หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[Kelvin Degree]

พี่ริวนี่อยอบอุ่นเหมือนกันนะครับ

[stickyyrice]

ไม่เเสดงออกนะฮะ เเต่ทำเลย

[Belove]

                                                    พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                               บทที่ 6

                                                     ทำไมเรียกผมว่าเด็กพี่ล่ะ               


               แม่งงง เหนื่อยย เมื่อยยย


               ผมกลับไปนอนหายใจพะงาบที่หอจนไอ้คิงที่วันนี้นั่งทำรายงานอยู่ในห้องมองอย่างแปลกใจกับสภาพใกล้

ตายของผมหลังจากที่ผมแทบคลานไปอาบน้ำแล้วซมซานกลับมาพักฟื้นที่เตียงตัวเอง


               “นี่มันต้องออกแรงขนาดนี้เลยรึไงวะ ไอ้ฟันดาบของมึงเนี่ย”


               ผมผงกหัวขึ้นมองพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่


               “เออสิวะ มึงไม่ไปลองเองไม่รู้หรอก มันไม่ได้เหนื่อยเหมือนไปวิ่งไล่เตะบอลนะ แต่คือมึงต้องออกแรงซ้ำไป

ซ้ำมาจนหมดแรงเลยล่ะ”


               ผมทิ้งหัวลงกับหมอนกรอกตามองเพดานเมื่อคิดถึงสภาพตัวเองที่ถูกไอ้พี่ริวสั่งให้เดินเสเต็ปเป็นสิบยก แค่นั้น

ยังไม่สาแก่ใจเมื่อไอ้ประธานชมรมสุดโหดสอนท่าใหม่ให้ผมฝึก


               “ต่อไปกูจะให้มึงฝึกสเต็ปลันจ์”


               พี่ริวจับดาบขึ้นมาแล้วทำท่าให้ผมดูช้าๆ


               “จังหวะแรกมึงเดินสเต็ปเร็วๆแล้วจังหวะสองเหยียดขาหลังพุ่งลำตัวไปข้างหน้าให้น้ำหนักลงที่ขาหน้า มือจับ

ดาบพุ่งแทงออกไปสุดแรงจนแขนเหยียดเป็นเส้นตรงส่วนมือหลังสะบัดออกไปเพื่อช่วยเพิ่มแรงเวลาเข้าทำคู่ต่อสู้”


               สุดยอด!


               เพิ่งเห็นท่วงท่าเวลาเดินสเต็ปของพี่ริวแบบสโลว์โมชั่น มันช่างสง่างามราวกับพระเอกหนังฝรั่งที่เคยดู ผมถึง

กับอึ้งตกตะลึงจนกระทั่งพี่ริวหันมามองและใช้ปลายดาบเคาะหัวเรียกสติ


               “เรียกวิญญาณมึงกลับมาซ้อมด้วยไอ้ว่าน อย่ามัวแต่ยืนเอ๋อแดก”


               นั่นแหละผมถึงกับสะดุ้งเฮือกและหลังจากนั้นผมก็ถูกบังคับให้ทำท่าสเต็ปลันจ์ไม่รู้กี่ยกต่อกี่ยกจนกระทั่งขา

สั่นพั่บๆเมื่อไอ้โหดพี่ริวบอกให้หยุดซ้อมได้ผมถึงกับทิ้งตัวลงไปนั่งเหยียดขาพลางหอบแฮ่กๆเหงื่อออกเต็มตัว


               “อ่อนว่ะ”


               มึงว่าใครไอ้พี่ริว


               “อะไรอ่อนพี่ พูดอย่างนี้เหยียบหน้ากันดีกว่า”


               ผมเงยหน้าขวับขึ้นไปมองหน้าไอ้พี่ริวที่ยืนค้ำหัวอมยิ้มเหมือนผมเป็นตัวตลก


               “เหยียบทั้งตัวเลยก็ได้”


               หมายความว่าไงฟระ


               ไอ้สายตาพราวๆนั่นคือเหี้ยอะไรครับ


               แล้วไอ้อมยิ้มนิดๆบนหน้าอีก พี่ช่วยไขปริศนาให้กระจ่างได้ไหมครับ


               แล้วทำไมกูต้องร้อนวูบวาบด้วยครับ ไอ้เหี้ยว่าน


               ร่างสูงย่อตัวลงนั่งบนปลายเท้าอยู่ข้างตัวผม พี่ริวใช้ปลายนิ้วกดลงมาบนต้นขาของผมแม้มันจะไม่ได้แรงมาก

นักแต่เพราะผมออกแรงจนเหนื่อยล้าแค่แรงบีบเบาๆผมก็ร้องจ๊ากออกมา


               “อู๊ย...เบาหน่อยสิวะพี่ริว”


               “มึงก็อย่าเกร็งสิวะ”


               ดุผมกลับมาแถมยังกดๆบีบๆต้นขาของผมจนเจ็บไปหมด


               “พี่ก็อย่าทำแรงสิ คนมันเจ็บนะโว้ย”


               “พวกมึงทำเหี้ยอะไรกัน”


               เสียงพี่พูห์ดังมาจากอีกมุมหนึ่งกลายเป็นเสียงสวรรค์ที่เข้ามาถีบไอ้ผีกระสือลงนรก ไอ้พี่ริวยักไหล่เมื่อหันไป

มองหน้าพี่พูห์


               “กูแค่นวดคลายเส้นให้ไอ้ว่าน”


               “นี่ถ้ามึงไม่บอกว่านวดคลายเส้นกูคงเข้าใจว่ามึงปล้ำมันอยู่”


               ปล้ำโพ่งงงง


               ผมทำปากขมุบขมิบด่าเพื่อนซี้ต่างคณะอยู่ในใจพลางลุกขึ้นยืนอย่างยากเย็น ดูเหมือนว่าทุกคนจะเลิกซ้อมกัน

แล้ว ผมมองปิ๊กกับเบลล่าทั้งคู่ดูสุขสบายไม่เหมือนผมที่เดี้ยงมันทั้งตัว


               “ไปกินลาบอีกไหม”


               ใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ผมนึกขยาดความเผ็ดร้อนขึ้นมาทันที


               “อย่าเลย กินอะไรซ้ำๆกันวะ ไปกินก๋วยเตี๋ยวลุงว้ากหลังมอดีกว่า”


               ว่าแล้วพี่ริวก็รวบดาบกับถุงมือที่ผมวางทิ้งไว้บนพื้นเข้าไปเก็บในตู้ก่อนจะเดินกลับมาแล้วมองผมด้วยสายตา

นิ่งๆนั่นแหละ จริงๆแล้วผมนึกขอบคุณที่เขาไม่พาผมไปกินร้านลาบนั่นอีก


               “ด่ากูอยู่ในใจล่ะสิไอ้หน้าอ่อน”


               “ครับ ใช่ จะด่ายันลูกบวชเลยล่ะ”


               ผมยู่หน้าใส่เขาแล้วสะบัดหน้าเดินนำไปที่รถฟีโน่คันเก่ง ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วดังแว่วมาจากเบื้องหลัง พี่ริ

วก้าวไปนั่งแล้วสตาร์ทรถพลางเหล่ใส่เมื่อผมขึ้นไปซ้อนช้า เขาบิดคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว


               “มึงนี่ช้าเป็นเต่าถูกฉีดยาชาเลยนะไอ้ว่าน”


               เสียงที่ต้านลมดังแว่วขณะขี่มอไซค์จนผมฟังไม่ถนัด


               “อะไรนะ ว่าผมช้าเหรอ ช้าเรื่องอะไรล่ะ”


               ผมตะโกนถามอย่างข้องใจ แต่เพราะเสียงที่ดังอู้อี้ของพี่ริวจึงทำให้ความสงสัยของผมยังคงอยู่


               “ทุกเรื่องนั่นแหละ แล้วเมื่อไหร่มึงจะทันความคิดคนอื่นว่าเขาคิดยังไงกับมึงวะ”
               






               “ทำไมถึงเรียกก๋วยเตี๋ยวลุงว้ากล่ะพี่พูห์”


               ผมเอ่ยถามอย่างข้องใจกับชื่อร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำที่อยู่แถวตลาดต้นพยอม พี่พูห์เลยเล่าตำนานให้เด็กต่าง

จังหวัดอย่างผมฟัง


               “เมื่อก่อนผัวป้าคนทำก๋วยเตี๋ยวแกเป็นคนรับออเดอร์ไง มึงมานั่งมึงจะสั่งสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้เพราะลุงเขาจะมารับ

ออเดอร์ตามคิวโต๊ะที่มาก่อน แล้วไม่มีจดนะมึงแกจำเอาไง พอสั่งกันครบแกก็จะตะโกนบอกเมียที่เป็นคนทำก๋วยเตี๋ยว

เสียงดังเหมือนว้ากเกอร์ นี่แหละเลยเรียกว่าลุงว้าก บางทีเมียแกก็ตะโกนด่าว่ามึงสั่งช้าๆกูทำไม่ทันแกก็ตะโกนด่ากลับคน

ฟังก็สนุกกันไป”


               “อ้าว แล้วแกไปไหนแล้วล่ะ”


               “ตายไปนานแล้วโว้ย กูทันตั้งแต่ตอนยังเด็กเลยมึงแต่ป้าก็ยังขายก๋วยเตี๋ยวต่อมาจนทุกวันนี้ คนแถวนี้ก็ยัง

เรียกติดปากว่าก๋วยเตี๋ยวลุงว้าก อร่อยทุกอย่างเลยนะมึงสั่งเร็วๆกูหิว”


               ผมนั่งฟังคนอื่นสั่งกันถ้วนหน้าเหลือแต่ผมที่ยังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะกินอะไรดี


               “เล็กโฟชามนึง”


               ไอ้พี่ริวสั่ง เช่นเคยที่ผมต้องนั่งติดกับเขาเพราะมาถึงทีหลัง เขาหันมามองผมอย่างรำคาญ


               “เอามาให้ไอ้หน้าอ่อนด้วยชามนึง”


               เสือกเรื่องกูจริงๆแม้แต่เรื่องของกิน


               แต่มันก็อร่อยจริงๆแฮะ


               แป้งกรอบที่ใส่มาให้อย่างไม่หวงของทำให้รสชาติอร่อยจนฉุดไม่อยู่ ใกล้จะหมดชามจึงมีเลือดหมูก้อนหนึ่ง

ถูกคีบมาใส่ชามของผม จะใครที่ไหนถ้าไม่ใช่พี่ริว


               “แดกซะเหมือนเด็กอดอยากจากเอธิโอเปีย”


               ให้แล้วยังค่อนขอดกูอีก พี่จะให้โดยไม่ต้องอารัมภบทได้ไหมครับไอ้พี่ริว



               เช่นเคยเมื่อกินกันอิ่มทุกคนก็แยกย้าย พี่ริวแว้นฟีโน่มาส่งผมใต้หอ ผมพึมพำขอบคุณเตรียมหันหลังเดินเข้า

หอแต่เสียงพี่ริวก็ห้ามผมไว้ ผมหันมาเลิกคิ้วแทนคำถาม


               “เอานี่ไปใช้ซะ”


               เขาโยนบางอย่างมาให้ผมรับไว้ มันคือยานวดกล้ามเนื้อนั่นเอง


               “อาบน้ำเสร็จก็นวดขามึงจะได้ไม่เป็นตะคริวตอนดึกแล้วละเมอด่ากู”


               พูดจบก็แว้นรถจากไปปล่อยให้ผมยังยืนอึ้งอยู่กับหลอดยาคลายกล้ามเนื้อ


               ว่าแล้วก็ทาเสียหน่อย เดี๋ยวคนให้จะเสียน้ำใจ


               ผมลุกขึ้นนั่งหยิบหลอดยาบีบเนื้อยาเจลเย็นใส่มือพลางนวดไปที่ต้นขาตัวเอง นึกถึงใบหน้าคนให้แล้วเผลอ

ยิ้มออกมา บางทีหน้าโหดแต่กลับมีมุมเอาใจใส่คนรอบข้างไม่สมกับหน้าสักนิด

               เสียงประตูเปิดโดยไอ้มะตูมที่หน้าตูมสมชื่อก้าวเข้ามา มันทิ้งตัวไปบนเตียงของมันแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่


               “เป็นเหี้ยอะไรครับคุณมะตูม หน้าแม่งยิ่งกว่าตูดเป็ดอีก”


               ไอ้มะตูมยกหมอนขึ้นมาแล้วชกอย่างเจ็บใจ


               “เกลียดหน้าคนโว้ย”


               มันตะโกนลั่นห้องด้วยเสียงเจ็บช้ำ ผมกับคิงหันไปมองมันด้วยความอยากรู้ ดูเหมือนไอ้มะตูมอยากจะระบาย

อยู่แล้วมันเลยเล่าโดยไม่ต้องรอให้ถาม


               “กูแม่งโคตรหมั่นไส้ไอ้พี่เมฆชิบหาย ถือว่าตัวเองหล่อสาวกรี๊ด”


               ไอ้มะตูมเบะปากประกอบการเล่า


               “วันนี้สั่งให้จับคู่เตะไซด์คิก กูเลยขอไปคู่กับมันโว้ย แล้วไงรู้ไหมมันเตะกูเข้าลิ้นปี่จนหงายหลังจุกลุกไม่ขึ้น กู

อับอายสาวๆแค่ไหนพวกมึงรู้ไหม โดยเฉพาะยัยลูกแพร์ตัวดีกรี๊ดกร๊าดซะอย่างกับเห็นซุปตาร์ ส่วนกูกลายเป็นตัวตลกให้

คนอื่นขำ”


               เพื่อนของผมยังคงคร่ำครวญจนผมนึกอยากจะเห็นหน้าคนหล่อสาวกรี๊ดของไอ้มะตูมขึ้นมาทันที








               คาบสุดท้ายอาจารย์ปล่อยช้าเลยทำให้ผมมาที่ชมรมช้าไปด้วย มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมาช้าบ้างแต่ใบหน้า

เจ้าของยาคลายกล้ามเนื้อทำให้ผมไม่อยากทำเช่นนั้น ผมรีบวิ่งผ่านหน้าชมรมอื่นๆเพื่อมาที่ชมรมดาบสากลจนกระทั่งขา

พันกันและสะดุดเชือกผูกรองเท้าของตัวเองจนกระทั่งหกล้ม


               “โอ๊ย เหี้ยว่าน”


               ผมด่าตัวเองพลางยันตัวลุกด้วยความอับอายที่โตเป็นควายแล้วยังจะเสือกหกล้มอีก รู้สึกถึงแรงฉุดที่แขนที่

ช่วยให้ผมลุกขึ้นยืนง่ายขึ้น เมื่อทรงตัวได้แล้วผมจึงรีบเอ่ยขอบคุณ


               “ขอบคุณครับที่ช่วย...เอ่อ...”


               หล่อสัส


               “เป็นอะไรมากหรือเปล่าน้อง”


               เสียงนุ่มชิบหาย


               “ไม่เป็นไรครับพี่ ขอบคุณนะครับที่ช่วย ผมรีบไปหน่อย”


               คลี่ยิ้มน้อยๆด้วยโว้ย อื้อหือออ


               “ปีหนึ่งเหรอ ชื่ออะไรน่ะเรา”


               ผมฉีกยิ้มแทบจะถึงรูหู


               “ชื่อว่านครับพี่อยู่วิศวะ แล้วพี่ล่ะ”


               “พี่ชื่อ...”


               “ไอ้ว่าน ยืนทำเหี้ยอะไรตรงนี้ ทำไมยังไม่ไปซ้อม”


               ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงห้วนจัดมาจากด้านหลัง และเพียงอึดใจเจ้าของเสียงก็เดินมาหยุดยืน

ใกล้กับผมและพี่ผู้ชายคนนั้น

               กระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นทั้งสองยืนจ้องตาไม่ลดราวาศอก ระหว่างนั้นผมอดเปรียบเทียบทั้งสองคนไม่ได้

               คนหนึ่งก็หล่อเซอร์ดิบเถื่อน อีกคนหล่อเนี้ยบราวกับนายแบบ แต่ทำไมทั้งคู่กลับมายืนราวกับกำลังต่อสู้กัน

ด้วยสายตาอย่างนี้ล่ะ

               ต้นแขนของผมถูกพี่ริวยึดไว้ทั้งที่เขาก็ยังจ้องตากับพี่ผู้ชายที่ผมยังไม่รู้จักชื่อ พี่ริวพูดเสียงเข้มอย่างที่ผมไม่

เคยได้ยินมาก่อน


               “อย่ามายุ่งกับเด็กกู”


               พี่คนหล่อเลิกคิ้วเข้มๆราวกับท้าทาย


               “ติดป้ายไว้หรือเปล่าว่าห้ามยุ่งกับเด็กมึง”


               “พี่ริว คือผม...”


               แววตากร้าวจ้องกลับจนผมเสียวสันหลัง


               “มึงก็รู้ว่าอะไรที่เป็นของกู กูจะไม่ยอมปล่อย”


               พี่คนหล่อยักไหล่พร้อมหัวเราะเสียงแปลก


               “แล้วถ้าของๆมึงมันอยากหลุดจากมือมึงล่ะ มึงจะทำยังไงไอ้ริว”


               เสียงกัดฟันของพี่ริวดังลอดออกมาจนผมนึกหวั่น มือที่กระชับต้นแขนบีบรัดจนผมนิ่วหน้า


               “มึงอย่าฝันว่าจะคว้าไปได้ กูไม่มีวันปล่อยแน่ๆ ไอ้เมฆ”


               ผมลืมตาโพลงพลางเงยหน้าไปมองอีกครั้ง เขาคือพี่เมฆประธานชมรมเทควันโดงั้นหรือ


               ไม่ทันหายแปลกใจผมก็ถูกลากให้เดินตามแรงควายของพี่ริว ยังรู้สึกถึงสายตาของพี่เมฆที่มองตามมา พี่ริว

ลากผมมาจนพ้นสายตาของพี่เมฆจึงได้ปล่อยผม ตาดุจ้องหน้าผมไม่คลาดสายตา


               “ทำไมพี่ริวทำงั้นล่ะ พี่เมฆเขามาช่วยผมเฉยๆนะ”


               ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องแก้ตัวด้วยวะ


               และเมื่อสติกลับคืนร่างผมก็ขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงบทสนทนาของพี่ริวกับพี่เมฆ


               “แล้วอะไรคือเด็กพี่ ผมไม่เข้าใจ”


               กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็นเมื่อสบตากับพี่ริว หน้าโหดกัดกรามจ้องหน้าผมก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนี ทิ้ง

ให้ผมยิ่งงงหนักในสิ่งที่เกิดขึ้น
               




               TBC



ก๋วยเตี๋ยวลุงว้ากอร่อยจริงๆ แต่ได้ข่าวว่าป้าใหญ่ย้ายไปจากตลาดจันทร์กุมารแล้ว

ใครรู้บ้างว่าอยู่ไหน เผื่อไปเชียงใหม่จะแวะไปกิน




 







[attachment deleted by admin]

[Freja]

ว๊ายๆๆๆๆ  ศึกชิงนาย(ที่ยังไม่รู้ตัว)
ท่าพี่เมฆจะร้าย  พี่ริวต้องรีบแล้วแหละ
มะตูมก็น่ารักนะพี่เมฆ

ก๋วยเตี๋ยวป้าใหญ่-ลุงว๊าก ย้ายไปอยู่ศรีปิงเมืองค่ะ

https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%81%E0%B9%8B%E0%B8%A7%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%95%E0%B8%B5%E0%B9%8B%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%9B%E0%B9%89%E0%B8%B2%E0%B9%83%E0%B8%AB%E0%B8%8D%E0%B9%88-%E0%B8%A5%E0%B8%B8%E0%B8%87%E0%B8%A7%E0%B9%8A%E0%B8%B2%E0%B8%81-%E0%B8%A8%E0%B8%A3%E0%B8%B5%E0%B8%9B%E0%B8%B4%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%A1%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%87/268473513323755

เราไม่ได้ตามเพราะปกติจะทานก๋วยเตี๋ยว - เย็นตาโฟธนาโอชาที่ช้างม่อยมากกว่าค่ะ  ใกล้บ้านมากกว่า   แถวตอนเย็นๆเมื่อก่อนมีเย็นตาโฟผัวเมียปากหมาสี่แยกไนท์บาซาร์  ที่ขายไปด้วยด่ากันไปด้วย  คนกินก็เยอะมากๆ  ไม่รู้ยังอยู่หรือเปล่าเพราะขี้เกียจรอเลยไม่ได้ไปทานค่ะ

[cavalli]

 

[TONG]

พีาเมฆพี่ริวต้องมีประเด็นอะไราก่อนแน่ๆ ชอบๆสนุกดีเป็นกำลังมจให้ครับ

[Al2iskiren]

พี่เมฆคะ น้องมะตูมเถอะค่ะ น้องว่านให้พี่ริวเค้า
 
รอติดตามตอนต่อไปค่า ~

[twinmonkey0311]

พี่ริวมีคู่แข่งซะแล้ว

[=นีรนาคา=]

เอิ่มมมม ดุเดือดค่ะ
พี่เมฆ นี่แอบยกมะตูมให้ได้มั้ย นู่น ค่ะ มะตูมเลยค่ะ
อย่ามายุ่งกับเด็กพี่ริว พี่เค้า หวง!!!
 

[Mouse2U]

พี่ริวก็เปลี่ยนสถานะจากพี่รหัสไปเป็นแฟนเสียเลยสิคะจะได้มีสิทธิ์หวงน้องว่านได้เต็มที่หน่อย

[❣☾月亮☽❣]

การฟาดฟันจริงๆจังๆได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว นอกสนามฟันดาบ ในสนามความรักแทน อิอิ   

เราชอบนะตอนนี้ น้องว่านแบ๊วจนถึงที่สุดเลยอะลูก 

[sirin_chadada]

เจ้าว่านน่ะมันซื่อ(บื้อ) ไม่รู้หรอกนะถ้าพี่ริวไม่บอก ชอบน้องก็บอกๆไปเถอะ ก่อนที่คนอื่นจะมาแย่งไปนะ

[double9JH]

ว่านเอ้ยย จะทันใครเค้ามั้ยเนี่ยยย
พี่ริวกับพี่เมฆมีเบื้องหลังอะไรกันมาน้ออออ

[Pittabird]

เชียร์เมฆมะตูม. เห็นหลายคู่แล้ว. ยิ่งเกลียดขี้หน้ากันยิ่งรักกัน

[mukmaoY]

 

[BeeRY]

ไม่ดีเหรอว่านว่าน เป็นเด็กพี่ริวอ่ะ

[DeShiWa]

ได้ข่าวว่าพี่เมฆชอบแย่งๆของพี่ริวเสมอ

เปิดตัวซะทีนะพี่เมฆ หลังจากที่รอมานาน

ในที่สุดก็ได้เจอนายเอกแล้ว

ดูซิคราวนี้จะแย่งว่านจากพี่ริวยังไง

และที่สำคัญพี่ริวจะทำไง

[Kelvin Degree]

เมฆกับริว เคยมีเรื่องอะไรกันหรอครับ

[Belove]

                                                      พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                               บทที่ 7

                                                         พี่ริวเป็นคนขี้หวง               


               ตัดเรื่องที่พี่ริวเรียกผมว่าเป็นเด็กของเขาออกไปก่อน ตอนนี้ที่อยากรู้คือทำไมพี่ริวกับพี่เมฆจึงมีท่าทางเหมือน

เกาเหลากันเช่นนั้น และแหล่งข่าวที่ดีที่สุดก็คือเบลล่านั่นเอง ผมแอบพี่ริวเดินไปหาเบลล่าและกระซิบถาม


               “เบลล่า ถามหน่อยดิพี่ริวกับพี่เมฆเป็นไรกัน ทำไมเจอหน้าก็ทำท่าเหมือนจะกระโดดกัดกันล่ะ”


               สาวพยาบาลถือโอกาสอู้ซ้อมทำท่านิ่งคิด


               “จะว่าไปเหตุเริ่มต้นก็คงตั้งแต่ทั้งคู่อยู่มอห้าล่ะมั้ง ตอนนั้นพี่เมฆที่เด่นเป็นเดือนโรงเรียนน่ะไปมีแฟนเป็นสาว

ดาวโรงเรียนสตรี ก็ทำท่ารักกันดีอยู่จนอยู่มาวันหนึ่งข่าวว่านางมาเจอพี่ริวเจอได้ไงไม่รู้อันนี้ข้ามไป แล้วนางแอบปิ๊งความ

เซอร์ของพี่ริวก็เลยทิ้งพี่เมฆมาหาพี่ริวน่ะ แต่อย่างว่าพี่ริวของเราหยิ่งไงก็เลยเชิดใส่แม่สาวสองใจจนร้องห่มร้องไห้ไปขอ

คืนดีกับพี่เมฆ แต่พี่เมฆก็ไม่เอาคืนอีก สรุปว่าไม่มีใครเอานางแต่ก็เป็นชนวนให้ทั้งคู่ไม่ถูกกัน แต่หลังจากนั้นไม่รู้แล้ว”


               “ยังมีหลังจากนั้นอีกเหรอ”


               ไอ้ที่ฟังอยู่นี่ก็ท่าทางจะดุเด็ดเผ็ดมัน ผมนึกสภาพคนหล่อถูกสาวทิ้งของพี่เมฆว่าคงจะเสียหน้าน่าดู


               “ก็มีนะ ได้ข่าวแว่วๆว่ามีเรื่องกันตอนปีสองตอนนั้นเราไม่รู้แล้วล่ะ ลองไปถามพี่พูห์สิ”


               “ชาติที่แล้วไปเผารังนกกระจอกกันมาหรือไง ชาตินี้เลยต้องมายืนซุบซิบกันแบบนี้”


               วงแตก!


               ผมกับเบลล่ากระจายตัวห่างออกจากกันอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงเหี้ยมดังก้องมาจากมุมหนึ่งของห้อง การสืบ

ข่าวได้ผลเพียงครึ่งทางแต่อย่างน้อยก็พอจะรู้ที่มา

               ท่าทางพี่ริวหงุดหงิดไม่ใช่น้อย ไม่รู้ว่าเพราะปะทะคารมกับพี่เมฆหรือเปล่าแต่ตลอดเย็นจนถึงตอนหัวค่ำเจ้า

ตัวนั่งเงียบอยู่มุมห้องชมรมไม่ได้ออกมาเคี่ยวเข็ญให้ผมทำโน่นทำนี่อย่างเช่นทุกวัน เมื่อไม่มีคนตัวสูงยืนควบคุมผมเองก็

ชักเหงาเหมือนกัน นี่เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาข้างกายของผมจะมีเขาอยู่ใกล้ๆ

               เขาเงียบแม้แต่ตอนที่เราไปกินข้าว นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์เขาก็บิดฟีโน่โดยไม่สนใจผมจนชักจะน้อยใจแล้วนะ


               “ชาติที่แล้วพี่ไปหยอดกาวใส่หอยตลับมารึไง ชาตินี้ปากถึงได้ไม่ยอมอ้า”


               ผมเอ่ยถามเมื่อเรากินผัดไทยหลังมอกันอิ่มแล้ว ทุกคนแยกย้ายกลับหอเหลือแต่ผมที่ยังไม่ยอมซ้อนท้าย

มอไซค์ของพี่ริว


               “เรื่องของกู”


               ตอบโดยไม่ยอมหันหน้ามามองด้วยซ้ำ ผมไม่เข้าใจไอ้อาการวูบวาบขอบตาร้อนผ่าวของตัวเองเลย

               มึงเป็นเหี้ยอะไรวะ ไอ้ว่าน


                “โอเค ถ้าเป็นเรื่องของพี่ไม่เกี่ยวกับผม ผมก็จะไม่ยุ่ง”


               ผมดึงโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงและเปิดหน้าจอ


               “มึงจะทำเหี้ยอะไรไอ้ว่าน”


               “โทรหาไอ้มะตูมให้มันมารับ”


               โทรศัพท์มือถือของผมถูกมือใหญ่ๆของเขาคว้าไปจากมือ ผมเงยหน้ามองพี่ริวด้วยความโมโห


               “เอามือถือของผมคืนมา”


               “กูพามึงมา กูก็ต้องพามึงกลับ”


               พี่ริวเค้นเสียงหน้าตาดุแต่วินาทีนี้ผมไม่นึกกลัว อาจเป็นเพราะน้ำใสๆมันกำลังบดบังการรับรู้ด้วยสายตาจนผม

มองหน้าเขาไม่ชัดก็ได้


               “ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผม”


               ไม่ทันตั้งตัวแขนของผมก็ถูกกระชากเข้าหาตัวสูงๆของเขา พี่ริวผลักให้ผมขึ้นนั่งด้านหน้าของฟีโน่แล้วเขาก็

ก้าวนั่งด้านหลัง สองแขนที่จับแฮนด์มอไซค์กลายเป็นตัวกันให้ผมหมดอิสรภาพ แล้วพี่ริวก็สตาร์ทรถบิดคันเร่งโดยที่ผม

ไม่มีสิทธิ์ห้าม


               “มึงมันโง่”


               เออ กูโง่


               ผมยังคงไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องน้อยใจพี่ริวด้วย ตอนนี้ขอบตาของผมร้อนผ่าวไปหมดจนต้องวางมือ

เกาะหน้ารถก้มหน้าลงไปบนหลังมือตนเองเพื่อปิดบังน้ำตาที่มันไหลออกมา ไอ้เหี้ยว่าน มึงจะอ่อนไหวเกินไปแล้ว

               อยู่ในท่านั้นจนไม่รู้ว่าพี่ริวบึ่งรถไปทางไหน กว่าจะรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมาก็ตอนฟีโน่กำลังไต่ขึ้นทางชันระดับ

เจ็บสิบห้าองศาอยู่ในความมืด


               เขาพาผมมาที่อ่างเกษตรตอนนี้เนี่ยนะ

               แต่ผมหยิ่งเกินกว่าจะถามเขาว่าพาผมมาทำไม ผมปล่อยให้พี่ริวแว้นเจ้าฟีโน่มาจอดรถข้างทางและเขาก็ลาก

แขนให้ผมเดินตาม พอใกล้จะถึงทางเข้าผมก็สะบัดแขน


               “เขาไม่ให้เข้าตอนกลางคืนไม่ใช่หรือไง”


               “กูจะเข้า”


               เอากะพ่อสิ บทจะรั้นไม่มีใครสู้

               พี่ริวลากแขนของผมให้เดินเข้ามาตามถนนเส้นเล็กริมอ่างเก็บน้ำที่อยู่ตีนดอยสุเทพ ส่วนอีกฝั่งคือแสงไฟ

ระยิบระยับของตัวเมืองเชียงใหม่เบื้องล่าง แต่วินาทีนั้นผมไม่มีอารมณ์จะชื่นชมดื่มด่ำกับบรรยากาศเลยสักนิด จนกระทั่ง

พี่ริวหยุดเดินผมจึงสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม

               เงียบ....

               ยุงกัดแขน....

               ผมยังรักษามาดด้วยกันเชิดหน้าหันไปมองแสงไฟอันงดงามโดยไม่สนใจหน้าดุที่ยืนจ้องหน้าผมอยู่ใกล้ๆ

นี่แหละ


               “มึงไม่เมื่อยหน้ามั่งหรือไง”


               เสือก...


                “หน้าผม ผมเมื่อยเองได้”


               “กูไม่ชอบเห็นมึงหน้าบึ้ง”


               “ทีพี่ล่ะ หน้าเป็นตูดผมยังไม่ว่าสักคำ”


               ทนไม่ไหวเฟ้ย ขอหันไปด่าหน่อยเหอะ

               อ้าว เสือกยิ้ม

               ก็ไม่ได้ยิ้มนะ แต่ดวงตาของพี่ริวมันวิบๆวับๆเหมือนแสงดาวข้างบนฟ้าเลยแฮะ พอสบตาเท่านั้นแหละผมก็ถึง

กับหน้าร้อนวูบวาบคล้ายจะมีไข้

               นี่กูเป็นไข้ทับระดูหรือเปล่าวะ


               “ขอโทษก็ได้ที่หงุดหงิดใส่มึง”


               น้ำเสียงอ่อนโยนเกินไปแล้ว ตาเศร้าเหมือนหมาน้อยตอนรู้ตัวว่าทำผิดจนผมเกือบจะยกโทษให้ตั้งแต่ยกแรก

               ใจแข็งไว้ก่อนไอ้ว่าน เล่นตัวสิวะ


               “พี่ก็น่าจะบอกให้รู้ว่าผมทำอะไรให้พี่หงุดหงิด อยู่ๆก็มาทำหน้าบึ้งใส่ผม”


               หน้าหล่อๆที่เริ่มจะมีไรหนวดสีเขียวจางๆเอียงคอมองผม


               “ความจริงหน้ากูก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วนะ”


               “ก็ใช่ ปกติพี่ก็ทำหน้าเหี้ยๆใส่ผมอยู่แล้ว แต่วันนี้พี่เหี้ยผิดปกติกว่าทุกวันไงครับ”


               ผมชี้แจงนะ ไม่ได้ด่า


               “แล้วผมไม่ใช่นักวิเคราะห์จิตวิทยาจะได้รู้ว่าไอ้ที่พี่ทำน่ะสื่อความหมายว่ายังไง”


               พี่ริวเม้มปากใช้ความคิด แต่ดวงตาของเขาก็ยังไม่ได้ละไปจากใบหน้าของผม


               “กูแค่ไม่ชอบที่ไอ้เมฆมันมายุ่งกับมึง”


               คราวนี้ผมถอนหายใจแล้วสบตากับเขาตรงๆ


               “ฟังนะพี่ริว ผมแค่สะดุดเชือกผูกรองเท้าแล้วหกล้ม พี่เมฆเขาเดินผ่านมาก็เลยช่วยผมลุกจากพื้น แล้วเขาก็แค่

ถามว่าเป็นไงบ้างเท่านั้นเอง”


               พี่ริวกระพริบตาปริบๆก่อนเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง


               “อือ กูรู้”


               เอ๊า....


               “พี่รู้แล้วพี่จะหงุดหงิดหาฟาเธอร์ทำไมล่ะครับ”


               “ก็กูไม่ชอบให้มันมายุ่งกับมึง”


               ผมยกมือเกาหัว นี่ผมโง่หรือว่าบ้ากันแน่วะ


               “กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับอะไรที่เป็นของกู กูหวง”


               เดี๋ยวนะ!


               คราวนี้เลือดในตัววิ่งกันให้พล่านเลยครับท่านผู้ชม


               “เอ่อ...พี่ช่วยขยายความประโยคตะกี้อีกทีได้ไหม คือผมไม่เคลียร์”


               คราวนี้ยิ้มว่ะ ยิ้มจริงๆด้วย

               พี่ริวก้าวเข้ามาใกล้ เขาก้มหน้าลงมาจนจมูกของเราชนกัน พี่ริวนิ่งไปสักสองวินาทีได้ก่อนที่จะยื่นหน้ามาอีก

นิดเดียวและในที่สุดปากของเขาก็ชนกับปากของผม

               นับเวลาไม่ถูกเพราะแม่งตัวแข็งขาแข็งไปหมดแล้วตอนที่เขาขยับห่างออกไป ในขณะที่พี่ริวยืนยิ้มกริ่มแต่ผม

ยืนกลั้นหายใจจนกระทั่งสำลักน้ำลายตัวเอง


               “คราวนี้มึงจะเข้าใจได้หรือยังไอ้ว่าน ว่าทำไมมึงถึงเป็นเด็กกู”




               ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ริวกับผมยืนชมทัศนียภาพของเชียงใหม่ยามค่ำคืนนานแค่ไหนและยุงจะกัดผมอีกกี่ตัว

เพราะกว่าจะรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มือใหญ่ของพี่ริวคว้ามือของผมไปกุมไว้และจูงให้ผมเดินตามเขาไปที่ฟีโน่คันเดิม

คราวนี้พี่ริวให้ผมซ้อนท้ายเหมือนเคยแต่เขาดึงมือของผมให้โอบไปรอบเอวของเขา

               เราไม่ได้พูดอะไรกันอีกหลังจากนั้น

               พี่ริวขี่มอเตอร์ไซค์ลงทางลาดชัน ลมหนาวเริ่มจะพัดผ่านตีแสกหน้า มันเย็นจนผมต้องซบหน้าลงกับแผ่นหลัง

ของพี่ริวและออกแรงกอดเอวเขาไว้


               ผมอยากจะให้ทางกลับหอของผมมันไกลกว่านี้จังเลย



TBC

 

               

[attachment deleted by admin]

[twinmonkey0311]

โอ้ยยย มุ้งมิ้งดีจัง ตอนนี้ทำไมมันสั้นๆล่ะ อยากอ่านยาวๆ อยากอ่านอีก

[BeeRY]

อิพี่ริวปากแข็ง ไม่บอกชอบน้องว่านเลยอ่ะ แต่จุ๊บเลยแบบนี้ก็เข้าใจง่ายดีใช่ไหมน้องว่าน

[❣☾月亮☽❣]

 .  แหม น้องว่าน แต่ป้ากลับอยากให้ขับถึงห้องไวๆจะได้ให้พี่ริวได้ขยายความต่อ
สรุปว่าเลิกแบ๊วหรือยังเนี่ย. พี่ริวก็ซึนจัง ปากหนักได้อีก  ไม่พูดมากเน้นการกระทำ
ตอนนี้สั้นแต่ฟินค่ะ. 

[=นีรนาคา=]

ได้แต่หวังว่า ว่านจะเข้าใจแล้วนะ
....รึป่าว อย่าประมาทความว่านนี้ 5555555555
 

[double9JH]

เข้าใจรึยังล่ะว่านนน ถ้ายังไม่เข้าใจก็ให้พี่ริวมากกว่านี้แล้วกันเนอะ~~

[Mouse2U]

ที่เขินนี่น้องว่านเข้าใจแล้วใช่ไหมคะว่าพี่ริวจูบหนูเพราะอะไร

[cavalli]

 


แอร้ยยยยยยยยยยย พี่ริวจินจักกะ ของนี่ เอาใจนี่ไปเลย

[mukmaoY]

ทำดีมากพี่ริว โฮะๆๆๆ

[DeShiWa]

พี่ริวขี้หึงมากๆ

นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรนะ

ถ้าเป็นแฟนกันแล้วจะขนาดไหนเอ่ย..

แล้วเมื่อไร่ีพี่ริวจะขอว่านเป็นแฟนสักที

ตอนนี้รู้สึกสั้นมาก แต่ก็ดีที่มาต่อให้

[athena_tiew]

พี่ริวอาการออกนานแล้ว แต่ว่านไปหลงพี่เขาตอนไหน ทำไมยอม 555 ว่านเป็นเด็กว่าง่าย พี่ริวสบายใจได้แน่ๆ

[kokoro]

พี่ริวควรชัดเจนแบบนี้ทุกช็อต
น้องจะได้รับรู้แน่ๆว่าพี่คิดย้งไง 555