หัวข้อ: [Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก ♤MPREG♤ - ตอนที่11: สิ่งต้องห้าม 100% P.5 (10/04/59)

[Sweet_Aris25]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

*****************************************************************************************

[Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก

[INTRO]

     พวกคุณเคยรู้สึกเจ็บบ้างไหมครับเวลาที่เรารักใครสักคนบางครั้งก็โดนเขาด่าว่าบ้าง ยอมทุกอย่างเพิ่มเขา แต่ผลสุดท้ายคือไม่ได้อะไรจากเขาเลยแม้กระทั่ง  ”ความรัก”


              ผมเชื่อว่าทุกคนเคยมีความรักครับ ความรักนั้นมีทั้งความทุกข์และความสุขปะปนกันไป  ทุกคนเลือกที่จะรักได้เพราะการรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องผิดหรอกครับ ต่อให้ความรักนั้นทำให้คุณเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าคุณมีความสุขและเลือกที่จะรักเขาแล้ว ผมเชื่อว่าคุณก็จะรักเขาต่อไป


              ส่วนความรักของผม ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ถ้าผมรู้ว่าความรักจะทำให้ผมเจ็บขนาดนี้แล้วล่ะก็ ผมก็คงเลือกที่จะหยุดมันไปซะตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม้กระทั่งตัวของผมเอง

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนหนึ่งนั้น รักเขาข้างเดียว แถมยังอยู่ในฐานะ “น้องชาย”


แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะปัญหาที่มากกว่ารักข้างเดียวคือ


คนนั้นอยู่ในฐานะ “ว่าที่เจ้าบ่าว” ของผู้หญิงคนนั้น และที่สำคัญคือฐานะ “พี่ชาย” ที่ดีของผม

               เมื่อความลับที่เก็บมานานถูกเปิดออกมา ความสัมพันธ์ที่ดีทุกอย่างที่เขาและพี่ชายเคยมีให้แก่กันก็เปลี่ยนไป เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว

                เขาพยายามทำทุกอย่างให้พี่ เผื่อทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้นสักอย่าง แต่ทุกอย่างกลับแย่ลง แถมสิ่งตอบแทนที่พี่ชายมอบให้เขากลับเป็นความเจ็บปวดความเจ็บปวด

****************************************************

สวัสดีคนอ่านทุกคนค่ะ

               นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของลิสนะคะ  ชอบอ่านนิยายแต่พอมาเขียนเองไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่านรึเปล่า เพราะลิสไม่ค่อยถนัดเรื่องเขียนเท่าไหร่ ถ้าคนอ่านมีอะไรก็ติชมกันได้นะคะ ไม่ว่ากัน ถ้าอ่านแล้วงงหรือไม่เหมาะสมตรงไหนก็บอกลิสได้นะคะ ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกอาจจะไม่ดีเท่าที่ควรก็ขออภัยด้วยนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้ลิสในการแต่งนิยายเรื่องนี้และเรื่องอื่นๆ(ถ้ามี)ด้วยนะคะ

~Sweet Aris~

 

[Sweet_Aris25]

ตอนที่ 1 :

ความลับ






               “ ฮึก…ฮือ..อ..อึก..ท.ทำไม...ฮึก.ไม่เห็นมีใคร..อ.อึก..ม..มารับน้อง..ฮึก..ตุ๋น.เลย..ฮือ..อ” เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นจาก หมูตุ๋น เด็กน้อยตัวกลมที่ตอนนี้กำลังขยี้ตาพร้อมกับร้องไห้อย่างน่าสงสารทำให้พี่เลี้ยงต้องรีบเข้ามาปลอบแล้วถามเด็กตัวกลมว่าร้องไห้ทำไม แต่เจ้าตัวก็ตอบมาแค่นิดเดียวแถมยังฟังไม่รู้เรื่องด้วย ก็เจ้าตัวกลมเอาแต่ร้องไห้เป็นเผาเต่าสะอึกสะอื้นจนพูดไม่รู้เรื่อง ตากลมโตตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสและยังแดงจากการขยี้ แก้มใสน่าฟัดมีคราบน้ำตาเปรอะเต็มไปทั่ว ปากเล็กก็ได้แต่เอ่ยถ้อยคำต่างๆนาๆออกมาอย่างน่าสงสาร ถึงจะร้องไห้อยู่แต่ในสายตาของคุณครู ผู้ปกครองและพี่เลี้ยง เด็กน้อยตัวกลมคนนี้ก็ยังเป็นที่เอ็นดูสำหรับใครหลายๆคนเลยทีเดียว มีแต่คนยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้




               ในขณะที่พี่เลี้ยงกำลังปลอบหมูตุ๋นตัวอ้วนอยู่ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับผู้ปกครองที่เดินตามเข้ามาไม่รู้ว่าใช่ผู้ปกครองน้องหมูตุ๋นรึเปล่า ไม่เคยเห็นหน้าเพราะปกติคนที่มารับเด็กน้อยไม่ใช่สองคนนี้ สักพักทั้งคู่ก็ยื่นบัตรประจำตัวน้องให้พี่เลี้ยงดูแล้วแสดงตัวว่าเป็นพ่อและแม่ของหมูตุ๋น




               “ หมูตุ๋น รอพี่นานไหมครับ พี่ขอโทษนะ~ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ พี่มารับแล้วนะ เงียบซะนะ” เมื่อวิ่งเข้ามาถึงจ้าวจอมก็รีบอุ้มน้องที่กำลังสะอื้นขึ้นมากอดปลอบ  เด็กตัวกลมยกมือขึ้นกอดคอจ้าวจอมไว้แน่น พี่เลี้ยงเห็นดังนั้นก็เลยถอยออกมาปลอ่อยให้จ้าวจอมปลอบน้องต่อเอง




               “นี่คุณ ผมว่าเดี๋ยวมันได้ง้อน้องนานเลยล่ะ” เจสันหันไปบอกกับแม่ปิ่นภรรยาสุดที่รักของเขาด้วยท่าทางขบขันเจ้าลูกชาย ถ้าลูกคนนี้อยู่กับคนอื่นจะนิ่งซะยิ่งกว่าอะไรดี แต่ถ้าอยู่กับหมูตุ๋นทุกอย่างจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเชียวก็เหมือนตัวเขานั่นละต่อหน้าลูกน้องเขาก็เป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ น่าเกรงขามมีแต่ผู้คนก้มหัวให้และเกรงใจเป็นอย่างมาก แต่ถ้าอยู่กับแม่ปิ่นแล้วเขาจะกลายเป็นคนที่บูชาเมีย(ไม่ได้กลัวนะ) เมียชี้นกเขาก็ต้องเห็นมันเป็นนก ชี้ไม้ก็ต้องเป็นไม้ เจ้าลูกชายก็เลยติดพ่อมานิดนึง



   
               “ปิ่นก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ คุณเจสันปิ่นว่ารีบพาสองคนนี้ไปทานไอศกรีมกันดีกว่าจะได้รีบกลับบ้านเผื่อเวลาไว้ให้จ้าวจอมง้อน้องต่อ” ปิ่นมณีพูดยิ้มๆ ถึงหมูตุ๋นจะเป็นเด็กกำพร้าที่พวกเขารับมาเลี้ยงแต่ทุกคนก็เอ็นดูและรักหมูตุ๋นมากๆ ตอนแรกเธอก็กังวล กลัวว่าจ้าวจอมจะไม่ชอบน้องแต่พอเห็นแบบนี้เธอก็สบายใจ




               “จ้าวจอมอุ้มน้องตามมา ฉันกับแม่จะพาไปกินไอศกรีม” เจสันพูดจบก็คว้าเอวภรรยาสุดที่รักเดินออกไป แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ปรึกษาเลยโดนปิ่นมณีตีแขนมาหนึ่งที




               “พ่อครับ ผมว่าไอศกรีมเราเอาไว้ไปวันอื่นดีกว่า หมูตุ๋นหลับไปแล้วผมไม่อยากให้น้องตื่น” จ้าวจอมรีบบอกพลางมองเด็กอ้วนที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง แล้วลูบหัวเจ้าตัวอ้วนด้วยความเอ็นดู




               “ อืออ~” ส่วนเด็กอ้วนที่หลับอุตุ ยิ่งมีคนลูบหัวก็ยิ่งหลับสบาย ทำให้ผู้เป็นพี่หมันไส้เลยหอมแก้มเจ้าตัวอ้วนฟอดใหญ่ แล้วรีบอุ้มเจ้าตัวอ้วนเดินตามพ่อกับแม่ไปที่รถ

*************************************************

12 ปีต่อมา


               เด็กหนุ่มตัวอ้วนกำลังยืนเกาะขอบประตูอยู่หน้าบ้าน มองซ้ายมองขวา เพื่อดูว่าพี่ชายสุดหล่ออยู่บ้านหรือเปล่า ถามว่าทำไมตุ๋นต้องดูว่าพี่จ้าวจอมอยู่บ้านหรือเปล่า เพราะว่าตอนนี้ที่หน้าผากของหมูตุ๋นเด็กดื้อมีรอยแดงวงกลมใหญ่ๆบนผิวขาว แถวปูดด้วย ถ้าพี่เห็นเข้าหมูตุ๋นโดนพี่เทศน์ยาวแน่เลย ไม่เอาหรอก แล้วสิ่งที่ทำให้หน้าผากขาวของหมูตุ๋นเป็นแบบนี้คือ...





2 ชั่วโมงก่อน


                  “หมูตุ๋น~ มาเล่นด้วยกันเดี๋ยวนี้นะ ตุ๋นเบี้ยวเราหลายทีแล้วนะ” เสียงแว๊ดๆถูกตะโกนมาจาก ปฐพี หรือ ดิน เพื่อนสนิทของหมูตุ๋นเอง




                  “แต่ตุ๋นเล่นไม่เก่งนะดิน เดี๋ยวจะไปเป็นตัวถ่วงคนอื่นเปล่าๆ” ดินชอบชวนตุ๋นไปเล่นบอล แต่ตุ๋นเล่นไม่เก่งอีกอย่างตุ๋นก็อ้วนนิดๆ ตุ๋นเคยเล่นนะแต่วิ่งตามลูกไม่ทัน เลยไม่อยากเล่น ตุ๋นอาย หลังจากนั้นตุ๋นก็เลยไม่ชอบเล่นฟุตบอล




                  “มาเถอะน่า ลองดูไม่มีอะไรเสียหาย ออกกำลังกายบ้างสิ อ้วนจนเป็นหมูสมชื่อแล้วเนี่ย” ไม่พูดเปล่าปฐพีออกแรงลากตุ๋นให้ลุกไปกลางสนามแถมยังเอามือมาบีบพุงของตุ๋นเล่นด้วย หมูตุ๋นยู่หน้าที่โดนเพื่อนแกล้ง ถึงดินจะตัวเล็กกว่าแต่เรื่องใช้แรงตุ๋นยอมแพ้




               “ดินนะดิน ตุ๋นเล่นไม่เก่งยังจะให้ออกมาเล่นอีก แล้วดูสิทิ้งตุ๋นไว้คนเดียวอีก” หมูตุ๋นพึมพำ ก็ดินพอลากหมูตุ๋นมาไว้กลางสนามได้ก็ไปเตะบอลต่อทิ้งให้หมูตุ๋นยืนอยู่คนเดียว ตุ๋นรู้สึกประหม่ากับสายตาหลายคู่ที่มองมาที่ตัวเอง




               “น้องระวัง!!” ระหว่างที่หมูตุ๋นยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว จนไม่ทันได้สนใจลูกบอลที่ลอยมาจากไหนก็ไม่รู้



                 ตุบ



               “โอ้ยย!” ลูกบอลที่ลอยมากระแทกหน้าผากของหมูตุ๋นเข้าอย่างจังจนหมูตุ๋นล้มลงบนพื้นแล้วเอามือกุมหน้าผากไว้ด้วยความเจ็บ




               “เฮ้ย! หมูตุ๋นเป็นยังไงบ้าง เจ็บมาไหม นี่พี่เล่นยังไงเนี่ยไม่ดูตาม้าตาเรือ โดนเพื่อนผมเต็มๆเลย” ปฐพีรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนตัวเองด้วยความเป็นห่วง แล้วหันไปเอาเรื่องกับรุ่นพี่ที่บังอาจเตะลูกบอลมาโดนรักของเขา




               “น้องเป็นอะไรมาไหม พี่พาไปห้องพยาบาลนะ” ปฐพีอ้าปากค้างรู้สึกอยากจะต่อยคนก็วันนี้วันแรก เพราะว่าไอ้รุ่นพี่เวรดันทำเมิน เดินผ่านหน้าเขาไปเฉยเลย ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ นี่มันตั้งใจจะกวนเขาใช่ไหม




               “เฮ้ย! อย่ามาทำเมินนะเว้ย เดี๋ยวซัดหมอบเลย” ปฐพีเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้รุ่นพี่




               “ทำไมมันสูงจังวะ ไม่ได้ๆห้ามชมมัน อย่างน้อยกูก็สูงเกือบเท่าหมูตุ๋นแล้วกัน”  ปฐพีคิดในใจ ตอนแรกเขาไม่มั่นใจความสูงของตัวเองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่มั่นใจเข้าไปอีก




               “ไอ้เปี๊ยก ตัวเท่าลูกหมา เสือกทำเก่ง” ภคินยกยิ้มมุมปาก มองไอ้เตี้ยที่ทำเก่งใส่เขา แล้วดึงมือมันออก มันก็เลยถลึงตาใส่เขาประมาณว่าหรือจะเอา แต่เขาไม่อยากจะทำเด็กหรอกเดี๋ยวมันจะร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่มัน




               “อ..เอ่อ ตุ๋นว่าเดี๋ยวตุ๋นกลับบ้านเลยดีกว่าครับ ดินไปส่งตุ๋นหน่อยสิ ตุ๋นกลับก่อนนะครับรุ่นพี่ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับแต่ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ไปกันเถอะดิน” หมูตุ๋นบอกรุ่นพี่ก่อนจะหันกลับมาเรียกเพื่อนตัวแสบที่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่รุ่นพี่ หมูตุ๋นได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเซี้ยวของเพื่อนตัวเอง ตัวก็เตี้ยม่อต้อชอบหาเรื่องให้เขาปวดหัวตลอด แล้วถ้าปล่อยปฐพียืนตรงนี้ต่ออีกเดี๋ยวได้มีเรื่องกับรุ่นพี่แน่นอน ตุ๋นมั่นใจ




                เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ ตอนแรกตุ๋นก็ไม่ได้คิดว่ารอยมันจะแดงถึงขนาดนี้ แต่พอขึ้นรถตุ๋นเลยส่องกระจกดูถึงได้เห็นว่ามันแดงแค่ไหน
 ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างอวบกำลังค่อยๆย่องเข้าบ้าน แล้วเตรียมวิ่งขึ้นห้องอย่างเร็ว แต่ขาขาวยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบรรได...




               “หมูตุ๋น!” เจ้าของชื่อสะดุ้ง กลัวโดนพี่จับได้




               “รีบไปไหนครับ วันนี้กลับมาจากโรงเรียนยังไม่ได้หอมแก้มทักทายพี่เลยนะ” หมูตุ๋นถอนหายใจ ตุ๋นไม่เห็นพี่ที่นอนอยู่บนโซฟา ให้ตาย! แล้วตุ๋นจะอ้างกับพี่ว่าอย่างไรดี




               “เอ่อ..วันนี้ตุ๋นมีการบ้านเยอะครับ วันอื่นแล้วกันนะครับ” ตุ๋นพยายามพูดให้เสียงหวานที่สุด แต่ข้ออ้างของตุ๋นไม่รู้ว่าพี่จะเชื่อรึเปล่า




               “ไม่เชื่อ!” อ่าว ตุ๋นร้องในใจ เหมือนพี่อ่านความคิดของตุ๋นได้




               “จริงๆนะ การบ้านตุ๋นเยอะจริงๆ ไม่ได้โกหกพี่เลย” คนทำผิดเริ่มลุกลี้ลุกลน





               “ทำไมต้องร้อนตัว มันต้องมีอะไรแน่ๆ มานี่เดี๋ยวนี้นะ” พี่สั่งเสียงเข้ม




               “ม..ไม่เอา”




               “ถ้าอย่างนั้นพี่ไปหาเราเอง” พูดจบร่างสูงก็กระโจนข้ามโซฟาราคาแพงออกมาแล้ววิ่งมาทางหมูอ้วนเด็กดื้อ




               “ว้ากกก...!” หมูตัวอ้วนรีบวิ่งหนีร่างสูงขึ้นห้องทันที อีกนิดเดียวพี่ก็จะจับได้แล้ว ไม่ใช่ว่าพี่วิ่งเร็วแต่เพราะความยาวของขาที่ไม่เท่ากันมากกว่า แค่ลูกบอลตุ๋นยังวิ่งตามไม่ทันเลยนับประสาอะไรกับพี่




               “พี่จอม! ปล่อยตุ๋นนะ~” หมูอ้วนร้องโวยวายอยู่ในผ้าห่ม ตุ๋นกำลังเอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วพี่ก็วิ่งขึ้นมาตะครุบตุ๋นไว้ หมูอ้วนเลยดิ้นแด่วๆในอ้อมกอดของพี่




               “ไหน มีอะไรที่ไม่อยากให้พี่เห็น หลบพี่ทำไม หืม?” ร่างสูงพยายามดึงผ้าห่มออกจากดังแด้ตัวกลมที่ดึงผ้าไว้ราวกับมันเป็นของสำคัญก็ไม่ปาน




               “ไม่นะ~” หมูอ้วนร้องลั่นเมื่อผ้าห่มถูกดึงออกไปแล้ว พอจะเอามือปิดก็โดนพี่ปัดมือออก




               “ไปโดนอะไรมา” ตุ๋นไม่อยากหพี่เห็นก็เพราะแบบนี้ ตอนแรกพี่ก็ยิ้มแต่เห็นรอยปูดที่หัวตุ๋นเท่านั้นแหละ ทำหน้าดุใส่ตุ๋นเลย ตุ๋นไม่ชอบให้พี่ทำหน้าดุ ตุ๋นกลัว เวลาพี่ยิ้มหล่อกว่าทำหน้าดุตั้งเยอะ




               “เอ่อ..ตุ๋น..เอ่อ..วิ่งชนเสา พอดีก้มหน้าอ่านการ์ตูนอยู่ ตุ๋นเลยมองไม่เห็น” ตุ๋นรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะกลายจากเด็กเลี้ยงแกะเป็นเจ้าของฟาร์มแกะในไม่ช้า




               “พี่รู้นะว่าตุ๋นโกหก แต่เอาเถอะดูแลตัวเองบ้างสิ ตุ๋นน่ะชอบยืนเอ๋อ ทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อยหรือว่าดินมันพาซน เดี๋ยวจะโดนทั้งคู่ พี่คงต้องขังหมูไว้ในเล้าแล้วมั้ง อ้วนเอ๊ย มาพี่จะเป่าให้” พี่บ่นยาวเลย




               “คนแก่ขี้บ่น” ตุ๋นพึมพำ แต่พี่ได้ยินตุ๋นเลยโดนพี่ดีดหน้าผากตรงที่มันปูดขึ้นมาเบาๆ ตุ๋นเลยยู่หน้าใส่




               “หายเร็วๆนะ เพี้ยง!”



               ฟอด!



               “ทักทายหลังเลิกเรียน” ร่างสูงลุกขึ้นหัวเราะที่ได้แกล้งน้องก่อนจะเดินออกไปจากห้อง






               พี่จอมออกไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ร่างอวบกำลังเขียนไดอารี่อยู่


                         เมื่อตอนเย็นพี่จอมแกล้งตุ๋น แต่ตุ๋นก็ชอบให้พี่แกล้งนะ พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสมอชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น  ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป




               “ความลับ ก็ต้องเป็นความลับต่อไป” ตุ๋นพูดกับตัวเองพลางเอาไดอารี่ไปวางไว้ใต้หมอน  ดับไฟแล้วเข้านอน





               แต่ตุ๋นคงลืมไปว่า “ความลับไม่มีในโลก”





สวัสดีค่ะ

ลิสเพิ่งมีเวลามาลงให้นะ ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบรึเปล่า
เนื้อหาตอนนี้ยังไม่มีอะไรมาก แค่ให้ดูว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไง
เพราะตอนหลังๆจะเริ่มไม่มีแบบนี้แล้ว 
คอมเมนต์นิยายกันได้นะคะ อยากให้ปรับปรุงตรงไหนก็บอกมาเลย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ลิสด้วยนะคะ 

[BlueCherries]

มาม่าตับหนักหน่วงแน่ๆ 

[wwss2220]

 :katai2-1:ชอบมากค่ะ แสดงว่านายเอกของเราต้องท้องได้ชิมิ. เริ่มมาม่าไหมนิ?  มาต่อไวๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ

[Love Y]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[azure]

 :hao3:มารอติดตาม

[B52]

ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่เดียวกันซะอีก เห็นแบบนี้ก็โล่งใจ เด็กรับมาเลี้ยง

[gatenutcha]

เรื่องนี้ ดราม่าละก็ เราร้องไห้แทนน้องหมูตุ๋น แน่ๆเลย
แค่อ่านเรารู้สึกรักน้องตุ๋นแล้วอ่ะ

[yaoisamasang]

โอ๋ๆ อย่าร้องไห้น้า มาซบอกป้าม่ะลูกหมูน้อย 

[wikawee]

คิดว่าตอนต่อๆไป คนอ่านคงได้ กินมาม่าและซดน้ำตากันอย่งหนักแน่ กูแล้วไม่รอดๆ 

[liza sarin]

 

[ekuto]

ให้มาม่าแค่ไหน แค่เจอแนวMPREGก็อ่านหมดแหละ

[Sweet_Aris25]

ตอนที่2 :


ขาดไม่ได้








               RRRRRRRR




               เมื่อโทรศัพท์แผดเสียงร้อง ทำให้ร่างอวบที่กำลังอุ้มกองแฟ้มเอกสารสูงจนมิดหัวจำต้องหยุดเดินแล้ววางกองแฟ้มพวกนั้นลงบนโต๊ะทำงานของคนอื่นที่ตั้งอยู่ใกล้ๆตัวก่อนจะรีบดึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารสี่เหลี่ยมที่ยังร้องไม่หยุดออกมาจากกางเกง พบว่าเพื่อนสนิทพี่ชายเขาโทรมานั่นเอง





               /สวัสดีครับ/ ตุ๋นกรอกเสียงใส่โทรศัพท์




               /ตุ๋น ไอ้จอมมันบอกให้ตุ๋นไปที่งานพร้อมกับพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปรับหน้าบริษัท อีกประมาณ 10นาที ถ้าตุ๋นเสร็จแล้วก็ลงมาเลยนะครับ/ ภัทรโดนจ้าวจอมเพื่อนสนิทใช้ให้มารับน้องชายแทน แต่เขาก็เต็มใจมาล่ะนะ




               /ได้ครับ เดี๋ยวตุ๋นจะรีบลงไปนะ/ พูดจบตุ๋นก็กดวางสายทันที แล้วรีบยกกองเอกสารไปไว้ในห้องของท่านประธานบริษัทซึ่งก็เป็นคนเดียวกับพี่ชายของตุ๋นนั่นล่ะ




               ที่พี่จอมให้พี่ภัทรมารับตุ๋นไปงานแทนก็เพราะพี่จอมต้องรีบไปดูความเรียบร้อยของงานก่อนเพราะงานนี้สำคัญมาก มันคืองานเปิดตัวนาฬิกาแบรนด์ดังระดับโลกที่เพิ่งออกรุ่นล่าสุดแล้วบริษัทของครอบครัวตุ๋นเป็นผู้นำเข้า ภายในงานก็คงจะมีแต่แขกวีไอพีทั้งนั้น ตุ๋นไม่ค่อยอยากไปงานแบบนี้สักเท่าไร พวกไฮโซมีแต่ปั้นหน้าใส่กัน ชอบอวดรวยด้วย คุณหญิงคุณนายเต็มไปหมด แต่ตุ๋นจะปฏิเสธไม่ไปก็ไม่ได้




               เมื่อเอาของไปวางเสร็จเรียบร้อย ตุ๋นก็รีบพาขาป้อมของตัวเองวิ่งไปเข้าไปในลิฟต์ที่กำลังจะปิดพอถึงข้างล่างตุ๋นก็เดินออกมารอข้างหน้าบริษัทตามที่ภัทรบอก มารอเขาดีกว่าให้เขามารอ สักพักภัทรก็ขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าร่างอวบ




               “รอนานหรือเปล่า” เมื่อรถเคลื่อนออก ภัทรก็เอ่ยถามผู้โดยสารตัวอ้วนที่เพิ่งขึ้นมา




               “ตุ๋นก็เพิ่งลงมาเมื่อกี้เหมือนกันครับ” ตุ๋นตอบ มือนุ่มคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด




               “แล้วพี่ภัทรไม่มีเวรตรวจคนไข้หรือครับ” ตุ๋นถามคุณหมอสุดหล่อด้วยความสงสัย เพราะเวลาที่พี่จอมชวนพี่ภัทรไปสังสรรค์ก็มักจะได้คำตอบจากคุณหมอใหญ่ว่าติดเวร ไม่ว่าง ไม่รู่ว่าวันนี้พี่ว่างหรือแค่มารับตุ๋นไปส่งเฉยๆ




               “พี่ลางานน่ะ วันนี้งานสำคัญงานสำคัญทั้งทีไม่มาไม่ได้ งานใหญ่ก็ต้องมีของกินหรูๆใช่ไหมล่ะ พี่ก็เลยลางานเพื่อมากินของฟรีราคาแพงโดยเฉพาะเลยนะ พี่เตรียมถุงมาใส่อาหารกลับไปกินบ้านด้วยนะ ฮ่าๆๆ” ภัทรพูดกลั้วหัวเราะ




                  “พี่ภัทร! ตอบดีๆสิ” ตุ๋นยู่หน้าใส่คนที่นั่งหัวเราะเพราะได้แกล้งตุ๋น



 
               “ก็พี่พูดจริง ลางานจริง มาหาของกินฟรีจริงๆ มีตรงไหนที่ไม่จริงบ้าง หืม~” ภัทรยกมือลูบหัวคนตัวกลมด้วยความหมันเขี้ยว น่ารักแบบนี้ไม่แกล้งได้ไง ถึงว่าไอ้จอมมันติดน้องสะยิ่งกว่าแม่มันอีก




               “ตุ๋นจะฟ้องพี่จอม” พูดจบตุ๋นก็แลบลิ้นใส่ เลยโดนมือหนาแจกมะเหงกที่หัวเบาๆหนึ่งที




               ระหว่างทางทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องเปื่อย ถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้างเพราะไม่ได้เจอกันบ่อยนักเรื่องคุยก็เลยมีมากมายจนขนาดถึงหน้าโรงแรมหรูที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานตุ๋นก็ยังคุยกับภัทรไม่จบ ส่วนภัทรก็คุยกับน้องได้โดยไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ตุ๋นเป็นคนน่ารัก พูดเพราะทุกคำ ตั้งแต่รู้จักกันมาภัทรยังไม่เคยได้ยินตุ๋นพูดคำหยาบเลยแม้แต่คำเดียว




               ตอนนี้ตุ๋นกำลังยืนเอ๋ออยู่ตรงทางเดินเพราะไม่รู้ว่าห้องจัดงานต้องเดินไปทางไหน ตุ๋นเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกก็เลยไม่รู้ทาง ระหว่างที่ตุ๋นกำลังมองหาทางไปห้องจัดงาน จู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดตาพร้อมกับรัดตัวของตุ๋นไว้ ร่างอวบพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของผู้ไม่หวังดี...




               “มีลูกหมูหลงทางมานี่นา ทำยังไงดีเอ่ย จะจับไปขายให้โรงเชือดดีกว่า” เสียงที่ดังขึ้นข้างๆหูทำให้ร่างอวบที่กำลังดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายหยุดดิ้นทันที




               “พี่จอม! แกล้งตุ๋นอีกแล้วนะ” ตุ๋นทำปากยื่น งอนที่พี่แกล้ง ตุ๋นตกใจหมดเลยรู้บ้างไหม คนบ้า~




               “หึหึ” ร่างสูงเอาแต่หัวเราะ ที่ได้แกล้งหมูอ้วนตัวกลมที่ตอนนี้ทำท่างอนได้น่ารักมาก แก้มที่กลมอยู่แล้วพอเจ้าตัวพองลมอีกยิ่งน่าจับมาดึง




              “งอนแล้ว ถ้าพี่จอมแกล้งตุ๋นอีกที เราไม่ต้องมาพูดกันเลย จะโกรธจริงๆด้วย ถึงง้อก็ไม่หาย” ร่างอวบใช้นิ้วกลมๆของตัวเองชี้ขู่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนขำ




               “น่ากลัวจังเลย อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ผิดไปแล้ว” คำพูดของพี่ก็ฟังดูสำนึกผิด แต่ใบหน้าของพี่ยิ้มร่า แถมยังยื่นมือมาดึงแก้มของตุ๋นจนยืดเลยด้วย




               “เริ่มโกรธจริงๆแล้วนะ” ไม่ใช่ว่าเจ้าจอมอยากให้น้องโกรธอย่างที่ขู่ไว้ ที่เขายังแกล้งน้องและไม่กลัวคำขู่ก็เพราะว่าเจ้าตัวอ้วนก็ขู่ว่าจะไม่คุยกับเขามาตั้งแต่เขาจำความได้ ไม่เห็นจะเลิกพูดกับเขาเลยสักครั้ง มีแต่เขาที่เวลาโกรธแล้วไม่พูดกับน้อง เจ้าตัวอ้วนก็พยายามไปหาขนมมากมายมาง้อแล้วก็ทำตัวง๊องแง๊งใส่จนเขาไม่เคยโกรธน้องนานเกินกว่าสองวันเลย




               “ไปๆ เข้างานกันดีกว่า ถ้าปล่อยให้เดินไปคนเดียวเดี๋ยวมีคนเข้าใจว่ามีหมูอยู่ในโรงแรม แล้วจับไปขายอีก ยิ่งตัวอ้วนๆอยู่ด้วย” พี่แซว แล้วยกมือขึ้นกอดคอตุ๋นแล้วพาเดินไปที่ห้องจัดงาน ระหว่างทางก็มีหยอกล้อบ้างตามประสาคนขี้แกล้ง




               ภายในงานคลาคล่ำไปด้วยผู้ดีทั้งหลายที่ต่างมารอจับจองนาฬิการาคาแพงที่ทำหน้าที่ได้เพียงแค่บอกเวลาเท่านั้น ต่อให้นาฬิกาจะแพงแค่ไหนแต่เงินที่ซื้อนาฬิกามาก็ไม่อาจที่จะซื้อเวลากลับมาได้ ไฮโซพวกนั้นก็มองเพียงแต่คุณค่าเทียมของมันคือความสวยงาม ไม่มองคุณค่าที่แท้จริงของมัน




               เมื่อเข้ามาในงานแล้วพี่จอมก็ขอตัวออกไปควบคุมงานต่อ สักพักพี่ภัทรก็เข้ามา เวลาผ่านไปทำให้เกิดความหิวตุ๋นกับพี่ภัทรก็เลยมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆของกิน พี่ภัทรดูท่าทางจะหิวมากเห็นหยิบอะไรได้ก็จับใส่ปากหมด เอาเป็นว่าทั้งคู่มีของกินไม่ขาดมือ




               “ตุ๋น อาเจสันกับอาปิ่นไม่มางานหรือ พี่ยังไม่เป็นพวกเขาเลย” พี่ภัทรถามทั้งที่ขนมยังเต็มปากอยู่เลย แต่พี่ภัทรหล่อทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด




               “มาครับ น่าจะมาถึงก่อนพวกเราอีกนะครับ แต่ตุ๋นก็ยังไม่เห็นพวกเขาเลยเหมือนกัน” ตุ๋นตอบ สงสัยพ่อกับแม่คงจะยุ่งเหมือนพี่จอมนั่นล่ะ มีตุ๋นว่างอยู่คนเดียว



 
               “แล้วไอ้จอมล่ะ จะทวงค่าตอบแทนที่อุตส่าห์ดูแลน้องชายสุดที่รักของมันอย่างดี” ร่างสูงถามก่อนจะจิ้มเค้กชาเขียวชิ้นโตเข้าปากอย่างน่าเอร็ดอร่อย ตุ๋นมองขนมตาเยิ้มเลย ไม่ได้หยิบมาเมื่อกี้ตุ๋นไม่เห็นว่ามันมี




               “ไปดูแลความเรียบร้อยครับ วันนี้ยุ่งกันทุกคนเลย” ตุ๋นตอบ แล้วอ้าปากรับเค้กที่พี่ภัทรตักมาป้อน สงสัยจะเห็นว่าตุ๋นอยากกิน




               นั่งไปสักพักการแสดงโชว์นาฬิกาก็เริ่มขึ้น นางแบบและนายแบบต่างออกมาอวดโฉมนาฬิการาคาแพงที่ราคาไม่ต่ำกว่า6หลัก พวกแขกวีไอพีทั้งหลายที่เงินเหลือเยอะจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรก็ต่างให้ความสนใจกับของสวยหรู



 
               เสียงที่ผู้คนที่กำลังคุยกันอยู่เงียบสนิทเมื่อนายแบบคนสุดท้ายก้าวออกมาตุ๋นกับภัทรที่กำลังกินอาหารไปด้วยดูการแสดงไปด้วยก็ถึงกับตะลึงเพราะนายแบบที่ว่านั่นก็คือพี่ชายและเพื่อนของทั้งคู่ ร่างสูงของจ้าวจอมใส่สูทสีดำแบบเรียบๆตัวเดียวกับเมื่อตอนที่ออกไปรับตุ๋น แต่ตอนนี้มันกลับดูมีเสน่ห์เมื่ออยู่บนตัวของผู้สวมใส่ ตาคมสีเขียวมรกตที่ได้มาจากผู้เป็นบิดาจ้องมาที่หมูตัวกลมที่นั่งถือซ่อมจิ้มขนมเค้กชาเขียวที่กำลังจะเข้าปาก ปากเรียวยกยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำเป็นประจำแต่ตุ๋นรู้สึกว่าในตอนนี้มันดูน่าหลงใหล ทุกสายตาของผู้มาร่วมงานไม่ได้จับจ้องนาฬิกาที่ร่างสูงใส่เลย ทุกคู่จ้องแต่คนใส่มันกันทั้งนั้น หลังจากที่นายแบบสุดหล่อเดินกลับเข้าไปแล้ว แต่ละคนก็ค่อยๆหลุดออกจากภวังค์ รวมถึงหมูตุ๋นด้วย เสียงที่เงียบไปเริ่มกลับมาดังอีกครั้ง ส่วนมากก็คุยกันถึงเรื่องนายแบบคนสุดท้ายทั้งนั้น




               ตอนนี้งานเลิกแล้ว พวกแขกทั้งหลายต่างทยอยกันกลับ พี่ภัทรก็เหมือนกันบอกว่ามีธุระด่วน ส่วนตุ๋นรอกลับพร้องพี่จอม ระหว่างที่รอตุ๋นก็นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์รอไปพลางๆ เวลาผ่านไปสักพักพี่จอมก็เดินมาเรียก ตุ๋นเดินตามพี่ไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน




               “เหนื่อยไหมครับ” ตุ๋นถามพี่ เห็นในงานพี่ไม่มีเวลาพักเลย มีแต่งานให้ทำ




               “นิดหน่อย” พี่ตอบสั้นๆ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ




               “อย่างนั้นถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวตุ๋นนวดให้นะ” ตุ๋นเสนอ พี่ชอบให้ตุ๋นนวดให้ บอกว่าตุ๋นนวดสบาย




               “ได้ครับน้องรัก” ตุ๋นยิ้ม ถึงจะไม่ชอบคำว่าน้องสักเท่าไรแต่ว่าเป็นแค่นี้ดีก็กว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยแล้วกัน

*********************************************

               “เดี๋ยวตุ๋นไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวไปนวดให้” ตุ๋นบอกก่อนจะลงรถแล้วเดินเข้าบ้านไป พี่จอมจะได้เอารถไปเก็บ




               เมื่อเข้ามาในห้องแล้วตุ๋นก็หยิบไดอารี่เล่มเดิมออกมาเขียน ที่เขียนไม่หมดเล่มสักทีก็เพราะว่าเล่มนี้ตุ๋นเขียนเฉพาะความรู้สึกที่มีต่อพี่จอมเท่านั้น ในเล่มนี้ก็เลยมีแต่รูปพี่จอมกับเรื่องต่างๆที่พี่จอมทำให้ตุ๋นรู้สึกดีกับพี่ แต่ทุกครั้งที่ตุ๋นเขียนไดอารี่เสร็จตุ๋นก็มักจะมีคำปิดท้ายว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก” ที่เขียนแบบนี้เพราะแทนความในใจที่ตุ๋นไม่อาจบอกพี่ตรงๆได้




               เมื่อเขียนเสร็จตุ๋นก็เอาไดอารี่ไปเก็บไว้ที่เดิมคือใต้หมอนนุ่ม ก่อนจะเตรียมเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำ ตุ๋นเอาผ้าขนหนูมาพันเอวแล้วถอดกางเกงออก ขณะที่ตุ๋นถอดเสื้อออกประตูก็ถูกเปิดเข้ามา





               “เฮ้ย! ทำไม่พี่จอมไม่เคาะประตูล่ะครับ” ตุ๋นรีบเอามือปิดช่วงบนไว้ด้วยความตกใจก่อนจะโวยใส่ร่างสูงที่อยู่ๆก็เปิดประตูพรวดเข้ามา



 
               “อายหรือไงห้ะ ไอ้อ้วนเอ๊ย มีแต่พุง” ร่างสูงที่เข้ามายิ้มให้กับท่าทางของหมูอ้วน ปิดอย่างกับสาวน้อยเลย





               “ตุ๋นออกจะหล่อ แล้วพี่จอมมาหาตุ๋นมีอะไรหรือเปล่าครับ” ตุ๋นถาม ถ้าไม่มีเรื่องด่วนพี่ไม่เข้ามาแบบนี้หรอก




               “พี่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่ไม่ได้ไปทำงานนะ เหนื่อยมากเลย ตุ๋นให้คนขับรถไปส่งห้ามขึ้นรถไปเอง เข้าใจไหมครับ” ร่างสูงกำชับ ปกติตุ๋นจะไปทำงานพร้อมกับเขา แล้วที่ต้องกำชับว่าห้ามไปเองเพราะตุ๋นชอบขึ้นรถผิด น้องไม่ชอบขึ้นแท็กซี่ หลงตลอด




               “เข้าใจแล้วคร้าบบบบ” ตุ๋นลากเสียง พี่ชอบรู้ทันตลอด



               ฟอด!



               “ราตรีสวัสดิ์ หมูน้อย” ร่างสูงเดินออกไปโดยทิ้งให้หมูอ้วนยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว




               “พี่รู้หรือเปล่าว่าพี่กำลังทำให้ตุ๋นขาดพี่ไม่ได้”

***************************************************

มาแล้วววววว

ตอนนี้นี่ไม่มีอะไรสำคัญเลย ดูพุงน้องหมูตุ๋นของเราไปก่อนแล้วกันเนอะ
พี่จอมไม่ต้องเอาน้องไปขายให้โรงเชือดหรอก
เอามาขายให้เราดีกว่า 5555555555
หลายคนกลัวว่ามันจะเศร้าหรือเปล่า ตามพล็อตที่ลิสวางไว้มันเศร้าค่ะ
แต่ไม่รู้ว่าลิสจะอธิบายออกมาให้มันเศร้าได้หรือเปล่า
ลิสยังมือใหม่ยังไงก็ให้กำลังใจลิสด้วยนะคะ
อาจจะทำออกมาได้ไม่ดีเท่าไร แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ทุกคอมเมนต์และทุกกำลังใจมากๆค่ะ

             
 

[BlueCherries]

 

น้องหมูตุ๋นน่ารักน่าฟัดจัง อรั๊ยยยยย


เศร้า มาม่า เราโอเคค่ะ ขอแค่ตอนจบแฮปปี้ก็โอแล้ว (ฮาาาาา)

[Sweet_Aris25]

ตอนที่ 3 :


แค่คนรู้จัก








               “หนุ่มน้อย คืนนี้สนใจไปท่องราตรีกับพี่ไหมจ๊ะ บริการส่งถึงบ้านด้วยนะ”




               “ดิน! อย่าดึงสิเดี๋ยวยืด ไม่หล่อ” เสียงบ่นแบบน่ารักๆดังขึ้นมาจากร่างอวบที่กำลังนั่งกินอาหารกลางวัน จู่ๆก็มีตัวกวนเข้ามาขัดขวางการกินข้าวแสนอร่อยจากทางด้านหลังแถมยังบิดแก้มที่อมข้าวไว้จนป่องเต็มรัก




               “ตกลงจะไปกับพี่ไหมจ๊ะ ไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่ด้วยนะ สนใจรึเปล่าหนุ่มน้อย” ตุ๋นส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของปฐพี ตัวของมันก็เล็กกว่าตุ๋นดันมาเรียกเขาว่าหนุ่มน้อย




               “ไปก็ได้ แต่ดินต้องไปส่งตุ๋นที่บ้านด้วยนะ” ตุ๋นกลืนข้าวก่อนจะพูดต่อรอง พักหลังๆมานี้พี่จอมไม่ค่อยกลับบ้าน จะว่างานเยอะก็ไม่น่าจะใช่เพราะพี่เคลียร์งานเสร็จตั้งแต่ยังไม่ถึง 5โมงเย็นจากนั้นก็รีบไปไหนของเขาก็ไม่รู้ ตุ๋นเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง ช่วงนี้ตุ๋นก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับพี่ คุยกันแค่เฉพาะในงาน




               “โอเค เดี๋ยวเลิกงานจะมารับนะ ไปล่ะ”



               จุ๊บ!



               “ไอ้ดิน!” ร่างอวบแหวใส่เพื่อนตัวดีที่วิ่งหนีออกไปแล้วพลางเอามือลูบแก้มตรงที่โดนปฐพีขโมยจุ๊บไป คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ก็นั่งยิ้มให้กับความน่ารักของน้องชายท่านประธานที่มักจะโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆ




               “พี่จอม วันนี้ตุ๋นจะไปเที่ยวกับดินต่อนะครับ คงจะกลับบ้านช้านิดนึง” ตุ๋นบอกกับร่างสูงของเจ้าจอมที่เพิ่งเปิดประตูห้องทำงานออกมา เวลาที่จะไปไหนพี่ชอบให้ตุ๋นบอกพี่ก่อนพี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง



               “อ่อ อย่ากลับบ้านดึกนะ ไปล่ะ” จ้าวจอมตอบน้องสั้นๆก่อนจะเดินออกไป

*****************************

               หลังเลิกงานตุ๋นก็ลงมารอดินที่ร้านกาแฟข้างหน้าบริษัท สักพักดินก็โทรศัพท์มาบอกให้ตุ๋นออกมารอเลย




               “ดินจะพาเราไปที่ไหนอ่ะ” ตุ๋นถามทันทีที่ขึ้นรถ




               “ถามอย่างกับดินจะเอาตุ๋นไปขายให้โรงเชือดอย่างนั้นแหละ วันนี้เราจะไปผับกันครับหนุ่มน้อย วันนี้พี่จะสอนจีบสาว รับรองถ้าใช้วิธีที่ดินสอนสาวติดตรึม” ปฐพียักคิ้วกวนๆให้กับร่างอวบที่กำลังมองหน้าเขาประมาณว่าหน้าอย่างเขาจะมีผู้หญิงมาติดหรอ?




               ”ระวังเถอะ ตุ๋นว่าอย่างดินน่ะไม่มีสาวมาติดหรอกจะมีก็แต่หนุ่มนั่นแหละ” ตุ๋นพูดออกไปอย่างที่ตัวเองคิด ก็เพื่อนเขาตัวเล็กจะตาย เตี้ยยังไงก็อยู่อย่างนั้น ตัวก็ขาวจั๊วะเหมือนไม่เคยโดนแดดบวกกับทรงผมยาวๆที่มันตัดตามแฟชั่นเกาหลีอีก มันบอกว่าทรงแบบนี้ผู้หญิงชอบ แต่ตุ๋นคิดว่ามันเหมือนผู้หญิงมากกว่าไม่เห็นจะหล่อตรงไหน




               “ไม่ต้องพูดเลย ตุ๋นนั่นแหละที่จะมีหนุ่มมาติด อ้วนๆแบบนี้ผู้ชายชอบ เชื่อดินสิ” ปฐพีพูดกลั้วหัวเราะ เพื่อนเขาน่ะมีคนมาจีบเยอะจะตายเพราะท่าทางน่ารักๆที่ชอบทำออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่มันดันซื่อบื้อแถมไม่ค่อยช่ำชองกับเรื่องแบบนี้ สู้เขาก็ไม่ได้




               “ดินอ่ะ” ตุ๋นพองลมใส่ ด้วยความหมันเขี้ยวปฐพีเลยดึงแก้มที่พองเล่นเลยโดนร่างอวบหยิกเอวมาทีหนึ่งพอแสบๆคันๆ

**********************************

               “ตุ๋น! ดิน! ทางนี้ๆ” ร่างอวบกับเพื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามาหันไปตามเสียงเรียกก็พบร่างสูงของภัทรที่กำลังโบกไม้โบกมือมาให้




               “พี่ภัทรมาทำอะไรที่นี่หรือครับ” เดินเข้ามาถึงตุ๋นก็ถามร่างสูงทันที ไม่ยักรู้ว่าคุณหมอสุดหล่อที่ไม่เคยมีเวลาจะเที่ยวกลางคืนเป็นกับเขาด้วย




               “พี่ต้องถามเรามากกว่าว่ามาทำอะไรกันที่นี่หัดเที่ยวกันหรอ” ร่างสูงถามกลับพลางยกมือสั่งเครื่องดื่ม




               “ผมพามันมาจีบสาวน่ะครับ กลัวมันขึ้นคาน ไม่รู้ว่าโตป่านนี้เคยอึ๊บหญิงสักครั้งหรือยัง อย่าว่าแต่อึ๊บหญิงเลยผมว่าแค่ช่วยตัวเองมันยังทำไม่เป็น ใช่ไหมไอ้อ้วน ฮ่าๆๆ” ปฐพีตอบร่างสูงพร้อมยังแซวเพื่อนตัวอ้วนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆเพราะโดนล้อ สงสัยที่เขาพูดมาคงจะจริง




               “ฮ่าๆๆ จริงหรือตุ๋น” ตุ๋นมองค้อนให้กับร่างสูงของภัทรที่นั่งหัวเราะ จู่ๆก็เปลี่ยนพวกพวกไปเป็นลูกคู่ให้กับเพื่อนตัวดีของตุ๋นเฉยเลย




               “ดินกับพี่ภัทรอย่าล้อสิ~” มือกลมเกาแก้มตัวเองด้วยความเขิน หน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้แดงลามไปจนถึงใบหู กริยาน่ารักแบบนี้ของร่างอวบเรียกเสียงหัวเราะของคนขี้แกล้งทั้งคู่และเรียกสายตาเอ็นดูของผู้ชายรอบข้างได้




               “ตุ๋นอย่าทำหน้าแดงดิเห็นไหมผู้ชายโต๊ะข้างๆมองกันเยิ้มเชียว” ปฐพีเตือนเพื่อนตัวกลม เขาสังเกตได้ว่าไอ้โต๊ะข้างๆมันกำลังเล็งเพื่อนเขาอยู่



 
               “พอเลยดิน ว่าแต่พี่ภัทรยังไม่ตอบผมเลยว่ามาทำอะไรที่นี่ครับ ไม่ทำงานหรอ” ตุ๋นปรามเพื่อนแล้วหันไปถามร่างสูงที่กำลังกระดกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าปาก





               “ก็ผับของพี่ พี่ก็ต้องมาดูแลกิจการของตัวเองบ้างสิครับ” ร่างสูงตอบด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดกับคนฟังทั้งสองที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างด้วยความตะลึง




               RRRRRRRRR


               “เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ เงินไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวพี่บอกเด็กไว้ ไปล่ะ” เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนจะขอตัวกลับก่อน ทิ้งข้อสงสัยไว้ให้ทั้งสองว่าคุณหมอจะรีบไปไหนของเค้า




               “เดี๋ยวนี้มีแต่คนชอบทำตัวมีพิรุจ” ตุ๋นบ่นเบาๆ




               เมื่อดื่มกันไปสักพักปฐพีก็ขอตัวไปโชว์สเต็ปการแดนซ์ขอตัวเองพร้อมกับหลีสาวไปด้วยส่วนตุ๋นก็นั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะตอนนี้ตุ๋นกำลังกึ่มๆได้ที่ แอลกอฮอล์เพียงนิดเดียวก็ทำให้ตุ๋นเมาได้ง่ายๆสำหรับคนคออ่อนอย่างเขา เพราะเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปทำให้ตุ๋นอยากเข้าห้องน้ำ ร่างอวบลุกจากที่นั่งแล้วพยายามเบียดเสียดผู้คนมากมายเพื่อไปห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเดินไปถึงก็มีคนเดินเข้ามาชนพร้อมกับเครื่องดื่มสีแดงสดในแก้วที่เธอถืออยู่ก็หกเปื้อนเสื้อสีฟ้าอ่อนของตุ๋นจนเลอะ




               “ว๊ายย!! นี่ไอ้อ้วนทำไมแกไมรู้จักเดินดูตาม้าตาเรือห้ะ เห็นมั้ยว่าชุดของฉันมันเปื้อนหมดแล้ว แกรู้ไหมว่าชุดนี้มันแพงแค่ไหน น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาซื้อใช้ฉันไหมห้ะ!!” เสียงตวาดดังขึ้นจากร่างระหงส์ที่ยกมือชี้หน้าของตุ๋น ส่วนมืออีกข้างก็ชี้เดรสสีขาวตัวจิ๋วที่สั้นขึ้นมาจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรเปื้อนน้ำสีแดงเป็นจุดๆ ดวงตาที่ใส่บิ้กอายส์และถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพงมองมาที่ตุ๋นอย่างเอาเรื่อง




               “ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณเดินมาชนผมก่อน อีกอย่างเสื้อของผมก็เปื้อนเยอะกว่าชุดของคุณอีก” ตุ๋นเถียงกลับ ก็ตุ๋นไม่ผิดเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายมาเดินชนตุ๋นก่อน




               “แต่ชุดของฉันมันแพงมาก แพงกว่าเศษผ้าที่แกใส่อยู่หลายเท่า อย่างแกไม่มีปัญญาซื้อหรอก” ปากสีแดงสวยพ่นแต่คำดูถูกเหยียดหยามออกมา




               “เศษผ้าที่ว่าน่าจะเป็นชุดคุณมากกว่านะครับคุณผู้หญิง สั้นขนาดนี้มิทราบว่าใส่มาหาผัว เอ้ย! หาแฟนรวยๆหรือครับ แต่ผมเข้าใจนะว่าชุดนี้มันคือเครื่องมือทำมาหากินของคุณแต่คุณก็ไม่ควรว่าเพื่อนผมขนาดนี้ แล้วถ้าคุณด่าเพื่อนของผมอีกสักคำผมต่อยปากแตกแน่” ปฐพีตอกกลับได้แบบแสบทรวงคนฟังเลยทีเดียว ขนาดคนที่ยืนฟังรอบข้างยังเจ็บแทน




               “กรี๊ดดด!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ร่างระหงส์ก็กรี๊ดออกมา




               “ฑิตาหยุด! เอ่อ..ขอโทษแทนแฟนผมด้วยนะครับ” ร่างสูงที่เดินเข้ามาสั่งให้เธอหยุดร้อง ก่อนจะหันมาขอโทษร่างอวบ




               “วินไปขอโทษพวกมันทำไมคะ มันทำชุดฑิตาเปื้อน มันแพงมากวินก็รู้” เธอหันไปฟ้องคู่ควงคนใหม่




               “ถ้าคืนนี้คุณไปต่อกับผมอีก กี่ชุดผมก็ซื้อให้คุณได้ เพราะฉะนั้นกลับกันเถอะ อย่ามีเรื่อง” ร่างสูงของหนุ่มหล่อยื่นข้อเสนอที่ปฐพีถึงกับกรอกตาเมื่อได้ยิน




               “น่าเกลียดสิ้นดี ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับขายตัวล่ะวะ” ปฐพีคิดในใจ




               “ก็ได้ค่ะ คืนนี้ถึงใจคุณแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พวกจรจัด” เธอตกลงกับร่างสูงและหันกลับมาด่าตุ๋นและเพื่อน ก่อนจะโดนร่างสูงกระชากออกไป




               “เฮ้อ~ ถ้าได้มาเป็นเมียนะ ซวยตลอดชาติผู้หญิงอะไรปากมากฉิบ” เมื่อทุกอย่างจบลง ปฐพีก็บ่นออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน




                “ตุ๋นว่าเรากลับกันดีกว่า” ร่างอวบบอกเพื่อนก่อนจะพากันเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน

****************************************

               ร่างสูงของจ้าวจอมกำลังเดินเข้าบ้านของตัวเองเพื่อมารอน้องชายสุดที่รักเพราะวันนี้เขามัวแต่รีบที่ออกไปทานอาหารเย็นกับแฟนสาวทำให้ลืมเอาเอกสารสำคัญที่อยู่กับน้องมาด้วย แต่เขารีบไปก็เท่านั้นเพราะเธอโทรศัพท์มาขอเลื่อนนัดด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้เธอต้องไปทานอาหารกับครอบครัว




                 “นมไม่รู้ว่าคุณจอมจะกลับมา เห็นไม่ได้กลับมาหลายวันนมเลยไม่ได้บอกให้เด็กเตรียมห้องไว้ให้” เสียงถามดังขึ้นมาจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะแม่กับพ่อตั้งเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ




                  “ไม่เป็นไรครับนม คืนนี้ผมว่าจะไปนอนคอนโดครับผมแค่มาเอาเอกสารของบริษัทกับตุ๋นเฉยๆเดี๋ยวผมไปนอนรอห้องน้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำความสะอาดหลายครั้ง” ร่างสูงกอดแม่นมของตนก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปนอนรอเจ้าอ้วนที่หัดออกไปเที่ยว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายแขวนไว้หน้าห้องว่า “ห้องน้องหมูตุ๋นครับ” ที่เจ้าเขียนเอามาแปะไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปข้างใน




                 เมื่อเข้าไปร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของห้องวอลเปเปอร์สีชมพูถูกนำมาตกแต่งผนังห้องอย่างสวยงาม บนเตียงกลางห้องที่ถูกประดับด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆห้อยลงมาจากข้างบนมีตุ๊กตาหมูเน่าๆ วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในห้องนี้ถูกเลือกให้เป็นสีขาวเพื่อจะได้ตัดกับสีชมพูของห้อง  ห้องนี้ก็เลยดูเหมือนห้องของเด็กผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นของผู้ชาย  ถ้ามีคนมาเห็นว่าเขาอยู่ในห้องแบบนี้คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแต๋วแน่นอน




               ร่างสูงเดินไปที่เตียงเพื่อที่จะนอนรอเจ้าตัวอ้วนกลับมาจากไปเที่ยว ระหว่างที่มือหนาจับหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปวางพิงไว้กับหัวเตียง ก็เห็นสมุดบันทึกสีฟ้าอ่อนที่ถูกหมอนนุ่มทับไว้ ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ เปิดอ่านข้อความข้างในนั้น...



                “เรื่องเมื่อเย็นที่พี่แกล้งตุ๋นชอบให้พี่แกล้ง พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสอมชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น  ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป”


                ข้อความในนั้นยังมีอีกมากมายที่ร่างสูงยังไม่ได้อ่านเพียงเพราะแค่เห็นคำว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก”  ที่ต่อท้ายของของทุกประโยคก็ทำให้เขาทนอ่านต่อไปไม่ไหว




              นี่มันอะไรกัน?


               ในระหว่างที่จ้าวจอมกำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้น เสียงที่เกิดจากการเปิดประตูก็ทำให้เขาได้สติเสียก่อน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมาก่อนจะพบกับเจ้าของห้องผู้เป็นตัวปัญหาส่งยิ้มมาให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้




               หมูตุ๋นพูดพร้อมกับรอยยิ้มโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “รอนานมั๊ยครับ?”




               “นาย...” จ้าวจอมจ้องใบหน้าของน้องชายต่างสายเลือดเขม็ง แม้ว่าความจริงจะอยู่ในมือของเขา แต่ความสับสนและมึนงงก็ยังคงทำให้เขาไม่ปักใจเชื่อ




               หมูตุ๋นเริ่มสัมผัสถึงความอึดอัดและการกระทำที่ผิดแปลกไปจากเดิมของอีกฝ่ายหนึ่ง คนตัวเล็กกว่าเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นสาเหตุ



               จนกระทั่งสายตาของเขาไปปะทะเจ้ากับสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่ในมือของพี่ชาย
               
               สมุดที่เก็บทุกความลับทุกอย่างของเขา


               รวมทั้งความลับที่ไม่อยากให้คนที่เขารักจนถึงที่สุดรับรู้ด้วย...





               “พ...พี่...พี่....” คนเป็นน้องแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ มือเล็กยื่นออกไปหาไดอารี่หมายจะเอาคืน แต่ร่างสูงกลับกระชากมันให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะโยนมันลงไปบนพื้นอย่างไม่ใยดี




               “มันเรื่องจริงรึเปล่า.. ที่นายเขียนน่ะ”




               “อ..เอ่อ..คือตุ๋น..”




               “แค่ตอบมาว่าจริงหรือเปล่า มันยากนักหรือไงห้ะ!!” ร่างสูงคะตอกเสียงดังจนคนฟังสะดุ้ง




               “จ..จริงครับ ผมรักพี่ รักพี่มากกว่าฐานะพี่ชาย” ร่างอวบก้มหน้าตอบไม่กล้ามองพี่




               “จะเอาอย่างนั้นก็ได้! ในเมื่อนายคิดแบบนั้นการเป็นพี่น้องกันก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป ต่อจากนี้ไปฉันกับนายจะเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น นายเป็นคนเลือกแบบนี้เองจำเอาไว้ นายอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉันอีก แม้แต่ความรู้สึกที่นายเคยได้ฉันก็ไม่ให้!!” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไป




               เมื่อประตูเปิดลงน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ค่อยๆไหลออกมา ร่างอวบเดินไปหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าที่ถูกปาทิ้งแบบไม่ใยดีขึ้นมาเปิดดู ความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังคงถูกเก็บไว้ภายในแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตุ๋นไม่เหลืออะไรเลยความความสัมพันธ์พี่น้องก็พังลง รอยยิ้มที่พี่เคยมีให้เขาเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก คำปลอบโยนเวลาที่ร้องไห้ ตอนนี้ทุกอย่างที่พี่เคยมอบให้จะ ไม่มีให้เขาอีกต่อไป

************************************

เอาหมูตุ๋นมาเสิร์ฟแล้วค่ะ
ตอนนี้น้องซวยมาก มีแต่เรื่อง ตัวร้ายก็ออกแล้วนะ
ตอนนี้มาช้านิดนึงเพราะว่ามันเขียนยาก ไม่รู้ว่าออกมาดีสำหรับทุกคนหรือเปล่า 
ช่วยให้กำลังใจลิสด้วยนะคะ คอมเมนต์ติชมกันได้ค่ะ

[ΩPRESTOΩ]

หมูตุ๋นน่าสงสาร 

เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะ

[ekuto]

เฮ้ยคือแรง หรือคุณพี่เขาจะตกใจ

ฮือออ หมูน้อยน่าสงสาร

[kyungploy]

เฮ้ย แรงไปเปล่าอะพี่จอม ดูไม่เมคเซ้นส์เลยอะ มันต้องขนาดนี้เลยหรอ
ตุ๋นก็ไม่ได้อยากให้พี่รู้นี่ ถ้าจะให้รู้คงไม่แอบเขียนใส่ไดอารี่หรอกมั้ง

[BlueCherries]

หา?

คือคุณพี่เขาแอนตี้เพศที่สาม/เกย์อย่างงั้นรึ? ทำไมอาการต่อต้านน้องมันรุนแรงขนาดนี้???

ถ้าไม่ชอบแบบนี้บอกน้องไปดีๆก็ได้นี่นา

จะข่มขืนแล้วทำน้องท้องงั้นรึ  โดนเสียบก่อนเลยค่ะ


ติดตามตอนต่อไป 

[angelnan]

คืออ่านแล้วสงสัยตุ๊นอายุเท่าไกหร่เดกอยู่หรือเรียนมหาลัยแล้ว  แล้สจอมจะโมโหอะไรขนาดนั้น  ตุ๋นตัดใจเถอะ หาแฟนใหม่

[naoai]

ผมว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร ที่พี่ชายรู้ว่าน้องรักพี่มากกว่าพี่น้อง แล้วโมโหจนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ เพราะเท่าที่อ่านมาสองตอนพี่รักน้องมากๆๆๆ มากเกินกว่าที่จะโกรธเมื่อรู้ความจริง แต่ก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ ปล.ช่วงนี้ไม่พร้อมเสพดราม่าจริงๆ

[Abella]

สู้ๆจ่ะ. จบเรื่องเดี๋ยวมาอ่านทนดราม่าค้างๆไม่ได้จริง

[cheyp]

คือทำไมต้องแสดงอาการรังเกียจขนาดนั้นอ่ะ
น้องรักไม่ใช่เหรอ
อะไรจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือได้กะทันหันขนาดนี้

[Sweet_Aris25]

คือต้องขอชี้แจงเกี่ยวกับนิยายหน่อยนะคะ

               ก่อนอื่นลิสต้องขอโทษคนอ่านทุกคนเลยจริงๆ  คือมีหลายคนบอกว่าพี่จอมทำกับน้องแรงไปรึเปล่า ลิสอยากจะบอกว่าตอนที่แต่งลิสลืมเปิดดู

พล็อตที่เขียนไว้ แล้วลิสคิดตื้นเกินไปด้วยตอนนั้นเขียนไปตามอารมณ์ของตัวเองล้วนๆนึกอะไรออกเขียนหมดก็เลยไม่ได้ดูว่า เออ พี่จอมแกทำ

กับน้องแรงจริง จนได้อ่านคอมเมนต์นี่ล่ะค่ะ  เดี๋ยวลิสจะปรับตอนล่าสุดให้มันดูเบาลงนะคะ จะได้สมเหตุสมผลขึ้นนะ ตอนแรกลิสเครียดมากนิยายมี

ปัญหา เพลียเลย 55555  กว่าจะหากำลังใจได้ก็อ่านคอมเมนต์ไปๆมาๆถึงจะมีแรงเขียน (เวอร์เนอะ) 




               ส่วนเรื่องอายุน้องที่มีคนสงสัย คือตอนนี้น้องเรียนจบแล้วนะคะ ทำงานที่เดียวกับพี่จอม สองตอนแรกเป็นแต่ละช่วงอายุที่ลิสอยากให้ทุกคน

ดูว่าเค้าสนิทกันแค่ไหน ยังไงลิสจะแก้ไขให้นะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ติชมมานะคะ มันทำให้ลิสรู้ว่าต้องแก้ไขตรงไหนตรงไหนและก็ทำให้

ลิสมีกำลังใจขึ้นมามาก อีกอย่างที่อยากบอกคือลิสยังมือใหม่นะ อาจจะทำอะไรผิดไปบ้างบางทีก็อย่าถือสาเลยนะคะ ให้กำลังใจลิสด้วยนะ

               

[kysuperlove]

ติดตามอ่านมา 2 ตอนแรกนะคะ ตอนล่าสุดยังไม่ได้อ่าน
แต่อยากมาให้กำลังใจคนเขียนไว้ก่อน
ค่อยๆ แก้ ค่อยๆ ปรับนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
รอติดตามอยู่นะคะ ชอบน้องตุ๋นมากเลย น่ารักกกกกกก 
สู้ๆ จ้า
 

[naoai]

คนแต่งสู้ๆ ผิดเป็นครูครับ

[BlueCherries]

รับทราบค่ะ

หวังว่าพี่จอมจะรู้ใจตัวเองได้ในเร็ววันนะ 

[Sweet_Aris25]

ตอนที่3



แค่คนรู้จัก






               ร่างสูงของจ้าวจอมกำลังเดินเข้าบ้านของตัวเองเพื่อมารอน้องชายสุดที่รักเพราะวันนี้เขามัวแต่รีบที่ออกไปทานอาหารเย็นกับแฟนสาวทำให้ลืมเอาเอกสารสำคัญที่อยู่กับน้องมาด้วย แต่เขารีบไปก็เท่านั้นเพราะเธอโทรศัพท์มาขอเลื่อนนัดด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้เธอต้องไปทานอาหารกับครอบครัว




                 “นมไม่รู้ว่าคุณจอมจะกลับมา เห็นไม่ได้กลับมาหลายวันนมเลยไม่ได้บอกให้เด็กเตรียมห้องไว้ให้” เสียงถามดังขึ้นมาจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะแม่กับพ่อตั้งเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ




                 “ไม่เป็นไรครับนม คืนนี้ผมว่าจะไปนอนคอนโดครับผมแค่มาเอาเอกสารของบริษัทกับตุ๋นเฉยๆเดี๋ยวผมไปนอนรอห้องน้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำความสะอาดหลายครั้ง” ร่างสูงกอดแม่นมของตนก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปนอนรอเจ้าอ้วนที่หัดออกไปเที่ยว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายแขวนไว้หน้าห้องว่า “ห้องน้องหมูตุ๋นครับ” ที่เจ้าเขียนเอามาแปะไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปข้างใน




                 เมื่อเข้าไปร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของห้องวอลเปเปอร์สีชมพูถูกนำมาตกแต่งผนังห้องอย่างสวยงาม บนเตียงกลางห้องที่ถูกประดับด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆห้อยลงมาจากข้างบนมีตุ๊กตาหมูเน่าๆ วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในห้องนี้ถูกเลือกให้เป็นสีขาวเพื่อจะได้ตัดกับสีชมพูของห้อง  ห้องนี้ก็เลยดูเหมือนห้องของเด็กผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นของผู้ชาย  ถ้ามีคนมาเห็นว่าเขาอยู่ในห้องแบบนี้คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแต๋วแน่นอน




                 ร่างสูงเดินไปที่เตียงเพื่อที่จะนอนรอเจ้าตัวอ้วนกลับมาจากไปเที่ยว ระหว่างที่มือหนาจับหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปวางพิงไว้กับหัวเตียง ก็เห็นสมุดบันทึกสีฟ้าอ่อนที่ถูกหมอนนุ่มทับไว้ ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ เปิดอ่านข้อความข้างในนั้น...


               “เรื่องเมื่อเย็นที่พี่แกล้งตุ๋นชอบให้พี่แกล้ง พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสอมชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น  ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป”



               ข้อความในนั้นยังมีอีกมากมายที่ร่างสูงยังไม่ได้อ่านเพียงเพราะแค่เห็นคำว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก”  ที่ต่อท้ายของของทุกประโยคก็ทำให้เขาทนอ่านต่อไปไม่ไหว




               นี่มันอะไรกัน?




               ในระหว่างที่จ้าวจอมกำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้น เสียงที่เกิดจากการเปิดประตูก็ทำให้เขาได้สติเสียก่อน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมาก่อนจะพบกับเจ้าของห้องผู้เป็นตัวปัญหาส่งยิ้มมาให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้




               หมูตุ๋นพูดพร้อมกับรอยยิ้มโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “รอนานมั๊ยครับ?”




               “นาย...” จ้าวจอมจ้องใบหน้าของน้องชายต่างสายเลือดเขม็ง แม้ว่าความจริงจะอยู่ในมือของเขา แต่ความสับสนและมึนงงก็ยังคงทำให้เขาไม่ปักใจเชื่อ




               หมูตุ๋นเริ่มสัมผัสถึงความอึดอัดและการกระทำที่ผิดแปลกไปจากเดิมของอีกฝ่ายหนึ่ง คนตัวเล็กกว่าเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นสาเหตุ





               จนกระทั่งสายตาของเขาไปปะทะเจ้ากับสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่ในมือของพี่ชาย

               สมุดที่เก็บทุกความลับทุกอย่างของเขา

               รวมทั้งความลับที่ไม่อยากให้คนที่เขารักมากที่สุดรับรู้ด้วย...





               “พ...พี่...พี่....” คนเป็นน้องแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ มือเล็กยื่นออกไปหาไดอารี่หมายจะเอาคืน แต่ร่างสูงกลับกระชากมันให้ออกห่างจากตัว



 
               “มันเรื่องจริงรึเปล่า.. ที่ตุ๋นเขียนน่ะ”




               “อ..เอ่อ..คือตุ๋น..” คนผิดอึกอัก




               “พี่แค่อยากรู้เฉยๆ ตอบมาเถอะ” ร่างสูงบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ



 
               “จ..จริงครับ ผมรักพี่ รักพี่มากกว่าฐานะพี่ชาย” ตุ๋นก้มหน้าตอบไม่กล้ามองพี่




               “แต่เราเป็นพี่น้องกันนะ ที่สำคัญคือพี่มีแฟนอยู่แล้วขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกตุ๋นก่อน แล้วก็ความรู้สึกของตุ๋นพี่ได้แค่รับฟังแต่พี่ไม่สามารถที่จะรับมันไว้ได้ ตุ๋นคงเข้าใจนะ” ร่างสูงอธิบายให้น้องเข้าใจ พอจบก็วางไดอารี่ลงที่ก่อนจะเดินออก ไปทิ้งให้เวลาน้องได้ทบทวน




               เมื่อประตูเปิดลงร่างอวบพาขาก้าวไปนั่งที่เตียง เดินไปหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าขึ้น เปิดดูความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังคงถูกเก็บไว้ภายใน รอยยิ้มที่พี่เคยมีให้เขาเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก คำปลอบโยนเวลาที่ร้องไห้ แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยแล้ว ทุกอย่างที่พี่เคยมอบให้จะ ไม่มีให้เขาอีกต่อไป

******************************************

แก้ไขให้แล้วน้าา

หวังว่ามันจะดูสมเหตุสมผลมากกว่าเดิมและคงไม่แรงไปแล้วนะ ลิสขออนุญาตไม่เปลี่ยนชื่อตอนนะคะ

เนื้อเรื่องเก่ามันดูเร็วๆไปด้วย เพราะฉะนั้นตั้งแต่ตอนหน้าเนื้อเรื่องจะเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว

น้องหมูตุ๋นของเราก็จะโดนหนัก ลิสขอขอบคุณทุกคำติชมนะคะ มันทำให้ลิสมีกำลังใจมาก

 

[lovenara]

ไม่รู้สิเราชอบอันแรกนะ  ดูดิบๆเถื่อนๆดี  เข้ากะชื่อเรื่อง   อิๆ  เราชอบแนวโหดๆ  รีบมาต่อนะตัวเองเขารออยู่

[kysuperlove]

เค้าว่าโอเคขึ้นน้าาาา
อันแรกมันดูปุ่บปั่บแปรปรวนไปหน่อย
คือก่อนหน้านี้พี่จอมรักน้องตุ๋นมากไง เลยน่าจะมีเยื่อใย ความอาทรกับน้องมากกว่านั้น
เราว่าปรับแล้วดูซอฟดีนะคะ แต่เชื่อว่าเดี๋ยวพี่จอมคงจะต้องมีจุดพีคที่จะร้ายใส่น้องตุ๋น รึป่าว (อันนี้เดาไปเรื่อยค่ะ ดูจากชื่อเรื่อง 5555)

เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนหน้าจ้าาาา