ บอกแล้วอย่าแดกเหล้า ไงล่ะเสียซิงให้รุ่นน้องซะงั้น มึงนี่ก็เนาะไอ้มะตูม”


               “อย่าด่าเยอะสำนึกผิดไม่ทันแล้วพี่พล ในฐานะเป็นเพื่อนพี่เมฆ พี่ต้องช่วยผมนะ ช่วยกล่อมให้พี่เมฆหายโกรธที”


               ผมเกาะแขนขอร้อง พี่พลถอนหายใจเฮือกใหญ่


               “ก็ได้ กูจะลองช่วย แต่ไม่รับปากนะโว้ยมึงเองก็ต้องหาทางช่วยเหลือตัวเองแล้วล่ะไอ้มะตูม”






               เมื่อไปถึงลานซ้อมเทควันโด ผมเห็นพี่เมฆกำลังยืนโปรยยิ้มให้สาวๆกลุ่มใหม่ที่เพิ่งจะมาสมัครเข้าชมรม มันเป็นควันหลงจาก

กีฬามหาวิทยาลัยที่ใครๆก็อยากจะเข้าใกล้นักกีฬาเหรียญทอง ผมคิดว่าพี่เมฆเห็นผมเดินเข้าไปแล้วเพราะสายตาของเขาชะงักไปจังหวะ

หนึ่งก่อนจะหันไปสอนพวกสาวๆด้วยยิ้มมหาเสน่ห์โดยที่ไม่สนใจผมสักนิด

               ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆเคืองๆเหมือนตอนที่ถูกน้องชายแย่งของเล่นไปตอนเด็ก ความรู้สึกหวงของมัน

วิ่งมาเป็นริ้วจนอยากจะเข้าไปกระชากไหล่พี่เมฆออกมาจากกลุ่มสาวๆแล้วตะโกนใส่หน้าว่าพี่เป็นของผมแล้วนะ แต่ไอ้ที่ทำได้คือเดิน

เข้าไปรวมกลุ่มแล้วฉีกยิ้ม


                “ท่าเตะพื้นฐานของเทควันโด้ที่ต้องฝึกคือฟร้อนท์คิกนะครับน้องๆ จะเตะข้างไหนก็ยกเข่าข้างนั้นให้สูงแล้วย่อเข่าอีกข้างลง

เพื่อทรงตัว เหยียดขาข้างที่เตะให้เต็มที่ใช้กำลังเราจะสะโพกและใช้หลังเท้าเป็นอาวุธ จากนั้นก็ให้รีบพับขากลับมาให้เร็ว เคล็ดลับคือยิ่ง

ยกเข่าเร็วมากเท่าไหร่เราก็จะเตะเร็วขึ้นเท่านั้น”


               พี่เมฆในชุดเทควันโดคาดสายสีดำกำลังทำท่าเตะฟร้อนท์คิกให้ดูเป็นตัวอย่าง สาวๆกรี๊ดเบาๆเมื่อเห็นท่าเตะเท่ๆ ผมงี้ยิ่งหมั่น

ไส้ ไม่รู้จะเนื้อหอมไปถึงไหนสิน่า


               “ให้ผมช่วยถือเป้าให้ไหมครับพี่เมฆ เธอๆพวกนี้เขาจะได้ดูชัดๆว่าฟร้อนท์คิกต้องทำไง”


               เสนอตัวเข้าไปทันที หรือพวกคุณๆจะเรียกว่าเสือกก็ได้นะครับ ผมไม่ถือ คริคริ


               พี่เมฆมองหน้า ตาโคตรดุ แต่กดยิ้มลึกที่มุมปากเมื่อมองผม
               
               

               TBC


เวลาไม่มี มาสั้นๆก่อน


ตอบโพลข้างบนด้วย


อยากให้จบแบบไหน

 

[iceman555]

อร๊ายย. อีมะตูมเจอพี่เมมฆิตะนาวมแน่ๆ อาสาเป็นเป้าให้อีก 

[twinmonkey0311]

เสนอตัวถือเป้าก็คงเข้าทางพี่เมฆล่ะสิ ทีนี้ก็โดนไม่ยั้งแน่ๆมะตูมเอ๋ย