29
#Secretlove
โปรดเตรียมใจก่อนอ่าน... “มึงไหวมั้ย”
หมอเอามือมาแตะแถวๆหน้าผาก เขาครางอืออา ลืมตาตื่นขึ้นดู
“ไม่อ่ะ เหมือนปวดเนื้อตัวไปหมด”
เขาพูดตามจริง นี่คือจะขยับลุกไปไหนก็ปวดโอยไปหมด
“งั้นวันนี้ก็พักอีกวัน”
หมอพูดแล้วลุกเข้าห้องน้ำไป เขาเหม่อมองเพดาน นี่ก็ย่างเข้าวันที่สองแล้วหลังจากมีอะไรกับหมอไป พยายามเข้าใจว่ามันหนักหน่วงมากร่างกายเลยปรับตัวไม่ได้ ไข้แดกไปตามๆกัน แต่แอบมีคิดนะว่า คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ แต่มาคิดแล้วคิดอีกทีก็รู้สึก… สงสารหมอว่ะ 555
ตลอดสองวันที่ผ่านมาหมอดูแลเขาดีมาก ไม่มีความรู้สึกแปลกใหม่หรือเกิดความเปลี่ยนแปลงอันใดหลังจากมันได้เขาไปแล้ว เอาจริงๆคือเป็นคนขี้มโนไปเองว่ามันจะฟันแล้วทิ้ง ร้องไห้ฟูมฟายในใจเงียบๆก็มากโขอยู่
เสียงสายน้ำไหลทำให้เขาง่วง เมื่อในห้องเงียบแบบนี้ บรรยากาศเย็นสบายดูพาไปมาก เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆ ไม่นานก็เข้าสู่ห้วงความฝัน
ในม่านหมอก เขามองเห็นหญิงชราแสนใจดียืนอยู่ไม่ไกลจากเขารางๆ ในชีวิตนี้เขารู้จักคุณยายใจดีอยู่สองท่าน ท่านหนึ่งคือยายของหมอที่ทุกคนรู้จักดี
อีกท่าน…ก็คือยายของเขาเอง
‘ยายครับ ยายใช่มั้ย’
เขาตะโกนเรียกท่านไป หมอกเริ่มคลายตัว
เผยให้เห็นคุณยายของเขายืนยิ้มอยู่ไม่ไกล ใบหน้าท่านมีรอยย่นตามอายุขัยที่มากขึ้น ท่านกวักมือเรียกเขาให้เดินไปหา เขาทำตาม
‘คิดถึงยายจังเลย’ เขาตรงเข้าไปกอดคุณยาย
‘ขี้อ้อนเหมือนเดิมเลยนะเรา’ ยายกอดตอบ เป็นอ้อมกอดแสนอบอุ่นที่แสนคิดถึงในห้วงทรงจำ
‘อยากกลับไปกอดยายที่น่านใจจะขาด’
‘แล้วมัวทำอะไรอยู่ฮึ’
‘เรียนหนัก เรียนเยอะ เรียน เรียน เรียน แต่คิดถึงยายตลอด’
‘ปากหวาน ยายก็คิดถึงหนูนะ’
ที่บ้านยายมักจะเรียกเขาว่าหนู นั่นทำให้เขาออกจะช็อคนิดหน่อยตอนคุณยายไอ้หมอเองก็เรียกเขาว่าหนูเหมือนกัน
‘กลับมาหาให้ยายเห็นหน้าหน่อยได้ไหม’
‘ครับยาย รอปิดเทอมนะ’
‘ไม่ได้สิ ยายอยากเห็นหน้าหนูตอนนี้เลย’
‘แน่ะ คนแก่ขี้เอาแต่ใจ ครับๆ จะกลับไปหายายนะ’ เขาตอบรับให้ท่านสบายใจไป ในใจคิดว่าคงปิดเทอมโน่นแหละ
‘รีบมานะ หลานยาย ยายคิดถึง’
เสียงท่านดูแผ่วลง เขาพยายามเงี่ยหูฟัง ลมพัดพาม่านหมอกมาแทรกกลางระหว่างเขากับคุณยาย
‘ยาย ยาย’
“ยาย ยาย”
หมับ
มือที่ปัดป่ายของเขาถูกหมอจับไว้ เขาลืมตาขึ้น พบว่าเหงื่อโทรมร่าง ผุดลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ร่างกายยังระบม ปฏิกิริยาคือใบหน้าบิดเบี้ยวเนื่องจากเอฟเฟคท์ความเจ็บทันที
หมอสวมกอดเขาเบาๆ
“กูอยู่นี่แล้ว”
“…”
“ฝันร้ายเหรอ”
“ไม่แน่ใจ ฝันถึงคุณยายน่ะ”
“อือฮึ”
“ท่านบอกคิดถึงอยากให้กูกลับไปหา”
“แล้ว…”
“ต้องรอปิดเทอมก่อน นี่ก็ใกล้มิดเทอมแล้ว”
“อืม”
“หมอ…ถ้าปิดเทอมแล้ว ไปเที่ยวบ้านกูมั้ย”
“ไปดิ อยากไปไหว้คุณพ่อคุณแม่ แล้วก็คุณตาคุณยาย”
“กลัวว่าจะโดนไล่ตะเพิด”
หมอหน้าซีดเผือด “พวกเขาโหดขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“เฮ้ย ล้อเล่น ถามแบบนี้แสดงว่าไม่เคยได้ยินวลีเด็ด…คนน่านใจดี ล่ะสิ”
“ก็จริงนะ คนน่านใจดี แถม…น่ารักมากมาย” เขาเขวี้ยงหมอนใส่หมอไป
“แล้วไม่มีเรียนไง” เขาถามหมอกลับ ส่วนตัวคิดว่าคงต้องลาอีกวัน
“นี่ เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว” หมอบอกพลางเหล่ดูนาฬิกาเรือนใหญ่
“แวะไปดูหอในให้หน่อยนะ”
“กลัวเขาตัดสิทธิ์เหรอ”
“อืมดิ นี่แทบจะขนของมาอยู่ห้องมึงอยู่รอมร่อ”
“ให้คนอื่นไปเหอะ…ห้องกูก็เหมือนห้องมึง”
“ได้ไง กูยังไม่เคยช่วยหารจ่ายเลย”
“นั่นมันหน้าที่ของผัวครับ”
“เหี้ย”
เขาเขวี้ยงหมอนอีกใบใส่หน้าหมอไปเต็มๆ แต่มันเสือกรับได้นะ ยังมีหน้ามายิ้มล้อเขาอีก
“เอาจริงๆ อย่าเล่น ไปดูหอในให้หน่อยนะ”
“ครับๆ คุณเมีย”
“ถามจริง ไม่กระดากปากเลย” นี่คือหน้าแดงใหญ่แล้ว
“ก็ใช้กับมึงแล้วดูน่ารักดี”
“หมอ…”
“…”
“พากูลุกไปอ้วกหน่อย”
“ฮ่าๆๆๆ สรุปมึงมีภูมิต้านทานการอ่อยของกูแล้วว่างั้น” มันหัวเราะท้องคัดท้องแข็ง
“ก็เรื่อยๆ มุกมันเดิมๆ อ่ะ ชิน” ยักคิ้วให้มันไป
“เดี๋ยวนี้กวนตีน”
หมอออกจากห้องไปแล้ว ไม่มีอะไรทำจริงจัง เลยเปิดแอพดังอย่างเฟสบุ๊คที่ช่วงนี้หมอดูจะห่างหายมันไปนะเขาว่า คงเพราะยุ่งๆแหละ เปิดมาก็ไม่มีการแจ้งเตือนอะไรมากเพราะเมื่อวานเขาก็เข้าดูแล้ว มีแชทจากนดที่เขายังไม่ตอบเพราะเผลอหลับไปทั้งที่ยังแชทค้างกับมันอยู่
‘นด กูฝากใบลาให้หมอไปนะ’
‘ยังไม่หายอีกเหรอคะ’
มันตอบกลับมาเร็วมาก
‘อืม ว่าจะพักวันนี้อีกวัน’
‘ค่ะๆ หายเร็วๆนะคะ กูคันปากอยากแซวมึงเต็มแก่แล้ว โฮะๆๆๆๆๆ’
‘จ่ะ สนับสนุนจังนะ หาสามีให้เพื่อน’
‘กรี๊ด เกลียด คนอวดผัว’
‘ก็ผัวหล่อ’
‘กูแคปนะอิดอก อิมิวคนอวดผัวค่ะทุกคน’
และยี่สิบวินาทีต่อมา ภาพแคปนั้นก็ปรากฏบนไทม์ไลน์เขาโดยฝีมือของนด ส่วนตัวแล้วไม่คิดอะไรมากมายกับการทำแบบนี้ของเพื่อนนะ เพราะมันก็แค่แชทคุยเล่นเท่านั้น มีคนมาเม้นตอบมากมาย
‘คนอวดผัว #ก็ผัวกูหล่อ’
‘กรี๊ดกร๊าด โอยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ก็ผัวกูหล่อ พี่ไม่เถียงค่ะน้องมิว’
‘พี่มิว เพื่อนหนูบอกให้เปิดแสดงความคิดเห็นเป็นสาธารณะทีค่ะ มันอยากเม้น’
ตึ๊ง
‘นางเปิดเป็นสาธารณะแล้วค่ะทุกคน ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน’
‘นี่อยากเม้นใจแทบขาด เมื่อก่อนอาศัยหมอแท็กเลยเม้นตรงเฟสหมอ โอยยยยยยยยยยย ดีเลิศ’
‘รักพี่มิวมากค่ะ ติดตามมาตลอดเลย สารภาพว่ามาติดตามพี่เพราะพี่หมอค่ะ’
พี่ดังขนาดนั้นเลย…
‘เดี๋ยวเถอะ เปิดเป็นสาธารณะทำไม’
หมอ หล่อ ก็มา…
‘กรี๊ดดดดด อย่ามาเดี๋ยวเถอะๆ เราอยากเม้นบ้างอะไรบ้าง หมออย่ามาทำร้ายกันแบบเน้’
เม้นของหมอโดนเหล่าแฟนคลับของมันที่เปลี่ยนข้างโจมตีกระจุยกระจาย จนเจ้าตัวต้องล่าถอยไป ความจริงคือที่เงียบไปมันกำลังเรียนอยู่แน่นอน
‘น่ารักจังเลยครับ มีผัวแล้วก็เจอพี่ได้นะ’ นี่ใคร นี่ครายยยยยยยยยยย อย่ามาทำเขางานเข้า
‘ผัวโหดครับ ไอ้เหี้ย’ เฮ้ย หมอตอบแบบมีเรื่องมาก
‘เหี้ย กูล้อเล่น’ อ่าว สรุปมันรู้จักกันใช่มั้ย
‘ล้อเล่นก็ไม่ได้ หวง’
ขนาดเม้นตอบกันส่วนตัว ยังมีคนมาไลค์ ‘กูหวง’ตั้งกว่าสองร้อยไลค์ อานุภาพแฟนคลับรุนแรงมาก
‘ดีใจค่ะ รักและเทิดทูน’
ชื่อแอคเคาท์ ‘แอดมินเพจคิ้วท์บอย’ คือ…ก็ตามมานะ
‘อิแอด ลงทุนสมัครป่ะเนี่ย’
‘เผยตัวจริงเถอะค่ะ กูขอร้อง’
‘อย่าใช้คำหยาบในนี้สิคะ เกรงใจมิวหน่อย’
แอดมินนางมาตอบ นางคือนิสัยดี
‘ขอบคุณที่เตือนค่า ขอโทษน้องมิว’
‘ไม่เป็นไรครับ’ เขาก็บ้าตอบนะ คือไม่มีอะไรทำจริงจัง
‘นางมาตอบ อร๊ายยยยยยยย เฟรนด์ลี่มากมาย รักคุณน้อง’ คุณพี่ช็อคไปแล้ว
เฮ้ย แอพเฟสดับ
อ๋อ มีสายโทรเข้า
เป้น่ะเอง
[มิว มึงว่างมั้ย ตอนนี้เลย ว่างมั้ย ว่างมั้ย
…เป้ ใจเย็นๆ] มีเสียงชลแทรกเข้ามา
เพราะเสียงปลายสายดูร้อนรน เขาจึงต้องตอบไปว่า
“ว่างสิ มีไรให้ช่วยอ่ะ” ให้เพื่อนสบายใจ แม้กายจะยังปวดตุบๆ
[มึงจำได้มั้ย กรรไกรที่กูเคยเอาไปทิ้งไว้ที่หอมึงอ่ะ เอามาให้กูที่มอหน่อยได้มั้ย กูรออยู่หน้ามอเลยเอ้า เดี๋ยวนะ แต่มึงเจ็บก้นอยู่นี่นา เออๆ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวกูวานคนอื่นก็ได้ โอ๊ย กูสับสน]
“เป้ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูเอาไปให้” เขาพูดดักก่อนอีกฝ่ายจะตัดสายไป
ฟังจากน้ำเสียงร้อนรนนั่นแล้ว เพื่อนเขาคงต้องรีบใช้มาก
[แต่มึง…]
“กูไหวๆ แป๊บนะ เดี๋ยวสิบนาทีถึง”
[ขอบใจมากนะมึง ตกลงไหวแน่นะ] ยังมิวายถาม
“น่า เชื่อมือกู”
เขารีบกุลีกุจอลุกจากเตียงแม้จะขัดๆ เพราะขยับตรงไหนก็ระบมไปหมดบ้าง แต่เขาต้องแข่งกับเวลา เก็บของใส่กระเป๋าผ้า ไม่ลืมจะยัดไอโฟนของตนลงไปด้วย เพราะยังจำได้ดีว่าคราวที่ไปคลินิกหมอติดต่อเขาไม่ได้จนพาลทำมันเป็นห่วง นี่ก็ไม่รู้ว่ามันจะเข้ามาหาเขาตอนเที่ยงมั้ย
ตึ๊ง
‘ของกินในตู้เย็นเอามาอุ่นก่อนนะ’
โอเค สงสัยหมอมีเรียนอีกตัวแน่นอน
‘อืมๆ สู้ๆ’
เขาพิมพ์ตอบกลับแชทไป ก่อนจะโยนไอโฟนลงกระเป๋า ก่อนออกจากห้องไม่ลืมล็อกประตูเสร็จสรรพ ตรวจความเรียบร้อย แล้วลงไปโบกรถข้างล่าง
“เป้ กูมาถึงแล้วนะ”
เขามาถึงหน้ามอด้วยความเหนื่อยอ่อนสุดพลัง หลังจากบุกตะลุยไปหอในแล้วต้องเดินไกลอีกประมาณห้าสิบเมตรมาหน้ามอ
[แป๊บๆนะ เฮ้ย มึง กูขอโทษนะ ช่วยเอามาให้กูที่ตึก สถาปัตย์หน่อยดิ]
“อืมๆ ได้เลย”
เขารับคำ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความปวดเริ่มรุมเร้า
อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะร่างกายกู
เสร็จจากนี่ค่อยเป็นลมก็ได้
“ขอบใจมากนะมึง” เป้เอ่ยขอบคุณด้วยสีหน้าเกรงใจสุดฤทธิ์
เขาตบไหล่มันไปทีนึง
“อย่ามาทำซึ้ง”
“มึงเจ็บตัวอยู่ยังมาให้กูอ่ะ ขอบคุณมากมาย”
“…”
“แล้วมึงจะกลับไง” มันถามเขา
“เป้ เร็วๆดิ”
มีเสียงเพื่อนคนนึงในคณะเรียกตัวเป้ มันหันมามองเขาสลับกับเพื่อนคนนั้น
“มึงไปเหอะ กูกลับเองได้”
“เคๆ ขอบใจนะมึง” มันรับคำแล้วรีบวิ่งไป
“อย่าช้านะมึง จารย์รออยู่”
ได้ยินแว่วเสียงบ่นของเพื่อนคนนั้นไปตลอดทาง
เขาหันหลัง
“โอเค เดินกลับหอใน”
คิดว่าจะไปพักที่หอในแหละ คงไม่ขึ้นรถลงเรือคลานกลับคอนโดหมอแน่นอน
มีเสียงซุบซิบๆตลอดทางที่เขาเดิน ก็รู้สึกชินนะ เพราะมากับหมอก็ถูกมองบ่อยๆ ไม่ได้พูดอวดว่าตัวเองดังอะไรมากมายเลยเป็นงี้ แต่มันมีคนมองจริงๆนะ มองแบบไม่ทักเขาก็ไม่เข้าใจ ตอนแรกเขาก็ยิ้มให้ทุกคนนะ แต่นานวันเข้าคือมองกันเยอะจนแจกยิ้มไมตรีไม่ไหวอ่ะ
แอบสังเกตหน้าหมอแล้วนำมาปรับใช้
คือมันนิ่งๆเฉยๆนะ คนดังก็แบบนี้ แอบมีแซะมัน 555
ที่เป็นตอนนี้คือพยายามคิดให้ตัวเองขำออก แต่ชักจะขำในใจไม่ออกแล้ว ร่างกายคงมาถึงขีดจำกัด ลมร้อนปะทะร่างเขา หัวก็ปวดหนึบมันมึนๆตึงๆ เดินไปทางไหนก็เหมือนตัวเองกำลังหมุนๆอยู่ พื้นราบดูเอียงกระเท่ไปมา
นาทีนั้นรู้เลย ตัวเองกำลังจะหน้ามืด สิ่งต่อมาก็คือ เป็นลม
พรึบ!
ความมืดเริ่มครอบงำ
“หิวน้ำจังเลย”
เขาค่อยๆปรือตาตื่นขึ้น ลำคอแห้งผากไปหมด
“ตื่นแล้ว อิมิวตื่นแล้วค่า” มีเสียงซุบซิบเบาๆดังลอดเข้าหูมา
“ขอน้ำหน่อย”
เขาผุดลุกขึ้นนั่ง เกือบจะหน้ามืดอีกรอบ มือยกมาแตะหน้าผาก เท่านั้นล่ะ ถึงรู้ เขาถูกเจาะสายให้น้ำเกลือ
“นี่ค่ะๆ เบาๆนะคะ ค่อยๆจิบ”
เขารับแก้วมาจากใครคนนึง เมื่อความกระหายหมดไปจึงมีโอกาสกวาดตามอง เตียงสีขาวนี้ สายน้ำเกลือนี้ รับรู้เลยว่าตนอยู่โรงพยาบาล พร้อมๆกับผองเพื่อนที่นั่งหน้าสลอนเรียงรายกันอยู่ที่ข้างเตียงตรงโซฟานั่งพัก
มากันครบชุดจริงๆ
นด นี ขิม โบธ และ เป้ก็มา แถมพ่วงมาด้วยคือชลธารเดือนสถาปัตย์หน้าหวานตาคม
“อิเป้ คราวหลังนี่ก็รับรู้บ้างนะคะว่าเพื่อนไม่ไหว ขนาดพวกกูจะจิกหัวใช้มันตอนยังดีๆยังคิดแล้วคิดอีกเลยค่ะ” นดบ่นเป้ที่มีสีหน้าสลด
“กูขอโทษนะ” มันยกมือขอโทษเขา
“เรื่องแค่นี้เอง” เขาตอบกลับ พยายามคลายความกังวลเพื่อน
“นี่ถ้าไม่ได้…” นดยังจะบ่นต่อ
“พอแล้วค่ะอินด ดูสีหน้าอิเป้คือหงอยมาก” แต่ได้นีห้ามไว้ก่อน
“คราวหลังกูจะระวังนะ คราวนี้เพราะกูรีบด้วยแหละ โอ๊ย ความเหี้ยของความรีบร้อน”
เป้ทึ้งหัวตัวเอง
“แล้วใครแบกกูมานี่” เขาถาม
พรึบ
ประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงคุ้นตา
“อ้าว ฟื้นแล้วเหรอ” หมอมันถาม แล้วตรงมาที่เตียง จับตัวเขาพลิกไปมา ตรวจนั่นนี่ เอามืออังตรงหน้าผาก
“ตัวไม่ร้อนแล้ว ไข้ลดไปมากเลย”
“ขอบคุณนะ” เขารู้ว่าหมอเป็นคนแบกเขามา
“อืม” ไม่รู้ทำไม เขาคิดว่ามันมีท่าทางแปลกไป มันเดินกลับไปทรุดตัวนั่งลงตรงโซฟาแล้วก้มกดมือถือของมันไป ไม่รู้คุยกับใคร
“เอ่อ กูว่าถึงเวลาสลายตัวนะ” นดดูอ้ำอึ้งพูด
“ก็ เอ่อ มิว ไว้วันหลังขิมมาเยี่ยมใหม่นะ” เฮ้ย อย่าบอกว่าเขาจะได้อยู่ห้องนี้อีกนานนะ
“กลับล่ะ บาย” โบธโบกมือหยอยๆ มันเดินไปถึงประตูก่อนใครเพื่อนอ่ะ
“กูกับชลก็กลับแล้วนะ” เป้หันมาบอกลา ชลโบกมือให้เขา
“หายไวๆนะมิว” ชลบอก
ทั้งหมดออกจากห้องไป เหลือไว้เพียงหมอกับเขาสองคน
“หมอ คุยกับใครอ่ะ” เขาก็ชวนคุยนะ แต่มันเงียบ
“…”
“เป็นไรอะ”
“…”
“โอ๊ย ปวดท้อง” ได้ผล มันลุกมาหาเขา ก่อนจะทำหน้าเอือมแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
“มึงไม่ห่วงกูเหรอ”
“…”
“หมอ”
“…”
“หมอ”
“ห่วงสิ”
“…”
“กูห่วงมึงจนแทบคลั่ง ทำไมมึงไม่ดูแลตัวเอง ทำไมมึงไม่คิดถึงคนข้างหลังที่เป็นห่วงมึงบ้าง กูไปหามึงที่ห้องไม่เจอ มึงเอาโทรศัพท์ไปแต่ไม่รับสายกู”
“…”
“จนไอ้เป้โทรมาบอกกูว่ามันเพิ่งแยกกับมึงตรงตึกคณะสถาปัตย์เห็นท่าทางมึงไม่ดี ให้กูไปดูหน่อย”
“…”
“คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
มันเงียบไปนานก่อนจะพูดอีกประโยค
“ถ้าไม่อยากให้กูเป็นห่วงจนแทบอยากฆ่าตัวเองให้ตายแบบนี้”
“หมอ” เขาจับหน้ามันแล้วเอาหน้าผากเราชนกัน
“กูขอโทษนะ”
“อืม”
เรากอดกันบนเตียงเนิ่นนาน
ผ่านมาอีกวัน สรุปคือเขายังคงนอนแบ็บอยู่ที่โรงพยาบาล มีเหล่าแองเจิลไม่ก็เป้กับชลแวะเวียนมาเยี่ยมบ้าง เมื่อวานตอนเย็นเพื่อนหมอก็แวะเข้ามาดูอาการเขาด้วย ส่วนตัวหมอนี่คือเกาะติดเขาชนิดที่ว่าขาดเรียนอ่ะคิดดู
‘กูทำมึงเจ็บ ทำมึงขาดเรียน กูก็จะขาดเรียนกับมึงด้วย’ คือดี ชีวิตเจริญนะว่ามั้ย เพลีย…
วันนั้นยังมีประเด็นแบบโด่งดังปังมากถูกแชร์ว่อน
ภาพหมอแบกเขาจากที่เกิดเหตุ
‘รักตายเลยค่ะแฟนแบบนี้’
เดาได้มั้ยใครทำพิษ แอดมินเพจคิ้วท์บอยคนดีศรีมอของทุกคน และนั่นทำให้เขาได้รู้อีกว่า
แฟนคลับเป็นห่วงเขามากมายจริงๆ
เมื่อวานเขาถามหมอว่า
“หมอ คุยแชทกับใคร สาวที่ไหน” ด้วยอารมณ์หวงมากมาย
“สาวๆทั้งนั้น” หึง หึง โกรธ โมโหร้าย อยากเขวี้ยงปาทุกอย่างใส่หน้ามัน
มันยื่นแชทให้ดู
‘พี่มิวสบายดีมั้ยคะ’
‘เป็นห่วงมากค่ะ วันนั้นเห็นนางเดินตัวเอน อยากเข้าไปทักแต่ไม่กล้า ส่งกำลังใจมานะคะ หายไวๆค่ะ’
‘นางเป็นลมล้มพับเรานี่ใจไม่ดีเลยค่ะ’
อืม สาวๆทั้งนั้น สาววาย ฮา…
หมอยังเลื่อนให้ดูแชทเก่าๆ
มีคนเพิ่งตั้งกลุ่มแชทแล้วลากหมอเข้าไปเมื่อวานนี้
เป็นภาพเขาที่เอามือแตะศรีษะท้าแดดท้าลมอยู่หน้าตึกสถาปัตย์
‘มาดูหน่อยนะคะ มิวเป็นอะไรรึเปล่า’
‘เพิ่งรู้จากเพื่อนเมื่อกี้ครับ ขอบคุณที่แชทมาบอกนะครับ’
‘หมอมาตอบด้วย’
แล้วก็เป็นภาพอิริยาบถต่างๆของเขาในท่าเดินโอนเอนประหนึ่งเดินแคทวอร์คก็ไม่ปาน มีภาพตอนเป็นลมล้มพับ มีภาพตอนหมอมาแบกไป
“ตอนกูมาถึงมึงเป็นลมล้มไป มีผู้หญิงคนนึงจะเข้าไปช่วยนะ แต่เขาบอกว่าเหมือนเห็นยายคนหนึ่งเขาบอกว่า…”
“…”
“คนที่จะช่วยเด็กคนนี้เขากำลังมา”
“…”
“คนในเหตุการณ์ยังเล่าอีกนะว่า พอใครจะเข้าไปช่วย แกก็ห้ามไว้นะ”
“…”
“แปลกนะ พอกูไปถึง กูไม่เห็นคุณยายนะ สงสัยท่านคงไปแล้ว”
“…”
“เป็นคุณยายที่แปลกมากนะ” “…”
แปลกจริงๆ
“ทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก หมอเขามีงานเข้าค่ะอิมิว ผัวไม่อยู่ชั่วโมงเดียวนี่ทนไม่ได้”
นดเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาพูดกับเขา ตอนนี้เวลาเกือบหนึ่งทุ่มพวกแองเจิลอาสามาเฝ้าเขา โดยแต่ละนางพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหมอบังคับให้ทำ
“ว่าแต่หมอนี่ก็รุนแรงนะคะ เพื่อนกูนี่เดี้ยงมาสามวันละยังไม่หาย” นีตั้งประเด็น
“ใหญ่มะ” นดชะโงกหน้ามาถาม
“ก็…อืม”
“เหี้ย อวดผัวไม่เกรงใจใคร” นดสบถ
“แรดเงียบ” นีซ้ำ
“มิว ไม่คิดเลย” ขิมน้ำตาคลอ
“เท่ากูรึเปล่า” โบธถาม
“ใหญ่กว่า” เขาบอกพลางยักคิ้ว
“พอเถอะ มันไม่ใช่ตัวตนของอิมิวที่กูรู้จัก กรี๊ด นดรับไม่ได้” นดฟูมฟาย
ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์เข้า เมื่อวานเขาเพิ่งมาเปิดดู ถึงว่าหมอโทรหาแล้วเขาไม่ได้ยิน สงสัยพวกหนังสืออะไรที่อยู่ในกระเป๋าผ้าด้วยกันคงไปทับปุ่มปิดเสียง ตอนนี้เลยหันมาใช้โหมดสั่นแทนและพยายามแยกมือถือเก็บไว้อีกกระเป๋า
แม่โทรมา…
“ฮัลโหล สวัสดีครับแม่”
พวกแองเจิลเงียบอย่างรู้กัน
[มิวฟังแม่นะลูก]
เสียงเธอสั่นเครือ เดาว่าแม่กำลังร้องไห้
[คุณยาย…] “…”
[ท่านเสียแล้วนะ] ปึก!
ไม่รู้ว่าเขาเผลอปล่อยโทรศัพท์ลงกระแทกเตียงนุ่มไปเมื่อไหร่
ในหัวตอนนี้
มันว่างเปล่าไปหมด…
“อิมิว ร้องไห้ทำไม” นดเขย่าตัวเขา
มันเอาโทรศัพท์ไปคุย
นาทีนี้เขาไม่รับรู้อะไรแล้ว
To Be Continued.
***********************************************************************
หายไปนานกราบขออภัยคนอ่านรัวๆ ไม่รู้ว่าจะมีคนรอมั้ยน้อ
แต่แอบได้กำลังใจมากมายจากคนอ่านมากจริงๆ
ตอนต่อไปอาจจะเป็นข้ามวัน ข้ามเดือน หรือข้ามปี
หวังว่าเรื่องนี้จะยังน่าสนุกสำหรับทุกคนอยู่นะ
หวังใจและขอบคุณคนอ่านที่คอยเป็นกำลังใจเสมอมา
#ฝากแก้คำผิดที่อาจมีมากมาย
#ขอขอบคุณ คุณ AKFC2010 และคุณ Al2iskiren ที่คอยแก้คำผิดให้เสมอมา ยังรับคนช่วยตรวจทานเพิ่มนะ #555มามุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้ง งุงิที่นี่...MewSN
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
