[ต่อ]
การปรากฏตัวของร่างสูงสง่าตำแหน่งท่านประธานกับร่างอวบที่เดินเข้ามาควบคู่กันเข้ามาด้านในแผนกทำให้พนักงานที่แอบจับกลุ่มนินทากันตามประสาคนช่างเมาส์มีทั้งชายเทียมหญิงแท้แตกฮือไปคนละทิศละทาง ส่วนหนุ่มร่างเล็กที่นั่งฝั่งด้านตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของตุ๋นกำลังเอาถั่วโก๋แก่ขึ้นมากินแก้ปากว่างจำต้องรีบโยนถุงถั่วทิ้งโดยทันทีจนเมล็ดถั่วลิสงหกกระจัดกระจายอยู่ในถังขยะ ที่แตกตื่นกันจนวุ่นวุ่นเพราะพนักงานทุกคนในบริษัทต่างก็รู้กิติศัพท์ความเข้มงวดของท่านประธานคนหล่อ แม้ในยามปกติจะตีหน้านิ่งจนไม่ว่าใครก็เดาอารมณ์ไม่ออกถ้าขืนทำอะไรไม่ถูกใจมีหวังโดนไล่ออกเป็นแน่ แต่เห็นทีว่าวันนี้จะไม่ใช่เพราะทุกคนได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของท่านประธาน
...แววตาห่วงใยแบบนั้นได้เห็นบ่อยสะเมื่อไหร่...
“พี่จอมส่งแค่นี้แหละครับ ตุ๋นดีขึ้นแล้ว” ตุ๋นบอกพลางปล่อยแขนแกร่ง เดินกระเผลกๆออกมา ขายังเจ็บอยู่แต่ก็ทุเลาลงมากแล้วจากการนวดของร่างสูง พี่ทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่เขาส่ายหน้าห้าม ไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่นสักเท่าไหร่เดี๋ยวจะโดนหมันไส้เอาได้ เมื่อเห็นว่าน้องเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเรียบรอยร่างสูงจึงเบาใจแล้วกลับไปทำงาน
เมื่อนักดูต้นทางหน้าแผนกเห็นว่าท่านประธานลับวายตาและแน่ใจว่าจะไม่ย้อนกลับมาอีกจึงยกนิ้วเป็นสัญญาณว่าปลอดภัยแล้วทำให้บรรยากาศภายในก็กลับมาครื้นเครงอีกครั้ง
“ตุ๋น!” คนถูกเรียกสะดุ้งน้อยๆเมื่อคนฝั่งตรงข้ามโผล่หน้ายื่นข้ามขอบกั้นขึ้นมาเรียกเขาเสียงดัง
“มีอะไรหรือนุ่ม” นุ่มหรืออฐิษฐานหนุ่มตัวเล็กหน้ารักที่เป็นเพื่อนสนิทของเขารองเทียบเท่ากับปฐพี มีฉายาในแผนกว่ากระรอกน้อย เขาได้รู้จักกันก็ตอนที่อฐิษฐานเข้ามาทำงาน มาที่หลังเขาประมาณสองหรือสามเดือนเขาก็จำไม่ค่อยได้ อฐิษฐานเป็นคนน่ารักมีอะไรก็เผื่อแผ่ตลอดคงเพราะนิสัยเหมือนและอายุเท่ากันก็เลยเข้ากันง่าย แต่ติดว่าอีกคนจะซุ่มซ่ามและซื่อกว่าเขาเท่านั้น
“นุ่มจะบอกว่า ตุ๋นอย่าพาพี่ชายมาที่นี่บ่อยนะมันไม่ดีต่อหัวใจ” เพราะมันจะพาลให้คนขี้ตื่นอย่างเขาหัวใจวายได้ง่ายๆ “กินถั่วไหม เราให้ทั้งถุงเลย” เขายื่นถั่วให้ตุ๋นอย่างมีน้ำใจ เห็นเพื่อนชอบกินเหลือเกิน
“แล้วนุ่มไม่กินหรือ” ตุ๋นถามตามมารยาท พลางรับถุงโก๋แก่มาอย่างดีใจ พอดีกำลังหิวๆอยู่ด้วยเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด มือกลมกำถั่วมาไว้ในมือพอประมาณก่อนจะกรอกทั้งหมดใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหิว แต่แล้วก็ต้องปล่อยเอาของที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมาหมด เมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของอฐิษฐาน
“ไม่อ่ะ นุ่มเพิ่งจกมันขึ้นมาจากขยะ พอดีตอนที่พี่ของตุ๋นเข้ามานุ่มตกใจจนเผลอโยนทิ้งขยะ ถั่วนี่หกเกลื่อนเต็มถังขยะเลย จังหวะสะดุดกินไม่อร่อยเราเลยยกให้ตุ๋น” อฐิษฐานพูดหน้าตาเฉยสีหน้าดูปลาบปลื้มกับความมีน้ำใจของตัวเอง
บางทีตุ๋นก็ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเขามันซื่อจริงหรือแกล้งซื่อ แต่ที่รู้จริงๆก็คือหลังจากนั้นตุ๋นก็ไม่แตะทุกอย่างที่เป็นถั่วอีกเลย
******************************************************************
“ดิน วันนี้ไม่ต้องมารับเรานะ”หลังงานเลิกตุ๋นก็รีบโทรไปหาปฐพีทันที กลัวเพื่อนจะมาเสียเที่ยว
[ทำไมอ่ะ] ปฐพีถามด้วยความสงสัย
“พี่จอมบอกให้เรากลับพร้อมกันน่ะ”ร่างอวบบอกพลางเหลือบมองคนชอบสั่งที่ยืนพิงอยู่กับรถคันหรูอย่างมีมาดจนเขานึกหมั่นไส้ท่าทางแบบนั้น ไม่รู้จะหล่อไปไหนแค่นี้ก็ไม่ดีต่อหัวใจเขามากพอแล้ว เมื่อช่วงพักกลางวันโทรศัพท์ก็แผดเสียงโชว์เบอร์ของพี่ที่ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยโทรมา เพียงกดรับเท่านั้นเขาก็ได้รับคำสั่งจากคนใจร้ายว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นจะไล่พวกที่จับกลุ่มคุยกันเมื่อเช้าออกสั่งๆๆเสร็จก็ตัดสายฉับใส่ปล่อยให้ตุ๋นนั่งนั่งงงเป็นไก่ตาแตกเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
...นี่มันข่มขู่กันชัดๆ!...
[อะไรของพวกแกวะ เมื่อเช้าเรายังเห็นร้องห่มร้องไห้เสียอกเสียใจอยู่เลย ท่าจะเพี้ยน] ตุ๋นก้มหน้ารับฟังคำบ่นเสียยาวยืดของเพื่อนตัวเล็ก แต่เขาก็ไม่คิดจะเคืองหรือโกรธอะไรเพราะเข้าใจดีว่าเพื่อนบ่นไปก็เพราะความเป็นห่วง
“เอาเหอะน่า ตามนั้นแล้วกัน” เขารีบตัดบทก่อนที่จะโดนบ่นไปมากกว่านี้
[ทีอย่างนี้ดื้อจะไปกับเขา คอยดูเจ็บกลับมาอีกเมื่อไหร่อย่าหวังว่าเราจะปลอบ...] ไม่รอให้ปฐพีพูดจบตุ๋นก็รีบตัดสายทิ้งเหมือนที่พี่ทำกับเขาเมื่อเช้า ทิ้งให้ปฐพีขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคืองๆ ตั้งใจว่าถ้าเจอหน้าเพื่อนตัวดีเมื่อไหร่จะจัดการเสียให้เข็ดโทษฐานที่กล้ามาทำแบบนี้กับเขา
ตุ๋นเก็บโทรศัพท์เข้าประเป๋าแล้วขึ้นไปนั่งบนรถสัญชาตินอกสุดหรู เป็นตุ๊กตาหน้ารถชั่วคราวก่อนที่ม้าเหล็กคันงานจะควบทะยานออกไปด้วยความสง่าอย่างรวดเร็ว
“ทำไมต้องให้ตุ๋นกลับพร้อมด้วยล่ะครับ อันที่จริงตุ๋นกลับพร้อมดินก็ได้” ตุ๋นบอกช่วงนี้พี่ชอบทำอะไรที่เขาไม่เข้าใจอยู่เรื่อย
“ก็ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง พี่จะได้ดูแลเราได้ ให้ดินไปส่งก็รบกวนเพื่อนเปล่าๆ” ร่างสูงตอบ ดวงตาที่จับจ้องถนนตรงหน้าละมามองร่างอวบเนื่องจากรถกำลังอยู่ในช่วงติดไฟจราจร ช่วงเย็นๆเวลาเลิกงานแบบนี้การจราจรมักจะติดขัดเป็นเรื่องปกติจนเขาหน่ายหน่ายที่จะขับรถในช่วงเวลาเร่งด่วน ไม่อยากจะขับรถออกมาด้วยซ้ำถ้าไม่จำเป็น
เมื่อกลับมาถึงห้องโดยมีจ้าวจอมประคองตุ๋นขึ้นมา ทั้งคู่ก็เห็นกระเป๋าเดินทางแบรนด์เนมใบโตที่ปิดเรียบร้อยวางไว้อยู่ข้างๆโซฟากับอีกใบที่เปิดอ้าพร้อมกับข้าวของที่ยังเอาใส่ไม่เรียบร้อยตามด้วยหญิงสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการจัดของเข้ากระเป๋าสำหรับเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้ เธอกำลังหัวเสียที่กระเป๋ามันเต็มไปด้วยสารพัดข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว ทั้งเครื่องประทินผิวและอีกสารพัดเครื่องสำอางอัดแน่นอยู่ในนั้นจนไม่สามารถจะเอาเสื้อผ้าตัวโปรดยัดลงไปได้อีก ครั้นจะเอากระเป๋าไปเพิ่มอีกใบก็เกรงว่าจะเกินกำลังผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะถือไหว
“ฑิตาครับมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” จ้าวจอมผละออกจากตุ๋นเข้ามาถามคนรักของตน วางกระเป๋าทำงานลงพลางคลายเนคไทให้หลวมพอที่จะหายใจได้คล่องขึ้น เขาต้องทนอึดอัดกับมันมาตลอดทั้งวันและทุกวัน ทำงานที่เป็นหน้าเป็นตาและพบปะผู้คนแบบนี้ก็ต้องทำใจเป็นธรรมดา
“ไม่เป็นไรค่ะ จอมกลับมาเหนื่อยๆดื่มน้ำสักแก้วให้ชื่นใจสิคะ ให้น้องคุณหามาให้สิคะ วันๆนึงก็ไม่ได้ทำงานหนักเท่ากับคุณ ใช้นิดใช้หน่อยคงไม่เหลือบากกว่าแรง” เพราะอารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิมทำให้หญิงสาวพาลไปทั่ว คนที่โดนพาดพิงจึงเดินกระโผลกกระเผลกเพื่อไปหาน้ำมาบริการพี่ตามคำเหน็บแนมแต่ก็โดนรั้งไว้ก่อน
“ตุ๋นไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก คนกันเอง ตุ๋นเป็นน้องพี่นะไม่ใช่คนใช้” จ้าวจอมบอกเมื่อคนเจ็บก็บ้าจี้ตามคนรักของเขา ตุ๋นพยักหน้าเข้าใจยืนนานๆก็ชักจะเริ่มปวดเท้าขึ้นมาบ้าง ตั้งใจจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆพี่แต่เจอสายตาดุๆของว่าที่พี่สะใภ้มองจิกมาทำให้ต้องขยับตัวเองมานั่งห่างๆ เธอถึงจะยอมก้มลงไปจัดของต่อ
“แล้วฑิตาไปกี่โมงครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” จ้าวจอมถามขณะยกรีโมตเปิดทีวี เขาเลือกที่จะดูช่องสารคดีสัตว์โลกเพราะตุ๋นจะได้ดูด้วย ขืนเขาเปิดข่าวต่างประเทศมีหวังตุ๋นได้หลับคาโซฟาเป็นแน่
“ไปแปดโมงเช้าค่ะ แต่เดี๋ยวเพื่อนฑิตามารับ ไม่ต้องไปส่งหรอก” หญิงสาวพูดพลางรูดซิปกระเป๋าปิดก่อนจะหันมายิ้มมายิ้มหวานหยดให้คนรักก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนตักแกร่งแขนเรียวยกคล้องลำคอแกร่งโดยไม่สนสายตาของตุ๋นเลยสักนิด
“เอ่อ...เดี๋ยวตุ๋นเข้าห้องก่อนนะครับ ทานข้าวไปกันก่อนเลย เดี๋ยวตุ๋นกินทีหลัง” ร่างอวบบอกพลางลุกขึ้น พาขาเจ็บๆของตัวเองเดินเข้าห้อง วันนี้เขาเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้มามากพอแล้วไม่มีน้ำตาเหลือพอที่จะเสียให้กับเรื่องแบบนี้อีก
...แค่วันนี้...
ร่างสูงลุกขึ้นหมายจะตามน้องไปแต่ก็โดนคนรักรั้งไว้ก่อน “ฑิตาจะไปตั้งสองอาทิตย์คงคิดถึงคุณแย่ ฑิตาว่าวันนี้เราไปดินเนอร์ข้างนอกกันดีไหมคะ” เธอกอดร่างแกร่ง เอียงศีรษะซุกแผ่นอกหนาอย่างออดอ้อน ร่างสูงอึกอักและตัดสินใจไม่ถูกจนได้เห็นสายตาเว้าวอนจึงใจอ่อนพยักหน้าตกลง เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจไม่ใช่เพราะเรื่องที่คนรักยอมไปทานอาหารเย็นด้วยแต่เพราะคนของเธอจะได้ไม่มีเวลาไปสนใจตุ๋น
หลังจากที่เดินเข้าห้องมาเมื่อเย็นตุ๋นก็นอนเล่นจนหลับไปตื่นมาอีกทีก็สามทุ่มกว่าๆ เดินออกมาทำอาหารง่ายๆอย่างพวกข้าวผัดกับต้มจืดเต้าหู้กิน จากนั้นก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วมานอนเล่นเกมในโทรศัพท์เพราะไม่มีอะไรทำ เล่นไปสักพักก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เขาจึงกดรับ
“ฮะ...”
[พี่ตุ๋นนน!] ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวทักทาย เสียงแหลมใสของเด็กก็ดังแหวกผ่านโทรศัพท์ออกมาจนเขานิ่วหน้าแล้วรีบชักโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูก่อนที่เสียงอันตรายจะดังขึ้นมาอีก
“ไม่ทราบว่าใครครับ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น สงสัยว่าตัวเองไปรู้จักเด็กที่ไหนบ้าง จะมีก็แต่...
[ขอโทษนะตุ๋น นี่พี่ฝุ่นเอง พอดีไอ้ตัวแสบอยากจะคุยด้วย เอ้า...พูดดีๆนะ อย่าตะโกน] ศยาตอบก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ลูกชายพร้อมกับกำชับไว้เป็นอย่างดี เธอรู้สึกเกรงใจตุ๋นนิดหน่อยเพราะโทรมานอกเวลางาน แต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเจ้าตัวแสบงอแงให้เธอโทรหาตุ๋นให้ได้
[พี่ตุ๋นคร้าบบ] เด็กน้อยเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน จนตุ๋นยิ้มด้วยความเอ็นดู
“ว่าไงครับน้องฟาง” ตุ๋นถาม สงสัยน้องฟางคงจะมีอะไรแน่ๆ
[วันเสาร์ไปเที่ยวสวนสนุกกับน้องฟางน้า] เด็กน้อยชวน น้องฟางอยากให้พี่ตุ๋นไปด้วย พี่ตุ๋นใจดี น้องฟางชอบ
“แล้วหม่าม๊าล่ะครับ”
[หม่าม๊าก็ไปแต่ว่าน้องฟางอยากให้พี่ตุ๋นไปด้วย หม่าม๊าแก่แล้ว ขี้บ่นด้วย] ตุ๋นหัวเราะร่วนให้กับคำพูดของเด็กน้อย ก่อนจะได้ยินเสียงโป๊กเหมือนใครเคาะอะไร ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของน้องฟาง [ม๊ามาเขกหัวน้องฟางทำไม ก็หม่าม๊าแก่แล้วก็ขี้บ่นจริงๆนี่] เจ้าตัวยังเถียงอย่างไม่ยอม
“พี่ตุ๋นไปด้วยก็ได้ แต่น้องฟางต้องเป็นเด็กดีห้ามเถียงหม่าม๊ารู้ไหม ถ้าน้องฟางดื้อไม่ตุ๋นจะไม่ไปด้วย เข้าใจไหมครับ” ตุ๋นบอกเด็กน้อย ดีเหมือนกันที่จะได้ไปสวนสนุก เพราะวันหยุดทั้งทีไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน ไปสวนสนุกจะได้เป็นการเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมน่าเบื่อตาบชัก
[เย้ๆ หม่าม๊าพี่ตุ๋นจะไปกับน้องฟางด้วย] เด็กน้อยยิ้มร่าละจากโทรศัพท์หันไปบอกหม่าม๊าของตัวเองด้วยท่าทางดีใจสุดขีด จนศยาอดที่จะหยอกไม่ได้ [ใครเขาอยากจะไปกับเด็กดื้อ โดนพี่ตุ๋นหลอกแล้ว] ตุ๋นฟังแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวเมื่อศยาทิ้งละเบิดลูกโตไว้ให้เขา ได้ยินเสียงแว่วว่าน้องฟางไม่ดื้อ หม่าม๊ามั่วตามมา [ตุ๋นยังไงก็รบกวนด้วยนะ น้องงอแงจะให้ตุ๋นไปด้วยให้ได้] ศยาบอกโดยน้ำเสียงแตกต่างกับเวลาพูดกับลูกโดยสิ้นเชิง
“ไม่หรอกครับ ตุ๋นก็ไม่ได้ไปสวนสนุกนานแล้วเหมือนกัน ไปสักครั้งก็ดีเหมือนกันครับ” ตุ๋นบอก เขาไม่ได้ไปสวนสนุกมาประมาณห้าปีเห็นจะได้ ครั้งล่าสุดที่ไปก็...
...ไปกับพี่...
[หรอ งั้นดีเลย พี่เล่นกับลูกคงไม่สนุกหรอก ฮ่าๆ แค่นี้ก่อนนะตุ๋นเดี๋ยวพี่เอาตัวแสบเข้านอนก่อน] ศยาพูดจบก็ตัดสายไป
ตุ๋นหันเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่นึกได้ว่าเขายังไม่ได้ทายาที่เท้าเลย จึงลุกขึ้นค่อยๆเดินออกไปหยิบยาข้างนอก พี่จอมกับคุณฑิตายังไม่กลับมากันเลย ไม่รู้ว่าไปกินข้าวกันถึงไหน แต่มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเขาอยู่ดี ทายาเสร็จเขาก็กลับไปนอนอ่านหนังสือเล่นก่อนจะหลับไปด้วยความง่วง พลังงานสำหรับวันนี้หมดแล้ว
ตุ๋นได้ยินเสียงพี่และคุณฑิตาคุยกันตั้งแต่เขาตื่นนอน สงสัยจะรอส่งคุณฑิตากันแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเดินเข้าไปอาบน้ำตามปกติ อาการเจ็บที่เท้าดีขึ้นมากแล้วทำให้เดินเหินได้สะดวกขึ้นกว่าเดิม แต่งตัวทำอะไรเสร็จจึงเดินออกมาจากห้องนอน
“ตุ๋นช่วยพี่ยกของลงไปหน่อยได้ไหมจ๊ะ” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ตุ๋นต้องหันไปมอง เธอยิ้มออกมาให้เขาแต่สายตานั้นกลับบังคับให้ตุ๋นทำตาม
“แต่ตุ๋นเจ็บทะ...”
“ไม่เป็นไรครับ ดีขึ้นแล้ว” ตุ๋นรีบพูดตัดหน้าจ้าวจอม ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มองว่าเขาอ่อนแอ
“ดีจ้ะ อย่างนั้นถือใบนี้ให้พี่หน่อยนะ” เธอพูดพลางเลื่อนกระเป๋าใบที่ใหญ่ที่สุดและหนักที่สุดมาให้ตุ๋น “จอมคะ ฑิตาไปก่อนนะ บายค่ะ” เธอก้าวเข้าไปจูบคนรักแค่ปากแตะปากเท่านั้น ไม่มีการลุกล้ำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยมีตุ๋นเดินตามไปอย่างทุลักทุเล
เมื่อมาถึงข้างล่างหญิงสาวก็หยุดเดินก่อนจะหันหน้ามามองตุ๋นด้วยท่าทีนิ่งๆ เธอผละจากกระเป๋าเดินเข้ามาตุ๋นก่อนจะพูดเบาๆว่า
“ฉันไม่อยู่สองอาทิตย์ หวังว่าแกคงจะไม่มาแย่งจอมของฉันไปหรอกนะ”
“เขารักคุณคนเดียวครับ และผมก็ไม่เคยคิดที่จะแย่งด้วย”ตุ๋นบอกจากใจเพราะเขาไม่เคยคิดจะทำให้คนอื่นแตกแยกกัน
“ให้มันจริงอย่างที่ปากว่าแล้วกัน”เธอจิกตาใส่ตุ๋นด้วยความเกลียดชัง
“คุณก็ปิดความลับให้มิดแล้วกันเพราะไม่แน่ผมอาจจะเอาเรื่องที่คุณคบซ้อนไปบอกพี่ก็ได้”ตุ๋นขู่ เพราะถึงเขาจะไม่ทำให้ใครแตกแยกแต่ถ้าเรื่องนี้มันไม่ดีต่อคนที่เขารัก ตุ๋นก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้อง
“ถ้าฉันรู้ว่าแกพยายามจะให้จอมรู้เรื่องนี้หรือว่าแกเข้ามายุ่งกับจอมล่ะก็ฉันจะทำให้แกเจ็บปวดที่สุด” เธอแสยะยิ้มร้ายอย่างไม่เกรงกลัวคำขู่ของคนตรงหน้า “อ้อ แล้วก็จำใส่หัวแกไว้ด้วยว่า...จอมคือของของฉันอย่าแม้แต่จะเข้ามาแย่งแบบหน้าด้านๆ”
...เพราะเขาคือสิ่งต้องห้ามสำหรับแก...
พูดจบเธอก็รวบกระเป๋าไปถือเองทั้งหมดก่อนจะเดินนวยนาดออกไปยังรถยนต์หรูที่จอดรออยู่ ตุ๋นไม่ได้เมาขี้ตา ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนที่มารับก็คือคนชื่อวิน ชายที่ร่วมกันกับฑิตาสวมเขาให้กับพี่ชายของตุ๋นอยู่ ครั้นจะบอกพี่เขาก็ไม่มีหลักฐานพอที่จะยืนยัน
******************************************************************
ตอนต่อไปประมาณอาทิตย์หน้าค่ะ
ช่วงนี้ลิสติดช่วยคุณตาคุณยายขายปืนฉีดน้ำ 555 มีหลายอาชีพมาก
เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันเยอะๆน้า คิดถึงคนอ่านทุกคน
เข้ามากดถูกใจแฟนเพจลิสกันด้วยนะคะ
https://www.facebook.com/sweetaris25/
หัวข้อ: [Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก ♤MPREG♤ - ตอนที่11: สิ่งต้องห้าม 100% P.5 (10/04/59) (อ่าน 29487 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก