พี่โหดครับ มารักกับผมไหม?
ตอนที่7 โถ่ พี่นิชคุณ T T
'แรงผลักดันที่เกิดจาก ความกลัว และความรักไม่ใช่สิ่งที่ยั่งยืน
แต่แรงผลักดันด้วยความสุขสนุกกับงานจะทำให้คุณก้าวต่อไป'
-OSho-
สวัสดีตอนเช้าครับทุกคน วันนี้อากาศดีเนอะ ดูสินกน้อยร้องจิ๊บๆเลยเนอะ
อืม ก็ได้ อีห่ารากกูเขินพี่ซุส ว้อยยยยยยยย แม่งกอดกูซะแน่นเหมือนกูเป็นพ่อมึงเลยเนอะ"เอ่อ............"
ผมส่งเสียงร้องเบาๆ ใจนึงก็ไม่อยากรบกวนพี่เขา อีกใจนึงก็ขอให้พี่เขาลุกไปเถอะ เลิกกอดซะที หน้ากูไหม้หมดแล้วววว
แอร์ก็เย็นนะ แต่ไม่ช่วยอะไร เมื่อคืนจำได้ว่าตัวเองโคตรเกร็ง ไอ้พี่ซุสเขาไม่ให้ผมกลับบ้าน จะกักขังหน่วงเหนี่ยวผมไว้ทำไม
~เองรักข้าไหม ข้าทนไม่ไหวจึงถาม ตอบข้ามาเถิดคนงาม ตามตรงอย่าได้คดเคี้ยว....~~~
"รับโทรศัพท์ดิ"
พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"พะ.......พี่ก็ปล่อยผมดิ"
"ไม่ กูกอดแล้วรับไม่ได้หรือไง เรื่องมาก"
อ่าว กูขอโทษครับพี่ครับ ผมเอื้อมมือไปหยิบซากฟอสซิลที่หัวเตียง
"เออ ว่าไง"
[นี่คือคำที่มึงทักทายเพื่อนหลังจากที่หายหัวไปตั้งแต่เมื่อวานหรอครับ]
"อ้าว ไอ้หนุ่มหรอ กูนึกว่าไอ้เต้"
[แหม ถึงขนาดกับไม่ดูบงดูเบอร์เลยนะ สุขีสโมสรมากสิมึง]
"อะไรของมึง ก็กูนอนอยู่ จะให้กูเอาสติสตังที่ไหนมาดูเบอร์"
[แต่เสียงมึงใสมาก อย่างกับตื่นมานานแล้ว]
ไอ้สัดหนุ่ม กูเกลียดมึง
"คุยอะไรนักหนา"
เสียงไอ้คุณชายมันบ่นอยู่ข้างๆผม บ่นกูแล้วมาจูบกูทำไม อ้ากกกกก ออกไป
"................"
ผมเงียบ
[................]
ไอ้หนุ่มก็เงียบ
"มึงมีอะไรอีกปะ"
[เออ! แต่ถ้ากูเจอมึง เคลียร์กันยาว!!!]
แล้วมันก็วางสายไป แต่ไอ้คนข้างๆกูนี่จะเลื้อยอะไรนักหนา
"พี่ซุส!!!!"
ผมเรียกเขาเสียงดัง แดกคอกูอยู่ได้
"เสียงดัง"
ปวดหัวกับไอ้พี่บ้านี่จริงๆ
"ผมมีเรียน"
"ก็ไปดิ กูว่าอะไรมึง"
"แล้วจะมากอดผมไว้ทำไมเล่า!!"
ผมบ่น ไอ้คุณชายเขามองหน้าผม ทำเสียงจิ๊จ๊ะงุ้งงิ้งกว่าจะเสด็จออกไป ผมถอนหายใจแล้วเดินตามออกมา
"ผมกลับแล้วนะ"
ผมบอกคุณชายที่นั่งหน้านิ่งอยู่ที่โซฟา
"ใครให้กลับ"
"ผมมีเรียน ก็บอกไปแล้วไง ฟังบ้างดิวะ"
ชักจะอารมณ์เสียแล้วนะเว้ย แม่ง ทำไมกูต้องมาติดกับความหล่อของไอ้หมอนี้ด้วยวะ ไม่น่าเล๊ยยย คนหล่อมีเป็นร้อยเป็นพัน
ทำไมฟ้าต้องส่งไอ้หมอนี้มาให้ผมด้วย(เขาส่งมาให้มึงหรอ)
"ขึ้นเสียงใส่กูหรอ"
ชะอุ้ย มันมาโหดกว่าเว้ย
"เปล่า ผมกลัวพี่ไม่ได้ยินไง เลยพูดดังๆ แฮร่"
พูดแล้วผมก็เดินออกมา ไม่ได้หวังหรอกว่าคุณชายมันจะมาส่ง ไม่มาอะดีแล้ว ขี้เกียจตอบคำถามไอ้พวกเหี้ย
ผมกลับมาที่หอ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วแบกกระดานวาดรูปไปเรียน แม่ง กูจะแบกทำเหี้ยไรไม่รู้ ไม่รู้หรอกให้เขารู้ว่ากูเป็นเด็กศิลป์ก็พอ
"เอาเว้ย มาแล้วๆ ไอ้ผ้าขี้ริ้ว ผู้ที่บังอาจอยากจะเป็นผ้าเช็ดหน้าของท่านเทพ"
คำจิกกัดของไอ้หนุ่มทำผมสะอึกไปนิดนึง กูก็รู้ตัวปะว่าเป็นแค่ผ้าขี้ริ้ว ตอกย้ำทำไม สะเทือนใจ!!!
"มาๆ มาให้กูสัมภาษณ์ซะดีๆ เดี๋ยวนี้แอบแซ่บนะ ไปนอนกับผู้ชาย แถมยังเป็นท่านเทพอีกต่างหาก อ๊าย!!! กูไม่ยอมมมม"
"เป็นเอามากนะอีเจ๊ ถ้าอยากได้ผัวนะ เริ่มแรกเลย กลับเข้าป่าไปซะไป"
ผมพูดเซ็งๆ แล้วนั่งลงข้างๆไอ้เต้
"เป็นไงวะผ้า"
มันถามเหมือนจะเป็นห่วง แต่แม่งยิ้มแฉ่งเป็นพระอาทิตย์เทเลทับบี้ส์ ขอบใจที่ห่วงกู!!(กัดฟัน)
"ก็ดีว่ะ กว่าท่านซุสจะยอมเป็นนายแบบให้กู เกือบตายเหมือนกัน"
ผมพูดแล้วฟุบกับโต๊ะ เมื่อวานกว่าจะหลับลง นอนเกร็งจนตะคริวแทบแดก
"แล้วมึงไปทำอะไร พี่เขาถึงยอม"
คำถามฮุกของไอ้หนุ่ม ทำเอาผมจุกจนสะอึก พาลคิดไปถึงเรื่องเมื่อวานอีก โอ้ยยยยยยย แม่งใหญ่โคตรๆ!!!!
อะ........อะไร ผมหมายถึง มันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ เหอๆ
"กูถามแล้วมีหูแดง คืออะไรจ๊ะพ่อหนุ่มเวอร์จิ้นนน"
พอผมเขินแม่งยิ่งแซว ไอ้พวกนี้มันโรคจิตรึยังไงวะ (ว่าแต่คนอื่น)
"พอเหอะพวกมึง อากาศมันร้อน"
ว่าแล้วก็สะบัดๆเสื้อยืนยันว่า กูร้อนจริงๆนะ
"โอ้โห อย่าบอกว่าเมื่อคืนมึงติสท์แตก ไปนอนบนดาดฟ้าอีกนะ ยุงกัดลายพร้อยเลย"
ไอ้เต้มันเกี่ยวคอเสื้อผมลงมา ส่องเข้าไปในเสื้อ
"อะ........เออ แม่งกัดกูไม่ยั้งเลย"
กูเปล่าโกหกนะ พวกมึงคิดกันไปเองนี่ว่าเป็นยุง
"แหม เมื่อเช้าเสียงใครคะอีผ้า"
ไอ้หนุ่มมันเริ่มแปรงร่างเป็นกะเทยจับผิดเพื่อนสาว
"เสียงใคร กูไม่เห็นจะได้ยิน"
ผมทำหน้าตางงงวย อะไรหรอ ไม่รู้เรื่อง
"เออๆ สงสัยเสียงวิญญาณเจ้ากรรมนายเวรของกูเองล่ะมั้ง!"
หนุ่มมันพูดประชด ผมก็พยักหน้าเห็นด้วย
"มึงมันกรรมเยอะอยู่แล้ว สมน้ำหน้า"
ผมด่ามันแล้วเงียบ ขืนพูดอะไรไปมากกว่าคงเข้าตัวกูหมด
.......................................
.......................................
"พี่ผ้า กินข้าวยัง"
ไอ้สนมันวิ่งหน้าตั้งยิ้มหน้าบานมาหาผม ผมมองหน้ามัน แล้วก้มมองจานข้าวข้างหน้า
"ยังว่ะ เดี๋ยวนี้แดกข้าวไม่ลง"
พูดแล้วตักข้าวแดก
"แล้วนั่นขี้หรอพี่"
"มึงเห็นแล้วถามทำไม"
"กวนตีนว่ะ"
"มึงบีบให้กูทำแบบนี้นะไอ้สน"
ผมพูดไปแดกไป ข้าวนี่กระจายเต็มโต๊ะแล้ว หล่อแต่อุบาทว์ว่ะกู(เสยผม)
"เมื่อวานพี่ผ้าน่ารักมากเลย"
ผมหยุดตักข้าวเข้าปาก แล้วมองหน้าไอ้สน
"=____="
แจ๊บๆ เคี้ยวข้าวอยู่ครับเลยไม่ได้พูดอะไร ข้าวเต็มปากขนาดนี่ขืนพูดอะไรออกไป เกิดเหตุฆาตกรรมแน่ๆ
"อุ้ย แก้มป่องด้วย น่ารัก"
ผมเคี้ยวๆข้าวในแก้ม แล้วกลืน
"มึงไปคุยกับขี้ตรงนู้นนะสน กูแดกข้าวอยู่ กูหิว"
"พี่นี่แปลกมากเลยนะ แค่โค้กก็เมาได้อะ ดีว่ะไม่ต้องเปลืองเหล้า"
"กูเมาดิบ กูจะเป็นคนปฏิวัติวงการอินดี้ไทย"
ผมยักคิ้วแล้วเดินเอาจานไปเก็บ
"พี่น่ารักดีว่ะ ผมชอบพี่"
"ตอนนั้นกูจำได้ว่ามึงบอกเกลียดกู"
"ก็ ตอนนั้นพี่โหดนี่หว่า แต่ตอนนี้ไม่โหดแล้ว น่ารักด้วย"
เหอะๆ ถ้าไม่ถือว่าเป็นน้องกูถีบมึงไปแล้วไอ้สน
"เวลาเรียนตั้งใจแบบนี้ไหมมึง ฟุ้งซ่านนะเนี้ย"
"เรายังไม่เคยทานข้าวด้วยกันเลยอ่า พี่ผ้าไปทานข้าวกับผมนะ"
"กูพึ่งแดกไปเมื่อกี้?"
ผมหันไปมองหน้าไอ้สน นี่กูกะจะไปปลดปล่อยจิตวิญญาณนะเนี้ย ตามตูดกูเป็นเงาเลย
"ตอนเย็นไง น๊าา นะ พี่ผ้า ผมเลี้ยงเอง"
"แม่มึงแดกอะไรตอนท้องวะ หมากฝรั่งหรอ ติดหนึบเชียวสัด"
"โห อย่าพูดงั้นดิ ผมติดพี่ก็ดีแล้วไง"
"ดีกับมึงอะดิ"
ผมบ่นแล้วเปิดประตูห้องจิตกรรม รูปปั้นหลายรูปวางเรียงกันอยู่ด้านใน เสร็จแล้วบ้าง ไม่เสร็จบ้าง หักพังบ้าง แล้วแต่กาลเวลา
นึกถึงตอนปี1ที่อาจารย์ให้ปั้นรูปปั้นขึ้นมา โดยใช้รุ่นพี่คนหนึ่งเป็นแบบให้ โคตรน่าสงสารพี่คนนั้นเลยครับ รูปปั้นที่ออกมาของแต่ละคน อุบาทว์เหี้ยๆ
และอย่าพูดถึงของผม แอ็บสแตร็กส์จัดเต็ม
ก็นายแบบไม่ใช่แบบที่ผมอยากจะปั้น อารมณ์และจิตวิญญาณมันเลยไม่ถูกปลุก
"โห รูปนั้นรูปอะไรอะพี่ผ้า แปลกดีเนอะ"
"โลก"
ผมตอบสั้นๆ
"ทำไมมันมีแค่สีขาวดำอะ"
"มนุษย์เรามันก็มีแค่ขาวกับดำนั่นแหละ มีแค่ด้านสว่าง กับด้านมืด แค่นั้น มึงจะคิดอะไรให้มาก แค่นี้มึงก็คิดไม่เป็น เรียนศิลป์ได้ไง"
ผมพูดแล้วดึงผ้าที่คลุมที่คลุมขาตั้งวาดรูปไว้ออก ผ้าใบผืนใหญ่สีขาวสะอาด ยังคงว่างเปล่า เพราะพึ่งจะได้นายแบบมา หึหึ
งานของกูมันต้องดีกว่าของใครๆเป็นแน่!!!!
"พี่ผ้า..............ถ้าพี่อยากจะได้นายแบบ ทำไมพี่ไม่ลองขอร้องผมล่ะ"
มันพูดโดยที่หันหลังให้ผม
"มึงก็หล่อนะสน แต่ว่ากูต้องการคนที่เพอร์เฟ็คว่ะ ซึ่งมึงไม่ ฮ่าๆๆๆ"
"พี่ผ้าแม่งใจดำ"
มันบ่นเบาๆ แต่ผมได้ยิน
"เออ แล้วมึงแดกข้าวยังเนี้ย มัวแต่มาเดินตามตูดกูต้อยๆ"
ผมถาม สนมันส่ายหัว
"ยังไม่แดกก็ไปแดก เดี๋ยวตายขึ้นมาก็โทษกูอีก"
"แค่อดข้าวไม่ตายหรอกพี่ แต่อดเห็นหน้าพี่เนี้ยดิ ตายแน่ๆ"
กูอยากจะเอาหัวโหม่งพื้นโลกให้หลับไหล ไม่ต้องตื่นมาพานพบฝูงชนคนหน้าด้านอย่างไอ้สน และอีกหนึ่งคนคือไอ้พี่ท่านเทพ
แม่ง หน้าด้านพอๆกัน
~เองรักข้าไหม ข้าทนไม่ไหวจึงถาม ตอบข้ามาเถิดคนงาม ตามตรงอย่าได้คดเคี้ยว....~~~
"โห ริงโทนพี่โคตรหวานเลยเนอะ เหอๆ"
ผมไม่ได้สนใจเสียงแซวของไอ้สน กดรับสายใครก็ไม่รู้ทันที
"โหลๆ 1234 พี่ผ้าใบคนหล่อรับสาย มิทราบว่ามีอะไรครับ"
[มึงมันบ้าจริงๆสินะ]
เสียงนิ่งๆ เรียบๆ แต่ไม่โหดเหมือนครั้งแรกที่คุยกันดังผ่านลำโพงโทรศัพท์ออกมา
"เฮ้ย พี่เอาเบอร์ผมมาจากไหนวะ"
ผมเผลออุทานออกมาอย่างตกอกตกใจ
[กูหิว]
"หิวก็ไปแดกข้าวดิพี่ บอกผมแล้วจะอิ่มปะ"
[ปากมึงนี่ น่าจะกัดให้แหว่งเลยเนอะ]
เสียงแม่งนิ่งได้อีก
"อย่าโหดดิ ถึงจะโหดหื่นๆก็เหอะ แล้วพี่จะให้ผมทำไงอะ พี่หิวข้าว ผมก็แนะนำให้ไปกินข้าว พี่ก็ไม่พอใจ ไหนบอกผมสิ อาการมันเป็นแบบไหน"
[กูให้เวลามึง5นาที ถ้ากูยังไม่เห็นมึงยืนทำหน้าโง่ๆอยู่หน้าตึกกู.......]
"โอเคพี่ ไม่ต้องพูดประโยคต่อไป สามนาที รับรองถึงแน่"
ผมพูดไปแบบนั้น พี่เทพก็กดวางสายไป แม่ง อยากจะได้อะไรกูก็ต้องประเคนให้ ถ้าไม่ใช่เรื่องรูปกูไม่ยอมนะ สาดดดดด
"พี่ผ้า จะไปไหน"
ไอ้สนคว้ามือผมไว้
"ลูกกูหิวข้าวว่ะ เดี๋ยวไปหาข้าวให้ลูกกูแดกแป๊บ"
ผมว่าแล้ววิ่งฟิ้ววว ออกจากรังทันที ผมใส่เกียร์ตีนหมาแล้วมาหยุดยืนหอบแฮกๆเป็นหมาหอบแดด
"วิ้ววววววววววววว ลูกสาวใครทำไมน่ารักจริง ส่งสายตาให้กัน ปิ๊งๆๆ"
ผมหันขวับไปมองเสียง ก่อนจะยิ้มหวานไปหนึ่งดอก
"รับตีนทานเพิ่มไหมครับ"
ว่าแล้วหุบยิ้ม ก่อนจะชูนิ้วกลางให้พวกแม่ง ทีตอนนั้นกูมา มีคนโยนเหรียญให้กู ทีวันนี้มีคนแซว ครวยเถอะครับ อยากจะปารองเท้าร่อนไปกระแทกปากแม่งซะ
นี่กูใส่กางเกงนะเว้ย ยังจะมาแซวกูอีก เดี๋ยวถอดโชว์แม่งชิบ
"ดุซะด้วย กิ๊วๆ"
ยัง มึงยังไม่หยุดแซว คิดว่าตัวใหญ่กว่าแล้วกูกลัวใช่มะ แง่งงงงงง
"ไม่ได้ดุธรรมดานะครับ มีเชื้อบ้าด้วย กัดทีน้ำลายฟูมปาก"
ผมตอบ หนอยยย ไอ้คุณท่านพี่เทพซุสแม่งให้เวลากู5นาที แล้วป่านนี้ตัวเองยังไม่โผล่หัวมา หมายความว่า!!!!!
"อยากโดนกัดจังเลยยยย~"
ยังไม่เลิกนะไอ้พวกเปรต ผมถอนหายใจ
"วันนี้วันโกนหรืออะไร ทำไมมีสัตว์นรกมาเร่ร่อนอยู่แถวนี้"
"นรกเปิดเพื่อปลดปล่อยสัตว์นรกมาพบนางฟ้าไงจ๊ะ"
"ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว"
"แต่ถ้าพวกมึงยังแซวเด็กกู รับรองว่ามึงจะได้ไปอยู่ในนรกจริงๆไม่จิงโจ้"
พวกมัน รวมถึงผม หันไปตามเสียง
เช็ดโด้ ท่านพี่ติว มือควงตะหลิวอันดับหนึ่งนี่เอง หล่อและดีมาก เท่สัดๆ อร๊ายยยย
"อ่าว เด็กพี่ติวหรอครับ โทษทีพี่ เห็นหน้าตาดี นึกว่ายังไม่มีแฟน"
มันมีแต่ คนหน้าตาดีมักมีแฟนปะวะ
"เออๆ อย่าไปแซวน้องมันอีกนะ กูอะไม่เท่าไหร่ แต่นู้นนนนนนนอะ มันฆ่ามึงตายด้วยมือเปล่าแน่"
พี่ติวว่าแล้วหันไปมองอีกคนที่ยืนกอดอก เอียงคอ ทำหน้านิ่งอยู่ข้างหลัง
เอิ่ม น่ากลัวจริง อันนี้หมาผ้าคอนเฟิร์ม
"อุย! เด็กพี่ซุสด้วยหรอ ขอโทษพี่ ผมไปละนะ จำได้ว่าลืมปิดน้ำที่บ้าน"
แล้วมันก็ไสหัวไปอย่างไวว่อง
"แหม ผ้ามาที หนุ่มๆคณะนี้อยู่ไม่สุขเลย เนอะไอ้ซุส"
ยังจะหันไปเนอะกับเขาให้ตัวเองหน้าแตกอีกนะพี่ติว เหอะๆ ที่ว่าหน้าแตก เพราะพี่ซุสมันไม่ตอบไง
"ผ้าโกนหนวดแล้วหน้าเหมือนนักร้องคนนึงเลย มึงว่าไหมไอ้ติว"
พี่เทสมันยิ้มเลวๆ แล้วหันไปมองพี่ติว ผมยิ้มแหยๆ ทำไมมันทะแม่งๆวะ
"เหมือนนิชคุณใช่ไหมพี่เทส นิชคุณหล๊อหล่อ"
ผมพูดแล้วยักคิ้ว แหม เป็นปลื้มครับ โดนพี่ๆชม
"เหมือนซิน ซิงกูล่าอะ มึงว่าปะ"
"เออจริง อันนี้เห็นด้วย ถึงน้องผ้าจะปากจิ้มลิ้มกว่า ดั้งน้อยกว่าหน่อย แต่ใช่เลย น้องผ้าคือมนุษย์ที่เกิดมาเพื่อมีสามี"
แล้วมันก็หันไปหัวเราะกันสองคน
ผมได้แต่หัวเราะเหอะๆ ทั้งๆที่หน้าผมเรียบนิ่งยิ่งกว่าโดนรีดด้วยเตารีดชีฟาว
แม่ง กูอยากร้องเพลงเยียวยา(ถุย!!)
"อย่าไปตัดผมนะน้องผ้า เดี๋ยวเสียอิมเมจหมด"
พี่ติวพูดไปหัวเราะไป ขอให้หัวเราะจนขาดอากาศหายใจตาย เชอะ
"พี่พูดแบบนี้แล้วผมจะไว้เอาไว้ทำไมล่ะครับ"
ผมกอดอก ทำหน้าเบ้
"เออ ก็ไปลองตัดดูเนอะ พี่ก็อยากจะรู้ว่าน้องผ้าจะสวยเหมือนคิมฮีซอลหรือเปล่า กร๊ากกกกก"
ฝากไว้ก่อนเหอะ ไม่เถียงแม่งละ เถียงไปก็แพ้ ชิ!!!
"แล้วพี่ซุสจะไปไหนพี่"
ผมหันไปถามคนข้างๆแทน เปลี่ยนเรื่องแม่ง
"แดกข้าว"
ชัด ชัดไหมไอ้ผ้า เขาจะไปแดกข้าว แล้วจะเรียกกูมาทำเพื่อ?
"แล้วยืนรออะไรอะ"
สิ้นคำถามของผม เสียงผู้หญิงที่แปร๋นมาจากข้างหลังก็ทำเอาผมร้องอ๋อ
"พี่มีสาวไปกินข้าวด้วยแล้ว แล้วให้ผมมาไมอะ"
ผมถามแล้วเอาเท้าเขี่ยๆใบไม้ที่พื้นเล่น
"เผื่อเขาอยากจะตบกู ให้มึงโดนตบแทน"
คำตอบแม่งจี้ดมาก เขามีแต่ไม้กันหมา แต่ผมสิ เป็นหมากันมือ แม่ง เซ็ง
"นิสัยเสีย"
ผมพูดเบาๆ พูดดังเดี๋ยวโดนถีบ
"รอนานไหมคะ"
สาวเจ้ายิ้มหวาน เกาะแขนคุณชายหมับ ผมก็ได้แต่บ่นเบาๆตามหลังทั้งสองคนไป
เราเดินมาถึงที่รถบีเอ็มคันเดิมที่ผมคุ้นตาดี
ผมเปิดประตูหลัง กำลังจะเข้าไปนั่ง เสียงของพี่ผู้หญิงก็ขัดขึ้นมา
"น้องไปด้วยหรอ?"
เธอชี้มาที่ผมแล้วทำหน้าตกใจ แบบ โอ้มายก็อดสุดๆ เหอะๆ
"ก็พี่ซุสให้ผมไปด้วย"
ผมโยนไปให้พี่ซุสตอบเอง ใช่ว่าผมอยากจะไปหรอก อึดอัดจะตาย จะไปซั่ม ไปเอากันที่ไหนก็ไปดิวะ เอากูมาด้วยเพื่อ? ไม่เข้าใจ
"ก็ผ้ามันยังไม่ได้กินข้าว ให้มันไปด้วย"
ท่านพี่เล่นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เล่นเอาสาวเจ้านี่ตวาดใส่พี่ซุสด้วยความไม่พอใจ (ผมบอกพี่สักคำหรือยังว่ายังไม่ได้แดกข้าว?)
"ถ้าเอาน้องคนนี้ไปด้วย งั้นขิงไม่ไปแล้วนะ!!"
ผมถอนหายใจ เบื่อโว้ย ไอ้พี่ซุสมันคิดอะไรของมันอยู่วะเนี้ย
"ผ้า........."
พี่เขาเรียกผมนิ่งๆ มองหน้าผมนิ่งๆ ผมยักไหล่แล้วจะเดินออกไป
"ใครให้มึงไป มานั่งหน้า"
"กรี๊ดดดด ซุส ซุสเลือกมันหรอ!!!"
คุณผู้หญิงโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ส่วนผม ถึงจะงง แต่ก็ยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี นั่งข้างหน้านี่ก็ดี จะได้มองหน้าพี่ซุสไปด้วย ผู้ชายคนนี้ ให้ผมมองกี่ทีก็ไม่เบื่อเลยจริงๆ
"ผมโทรไปบอกให้ผ้ามันมาเอง แล้วจะให้ไล่มันกลับหรอ"
พี่เขาพูดนิ่งๆ แต่คุณพี่ขิงนี่ องค์ลงแล้วครับ
"ได้ ถ้าเห็นเด็กคนนี้สำคัญ งั้นขิงก็ไม่ไป"
เธอกอดอก เชิดหน้าขึ้นเหมือนผู้หญิงงอนทั่วไป
"เฮ้ยพี่ เดี๋ยวเย็นนี้ผมไปคอยหน้าคอนโดก็ได้ พี่ไปกับเขาเหอะ"
ว่าแล้วก็ทำท่าจะลงจากรถ แต่พี่ซุสคว้ามือผมไว้
"ปิดประตู"
คำสั่งเรียบๆนั่น ผมไม่เคยขัดได้เลย ผมถอนหายใจแล้วดึงประตูปิด ท่าทางคุณพี่ขิงเธอคงจะหัวเสียน่าดู
"ถ้าพี่จะทำแบบนี้กับเขา แล้วจะนัดเขาทำไมตั้งแต่แรก"
ผมแอบเหน็บ แหม หล่อเลือกได้ใช่มะ? (ใช่) หมันไส้คนหล่อโว้ยยยย
"กูไม่เคยนัดใคร"
พี่แกตอบแบบสบายๆ ผมนี่แบบ อยากจะทำเสียงตอแหลๆ เบะปากลงไปถึงพื้น แล้วพูดว่า 'โอ้ย กูเบื่อคนหล่อโว้ย!!!' ประมาณนี้
ชิ พูดด้วยก็เสียอารมณ์ มองวิวข้างทางดีกว่า
ผมไม่ได้คุยอะไรกับพี่ซุสต่อ ก็มันไม่มีอะไรจะคุย พอนั่งเงียบไปสักพัก ก็นึกเรื่องงานขึ้นมาได้
"พี่ซุส....."
".............."
"ฟังอยู่ปะ"
"..............."
"พี่ซุส"
"กูฟังอยู่"
น้ำเสียงติดจะหงุดหงิดตอบกลับมา
"เรื่องวาดรูป ผมขอไปวาดที่คอนโดพี่นะ"
"ทุกวันนี้มึงก็แอบวาดรูปกูอยู่ไม่ใช่รึไง"
"อ่า มันก็ใช่ แต่งานจริงๆของผม ให้วาดลงผ้าใบ พี่คงไม่มานั่งอุตุเก็กหน้านิ่งอยู่ในห้องจิตกรรมในคณะของผมใช่ไหมล่ะ เพราะงั้นผมคิดว่า จะหอบไปทำที่คอนโดพี่"
เงียบ......
ผมหันไปมองเมื่อพี่ซุสไม่ได้ตอบคำถามผม
"พี่......"
ผมเรียกอีกครั้ง เขาก็ยังไม่ตอบ มันน่าโมโหนัก!!!
ผมฮึดฮัดขัดใจ แม่ง กวนประสาทชะมัด ผมว่าผมใจเย็นสุดๆแล้วนะ!!!
"อ่าว ทำไมกลับมาที่คอนโดอะ"
ผมถามเมื่อพี่ซุสเลี้ยวรถเข้ามาที่คอนโด
"เรื่องของกู"
คำตอบของพี่แกทำเอาผมยิ้มออกมา............ยิ้มในความขมขื่นของชีวิตตัวเองนะ!!!!! ฮึ่ย กวนตีนนัก
"ยินดีต้อนรับกลับคะ"
สองพนักงานสาว ก้มหัวให้พี่ซุสอย่างน้อมนอบ อยากจะรู้จริ๊ง กับคนอื่นทำแบบนี้หรือเปล่า
"ดูคนที่มากับคุณซุสสิ"
"น้องชายเขาหรือเปล่า"
"บ้า หน้าไม่เหมือนกันเลยนะ หน้าตาน่ารักแบบนี้ ฉันว่า..........."
"น่าอิจฉาเนอะ"
ผมถอนหายใจ เอนตัวพิงผนังลิฟท์ เหลือบตามองคนข้างๆแล้วหัวเราะในลำคอ
"เขาไม่สอนให้พนักงานนินทาลูกค้าเบาๆหรือไง?"
ผมบ่น มาคราวที่แล้วก็คุณสองคนนี้แหละ นินทาได้ชิดกว่าชมอีก
พี่ซุสหันมามองผมนิ่งๆ ผมยืนตรงทำหน้าเหรอหรา
"มองหน้าผมทำไมอ่า ผมพูดความจริง"
พี่ซุสเดินดุ่มๆเข้ามาหาผมก่อนจะเชยคางผมขึ้นด้วยปลายนิ้ว
ผมจะอ้าปากถามว่ามีอะไร พี่แกก็ฉกจูบลงมาซะก่อน ลิ้นร้อนๆฉกเข้ามาในปากผม ไม่ทันให้ผมได้ตั้งตัว อยากจะบ้าตายโว้ยยย ชีวิตไอ้ผ้า เกิดมาเพื่อเป็นเบี้ยล้างคนอื่นแท้ๆ
"อือ....."
ผมครางประท้วงในลำคอ คิ้วขมวดเข้าหากัน พยายามดึงมือไอ้คนข้างหน้าออกไปเอวด้วย แหม่!! เร็วนักนะ
ติ๊ง!~
เสียงลิฟท์เปิดอย่างกับเสียงสวรรค์ ผมรีบบิดหน้าหนีริมฝีปากนั่น อาศัยความว่องไว มุดออกจากอ้อมแขนของพี่เขาอย่างรวดเร็ว ฮี่ๆ งงอะดิ
พี่ซุสบ่นพึมพำอะไรไม่รู้ ก่อนจะเดินมาเปิดประตู
"กูยังไม่ได้สะสางนะ"
"ห๊ะ เรื่องอะไรวะ"
"นอกจากกู ห้ามชมคนอื่น"
เสียงของพี่ซุสดูหงุดหงิด จนผมตกตะลึงแทบลืมหายใจ ก่อนจะ.........
"ฮ่าๆๆๆๆๆ โอ้ย พี่แม่งจี้ว่ะ คืออะไรเนี้ย เรื่องแค่เนี๊ย?"
ผมหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ฮาจนหัวแทบโหม่งประตู ไอ้พี่ซุสแม่งอิจฉาพี่คุณเว้ยเห้ย กร๊ากกกกกก
"ขำเหี้ยอะไร"
พี่ซุสส่ายหัว เดินเข้าห้องด้วยความหงุดหงิด ผมเลยเดินตามเข้าไป แม้จะอยากหัวเราะต่อ แต่สายตาของท่านเทพซุสที่มองมาทำเอาผมก็ปิดปากเงียบ
"ทำกับข้าวให้กูแดกสิ จะมายืนทำหน้าเป็นหมาโดนรถทับทำห่าอะไร"
แหม ทำดุกลบเกลื่อน อายล่ะซี่ ผมเดินเข้าครัวไปเพื่อทำอาหารมาถวายให้ท่านพี่ซุส ก่อนจะพูดออกมาลอยๆ
"แต่พี่นิชคุณเขาก็หล่อจริงๆนะ ถ้าผมหน้าตาแบบนั้น สาวคงมีมาให้เลือกแบบไม่ขาดสายแน่ๆ"
พอจบคำพูดของผม เสียงปัง! ก็ดังมาจากห้องนั่งเล่นทันที ผมรีบวิ่งออกไปดูหน้าตาตื่น
"พี่ซุสเป็นไร"
ผมถามเมื่อมองไปที่ทีวีแล้วพบว่าทีวีรูปร่างบอบบางสลิมเสลนหน้าจอแตกไปเรียบร้อย
"เรื่องของกู"
จบประโยคคำตอบผมก็อยากจะกรีดร้องอย่างทรมาณ นี่ถ้าเป็นไอ้เต้หรือไอ้ฟานะ ผมคงประทานตีนให้มันไปนานแล้ว แต่นี่คือพี่ซุส ท่องไว้ นี่คือท่านเทพซุส ฮึ่ยยยย
"คร้าบ เรื่องของพี่นั่นแหละคร้าบ งั้นบ่าวขอตัวไปทำอาหารให้คุณท่านทานก่อนนะขอรับ"
"มึงพูดแบบนี้แล้วมึงพูดให้ตลอดนะ"
ผมหันกลับไปมองคนที่นั่งอยู่โซฟา ทำหน้าตื่น
"อะไรอะ ผมแค่พูดเล่นๆ"
"แต่กูเอาจริง"
ไอ่สราดดดดดดดดดดด นี่สาเหตุความชิบหายของชีวิตกูมันเกิดขึ้นเพราะใครวะ เกิดขึ้นเพราะผม เพราะพี่ซุส หรือเพราะพี่นิชคุณว่ะเนี้ย!!!!!!
"พี่ ผมขอโทษ"
"กองไว้ตรงนั้นแหละ"
อาเมน T T
Click for Episode 8**************************************************************************
ชะวิ้ง พี่ซินเอง ส่วนตัวแล้ว อิมเมจผ้าใบที่คนเขียนคิดไว้ไม่ได้เหมือนพี่ซินไปซะทั้งหมด แค่มีส่วนคล้ายพี่ซินอยู่บ้าง เพราะอีผ้าในความคิดคือ หน้าตามันต้องซื่อบื้อมากๆ หน้าโง่ๆเอ๋อ แต่พี่ซินก็พอแก้ขัดไปได้ (เพราะผมยาว) หนุ่มผมยาวก็ไม่ค่อยจะมีอีก ไว้ตอนอีผ้าตัดผมแล้วจะหาอิมเมจที่ใกล้เคียงกว่านี้มาลงเน้ออออ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
