23
#Secretlove
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... เนตร…แปลว่าดวงตา ส่วนศิตรินนั้นไม่มีความหมาย เป็นชื่อที่คุณยายตั้งให้ต่อท้ายคำว่าเนตร เขาฉายแววอัจฉริยะตั้งแต่เด็ก เป็นธรรมดาที่เพื่อนรุ่นเดียวกันจะอิจฉาตาร้อน…ความอิจฉาแบบเด็กๆ เป็นคำเรียกที่เขาคิดได้ในตอนนั้น
เนตรเกิดในตระกูลผู้ดีเก่า แต่ไม่ใช่ว่าต้องเป็นผู้ดีระเบียบเนี๊ยบตามตระกูลไป เขาก็คือตัวเขา เป็นเนตรศิตรินผู้หยิ่งทระนง
เขาเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน เนตรไม่ใช่คนเอาแต่ใจ ทำอะไรมีเหตุผล
เมื่อโตขึ้น เนตรเลือกจะคบเพื่อน
ใครที่อิจฉา…ย่อมได้รับสายตาเหยียดหยามจากเขาเป็นการตอบแทน
ใครที่คิดร้าย…ย่อมได้รับการเมินเฉยจากเขาเป็นการตอบแทน
ด้วยเหตุนี้ จะมีใครล่ะ อยากเป็นเพื่อนกับเนตรศิตรินผู้หยิ่งยโส
เขาเลยไม่มีเพื่อนคบเลยสักคน…
“เก่งแล้วหยิ่งเหรอวะ”
“กูเกลียดมัน”
“เกลียดมัน…อี่เนตร”
เมื่อเดินผ่านไปทางไหน เขามักได้รับแต่สายตาเกลียดชัง
เขารู้ว่าตัวเองผิด ผิดที่ทำท่าจองหองใส่พวกเขา แต่เขาอยากถาม แล้วเขาผิดอะไร ผิดอะไรที่ต้องเกิดมาเก่ง อัจฉริยะ ไม่เหมือนใคร
เขาเฝ้าถามตัวเองอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยไป
เนตรขึ้นมอสามมาด้วยตัวคนเดียว ไม่มีเพื่อนคบ และถูกเกลียดชัง
เพื่อนบ้านของเขากำลังจะย้ายออกไป คฤหาสน์หลังใหญ่ที่กำลังจะตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยว เหมือนตัวเขาเอง
แต่…
มีคนย้ายเข้ามา เป็นคู่สามีภรรยาคู่หนึ่ง เขาได้ยินมาจากแม่ว่าพวกเขาย้ายมารับราชการด้วยกัน
มีคู่… มีเพื่อน… มันดียังไงกัน
เนตรไม่รู้เลย
ไม่รู้เลย…สำหรับคนที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอดแบบเขา
‘แม่ไปทำงาน กลับดึก ข้าวอยู่ในตู้เย็น กินก่อนเลย’
‘พี่ไม่กลับบ้านนะ คืนนี้นอนหอเพื่อน’
‘พ่อติดธุระ ขอโทษด้วยนะ กินไปก่อนเลยลูก’
เขาชินแล้วล่ะ เขามักกินมื้อเย็นคนเดียวเสมอ ไม่…ไม่ใช่แค่มื้อเย็น ตลอดทุกมื้อเลยต่างหาก
เขาโดดเดี่ยวมานานจริงๆ
กุกกัก
เนตรที่กำลังจะค้นตู้เย็นหาของกิน ต้องสะดุ้งเฮือก มีเสียงดังขึ้นที่ประตู เหมือนมันโดนงัดอยู่…จากใครบางคน
โจรเหรอ
เขาคิดหนัก ปิดประตูตู้เย็นเงียบๆ เท้าเล็กก้าวเดินไปหยิบมีดตรงบาร์ แล้วกำมันไว้แน่น
“โอ้ย”
ประตูเปิดผางออก มีคนพุ่งออกมา
“เดี๋ยวๆ กูเอง”
ผู้ชายตัวโตรุ่นราวคราวเดียวกับเขายกมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว
“ใคร”
เนตรยังไม่ไว้ใจ เขากระชับมีดในมือให้แน่นเข้าไปอีก เขาจะไม่เชื่อใจใคร
“กู หมอ อยู่บ้านข้างมึง พึ่งย้ายมาใหม่น่ะ วางมีดลงก่อนดิ”
ชายคนนั้นคุยจ้อ
เนตรจึงค่อยๆถอยหลัง เอื้อมมือไปเปิดสวิตช์ไฟ
ทั่วทั้งห้องสว่างโร่ เผยใบหน้าหล่อเหลา หัวเกรียน หางคิ้วซ้ายมีรอยสักรูปดาวเล็กๆหนึ่งดวง ในเวลานั้นเนตรบอกได้เลยว่า
ชายคนนี้…มีท่าทางกวนตีนที่หนึ่ง
“มาทำอะไร” เขาไม่ควรคุยกับคนแปลกหน้า
“หาอะไรกิน” มันพูด
“ฮะ” พยายามคิดว่าได้ยินไม่ชัด
“หาของกิน มีมั้ย กูหิว”
“แล้วทำไมไม่ไปกินที่บ้านนายล่ะ” เนตรยังซักต่อไป
“แม่ไม่อยู่ ออกไปข้างนอกกับพ่อ กูทำกุญแจบ้านหาย” มันสารภาพ
เนตรนิ่งไป
“นี่ นะ ขอกินข้าวหน่อยดิ กูไปเตะบอลมา เหนื่อย หิวด้วย” มันอ้อนวอน
เขาถอนหายใจ “ไปนั่งรอที่โต๊ะ”
ชายคนนี้ดูจะหิวมากจริงๆอย่างที่บอก
“นายชื่ออะไรนะ” เขาถามมัน
“ง่ำๆ หมอน่ะ กูชื่อหมอ”
อืม…หมอ
พวกเขาสองคนไม่รู้เลยว่า…มิตรภาพได้ค่อยๆก่อตัวขึ้นมา
แต่มันจะแปรเปลี่ยนเป็นอื่นในไม่ช้า…เพราะเขา คิดเกินเลย
“ดูสิ นักเรียนใหม่ล๊อหล่อ โอ๊ย ใจจะละลาย”
“นั่นสิ ไม่น่าไปอยู่กับอี่เนตรเลย นี่ร้ายเงียบนะ หึ”
เนตรทำเป็นไม่สนใจกับคำกล่าวหาของผู้คนที่พัดลอยมา เขาปล่อยให้มันแปรเปลี่ยนเป็นกระแสลม แล้วพัดผ่านไป เพราะเขาคงทำใจยากอยู่ ที่จะเก็บคำเหล่านั้นมาดัดแปลงเป็นแรงสู้
มันดูไร้ค่าเกินไปน่ะ…
“เนตร ทำไรอยู่”
“พี่หมอ”
ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหมอพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว ผ่านมาเกือบอาทิตย์หลังจากที่เจอกัน ตอนนี้หมอเป็นคนที่สนิทกับเขามากที่สุด
แหงสิ…ก็เขามันคนไม่มีเพื่อนคบนี่
ไม่รู้ทำไม ถึงวางใจหมอได้ขนาดนี้
พี่หมอ…ของเนตร
“เขียนรายงาน ส่งครูอ่ะ” เนตรบอกยิ้มๆ
เขาแปลกใจตัวเอง ที่หมอเปลี่ยนเขาได้มากมายขนาดนี้
หมอ…ทำให้เขายิ้ม
หมอ…ทำให้เขาหัวเราะ
ทั้งที่เมื่อก่อน เขามักจะต้องอยู่คนเดียว
หมอทำให้การอยู่คนเดียว มันดูเหงามากมาย ถ้าต้องกลับไปอยู่คนเดียวอีก เขาคงไม่ชิน
“เหรอ เดี๋ยวพี่ช่วย” หมอพยายามเข้ามายุ่ง
“ไม่ต้องเลย จะมาช่วยให้พังสิ ไปไหนก็ไปเลย”
ออกปากไล่ไปไกล แต่ใจอยากให้หมออยู่ข้างๆ อย่าทิ้งเขาไว้คนเดียว
“เออๆ ไปก็ได้แม่ง เด็กดื้อ” หมอลูบหัวเขา แล้วเดินจากไป
“หมอ หมอจะไปอยู่กับมันทำไม มันนิสัยไม่ดี”
ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาขวางเขากับหมอในระหว่างทางกลับบ้าน
“นั่นสิ หมอมากับเราดีกว่า”
หมอฟังพวกนั้นพูดเงียบๆ เนตรก้มหน้า แล้วพยายามลากหมอออกมา
“ก็ไม่รู้ว่าเนตรนิสัยไม่ดียังไง แต่เท่าที่รู้ ก็นิสัยดีกว่าพวกเธอหลายเท่า”
เป็นคำพูดที่ตอกหน้าผู้หญิงกลุ่มนั้นจนหน้าหงาย
เนตรก้มหน้ายิ้ม
“แล้วนายจะเสียใจ”
ใช่ หมอต้องเสียใจ
เพราะเขา…ได้ฝากหัวใจไว้ให้หมอ นับแต่วันนั้น และไม่มีทางจะให้เจ้าตัววางมันคืนหรอก
ไม่มีวัน…
“ไอ้หมอแม่ง ป๊อดว่ะ” เพื่อนหมอกำลังเล่นหัวกันอยู่ในตอนที่เนตรไปถึง
“ไอ้ห่า อย่าตบหัวกู เดี๋ยวเยี่ยวรดที่นอน” หมอปัดป้อง เนตรขำ
“ชอบเขาก็บอก” เพื่อนหมอพูดขึ้น
เนตรชะงัก
“ชอบใคร?” เขาถาม
“ก็เนี่ย บุคคลผู้มีตัวตนอยู่ในเฟส แต่ตัวจริงน่ารักเหี้ยๆ”
เพื่อนหมอตอบเขา
“ไอ้บ้า ห้ามพูดแบบนั้น” หมอหน้าแดง เขามองปฏิกิริยานั้นเงียบๆ
“อะไร แค่พูดว่าน่ารักเอง”
“ไม่ได้ กูหวง”
นาทีนี้คำพูดเหล่านั้นดูเหมือนสายลมที่พัดผ่านไป กระทบตัวเขา แล้วซึมลึกกลายเป็นหอกแหลมปักเข้าที่ขั้วหัวใจ เขารับรู้ความเจ็บปวดจากคนอื่นเป็นครั้งแรก
เจ็บปวด…ตรงหัวใจ
เขาพยายามไม่คิดอะไร
เพราะหมอก็ยังเหมือนเดิม เล่นหัวกับเขา คุยกับเขา ดูแลเอาใจใส่เขาเหมือนเดิม
นั่นทำให้เนตรหลงคิดไปว่า คนๆนั้นที่หมอชอบ หมอก็แค่…ชอบ เท่านั้นเอง
เวลาล่วงเลยเมื่อหมอก้าวขึ้นเป็นเด็กมอหกที่ต้องตระเวนออกหาที่เรียน เขากับหมอเริ่มห่างกัน
เนตรพยายามคิดว่าหมอต้องอ่านหนังสือ หมอต้องเตรียมตัวสอบ
และเขา…ต้องอยู่คนเดียวอีกครา
ก็เท่านั้นเอง
แต่มันไม่ใช่…เขาคิดผิด ผิดมหันต์
“มึงปัจฉิมใกล้ถึงแล้ว กูควรทำอะไรให้คนๆนั้นดีวะ” เนตรแอบได้ยินหมอถามเพื่อนตรงหน้าบ้าน เขากำลังรดน้ำต้นไม้อยู่
“ตอแหล อย่างมึงเหรอจะเปิดเผยตัว ทุกวันนี้นี่ส่องเขาแต่ไม่เคยไลค์ให้เขาเลย แม่งป๊อด”
หมอตบหัวเพื่อนไป
คนๆนั้นอีกแล้ว มันสำคัญอะไรนักหนากัน
เมื่อปัจฉิมมาถึง
เนตรเตรียมของขวัญสุดพิเศษให้หมอ เป็นคำสารภาพน่ะ คำบอกรัก
“เนตร พี่ขอโทษ”
เมื่อหมออ่านมัน หมอเงียบไป ก่อนจะตีหน้าเศร้าเอ่ยขอโทษ
เนตรกำมือแน่น เขาไม่ได้ต้องการคำขอโทษ เขาต้องการหมอ เขาต้องการคำตอบรับ คำว่า…รัก
“พี่จะยังเป็นพี่ชายเนตรอยู่ใช่มั้ย”
แต่เขาไม่กล้าตัดความสัมพันธ์นั้นทิ้งไป เขารักหมอ
สักวัน…เขาจะต้องได้ใจหมอ
“แน่นอน ไอ้น้องชาย”
เป็นชีวิตหนึ่งปีที่เขากลับมาโดดเดี่ยวอีกครา
หมอมีชีวิตใหม่ในมหาลัยที่สดใส เขาเฝ้าติดตามเฟสบุ๊คพี่ชายคนนี้ไม่ห่าง เขาหวังไว้ เขาต้องไปเข้าที่นั่น ที่นั่นจะทำให้เขาได้เจอกับหมออีกครั้ง พี่ชายที่แสนดี
หนึ่งปีก่อนจู่ๆหมอก็ตัดสินใจจะไปเรียนที่กรุงเทพ
เนตรพยายามไม่คิดว่าหมอทอดทิ้งเขา เขาแค่ไปเรียน ใช่ หมอแค่ไปเรียน มันไม่มีอะไร สักวันเขาจะทำให้หมอรักเขาให้ได้ รักเขามากกว่าคำว่า…น้องชาย
สายๆวันหนึ่ง หมอก็ทักแชทเขามา
เนตรดีใจรีบเปิดอ่าน
‘สบายดีมั้ย’
‘อืม มากมาย’
‘แล้วเรียนเป็นไงบ้าง ดูๆไว้แล้วรึยัง มหาลัยน่ะ จะเข้าที่ไหน’
หมอยังเป็นคนเดิม
‘แถวๆมอพี่แหละ’
‘อืม มาดิ มาเป็นน้องรหัสกู’
‘ครับ พี่ชาย’
เขาไม่อยากใช้คำว่าพี่ชายเลยจริงๆ
เขาเข้ามาเป็นเฟรชชี่ในรั้วมหาลัยเดียวกับหมอ คณะเดียวกัน ที่ตกใจกว่าคือไม่คิดว่าจะได้เป็นสายรหัสกัน ตอนนั้นเขาดีใจมากมาย
เขาพร่ำบอกตัวเองว่าหมอ…ยังเหมือนเดิม
ยังเห็นเขาสำคัญเหมือนเดิม
เขาก็ยังมีหวัง หวังสิทธิ์ เป็นเจ้าของหัวใจ หัวใจของหมอ
เขาเพิ่งรับรู้ว่าพี่ชายดังเปรี้ยงปร้าง และพ่วงตำแหน่งเดือนมหาลัย เขาอึ้ง และชื่นชมในเวลาเดียวกัน
หมอ…มันหล่ออยู่แล้ว
หล่อจนทำเขาหวั่นไหว
“มึงควรตัดสินใจทำอะไรได้แล้ว ก่อนที่หมาจะคาบไปแดก” เพื่อนหมอ พี่เอพูดขึ้น ขณะที่พวกเขานั่งกินข้าวกันที่โรงอาหารคณะอักษรศาสตร์ เนตรสงสัย ว่าทำไมต้องคณะอักษร
แต่เขาก็ได้รับรู้ความจริง ความจริงที่ตอบข้อสงสัยทั้งหมดให้มลายหายไปสิ้น
เมื่อร่างบางของนิสิตอักษรปีสองคนหนึ่งเดินผ่านโต๊ะหมอไป
หมอมองตามแผ่นหลังนั่นไปตาไม่กระพริบ
และทุกอย่างก็อยู่ในสายตาเขา เนตรมองหมอเงียบๆ
“กูกลัว” นาทีนั้นเนตรรู้เลยว่า หมอเปลี่ยนไป ดูไม่เหมือนหมอคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก หมอที่เขารู้จักจะไม่ประหม่าต่อหน้าเพื่อนขนาดนี้ หมอที่เขารู้จักจะคอยมองแต่เขา ลูบหัวเขา และพร่ำบอกคำหวาน
“มึงรักเขามั้ย”
“รัก”
“งั้นอย่าป๊อด ลุยเข้าไปเลย”
ไม่ เนตรไม่อยากได้ยิน เขาไม่ต้องการฟังคำพวกนี้ มันทำร้ายจิตใจเขาได้เจ็บแสบเหลือเกิน แผลเดิมค่อยๆปริออก เนตรมองตามแผ่นหลังบางไป สายตาแข็งกร้าว
“อ๋อ พี่มิว คณะอักษรเอกประวัติน่ะ”
เพื่อนตอบคำถามเขา
ทุกคนอาจจะแปลกใจ เขามีเพื่อนแล้ว หึ…ไม่เลย นี่มันก็แค่เพื่อนจอมปลอม เนตรเห็นทุกอย่าง ไม่มีใครที่สวมหน้ากากปกปิดเขาได้ ที่มาเป็นเพื่อนเขาเพราะต้องการทอดสะพานให้หมอ
หึ กะหรี่ดีๆนี่เอง
เนตรเองก็หารู้ไม่ว่า ตัวเองก็เปลี่ยนไปมากมายจริงๆ…
แต่นี่อาจเป็นตัวตนที่แท้จริงของเนตรแล้วก็ได้ ใครจะรู้ล่ะ
“พี่ไม่ว่างน่ะ”
“ติดเรียน ติดเที่ยว ติดงาน คราวนี้อะไรอีกล่ะ”
เนตรบ่นหมอที่บอกปัดเขาเรื่อยไปทุกครั้งที่เขาชวนไปเที่ยวไหน
“พี่จะไปหามิวน่ะ”
ฉึก เนตรกัดฟัน หมอจากไป พบว่าริมฝีปากเขามีเลือดซึมมากมาย
“มิวเหรอ หึ”
เขาจมจ่อมอยู่ในความเงียบเนิ่นนาน
‘กรี๊ด หมอมิว เลิศค่า”
เขาปาไอโฟนสีดำใส่ผนัง มันแตกกระจัดกระจายไม่มีชิ้นดี เหมือนกับหัวใจเขา
แต่…เขาไม่ยอมแพ้หรอก เขาต้องได้หมอ หมอคือของๆเขา
เขานี่แหละ จะประกอบชิ้นส่วนของหัวใจเขา ด้วยตัวของเขาเอง และเนตรเชื่อว่ามันต้องกลับมาแข็งแรง ครอบงำหัวใจของหมอ ได้เหมือนเดิม
“พี่มิวรู้จักพี่หมอมานานหรือยังครับ”
เขากำลังหยั่งเชิงศัตรู เนตรพบว่าแววตาสั่นระริกของมิวทำให้เขาปักใจเชื่อว่า…ศัตรูคนนี้อ่อนแอ
และ…ฆ่าให้ตายง่ายดายมากจริงๆ
แต่เมื่อมิวตอกกลับมา
“เหรอครับ แต่คนอยู่ด้วยกันนานๆ อะไรๆ มันก็ซ้ำซากจำเจ พี่ว่านะ บางที คนที่ถูกอ่อยอาจเป็นคนที่ใช่สำหรับเขาก็ได้”
เนตรขอถอนคำพูด
เพราะมิว…คือศัตรูหมายเลขหนึ่งของเขา
เล่นด้วยยากจริงๆ
“เนตรทำอะไร”
“ฮะ?”
“เมื่อกลางวัน เนตรไปพูดอะไรกับมิว”
เขาไม่นึกว่าหมอจะเห็น
“พี่ไม่ได้อยู่ที่สนามมอเหรอ”
“พี่กำลังจะออกไป”
เนตรสบตาหมอ หมอเบือนหน้าหนี
“อย่าทำแบบนั้นอีก”
ทำไมไม่พูดแรงๆใส่เขาเลยล่ะ นั่นน่ะ นั่นมันทำให้เขาคิดนะว่า
เขายัง…พอมีหวังอยู่ใช่มั้ย
เนตรตัดสินใจไม่ยอมแพ้ สักวันเมื่อหมอเห็นอะไรมากมายในตัวเขา หมอจะต้องรักเขา
เขาจะไม่ยอมรับหัวใจเขาคืนจากหมอ เขาถือว่าให้มันไปแล้ว มันเป็นสิ่งที่หมอต้องรักษา ไม่ใช่เขาอีกต่อไป
เขาตัดสินใจเดิมพันทั้งหมดในวันนี้
“พี่หมอ” “…”
“รักเนตรบ้างรึยัง” เขาสวมกอดหมอแน่น
เขาคิดไปเองใช่มั้ย
ว่าใจหมอ…มันเงียบงันราวกับไม่รู้สึกอะไรกับเขาแล้วจริงๆ
To Be Continue
********************************************************************************************
24
◤แอบรัก◢
มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุงิ ที่นี่...
MewSN 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
