หัวข้อ: ❖กุหลาบซ่อนหนาม❖ Mp+ตบจูบ ❖ บทส่งท้าย : อาลัว บัวลอย ❖ 06-02 ❖

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

19 ไร้ประโยชน์

 

                                 ผ่านไปหกวันขนมผิงเดินถือตะกร้าผ้าว่างเปล่าเข้ามาข้างในหลังจากตากผ้าที่ซักเสร็จเรียบร้อย

                                 ไม่มีเวลาไหนเลยที่จะพอมีช่องว่างได้อยู่ตามลำพังหรือเวลาที่อีกฝ่ายเผลอ

                                 ร่างสูงโปร่งปรายตามองอีกฝ่ายก่อนจะนั่งลงบนพื้นบุโฟมนิ่มข้างเด็กๆ

                                 ถึงจะเหลือเวลาอีกแค่สองวัน แต่ยังไงซะเขาเองก็ไม่ต้องการที่จะให้เวลามันยืดเยื้อ

                                 เขาต้องการออกไปจากที่นี่เพื่อสานต่อสิ่งที่วางแผนเอาไว้ การเซ็นสัญญาระยะยาวกับทางคู่ค้าสิงคโปร์ที่กำลังจะมาถึง มันเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญในการจัดลำดับครั้งใหม่

                                 ตอนนี้เขากำลังร้อนรน เครื่องมือสื่อสารตัวแปรสำคัญในการปลดเปลื้องอิสระอยู่ใกล้แค่เอื้อม

                                 หากแต่ปิญญ์ชานนท์ไม่เว้นระยะห่างจากเขาและเจ้าเครื่องมือชิ้นนั้นเลย

                                 อีกทั้งตัวการสำคัญสำหรับการต่อรองครั้งนี้ เขาเองยังไม่ได้มันมาไว้ในมือ ภาพคลิปน่ารังเกียจนั่นทำให้เขาต้องอยู่ที่นี่ราวกับเป็นผู้พ่ายแพ้

 

                                 “ผมมีอะไรออยากจะคุยกับคุณ”

                                 เป็นขนมผิงที่พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน ปิญญ์ชานนท์เงียบกว่าที่เคยเป็นในช่วงหกวันที่ผ่านมา

                                 ชายหนุ่มหันมามองเขาอยู่วูบหนึ่งก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินนำเข้าห้องนอนไป

                                 “เล่นอยู่นี่นะครับ ห้ามไปไหน เดี๋ยวป๊ากับลุงปิญญ์มา”

                                 “ฮับ/ฮับ”

                                 พอเจ้าตัวอ้วนที่กำลังนั่งนอนวาดรูประบายสีกันเพลินๆเงยหน้าขึ้นมายิ้มแป้นรับคำ ขนมผิงถึงได้เดิมตามปิญญ์ชานนท์เข้ามาด้านใน

 

                                 “ผมต้องการไฟล์ทั้งหมดตอนนี้”ขนมผิงเปิดปากพูดพลางหันไปมองลูกชายผ่านบานประตูไปพลางๆ

                                 “ได้สิ”ชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงท่าทางไม่ทุกข์ร้อนแต่ก็ไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดใดรับคำ

                                 ตอนนี้เขากำลังตกอยู่ในภวังค์ของความคิดที่กำลังเกิดขึ้น

                                 มันเหมือนกับว่าภายในใจของเขากำลังแบ่งพรรคพวกและกำลังทะเลาะกันอย่างบ้าคลั่ง

                                 “งั้นก็เอามาได้แล้ว เรื่องจะได้จบสักที”ขนมผิงยืนกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่ต่างกัน

                                 บรรยากาศในห้องมีเพียงความเงียบงัน นานครั้งถึงจะมีคำพูดของแต่ละฝ่ายพูดขึ้นมา ประกอบกับเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าสองแสบที่จะดังลอดเข้ามานานๆครั้ง

                                 “ฉันไม่มีมันแล้ว”

                                 “หมายความว่ายังไง”ขนมผิงถามเสียงแข็งไม่พอใจขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน

                                 “ฉันลบมันทิ้งไปหมดแล้ว ก่อนที่จะมาที่เกาะนี่”

                                 “ผมไม่เชื่อ!!”เขาจะไม่มีวันเชื่อคนที่ใช้วิธีสกปรกอย่างปิญญ์ชานนท์แน่นอน

                                 “นั่นมันก็แล้วแต่นาย จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ”ปิญญ์ชานนท์บอกก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินออกไป

                                 เขาลบทุกอย่างที่เป็นเครื่องมือต่อรองตั้งแต่ก่อนจะมาที่เกาะนี้แล้ว

                                 เขาไว้ใจขนมผิงมากพอที่จะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะยอมอยู่ที่นี่อย่างสงบถ้าหากโดนเขาข่มขู่เอาไว้

                                 แต่เปล่าเลย ขนมผิงยังคงดื้อรั้งและดันทุรังที่จะหนีเขาต่อไป และเลือกที่จะไปซบอกคนอื่น

                                 คนที่ไม่ใช่เขา…

                                 แน่นอน มันเหมือนการถูกเหยียบย่ำสิ่งที่เขาต้องการยื่นให้มากกว่า เขายอมถอยครึ่งก้าวลดทิฐิลงมาเพื่อจะได้ใกล้ชิด คิดว่ามีด้านที่เขาไม่คอยมองเห็น

                                 แต่กลับกลายเป็นว่าด้านที่เขามองไม่เห็นนั้นไม่มีอยู่จริง

                                 เขาคงคิดไปเอง….

                                 ครั้งแรกที่เจอกัน มันก็คงเป็นแค่ฝัน เป็นแค่ภาพลวงตาที่เอามาใช้หลอกล่อให้เขาตายใจ

 

                                 “ไปเล่นน้ำกันไหม”เขาเดินออกมาแล้วนั่งลงบนพื้นข้างเจ้าตัวเล็กทั้งสอง

                                 “เย้ ไปฮับ กิมไปเล่นน้ำกะยุงปิน”

                                 “ไปเล่นน้ำ เย้ๆ”

                                 พอได้ยินดังนั้นเด็กๆก็พากันลุกขึ้นกระโดดไปมาอย่างดีใจแล้วกอดคอชายหนุ่ม

                                 ปิญญ์ชานนท์ปรายตอมองอีกคนที่เดินออกมาจากห้องนอน ชั่วครู่ที่ขนมผิงชะงักเมื่อเห็นเด็กๆกำลังกอดคอเขาด้วยท่าทางดีใจ

                                 แต่เขาจะไม่ใส่ใจมันอีกต่อไปแล้ว

                                 สิ่งที่เขาต้องใส่ใจตอนนี้คือเด็กที่มีเลือดของเขาไหลเวียนอยู่ในร่างกายมากกว่า

                                 ปิญญ์ชานนท์ลุกขึ้นเดินผ่านขนมผิงเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง

                                 ราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงแค่อากาศธาตุเท่านั้น

                                 เขาออกมาในชุดกางเกงขาสั้นใส่สบายตัวเดียวเผยให้เห็นแผงอกแน่นกล้ามเนื้อในมือมีกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กสองตัวถือเอาไว้

                                 “ปะป๊าไปเล่นน้ำกันนะฮับ”ปลากริมกระโดดเข้าไปดึงชายเสื้อของขนมผิงดึงให้ก้มลงมามองสีหน้าออดอ้อน

                                 “นะฮับปะป๊า”สลิ่มเองก็เข้าไปช่วยกันอ้อนเช่นกัน

                                 ถึงจะยังเป็นเด็กไม่รู้ว่าสิ่งทำอยู่คืออะไร แต่การมีผู้ใหญ่สองคนอยู่เคียงข้างมันคงรู้สึกถึงความเป็นครอบครัวมากกว่าแต่ก่อนทำให้เริ่มที่จะร้องขอในสิ่งที่ต้องการ

                                 “อืม ไปกันเถอะครับ ปะป๊าว่าจะเตรียมทำมื้อเที่ยง”ขนมผิงบอกปัด

                                 เป็นครั้งแรกที่ปฏิเสธลูกชายและปล่อยให้ปลากริมกับสลิ่มไปกับคนอย่างปิญญ์ชานนท์

                                 แต่ทุกอย่างมันก็เป็นไปตามที่ปิญญ์ชานนท์คาดเดาเอาไว้

                                 คนที่ชอบล่อหลอกคนอื่นอย่างขนมผิงจะยอมแลกเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ

                               

 

                                 ลมทะเลพัดไม่แรงนักประกอบกับสภาพอากาศแสงแดดอ่อนๆ ปิญญ์ชานน์กำลังทำสิ่งที่ขัดกับสิ่งที่เป็นตัวตน

                                 เขาโยนแฝดคนพี่ขึ้นสูงเรียกเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ในขณะเดียวกันก็มีแฝดคนน้องขี่คอหัวเราะร่างอยู่เช่นเดียว

                                 เขาปลายตามองไปยังบ้านที่อยู่ไม่ไกล

                                 เขากำลังมีความสุข….เขากำลังโกหกตัวเอง

                                 เขายิ้มให้กับเด็กๆ แต่ใจไม่สามารถตัดใครอีกคนออกไปจากความคิดได้

                                 เขาพยายามแยกเด็กสองคนออกจากขนมผิง แต่มันยากเกินไปที่จะตัดออกจากกันได้ ในเมื่อความสัมพันธ์ของเด็กทั้งสองกับขนมผิงคือแม่ลูกกัน

 

                                 เสียงหัวเราะดังแข่งกับเสียงคลื่นลม ปิญญ์ชานน์ตัดใจที่จะบังคับตัวเองไม่ให้หันไปมองยังบ้านหลังนั้น ไม่ให้คาดหวังว่าคนคนนั้นจะไม่ทรยศ

                                 เขาคาดหวังว่าขนมผิงจะไม่ใช่โอกาสที่เขามีให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิด

 

                                 ทางด้านขนมผิง ใบหน้าเกลี้ยงเกลาฉายแววโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอย่างชัดเจน โทรศัพท์ที่เคยซ่อนอยู่ในตู้เบรกเกอร์ไร้วี่แววขีดสัญญาณขึ้นเตือน

                                 ไม่มีแม้สักขีดเดียว

                                 อุตส่าห์มีโอกาสที่ปิญญ์ชานนท์จะเผลออยู่แล้วเชียว

                                 มันหมายความว่ายังไงกันแน่ที่ซิมถูกถอดออกไป

                                 เขาโกรธจนแทบบ้า เป็นโอกาสเดียวที่เหลืออยู่ ความหวังที่ถูกตั้งเอาไว้พังทลายไม่เหลือชิ้นดี

                                 ขนมผิงกำมือแน่น อยากจะปาเครื่องมือสื่อสารให้มันกระแทกกับกำแพงจนพังไม่เหลือชิ้นดี แต่ก็ทำไม่ได้

                                 เขาจะต้องติดอยู่ที่นี่อีกสองวัน

                                 แค่คิดมันก็แทบจะบ้าตายอยู่แล้ว

                                 ปิญญ์ชานนท์…คนอย่างปิญญ์ชานนท์มันสกปรกเกินจะอยากจะอยู่ใกล้ไปมากกว่านี้

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 “นั่น นายเป็นอะไร”ปิญญ์ชานนท์ถามทันทีที่เดินเข้ามา

                                 ดวงตาคมกริบจ้องมองผ้าพันแผลพันอยู่ที่มือของอีกฝ่าย รอยสีแดงเล็กๆซึมออกมาบ่งบอกถึงสภาพของแผลว่าต้องมีเลือดตกยางออก

                                 “นั่นมันเรื่องของผม”ขนมผิงปัดมือของชายหนุ่มออกทันที

                                 เขาหันหลังเข้าหาหม้อที่กำลังเดือดจนควันกรุ่น พยายามซ่อนใบหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บแค้นจนแทบอยากจะพุ่งเข้าไปกระหน่ำทุบอีกฝ่าย

                               

                                 ปิญญ์ชานนท์ได้แต่มองเบื้องหลังของขนมผิง เขารู้สึกเหนื่อยใจ เหนื่อยทั้งความรู้สึกของตัวเองที่มันกำลังรวน

                                 เขาเกลียดที่ขนมผิงเป็นคนแบบนั้น ในแบบที่เขาทั้งเกลียดทั้งโกรธแค้น แต่ไม่รู้ทำไม เขาถึงได้ต้องการให้ขนมผิงอยู่ข้างๆ

                                 ตลอดหกวันที่ผ่านมาเขาโง่เองที่เชื่อว่าจะมีด้านที่ไม่เคยมองเห็น

                                 ปิญญ์ชานนท์หันหลังเดินออกมาอย่างเงียบๆ

                                 ต่างฝ่ายต่างหันหลังให้กัน

                               

                                 “ยุงปินฮะ อาบน้ำ”เจ้าแสบคนพี่ผิวสีแทนชูมือชูไม้ยิ้มแป้นให้เขา

                                 เด็กยังไงก็เป็นเด็ก ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าเกิดอะไรขึ้น

                                 “อืม ไปสิ”

                                 ปิญญ์ชานนท์พยักหน้าอุ้มเจ้าตัวกลมทั้งสองไปอาบน้ำ

                                 เขาไม่รู้ว่าทำไมขนมผิงถึงปล่อยให้เขามีโอกาสเข้าใกล้ตัวเด็กๆโดยไม่บ่นไม่ขัดขวาเหมือนเก่า

                                 แต่มันก็เป็นการดี…เขาอยากที่จะชดใช้เวลาที่ขาดหายไป

                                 “ปกติใครอาบน้ำให้พวกเธอกัน”

                                 “อยู่ที่อังกิดปะป๊ากับคุงอาทัพอาบให้”

                                 “ใช่ฮะ แต่พอกลับมาคุงยายอาบให้ตลอดเพราะปะป๊างานยุ่ง”

                                 ชื่อของคนที่เขาไม่เคยได้ยินทำเอาชะงัก

                                 “ใครคืออาทัพ”เขาถามออกไปในระหว่าที่แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ตีฟองจนฟูกับเจ้าแสบทั้งสอง

                                 จะว่าเขาหลอกถามเอากับเด็กเขาก็ไม่ปฏิเสธ

                                 ดูท่าความสัมพันธ์ที่มีต่อขนมผิงกับเด็กๆคงจะไม่ใช่แค่คนรู้จัก

                                 พอคิดเช่นนั้นใจมันก็รู้สึกหน่วงๆ

                                 ไม่อยากจะคิดในแง่ร้าย พยายามห้ามความคิดไม่ให้คิดเหมือนทุกที

                                 พยายามไม่คิดว่าคนที่เด็กๆพูดถึงจะเกี่ยวข้องและสนิทสนมกับขนมผิงยังไง

                                 “คุงอาทัพเป็นคนที่อยู่ด้วยตอนอยู่อังกิดกะปะป๊าฮับ คุงอาทัพใจดี”

                                 “แล้วปะป๊าพวกเธอชอบเขารึเปล่าล่ะ”

                                 “อื้อ ปะป๊าชอบฮับ ปะป๊าบอกคุงอาทัพเก่ง นิสัยดี”เจ้าตัวกลมยิ้มแห้นยกมือขึ้นตีฟองสบู่

                                 ปิญญ์ชานนท์เมื่อได้ยืนคำบอกเล่าต่างๆนานาเกี่ยวกับคนที่ไม่รู้จัก

หัวใจมันก็นึกจุกหน่วงขึ้นมาแทบจะทันที

                                 ที่ผ่านมาขนมผิงเป็นในแบบที่เขาคิดมาตลอดจริงๆ

                                 คนไร้ค่าอย่างขนมผิง…เขาประเมินสูงไปจริงๆ

 มีต่อ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

 

[iceman555]

ครอบครัวอบอุ่น น่ารักกก.

[mild-dy]

    

[onekiss]

สนุกคร้าาาาาาาาาา
รอตอนต่อไปมาตาอไวๆนะคะ
 

[ben]

ตอนนี้น่ารักแฮะ ต่ออีกน่า

[แมวดำ]

สนุกอ่า

[shannara]

ถ้าเราเป็นผิงนะ...

เราจะเอาคืนให้สาสมเลยอ่ะ ไม่หน่อมแน้มแบบนี้แน่ๆ

เอาให้ทรมาณจนต้องมากอดขาขอร้องเบย อุ้ย รู้สึกซาดิสม์จุง

ผิงคิดจะแก้แค้น แต่ก็มัวแต่หน่อมแน้ม ไม่อยากให้เด็กเข้าหาปิณ

แต่นางก็ไม่สอนเลยว่า เห้ย คนนี้ไม่ดี อย่าไปเข้าไกล้นะ นางคงหวังเล็กๆอยู่จินะ

[DeShiWa]

ค่อยสมกับที่รอคอยมานาน

เหมือนครอบครัวเลย พ่อแม่ลูก

[natsikijang]

ครอบครัวอบอุ่น น่ารักจัง ปินส์ก็ดูเป็นพ่อที่ดี รอผิงใจอ่อน

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

ต่อ

 

                                 เหลือเพียงแค่พรุ่งนี้อีกวันเดียว เขาจะต้องคืนอิสระที่ยึดมาจากใครอีกคน

                                 เพียงแค่คิดก็รู้สึกอยากให้วันพรุ่งนี้มันหายไป

                                 นาฬิกาบนผนังบอกเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่

                                 ของเหลวสีอำพันถูกเทใส่แก้วใสทรงสั้นครั้งแล้วครั้งเล่าถูกยกกระดกจนหมดไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว

                                 ไฟกลางห้องถูกปิดจนมือสนิท มีเพียงแสงสลัววูบวาบจากทีวีที่เปิดทิ้งเอาไว้

                                 เด็กๆและขนมผิงเข้านอนกันหมดแล้ว

                                 มีแต่เข้าคนเดียวที่นอนไม่หลับ

                                 ไม่รู้จะตั้งรับกับวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึงได้ยังไง

                                 เจ็บ…ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บเขาเองก็ไม่รู้ และไม่คิดจะหาต้นตอ

                                 สิ่งเดียวที่คิดในตอนนี้คือความโกรธแค้นที่ปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

                                 คนอย่างขนมผิง…เขาจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้อีกฝ่ายก้มหัวลงศิโรราบให้กับเขา

                                 ทำยังไงถึงจะไม่ดื้อดึง ถึงจะทะลายกำแพงที่กั้นอยู่ลง

                                 หรือว่าต้องใช้กำลังถึงจะยอม

                                 “คุณ…ทำอะไร”

                                 น้ำเสียงเรียบนิ่งทำให้ปิญญ์ชานนท์ละจากแก้วเหล้าตรงหน้าแล้วหันไปมอง

                                 เขาแสยะยิ้มมองดูร่างสูงโปร่งในชุดนอนของเขา

                                 ใช่ชุดนอนของเขา…แต่ร่างกายนั้นก็เป็นของเขา

                                 แล้วใจล่ะ….จะมีวันเป็นของเขาบ้างไหม

                                 “นายคิดว่าฉันทำอะไรล่ะ นายก็เห็น”ชายหนุ่มตอบพลางไหวไหล่

                                 ดวงตาคมกริบจ้องมองขนมผิงไม่วางตา

                                 ของเขา….สมองมันพร่ำบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลาในตอนนี้

                                 อยากจะกลืนกินร่างนี้เข้าไป ไม่ให้คนอื่นได้เห็นได้มอง ได้สัมผัสเหมือนเขา

                                 ทำยังไง…จะต้องทำยังไง

                                 “นายจะมาร่วมวงไหมล่ะ”

                                 “ไม่ ผมไม่อยากเข้าใกล้คุณ คุณก็รู้ ผมแค่มาดู ได้ยินเสียงทีวีเปิดทิ้งไว้”

                                 “เหลือแค่พรุ่งนี้วันเดียว นายจะไม่ให้เกียรติฉันหน่อยรึไงกัน”ปิญญ์ชานนท์พูดออกไป มือเอื้อมไปดึงแขนของขนมผิงเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินหนี

                                 ดวงตาคมกริบกำลังสั่นระริก

                                 เพราะฤทธิ์ของเหล้าหรืออะไรก็ช่าง…เขารู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

                                 “งั้นคุณก็ขอร้องผมสิ..ผมอยากเห็นคุณขอร้อง”ขนมผิงยกยิ้ม

                                 รู้แน่ว่าคนอย่างปิญญ์ชานนท์ไม่มีวันขอร้องใคร ด้วยความหยิ่งทระนงค์ตัวที่มี…ทว่า

 

                                 “ได้สิ…ฉันขอร้อง”

                               

                                 หัวใจดวงเล็กกระตุกวูบ

                                 เขาเผลอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ดูหวั่นไหวคู่นั่น

                                 หรือเขาจะตาฝาด หรือจะเป็นเพราะน้ำเมานั่นที่ทำให้คนอย่างปิญญ์ชานนท์เปลี่ยน

                                 เลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องทำตามสิ่งที่รับปาก

                                 แก้วสีอำพันถูกยื่นให้รับแล้วส่งของเหลวในนั้นลงคอ

                                 มันทั้งร้อนทั้งแสบคอไปหมด

                                 พรุ่งนี้อีกแค่วันเดียว…ปิญญ์ชานนท์จะต้องออกไปจากชีวิต

                                 จะยอมให้ถึงแค่วันพรุ่งนี้ที่จะได้เข้าใกล้เด็กๆ…จะยอมให้แค่นี้เท่านั้น

                               

                                 นาฬิกาบนฝาผนังยังคงเดินด้วยความเร็วเท่าเดิม

                                 แต่ความรู้สึกของปิญญ์ชานนท์ไม่ใช่แบบนั้น

                                 มันเหมือนกับเร็วขึ้นเป็นร้อยเท่าพันเท่า

                                 เสี้ยวหน้าในแสงสลัววูบวาบนั้นเขาจ้องมองมันนิ่ง

                                 “อะไรทำให้คุณต้องจ้องหน้าผมขนาดนั้น”

                                 เหมือนขนมผิงจะรู้ตัวว่าโดนจ้อง ใบหน้าแดงเรื่อจากฤทธิ์เหล้าเอียงคอหันมามอง

                                 ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มคล้ายจะดูแคลน

                                 “ไม่รู้สิ ฉันก็แค่มอง เผื่อจะมองเห็นว่าคนอย่างนายมันมีกี่ด้านกันแน่”

                                 “หึ สำหรับคุณแล้ว ผมคงมีด้านเดียว”เสียงหัวเราะเล็กๆในลำคอแว่วมา

                                 รอยยิ้มเย้ยปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา…ดวงตาคมนิ่งเริ่มเปลี่ยนไปทำให้รู้ได้ทันทีว่าขนมผิงเริ่มจะเมาแล้ว

                                 “ด้านไหน?”ปิญญ์ชานนท์ยังจ้องมองหน้าของขนมผิงนิ่ง

                                 มือใหญ่เอื้อมไปจับที่ใบหน้านั้นแล้วลูบเบาๆอย่างถือวิสาสะ

                               

                                 “ด้านที่เกลียดคุณไง”ขนมผิงพูดจบก็หัวเราะอีกครั้ง มือผอมเอื้อมไปหยิบขวดเหล้าเทลงใส่แก้วตัวเองจนเต็ม

                               

                                 “…”ปิญญ์ชานนท์นิ่งเงียบไม่ตอบโต้ ฝ่ามือใหญ่ละออกจากใบหน้าของขนมผิง

                                 เขาจ้องมองอีกฝ่ายยกแก้วแล้วแก้วเล่าขึ้นดื่ม

                                 “เกลียดสิ่งที่คุณทำ เกลียดสิ่งที่คุณเป็น เกลียดที่คุณเย่อหยิ่ง เกลียดที่คุณชอบดูถูกคนอื่น เกลียด เกลียกทุกอย่างที่เป็นคุณ อึก”

                                 “แล้วไงต่อ”ชายหนุ่มถาม

                                 ประโยคแล้วประโยคเล่าเหมือนกับตอกย้ำสิ่งที่เขาคิดผิด มันยิ่งจุดประกายความคิดเดิมๆให้โหมกลับมาลุกไหม้อีกครั้ง น้ำเสียงที่เริ่มอ้อแอ้เพราะความเมา     

                                 “อึก… ผมขอตัว”พอถูกถามก็กลับนิ่งไปพักใหญ่

                                 “ว่ามาสิ”ปิญญ์ชานนท์ยังคงถามย้ำ

 

                                 ทำให้ขนมผิงหยัดตัวตรงแล้วลุกขึ้น

                                 พูดไปตามที่ใจตัวเองนึก เพราะฤทธิ์ของน้ำเมา ภาพรอบตัวมันเริ่มหมุนคว้าง อาจเป็นเพราะความเครียดที่สะสมมาตลอดหกวันทำเป็นเช่นนี้

                                 ในช่วงที่กำลังลุก เหมือนกับพื้นที่ยืนอยู่มันเอียงไปชั่วขณะจนทรงตัวเอาไว้ไม่ไหว

                                 รู้ตัวอีกทีก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของอีกฝ่าย

                                 ความร้อนที่ส่งผ่านทำให้รู้สึกร่างกายราวกับกำลังถูกเผาไหม้

                                 “ปล่อย”บอกไปน้ำเสียงเริ่มไม่ชัดเจน

                                 “แค่ยืนเองนายยังไม่ไหว”

                                 “ผม อึก รู้ น่า”

                                 จู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับมึนหัวจนแทบยืนไม่ไหว ไม่มีแรงแม้กระทั่งผลักให้อีกฝ่ายออกห่างจากตัว

                                 “นายจะดันทุรังไปทำไม”

                                 “นั่นมันเรื่อง ของผม อึก อย่ามาแตะ”รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักให้ร่างสูงใหญ่กว่าผละออกมา

                                 แต่แค่แรงจะยืนก็ยังไม่มีเหมือนกับลูกนกที่พึ่งจะหัดบินจึงได้ทิ้งตัวลงกับโซฟาอีกครั้ง

                                 หงุดหงิดใจที่ไม่เป็นไปตามที่ต้องการ เขาเกลียดคนอย่างปิญญ์ชานนท์

                                 แก้วเล่าถูกรินจนเต็มอีกครั้งแล้วดื่มมันลงคอไป

                                 “เกลียด…เกลียด คุณ  เกลียด”

                                 ได้แต่บอกซ้ำไปซ้ำมาตามที่สมองตอนนี้จะนึกออกเกี่ยวกับคนที่อยู่ตรงหน้า

                                 “อึก เกลียด คุณมันใจร้าย ไอ้โรค อึก จิต เอิ๊ก วิ ปะ อะ อื้อ”
                                 รู้ตัวอีกทีถ้อยคำด่าต่างๆนานาก็ถูกปิดผนึกเอาไว้ด้วยริมฝีปากที่ฉกฉวยลงมา

                                 ร่างกายถูกดันให้นอนราบลงไปบนโซฟาตัวแพงคร่อมทับด้วยร่างสูงใหญ่กว่า

                                 จูบที่ดูหยาบโลนและถลำลึกทำให้ขนมผิงไม่พอใจเป็นอย่างมาก

                                 ฟันคมขบเข้าหากันอย่างแรงจนริมฝีปากของปิญญ์ชานนท์มีเลือดซึมออกมา

                                 ดวงตาคมนิ่งหรี่ปรือสู้กับความมึนเมาที่โถมเข้ามาใส่

                                 เรี่ยวแรงที่มีราวกับถูกลิดรอนจนแทบไม่เหลือ

                                 ปิญญ์ชานนท์…คนฉวยโอกาส

                                 “อย่า อึก มาแตะ”บอกเสียงแข็งทั้งที่น้ำเสียงยังคงขาดหาย

 

                                 “ทำไมฉันจะแตะนายไม่ได้ ในเมื่อนายเป็นเมียของฉัน”ชายหนุ่มตอบกลับแทบจะทันที

                                 คำว่าเกลียดทั้งแล้วครั้งเล่ามันเสียดแทงเข้ามาที่หัวใจของเขา

                                 เขาเป็นพ่อของลูก แค่นี้มันยังไม่พอรึไงกัน

                                 ยังไม่ชัดเจนอีกรึไงว่าเขาเป็นใคร มีสิทธิ์ยังไง

                                 เพี๊ยะ!!

                                 ไม่แรงนักสำหรับแรงของฝ่ามือที่กระทบบนใบหน้าดุดันเบาเบา แต่มันก็เพียงพอสำหรับจุดประกายความดิบเถื่อนที่เริ่มปะทุให้โหมขึ้นมาได้

                                 ปิญญ์ชานนท์แลบลิ้นเลียริมฝีปากที่แตกจนเลือดซึม รสเลือดเค็มปร่าคละคลุ้งอยู่ทั่วโพลงปาก

 

                                 “เกลียด…เลว”

                                 ยอมรับว่าฉวยโอกาส ยอมรับตามคำต่อว่านั้นนั้น

                                 แต่เพื่อที่จะตอกย้ำให้คนอย่างขนมผิงได้สำนึกว่าเขาคือใคร วิธีไหนเขาก็จะทำ

                                 “เคยได้ยินไหมล่ะ เกลียดอะไรได้อย่างนั้น…นายน่าจะรู้ดี”

                                 จบประโยคริมฝีปากร้อนผ่าวฉาบด้วยเลือดสีแดงสดก็ฉกฉวยลงไปอีกครั้ง

                                 ครั้งนี้รสเลือดฝาดคละคลุ้งจนนึกเอียน

                                 ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขัดขึ้น ใบหน้าถูกจับให้ตอบรับจูบทั้งรุนแรงและป่าเถื่อน

                                 เสื้อนอนถูกปลดกระดุมออกจนหมดถูกแหวดออกจนเผยให้เห็นลำตัวขาวสะอาด

                                 ลิ้นร้อนดุนดันเข้าไปลึกกวาดต้องเอาลิ้นเล็กที่อ่อนแรงจนจนมุม

                                 สติมันลางเลือนจนไม่อยากจะรับรู้อะไร

                                 ปิญญ์ชานนท์ตั้งใจจะมอมเหล้าขนมผิงอยู่แล้ว…

                                 และมันก็ได้ผล เมื่อฤทธิ์ของมันเริ่มออกมากขึ้น ขนมผิงไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะต่อว่าด้วยซ้ำ

                                 ริมฝีปากหยัดผละออกมา ตะโบมจูบลงบนซอกคอไล่ลงมาที่แผงอก

                                 “อะ อึก”ผมขนมผิงสะดุ้งเมื่อลิ้นร้อนชื้นกำลังตวัดลงบนตุ่มเม็ดกลางอก

                                 มือผมผวาจิกลงบนกลุ่มผมสีดำสนิทราวกับขนของอีกา

                                 กางเกงนอนถูกดึงออกผ่านข้อเท้า ไร้การต่อต้านเพราะไม่มีแม้แต่แรงจะพูดด้วยซ้ำ

                                 “ยะ อย่า”ได้แต่พูดออกไป

                                 เครื่องเพศถูกเกาะกุมเอาไว้จนแข็งขืน

                                 สมองมันสั่งการอะไรแล้ว รู้แค่ว่าโลกนี้มันกำลังหมุนคว้างอย่างไร้ทิศทาง

                                 “ปล่อย อึก”

                                 ขนมผิงบิดกายเมื่อแก่นกายพอดีมือถูกรูดรั้ง

                                 รู้ตัวอีกทีของเหลวข้นหนืดก็ถูกเทลงทาที่ช่องทางด้านหลัง

                                 ความแข็งขืนมันสอดแทรกเข้ามาในร่างกาย

                                 เจ็บปวดจนรู้สึกร่างกายมันร้าวไปทั้งร่างเหมือนแจกันที่ใกล้จะแตกเต็มทน

                                 เพราะอะไรกัน…มันเพราะอะไร

                                 เขาทำอะไรผิด

                                 แก่นกายแข็งขืนกระแทกเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าและหนักหน่วง

                                 ร่างกายถูกโอบอุ้มด้วยร่างกายที่ทั้งใหญ่ทั้งร้อน

                                 สติที่เหลือเพียงนิดกำลังตอกย้ำว่าสัมผัสนี้มันต่างจากที่แล้วมา

                                 แต่มันก็ยากเกินกว่าใจจะยอมรับ

                                 “อะ อึก หยุด ฮึก”

                                 มันสายเกินไปแล้วที่ของแตกร้าวจะกลับคืนสภาพเดิม

                                 ปิญญ์ชานนท์แทรกกายเข้าไปครั้งแล้วครั้งเล่า

                                 ต้องการที่จะตอกย้ำถึงความเป็นเจ้าของ ตีตราลงบนกายของขนมผิง

                                 ตีตราว่าเป็นของเขา คนอื่นไม่มีสิทธิไม่ว่าจะใครก็ตาม

                                 ทั้งขนมผิง ทั้งลูก ทั้งหมดเป็นของเขา

 

========================

 

                                 ผลั๊วะ!!

                                 “ไอ้ทุเรศ ปิญญ์ชานนท์ สารเลว”

                                 กำปั้นไม่เบานักถูกส่งไปที่ใบหน้าหล่อเหลาทันทีที่ตั้งตัวได้

                               

                                 “หึ แค่จะเอาเมียตัวเองนี่มันผิดตรงไหน”น้ำเสียงเย็นชืดต่างจากหกวันที่ผ่านมาตอบกลับ

                                 เขายกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ผุดซึมออกมา รอยยิ้มราวกับเป็นการเยาะเย้ยแสยะขึ้นมาบนมุมปาก

                                 “ผม ไม่ ใช่ เมีย คุณ”ขนมผิงเน้นย้ำ

                                 ความโกรธแค้นมันยิ่งทวีคูณเมื่อตื่นขึ้นมาพบกับสิ่งที่ปิญญ์ชานนท์ทำกับเขาอีกครั้ง

                                 แค้นจนแทบอยากจะให้คนคนนี้หายไปจากตรงหน้า

                                 “แล้วอย่างที่เราทำกันเรียกว่าอะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่เรื่องที่ผัวเมียเขาทำกัน”

                                 “มันก็แค่เรื่องวิปริตที่คนวิปริตอย่างคุณฉวยโอกาสทำกับคนอื่นไง”

                                 “แต่ท่าทางนายก็ดูชอบมันนี่”ร่างสูงใหญ่สาวเท้าเข้ามาใกล้

                                 ขนมผิงถอยหลังครึ่งก้าวพลางหยิบกางเกงบนพื้นขึ้นมาสวม

                                 “ไม่มีทาง ไอ้คนโรคจิตอย่างคุณมันทุเรศ”

                                 “แล้วไง ยังไงฉันก็เป็นผัวนาย”

                                 “ทั้งหมดที่คุณทำ คุณวางแผนเอาไว้แล้วสินะ”

                                 “ก็อาจจะใช่ มันก็แล้วแต่นายจะคิด”มือใหญ่ยกขึ้นมาแตะลงบนใบหน้าแล้วรูปไปมา

                                 “อย่ามาแตะผมนะ!!”เป็นอีกครั้งที่ขนมผิงปัดมือของปิญญ์ชานนท์ออก

                                 ทว่าครั้งนี้ปิญญ์ชานนท์กลับไม่อยู่นิ่งเฉยเหมือนก่อน

                                 เขากระชากร่างของขนมผิงเข้าหาตัวมือใหญ่กำรอบแขนผอมแน่นจนใบหน้าของขนมผินิ่วลงเล็กน้อย

                                 ถึงแม้พยายามผลักดัน แต่การพึ่งจะสร่างจากอาการมึนเมาทำให้แรงที่มีก็ยังทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

                                 “คุ คุณจะทำอะไรน่ะ”

                                 ร่างที่อยู่ใต้อาณัติสะดุ้ง ฝ่ามือร้อนที่ว่างอยู่สอดเข้ามาข้างในกางเกงทางด้านหลัง

                                 ขนมผิงดึงตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงราวกับกรงขังแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้น

                                 แก้มก้นทั้งสองข้างถูกนิ้วแข็งแรงแหวกมันให้ออกจากกัน

                                 “อยู่เฉยๆ ถ้านายเสียงดังเด็กๆจะตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าแม่ของตัวเองทำอะไรอยู่”

                                 “คะคุณพูดเรื่องอะไร”

                                 ขนมผิงถามออกไป…ทำไมปิญญ์ชานนท์ถึงใช้คำแทนตัวเขาว่าแม่ล่ะ

                                 “นายเองก็น่าจะรู้ดีนี่”

                                 “ฮะ ฮึก”แทบจะหมดแรงยืนเมื่อนิ้วแข็งแรงสอดเข้ามาในร่างกายรวดเดียว

                                 “ไงถึงกับขาอ่อนเลยเหรอ ทีเมื่อคืนฉันกระแทกแรงแค่ไหนนายก็ดูจะชอบนี่”

                                 “เอา มันออก”มือผอมจิกลงบนอกเปลือยของปิญญ์ชานนท์แน่น

                                 แทบจะล้มทั้งยืนเมื่อนิ้วที่สองสอดเข้าไปโดยง่ายและขยับเข้าออก

                                 ดวงตาคมจ้องมองประตูห้องนอนอย่างหวาดระแวงกลัวว่าเด็กๆจะออกมาเจอ

                                 “วางใจได้เมื่อคืนฉันใช้ถุงยาง นายไม่ต้องกลัว”

                                 “อ๊ะ เอาออก”

                                 นิ้วนาวยังคงขยับอยู่ข้างในไม่ยอมหยุด หากไม่มีแขนอีกข้างที่เปลี่ยนมาโอบรอบเอวเอาไว้ขนมผิงคงจะลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น

                                 “ฉันชักจะติดใจแล้วสิ ถ้ารู้ว่าร่างกายของนายมันดีขนาดนี้ ฉันคงทำตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่”

                                 ถ้อยคำหยาบโลนกระซิบข้างหูพร้อมๆกับนิ้วถูกถอนออกจากช่องทางบวมปริ

                                 ร่างกายถูกผลักลงบนโซฟาอีกครั้งตามด้วยร่างของปิญญ์ชานนท์ลงมาทาบทับอีกที

                                 “เลือกเอาว่าจะให้ฉันใส่ไอ้นี่เข้าไปง่ายๆโดยที่นายนอนเฉยๆ หรือว่าจะขัดขืนแล้วให้ฉันเรียกเด็กๆออกมาดูว่าฉันทำอะไรกับนายบ้าง”

                                 “คุณปิญญ์!!”

                                 ขนมผิงยกมือขึ้นมาอีกครั้งอย่างโกรธเกรี้ยวหับคำพูดแต่ก็ต้องนิ่งค้างเอาไว้เมื่อปิญญ์ชานนท์แสยะยิ้ม

                                 เป็นอีกครั้งที่รู้สึกราวกับพ่ายแพ้ให้กับปิญญ์ชานนท์

                                 ทั้งที่กายเชื่อมต่อเข้าหากัน แต่ทั้งความรู้สึกและจิตใจไม่ได้เชื่อมต่อเข้าหากันเลย

                                 ไม่เลยสักนิด….

                                 ไม่รู้ว่าเกมนี้จะต้องเล่นสักกี่ครั้ง เขาถึงจะชนะปิญญ์ชานนท์สักที

--------------------------------------------------------------------------------

[iceman555]

หน่วงอีกแระ

[DeShiWa]

มาให้กำลังใจจ้า

[shannara]

ขอซาดิสม์นิดๆได้มั้ยคะ นายเอกน่ะค่ะ

พระเอกได้ใจมากไปสสสสส

ไม่สมกับที่นางทำเลยยย

[โซ อึน]

คุณปิญญ์จะโกรธอีกแล้วใช่ไหม
 

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

20 ยิ้มเล็กๆ

 

                                 แทนทับก้าวออกมาจากลิฟชั้นกว่าสามสิบ เขาพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของขนมผิง

                                 เมื่อกลางดึกคืนวานเขาได้รับโทรศัพท์เบอร์โทรแปลกๆ พอรับก็กลายเป็นขนมผิงที่โทรมาในลักษณะขอความช่วยเหลือ ทำให้เกิดความเป็นห่วง

                                 การหายตัวไปของขนมผิงที่ค่อนข้างจะเอาใจใส่เรื่องงานเป็นพิเศษทำให้นึกสงสัยแต่ก็ไม่กล้าเจาะจงถึงการคาดเดาใดใดเพราะมารดาของขนมผิงบอกว่าลูกของตนไปเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียน

                                 ความกระวนกระวายใจจากความเป็นห่วงทำให้ส่งคนไปตามสืบแต่ก็ไม่ได้รับข้อมูลหรือเบาะแสใดใดเลย

                                 ชายหนุ่มหยิบก้มหน้าก้มตาหยิบกุญแจสำรองเขาเดินมาถึงประตูห้องของขนมผิง

                                 พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของใครคนหนึ่งนั่งกอดเข่าฟุบหน้าลงกับเข่าตัวเอง

                                 แทนทัพเลิกคิ้ว จะไม่ใส่ใจหากคนคนนี้มานั่งอยู่หน้าห้องของขนมผิงเหมือนกับว่ามาดักรอเจ้าของห้องอยู่ไม่น้อยกว่าพักใหญ่แน่

                                 “มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ”แทนทัพเอ่ยปากถามออกไป

                                 ทว่าอีกฝ่ายกลับนิ่งเฉยยังคงฟุบหน้าลงกับเข่าดังเดิมราวกับว่ากำลังหลับ ทำให้ชายหนุ่มถามคำถามเดิมดังขึ้นพลางเอื้อมมือไปแตะไหล่

                                 “อะ เผลอหลับอีกแล้ว”ใบหน้าผิวขาวสะอาดเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับกรอบแว่นตาลอยเด่นอยู่เหนือใบหน้า

                                 มือผอมขยับดันกริบแว่นก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ปลุกเขาตื่น

                                 “คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ ไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้”

                                 แทนทัพถาม เมื่อเขาจ้องใบหน้าและดวงตารีเล็กนั้นเขาก็นึกออกทันทีว่าเคยเจอคนคนนี้ไม่ต่ำกว่าครั้ง

                                 คนที่เจอทีไรก็มักจะอยู่กับขนมผิงด้วยท่าทางสนิทสนมเกินกว่าเพื่อนธรรมดา

                                 อีกทั้งนาฬิกาข้อมือที่ใส่อยู่นั่น เป็นนาฬิกาที่ขนมผิงเคยขอให้เพื่อนที่อยู่อังกฤษหามาให้

                                 “ผม มารอเจ้าของห้องนี้”คุณหมอศัลยกรรมยืดตัวบิดกล้ามเนื้อจากความเมื่อยล้า         

                                 หลายชั่วโมงแล้วที่เขามานั่งรอขนมผิง มาเพื่อที่จะไถ่ถามเรื่องราวทั้งหมด

                                 “คุณหมายถึงคุณขนมผิง?”แทนทัพขมวดคิ้วเล็กน้อย

                                 “ใช่ครับ ผมมาหาผิง”คุณหมอยันตัวลุกแล้วปัดฝุ่น

                                 “คุณผิงอยู่หรอกครับ”

                                 แทนทัพตอบออกไป เขาเสียบกุญแจสำรองที่ขนมผิงเคยห้ไว้เพราะไม่รู้รหัสประตูหน้าห้อง

                                 คุณหมอหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้รับคำตอบแบบนั้นกลับมา

                                 แต่ว่า…ทำไมคนคนนี้ถึงได้รู้จักขนมผิงล่ะ มอดูเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายแล้วก็นึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน

                                 แต่ก็นึกไม่ออก แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นก็คือในมืออีกฝ่ายนั้นมีกุญแจสำรองต่างหาก

                                 “ทำไมคุณถึงมีกุญแจห้องนี้ได้”

                                 “ผมไม่จำเป็นต้องตอบคุณ”แทนทัพตีนิ่ง เขาไม่จำเป็นจะต้องพูดคุยกับใคร ยิ่งกับคนที่ดูเหมือนจะสนิทกับขนมผิงมากกว่าเขายิ่งแล้วใหญ่

                                 “แต่ผมเองก็รู้จักกับขนมผิง อย่างน้อยคุณก็น่าจะบอกผมว่าขนมผิงอยู่ที่ไหน”

                                 “ไม่จำเป็น”

                                 แทนทัพตัดบทสนทนาด้วยการเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่ใส่ใจคนที่ยืนมองเขาอยู่

                                 “ผมมานั่งรอขนมผิงหลายชั่วโมงแล้วนะคุณ นั่งรอมาห้าวันแล้ว ใจคอคุณจะไม่บอกผมสักหน่อยรึไง”

                                 “ไม่นี่ ผมไม่จำเป็นจะต้องบอกอะไรคุณ”

                                 ชายหนุ่มปิดประตูลง ทว่าก็ดันมีมือสีขาวจนเกือบซีดเข้ามาสอดก่อนที่ประตูจะปิดลง

                                 แรงดันประตูให้ปิดลงถึงไม่มากนักแต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้คุณหมอศัลกรรมร้องโอดโอยออกมา แต่ก็ไม่ยอมชักมือกลับ

                                 “คุณกลับไปเถอะ ผมบอกแล้วว่าคุณขนมผิงไม่อยู่ที่นี่”

                                 “คุณทำมือผมเจ็บ”

                                 “นั่นคุณทำตัวเองต่างหาก”

                                 “แต่มือนี้ผมเอาไว้ช่วยชีวิตคน ถ้าไม่มีมือนี้ผมต้องแย่แน่”คุณวุฒิหรี่ตามองอีกฝ่ายใต้กรอบแว่น

                                 อย่างน้อยก็ขอให้เข้าไปดูในห้องหน่อยเถอะว่าขนมผิงไม่ได้อยู่ในนั้นจริงๆ บางทีอาจจะกลับมาตอนเขาเผลอหลับก็ได้

                                 “คุณกำลังจะบอกอะไร”

                                 แทนทัพถามเสียงเรียบ ตอนนี้เขาเริ่มจะรู้สึกรำคาญอีกฝ่ายขึ้นมาบ้างแล้ว

                                 “อย่างน้อยคุณก็น่าจะรับผิดชอบสิ่งที่คุณทำ”

                                 “ผมคิดว่าผมบอกคุณแล้วว่าคุณเป็นคนทำตัวเอง”แทนทัพหันไปโต้ตอบพลางยืนขวางประตูเมื่อแขกผู้ไม่ได้รับเชิญพยายามจะแทรกเข้ามา

                                 “อย่างน้อยก็ให้ผมทำแผลก่อนสิ ถ้ามือนี้เป็นอะไรคนไข้ของผมจะทำยังไงล่ะ”

                                 คุณวุฒิยกมือขึ้นมาอวด ทั้งที่มีเพียงรอยแดงเล็กๆเท่านั้น

                                 แทนทัพปลายตามองก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กๆ

                                 “ถ้าคุณกลัวขนาดนั้น ผมแนะนำให้คุณไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ คุณหมอ”แทนทัพปิดประตูลงอีกครั้ง

                                 แต่ครั้งนี้เขากะแรงเอาไว้ก่อนที่ประตูจะปิดลง และก็นึกแล้วไม่มีผิดว่ามือที่เจ้าตัวร้องบอกว่าเจ็บสอดเข้ามากั้นประตูอีกครั้ง

                                 “คุณเองก็ไม่ใช่เจ้าของห้องไม่ใช่รึไง”

                                 “นั่นมันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

                                 “อ้อ ผมจำคุณได้แล้ว คุณนี่เองที่ผมเจอกันที่งานเลี้ยง ไม่ใช่แค่ครั้งเดียวด้วย”

                                 “แล้ว?”ชายหนุ่มกอดอก ดูท่าว่าเขาจะต้องเสียเวลาไม่น้อยให้กับคนคนนี้ ดวงตาคมสนิทจ้องมองคุณหมอในชุดทำงานเต็มยศขาดก็แต่เสื้อกราวด์กำลังสาธยายอยู่หน้าประตูห้องมือข้างที่บ่นว่าเจ็บก็ยื่นขวางประตูเอาไว้

                                 นี่น่ะเหรอนิสัยของคนเป็นหมอ…

                                 “คุณก็เป็นแค่ลูกจ้าง”คุณวุฒิเชิดหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่เหนือกว่า

                                 “ครับ”แทนทัพตอบรับไม่ปฏิเสธ ท่าทีของคนตรงหน้าที่มองเขาดูเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ดวงตาภายใต้กรอบแว่นแฝงแววตาเย้ยหยันอยู่เล็กๆ

                                 “งั้นคุณก็ควรจะหลบทางให้ผมเข้าไปข้างใน เพราะไม่อย่างนั้นผมจะบอกให้ผิงไล่คุณออก”

                                 ท่าทีมั่นใจของคุณหมอทำให้แทนทัพนึกขันในใจออกมาเล็กๆ

                                 “ตามสบายครับ”แทนทัพไหวไหล่”

                                 “ถ้าคุณรู้ว่าผมกับผิงสนิทกันแค่ไหน ผมรับรองว่าคุณจะต้องเสียใจในสิ่งที่คุณทำในวันนี้แน่ รู้แล้วก็หลบไป”คุณวุฒิพูดจบก็เดินก้าวเข้ามา

                                 ทว่าร่างสูงใหญ่เหมือนยักษ์ปักหลั่นกลับไม่ถอยหลบหรือหลีกทางให้เลยแม้แม่น้อย

                                 คุณวุฒิขมวดคิ้วเงยหน้าขึ้นจ้องมองแทนทัพด้วยสายตาไม่พอใจ

                                 “ไม่”แทนทัพลากเสียง เขาก้มหน้าลงไปหาใบหน้าดูจองหองเล็กๆนั้น จงใจพูดตอกย้ำแล้วยกยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

                                 น่าแปลกที่เขาแปลกใจว่าทำไมตัวเองถึงได้ยิ้ม คงจะเพราะสะใจที่ได้ขัดใจคนที่มีท่าทางมั่นใจแบบนี้ได้ล่ะมั้ง

                                 “ผมบอกให้คุณหลบ”คุณหมอลูกชายคนเล็กของบ้านสั่งอีกครั้ง

                                 เป็นแค่ลูกจ้างทำไมถึงได้ลอยหน้าลอยตามาขวางทางเขาแบบนี้กัน

                                 “กลับไป ก่อนที่ผมจะเรียกรปภ.ให้มาหิวปีกคุณออกไป”แทนทัพก้มหน้าลงไปใกล้จนลมหายใจเป่ารดหน้าคุณวุฒิ

                                 ใบหน้าคมคายเจ้าของผิวสีแทนยิ้มมุมปากสะใจเล็กๆเมื่อท่าทีมั่นใจนั้นเริ่มหลุกหลิก

                                 แน่นอนว่าคุณวุฒิจะต้องหลุกหลิกเมื่ออาศัยให้เพื่อนของเพื่อนที่อยู่คอนโดนี้พาตนเข้ามา

                                 หากถูกหิ้วออกไปมีหวังไม่ได้กลับเข้ามาอีกแน่

                                 “คุณไม่กล้าหรอก ถ้าคุณทำผมจะบอกให้ผิงไล่คุณออก คุณเดือดร้อนแน่”

                                 “ไม่รู้เหมือนกันนะครับ บางทีผมอาจจะลองดู”แทนทัพล้วงเอาโทรศัพท์จากกระเป๋าขึ้นมาทำทีกดเบอร์

                                 “ดะ เดี๋ยว”

                                 “ฮัลโหลครับ ผมโทรจากห้อง”แทนทัพแกล้งพูดก่อนจะปลายตามองคุณหมอ

                                 “โอเค ผมกลับก็ได้”คุณวุฒิยอมจำนนท์ แต่ริมฝีปากสีเรื่อขบเม้มอย่างเจ็บใจกับคนที่เขาพึ่งจะมอบสถานะลูกจ้างให้

                                 “ก็แค่นั้น”แทนทัพไหวไหล่มองดูร่างสูโปร่งในชุดสะอาดตาสมกับอาชีพถอยหลังออกไป

                                 “คอยดู คุณจะต้องเดือดร้อนแน่ ฝากไว้ก่อนเถอะ คุณลูกจ้าง”

                                 เสียงต่อว่าไล่หลังตามมาเมื่อเขาปิดประตูลง

                                 ไม่รู้ว่าคนเป็นหมอจะพูดมากแบบนี้ทุกคนรึเปล่า แต่มันก็ทำให้เขาหายเครียดลงไปได้ ถึงแม้ว่ามันจะแค่ชั่วขณะก็ตาม

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 “เก็บให้เรียบร้อยล่ะ ฉันจะเข้าไปดูเด็กๆ”เสียงทุ่มพร่าพูดก่อนที่มือของเขาจะจัดการถอดถุงยางออกจากแก่นกายแล้วโยนมันทิ้งลงกับพวกของมันที่ผ่านการใช้งานแล้วหลายต่อหลายชิ้น

                                 ปิญญ์ชานนท์เหยียดยิ้มก็จะหยัดกายขึ้น ดวงตาคมดุเต็มไปด้วยความเหยียดหยามอยู่ในนั้นจ้องมองมาที่ร่างเปลือยเปล่า บนผิวกายเต็มไปด้วยรอยช้ำรอยบีบมากมาย

                                 มันเป็นเหมือนประติมากรรมชิ้นสวยที่ทำให้ปิญญ์ชานนท์พึงพอใจ น้ำตาที่คลออยู่ที่หน่วยตาแต่ก็ไม่ยอมไหลออกมาเพราะเจ้าตัวพยายามกลั้นเอาไว้ เห็นแล้วแทบจะเข้าไปตักตวงและทรมานอีกรอบแล้วรอเล่า

                                 อยากจะเห็นน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ความจนมุมที่ไหลออกมา ความใจแข็งของขนมผิงนั้นมันขัดใจเขา

                                 “ยะ อย่านะ”มือผอมสั่นระริกคว้าเอาแขนของชายหนุ่มเอาไว้

                                 ไม่ยอมให้คนคนนี้แตะต้องลูกเด็ดขาด…คนอย่างปิญญ์ชานนท์ไม่สมควรจะแตะต้องลูกขอเขา

                                 “อย่ามาโง่ไปหน่อยเลยขนมผิง นายก็รู้ว่านายไม่มีสิทธิมาห้ามฉัน”

                                 ชายหนุ่มปัดมือที่รั้งเอาไว้ออก เขาย่อลงมาให้ใบหน้าเสมอกับร่างที่นอนไร้สภาพบนโซฟา

                                 มือหนาดึงเอากรอบหน้าของขนมผิงให้เชิดขึ้น ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดใบหน้าแดงเรื่อ

                                 “คุณไม่มีสิทธิ”

                                 “อย่ามาพูดว่าฉันไม่มีสิทธิ!!”ปิญญ์ชานนท์ประกาศกร้าว เขาบีบกรอบหน้านั่นแน่นขึ้นจนอีกฝ่ายนิ่วหน้า

                                 ไม่ว่ายังไงเขาก็มีสิทธิ ในเมื่อเขาเป็นพ่อของเด็กสองคนนั้น!!

                                 “คนสารเลวอย่างคุณ ไม่มีค่าพอจะแตะต้องลูกของผม”
                                 “ฉันจะไม่แตะต้องเด็กสองคนนั้น หากว่าเด็กสองคนนั้นเป็นลูกของนายคนเดียว!!”

                                 “คุณพูดอะไร”

                                 “ฉันมีสิทธิมากกว่าที่นายคิด รู้ไว้ซะด้วย ขนมผิง”

                                 “คุณพูดอะไรของคุณ!! คุณมันไม่มีสิทธิ ยังไงผมก็จะไม่ยอมให้คุณเข้าใกล้ลูกของผมอีกเด็ดขาด”

                                 “หึ มีสิ ฉันมีสิทธิ สิทธิของการเป็นพ่อไง!!”ปิญญ์ชานนท์ตวาดก่อนจะผลักกรอบหน้าที่บีบเอาไว้ออก

                                 เขายกยิ้มอย่างผู้มีชัยเมื่อใบหน้าของขนมผิงซีดเผือดทันทีที่ได้ยิน

                                 “คะ คุณพูดบ้าอะไร !! นั่นมันไม่จริง!! เด็กๆไม่ใช่ลูกของคุณ เด็กสองคนนั้นเป็นลูกผม ไม่ใช่ลูกคุณ”

                                 “นายจะพูดยังไงก็เรื่องของนาย ยังไงนายก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้อยู่แล้ว”ปิญญ์ชานนท์หยัดกายขึ้นก่อนจะหันหลังเดินไปยังประตูห้องนอน

 

                                 “ไม่ ไม่ใช่ เด็กสองคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณ  อย่ายุ่งกับลูกของผม”

                                 ทว่าปิญญ์ชานนท์กลับไม่ได้ฟัง หากเขาหันกลับมาเขาคงจะเห็นน้ำตาแห่งความพ่ายแพ้ที่อยากเห็นมาตลอด

                                 มือผอมบางกำเข้าหากันแน่นจนเล็บจิกเข้ากับฝ่ามือ

                                 แต่ความเจ็บที่มือมันเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับความเจ็บที่หัวใจ อากาศเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ต้องขดตัวลุกขึ้นมา

                                 ดวงตาสั่นเทามองภาพเศษซากความโสมมกองอยู่บนพื้นด้วยความเจ็บใจ

 

                               

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 “ปะป๊าฮับ ทำไมปะป๊าตัวร้อน ปะป๊าไม่สบายเหรอฮับ”ปลากริมเงยหน้ามองเมื่อปีนขึ้นมานั่งบนตักของขนมผิง

                                 “ไม่ครับ ป๊าไม่เป็นอะไร”ขนมผิงบอกปัด ทั้งที่รู้สึกว่าตัวเองปวดหัวอยู่มากแต่ก็ฝืนเพราะเพื่อที่จะเฝ้าปลากริมกับสลิ่มเอาไว้

                                 เขาปรายตามองร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาเหยียดหยามหันมามองเขาก่อนจะแสยะยิ้ม

                                 เจ็บใจ…คงจะเป็นความรู้สึกที่มันจุกอยู่ในอกตอนนี้

                                 ปิญญ์ชานนท์รู้แล้วว่าเด็กๆเป็นลูกของตัวเอง

                                 เขาควรจะทำยังไงดีในเมื่อตอนนี้สมองมันตื้อจนคิดอะไรไม่ออก

                                 “ปะป๊าฮับ หลิ่มหิวน้ำ”สลิ่มกระตุกชายเสื้อเรียกให้หันไปมอง

                                 “ครับ เดี๋ยวป๊าไปเอามาให้นะครับ”

                               

                                 ขนมผิงหยิบขวดน้ำออกมาจากตู้เย็น ก่อนจะรินมันใส่แก้ว

                                 วันพรุ่งนี้แล้วที่จะได้ออกไปจากนรกนี่ สัญญากับตัวเองเลยว่าจะไม่มีวันให้ปิญญ์ชานนท์เข้าใกล้ลูกได้อีก

                                 “อย่ามาทำเป็นสำออยต่อหน้าลูกสิ…รู้ไหมว่ามันทำให้ลูกของเราสนใจนายมากกว่าฉัน”

                                 “ฮึก”

                                 ขนมผิงสะดุ้ง ความใจลอยทำให้กว่าจะรู้ตัวร่างของปิญญ์ชานนท์ก็ยืนประกบอยู่ทางด้านหลัง

                                 มือใหญ่สอดเข้ามาใต้ชุดนอนจากทางด้านหลังก่อนจะลูบขึ้นมาทำให้เขากัดฟันเข้าหากันด้วยความเจ็บใจ

                                 “ถอยออกไป”

                                 “ทำไมล่ะ แค่โดนแค่นี้ ถึงกับไม่สบายเลยรึไง”ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดหู

                                 แต่สำหรับขนมผิงมันเป็นสิ่งที่น่าสะอิดสะเอียนมากกว่า

                                 มือผอมบีบแก้วน้ำในมือแน่น สิ่งเดียวที่คิดว่าง่ายที่สุดก็คือการนิ่งเฉยต่อคำพูดถากถางของอีกฝ่าย

                                 ดวงตาสีอ่อนปิดตาลง ความอ่อนล้าจากการโดนล่วงเกินประกอบกับพิษไข้เริ่มทำให้สมองเบลอ

                                 “หากนายไม่สบายล่ะก็ อยู่ห่างจากเด็กๆ ฉันไม่อยากจะให้เด็กๆติดไข้จากนาย”ปิญญ์ชานนท์กระซิบก่อนจะผละออก

                                 มันเหมือนเหตุการณ์เดจาวูที่เขาเคยพูดกับอีกฝ่าย ขนมผิงลืมตาขึ้นหันกลับไปจ้องอีกฝ่ายเขม็ง

                                 น้ำเย็นในแก้วสาดเข้าใส่ชายหนุ่มทันที หากเป็นไปได้ เขาก็อยากจะให้น้ำในแก้วช่วยล้างความโสมมของจิตใจอีกฝ่ายออกไปบ้าง

                               

                                 “หึหึ นายนี่มัน จริงๆเลยนะ สงสัยว่าฉันจะสั่งสอนนายไม่พอสินะ”ปิญญ์ชานนท์ยกมือขึ้นลูบน้ำที่สาดเขามาเต็มใบหน้า

                                 เขากัดฟันพยายามระงับอารมณ์ เขาดันขนมผิงถอยไปจนแผ่นหลังกระแทกกับตู้เย็น

                                 “ไม่พอใช่ไหม อยากได้อีกใช่ไหม!!”ชายหนุ่มแค่นเสียง ใบหน้าคมคายยื่นเข้าไปใกล้

                                 เขาจัดการดึงรั้งเสื้อนอนของเขาที่อยู่บนตัวของขนมผิงขึ้น

                                 “คุณ ทำบ้าอะไร”

                                 “อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย”ปิญญ์ชานนท์ตรึงไล่ของขนมผิงเอาไว้

                                 ถึงแม้ว่าเป็นแค่การสั่งสอนไม่ได้คิดจะทำจริง แต่มันก็อดไม่ได้เมื่อขนมผิงขัดยืนและพยายามผลักไสให้เขาออกห่าง

                                 มันทำให้เขาไม่พอใจ และรู้สึกหงุดหงิด

                                 เขาไม่ใช่คนบ้าเซ็กแต่เซ็กเท่านั้นที่ทำให้เขารู้สึกว่าอยู่เหนือว่า

                                 แค่เซ็กเท่านั้นที่ทำให้รู้สึกว่าทำให้ขนมผิงจนมุม และชนะขนมผิงได้

                               

                                 “ทำอะไรกันเหรอฮับ”เสี้ยงเจื้อยแจ้วถามเรียกให้ทั้งขนมผิงและปิญญ์ชานนท์หันไปมองทางต้นทางทันที

                                 ร่างจ้ำม่ำของเจ้าสองแฝดยืนจ้องมองมาจากหน้าประตู ดวงตากลมโตมองไปยังขนมผิงและปิญญ์ชานนท์ด้วยความสงสัย

                                 มือเล็กของพี่ชายจับน้องชายให้เดินตามมาเมื่อรอเท่าไรน้ำที่ขนมผิงบอกว่าจะเอามาให้เท่าไรก็ไม่มาสักที

                                 “ยุงปินจะจุ๊บปะป๊าเหรอฮับ”สลิ่มยิ้มแก้มปริมองทั้งสองคนตาใส

                                 “ไม่ใช่!!”

                                 “ใช่สิ ฉันจะจูบปะป๊าของพวกเธอ”

                                 “จริงเหรอฮับ”

                                 “แล้วทำไมยุงปินถึงเปียกล่ะฮับ”

                                 “ก็…ฉันร้อนน่ะ ว่าแต่พวกเธอหิวน้ำกันใช่ไหม มาสิ เดี๋ยวฉันจะเอาให้”

                                 ชายหนุ่มตอบแก้ตัวก่อนจะปล่อยมือจากร่างของอีกฝ่าย

                                 “ยุงปินชอบปะป๊าเหรอฮับ”สลิ่มเดินเข้ามาใกล้ เงยหน้ามองคุณลุง

                                 “ไม่รู้สิ พวกเธอว่าไง”ปิญญ์ชานนท์ไหวไหล่ก่อนจะผลักให้ขนมผิงถอยออกจากตู้เย็น

                                 “อืมมมมม ก็อยาก แต่ว่า”เจ้าตัวแสบเอียงคอหันไปมองขนมผิงที่กำลังขมวดคิ้วมองปิญญ์ชานนท์ด้วยความไม่พอใจ

                                 “เอานี่ น้ำ ดูท่าปะป๊าขอพวกเธอไม่สบาย ระวังติดไข้ล่ะ”

                                 “จริงเหรอฮับ”สลิ่มถามเสียงดัง ดวงตากลมเบิกกว้าง

                                 “แค่ไข้หวัดน่ะ ไม่เป็นไรครับ”ขนมผิงกรอกตาก่อนจะลูบหัวเจ้าตัวเล็กทั้งสองคน

                                 รอยยิ้มของปิญญ์ชานนท์ดูก็รู้ว่าจงใจทำให้เด็กๆไม่กล้าเข้าใกล้เขา

                                 “อย่าเข้าใกล้ลูกๆล่ะ อย่าลืม”ปิญญ์ชานนท์ก้มลงมากระซิบก่อนจะก้มตัวอุ้มเจ้าสองแสบออกไป

                                 ขนมผิงได้แต่กำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ

                                 พรุ่งนี้…รอแค่พรุ่งนี้เท่านั้นที่จะยอมให้   

 

--------------------------------------------------------------------------------------------
มีต่อ



 

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

ต่อ
 

                                 “เดี๋ยวสิ ใจคอจะไม่เอ่ยคิดลาผัวหน่อยรึไง”ข้อมือถูกคว้าเอาไว้ก่อนที่จะเดินไปยังรถของตัวเอง

                                 “หึ ลาขาดนะครับ อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย”ขนมผิงแค่นเสียงตอบออกไป สะบัดมือที่รั้งเอาไว้ออก

                                 “เก่งให้ตลอดก็แล้วกัน”แว่วเสียงเยาะเย้ยตามหลังมาติดๆ

                                 ขนมผิงปิดประตูรถลงแล้วขับรถออกมาจากบ้านแถบชานเมืองโดยไม่หันหลังกลับไปมอง

                               

                                 “โถ่โว้ย”ปิญญ์ชานนท์สบถเตะเข้าไปที่ล้อรถของตัวเอง

                                 อีกแล้วที่รู้สึกราวกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีก เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยสักนิด เวลาที่ขนมผิงหันหลังให้เขา ไม่สนใจเขา

                                 คงจะรีบกลับไปหาผู้ชายคนอื่นสินะ เขาแค่นยิ้มให้กับตัวเอง

                                 ยังไงซะ ตอนนี้เขาคงต้องกลับไปสะสางเรื่องราวที่ทิ้งเอาไว้ข้างหลังในระหว่างเจ็ดวันที่ผ่านมา

 

                                 “แกยังมีหน้าจะกลับมาอีกนะ แกกล้าฉีกหน้าพ่อแกได้ยังไง ฉันจำได้ว่าฉันบอกแกแล้วว่าแกมีนัดคุยเรื่องงานหมั้นกับหนูเดหลี”

                                 ทันทีที่ย่างก้าวเข้ามาในตัวบ้าน เสียงขุ่นเคืองก็เอ่ยค่อนขอดทันที ทำให้ชายหนุ่มแสยะยิ้ม หันไปมองชายสูงวัยนั่งอยู่บนรถวิลแชร์ มีพยาบาลประจกตัวยืนอยู่ไม่ไกล

                                 “ถ้าพ่อกลัวเสียหน้าขนาดนั้น พ่อไม่แต่งเองเลยล่ะครับ”ปิญญ์ชานนท์เสยผมด้วยท่าทีไม่ใส่ใจนัก

                                 “แกอย่ามาปากดีกับฉัน แล้วแกหายไปไหนมาตั้งอาทิตย์ ทำไมฉันถามใคร ไม่เห็นมีใครรู้เรื่อง”

                                 “ผมจะไปไหนมันก็เรื่องของผม”

                                 “แกก็รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ขององค์กรเป็นยังไง แกยังจะกล้าไปเที่ยวเล่นอีกรึไง”

                                 “ผมเหนื่อย ผมอยากพักผ่อน”ปิญญ์ชานนท์พูดตัดบนก่อนจะเดินหนีขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน

                                 ทิ้งให้คนเป็นพ่อได้ต่อว่าไล่ตามหลัง

 

 

 

--------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 “กลับมาแล้วเหรอลูก ไปเที่ยวที่ไหนกันมา แม่ล่ะเป็นห่วง เห็นคุณแทนทัพบอกว่าติดต่อไม่ได้”ลำดวนเมื่อเห็นลูกชายกับหลานๆเดินเข้ามาในบ้านก็รีบเข้าไปหาด้วยความคิดถึงปนห่วงใย

                                 “พอดีแบตผิงหมด ผิงลืมเอาที่ชาร์ตแบตไปน่ะแม่ ผิงเหนื่อย ผิงขอตัวนะ”

                                 ขนมผิงตัดบทด้วยความเหนื่อยอ่อนก่อนจะเดินเลยคนเป็นแม่ขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้าน

                                 “สงสัยจะเหนื่อย ว่าแต่ไปเที่ยวที่ไหนกันมาล่ะ ไหนบอกยายสิ”ลำดวนหันไปถามหลานๆ

                                 เจ้าสองแสบตักลมมองหน้ากันหัวเราะคิกคัก

                                 “ความลับฮับ”

                                 “ปะป๊าบอกว่าเป็นความลับระหว่างเราฮับ ห้ามบอกใคร เนอะ”

                                 หันไปหัวเราะกันคิกคักจนคนเป็นยายได้แต่ส่ายหน้า แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาทั้งลูกชายและหลานของตัวเองไปไหนกับใครกันแน่

                                 เท่าที่จำได้ ขนมผิงเป็นเด็กที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

 

 

                                 ขนมผิงปิดประตูห้องนอนเข้าสู่โลกส่วนตัวของตัวเอง ความโกรธแค้นที่มีมันยิ่งทวีคูณจนหัวใจมันรู้สึกว่าแทบจะรับมันไม่ไหวอยู่รอมร่อ

                                 กายสูงโปร่งพอมีกล้ามเนื้ออยู่บ้างถอดเสื้อผ้าชุดเดียวกับที่ใส่ออกไปออกแล้วโยนมันลงถังขยะ

                                 เหลือเพียงแต่กายเปล่าสะท้อนภาพบนกระจกให้เห็นร่อยรอยความโสโครกแต่งแต้มลงบนร่างกาย

                                 น้ำร้อนผ่าวถูกเปิดให้ไหลรินผ่านร่างกาย คิดว่ามันจะช่วยฆ่าเชื้อสกปรกที่ติดตัวออกไปได้

                                 ร้อนจนต้องกัดฟัน ผิวกายเริ่มแดงเถือก แต่ก็ยอมทน ทุบกำปั้นลงกับผนังห้องน้ำอย่างเจ็บใจ

                                 ผ่านไปนานนับครึ่งชั่วโมงที่ปล่อยให้สายน้ำอุ่นจัดจนเกือบร้อนไหลผ่านร่างกายชำระล้างสิ่งสกปรก

                                 เสียงโทรศัพท์ที่วางทิ้งบนผืนเตียงเรียกให้หยิบมันขึ้นมากดรับเมื่อเห็นว่าเบอร์นั้นเป็นเบอร์ที่คุ้นเคย

                                 “ขนมผิงพูดครับ”ขนมผิงกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

                                 ‘เอ่อ ผมพึ่งจะโทรหาคุณติด คุณขนมผิงมีปัญหา…’

                                 “ไม่หรอกครับ ผมขอโทษที่โทรไปกวนคุณกลางดึก สงสัยผมจะเมา”ขนมผิงโกหกออกไปก่อนที่อีกฝ่ายจะถามจบ

                                 กายสูงโปร่งเอนตัวกึ่งนั่งลงกับหัวเตียงด้วยความอ่อนเพลีย หัวสมองมันรู้สึกตื้อและปวดหนึบไปหมดจนต้องยกมือขึ้นมานวดขมับ

                                 ‘ผมนึกว่าคุณกำลังมีปัญหา คือ… ผมเป็นห่วงคุณนะครับ ผมแค่จะโทรมาบอกคุณล่วงหน้าว่าอาทิตย์หน้าคุณมีนัดเซ็นสัญญากับคุณเฉียนที่สิงคโปร์’

                                 “ครับ ขอบคุณที่โทรมาบอก พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปสะสางงานที่ค้างเอาไว้แต่เช้า ขอตัวครับ”

                                 ‘ครับ อย่าลืมพักผ่อนมากๆนะครับ ผมไม่อยากให้คุณฝืน’

                                 “ไม่ไม่เคยฝืน คุณก็รู้ ฝันดีครับ”ขนมผิงตัดบท โยนเครื่องมือสื่อสารลงบนเตียง

                                 ดวงตาคมปิดลงอย่างเหนื่อยอ่อนกับเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นคลอดเจ็ดวันที่ผ่านมา

                                 อยากจะลืม แต่ภาพพวกนั้นก็ยังคงติดตา

                                 เขาควรจะทำยังไงเพื่อที่จะกันปิญญ์ชานนท์ออกไปจากชีวิตเด็กๆตลอดกาล

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 “ยินดีที่ได้พบครับคุณเฉียน”ขนมผิงทักทายก่อนจะปั้นรอยยิ้มการค้าเช่นเคย

                                 หนึ่งอาทิตย์ผ่านมามากพอที่จะทำให้กลับมาเป็นคนเก่าได้อีกครั้ง

                                 “ยินดีที่ได้พบเช่นกัน เชิญนั่งครับ”อีกฝ่ายส่งรอยยิ้มยั่วเย้าคืนมาเช่นกัน

                               

 

                                 “เริ่มที่ข้อเสนอของทางเรา…”กำลังจะเปิดแฟ้มสัญญาแต่ก็ถูกมือของอีกฝ่ายแตะให้ชะงักเอาไว้

                                 “ไม่ต้องหรอก ผมอ่านทั้งหมดแล้ว คิดว่ามันคงเสียเวลาระหว่างเราหากเราทั้งคู่จะต้องทวนมันซ้ำอีกรอบ”

                                 สัญญาที่ร่างเอาไว้ถูกดึงเอาไปเซ็นต์จนครบสองฉับเรียกให้ทั้งขนมผิงและแทนทัพเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ

                                 “คิดว่าอุตส่าห์มาถึงที่นี่ทั้งที ผมเองก็อยากพาคุณไปเที่ยวที่ประเทศเราดูบ้าง ถึงจะเล็กกว่าประเทศของคุณอยู่มาก แต่ผมคิดว่าประเทศเราไม่น่าจะสวยแพ้ประเทศของคุณสักเท่าไร”

                                 เฉียนฟงยื่นสัญญาคืนกลับมาตรงหน้าของขนมผิง

                                 “ครับ ยินดี”ขนมผิงปั้นยิ้ม

                                 มันง่ายดายเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ง่ายจนเริ่มลำพองใจและจินตนาการภาพที่กำลังเกิดขึ้นในวันข้างหน้า

                                 ใกล้เข้ามาอีกนิแล้วสินะ วันที่ปิญญ์ชานนท์จะล้มลงมาแทบเท้าเขา

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 ปิญญ์ชานนท์โยนแฟ้มรายชื่อผู้ถือหุ้นรายใหม่ลงบนโต๊ะทันที ชื่อของคนที่กวาดซื้อหุ้นจากผู้ถือหุ้นรายย่อยของอนันตไพลินทำให้เขารู้สึกโกรธ

                                 นอกจากขนมผิงกล้าที่จะสู้กับเขาซึ่งหน้าแล้ว ยังกล้าที่จะทำลับหลังอีก

                                 หากเขารู้ว่าคนที่จะมากวาดซื้อหุ้นพวกนี้คือขนมผิง เขาคงจะจอมจ่ายเองเพื่อที่จะถือหุ้นพวกนั้นเอาไว้

                                 ตอนนี้สัดส่วนการถือหุ้นของเขามีอยู่สี่สิบเปอร์เซ็น  คุณเชตุพลซึ่งเป็นเพื่อนของบิดาอีกสิบห้าเปอร์เซ็นต์  ในเครือญาติของอนัตตไพลินอีกสิบห้าเปอร์เซ็น นอกนั้นเป็นผู้ถือหุ้นรายย่อยทั้งหมดสามสิบเปอร์เซ็น ซึ่งสามสิบเปอร์เซ็นนั้น ขนมผิงได้กว้านซื้อไปหมดแล้ว

                                 ซึ่งหมายความว่าตอนนี้ขนมผิงเป็นผู้ถือหุ้นมากสุดรองมากจากเขา

                                 ขนมผิงต้องการจะทำอะไรกันแน่

                                 “มาลิศ ทางสิงคโปร์ว่ายังไงบ้าง ตกลงจะต่อสัญญากับเราเมื่อไร”

                                 “นั่นเป็นเรื่องที่ผมจะรายงานหลังจากรายชื่อผู้ถือหุ้นรายใหม่ครับ”

                                 “กำหนดการเมื่อไร”ปิญญ์ชานนท์ถามด้วยน้ำเสียงแข็งเมื่อตอนนี้อารมณ์ของเขากำลังหงุดหงิดจนแทบจะระงับไว้ได้

                                 ตลอดเวลาที่ผ่านมา ด้วยสภาวะหน้าที่การงานไม่เคยส่งผลทางอารมณ์ของเขาแม้แต่นิด แต่พอมีขนมผิงเข้ามาเกี่ยว ทำไมเขาถึงระงับอารมณ์ไว้ไว้ไหวเลยสักครั้งกัน

                                 “คือ…ผมจะเรียนว่า ทางสิงคโปร์ปฏิเสธที่จะต่อสัญญาระยะยาวกับเรา”

                                 “นี่มันเรื่องอะไรกัน ถ้าทางนั้นไม่ต่อกับเราตอนนี้แล้วเขาจะไปต่อตอนไหน”

                                 “ทางนั้นเซ็นสัญญากับมณีรัตน์ไปแล้วครับ”

                                 “แล้วทำไมนายถึงมาบอกฉันเอาตอนนี้!!”

                                 “ผมเองก็เพิ่งจะทราบเรื่องครับ”มาลิศตอบเจ้านาย

                                 “ไปทำงานต่อได้แล้ว”ปิญญ์ชานนท์ตัดบทออกปากไล่ลูกน้องคนสนิท

                                 พอรู้ตัวอะไรๆมันก็สายไปซะแล้ว ผิดเองที่เขาดูถูกและประเมินค่าความสามารถของขนมผิงต่ำไป

 

                                 ผิดเองที่ชะล่าใจ

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

[kdds]

-_-' เหนื่อยใจกะอิตาปิญญ์ เอะอะไม่พอใจก็พูดจาว่าร้ายถากถาง ใครที่ไหนมันจะชอบ ขนาดตัวเองโดนผิงว่านิดๆหน่อยยังปรอทแตก
ทีพูดกะจิตแพทย์นี่เพราะเชียว

คำผิดเท่าที่เห็น ....น่าเกลียด  รังเกียจ  เสื้อสูท

[matame]

เดี๋ยวอาจมีคนที่สามอีก 1 คนมาเป็นเพื่อนเล่นกะแฝด 555

[่jum]

 

[iceman555]

 

[JokerGirl]

พอกันทั้งคู่ คนนึงทิฐิเยอะ อีกคนปากแข็ง เมื่อไหร่ครอบครัวจะมีความสุข

ขอบคุณค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ^^

[azure]

ยังไม่เห็นวี่แววว่าจะได้เป็นครอบครัวสุขสันต์เลย

[meanmena]

อืมม

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

อืมม

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

21 แย่งหรือขโมย

 

                                 “คุณปิญญ์ครับ นี่เป็นรูปถ่ายจากคนที่เราส่งไปสะกดรอยตามคุณผิงผมเพิ่งได้รับมาเมื่อวันก่อน”ซองเอกสารสีน้ำตาลวางลงบนโต๊ะทำงานของประธานบริษัทอนันตไพลินกรุ๊ป

                                 “รูปอะไร”ปิญญ์ชานนท์เงยหน้าขึ้นมาจากแฟ้มเอกสาร

                                 “สาเหตุที่ทำให้ทางคุณเฉียนฟงยกเลิกสัญญาของเราครับ ผมอยากให้คุณลองดูภาพพวกนั้น ดูเหมือนว่าครั้งนี้ทางนั้นจะเล่นแรงน่าดูนะครับ”

                                 คำพูดของมาลิศเลขาคนสนิททำให้ปิญญ์ชานนท์วางปากกาที่กำลังจะเซ็นอนุมัติงบประมาณ หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลเปิดออก

                                 ภาพถ่ายหลายใบถูกปิญญ์ชานนท์สำรวจจนครบ เจ้าของร่างสูงโปร่งผิวขาวสะอาดเดินเคียงคู่กับเฉียนฟงกับสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆทำให้ปิญญ์ชานนท์เริ่มจะเข้าใจเหตุผลทุกอย่างได้ชัดเจนขึ้น

                                 เพราะรอยยิ้มเสแสร้งที่ปรากฏอยู่ในรูปนั่นเองถึงทำให้เฉียนฟงไม่ยอมต่อสัญญากับอนันตไพลิน แต่กลับไปเซ็นสัญญากับมณีรัตน์แทน

                                 มันไม่ใช่แค่การเล่นแรงแบบตาต่อตาเหมือนทุกที!!

                                 ถึงขั้นต้องเอาตัวเข้าแลกเพื่อการแข่งขันทางธุรกิจกับเขา คนอย่างขนมผิงนี่มันยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้ซะอีก

                                 “ไปทำงานของนายต่อเถอะ”ปิญญ์ชานนท์ออกปากไล่

                                 รูปถ่ายในมือถูกขยำจนยับยู่ยี่ราวกับว่าเขาต้องการให้แผ่นกระดาษไม่กี่ใบนั้นแหลกคามือ

                               

                                 “มีอีกอย่างที่ผมคิดว่าคุณน่าจะลองดูไว้นะครับ”นิตยสารข่าวซุบซิบดาราฉบับล่าสุดถูกวางลงบนโต๊ะ

                                 “เอามาให้ฉันทำไม”

                                 “ในเล่มนี้ผมคิดว่ามีข่าวที่คุณน่าจะสนใจมันน่ะครับ”มาลิศตอบก่อนจะเดินออกไป

                                 ทิ้งให้ปิญญ์ชานนท์จ้องมองปกนิตยสารบนโต๊ะนิ่ง

                                 ‘ดาราสาวไฮโซสะบัดแหวนหมั้นซบอกหนุ่มนักธุรกิจสิ่งทอคู่แข่งคนใหม่ไฟแรงกว่า’

                                 ชื่อหัวข้อพาดหน้าปกทำเอาปิญญ์ชานนท์แทบคลั่ง นี่มันหมายความว่ายังไงกัน

                                 หน้าหนังสือนิตย์สารถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว ภาพแอบถ่ายจากปาปารัชซี่จากมุมแอบถ่ายถึงจะไม่ชัดเจนแต่มันก็ทำให้เขาพอจะมองเห็นว่าอีกคนคือใคร

                                 ขนมผิง!!

                                 แค่การใช้ตัวแลกกับสัญญาระยะยาวของเขามันไม่พออีกรึไงกัน ถึงได้แย่งแม้กระทั่งว่าที่คู่หมั่นของเขา

                                 คิดอะไรอยู่กันแน่ เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด ว่าขนมผิงเป็นคนยังไง หรือทั้งหมดนี่เป็นเพราะต้องการที่จะแก้แค้นเขาเท่านั้น

                                 หรือเป็นเพราะเกมส์การแข่งขันเพื่อที่จะแย่งทุกอย่างที่เขามีไปเป็นของตัวเอง

                                 นิตยสารถูกฉีกหน้าข่าวนั้นๆจนไม่เหลือชิ้นดีแล้วโยนลงถังขยะ

                                 “โถ่โว้ย!!”

                                 ชายหนุ่มสบถทุบมือลงบนโต๊ะด้วยความคับแค้นใจ

                                 ตอนนี้อารมณ์ของเขามันเหมือนกับลมพายุที่ไม่รู้ว่าจะพัดพาไปทางไหน

                                 ความเป็นไปในองค์กรตอนนี้ค่อนข้างเข้าสู่ภาวะวิกฤต หุ้นที่เขาถืออยู่มีมากกว่าของขนมผิงแค่สิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น อีกแค่สิบเปอร์เซ็นต์ ขนมผิงก็จะยืนขึ้นมาเทียบเขา

                                 ซึ่งเขายอมไม่ได้เด็ดขาด เขาจะยอมให้คนของมณีรัตน์มาแตะอนันตไพลินไม่ได้

                               

 

-------------------------------------------

 

                                 “นี่เป็นออร์เดอร์ลอตแรกของเราครับ”แฟ้มเอกสารถูกวางลงบนโต๊ะ

                                 “อืม”ขนมผิงพยักหน้าตอบรับแต่ก็ไม่ได้เปิดมันออกมาอ่าน เพราะยังเหลือแฟ้มเอกสารอยู่อีกนับไม่ถ้วนที่เขาจะต้องจัดการ

                                 “คุณแน่ใจนะครับว่าจะทำทั้งหมดที่ทันก่อนเย็นวันพรุ่งนี้”

                                 แทนทัพถามด้วยความเป็นห่วง แม้แต่เวลาทานข้าว ขนมผิงเองยังสั่งให้แม่บ้านไปซื้อข้าวแล้วนำมาให้ตนถึงโต๊ะทำงาน

                                 “ยังไงซะผมก็ต้องทำให้เสร็จอยู่ดี”ขนมผิงเงยหน้าขึ้นยิ้มให้แทนทัพ

                               

                                 ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดี เขาบอกตัวเองอย่างนั้น

                                 พึงพอใจที่แย่งเอาสิ่งสำคัญของอนันตไพลินมา สถานการณ์ที่ได้ยินมาค่อนข้างทำให้เขาอารมณ์ดี

                                 เขาบอกตัวเองอย่างนั้น…อยากจะรู้ว่าคนเย่อหยิ่งอย่างปิญญ์ชานนท์จะทำหน้าอย่างไรกัน

                                 “ถ้ามีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกนะครับ ผมอยู่ตลอด”แทนทัพบอกเสียงเรียบ

                                 เลขาหนุ่มค่อนข้างไม่เข้าใจในความคิดของเจ้านายเลยสักนิด

                                 รอยยิ้มที่ดูยังไงก็เป็นการฝืนยิ้มนั่นมันอะไรกัน ทั้งที่เหนื่อยขนาดนั้น แต่ก็ยังฝืนยิ้ม

                                 เป็นเพราะอะไรกัน ขนมผิงถึงได้ต้องลงทุนทำขนาดนี้

                                 เพียงแค่จะบดขยี้อนันตไพลินแค่นั้น หรือว่าเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้คนอ่อนโยนเป็นได้ถึงขนาดนี้

                                 “ใกล้เวลาเลิกงานแล้ว คุณกลับบ้านเถอะ แค่นี้ผมจัดการได้”

                                 “ไม่เป็นไร ผมเองก็มีเอกสารหลายอย่างที่ต้องดูเหมือนกัน คุณผิงไม่ต้องสนใจผมหรอก”แทนทัพยิ้มบางให้กับคนที่ก้มหน้าก้มตาอยู่กับเอกสาร

 

                                 “คือ ผมมีอะไรอยากจะถามคุณ…จะได้ไหมครับ”แทนทัพพูดขึ้นมาในที่สุด

                                 “ว่ามาเลยครับ”ตอบทั้งที่ยังคงจ้องเอกสาร

                                 “ข่าวในนิตยสารพวกนั้น เรื่องจริงเหรอครับที่คุณ…”

                                 “นิตยสารอะไรเหรอครับ ผมไม่ได้อ่านเลย”ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมามองครู่หนึ่งก่อนจะก้มลงดังเดิม

                                 แทนทัพหยิบนิตยสารบนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลเปิดหน้าที่เขาอ่านซ้ำแล้วซ้ำเล่ายื่นให้ขนมผิง

                                 “คุณกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ครับ คุณผิง”

                                 คำถามทำให้ขนมผิงเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง หน้านิตยสารปรากฏภาพแอบถ่ายของเขากับเดหลีที่เดินคู่กันอยู่ในห้างสรรพสินค้า

                                 “ก็ประมาณนั้นล่ะครับ ตามนั้นเลย”

                                 ไม่ได้อ่านด้วยซ้ำแต่ก็ตอบออกไป เพราะมันเป็นไปตามทุกอย่างที่วางเอาไว้

                                 แย่งทุกอย่างที่เป็นของอนัตไพลิน แย่งทุกอย่างที่เป็นของผู้ชายคนนั้นมา

                                 ทำให้ไม่เหลืออะไรเลย แม้แต่ศักดิ์ศรีที่หยิ่งทระนงนั่น

 

                                 “งั้นเหรอครับ”

                                 แทนทัพรับคำแล้วเดินออกมาอย่างเงียบๆ นิตยสารถูกยกขึ้นมามองอีกครั้ง ทั้งที่เขาอยู่ข้างขนมผิงตอดเวลา

                                 แต่ทำไมเหมือนกับว่าไม่เคยได้ใกล้ชิดตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายเลย

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

                                 ทางด้านคุณหมอหนุ่ม พอออกเวรก็รีบบึ่งมาที่ตึกสำนักงานที่เป็นคู่แข่งกับทางเครือญาติของตัวเองทันที

                                 คิดไม่ผิดจริงๆที่วัดดวงโทรมาถามถึงประธารบริษัทคนใหม่สวมรอยว่าเป็นลูกค้า จนตีบทแตกได้ความว่าขนมผิงเข้าไปบริษัททุกวัน

                                 ถึงแม้จะได้รับคำตอบที่น่าขัดใจตอบกลับมาว่าถ้าจะเข้าพบต้องนัดก่อนก็ตาม

                                 ร่างสูงโปร่งในชุดสีสะอาดเดินผ่านด่านเข้ามาโดยง่ายด้วยท่าทีที่สุภาพและบทละครที่เล่นเอาตีบทแตกใส่ประชาสัมพันธ์

                                 แต่กว่าจะขึ้นมาได้ก็เหนื่อยเอาการน่าดู ชายหนุ่มด้อมๆมองมองสอดส่ายส่ายตาผ่านกรอบแว่นตาสายตาสั้น

                                 มองดูห้องที่น่าจะเป็นห้องทำงานของประธารบริษัท แต่แล้วก็พบใบหน้าเย็นชาของใครบางคนนั่งทำงานอยู่ไม่ไกลหน้าห้องที่เขียนว่าประธาน

                                 คุณหมอหนุ่มเบ้ปากเมื่อเห็นใบหน้าเคร่งขรึมน่าหมั่นไส้ เดินผ่านโต๊ะของอีกฝ่ายไปทันที

                                 ทว่ามือที่กำลังบิดลูกบิดก็ต้องชะงักเมื่อเสียงทุ้มอันราบเรียบดังขึ้นขัดเสียก่อน

                                 “ถ้าไม่ได้นัดเอาไว้ก็เชิญกลับไปก่อนนะครับคุณหมอ”พูดพลางพลิกหน้าเอกสารหน้าใหม่ขึ้นมา

                                 “ไม่จำเป็น”คุณหมอหนุ่มตอบกลับจ้องมองร่างสูงของแทนทัพเดินเข้ามาใกล้

                                 “กลับไปเถอะครับ คุณไม่ได้นัดเอาไว้”แทนทัพบอก ทาบมือลงบนมือของคุณหมอที่วางบนลูกบิดไม่ให้คุณวุฒิเปิดมัน

                                 “คุณไม่รู้หรอกว่าคุณกำลังเล่นอยู่กับใคร”

                                 “ผมรู้ครับ ว่าคุณคือใคร รู้แม้กระทั่งคุณไม่ได้นัดเอาไว้ ดังนั้น เชิญครับ”

                                 แทนทัพออกปากไล่ ดูท่าคนคนนี้จะสร้างความวุ่นวายให้ขนมผิงไม่น้อยหากปล่อยให้เข้าไป

                                 ดูจากพฤติกรรมการดักรอหน้าห้องก็อ่านได้ทันทีเลยว่าคนคนนี้ต้องการอะไรจากขนมผิง

                                 มันอาจจะเป็นการขัดขาคู่แข่ง หรืออะไรสักอย่างที่เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่าจงใจทำเพื่อกันคนคนนี้ออกห่าง

                                 อิจฉา…คงจะเป็นอย่างนั้น

                                 “ไม่ตลกนะครับ คุณลูกจ้าง เป็นแค่ลูกจ้างอย่ามาตัดสินแทนเจ้านายสิคุณ”

                                 “ตอนนี้คุณผิงเขายุ่งอยู่ คุณอ้างว่าตัวเองสนิทกับเขา แต่ดูเหมือนคุณจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยนะครับ”

                                 แทนทัพจงใจพูดออกมาเพื่อแทงใจอีกฝ่าย

                                 คุณวุฒิหน้าชาไปชั่วขณะเมื่อถูกกล่าวหาว่าไม่รู้จักขนมผิง

                                 จะไม่รู้จักได้อย่างไรในเมื่อเขาเป็นคนที่อยู่กับขนมผิงจนเรียนจบ

                                 มันผิดพลาดก็แค่ เขาไม่รู้ว่าขนมผิงเป็นใคร มีความเกี่ยวข้องยังไงกับมณีรัตน์  ไม่รู้แม้กระทั่งขนมผิงมีลูกกับใคร และอยู่ที่ไหนตลอดสามปีที่ผ่านมา….มันก็แค่นั้น

                                 คุณหมอหนุ่มหน้าถอดสีเล็กน้อย คิ้วเล็กขมวดมุ่นเมื่อถูกแทงใจดำ

                                 “คุณคิดว่าพูดอย่างนี้แล้วผมจะยอมกลับไปง่ายๆรึไง คุณลูกจ้าง”

                                 “ผมเองก็คิดจะยอมให้คุณเข้าไปง่ายๆเหมือนกันครับ คุณหมอ”แทนทัพยกยิ้มมุมปาก

                                 เมื่อมองเห็นใบหน้าไม่พอใจของคุณหมอ

                                 บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องสนุกเพื่อฆ่าเวลาในการอยู่รอขนมผิงจนกว่าจะกลับก็เป็นได้

                                    คุณหมอพยายามบิดลูกบิดออกส่วนเลขาหนุ่มก็ขืนมือเอาไว้ไม่ให้มือของอีกฝ่ายขยับไปไหน

                                 เกิดสงครามเล็กๆที่ทำให้คุณหมอใจเย็นเริ่มจะหงุดหงิดใจจนแทบอยากจะจับคนตรงหน้าขนเขียงแล้วผ่าเอาเครื่องในไปโยนทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด

                                 สายตานิ่งเฉยแต่แววตาข้างในกำลังสนุกอยู่มันอะไรกัน

                                 เจอคนไข้เจอญาติคนไข้กวนประสาทยังไม่เท่าคนหน้านิ่งคนนี้กวนประสาทเลยแม้แต่น้อย

                               

                                 แกรก!!

                                 ในที่สุดประตูก็เปิดออกมาจากด้านใน

                                 ขนมผิงดูแปลกในเล็กน้อยที่เปิดออกมาเห็นคนสองคนยืนขวางประตูได้จังหวะจะโคนขนาดนี้

                                 ดวงตาคมนิ่งเหลือบไปมองเห็นใครอีกคนที่ไม่ได้เจอกันมานับเดือนชะงัก

                                 “พี่วุฒิ”

                                 เรียกเสียงเบาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเจออีกฝ่ายที่นี่

                                 “พี่…มาหาผิง”คุณหมอตอบเสียงเบาเช่นกัน

                                 ระยะเวลาพอสมควรที่ห่างกันทำให้ความห่างเหินเกิดขึ้นมามากกว่าที่คิด

                                 “เข้ามาก่อนสิครับ”

                                 ขนมผิงออกปากเชิญแล้วเดินนำเข้าไป

                                 คุณวุฒิสะบัดมือออกจากมือที่กุมเอาไว้ไม่ปล่อย แสยะยิ้มเล็กๆใส่เลขาหนุ่ม

                                 แทนทัพส่ายหน้าเล็กๆให้กับคุณหมอดื้อด้าน ที่ไม่รู้จะมาไม้ไหน

 

                                 “ไม่ได้เจอกันนานนะครับ”ขนมผิงเป็นฝ่ายทักก่อนพลางเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมายื่นให้

                                 “ครับ พี่คิดว่าผิงคงจะ”

                                 “ไม่เป็นไรครับผิงไม่ได้โกรธอะไรหรอก ช่วงนี้ผิงเองก็ยุ่งๆ”ขนมผิงแสร้งยิ้มปรายตามองแฟ้มงานกองอยู่เต็มโต๊ะ

                                 เขาพูดถูกที่เขาไม่ได้โกรธรุ่นพี่ที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด แต่กลับเป็นความเฉยชาที่เข้ามาแทนที่ความรู้สึกดีดีที่เคยมีมากกว่า

                                 ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่ความรู้สึกดีดีที่มีให้กับคุณวุฒิมันเลือนหายไปกลายเป็นความนิ่งเฉย

                                 แต่ก็แสร้งยิ้ม เพราะคิดว่าคนคนนี้อาจจะเป็นประโยชน์ได้ในอนาคต

                                 ในเวลานี้ความคิดของเขามีแต่งานและก็การแก้แค้นเท่านั้น ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ก็อดที่ละเลยให้มันผ่านไปไม่ได้เด็ดขาด

                                 ในเมื่อเขาตั้งมั่นที่จะล้มปิญญ์ชานนท์ให้ได้ วิธีไหนเขาก็ยอม แม้แต่แย่งผู้หญิงของคนคนนั้นมา

                                 “สบายดีนะครับ ดูท่าพี่วุฒิจะเหนื่อยๆ”ขนมผิงแตะมือลงบนหน้าผากชื้นเหงื่อของคุณหมอ

                                 “ไม่หรอก แค่ช่วงนี้เคสลูกค้าเยอะ แล้วก็ไม่มีเวลาพักผ่อน”

                                 “มีคนบอกว่าพี่วุฒิไปรอผิงทุกวัน”ขนมผิงออกปากถาม

                                 “พี่โทรหาผิงไม่ติดก็เลยไปรอ พี่คิดว่าผิงจะโกรธที่พี่หายไป”

                                 “ไม่หรอกครับ เป็นใครใครก็คงรับไม่ได้”

                                 “รับได้สิ แต่พี่แค่แปลกใจนิดหน่อย”คุณวุฒิตอบ หมุนขวดน้ำในมือไปมา

                                 ขนมผิงแสยะยิ้ม รับได้ แต่ตัดการติดต่อทิ้งเขาไปร่วมเดือน น่าขำสิ้นดี

                                 “ขอบคุณนะครับที่กลับมา”

                                 ขอบคุณที่กลับมา…ในฐานะเครื่องมือการแก้แค้น

                                 “พี่ได้ข่าวว่าผิงซื้อหุ้นของอนันตไพลินจากผู้ถือหุ้นรายย่อยทั้งหมด”

                                 “ครับ ผิงเห็นว่าเขาเดือดร้อนก็เลยซื้อเอาไว้”ขนมผิงยิ้ม แสร้งเล่นบทคนดี ทั้งที่ทุกอย่างมันเป็นเกมส์ที่วางเอาไว้

                                 “แต่มันตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์นะผิง พี่คิดว่าพี่ปิญญ์คงไม่พอใจหากมีคนคนเดียวถือหุ้นมากขนาดนี้”

                                 “ถ้าเขาไม่พอใจก็ให้ซื้อคืนไปสิครับ”จะขายต่อให้ในราคาที่ทำให้ล้มละลายเลยทีเดียว

                                 “ช่างเถอะ ยังไงพี่ก็ไม่คิดจะยุ่งเรื่องของตระกูลอยู่แล้ว ว่าแต่ ผิงพอจะมีเวลาว่างไหม พี่อยากจะเลี้ยงข้าวผิงสักมื้อเป็นการขอโทษที่พี่เป็นผ่ายหายไป”

                                 “ไม่มีหรอกครับ พี่ก็รู้ว่าตอนนี้ผิงเป็นใคร”

                                 ขนมผิงตอบ หรี่ตามองดวงตาที่ดูผิดหวังคู่นั้นภายใต้กรอบแว่น

                                 เพราะรู้ว่าคนอย่างคุณวุฒิลองได้กลับมาจะไม่หนีไปไหนอีก

                                 “งั้นเหรอครับ น่าเสียดาย”

                                 “บางทีเราอาจจะสั่งอาหารมาทานกันที่นี่ ถ้าพี่วุฒิไม่ขัดข้อง”

                                 “เอางั้นก็ได้ครับ พี่ไม่ขัดข้องอยู่แล้ว ถ้าได้ทานพร้อมผิง”

                                 เป็นอย่างที่คิด เหมือนสัตว์เลี้ยงได้ของเล่นแล้วทำท่าทางดีใจ

                                 หมากตัวนี้ได้มาง่ายดายกว่าที่คิด….

 

-----------------------

 

                                 “กลับมาแล้วเหรอผิง ทำไมช่วงนี้กลับดึกจัง”

                                 “งานยุ่งน่ะครับ แล้วเด็กๆ?”ขนมผิงตอบเดินเข้าไปกอดมารดา

                                 “เจ้าสองแสบหลับไปนานแล้วล่ะ นี่ก็ปาเข้าไปจะเที่ยงคืนอยู่รอมร่อ โหมงานไม่เข้าเรื่อง”

                                 “ผิงไม่ได้โหมงานอย่างที่แม่คิดหรอกครับ วางใจได้”ขนมผิงยิ้ม

                                 เพราะอีกไม่นานอะไรอะไรก็จะเข้าที่

                                 “ผิง แม่มีอะไรจะคุยกับลูกหน่อยนะ”

                                 “อะไรเหรอครับ”

                                 “แม่เห็นข่าวในทีวีแล้วก็ในนิตยสาร แม่ใจคอไม่ดีเลย พ่อเองก็ถามกับแม่เหมือนกันว่าผิงคิดยังไงกับผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้ข่าวเองก็เริ่มดัง จนหลายคนเริ่มถามกับพ่อ พ่อเข้าเองก็ไม่รู้จะตอบยังไง”

                                 “ก็ตามที่เห็นนั่นแหละครับ”

                                 “ผิงแน่ใจแล้วเหรอ ผู้หญิงคนนั้นเกี่ยวข้องยังไงกับคุณปิญญ์ผิงก็รู้”ก็เพราะรู้ไงถึงได้ทำ

                                 “ครับผิงรู้ แต่คนอย่างเขาคงไม่สน”

                                 ตอบเพื่อจะให้มารดาวางใจ ทั้งที่มันตรงข้าม คนอย่างปิญญ์ชานนท์ลองได้ถูกแย่ง แม้แต่ของที่ไม่ได้รักไม่ได้สนใจ เจ้าตัวก็เจ็บใจอยู่ดี

                                 “ถ้าผิงมั่นใจแล้ว ผิงก็ลองไปคุยกับพ่อเขาดู จะได้คุยกันเป็นเรื่องเป็นราว ได้ไม่เสียหายทั้งสองฝ่าย”
                                 “ครับ ผิงจะไปคุยกับพ่อเอง”

 

-----------------------

 มีต่อ




 

[kdds]

ง่ะ....NC จะมาแบบขืนใจ ข่มขืน รึเปล่า
แค่นี้ ความสัมพันธ์ ก็เส้นขนานเต็มทนแล้ว

[่jum]

เย็นชาใส่กันแบบนี้ NC จะมาแนวไหนกันนี่ 

[iceman555]

 

[zeroj]

ขนมผิง     ทิฐิน่ะ  เอาลงบ้างก็ได้นะ   เก็บไว้ทำไมมมม  หนักเปล่าๆ   

คุณปิญญ์   ก็อีกคน  ปากเป็นอะไรนักหนา  ปากหนัก ปากแข็ง  ปากไม่ตรงกับใจ  ปากอย่างใจอย่าง  ปากดีด้วย

อย่างกับเส้นตรงสองเส้นที่ไม่มีวันบรรจบ  เฮ้อออออออ
เห็นแก่ลูกบ้างเหอะ   คุยกันให้รู้เรื่องสักที   เป็นอย่างนี้แล้วจะเข้าใจกันได้ยังไง   

[@Lucifer_Prince@]

คนเป็นแม่ก็คิดถึงแต่ตัวเอง เอาเถอะ พยาบาทเข้าไป
เอ็นซีจะมาแบบไหนนะเนี่ย