“โอ้ยย เจ็บนะ” ตุ๋นร้องออกมาด้วยความเจ็บ ต้นเหตุก็มาจากร่างสูงที่ฉุดกระชากเขามาต้องแต่ห้องพี่กานต์เหวี่ยงตุ๋นลงจนสะโพกหนาไปกระแทกเข้ากับโซฟาอย่างแรงทำให้ตุ๋นถึงกับนิ่วหน้า
“ทำไมตุ๋นถึงไปอยู่ที่ห้องไอ้กานต์!” จ้าวจอมตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห เขายิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อยแล้วยังต้องมาเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิมเพราะเรื่องพวกนี้ ยิ่งตอนที่ตุ๋นทำตัวดื้อกับเขาต่อหน้าไอ้กานต์อีก จ้าวจอมแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
“แล้วพี่จอมเป็นบ้าอะไร! ทำไมต้องมาใช้กำลังกับตุ๋นด้วย” ตุ๋นตะคอกกลับบ้าง เริ่มจะมีน้ำโหแล้วเหมือนกัน พี่ไม่ยอมถามอะไรเลยมาถึงก็เอาแต่ตะคอกใส่แล้วก็ใช้กำลังทำให้ตุ๋นเจ็บตัว
“นี่อยู่กับมันแค่แป๊ปเดียวทำให้ตุ๋นกล้าขึ้นเสียงใส่พี่เลยหรอ ห้ะ!” ยอมรับว่าตกใจเหมือนกันที่เห็นน้องตะคอกใส่เขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ปกติออกจะทำตัวสุภาพ พูดครับแทบจะทุกคำ ทำไมน้องของเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ
“ก็แล้วพี่จอมมาขึ้นเสียงใส่ตุ๋นก่อนทำไมล่ะ”
“ตุ๋นก็บอกพี่มาสักทีสิว่าไปทำอะไรที่ห้องไอ้กานต์มา” จ้าวจอมลดระดับเสียงให้เบาลงจนเป็นปกติ น้องจะได้ไม่ว่าว่าเขาขึ้นเสียงใส่อีก
“ไปทำอาหารแล้วก็กินข้าวครับ” เมื่ออีกฝ่ายยอมอ่อนเสียง ตุ๋นจึงลดตามบ้าง ตอนนี้พยายามจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด
“ทีห้องของเราไม่มีกินหรือไง ของก็เต็มตู้เย็นไม่รู้จักทำกินจนต้องไปกินที่ห้องคนอื่น” ร่างสูงพูดประชดประชัน
“ตุ๋นจะบอกอะไรให้นะครับว่า กินข้าวที่ไหนก็กินได้ แต่มันไม่อร่อยเท่ากับกินกับพี่กานต์ โอ๊ยย” เมื่อพี่ประชดมาตุ๋นก็ประชดกลับได้เหมือนกัน พูดจบร่างอวบก็รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนขาวอย่างแรงเพราะฝีมือของร่างสูงที่กระชากให้ตุ๋นลุกขึ้นตามเข้าไปในห้อง
“ไหนตุ๋นบอกว่าชอบพี่ไง ห้ะ! ที่พูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง กินข้าวกับไอ้เหี้ยกานต์อร่อยกว่างั้นหรอ ไม่รู้หรือไงว่ามันกำลังหลอกใช้ตุ๋นเป็นเครื่องมือ”
“เครื่องมือในการเอาคืนที่พี่ไปแย่งคุณฑิตามาจากเขาน่ะหรอ” ตุ๋นถามกลับไปสั้นๆแต่ก็ทำให้อีกคนหยุดนิ่งด้วยความตกตะลึง ไม่คิดว่าน้องจะรู้เรื่องนี้ด้วย
/นี่ไอ้กานต์มันเล่าเรื่องนี้ให้ตุ๋นฟังหรอ/
“ตุ๋นรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ตุ๋นรู้ทุกเรื่องแหละครับ รู้แม้กระทั่งว่าพี่จอมเอาเรื่องที่ตุ๋นชอบพี่ซึ่งมันเป็นความลับระหว่างเราไปบอกกับคุณฑิตา” ตุ๋นมองร่างสูงด้วยสายตาตัดพ้อระคนผิดหวังในตัวคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก
จ้าวจอมมองสีหน้าเจ็บปวดของตุ๋น รู้สึกเจ็บแปลบจี๊ดๆที่ใจ เขาทำให้ตุ๋นต้องผิดหวังในตัวเขามากี่ครั้งแล้วนะ ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้บอกออกไปได้นะ ถ้าเขาไม่ใจอ่อนให้กับเธอเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ แต่ที่เขาสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งคือ
...ตุ๋นรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนบอกทั้งๆที่ตอนนั้นก็มีแค่เขากับฑิตา...
“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ” เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรทำให้ตุ๋นรู้สึกอึดอัดขึ้นมาจนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยบอกให้ร่างสูงกลับไปก่อน พูดจบตุ๋นก็เดินเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ มีหลายอย่างให้เขาต้องคิดเต็มไปหมด
จ้าวจอมเดินกลับมายังห้องตัวเองอย่างช้าๆเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างระหงส์ของคนรักกำลังนั่งหวีผมชื้นน้ำของเธออยู่หน้ากระจก เมื่อเธอเห็นเขา ก็รีบรุดเดินเข้ามาหาพลางเกี่ยวเกาะแขนแกร่งไว้แน่น
“ทะเลาะกันหรอคะ เสียงดังเชียว” หญิงสาวถามเปลี่ยนจากเกาะแขนมาโอบกอดเอวสอบ ใบหน้าสวยราวกับภาพวาดซุกเข้าหาแผ่นหลังแกร่งอย่างแนบแน่น
“ฑิตาผมไม่มีอารมณ์ขอโทษนะ” เสียงทุ้มบอกกับคนรักพลางปลดมือเรียวของเธอที่ลูบไล้ตามแผ่นอกก่อนจะเริ่มลามไปทั่วร่างกายของเขาออก ซึ่งก็ทำให้หญิงส่งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
/ไอ้อ้วนเพราะแกคนเดียว แกทำห้าวจอมปฏิเสธฉัน/
สายน้ำเย็นที่ไหลออกมาจากฝักบัวช่วยให้อารมณ์ของร่างสูงเย็นขึ้นและก็ยังช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวันได้ เมื่อใจเริ่มเย็นความผิดที่ทำไว้กับน้องวันนี้ก็แล่นเข้ามาในหัว เขาทำตัวแย่ใส่น้องไว้อยู่หลายอย่าง ทั้งเรื่องที่เขาไม่สมควรจะบอกจะบอกให้คนอื่นได้รู้เขาก็บอก ตอนแรกจ้าวจอมตั้งใจจะเค้นคนรักตัวเองว่าทำไมตุ๋นถึงรู้เรื่อนี้ได้ตอนนั้นมีแค่เขากับเธอเท่านั้นถ้าเธอไม่บอกแล้วจะเป็นใคร แล้วเธอก็สัญญาไว้แล้วด้วยว่าเธอจะไม่บอกน้อง แต่ถ้าพูดไปก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ แค่เรื่องน้องเขาก็เหนื่อยพออยู่แล้ว อีกทั้งเรื่องที่น้องไปอยู่ห้องไอ้กานต์อีก ตอนนั้นเขาห้ามอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริงๆ จนทำให้น้องต้องเจ็บตัว ถ้าตอนนั้นเขาไม่ลากตุ๋นกลับห้อง เขากับไอ้กานต์ก็คงจะกระทืบกันให้ตายไปข้าง
จ้าวจอมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาเสยผมเปียกน้ำขึ้น สิ่งที่ทำให้เขาเหนื่อยกว่าการทำงานก็คือเรื่องของตุ๋นนี่แหละ แต่ตุ๋นน่ะโกรธใครก็โกรธยาก หายก็เร็ว ตัดสินใจไปขอโทษแล้วก็ง้อด้วยขนมนิดๆหน่อยก็คงไม่เป็นไร แต่สิ่งที่เขาต้องจัดการให้เด็ดขาดคือการทำให้ไอ้กานต์มันไปพ้นๆชีวิตของเขากับตุ๋นสักที เห็นแล้วรำคาญลูกตา
...ทำไมกันนะตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะไม่สนใจน้อง น้องจะได้เลิกชอบแล้วจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเขาเสียที แต่พอเอาเข้าจริง เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับน้องเองตลอด...
ไม่รู้ทำไม
~~ 25% ~~
วันนี้ตุ๋นรีบตื่นแต่เช้าจะได้รีบกินข้าวแล้วออกไปทำงาน เพราะตุ๋นไม่อยากเจอหน้าคนใจร้าย ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแต่พี่มาทำแบบนี้กับตุ๋น ตุ๋นก็โกรธเป็นเหมือนกัน รักไม่ได้แปลว่าต้องยอมเสมอไป แล้วต่อไปนี้ถ้าใครทำให้ตุ๋นต้องเจ็บหรือมาว่าตุ๋นอีก ตุ๋นจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้วตุ๋นจะเอาคืนให้หมด
...ตุ๋นจะต้องไม่เป็นตุ๋นคนเดิม...
มื้อเช้านี้ตุ๋นทำอาหารง่ายๆอย่างพวกไข่ดาว แฮม ไส้กรอก เพราะว่าพวกนี้เป็นอาหารที่ใช้เวลาทำครู่เดียวก็เสร็จ ตุ๋นจะได้รีบกินรีบไปสักที ตุ๋นตักไข่ดาวใส่จานเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเอากระทะไปล้างทำความสะอาด แล้วหยิบแก้วเปล่าที่คว่ำไว้บนชั้นกับเดินไปหยิบนมในตู้เย็นติดมือมาด้วย ตุ๋นเห็นนมก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย กินมันมาตั้งแต่เด็กแต่ไม่มีทีท่าว่าจะสูงขึ้นเหมือนคนอื่นเขา มือขาวเปิดฝาขวดออกก่อนจะรินน้ำนมสีขาวใส่แก้วจนเต็ม แล้วเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า
“ตื่นแล้วหรอตุ๋น” ร่างสูงทักขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องครัว เขาตั้งใจจะมาอ้อนให้น้องหายโกรธ จึงทำตัวปกติเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“ครับ” ตุ๋นตอบแบบส่งๆ เอาส้องแทงไข่ดาวตรงหน้าขึ้นมาทั้งใบแล้วยัดใส่ปากกินต่อโดยไม่สนใจร่างสูงที่เริ่มจะทำตัวมีปัญหา
/ทำไมถึงตื่นเช้าได้ ปกติก็ไม่เคยเห็นจะทำ ผีเข้าแต่เช้าหรือไง/ ตุ๋นคิดในใจ
“อยากกินข้าวผัดกับไข่ดาวจังเลย เสียดายทำไม่เป็น” ร่างสูงที่มุดตู้เย็นอยู่พูดขึ้นมาลอยๆ แต่ตั้งใจจะให้ตุ๋นได้ยิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนตุ๋นจะกุลีกุจอมาทำให้เขากินทันที แต่เรื่องเมื่อคืนสอนให้จ้าวจอมรู้ว่าอย่าทำให้ตุ๋นโกรธเพราะอะไรที่เคยทำให้มันจะกลายเป็นแบบนี้
“...” ตุ๋นนั่งเงียบ กินข้าวอยู่ที่เดิมไม่แม้ที่จะคิดลุกไปหาของมาทำอาหารให้จ้าวจอมกินแต่อย่างใด ปล่อยให้ร่างสูงพูดนู่นพูดนี่ไปเรื่อยๆ
“หิวจัง จะมีใครใจดีมาทำให้กินไหมนะ เมื่อคืนก็ไม่ได้กินข้าวด้วย” จ้าวจอมยังไม่ละความพยายาม เขาเรียกร้องความสนใจจากตุ๋นต่อ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นตุ๋นรวบช้อนซ้อมทั้งที่อาหารยังไม่หมด บอกแล้วตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก สงสัยตุ๋นคงจะเริ่มใจอ่อนลงแล้ว
“หิวมากหรอครับ” ตุ๋นถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มองหน้าร่างสูงร้อยวันพันปีไม่กินข้าวเย็นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพิ่งจะมาหิววันนี้ สงสัยเมื่อคนคงใช้พลังงานไปเยอะ
“ใช่ หิวม้ากมาก” ร่างสูงทำหน้าอ้อนซึ่งไม่ได้เข้ากับหน้าตาตัวเองเลยสักนิด พลางเอามือกุมท้องเป็นเครื่องหมายว่าตอนนี้หิวสุดๆ
“โอเคครับ”
เมื่อได้ยินคำตอบจ้าวจอมก็ยิ้มกว้างออกมา เห็นมั้ยตุ๋นหายโกรธเร็วจะตาย น้องชายคนนี้น่ารักที่สุด
ขณะที่จ้าวจอมกำลังเพ้อร่างระหงส์ของฑิตาก็เดินเข้ามาในครัว ตุ๋นแสยะยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แต่จ้าวจอมไม่ทันเห็น
...รักกันมากก็ให้เธอทำให้กินเองแล้วกัน...
“คุณฑิตามาพอดีเลย พี่จอมเขาอยากกินข้าวผัดกับไข่ดาวฝีมือคุณน่ะครับ เห็นบ่นหิวตั้งแต่เข้ามาในครัว เขารอให้คุณมาทำให้กินอยู่” ตุ๋นยิ้มบอกกับหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เธอยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน นี่จ้าวจอมคงจะหลงเธอไปเต็มๆ
เมื่อพูดกับฑิตาจบตุ๋นก็หันมาหาร่างสูงของจ้าวจอมที่มองหน้าของตุ๋นด้วยสายตาดุๆ ตุ๋นยิ้มหวานก่อนจะบอก “ผมไม่อยู่เป็นก้างล่ะ ขอตัว” ตุ๋นบอกพลางส่งสายตาให้ร่างสูงประมาณว่ายกนี้ตุ๋นชนะพี่เห็นๆ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่หนาออกไปถึงมันจะทำให้ตุ๋นเจ็บไหล่นิดๆ แต่ตุ๋นก็ภูมิใจที่ได้เอาคืนพี่บ้าง ทิ้งให้ร่างสูงยืนหงุดหงิดอย่างไม่สบอารมณ์อยู่อย่างนั้น ถามว่าฑิตาทำอาหารให้กินไม่ดีตรงไหน ให้คนรักทำให้ก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า
...ฝีมือการทำอาหารของเธอน่ะ นรกแตกแค่ไหน...
*****************************************************************************
“สะ...สวัสดีครับ” เสียงทักทายแบบกล้าๆกลัวๆถูกส่งมาให้กับร่างสูงตั้งแต่เดินเข้ามาภายในตึก บางคนก็น้ำตาคลอเมื่อเห็นเขา ไหนจะคนที่วิ่งหนีไปอีก วันนี้พนักงานของเขาเป็นอะไรกันไปหมด ไล่ออกแม่งให้หมดเลยดีไหม ขัดหูขัดตา
ป้าบ !
“นี่ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อยลูกน้องจะได้มีกระจิตกระใจในการทำงานไม่ใช่มาทำให้ลูกน้องกลัวก่อนทำงานเว้ย” จ้าวจอมลูบแขนตรงบริเวณที่โดนประทุษร้ายเบาๆ ในบริษัทนี้ก็มีอยู่แค่คนเดียวแหละที่กล้าทำร้ายเขา เธอชื่อ ศยา หรือฝุ่นเป็นเลขาแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมของเขา
“หน้าของฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วนี่ฉันเป็นประธานนะเว้ยแกเป็นลูกน้องแต่กล้ามาทำร้ายฉันมันหมายความว่ายังไง” ศยาเบ้ปากใส่พ่อคนใหญ่คนโต แล้วนี่มันไม่ได้ส่องกระจกเลยหรือไงวะว่าหน้ามันพร้อมที่จะกินหัวทุกคนได้อยู่แล้ว ตั้งแต่เธอเดินตามจ้าวจอมมาแบบไม่ให้มันรู้ตัว เธอเห็นพนักงานแต่ละคนที่เห็นหน้ามันแทบจะร้องไห้ออกมากันเป็นแถว สงสัยจะมีเรื่องให้อารมณ์เสียแต่เช้า ออร่าสีดำถึงได้ลอยฟุ้งอยู่รอบตัวขนาดนั้น
“นี่แกอย่ามาขี้โม้โอ้อวดตำแหน่งต่อหน้าลูกฉันนะเว้ย เดี๋ยวตบ” นิ้วเรียวยกชี้หน้าร่างสูงแบบขู่ๆ
“แกเอาลูกมาด้วยหรอ ไหนอ่ะ” จ้าวจอมถามก่อนจะเห็นสิ่งมีชีวิตตัวกลมๆค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของเพื่อนสาว เพราะมัวแต่เถียงกันจนไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนพาเจ้าตัวน้อยมาเล่นที่นี่ด้วย
“น้องฟางครับ เจอผู้ใหญ่หม่าม๊าให้ทักทายว่าอะไรครับ” ศยาบอกลูกชายพลางลูบผมนิ่มไปด้วย
“สวัสดีครับคุณตาจ้าวจอม”
“ฮ่าๆๆ ดีมากครับเดี๋ยววันนี้หม่าม๊าเลี้ยงไอติมเนาะ” หญิงสาวขำออกมาเสียงดัง ลูกชายเธอพูดตามที่เธอสอนมาเป๊ะๆ ดีมากครับลูกชายของหม่าม๊า
“ถ้าเรียกว่าพี่จอม พี่จะเลี้ยงขนม” จ้าวจอมลูบผมเด็กน้อยตัวกลมด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่กำลังยืนหัวเราะ “ไอ้ฝุ่นเดี๋ยวแกจะโดน” จ้าวจอมกัดฟันกระซิบใส่เพื่อนตัวแสบ
“ชิส์ กลัวตายแหละ”
“เออฝุ่น วันนี้ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ”
“อะไร” ศยาถามเสียงห้วน
“วันนี้ฉันให้แกลาวันนึง จะไปทำธุระที่ไหนก็ไปเพราะฉันจะให้ตุ๋นมาช่วยงานฉันแทนแก” จ้าวจอมบอกหญิงสาวยิ้มๆ อีกอย่างถ้ามันไม่อยู่เขาก็จะโล่งหูไปอีกวันนึงด้วย
“แต่งานมันไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่หรอวะ ที่จริงไม่ต้องให้น้องขึ้นมาก็ได้นะ”
“เหอะน่า”
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” ศยาหลี่ตามองร่างสูงด้วยความสงสัยไม่เคยเห็นมันขอร้องอะไรแปลกๆแบบนี้ หรืออากาศร้อนจะทำให้คนเปลี่ยนไป
“เมื่อคืนฉันทะเลาะกับน้องน่ะ” สีหน้ายิ้มแย้มของจ้าวจอมเมื่อครู่หม่นลง
“หนักหรอวะ” ศยาค่อนข้างแปลกใจเพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกับจ้าวจอมมาเธอไม่เคยเห็นมันทะเลาะกับตุ๋นแม้แต่ครั้งเดียว
“หนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ฉันอยากจะง้อให้ตุ๋นให้โกรธ เมื่อเช้าพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ ตุ๋นแปลกไป ใจแข็งขึ้นตั้งเยอะ”
“น้องแกไม่ได้ใจแข็งขึ้นหรอก แต่อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่แกทำมันยากที่จะให้อภัยก็ได้ อย่ามองว่าคนอื่นไม่ดีทั้งที่เรายังไม่ได้มองตัวเอง ง้อให้สำเร็จแล้วกัน ดีล่ะวันนี้ฉันจะไปสะสางธุระ ฉันฝากลูกไว้กับแกก่อนได้ป่ะ ให้ลูกฉันช่วยง้อก็ได้นะ รับรองสำเร็จชัวร์” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นพลางอวดอ้างสรรพคุณของลูกชายตัวเองไปด้วย แล้วที่เธอฝากลูกไว้ที่นี่เพราะเธอต้องไปทำธุระหลายที่ กลัวลูกจะงอแง
“เออ ฝากไว้กับฉันนี่แหละ ฝากแกลงไปบอกให้ตุ๋นขึ้นมาแล้วก็ฝากสั่งไอติมรสช็อคโกแลตมากระป๋องนึงด้วยตุ๋นชอบกิน อ้อ นม ขนมของลูกแกด้วย ให้ใครก็ได้เอามาส่งที่ห้องฉันนี่แหละ” จ้าวจอมสั่งเพื่อน เขารู้ดีว่าตุ๋นชอบกินไอศกรีมช็อคโกแลต ชอบตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วแล้ว
“ได้ๆ งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลลูกฉันดีๆด้วย ฟางคับหม่าม๊าไปทำธุระก่อนนะอยู่กับพ่จอมอยย่าดื้อรู้ไหม ช่วยพี่เขาง้อคนด้วยนะครับ” ศยากำชับเพื่อนและลูกชาย เธอหอมแก้มนุ่มของน้องฟางฟอดใหญ่ก่อนจะเดินออกไป
จ้าวจอมจูงมือเด็กน้อยหัวเห็ดให้เดินตามมา ตลอดทางน้องฟางก็พูดเจื้อยแจ้วกับเขาไปตามประสาเด็กได้อย่างที่ไม่ทำให้เขาเบื่อเลยสักนิด เขาเคยเห็นเด็กคนนี้แค่ไม่กี่ครั้งเพราะนานๆทีศยาจะเอาลูกมาเล่นที่นี่ด้วย น้องฟางทำให้เขาเอ็นดูได้ไม่ยากเพราะกริยาที่น่ารักบวกกับทรงผมทรงเห็ด แก้มสีชมพูปลั่งแล้วก็รูปร่างกลมๆ ทุกอย่างลงตัวกลายเป็นความน่ารักที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ตกหลุมรักเด็กตัวกลมคนนี้กันเป็นแถว ก็เหมือนกันตุ๋นตอนเด็กๆนั่นแหละ
พูดถึงตุ๋นจ้าวจอมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า เขาอยากจะให้ตุ๋นทำข้าวผัดกับไข่ดาวให้เขากินแต่เจ้าตัวก็ดันเล่นเขากลับอย่างแสบสันโดยการเรียกให้ฑิตามาทำอาหารให้เขากินแทน มื้อเช้าของเขาก็เลยเป็นข้าวผัดหน้าตาประหลาดกับไข่ดาวไหม้เกรียมอีกสองฟอง รสชาติของมันก็เหมือนกับที่เขาเคยบอกนั่นแหละ นรกชัดๆ โชคดีที่เธอขอตัวไปอาบน้ำจ้าวจอมจึงอาศัยจังหวะนั้นรีบเขี่ยอาหารอันตรายพวกนั้นลงขยะ ถึงจะเสียดายของแต่ถ้าจะให้เขาฝืนกินเข้าไปมันก็ไม่คุ้มกับการเสี่ยงชีวิตกิน
...เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เช้า...
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา!” จ้าวจอมบอกเสียงห้วน ไม่ทันได้สังเกตว่าใครเดินเข้ามา เพราะเขากำลังวุ่นกับกองเอกสารตรงหน้าบวกกับเรื่องเมื่อเช้าเข้ามาวิ่งตีกันตีกันอยู่ในสมอง คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะผูกติดกัน
“ถ้าไม่พอใจงั้นผมก่อนก็ได้ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน” ตุ๋นก็เสียงห้วนไม่แพ้ร่างสูง เมื่อเช้าพี่ฝุ่นเขามาหาตุ๋นบอกให้ตุ๋นขึ้นมาช่วยทำงานแทน เพราะพี่เขาจะไม่อยู่ ตุ๋นก็อุตส่ารีบทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ ถ้าขึ้นมาแล้วรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตุ๋นไม่น่าขึ้นมาเลยจริงๆ
“อ้าว ตุ๋นหรอ เดี๋ยวก่อนสิตุ๋น ขอโทษนะพอดีพี่กำลังอ่านเอกสารอยู่น่ะ” จ้าวจอมรีบพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าน้องกำลังจะเดินกลับออกไป
“จะให้ตุ๋นทำอะไรบ้างครับ” ตุ๋นถามขึ้นหลังจากที่เดินกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง
“ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฝุ่นบอกว่าวันนี้ตารางงานของพี่ว่าง ไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะ” จ้าวจอมปิดแฟ้มลง ตาคมมองมายังตุ๋นที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา สีหน้านิ่งเรียบของน้องบ่งบอกให้เขารู้ว่าตุ๋นยังไม่หายโกรธ
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นตุ๋นกลับไปทำงานต่อก่อนแล้วกัน” ตุ๋นบอกก่อนจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวๆ ช่วยเลี้ยงน้องฟางบ้างสิ พี่เลี้ยงเด็กไม่เป็น” จ้าวจอมหาข้ออ้างเพื่อให้อีกคนอยู่ต่อ ซึ่งก็ได้ผลเมื่อสายตาเรียบนิ่งเมื่อครู่เริ่มเปล่งประกายออกมาราวกับเจอของเล่น ตุ๋นดูดีใจเวลาที่ได้เจอเด็กๆซึ่งตรงข้ามกับเขาโดยสิ้นเชิง จ้าวจอมไม่ได้เกลียดเด็ก แต่ก็ไม่ได้ชอบ ค่อนข้างรู้สึกเฉยๆซะมากกว่า แต่ถ้าเป็นน้องฟางล่ะก็ เด็กคนโปรดของเขาเลย
“น้องฟางมาด้วยหรอครับ” ตุ๋นถามออกไปอย่างตื่นเต้น ตุ๋นรักน้องฟางมากแต่ไม่ค่อยได้เจอน้องบ่อยเท่าไหร่ น้องฟางน่ารัก ตุ๋นชอบเล่นกับน้อง ยิ่งเวลาน้องฟางยิ้มตุ๋นแทบอยากจะฟัดแก้มกลมๆนั่นให้หนำใจไปเลย ทั้งที่ตุ๋นเองก็ไม่ได้ดูว่าทีเวลาตัวเองยิ้มก็มีคนอื่นจ้องจะเข้ามาฟัดแก้มของตุ๋นเหมือนกัน
จ้าวจอมพยักหน้าตอบก่อนจะชี้ไปทางห้องพักส่วนตัวที่ถูกสร้างขึ้นไว้ภายในห้องทำงานอีกที เอาไว้สำหรับเวลาที่จ้าวจอมทำงานดึกๆดื่นๆแล้วขี้เกียจขับรถกลับก็อาศัยนอนที่นี่เอา เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องก็เหมือนกับคอนโดที่เขาพักอยู่เกือบทุกอย่าง ถือว่าครบครันทีเดียว
จ้าวจอมมองตามร่างอวบที่เนหายเข้าไปในห้องสักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับเด็กน้อย ทั้งคู่ตัวกลมเหมือนกันแถมยังเดินจูงมือกันอีก อย่างกับแฝดต่างวัย เป็นภาพที่ดูแล้วทำให้จ้าวจอมยิ้มได้
ก๊อก ก๊อก
“เดี๋ยวพี่มานะฟาง” ตุ๋นบอกก่อนจะเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดออกมาก็พบกับพนักงานของบริษัทยื่นถึงพลาสติกที่เต็มไปด้วยขนมมาให้ โดยที่พนักงานคนนั้นบอกว่าประธานสั่ง ตุ๋นกล่าวขอบคุณแล้วรับถุงมาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของพี่แล้ววางของไว้บนนั้น “พี่พนักงานเขาเอามาส่งครับ”
“เอาไปกินสิ พี่ให้เขาซื้อไอศกรีมช็อคโกแลตของชอบตุ๋นมาด้วยนะ” มือหนาหยิบถุงเก็บความเย็นที่ช่วยไม่ให้ไอศกรีมช็อคโกแลตข้างในละลายออกมา ก่อนจะส่งให้ตุ๋น แต่ตุ๋นไม่รับ
“ไม่เอาหรอกครับ เบื่อแล้ว เมื่อวานตุ๋นเพิ่งไปกินกับพี่กานต์มา”
กานต์ ! ชื่อนี้อีกแล้ว เขาเกลียดมันตุ๋นก็รู้แต่ทำไมตุ๋นถึงชอบพูดชื่อมันให้เขาได้ยินตลอด เมื่อไหร่มันจะออกไปจากชีวิตของเขาและตุ๋นสักที หรือเย็นนี้เขาควรจะเอาปืนไปยิงมันแม่งเลยดีไหม จะได้ออกไปเร็วๆ คิดแล้วโมโห
“ตุ๋นอย่าประชดพี่ เรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษที่ทำให้ตุ๋นเจ็บ หายโกรธพี่เถอะนะ” สุดท้ายจ้าวจอมก็ต้องเป็นฝ่ายอ่อนลงก่อน เพราะถ้าน้องยังคิดประชดเขา น้องก็จะต้องเข้าไปยุ่งกับไอ้กานต์อีกเป็นแน่
“ตุ๋นไม่ได้โกรธเรื่องที่พี่ทำให้ตุ๋นเจ็บ แต่ตุ๋นโกรธเรื่องที่พี่เอาเรื่องที่ตุ๋นรักพี่ไปบอกให้คุณฑิตาฟัง!” ตุ๋นพูดเสียงดัง อยากจะระบายความรู้สึกให้อีกคนได้รับรู้ว่าตุ๋นต้องอดกลั้นเรื่องพวกนี้มามากแค่ไหน
...แต่พูดไปก็คงจะไร้ประโยชน์...
จ้าวจอมรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ขา มองลงไปก็เห็นเด็กตัวกลมยืนกอดรัดขายาวเขาไว้แน่น ดวงตากลมของเด็กน้อยเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสอย่างน่าสงสาร เมื่อเห็นอย่างนั้นจ้าวจอมจึงอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง
“น้องฟางร้องไห้ทำไมครับ” จ้าวจอมถามพลางเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาบนแก้มใสอย่างเบามือ
“ฮึก...พี่ตุ๋นเสียงดัง..ฮึก..พี่ตุ๋นว่าพี่จอมด้วย..นะ..น้องฟางกลัว..ฮึก..น้องฟาง..มะ..ไม่อยากให้พี่จอมโดนตี..มันเจ็บ” เด็กน้อยสะอื้นบอก แขนเล็กๆกอดคอของร่างสูงไว้แน่น
“ใช่ครับ พี่จอมก็กลัวโดนพี่ตุ๋นเค้าตีแล้วพี่ตุ๋นก็เสียงดัง คนใจร้ายเนอะๆ” จ้าวจอมยิ้มเผล่ จึงโดนคนที่พวกเขาพาดพิงถึงค้อนให้ตาเขียวปั้ด แต่ร่างสูงก็ทำไม่รู้ไม่เห็น มือหนายังคงลูบหลังเด็กน้อยให้คลายสะอื้นต่อไป
“งั้นก็เชิญเล่นด้วยกันไปแค่สองคนแล้วกัน ขนมก็ไม่ต้องกินด้วย” ตุ๋นยู่หน้าใส่ทั้งสองคนที่ดูจะเข้าคู่กันได้ดีเหลือเกิน มือขาวหยิบถุงขนมบนโต๊ะมาทั้งหมดก่อนจะเดินเอาไปวางบนโต๊ะกาแฟแล้วกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมอาบน้ำให้จระเข้อย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจเด็กเล็กเด็กโข่งที่กำลังวางแผนอะไรบางอย่างกันอยู่
จ้าวจอมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของตุ๋น ร่างสูงหันมากระซิบกระซาบบางอยู่กับเด็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะพยักหน้าเป็นการเข้าใจ มือหนาอุ้มร่างเล็กของน้องฟางลงจากตัวก่อนที่น้องฟางจะเดินไปหาร่างอวบที่นั่งอยู่บนโซฟาหลังใหญ่ มือป้อมสะกิดขาอวบของตุ๋นอย่างกล้าๆกลัวๆทำให้ตุ๋นเหลือบมามองเล็กน้อยด้วยสายตานิ่งๆ ทำให้เด็กน้อยน้ำตาคลออีกครั้ง สุดท้ายคนแพ้น้ำตาอย่างตุ๋นก็ยอมเลิกแกล้งเด็กน้อยก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง
จุ๊บ จุ๊บ
“พี่ตุ๋นหายโกรธน้องฟางกับพี่จอมน๊า” ร่างเล็กยิ้มเอียงคออย่างน่ารัก จนทำให้ตุ๋นอดใจไม่ไหวในความน่ารัก จึงก้มลงไปฟัดแก้มยุ้ยๆของน้องฟางอยู่นานสองนานจนเด็กน้อยเหนื่อยถึงหยุด
“ยกโทษให้ก็ได้ แต่วันหลังอย่าอีกก็พอ” ปากก็บอกกับเด็กน้อยแต่สายตาของตุ๋นมองไปยังร่างสูงที่นั่งยิ้มกว้าง “แต่ว่าทำไมน้องฟางต้องจุ๊บๆแก้มพี่ตุ๋นสองทีด้วยล่ะ พี่ตุ๋นคิดเงินดีไหม” ตุ๋นถามเด็กน้อยอย่างไม่จริงจังพลางลูบผมนุ่มไปด้วย
“ก็จุ๊บแรกของน้องฟาง ส่วนจุ๊บที่สองพี่จอมฝากมาครับ” เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อ แต่คะตอบที่ได้ยินทำให้ตุ๋นแทบจะสำลักน้ำลาย อยู่ใบหน้าของตัวเองก็ร้อนขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
“เอ่อ...พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พูดจบตุ๋นก็เดินหน้าแดงแจ๋ไปเข้าห้องน้ำ
...ปล่อยให้หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่จับมือกันอย่างเจ้าเล่ห์...
ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับน้องฟาง เดี๋ยวพี่จอมจะซื้อของเล่นให้แบบอันลิมิต
*************************************************************************
ตอนนี้ทั้งคู่เขาซ้อมเลี้ยงเด็กกันค่ะ
ตอนนี้ไม่ค่อยอึมครึง แต่สงสารพี่จอมเกือบได้กินอาหารฝีมือฑิตา
เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะคะ อยากให้แสดงความคิดเห็นกันเยอะๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ
หัวข้อ: [Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก ♤MPREG♤ - ตอนที่11: สิ่งต้องห้าม 100% P.5 (10/04/59) (อ่าน 29430 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก