กลับบ้าน
“ทำอะไรกิน”
นอกจากพายจะเป็นนักดนตรี เป็นคนข้างบ้านแล้วยังรับหน้าที่เป็นคนใช้จำเป็นอีกด้วย เขาที่กำลังขะมักเขม้นกับการตอกไข่ใส่ชามมองหน้าคนที่เดินเข้าครัวมาก่อนจะตอบคำถาม
“ไข่เจียวครับ” เจ้าของบ้านที่แท้จริงบอกก่อนจะหันกลับไปทำหน้าที่อย่างคล่องแคล่วเช่นเดิม
ส่วนหมอที่มาอาศัยเขาอยู่เอนตัวพิงกับเคาท์เตอร์แล้วมองอยู่เฉยๆ อย่างไม่คิดจะช่วยอะไร
“อยากกินข้าวผัด” นอกจากจะไม่ช่วยแล้วยังออกคำสั่ง
พายยิ้มอยู่หน่อยกับท่าทีเอาแต่ใจแบบนั้น
“เก็บของเสร็จแล้วใช่ไหม” คุณพ. ถามเมื่ออีกคนแทนที่จะตั้งใจเก็บกระเป๋ากลับบ้านแต่กลับออกมายืนตรงนี้แถมทำหน้าตาเบื่อหน่าย
“ยัง ไปเก็บให้หน่อย”
พายหัวเราะกับการตั้งใจใช้ของหมอ
“นี่แฟนนะ ไม่ใช่คนใช้”
“จะเป็นอะไรก็ไปช่วยเก็บหน่อย” หมอบอกพร้อมกับหาวหวอดใหญ่
คุณ.พ ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เขาหัวเราะแล้วลงมือทำอาหารเช้าต่อโดยปล่อยให้อีกคนยืนมองอยู่เงียบๆ
ความสัมพันธ์ของพวกเขาเนิบนาบมาตั้งแต่ต้น การที่ขลุกอยู่ด้วยกันเกือบสองปี เมื่อได้ลองก้าวข้ามเส้นบางอย่างอย่างเช่นเรื่องเซ็กซ์ไปแล้ว กำแพงความสัมพันธ์จากคนรู้จักกลายเป็นคนรักจึงเป็นเรื่องที่ดูฉุกละหุกอยู่ไม่น้อย
แต่คนทั้งคู่ก็รู้ดีว่าทั้งหมดผ่านการคิด...ผ่านการไตร่ตรองมาดีแล้ว
หมอเรียนจบในปีที่สองที่อยู่ด้วยกันในบ้านหลังนี้ และจะต้องกลับไทยเพื่อไปทำงานกับที่บ้าน พายเคยถามเรื่องที่จะให้หมออยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายก็ยอมรับการตัดสินใจของอีกคน
“กาแฟไหม” โจ้ที่ยืนง่วงอยู่เมื่อครู่ถามก่อนจะหันไปชงกาแฟ หมอหยิบแก้วกาแฟสองใบลงมาจากชั้นพลางถามคนข้างกัน
“ไม่ใส่น้ำตาลใช่ไหม”
พายยิ้มตอบรับให้กับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ต่างคนต่างจำได้และเริ่มทำให้กันได้โดยไม่ตะขิดตะขวงใจ
แต่ก่อนพายยอมรับว่าเขาเองยึดติดกับคำนิยามความสัมพันธ์ต่างๆ มากทีเดียว แต่ตอนนี้เข้าใจอะไรมากขึ้น ถึงอยากจะบอกใครต่อใครว่าหมอคือคนรักแต่ก็มีแค่เพื่อนสนิทเท่านั้นที่รู้ว่าพายคบกับหมอ เขากลัวจะทำให้สถานะของคนทั้งคู่ลำบากขึ้น เพราะจริงๆ แล้วคือความรู้สึกของกันและกันต่างหากที่สำคัญกว่า
“ความจริงไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ” โจ้บอก เพราะกลับไทยคราวนี้พายจะไปด้วย
พายส่ายหน้าเพื่อบอกปฏิเสธอีกคนอย่างรวดเร็ว เขาวางไข่เจียวสีเหลืองทองลงบนจานก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมอยากกลับไปหาหมา ไม่ได้จะตั้งใจไปส่งหมอ”
“กวนตีน” หมอทุบไหล่หนาไปที ทำเอาอีกคนขำไม่หยุด
แต่ก่อนหมอไม่ชอบคนกวนตีน ไม่ชอบคนปีนเกลียว แต่ตอนนี้กลับชินกับคนข้างๆ แล้ว
“ป่านนี้คงฝุ่นเกาะเต็ม ทั้งบ้านทั้งรถ” คุณพ.พูดไปด้วยจิบกาแฟร้อนไปด้วยท่าทางเข็ดขยาดกับการทำความสะอาดบ้านที่แม้จะไม่ได้ทำเองแต่เปลืองเวลาอยู่มาก ไหนจะต้องซ่อมแซมสิ่งที่เสียหายอีก
“ไม่ต้องกลัวบ้านเรามีคนใช้”
เพราะพายโฟกัสแต่คำว่า...บ้านเรา... คำว่าคนใช้ที่หมอหมายถึงตัวมันเองเลยไม่เข้าหูแม้แต่น้อย
คุณพ. ตอบรับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง “ครับ กลับบ้านเรากัน”
หมอหัวเราะน้อยๆ ให้กับท่าทางของอีกคน
.
.
.
เวลาตอนห้าโมงเย็นของวันศุกร์ เพียงแค่ฝนตกปรอยๆ ก็ทำให้เมืองหลวงของประเทศไทยรถติดเป็นปลากระป๋องเช่นเคย เส้นทางจากสนามบินถึงบ้านที่ปกติใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงบางทีวันนี้อาจจะมากกว่าสองถึงสามชั่วโมง
พายและหมอนั่งอยู่ในแท็กซี่สีเหลืองเขียวที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำสู้กับความเย็นชื้นของฝนข้างนอก มันเย็นเสียจนเสื้อยืดแขนสั้นตัวบางของหมอไม่สามารถให้ความอบอุ่นกับร่างกายได้
“หนาวไหม” หมอโจ้ที่นั่งมองสองข้างทางเงียบๆ อยู่นานหันไปถามอีกคนที่สวมเพียงเสื้อแขนกุดเว้าลึกจนเห็นผิวข้างลำตัว
โจ้รูดซิปเป้ใบใหญ่ที่กินพื้นที่หนึ่งส่วนสามของเบาะหลังแล้วส่งผ้าพันคอผืนนิ่มที่ใช้ประจำให้อีกคน
“ไม่เป็นไร ผมชินแล้ว หมอผิวบาง ใช้ไปเถอะ” พอพูดออกไปแบบนั้นคนที่ถือผ้าพันคอไว้ด้วยความหวังดีก็โยนใส่คนตัวใหญ่ที่นั่งอยู่เบาะอีกฝั่ง
สิ่งที่พายรู้มานอกจากหมอจะฟอร์มจัดแล้วหมอยังไม่ชอบให้พูดถึงเรื่องผิวขาวๆ ที่มักจะแดงง่าย หรือแม้แต่เปรียบเทียบเรื่องความแข็งแรงของร่างกายเพราะหมอเป็นจอมขี้อิจฉา
พายหัวเราะพร้อมทั้งรับผ้าผืนใหญ่มาไว้ในมือก่อนจะออกแรงยกเป้ใบใหญ่ที่วางไว้ตรงกลางออกไปวางที่ข้างหน้าต่างฝั่งตน ส่วนตัวเองก็ขยับเข้ามาใกล้อีกคนที่ตอนนี้หันไปอ่านหนังสือเสียแล้ว
“อะไร” โจ้ถามขึ้นเมื่อต้นแขนที่เปล่าเปลือยและเย็นแนบกับต้นแขนของตัวเองและไม่ทันไรผ้าผืนนั้นก็ถูกคลุมลงที่ไหล่ของหมอเอง
“ผมง่วง ถึงแล้วปลุกด้วยนะ” ใครอีกคนบอกพร้อมกับหลับตาลงแล้วกอดอกแน่นพิงกับเบาะอันเย็นเฉียบ...มีเพียงไหล่ที่ชิดกันอยู่เท่านั้นที่เริ่มอุ่นขึ้น
พายหลับตาลงก่อนจะคิดถึงภาพบ้านหลังเล็กๆ ที่มีหมอและหมาเป็นเจ้านาย และมีตัวเองเป็นคนใช้อย่างที่หมอบอก บ้านคือสิ่งที่อยู่ในความฝันพายมาตลอดชีวิต ในตอนนี้เขาไม่ได้อยากเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียง ไม่ได้อยากรวยหรือมีคนรู้จักมากมาย เขาอยากเป็นแค่มนุษย์เงินเดือนหรือลูกจ้างธรรมดาๆ ที่เดินกลับบ้าน พอเปิดรั้วเข้าไปแล้วเจอกับหมาวิ่งเล่นกับหมอที่นอนอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ ก็เท่านั้น
กลับบ้านคราวนี้พายมาส่งหมอและอยู่ที่นี่ได้แค่อาทิตย์เดียว หลังจากนั้นก็ต้องกลับไปทำงาน
...เขาไม่อยากกลับไปที่ที่ไม่มีอีกคน…
แต่ก็รู้ว่าควรจะต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองให้ดีก่อน
พายนอนหลับตาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเพิ่งนึกได้ว่าบ้านที่ว่าจะต้องกลับวันนี้คือบ้านใหญ่ของหมอต่างหาก พายเหมือนจะนอนหลับไปแล้วลืมตาโพลงขึ้นมาจ้องคนข้างตัว
“มองอะไร” หมอหันมาถาม มือขาวแตะลงที่ต้นขาของอีกคนด้วยความเคยชิน
“วันนี้ไปส่งหมอก่อน เดี๋ยวผมกลับไปนอนบ้านก็ได้นะ”
โจ้ที่กำลังใช้สมาธิอ่านวรรณกรรมเรื่องดังหันมาขมวดคิ้วมองคนข้างๆ ก่อนจะถาม
“ไหนบอกอยากเจอหมา”
“ก็อยากเจอแต่…”
คนถามยิ้มเพราะรู้ทันท่าทีของอีกคน แม้พายจะดูบ้าหรือมุทะลุ แต่เขาก็ไม่เคยคิดว่าจะได้เจอพ่อและพี่ของหมอโจ้ในตอนนี้
"พ่อกับพี่กวางไม่อยู่ กลัวอะไร" โจ้บอกให้อีกคนสบายใจ
.
.
ไม่นานนักก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ใจกลางกรุง พายเคยได้ยินมาจากเพื่อนหมออยู่สองถึงสามครั้งว่าบ้านหมอโจ้หรูมาก พอได้เห็นการตกแต่งบ้านแนวหลุยส์ที่หลายๆ คนชอบเรียกกันแล้วถึงกับขนลุกไม่อยากเดินเหยียบเข้าไป กลัวจะเผลอไปเตะโซฟาขลิบดิ้นทองของบ้านหมอ
“โฮ่ง โฮ่ง! ”
ระหว่างที่ไอ้พายกำลังหวาดผวากับความหรูหราของบ้านหลังใหญ่ เจ้าของบ้านที่ตัวจริงก็วิ่งลงบ้านจากบันไดชั้นบน พายเห็นหมอยิ้มกว้างก่อนจะอ้าแขนรับหมาตัวโตสองตัวที่พึ่งวิ่งมาจากชั้นสอง
“คิดถึงพ่อเหรอ คิดถึงละซี่”
พายเกือบหลุดขำเมื่อเห็นอีกคนทำเสียงอ้อนหมา จะว่าน่ารักก็ใช่...แปลกก็คงใช่
ในระหว่างที่เขากำลังมองหมอถูกหมาเลีย ไอ้หมาตัวใหญ่สีขาวที่เคยอยู่ด้วยกันมามากกว่าสองปีก็หันมามองหน้าด้วยท่าทางงงอยู่หน่อย เหมือนกับว่าอยากจะวิ่งเข้ามาหาแต่ก็ไม่แน่ใจ เลยดูน่าเอ็นดูไม่น้อย
“ไง ใบตอง” พอลองทักทายไปใบตองก็เบิกตากว้างแล้วกระโจนใส่ผู้มาใหม่ทันที
“โฮ่ง”
“ขอโทษนะมึง” พายว่าพลางลูบหัวลูบหางไอ้หมาที่เมื่อก่อนเคยตัวเล็กน่ารัก พายพอจะเข้าใจความรู้สึกของการรอคอยเลยกอดไอ้ใบตองแรงๆ อีกรอบก่อนจะปล่อยให้หมาเลียหน้าอย่างที่ไม่เคยให้ทำ
“ให้เลียไปเถอะ มันพึ่งไปคาบจิ้งจกมา”
พายเงยหน้ามองต้นเสียงที่พึ่งเดินลงมาจากชั้นสอง ผู้ชายคนนั้นรูปร่างเพรียวบางแต่ก็ไม่ได้ดูอ้อนแอ้น หน้าตาเหมือนหมอโจ้ตอนที่เจอแรกๆ อยู่ไม่น้อย ผิวขาวเนียนละเอียดทำให้มันเผลอคิดไปทันทีว่านี่คงเป็นน้องชายหมอ
“พี่เสือ นี่พายเจ้าของไอ้เบ็กมัน”
พายมันลืมไปว่าหมอมีแต่พี่ชาย...
เพราะหน้าตาเลิ่กลั่กของพายทำให้หมอรีบอธิบาย
“พี่เสือพี่ชายกู” พี่เสือที่เขาว่ารับไหว้คนมาใหม่ก่อนจะถามออกมาตามประสาคนที่ไม่เคยยั้งคำพูด
“พายนี่ชื่อหมาหรือชื่อคน”
โจ้หัวเราะพี่ชายจนเหนื่อย
พี่เสือที่พึ่งพักร้อนเดินทางกลับบ้านมารับหน้าที่เลี้ยงหมาแทนพ่อกับน้องกวางที่ช่วงนี้ไปพักผ่อนกันต่างประเทศ เขามองน้องชายของตัวเองที่ดูเปลี่ยนไปจนแทบจะจำไม่ได้ ทั้งผิวสีแทน กล้ามเนื้อที่ดูจะมากขึ้นเพราะตัวดูหนาขึ้น ผมสั้นเกือบจะสกินเฮด
จิงโจ้ที่เคยน่ากลัวเฉพาะชื่อตอนนี้ดูโหดขึ้นเป็นเท่าตัว แต่สำหรับหมอเสือน้องก็ยังเป็นจิงโจ้น่ารักๆ อยู่วันยังค่ำ
“บ้านจิงโจ้พี่ให้คนไปทำความสะอาดมาแล้วนะ” คุณพี่ชายว่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะตวัดตามองพายตั้งแต่หัวจรดเท้า
“แล้วนี่ตามมาทำไม” พี่เสือที่พอจะดูอะไรออกถามก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาขลิบดิ้นทองอย่างไม่ได้ใส่ใจกับคำตอบของแขกคนเดียวในบ้านเลยแม้แต่น้อย
“ผมมาส่งหมอครับ”
“โตขนาดนี้แล้วทำไมต้องมาส่ง” พี่เสือถาม...ดูก็รู้ว่าไม่เป็นมิตร
.
.
.
หมออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ไม่นาน ก่อนจะหอบทั้งหมาใหญ่สามตัวรวมทั้งพายกลับบ้านของตัวเอง เพราะเกรงใจที่จะต้องกวนพี่ชายของตนที่พึ่งลาพักร้อนมาเหมือนกัน แม้พี่เสือจะไม่ได้ว่าอะไรก็ตาม
หมอมองคนที่ขับรถไปพลางยิ้มไปพลางเมื่อที่สุดแล้วก็คุยกับพี่เสือเรื่องเพลงอย่างถูกคอ หลังจากตอนแรกเหมือนจะตีกัน
“อะไร” หมอถามเมื่ออีกคนหันมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี
“เหมือนพวกเราเพิ่งแต่งงาน วันนี้มาพบญาติหมอ”
โจ้เห็นผู้ชายตัวโตๆ มโนเองแล้วเขินเองขมวดคิ้วก่อนจะตอบ
“เพ้อเจ้อ” พอหมอบอกออกไปแบบนั้นอีกคนก็ยักคิ้วให้
พายที่เพิ่งจะปะกับพี่เสือมาเพิ่งรู้ว่าเรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องบอกหรือพูดอะไรมากนัก โดยเฉพาะความสัมพันธ์ของพวกเขา ถึงจะไม่ได้บอกที่บ้านหมอแต่ดูเหมือนทุกคนก็รู้ว่าพายกับหมอไม่ได้เป็นแค่เพื่อนบ้านกัน พายรู้แล้วว่าควรจะปล่อยให้มันไหลไปเรื่อยๆ มีกันไปเรื่อยๆ แบบนี้ดีกว่า
“โฮ่ง”
“เห่าพ่อมึงทำไมวะ” หมอหันไปยกมือปรามหมาที่เบาะหลังเพราะรำคาญไอ้หมาพายที่เห่าคนขับรถอย่างคุณพ. แทบจะทุกครั้งที่นึกได้เพราะไม่คุ้นหน้า
“แม่มึงปรามลูกมันหน่อยนะ”
“แม่เหรอ…” หมอฟาดเข้าที่ไหล่อีกคน
“ทำไมกับหมายกมือห้าม แต่กับผมฟาดเอาๆ ” พายบ่น
“เรียงลำดับความสำคัญด้วย”
พายแอบกลอกตา รู้ตัวเลยว่าระหว่างหมากับตัวเองอะไรสำคัญกว่ากัน
.
.
.
“อะไรวะ” หมอถามอีกคนที่หลังจากเริ่มจัดบ้านตั้งแต่เช้า พอห้าโมงเย็นพายก็ออกมายืนรับลมตรงสนามหน้าบ้าน
พายเองมองบ้านหลังข้างๆ ด้วยความผูกพันเล็กน้อยแบบที่ไม่ค่อยได้รู้สึกกับอย่างอื่นที่ผ่านมามากนัก จะว่าไปแล้วข้างในนั้นคงฝุ่นเยอะน่าดู พรุ่งนี้เขาคิดว่าจะนัดคนทำความสะอาดมาจัดการให้เรียบร้อย ต่อไปก็อยากจะต่อเติม
“ผมว่าจะทุบรั้ว” พายบอก หมอคิดตามคำพูดของคนข้างกันก็พอเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
“ตกแต่งใหม่ด้วย เอาโทนสีครีม ไม่เอามืดๆ แบบเดิม”
“ครับ” พายหัวเราะให้กับไอเดียตกแต่งบ้านแบบใหม่
“ต่อโถงเชื่อมด้วยนะ ฝั่งนู้นเอาไว้ทำห้องสมุด ห้องทำงานกับห้องอัดเพลง”
“ครับ”
“ลานจอดรถก็ต้องทุบ”
“ครับๆ ”
โจ้ผู้กำลังวางแผนบงการยึดบ้านหลังข้างๆ กำลังสนุกกับการเอาบ้านคนอื่นมาเป็นของตน
“แล้วไอ้ที่ต่อเติมนี่ต้องให้กูเลือกแบบนะ”
“มาสั่งขนาดนี้นี่เราเป็นอะไรกันหมอ” พายขมวดคิ้วถามคนข้างตัว
หมอไม่สนใจเพราะกำลังตั้งใจยักยอกทรัพย์สินของคนอื่นอยู่
“แล้วรถของมึงนี่ขอนะ อยากได้”
พายขำ แต่ในเมื่อหมอบอกว่าอยากได้คนแบบเขาจะทำอะไรได้นอกเสียจากตอบรับด้วยรอยยิ้ม
“ครับ อยากได้อะไรหยิบเลยครับ”
.
.
.
เพราะบ้านนั้นสกปรกเกินกว่ามนุษย์ทั่วไปจะอาศัยอยู่ได้ พายเลยมาขลุกอยู่บ้านหมอโจ้เกือบอาทิตย์แล้ว โดยทำงานแลกที่ซุกหัวนอนทุกอย่างตั้งแต่ทำงานบ้าน ทำกับข้าว แบบที่ไม่รู้ว่าต่างจากปกติที่เคยทำตรงไหน
“พรุ่งนี้บินกี่โมงนะ”
“ตีสองครับ”
หมอมองคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะในห้องนั่งเล่น พายบอกว่าจะมาส่งและอยู่ด้วยกันก็จริง แต่ก็ไม่เห็นได้ไปเที่ยวด้วยกันเลย เพราะมัวแต่ทำงาน
“ทำแต่งาน” หมอว่าพร้อมกับแตะแขนอีกคน พายเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ ก่อนจะรวบอีกคนลงมากอด
“เอ้ย ทำอะไร”
“จูบหน่อย” คนตัวสูงว่าพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปหา แต่หมอตบแก้มอีกคนไว้
“ไม่ต้องเลย มึงแม่งไม่เคยหยุดที่จูบสักที”
พายก้มซุกหน้าลงกับซอกคออีกคน...ไม่อยากกลับไปทำงานเลย
“ไปช่วยอาบน้ำให้หมาหน่อย” คุณหมอลุกขึ้นดึงมืออีกคน พายเลยยอมเดินออกมาจากโต๊ะทำงานง่ายๆ
“ซิตดาวน์บอย” พายลากสายยางและกะละมังใบใหญ่ออกมาที่สนามหญ้ากลางสวน สั่งหมาสองตัวที่เดินวนไปมาเพราะร้อนเต็มทน แต่ก็ไม่ยอมนั่งลงเพราะหมางงกับสำเนียงภาษาอังกฤษแบบชัดถ้อยชัดคำของพ่อมัน
ไอ้เบ็กทำหน้าเอ๋อไม่รู้เรื่องแล้วยังอมมือของพายที่ชี้นิ้วสั่งอีกต่างหาก
หมอหัวเราะแต่แล้วก็เดินมาสั่งหมาบ้าง
“เบ็กพาย จ๋อ” พอบอกแบบนั้นเสร็จไอ้สองตัวก็นั่งลงหน้าสลอนอย่างน่าหมั่นไส้ พายหันขวับมองคุณเจ้าของบ้าน “ใครทำหมาเป็นแบบนี้”
โจ้หัวเราะก่อนจะตอบ “พ่อกับพี่กวาง”
ตอนแรกที่พ่อเอาหมาไปเลี้ยงโจ้คิดอยู่เหมือนกันว่าพวกมันจะอยู่ได้ไหม พ่อที่ไม่เคยเลี้ยงสัตว์เลี้ยงอะไรเลยนอกจากปลาหางนกยูงจะทำได้ไหม แต่พอเอาเข้าจริงพอเจอความน่ารักของพวกมันเข้า คนเป็นพ่อเสียเองที่ติดหมาหนึบ นี่ขนาดไปเที่ยวยังวิดีโอคอลมาหาหมา ยิ่งพอรู้ว่าลูกชายคนเล็กเอากลับมาบ้านก็ยิ่งอยากเลิกเที่ยวแล้วกลับมาเอาหมาคืน
หมอที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ หันไปมองอีกที ทั้งคนทั้งหมาก็ฟองฟ่อดจนเต็มตัวเสียจนแยกไม่ออกว่าอันไหนหมาอันไหนคน ดูแล้วเหมือนหมาสามตัวกำลังช่วยกันอาบน้ำมากกว่า
“ทำอะไรของมึงวะ” โจ้ถามคนที่นั่งเช็ดฟองออกจากตัว
“ไอ้ใบตองมันวิ่งมาให้ผมกอด เลยเปียกไปหมดเลย”
“จะเข้าตาแล้ว” หมอรีบเดินเข้าไปปาดฟองออกจากหน้าอีกคน
“ขอบคุณครับ” พายยิ้มแฉ่ง
เช่นเดียวกับคนอื่นๆ ที่มักจะวาดฝันถึงครอบครัว หมอก็เป็นเช่นเดียวกัน แม้ภาพครอบครัวหมอไม่ได้เหมือนอย่างที่ฝันไว้เลย แต่นี่ก็มีความสุขดีแล้ว
เมื่อจัดการกับหมาเสร็จแล้วพายก็ถูกลากเข้ามาในห้องน้ำด้วยสภาพคลุกแชมพูกำจัดเห็บหมามาทั้งตัว ไหนจะดินกับหญ้าข้างนอกนั่นอีก โจ้ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสั่งให้คนใช้ตัวใหญ่ไปอาบน้ำหมาหรือไปมุดป่ามา
“ไอ้พาย นั่งลง”
“ผมเริ่มงงแล้วนะว่าสั่งคนหรือหมา” เขาหัวเราะพร้อมกับนั่งลงบนขอบอ่างในห้องน้ำพร้อมกับถอดเสื้อกล้ามที่เปียกออก
“ก็เหมือนๆ กัน” หมอว่าก่อนจะถกเสื้อยืดแขนยาวตัวเองขึ้นแล้วจัดการเปิดฝักบัวจัดการพ่อหมาตัวใหญ่เสีย
“รักผมสิถึงเอาชื่อผมไปตั้งชื่อไอ้พาย”
หมอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมกับขยี้หัวอีกคนไปด้วยแล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างที่ทำอยู่บ่อยๆ
“ถ้าไม่รีบอาบน้ำมึงจะแสบผิว มีใครที่ไหนเอาแชมพูหมามาราดตัวเองวะ”
พายรู้ว่าบางทีหมอก็ชอบโมโหกลบเกลื่อน และบางทีคงเขินแรงเลยเปิดฝักบัวแรงดันน้ำสูงสุดแล้วจ่อฉีดหัวคนที่นั่งอยู่อย่างไม่ปรานี อย่าเรียกว่าสระผมให้เลย...เรียกว่าฆาตกรรมน่าจะง่ายกว่า
พายผู้ไม่ยอมแพ้ใช้มือใหญ่ของตนรวบเอวอีกคนเข้ามากอด
“แล้วสระผมให้นี่รักผมเหรอ” คนถามช้อนหน้ามองหมอ เลยถูกเอาฝักบัวฉีดหน้าแบบไร้ซึ่งความอ่อนโยนสิ้นดี
พายโวยวายแต่ก็กอดไม่ปล่อย
“อาจจะเกลียดก็ได้ มึงลองมองตากูดีๆ ”
พายมองตาอย่างที่อีกคนบอก หมอชอบทำหน้ามึนๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เขารู้...ว่าแบบนี้กำลังเขินอยู่แน่นอน
“ไหนๆ เปียกแล้ว อาบน้ำด้วยกันเลยไหม”
“ไม่ ไปเล่นไกลๆ ” โจ้บอก แต่ก็ปล่อยให้อีกคนถอดเสื้อกับกางเกงให้
พายสวมกอดอีกคนจากด้านหลัง เขากดจูบที่หลังคอคนรัก ก่อนจะอาบน้ำและถูสบู่ให้ คนตัวสูงวาดมือไปทั่วร่างกายเนียน ก่อนจะโดนหมอจับมือไว้
“ไม่ต้องมาเนียน ตรงนั้นกูถูเอง”
คนโดนจับได้หัวเราะ ก่อนจะเดินไปเปิดน้ำอุ่นในอ่าง
“กลับไปแล้วไม่มีคนให้กอด ผมจะทำยังไงดี”
พายถาม เขานั่งลงในอ่าง ดึงอีกคนเข้ามากอดซ้อนหลังไว้
“มึงก็ไปหาใหม่” โจ้บอกพร้อมกับเอนหลังพิงอกอีกคน รู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
“ตลกแล้ว”
“แล้วจะทำหรือเปล่าล่ะ”
“ไม่ทำครับ เดี๋ยวแฟนดุ”
“ถ้าไม่ดุจะทำไหม”
“ไม่ทำครับ ผมรักเขา ไม่อยากทำให้เขาเสียใจ”
โจ้หันมามองหน้าคนที่มองก่อนอยู่แล้ว จากคาสโนว่าพ. คนเดิม ตอนนี้เหมือนหมาตัวโต ดูเชื่องแล้วก็เชื่อฟัง
“ถ้าคิดจะทำก็เลิกกัน”
“ยังไม่ได้ทำเลย ไม่คิดด้วยว่าจะทำ! ” พายโวยวาย ก่อนจะซุกหน้าลงบนไหล่ลาด หมอปล่อยให้คนตัวใหญ่กอดอยู่แน่นๆ สักพักก่อนจะบอก
“ไม่ไปส่งนะ”
อีกคนพยักหน้าเบาๆ เพื่อตอบรับ “ไม่ไปดีแล้ว เดี๋ยวมีคนร้องไห้”
“ใคร”
“ผมนี่แหละ”
หมอขยับตัวหันหน้าไปหาอีกคน ก่อนจะวางมือลงบนหัวคนที่ซบไหล่เขาไม่ขยับไปไหน แล้วเอื้อมไปนวดต้นคอให้ พวกเขาปล่อยให้ความเงียบไหลอยู่สักพัก โจ้จึงเป็นฝ่ายถามขึ้นมาก่อน
“แล้วจะกลับมาอีกตอนไหน” พายที่ก้มหน้าอยู่นานเงยหน้ามองคนที่ก้มลงมาถามอย่างจริงจัง
“ไปช่วยงานไอ้ฟ้าสักเดือนสองเดือนก็มาแล้ว” โจ้บีบปากบางของอีกคนอย่างหมั่นไส้ เวลามีผู้ชายตัวโตๆ มาอ้อนมันไม่ได้รู้สึกว่าน่ารักนักหรอก
“แล้วจะทำหน้าแบบนั้นทำไม” คุณพ.ที่ยังตีหน้าเศร้าลูบมือที่เอวอีกคนเบาๆ ก่อนจะตอบ
“ไว้ไปกินผัดไทยกันอีกนะหมอ” พายหมายถึงผัดไทยหน้าปากซอยที่ชอบเปิดตอนดึกๆ มันไม่ได้อร่อยขนาดเจ้าดังๆ หลายๆ ที่แต่ก็คิดถึงทุกครั้งที่อยู่ไกล
คิดถึงเวลาหมอเขี่ยเต้าหู้ออกจากจานแต่บ่นไอ้พายเรื่องที่ไม่กินผัก แล้วก็เถียงกันไม่จบไม่สิ้นจนป้าเจ้าของร้านเดินมาบ่น
“อือ” คุณเจ้าของบ้านตอบรับ พอเข้าใจความรู้สึกพายอยู่เหมือนกัน
“รอนะหมอ”
“อืม”
“รักนะครับ” คนบอกพร้อมกับดึงอีกคนมานั่งบนตักแล้วเงยหน้ามาขอจูบ
ซึ่งก็ตามเดิม หมอไม่ได้รู้สึกมีความรู้สึกหวานใดๆ ร่วมด้วยเลย
“ไม่เอา ครั้งที่แล้วมึงทำกูลื่นเกือบจะหัวฟาดพื้นตายในห้องน้ำ” เขาว่าพลางทุบที่หลังเปลือยของอีกคนอย่างไม่พอใจนัก
พายหัวเราะเจื่อน เพราะคราวที่แล้วหลอกหมอขอทำในห้องน้ำแล้วบุ่มบ่ามมากไปหน่อย พอออกมาเลยโดนโกรธไปหลายวัน
“คราวนี้นั่งทำไง หมอขย่มในอ่าง รับรองไม่ลื่น”
“คิดแต่อะไรลามก! ”
ในที่สุดคุณพ.จอมหาเรื่องก็ถูกฟาดด้วยมือและสายตาพิฆาต เจ้าตัวก็ทำแค่หัวเราะอย่างเคย
END.
จบแล้วๆ จากแค่คนข้างบ้านได้มานั่งในอ่างเดียวกัน ถือว่าเจ้าหมาพายทำได้ดีค่ะ 555555555 เดี๋ยวเอาตอนพิเศษมาลงให้อีกสองตอนนะคะ
หัวข้อ: Hardcore xxx｜หมอโหดกับคนโสดข้างบ้าน [rewrite:จบ] (อ่าน 516527 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก