หัวข้อ: ❖กุหลาบซ่อนหนาม❖ Mp+ตบจูบ ❖ บทส่งท้าย : อาลัว บัวลอย ❖ 06-02 ❖

[zeroj]

ขนมผิง คุณปิญญ์    แค้นไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอกนะ        

ฐิถิน่ะวางลงมั่งก็ได้  อะไรกันกันหนา  ปล่อยให้ความโกรธแค้นมาครอบงำซะได้  ต่างคนต่างเจ็บซะเปล่าๆ

ถ้าคุณปิญญ์รู้ว่า  ตัวเองมีลูกแถมน่ารักซะด้วยจะเป็นไงนะ       

กว่าจะกลับมารักกันคงแทบกระอักเลือดเลยมั้งเนี่ยยยยยย   

[Mouse2U]

ชังน้ำหน้าพระเอกจังค่ะ ความคิดแต่ละอย่างเกินเยียวยาจริงๆ 

[naoai]

แค้นด้วยกลัวด้วยนี่ไม่เรียกว่าสับสนนะ จะกลัวพระเอกมาแย่งทำไม ตัวเองก็ไม่ได้กระจอก อำนาจเงินก็มี ฟ้องศาลกันก็ยังมีข้อความที่บันทึกไว่ว่าพระเอกจะไม่รับผิดชอบและตลอดตั้งแต่นายเอกท้องจนถึงตอนนี้แม่งไม่เคยดูแล ไม่เคยสนใจ พระเอกจะฟ้องชนะก็บ้าแล้ว

[โซ อึน]

ขนมผิงต้องเข้มเเข็งสิ

อย่าไปยอมคุณปิญญ์ง่ายๆเข้าใจว่าห่วงเด็กๆ แต่จะยอมแพ้ไม่ได้นะ
ี
อีตาคุณปิญญ์ก็ร้าย พูดจาไม่เข้าหู มันน่าโดนขุ่นผิงตบให้ปากแตก

อินจัด

[cavalli]

 

[Jibbubu]

รำคาญปิญญ์ไม่รักไม่ชอบหรือเกลียดเค้าก็ไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าซิ ทำไมถึงไม่รู้จักปล่อยวางซะบ้าง หรือถ้าเริ่มรัก เริ่มหวั่นไหวก็จีบเค้าดีๆ เริ่มรำคาญพระเอกแล้วที่แหย่ให้นายเอกต้องหัวหมุนแบบนี้

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

อยากให้มองว่าขนมผิงรักลูกและหวงลูกมากกว่า
เพราะความเป็นแม่ยอมได้หมดหากว่าใครจะมาแย่งลูกไป
ขนมผิงจะคอยระเเวงตลอดว่าพระเอกจะมาแย่งเอาลูกของตัวเองไป
เลยทำให้ตอนนี้ ขนมผิงยอมอ่อนให้
มันเหมือนกับเป็นการลองสนาม ตอนเเรกๆ เป็นการเริ่มต้นของควมเข้มแข็ง
เพราะมาเจอกับของจริงเลย อีกทั้ง เหมือนจะแย่งลูกไป เลยทำให้ดูร้อนรนและกลัวๆ

[BeeRY]

เข้ามาให้กำลังใจคนเขียนนะฮะ
ขนมผิงสู้ๆ อย่ายอมให้เด็กอ้วนกลมสองคนโดนแย่งไปน้าาาา

[ศตรัศมี]

ปิญญ์เหมือนคนมีปมอะไรซักอย่าง อาจจะเป็นการถูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กหรือมีเหตุการณ์ให้จำฝังใจ อยู่กับสิ่งแวดล้อมเลวๆมาจนทำให้กลายเป็นคนใจพุดเดิ้ลแบบนี้ เห็นใจพระเอกนิด แต่อยากโดดถีบมากกว่า

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เมื่อไหร่ผิงจะสู้พระเอกได้เนี่ย

[white_destiny]

ขนมผิงอย่ายอมแพ้สิ
ต่อยให้หงายเลย
สู้เลยอย่ายอมเขาเราต้องเข้มแข็ง

[angelnan]

นายเอกจะกลัว อะไร ถามหน่อย ไหนหลักฐานที่บันทึกเสียงไว้ ตัวเองก็มีฐานะ พอๆกับเขา อำนาจก็พอๆกัน กลัวอะำร เออถ้าจนมาก จนไม่รู้จะกินอะไร ไม่มีเงินเลย ก็ว่าไปอย่าง นายเอกดีแต่พูด จะทำแบบนั้น เอาคืนแบบนี้ ดีแต่ปากจิงๆ พอเจอพระเอกจิงๆ สั่นเป็นเจ้าเข้า เขาจะมาแย่งลูกได้ยังไง ฟ้อไปก๋แพ้ ไม่เคยมาดูดำดูดี เราดลี่ยงมาคนเดวตลอด 3 ปี แบยนี้ ศาลยังจะให้เข้า ชนะอีกเหรอ หลักฐานต่างๆก็มี พอตัวเองก็มีอำนาจ ไม่น่าจะขี้กลัวนะ ทำไปทำมา นายเอกจะหน่อมแน๋ม เข้าไปทุกที ไม่ได้ว่านิยายนะ แค่เกลียดพระเอก หาเรืรองนายเอกอยู่ได้ และอยากเห็นพระเอก ดิ้น ทุรนทุราย กับสิ่งที่ทำบ้าง อยากเหน จะรอวันนั้น

[cheyp]

ผิงใจสู้กว่านี้นิดนึงก้อยังดีนะ
รู้สึกเจอกันแล้วแพ้ทางยังไงไม่รู้สิ

[white_destiny]

 

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

9 ยัดเยียด

 

              กำหนดการเดินทางไปสิงคโปร์ถูกยกเลิกแบบกะทันหันเมื่อเป้าหมายที่ต้องการที่ไปพบไม่ได้อยู่ที่นั่น คู่ค้ารายใหญ่ของอนันตไพลินเป้าหมายที่ได้เล็งเอาไว้กลับไปพักร้อนที่โรมแทนที่จะอยู่ที่สิงคโปร์

              “จะดีเหรอครับที่จะมาเจอกับคุณเฉียนตอนที่เขามาพักผ่อนเอาแบบนี้น่ะครับ”

              แทนทัพถามในระหว่างที่รถกำลังแล่นไปโรงแรมหรูระดับเจ็ดดาว ขนมผิงจงใจเลือกที่นี่เป็นพิเศษเพราะเป้าหมายของเขาได้พักอยู่ที่นี่

              “จะพักผ่อนหรือว่าทำงานมันก็ไม่ต่างกันหรอกครับ”ตอบพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

              ไม่มีนักธุรกิจที่ไหนที่จะมาพักผ่อนไกลขนาดนี้โดยปราศจากเรื่องธุรกิจได้

              “นั่นสินะครับ แต่ผมก็ว่ามันก็ไม่เหมาะอยู่ดี มันดูไม่เป็นทางการนะครับ คุณผิงน่าจะรอพบเขาที่สิงคโปร์ดีกว่านะครับ ผมว่า”

              “ไหนๆก็มาแล้ว อย่าเครียดไปสิคุณทัพ ต่อให้ตามไปประเทศด้อยความเจริญผมก็จะไป ขืนช้ามีหวังทางอนันตไพลินคงจะเร่งเซ็นต์สัญญาก่อนที่เราจะตกลงกับเขาได้สำเร็จกันพอดี”

              “ครับๆ ว่าไงก็ว่าตาม ผมมันเป็นลูกจ้างนี่ครับ”แทนทัพทำทีตัดพ้อทีเล่นทีจริง

              “ถ้าคิดว่าเป็นลูกจ้างก็อย่างเถียงเจ้านายสิ”ยิ้มเบือนหน้าหันไปมองสองข้างทางของประเทศที่ไม่คุ้นตา

              บรรยากาศโดยรอบต่างจากที่ที่เขาคุ้นเคยโดยสิ้นเชิง ทั้งถนนและผู้คนโดยรอบ

              ส่วนลึกในใจของเขามันกำลังตั้งคำถามว่าทำไมถึงต้องมาในที่ที่ไกลแสนไกลและไม่คุ้นเคยอย่างนี้ แต่คำตอบหนึ่งเดียวของเขาก็คงหนีไม่พ้นคำว่าแก้แค้น เขาต้องการที่จะแก้แค้นพวกอนันตไพลิน…พวกคนที่คิดว่าตัวเองสูงส่งทั้งที่จิตใจนั้นต่ำช้า

 

              ไม่นานรถก็มาจอดที่หน้าโรงแรมหรู พนักงานต้อนรับเข้ามาจัดการยกกระเป๋าจนแทบจะไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากเดินเข้าไปด้านใน ถึงขนมผิงจะเริ่มคุ้นชินในกับการที่ใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่าตอนนี้เขาเป็นใครและกำลังทำอะไรอยู่

              “นี่ห้องของคุณนะครับ ส่วนห้องผมอยู่ข้างๆ ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้เลย แล้วก็อย่าลืมพกโทรศัพท์มือถือไว้ตลอดเวลาด้วยนะครับ ที่นี่ไม่ใช่อังกฤษที่คุณคุ้นเคย คนที่นี่เขาไม่ใช้ภาษาอังกฤษกัน หากคุณขาดเหลืออะไรเทคโนโลยีจะช่วยคุณได้ แต่ทางที่ดีคุณอย่าไปไหนเวลาที่ไม่มีผมจะดีกว่า”แทนทัพสั่งทิ้งท้ายราวกับขนมผิงเป็นเด็ก

              “คุณพูดเหมือนผมเป็นเด็กเลยนะ ทั้งที่ผมเป็นคุณพ่อลูกสองแต่คุณยังโสด”

              “ผมก็แค่พูดกันเอาไว้ก็เท่านั้น อีกอย่างผมก็ไม่อยากให้คุณทำอะไรที่มันเกินตัว…ผมเป็นห่วงคุณนะครับ”คราวนี้กลับพูดด้วยสายตาที่จริงจัง

              “ไม่มีอะไรจะต้องห่วงไปหรอก คุณอย่าวิตกไปเลย ผมบอกคุณแล้วว่าเรามาพักผ่อน อย่าคิดมากสิ มันทำให้หน้าดูแก่ เดี๋ยวจะไม่มีผู้หญิงสวยๆมามองเอา”

              “ผมไม่สนใจผู้หญิงคนไหนหรอกครับ ตราบใดที่ยังมีคุณอยู่ข้างๆ”

              ขนมผิงไม่รู้ว่าคิดไปเองรึเปล่ากับแววตาไม่พอใจของอีกฝ่าย คำพูดที่กำกวมนั้นทำให้รู้สึกประดักประเดิดใจไม่กล้าที่จะมองตอบเลขาหนุ่ม

 

              --------------------------------------------------------

 

 

              หลังจากที่อาบน้ำเสร็จบรรยากาศด้านนอกก็เปลี่ยนแปลง อากาศเริ่มเย็นตัวลงเมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดสนิท

              ขนมผิงแต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตสีเข้มพับแขนกับกางเกงแสลคเข้ารูปพอเป็นพิธี ร่างสูงโปร่งเดินลงไปที่เล้าจ์ของโรงแรมที่เป็นบาร์กึ่งเรสเตอรองบ่งบอกถึงความหรูหรา ได้ยินเสียงเพลงจังหวะช้าช้าฟังสบายเข้ากับบรรยากาศสลัวๆ

              ขนมผิงสอดส่ายสายตามองหาคนที่ทำให้เขาต้องบินข้ามโลกมาไกลขนาดนี้ ถึงแม้เขาจะไม่เคยเจอกับคุณเฉียน แต่เขาก็เคยเห็นอีกฝ่ายจากรูปถ่ายที่แทนทัพเคยให้เอาไว้เป็นข้อมูล

              ตาคู่สวยสะดุดเข้ากับชายหนุ่มวัยประมาณสามสิบ ร่างสูงใหญ่ท่าทางเจ้าชู้ตรงกับประวัติที่เขาได้มาไม่ผิดเพี้ยนกำลังนั่งจิบมาร์ตินี่อยู่ที่เค้าเตอร์ของเล้าจ์ ขนมผิงไม่แปลกใจเลยสักนิดกับประวัติที่ได้มาในเมื่อข้างกายของชายหนุ่มกำลังมีสาวผมบลอนนั่งอิงแอบแนบกายอยู่

              ขนมผิงจงใจที่จะเดินตรงเข้าไปนั่งข้างๆเพื่อที่จะดึงดูดให้อีกฝ่ายหันมามอง อย่างน้อยเขาก็เป็นคนเอเชียเหมือนกันแน่นอนว่าต้องดึงดูดความสนใจได้บ้าง และอย่างที่คิดเอาไว้ที่อีกฝ่ายหันมามองเขา แต่ก็แค่วูบเดียวก่อนจะหันกลับไปสนใจกับมาร์ตินี่แก้วแพงกับสาวข้างกาย

              ขนมผิงเรียกบริกรก่อนจะจงใจสั่งเครื่องดื่มอย่างเดียวกับที่ คุณเฉียนสั่งสองแก้ว ยกมือส่งสัญญาณให้บริกรส่งแก้วเครื่องดื่มหนึ่งในสองแก้วเป็นอภินันทนาการให้กับอีกฝ่ายที่กำลังคลอเคลียกับหญิงสาว

              เมื่อบริกรเลื่อนเครื่องดื่มไปตรงหน้าใบหน้าที่แสดงออกถึงความเป็นเอเชียก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างฉงนใจ แต่ก็ต้องพยักหน้าเมื่อบริกรชี้มาทางขนมผิง

              ขนมผิงยกยิ้มก่อนจะยกแก้วเครื่องดื่มเป็นการทักทาย

              “ไม่ทราบว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อนไหมครับ ทำไมผมถึงไม่คุ้นหน้าคุณเลย”อีกฝ่ายถามเป็นภาษาอังกฤษ

              “ไม่ครับ เราไม่เคยรู้จักกัน…ไม่แม้แต่จะเคยเจอกัน”ตอบกลับไปเป็นภาษาอังกฤษเช่นเดียวกัน

              “แล้วทำไมคุณถึง…”อีกฝ่ายเว้นวรรคก่อนจะยกแก้วมาร์ตินี่ขึ้นแล้วกระดกรวดเดียวแล้วคว่ำแก้วลงอวดให้ดูว่าไม่มีเหลือแม้แต่หยดเดียว “มีน้ำใจกับผมล่ะ หรือว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร”ยกยิ้มเจ้าเล่ห์

              “แน่นนอนว่าผมมีจุดประสงค์”

              “จุดประสงค์อะไรในเมื่อผมไม่เคยรู้จักคุณ ไม่แม้แต่จะเจอกันตามที่คุณบอก”ตอนนี้ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหันมาหาขนมผิงเต็มตัวทิ้งให้สาวเจ้านั่งมองตามตาปริบๆ

              “จริงอยู่ที่เราไม่รู้จักกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะทำความรู้จักกันไม่ได้นี่ครับ”พูดจบขนมผิงก็กระดกแก้วมาร์ตินี่รวดเดียวแล้วคว่ำแก้วลงเพื่อให้เขาดูว่าไม่เหลือสักหยดเช่นกัน

              “ผมชักถูกใจคุณแล้วสิ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครกัน พอจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักได้ไหม”

              “ผมชื่อขนมผิง เป็นว่าที่ประธานคนใหม่ของมณีรัตน์กรุ๊ป บริษัทสิ่งทอที่อยู่ในไทย หวังว่าคุณจะพอรู้จักนะครับคุณเฉียน”ขนมผิงพูดชื่อของอีกฝ่ายบ่งบอกเป็นนัยน์ว่ามีวัตถุประสงค์แอบแฝงในการเข้าหาเขา

              “มิน่าคุณถึงได้รู้จักผม คนไทยนี่น่ากลัวจริงๆนะครับ ถึงขั้นมากวนเวลาพักผ่อนกันขนาดนี้ ดูท่าจะเชือดเฉือนกันหนักน่าดู”อีกฝ่ายก็น่าจะรู้แล้วว่าเขามีวัตถุประสงค์อะไรถึงได้ตามมากวนเวลาพักผ่อนเช่นนี้

              “ก็คงอย่างนั้น”

              “แล้วคุณต้องการอะไรล่ะ ถึงได้กล้าบินมารบกวนการพักผ่อนของผม ดูท่าคุณคงมีอะไรที่ทำให้คุณมั่นใจเป็นพิเศษ”พูดจบก็หันไปสั่งมาร์ตินี่เพิ่มอีกสองแก้ว

              “แน่นอน ผมมีข้อเสนอดีดีมาให้คุณ”ขนมผิงว่าพลางรับเครื่องดื่มแก้วใหม่มาไว้ในมือ

              “ถ้าคุณแน่ใจว่าคุณมีดีคุณก็ลองเสนอผมมาสิ แล้วผมจะพิจารณาดูว่ามันดี…อย่างที่ว่าไหม”

              ไม่ว่าเปล่าแต่ปลายนิ้วกลับเอื้อมมาข้างหน้า แตะลงบนผิวแก้มของขนมผิงอย่างเบามือราวกับต้องการจะลองใจว่าจะเบี่ยงหลบไหม

              “แน่นอน มันต้องดีพอสำหรับคุณ”

              ขนมผิงตอบหนักแน่น ปล่อยให้ปลายนิ้วนั้นเกลี่ยลงบนผิวแก้มและลากผ่านไปมาเบาๆ ตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าที่ดูเหมือนจะพึงพอใจของอีกฝ่ายแน่นิ่งไม่ไหวติง

              ขนมผิงรู้ดีว่าข้อเสนอแบบปากเปล่าของเขานั้นมันไม่หนักแน่นพอ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายอาจจะยังไม่เชื่อใจเขานัก แต่ระยะเวลาก็ผ่านไปนานมากพอที่ข้อเสนอทางการค้าของเขาจะถูกตีกลับด้วยคำถามและถูกโต้กลับด้วยคำตอบของเขาด้วยน้ำเสียงอันมั่นใจ

              ซึ่งแน่นอนว่าข้อเสนอที่เหมือนจะตัดราคากับคู่แข่งย่อมเป็นที่น่าสนใจมากพอ โดยเฉพาะราคาระหว่างมณีรัตน์ของอนันตไพลินที่ค่อนข้างจะห่างกันพอสมควร ถึงแม้ว่าผลประกอบการมันจะไม่สูงมาก แต่มันก็คุ้มค่าเพื่อที่จะได้ในสิ่งที่คนพวกนั้นคิดว่าเป็นของตัวเองมาไว้ในครอบครอง

              “ข้อเสนอของคุณน่าสนใจอย่างที่บอกก็จริงนะผิงผิง แต่ดูเหมือนว่า บุคลากรในองค์กรของคุณจะไม่เพียงพอต่อการรองรับการเติบโตที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว”

              อีกฝ่ายพูดแย้งในจุดที่ด้อยกว่าของมณีรัตน์ ซึ่งแน่นนอนว่าจุดอ่อนพวกนั้นขนมผิงย่อมรับรู้และเตรียมแก้ไขเอาไว้แล้วเป็นอย่างดี

              “ข้อนั้นผมรู้ดี ผมขอเวลาคุณเฉียนสองเดือนในการจัดหาบุคลากรเพื่อรองรับการเติบโตขององค์กร เมื่อถึงเวลานั้นคุณกับผมเราพอที่จะร่วมทางเดินด้วยกันได้ไหม”

              “หึหึ ดูท่าคุณจะยังไม่รู้นะว่าคุณต้องเป็นฝ่ายที่ให้ผมต่อรอง ไม่ใช่เป็นฝ่ายที่จะมาต่อรองผมนะผิงผิง แต่ในเมื่อคุณกล้าที่จะมารบกวนผมถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็กล้าที่จะใช้ทางเดินเดียวกับคุณหากคุณคิดว่าจะทำมันสำเร็จภายในเวลาสองเดือน อย่าลืมล่ะว่าสัญญาของผมกับคุณปิญญ์เองก็กำลังจะหมดลงภายในสองเดือนเช่นกัน”

              “แน่นอน ผมมั่นใจว่าผมทำได้”ขนมผิงเหยียดยิ้มตอบกลับคล้ายกับท้าทายเพื่อเรียกความมั่นใจ

              “อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ คนไทยนี่ดูน่ากลัวทุกคนเวลาที่ต้องการได้อะไรมาเป็นของตัวเอง”

              “ครับ คนไทยจะน่ากลัวมากกว่านี้อีก ถ้าหากว่าโดนดูถูกเหยียดหยามนะครับ”

              “ฮ่าฮ่า คุณนี่ท่าทางมีอารมณ์ขันนะผิงผิง ดีใจที่ได้เจอคุณจริงๆ ไม่นึกเลยว่าบนโลกนี้จะมีคนที่ภายนอกดูน่าเข้าหาแต่ภายในกลับน่ากลัวแบบนี้”ว่าพลางยื่นแก้วมาชน

              “ผมก็แค่ทำในสิ่งที่สมควรทำ”ไหวเหล่แล้วยกแก้วขึ้นดื่ม

              เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่น ทำให้ขนมผิงละความสนใจแล้วหยิบมันขึ้นมาดู โดยที่สายตาของอีกฝ่ายยังคงจ้องมองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ไม่จางหาย

              ชื่อของแทนทัพขึ้นอวดบนหน้าจอส่งให้ขนมผิงต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ

              “ดูเหมือนซินเดอเรล่าต้องกลับแล้วล่ะครับ”ขนมผิงยิ้ม

              “แฟนคุณโทรมาตามงั้นเหรอ”

              “เปล่าหรอกครับ ก็แค่ผู้ปรกครองน่ะ”พูดติดตลกออกไป

              “หวังว่าคงจะเป็นผู้ปรกครองจริงอย่างที่ว่านะครับ ท่าทางหงุดหงิดขนาดนั้นน่าจะเป็นผู้ปรกครองของคุณ”

              ใบหน้าของคู่ค้าวัยสามสิบต้นๆพยักหน้าไปยังเบื้องหลังให้ขนมผิงได้หันหลังกลับไปมอง แล้วก็เจอเข้ากับใบหน้าของเจ้าของสีผิวเข้มในแบบฉบับของคนไทย

              “นั่นแหละครับผู้ปรกครองของผม ผมคงต้องขอตัว”

              ว่าพลางลุกขึ้น แต่คงเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไป ถึงได้ทำให้ร่างสูงโปร่งโงนเงนจนคู่ค้าทางธุรกิจต้องยื่นมือมารับเอาไว้

              “ระวังหน่อยสิครับ ผู้ปรกครองคุณจะโมโหเอา”

              “ขอบคุณ”

              “กู๊ดไนท์ครับ ผิงผิง”

              “เช่นกัน”บอกก่อนจะเดินถอยออกมา ไม่ลืมที่จะทิ้งรอยยิ้มให้กับอีกฝ่าย

              จังหวะเดียวกันกับแทนทัพที่เดินมาใกล้พอดี สายตาของแทนทัพไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรในการไปไหนมาไหนโดยไม่บอกกล่าวของขนมผิงในครั้งนี้

              “คุณกล้ามากเลยนะครับที่ออกมาโดยที่ไม่บอกผมทิ้งให้ผมยืนเคาะประตูห้องอยู่ตั้งนาน”

              “ถ้าผมบอกคุณก็ตามมานะสิ”ว่าพลางเดินตามแรงจูงเข้ามาในลิฟท์

              “มันก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอครับที่ผมต้องตามคุณไปทุกที่ในเมื่อผมเป็นเลขาของคุณ”

              “ผมอยากให้คุณพักผ่อน”

              “คุณผิงไม่ต้องโกหกผมหรอก ตามจริงแล้วคุณแค่ไม่อยากให้ผมคอยตามคุณไปเวลาที่คุณคุยกับคุณเฉียนใช่ไหม”

              “อาจจะใช่แล้วก็อาจจะไม่ใช่ คุณแทนทัพน่าจะพักผ่อนได้แล้วนะผมว่า ผมก็บอกแล้วไงว่าเรามาพักผ่อนกัน”ตอบแบบนั้นเมื่อแทนทัพทำหน้าเคร่งเครียดมากกว่าเก่า ซ้ำยังกำแขนของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

              “ข้อนั้นผมเข้าใจดี แต่การที่คุณแอบไปคุยธุรกิจโดยที่ผมไม่อยู่ตามลำพังกับเขามันเสี่ยงแค่ไหนคุณไม่รู้บ้างรึไง”

              “บ่นเป็นคนแก่ไปได้”

              “ผมก็แค่เป็นห่วงคุณ รู้ตัวบ้างไหมว่าตัวคุณมีแต่กลิ่นแอลกอฮอลล์ติดมา”แทนทัพเสียงแข็ง ดึงร่างสูงโปร่งทำท่าจะโงนเงนตามออกมา

              “ผมไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต้องเป็นห่วงแล้วนะคุณแทนทัพ”

              “ถึงคุณผิงจะพูดอย่างนั้น แต่ผมก็ไม่เห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นอยู่ดี กุญแจห้องคุณล่ะครับ ส่งมาให้ผม”

 

              -------------------------------------------------------

 

              เพียงสองวันกับอีกหนึ่งคืนเท่านั้นที่ขนมผิงเสียเวลาอยู่ในอิตาลี การตกลงทางธุรกิจที่ง่ายเกินกว่าที่คาดการเอาไว้ทำให้ใจของเขากำลังลิงโลดราวกับเด็กกำลังได้ของเล่น

              “ทำไมช่วงนี้ผิงไม่ค่อยมีเวลามาเจอพี่เลยล่ะ ปล่อยให้พี่คิดไปเองฝ่ายเดียวอีกแล้วว่าผิงหนีพี่ไปเหมือนครั้งก่อนๆ”น้ำเสียงนุ่มหูตัดพ้อ

              ตอนนี้ขนมผิงนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันกับคุณวุฒิในร้านอาหารชั้นสูงของโรงแรมหรูใจกลางเมือง และวันนี้ก็เป็นวันสำคัญที่ขนมผิงจำมันได้เป็นอย่างดี…วันเกิดของคุณวุฒิ

              “จะไม่มีใครหนีไปไหนทั้งนั้นแหละครับ ผมบอกแล้วไงว่าต่อไปนี้ผมจะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว มีก็แต่พี่วุฒิที่เป็นฝ่ายจะหนีผมไปเอง”ขนมผิงพูดแฝงความนัยน์ออกไป

              ถ้าหากคุณวุฒิรู้ถึงความจริงที่เขาปกปิดเอาไว้ล่ะก็…อาจจะเป็นฝ่ายเดินถอยห่างออกจากเขาก็ได้

              “ผิงอย่ามาโยนเรื่องนี้ให้พี่นะครับ พี่ไม่มีวันทิ้งผิงไปก่อนแน่นอน ว่าแต่…ทำไมผิงไม่ไปงานวันเกิดพี่ตอนเย็นล่ะ”คุณวุฒิก้มมองนาฬิกาบนข้อมือเป็นเวลาเลยเที่ยงวันมาไม่เท่าไรเอง ทั้งที่ตอนเย็นที่บ้านเขาก็มีการจัดงานเลี้ยงอยู่แล้ว

              “ผิงต้องดูแลเด็กๆน่ะครับ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่”ขนมผิงโกหก

              “งั้นเหรอครับ น่าเสียดาย ถ้าเป็นอย่างนี้ผิงคงจะอดกินเค้กวันเกิดพี่น่ะสิ”

              แม้จะพูดพร้อมกับรอยยิ้ม แต่นัยน์ตาคู่รีเล็กภายใต้กรอบแว่นกลับฉายแววตัดพ้อ มือใหญ่เอื้อมมาดึงมือของขนมผิงไปจับเอาไว้แน่น

              “ใครบอกว่าอดล่ะครับ”ขนมผิงยิ้มออกมา

              ก่อนมือผอมจะยกขึ้นส่งสัญญาณให้พนักงานยกเอาเค้กก้อนสวยประดับด้วยประกายทองคำอย่างพิถีพิถัน และนั่นก็เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามได้เป็นอย่างดี

              “ผิงเตรียมเอาไว้เมื่อไรกัน หัดเป็นคนเซอร์ไพรส์เก่งแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน”

              “เป่าเทียนสิครับ อธิฐานด้วย”ขนมผิงพยักหน้าไปยังก้อนเค้กประดับด้วยเทียนแท่งสวย

              “ใจคอจะไม่ร้องเพลงให้พี่หน่อยเหรอครับ”คุณวุฒิเอียงคออ้อนเล็กน้อย

              “ไม่ครับ พี่วุฒิก็รู้ว่าผิงไม่ชอบร้องเพลง”

              “งั้นก็ได้ เห็นว่าเป็นผิงหรอกนะ พี่เลยยอม”

              “ครับๆคุณหมอ เป่าเทียนได้แล้วครับ”ขนมผิงหัวเราะเสียงเบา

              ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มจ้องมองชายหนุ่มเบื้องหน้ากำลังตั้งอกตั้งใจอธิฐานต่อหน้าเค้กก้อนเล็ก

              และไม่ใช่แค่เค้กเท่านั้นที่ขนมผิงแอบเตรียมเอาไว้ หลังจากเป่าเทียน อาหารจานหลักที่ล้วนแล้วแต่เป็นของที่คุณวุฒิชอบถูกยกออกมาจนเต็มโต๊ะ

              “แอบมาเตรียมเอาไว้ตอนไหนทำไมไม่บอกพี่เลยล่ะครับ”

              “ถ้าบอกก็ไม่ใช่ความลับสิครับ”

              “เดี๋ยวนี้ความลับเยอะจนพี่ตามไม่ทันแล้วนะ”คุณวุฒิพูดทีเล่นทีจริง

              “ยังมีอีกเยอะครับที่พี่วุฒิยังไม่รู้เกี่ยวกับผิง”

              “ไม่เป็นไร ต่อให้พี่ไม่รู้ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ผิงไม่หายไปเหมือนกับครั้งที่แล้วก็พอ”

              “ถ้าอย่างนั้นหลับตาสิครับ ผิงมีอะไรจะให้”

              “ไม่หลับได้ไหม พี่กลัวว่าพี่ลืมตาขึ้นมาแล้วผิงจะหาย”

              “พี่วุฒิก็พูดไปเรื่อย คนทั้งคนนะครับ จะให้หายไปได้ในพริบตาได้ยังไง”ขนมผิงหัวเราะเสียงเบา

              “งั้นส่งมือผิงมาให้พี่ข้างหนึ่ง พี่จะจับเอาไว้เป็นหลักประกันว่าผิงยังอยู่”คุณวุฒิยิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นมือมาจับมือของขนมผิงทาบเอาไว้กับโต๊ะ

              “เรื่องมากจริงนะครับคุณหมอ”

              อดไม่ได้ที่จะประชดประชันให้อีกฝ่าย มือผอมข้างที่ว่างหยิบเอากล่องกำมะหยี่ทรงสี่เหลี่ยมใบเล็กขนาดกำลังพอดีมือวางลงบนโต๊ะเบื้องหน้าของอีกฝ่าย รอยยิ้มสวยผุดยิ้มบนใบหน้าเกลี้ยงเกลา

              “ลืมตาได้แล้วครับ”ขนมผิงบอกพลางกระตุกมือที่กุมอยู่บนโต๊ะเบาๆ

              ดวงตาภายใต้กรอบแว่นค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่ริมจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นกล่องกำมะหยี่ตรงหน้า

              “นี่มันอะไรกันครับ”

              “ก็ของขวัญวันเกิดไง หายากมากซะด้วย เก็บรักษาเอาไว้ให้ดีนะครับ ผิงตั้งใจหามาให้พี่วุฒิโดยเฉพาะเลยล่ะ”

              ขนมผิงหยิบกล่องกำมะหยี่ขึ้นมาเปิดออก เผยให้เห็นนาฬิกายี่ห้อหรูเรือนแพง และนั่นก็ทำให้คุณวุฒิตาลุกวาวด้วยความประหลาดใจ

              “นี่มันคอลเล็คชั่นที่พึ่งจะออกนี่ผิง!! ผิงเอามันมาจากไหน มันแพงมากไม่ใช่รึไง แล้วรุ่นนี้ผลิตออกมาไม่ถึงร้อยเรือนด้วยซ้ำ พี่รับเอาไว้ไม่ได้หรอก”

              จากที่ดีใจอยู่ก่อนหน้าตอนนี้กลับกลายเป็นเกรงใจเสียมากกว่า มือใหญ่ดันของขวัญคืนให้กับขนมผิง

              “ใสมันให้ดูหน่อยสิครับ อยากเห็น”ขนมผิงรีบรวบรัด

              “แต่พี่ว่ามันแพงเกินไป ผิงไม่น่าลำบาก”คุณวุฒิแสดงท่าทีเป็นห่วง

              อาจจะเพราะก่อนหน้านั้นขนมผิงไม่มีเงินเหมือนอย่างทุกวันนี้ และเป็นคนใช้จ่ายโดนตระหนี่มาตลอด ในเวลานี้กลับซื้อนาฬิกาเรือนแพงมาเป็นของขวัญให้กับคนอื่นเสียได้

              “ใส่สิครับ ไม่อย่างนั้นจะโกรธจริงๆนะครับ”

              “ก็ได้ แต่ผิงต้องตอบพี่มาก่อนว่าผิงเอาเงินที่ไหนมาซื้อนาฬิกาเรือนนี้ มันแพงมากเลยนะผิง”

              “พี่วุฒิไม่ต้องห่วง พอดีผิงรู้จักกับเพื่อนที่พอจะหาให้ได้ แถมได้มาในราคาที่ถูกอีกต่างหาก ไม่ต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นหรอกครับ”ปลายนิ้วเรียวจิ้มลงระหว่างกลางหัวคิ้วขมวดของอีกฝ่าย

              “แน่ใจนะ”

              “แน่ใจสิครับ”

              แน่ใจว่าโกหกล้วนๆ เพราะกว่าที่ขนมผิงจะได้นาฬิกาเรือนนี้มา เขาต้องขอร้องให้เพื่อนที่รู้จักหาให้อยู่นาน และต้องซื้อมันมาในราคาที่แพงกว่าราคาจริงเกือบเท่าตัว

              “คราวหลังถ้าเป็นของแพงพี่ไม่รับแล้วนะครับ พี่ไม่ค่อยพอใจเลย”

              “ไม่ชอบของขวัญเหรอครับ”ขนมผิงแสร้งตัดพ้อ

              “ไม่ใช่ไม่ชอบ พี่แค่คิดว่ามันราคาแพงเกินไปต่างหาก แต่พี่ก็ดีใจนะที่ผิงยังจำวันเกิดของพี่ได้แบบนี้”คุณวุฒิยิ้มเล็กๆก่อนจะยอมให้ขนมผิงจัดแจงเปลี่ยนนาฬิกาเรือนแพงแทนเรือนเดิมแล้วยกมือขึ้นมาลูบหัวทุยๆนั้นอย่างเบามือคล้ายกับเป็นรางวัล

              “อย่าลูบหัวสิครับ เป็นแค่คนโสดกล้ามาลูบหัวคนลูกสองได้ยังไง”พูดหยอกล้อไปแบบนั้น แต่ขนมผิงก็ยอมให้อีกฝ่ายลูบมือลงมาบนหัว

              ความอบอุ่นที่คุ้นเคยกำลังแผ่ซ่านจนรู้สึกอุ่นวาบในใจ มันทำให้ขนมผิงย้อนกลับไปคิดถึงความรู้สึกเดิมๆในวันวานที่เคยเกิดขึ้น ความรู้สึกที่ว่าเขาไม่มีใคร

              “เมื่อครู่นี้ผิงพูดถึงเด็กๆพี่ก็นึกขึ้นมาได้ พี่ซื้อขนมมาฝากเด็กๆด้วยนะแต่อยู่ในรถ ไว้ค่อยไปเอาที่รถพี่นะครับ”

              “เด็กๆท่าจะดีใจนะครับที่คุณหมอใจดีมีขนมมาฝาก”

              “ถ้าว่างๆพี่ก็อยากจะแวะเข้าไปเล่นกับเด็กๆบ้าง ไม่เจอกันนาน กลัวเด็กๆจะลืมคุณหมออย่างพี่ไปซะก่อน”

              “ไม่หรอกครับ เด็กๆถามหาคุณลุงหมอประจำ จริงสิ อีกไม่กี่วันผมต้องพาสองแสบไปฉีดวัคซีน ใจดีอย่างคุณลุงหมอพอจะมีเวลาให้เด็กๆไหมนะ”ขนมผิงพูดเป็นนัยน์ว่ากำลังเชิญชวนอีกฝ่าย

              “แน่นอนว่าพี่ต้องมีเวลาให้กับเด็กๆอยู่แล้ว ลูกผิงก็เหมือนลูกของพี่”

 

              ------------------------------------------------------------------
มีต่อ


 

[angelnan]

เมื่อไหร้ปิญจะโดนบ้าง รอวันนั้น เลยนะเนี่ย

[B52]

รอเวลาทางนั้นกระอักเลือด

[Mouse2U]

การได้ยืนอยู่ในจุดสูงสุดว่ายากแล้ว แต่การที่จะรักษามันเอาไว้ให้คงเดิมนี่ยากกว่าอีกนะคะปิญญ์ แต่ถ้ามั่นใจขนาดนี้แล้วก็มาลองดูกันสักตั้งเถอะค่ะว่าขนมผิงจะผลักปิญญ์ให้ตกลงมาจากบัลลังก์ได้ไหม

[DeShiWa]

รอวันที่พระเอกจะรู้ความจริง

อยากรู้ว่าเมื่อรู้ความจริงจะทำหน้ายังไง

[SOMCHAREE]

ติดตามค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ

[monaligo]

ตอนแรกก็นึกว่าปิญโดนเสี้ยมมาเลยดูอคติจนเลวร้าย แต่ตอนนี้ชักเริ่มคิดว่าเป็นสันดานนางเองแล้ว ร้ายโดยกมลสันดาน หนมผิงสู้ๆนะ คนแต่งก็สู้ๆ เราจะรออ่านตอนต่อไป

[โซ อึน]

 :mew5:อยากให้พระเอกรู้ว่าเด็กๆเปนลูกของตัวเอง
อยากให้กระอักเลือดตายไปเลย

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

    

[naoai]

  มันแค่เริ่มต้นใช่ไหมครับผู้แต่ง ตอนต่อไปเรื่อยๆ คนฟาดฟันกันด้วยแค้นจนภายในบอบช้ำ  จะอ่านจนถึงวันนั้น สะใจ มีความสุข  โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

เริ่มเปิดฉากปะทะกันแล้วสิน่ะ

[padloms]

พระเอกหนอระเอก 

[fannan]

จัดหนักๆๆให้เลย



ยังคงความโหดอยู่เลยอะ




ผิงสู้ตาย เจ้าสองแฝดน่ารักมาก

[white_destiny]

เอาให้กระอักเลือดไปเลย
ร้ายนักนิสัยเสีย
จ้องแต่จะดูถูกคนอื่นเห็นแล้วมันขึ้น
อย่างนี้มันต้องเจอตอกกลับให้ยับ
 

[cheyp]

ยังไม่เห็นความดีในตัวคุณพระเอก
//เขี่ยทิ้ง หาใหม่ค่ะ

[white_destiny]