-ต่อ-
ปลีกตัวออกมาเดินเตะกระป๋องข้างนอกโรงแรมไปมา แต่ถือว่าหายใจทั่วท้องจริงๆหลังออกมาข้างนอก เขาเห็นว่าอากาศข้างนอกบริสุทธิ์กว่าอากาศข้างในเป็นไหนๆ ไม่จำเป็นต้องกลัวสายตาใคร อยู่ในเงามืดเงียบๆคนเดียว ชักไม่อยากเข้าไปในงานแล้วสิ แต่ประเด็นคือมากับหมอจะหนีกลับห้องก่อนก็กระไรอยู่ แถมยังไม่ได้บอกกล่าวคุณยายท่านด้วยแล้วยิ่งไม่ควรทำอย่างมาก
เลยต้องมานั่งเหงาเปล่าเปลี่ยวเอกาอยู่ข้างนอกคนเดียว
เคร้ง
มีคนเตะกระป๋องมันกลิ้งมาที่แทบเท้าเขา
เงยหน้าขึ้นไปมอง
“แบงค์?”
“สวัสดีครับพี่มิว”
สังเกตจากเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายเดาว่าเด็กแบงค์เองก็ต้องถูกเชิญมาร่วมงานด้วยเหมือนกัน
“ผมมากับแม่น่ะ”
“…”
“มาส่ง”
“อ่อ” ตอบไปแค่นั้น เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ เพราะพื้นฐานแล้วถามว่าเราสนิทกันมากมายมั้ย ก็ไม่ นี่พูดตามความเป็นจริง แบงค์ก็แค่เพื่อนน้องรหัสเขา นอกจากนั้นแล้วก็ไม่มีอะไรอื่น
เมื่อเด็กมันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้
จมูกเขารับรู้กลิ่นเหล้าหึ่ง
“แบงค์ เมาเหรอ?” ไหนบอกมาส่งแม่
“ไม่เมาซะหน่อย” เขาปิดจมูก เดินโงนเงนขนาดนี้คือไม่เมา ใครเชื่อก็โง่อ่ะ
“นั่งพักก่อนมั้ย” เขาเตรียมพยุงน้อง
“ไม่” มันจับข้อมือเขาไว้ เฮ้ย ตกใจ
“…”
“พี่มิว”
“…”
“ผมรักพี่” แทบไม่เชื่อหู จะเป็นไปได้ไง
“แบงค์ เมาแล้วนะ” เขาพยายามเรียกสติคนเมา แต่ก็น่าจะรู้ว่ามันไม่เป็นผล
“ผมรักพี่ พี่ได้ยินมั้ย ผมรักพี่” แบงค์ตะโกนดังขึ้น
“…”
“ทำไม ทำไมพี่ไม่รักผม ทำไมพี่ต้องไปคบกับไอ้หมอ”
“แบงค์ นั่งลงก่อน” มือเขาถูกเด็กแบงค์จับอยู่จึงพยุงร่างสูงลำบาก เขาตั้งใจจะให้ร่างสูงทรุดลงนั่งพัก เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น ตอนนี้เขางงไปหมดแล้ว
“พี่ฟังผมสิ ผมรักพี่” มันพูด ‘ผมรักพี่’ ซ้ำๆหลายครั้งมาก
แม้เขาจะยังสับสน แต่ก็รับรู้ได้ คำว่า ‘รัก’ ที่มันบอก ส่งถึงเขา ที่อยากถามคือ มันเรื่องอะไรกัน
“แบงค์ เบาๆ” ร่างสูงดูควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วเพราะฤทธิ์สุรา
มือหนาคว้าจับมืออีกข้างที่เหลือของเขาแล้วกดตัวเขาให้นั่งลง ตรึงมือทั้งสองของเขาไว้ด้วยพันธนาการจากมือหนาที่เป็นเหมือนโซ่เหล็กไว้บนหัว
“นิ่งๆนะครับ ผมกำลังจะพิสูจน์ให้พี่ดู”
“…”
“ว่าจูบผมกับไอ้หมอ ใครเหนือกว่ากัน”
แบงค์ยื่นหน้าเข้ามา เขาปัดป้อง พยายามเบือนหน้าหนีซ้ายขวา
แต่แล้วปลายคางก็ถูกจับตรึงด้วยมือใหญ่ที่เป็นเหมือนคีมเหล็ก
แบงค์ยื่นหน้าเข้ามา เตรียมจรดริมฝีปากร้อนกับปากเขา
ผลัก
แต่แล้วร่างสูงของแบงค์ก็ถูกใครบางคนเตะผลักออกไป
“หมอ”
“ชู่ ไม่ต้องร้อง ไม่เป็นอะไรแล้ว” เขาพบว่าน้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“กูกลัว” เขาซุกใบหน้าเข้าหน้าอกหมอแล้วร้องไห้ หมอกอดปลอบเบาๆ แล้วผละเขาออกไปยืนอยู่ข้างหลังก่อนชี้หน้าแบงค์
“อย่ามายุ่งกับแฟนกูอีก”
มันใช้อ้อมแขนแข็งแรงเกี่ยวเอวเขาให้เดินตามมันไป หางตาเขาแอบมองเห็น แม้จะในมุมมืด เขาก็ยังเห็นน้ำตาของแบงค์
“หมอ” คุณแม่ของหมอยืนรออยู่ที่รถมันก่อนแล้ว
“ผมจะพามิวกลับ ฝากบอกยายด้วยนะครับ” หมอพูดห้วนๆ
“เกิดอะไรขึ้นลูก” แม่มันถามอย่างเป็นห่วง สังเกตเห็นเขาที่น้ำตานองหน้า เขาก้มหลบหน้าหลบตา ไปยืนหลบหลังหมอ
“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะครับ” หมอมันเปิดประตูรถ
“แล้วน้องกาว…”
“ผมไม่เล่นแล้วนะครับ”
“แล้วมิวเป็นอะไร”
“ไว้ผมจะเล่าให้ฟังครับ” เราทั้งคู่ขึ้นรถ หมอขับทะยานแล่นออกไป
เมื่อเข้าห้องมาเขากอดหมอร้องไห้อยู่พักใหญ่ พร่ำบอกกับร่างสูงว่าห้ามทิ้งเขาไว้คนเดียวอีกคราวหลังถ้าต้องไปงานแบบนั้นเขาไม่ไปแล้ว ไม่รู้เพราะความกลัวแบงค์หรืออะไร มันเลยมาถูกลงกับหมอหมด เขาทั้งตีทั้งต่อยมันจนหนำใจ แล้วมานั่งสงบสติอารมณ์ในห้องนอน
พอสติทุกอย่างกลับมา ก็รับรู้ว่าตัวเองทำเกินไป ทั้งๆที่หมอไม่ผิด เขาชั่งใจอยู่นานบนเตียง
ออกไปขอโทษร่างสูงดีกว่า
“หมอ”
ข้างนอกปิดไฟมืด
“มิว”
มีคนสวมกอดจากด้านหลัง
“กูขอโทษ”
“กูขอโทษ”
เราพูดขึ้นพร้อมกัน
“กู…”
“กู…”
“มึงพูดก่อนดิ” เขาบอกมัน
“มึงพูดก่อน” มันบอกเขา
เราเงียบกันอยู่นาน
“กูขอโทษที่ปล่อยมึงไว้คนเดียว กูยอมรับผิด”
“…”
“ขอโทษที่ชวนมึงไปงานบ้าๆนั่น”
“วันเกิดคุณยาย” เขาแก้
“งานบ้าๆ มันทำให้มึงร้องไห้” หมอบอกอย่างนั้น
“มึงไม่ผิดหรอก กูขอโทษที่เอาทุกอย่างมาลงที่มึงหมด” เขาพูดบอกมันไป
“ยังไงก็เป็นความผิดกู” หมอยืนยัน
“ความผิดเราทั้งคู่” เขาแก้ให้ใหม่
“อืม ทั้งกู ทั้งมึง เราผิดด้วยกัน”
“…”
“มันจะไม่มีอีกแล้ว” เราพูดพร้อมกัน
และวันนั้นตอนดึกประมาณตีหนึ่งเขาก็ได้รับรู้ความร้ายกาจของตระกูลหมอทั้งตระกูล ถือได้ว่าได้กันมาทุกคนจริงๆ ติดมาถึงหมอด้วย
คุณแม่กับคุณพ่อโทรมาสารภาพผิด
“แม่ขอโทษน้า ความจริงแม่เห็นมิวครั้งแรกก็อยากเข้าไปกอดไปหอม แต่แม่เป็นคนขี้แกล้ง เอ๊ย ช่างเถอะ เอาเป็นว่าแม่ขอรับผิดด้วยคน มิวให้อภัยแม่น้า”
“พ่อก็ผิดที่ทำตามแผนบ้าๆของแม่ พ่อรู้จักมิวมาจากหมอตั้งนานแล้ว ไอ้ลูกตัวดีเอาแต่พูดชื่อเราทั้งวันทั้งคืน อย่างตอนนั้นอีก…”
“พ่อ!” หมอโพล่งตัดบทซะก่อน
“เออๆ พ่อลืมไป”
สรุปแล้วทุกอย่างเป็นแผนของคุณแม่ ด้วยเพราะเธอต้องการเห็นความอดทนของมิวว่าจะมีมากน้อยเพียงใดในเรื่องความรัก เธอจึงจัดฉากเองทุกอย่างร่วมด้วยคุณพ่ออีกคน แอบสงสัยว่าเลือกน้องกาวนี่คือลงตัวเหลือเกิน แต่คุณแม่ท่านยังตกใจเลยตอนหมอบอกว่ารู้จักกับน้องกาวมาก่อน ส่วนคุณพ่อนี่คือแกล้งเงียบความจริงเท่าที่คุยกันผ่านโทรศัพท์ท่านเป็นคนคุยเก่งมากๆ เขานั่งคุยกับท่านจนเลยตีสามอ่ะคิดดู ลืมความรู้สึกเมื่อเจอกันตอนแรกไปโดยปริยาย
ตกลงเรื่องนี้ใครร้ายกาจกว่าใครก็ตัดสินกันเอาเอง
อ้อ ส่วนคุณยายท่านปฏิเสธไม่มีส่วนรู้เห็นด้วย
เท่านั้นล่ะ ทุกคนพูดขึ้นเป็นเสียงเดียวกันว่า
คุณยายนั่นแหละ เป็นคนต้นคิด
ตัดสินได้แล้วใช่มั้ย ว่าใครร้ายที่สุด
เรื่องยังไม่จบแค่นั้น เมื่อเสน่ห์หมอยังรุนแรงชนิดใครเห็นก็ต้องเหลียวหลังไม่ลดหย่อนแบบนี้
หลังจากผ่านวันเกิดคุณยายมาสามวัน ถัดมาก็เป็นงานวันเกิดพี่ที่รู้จักของหมอ หมอจำเป็นต้องไป และไม่ลืมจะเอาเขาติดไปด้วย ถามว่าอยากไปมั้ย ก็ไม่ แต่ติดแฟนคือใช่ 555
“แก หมอมา หืม นั่นมิวอักษร”
“โอ๊ย เขารักกันมั้ย ตามกันไปทุกที่”
“มันจำเป็นป่ะวะ ที่ต้องตัวติดกัน”
“พูดเบาๆดิ”
งานวันเกิดพี่ยี่หวาถูกเซตเป็นแบบสไตล์ปาร์ตี้สระว่ายน้ำ เพราะงั้นเลยมีสาวๆใส่ชุดว่ายน้ำดำผุดดำว่ายในสระเพียบ เขาเหล่ตามองหมอ เข้าใจว่าผู้ชายก็ต้องมองของสวยๆงามๆ เขาก็มองนะ
“มองกูทำไม”
“เปล๊า”
“แม่ง นมโตเหี้ยๆ”
ชิ้ง
“ขำๆ” มันพูด
“จ่ะ” ตอบรับเอือมๆ
“หมอ ขอบคุณที่มาย่ะ” พี่ยี่หวารับของขวัญจากมือมัน
“ขอบคุณมิวด้วย” ไม่ลืมจะหันมาทักทายเขา
“หมอ พี่ขอถ่ายรูปหน่อย กรี๊ด แก หมอมา”
พี่ยี่หวาไม่ทันจะได้เอ่ยห้ามเพื่อนตัวเอง เหล่าหญิงสาวห้าหกคนต่างกรูกันเข้ามาหาหมอ
ดันให้เขาถอยหลังจน…
ปึก
“โอ๊ย เจ็บ” ทำไมเขาต้องโดนชนจนล้มลง
“มิว!... ขอโทษนะครับ” หมอพยายามฝ่าฝูงพี่ปีห้าออกมา
“หมอ ถ่ายรูปค่ะ”
“ขอโทษครับ ผมจะไปช่วยแฟน” คราวนี้มันตะคอกเสียงดัง แล้วเดินเข้ามาฉุดเขาลุกขึ้น สอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่า แล้วยกตัวเขาอุ้มเหมือนเจ้าหญิง คนทั้งงานนี่มองมาเป็นตาเดียว
“หมอ ปล่อยกูลงก่อน” คือ อายอ่ะ
“เฉยๆไว้”
“…”
“พี่ยี่หวา ผมกลับก่อนนะครับ”
“จ้า ขอโทษทีนะ ทำให้ยุ่งเลย” พี่แกส่งยิ้มแห้งๆมา
“หมอเป็นอะไร”
“นั่นสิ ไม่จอยเลย”
“จะให้อารมณ์ดีได้ไง ก็แกไปชนแฟนเขาล้มน่ะสิ”
ยี่หวาตะคอกด่าเพื่อน เธอคิดว่าครั้งนี้เพื่อนเธอทำเกินไปจริงๆ
กลับมาที่ห้องอีกครั้ง
หมออุ้มเขาลงนั่งที่เตียง แล้วค่อยๆบรรจงเลิกขากางเกงยีนส์ของเขาขึ้น เผยให้เห็นแผลถลอกที่ได้จากการหกล้ม
มันลุกไปเอากล่องปฐมพยาบาลมา
แล้วบรรจงเช็ดแผลให้เขา
“โอ๊ย เจ็บอ่ะ”
“…”
“งื้อ อย่าถ่ายวิดีโอดิ ไอ้หมอ ไอ้บ้า” เขาพยายามแย่งไอโฟนมันมา แต่คว้าไม่ถึง มันหัวเราะ
“ทำแผลให้คนเจ็บ แผลเล็กนิดเดียว แม่งงอแง ไอ้อ่อนเอ๊ย”
“เอามา ห้ามถ่าย”
“ฮ่าๆๆๆๆ ดูคนเจ็บดิ้นดิ โคตรน่าแกล้ง”
“เอามา”
“มาแย่งไปดิ”
แย่งไปแย่งมา ไหงเป็นแบบนี้
“อึ๊บ ออกไป อย่าทับกู” เขาโดนหมอทับ ไม่สิ โดนควายทับต่างหาก หนักมาก หายใจไม่ออก
“อย่าถ่ายยยยยยยย” มันยังถ่ายไม่เลิก
“สู้แรงกูไม่ได้หรอก ห้ามขัดขืน ฮ่าๆๆๆ”
คลิปวันนั้นถูกโพสต์ลงโซเชียล โดยที่มิวก็ไม่อาจห้ามปรามได้
‘กรี๊ด อย่า แกล้ง น้อง ค่ะ ฮือ’
‘สีหน้ามิวดูหายใจไม่ออกมาก ตลกสุด’
‘เจ็บแผลไม่เท่าเจ็บใจ 555’
‘เล่นอะไรกัน แกทำเจ๊ฟิน’
และเม้นอีกมากมาย คนเข้าดูห้าหมื่น 14,567 คนชอบสิ่งนี้…
“สรุปนางก็โดนผัวเย”
ประเด็นคลิปที่ถูกหมอโพสต์ลงเฟสถูกหยิบยกขึ้นมาพูดกันในกลุ่มแองเจิล นำทีมโดยหัวหน้ากลุ่มอย่างนด
“บ้า กูแค่ทำแผล”
“บ้า บ้า บ้า แค่ทำแผล หรือให้เลียแผล เลียกันทั้งตัว”
“เหี้ย” เขาด่านดไป
“ค่ะ คนจัญไรอย่างดิฉันก็คิดได้แค่นี้แหละ” นดตอกกลับไม่ยอมแพ้
“สรุป มึงยังบริสุทธิ์” นีถาม
“อืม”
“ได้ไง” ขิมถาม
“ไม่ได้ไงทั้งนั้น กูยังไม่พร้อม” เขาพูดบอก
“แหมๆๆๆ ถ้ากูเป็นหมอนะ กูทิ้ง” นดแซะ
“กูก็ทิ้ง” นีก็เอาด้วย
“อย่าไปแกล้งมัน มันหน้าเสียแล้ว” โบธต่อว่านดและนี
“ไม่แกล้งไม่ได้ วันนี้วันเกิดมัน อย่าให้เพื่อนมีความสุขค่ะ 555” นดหัวเราะ
“อิบ้า” โดนโบธด่าไป
“ค่ะ กูมันบ้า สรุปยังไง จะฉลองกับผัวหรืออะไร” นดถาม
“ไม่รู้ดิ หมอก็ไม่ว่าอะไรนะ” เขาพูดตามจริง
ตอนเช้าตื่นมาหมอก็ไม่ได้แสดงท่าทีแปลกใจอะไรกับวันนี้ เขาก็ไม่ได้คาดหวังให้หมอจะต้องจำวันเกิดเขาได้ หรือจะต้องซื้อของขวัญอะไรมากมายให้ อย่างเรื่องการฉลองวันเกิดก็พับเก็บไปได้เลย
“อินี่ก็ปล่อยไป ทำไมไม่บอกหมอคะ” นดถาม
“ก็มันยุ่งมั้ย” เขาตอบ
“…”
“ไหนจะโปรเจ็คอะไรอีก ช่วงนี้ใกล้สอบมิดเทอมแล้วนะ”
“คนดี อ่ะ นี่ค่ะ” นดก้มลงไปหยิบกล่องของขวัญใบใหญ่ให้เขา
“เพื่อนจะบอกว่าพรุ่งนี้มีสอบหนึ่งตัวตอนเช้าตรู่ เลยเอาของขวัญมาให้มึงแทนการไปเลี้ยงฉลองนะคะ อย่าเหงาจนร้องไห้คนเดียวล่ะ”
นดบอก เขามองทุกคน
“ขอบใจนะ” แองเจิลพยักหน้า
เป็นของขวัญแรกของวันนี้
“พี่มิว”
เขาหันไปตามเสียงเรียก
“แบงค์” น้องดูโทรมมาก มากกว่าหลายวันก่อนที่เจอ
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
“เอ่อ คือพี่” บอกตรงๆว่าเขากลัว
“คุยตรงนี้เลยสิคะน้อง” นดช่วยพูด แบงค์เงียบ แล้วจ้องตาเขา
“นะครับ มันจะไม่มีแบบวันนั้นอีก” น้องเขาดูจริงจัง
“อืม”
เหล่าแองเจิลมองกันไปมา
“ถ้าหมอมาบอกว่ากูไปธุระนะ”
“ค่ะ” นดพยักหน้ารับ
“พี่มิว สุขสันต์วันเกิดครับ”
แบงค์ยื่นกุหลาบขาวช่อโตมาให้เขา
“พี่เปิดอ่านการ์ดด้วยนะ ตอนนี้เลย”
เขาเปิดดู มันเขียนว่า ‘Secretlove’ เขาเงยหน้าขึ้นสบตาแบงค์ ร่างสูงกำลังจะพูดบอกบางสิ่งที่สำคัญ แม้เขากลัวที่จะรับรู้ แต่เขาเข้าใจความรู้สึกของการแอบรัก เขาเคยอยู่ในจุดนี้มาก่อน เพราะงั้นเขาต้องบังคับใจตัวเองฟังสิ่งต่อจากนี้ให้จบ…เพื่อตัดสินใจ
“พี่อาจจะไม่รู้จักผมดีพอ แต่ผมรู้จักพี่มานาน ก่อนวันที่เราเจอกันที่ทางเดินไปคลาสจิตวิทยาอีก”
“…”
“ผมเฝ้ามองพี่มานาน แอบมองพี่ตั้งแต่พี่มาเป็นพี่กลุ่มคราวนั้น”
แบงค์กำลังพูดถึงเรื่องเมื่อสามเดือนก่อนหน้า ปีสองต้องรับหน้าที่ในการรับน้อง เขาเป็นพี่กลุ่มคอยดูแลน้องในกลุ่ม แต่เขาจำไม่ได้ว่ามีแบงค์อยู่ด้วย
“พี่มองไม่เห็นผมหรอก เพราะผมไม่เคยมีตัวตนในสายตาพี่”
“…”
“ครั้งแรกที่เราเจอกัน ผมก็หลงรักพี่เข้าเต็มเปา”
“…”
“ไม่รู้ว่าพี่ใช้มนต์บทไหนสะกดหัวใจผม แต่มารู้ตัวอีกทีผมก็มองใครไม่ได้อีกแล้ว”
“…”
“ผมเฝ้ามอง เฝ้ามองพี่มาตลอด จนเมื่อมันเข้ามา”
“…”
“ไอ้หมอมันมีดีอะไร มันทำพี่เจ็บมาหลายครั้ง ทำพี่เสียน้ำตามากี่หยด ทำไมพี่ถึงรักมัน”
“…”
“มันอาจจะทำให้พี่เสียใจอีก พี่ไม่กลัวเหรอ”
“พี่ไม่กลัว เพราะพี่มั่นใจว่าหมอจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“หึ พี่รักมันมากจริงๆ”
“…”
“พี่ฟังผม…”
“…”
“ผมรักพี่”
เขาไม่แสดงสีหน้าใดๆออกไป
“ผมเข้าใจแล้ว”
“…”
“ขอโทษเรื่องคืนนั้นด้วย”
“…”
“รับรองผมจะไม่มากวนใจพี่อีก”
“พี่ขอโทษนะ”
“…”
“พี่รักหมอ”
แบงค์เดินจากมาเงียบๆ
“เป็นไง” มีร่างบางยืนรอเขาอยู่
“แห้ว”
“แล้วไง”
“พี่เขาไม่ได้รักกู”
“แล้วไง”
“…”
“ที่กูถามคือมึงจะตัดใจได้ยัง” มาวินถามแบงค์
“ไม่…”
“มึงมันโง่”
มาวินทิ้งแบงค์ไว้แล้วเดินจากไป…
“อิมิว กูขอโทษ” พอเขากลับมาที่โต๊ะ นดก็เข้ามากอดแขนเขาร้องไห้
“…”
“กูเผลอบอกหมอไปว่ามึงไปคุยกับอิน้องแบงค์”
“…”
“แล้วหมอก็วิ่งหนีไปเลย”
“ทางไหน?”
“อะไร อิมิว กูขอโทษ”
“หมอวิ่งไปทางไหน นด หมอวิ่งไปทางไหน!!!” เขาเผลอตะคอกเพื่อนเสียงดัง
“ฮึก กูไม่รู้”
เขาสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของนด แล้วออกวิ่งไป
หมอ…อย่าเพิ่งเข้าใจกูผิดนะ
To Be Continued
*****************************************************
ตอนนี้ไม่มีอะไรจะพูด = =
#ฝากแก้คำผิดที่มีมากมาย
#ขอขอบคุณ คุณ AKFC2010 และ คุณ Al2iskiren ที่คอยแก้คำผิดเสมอมา
#ติดแท็กเรื่องนี้ด้วยน้า เหงาจังเลยพักหลังๆ หนาวใจ
มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุงิที่นี่...MewSN
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
