หัวข้อ: <<พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน>>

[Kelvin Degree]

พี่ริวแอบน่ารัก

[mukmaoY]

โดนเสน่ห์รุ่นพี่ซะแล้ว

[Sirada_T]

นึกสถานที่ออกเลย กำลังเรียนอยู่ เพิ่งขึ้นดอยไปหมาดๆ แต่ได้เกียร์เร็วไปอ่ะะะะ 5555555

[zleep]

รู้สึกเห็นออร่าสีม่วงแผ่กระจาย
โง้ยยย

[Belove]

จากใจคนแต่ง นอกเหนือจากเรื่องนำกีฬาดาบสากลมาใช้แล้วก็ยังไม่ทันคิดเรื่องอื่น
เลยอยากจะมาถามคนอ่านว่าอยากให้เรื่องไปในแนวทางไหน
จะแค่มุ้งมิ้งให้แค่พอฟินหัวใจอิ่มเอิบ หรือชอบแบบนานๆหื่นที
หรือว่าจะชอบแนวโปรหื่นเต็มพิกัด ช่ายตอบกันในโพลด้วย
คนแต่งจะได้กลับไปมโนได้ถูกจ้า


 

[Belove]

                                                พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                          บทที่ 3

                                            พี่ริวก็เก่งแหละแต่โหดมากกว่า



               เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นที่หน้าชมรมเทควันโดเมื่อบรรดาสมาชิกใหม่ร่วมครึ่งร้อยไปออกันอยู่จนชมรมแทบ

แตก ในขณะที่ชมรมดาบสากลช่างเงียบเหงาราวกับกำลังเป่าลมใส่สากกระเบือหินจากอ่างศิลา ผมนั่งมองหน้ากันไปมา

กับเฟรชชี่ผู้ชายตัวผอมๆใส่แว่นเนิร์ดคนหนึ่งกับผู้หญิงตัวป้อมๆหน้าตาเพ้อๆอีกหนึ่งคน


               “นี่ เราชื่อว่าน”


               ผมตัดสินใจเปิดช่องสนทนา


               “เราเรียนวิศวะ พวกเธอล่ะ”


               เด็กเนิร์ดหัวเกรียนขยับแว่นให้กระชับกับดั้งจมูกพลางแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงเรียบร้อยราวกับผู้ดีอังกฤษ

(ทำไมต้องผู้ดีอังกฤษด้วย อันนี้ผมสงสัยมานานแล้ว มีใครจะเฉลยให้ผมฟังได้บ้างไหม)


               “ผมชื่อปิ๊กเรียนอีค่อน”


               โวะ เท่สาด พวกเด็กอีค่อน


               เราทั้งคู่หันไปหาผู้หญิงเพียงหนึ่งเดียวที่กำลังฉีกยิ้มจนเห็นลึกไปถึงอมัลกั้มที่อุดฟันผุอยู่


               “เราชื่อเบลล่ามาจากฟอร์ค”


               ผมกับปิ๊กหันหน้าสบตากันโดยไม่ได้นัดหมายเมื่อได้ยินคำแนะนำตัวจากเพื่อนใหม่ ผมเลิกคิ้วมองปิ๊กอย่าง

สงสัย


               “ฟอร์คนี่มันที่ไหน มันอยู่ในไทยหรือเซาท์อีสท์เอเชียหรือเปล่า คือเราตกภูมิศาสตร์”


               เด็กเนิร์ดทำตาปริบๆตอบกลับพลางคว้าโทรศัพท์ยี่ห้อผลไม้ถูกกัดแหว่งรุ่นใหม่แกะกล่องออกมา


               “ผมท็อปวิชานี้แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินเลย เดี๋ยวจะลองค้นในกูเกิลเอิร์ทดูนะ”


               “พอเลยทั้งคู่” คุณเธอค้อนขวับพลางมองบนใส่พวกผม


               “อะไรกัน นี่ไม่รู้จักเมืองฟอร์คอันแสนโด่งดังจากเรื่องทไวไลท์หรือไง ที่มีผีดิบหน้าตาดีที่สุดในโลกอย่าง

ตระกูลคัลเลนอาศัยอยู่น่ะ นิยายที่สุดแสนจะโรม้านซ์ขายดีที่สุดขนาดนี้ทำไมไม่รู้จัก ความรื่นรมย์น่ะมีกันบ้างไหม”


               ผมอ้าปากหวอฟังเบลล่าพูดเป็นฉากๆสุดท้ายเบลล่าก็จบตรงที่ว่า...


               “เราเรียนพยาบาล”


               อืม อย่างเบลล่านี่จะเดินไปหาคนไข้แล้วเตะเสาน้ำเกลือล้มไหมนะ


               “หืม พยาบาลเหรอแล้วทำไมมาเข้าชมรมดาบสากลล่ะ มันไม่เห็นจะไปด้วยกันได้เลยนะคุณเบลล่าหรือว่า

ชอบเล่นดาบ”


               ไอ้คุณปิ๊กถามตรงประเด็นผมเองก็อยากรู้ว่าทำไมแต่ละคนถึงได้มาเจอกันที่ชมรมร้างเช่นนี้


               “เปล่า ไม่ได้สนใจเล่นดาบแต่สนใจคนเล่นดาบต่างหาก คริคริ”


               ผมหันไปสบตากับปิ๊กโดยไม่ได้นัดหมายอีกครั้งเมื่อไม่รู้เลยว่าคนเล่นดาบที่เบลล่ากำลังพูดถึงเป็นใคร


               “กรี๊ดดดดด พี่ริว”


               สะดุ้งเฮือกขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงตื่นเต้นของเบลล่าพร้อมกับประกายตาวิ้งๆไม่อยากหันไปมองเลยว่าใคร

กำลังเดินตรงมาทางนี้


               “คนที่เธอชอบน่ะคือ...”


               ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็นในขณะที่เบลล่ายังทำตาลอยคว้าง


               “ใช่แล้ว ผู้ชายที่เราชอบน่ะก็พี่ริวไงล่ะ”


               “เบลล่า” ผมป้องปากกระซิบเบาๆ


               “ชอบผู้ชายหน้ามึนแบบนี้เหรอ”


               “เดี๋ยวเหอะ ตัวเองมาว่าผู้ชายในฝันของเค้าได้ไง พี่ริวน่ะเท่จะตายดูเย็นชาเหมือนพวกฝั่งตระกูลผีดิบเลย เค้า

เฝ้ามองพี่ริวมาตั้งแต่ยังวัยละอ่อนต่อนแต่นตอนเรียนมัธยมจนต้องกระเสือกกระสนมาเรียนที่เดียวกับพี่ริวจนได้”


               รสนิยมเบลล่าช่างแปลกประหลาด ผมแปลกใจที่ผู้ชายอย่างไอ้พี่ริวยังอุตส่าห์มีคนแอบปลื้ม ผมไม่เห็นว่าไอ้

คนตัวใหญ่ที่เดินเข้ามาใกล้พวกเราด้วยท่าทางเย็นชามันจะน่าปลื้มตรงไหน ไม่มีวันเสียล่ะที่คนอย่างไอ้ว่านจะปลื้มคน

อย่างนี้


               “มากันแล้วเหรอเฟรชชี่”


               เสียงพี่พูห์ดังแว่วมาพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งกระหืดกระหอบมาถึง พี่พูห์ยืนกอดอกมองพวกเราอย่างภาคภูมิใจ


               “ไงล่ะ กูเก่งไหมไอ้ริวที่หาสมาชิกใหม่มาเพิ่มได้ถึงสามคน”


               ผมควรดีใจไหมครับที่ได้เข้ามาในชมรมนี้ที่มีสมาชิกรุ่นใหม่ถึงสามคน ในขณะที่ชมรมเทควันโดที่ไอ้มะตูมเริ่ม

ไปวันนี้เหมือนกันกำลังส่งเสียงดังเมื่อพวกนั้นเริ่มซ้อมกันแล้วด้วยสถานที่ที่ดูจะคับแคบไปเลยเมื่อต้องจุคนจำนวนมาก พี่

ริวกวาดสายตามองพวกเราทีละคนก่อนจะมาหยุดที่หน้าผม


               “ก็ดี”


               “ฮ่าๆ เออขอบใจที่ชมกูโว้ย”


               นี่คือชมแล้ว?


               หน้าไอ้พี่ริวไม่เห็นจะเปลี่ยนแปลงสักนิดเมื่อเอ่ยคำพูดออกมาถึงสองพยางค์ถ้วนๆ


               “เอ้า แล้วจะนั่งให้รากแก้วงอกกันหรือไง ลุกๆ เข้าไปในชมรมเร็วเข้า”


               พี่พูห์กวักมือเรียกให้พวกเราลุกแล้วเดินตามเขาเข้าไปในชมรมที่วันนี้เปิดไฟสว่างกว่าวันแรกที่ผมก้าวเข้ามา

ผมมองอุปกรณ์เหล่านั้นอย่างแปลกตาเพราะไม่เคยรู้จัก ส่วนใหญ่ผมก็เล่นกีฬาที่เขาฮิตกันอย่างฟุตบอลหรือบาส นี่เป็น

ครั้งแรกที่ผมรู้จักกีฬาที่ชื่อว่าดาบสากล

               แผ่นกระดานปูด้วยโลหะยกสูงกว่าพื้นกว้างเกือบสองเมตรยาวราวๆสิบกว่าเมตรตั้งอยู่กลางห้องโถง ด้านข้างมี

ตู้ไม้เก่าๆที่ด้านในมีหน้ากากรูปทรงแปลกตาและดาบโลหะแขวนเรียงรายอยู่ภายใน อีกด้านหนึ่งมีหุ่นที่ทำจากยาง

รถยนต์ตั้งอยู่ให้ผมสงสัยว่ามันมีไว้เพื่ออะไร

                เสียงเฮฮาดังแว่วมาจากด้านนอกก่อนที่จะมาใครอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาภายในชมรมราวห้าถึงหกคน ทุกคนดู

ตื่นเต้นเมื่อเห็นสมาชิกใหม่อย่างพวกเรา


               “ว้าว พี่พูห์ นี่ไปต้อนมาได้ตั้งสามคนเลยหรือนี่”


               พี่ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยชมจนพี่พูห์หน้าบาน


               “เออกูเก่ง ไม่ต้องชมมาก ไอ้พวกเด็กใหม่ถึงเวลามาคำนับศิษย์พี่กันแล้ว”


               พี่พูห์แนะนำพวกเราทีละคนก่อนที่เขาจะแนะนำรุ่นพี่ในชมรม


               “รู้จักพี่กับไอ้ริวแล้วใช่ไหม ไอ้ริวคือประธานส่วนพี่เป็นรองนะพวกพี่อยู่ปีสี่ นี่ไอ้คิม ไอ้หวาน ไอ้ดิวอยู่ปีสาม ที่

เหลือคือไอ้แมวกับไอ้กิ่งอยู่ปีสอง ทั้งชมรมมีอยู่เท่านี้แหละแต่เห็นมีคนน้อยๆอย่างนี้เวลาแข่งกีฬามหาวิทยาลับได้

เหรียญตลอดนะโว้ย”


               ทั้งชมรมมีแค่นี้!


               รวมพวกผมอีกสามก็เป็นสิบคน อบอุ่นดีเนอะ ผมประชดฮะ


               “พี่ครับ แต่ผมไม่รู้จักไอ้ดาบอะไรนี่เลยนะจะเล่นได้เหรอ”


               ผมตั้งคำถามใส่พวกพี่ๆ พี่หวานหันมายิ้มให้และเอ่ยปากออกมา


               “น้องมันไม่รู้จักท่านประธานกับท่านรองก็ช่วยสาธิตให้น้องมันดูหน่อยสิว่าดาบสากลคืออะไร”


               “ว่าไงไอ้ริว เอากันสักเกมไหมล่ะ”


               พี่พูห์หันไปยักคิ้วท้าทาย พี่ริวที่ถูกท้ายังตีหน้ามึนใส่เพื่อน


               “แล้วแต่มึง อยากเอาก็เอา”


               “ใครแพ้เลี้ยงลาบขมประตูท่าแพ”


               มุมปากกดยิ้มลงไปจนผมหมั่นไส้เมื่อได้ยินพี่พูห์ท้า ไอ้พี่ริวก้าวไปที่ตู้เก็บอุปกรณ์แล้วคว้าชุดสีขาวที่กลาย

เป็นสีตุ่นมาใส่ ด้านในมีเกราะอ่อนสวมอยู่และด้านนอกเป็นเสื้อไฟฟ้า เมื่อแต่งตัวเสร็จนักกีฬาทั้งคู่ก็ใส่ถุงมือและหน้ากาก

ก่อนจะก้าวไปยืนบนแผ่นกระดานที่พี่กิ่งพี่ผู้หญิงอีกคนบอกพวกเราว่าดาบสากลต้องแข่งกันบนที่แคบๆที่เรียกว่า “ปรีสท์”


               เบลล่าส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นเมื่อพี่ริวก้าวไปยืนฝั่งหนึ่งของปรีสท์ ผมเองยังอึ้งเมื่อเห็นร่างสูงของเขายืนสง่าผิดตา

อยู่ในชุดฟันดาบ พี่พูห์ยืนอยู่อีกฝั่งและมีพี่คิมเป็นกรรมการ


               “ทำความเคารพ”


               พี่คิมขานเสียงดัง นักกีฬายกดาบที่มีโกร่งดาบโค้งปิดมือขึ้นมาแตะปลายดาบเข้ากับหน้ากากก่อนจะสะบัด

แขนลงดังควับต่อหน้ากรรมการและทำเช่นนี้อีกครั้งให้กับคู่ต่อสู้ หัวใจของผมเต้นเร็วขึ้นด้วยความตื่นเต้น


               “อังการ์ด”


               พี่คิมพูดศัพท์แปลกๆที่ผมไม่เคยได้ยิน และเมื่อพูดจบทั้งพี่ริวและพี่พูห์ก็ย่อขาลงและใช้ปลายดาบชี้คู่ต่อสู้


               “อัลเล่”


               ตึง ตึง ตึง โครม


               อะไรกันวะ!


               ระ เร็ว!


               ผมกับปิ๊กอ้าปากค้างท่ามกลางเสียงเชียร์ของสมาชิกรวมถึงเบลล่าที่กรี๊ดคอแตก ภาพที่เห็นและดำเนินต่อ

เนื่องทำให้หัวใจของผมเต้นตึกตักไปหมด

               เสียงโลหะกระทบกันดังเคร้งสองถึงสามครั้ง ฝ่ายหนึ่งบุกฝ่ายหนึ่งถอยรับโดยมีพี่คิมคอยสั่งให้หยุดและสั่งให้

เริ่มแข่งต่อ แม้ว่าผมจะยังนับคะแนนไม่เป็นแต่ท่วงท่าสง่างามยามทะยานเข้าใช้เรียวดาบต่อสู้นั้นทำให้ผมอดชื่นชมไม่ได้

ภาพนักดาบในภาพยนตร์ฉายไปมาในหัวแม้ว่าของจริงจะไม่ได้โอเว่อร์อย่างในหนังก็ตาม


               “สต็อป เกมนะ พี่ริวชนะพี่พูห์สิบห้าต่อสิบเอ็ด”


               “ห่าเอ๊ย เมื่อไหร่กูจะชนะมึงเนี่ยไอ้เหี้ยริว”


               พี่พูห์ทิ้งตัวไปนั่งเหยียดขาอย่างหงุดหงิดพร้อมกันกับที่พี่ริวถอดหน้ากากออก


               ไอ้ว่าน มึงจะตื่นเต้นทำไม


               ผมด่าตัวเองขณะที่จ้องมองใบหน้าคมเต็มไปด้วยเหงื่อจนเส้นผมที่ปรกหน้าเปียกชื้น และผมก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อ

พี่ริวเหลือบแลมาทางผม


               “รู้หรือยังว่าฟันดาบคืออะไร”
               



               พี่กิ่งอธิบายให้ผมฟังทีหลังว่าดาบสากลมีอยู่สามชนิดคือ ฟอยล์ เอเป้และเซเบอร์ ที่พี่ริวกับพี่พูห์แข่งกันคือ

เซเบอร์ที่เน้นการใช้ใบดาบฟันคู่ต่อสู้เพื่อให้ได้คะแนนซึ่งถือว่าเป็นประเภทที่ใช้แรงและถึกที่สุด ส่วนอีกสองประเภทเน้น

ใช้ปลายสุดของดาบแทงร่างกายของคู่ต่อสู้จะใช้แรงน้อยกว่า เอเป้มีกติกาน้อยกว่าคือแทงได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าใครแทง

ได้ก่อนก็ได้แต้มไป กติกาหยุมหยิมที่สุดก็คือฟอยล์ที่ต้องมีการใช้สิทธิ์เข้าทำคะแนนมาตัดสินแต้มด้วย


               “แล้วอย่างผมต้องเล่นอะไรล่ะครับพี่กิ่ง”


               “ไม่รู้ดิ เด็กใหม่ต้องรอให้พี่ริวกับพี่พูห์สอบสมรรถภาพก่อน”


               สอบสมรรถภาพ


               นี่คืออะไร


               เพิ่งจะหายปวดขาจากรับน้องขึ้นดอยแต่กลับถูกสั่งให้วิ่งรอบอาคารสามรอบ พวกเราเด็กใหม่ทั้งสามยืนหอบ

แข่งกันเมื่อเรามายืนซี่โครงบานหน้าชมรม


               ไอ้พี่ริวหน้ามึนก้าวเข้ามามองพวกเราทีละคนแล้วออกคำสั่ง


               “กางขา แล้วย่อตัวลงไป”


               เคยดูหนังกังฟูกันไหมครับ นั่นแหละผมในตอนนี้เลย

               ผมยืนกางขาแล้วย่อตัวลงแอ่นอกหลังตึงจนปวดต้นขาไปหมด


                “ว่าน ผมว่าผมไม่ไหวแล้วว่ะ”


               ปิ๊กเด็กอีค่อนเกร็งขาจนปากสั่นแล้วครับตอนนี้ ส่วนเบลล่าร่วงลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยไปแล้วครับ”


               “เออ กูก็ปวดขาชิบหาย”


               คำสุภาพไม่มีแล้วครับ ตอนนี้เกร็งขาจนปวดมาถึงคอหอย


               “เลิกเลยดีไหมวะปิ๊ก”


               “เขาจะฆ่าเราไหมละครับ รังสีอำมหิตมากเลยตอนนี้”


               ผมหันไปมองร่างสูง สะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นสายตาเอาจริงคู่นั้นที่กำลังก้าวตรงมาหา กลืนน้ำลายลงคอเหนียว

หนับเมื่อพี่ริวโน้มตัวแล้วใช้มือของเขาลูบเบาๆนำหน้าก่อนจะขยำกล้ามเนื้อต้นขาของผม เสียงเรียบดังอยู่ใกล้หูจนผม

ขนลุก


               “ต้นขาน่ะออกกำลังเยอะๆ มันจะได้มีแรงเวลาเข้าฟันคู่ต่อสู้ หรือจะให้พี่สอนน้องว่าทำยังไงกล้ามเนื้อต้นขา

มันถึงจะแข็งแรง หือ ไอ้หน้าอ่อน”


               ไอ้พี่ริว ไอ้ลายสือ ไอ้หน้าดุ

               ปล่อยกูก่อนที่จะขนลุกไปมากกว่านี้นะโว้ย!



                                              TBC


โปรดสมมติว่าคนแต่งชื่อเบลล่า

กลับมาแล้วค่า หลังจากนี้จะทยอยแต่งนิยายที่ค้างอยู่แล้วนะคะ

ติดตามเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะ

ดีบ้างไม่ดีบ้างก็ช่วยเม้นท์ติชมให้คนแต่งด้วยเถอะ

อย่าลืมตอบโพลด้านบนด้วยน้า                 

[attachment deleted by admin]

[gupalz]

พี่ริวแกแอบแต๊ะอั่งป่าวเนี่ย

[cavalli]

 

[twinmonkey0311]

พี่ริวลูบขาน้องนี่แอบลวนลามน้องรึเปล่า

[Mouse2U]

จับขาน้องว่านเพลินเลยนะคะพี่ริว

[Freja]

ฉากพี่ริวบีบต้นขาน้องนี่น่าจิ้นเป็นที่สุด

ลาบขมประตูท่าแพ  แถบประตูท่าแพยังมีอะไรที่เป็นพื้นเมืองเหลืออยู่เหรอ?  เจอแต่สตาร์บั๊ก  แมค   อาการพื้นเมืองแบบนี้เดี๋ยวนี้ออกไปทางเส้นสันทรายโน่นแหละค่ะ

[Supparang-k]

ถถถถ  วันแรกก็โดนจับขาอ่อนแระ วันต่อไปจะโดนน๊าาาา

[BeeRY]

พี่ริวก็ออกจะหล่อ แต่ทำไมชมรมถึงได้เงียบเหงาล่ะคะ

[Nanook]

พี่ริวแกล้งน้องงงง

[=นีรนาคา=]

พี่ริวอย่าโหดกับน้องมากสิคะ

[Malila]

คริ   ทำไรง่ะพี่ริว

[❣☾月亮☽❣]

หวัง...ฟัน จริงๆด้วยสินะ   

[nevergoodbye]

ติดตามนะคะ

[sirin_chadada]

สอนก็ดีนะพี่ริว อยากรู้ ฮา

[Al2iskiren]

แอร๊ยยยย น่าติดตาม
อ่านไปนี่สงสัยเบลล่าจากคณะพยาบาลนี่คนเขียนรึเปล่า พออ่านจบเจอตรงทอล์คนี่ใช่เลย 555+

รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[Kelvin Degree]

วันแรกก็โดนลวนลามซะแล้วๆๆ. จะรอดมั้ยนะ???

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

ชอบ

[mukmaoY]

สอนวิธีฝึกกล้ามเนื้อหน่อยสิพี่

[boboman]

กล้ามเนื้อต้นขาพี่ริวต้องแข็งแรงมากแน่เลย -.,-
สอนน้องเลยๆ 5555

[khwanruen]

ว่านฝึกกล้ามเนื้อต้นขาเยอะ อิอิ 

[DeShiWa]

นานๆทีจะได้เจอ

นิยายที่เกี่ยวกับบ้านเกิดตัวเอง

ก็เลยพลอยให้ชอบให้ติดตามไปด้วย

มาเป็นกำลังใจให้จ้า ชอบๆพี่ริว

[Nus@nT@R@]

สนุกดีค่ะ มารอดูปู่กะหลานว่าจะพัฒนาความสัมพันธ์ไปถึงไหน 5555

[Belove]

                                              พี่ไม่หยิ่ง รักจริงหวังฟัน

                                                        บทที่ 4
 
                                    โหด หยิ่ง ปากก็ชิงหมาเกิดนะพี่ริว



               เหี้ยเอ๊ยยย ปวดต้นขา

               ผมกลับมานอนครางหงิงๆอยู่ในหอพัก ยิ่งอยู่ถึงชั้นสี่ผมก็แทบจะตะกายขึ้นไปนอน ไอ้มะตูมอาบน้ำใส่บ๊อก

เซอร์กับเสื้อกล้ามนอนกระดิกตีนเล่นเกมอยู่ส่วนรูมเมทอีกคนชื่อคิงเรียนเกษตรยังไม่กลับเข้ามา

               เด็กปีหนึ่งทุกคนต้องอาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยครับ ห้องหนึ่งก็อยู่กันสามคน ห้องเราก็มีผม ไอ้มะตูมที่มาจาก

โรงเรียนเดียวกัน ส่วนคิงนี่เป็นเด็กกรุงเทพเพิ่งมารู้จักกันที่นี่แหละแต่เราก็เริ่มจะสนิทกันบ้างแล้ว ไอ้มะตูมเหลือบตามอง

เมื่อตอนที่เห็นผมเดินขาถ่างกลับเข้ามา


               “เดินซะตุ๊ดถูกเปิดซิงเลยเหี้ยว่าน ทำไรมาวะ”


               “ตุ๊ดพ่องดิเหี้ยมะตูม อย่าเพิ่งปากหมากูยิ่งปวดขาอยู่”


                ผมคว้าผ้าเช็ดตัวและอุปกรณ์อาบน้ำไปอาบที่ห้องน้ำรวมจนสดชื่นแล้วจึงกลับมาเล่าให้ไอ้มะตูมฟัง มันนั่งอ้า

ปากหวอเมื่อฟังผมเล่าจนจบ


               “ฮะ ประธานชมรมคือพี่ริว โหแม่งพรหมลิขิตชัดๆ”


               ผมยกมือผลักหัวไอ้มะตูมอย่างหมั่นไส้ พรหมลิขิตเหี้ยไรวะ


               “มึงไม่ชอบก็ไม่ต้องไปดิ ไม่เห็นยาก”


               “ยาก”


               ผมทำท่าขนพองสยองเกล้าเมื่อนึกถึงตอนที่พี่ริวบอกให้พวกเราเลิกยืนท่ากังฟูแพนด้า ไอ้ปิ๊กอีค่อนถึงกับขา

สั่นพั่บๆ


               “พรุ่งนี้พี่หวังว่าจะเห็นทุกคนนะครับ”


               ไอ้พี่ริวฉีกยิ้มขณะที่กวาดตาดุตรงข้ามกับรอยยิ้มมองพวกเราเด็กใหม่


               “หากพี่เห็นไม่ครบทั้งสามคนล่ะก็ คงพอเดาได้ว่าพี่มีมาตรการติดตามตัวยังไงบ้าง โดยเฉพาะน้องว่าน”


               มือหนาๆตบหนักๆมาที่ไหล่ของผมจนแทบทรุด น้ำลายเหนียวคอเลยทีเดียวเมื่อสบตากับไอ้พี่ริวแสนโหด


               “ถ้าน้องว่านไม่มาพี่มีมาตรการเด็ดขาดสำหรับน้องแน่นอน”


               เหี้ย...มโหดมาก


               ผมส่ายหน้าขับไล่ความทรงจำอันแสนเลวร้าย หันเหความสนใจไปฟังไอ้มะตูมที่เล่าถึงชมรมเทควันโดของ

มันว่ารุ่นใหม่ส่วนใหญ่เป็นสาวๆเพราะเกือบจะทุกคนเป็นแฟนคลับของพี่เมฆประธานชมรมที่หน้าตาดีแถมยังอัธยาศัยดี

อีกด้วย ไอ้มะตูมมันเจ็บใจที่น้องลูกแพร์ของมันก็ไปกรี๊ดกร๊าดพี่เมฆด้วย


               “ก็แค่หล่อ แค่ยิ้มเก่ง แค่ได้สายดำเทควันโด แล้วไงวะ กุด้อยกว่าตรงไหนลูกแพร์ถึงไม่ชายตาแลกูสักนิด”


               “ทุกตรงที่มึงพูดมาเลยว่ะ”


               “เหี้ยว่าน ทำร้ายจิตใจกูเกินไปแล้ว”


               มันยังคร่ำครวญไม่เลิกครับ ผมปล่อยให้มันพร่ำรำพันไปคนเดียวเมื่อล้มตัวลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียงของผม

พลางหลับตาลงด้วยความเหนื่อย


               แม่งงงง

               ตามมากวนใจแม้กระทั่งจะนอน

               ไอ้กระสือ เอ๊ย ลายสือ

               ขณะหลับตาลงแล้วใบหน้าโฉดและโหดยังตามมาหลอกหลอนอยู่ในความมืดของเปลือกตา


               “มึงเป็นเหี้ยไรวะว่าน” ผมด่าตัวเองในใจ


               “เลิกคิดถึงหน้าไอ้โหดนั่น แล้วนอนซะให้หลับ”


               ผมข่มตาลงและบังคับตัวเองให้หลับอย่างยากเย็น





               ผมมาชมรมตอนเย็นจนได้ เบลล่ามาคนแรกคุณเธอนั่งอ่านนิยายอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ ปิ๊กตามผมมาไม่นานนัก

พวกเราจึงไปนั่งอยู่กับเบลล่า


               “ถามจริงเหอะ ทำไมเธอถึงปลื้มไอ้พี่ริวนักล่ะ เราเห็นผู้หญิงคนอื่นๆเขาแห่กันไปชอบพี่เมฆเทควันโดนี่นา”


               “พี่เมฆอะเหรอ ก็หล่อดีนะแต่ไม่ใช่สเป็คเรานี่ดิ เราเองก็ลำบากใจอยู่ที่ต้องเลือก”


               ต่อมมโนของเบลล่าทำงานหนักอีกแล้ว


               “แต่เราน่ะชอบผู้ชายเย็นชา โหด ดิบ เถื่อนแนวพิศาลรู้จักกันหรือเปล่า พี่เมฆน่ะหล่อเนี้ยบใจดีเราไม่พร้อม

สำหรับพี่เมฆจริงๆ”


               “โหดดิบถื่อนมากเลยหรือครับ พี่ริวเนี่ย”


               ปิ๊กถามตรงกับใจของผม เบลล่าที่เป็นรุ่นน้องโรงเรียนมัธยมของพี่ริวพยักหน้าหงึกๆ


               “ตอนที่เราเข้ามอหนึ่งพี่ริวก็อยู่มอสี่ มีแววรุ่งตั้งแต่ตอนนั้นแล้วล่ะ แข่งกับพี่เมฆกันมาเลยนะเรื่องความป๊อบ”


               ความรู้ใหม่ พี่ริวกับพี่เมฆเรียนโรงเรียนเดียวกันมาก่อนด้วย


               “แต่พี่ริวน่ะทั้งหยิ่งทั้งโหดเลย ไม่เคยสนใจใครสักคนเล่นแต่กีฬา เคยมีเพื่อนเรานี่แหละเอาช็อกโกแลตไปให้

วันวาเลนไทน์ รู้ไหมว่าผลเป็นไง”


               หูผึ่งเลยครับ อยากรู้ผลของคนกล้าหาญคนนั้น


               “พี่ริวด่าเลยจ้า น้องครับนี่มันวัยเรียน มันใช่เวลาเอาเงินพ่อแม่ไปซื้อของราคาแพงมาให้ผู้ชายไหม ถ้าพี่รับ

ของจากน้องแล้วน้องจะเป็นไง จั๊กกะแร้จะขาวขึ้นสองเฉดสีหรือเปล่า”


               ฮึก ไอ้โหด


               ผมนึกหน้าเพื่อนเบลล่าออกเลย


               “เพื่อนเรานะร้องไห้เพราะความอับอายไปหลายวันเชียว หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้พี่ริว

หรอกแม้ว่าพี่ริวจะหล่อก็เหอะ พี่เมฆเลยได้ตำแหน่งหนุ่มป๊อบประจำโรงเรียนไปแทน”


               “จะคุยกันอีกนานไหม”


               “อีกแป๊บนึง อุ๊ยตายหอยลายผัดพริก พี่ริว!”


               เฮือกกันยกวงสิครับเมื่อต้นเรื่องแห่งการสุมหัวโผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว พวกเราลุกพรวดพราดกันมายืนทำ

หน้าเจี๋ยมเจี้ยมสู้กับตาดุของพี่ริว


               “การไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นเป็นยาอายุวัฒนะ”


               เสียงเรียบระดับโมโนโทนแต่พวกเราเสียวสันหลังวาบๆ พี่ริวมองพวกเราทีละคนก่อนจะบอกให้พวกเราไปวิ่ง

วอร์ม วินาทีนี้ความสามัคคีจึงเกิดขึ้นเมื่อเฟรชชี่สามคนวิ่งตับแลบพร้อมกันทันที

               วิ่งจนเหงื่อซกเมื่อกลับมาถึงชมรม พี่ๆที่เริ่มมากันแล้วก็หยิบดาบประจำตัวขึ้นมาซ้อม ชมรมดาบสากลมีรุ่นพี่ผู้

หญิงอยู่แค่สองคนคือพี่หวานกับพี่กิ่งที่เหลือผู้ชายหมด ตอนนี้พี่ริวกำลังซ้อมอยู่กับหุ่นที่ผลิตจากยางนอกรถยนต์


                “งบมันน้อยโว้ยเรามันชมรมเล็กๆ แต่อุปกรณ์เสือกแพงชิบหาย อะไรผลิตกันเองได้ก็ต้องทำ”


               พี่พูห์บอกอย่างนั้นเมื่อเห็นเด็กใหม่มองอย่างแปลกใจ


               ผมหันไปมองพี่ริว ท่วงท่าการเดินแล้วใช้ดาบเข้าฟันหุ่นยางรถยนต์(ที่พี่พูห์เรียกชื่อว่าคุณสมศักดิ์)ดูสวยงาม

และสง่าเหลือเกิน มองเพลินจนสะดุ้งเมื่อพี่ริวหันขวับมาหา เขาเดินตรงเข้ามาหาพวกเราน้องใหม่แล้วมองหน้าทีละคน


               “วันนี้พี่จะให้แต่ละคนเริ่มฝึกจับดาบตามที่เห็นว่าสมควรกับความสามารถและบุคลิกนะ”


               ตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะว่าจะได้เล่นดาบอะไร เซเบอร์อย่างพี่ริวได้หรือเปล่า


               “ปิ๊ก เล่นฟอยล์นะให้หวานกับแมวช่วยสอน”


               “เบลล่าเล่นเอเป้เดี๋ยวให้กิ่งสอนให้”


               “ส่วนไอ้เอ่อ...ว่านเล่นดาบเอเป้แต่ไอ้ดิวช่วงนี้เรียนหนักมาบ่อยไม่ได้เพราะงั้น...”


               ผมยืนตัวแข็งเกร็งไปหมดทั้งตัวเมื่อพี่ริวเดินตรงเข้ามา เขาก้มหน้าลงแล้วพูดกับผมเบาๆ


               “กูจะเป็นคนสอนมึงเองไอ้หลานรหัส”
               





               “ทำไมผมไม่ได้เล่นเซเบอร์”


               ผมถามพี่ริวเมื่อเขายื่นดาบเหล็กที่มีโกร่งทรงวงกลมมาให้ผม น้ำหนักของดาบหนักอยู่เหมือนกัน


               “มึงเตี้ยไป”


               ผมนี่นะเตี้ย ร้อยเจ็ดสิบเจ็ดเซ็นติเมตรมาตรฐานชายไทยนะครัช แต่พอไปยืนเทียบกับพวกพี่ริวพี่พูห์พี่คิมที่

เล่นเซเบอร์ก็ดูเตี้ยจริงๆแหละ พวกนี้สูงกว่าผมเป็นคืบ


               “ต้นขามึงก็อ่อนแอ”


               อันนี้กูขอเถียงหน่อยเหอะ


               “พี่ริวรู้ได้ไงว่าต้นขาของผมอ่อนแอ ดูถูกกันเกินไป๊”


               แวบหนึ่งที่ผมเห็นแววตามึนๆกระจ่างแสงมาวูบหนึ่ง วูบเดียวจริงๆ แล้วมันก็หายไปอย่างรวดเร็ว


               “แค่จับเมื่อวานกูก็รู้แล้วว่ามึงไม่ค่อยได้ใช้งานกล้ามเนื้อต้นขา”


               เหี้ยพี่ริว


               แล้วทำไมหน้าของผมมันถึงวูบวาบแบบนี้วะ


               “แล้วพี่ริวเล่นเอเป้เป็นเหรอ ก็เห็นเล่นเซเบอร์”


               คราวนี้เขามองผมอย่างรำคาญเต็มสองตาเลยครับ


               “กูเล่นเป็นหมดแหละ ดาบไทยกูก็เป็น”


               คร้าบพ่อคร้าบ กูเข้าใจแล้วไม่ต้องดุ


               พิ่ริวจับดาบเอเป้มาอันหนึ่งแล้วลากผมไปหาคุณสมศักดิ์(หุ่นยางรถ) แล้วเริ่มสอนผม


               “ขาข้างถนัดอยู่ด้านหน้าปลายเท้าตรงย่อเข่ามุมหกสิบองศา  ขาอีกข้างอยู่หลังปลายเท้าอยู่ในมุมตั้งฉากกับ

เท้าหน้า ย่อตัวหลังตรง แขนข้างถนัดจับดับใช้นิ้วเป็นจุดหมุน เอเป้จะเน้นกันใช้นิ้วบังคับทิศทางแขนขนานกับพื้น ส่วน

อีกข้างยกสูงลอยหันข้างให้กับคู่ต่อสู้เพื่อลดปริมาณเป้าหมาย”


               พิ่ริวอธิบายท่าเริ่มต้นให้ผม ซึ่งผมก็ทำตามอย่างเก้ๆกังๆ


               “ดาบเอเป้เป็นดาบที่ใช้แทงไม่ใด้ฟันเหมือนเซเบอร์ ที่ปลายดาบจะมีไฟฟ้าเวลาแข่งจริง ถ้าดาบแทงคู่ต่อสู้

ได้ในน้ำหนักที่ไฟฟ้าทำงานก็จะได้คะแนน ใครแทงได้ก่อนได้คะแนนไป เป้าหมายคือได้ทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าหรือ

แม้แต่ซอกนิ้ว เพราะฉะนั้นมึงต้องระวังและตื่นตัวตลอดเวลา”


               “ตอนนี้ที่มึงต้องฝึกคือท่าเดินสเต็ปเบสิค ส้นเท้าหน้ายกแล้วก้าว เท้าหลังยกก้าวตามให้ระยะห่างของเท้าทั้ง

สองกลับมาเท่าเดิม”


               พี่ริวให้ผมเดินเบสิคกลับไปกลับมาอยู่นานจนปวดต้นขา ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงต้องวอร์มท่ากังฟูด้วย

เพราะการแข่งดาบสากลจะต้องย่อขาตลอดเวลา


               “ต่อไปลองจับดาบ เวลาแทงคือใช้ข้อศอกดันออกไป แขนจะต้องเหยียดตรงและดึงกลับมา ลองเดินสเต็ป

เข้าไปหาคุณสมศักดิ์แล้วแทงดูสิ”


               ผมแยกประสาทไม่ออก เท้าต้องเดินสเต็ปเข้าไป แขนก็ต้องเหยียดแทงให้ปลายดาบกระแทกหุ่นซ้อม มันดู

ไม่ลื่นไหลเลยสักนิด


               “แขนมึงไม่ตรงไอ้ว่าน  มึงก้าวสเต็ปเข้าใกล้มากเกินไปแขนมันก็เลยเหยียดแทงได้ไม่เต็มที ลองใหม่อีกยก

สิ”


               ยกของพี่ริวคือยี่สิบครั้ง ผมก็ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่จนชักจะหงุดหงิดตัวเอง พิ่ริวที่นั่งไขว่ห้างมองลุกขึ้นยืนและ

เดินมาหาผม เข้าก้าวมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังพลางใช้ฝ่ามือวางแนบไปกับมือที่จับดาบของผม


               พี่ริวอยู่ใกล้มาก มากจนลมหายใจของเขาเปาเส้นผมของผมอยู่ ไออุ่นประหลาดแทรกซึมเส้นผมเข้ามาจน

ร่างกายของผมร้อนวูบ มือของพี่ริวไม่ได้นุ่มเลยแต่เมื่อสัมผัสอยู่บนหลังมือของผมมันกลับทำให้หัวใจเต้นรัวๆเหมือนไป

วิ่งรับน้องขึ้นดอยมาใหม่ๆ


               “ผมมึงหอมดีนะว่าน ใช้ยาสระผมยี่ห้ออะไรวะ”


               เหี้ย แอบดมผมกูเหรอ


               “ยาสระผมสมุนไพรแถวบ้าน สูตรประคำดีควาย เคยใช้ไหมล่ะพี่ริว”


               เน้นคำว่าควายเต็มๆจนรู้สึกว่าคนข้างหลังหัวเราะเบาๆ


               “เอ้า สเต็ปเดินเข้าไปใหม่ ไม่ต้องกว้างมาก”


               ผมก้าวแล้วแทง มือใหญ่กุมมือผมไว้เกือบมิดเมื่อช่วยบังคับให้ผมเหยียดแขนแล้วแทงเป้า ท่อนแขนแนบชิด

ของเราทำให้ขนแขนแสตนด์อัพไปหมด

               เรานิ่งกันอยู่ในท่านั้นพักหนึ่งก่อนที่พี่ริวจะปล่อยมือของผมออก ความอบอุ่นจากสัมผัสลอยหายไปจนผมนึก

เสียดาย


               “วันนี้พอแค่นี้ก่อน พรุ่งนี้มาฝึกเดินใหม่อีกสิบยก”


               พี่ริวพูดโดยไม่ได้มองหน้าผม เขาเดินกลับเข้าไปในชมรมอย่างรวดเร็ว





               เลิกซ้อมราวๆเกือบสองทุ่ม สมาชิกทุกคนมารวมกันอยู่ริมถนน


               “น้องใหม่ไปกินข้าวกับรุ่นพี่ด้วยนะ ชมรมเรากินข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวัน”


               พี่พูห์เอ่ยปาก พลางจัดคนให้พอกับพาหนะ


               “ไอ้พวกเฟรชชี่ไม่มีมอไซค์กันใช่ไหม ซ้อนพวกรุ่นพี่ไปกันนะ ไอ้ริวมึงเอาไอ้ว่านน้องคณะมึงไป”


               ไม่นะ


               “มาสิ กูหิวแล้วนะ”


               หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วตอนที่เดินตามพี่ริวไปที่รถมอเตอร์ไซค์ของเขา และทันทีที่เห็นก็เกือบจะหลุด

หัวเราะออกมา


               ไอ้พี่ริวหน้าโหดชอบกินนมรสสตรอเบอร์รี่ ขี่มอเตอร์ไซค์ฟีโน่

               มันไม่ได้เข้ากับใบหน้าเลยนะพี่ริว

               พี่ริวขึ้นไปนั่งแล้วสตาร์ทรถ เขาหันมามองผมพลางขมวดคิ้วเข้มๆของเขา


               “กูต้องทำหนังสือเรียนเชิญมึงมาซ้อนรถกูไหมไอ้ว่าน”


               ผมแทบจะกระโดดขึ้นซ้อนเลยครับทีนี้ พี่ริวบิดคันเร่งออกไปอย่างรวดเร็วจนผมเกือบจะหงายหลัง


               “เหวอ!”


               “นั่งดีๆสิวะเดี๋ยวก็ร่วงรถหรอก เอามือมานี่”


               เขาหันมาสั่งผม ผมสอดมือไปด้านหน้าอย่างงงๆ พี่ริวจับมือของผมให้เกาะไว้ที่เอวของเขา


               “เกาะไว้จะได้ไม่ร่วง”


               ผมกลั้นหายใจพลางวางมือไปกับเอวของพี่ริว ค่อยๆกระชับมือลงไปจนช่องว่างระหว่างเราลดน้อยลง

               ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องยิ้มด้วยเมื่อมองท้ายทอยของเขาที่อยู่หน้าผม




TBC

              เนื่องจากคนแต่งเล่นเอเป้ ก็เลยฉวยโอกาสให้น้องว่านเล่นเอเป้ตาม

               

[attachment deleted by admin]

[sirin_chadada]

น้องว่านหวั่นไหวซะแล้วสิ

[PharS]