หัวข้อ: The Real Me อย่าท้าให้บ้ารัก ตอนที่ 61 - ตอนจบ [ส. 11 ธ.ค 64 หน้า 82]

[aehJTS]

สมุทรเหรอ สมุทรมาทำอะไรอ่ะ
อย่าบอกนะว่ายัย แฟนเก่าสมุทร
เกี่ยวข้องกับพวกนี้ทำให้สมุทรต้องมาเกี่ยวพันกับพวกนี้ด้วย

  ค่ะ

[+pEnGuIn+]

เราเพิ่งอ่าน ขอเมนท์รวดเดียวเลยแล้วกันนะคะ
ชอบเนื้อเรื่องมากค่ะ สนุกมาก ชอบคาแรกเตอร์ของทั้ง
ไฟและสมุทรเลย เคมีดีมากๆเลยค่ะ 

อ่านเรื่องนี้ให้ฟีลเหมือนกำลังดูละครหรือไม่ก็หนังฝรั่งซักเรื่องอยู่เลย
ชอบแก๊กของพี่ไฟ บางทีมันก็จิตๆตลกดี 555555

แต่นี่ก็แอบสงสารพี่ไฟ สมุทรดูนิ่งไม่ใจอ่อนเลยอ่ะ
เหมือนแค่ใจดีไม่อยากให้เสียใจเฉยๆ ไหนจะเรื่องหยาอีก
ดูสมุทรจะตัดไม่ขาดง่ายๆ ตอนล่าสุดยิ่งค้างงงงงงงงงงง
ไม่รู้ว่าสมุทรไปทำไม โอยยยยยย รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ
สู้ๆนะคะเบบี้ ^^

[kokoro]

อ่านทันซะที
ขอบอกว่าใช้เวลาอ่านนานมาก แบบรายละเอียดแต่ละตัวละครเยอะเหลือเกิน
ต้องค่อยๆอ่าน กลัวจะพลาดอะไรไป

ถึงจะรู้ว่าไฟมีข้อเสียเยอะ แต่ทำไมเราเข้าข้างไฟก็ไม่รู้
แอบโกรธสมุทร ทำไฟขาเสียใจเงียบๆ(มั้ง)ตั้งหลายครั้ง
แต่ถ้าใจอ่อนง่าย ก็ไม่สนุกซิเนอะ 555
เป็นกำลังใจให้ไฟขาพยายามต่อไปค่ะ ฮึบๆ

[nutty]

ตัดจบได้คาใจมาก
จะไว้ใจคนใกล้ตัวได้ไหม

[Nankoong]

มีความค้างคามากๆ

[karashi]

สมุทรทำไม อะไรยังไง ค้างอย่างแรงงงงงงง
แต่ตอนนี้สมุทรก็น่าหงุดหงิดจริงๆแหละชิ ไม่เชียร์แล้วเคืองงงงงงง

[punthipha]

  แอบส่องสมุทร มาไหม

[เบบี้]

 

[เบบี้]

[ จันทร์ที่ 2 ม.ค 60 ]  ตอนที่ 37  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=49086.1350


_ _ _ _ _ _ _ _ _ _

ตอนที่ 38
..ไฟ..



“ฟังอยู่..” ผมทัก  ปลายสายเป็นไอ้เข้มที่โทรเข้ามาขัดจังหวะ

“ตอนนี้พี่เอิร์ธแอบตามไอ้มงคลออกไปน่ะครับ” มันรายงาน

“มึงตามไปก่อน กูยังไม่เสร็จจากที่นี่”

“ได้ครับนาย” ปลายสายขานรับหน้าที่  ผมเหความสนใจไปยังจุดเดิมในทันทีเมื่อเห็นว่ารถยนต์คันของไอ้บูรณ์กำลังเคลื่อนตัวออกจากบริเวณลานจอดรถ 

“ตามไหมครับ ?” พี่ธานถาม

“ไม่” ผมตอบ 

หน้าร้านที่เคาน์เตอร์รับรองแขกดูเหมือนคนที่มาจะสร้างความเกะกะ  สมุทรและพี่สูงกำลังเจรจาบางอย่าง  การ์ดของทางร้านคล้ายกับไม่อนุญาตในสิ่งที่ทั้งสองคนกำลังขอ  อีกทั้งดูเหมือนจะไม่ต้องการฟังใด ๆ มากกว่านั้น  ผมกังพี่ธานเงียบเฝ้ามองอย่างจดจ่อ  ทั้งสองคนเดินเข้าไปในตัวร้านเมื่อการ์ดคนหนึ่งอนุญาตให้พาเข้าไปได้  ผมเริ่มเก็บของใส่กระเป๋าโดยที่พี่ธานยังคงเฝ้าอยู่เช่นนั้นเพราะยังไม่ได้รับอนุญาตจากผม  ให้หลังไม่ถึงสองสามนาทีด้วยซ้ำ ทั้งคู่ก็เดินออกมาจากร้านโดยมีพนักงานที่น่าเกรงขามกว่าใครออกมาส่ง  สีหน้าของสมุทรไม่สู้ดีนัก  การ์ดที่ประจำหน้าร้านผายมือคล้ายเชิญให้ออก  การพูดคุยเริ่มอีกครั้งแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล  พี่สูงถูกผลักออกอย่างแรงเมื่อเจ้าตัวเดินเข้าหาด้วยท่าทางไม่พอใจ   

“บอกให้กลับไปไงเล่า เกะกะหน้าร้านโว้ย!” การ์ดหนึ่งในนั้นที่ตัวใหญ่กว่าเพื่อนพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดังขนาดที่ผมได้ยินชัดเจน  มันตัวใหญ่ล่ำกว่าสมุทรและพี่สูงซะอีก  หน้าตามีเค้าโครงของชาวต่างชาติผสมอยู่นิด ๆ

“แม่งอย่างกับเดอะร็อค” ผมหัวเราะ  สถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีทำให้มีการ์ดออกมาจากร้านเพิ่มอีกสองคน  รวมตรงหน้าจึงกลายเป็นห้าต่อสอง  ใบหน้าต้อนรับลูกค้าของพวกมันเมื่อครู่เริ่มหายไปหมดสิ้น  เปลี่ยนเป็นถมึงทึงแทน 

“เก็บปืน” ผมสั่งพี่ธาน  พี่เขาลุกขึ้น  เราสบตากันไม่พูดอะไร  ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีสัมภาระก็ถูกเก็บพร้อมเรียบร้อย

“ฉันจะแจ้งตำรวจ” สมุทรพูดคล้ายบอกเตือน

“ฮึ! มึงนึกว่ามึงพูดอยู่กับใครวะ” การ์ดหนึ่งในนั้นที่คล้ายเป็นพี่ใหญ่กว่าพวกแสยะยิ้มด้วยใบหน้าไม่แยแสต่อคำขู่ 

“เอาสิ เชิญมึงไปแจ้งตำรวจได้เลย” มันตอบ  เบิกตาโตพลางเดินเข้าหา  สมุทรยืนนิ่ง  สายตายังคงแน่วแน่จ้องคนตรงหน้าไม่ลดละ  ปืนถูกนำออกมาตามรูป  มันเกลี่ยไปที่ต้นคอของสมุทรอย่างแผ่วเบา  ทั้งคู่ต่างท้าทายกันในแบบของตน  ฝ่ายที่ถือปืนอยู่นั้นขยับตัวเข้าไปใกล้สมุทรขึ้นเรื่อย ๆ  ใบหน้าแนบเข้าที่ข้างหูพร้อมกับปากที่ขยับกระซิบกระซาบ  เมื่อมันผละตัวออก สมุทรก็ฮึดฮัดผลักอกคนตรงหน้าอย่างแรง  สีหน้าเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ  คนถูกผลักออกกลับยิ้มกว้าง  จ่อปืนไปที่หัวของสมุทรอย่างหยอกล้อต่อสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ลูกน้องของมันพากันหัวเราะสมทบ  พี่สูงเข้าไปจับแขนของสมุทรห้ามปรามไว้

“ผมไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเรื่องนี้พี่ทัพถึงต้องการเรา”

น้ำเสียงพี่ธานราบเรียบไม่บอกอารมณ์  ผมไม่แสดงความคิดเห็นใด  คนเรามักจะฉลาดใช้ประโยชน์ในสิ่งที่ตนเองถนัด  พี่ทัพเองก็เป็นคนประเภทนั้น  ใช้ความถนัดของตัวเองเป็นประโยชน์ต่อตัวเอง  ผมก็ด้วยละนะ  ทั้งผมและพี่ทัพต่างถนัดกันคนละเรื่องถึงได้ยังบรรจบกัน  กระเป๋าเป้ของผมปิดลงแล้วนำขึ้นสะพายหลัง  แผนยังเป็นไปตามแผนแม้สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าจะเหนือเรื่องคาดหมาย  และเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดคำถามในใจว่า “ทำไม ?”  แต่อย่างนั้นก็ไม่สามารถที่จะล้มเลิกสิ่งที่ควรทำไปตามลำดับได้  ทุกอย่างควรลำดับไปตามความสำคัญ  จุดหมายต่อไปยังคงเป็นดำเนินไปตามแผนที่ได้วางไว้ก่อนหน้า

- - - - - - - - - - - - - - -

22:26 น. : ชุมชนใจดี

“ผมให้ไอ้หินออกตามพี่เอิร์ธต่อครับ” ไอ้เข้มรายงานทันทีที่ผมลงจากรถ  ฝ่ายไอ้เด่นเดินเข้าหาพร้อมเปิดหน้าจอกล้องวิดีโอขนาดพกพาของมัน  ผมเหลือบมอง  ภาพฉายไร้สาระอยู่ช่วงหนึ่งก่อนเข้าเหตุการณ์สำคัญที่นานกว่าห้านาที 


“กลับไปกับกู..”

“ไปสารภาพทุกอย่าง ตอนนี้ยังทัน คุณไฟเขาช่วยมึงได้ กูจะไปเป็นเพื่อนมึงเอง”

“ใครจะช่วยผมได้!”

“มึงคิดว่ามึงจะทำงานให้มันแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ สักวันที่มึงหมดประโยชน์ พวกมันก็จะเก็บมึงอยู่ดี!”

“ผมไม่กลับ! พี่อย่ามายุ่งกับดีกว่า!”

“ถ้าคุณไฟรู้เขาเอามึงตายแน่ไอ้เหี้ย สำนึกซะบ้างสิวะ! กูเองก็จะโดนร่างแหไปด้วย” พี่เอิร์ธตะคอก  น้ำเสียงร้อนรนปนไปด้วยความโมโห

“ร่างแหเหรอ..หึ สุดท้ายพี่ก็ห่วงตัวเองแหละวะ! ผมจัดการเองได้! นี่มันชีวิตผม!!” ตัวคนอายุน้อยกว่าสะบัดแขนออกอย่างไร้เยื่อใย

“เออ! นี่มันชีวิตมึง! แต่กูเสือกมารู้ชีวิตมึงนี่ไง ถ้าคุณเขารู้ว่ากูรู้ว่าใครวางยาไอ้นพ กูตายแน่! มึงห่วงพวกกูบ้างไหมวะ!”

“ทำไมผมต้องห่วง!!!”

“.........”

“ตอนที่ผมจะเป็นตายร้ายดียังไง มีใครห่วงผมไหม! พี่อย่าพูดเหมือนรู้ดีชีวิตคนอื่นไปหน่อยเลยว่ะ ไอ้เหี้ยนพ..วัน ๆ อยู่ดีกินดี มีเงินเป็นสิบ ๆ ล้าน นายแม่งเห็นหัวมันคนเดียว!!”

“มึงหุบปาก!”

เสียงตะคอกดังลั่นพร้อม ๆ กับเสียงลงไม้ลงมือจากคนที่อายุมากกว่า  เมื่อเป็นอย่างนั้นจึงทำให้คนมีอายุน้อยที่พื้นฐานจิตใจคงไม่ใช่คนเคารพรักใครในฐานะอาวุโสนักแสดงท่าทีไม่พอใจ  ทำท่าฮึดฮัดขึ้นสู้  การต่อสู้เป็นไปอย่างไม่มีใครยอมใคร  ต่างก็มีอาวุธประจำกายคือเชิงมวยทั้งร่ำเรียนมา  แต่หากจะให้ระดับอย่างไอ้มงคลไปสู้หุ่นสูงใหญ่จากพี่เอิร์ธก็คงยากสำหรับอีกฝ่าย  สุดท้ายคนที่ยอมหยุดมือก่อนก็คือตัวพี่เขาเอง..


“มึงมันระยำ” พี่เอิร์ธเดินเซถอยหลังออกไปสองสามก้าว  น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย  สีหน้าผิดหวังแสดงออกแบบที่นาน ๆ ทีลูกผู้ชายอย่างเราจะแสดงสีหน้าเช่นนี้ให้ใครได้เห็น

“มึงคิดว่าไอ้นพไม่รู้เหรอ ? มึงรู้ดีแก่ใจ มึงไม่กล้าสบตาไอ้นพด้วยซ้ำ..”

“มึงมันเห็นแก่ตัวไอ้คล จ้องแต่จะโทษความผิดของคนอื่น มึงไม่เคยมองความเหี้ยของตัวมึงเองเลย!”

“มึงหุบปาก!” ไอ้มงคลตะคอกกลับ

“ทั้งที่ไอ้นพมันเห็นมึงเป็นน้อง ทั้งที่พวกกูเห็นว่าเราคือครอบครัว ได้..ในเมื่อมึงพูดอย่างนี้ กูก็พอแล้ว..หน้าที่กูจบตรงนี้”

“ต่อไปนี้มึงกับกูขาดกัน มึงจะไปตายห่าที่ไหนมึงก็ไป!”

.

..
“มุมกล้องดี๊ดีนะ” ผมล้วงกระเป๋า  เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่มืดสนิท 

“เปลี่ยนจากทำงานกับกู ไปเรียนทำภาพยนตร์ไหมละ ? กูจ่ายให้” ผมเลิกคิ้วมองไอ้เด่น  อีกฝ่ายอมยิ้มเก้อเขินที่ถูกผมแซว 

“แล้วก็ นี่ครับ..” ไอ้เด่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการต่อ  มันมีสีหน้าที่เกร็งผิดตา  วิดีโอถัดไปถูกกดเล่น  ความเงียบในวิดีโอนั้นสะดวกหูและสบายระบบประสาทมากกว่าวิดีโออันก่อนหน้า  ภาพฉายไม่ค่อยนิ่งนักแต่ภาพของคนตรงหน้านั้นชัดเจน  หนึ่งในนั้นคือไอ้มงคล  และบุคคลสำคัญที่ผมให้ไอ้เข้มตามงานอยู่  จะเป็นใครไปได้ที่ไหนนอกจาก “ไอ้เอก” วิดีโอถูกบันทึกไว้ไม่นานนัก  เพียงหนึ่งนาทีกับอีกสองวินาทีหน้าจอก็หยุดนิ่งไป   

“รุ่งตามไอ้เอกไปแล้วครับ” ไอ้เด่นรายงาน  มันกดปิดกล้องวิดีโอและเก็บของใส่กระเป๋า 

“มันอยู่ไหน ?” ผมถาม

“เข้าไปในบ้านได้ครึ่งชั่วโมงแล้วครับ ก่อนหน้าที่นายจะมาประมาณสิบนาที มีเสียงทะเลาะกันในบ้านด้วยครับ” ไอ้เข้มตอบ
ผมก้มหน้าลงพลางผงกหัวน้อย ๆ เป็นการบอกว่าได้ยินแล้ว  มือล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบลูกอมออกมากินฆ่าเวลา  ความเงียบในชุมชนทำให้ได้ยินเสียงแกะเปลือกลูกอมได้อย่างชัดเจน  ถังขยะไม่มีอยู่ในละแวกนี้  แม้สักถังเดียว  จึงจำเป็นให้ต้องยัดเปลือกกลับใส่กระเป๋ากางเกงอย่างเดิมเพื่อจะได้ไม่เป็นหนึ่งในภาระต่อสังคมที่แสนไม่สงบสุขนี้

.. ชุมชนเก่า  บ้านเรือนแต่ละหลังมีหน้าร้านยื่นออกมาระเกะระกะ  หากมองให้เป็นสัญลักษณ์แล้ว  นี่คงเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ที่มองออกได้โดยง่ายถึงความเป็นประเทศไทย  สนามตะกร้อที่ตั้งอยู่เยื้องออกไปด้านหน้า  สามารถมองเห็นจากสายตาได้ไม่ไกลกันนัก  ไร้แสงไฟในแต่ละจุด  ทุกอย่างแถวนี้ล้วนเกือบกลายเป็นมืดสนิท  พวกเรายืนหลบอยู่มุมตึกซึ่งเป็นทางเดินออกไปยังถนนใหญ่ได้  ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า  วันนี้พระจันทร์สีหม่นกว่าเคย  เงยขึ้นไปมองทีไร  กูไม่เคยเห็นว่ามันสวยถูกใจสักที..

“เช็กกล้องรึยัง” ผมถาม  ใช้เสียงพอได้ยินกันเท่านี้

“เรียบร้อยแล้วครับ” ไอ้เข้มตอบ  ลูกอมรสมะนาวมีความหวานปนอยู่จนทำให้ริมฝีปากด้านนอกเป็นคราบเหนียวนิดหน่อย  ลิ้นเกลี่ยไปตามริมปากเพื่อให้น้ำลายล้างคราบเหนียวนั้นออก

ไร้กล้องวงจรปิดทั่วบริเวณ  บางทีผมก็ไม่อยากจะเชื่อตัวเองว่าผมจะได้มีชีวิตอยู่มาถึงยุคที่ทำงานยากขึ้นและต้องระมัดระวังในเรื่องที่ทำให้เสียเวลา  คล้ายกับอายุที่คาบเกี่ยวจากสมัยหนึ่งไปยังอีกสมัยหนึ่งทั้งที่เป็นช่วงของปีสั้น ๆ  เมื่อตอนเป็นวัยรุ่นนั้นเรายังได้ใช้ชีวิตอย่างแสนสบายโดยไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องที่ใดจะมีกล้องจับผิดพฤติกรรมคนเราอยู่หรือไม่  สิ่งที่คอยจับผิดผู้อื่นยังตั้งอยู่อย่างนั้น  ในขณะที่กล้องไม่เคยเหกลับไปส่องที่เจ้าของ  ชีวิตที่เคยเป็นไปโดยอิสระ  จิตใจที่ควรบอกว่าอะไรควรทำหรืออะไรไม่ควรทำคงกำลังถดถอยไปทีละเล็กทีละน้อย  เมื่อสิ่งที่สั่งให้คนเราควรทำกลับไม่ใช่ใจจิตใต้สำนึกในใจอีกต่อไป  บอกปัดไม่ได้ว่าเทคโนโลยีเป็นอุปสรรคในบางงานที่พวกเราลงมือทำ  แต่ก็นะ ในเมื่อยังมีชีวิตอยู่ยันตอนนี้  คนเราก็ต้องหาความรู้เพิ่มเติมเพื่อให้ก้าวเดินต่อไป  เด็กยุคสมัยนี้คงจะไม่ได้ลิ้มรสชาติความรู้สึกอย่างพวกผมนัก  ว่าแต่ก่อนชีวิตมันแสนจะธรรมชาติมากแค่ไหน  เราถูกจรรโลงไปโดยโลกที่แม้กระทั่งชมคอนเสิร์ตแต่ก็ไม่มีใครสักคนชูโทรศัพท์  ถึงโลกจะเจริญไปแค่ไหน  สำหรับผมแล้วอย่างไรผมก็ยังต้องการกลับมาอยู่จุด ๆ เดิมอยู่ดี

“มาแล้วครับ” พี่ธานบอก  พวกเราต่างรักษาความเงียบไว้อย่างสงบ  เสียงของการก้าวเดินค่อนข้างเบาแต่กลับแฝงไปด้วยความรีบร้อน  การสับขาที่ถี่ยิบทำให้อ่านไปถึงจิตใจได้ว่าคนที่กำลังเดินมานั้นมีจิตใจที่ร้อนรนมากเพียงไร

“ค.. คุณไฟ” ไอ้มงคลชะงักงัน  ตาค้างมองหน้าผมจนเห็นพื้นที่สีขาวบนดวงตาคู่นั้นได้ชัดเจน

“ไง ?” ผมผลิยิ้มทักทาย  คิ้วข้างขวาเลิกขึ้นโดยอัตโนมัติอย่างกับร่างกายฝังคำสั่งไว้นานแล้ว  พี่ธานที่ได้รับสัญญาณ  ทันทีนั้นเสียงขวดน้ำก็กระแทกเข้าที่ก้านคอของคนตรงหน้าเต็มแรงจนมันฟุบลงพื้น ไม่ได้สติ  การเคลื่อนย้ายร่างของไอ้มงคลเป็นไปโดยเรียบง่าย รวดเร็ว  เราต้องการสถานที่ที่สงบเงียบที่สุด  โกดังส่งของออกต่างประเทศของเฮียกานต์คือที่ที่ผมเอ่ยขอนำไว้ยืมใช้เคลียร์งานอยู่บ่อยครั้ง


“ว่าไปแล้ว..” ผมเอ่ยขึ้น  ขณะเดียวกันลมจากแม่น้ำก็พัดผ่านมากระทบใบหน้าทำให้อดใจไม่ได้ที่จะสูดกลิ่นบริสุทธิ์นั้นเข้าเต็มปอด  ผมละสายตาจากไอ้มงคลที่ยังคงนอนสลบไม่ได้สติอยู่กลางถนน  ลานกว้างหลังโกดังคือที่จอดรถของคนงานซึ่งไม่มีกล้องวงจรปิด 

“นอกจากบ่อนกับปล่อยเงินกู้ เฮียก็มีงานสุจริตกับเขาเหมือนกันนะ” ผมยิ้มชมถึงบุคคลที่อยู่ต่างประเทศ

“อ้าก! ฮื้อ ๆ”

สิ้นเสียงโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทำให้ผมต้องหยุดพูดแล้วหันไปมอง  แสดงความเจ็บได้ตอแหลพิกลลูกตา  ไอ้มงคลคงแกล้งทำเป็นนอนไม่ได้สติมาประมาณสองสามนาทีเห็นจะได้  และดูเหมือนไอ้เข้มกับไอ้เด่นจะดูออกเสียด้วย  จังหวะเผลอที่มันคอยมองหาช่องทางจะหลบหนีกลับถูกคนของผมสะกัดไว้จนคว่ำไม่เป็นท่า  คนที่ทำตามหน้าที่หยุดมือไว้พอประมาณ  ไอ้มงคลกึ่งนั่งกึ่งนอนกวาดตามองสำรวจไปทั่วพื้นที่จนสบตากับผมเข้า

ผมหยิบขวดน้ำเปล่าที่ใช้ดื่มระหว่างรอมันฟื้นเมื่อครู่นี้ติดมือออกมาด้วย  มันเหลืออยู่ครึ่งขวด  ผลิตภันฑ์เขียนอวดข้างขวดว่าน้ำแร่ธรรมชาติจึงจะนำไปฝากให้คนตรงหน้าเสียหน่อย  ไอ้มงคลมองกะหลับกะเหลือก  สีหน้าปนไปด้วยความระแวงชัดเจน  ผมหยุดยืนตรงหน้ามัน  ร่างกายของมันเป็นอิสระ  ผมไม่ได้สั่งให้ใครมัดมันไว้เพราะไม่ใช่จุดประสงค์  เราต่างสบตากันได้เสี้ยววินาทีเท่านั้นเพราะไอ้มงคลเลือกที่จะหลบตาผมไปก่อนเสียแต่แรก 

[เบบี้]

“ช่วงนี้กูเงี่ยนบ่อยฉิบเป๋ง” ผมบ่นให้ฟัง  มือขยับหมุนฝาขวดน้ำออกช้า ๆ ก่อนยกขึ้นดื่ม  น้ำที่ถูกผมกลืนลงคอไปหลายอึกส่งผลให้เหลือในขวดอีกไม่เท่าไหร่  ไอ้มงคลชะงัก  ตาเหลือบขึ้นมองมาที่ขวดน้ำในมือผมที่ยื่นไปให้มัน

“ดื่มซะสิ” ผมอนุญาต  อีกฝ่ายลังเล  แต่คงเห็นว่าน้ำคงปลอดภัยเพราะผมเองก็เพิ่งดื่มไป  ไอ้มงคลจึงยอมรับขวดน้ำไปโดยง่าย  มันยกขึ้นดื่มจนหมดขวด  ดูท่าจะกระหายไม่เบา 

“ขะ ขอบคุณครับ” มันบอก  มือสองข้างพนมขึ้นประกบกัน  ปลายนิ้วสั่นนิดหน่อย  ผมนิ่งมอง  ไอ้มงคลเริ่มขยับขาที่กางออกบนพื้นหดไปนั่งคุกเข่า 

“จะไปไหนงั้นเหรอ ?” ผมถาม  น้ำเสียงที่ใช้ด้วยยังคงเป็นไปอย่างราบเรียบปกติ 

“เปล่าครับ ผม..แค่ จะไปนอนบ้านเพื่อน น่ะครับ ทะ..ทะเลาะกับที่บ้าน” อีกฝ่ายตอบตะกุกตะกัก

“ที่ค่ายก็มี ทำไมไม่ไปนอนที่ค่ายล่ะ” ผมพูดเชิงถาม

“........” ไอ้มงคลหุบปากลง  นิ้วมือของมันทั้งสองข้างเริ่มหดงอเข้าหากันคล้ายกับพยายามที่จะปกป้องตนเอง 

“พอดีว่า ช่วงนี้ฉันยุ่ง ๆ ก็เลยอาจทำให้ดูแลคนในค่ายไม่ทั่วถึง” ผมพลางยิ้มเล็กน้อย

“นายคิดว่างั้นไหม ?” ผมตั้งคำถาม  คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบและอีกฝ่ายก็คงไม่คิดตอบเช่นกัน  ไอ้มงคลนั่งก้มหน้างุดมองพื้น  ท่าทางอย่างกับตุ๊กตาคอหักอย่างนั้น

“ยุ่งเรื่องตามหาคนวางยาไอ้นพน่ะ แบบว่า..เรื่องนี้แจ้งตำรวจไม่ได้ซะด้วยสิ” ผมหัวเราะในลำคอห้อยติดปลายประโยค

“สงสัยคนใกล้ตัวน่ะ”   

“นายรู้ไหมว่ามีใครในค่ายทำอะไร ..แบบนั้น ?” ผมถาม  ขยับร่างกายลงนั่งยอง ๆ เพื่อให้ใบหน้าของตัวเองตรงกับคนที่คุยด้วย  ไอ้มงคลเงยหน้าขึ้นมอง  ครู่หนึ่งดวงตาก็เหลงอีกครั้ง  ผมเอียงต้นคอเล็กน้อยเพื่อให้ตนเองช้อนตามองตามสายตาของมันได้ถนัด  จู่ ๆ หัวเข่าของมันก็สะดุดขยับถอยไปทางด้านหลัง

“บนโลกนี้น่ะ ไม่มีใครได้อะไรทุกอย่างหรอก” ผมยิ้มพูด  ประเด็นที่เอ่ยผิดเพี้ยนขึ้นอย่างโต้ง ๆ  รอยยิ้มที่ผลิให้ปรากฏพร้อม ๆ กับดวงตาที่ยิ้มไม่ออก

“ไฟ.. สิ่งที่ลูกอยากให้เป็น มันจะไม่มีทางอยู่กับลูกตลอดไป บนโลกนี้..ไม่มีใครได้ทุกอย่างดั่งใจคิด”

“แม่ฉันเคยพูดไว้อย่างนั้น” มุมปากฉีกยิ้มให้มากขึ้นกว่าเก่า

“ไม่มี” ผมกระซิบ

“..แม้กระทั่งฉันเองก็ไม่ได้มีทุกอย่างอย่างที่อยากได้”

“มองหน้าฉัน..” ผมทักทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายหลบสายตา  ลูกกระเดือกของมันขยับนูนขึ้นลง  ฟันกัดขบกันแน่นขณะที่พยายามสบตามาที่ผมอย่างจดจ่อ   

“ใคร..เป็นคนวางยานพ ?” ผมหยิบยื่นโอกาส  คำถามที่จงใจถามตรง ๆ หากมันฉลาดเลือก  เปลือกตาที่เลิกกว้างมองไปยังคนตรงหน้านานพอดูที่มันจะสังเกตเห็นได้  ความเงียบทำให้ได้ยินเสียงใบไม้ที่ถูกลมพัดผ่านพวกเราไป

“คุณไฟ..ไม่คิดว่าลูกน้องคนใหม่ของคุณจะทำบ้างงั้นเหรอครับ ถึงได้มาถามผมแบบนี้!” ไอ้มงคลตอบ  ประโยคยาว ๆ ประโยคแรกของมันเลยละมัง 

“ใครล่ะ” ผมถามกลับ

“ไอ้สมุทรนั่นไง”

“นั่นสินะ ไอ้เวรนั่นมันก็น่าสงสัยเหมือนกัน” ผมหัวเราะในลำคอเห็นด้วยกับคำตอบนี้

“แล้วมีใครอีกไหม”

“พะ..พี่ เอิร์ธ”

“........” ผมเงียบฟัง  นิ้วกลางขยับเสียบเข้าไปในขวดน้ำที่ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างเรา  ขวดไม่ถูกฝาปิดถูกเกี่ยวขึ้นก่อนลากมาตรงหน้าผม  เสียงของก้นขวดขูดกับพื้นถนนดัง “แกรก” ยาวเป็นทาง  การกระทำของผมทำให้เป็นที่สนใจต่อไอ้มงคล  อย่างกับหมาที่ถูกเจ้าของดึงความสนใจ  มันมองตามไม่วางตา  ดูเหมือนมันจะผ่อนคลายลงบ้างแล้วเมื่อเป็นฝ่ายได้ตอบคำถาม
 
“กินข้าวที่ค่ายมื้อล่าสุดเมื่อไหร่ ?” ผมฉีกยิ้มถามด้วยสายตาขอความรู้เพิ่มเติม  เมื่อมือหยุดขยับ ขวดก็หยุดขยับเช่นกัน

“เมื่อเย็นนี้เหรอ” ผมตอบแทน  คนถูกถามผงกหัวน้อย ๆ

“แม่บ้านทำอะไรให้กินนะ ? น้ำพริกกะปิ ผักต้มกับปลาทูรึเปล่า” ผมพูดคล้ายกับกำลังรำพึงรำพันคนเดียว

“มะเขือพวง เห็นว่าช่วยเรื่องทองผูกนี่นะ ส่วนปลาทู..ก็เป็นแหล่งโปรตีน แต่เดี๋ยวนี้ปลาทูแพงใช่ย่อย ตัวละสามสิบบาท เล็กกว่าจู๋ไอ้เด่นอีกมั้ง..คึ!” ผมยักไหล่ขำ ๆ 

“คนในค่ายห้าสิบคน ถ้าปลาทูตัวละสามสิบบาทหกสิบตัว จะเป็นเท่าไหร่นะ..?” ผมเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพลางคิดเลขในหัว

“พันแปด ค่าข้าวกล้องอีกสองร้อยแล้วกัน ค่าผักต้มที่พวกมันกินกันทีเป็นเข็ง ๆ นั่นอีก ตีรวม ๆ แบบย่ำแย่ก็ตกมื้อละสองพันห้า สองพันห้า..สามมื้อก็เจ็ดพันห้า”

“แพงจังนะ หึ ๆ ๆ” ผมพ่นหัวเราะส่ง ๆ

“.........” ดวงตาของไอ้มงคลเริ่มขยับ  มันกลืนน้ำลายลงคอครั้งหนึ่งเห็นจะได้  ผมเงียบมอง  ลมพัดมาอีกระลอกใหญ่ทำให้เส้นผมขยับไปตามแรงลม

“ทั้งข้าว ทั้งน้ำนี่น่ะ..” ผมเอ่ย

“จะเป็นของชิ้นสุดท้าย ที่มึงจะได้จากกู”



ผลัวะ!

แกรกกกกกก ~

ขวดน้ำพลาสติกถูกขยี้จนบี้แบน  คนที่เพิ่งถูกฟาดใบหน้าเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตางงงวยเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น  ดูเหมือนมันจะรู้ตัวได้ด้วยตัวเองแล้วว่าทำไมตนถึงถูกกระทำเช่นนี้  มือที่กำเศษขวดน้ำอยู่ฟาดไปที่หน้าของไอ้มงคลซ้ำแล้วซ้ำอีกจนอีกฝ่ายสำลักเลือดออกมาเป็นกอง  สบายใจขึ้นเปราะหนึ่ง  ผมลุกขึ้นยืนอย่างเนิบช้า  ยังคงจับจ้องคนตรงหน้าเอาไว้  ไอ้มงคลนำแขนเสื้อแขนยาวปาดจมูกของตนอย่างลวก ๆ

“คุณ..ไฟ ผม..ไม่ได้ ฮึก” มันพึมพำ  ทำท่าจะคลานเข้ามาหาแต่ก็ไม่ทำ  ตั้งท่าคุกเข่าและค้างตัวไว้  ตามองเลือดที่ไหลโชกอย่างตื่นตระหนก  คำพูดหยุดพูดหยุดไปเสียดื้อ ๆ  ผมตั้งตัวยืนตรงก่อนโน้มตัวลงเข้าไปหาเพียงครึ่งเดียว  อีกฝ่ายจึงเงยหน้าขึ้นมอง

“มึงชื่ออะไรนะ มงคล..? หึ ๆ ๆ” ผมเลิกคิ้ว

“แต่สันดานมึงแม่งไม่เป็นมงคลเลยว่ะ” ผมว่า  ดูเหมือนจะจี้ใจดำเพราะทำเอาอีกฝ่ายจ้องเขม็งมาด้วยความโกรธ

“มึงเลือกที่จะหักหลังกู มึง ..เลือก” ผมแทบกระซิบ 

“ผม ผมขอโทษ!” อีกฝ่ายเอ่ยร้องอย่างร้อนรน  ปลายเสียงปนไปด้วยความสั่นเครือ

“ลองทำร้ายตัวเองดูไหมละ เผื่อกูจะคิดดู..ว่าควรจะปล่อยมึงไปดีไหม” ผมยิ้มประดิษฐ์  ไอ้มงคลเบะปากเล็กน้อย  มันเริ่มสะอึกสะอื้นกลัวความจริงที่กำลังจะเกิดขึ้น

“คะ คุณจะมาทำแบบนี้กับผมไม่ได้!” มันตะคอกใส่  ทั้งเลือดทั้งน้ำลายที่ผสมกันกระเด็นเห็นเป็นทาง

“ทำไมล่ะ..?”

“ทำไมฉันถึงจะทำแบบนั้นกับนายไม่ได้” ผมกระซิบถามด้วยความเกรงใจ

“อึก” ไอ้มงคลสะอึกสะอื้น

“ในเมื่อ...”

“กู เป็นยิ่งกว่าพ่อมึงซะอีก” ผมแสยะปากยิ้มกว้าง  มือตะปบหัวอีกฝ่ายนำกระแทกพื้นอย่างแรง  เสียงเค้นออกลำคอพร้อมกับฟันที่กัดไว้แน่นด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่น  ร่างกายของมันถูกกระแทกไปกับพื้นปูนดังลั่นอย่างกับของแข็งกระทบของแข็ง  เสียงกรีดร้องดังอยู่เพียงช่วงหนึ่งก็จางหายไป  ร่างของไอ้มงคลนอนหอบหมดแรง  หน้าผากที่เปื้อนเลือดเป็นแผลเหวอะ

“ไว้ ไว้ชีวิตผมด้วย ผม..ฮื่อออ ผมขอ โทษ” อีกฝ่ายยกมือไหว้ทั้งที่นอนอยู่

“หนีไปสิ” ผมพูด  มันได้ยินถึงกับชะงัก 

“เรามาเล่นเกมกัน..” ผมเผยยิ้มมุมปากซ้ายให้เห็น 

“ถ้ามึงหนีกูพ้น มึงก็รอด” ผมบอก  ไอ้มงคลสบตาด้วยท่าทางงงงวย  ก่อนตะเกียกตะกายลุกขึ้นนั่งด้วยกำลังที่มีอยู่  สภาพยิ่งกว่าสัตว์ที่หมดหนทางจะต่อสู้กับมนุษย์ที่กำลังจะเอาชีวิตตน  มันยืนโซเซก่อนก้าวเดินไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มตัวลง  ร่างกายพยายามออกแรงคลานต่อไปทั้งอย่างนั้นก่อนลุกขึ้นยืนอีกครั้ง  กึ่งเดินกึ่งวิ่งโซซัดโซเซห่างออกไปเรื่อย ๆ

“ตามมันไป..” ผมสั่งไอ้เข้ม

“ส่งคนโทรเข้าหาไอ้เอก บอกว่ามันแจ้งข่าวให้ตำรวจ ให้มันฆ่ากันเอง”

“ถ้าพรุ่งนี้ไอ้เอกยังไม่เก็บมัน สั่งให้พี่ศรลงมือได้เลย ให้พี่เขารู้แค่นั้น..ไม่มากกว่านี้” ผมสั่ง  ตามองตามหลังไอ้มงคลจนลับตา

“ครับนาย” ไอ้เข้มผงกหัว

“กูอยากได้ชีวิตมัน เข้าใจที่ฉันพูดไหม..” ผมมองตาไอ้เข้มอย่างเจาะจงว่าหากมันทำงานพลาดมันจะโดน

“ครับนาย” มันผงกหัวอีกครั้ง

“ไปได้” ผมไล่พร้อมเดินกลับมาที่รถ  พี่ธานเปิดประตูรถให้

“ไปบ้านหมอนั่น..”

- - - - - - - - - - - - - - -

[เบบี้]

01:10 น. : ย่านมารัต

“เขาขึ้นนอนไปแล้วมั้งครับ” ประโยคแรกที่พี่ธานเอ่ยปากตั้งแต่ที่เรามาหยุดอยู่หน้าบ้านของสมุทรได้ร่วมยี่สิบนาที

“จะเข้าข้างกันไปหน่อยมั้งพี่ใหญ่” ผมเงยหน้าพูดลอยหน้าลอยตาประชดถึง  รถมอเตอร์ไซค์ที่ผมให้สมุทรไว้ใช้ไม่ได้จอดอยู่ในที่ที่ควรจอดอย่างทุกที  พี่ธานเองก็คงไม่ได้โง่บรมขนาดนั้น

“ไง..? เดี๋ยวนี้เข้าข้างกันแล้วงั้นเหรอ ไอ้ประโยคควาย ๆ เมื่อกี้ พี่ควรพูดรึไงครับ” ผมอมยิ้มแซว  เหล่ตามองไปยังพี่เขา  อีกฝ่ายก้มหน้าลงเล็กน้อยคล้ายกับรู้ว่านี่ไม่ใช่การแซวแต่ผมกำลังหาเรื่องพี่เขาอยู่ต่างหาก

“คุณไฟสงสัยสมุทรด้วยงั้นเหรอครับ” พี่ธานถาม  น้ำเสียงไม่ค่อยโอเคนัก

“เปล่านี่” ผมตอบส่ง ๆ ไปที

“ผมก็แค่ทำหน้าที่ของผม” ผมขยายความ

“เดี๋ยวลูกน้องคนอื่นเขาจะว่าเอาได้อีกว่าผมสองมาตรฐาน” ผมแสยะยิ้มตาหยีมองไปทางพี่ธาน  อีกฝ่ายเพียงนิ่งตอบ 

ไฟบนอาคารบ้านของสมุทรมืดสนิท  ละแวกบ้านแถวนี้ก็ปิดไฟกันเงียบหมดแล้วเช่นกัน  ได้ยินเพียงเสียงเพลงลูกทุ่งแว่ว ๆ มาจากท้ายซอย  ลึกเข้าไปไกลมาก  คงเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ทราบว่ายังมีสิ่งมีชีวิตดำเนินอยู่ ณ เวลานี้  เสียงรถบิ๊กไบท์คุ้นหูส่งสัญญาณว่า “มาแล้ว” มาแต่ไกล  แม้จะไม่ได้ขับด้วยตนเองแต่ก็จำได้เกือบทุกเสียงหากเป็นรถที่ซื้อด้วยเงินที่หามาได้
 

.. ดูเหมือนเจ้าของบ้านก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นแขกไม่ได้รับเชิญนั่งอยู่หน้าบ้านเขาในเวลานี้

รถมอเตอร์ไซค์รีบร้อนจอดอย่างลน ๆ เพื่อจะเข้ามาต้อนรับอย่างไม่ได้นัดหมาย  หมวกกันน็อกราคาหลายหมื่นที่อนุญาตให้นำไปใช้ได้ตามสบายถูกวางไว้บนเบาะอย่างเบามือ  สมุทรหยุดยืนตรงหน้าผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ม้าหินอ่อน  พี่ธานยืนห่างออกไปคืบหนึ่ง  เขาเลือกที่จะเงียบไว้คล้ายกับคงทราบได้ด้วยตัวเองว่าการมาของผมนั้นคงไม่ใช่เรื่องดี  เพราะมีเหตุผิดปกติถึงได้มีการมา

“กลับดึกนะ ไหนว่านอนสี่ทุ่ม” ผมพูดคนเดียวแต่น้ำเสียงพอให้ได้ยินชัดเจนทั่วถึงสำหรับทั้งสองคน

“ไปไหนมา ?” ผมเอ่ยถาม  ใบหน้าเอียงไปทางสมุทรเล็กน้อย  ตาช้อนขึ้นมองคนที่ยืนอยู่เพื่อขอคำตอบตรง ๆ  ขาที่สลับไขว่ห้างยังคงอยู่ในท่าเดิมอย่างนั้นเพราะมันสบายดี 

“ไปบ้านพี่สูงมาครับ” สมุทรตอบ  ดูเหมือนคำตอบนี้จะไม่ได้โกหก  ผมพยักหน้าลงหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการบอกว่า “ฉันรับทราบ”  เขายังคงรักษาความนิ่งสงบไว้ได้เป็นอย่างดี  มันคงจะเป็นข้อดีของเขาที่สะสมมานมนานหลายภพชาติ  ผมขยับขาซ้ายที่นำไขว่ห้างกับขาขวาอยู่ออก  ลมหายใจพ่นเบาบางทางจมูกพร้อมกับลุกขึ้นยืน  ฝีเท้าก้าวไปตรงหน้าเพียงไม่กี่ก้าวก็หยุดยืนตรงหน้าของเขาพอดิบพอดี

“แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ ?” ผมตั้งคำถามอีกหนึ่งครั้ง 

ดวงตาคู่ตรงหน้าที่เหลือบขึ้นมองมาที่ผมในทันทีที่ได้ยินคำถามทำให้รู้ว่าอีกฝ่ายแปลกใจ  คำถามที่ไม่ได้คำตอบในทันทีอย่างที่ควรได้  จากผู้ชายที่มีท่าทางไม่ใช่บุคคลที่ชอบโกหก  ลักษณะการดำเนินชีวิตที่เห็นว่าการโกหกนั้นเป็นเรื่องผิดบาปต่อตนเองและผู้อื่น  แต่การกะพริบดวงตาโดยเนิบช้าครั้งหนึ่งพร้อมกับเว้นช่วงจังหวะ  ทำให้มองออกได้ไม่ยากว่าอีกฝ่ายกำลังลังเลที่จะให้คำตอบเพียงไร 

“ฉันถามว่า แล้วก่อนหน้านี้ล่ะ ?” ผมย้ำถามให้เขาฟังอีกครั้งอย่างใจเย็น  เราจ้องตากันเขม็งไม่มีใครลดละในสิ่งที่ตนเองต้องการ 

“คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ” สมุทรถามกลับ

“ตอบ..” ผมย้ำเสียงเบาลง  อีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉย

“ตอบ!!!” ผมตะคอก  ดวงตาถลึงเบิกออกต่อหน้า

“ผับ Blackfoot ครับ” สมุทรตอบ  ใบหน้าเหลงเพียงเล็กน้อยคล้ายเป็นสัญลักษณ์ในคำขอโทษ



ผลัวะ !!! 

หมัดขวาเสยชกเข้าที่หน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ยั้งแรง  น้ำหนักของกำลังที่มีกำลังตักเตือนย้ำให้ทราบถึงฐานะทางหน้าที่การงานที่เขาควรคำนึงถึง  สมุทรตัวเซถอยหลังไปสองสามก้าว  ใบหน้าของเขาที่พยายามทรงตัวเองเอาไว้ไม่ให้ล้มลง  ผมจึงฟาดมือซ้ำที่เดิมไปอีกครั้งหนึ่ง  เสียงสะท้อนก้องทั่วบริเวณนี้ดัง “เพียะ!”  เจ้าตัวที่ไม่สามารถต้านกำลังไว้ได้จึงล้มลงพื้น  เขามีสติครองตัวอยู่มาก  การล้มลงจึงเป็นไปอย่างช้า ๆ เพียงแต่ร่างกายไม่สามารถทนต่อสิ่งที่ถูกกระทบได้เท่านั้น
 
“แคะ!” อีกฝ่ายสำลักและพ่นลมออกจากปากครั้งหนึ่ง  มือขวาพยุงน้ำหนักตัวเองไว้กับพื้นถนน  สมุทรไออยู่ในลำคออีกสองสามทีก่อนนิ่งไป  ผมเพียงเหล่มองต่ำไปยังสภาพที่อยู่ตรงหน้า  ความสงบก่อตัวขึ้นอีกครั้ง  สมุทรที่เรียกสติกลับมาได้เงยหน้าขึ้นมองผมที่ยืนอยู่  ผมจึงก้าวเดินเข้าไปหา  ย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงตรงหน้าเขา  โดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยความหมายของความรู้สึกผิดในการกระทำ สงสัย และลังเลใจ ฯ ประมวลอยู่ครบครัน  อีกทั้งมันยังจับจ้องผมไปทุกการเคลื่อนไหว

“อย่าคิดที่จะทรยศฉัน” ผมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่สงบลง  ผมไม่ได้โกรธ  แต่นี่มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของความโกรธในวันข้างหน้า

“อย่าสมุทร..” ผมย้ำ  ดวงตาที่กำลังถูกเพ่งลึกลงมาคล้ายกับกำลังสงสัยว่าผมทราบเรื่องนี้ได้อย่างไร

“ช่วยเอาพ่อนายเป็นตัวอย่าง”

“เรื่องเดียว ที่ฉันจะเตือนนายเพียงครั้งเดียว แล้วกรุณาช่วยจำใส่หัวสมองของนายไว้ให้ดี” ผมมองตอบอย่างนิ่งเฉยก่อนทิ้งช่วงลงเว้นเสี้ยววินาที  น้ำเสียงที่พยายามให้เป็นไปโดยไม่ใช่การขู่เตือนนั้นต่ำลงเรื่อย ๆ จนรู้สึกว่าน้ำลายที่กลืนลงคอมันช่างเหนียวหนืด 

“แม้เรื่องเล็กน้อย ต่อเพื่อน ต่องานที่ทำ..นี่คือเรื่องเดียวที่ฉันจะขอ ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวระหว่างฉันกับนาย” ผมเว้นคำอย่างจงใจให้มันเป็น

“เข้าใจนะครับ” ผมบอกปิดท้าย  มือขวาวางลงบนแก้มของเขาเบา ๆ  นิ้วโป้งช่วยเกลี่ยปาดเลือดที่จมูกของเขาออกก่อนนำมาเลียเข้าปากต่อหน้าต่อตาอีกฝ่าย  รสชาติของเลือดเข้มข้นชัดเจน  เราทั้งคู่ต่างมองตากันและกันด้วยอารมณ์ที่คงที่ปกติ  เขาคงเข้าใจความหมายแล้ว 

การเดินจากมาเป็นไปโดยไม่กล่าวร่ำลา  บุคคลสองคนทางด้านหลังพูดคุยกันสองสามประโยคสั้น ๆ  ให้หลังไม่นานพี่ธานก็แทบวิ่งมาหยุดอยู่ที่ประตูรถฝั่งด้านข้างคนขับ  ผมหยุดรอพลางมองหน้าพี่ใหญ่  เจ้าตัวไม่ยอมกดปลดล็อครถคล้ายมีเรื่องคาใจ  ผมไม่เอ่ยอะไร  ยืนมองอนุญาตให้พี่เขาทำตามที่ต้องการ

“โกรธเหรอครับ” พี่ธานถาม  ผมเหล่ตามองหน้าพี่เขาครู่หนึ่ง

“หมอนั่น ลืมไปว่าการไปสถานที่แบบนั้น เขาอยู่ในฐานะลูกน้องผม ไม่ใช่พนักงานบริษัทอย่างก่อนหน้า”

“ดังนั้น ..แค่เตือนน่ะ” ผมตัดบท  พี่ธานนิ่งไปก่อนยอมเปิดปลดล็อครถและเอื้อมมือเปิดประตูรถให้

สำหรับผม ผมไม่ขอพูดถึงความสัมพันธ์ที่เกินกว่าเจ้านายและลูกน้องระหว่างผมกับสมุทร  ผมกำลังเตือนให้เขาทราบว่า “เราจำเป็นต้องมีบางส่วนที่มันอยู่แยกกัน”  สามสิ่งที่ความซื่อสัตย์ควรรักษาไว้ให้ดำรงอยู่อย่าง “ไม่ควร” เปลี่ยนแปลง “บ่อยเกินไปนัก” ของความเป็นคนนั่นก็คือ “ตนเอง” “เพื่อนสนิท” และ “ครอบครัว”  เพราะสามส่วนนี้เป็นองค์ประกอบสำคัญในชีวิตของมนุษย์ 

แต่สิ่งเดียวสำหรับความซื่อสัตย์ที่สามารถแปรปรวนไปตามอารมณ์และการใช้ชีวิตได้คือ “ความซื่อสัตย์ต่อคนรัก” ใช่..คนเรามักพูดกันว่าความซื่อสัตย์เป็นสิ่งจำเป็นต่อชีวิตคู่  แต่มีไม่มากนักหรอกครับที่ใครจะสามารถซื่อสัตย์ต่อคนรักของตนเองเพียงคนเดียวได้ตลอดไป  เราก็เห็น ๆ กันอยู่ว่าบนโลกนี้มีไม่มากนักหรอก  หากต้องให้พูดกันตามตรงกว่านั้น  ผมคงเป็นหนึ่งคนที่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่า “ผมไม่เชื่อว่าคนรักที่บอกว่ารักผม จะรักผมตลอดได้ไป”  ผมเผื่อใจที่จะเปลี่ยนแปลง  กระทั่งไม่สัญญากับตัวเองด้วยว่าจะรักคน ๆ นี้ไปได้ตลอดชีวิต  การที่ที่ผ่านมาได้เห็นคนมากมายที่มีคนรักอยู่แล้วก็ยังนอกใจ คบซ้อน เจ้าชู้ ฯลฯ  มันก็เป็นอย่างนั้นเป็นธรรมดา  เห็นจนชินแล้ว  ความลวงโลกคือสิ่งที่บางคนพยายามสร้างกำแพงและเชื่อมั่นในตัวเองว่าคนรักของฉันจะรักฉันคนเดียวตลอดไปนั่นล่ะ  ทั้งที่เราก็เห็นอยู่ว่าของสวย ๆ งาม ๆ มันมักล่อตาล่อใจ  และความเปลี่ยนแปลงคือสิ่งที่โลกดำเนินชีวิตเรา  คนดีเปลี่ยนเป็นคนไม่ดีได้  คนไม่ดีสักวันก็กลายเป็นคนดีได้  เราปรับปรุงเปลี่ยนแปลงได้ทั้งนั้น  ดังนั้น.. ผมไม่ได้กำลังโกรธสมุทรในฐานะที่ผมให้ความสนใจสมุทรเป็นพิเศษและเพราะเขาโกหกผมผมจึงโกรธ  แต่สำหรับเรื่องนี้ ผมกำลังเตือนเขาในฐานะของหนึ่งในเพื่อนร่วมงานเท่านั้น

เพราะการเกื้อกูลกันในเรื่องต่าง ๆ ของ “ครอบครับ” และ “เพื่อนสนิท” เป็นองค์ประกอบสำคัญมากกว่าได้คนรักที่ไม่ซื่อสัตย์ต่อคู่รักของตนเอง  ผมว่ามันเป็นสิ่งสำคัญกว่าและเราไม่สามารถตัดครอบครัวหรือเพื่อนสนิทออกจากชีวิตเราได้โดยง่าย  ผมมองว่าเพราะพื้นฐานตัวเราเป็นอย่างนั้นและเพื่อนสนิทที่ได้ก็จะเป็นในลักษณะไม่ต่างกันมากนัก  แม้คนสนิทของผมบางคนจะดูกะล่อนไปบ้างแต่พวกมันไม่เคยเอาเปรียบใครก่อน  เรามักจะอะลุ่มอล่วยและรักษาน้ำใจเพื่อนสนิทเพื่อให้ความสัมพันธ์ของพวกเราดำรงอยู่ต่อไปเสมอ  ความสนิทสนมฉันท์เพื่อนจึงเป็นโครงสร้างของคำว่าครอบครัวไปโดยปริยาย  แต่กับคนรักหากพื้นฐานไม่คล้ายกันโดยสิ้นเชิง  ปรับตัวแค่ไหนก็มีแต่จะฝืนทน  และมันเป็นเรื่องธรรมดามากหากจะยอมรับไม่ได้และไม่ควรดำเนินความสัมพันธ์นั้นต่อ  ผมจึงไม่คาดหวังในส่วนนี้เพื่ออะไรอย่างยั่งยืน  ราคะ ตัณหา อารมณ์โกรธมันยังคงมีอยู่ในตัวผมและทุกคน  และโดยที่สุดแล้ว หากสมุทรจะไม่สามารถสานความสัมพันธ์เกินเพื่อนหรือเจ้านายให้ตามที่ผมต้องการได้  ผมก็ไม่สามารถบังคับอะไรเขาได้  แต่เรื่องเดียวที่ผมจะขอให้เขาดำเนินหน้าที่ต่อไปจนกว่าสักวันเขาจะไม่ได้ทำงานกับผมแล้ว  นั่นคือสิ่งที่เขาควรเป็นอย่างพ่อของเขาเท่านั้นเอง 

...............(ไฟ)..............

[เบบี้]

อ่อ ค้างไปอีกกกกกกกกกกกก

เดทที่มีทีท่าว่าจะดี แต่ก็ไม่สุด 

แล้วไฟยังมาเจอสมุทรในที่แบบนี้อีก อืมหือออออออออออออออออออ

นั่งเฝ้ารอตอนต่อไปเลย 

แต่รู้สึกว่าตอนนี้สั้นๆ เนอะ 

ตามคอมเมนต์จากคุณ mamacub เบบี้ขอชี้แจงย้ำอีกครั้งเผื่อสำหรับทุกท่าน  ดังนี้นะคะ ^ ^

.. หากเปรียบเทียบตอนที่ 37 นั้นสั้นกว่าตอนอื่น ๆ ที่ผ่านมา  รวมถึงตอนที่ 38 นี้ด้วยค่ะ  เพราะตอนอื่น ๆ ที่ผ่านมาก่อนหน้ามีความยาวเกือบจะ 20 หน้าเวิร์ดในเกือบทุกตอน  ตามที่เบบี้ได้เคยชี้แจงล่วงหน้าไปเมื่อ 15/11/2016 หน้าที่ 39  หรือสไตล์การลงนิยายเรื่องนี้ที่เกริ่นไว้เพื่อทราบให้ในหน้าที่ 1 (ข้อความตัวอย่างทางด้านล่างนี้)  เบบี้จึงขอย้ำอีกครั้งหนึ่งนะคะว่า  ทางเราจะพิจารณาว่าตอนใดควรลดความยาวลง หรือ ตอนใดจำเป็นต้องยาวตามความเหมาะสมของเนื้อหาค่ะ  ประกอบกับสาเหตุสุขภาพกำลังที่มีของผู้เขียนด้วยนะคะ
   

ขอบคุณค่ะ
เบบี้ ..12/01/2017

V
v

ชี้แจง: จากผู้เขียน

1 ). ก่อนหน้านี้ท้ายตอนที่ 26  เบบี้ได้พูดเกริ่นไปบ้างแล้วเกี่ยวกับบทบาทของคู่ไฟ/สมุทร แต่เนื่องจากว่ายังมีคนอ่านหลายท่านคอมเมนต์และสอบถามเข้ามาประมาณอยากทราบว่าฝ่ายใดรุกฝ่ายใดรับ 

2 ). จากข้อ 1. วันนี้มาสรุปคำตอบให้เพื่อที่จะได้ไม่ค้างคาใจสำหรับบางท่านที่ยังไม่ทราบ (จะได้ไม่ต้องลุ้นในมุมนี้มาก) ทางเบบี้อาจจะไม่อธิบายในส่วนนี้อีก  คิดว่าในส่วนของการเขียนเนื้อหาที่ผ่านมาได้ทำการใส่รายละเอียดเป็นแนวทางให้วิเคราะห์ไปพอสมควรแล้ว  สรุปคือ.."ไฟ/สมุทร" จะ สลับกันค่ะ 
(ข้อความเดิมท้ายตอนที่ 26) 

3 ). เนื่องจากแต่ละตอนมาต่อค่อนข้างช้าจึงได้ใส่เนื้อหาในแต่ละตอนยาวโดยพูดถึงหลายประเด็น  ซึ่งทางเบบี้ได้พิจารณาถึงกำลังร่างกายของตนเองและตัดสินใจแล้วว่า  ในตอนต่อ ๆ ไป.. สำหรับบางตอนอาจจะลดความยาวนั้นลงค่ะ

4 ). ไฟและสมุทรเป็นตัวเริ่มของเรื่องนี้  ดังนั้น จะเขียนคู่ "ไฟ/สมุทร" เป็นหลักสำหรับการลงนิยายเรื่องนี้บนหน้าเว็บไซต์เล้าเป็ด  จาก 31 ตอนที่ผ่านมามีเนื้อหาที่ค่อนข้างยาวมาก (เทียบเท่า ๆ กับนิยาย 50 ตอนของเบบี้เรื่องก่อนได้เลย 555++)  และผู้เขียนมีเหตุผลที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะไปต่อไหวถึงแค่ไหน  ดังนั้น.. จึงขอชี้แจงว่า  เมื่อถึงตอนจบของคู่ไฟ/สมุทร และได้ต่อตอนพิเศษให้เรียบร้อยแล้ว  นิยายจะย้ายไปอยู่ห้องนิยายจบแล้ว(ตามอย่างนิยายเรื่องที่ผ่านมาของเบบี้)  ส่วนหลังจากนั้น สำหรับคู่อื่นจะมีเขียนต่อเพิ่มให้อ่านหรือไม่นั้นยังไม่ขอรับปาก จะพิจารณาอีกทีหนึ่งค่ะ



เบบี้ ..15 / 11 / 2016
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _

[puiiz]

ยาวสั้นไม่ว่า ขอแค่มาให้อ่านก็ดีใจมากแล้ว   
สู้ๆน้าเบบี้   
รักษาสุขภาพด้วย 
เราแวบไปอ่านก่อน
 

[pui]

(มือขวาวางลงบนแก้มของเขาเบา ๆ  นิ้วโป้งช่วยปาดเลือดที่จมูกของเขาออกก่อนนำเลียเข้าปากต่อหน้าต่อตาอีกฝ่าย  รสชาติของเลือดเข้มชัดเจน  เราต่างมองตากันและกันด้วยอารมณ์ที่คงที่ปกติ ) โมเม้นสวีทเล็กๆ 55555
"ช่วยเอาพ่อนายเป็นตัวอย่าง" จุกกับประโยคนี้ นี้ว่าซ้อมกันปางตายยังไม่เจ็บเท่านี้ ชอบไฟอย่างนึ่งคือเป็นคนชัดเจนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก บ้าแต่ชัดเจนอ่ะชอบ>\\<
รอตอนต่อไปค่ะ^^

[rujaya]

เข้าใจความรู้สึกของไฟ เหมือนกำลังรู้สึกดีๆกับสมุทรแต่มาเจอสมุทรในที่ที่ไม่ควรจะมาเจอ เหมือนเอาหินมาทุบหัว

ทั้งรักทั้งโกรธ กลัวว่าความไว้ใจที่เคยมีให้ มันจะจางลง

พี่ไฟของเราชัดเจนเสมอ ชอบวะ

[THiiCHA]

คุณไฟทำถูกแล้ว
สั่งสอนหนักกว่านี้คนอ่านก็ไม่ว่า
สมุทรสมควรโดน  ทำตัวมีลับลมคมในไม่โปร่งใส 
หึ คงไม่พ้นเรื่องหยา
คุณไฟแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัวได้ แต่คนอ่านไม่
( ยังงอลสมุทรอยุ่ที่ทิ้งคุณไฟไว้กลางทางตั้งแต่ตอนที่แล้ว 5555555 ) 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

“อย่าคิดที่จะทรยศฉัน”
ไฟ โหดมากลงมือกับสมุทร 
โดยไม่เอาความรู้สึกส่วนตัวกับสมุทรมาร่วม 
เอาแค่ความซื่อสัตย์ อย่างเดียวนี่เป็นเรื่องที่สุดๆละ 
อย่าทรยศ ไฟเตือนเรื่องนี้เรื่องเดียว
เรื่องมงคล คนวางยา ไฟจัดการได้ยอดมากกกก
อ่านไปลุ้นไป ไฟ สมกับเป็นผู้นำจริงๆ สุดยอด
       
 

[Sadistic_seme]

แล้วสมุทรไปที่นั่นทำไมล่ะนั่น หรือมีอะไรเกี่ยวกับค่ายเก่าเพราะมีพี่สูงไปด้วย มีอะไรก็บอกเฮียไฟสิจ๊ะ แต่ก็ยังดีนะที่ไม่โกหก ไฟต่อยแล้วมีปาดเลือดมากินด้วย เท่มากกกกก สรุปยังไม่เฉลยปม อยากอ่านต่อๆๆ

[MyLavenderLand]

บอกอย่างไม่อาย ... กูกลัวคนอย่างไฟมาก!  ครือถ้าเราเป็นไอ้มงคลนะ นี่ฉี่ราดตั้งกะเห็นไฟแม่งยืนรอละ ไม่ต้องรอตอบโต้กับ 10 กว่าประโยค ไม่ต้องรอโดนฟาดด้วยขวด เรายอมกัดลิ้นตายไปก่อนเลย เอาจริง!!  #กูยอม   

ไฟแม่งน่ากลัวอ่ะ เดาอารมณ์ไม่ได้ โหดแบบจิตๆ สมแล้ว.... ไม่งั้นก็ยืนอยู่จุดนี้ไม่ได้ ....  แต่สิ่งนึงที่เป็นตัวตนของไฟแล้วเราชอบ คือ.. ความคิด ไฟมีตรรกะการใช้มีชีวิต การดำรงอยู่ ที่น่าสนใจมาก ดูได้จากช่วงบทบรรยายพาร์ทที่เป็นความคิดไฟแต่ละช่วง ดูไม่ล้ำ ไม่หลง มีแก่นที่ชัดเจนดีอ่ะ 

เรายังไม่อยากคิด ว่าสิ่งที่สมุทรทำลงไป คืออะไร? เราทำใจไม่ได้อ่ะถ้าสมุทรคิดจะหักหลังไฟ  โอวววว ได้โปรดดด  ใจเย็นๆๆๆๆ #บอกตัวเอง ขอดูๆสถานะการณ์ไปก่อนสัก 4-5 ตอนก่อนนะ #รอจนจบเรื่องเลยไหม? แหะๆๆๆๆ    ก็เก๊าอิน เก๊าลุ้นไปด้วยอ่ะ  เวิ่นไปบ้าง อย่าว่ากันนะ 

[เบบี้]

บอกอย่างไม่อาย ... กูกลัวคนอย่างไฟมาก!  ครือถ้าเราเป็นไอ้มงคลนะ นี่ฉี่ราดตั้งกะเห็นไฟแม่งยืนรอละ ไม่ต้องรอตอบโต้กับ 10 กว่าประโยค ไม่ต้องรอโดนฟาดด้วยขวด เรายอมกัดลิ้นตายไปก่อนเลย เอาจริง!!  #กูยอม   

ไฟแม่งน่ากลัวอ่ะ เดาอารมณ์ไม่ได้ โหดแบบจิตๆ สมแล้ว.... ไม่งั้นก็ยืนอยู่จุดนี้ไม่ได้ ....  แต่สิ่งนึงที่เป็นตัวตนของไฟแล้วเราชอบ คือ.. ความคิด ไฟมีตรรกะการใช้มีชีวิต การดำรงอยู่ ที่น่าสนใจมาก ดูได้จากช่วงบทบรรยายพาร์ทที่เป็นความคิดไฟแต่ละช่วง ดูไม่ล้ำ ไม่หลง มีแก่นที่ชัดเจนดีอ่ะ 

เรายังไม่อยากคิด ว่าสิ่งที่สมุทรทำลงไป คืออะไร? เราทำใจไม่ได้อ่ะถ้าสมุทรคิดจะหักหลังไฟ  โอวววว ได้โปรดดด  ใจเย็นๆๆๆๆ #บอกตัวเอง ขอดูๆสถานะการณ์ไปก่อนสัก 4-5 ตอนก่อนนะ #รอจนจบเรื่องเลยไหม? แหะๆๆๆๆ    ก็เก๊าอิน เก๊าลุ้นไปด้วยอ่ะ  เวิ่นไปบ้าง อย่าว่ากันนะ 

อีก 4 - 5 ตอน ....คือ ....  

[MyLavenderLand]

กรี๊ดดดดดดดดดด  เบบี้ตอบบมาแบบเน้ รอสิคะ .. จะนิ่งใย    ใสๆค่ะ ไม่ได้คิดอะไร?

[hoshinokoe]

ง่าาาาาาาา
ไฟ ตอนนี้เจ้าพ่อมาเฟียมาก (ปกติก็เป็นทุกตอนนี่ ถถถถ)

[Mura_saki]

พี่ไฟโครตจะแคร์สมุทรนี่แค่การลงโทษครั้งแรก อย่าให้มีอีก เพราะมันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆหากคิดจะทรยศกัน

กอดพี่ไฟ   

พี่แม่งโครตเท่ว่ะ

ขอบคุณเบบี้ค่ะ

[KilGharRah]

ชอบความคิดคุณไฟจัง รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มองโลกได้ขาดมาก แอบจิตนิดๆแต่ก็มีเสน่ห์นะ 

ไม่รู้ว่าเบื้องหลังเรื่องนี้ของสมุทรเป็นยังไง แต่เราก็ยังเชื่อนะว่าสมุทรไม่หักหลังคุณไฟแน่นอน พื้นฐานสมุทรไม่ได้คนแบบนั้นอะ แต่ถ้าต้องไปช่วยใครที่ตัวเองรักนี่ก็อีกเรื่องนึงมั้ง 

ขอบคุณเบบี้นะคะ จะสั้นจะยาวก็ยังรออ่านต่อไปน๊าาา 

[mamacub]

ไฟ ตอนนี้นายเท่มากกกกกกกกกก
งานคืองาน ส่วนตัวก็ส่วนตัวแบบชัดเจนมาก 

ให้กำลังใจสมุทรนะมีอะไรก็บอกว่าที่แฟนได้  แว่วมาว่าอีกสี่ห้าตอนจะ.........จะมีข่าวดี 

ปล. เบบี้ไม่ต้องคิดมากเอาสุขภาพก่อน จะช้าจะเร็ว จะสั้นจะยาวเรารอได้อยู่แล้ว 

[จอมจุ้น6002]

เชื่อในความเป็นลูกผู้ชายของสมุทร
เข้มแข็งไว้นะคะ

[Pam_ban]

คุณไฟเด็ดขาดและเหี้ยมมาก  ไม่ลังเลที่จะตักเตือน  และตัดขาดในสิ่งที่เห็นว่าเป็นเรื่องอันตรายกับตนเองและพวกพ้อง     งานนี้สมุทรโดนเตือนซะหนักเลย  สงสัยคุณไฟจะโกรธมาก  ไม่รู้ใครจะโกรธใครจะง้องเลย   


รอตอนต่อไปค่ะ


 

[kanunsak]

รู้สึกเห็นใจ.. ไฟ

[iceman555]

เฮ้อออออ.    ทำไมไฟชอบแบกรับอะไรไว้กะตัวเองคนเดียวตลอดเลย มีไรไม่เคยพูดไม่เคยแก้ตัวเลย.

[tiew93]

ชีวิตไฟมันเหนื่อยมากอ่ะ ต้องคุมงานคุมคนกี่ชีวิต แล้วเป็นงานที่อยู่บนความเสี่ยงมากด้วย
ไฟลงมือหนักนะ แต่เราไม่สงสารสมุทร