อ่านไปก็คันๆในใจแปลกๆ คำถามผุดขึ้นมาในใจว่า ' อีกแล้วหรอ ? ' ทำไมมันเหมือนวนในอ่างแปลกๆ
อาจจะดูก้าวก่ายไป แต่ถ้าเราบอกว่า ลื้อแล้วแต่งใหม่เถอะ เราจะเสือกเกินไปมั้ย ? ไม่รู้ว่ามีใครคิดเหมือนเรามั้ย
หรือเราคิดไปเองคนเดียวว่า ตอนนี้การหาทางลงให้สองคนนี้มันยากเกินไปแล้ว ปิญและผิงเหมือนเส้นขนาน ไม่มีทางที่จะมาบรรจบกันได้อีก
มันยากเกินไป ความรู้สึกดีๆอาจจะเคยมีช่วงนึงแต่สุดท้ายก็พังไม่มีชิ้นดีแถมยังเขียนทับด้วยความเลวทรามของอิปิญอีก
สำหรับเราที่เคยถามว่าทำไมผิงถึงไม่ไซโครลูกๆไปเลยว่าอิปิญมันเลวยังไง ตอนนี้ก็ยังคิดแบบเดิมอยู่
คนเราถ้าพ่อมันจะเลวขนาดนี้ก็อย่าให้ลูกมันรู้จักมักจี่กันไปเลยดีกว่า กันออกไปให้ห่างที่สุด
อ่านแล้วเหมือนคนเขียนพยายามจะเอาเด็กๆเนี่ยแหละเชื่อมความสัมพันธ์ของสองคน เอาเด็กๆมาผูก
แต่ทำไมเรารู้สึกไม่อิน ออกแนวน่าลำคาญด้วยซ้ำ ถ้าลูกตัวเองที่เลี้ยงมาจะเชื่อฟ้งคนอื่นมากกว่าตัวเองเนี่ยตัดทิ้งเลยดีกว่ามั้ย
ไม่ได้บอกให้เด็กๆฟังทุกอย่างที่ผิงกรอกใส่หู แต่สอนมันบ้างสิ ว่าอะไรเป็นอะไร นี่อะไรกันกลายเป็นแทบผิงไม่เคยสอนห่าอะไรเลย
บอกแต่ไม่ๆๆๆ แล้วเหตุผลเคยบอกเด็กๆมั้ย แต่กลับกันเด็กๆไม่เคยคิดถึงจิตใจของคนเป็นแม่ ความผูกพันธ์มันแทบไม่มีเลยหรอ
ถึงเรียกร้องจะเจอแต่คนนั้นคนนี้ กับอิปิญเนี่ยเลี้ยงดูกันมาเท่าผิงหรอถึงติดแจเป็นขี้ติดตูด ถามหาหลังอาหารทุกมื้อเลยมั้ย
มันออกจะย้อนแย้งกันไปด้วยซ้ำ โอเคเข้าใจว่าอิปิญมันคีปลุค ใจดีแล้วผิงเป็นแม่ใจร้ายที่คอยขัดใจ แต่บางทีแบบบนี้ก็เกินไปจริงๆ
ถึงได้บอกอ่านทีไรก็ขัดใจ
ปล.ความรู้สึกของเราคนเดียว อาจจะแรงไปบ้างของโทษด้วยแต่มันมาใจจริงๆที่รู้สึกขัดๆเวลาอ่าน ถ้าคนเขียนไม่ชอบหรือไม่พอใจสามารถบอกเราได้นะยินดีกลับมาลบให้
สู้ๆจร้าติดตามอยู่
โพลล์
หัวข้อ: ❖กุหลาบซ่อนหนาม❖ Mp+ตบจูบ ❖ บทส่งท้าย : อาลัว บัวลอย ❖ 06-02 ❖ (อ่าน 314711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก