พี่โหดครับ มารักกับผมไหม?
ตอนที่40 ชุลมุนวุ่นวาย(ชิบหายเลยไอ้เหี้ย)
"มานั่งทำอะไรตรงนี้วะ"
ผมหันไปมองคนที่เดินมานั่งข้างๆแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ตรงที่ผมนั่งมันคือสนามหญ้าอันกว้างใหญ่ที่เอาไว้เล่นบอล วิ่งเปรี้ยว วิ่งไล่แปะ โดดยาง อะไรทำนองนี้ สรุปมันคือสวนสาธารณะที่แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาหกโมงกว่าๆเกือบทุ่ม ก็ยังมีคนมานั่งเล่นเยอะแยะ
"ผมนั่งตรงนี้มันไม่แปลกหรอก แต่พี่มานั่งข้างๆผมเนี่ยแหละแม่งแปลก"
คนข้างๆผมยักไหล่แล้วมองตรงไปข้างหน้า
"ไอ้ซุสมันจะหมั้นแล้วนี่"
จ้า!! กูรู้แล้วจ้า พูดอย่างอื่นได้ไหมคนดี?
"อือ ผมมีความสุขโคตรๆเลยว่ะ"
พูดว่ามีความสุขแล้วทำไมน้ำตากูคลอแบบนี้
"สรุปมันหลอกแดกมึงหรอวะ"
ไอ้เหี้ยพี่ทัช!!!! ถ้ามึงยังไม่หยุดเยาะเย้ยกู กูจะฆ่ามึง ไอ่สาด
"แล้วพี่จะไปไหม"
"ไปไหน?"
"ก็ไปงานหมั้นพี่ซุสไง ไปปะ"
"ไปทำเหี้ยไรวะ กูถูกกับมันมากเลยดิ"
ผมพยักหน้ารับ
"ผมว่าผมไม่โอเคว่ะ"
ผมหันไปมองหน้าพี่ทัช เขาก็หันมามองหน้าผม
"กูเคยเจ็บมามากกว่ามึงอีก ไม่เห็นตายเลย"
"เมอิอะหรอ?"
"ไอ้เด็กสันดาน แอบฟังกู"
"แอบเหี้ยอะไรล่ะพี่ พี่โดนด่าลั่นขนาดนั้น คนที่นั่งขี้อยู่ในห้องน้ำยังได้ยินเลย"
"อันนั้นก็เกินไป"
พี่ทัชผลักหัวผมอย่างแรง ผมเบะปาก
"หึ แล้วทำไมมึงไม่ร้องไห้วะ"
ผมหันกลับไปมองข้างหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอนบนสนามหญ้า
"ถ้าผมร้องไห้ แสดงว่าผมเสียเขาให้ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วจริงๆ"
"มึงแม่งบ้าสมคำร่ำลือจริงๆ"
พี่ทัชนอนลงข้างๆผม หางตาผมเห็นว่าเขามองผมอยู่ ผมเลยหันไปมองเขาบ้าง
"ถ้ามึงเจอกูก่อนไอ้ซุส มึงจะชอบกูปะวะ"
ผมทำหน้าเอ๋อไปพักนึง ก่อนจะตอบไปว่า
"ไม่อะ"
พี่ทัชกลอกตาไปมาแล้วถอนหายใจ
"กูไม่หล่อหรอวะ"
"ถ้าผมรักใครก็ได้ที่หน้าตาดี ป่านนี้ได้เสียกับไอ้เต้ไปนานละพี่ แต่ที่ผมชอบพี่ซุส เพราะผมเห็นอะไรบางอย่างบนใบหน้าของเขา บางทีก็แข็งกร้าว บางทีก็อบอุ่น บางทีก็เหงา บนใบหน้าของเขามีเสน่ห์ เพราะงั้นผมเลยเลือกที่จะรักเขา"
พี่ทัชมองหน้าผม เขาจ้องอยู่นานมากจนผมรู้สึกประหม่า เขาขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นจนเกือบจะชิด ผมผงะออกมาแต่ก็โดนมือพี่ทัชคว้าคอเอาไว้
"พี่ทัช!"
ติ๊ง........
ผมสะบัดหน้าออกเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า ผมลุกขึ้นนั่งหันหลังให้พี่ทัชแล้วหยิบมือถือออกมาดู เหงื่อออกเต็มหน้า
'กูรักมึงนะผ้า รักมึงคนเดียว กูเชื่อใจมึงด้วยและมึงต้องเชื่อใจกูนะ -เทพซุส-'
ผมอมยิ้มเมื่ออ่านข้อความจบ พิมพ์ตอบกลับไปว่า
'ผ้าก็รักพี่ซุส ผ้ารู้ว่าพี่ซุสจะเลือกผ้า ผ้าเชื่อใจพี่ รักมาก'
ว่าแต่พี่ซุสแม่งส่งข้อความมาได้จังหวะไปปะวะ!
"ผ้า............จะไปเลยหรือเปล่า"
เฮียวาดเดินมานั่งข้างๆผม ผมหันไปยิ้ม
"กูไม่อยากไปเลยเฮีย"
เฮียลูบหลังผมเบาๆแล้วดึงผมเข้าไปกอด
"เชื่อใจแฟนมึงหรือเปล่าล่ะ"
ผมพยักหน้า
"เชื่อใจก็ไป กูก็เชื่อ ว่ามันจะไม่ทำให้มึงต้องเสียใจอีก"
ผมพยักหน้าหงอยๆ มองตัวเองในกระจกที่ค่อนข้างแปลกตาไปจากทุกวัน ผมอยู่ในชุดสูทสีขาวล้วนและหูกระต่ายสีแดงครับ ต้องบอกด้วยไหมว่าผมจะไปไหน? หึ ไปงานหมั้นของแฟนตัวเองไงล่ะ ชีวิตกูสุขีมาก มีแฟนคนแรก กูต้องไปงานหมั้นเค้า เหี้ยจริงๆ=_=
"ไปกันเหอะ"
เฮียพูดแล้วเดินนำออกไปก่อน ผมนอนทำใจมาหลายคืนแล้วนะ พอถึงวันจริงนี่ผมเกิดเซ็งแสดขึ้นมาดื้อๆ พอเดินลงมาข้างล่าง ก็พบว่าทุกๆคนได้มายืนรวมตัวกันอยู่ที่นี้แล้ว แล้วแต่ละคนมันธรรมดาที่ไหนล่ะครับ เชี้ย! เทพบุตรจุติลงมาชัดๆ
วันนี้ทุกคนมารวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนพี่เทพ รุ่นพี่ของผม รุ่นน้อง และเพื่อน แม่งมากันหมดเลย ทุกคนมองมาที่ผมแทบจะพร้อมเพรียงกันเมื่อผมโผล่หัวออกมา
"มึงโอเคปะ?"
เอมเปิดคนแรก ผมก็ไม่รู้ว่าจะพยักหน้าหรือส่ายหัวดี พยายามบอกตัวเองว่าพี่ซุสต้องเลือกผมแน่ๆ แต่มันก็รู้สึกแย่อยู่ดีถ้าผมต้องเห็นพี่ซุสไปสวมแหวนให้คนอื่น
"โอ........โอมาก!"
"ไปกันเหอะ"
พี่ติวออกปากชวน ผมได้นั่งรถของพี่เทส นั่งดูเฮียกับพี่เทสมันกัดกัน เพลินตาดีเหมือนกัน
"เฮียกับพี่เทสไปเกลียดกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?"
ผมนั่งมองมานานละ พี่เทสแม่งก็คอยแหย่ให้เฮียโมโห เฮียกูก็นะ เขาหยอกนิดหยอกหน่อยก็วีนแตก ใช้คำว่าวีนมันเหมาะกับเฮียกูไหมวะเนี้ย เฮียกูออกจะแมน
"เกลียดอะไร พี่รักพี่วาดจะตาย เนอะๆ"
"รักพ่อมึงสิ ถ้ามึงยังไม่หุบปาก กูเหยียบปากมึงแน่"
"โหดร้ายยยยย~~"
กูเบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่างแม่ง บรรยากาศแปลกๆ แม่งชมพูปนดำยังไงไม่รู้ ขบวนรถของพวกเรามาจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่โตมโหระทึกหลังหนึ่ง เคยเห็นบ้านแบบในหนังปะ ที่แบบ พื้นที่จากรั้วบ้านจนถึงตัวบ้านแม่งห่างกันเป็นงาน แล้วมีน้ำพุตั้งตะหง่านอยู่ตรงกลาง นี่กูถ่ายละครอยู่ใช่มะ ไหนกล้อง?
พอทุกคนจอดรถแล้วลงมายืนรอพี่ซุสวันนี้ทุกคนแม่งนุ่งขาวห่มขาวอย่างกับจะไปสวดมนต์ข้ามปี หล่อเทียมเท่ากับบอยแบนด์ แต่พอมองตัวเองใส่แล้ว แม่งก็ขี้เหร่อยู่ดี
"มากันเยอะเหมือนกันนะ"
ผมเงยหน้าที่มองตีนตัวเองอยู่เพื่อมองเจ้าของเสียง พี่ลูลู่นี่เอง เขามองทุกคนแล้วหยุดสายตาไว้ที่ผม
"ไม่คิดว่าจะมา"
เขาว่าแล้วยักไหล่ ทำไม ผมมาแล้วทำไมวะ
"ซุสแต่งตัวอยู่ รอก่อนแล้วกัน"
พี่ลูลู่พูดแล้วเดินกลับเข้าบ้านไป มาทำไมก็ไม่รู้ เดินออกมาโชว์สูทหรอแสรด กูรู้ว่าสูทมึงแพง แพงแล้วไงวะ คุวย
"ใครวะ? ดูหยิ่งชิบหาย"
มึงคิดเหมือนกูเลยพี่ชาย
"พี่ชายพี่ซุส ชื่อลู.......เอ่อ ลูซิเฟอร์"
เกือบบอกว่าลูลู่ ถ้าผมหลุดปากออกไปว่าลูลู่ บักเฮียมันขำกลิ้งแน่ๆ
พวกเรายืนรอกันสักพักพี่ซุสก็เดินออกมา เขาโดนขนาบข้างด้วยพี่ลูลู่และผู้ชายอีกคน ด้านหน้าของพวกเขามีผู้ชายสูงอายุควงแขนมากับผู้หญิงที่ดูแรงๆคนนึง ผู้ชายคนนี้สินะ ที่ฆ่าแม่ของพี่ซุส คนที่ใช้ก้อนหินก้อนใหญ่ ถ่วงพี่ซุสเอาไว้กับความเดียวดาย
เขามองพวกผมเล็กน้อยแล้วเดินผ่านไป พี่ซุสหันมายิ้มให้ผมแล้วพูดแบบไม่มีเสียงว่า 'เชื่อใจกู' ผมคิดว่าพี่ซุสกำลังจะทำอะไรบางอย่าง มันอาจจะเลวร้าย...........ไม่สิ สิ่งที่เขากำลังจะทำ มันเลวร้ายแน่นอน
ขบวนรถของเหล่าบอยแบนด์เคลื่อนตัวอีกครั้งเพื่อไปที่บ้านของคุณณัชชา ป่านนี้เธอคงกำลังเยาะเย้ยผม คงกำลังยิ้มด้วยความรู้สึกของผู้ชนะ แต่เธอต้องไม่ชนะ............
"โห นักข่าวนี่มาทั้งสำนักเลยปะวะเนี้ย"
เฮียผมบ่นเมื่อรถเคลื่อนผ่านเข้ามาในรั้วบ้าน ก็รถนักข่าวแม่งจอดเต็มหน้าบ้านขนาดนี้ และพอพี่ซุสโผล่หัวออกมาจากรถปุ๊บ นักข่าวนี่กรูกันเข้าใส่อย่างกับมดเจอน้ำตาล
"จำเป็นต้องมีนักข่าวขนาดนี้ด้วยหรอ?"
ไอ้สนตั้งคำถาม
"ก็เป็นการประกาศให้โลกรู้ ว่าผู้ชายคนนี้เป็นของฉัน และฉันคือตัวจริง"
ซินนี่กอดอกพูดนิ่งๆ วันนี้แม่งก็สวยเหมือนเดิม มันใส่ชุดกระโปรงยาวคลุมตาตุ่มสีขาว และแหวกข้างขึ้นมาอย่างหวาดเสียว รวบผมเอาไปไว้ข้างหลังหมด
"ถ้าเป็นไปตามที่เธอต้องการน่ะนะ แต่ถ้าพี่ซุสไม่เล่นด้วย ผลจะออกมาแย่มากๆ"
หนุ่มยักไหล่ พี่เทสกับพี่ติวและเฮียเป้เดินเข้าไปหาพี่ซุสตามประสาคนที่เขารู้จักกันมานมนาน หมายถึง รู้จักคนรอบตัวพี่ซุสน่ะครับ
"อ่าว มาด้วยหรอ?"
คุณณัชชาเดินหน้าชื่นตาบานออกมาแขวะผมยันหน้าบ้าน ผมกลอกตาไปมา
"ไม่มาแล้วจะเห็นหรอครับ?"
ผมตอบกลับไปอย่างสุภาพอย่างที่สุภาพบุรุษชนเขาทำกัน
"ขอบคุณนะที่มายินดีให้ฉันกับซุส กว่าจะมีวันนี้ ฉันนั่งนับวันรอเลยล่ะ"
"หรอครับ แต่ในขณะที่คุณนั่งนับวัน ผมกับพี่ซุสก็ไปเที่ยวด้วยกัน ทานข้าว ดูหนัง ฟังเพลงและ......นอนด้วยกัน โหว น่าสงสารคุณจัง"
"แก!!!!"
"ณัชชา มาถ่ายรูปกับซุสสิลูก"
ผู้หญิงสูงอายุตะโกนเรียกคุณณัชชา หล่อนหันไปยิ้มแล้วหันกลับมาทำหน้าเยาะเย้ยใส่ผมก่อนจะเดินออกไป พี่ซุสยืนทำหน้ามึนๆ เขาหันมามองผมแล้วชูสองนิ้วมาให้ ไอ้เหี้ย! น่ารัก
"ผู้หญิงนี่หน้าบานเป็นกระด้งเลยว่ะ"
ไอ้เต้พูดขำๆ ก็จริงของมันนะ คุณณัชชานี่ยิ้มหน้าบานมาก ในขณะที่พี่ซุสทำหน้านิ่งโคตร กูเห็นแล้วขำ
"พวกเราไปรอในบ้านเหอะ"
พี่เทสเดินมาชวนแล้วเดินนำไปก่อน พวกเราก็เดินตาม
"ผ้าใบ มาถ่ายรูปด้วยกันก่อนสิ"
คุณณัชชาหันมาพูดในขณะที่ผมกำลังเดินเข้าบ้าน ผมหันไปมองหน้าเธอแล้วหันกลับมามองหน้าเฮียที่ยืนข้างๆ
"ทำไมต้องผม?"
ผมถาม คุณณัชชายิ้มอ่อนหวานใจดีโปรยเสน่ห์ เชอะ! อย่ามาตอแหลมนะเว้ย
"ก็ผ้าใบดูสนิทกับซุสดีนี่นา"
สนิทสิ กูเป็นแฟนกัน
"ก็ได้"
ผมพยักหน้าแล้วเดินไปแทรกกลางระหว่างพระเอกกับตัวร้าย แอบผลักคุณณัชชาเบาๆด้วย ทำไมกูเหี้ยจัง
"มองกล้องนะครับ"
ไอ้ช่างภาพมันพูดแล้วชูนิ้วขึ้นมาสามนิ้ว ประมาณว่านับถอยหลัง สาม สอง หนึ่ง อะไรแบบนี้ มือพี่ซุสนี่ก็ไว กอดเอวผมเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วยืนชิดกันขนาดนี้ สิงกูเลยไหมครับ?
แชะ
"พอแล้ว เข้าบ้านกัน"
พี่ซุสหันไปบอกช่างภาพแล้วหันมาชวนผม เขากอดไหล่ผมแล้วพาเดินเข้าบ้านเฉย กูไม่ใช่คู่หมั้นพี่นะเว้ย ผมเข้ามานั่งรวมกับพวกพี่ๆในบ้าน แขกมาเยอะมาก คุณหญิง คุณนาย คุณชายเต็มบ้านเลยครับ นี่เชิญมาทั้งตำบลเลยปะวะ ไม่เชิญนายกฯมาด้วยเลยล่ะ
"คนนี้ใช่คนในคลิปปะวะ"
นั่งไปสักพักก็มีคนซุบซิบอยู่ข้างหลัง ซุบซิบดังแบบนี้เดินมาถามกูตรงๆเลยก็ได้ปะวะครับ
"คล้ายอยู่นะ"
"แล้วทำไมมางานนี้ด้วยวะ"
"เอ้า ก็นั่งอยู่ด้วยกัน ฉันจะไปรู้ปะล่ะ"
"ถ่ายไว้ๆ"
แล้วผมก็ได้ยินเสียงชัตเตอร์ลั่นอยู่ข้างหลัง ทำไมกูต้องเป็นเป้าสายตาทุกที นี่ขนาดหันหลังแม่งยังมีคนจำได้ ถ้ากูแก้ผ้านี่คงมีคนมาแสดงตัวเป็นญาติโกโหติกาของกูล่ะมั้ง
พิธีหมั้นดำเนินต่อไปอย่างน่าเบื่อ...........ก็ผมเบื่อนี่ครับ จะให้ผมบอกว่างานหมั้นดำเนินไปอย่างสนุกสนานหรือไง นั่นแฟนกูนะเว้ยที่นั่งอยู่นั่นน่ะ จนถึงตอนแลกแหวนนั่นแหละ ผมจ้องแล้วจ้องอีก กำมือแน่นอย่างลุ้นๆ พี่ซุสถือกล่องแหวนไว้ในมือแล้วหันหน้ามามองผม ก่อนจะชูสองนิ้ว =_= ยังมีหน้ามาเล่น
"สวมแหวนสิคะ"
คุณณัชชาเร่งเร้า พี่ซุสเอียงหัวไปมาแล้วลุกขึ้นยืน พวกผมที่นั่งๆกันอยู่เลยลุกขึ้นยืนตาม นักข่าวนี่ลั่นชัตเตอร์รัวๆกันเลยทีเดียว
"ผมว่าเราสนุกกันมามากแล้วนะ"
"แกจะทำอะไร!"
พ่อของพี่ซุสตวาดเสียงเข้ม
"ผมบอกแล้วหรอว่าผมจะหมั้น? ผมยังไม่เคยรับปากสักคำ"
พอจบประโยคนั้นก็เกิดเสียงฮือฮาขึ้น
"เงินที่วางอยู่ตรงนั้น ไม่ใช่ของคุณหรอกณัชชา แต่เป็นของคุณต่างหาก"
เขาหันไปหาพ่อของเขา ผมยกมือขึ้นปิดปาก ตาโตเท่าไข่ทีเร็กส์
พี่ซุสจะหมั้นกับพ่อของตัวเอง!!!!!!
ผั๊วะ!!!
"มึงหยุดคิดอะไรทำนองนั้นไอ้สัด กูขนลุก"
มึงรู้ว่ากูคิดอะไร แสดงว่ามึงก็คิดแบบกูดิเฮีย =_=
"นี่คือเงินที่คุณโอนให้ผมทุกเดือน และเงินค่าใช้จ่ายที่คุณเคยจ่ายให้ผม ผมรวมไว้ในนั้นหมดแล้ว ผมไม่ได้เอาเงินนี้มาเป็นค่าสินสอด แต่ผมเอามาใช้หนี้ ถือว่าเราสองคน ไม่เคยมีอะไรค้างคากัน"
ไอ้เหี้ย พี่ซุสแม่งโคตรเลว ทำไมพูดกับพ่อแบบนั้น ผ้าโลกสวย ผ้ารับไม่ได้
"ซุสล้อเล่นใช่ไหมคะ แหม อารมณ์ดีจัง"
คุณณัชชาพยายามหลอกตัวเอง หน้าหล่อนซีดแล้วซีดอีก เหงื่อแตกพลั่กทั้งที่มันไม่ได้ร้อนเลย
"ไม่ได้ล้อเล่น คุณไม่เชื่อผมหรอณัชชา ผมแนะนำให้คุณดูแหวนหมั้นนั่นดีๆ"
คุณณัชชาหยิบแหวนขึ้นมาเปิดดูทั้งสองวง พวกผมก็ชะเง้อมองตามอย่างอยากรู้ แหวนมันมีอะไรวะ
พรึบ.....
คุณณัชชาเงยหน้ามามองผมแบบเร็วๆ ทำเอาผมสะดุ้ง
"เพราะแก เพราะแกคนเดียว!!!"
เธอจะพุ่งเข้ามาฟ้อนเล็บใส่ผม แต่ทุกคนเข้ามากันเอาไว้ น่ากลัวมากครับ คุณณัชชาในตอนนี้เหมือนพี่ก่องก่อย เธอยื่นมือทั้งสองข้างมาหาผม และกระโดดดึ๋งๆ กูจะหัวเราะก็ต้องกลั้นไว้ กูเกรงใจ 5555
"อ่อ ผมเกือบลืม ผมมีคนๆนึงที่อยากให้คุณได้เจอ เขาพึ่งมาถึงเมื่อสักครู่นี่เอง"
พี่ซุสพูดแบบเป็นทางการมาก
"ว้าว วันนี้คนเยอะจัง"
ผมหันไปมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วใช้มืออีกข้างถอดแว่นดำออก เชด แม่งอย่างเท่
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณศรุต"
พ่อของพี่ซุสดูอึ้งโคตรๆ คงรู้จักกับคุณวิเชษย์มาก่อน แต่รู้จักกันแบบไหนก็ไม่รู้นะ
"วิเชษย์"
"สวัสดีครับพี่เขย"
ผมมองหน้าคุณวิเชษย์อึ้งๆ ถ้าพ่อพี่ซุสเป็นพี่เขยของคุณวิเชษย์ แสดงว่าคุณวิเชษย์เป็นน้องชายของแม่พี่ซุส เป็นน้าของพี่ซุส เชี่ยแม่งซับซ้อนจริงโว้ย!!
"ใครครับพ่อ?"
ผู้ชายที่นั่งข้างๆพี่ลูลู่เอ่ยถามหน้าเครียด พวกผมยืนงงเป็นฉากกันอย่างเดียวในตอนนี้ คุณวิเชษย์เดินเข้ามาโดยมีผู้ชายอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย เอาล่ะมึง กูกลั้นหายใจแล้วอะนาทีนี้ คุณศรุตไม่มีคำตอบให้ลูกชายของตัวเอง เขาจ้องมาที่คุณวิเชษย์โดยที่มือของตัวเองแม่งกำแน่น
"ว้าว วันนี้นายแต่งตัวดีนะหลานชาย"
คุณวิเชษย์หันไปแซวพี่ซุส
"ก็วันนี้เป็นวันสำคัญนี่ครับ"
พี่ซุสตอบด้วยรอยยิ้มและท่าทีนอบน้อม กูช็อคมากอะมึง กูก็ไม่รู้ปะว่าเขาเป็นญาติกัน อะเฮือก
"แกมาทำไมวิเชษย์"
คุณศรุตเอ่ยถามอย่างหงุดหงิด ในท่าทีแข็งกร้าวของเขา มีความวิตกอยู่ในสายตา
"แหม คุณพี่เขย วันนี้ผมมีข่าวดีจะมาบอกด้วยนะครับ เชิญคุณอนันต์ครับ"
ผมมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างงงๆพลางมองไปรอบๆเพื่อหากล้อง เผื่อว่านี้มันจะเป็นการถ่ายละครน่ะครับ
"สวัสดีครับ ผมเป็นทนายประจำตระกูลเกศแก้ว และผมเป็นพยานเพียงหนึ่งเดียวที่รู้ว่าคุณทำอะไรกับพินัยกรรมต้นฉบับของคุณอมรรัตน์"
ทุกคนส่งเสียงฮือฮาอีกครั้งเมื่อทนายสูงอายุคนนี้พูดจบ ผมมองไปที่คุณศรุต ก็พบว่าหน้าเขาซีดเผือดและเหงื่อออกเต็มหน้า แต่ยังคงทำท่าทียืนนิ่งได้เป็นปกติ
"แท้จริงแล้วพินัยกรรมตัวจริงเขียนเอาไว้ว่าให้มอบทรัพย์สินทุกอย่างของคุณอมรรัตน์ให้คุณวิเชษย์ดูแล แต่คุณก็ใช้อุบาย เอาพินัยกรรมไปเปลี่ยนแปลงแก้ไขจนได้ และเมื่อคุณรู้ว่าคุณอมรรัตน์ไม่เชื่อใจคุณอีกต่อไปแล้ว จึงสั่งฆ่าเธอซะ"
ทุกคนดูตกใจกับความจริงที่ได้รับรู้เมื่อสักครู่ เฮียวาดตาโตค้าง หันมองคุณศรุตด้วยใบหน้าที่ตกใจสุดขีดก่อนจะหันกลับมามองพี่ซุสด้วยใบหน้าเห็นใจ พี่ซุสเข้มแข็งอย่างที่เขาเป็น เขายืนฟังความจริงที่ตัวเขาเองก็รู้ด้วยความสงบ
"พูดบ้าอะไร หลักฐานก็ไม่มี"
"คุณคิดว่าผมเงียบไปเป็นสิบๆปี ผมไปทำอะไรหรอครับคุณศรุต ออ หลานชายของผมก็มีอะไรจะพูดเหมือนกัน"
คุณวิเชษย์ยกยิ้มแล้วเลื่อนสายตาไปหยุดที่พี่ซุสที่ยืนนิ่งอยู่กลางวง ตอนนี้ทุกคนเลยเปลี่ยนเป้าสายตามาที่พี่ซุสแทน นักข่าวนี่ถ่ายรูปกันมันส์ไม่มีใครห้ามใครเลยทีเดียว
"ตอนนั้นผมบังเอิญได้ยินที่คุณสั่งคนให้ไปฆ่าแม่แล้วโยนความผิดให้คุณเกิยรติคุณเจ้าของบริษัทคู่แข่งของแม่เข้าพอดี ผมพยายามบอกพี่ชายทั้งสองคน แต่พวกเขาไม่เชื่อและนำเรื่องที่ผมรู้ไปบอกคุณ คุณคงคิดว่าผมเป็นแค่เด็ก จึงไม่จัดการฆ่าผมไปซะตอนนั้น แต่เหลือเชื่อใช่ไหมครับ ที่วันนี้ผมเอาเรื่องที่คุณคิดว่าผมไม่กล้าบอกใคร มาพูดท่ามกลางคนมากมายแบบนี้ ขอบคุณคุณนะณัชชา ที่เชิญนักข่าวมาซะเยอะ"
"นี่มันนิยายน้ำเน่าชัดๆ อย่างกับละครแน่ะ กูไม่อยากจะเชื่อเลย"
ไอ้เต้มันพูดขึ้นเบาๆ
"แกโกหก!!!! แกรวมหัวกันโกหก"
คราวนี้คนลูกโวยวายบ้าง พี่ลูลู่ยืนขมวดคิ้วแล้วหันไปตวาดพี่ชายหรือน้องชายตัวเองนี่แหละ
"เงียบซะอาเรส!!!"
อ๋อ ผู้ชายคนนั้นชื่ออาราเล่หรอกเหรอ ทำไมชื่อน่ารักจัง
"นี่หลักฐานการโอนเงิน และคำสารภาพของมือปืนทั้งสองคนนั้น กว่าผมจะตามหลักฐานทั้งหมดมาได้ ก็ผ่านมาเป็นสิบปีเลยนะครับ"
เอาแล้วครับ แม่งเถียงไม่ได้แล้วด้วย คุณณัชชาแม่งยืนมองคนนู้นคนนี้ไปมาด้วยความงง
"และก็ ผมจะมาทวงบริษัท บ้าน และทรัพย์สินที่เคยเป็นของพี่สาวของผมคืนด้วย มันไม่ได้เป็นของคุณนะครับคุณศรุต ในพินัยกรรมของจริง มันเขียนว่า ยกทุกอย่างให้ผมดูแล คุณเองก็เคยอ่านแล้วนี่ จริงไหมคุณศรุต?"
คุณวิเชษย์มองไปที่คุณศรุตด้วยสายตานิ่งเรียบแต่ดุดัน พี่ซุสคงมีสายตาเหมือนกับคุณวิเชษย์นี่แหละ
"นี่มันอะไรกันครับคุณพ่อ ผู้ชายคนนั้นพูดเรื่องอะไร!"
พี่อาราเร่ลุกขึ้นโวยลั่น พี่ลูลู่ยืนนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง ส่วนพี่ซุสยืนยิ้มอย่างพอใจที่สถานการณ์มันออกมาย่ำแย่ขนาดนี้
"ถึงขนาดนี้ จะสำนึกผิดได้หรือยังครับ?"
พี่ซุสพูดกับผู้เป็นพ่อ แววตาของเขาสะใจซะไม่มี
"ผมบอกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าอย่าบงการชีวิตของผม คุณก็ไม่เคยเชื่อผมเลย"
ผมเม้มปากเมื่อพี่ซุสแสยะยิ้มอีกครั้ง ทำไม........พี่ซุสในตอนนี้ ดูน่ากลัวจริงๆ เขาขาดสติไปแล้วแน่ๆ
"หึ พังกันหมดเลย เห็นไหมล่ะ"
"พี่ซุส พอเถอะครับ"
ผมพูดออกไปในที่สุด ผมไม่อยากให้เขาดูน่ากลัวและขาดสติมากไปกว่านี้ เขาหันมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
"กูถึงไม่บอกมึงไงว่ากูจะทำอะไร"
ผมพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าไปจับมือเขาเอาไว้
"พอแค่นี้เถอะครับ"
"ทำไมต้องพอ"
เขาถามกลับแล้วหันหน้าไปทางอื่น
"ก็พี่ทำสำเร็จแล้ว แค่นี้ก็น่าจะพอนี่ครับ ไม่อย่างนั้นคนที่จะต้องเสียใจภายหลังจะเป็นพี่เอง"
"กูไม่เสียใจหรอก ตอนที่แม่กูตาย กูอยากจะฆ่าเขาด้วยซ้ำ"
พี่ซุสยิ่งพูดก็เหมือนอารมณ์ยิ่งมา เขาเริ่มขึ้นเสียง มันทำให้ผมสะดุ้งอย่างตกใจ ผมตัวสั่นแล้วเหมือนจะร้องไห้ ก็กูอ่อนไหว ร้องไห้ง่ายนี่ โดยเฉพาะเรื่องครอบครัวนี่แม่งโคตรอ่อนไหวเลย
"ฉันขอโทษ ทุกอย่างฉันผิดเอง"
คุณศรุตตัดสินใจพูดออกมาในที่สุด พี่ซุสหัวเราะเยาะ
"ใช่ คุณผิดทั้งหมดนั่นแหละ แล้วคุณจะทำยังไงเพื่อชดใช้ความผิดนี่ล่ะ ตายตามไปเลยดีไหม?"
"พี่ซุส!!!"
ผมเผลอตะคอกออกไปด้วยความไม่พอใจ ยังไงเขาก็เป็นพ่อ และตอนนี้เขาก็รู้สึกผิดแล้ว ไม่น่าจะพูดแบบนั้นนี่นา
"มึงขึ้นเสียงใส่กูหรอ!"
ตอนนี้พี่ซุสเหมือนกับคนเมา เขาตวาดใส่ผมอย่างไม่พอใจทั้งๆที่ถ้าเป็นก่อนหน้านี้เขาจะแค่หัวเราะและกอดผมเอาไว้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าควรพูดแบบไหนให้คนตรงหน้านี้พอใจ จึงหันหลังแล้วเดินหนีออกมาซะดีกว่า ขืนผมพูดอะไรไปตอนนี้แม่งก็จะพาลให้ทะเลาะกันหนักกว่าเดิม
"ผ้า!!"
เฮียร้องเรียกแต่ผมก็ไม่สนใจ โบกแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดีแล้วขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็ว อารมณ์ของเราทั้งคู่คือยังไม่พร้อมจะคุยกันตอนนี้ ผมไม่พอใจที่พี่ซุสพูดกับพ่อตัวเองแบบนั้น ส่วนพี่ซุสคงจะไม่พอใจที่ผมไม่เข้าข้างเขา ผมคิดว่าเราควรจะพักกันสักคืน แล้วค่อยกลับมาเคลียร์กันใหม่
แต่เรื่องนึงที่ผมควรจะดีใจคือ ต่อไปนี้ พี่ซุสจะไม่มีคู่หมั้นอีกต่อไปแล้ว
My name's Zeusผมยืนมองผ้าใบที่เดินออกไปด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย ใบหน้าของมัน สายตาที่มันมองผมเมื่อกี้เหมือนกันกำลังเหนื่อยหน่ายกับผมเหลือเกิน ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากผม นึกโทษผู้ชายที่ชื่อศรุตที่ทำให้ผมกับผ้าใบต้องผิดใจกันแบบนี้
วาดมันวิ่งตามน้องชายออกไป ส่วนไอ้เทสก็งงว่าควรจะอยู่ หรือควรจะไปช่วยไอ้วาดตามน้องชายดี สุดท้ายแม่งก็วิ่งออกไป
"หงอยเลยนะไอ้หล่อ"
น้าวิเชษย์พูดแซว ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เพียงยืนนิ่งๆเท่านั้น กับน้าวิเชษย์ ผมรู้มาตั้งแค่แรกว่าเขาคือน้องชายของแม่และคิดว่าเขาคงจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการตายของแม่ ผมจึงเข้าไปตีสนิท ทำทีว่าติดต่อเรื่องงาน แต่เขารู้ว่าผมเป็นใคร เขายกบริษัทสาขาที่ภูเก็ตให้ผมทันทีเมื่อรู้ว่าผมจะต้องเจอกับอะไร แต่ผมก็พยายามเก็บเงินไปแลกกับบริษัทนั้นเพราะไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณใคร
ผมโดนพ่อของตัวเองเอาเงินมาขู่ให้ทำตามคำสั่งของเขาทุกอย่าง เหมือนเงินจะเป็นบุญคุณเพียงอย่างเดียวที่เขาทวงจากผมได้ ผมจึงเริ่มที่จะเล่นหุ้น ทำธุรกิจเพื่อที่จะมีเงินเป็นของตัวเอง และผมรอวันนี้มานานมาก วันที่ผมจะฉีกหน้าทุกคนที่เคยแสยะยิ้มอยู่เหนือหัวของผม ทั้งณัชชา คุณศรุต ไอ้ลูซิเฟอร์ และไอ้อาเรส เห็นหน้าพวกมันในตอนนี้แล้วกูสะใจชะมัด
"นี่มันอะไรกันครับพ่อ พ่อสั่งฆ่าแม่หรอ?"
ไอ้อาเรสลุกขึ้นโวยวายตามประสาคนที่พึ่งตาสว่าง ที่ผ่านมาผมพยายามบอกพวกมันสองคนว่าผมรู้อะไรมาบ้าง แต่พวกมันก็ไม่เชื่อผม หนำซ้ำยังไปฟ้องผู้เป็นพ่อว่าผมพูดจาเลอะเทอะหาว่าพ่อฆ่าแม่ ทำให้ผู้ชายคนนั้นรู้ ว่าผมรู้ความลับของเขาเข้า ทำให้ผมเหมือนโดนหักหลัง และผมจะไม่เชื่อใจใครง่ายๆอีก
ลูซิเฟอร์มองหน้าผมอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าสิ่งที่ผมพูดเมื่อสิบเอ็ดปีก่อนแม่งจะเป็นเรื่องจริงขึ้นมา
"ที่ไอ้ซุสมันพูด เป็นจริงทุกอย่าง แต่ผมก็เลือกจะเชื่อพ่อ"
ไอ้อาเรสมันยังคุมสติไม่ได้ แม่งคงจะบ้าไปแล้วล่ะมั้งนั้น
"อาเรส หยุดโวยวายสักที"
ลูซิเฟอร์ปรามน้องชายตัวเอง ผมยืนมองไอ้อาเรสที่เหมือนคนเสียสติแล้วยิ้มสะใจ
"ซุสคะ แต่เรื่องงานหมั้นของเรา ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะคะ"
ณัชชากอดแขนผมเอาไว้แล้วยิ้มอย่างมีความหวัง ผมกลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ผมแม่งเบื่อผู้หญิงคนนี้โคตรๆ
"ทำไมคุณยังไม่เข้าใจนะณัชชา งานวันนี้ มันไม่ใช่งานหมั้น คุณไม่เข้าใจหรอ? หรือถึงมันจะเป็นงานหมั้น มันก็ไม่ใช่งานของคุณ ผมพยายามบอกคุณแล้วไม่ใช่หรอว่าผมไม่หมั้น คุณก็ตื้อ หาฤกษ์จัดงานจนได้ คุณผิดเอง"
ผมสะบัดมือของณัชชาที่เกาะแขนผมอยู่ออก เธอล้มลงไปกับพื้นแล้วใช้มือปิดหน้าก่อนจะร้องไห้ออกมา ผมมองทุกคนที่อยู่ในนี้ด้วยสายตาเรียบเฉย ถ้าทุกคนทำตามที่ผมบอกไปตั้งแต่แรก เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ ถ้าไม่บังคับให้ผมหมั้น ผมก็จะไม่งัดเรื่องนี้ออกมาเล่นงาน
"เชิญคุณศรุตไปสถานีตำรวจดีกว่านะครับ"
น้าวิเชษย์พูดแล้วหันมาพยักหน้าให้ผม
"ขอบใจที่ช่วยน้านะไอ้หลานชาย แต่ก่อนที่จะไปง้อแฟน ไปจัดการเรื่องนี้กับน้าก่อนแล้วกัน"
ดูพูดเข้าสิ แล้วผมจะปฏิเสธยังไงล่ะ ผมถอนหายใจแล้วหยิบมือถือออกมา ตั้งใจจะโทรหาไอ้คนที่มันเดินออกไปเมื่อไม่นาน แต่ก็ต้องตัดใจแล้วเก็บมือถือเข้าที่เดิมก่อนจะเดินไปขึ้นรถของน้าวิเชษย์
************************************************************************
ตอนเดียวรู้เรื่อง เคลียร์ทุกปัญหาหัวใจ ทั้งเรื่องหมั้น และปมอะไรต่างๆนานา เร่งมือแต่งอย่างมากมาย.......น่าจะจบตอนที่44 จบเรื่องนี้ มีต่อเรื่องหน้า อย่าลืมติดตามกันนะจ๊ะ จูบบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
