ความพยายาม
แต่ก่อนพายไม่ได้เป็นผู้ชายเจ้าชู้โดยนิสัย แต่มีใครมากมายอยู่รอบกายเพราะไม่อยากปล่อยให้ตัวเองโดดเดี่ยวในตอนกลางคืนที่เงียบสงัด ในช่วงแรกเขาเริ่มจากการหิ้วใครก็ได้มานอนร่วมเตียง แต่ทำไปแบบนั้นอยู่พักใหญ่ก็เบื่อและเปลี่ยนมาเป็นการไล่จีบผู้หญิงหรือผู้ชายที่เห็นแล้วน่าจะไปกันได้เพื่อมาแชร์ช่วงเวลาดีๆ ด้วยกัน
แต่เพราะน้องสาวน้องชายที่เข้ามาในชีวิตพายต่างก็รู้ว่าพายไม่จริงใจหรือคิดจะจบกับใคร ส่วนใหญ่จึงเข้าหาพายเพื่อเซ็กส์ เงินและชื่อเสียง ครั้นพอถึงจุดที่เริ่มเอือมระอากับเซ็กซ์และความสัมพันธ์ล้มเหลวซ้ำๆ พายก็เปลี่ยนมาเลี้ยงหมา อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยตัวเองว่างจนเกินไป
ตั้งแต่เกิดมาถือได้ว่าไอ้หมาตัวใหญ่เป็นความรับผิดชอบแรกนอกจากตัวเองของพาย พายได้รู้จักกับอะไรหลายๆ อย่าง รู้จักถึงความห่วงหาอาทร รู้จักการแบ่งเวลาและสุดท้ายก็รู้ว่าเขายังคงพยายามและมีความรับผิดชอบไม่พอ...
พายยังเอาความรู้สึกตัวเองเป็นใหญ่อยู่วันยังค่ำ
.
.
.
“พาย มีสาวมารอ” ฟ้าที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมวง เพื่อนสนิทและบางทีก็เกือบจะเป็นพ่อบอกพลางชี้ไปข้างนอกห้องพักหลังจากการเล่นคอนเสิร์ตในผับใหญ่แห่งหนึ่ง เขาถอนหายใจพร้อมส่ายหน้าก่อนจะตอบ
“ไม่เอา”
นั่นทำให้รุ่นน้องอย่างเอเดนผู้เป็นนักร้องของวงสบประมาทออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“แปลก พี่พายเริ่มแก่แล้วมั้ง”
พายหันไปยักคิ้วให้น้องมันก่อนจะตอบ
“ไม่เอา เดี๋ยวแฟนโกรธ”
“นี่มึงพูดจริง? ” ฟ้าถามพร้อมทั้งมองเพื่อนตัวเองอย่างไม่เชื่อ
บรรยากาศในห้องที่ค่อนข้างจะวุ่นวายเมื่อครู่เงียบลงอย่างกับว่าการมีใครสักคนของพายคือเรื่องแปลก
“อือ” เขาตอบพลางเอนหลังลงบนโซฟาหนังตัวยาว
ฟ้ากับเพื่อนในวงรู้ว่าพายคบกับหมอ แต่ก็ยังไม่มีใครปักใจเชื่อว่าจะคบกันได้นานขนาดนี้ โดยเฉพาะในตอนที่หมอกลับไทยไปแล้วแบบนี้ พายก็ยังดูไม่สนใจคนอื่น
คนมารอที่ฟ้าบอกคงไม่พ้นเด็กผู้หญิงวัยรุ่นหน้าอกหน้าใจสะบึมแบบที่กำลังฮิตกัน เธอคงมีหุ่นนางแบบรวมถึงใบหน้าสวยเก๋ และหญิงสาวแบบที่ว่ามามีให้เลือกเกือบทุกคืนที่ออกทัวร์ เธอพวกนั้นมักจะเป็นแฟนคลับหรือไม่ก็คนที่อยากเด่นอยากดังชั่วขณะหนึ่ง หรือไม่อย่างนั้นก็หาความสุขชั่วคราวกับนักดนตรีที่ชอบ
ถ้าถูกใจใครไปดื่มกัน บ้างก็หาที่คุยกันสนุกๆ และก็มักจะจบลงด้วยเซ็กส์ เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องผิดแผกในสังคมที่พายอยู่ เพราะถือเป็นความพร้อมอกพร้อมใจของคนทั้งคู่ และเป็นเรื่องส่วนตัวของใครของมันที่ไม่มีใครมายุ่งได้ แม้แต่ผู้จัดการวงอย่างเจ้เอม่าที่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ทำได้แค่ปรามๆ หากมันมากเกินไปและมีกระทบกับงาน
ก่อนหน้านี้มีบ้างที่พายออกไปกับใครง่ายๆ หากพบว่าพวกเธอตรงสเป็กหรือคุยด้วยง่าย แต่หลังจากที่ติดกับหมอโจ้แล้ว ก็ไม่นึกอยากลองกลับมาทำตัวเหมือนเดิมอีก
พายรู้ว่าถ้าทำจริงๆ หมอคงจับไม่ได้ แต่เขาไม่อยากรู้สึกผิด ถึงเขาจะเคยเป็นผู้ชายที่แย่แต่ไม่อยากเป็นคนรักที่แย่
พายเลือกที่จะไม่ออกไปกับใครอีกไม่ว่าจะหญิงหรือชาย พายว่าการจีบหมอยากแล้ว การจัดการกับสิ่งที่พันแข้งพันขาของตนนั่นอยากกว่าหลายเท่า จะให้เสียหมอไปไม่ใช่เรื่องที่เขาจะยอมรับได้
“แฟนมึงนี่ยังเป็นคนเดิมเหรอ” ฟ้านั่งลงข้างๆ เพื่อนตัวเอง นึกเป็นห่วงมันอยู่หลายอย่าง แต่เมื่อได้คำตอบมาแค่รอยยิ้มกว้างแล้วก็ไม่อยากจะถามอะไรต่อ เพราะหายากเหมือนกันที่จะเห็นพายยิ้มมีความสุขแบบนี้
“อืม คนเดิม คนเดียว” พายตอบ ทำเอาคนในห้องพักศิลปินหลายคนสงสัยกันใหญ่ ว่าใครเป็นคนที่จัดการคุณพ.ได้อยู่หมัดขนาดนี้
.
.
.
“หมอครับ อยู่ไหน” พายเพิ่งกลับจากทัวร์ที่สิงคโปร์ เขาเลือกกลับกรุงเทพในตอนเช้าหลังจากจัดการงานเสร็จ พายขนของเข้ามาในบ้านแล้วพบว่าคุณหมอตัวขาวซีดกำลังซุกตัวลงในโซฟาแล้วนอนหลับท่าทางสบายในยามบ่าย
ตั้งแต่ไม่ได้อยู่กับพาย หมอก็เอาแต่หมกตัวทำแต่งานไม่ได้ออกไปออกกำลังกายอย่างเคย
“นอนอยู่นี่” หมอตอบทั้งๆ ที่หลับตาอยู่ แม้จะรู้ว่าวันนี้พายกลับมาจากต่างประเทศหมอก็ไม่ได้ไปรับอย่างที่ควรจะเป็นเพราะตัวเขาเองก็เพิ่งได้มีวันหยุดเหมือนกัน
จริงๆ แล้วพวกเขาต่างคนต่างใช้ชีวิตจะมีแค่โทรหากันวันละครั้งสองครั้งเท่านั้น
พายผู้เคยกะเกณฑ์ให้ความสัมพันธ์ว่าจะต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ ทั้งเคยไม่ชอบระยะห่างยิ้มรับได้ง่ายดาย เมื่อนึกถึงหน้าหมอเวลาส่งสติกเกอร์หมีสีน้ำตาลมาให้ในโปรแกรมแชต หรือแม้แต่เห็นว่าหมอผู้เหี้ยมโหดเป็นคนโทรหาก่อนเพื่อที่จะคุยแค่สองถึงสามประโยค พายคิดว่าหมอเองก็คงใช้ความพยายามสูงเหมือนกันในการปรับตัวเข้าหากัน
“ทำไมรกแบบนี้”
คนที่เพิ่งมาถึงจัดกระเป๋าใบโตตัวเองเข้าไปเก็บในที่ประจำก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆ ห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้เกลื่อนไปด้วยเสื้อผ้าและหนังสือ ไม่รวมฝุ่นที่เริ่มจับเป็นก้อนนั่นอีก
“ถ้าอยู่ๆ เป็นภูมิแพ้จะทำยังไง” คุณพ. บอกก่อนจะถอนหายใจ
เขามองใบหน้าหลับอย่างสบายใจของอีกคนอยู่สักพัก ก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมพร้อมสำหรับการทำความสะอาดครั้งใหญ่ บางทีที่นี่อาจจะไม่ได้ทำความสะอาดอะไรเลยตั้งแต่สามเดือนที่แล้วที่พายบินไปทำงาน
โจ้ผู้นอนจนลืมเวลาค่อยๆ ลืมตามองแผ่นหลังของคนผู้กำลังนั่งแยกหนังสือบนชั้นให้อย่างตั้งใจ พายจำได้ดีว่าหนังสือเล่มนี้ของหมอควรจะเก็บไว้ตรงไหน ใกล้ๆ กันนั้นมีที่ดูดฝุ่นที่คาดว่าเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว
“หิว”
คนรับใช้ของบ้านหันหน้ากลับมามองคนที่นอนลืมตาอยู่บนโซฟาพร้อมผ้าห่มผืนหนาเพราะพี่แกเล่นเปิดแอร์ตั้ง 18 องศา และถ้าหมอเป็นหวัดพายจะไม่แปลกใจเลย
“นี่อย่าบอกนะว่าไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เที่ยง”
หมออ้าปากหาวก่อนจะบอกอีกคน
“ตั้งแต่เช้า”
นั่นทำเอาพายขมวดคิ้วแน่น
“ผมเข้าใจนะว่าหมอเหนื่อย แต่ถึงขนาดใช้วันหยุดทั้งหมดไปกับการนอนผมว่ามันเกินไป” แต่เดิมแล้วพายไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิก แต่อยากให้มาเจอคนแบบหมอโจ้...ถ้าทนไม่บ่นได้ไอ้พายยอมกราบเลย
“มึงบ่นเกินไปแล้วพาย” คนที่ว่าเขาบิดขี้เกียจไปด้วยบอกไปด้วยอย่างไม่จริงจังนัก คุณพ.ที่พึ่งกลับมาถึงแถมยังต้องมาทำงานบ้านถามพร้อมกับยื่นมือไปเพื่อที่จะฉุดอีกคนให้ลุกขึ้นเสียที
“จะกินอะไร”
“เมื่อยว่ะ ลุกไม่ขึ้น”
“ก็นอนจนจมไปกับโซฟาแล้ว ไอ้ใบตองกับไอ้พายนี่ก็พอกัน นอนกันทั้งวัน”
พายพูดถึงไอ้หมาสองตัวที่นอนกองกันอยู่ตรงมุมของโซฟา ตอนมาถึงรู้สึกว่าจะตื่นมาทักทายพ่อมันเล็กน้อยแต่ก็กลับไปซุกเบาะหลับต่อ
...ขี้เกียจเหมือนแม่มันไม่มีผิด...
ก่อนที่จะรู้จักหมอพายคิดเสมอว่าการมีแฟนเปรียบเสมือนหาคนมาดูแลกันและกัน แต่ไหงดูไปดูมาเหมือนได้ดูแลเขาฝ่ายเดียวเสียอย่างนั้น...แต่เขาก็เพิ่งได้รู้ว่าความสุขของการให้คืออะไร
พายก้มลงกอดอีกคนอย่างมันเขี้ยว เพราะเป็นผู้ชายด้วยกันเลยไม่ได้รู้สึกว่าต้องออมแรงในการกอดเลย
“ไม่เอา” แม้ปากจะบอกไปแบบนั้น โจ้ผู้ไม่ชอบการนัวเนียก็ปล่อยให้อีกคนกอดจนหน้าตัวเองแนบไปกับแผ่นอกกว้าง
"คิดถึงผมไหม" พายถาม เขากอดไว้แน่นสักพักหมอก็เริ่มประท้วง
“อยากกินข้าวผัดไข่”
“ครับพี่ครับ” สมาชิกใหม่ของบ้านขานรับพร้อมกับขำก่อนจะผละตัวออกแล้วเดินเข้าครัวไป
แม้พายจะดูคล้ายกับศิลปินที่รักอิสระแต่หมอรู้ว่าพายเป็นคนที่มีวินัยในตนเองสูงมาก ดูจากเรื่องง่ายๆ เช่นการตื่นเช้าไปออกกำลังกาย กลับมากินข้าว ทำความสะอาดบ้าน ทำเพลง ทำงาน ฝึกกีตาร์อยู่แบบนั้นพอตกเย็นก็หาอะไรที่เป็นประโยชน์ทำอย่างเช่นการอ่านหนังสือหรือลองทำอะไรใหม่ๆ ถ้าหากช่วงไหนงานเยอะพายก็จะอยู่ทำจนดึก แต่ก็ยังตื่นเช้ามาวิ่งหรือออกกำลังกายได้เช่นเดิม
หมอรู้ว่าการทำงานของคุณพ.ไม่ได้มาจากพรสวรรค์อย่างที่คนอื่นบอกกัน แต่เป็นเพราะระเบียบวินัยแบบต่างหากพายถึงมาถึงจุดนี้ได้ หมอก็อิจฉาคนที่ทำแบบนี้ได้ เพราะเขาไม่เคยทำได้ แม้จะเอาจริงเอาจังหรือมีความรับผิดชอบกับงานแต่โจ้เป็นมนุษย์ผู้ไม่มีแบบแผนในชีวิตนัก
เคยมีคนบอกหมอว่าคบใครสักคนต้องเป็นคนที่ทำให้ชีวิตเราดีขึ้น ซึ่งหมอก็เห็นด้วยเป็นอย่างมาก
“ไม่ใส่มะเขือเทศนะครับ”
“อือ” คนที่นอนทั้งวันงัดตัวเองออกมาจากโซฟาเพื่อมายืนมองอีกคนกำลังตั้งใจทำข้าวผัดไข่แบบที่เขาชอบ
ตั้งแต่ที่พายกลับไปทำงานหมอก็กินกับข้าวอยู่ไม่กี่อย่าง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารแช่แข็งที่รู้ว่ามีโทษมากกว่าประโยชน์
“เหนื่อยไหม” หมอถามก่อนที่จะเดินเข้าไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรบางอย่าง
“ครับ? ”
หมอรู้ว่าพายเหนื่อย...เพียงแต่ไม่พูด ไม่ว่าจะตอนไหนพายก็ยังทำตัวเหมือนเดิมไม่ว่าจะเหนื่อยหรือโกรธ หมอไม่เคยเห็นพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องงานนอกจากก้มหน้าก้มตาทำ
“เอาน้ำส้มไหม” คนที่เปิดตู้เปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะรินและยื่นแก้วน้ำส้มให้อีกคนยื่นมือมารับ
โจ้มองร่างกายสูงใหญ่กำลังเตรียมวัตถุดิบทำอาหารคล่องแคล่ว ใบหน้าสงบนิ่งของพายเป็นสิ่งที่น้อยคนนักจะได้เห็น บางทีคงเป็นเพราะไม่ได้เจอกันสักพัก หรือบางทีคงคิดถึงหมอถึงได้เดินเข้าไปใกล้
“เดี๋ยวล้างผักให้” หมอว่าแบบนั้นก่อนจะเริ่มช่วยหยิบจับในสิ่งที่พอจะทำได้
.
.
.
“พี่พาย สวัสดีค่ะ”
เขารับไหว้น้องพนักงานของคลับแห่งหนึ่งที่เคยมาประจำ ก่อนจะเอ่ยทักทาย
“ไม่เจอกันนานเลย”
เธอยิ้มอย่างเขินอายเพราะไม่นึกว่าเพื่อนเจ้านายจะจำตัวเองได้ ก่อนจะเอ่ยทักทายคนมาใหม่ที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน
“สวัสดีค่ะ เพื่อนพี่พายเหรอคะ”
หมอยิ้มรับแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เช่นเดียวกับพายที่เลี่ยงจะที่ตอบคำถามคนที่รู้จักกันเพียงผิวเผิน
“ไอ้ทิมอยู่ไหน”
“พี่ทิมอยู่ข้างบนค่ะ”
พายพยักหน้าขอบคุณก่อนจะแตะไหล่แล้วเดินนำอีกคนขึ้นมายังห้องข้างบนที่ดูแล้วน่าจะเป็นที่ๆ เข้าไปได้เฉพาะพนักงานเท่านั้น พายถือวิสาสะผลักประตูเข้าไปก็ไปเจอกับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่สวมเสื้อเชิ้ตแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนหนุ่มออฟฟิศนั่งอยู่ที่โซฟาหนังตัวยาว ในมือของเขาคนนั้นถือแก้วไวน์สีเข้มไว้
“เฮ้ย ไม่เจอนาน”
“นานตรงไหน” พายตอบรับคำทักทายพร้อมกับหัวเราะไปด้วย
“นึกว่าดังแล้วลืมพี่ชายแบบกู” คนที่สมอ้างว่าเป็นพี่ชายลุกขึ้นแล้วกอดน้องชายไว้ชั่วครู่ก็ปล่อย
“ลืมอะไร วันก่อนกูก็ยังโทรคุยกับมึงอยู่เลย” พอพายพูดแบบนั้นอีกคนก็หัวเราะร่วน
หมอยืนนิ่งพลางมองไปรอบตัว นอกจากตัวพายแล้วหมอไม่เคยรู้จักโลกของพายเลย ได้แต่นึกภาพเอาจากการทำตัวจากการพูดจาว่าคงเป็นแบบนั้นแบบนี้ จะว่าไปแล้วคงเป็นการด่วนตัดสินกันเกินไปหน่อย
“ไงน้องชาย พาใครมา” คนที่บอกว่าตัวเองเป็นพี่ชายแต่ไม่ได้หน้าตาเหมือนน้องชายแม้แต่น้อยมองหน้าหมออยู่ครู่นึงก่อนจะหันมาหาพายที่ยืนยิ้มรออยู่แล้ว
“หมอครับนี่ไอ้ทิม เจอกันตอนผมมาขอเล่นดนตรีที่ผับมัน” แทนที่จะตอบคำถามพายกลับเลือกที่จะแนะนำผู้ชายอีกคนในห้องนั้นให้หมอรู้จักแทน
“พี่ชายสิ เกิดก่อนตั้งหลายเดือน” ใครคนนั้นว่าพลางยิ้มล้อเลียน
“คนนี้เหรอวะ ที่ทำมึงอกหักไปสามรอบ” ทิมถามถึงคนที่ยืนอยู่ข้างน้องชาย
“เบา กูอาย” คุณพ.ว่าพลางถอนหายใจ
ทิมกับพายรู้จักกันตั้งแต่ช่วงวัยรุ่น ในตอนที่พายกำลังเคว้งหลังจากเรียนจบม.ปลาย พายไม่มีเงินเรียนต่อแต่เขาเล่นกีตาร์เป็น เลยมีคนแนะนำให้มาที่นี่ แม้เป็นที่ๆ ไม่ดีนักแต่เป็นที่ๆ หล่อหลอมตัวพายขึ้นมา นอกจากจะเล่นดนตรีตอนดึก ทิมยังให้พายพักอยู่ที่นี่เพราะตัวพายเองไม่ได้มีบ้านให้กลับ
พายนับถือทิมเป็นพี่ชาย อาจจะเรียกว่าเป็นครอบครัวที่มีอยู่เพียงคนเดียวเลยก็ได้
“สวัสดีครับหมอโจ้ ไอ้พายมันเล่าใหัฟังบ่อยๆ ” ที่ทิมรู้จักหมอเพราะพายชอบเอาเรื่องหมอมาปรึกษาบ่อยๆ
เอาจริงๆ ทิมแทบไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบหมอจะยอมมาคบพาย เพราะเขาดูมีวุฒิภาวะ แต่จะว่าไปทิมคิดว่า...หมอก็ดูน่ารักมากเหมือนกัน
ที่เขาบอกว่าพี่น้องมักจะชอบอะไรเหมือนๆ กันพี่ชายคิดว่าท่าจะจริง
“สวัสดีครับ” โจ้เอ่ยทักทายกลับพลางยิ้ม
“ทานข้าวมายังครับ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
ทิมอยากจะรุ่มร่ามมากกว่านี้อยู่หน่อยแต่ไม่กล้าเพราะดูหมอจะเล่นด้วยยาก และที่สำคัญไอ้พายคงจะไม่เอาพี่ชายไว้แน่ถ้าเกิดไปแหย่คุณหมอเข้า
“ขยายข้างๆ ออกไปแล้วเหรอ” พายหันมาถามพี่ชายต่างสายเลือดก่อนจะหันไปมองบริเวณด้านข้างของร้าน
“อือ กินงบไปเยอะอยู่”
โจ้มองตามที่สองพี่น้องเขาคุยกัน ก่อนจะหันกลับมาสบตากับคนเป็นพี่พอดี
“คุณหมอลองสักแก้วไหม ข้างล่างมีเยอะเลย” ทิมพูดถึงไวน์ในมือ
“เอาสิ” โจ้ก็ตอบรับง่ายๆ จะว่าไปแล้วไม่ได้ดื่มอะไรแบบนี้นานแล้วเหมือนกัน
“ไม่เอา ไม่ครับ” พายรีบห้ามแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครสนใจ
ทิมเดินนำแขกลงมาด้านล่างของร้านที่ยังไม่เปิดดีในยามทุ่มกว่าๆ ตอนนี้มีเพียงเสียงดังจากเด็กๆ ในร้านเท่านั้น
“รินให้พี่สองแก้ว พายมึงขับรถนะ”
ทิมหันไปบอกลูกน้องประจำบาร์ก่อนท้ายประโยคจะหันไปบอกน้องชาย ในเมื่อแกล้งหมอไม่ได้ก็แกล้งพายน่าจะดีกว่า...
พายมองหน้าพี่ชายจำเป็นอย่างรู้ทันเพราะอยู่ด้วยกันมานาน บางทีคงหาเรื่องแกล้งเขาอีกรอบ เขาทำงานอยู่กับทิมได้ไม่กี่เดือนก็มีโอกาสเจอกับพ่อกับแม่ของทิมที่เป็นนักธุรกิจ บ้านทิมมีธุรกิจอยู่หลายอย่าง ท่านเห็นว่าพายตั้งใจทำงานและยังชอบเล่นดนตรี ถึงได้ใจดีส่งให้เรียนดนตรีโดยตรง ถึงพายจะไม่ได้สนิทกับครอบครัวของทิมมาก แต่ก็หมั่นไปกราบท่านทุกวันสำคัญ และที่นี่ก็ยังเป็นอีกที่ที่พายกลับมาทุกครั้งที่กลับไทย
เรื่องที่บ้านทิมรับพายมาดูแลแต่เดิมก็ไม่ใช่ความลับอะไรเพียงแต่น้อยคนนักจะรู้ว่าพายใช้ชีวิตยังไงหลังจากออกจากบ้านเด็กกำพร้า ถึงจะมีใครเอาไปพูดอะไรต่างๆ นานา คุณพ.เองก็ไม่ได้สนใจ แต่อย่างน้อยก็อยากให้หมอได้รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองบ้างถึงได้พามาที่นี่ และพายลืมไปว่าไอ้ทิมนิสัยเสียยังไง
“ทำยังไงหมอถึงมาคบมัน” พอเหล้าเข้าปากทิมก็เริ่มล้วงข้อมูล
“เห็นแบบนี้กูก็หล่อ รวยอยู่นะ” พายมันบอกทั้งๆ ที่ใจจริงกำลังพะวงว่าทิมจะมาไม้ไหน ส่วนหมอได้แต่ส่ายหน้า
“พลาดมั้ง” โจ้ตอบก่อนจะจิบไวน์สีเข้มลงลำคอ ทำเอาคนเป็นพี่ขำสนุก
ตอนนี้พายอยากจะดึงแก้วออกจากมือหมอจริงๆ
“อันนี้ไวน์เบลเยียมนะหมอ รสเฝื่อนๆ กำลังดี”
ไม่รู้ดื่มกันกี่ขนานรู้แต่ว่าตอนนี้ฟันและปากของพี่ทิมกับของคุณหมอเป็นสีเข้มเพราะสีของไวน์ รวมถึงใบหน้าและลำคอที่เริ่มแดง พร้อมกันนั้นคนในร้านก็เริ่มเยอะมากขึ้นเรื่อยๆ
“ดื่มกันแต่หัววันเลยพี่” มีลูกค้าประปรายที่เดินมาทักทายทิมเจ้าของร้าน และสาวๆ ส่วนหนึ่งก็จงใจเดินมาชวนพายไปดื่ม
“แต่ก่อนไอ้พายมันชอบหิ้วหญิงจากร้านผมนี่แหละไปกก”
คุณพ.อยากจะกระโดดถีบพี่ชายตัวเองเหลือเกิน แม้เรื่องที่พูดจะเป็นความจริงแต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดก็ได้
“อืม แนะนำผมสักคนด้วยนะ” โจ้ก็เอากับเขาด้วย
พายเริ่มอยู่ไม่สุขแตะแขนหมอเบาๆ กำลังจะบอกว่าเรากลับกันเถอะ แต่อีกคนกลับหันมาสบตานิ่งและหันหน้าหนีอย่างไม่ได้สนใจ
“หมอ กลับบ้านกันนะครับ” พอบอกออกไปแบบนั้นคุณพี่ชายที่เกิดมาไม่เคยเห็นน้องชายเป็นแบบนี้ก็ยิ่งสนุก
“ไอ้พายมันอัธยาศัยดี สาวๆ เลยติดมันเยอะ”
“มึงพอเลยทิม”
ก่อนที่หมอจะได้ตอบอะไร คนที่ถูกนินทาระยะเผาขนก็โพล่งขึ้นมาอย่างเหลืออด เขาไม่อยากให้หมอฟังอะไรที่มันเคยไม่ดี
“อะไร กูแค่จะบอกว่ามึงป๊อปไง น่าจะขอบคุณพี่ชายมากกว่านะ” ทิมยักคิ้วให้คนที่ดูเหมือนจะเลือดขึ้นหน้าแล้ว
สำหรับทิมแล้วพายเป็นน้องชายที่ไม่น่ารักเท่าไหร่ เพราะพายมันยังหัวดื้อ แต่เพราะรู้จักและผูกพันกันมาตั้งแต่แรก ทิมถึงได้รู้จักคุณพ.ดีกว่าหลายๆ คน
จริงๆ แล้วพายมันเป็นคนที่โดดเดี่ยวและขี้เหงา ไม่ได้นิสัยแย่แบบที่หลายๆ คนคิด ทั้งอัธยาศัยดีไปทั่ว ถึงอย่างนั้นทิมก็เชื่ออย่างสุดใจว่าสักวันน้องชายมันจะได้เจอคนดีแน่นอน แต่กระนั้นก็ไม่คิดว่าคนๆ นั้นของน้องชายจะเป็นผู้ชายที่ดูคุณสมบัติครบถ้วนตรงหน้า
พวกเขาเริ่มคุยกันตั้งแต่เรื่องส่วนตัวลามไปถึงเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศ รู้ตัวอีกทีก็ดึกเสียแล้ว
“หมอนี่คอแข็งนะ” ทิมว่าพลางยื่นอีกแก้วให้หมอ ทั้งๆ ที่เห็นว่าใครอีกคนหน้าแดงจัด
“อือ” หมอที่กำลังจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำเซถลาเพราะความมึนและคนที่คว้าตัวไว้ทันก็เป็นพี่ทิมของไอ้พาย
“พอเลย กลับ” คุณพ.ที่นั่งดื่มโซดามะนาวรีบดึงตัวหมอออกมาจากพี่ชายกำมะลอ
“กูจะไม่พาหมอมาอีก” คุณน้องชายว่าพร้อมกับพยุงคนข้างกันออกไป ส่วนคุณพี่ชายก็แค่โบกมือไล่ เพราะรู้ดีว่าพวกเขาจะได้เจอกันอีกแน่นอน
.
.
.
“พาย” หมอเหมือนจะสร่างขึ้นมาหน่อยเรียกคนที่กำลังฉุดตัวเองขึ้นจากเบาะรถ เมื่อพายเห็นว่าอีกคนเดินได้เองเจ้าตัวก็เดินไปเปิดประตูบ้านโดยไม่หันมามอง
“พาย โกรธอะไรวะ” โจ้ถามคนที่เดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าบ้านไป และเมื่อไม่ได้คำตอบ พี่แกก็หันไปทักทายหมาที่วิ่งออกมารับเจ้าของมัน
“เบ็ก พาย กูกลับมาแล้ว”
คุณพ.ยอมรับว่างอนที่หมอดื่ม และก็รู้ด้วยว่าเรื่องที่งอนเป็นเรื่องไร้สาระ เขาพยายามทำตัวใจกว้างให้หมอมีอิสระบ้าง เว้นช่องว่างระหว่างกันบ้าง เคารพในสิทธิของกันและกันบ้าง แต่อารมณ์เด็กขาดความอบอุ่นเวลาได้อะไรมาเป็นของตัวเองแล้วก็อยากเก็บไว้คนเดียว เพราะฉะนั้นแล้วหวงก็คือหวงอยู่วันยังค่ำ
...พายไม่ใช่คนใจกว้าง...
ที่พายพาหมอไปที่นั่นเพราะเคยเปรยถึงคนที่ดูแลมาก่อนหน้านั้นอยู่หลายครั้ง และหมอก็ดูสนใจ ทั้งอยากให้หมอไปเห็นว่าผับที่เป็นเสมือนบ้านหลังที่สองของเขาเป็นยังไง ประจวบเหมาะกับที่อยากเจอทิมด้วย
“พาย” โจ้เรียกผู้ชายตัวใหญ่ขี้งอน กอดจะเดินไปกอดหมับเข้าที่เอว ไม่บ่อยครั้งนักที่พายจะถูกกอดไว้ก่อนแบบนี้
“เหม็น ไปอาบน้ำ” เขาบอกคนที่กำลังกอดไว้จากข้างหลัง ใครคนนั้นเอาหน้าถูกับเสื้อไปมา เขายิ้มในที่สุดแต่ก็ยังทำฟอร์มว่าโกรธ
“ที่คอแข็ง ไม่ใช่ตอนผมไม่อยู่แอบไปกินที่ไหนมานะ” พายว่า
บางครั้งหมอก็เหมือนเด็กที่ต้องถูกดุ และบางครั้งพายก็เหมือนเด็กที่โตแต่ตัว ดีแค่ไหนที่พวกเขาสามารถทำตัวเป็นเด็กต่อหน้ากันและกันได้ และดีแค่ไหนที่พวกเขาได้เป็นตัวของตัวเองเวลาที่อยู่ด้วยกัน
“กอดหน่อย” คนที่กอดเขาสอดมือเข้าไปในเสื้อก่อนจะเริ่มลูบไปเรื่อย ไม่เห็นวี่แววว่าพายจะหายโกรธเลย
“คนที่ควรโกรธคือกูไม่ใช่เหรอวะ พี่พายของสาวๆ” หมอแซว
พอได้ยินแบบนั้นคนที่เสียงแข็งอยู่เมื่อครู่ก็ใจอ่อนลง “หมอไม่โกรธใช่ไหม”
พายไม่อยากให้คนรักรู้สึกตะขิดตะขวงใจ หรือรู้สึกไม่ดีกับเรื่องเก่าๆของเขาที่ทิมแฉจนหมดเปลือก
“โกรธสิ”
แต่พอถูกบอกว่าโกรธคนตัวโตกลับดีใจที่เขาหึง แปลกดีเหมือนกัน…
“แล้วผมต้องทำยังไง” พายถามว่าก่อนจะหันมาสวมกอดอีกคนคืน
พายก้มลงซุกขมูกลงกับกลุ่มผมสีเข้ม ก่อนจะกดจูบลงที่หน้าผากเนียนจนได้ยินเสียง 'จุ๊บ'
“อาบน้ำให้หน่อย” หมอพูดอู้อี้อยู่ในลำคอ พายยิ้มกว้าง ก่อนจะช่วยอีกคนถอดเสื้อยืดกลิ่นไวน์ออกจากตัว
“อย่าร้องจะออกจากห้องน้ำก็แล้วกัน”
FIN
___________________________________
เหมือนเห็นนังพายมีหางหมาส่ายดุ๊กดิ๊กเลยค่ะ สมใจเขา 555555555
หัวข้อ: Hardcore xxx｜หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน [rewrite:จบ] (อ่าน 515837 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก