"อะไร" ผมหันกลับไปถาม เมื่อถึงหน้าบ้าน สมุทรกลับหยุดเดินดื้อ ๆ
"เอ่อ พี่ธานไม่อยู่ไม่ใช่เหรอครับ" สมุทรถาม ผมเลิกคิ้วก่อนพยักหน้าตอบ
"งั้นผมไปอาบน้ำที่ห้องน้ำด้านหลังดีกว่า" สมุทรพูด
"อาบห้องฉันนี่แหละ" ผมบอก เรามองหน้ากันครู่
"ปกติ เวลาจำเป็น..พี่ธานอาบน้ำพร้อมฉันด้วยซ้ำน่ะนะ" ผมอมยิ้ม ดักทางไว้เรียบร้อย ความจริงผมกับพี่ธานอาบน้ำด้วยกัน เห็นกันมาตั้งแต่เด็กยันโตจนไม่รู้สึกอะไรต่อหน้ากันไปแล้ว
"ทำไม.." ผมอมยิ้มมุมปากถาม
"ผมว่ามันไม่เหมาะหรอกครับ" สมุทรพูด ผมหัวเราะขึ้นจมูกก่อนเดินกลับเข้าไปหาสมุทร โดยยืนประชันหน้าเขาตรง ๆ
"นายกลัวอะไรงั้นเหรอ" ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง ส่งสายตายิ้มกริ่มมอง สุดท้ายสมุทรก็ยอมเดินตามเข้ามาในบ้าน ผมแอบฟังอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะเดินตามขึ้นมาบนบ้านไหม ซึ่งเสียงฝีเท้าก็ยังคงตามผมมาอยู่ไม่ห่างจนถึงห้องนอน ผมเปิดประตูห้องนอนเข้าไปแต่หยุดยืนไว้เพื่อให้สมุทรได้เข้าไปก่อน
"เชิญ" ผมพูด พยายามที่จะไม่ขำอาการของเขา ตอนนี้จึงกลายเป็นกลั้นอมยิ้มอยู่ตลอดเวลาไปซะงั้น
"ขออนุญาตนะครับ" สมุทรพูด ไม่รู้บอกใคร บอกผมหรือบอกห้อง เมื่อสมุทรเข้าไปในห้องแล้วผมจึงปิดประตูลง แขกหน้าใหม่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง นานพอดูที่ไม่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องนอนของผม และตอนนี้ผมกำลังรู้สึกตื่นเต้นเล็ก ๆ อย่างไรบอกไม่ถูก อีกใจหนึ่งก็สนุกกับการได้เห็นปฏิกิริยาประหม่าและดูระแวงระวังนั่นด้วย
".........." ผมเดินตรงไปที่ห้องแต่งตัว เปิดตู้เสื้อผ้าและหยิบผ้าขนหนูออกมาสองผืน นำกลับไปยื่นให้สมุทร
"ขอบคุณครับ" เขารับไป
"เดี๋ยวฉันเตรียมเสื้อผ้าให้ เข้าไปอาบก่อนเลย ใช้ได้ตามสบาย" ผมบอก ชี้มือไปทางห้องน้ำ สมุทรมองตาม
"ครับ" อีกฝ่ายผงกหัว เดินเข้าห้องน้ำไป ผมกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนออกมาสามตัว คิดว่าเสื้อน่าจะใส่ขนาดเดียวกันได้ แต่ไม่แน่ใจว่ากางเกงยีนจะใส่ทรงแบบไหนถึงจะพอดีตัวเขา เพราะกางเกงแต่ละทรงนั้นเทียบกับหุ่นแล้วไม่เหมือนกันซะทีเดียว
ระหว่างที่รอผมจึงเดินไปเปิดโทรทัศน์เพื่อทำลายความเงียบ เดี๋ยวจะยิ่งเกร็งกันไปทั้งคู่ หยิบผ้าขนหนูมาพันตัวพร้อมกับถอดกางเกงมวยและกางเกงในออก รู้สึกรำคาญจะแย่อยู่แล้ว ผมเปิดตู้เย็น หยิบแก้วออกมาวางไว้บนโต๊ะสองใบ รินนำเปล่าสำหรับผมและคนในห้องน้ำด้วยคนละแก้ว ป่านนี้อีกฝ่ายคงหิวน้ำแย่แล้วเพราะเพิ่งซ้อมเสร็จ อีกทั้งเดินตากแดดมาหมาด ๆ แต่ผมคิดว่าเขาไม่กล้าเอ่ยขอมากกว่า
ผมกดปิดเสียงโทรทัศน์เพื่อตั้งใจฟังเสียงในห้องน้ำ รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นโรคจิตหื่นกามขึ้นมาตงิด ๆ ผมเอนหลังพิงพนักโซฟายิ้ม ๆ ฟังอย่างสบายใจ เหลือบมองนาฬิกาเพื่อจับเวลา ผ่านไปประมาณสิบห้านาที เสียงในห้องน้ำเงียบไปครู่หนึ่ง ผมจึงกดเปิดเสียงโทรทัศน์อีกครั้งก่อนที่สมุทรจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา ผมหันหน้าไปมอง อีกฝ่ายยืนนุ่งผ้าขนหนูหยุดอยู่บนผ้าเช็ดเท้าที่ด้านหน้าห้องน้ำ
".........." ผมเงียบ นั่งจ้องสมุทรอยู่อย่างนั้น อีกฝ่ายที่ถ้าไม่ซื่อจนโง่ก็น่าจะรู้ดีว่าตอนนี้สถานการณ์มันผิดปกติโคตร ๆ แต่ถึงอย่างนั้น สมุทรกลับจ้องตาผมกลับ สีหน้ายังคงไม่แสดงทีท่าใด ๆ
"ผมคิดมาสักพักนึงแล้ว.." สมุทรพูดขึ้น ตาเรายังคบจับจ้องกันและกันด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"คุณน่ะ..ชอบผู้ชายเหรอครับ" เขาถามตรง ๆ
"หึ..หึ ๆ ๆ ๆ" ผมก้มหน้า หลุดหัวเราะในลำคออย่างยั้งไม่อยู่ นี่ถึงกับเก็บเอาไปคิดมาสักพักนึงแล้วเลยเหรอครับ
"โทษทีที่ถามตรง ๆ" สมุทรว่า ผมยิ้มกว้าง หยุดหัวเราะได้แล้วจึงเหใบหน้าไปอีกทาง นำลิ้นออกมาดุนเล่นอย่างเคยชิน สมุทรยังคงยืนเงียบอยู่ที่เดิม
"คิดว่าไงล่ะ" ผมหันกลับไปถาม ไม่วายที่จะส่งสายตาโลมเลียแกล้งให้อีกฝ่ายสับสนเล่นอีกด้วย สมุทรยืนเงียบ เหสายตาลงเหมือนหนีที่จะตอบ ผมจ้องเขาอยู่อย่างนั้นอยู่พักหนึ่ง จนสมุทรเงยหน้าขึ้นสบตามองผมอีกครั้ง
"แต่ว่าคุณ.." อีกฝ่ายพึมพำด้วยสีหน้าไม่แน่ใจ ผมอมยิ้มและลุกขึ้นยืน
"แล้วแต่จะคิด" ผมพูดแทรก
"ฉันหมายถึง นายคิดว่าฉันเป็นแบบไหนฉันก็เป็นแบบนั้นนั่นแหละ" ผมเบะปากอย่างไม่แคร์ว่าเขาจะคิดว่าผมเป็นเกย์ เป็นผู้ชายที่หลอกฟันทั้งผู้หญิงหรือฟันผู้ชาย หรือผมเป็นชายแท้ที่ง่าย ๆ มั่วไปเรื่อยยังไงก็แล้วแต่ เพราะความจริงเดียวคือผมได้ทั้งผู้หญิงและผู้ชาย ดังนั้น..ผมไม่คิดที่จะอธิบาย คำตอบที่กระจ่างดีที่สุด เวลาจะให้คำตอบกับเขาเอง
"งั้นฉันขอถามในคำถามที่ตรง ๆ บ้าง" ผมพูด มองหน้าอีกฝ่ายกวน ๆ ก้มลงเอื้อมหยิบลูกอมที่วางอยู่ในกล่องลูกอมขึ้นมาสองเม็ด โยนไปให้สมุทรเม็ดหนึ่ง อีกฝ่ายรับไว้ได้ ผมแกะเปลือกเม็ดของตัวเองออกแล้วกินเข้าไป
"ถ้าฉันเป็น แล้วไง..รังเกียจ?" ผมถาม จ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง สมุทรจ้องกลับ เราต่างเงียบลองเชิงซึ่งกันและกัน เขาอมยิ้มมุมปากออกมาให้เห็นนิด ๆ ผมเองก็ทำตามเช่นกัน แต่ดูเหมือนจะเป็นรอยยิ้มที่คนละความหมายไปสักหน่อย
"จะเกลียดก็ได้นะ" ผมเดินเข้าไปใกล้ กลอกตาเหลือบมองตามร่างกายอีกฝ่ายอย่างจงใจกวน
"ผมน่ะ.." สมุทรเอ่ย น้ำเสียงนุ่มทุ้มไม่สะทกสะท้านใด ๆ ผมช้อนตาขึ้นมองยิ้ม ๆ เขาเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเหมือนไม่ยอมให้ผมกระทำอยู่ฝ่ายเดียว ผมแสยะปากยิ้มทันที
ชอบใจจริง ๆ คนแบบนี้น่ะนะ"รู้สึกไม่สบอารมณ์เวลาที่ได้เห็นรอยยิ้มที่อยู่บนหน้าคุณมากกว่าอะไรที่เคยเจอมาอีกซะอีก คุณคิดว่าผมควรจะรังเกียจอะไรที่มันไม่ใช่เรื่องแบบนั้นรึเปล่าล่ะ" สมุทรย้อนตอบด้วยใบหน้ากวน ๆ ปนให้เห็น ผมเงียบ ยังคงอมยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่เหนือคาดอีกแล้ว
"อีกอย่าง..คุณจะเป็นยังไง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย อย่ามาทำให้ผมเดือดร้อนก็พอ" เขาพูดส่ง ๆ ไปทีแต่น้ำเสียงทุ้ม ๆ ของเขาไม่ได้ทำให้ประโยคนี้ฟังดูไม่น่าฟังเลยแม้แต่น้อย สมุทรทำท่าจะเดินไป
"แล้วถ้ามันเกี่ยวล่ะ.." ผมพูดต้อนทันทีที่ได้โอกาส สมุทรชะงัก คราวนี้เขาไม่ได้หันกลับมาอีก ผมยืนมองแผ่นหลังอีกฝ่าย ความเงียบของเราทำให้ผมรับรู้ถึงเสียงลูกอมที่ถูกผมคบกัดอยู่ในปากอย่างชัดเจน ผมเดินเข้าไปประกบอยู่ที่ด้านหลังสมุทร ใกล้มากจนตัวแทบจะแนบชิดกันแต่อีกฝ่ายกลับไม่เดินหนีอย่างที่ควรแต่อย่างใด
"รู้สึกอยากทำให้เดือดร้อนขึ้นมาเลยแฮะ" ผมเข้าไปกระซิบบอกด้วยน้ำเสียงแฝงไปด้วยเล่ห์นัย ริมฝีปากอยู่ใกล้ใบหูอีกฝ่ายเพียงไม่กี่เซนติเมตรเท่านั้น ด้วยเพราะอีกฝ่ายที่สูงกว่าผม จึงทำให้ปากของผมอยู่ระหว่างซอกคอและหูของเขาพอดิบพอดี
"กางเกง..สามตัว บนโซฟา ตัวไหนใส่ได้ก็ลองดูแล้วกัน" ผมพูดยิ้ม ๆ อีกฝ่ายยืนนิ่งไม่ขยับสักนิดและไม่ขานตอบใด ๆ
"I wanna know what turns you on. Tell me what I gotta do to please you~~" ผมเอ่ยปากร้องเพลงอย่างอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำมา เสียงร้องอย่างหยอกล้อฝ่ายตรงข้ามให้คิดมากเล่น ก็นะ..ครั้งแรกที่ร้องเพลงในรอบปีเลยละมั้ง
"แม่ง" ผมก้มหัวบ่น เท้าแขนลงที่หน้ากระจกห้องน้ำ เห็นสภาพหน้าตัวเองยิ้มผ่านกระจกแล้ว
ประหลาดตาฉิบเป๋ง- - - - - - - - - - - - - - -
15:30 น. T-Racer International "ไอ้โปรดอยู่ไหน" ผมถามช่างเครื่อง เห็นพี่ธานบอกว่าวันนี้ไอ้โปรดจะเข้ามาด้วย แต่เดินไปหาที่ห้องทำงานกลับไม่เจอ ที่อัฒจันทร์ก็ไม่พบใคร ผมเลยเดินมาที่ Pit วันนี้เป็นวันอุ่นเครื่องของการแข่งขัน Grand Moto ซึ่งเป็นสำหรับรถยนต์ทางเรียบ BT 300 และ BT 500 ซึ่งการซ้อมวันนี้ปิดสนามเฉพาะนักแข่งรถของไทย เป็นวันที่ไม่เปิดให้คนภายนอกเข้ามาดู ดังนั้นวันนี้จึงไม่คึกคักเท่าไหร่นัก มีแต่ทีมงานและนักแข่งเท่านั้น
"เอ่อ..อยู่นั่นครับ" ช่างเครื่องตอบด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ผมมองตามือที่เขาชี้ไป เห็นไอ้โปรดใส่ Racing Suit อยู่ ผมแปลกใจ รีบจ้ำเข้าไปหา
"อ่าว มาแล้วเหรอ" ไอ้โปรดยิ้มทัก มันเหลือบมองไปทางสมุทรและยิ้มกว้าง
"หวัดดีครับ" ไอ้โปรดทัก พี่ธานเดินที่กำลังทำงานอยู่หันมาเห็นจึงเดินเข้ามาหา
"สวัดดีครับ" สมุทรผงกหัวยิ้มทักทายตอบ
"ทำไร นี่มึงใส่ชุดนี้ทำไม" ผมถามมัน ไอ้โปรดกรอกสายตาไปทางอื่น สายตาแบบที่มันชอบทำเวลาที่มันดื้อกับผม
"อะไร.." ผมซักเสียงห้วน คิ้วขมวดชนกันทันที
"ก็ว่าจะลองขับกับสตีเฟ่นดูน่ะ" ไอ้โปรดยิ้มตอบ คำตอบเหมือนตอบส่ง ๆ ไปที
"นี่มึงเพิ่งบินมาวันไหน" ผมถามอย่างเป็นห่วง
"ก็.. เมื่อเช้า" มันตอบเสียงเบาไม่มองหน้า
"ไปเปลี่ยนชุด" ผมสั่ง ไอ้โปรดยืนเงียบ มันนิ่งเงียบไปด้วยท่าทางที่ผมรู้ทันทีว่าคงมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นก่อนหน้านี้แน่ ๆ ผมหันไปมองหน้าพี่ธานเพื่อขอคำอธิบาย
"ชุดมันถอดยาก" ไอ้โปรดปัด ทำท่าจะเดินหนีไป
"กูไม่ให้มึงขับ รถลงแข่งไม่ใช่ของเล่นสนุกของมึงนะ" ผมดึงแขนมันไว้ มองขวางอย่างหงุดหงิด ไอ้โปรดไม่ตอบ มันเงียบขรึมกว่าทุกที อีกทั้งไม่ยอมมองหน้าผมเลย
"มีอะไรวะ" ผมขมวดคิ้วถาม
"เพื่อนสนิทของไอ้กริด ที่ลง BT 300 มัน.." พี่ธานพูด
"พี่ธาน" ไอ้โปรดขึ้นเสียงปรามพี่ธานที่พยายามจะอธิบาย
"มันทำไม" ผมถาม พี่ธานกับไอ้โปรดไม่ยอมตอบอีก
"มึงไม่ไว้ใจฝีมือกูเหรอ" ไอ้โปรดยิ้มแก้สถานการณ์ เวลาที่มันชอบเปลี่ยนเรื่องทีไร มันชอบทำหน้าแบบนี้ทุกที
"มันเกี่ยวกันไหมวะโปรด กูสนแค่ว่าร่างกายมึงไม่พร้อม" ผมย้ำเตือนมัน
"กูไม่ง่วงหรอกน่า แล้วนี่ก็แค่ซ้อมเอง ขำ ๆ ซีเรียสห่าไรนักหนาวะ" ไอ้โปรดปัด มันดึงแขนออกจากมือผมอย่างแรงก่อนจะเดินหนีไปที่รถ ผมถอนหายใจ เท้าเอวยืนมองเพื่อนตัวเองที่ทำตัวดื้อด้านอีกแล้ว
"Hi Fai!" สตีเฟ่นเดินยิ้มเข้ามา ผมพยักหน้าตอบก่อนที่มันจะเดินไปหาไอ้โปรดที่รถ ปกติแล้วการลงแข่ง BT 500 สตีเฟ่นจะลงคู่กับไอ้เต๋อ ซึ่งลงในนามของรถยนต์ของ MZT และยังเป็นสปอนเซอร์หลักให้กับสนามแข่งของเราด้วย
"เกิดอะไรขึ้น" ผมถามพี่ธาน
"ไอ้กริดมาน่ะครับ คุณไฟจำนักแข่งหน้าใหม่ที่ชื่อดอยได้รึเปล่า ชนะทางเรียบเมื่อปลายปีก่อน มันเป็นเพื่อนสนิทของไอ้กริด ผมก็เพิ่งทราบ" พี่ธานตอบ ผมอ้าปากพยักหน้าช้า ๆ ข่าวใหม่อีกแล้ว
"แล้วไง มันอยู่นี่..วันนี้" ผมพูด
"ครับ Pit ของ WXT" พี่ธานตอบ ผมยืนนิ่ง ถอนหายใจออกมาอย่างยาว
"แล้วไอ้โปรดก็เต้นไปตามน้ำมัน" ผมวิเคราะห์เรื่องได้ไม่ยาก
"หึ.." พี่ธานหัวเราะเสียไม่ได้
"พอดีว่า ดูเหมือนเพื่อนรักของคุณ จะยังไม่ยอมอนุญาตให้ใครที่ไม่สนิทใจด้วยเรียกเขาว่าเกย์น่ะ" พี่ธานพูดแกมบ่น
"คนในทีมของมันพูดเรื่องคุณโปรดเป็นเกย์กันสนุกปาก แล้ว..คุณเขาก็ดันไปได้ยินเข้าพอดี ไอ้กริดมันก็เสนอหน้าเข้ามาขอโทษแทนลูกน้องมัน แล้วก็ถามว่า..ขาคุณโปรดยังแตะเบรกได้อยู่รึเปล่า" พี่ธานเล่าด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ผมนำมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเซ็ง ๆ ประสาทจะเสีย ดูเหมือนประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเข้าให้อีกแล้ว
"แล้วพี่ทำไมไม่ห้ามมัน" ผมว่า
"ผมห้ามแล้วครับ คุณก็รู้ว่าเพื่อนคุณดื้อยิ่งกว่าสัตว์ป่าซะอีก ไม่เชื่องเอาซะเลย" พี่ธานบ่นเซ็ง ๆ
"หึ" ผมหัวเราะ รู้สึกชอบใจกับคำเปรียบของพี่ธานซะอย่างนั้น ผมตัดสินใจเดินไปหาไอ้โปรดที่รถ มันขึ้นรถเตรียมตัวพร้อมออกเรียบร้อยแล้ว
"ทำไมมึงถึงชอบสร้างเรื่อง" ผมก้มหน้าลงไปหาเพื่อให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกับอีกฝ่าย
"พี่ธานปากมากอีกตามเคยสินะ" มันว่า น้ำเสียงห้วน ๆ คล้ายรำคาญ ผมจ้องมันเขม็ง ไม่ชอบที่มันว่าพี่ธานด้วยคำพูดและน้ำเสียงแบบนี้ เตือนหลายครั้งแล้วแต่กลับเลิกได้นาน ๆ ที
"นั่นศัตรูของมึงนะ มึงต้องรับผิดชอบสิที่มันดันมาเขม่นกูด้วย ทั้งที่ไม่ใช่เรื่องที่กูต้องมาถูกใครนินทาว่าเป็นเกย์แท้ ๆ" ไอ้โปรดพูดลอยหน้าลอยตา
"ก็มึงเป็นเกย์" ผมพูดว่ามัน
"ช่ายครับ คุณไฟ" ไอ้โปรดแสยะยิ้มย้ำเสียง แต่สายตากลับไม่ได้ยิ้มด้วย
"แต่กูไม่อนุญาตให้มันเรียกแบบนั้น นอกจากมันจะอ้าตูดให้กูยัดสักทีน่ะนะ" มันย้อน
"........." ผมเงียบ ไอ้โปรดก็เช่นกัน ต่างฝ่ายต่างจ้องกันเขม็งอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงรถแข่งจากโรงรถของ WXT ขับผ่านหน้าผมกับไอ้โปรดออกไปแล้ว เมื่อเหลือบมองผ่านกระจกรถไปอีกฟากหนึ่ง ผมเห็นไอ้กริดยืนอยู่ที่โรงรถของ WXT กับเพื่อน ๆ ของมัน ซึ่งพวกมันเองก็เห็นผมแล้วด้วยเช่นกัน
"มึงไม่ใช่นักแข่งไอ้โปรด มึงเป็นสจ๊วต" ผมถอนหายใจ ย้ำถึงสภาพร่างกายของมันในตอนนี้ อย่างไรนักแข่งที่เป็นมืออาชีพก็มีร่างกายที่พร้อมกับการแข่งขันเสมออยู่แล้ว อีกทั้งไอ้โปรดเพิ่งเสร็จจากงานมา ผมคิดว่าร่างกายของมันไม่พร้อม โดยปกติแล้วการแข่งขันสนามใหญ่แบบนี้จะใช้เวลาในการแข่งขันถึงสามชั่วโมงกว่า ๆ และถึงแม้ว่านี่จะเป็นการลองสนามเท่านั้น นักแข่งสามารถหยุดพักเมื่อไหร่ก็ได้แต่ผมคิดว่าการที่ไอ้โปรดถึงกับลงไปขับเองแบบนี้ มันคงไม่ได้ต้องการแค่ลองสนามเล่น ๆ อย่างที่ปากมันว่าแน่ และผมไม่ต้องการให้มันไปก่อกวนคนอื่นในสิ่งที่จะไม่เกิดประโยชน์ใด ๆ
"ใช่..กูเป็นสจ๊วต แล้วกูก็เป็นเกย์ด้วย อ้อ..เป็นเกย์ที่รุกก็ได้ แต่รับทีก็ครางเป็นหมาตัวเมียเลย ที่สำคัญเสือกเอาผู้หญิงก็ได้ด้วย พอใจมึงรึยังล่ะ" มันย้อนว่าด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ผมรู้ดีว่ามันกำลังไม่พอใจผมด้วยอีกคน
"และมึงก็เป็นเพื่อนกู" ผมพูดเสียงเข้มตัดบททุกอย่าง ไม่มีอารมณ์จะมาเถียงเอาชนะในตอนนี้ ไอ้โปรดเงียบไป มันเหสายตาหนีอีกครั้ง
"เป็นคนที่กูเสือกยอมให้เอารถของทีมไปปู้ยี้ปู้ยำ" ผมประชดกลับบ้าง
"กูจะให้คนลากมึงออกมาตอนนี้เลยก็ได้" ผมพูดขู่ ย้ำสถานะจริงของมันด้วย
"กูถือหุ้นสนามนี้เท่ามึง" ไอ้โปรดเรียกร้องสิทธิ์บ้างทั้งที่ไม่ยอมสบตาผม
"มึงคิดว่าพวกมันจะฟังกู หรือฟังมึงดีล่ะ" ผมพูดแกมหัวเราะ ไอ้โปรดมองค้อนใส่ทันที
"อย่าให้มันเกินเลย" ผมพูดเตือน ไอ้โปรดเบนหน้าไปอีกทางและไม่ยอมรับปากอีก
"โปรด" ผมย้ำเรียก
"คร้าบ ๆ กระผมทราบแล้ว" ไอ้โปรดหันมายิ้มตอบ ผมส่ายหัวพร้อมกับเดินเฉียงห่างออกมาจากตัวรถ ไอ้โปรดขับรถออกจากโรงรถไปทันที เหลือบมองไปทากฝั่งของ WXT ไอ้กริดและเพื่อนที่อยู่ที่นั่นยืนจ้องมองมาทางผมอยู่ มันแสยะยิ้มพร้อมผงกหัวให้ผมเล็ก ๆ อย่างทักทาย ผมไม่ได้แสดงสีหน้าแบบใดตอบแต่เลือกที่จะเดินกลับเข้าไปหาพี่ธาน
"เรียบร้อยนะครับ" พี่ธานถาม
"หวังว่านะ" ผมพยักหน้าส่ง ๆ
หัวข้อ: The Real Me อย่าท้าให้บ้ารัก ตอนที่ 61 - ตอนจบ [ส. 11 ธ.ค 64 หน้า 82] (อ่าน 446089 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก