หัวข้อ: ❖กุหลาบซ่อนหนาม❖ Mp+ตบจูบ ❖ บทส่งท้าย : อาลัว บัวลอย ❖ 06-02 ❖

[aommama]

เนียนตลอดดดดดดดดดดดดด

[่jum]

 

[หมอตัวเปียก]

ไม่อยากให้ได้ลูกสาวอะ อยากแกล้งอีกตาคุณปินก่อน

[Dee^daY]

เตรียมจะมีน้อง ..

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

ต่อ

เสียงโทรศัพท์ในกลางดึกปลุกให้ร่างสูงใหญ่ในสภาพกึ่งเปลือยลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ริมฝีปากหยักเปิดปากหาวออกมา
อย่างช่วยไม่ได้พลางควานหยิบโทรศัพท์มาดูหน้าจอแล้วกดรับ

   “มีอะไรดึกดื่นป่านนี้”

   ‘เมื่อครู่ที่โรงงานของเราโทรมาแจ้งว่าจับคนร้ายที่พยายามลักลอบเข้าไปได้พร้อมกับถังน้ำมันและอาวุธปืน ตอนนี้ทาง
ตำรวจส่งคนตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ คาดว่าน่าจะเป็นคนเดียวกับที่วางเพลิงโกดังเก็บของของมณีรัตน์น่ะครับ’เสียงของเลขา
หนุ่มดังแว่วมาจากปลายสายด้วยน้ำเสียราบเรียบ

   “แล้วโรงงานกับเครื่องจักรล่ะ เสียหายอะไรรึเปล่า”

   ‘ยังไม่เสียหายครับ ก่อนหน้านั้นผมได้สั่งเพิ่มเวรยามเฝ้าระวังมากขึ้นอย่างที่คุณสั่งเอาไว้ เลยทำให้คนร้ายยังไม่ทันจะได้
ลงมือทำอะไรก็ถูกพบเข้าเสียก่อน”

   “งั้นก็ดีแล้ว แล้วคนสั่งการล่ะ คนร้ายยอมซักทอดรึเปล่า”

   ‘ตอนนี้ทางตำรวจกำลังเร่งสอบสวน คาดว่าอีกไม่นานคงจะได้คำตอบครับ’

   “ถ้ายังไม่ได้คำตอบง่ายๆนายก็ยื่นข้อเสนอเล็กๆน้อยๆให้พวกนั้นก็แล้วกัน”

   ‘ครับ’

   “ฉันฝากนายจัดการเรื่องนี้แทนฉันที พวกนั้นรับสารภาพเมื่อไรนายค่อยมาบอกฉัน แล้วฉันจะจัดการที่เหลือเอง”

   ‘ครับ’

   พูดจบปลายสายก็ตัดไป เขาคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่สั่งเพิ่มเวรยามเฝ้าระวังทั้งโกดังเก็บของและโรงงาน ในที่สุดเขาก็จับหนู
ตัวเล็กๆได้สำเร็จตามแผน อีกไม่นานหนูตัวเล็กๆที่เขาจับได้ก็จะสาวไปถึงแมวที่เป็นตัวการอยู่เบื้องหลัง เพียงแค่คิดชายหนุ่มก็
ยกยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ เขาอาจจะปล่อยให้เรื่องราวการทุจริตหรือการฟอกเงินของคนคนนั้นผ่านเลยไปก็เป็นได้ เชตุพลเป็น
ฝ่ายผิดเองที่เดินเกมพลาด เพราะว่าเขาไม่ใช่พระเอกที่จะให้อภัยใครง่ายๆโดยเฉพาะคนที่บังอาจมาแตะต้องลูกเมียของเขา

   ----------------------------------------------------------------------------

   “อืมมม”

   “ยากเกินไปจริงๆ”

   ชายหนุ่มพึมพำพลางขมวดคิ้วมุ่นให้กับสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ ริมฝีปากหยักเหยียดตรง มือกดเลื่อนเม้าส์ไป
มาอย่างคร่ำเคร่ง ตอนนี้เขากำลังใช้ความคิดทั้งหมดไปกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ตอบรับอย่าไม่ใส่ใจกับเสียงเคาะประตูห้องทำงานให้

ได้เปิดออกตามเข้ามาด้วยเลขาสาวสวยอีกคนอย่างพลอยฟ้า

   “นี่เอกสารยอดการผลิตตัวล่าสุดจากฝ่ายผลิตค่ะ”

   “ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันดูเอง”ปิญญ์ชานนท์ตอบรับก่อนจะหันไปสนใจสิ่งที่อยู่บนหน้าจอ “ตัดสินใจยากชะมัด” พึมพำออกก
มาเสียงเบาอีกครั้ง

   “ค่ะ? เอ่อ…”เลขาสาวเอียงคอมองเจ้านายหนุ่มด้วยสีหน้าประหลาดใจ

   “มีอะไรอีกรึเปล่า”

   “คือว่า มีข้อมูลอะไรติดขัดตรงไหนรึเปล่าคะ พลอยเห็นคุณปิญญ์จ้องหน้าจอแบบนั้นมาตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่พลอยเข้ามา”

   “ติดขัดงั้นเหรอ มีสิ มีมากด้วย ถามอย่างนี้ก็ดีแล้ว เธอเองก็เป็นผู้หญิงด้วย มาตรงนี้สิ”ปิญญ์ชานนท์ออกปากสั่งให้เลขา
สาวมายืนข้างๆ ทันทีที่พลอยฟ้าเห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอใบหน้าของเธอก็ถึงกับเต็มไปด้วยความงงงวย

   “นี่…อะไรเหรอคะ”

   “ก็เสื้อผ้าเด็กไงล่ะ แบบไหนที่เด็กผู้หญิงถึงจะน่ารัก ช่วยฉันเลือกทีสิ”ปิญญ์ชานนท์ยกยิ้ม ยิ่งทำให้พลอยฟ้าแปลกใจ

   “อะ เอ๋ เลือกเหรอคะ คุณปิญญ์จะเลือกไปทำไมเหรอคะ”

   “ฉันเลือกไว้ให้ลูกสาวของฉันเอง”

   “กำลังล้อพลอยเล่นอยู่เหรอคะ ก็เคยได้ยินข่าวลืออยู่หรอกว่าคุณปิญญ์เคยไปซื้อของใช้เด็กแต่นั่นก็พักใหญ่แล้ว บางคนก็
บอกว่าคุณปิญญ์แอบไปมีลูกแล้ว แต่พลอยทำงานกับคุณปิญญ์มาก็นานไม่เคยจะเห็นรู้เรื่องเลยไม่เชื่อข่าวลือพวกนั้น แต่ว่านี่
เป็นเรื่องจริงเหรอคะเนี่ยที่ว่าลูกสาวน่ะค่ะ”

   “เอาเป็นว่าช่วยเลือกให้ฉันสักหน่อยก็แล้วกัน ถ้าไม่เลือกมีหวังฉันคงจะซื้อทุกชุดที่อยู่ในร้านนี้แน่”

   “ซื้อแค่พอจำเป็นก็พอค่ะ เพราะว่าเด็กจะโตไวมากมาก พลอยคิดว่ากว่าจะใส่ชุดพวกนี้หมดก็คงจะโตจนใส่ไม่ได้แล้วล่ะ
ค่ะ”

   “เด็กๆนี่โตไวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

   “ค่ะ นอกจากโตเร็วแล้วยังจะเลี้ยงยากอีกนะคะ ยิ่งเด็กแรกเกิดแล้วจะพูดอะไรไม่ได้เลยนอกจากส่งเสียงร้อง หิวเมื่อไรก็จะ
ร้องแม้กระทั่งตอนนอน นี่ยังไม่รวมเวลาฉี่หรือว่าอึ ถ้าไม่ดูแลดีดีผิวบางๆก็จะเป็นผื่น พอนึกถึงเรื่องนี้ก็นึกถึงตอนที่คลอดลูกใหม่ๆ
เอาเหนื่อยพอดูเลยล่ะค่ะ ไม่รู้ว่าผ่านช่วงนั้นมาได้ยังไง”

   “มันลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

   “ลำบากมากๆเลยล่ะค่ะ คุณแม่มือใหม่บางคนเลี้ยงลูกจนอดหลับอดนอนพาลให้ตัวเองไม่สบายก็มี”

   “แล้วฉันควรจะทำยังไงดี”

   “ทำยังไง? คุณปิญญ์ก็ไม่ต้องทำยังไงหรอกค่ะ ปล่อยให้คนเป็นแม่ดูก็พอ คุณปิญญ์ก็แค่คอยเป็นกำลังใจคอยทำงานดูแล
ทั้งแม่ทั้งลูกแค่นั้นก็พอแล้วค่ะ”พลอยฟ้ายิ้มให้กับเจ้านาย ถึงแม้เธอจะอยากรู้ก็ตามว่าผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นคือใคร แต่เธอก็ไม่
กล้าละลาบละล้วงถามเจ้านายไปมากกว่านี้นอกจากให้คำแนะนำเล็กๆน้อยๆ

   “ฉันไม่คิดว่าจะลำบากขนาดนั้น”แล้วขนมผิงล่ะ ขนมผิงที่เป็นผู้ชายและมีลูกแฝด ต้องเลี้ยงลูกตามลำพังถึงสองคน ยิ่งคิด
ก็ยิ่งตอกย้ำให้เห็นถึงความแย่ของตัวเองที่ปล่อยให้ขนมผิงเผชิญกับชะตากรรมนั้นเพียงคนเดียว

   “ส่วนเรื่องชุด พลอยว่าคุณปิญญ์น่าจะไปเลือกซื้อเองที่ร้านมากกว่านะคะ ของพวกนี้ต้องดูเนื้อผ้าด้วย ถ้าเนื้อผ้าไม่ดีก็อาจ
จะทำให้ผิวของเด็กระคายเคืองเอา”

   “อย่างนี้เองสินะ”ปิญญ์ชานนท์พนักหน้าให้กับเลขาสาวก่อนจะกดปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์

   มือใหญ่หยิบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดก่อนจะต่อสายถึงคนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาแม้กระทั่งเวลาทำงาน ชายหนุ่มยกยิ้ม
ให้กับความคิดของตัวเอง บางทีเขาควรจะตอบแทนสิ่งที่ขนมผิงทำแทนตัวเขามาตลอดบ้าง

   ‘ขนมผิงพูดครับ’

   “นายทำอะไรอยู่ขนมผิง?”

   ‘ผมกำลัง…จะไปว่ายน้ำ’

   “ว่ายน้ำ?! นายกำลังท้องอยู่ไม่ใช่รึไง นายจะออกกำลังกายไม่ได้นะ”

   ‘ผมจำเป็นต้องออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเตรียมพร้อมที่จะผ่าคลอดเด็กออกมา’อีกฝ่าตอบด้วยน้ำเสียงเหนื่อย
ใจกลับมา

   “แล้วนายจะไปว่ายน้ำที่ไหน”

   ‘ที่สปาครับ’

   “ฉันนึกว่านายจะไปว่ายน้ำที่ฟิตเนสซะอีก”

   ‘ท้องผมใหญ่เกินกว่าจะออกไปว่ายน้ำในที่ที่ไม่มีความเป็นส่วนตัวได้แล้วล่ะ’

   “งั้นเดี๋ยวฉันจะเป็นคนขับรถพานายไปสปาเอง”

   ‘ไม่จำเป็น คุณไม่จำเป็นจะต้องลำบาก’

   “รอฉัน อีกครึ่งชั่วโมงฉันไปถึงแล้วจะโทร”พูดเองเสร็จสรรพและตัดสายก่อนจะถูกปฏิเสธ

   ----------------------------------------------------------------------------------

   “ฉันไม่ได้เห็นนายแต่งตัวแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ”ชายหนุ่มที่ยืนพิงประตูรถคันหรูออกปากทักทายทันทีที่ร่างสูงโปร่ง
ก้าวพ้นประตูบ้านออกมา ท่อนบนสวมเสื้อยืดตัวยาวกับเสื้อคลุมตัวหลวมเพื่อปกปิดส่วนที่ป่องนูนออกมา กับกางเกงยีนส์สีซีดสี่
ส่วนแบบหลวมๆขัดกับภาพลักษณ์ในแบบปกติที่ติดตา มันเหมือกับได้ย้อนไปในวันแรกๆที่เจอกัน

   “แปลกมาเหรอครับ”ขนมผิงถามเสียงเรียบ ปรายตามองอีกฝ่าย

   “ไม่หรอก มันแค่ทำให้ฉันคิดถึงวันแรกๆที่เราเจอกัน”

   ครั้งแรกที่เขาเจอขนมผิงคือตอนที่ขนมผิงยังใส่แค่ชุดนักเรียนกางเกงขาสั้นกับเสื้อสีขาวปักชื่อสัญลักษณ์โรงเรียนบนอก
ครั้งต่อมาก็คงจะเป็นชุดนักศึกษาสวมทับด้วยครุยรับปริญญา ส่วนครั้งต่อๆมา ขนมผิงก็จะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสบายๆอย่างเสื้อยืด
กางเกงยีนส์แม้กระทั่งตอนที่แบกท้องลูกของเขามาเรียกร้องให้รับผิดชอบ และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นขนมผิงแต่งตัวแบบนี้
อีกเลยนอกจากชุดสุภาพทั่วไปกับชุดนอน อันที่จริงแล้วเขาเองก็แปลกใจตัวเองที่นึกจำรายละเอียดของขนมผิงได้มากขนาดนี้

   “ไปกันเถอะครับ”ขนมผิงเบือนหน้าหนีก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งในระทางฝั่งประตูที่ถูกเปิดรออยู่ก่อนแล้ว



   “สวัสดีค่ะคุณขนมผิง วันนี้ห้องเดิมรึเปล่าคะ?”พนักงานหน้าเคาน์เตอร์ประจำสปาหรูกล่าวทักทายอย่างคุ้นเคย

   “ครับ”ขนมผิงพยักหน้ารับ
   “เอ๊ะ วันนี้มีเพื่อนมาด้วยเหรอคะ”พนักงานยิ้มให้กับนักธุรกิจหนุ่มโสดรูปหล่อที่เธอรู้จักดีทั้งสองคนทางหน้าหนังสือและสื่อ
ต่างๆ

   “ครับ”ตอบก่อนจะเดินตามพนักงานไปยังห้องสปาที่มีสระว่ายน้ำส่วนตัว

   “เชิญตามสบายนะคะ หากมีอะไรขาดเหลือติดต่อได้ที่เคาน์เตอร์เลยนะคะ”หญิงสาวพนักงานไม่วายส่งสายตามาให้เขากับ
ชายหนุ่ม

   “ขอบคุณครับ”

   “ฉันไม่ใช่เพื่อนนายนะขนมผิง”ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบด้วยน้ำเสียงเคืองเล็กน้อยหลังจากพนักงาน
ออกไป

   ขนมผิงผละตัวออกมาเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่แสดงท่าทีไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด จะว่าไปแล้วความสัมพันธ์
ระหว่างเขากับปิญญ์ชานนท์คืออะไร เขาเองก็ยังไม่รู้เลยว่าสิ่งนี้มันควรจะนิยามว่าอย่างไรกัน

   “ผมจะไปเปลี่ยนชุด หากคุณรู้สึกเบื่อคุณจะกลับก่อนก็ได้นะครับ”

   “ฉันไม่มีทางเบื่อที่ได้อยู่กับนายหรอก”

   “ตามใจครับ”

   “นี่ ตกลงนายไม่ได้ฟังที่ฉันพูดบ้างเลยรึไง”ปิญญ์ชานนท์เดินตามขนมผิงเข้ามาด้านหลังฉากที่กั้นเอาไว้สำหรับเปลี่ยน
เสื้อผ้า มือใหญ่คว้าแขนของขนมผิงเอาไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวเอง

   “ครับ?”

   “ฉันเห็นนะว่าพนักงานที่เคาน์เตอร์เมื่อกี้ส่งสายตาให้นาย แล้วนายยังจะบอกเขาว่าฉันเป็นเพื่อนนาย นายนอกใจฉันต่อ
หน้าต่อตาเลยนะขนมผิง”

   “ผมนอกใจคุณ? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ”

   “แล้วทำไมนายถึงไม่ปฏิเสธพนักงานว่าฉันไม่ใช่เพื่อนนาย”ไม่พูดเปล่า แต่ท่อนแขนแข็งแรงกลับเกี่ยวเอาเอวสอบเข้ามาก
อด ใบหน้าหล่อโน้มเข้าไปเกือบชิด จมูกโด่งแตะลงบนพวงแก้มขาว

   “คุณอยากจะให้ผมบอกกับพนักงานว่ายังไงล่ะ อีกอย่างปล่อยผมได้แล้ว ผมอึดอัด”เพราะว่าท้องของเขามันเริ่มใหญ่ เวลา
ที่ถูกอีกฝ่ายกอดมันทำให้อึดอัดจนเหมือนหายใจไม่ค่อยออก

   “เป็นอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เพื่อนฉันไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับนายหรอกนะ” เขากำลังคิดไปเองรึเปล่าว่าปิญญ์ชานนท์กำลังเคือง
เขาอยู่ด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง แขนทั้งสองข้างปล่อยออกจากเอวแล้วยกขึ้นมากอดอก ริมฝีปากหยักขบเม้มเข้าหากันแน่นอย่าง
เอาแต่ใจ

   “งั้นตอนกลับผมจะบอกเขาว่าคุณเป็นคนขับรถ ดีไหมครับ”ขนมผิงถอนหายใจ

   “เป็นแฟน ไม่สิ เป็นสามี คราวหลังถ้าคนอื่นถามนายต้องบอกว่าฉันเป็นสามี”

   “ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกเองเถอะ ถอยไปได้แล้วครับ ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”ขนมผิงเบี่ยงตัวหันหลังให้ ซ่อนใบหน้าที่ร้อนผ่าว
เอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น คำถามที่ตั้งเอาไว้เมื่อครู่ คำตอบของมันทำเอาหน้าของเขาร้อนผ่าว ก้อนเนื้อในอกกำลังเต้นแรงไม่เป็น
ส่ำ

   “นี่ขนาดนายกำลังท้องอยู่นายยังปล่อยให้คนอื่นมาส่งสายตาให้นายแบบนี้อีก ฉันควรจะหึงนายดีไหมล่ะ”ปิญญ์ชานนท์ยัง
คงจ้องมองมาที่ขนมผิงพลางกอดอกบ่น

   “ออกไปได้แล้ว ผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า”

   “ฉันเคยเห็นของนายหมดแล้วน่า อีกอย่าง ฉันจะได้ดูแลนายตอนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าไง เผื่อนายก้มไม่ไหว หรือว่าเจ็บตรง
ไหนขึ้นมาฉันได้ช่วยทัน”

   “คนท้องครับ ไม่ใช่คนป่วย”

   “เอาเถอะ ฉันยืนหันหลังให้ นายก็ได้ รีบเปลี่ยนสิ ฉันเองก็จะเปลี่ยนเหมือนกัน”

   “จะเอาอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณ”ขนมผิงถอนหายใจออกมาเสียงเบา คงจะห้ามปิญญ์ชานนท์คนนี้ไม่ได้นัก มือผอมปลด
เสื้อผ้าตัวเองลงไปกองกับพื้น ก่อนจะหยิบกางเกงว่ายน้ำตัวใหม่ที่ใหญ่กว่าตัวเดิมที่เริ่มจะคับค่อยๆก้มลงสวมอย่างระมัดระวัง

   ไม่รู้ตัวเลยว่าสายตาคมของใครกำลังจ้องมองบั้นท้ายของตัวเองอยู่ในระยะใกล้ ทั้งแผ่นหลังเปลือยและช่วงเอวสอบ ต้นขา
เรียวยาวมีกล้ามเนื้อพอได้สัดส่วน เรียกให้ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเสียงดัง

   “ถ้านายไม่ได้ท้องอยู่ล่ะก็…”ปิญญ์ชานนท์พึมพำ เขาไม่ได้ทำตามสัญญาที่บอกว่าจะหันหลังให้ตอนที่ต่างฝ่ายต่างเปลี่ยน
ชุด แต่กลับตรงกันข้าม เขากำลังจ้องมองขนมผิงในสภาพเปลือยยืนหันหลังและก้มอวดแก้มก้นทั้งสองข้างอยู่เบื้องหน้าตอนที่
เปลี่ยนกางเกง

   พรืด!!

   ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกโยนมาใส่หน้าชายหนุ่มเต็มแรงด้วยความอับอายและไม่พอใจ

   “คุณไม่ได้หันหลัง!”พูดจบขนมผิงก็เดินหนี

   “ถ้าฉันหันหลังให้ฉันก็อดเห็นอะไรดีดีน่ะสิ”ปิญญ์ชานนท์เร่งเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำก่อนจะตามออกมา

   “คุณมันโรคจิตไม่เคยเปลี่ยน”พูดพลางหย่อนตัวลงไปในสระ

   “เอาน่า ฉันก็แค่มอง ยังไม่ได้ทำอะไรนายเสียหน่อย”ปิญญ์ชานนท์ตอบก่อนจะหย่อนตัวตามลงไป ตาคู่คมจ้องมองร่างสูง
โปร่งแหวกว่ายลงไปในสระน้ำ เขากำลังหลงใหลในตัวของอีกฝ่าย ทุกอย่างที่เป็นขนมผิง แผ่นท้องที่เคยแบนราบกลับนูนขึ้นมา
อย่างเห็นได้ชัด เขาไม่รู้เลยว่าขนมผิงจะต้องแบกรับน้ำหนักขนาดไหนตลอดเวลา แล้วถ้าอีกห้าเดือนข้างหน้า น้ำหนักและขนาด
ท้องที่ว่าจะเพิ่มมากขึ้นแค่ไหน หากเป็นไปได้เขาก็อยากจะแบ่งเบาในส่วนนั้นมาบ้าง ทดแทนกับที่ขนมผิงลำบากตัวคนเดียวมา
ตลอด

   ร่างสูงว่ายน้ำตามขนมผิงไปถึงริมสระอีกฝั่ง แขนยาวโอบเอาท่อนเอวสอบแต่ด้านหน้าของมันป่องนูนเข้ามากอดก่อนจะลูบ
อย่างเบามือ

   “จะ…ทำอะไร”ขนมผิงออกปากถามเมื่อถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง ผิวกายกำยำร้อนผ่าวทาบเข้ามาประชิดแผ่นหลัง ลม
หายใจร้อนเป่ารดต้นคอให้ได้ขนลุก

   “ที่ผ่านมานายคงจะเหนื่อยมากสินะ กับการต้องเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียวมาตลอด”เสียงทุ้มกระซิบข้างหู ฝ่ามือเลื่อนสอด
ประครองท้องเอาไว้

   “สำหรับลูกแล้ว ผมไม่มีคำว่าเหนื่อยหรอก แล้วอีกอย่าง ผมไม่ได้เลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว คุณแทนทัพเป็นคนช่วยผมดู
เด็กๆตลอดเวลาที่ผมอยู่ที่อังกฤษ”

   “ฉันทั้งรู้สึกผิดทั้งอิจฉาที่ปล่อยให้นายดูแลลูกกับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน”

   “ช่างเถอะ ผมไม่คิดจะนึกถึงเรื่องนั้นแล้วล่ะ”ขนมผิงว่าพลางผละออก ทว่าอ้อมกอดนั่นมันก็แน่นเกินกว่าที่จะผละออกมา
ได้ หรือแท้จริงแล้วเขาเองกลับรู้สึกยินดีที่ถูกโอบกอดกัน ร่างกายถูกจับให้หันเข้าหาอีกฝ่าย กรอบหน้าถูกถึงให้เงยหน้าจ้องตอบ
ตาคู่คมที่มองมา

   “ฉันสัญญาว่าจะใช้เวลาที่มีอยู่ทำหน้าที่ของพ่อและสามีให้ดีที่สุดเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”

   “ผมไม่ได้ขอให้คุณทำ”หลุบตาหลบด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ถาโถมเข้ามาในเวลาเดียว คำมั่นสัญญาที่ทำให้หัวใจหวั่น
ไหวจนรู้สึกราวกับคนบ้าที่กำลังกรีดร้องอยู่ในใจตัวเอง

   “ฉันไม่ได้ทำเพราะใครมาขอหรือบังคับให้ฉันทำ แต่ที่ฉันทำเพราะว่าฉันรักนายกับลูกของเรา”

   ริมฝีปากหยักกดจูบแนบลงมาบนริมฝีปากของเขาแผ่วเบา ปลายลิ้นร้อนตวัดค่อยๆสอดเข้ามาราวกับเป็นการขออนุญาตให้
เปิดปากรับจูบอันอ่อนหวานราวกับน้ำผึ้งที่ไม่เคยได้ลิ้มลองที่ไหนมาก่อน มันจะเป็นอย่างไรต่อไปถ้าหากเขาจะเปิดใจรับ อนาคต
ที่ไม่อาจจะคะเนได้ว่าสิ่งใดกำลังรออยู่ ความสูญเสียหรือว่าความสุขถ้าหากเขาจะตอบรับสิ่งที่ใจตัวเองกำลังเรียกหา ความรู้สึก
กำลังเอื้อมไขว่คว้าราวกับเป็นของล้ำค่าที่ไม่อาจตีราคาได้

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทนี้แด่ความเป็นพ่อและสามี(แอบหื่น)ที่ขาดหายและความรู้สึกผิดของพ่อปิน
ตอนหน้าจะได้รู้แล้วว่าจะช้างน้อยหรือหอยสังข์ นางจะได้ซื้อกระโปรงตัวเล็กๆไหมน้อออ

ฝากอุดหนุนกันด้วยนะคะ จอง/สอบถามได้ที่แฟนเพจ หรือ sindy_lamoon@ฮอทเมล

[lizzii]

นี่คุณพ่อมือใหม่จริงจังมากนะเนี่ย ฮ่าๆ

[Freja]

ฝากตบกระบาลนังเลขาได้ไหม?
มีอย่างที่ไหน บอกผู้ชายว่าไม่ต้องทำอะไร รอให้เมียให้แม่เป็นคนทำก็พอ
สามีตอนนี้ช่วยดูลูกได้นะ  ยิ่งขนมผิงจะผ่าคลอดด้วย  ตอนที่ผ่าเสร็จพ่อก็ควรต้องดูลูก

เรื่องกางเกงคนท้องมีสกินนี่ยีนส์ขาเดฟด้วยนะคะ  แต่ส่วนบนช่วงหน้าท้องจะเป็นผ้ายืดเกาะมาจนถึงเหนือท้องค่ะ

[หมอตัวเปียก]

นางมีมุมน่ารัก มีสำนึกของความเป็นสามีและพ่อคน

[iceman555]

 

[pattapong200320]

น่าร้าก ละมุนมากค่ะ

[่jum]

  เป็นคุณพ่อขี้เห่อจริงๆ ยังไม่ทันจะรู้เพศเลย จะซื้อแล้วเหรอ

[omuya]

ดูะป็นคนดีขึ้นนะ เดี๋ยวเอาชนะใจขนมผิงได้แล้ว ต้องไปเอาชนะใจคุณพ่อตาด้วย

[Dee^daY]

คุณพ่อน่ารัก ..

[cheyp]

ตอนนี้อ่านแล้วอบอุ่นจังเลย

[p9hmiew]

เป็นอะไรที่ดุ เด็ด เผ็ช มันส์ ได้อีกค่ะ อิฉันติดงอมแงมไปเลย บางช่วงหน่วงๆแต่ก็อยากอ่านต่อเรื่อยๆ แหม พอได้หวานก็ทำเอาเขินไปหลายช็อตเหมือนกันนะคะ ชอบค่า มาต่ออีกเร็วๆน้า

[seii]

เอาจริงๆ อ่านมาทั้งเรื่อง ยังไม่ขัดใจอะไรเท่านายเอกคิดจะเเต่งงานกับชะนี
คือก็รู้สันดานนางอยู่เเล้วป่ะ? ทอ้งคู่หมั้นมาเพื่อคนรวยกกว่า
เเถมตัวเองมีลูก ยังจะเอาคนเเบบนี้มาเป็นเเม่เพื่อเเก้เเค้น?
ตอนเเรกนึกว่าเเค่เเย่งมาเฉยๆ ไม่จริงจัง เเต่ถึงกับจะหมั้น คือถ้าพระเเองไม่มาขัดอินายเอกก็โคตรซวยอ่ะ

เนื้อเรื่องโอเคค่ะ เเต่ช่องโหว่เยอะมากกกก ทั้งภาษาการพูดของตัวละคร มันยังไม่น่าเชื่อถือ
เเล้วเรื่องธุรกิจ บริษัทใหญ่โต ต้องทำการบ้านให้ดีอีกนิด อย่างน้อยก็เพื่อความสมจริง
เเต่ถ่ายทอดเเละเขียนออกมาได้ดีเเล้วค่ะ

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

40 เซอร์ไพรส์

   “ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราถึงต้องมาที่นี่ในเวลาดึกแบบนี้แทนที่จะเป็นตอนกลางวัน”เสียงทุ้มถามพลางจับจ้องมองครึ่ง
หนึ่งปิดด้วยแมสกับแว่นกันแดดของขนมผิง

   “ผมต้องการความเป็นส่วนตัว…ถ้าจะให้ดีคุณช่วยปล่อยมือผมจะได้ไหม”ตอบพลางจ้องมองมือใหญ่ที่ถือวิสาสะดึงมือของ
ตัวเองเข้าไปจับ

   ปิญญ์ชานนท์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยแต่โดยดีแล้วเดินตามร่างสูงโปร่งเข้าไปในตึกของโรงพยาบาลเอกชน

   บรรยากาศของโรงพยาบาลในเวลากลางดึกเงียบสงัดจนได้ยินเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดิน นานครั้งถึงจะมีพยาบาล
เดินสวนมาสักคน

   “ผมมาพบหมอมานะตามที่นัดไว้ครับ”

   “เชิญทางนี้เลยค่ะ”พยาบาลสาวเคาน์เตอร์ยิ้มตอบรับอย่างคุ้นเคยก่อนจะเดินนำไปยังห้องตรวจในสุด มีอยู่บ้างที่คนไข้
ผู้ชายจะมาตรวจโรคบางอย่างที่แผนกนี้ แต่สำหรับคนไข้คนนี้เธออดแปลกใจไม่ได้เลยว่าทำไมถึงมาพบหมอมานะทุกเดือนและ
ที่สำคัญเอกสารหรือประวัติการจ่ายยาทุกอย่างจะถูกเก็บเป็นความลับทั้งหมดราวกับว่าไม่ต้องการจะให้ใครได้ล่วงรู้ข้อมูลอะไร
เกี่ยวกับคนไข้นี้เลย

   ปิญญ์ชานนท์เดินตามขนมผิงเข้าไปในห้องตรวจอย่างเงียบๆ หัวใจที่อยู่ในกระหน่ำรัวด้วยความตื่นเต้น วันนี้แล้วที่เขาจะ
ได้เห็นหน้าลูกอีกคนที่อยู่ในท้องของขนมผิง ถึงจะเป็นแค่ภาพอัลตร้าซาวด์แต่มันก็อดที่จะตื่นเต้นและดีใจไม่ได้เลย

   “คนนี้คือ”หมอมานะปรายตามองมาที่ร่างสูงของปิญญ์ชานนท์ด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วขนมผิงจะมาด้วยตัวคนเดียว
ตลอดในยามวิกาลที่แทบจะไม่มีคนไข้แบบนี้ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวและต้องการที่จะให้เรื่องนี้เป็นความลับ แต่ดูจาก
ลักษณะและหน้าตาที่คุ้นเคยตามสื่อต่างๆแต่ง คุณหมอวัยไล่เลี่ยกันรู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือหนุ่มนักธุรกิจเจ้าของกิจการสิ่งทอที่
กำลังขับเคี่ยวกันกับหนุ่มนักธุรกิจหนุ่มที่เป็นคนไข้ของเขา แล้วทำไมถึงได้มาด้วยกันได้ เขาเองก็ยังแปลกใจ

   “ไม่เป็นไรครับ เขาจะมาฟังผลตรวจด้วย”ขนมผิงพูดตอบด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบก่อนจะปลดแมสกับแว่นกันแดดออกจาก
ใบหน้า

   นานนับชาวโมงกับการตรวจร่างกายและถามไถ่อาการต่างๆ ปิญญ์ชานนท์อดทึ่งไม่ได้เลยกับข้อมูลมากมายที่จำเป็นจะ
ต้องเอาไว้ใจใส่กับเด็กอ่อนที่อยู่ในท้อง เพราะถูกกำชับมาตั้งแต่แรกแล้วว่าให้นั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆชายหนุ่มเลยไม่กล้าที่จะเอ่ย
ปากขัดเพราะกลัวจะถูกไล่ออกไปอย่างที่ถูกขู่เอาไว้ก่อนหน้า ได้แต่นั่งฟังอยู่ข้างๆด้วยความตั้งใจ บทบาทของผู้เป็นพ่อถูก
หยิบยกขึ้นมาสวมอย่างอัตโนมัติ



   “ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองนะครับ คราวนี้หมอคิดว่าน่าจะรู้เพศของเด็กได้แล้ว”หมอมานะบอกพลางยิ้ม

   ปิญญ์ชานนท์ยืนจ้องมองร่างของขนมผิงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสลับกับหน้าจอที่กำลังจะแสดงผลในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ตาคู่ดุกระพริบไปมาเมื่อภาพตรงหน้าจอค่อยๆเคลื่อนไหว

   “หืม?”คุณหมอชะงักมือที่ถืออุปกรณ์ทาบลงบนแผ่นท้องของขนมผิงเอาไว้เมื่อมองเห็นถึงสิ่งผิดปกติบนหน้าจอ

   “มีอะไรเหรอครับ”

   “มันไม่น่าจะผิดพลาดได้”


   “ผิดพลาดอะไรเหรอครับ”คราวนี้เป็นปิญญ์ชานนท์ที่ออกปากถามเองหลังจากเห็นสีหน้าของหมอมานะมีท่าทีประหลาดใจ

   “อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งที่แล้วอายุครรภ์ของคุณขนมผิงยังน้อยแล้วก็เครื่องมือที่ที่ใช่ตรวจครั้งนั้นไม่ทันสมัยพอจึงทำให้
มองเห็นได้ไม่ชัด”

   “ลูกของผมเป็นอะไรเหรอครับ”ขนมผิงถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

   “เปล่าหรอกครับ เด็กในครรภ์ของคุณปกติดีทุกอย่าง แต่ที่ผมคิดว่าแปลกก็คือตอนนี้ในครรภ์ของคุณมีเด็กอยู่สองคน คุณ
ได้ลูกแฝดนะครับยินดีด้วย”

   

   

   บทที่ 43 ความหวังของพ่อ

   “ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเราถึงต้องมาที่นี่ในเวลาดึกแบบนี้แทนที่จะเป็นตอนกลางวัน”เสียงทุ้มถามพลางจับจ้องมองครึ่ง
หนึ่งปิดด้วยแมสกับแว่นกันแดดของขนมผิง

   “ผมต้องการความเป็นส่วนตัว…ถ้าจะให้ดีคุณช่วยปล่อยมือผมจะได้ไหม”ตอบพลางจ้องมองมือใหญ่ที่ถือวิสาสะดึงมือของ
ตัวเองเข้าไปจับ

   ปิญญ์ชานนท์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะยอมปล่อยแต่โดยดีแล้วเดินตามร่างสูงโปร่งเข้าไปในตึกของโรงพยาบาลเอกชน

   บรรยากาศของโรงพยาบาลในเวลากลางดึกเงียบสงัดจนได้ยินเสียงฝีเท้าดังก้องไปทั่วทางเดิน นานครั้งถึงจะมีพยาบาล
เดินสวนมาสักคน

   “ผมมาพบหมอมานะตามที่นัดไว้ครับ”

   “เชิญทางนี้เลยค่ะ”พยาบาลสาวเคาน์เตอร์ยิ้มตอบรับอย่างคุ้นเคยก่อนจะเดินนำไปยังห้องตรวจในสุด มีอยู่บ้างที่คนไข้
ผู้ชายจะมาตรวจโรคบางอย่างที่แผนกนี้ แต่สำหรับคนไข้คนนี้เธออดแปลกใจไม่ได้เลยว่าทำไมถึงมาพบหมอมานะทุกเดือนและ
ที่สำคัญเอกสารหรือประวัติการจ่ายยาทุกอย่างจะถูกเก็บเป็นความลับทั้งหมดราวกับว่าไม่ต้องการจะให้ใครได้ล่วงรู้ข้อมูลอะไร
เกี่ยวกับคนไข้นี้เลย

   ปิญญ์ชานนท์เดินตามขนมผิงเข้าไปในห้องตรวจอย่างเงียบๆ หัวใจที่อยู่ในกระหน่ำรัวด้วยความตื่นเต้น วันนี้แล้วที่เขาจะ
ได้เห็นหน้าลูกอีกคนที่อยู่ในท้องของขนมผิง ถึงจะเป็นแค่ภาพอัลตร้าซาวด์แต่มันก็อดที่จะตื่นเต้นและดีใจไม่ได้เลย

   “คนนี้คือ”หมอมานะปรายตามองมาที่ร่างสูงของปิญญ์ชานนท์ด้วยความแปลกใจ ปกติแล้วขนมผิงจะมาด้วยตัวคนเดียว
ตลอดในยามวิกาลที่แทบจะไม่มีคนไข้แบบนี้ เพราะต้องการความเป็นส่วนตัวและต้องการที่จะให้เรื่องนี้เป็นความลับ แต่ดูจาก
ลักษณะและหน้าตาที่คุ้นเคยตามสื่อต่างๆแต่ง คุณหมอวัยไล่เลี่ยกันรู้ได้ทันทีว่าคนคนนี้คือหนุ่มนักธุรกิจเจ้าของกิจการสิ่งทอที่
กำลังขับเคี่ยวกันกับหนุ่มนักธุรกิจหนุ่มที่เป็นคนไข้ของเขา แล้วทำไมถึงได้มาด้วยกันได้ เขาเองก็ยังแปลกใจ

   “ไม่เป็นไรครับ เขาจะมาฟังผลตรวจด้วย”ขนมผิงพูดตอบด้วยน้ำเสียงอันราบเรียบก่อนจะปลดแมสกับแว่นกันแดดออกจาก
ใบหน้า

   นานนับชาวโมงกับการตรวจร่างกายและถามไถ่อาการต่างๆ ปิญญ์ชานนท์อดทึ่งไม่ได้เลยกับข้อมูลมากมายที่จำเป็นจะ
ต้องเอาไว้ใจใส่กับเด็กอ่อนที่อยู่ในท้อง เพราะถูกกำชับมาตั้งแต่แรกแล้วว่าให้นั่งฟังอยู่อย่างเงียบๆชายหนุ่มเลยไม่กล้าที่จะเอ่ย
ปากขัดเพราะกลัวจะถูกไล่ออกไปอย่างที่ถูกขู่เอาไว้ก่อนหน้า ได้แต่นั่งฟังอยู่ข้างๆด้วยความตั้งใจ บทบาทของผู้เป็นพ่อถูก
หยิบยกขึ้นมาสวมอย่างอัตโนมัติ



   “ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองนะครับ คราวนี้หมอคิดว่าน่าจะรู้เพศของเด็กได้แล้ว”หมอมานะบอกพลางยิ้ม

   ปิญญ์ชานนท์ยืนจ้องมองร่างของขนมผิงนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงสลับกับหน้าจอที่กำลังจะแสดงผลในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ตาคู่ดุกระพริบไปมาเมื่อภาพตรงหน้าจอค่อยๆเคลื่อนไหว

   “หืม?”คุณหมอชะงักมือที่ถืออุปกรณ์ทาบลงบนแผ่นท้องของขนมผิงเอาไว้เมื่อมองเห็นถึงสิ่งผิดปกติบนหน้าจอ

   “มีอะไรเหรอครับ”

   “มันไม่น่าจะผิดพลาดได้”

   “ผิดพลาดอะไรเหรอครับ”คราวนี้เป็นปิญญ์ชานนท์ที่ออกปากถามเองหลังจากเห็นสีหน้าของหมอมานะมีท่าทีประหลาดใจ

   “อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งที่แล้วอายุครรภ์ของคุณขนมผิงยังน้อยแล้วก็เครื่องมือที่ที่ใช่ตรวจครั้งนั้นไม่ทันสมัยพอจึงทำให้
มองเห็นได้ไม่ชัด”

   “ลูกของผมเป็นอะไรเหรอครับ”ขนมผิงถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

   “เปล่าหรอกครับ เด็กในครรภ์ของคุณปกติดีทุกอย่าง แต่ที่ผมคิดว่าแปลกก็คือตอนนี้ในครรภ์ของคุณมีเด็กอยู่สองคน คุณ
ได้ลูกแฝดนะครับยินดีด้วย”

   “แฝดเหรอครับ?”ขนมผิงหลุดถามออกไปเสียงเบา ใบหน้าเริ่มแสดงออกถึงความเป็นกังวล

   “ครับคุณได้ลูกแฝด”

   “แล้วทั้งสองคนปกติดีใช่ไหมครับ”ขนมผิงถามเสียงเบา

   ทำให้หมอมานะหันขยับเครื่องมีในมืออีกครั้งด้วยท่าทางเคร่งเครียด ขับปิญญ์ชานนท์ได้แต่จ้องมองภาพบนหน้าจอด้วย
ความเงียบงัน กลัวเหลือเกินว่าลูกจะไม่ยอมแยกตัวออกจากกันเหมือนอย่างที่เขาเป็น กลัวที่จะต้องเสียใครคนใดคนหนึ่งไป ทว่า
มือความอุ่นที่กอบกุมมือเอาไว้เรียกให้ใบหน้าคมเงยหน้าขึ้นไปมอง เห็นรอยยิ้มที่ดูดีใจราวกับว่าต้องการจะให้กำลังใจส่งมาจาก
ปิญญ์ชานนท์ มือใหญ่กระชับมือของเขาเอาไว้แน่น

   “วางใจได้ครับ ทั้งสองคนตัวแยกออกจากกันสมบูรณ์ดี ไม่มีอะไรที่น่าห่วงครับ”คำตอบของคุณหมอทำให้ขนมผิงถอน
หายใจอย่างโล่งใจ ยิ้มออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวว่ารอยยิ้มที่ส่งให้กับปิญญ์ชานนท์นั้นแสดงออกถึงความสุขที่มีมากแค่ไหน

   “ลูกของผมเป็นลูกสาวทั้งคู่ใช่ไหมหมอ”ปิญญ์ชานนท์หันไปถามด้วยความตื่นเต้น การได้ลูกสาวตัวเล็กๆถึงสองคนมันช่าง
เป็นโชคดีอะไรขนาดนี้ นึกภาพตอนที่อุ้มเด็กผู้หญิงน่ารักๆไว้ทั้งสองคน แล้วก็มีลูกชายที่คอยปกป้องน้องสาววิ่งเล่นอยู่รอบๆอีก
สองคน ดูท่าเขาคงจะต้องเริ่มไว้หนวดกับเขาบ้างแล้ว ทว่า

   “ลูกของคุณ?”หมอมานะหันมามองหน้าของชายหนุ่มพลางเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

   “ใช่ ลูกของผมเอง ผมเป็นพ่อของเด็กที่หมอกำลังจ้องอยู่ในจอ หมอมีปัญหาอะไรรึเปล่า”ปิญญ์ชานนท์ตอบรับอย่างเต็ม
ปากเต็มคำเรียกให้ขนมผิงบีบกระชับมือใหญ่ที่จับอยู่เอาไว้แน่น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่คิดจะพูดขัดหรือปฏิเสธออกไป

   “เปล่าครับ ผมแค่แปลกใจเพราะไม่คิดว่าคุณทั้งสองคนจะสนิทกันกว่าที่คิดน่ะครับ ยังไงก็ยินดีกับคุณปิญญ์ชานนท์ด้วยก็
แล้วกัน”คุณหมอว่าพลางหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

   

   “คุณได้ลูกชายนะครับ ทั้งสองคนเลย”

   “เดี๋ยวนะหมอ หมอบอกว่าลูกชายเหรอ”คำตอบของหมอทำให้ปิญญ์ชานนท์ถามกลับไปทันทีอย่างไม่เชื่อหู

   “ครับเป็นเด็กผู้ชายทั้งสองคนนะครับ”

   “ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ หมอดูดีรึยัง แล้วเครื่องมือนี่มั่นใจได้แค่ไหน หมอลองดูอีกที่ได้ไหม”

   “คุณปิญญ์”ขนมผิงกระตุกมือที่จับเอาไว้แน่นเป็นการปรามเมื่อปิญญ์ชานทท์เริ่มวุ่นวาย

   “มันต้องมีอะไรผิดพลาดสิหมอ ผมแน่ใจว่าผมได้ลูกสาว”

   “คุณปิญญ์ ถ้าคุณจะมาโวยวายอะไรอย่างนี้ล่ะก็ออกไปรอข้างนอกเถอะ”

   “นายอย่าพูดอย่างนั่นสิขนมผิง ลูกของเราต้องเป็นลูกสาวไม่รึไง”

   “คุณมันประสาท คุณหมอไม่ต้องสนใจเขาหรอกครับ”ขนมผิงหันไปบอกก่อนจะหัวเราะเล็กน้อย ทำไมเขาถึงได้นึกขำกับ
ท่าทีของปิญญ์ชานนท์กัน ใบหน้าหล่อเหลานิ่วหน้า คิ้วดกดำขมวดมุ่น ริมฝีปากหยักเม้มเข้าหากันแน่น เอาแต่จ้องหน้าจอที่
แสดงผลไม่วางตา

   “ไม่เป็นไรครับ คุณพ่อหลายคนก็เป็นแบบนี้แหละครับ มีผิดหวังกันบ้าง”

   “หมอดูให้อีกทีได้ไหม”หันมาจ้องหน้าหมอมานะพลางบอกเสียงอ่อย

   “ครับ คุณเห็นตรงนี้ไหมครับ แล้วก็ตรงนี้ เป็นอวัยวะของเพศชาย”

   “เข้าใจแล้วล่ะ”ปิญญ์ชานนท์พยักหน้า สีหน้าบ่งบอกถึงความผิดหวัง โครงการไว้หนวดที่ตั้งเอาไว้ล้มเหลวไม่เป็นท่า



   ------------------------------------------------------------

   “คุณปิญญ์”ขนมผิงเรียกเสียงเบาขณะที่รถยนต์คันที่นั่งอยู่ขับแล่นไปบนถนนเบื้องหน้ายามค่ำคืนที่รถไม่ค่อยติด ความ
เงียบงันที่เกิดขึ้นภายในรถทำให้เจ้าของร่างสูงโปร่งหันไปมองเสี้ยวหน้าคมคายของชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วงปนสะใจเล็กน้อย

   “ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันอุตส่าห์มั่นใจว่าลูกของเราจะต้องเป็นผู้หญิง ทำไมลูกถึงได้มีไอ้นั่นทั้งสองคนเลย อย่างน้อยก็น่าจะ
เป็นผู้หญิงสักคนก็ยังดี”

   “แล้วถ้าลูกเป็นผู้ชายคุณจะไม่ยอมรับรึไง”

   “มันไม่ใช่อย่างนั้น นายต้องเข้าใจฉันบ้างสิว่าฉันอยากได้เด็กผู้หญิงน่ารักๆ ฉัยอยากไว้หนวด อยากจะหวงลูกสาวกับเขา
บ้าง ทำไมกันนะ ทำไม”คำพูดของปิญญ์ชานนท์พร้อมกับท่าทางเจ็บใจนั้นมันทำให้ขนมผิงหลุดขำหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้

   “เพิ่งรู้ว่าคุณเป็นคนแบบนี้”ขนมผิงพึมพำเสียงเบาก่อนจะหันกลับไปจ้องมองถนนเบื้องหน้า ทำไมกัน เขาถึงได้รู้สึกว่า
ความทุกข์ที่อยู่ในใจมันกำลังละลายหายไป ถึงแม้ว่าเบื้องหน้าจะมีสิ่งที่ยังต้องเผชิญอยู่อีกมาก แต่ปิญญ์ชานนท์ที่อยู่ข้างๆเขา
ในเวลานี้ทำให้เขาเริ่มไม่ใส่ใจที่จะกลัวมันอีกต่อไป

   “นายหัวเราะอะไร”

   “เปล่านี่ครับ”ขนมผิงตอบรับทั้งที่ตายังคงจับจ้องแสงไฟบนท้องถนนทั้งสองข้างทาง

   “ถ้าฉันไม่ขับรถอยู่ล่ะก็ ฉันจะจับนายมาจูบซะให้เข็ด”

   “เมื่อไรจะหยุดทำตัวโรคจิตสักที”ขนมผิงส่ายหน้า แต่ริมฝีปากได้รูปกลับซ่อนยิ้มเขินอายเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายเห็น

   “นายกำลังสมน้ำหน้าฉันอยู่ใช่ไหม”

   “เปล่านี่ครับ”ขนมผิงไหวไหล่ “แล้วคุณไม่ดีใจรึไง…ที่เด็กในท้องของผมเป็นเด็กแฝด”หลุดถามออกไปอย่างที่ใจคิด พอ
รู้ตัวอีกทีก็อยากที่จะกัดปากตัวเองที่ถามออกไปแบบนั้น

   “ดีใจสิ ฉันดีใจมากเลยล่ะ ตอนนี้เราก็มีลูกด้วยกันสี่คนแล้วนะ ฉันยังรอคำตอบของนายอยู่นะขนมผิง”

   “อืม”ขนมผิงพยักหน้ารับ คำตอบที่ว่านั่นในเวลานี้มีมันแล้ว เพียงแต่ยังไม่กล้าที่จะตอบออกไป “คุณผิดหวังมากไหม ที่ไม่
ได้ลูกสาว”

   “ไม่เป็นไร เอาไว้ฉันค่อยทำใหม่ก็ได้ รับรองครั้งหน้าเป็นเด็กผู้หญิงแน่ นายเตรียมใจไว้ได้เลย”



   -------------------------------------------------------------------

[่jum]

พลาดหวังกับครั้งที่ 2 ก็ยังไม่ยอมแพ้  ลูก 4 แล้วนะ 

[lizzii]

ขำคุณพ่อ อดไว้หนวด 5555

[iceman555]

ง่าาา ได้แฝดชายแอีกแว้ววว. อิอิ

[หมอตัวเปียก]

สมน้ำหน้าอะ ห้า ๆ

จะลูกห้าลูกหกก็เลี้ยงได้อยู่แล้ว รวยทั้งพ่อทั้งแม่ขนาดนั้น

[noozzz]

น้องทองหยิบ ทองหยอด

[Dee^daY]

รอรอบต่อไป ..

[donut4top]

สะใจจัง55555

[natsikijang]

หูย บ้านนี้ลูกผู้ชาย4คนเลยเว้ย  สมน้ำหน้าปิณเว่อร์ดีนัก ได้ลูกผู้ชายก็ดีนิ งอแงตลกมากมาย

[p9hmiew]

ไม่เป็นไร เอาไว้ทำใหม่ก็ได้
พีคคคคคค55555555 รักกันไวๆน้า ขอให้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะจ๊ะ

[Oเด็กหญิงเย็นชาO]

ต่อ


“ไปไหนมาดึกๆดื่นๆล่ะ แม่ของลูกบอกว่าไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอ”เสียงทุ้มต่ำของพิศณุเรียกให้ร่างสูงโปร่งสะดุ้งเฮือกจ้องมองไป
ยังมุมมืดริมโถงของตัวบ้านที่ติดกับทางเดินห้องครัว

   “ยังไม่นอนอีกเหรอครับ”ขนมผิงถามเสียงแผ่ว

   “ลงมากินน้ำน่ะ ได้ยินเสียงประตูบ้านก็เลยคิดว่าเป็นเรา ว่าแต่ยังไม่ตอบพ่อเลยว่าไปไหนมาดึกๆดื่นๆ”

   “ผิง…”ขนมผิงอ้ำอึ้ง ไม่ใช่ว่าไม่อยากตอบ แต่เขายังตอบความจริงในตอนนี้ไม่ได้ คิดได้ดังนั้นมือทั้งสองข้างก็กำเข้าหา
กันแน่น จ้องมองใบหน้าของคนเป็นพ่อที่มองมาด้วยสีหน้าจับผิด

   “ไปกับคุณปิญญ์มาใช่ไหม”

   “ครับ ผิงไปกับคุณปิญญ์มา”คิดนานชั่วอึดใจก่อนจะตอบออกไป

   “ตามพ่อมา เราสองคนมีอะไรจะต้องคุยกัน”ผู้เป็นพ่อเดินนำเข้าไปในห้องรับแขกก่อนจะนั่งลงบนโซฟา มือที่มีริ้วรอยหยิบ
รีโมททีวีขึ้นมาเปิดช่องข่าวทิ้งเอาไว้เพื่อดับความเงียบในยามค่ำคืน

   “มีอะไรเหรอครับ”

   “รู้ใช่ไหมว่าพ่อกำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

   “ผิง…ไม่รู้”ขนมผิงส่ายหน้าเบาๆ ตาคู่สีโศกหลุบต่ำจ้องมองปลายเท้าตัวเองที่เหยียดออกไป มือกระชับเสื้อคลุมตัวยาวเข้า


มากันเพื่อที่จะปกปิดท้องที่ยื่นออกมา

   “ทำไมถึงได้ไปกับคุณปิญญ์เขาทั้งที่พ่อเองก็เคยบอกว่าถ้าไม่จำเป็นก็อย่าเข้าใกล้เขา”

   “ผิงอยากรู้เหตุผล ว่าทำไมพ่อถึงห้ามไม่ให้ผิงเข้าใกล้เขา”จู่ๆผู้เป็นพ่อที่เป็นคนสบายๆก็ลุกขึ้นมาต่อต้านเรื่องเล็กๆอะไร
แบบนี้มันทำให้ขนมผิงเริ่มที่จะสงสัยและอดที่จะถามออกไปไม่ได้


   “นั่นก็เพราะว่าสิ่งที่เขาคิดมันเหมาะสมยังไงล่ะ พ่อไม่อยากที่จะให้ลูกชายของตัวเองเจ็บเหมือนอย่างที่เคยเป็น ทางที่ดี
หลังจากจบงานนี้ผิงอย่าไปเจอเขาอีกเลยนะ ถือว่าพ่อขอก็แล้วกัน”

   “ทำไมล่ะครับ ทั้งที่เขาช่วยผิงเอาไว้”

   “พ่อก็ไม่คิดว่าเขาจะจริงจังกับความสัมพันธ์แบบนี้หรอกนะ ผิงให้คำตอบพ่อได้ไหมว่าจบงานนี้จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขา

อีก”

   “ผิง...”ขนมผิงอ้ำอึ้ง จู่ๆก็ถูกห้ามไม่ให้เจอกับปิญญ์ชานนท์ ถ้าหากว่าเป็นเมื่อก่อนความเกลียดชังที่มีทำให้ไม่ต้องเสีย
เวลาคิดเลยสักนิดกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ทำไมหัวใจที่อยู่ในอกมันรู้สึกไหววูบและเสียใจขึ้นมา “ผิงทำไม่ได้” ขนมผิงตอบในสิ่งที่ใจคิดออกมาหลังจากอ้ำอึ้งอยู่นาน ใบหน้าคมนิ่งเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อด้วยความสับสน และรู้สึกผิด


   “รักเขาแล้วใช่ไหม”

   “ผิงไม่ได้…”ราวกับริมฝีปากมันหนักอึ้ง ไม่อยากจะโกหก แต่ก็ยังไม่อยากที่จะยอมรับให้ผู้เป็นพ่อรู้สึกเสียใจ

   “จนได้สินะ พ่อไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว มันยากที่จะเข้าใจกับเรื่องซับซ้อนแบบนี้ แต่พ่อก็ยังยืนยันคำเดิม พ่ออยากให้ผิงมี
ความสุข เพราะไม่รู้เลยว่าวันข้างหน้าจะต้องเจอกับอะไร ทางที่ดีก็ควรจะหลีกเลี่ยงมันเอาไว้จะดีกว่า เวลามันจะช่วยให้ทุกอย่าง
ดีขึ้น ส่วนธุระที่เหลือเกี่ยวกับสินค้าที่ทางนั้นช่วยผลิตให้ ต่อไปนี้พ่อจะเป็นคนจัดการเอง”พูดจบผู้เป็นพ่อก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออก
ไป

   ทิ้งให้ขนมผิงทิ้งตัวลงกับพนักพิงของโซฟาด้วยความเหนื่อยอ่อน เปลือกตาทั้งสองข้างปิดลงอย่างหนักใจเมื่ออะไรที่กลัว
เอาไว้มันกำลังจะคืบคลานเข้ามา พ่อของเขาไม่ยอมรับปิญญ์ชานนท์ นี่คือสิ่งที่รับรู้ได้ทางการกระทำและคำพูดพวกนั้น ดูเหมือน
ว่าปัญหาที่รออยู่ข้างหน้ามันเริ่มที่จะก่อตัวสูงขึ้นอีกครั้ง



   -----------------------------------------------------------------------

   

   “เป็นยังไงบ้างครับ ลูกสาวของคุณแข็งแรงดีรึเปล่า”มาลิศถามไถ่ขณะยืนรอให้เจ้านายเซ็นเอกสารที่เพิ่งจะเอามาให้ แต่ก็
ต้องรู้สึกหลังเย็นวาบเมื่อตาคู่ดุตวัดขึ้นมาจากเอกสารแล้วมองมาที่ตน

   “ลูกสาวที่ไหนกัน นายอย่าพึ่งมาพูดให้ฉันเจ็บใจจะได้ไหมมาลิศ อุตส่าห์มั่นใจแล้วแท้ๆว่าได้ลูกสาวน่ารักๆ แต่ทำไมถึงได้
ออกมาเป็นแฝดผู้ชายอีกแล้วก็ไม่รู้”พูดจบก็ก้มหน้าก้มตาตรวจทานเอกสารในมือต่อ

   “แฝดอีกแล้วเหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ”

   “ฉันได้ยินเสียงหัวเราะของนายนะมาลิศ”ปิญญ์ชานนท์บอกออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วย
ผิดหวังอย่าเห็นได้ชัด

   “คุณคงจะคิดไปเองนะครับ”มาลิศตอบรับเจ้านาย ไม่วายแอบอมยิ้มพยายามกลั้นหัวเราะในเวลาที่เจ้านายเผลอ

   “แล้วเรื่องที่ให้นายจัดการล่ะ ไปถึงไหนแล้ว”

   “ตอนนี้เจ้าตัวยอมรับข้อเสนอที่ทางเรายื่นให้และรับสารภาพแล้วครับ ตอนนี้กำลังรวบรวมหลักฐานคิดว่าคงจะจัดการพร้อม
กับคดีฟอกเงินเลยทีเดียวครับ”

   “งั้นก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้กลัวว่าเจ้าตัวจะไหวตัวได้ซะก่อน”

   “ตอนนี้ได้ยินว่ากำลังวิ่งเต้นเพื่อหาคนคอยหนุนหลังอยู่น่ะครับ เห็นว่าพาลูกสาวไปแนะนำตัวกับลูกชายของอธิบดีกรม
สอบสวนพิเศษ คงจะต้องการให้ตัวเองพ้นผิดโดยใช้ลูกสาวเป็นตัวช่วยน่ะครับ”

   “งั้นก็ติดต่ออธิบดีกรมสอบสวนพิเศษไปว่าฉันมีข้อเสนอดีดีจะยื่นให้ หวังว่าเขาคงจะไม่ปฏิเสธข้อเสนอของฉันแล้วเอาตัว
องไปพัวพันกับเรื่องที่จะทำให้ตัวเองเดือดร้อนหรอกนะ”ปิญญ์ชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารแล้วยื่นมัน
ให้กับเลขา

   “ครับ”



   --------------------------------------------------------------------------------

คราวนี้เป็นผิงบ้างที่ขุ่นพ่อยื่นคำขาด คุณพ่อตานี่ไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีหลานคนที่สามคนที่สี่ตามมา
จบตอนนี้เจ๊จะลากเข้าอ่าวแล้วนะ ออกทะเลมาไกลเกินละ

[iceman555]

 

[หมอตัวเปียก]

คุณพ่อตาไม่ยอมง่่าย ๆ แฮะ ถ้ารู้ว่ารอบก่อนก็เป็นคุณปินนี้จะไม่ยิ่งขัดขวางเหรอ

[่jum]