พี่โหดครับ มารักกับผมไหม?
ตอนที่35 น้องเครป
เย่! วันนี้วันเสาร์ครับ ผมมีนัดกับผู้ชายด้วยขอบอก อิอิ แล้วผมเป็นฝ่ายไปหาผู้ชายด้วย ป๊ากูรู้คงเป็นลม แต่ขอโทษนะครับป๊า ผมรักเขาจริงๆ ฮิ้วววววววววว ในขณะที่ผมกำลังเดินไปที่คอนโดพี่ซุส แบบว่าเดินไปซื้อของกินข้างทางไป ไม่รีบเว้ย ปล่อยให้พี่ซุสแกคิดถึงผมบ้าง อิอิ
"มึงแม่งโคตรโง่ ที่มีเรื่องกับกู"
เหะ? อะเดะๆ นี่กูเป็นญาติกับโคนันหรอวะ ไม่ใช่ฉลาดนะ แต่ไปที่ไหนแม่งมีคนตีกันตลอด ห่า กูไม่ผิดนะเว้ย ใครใช้ให้พวกแม่งมาตีกันเวลากูมาล่ะ
แอบหันมองพวกนั้นนิดหน่อยว่าเป็นลูกใครเหล่าเต้า(แฮร่!) ลูกเต้าเหล่าใครแม่งมาตีกัน พ่อแม่ส่งมาเรียน มึงมาตีกันเรอะ หอยเอ๊ย พอหันไปมองเท่านั้นแหละ ข่มตาลงแล้วหันหลังกลับ.......อย่าไปเสือกเรื่องของมันเลย ไม่รู้ว่ากรุงเทพมันแคบหรือว่าชาติก่อนกูไปทำกรรมร่วมกับมันหรือไร เจอมันอีกแล้วครับ 'อีพี่ทัช'
"มึงคิดว่ามึงเจ๋งมาจากไหนวะ?"
พวกห่าเอ๊ย จะมาทะเลาะกันอะไรใกล้ๆร้านเครปวะ กูอยากแดกเครปเนี้ย ช่างแม่ง ทำเป็นมองไม่เห็นละกัน
"ครีมสดลิ้นจี่ครับ"
"กูก็เจ๋งกว่ามึงว่ะ"
"ธรรมดาหรือพิเศษครับ?"
"มึงมันก็เก่งแต่ปากว่ะ เบ่งไปทั่ว ถุย!"
"พิเศษครับ"
"เหอะ.........ถึงต่อให้ไม่มีพ่อกู กูก็เหนือกว่ามึงอยู่ดีว่ะ"
"ใส่ช็อคโกแล็ตไหมครับ?"
"มึงแม่งโคตรเหมือนลูกแหง่
"เอ่อ.....ใส่ครับ ใส่คาราเมลเยอะๆด้วย"
"ปากดีนักไอ้สัด"
"ได้แล้วครับ 45บาทครับ"
ผั๊วะ!!
พลั่ก
เผละ.........
ผมมองดูซากเครปที่ผมได้รับมาถือไว้ได้ไม่นาน ตอนนี้มันนอนแอ้งแม้งแผ่หลาอวดครีมขาวนุ่มและเนื้อลิ้นจี่อยู่ที่พื้น เกิดความเงียบทันตาเห็นกับโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้น โถน้องเครป ชาติที่แล้วเราคงทำบุญร่วมกันมาน้อย ชาตินี้เราเลยจากกันไปเร็วเหลือเกิน
"พี่ทำอะไรของพี่วะ?"
ผมเงยหน้าถามไอ้ฆาตกรทั้งสองคนที่แม่งยืนอึ้งกิมกี่แดกหมี่กลางอากาศอยู่ที่เดิม คือไอ้พี่ทัชมันต่อยไอ้ชายนิรนามกระเด็นมาโดนผม เป็นเหตุให้น้องเครปเสียชีวิตคาที่ ส่วนผมที่เป็นญาติผู้เสียชีวิตนี่ลมแทบจับ กูยังไม่ได้แดกสักคำ!!!
"มึงต่อยกูหรอ!!!"
ไอ้ใครไม่รู้ไม่ได้สำนึกผิดกับสิ่งที่มันทำลงไปสักนิด ขอโทษอะเป็นไหมวะ!!! มีการหันกลับไปหาพี่ทัช หมายจะซัดหน้ามัน แต่ช้าก่อน หากมึงยังไม่กล่าวคำขอโทษกับกู ชีวิตมึงจะเหมือนมีเจ้ากรรมนายเวรขี่คอไปทุกที่!
"เฮ้ย พี่ยังไม่ขอโทษผมเลยนะเว้ย"
ผมคว้าแขนไอ้ใครไม่รู้เอาไว้ แต่แม่งสะบัดทีเดียวกูกลิ้งขลุกๆเป็นลูกขนุนเลย ข้อศอกกูถลอกเลือดซิบๆ กูจะฟ้องพี่ซุสสสสสสสส
"อย่ามายุ่งดิ อยากโดนต่อยแทนมันหรือไง!"
ห่า ทำปากดี กูยังไม่เห็นมึงได้แตะไอ้พี่ทัชแม้แต่ปลายก้อย มโนถึงขั้นได้ต่อยเขาแล้วหรอมึง ทำน้องเครปกูเสียชีวิตไม่พอ ยังทำข้อศอกกูเป็นแผลอีก ยังไม่พอ! มึงยังด่ากูด้วยหรอ เชี้ย จิตใจมึงทำด้วยอะไรวะ!
"อย่ามายุ่งหรอ? คิดว่ามึงเก่งอยู่คนเดียวหรือไง ง่ำ!!!!!!"
เหอะ! เห็นกูเตี้ยแล้วจะหาว่ากูอ่อนสินะ บอกก่อนเลย ถึงผ้าต่อยไม่เก่ง แต่เรื่องกัดๆแทะ ผ้าถนัดมาก เพราะงั้น อย่าอยู่เลยมึง!!!!!! ผมกัดแขนมันแรงมากครับ จมเขี้ยวเลย(ผมเป็นคนมีเขี้ยวด้วยแหละ)
"อ๊ากกกกกกกกกกก ไอ้เด็กเวร!"
มันสะบัดผมออกจนได้ แต่แขนมันก็ถือว่าสาหัสอยู่ อู้หู เลือดแม่งมาจากไหนเยอะแยะวะ ตอแหลเปล่า
"สัด กูว่าจะไม่ทำอะไรแล้วนะ"
ฮั่นแน่ กูไม่โง่ยืนให้มึงต่อยหรอกบอกเลย อีพี่ทัช มึงต้องรับผิดชอบด้วย ผมวิ่งไปหลบหลังพี่ทัชอย่างเร็ว มันดูงงๆที่อยู่ๆผมวิ่งเข้าใส่มันแบบนั้น แต่ก็หันไปจ้องหน้าไอ้ใครไม่รู้อย่างโหดๆ
"มึงไม่ขอโทษมัน แล้วยังจะต่อยมันอีกหรอ อย่าตุ๊ดดิสัด ต่อยกูไม่ได้ก็จะไปลงที่เด็กหรอ?"
"ไอ้ทัช!!!"
"ว่า?"
ก่อนที่จะได้วางมวยกันไปมากกว่านี้ก็มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามา มึงอย่าบอกว่าพวกมึงนะไอ้ใครไม่รู้ นี่กูอยู่ผิดข้างหรอ? ย้อนเวลากลับไปตอนที่กูไม่เข้ามาเสือกเรื่องของพวกมึงได้ไหม?...........เรื่องของพวกมึงอะไร!!! แล้วน้องเครปกูใครจะรับผิดชอบวะ!
"มีเหี้ยไรกัน?"
ไอ้คนมาใหม่ถาม มองหน้าไอ้ทัชที มองหน้าไอ้ใครไม่รู้ที
"ถามคนของมึงเถอะ"
"มีอะไร?"
"เปล่า มันก็แค่ขวางหูขวางตากู แต่มันต่อยกูก่อน"
"โห หาเรื่องเขาก่อนแต่โดนเขาต่อยอ๋อ? น่าเกลียดว่ะ"
ผมอดไม่ได้ที่จะสอดปากเข้าไปเสือก พูดไปนิดเดียวแต่โดนสายตาประนามมา4คู่ โถ่ กูออกความเห็นเฉยๆได้ปะล่ะ
"จริงหรอไอ้เพชร?"
"จริงดิ ผมเห็นกับตา แล้วเขายังจะต่อยผมอีกด้วยนะ"
แน่ะ กูแค่พูดตามที่เห็น เป็นพยานน่ะ พยานนนน!! โอเคไม่พูดละขอโทษก็ได้
"แล้วนี่ใคร? ลูกมึงหรือไง"
ในที่สุดมันก็ชี้มาที่ผม พี่ทัชมันหันมามองผมที่เกาะหลังมันอยู่แล้วกลอกตาไปมา
"เด็กแถวนี้ มันไม่เกี่ยวแต่โดนไอ้เหี้ยเพชรหาเรื่อง"
"ใช่ ผมเลยกัดมันไปหนึ่งดอก แนะนำว่าให้พาไปฉีดยารอบสะดือนะฮะ"
ก็แนะนำเฉยๆปะ? มองกูแบบนั้นอีกละ
"เออ จบๆกันไปละกัน กูขอโทษแทนมันด้วย"
ไอ้คนมาใหม่ตบไหล่พี่ทัชแปะๆ พี่ทัชปัดมือออกอย่างรำคาญ
"อย่าให้กูเจอมันอีก"
นี่พวกมึงเป็นมาเฟียกันหรือไงวะ ต่อยๆกันไปเลยจะได้จบดีกว่าปะ?
"อาห๊ะ ไปล่ะ ส่วนมึงมานี่"
แล้วมันก็ลากไอ้เพชรออกไป ลาก่อยฮะ
"อ๊ะ เดี๋ยวดิไปไหนอะ"
ผมรีบคว้าแขนไอ้พี่ทัชไว้เมื่อมันเดินหนีออกไป น้องเครปกูอะ มึงยังไม่รับผิดชอบเลยนะเว้ย
"คิดว่ากูอยากยุ่งกับมึงนักหรือไง เมียไอ้ซุส เหอะ! มึงขายตัวให้มันใช่ไหม?"
"ห๊ะ!!!!"
นี่มึงพูดอะไรของมึงวะ? เดี๋ยวพ่อกัดหูหลุด ขายตัวเหี้ยอะไร ตัวดูดหรอสัด หรือตัวต่อ
"มันให้ทั้งโทรศัพท์ ให้เงิน ให้ที่อยู่ อีกไม่นานคงให้รถ ใครก็มองออกทั้งนั้น ใครจะเข้าหาไอ้ซุส ถ้ามันไม่มีเงิน หึ"
วั่ท!!! นี่มีแต่คนเข้าหาพี่ซุส เพราะต้องการของพวกนี้หรอ? เพื่อเงิน เพื่อของแพงๆ จึงเข้าหาพี่ซุสสินะ น่าสงสารชิบหาย กูจะร้องไห้
"ที่พี่พูดมาเนี้ย พี่คงโดนเองอะดิ ปลงเหอะพี่ คนแบบผมมีคนเดียวบนโลก เพราะแปลกไง พี่ซุสถึงเลือกผม"
"................"
"มองใกล้ๆเหอะพี่ คนรักพี่จริงๆอาจจะอยู่ตรง.....นี้"
ผมใช้นิ้วชี้แตะลงบนปลายจมูกโด่งนั่น ประมาณว่า รักแท้มันอยู่ปลายจมูกเว่ยยยย
"ชิบหายละ ผมสายว่ะ ไปนะ"
ผมโบกมือบ๊ายบาย ก่อนจะวิ่งออกไป อ่อเกือบลืม
"เจอกันครั้งหน้า อย่าลืมเครปผมนะโว้ย ไม่งั้นผมจะฟ้องป๊า"
ไม่ลืมน้องเครปหรอกบอกก่อน โห 11โมงแล้วพี่เทพจับกูขังห้องมืดแหง นี่ไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย เดี๋ยวนี้เวลาผมทำผิด พี่ซุสชอบขังผมไว้ในห้องเก็บของอะ มืดก็มืด น่ากลัวชิบหาย ไอ้โรคจิตเอ๊ย
"ไม่มาพรุ่งนี้ซะเลยล่ะ"
คำแรกที่เจอหน้ากันก็ซึ้งกินใจ ผมยิ้มแหยๆตอบกลับไปเพื่อหวังให้พี่ซุสเข้าใจว่าผมขอโตดจริมจริมมมม
"กินข้าวยังพี่ ผมซื้อของกินมาเพียบเลย"
ผมวางของกินไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปกวนพี่ซุสที่นั่งหน้าเขม็งอยู่หน้าแม็คบุ้ค คือคิดจะว่างบ้างปะวะวันๆ
"ไปทำอะไรมา?"
"หืม?"
"ปาก....."
"ห๊ะ?"
"ปากมีเลือด"
พี่แกพูดแล้วใช้นิ้วเช็ดเลือดให้ผมเบาๆ ชิบหาย กูไปแดกเลือดมาแล้วลืมเช็ดว่ะ แฮร่!
"มีเรื่องตอนเดินมานี่"
"มีเรื่องเหี้ยอะไร"
"สะดุดขี้หมา หน้าทิ่มพื้น"
"อย่ากวนตีน"
"ซอเร่ ไปกินข้าวกันเหอะ"
ผมดึงแขนใหญ่ๆให้ไปทางโต๊ะอาหาร พี่แกก็ไม่เล่นตัวหรอก เดินตามแรงดึงของผมมา
"นี่มึงมัวแต่ไปซื้อของแดกเลยมาหากูช้าใช่ไหม?"
ถูกครับพี่ ฮี่ หล่อและฉลาดมาก
"มานี่ดิ กูจะทำโทษ"
"โห่ไรวะพี่ แค่มาช้านิดเดียว อย่าขังผ้าดิ๊ ไม่ชอบอะแม่งมืด"
"มานี่"
เรื่องดิ ล่าสุดผมแอบเอาแม็คบุ้คพี่แกไปเล่น แล้วแม่งพังเว้ย ก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันร่วงปะ? ก็ถืออยู่ดีๆแล้วมันหล่นอะ เครื่องตั้งแพงแต่ตอแหลชิบหาย ปรากฏว่าพี่ซุสโกรธมากจ้า เพราะงานพี่แกอยู่ในนั้นหมด ทั้งข้อมูลของบริษัท(อัปเดต: พี่ซุสมีบริษัทแล้วนะเออ ตอนนี้ฝากคุณวิเชษย์ดูให้อยู่) และงานส่งอาจารย์ กูโดนฟ้าผ่าครับ เทพซุสโกรธา สั่งขังห้องมืดเป็นเวลา3ชั่วโมง โถ่ ตูขอโตดดดดดดด
"ไม่!!!"
เดี๋ยวกูร้องไห้โชว์แม่งเลย พี่ซุสถอนหายใจครับ พร้อมรอยยิ้มแปลกๆ อะไร? มองอะไรแบบนั้น ขายาวก้าวมาหาผมฉับๆ คว้าแขนของผมหมับ ดึงทีเดียวตัวผมปลิวติดอกพี่แกดังแอ่ก
"แค่จะจูบ ทำไมเล่นตัวจัง?"อีดวกกกกกก เกลียดจริ๊ง ผู้ชายชีกอ
"เล่นตัวอะไรล่ะ ผมกลัวพี่จะขังผมอะ ถ้ารู้ว่าจะจูบกูเดินเข้าไปหานานละ"
ประโยคหลังผมพูดเบาๆ เดี๋ยวเขาหาว่าอ่อย
"ก็นั่นมันของสำคัญ ใครสั่งใครสอนให้แอบเอาไปเล่นแล้วเสือกทำพังอีก กูไม่ตืบมึงก็บุญละ"
ครับ กูกราบ พี่แกทำจริงเว้ยไม่ได้ตอแหล อย่าไปท้าทายดีกว่า อะๆ แดกข้าวเหอะ อย่าพูดเรื่องอื่นเลย ผมกับพี่ซุสกินข้าวกันไปเงียบๆ พี่ซุสอะนะเงียบ ส่วนผมนี่ แดกไปดูการ์ตูนในไอแพดไป พูดตามตัวการ์ตูนไปด้วย พี่ซุสด่ายันบรรพบุรุษผมแล้วครับว่าให้แดกข้าวดีๆอย่าแดกไปดูไป แต่ผมฟังไหม? ก็ฟังนะ แต่ไม่ทำตาม ฮ่าๆ
มีอีกอย่างนึงที่ผมลืมบอกไป เรื่องงานวิชาการที่โรงเรียนเก่าของไอ้หนุ่ม หวังว่าทุกคนคงไม่ลืมนะครับ การแสดงเต้นคัฟเวอร์ของมันที่ผมหวังไว้ว่าคงเท่ระเบิดไม่แพ้คอนเสิร์ตชายนี่ อาจจะเสริมให้ผมโดดเด่นมากขึ้นกว่าเดิม แต่เปล่าเว้ยเห้ย การแสดงของมันทำเอากรามผมค้างไปห้านาทีหลังจากที่ได้รู้ชื่อเพลง ถ้าทุกคนได้ฟังก็อย่าพึ่งกุมขมับนะครับ เฮ้อ................แต่ผมยังไม่บอกดีกว่า รอเซอร์ไพรส์ทีเดียว
ผมมานั่งดูทีวีหลังจากกินข้าวล้างจานเสร็จแล้ว แต่สายตาผมดีครับ เหลือบไปมองของบางอย่างหล่นอยู่ตรงขาโต๊ะ พอหยิบขึ้นมาดูผมนี่ตกใจนั่งอึ้งไปพักใหญ่ๆเลยครับ หันไปมองพี่ซุสอย่างข้องใจ ก่อนจะหันกลับมามองของในมือ มันเป็นตุ่มหูครับ ห่าราก พี่ซุสแม่งแบบ.............
เขาใส่ตุ่มหูแบบนี้หรอวะ? นี่มันสาวไปปะ? ถามดีปะวะ บรึ๋ย
"ผ้า งานหมั้นเดือนหน้านะ"
"................."
"มึงต้องไปด้วย"
"เออ ผ้าจะบอกพี่ซุสพอดี เดือนหน้าป๊าให้ผ้าแต่งงานว่ะ ไม่รู้จะรีบร้อนไปไหน สงสัยแกจับได้ว่าผ้าคบผู้ชาย"
"แล้วมึงก็แต่ง? อย่ามาตลกไอ้ผ้า มึงไม่อยากเห็นตอนกูโกรธสุดๆหรอก"
"พี่ก็คงไม่อยากเห็นผ้างอนสุดๆหรอก"
พูดมาแบบนั้น ไอ้ผ้าน้อยใจนะเว้ย ไม่กรงไม่เกริ่นเลย เห็นหัวใจผ้าเป็นก้อนหินหรือไงที่จะทนเห็นพี่ซุสไปแต่งไปหมั้นกับใครก็ได้ นิ้วกลางรัวๆบอกเลย
"มึงก็รู้ว่ากูไม่ยอมหรอก"
"ก็พูดให้จบดิ"
เบะปากแล้วเนี่ย อีกหน่อยกูร้องไห้บอกเลย สะเทือนใจตั้งแต่เครปกูตายและนะ
"ผ้า"
"อะไร!"
"รักมึงคนเดียวแหละ อย่างอนเลย"เทพซุสแม่ง เหียกกก!! เคยเห็นคนเขินจนตายปะวะ? ไม่เคยอะดิ กูนี่แหละคนแรก พอเหอะ ผมเบื่อจะเขินแล้วว่ะ กูเหนื่อยปะเฮ้ย?
"แอบยิ้มคนเดียวทำเหี้ยไร หันมายิ้มให้กูนี่"
ไม่ไหวแล้วโว้ย กูไปขี้แล้ว!!! เชี่ย
"ผ้าใบ?"
"หืม? อ่าวเปรม มีไร?"
"ว่าจะเข้ามาคุยด้วยตั้งนานและ แต่เราไม่ค่อยได้เจอกันเลยอะเนอะ"
เปรมว่าแล้วนั่งลงข้างๆผม ผมเลิกคิ้วแปลกใจ คือเปรมเรียนคณะเดียวกับผมนี่แหละ และตามที่เปรมบอก เราไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่
"มีอะไรหรอ?"
"เต้ไม่มาหรอ?"
เปรมพูดแล้วมองไปรอบๆ เริ่มทะแม่งๆ
"เต้มันเรียนอยู่อะ เราเลิกก่อน เดี๋ยวอีกสักพักมันคงมาแหละ ถามหามันทำไมเนี่ย แปลกๆ"
ผมอดที่จะแซวไม่ได้เลยจริงๆ เปรมก้มหน้ายิ้มอย่างเขินๆ เอ่อ.......สงสัยเพื่อนกูจะได้เมียเป็นผู้ชาย โห่ววววว
"ก็.........ไม่ทำไมหรอก แต่ เต้เขามีแฟนหรือยังหรอ?"
ชัดเลยบักเต้ หึหึ
"ยังหรอก รอสักพักดิเดี๋ยวเต้ก็มาละ ว่าแต่เปรมชอบเต้หรอ?"
"ชู่ว ผ้าอย่าพูดเสียงดังสิ"
พระเจ้าไม่ช่วย! เป็นข่าวที่ผมรู้แล้วตกใจม๊าก เพราะเปรมดูเหมือนไม่สนใจพวกผมเลยด้วยซ้ำ ไม่แม้แต่จะแลตามอง พอมาพูดแบบนี้แล้วโคตรตกใจ!
"นี่เราตกใจโคตรอะ"
เปรมยิ้มบางๆให้ผมแต่ไม่พูดอะไร ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็คฆ่าเวลาระหว่างรอไอ้เต้กับไอ้หนุ่ม แต่พอได้เห็นข้อความที่ส่งมานับร้อยก็ทำเอาผมตาถลน
"เชี่ยแล้ว......."
"ไอ้ เหี้ย ผ้า"
ผมสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงคุ้นเคยแม่งเรียกชื่อผมด้วยความเหี้ยมโหด วั่ท!!!
"อ๊ะ ผมไม่ได้กวนตีนนะ แค่ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วเดินมาทำไมเนี่ย"
ผมต้องรีบอธิบายครับ เพราะหน้าท่านเทพแม่งเริ่มกริ้วแล้ว กูแทบจะก้มลงกราบตรงนี้
"เหนื่อย"
คำเดียวสั้นๆก่อนที่แกจะจ้องหน้าเปรม อย่าต่อยมันนะเว้ยเห้ย ตัวมันยิ่งเล็กๆอยู่ต่อยทีเดียวหน้ามันเบี้ยวแน่ ผ้าคอนเฟิร์ม
"ผมลุกเองก็ได้ ไปมองหน้าเปรมมันทำไม"
ผมพูดแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
"ไม่ต้อง กูจะนั่งตรงนี้"
เป็นอันรู้กันว่าบักเปรมต้องลุกออกไปเพื่อให้เทพได้นั่งที่ของมันก็คือข้างๆผมนั่นเอง
"เมื่อไหร่จะกลับ"
พูดอย่างเดียวไม่พอใจ มีการซบไหล่ผมแล้วหลับตาอีกต่างหาก สงสัยเหนื่อยมั้ง ปีหน้าพี่เทพแกก็ฝึกงานแล้วนี่นา คงจะยุ่งจนไม่มีเวลาให้ผมเหมือนเดิม อย่าคิดว่าผมจะอยู่ห้องเดียวกับพี่เทพ เปล่าครับ ผมยังอยู่ที่หอเดิม ห้องเดิม
"ก็แล้วทำไมไม่กลับไปก่อนล่ะครับ"
ชิ้ง.......(สายตาอันเฉือดเฉือนถูกส่งมาให้ผม)
โอเค ไม่พูดก็ได้ คือพี่ซุสเขารอไปส่งผมที่หอหลังเลิกเรียนน่ะครับ เรียนเช้าเรียนค่ำก็ต้องรอให้พี่ท่านไปส่งทุกที ถามว่าทำไมไม่อยู่ด้วยกันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
..................ก็ทำไมอะ? ขอเล่นตัวหน่อยดิ ไม่ยกขันหมากมาผมก็ไม่ไปเว้ย ลูกมีพ่อมีแม่นะบอกเลย ไม่ยอมง่ายๆเหมือนวันที่เสียตัวหรอกนะ
"รอไอ้หนุ่ม มันบอกจะคุยเรื่องการแสดงวันวิชาการที่โรงเรียนเก่ามัน"
"วันไหน?"
"ทะ.......ทำไมอ่า พี่จะไปหรอ?"
"ถามว่าวันไหน"
"ไม่รู้เหมือนกัน พี่ก็....ถะ...ถามบักหนุ่มเองสิ"
"อย่าโกหก"
"วันศุกร์คร้าบบบ"
ว่าจะไม่บอกแล้วเชียวล่ะ พี่ซุสต้องไปแน่ๆเลย ผมไม่อยากให้เขาไปนี่นา ทำไมอะ ผมเป็นแฟนก็ต้องมีสิทธิ์ห้ามสิว่าไปได้หรือไปไม่ได้
"ทำไมไม่อยากให้กูไป? ซ่อนอะไรไว้?"
"ซ่อนก็แจ้แล้วครับ มันไม่มีอะไรหรอก เชื่อใจผมป่ะล่ะ"
พี่ซุสมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะหลับตาแล้วซบไหล่ผมต่อ พี่ซุสแม่งเหมือนเด็กเลยครับ นิสัยแกเด็กมาก ถึงจะตัวใหญ่แค่ไหนแต่ใจท่านแคบอย่างแรง เขาจะมองเห็นแค่คนที่เขาเห็นเท่านั้น.........หมายถึง ถ้าผมยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย เขาจะเห็นแค่ผม ต่อให้มีเสียงคนมากมาย เขาก็จะได้ยินแค่เสียงของผมเท่านั้น เขาเป็นคนใจแคบอย่างที่ผมบอกนั่นแหละ
"โหย เรียนบ้าเรียนบออะไรขนาดนี้วะ กูนี่ปวดประสาทชะมัด"
"นั่นคือคำพูดของคนที่หลับตั้งแต่นาทีแรกที่อาจารย์เข้าสอนหรอนั่น ช่างน่าไม่อาย"
เอมกับไอ้หนุ่มเดินตีคู่กันมา และบักเต้ที่เดินยิ้มเล่นมือถือตามมา หึหึ นี่ไงหวานใจเปรม
"เปรม เต้มาแล้ว"
ผมกระซิบบอกเปรม แต่ดูเหมือนมันเหม่อๆยังไงไม่รู้
"อ๊ะ จริงด้วย งั้นเราไปก่อนนะ"
"จะไปไหนนนนนน หยุดเลย"
ผมดึงมือเปรมไว้ไม่ให้มันเดินหนีไปไหนได้
"ผ้าใบ เราขอร้องล่ะ"
ผมหัวเราะขำกับท่าทางของมันจึงยอมปล่อยมือมันไป เปรมหันหลังจะเดินหนีแต่หยุดชะงักไว้แล้วหันกลับมาหาผม
"วันหน้า ไปทานข้าวด้วยกันนะ"
ฮั่นแน่ ที่แท้มีแผน บักเต้มึงเตรียมมีเมียได้เลย กูหาให้มึงได้แล้วเพื่อน
"โอเค"
ผมรับปาก เปรมยิ้มก่อนจะเดินออกไป พี่ซุสเองก็มองตามหลังมันไปเหมือนกัน
"มองอะไรวะพี่ อย่าบอกว่าชอบ ห้ามชอบนะ ของเพื่อนผม"
"ปัญญาอ่อน ถ้ามันไม่ใช่ของเพื่อนมึง กูชอบได้?"
"ไม่ได้! แน่ะ หาเรื่องนอกใจอีกและ เบื่อว่ะแม่ง"
พี่ซุสมองหน้าผม ก่อนจะประทานมะเหงกเทพเจ้าลงมาเต็มกระหม่อมผม นั่นคือการหยอกล้อที่เจ็บบรรลัย
"เชื่อใจกูปะล่ะ ปากดีนะมึง กูไม่ชอบไอ้เหี้ยนั่น"
"โอ้โห ที่แท้หึงที่มันมานั่งกับผมใช่ปะล่า"
ผมสัมผัสได้ถึงความเนือยที่ส่งมาจากสายตาสีดำทมิฬคู่นั้น
"หยุดหวานกันสักทีได้หรือยัง? นี่นั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วนะเว่ย"
วั่ทตะ............!! ลืมไปว่าโลกนี้ไม่ได้มีเพียงเราสอง ลืมไปเลยว่าไอ้หนุ่ม ไอ้เต้กับเอมมมานั่งตั้งนานแล้ว
"เออ หนุ่มมีอะไรจะพูดกับกู"
หนุ่มมันยิ้มแรงเมื่อผมสนใจมันซะที
"ชุดมาแล้วนะเด็กๆ ว่างๆก็มาลองกันด้วยนะ ห้ามเบี้ยวด้วย ตกลงนะคะ"
"โถ ไอ้ปลาหมอสี เรื่องแค่นี้โทรมาบอกก็ได้นี่หว่า"
ผมยืนตบกระหม่อมมันไปหนึ่งทีเน้นๆ เก็บกดจากพี่ซุสมาเยอะ ขอระบายกับเพื่อนนี่แหละ(เลว?)
"นี่มันความลับระดับโลกนะเว้ย เกิดมีใครดักฟังก็จบสิ งานแสดงของกูนี่ต้องปังโคตรๆ ต้องเป็นความลับ โอเค๊?"
ไม่มีเลยครับความเป็นเหตุผลของบักหนุ่ม มันชอบทำอะไรให้เหมือนเว่อร์ แต่สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นแค่เรื่องขี้เล็บมด
"งั้นกูกลับล่ะ แล้วทีหลังจะนัดจะทำอะไรที่มันไร้สาระ ให้คิดเสมอว่า กูไม่ได้มาคนเดียว ฟัคค!!"
ตอกย้ำคำว่าฟัคด้วยนิ้วกลางข้างซ้ายไปหนึ่งที
"มีบางอย่างที่กูไม่เข้าใจ"
พี่ซุสพูดขึ้นเมื่อเรานั่งอยู่ในรถแล้ว พี่มีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ แต่ผมมีหลายอย่างเลยว่ะที่ไม่เข้าใจพี่
"อะไรอะ?"
"ทำไมกูกับมึงอยู่ด้วยกันไม่ได้"
เป็นคำถามที่ ผมนี่นั่งอึ้งกิมกี่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่เขาถามแบบนี้ และผมก็ตอบแบบเดิมคือ.....
"แบบนี้ก็ดีแล้วนี่ครับ เราไม่........."
"เราไม่ได้ห่างกันมากซะหน่อย ช่วยหาข้ออ้างที่มันดูดีกว่านี้หน่อยเหอะ ก่อนที่กูจะไม่ถามมึงอีกและขังมึงไว้ที่ห้องกู"
"อ่า.......คือผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่พี่เคยกลัวไหมอะไรสักอย่างไหม แบบ........ผมกลัวความเคยชิน"
พี่ซุสเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าผมหมายถึงอะไร แต่ถึงไม่ถามผมก็อยากบอกอยู่ดี
"เราตื่นขึ้นมา นอนอยู่ด้วยกัน อาจจะกอดหรือจับมือกัน อาจจะมีจูบอรุณสวัสดิ์ แต่ถ้าวันนึงไม่มีมัน เราไม่ได้อยู่บนเตียงเดียวกัน ผมอาจจะกอดหมอนข้าง ส่วนพี่อาจจะมีสาวสวยนอนอยู่ข้างๆ มันแย่นะถ้าวันนึงเราไม่มีมัน เราจะเหงามากๆ มากกว่าตอนที่เราเป็นอยู่ตอนนี้"
"กูเข้าใจว่ามึงพูดอะไร"
พี่ซุสถอนหาย พยักหน้าเบาๆก่อนจะหลับตาลง
"อยากรู้ไหมว่าที่ผ่านมากูเหงาแค่ไหน?"
"พี่ซุส......"
"กูเหงามาก และพอคิดว่าพรุ่งนี้กูต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วกูก็ยิ่งเหงา กูถามตัวเองแทบทุกวันว่ากูมีชีวิตเพื่ออะไร? ชีวิตกูแม่งเรียบมาก ยิ่งกว่ากราฟวัดชีพจรของคนที่ตายไปแล้ว ชีวิตกู กูแม่งต้องการเหี้ยอะไรกันแน่ กูกำลังหาอะไรอยู่? เที่ยว? เซ็กส์? เงิน? การศึกษา? เพื่อน? กูแม่งมีหมดแล้วแต่ทำไมกูไม่มีความสุข กูขาดอะไร?"
โถ่เอ๊ย ใครว่าพี่ซุสหยิ่ง จริงๆแล้วเขาก็แค่เหงา ผมเข้าใจ ตอนที่แม่หนีพวกผมไปแรกๆ ผมเหงามาก คิดถึงเมื่อก่อนที่เราอยู่พร้อมหน้ากัน5คนแม่งโคตรมีความสุข แต่พอแม่ผมหนีไป ต่อให้ผมมีพ่อ มีเฮีย มีไอ้พู่ มีเพื่อนๆหลายคน แต่ผมก็ไม่มีความสุข ผมต้องการแค่แม่เท่านั้น..........
ชีวิตของเราก็เหมือนชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ ต้องเป็นชิ้นส่วนที่ใช่มันถึงจะต่อกันให้เป็นรูปเป็นร่างได้สมบูรณ์ ถ้ามันไม่ใช่ ต่อให้ยัดลงไปยังไง มันก็ไม่ใช่อยู่ดี
"ตลกที่ตอนแรก เราเจอกันไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่..."
"แต่ผมประทับใจพี่ว่ะ โคตรชอบเลย"
ถึงจะไม่ได้ชอบเหมือนตอนนี้ก็เหอะนะ
"ตอนนั้นมึงโคตรน่ารำคาญ แต่ไม่รู้ว่ะ กูชอบให้มึงมากวนตีนกู กูเริ่มคิดใหม่ ว่าวันพรุ่งนี้มึงจะเข้าหากูยังไง พรุ่งนี้มึงจะดักรอกูที่ไหน กลายเป็นกูซะเองที่เหมือนโรคจิต ที่คอยมองหาคนบ้าแบบมึง"
"ก็เข้ากันดีนะ คนบ้ากับคนโรคจิต"
ผมยิ้มตอบ ใจเต้นรัวกับประโยคที่เหมือนสารภาพรักนั่น
"หึ มึงเคยสงสัยไหมว่าทำไมกูอยากให้มึงไว้ผมยาว"
ผมเลิกคิ้ว ก่อนจะพยักหน้าหงึก อยากสิ ทำไมไม่อยาก
"เพราะกูจะได้ไม่ต้องคิดถึงแม่ไง"
ครับ เจริญและดีงาม เห็นผมเป็นตัวแทนแม่ น่ารักโคตรๆ วันแม่นี้เอาพวงมาลัยมากราบผมด้วยก็ได้นะ ผมยินดีมาก
"ผมกับพี่นี่เหมือนกันเลยเนอะ โดนแม่ทิ้ง"
"ไม่เหมือนหรอก ยังไงก็ไม่เหมือน........."
".............."
"พ่อมึงคงไม่ได้สั่งให้คนไปฆ่าแม่มึงเหมือนที่พ่อกูทำหรอก"Click for Episode 36*******************************************************************************************
เย้ ได้ลงนิยายซะที ตอนนี้ทั้งคู่ก็หวานกันเบาๆ เรื่อยๆ ฟิวแต่งถึงตอนที่41แล้วววววว ตอนแรกบอกว่าจะจบภายใน42ตอน แต่ดูไปดูมา คงจะเกินซักตอนสองตอนนะคะ ปลื้มมากที่มีคนชอบนิยาย รักจังงงงง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
