17
#Secretlove
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... แอบรัก คืออะไร
ถ้าแอบรักคือการได้แอบมองคนที่ชอบ คนที่ปิ๊งไปวันๆ โดยไม่หวังอะไร เจ็บตอนที่เขาอยู่กับคนอื่น ปวดหัวใจก็แค่นั้น เฝ้าปลอบตัวเองอยู่เรื่อยไป ไม่มีการรับรู้ของอีกฝ่าย ไม่มีเงาของเราที่ทอดยาวเดินเคียงข้างกันไปในถนนสายไหน ได้แต่คอยอยู่ข้างถนน แอบในเงาต้นไม้ อยู่มุมมืดตลอดไป
เขาไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปเพราะความเหนื่อยที่เป็นผลมาจากการนั่งปั่นรายงานดึกดื่นตลอดสองคืนมานี้นานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีก็ตอนสะลึมสะลือ ที่แผ่นหลังบางสัมผัสได้ถึงความนุ่มของเตียง
“กูจะอยู่ดูแลพี่มิว”
เขาได้ยินเสียงคน คนคุยกัน เสียงดังอยู่ใกล้ๆ พยายามเปิดเปลือกตาให้ลืมขึ้น แต่เพราะคราบน้ำตาที่ตอนนี้แห้งกรังติดแพขนตายาว ทำให้การลืมตาดูจะยากลำบากขึ้น
“มึงเป็นใคร แบงค์ มึงรู้จักพี่กูมากแค่ไหน มึงจะใช้สิทธิ์อะไรในการขอดูแล”
“…”
“อ้อ กูต้องถามว่า พี่กูรู้จักมึงดีแค่ไหน เพราะมึงคงรู้จักพี่กูจนหมดไส้หมดพุง”
ทั้งคู่ยังคงโต้เถียงกันไปมา มิวได้ยินเสียงฮึดฮัดของอีกคน
“เชื่อกูเหอะ มึงกลับไปก่อน”
“แต่กู…”
“ยังไม่ใช่เวลานี้ แบงค์…”
มีเสียงฝีเท้าก้าวยาวๆผ่านเตียงเขาไป สักพักได้ยินเสียงประตูเปิด และปิดตามมา คนที่เหลืออยู่ในห้องถอนหายใจ
“ผมขอโทษนะพี่”
แล้วอีกคนก็ตามออกไป
ในห้องเงียบลง
เขาเปิดเปลือกตาขึ้น รู้สึกถึงลำคอที่แห้งผาก ตอนนี้เขาต้องการน้ำ
เขาลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็น เทน้ำเต็มแก้วใหญ่ แล้วซัดมันลงลำคอเพื่อดับกระหาย เมื่อความอยากหายไป มิวสะดุ้งตัวเองในกระจก
ใบหน้าโทรมเหมือนซอมบี้นี่ใครกัน
เขาตัดสินใจไปล้างหน้าล้างตา อาบน้ำให้ร่างกายสบาย แล้วออกมานั่งเงียบๆอยู่ตรงโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็ก หยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่น แล้วบรรจงเขียนตัวหนังสือ
มิว
รัก
หมอ
ไม่ใช่
มิว
รัก
หมอ
ข้างเดียว
ไม่ใช่
มิว
รัก
คราวนี้เขาช่างใจอยู่นาน ก่อนตัดสินใจหยิบหมึกสีดำขึ้นมาเขียนเติมตรงหน้าคำว่า ‘รัก’
‘แอบ’ รัก
หมอ
นี่เขามานั่งเขียนบ้าอะไรกัน
เขาเกลียดความอ่อนไหวของตัวเอง เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้
ปลอบตัวเองคนเดียว ร้องไห้คนเดียว ไม่หวังอะไร คอยมองไปวันๆ
แล้วอะไรทำให้เขาเปลี่ยนไป
เขาหวังมากกับพฤติกรรมของหมอที่ผ่านมา เขาหวัง…ทั้งที่ไม่มีหวัง
บางที การแอบรักที่อยู่ในเงา
เมื่อก้าวออกมาแล้วถูกมองเห็น
มันก็รู้สึกดีในชั่วเวลาหนึ่งเท่านั้นแหละ แต่เมื่อวันใดมีเหตุให้ต้องกลับไปยืนอยู่ในที่เดิม
ร่างกายและจิตใจมันจะเกินรับไหว ก็ที่ผ่านมามันดันหลงระเริงกับความสุข…ที่ผ่านไปชั่วครั้งคราว
เขาพบว่า หมึกสีดำและสีน้ำเงิน ได้เลอะปนกันไปหมดแล้วเพราะน้ำตาหลายหยดที่พรั่งพรูออกมา
มัวแต่เสียเวลาไปกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เลยลืมดูเวลาไปเสียสนิท
นี่มันสี่ทุ่มแล้วเหรอ
แล้วเขายังไม่ได้กินข้าวคือ ตั้งแต่มื้อเที่ยง ยันมื้อเย็น กลัวโรคกระเพาะจะถามหาจริงจัง
แอ๊ด
มีคนเข้ามาในห้องเขา
มีคนเดียวแค่นั้นแหละ
อ้อ มีอีกคนแต่ตอนนี้เจ้าตัวคงอยากคืนกุญแจห้องให้เต็มแก่
“อ้าว ตื่นแล้ว”
“เป้?”
“กูซื้อข้าวมา กินกัน”
เป้ดูเหนื่อยๆ แต่ก็ยังคงแวะเวียนมาหาเขา
“นี่กูทิ้งงานมาเพื่อมึงเลยนะ กินซะ จะได้มีแรงทำรายงานต่อ ส่งพรุ่งนี้แล้วนะ เผื่อมึงลืม โอ้ย แม่ง นี่กูเป็นพ่อมึงเหรอเนี่ย ต้องให้ได้บ่น”
เป้แกะข้าวใส่จานไปก็บ่นไป เขายิ้มขำ
เป้ชะงัก
“เฮ้อ ยิ้มได้ซะทีนะ”
เขาหุบยิ้ม
“แน่ะ เพิ่งจะยิ้มนิดเดียวเอง ขายแพงเหรอ ยิ้มเราน่ะ”
เป้ทำตาล้อเลียน จนทำให้เขายิ้มออกมาจนได้
“นั่งกินคนเดียวได้นะ กูต้องไปทำงานต่อแล้ว”
เป้ดูจะยุ่งมากจริงๆ เพราะมีแชทดังเข้ามาตลอด เขาไม่อยากให้เพื่อนไปเลยตอนนี้ แต่เป้ต้องไปทำงาน เขาเข้าใจ
“ทำเบะปาก เดี๋ยวกูชกแม่ง อย่ามาทำงอแง นี่ดีแค่ไหนกูไม่เลิกคบเพราะเมื่อวานที่มึงร้องไห้เปื้อนเสื้อลูกรักกู”
เขาเชิดหน้าใส่เป้
“ขอบคุณนะ”
เป็นเสียงขอบคุณที่แผ่วเบา แต่เป้ก็ได้ยิน
“มึงเพื่อนกู กูทำได้มากกว่านี้ เลิกเสียใจแล้วมองดูรอบข้างซะ อย่าปิดตาตัวเอง”
แชะ
“ถ้ากูเอารูปมึงตอนนี้ลงเฟส มึงจะว่ากูมั้ย”
เขางงกับคำถาม
“ปกติก็ไม่เคยขอกูหนิ”
“นั่นมันปกติ”
“…”
“บอกตรงๆ กูเหมือนไม่รู้จักมึง”
“…”
“ตอนนี้มึงเหมือนสภาพศพมาก”
“…”
“ทำอะไรทีเถอะ กูขอร้อง”
“…”
“เพื่อนเหนื่อย กูก็เหนื่อย เพื่อนเจ็บ กูก็เจ็บ ถ้ามึงไม่อยากให้คนรอบข้างเป็นห่วงมากกว่านี้ ไปคุยกันให้รู้เรื่องซะ หรือบอกมันไปเลยว่าจะเอายังไงกับกู”
“…”
“ตบหัวมันแรงๆ เตะมันให้สาสม ไอ้หมอมันคนโง่ กูบอกแค่นี้แหละ”
“…”
“กูไปนะ”
แล้วเป้ก็จากไป
เขานั่งเงียบๆ ตักไก่ชิ้นเล็กเข้าปากไป ใจก็คิดเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ มีคนรัก ก็ต้องมีคนชม มันเป็นสัจธรรมของโลกใบนี้ แม้นักปกครองที่ยิ่งใหญ่ก็มีวันต้องพ่ายเพราะข่าวลือ เขาเคยอ่านเจอประโยคนี้ในหนังสือประวัติศาสตร์สักเล่ม
แล้วเขาก็ถอนหายใจรอบที่สองล้านแปด
เมื่อช่างใจอยู่นาน รอว่าเหล่าแองเจิลจะมาเคาะประตูห้องเขามั้ยคืนนี้ แต่ก็ไม่พบวี่แววผู้มาเยือน เขาเลยหยิบแบบร่างรายงานมาทำ ถ้าเป็นเมื่อก่อน รายงานปกหนาแค่นี้ ทำแป๊บเดียวก็แล้วเสร็จ ความสามารถมันถูกลดทอนเพราะอารมณ์รักนี่มันคือจริงใช่มั้ย
ยังเหลืออีกเยอะที่ต้องแก้ แต่ต้องทำให้เสร็จพรุ่งนี้
แต่เขาก็ผล็อยหลับไป
ด้วยความเหนื่อยอ่อน
ตื่นมาอีกทีตีสอง
แกรก
เขาสะดุ้ง
ใจคิดว่าเป็นเป้
“หมอ?”
สมองเขาประมวลภาพตรงหน้า เพ่งให้หนัก นี่ต้องเป็นความฝัน เขาฝันไปแน่ๆ
ร่างสูงก้าวเข้ามาหาเขา
แล้วจับไหล่เขาแน่น
อ้วกกกกกกก
เหี้ย
กลิ่นเหล้ามาเต็ม นี่ไปเมาที่ไหนมา?
พอเห็นหมอในสภาพนี้แล้วใจที่เข้มแข็งก็อ่อนยวบ ลากร่างสูงอย่างทุลักทุเลไปที่ห้องน้ำ กลิ่นอ้วกหมอแรงมากจริงๆ
หมอก้มหน้าอ้วกอยู่นาน
และมีเขาที่คอยลูบหลังให้
หายไปสามวัน ทำให้เขาเสียใจ กลับมายังสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอีก
แต่เขาก็เต็มใจทำ
“พอแล้ว อึก กู หาย อึก แล้ว”
หมอพูดไปเรอไป
“ลุกดิ”
บอกตรงๆว่าไม่สนิทใจยังไงไม่รู้ มันแปลกไป เพราะความรู้สึกที่ถูกทำร้ายไปเมื่อสามวันก่อนรึเปล่านะ
“กู อึก ลุกไม่ไหว ช่วย อึก พยุง กู ดิ๊”
เขาถอนหายใจเบื่อหน่าย แล้วก้มลงให้หมอเอามือพาดผ่านท้ายทอย ตัวหนักมาก
เขาพาหมอมานั่งที่เตียง ได้โปรดอย่าคิดว่าหอในมันจะหรูหราแบบมีห้องนอนแยก เตียงมีให้นี่ก็บุญโข
“เฮ้ย”
พอจับหมอนั่งปุ๊บ เขาต้องเผลออุทานออกมาอย่างตกใจ
สภาพหมอ เหมือนไปฟัดกับหมามา
อะไรยังไง
รู้สึกเหมือนจะลืมเรื่องดราม่าไปโดยปริยาย
เขาเมินหมอไม่ได้จริงๆ
ยิ่งกลับมาแบบนี้
มาให้ความหวังกันทำไม
“มึงไปมีเรื่องกับใครมา”
“ควายเผือก”
ไม่แน่ใจว่ามันด่าเขาหรือพูดถึงคนที่มีเรื่องด้วย เพราะทันทีที่ถาม แม่งก็โพล่งตอบทันที = =
“บอกทีว่าคือคน”
“ควายเผือก อึก ก็คือ ควายเผือก แต่ไม่เป็นไร อึก กูเตะ โด่ง อึก ไปแล้ว”
คุยกับคนเมานี่มันเหนื่อยนะ เพลียใจ
“แล้วมาทำไม”
เป็นคำถามที่ใจเขาถาม หายไปสามวัน แล้วจะโผล่มาให้ความหวังกันอีกทำไม
คนเมาเงียบไปนาน มิวแอบคิดว่าความจริงหมอรับรู้ เขาจะเดิมพันกับคนเมาได้มั้ยนะ
ลองสักตั้งก็ไม่เสียหาย
กูทำแล้วนะเป้ กูเลือกจะบอกความรู้สึกอีกครั้ง ถ้ามันไม่ใช่ กูก็จะยอมรับมัน
“หายไปสามวัน ไม่ติดต่อ ไม่โทรหา ไม่มาหา”
“…”
“มึงกลับมาทำไม”
ชั่วครู่ เขาแอบเห็นแววตาหมอเย็นชา
“มึงหายไปอยู่กับใครมา”
“…”
“…”
“กูไม่ได้จะว่าอะไร เพราะกูเป็นแค่เพื่อน ก็แค่เป็นห่วง ในแบบเพื่อนน่ะ เอ่อ แล้วตกลงมึงไปไหนมา”
แต่ปากกลับพูดออกไปตรงกันข้ามกับจิตใจ
“มึงคิดงั้นเหรอ”
หมอเงยหน้า จ้องลึกเข้ามาในดวงตาเขา ชั่วครู่เขาคิดว่าแววตาหมอกำลังสั่นระริก เหมือนไม่มั่นใจอะไรสักอย่าง
“คิด อะไร?”
“ที่ผ่านมา อึก มึงคิดแบบนั้นใช่มั้ย มึงคิดแบบนี้มาตลอดใช่มั้ย แม่งเอ๊ย”
“หมอ มึงเป็นอะไร”
หมอลุกขึ้นจับไหล่เขากดให้เขานั่งลงบนเตียงแทน มันจ้องตาเขาตรงๆ
“มึงตอบกูมา มึงคิดกับกูแค่เพื่อนใช่มั้ย”
“…”
“ตอบกู”
เขาถูกเขย่าตัวอย่างแรง แต่เขาก็ยังไม่ตอบคำถามหมอ
“ใช่ กูคิดกับมึงแค่เพื่อน”
เขาเข้าใจแล้ว
“…”
“ฮึก มึงต้องการให้กูพูดคำนี้ใช่มั้ย มึงมาที่นี่เพื่อต้องการจบความสัมพันธ์ที่มันคาราคาซังอยู่นี่ใช่มั้ย”
“…”
มันมาที่นี่เพื่อยืนยันคำนี้สินะ
ตอนนี้เขาคิดได้แล้ว มันมาอ่อยเขาโดยไม่ตั้งใจ พอมันพอใจมันก็อยากให้ความสัมพันธ์นี้ จบที่คำว่าเพื่อนใช่มั้ย น้ำตาเขาไหลนองหน้า คนเมาชะงักค้าง
“ไปกันใหญ่แล้ว”
มันเอื้อมมือมาหมายจะเกลี่ยน้ำตา เขาปัดมือหนาออกห่างจากใบหน้า
“แม่งเอ๊ย”
แล้วมันก็หุนหันลุกออกจากห้องไป
จบแล้วสินะ
ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจน
ตอนนี้มันชัดเจนแล้ว
ชัดเจนว่าไม่ใช่เขา
จริงๆ…
To Be Continue
********************************************************************************************
18
◤แอบรัก◢
มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุงิ ที่นี่...
MewSN 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
