พี่โหดครับ มารักกับผมไหม?
ตอนที่41 (ไม่ได้)งอน+(แต่เสือก)ง้อ
"นี่มึงยังไม่ได้คุยกับพี่ซุสอีกหรอวะผ้า"
ผมไม่ตอบคำถามไอ้เต้ แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองต่อไป
"มึงก็ไม่น่าไปโกรธเขาขนาดนั้นนะเว้ย"
ไอ้หนุ่มมาขนาบผมอีกข้าง ผมเริ่มถอนหายใจ
"เขาก็แค่น้อยใจที่มึงไม่อยู่ข้างเขา แล้วมึงจะโกรธเขาทำไม"
เอมแม่งมาอีกคน มือผมเริ่มกำปากกาในมือแน่น
"อย่างน้อยมึงก็น่าจะตอบไลน์เขาหน่อยนะเว้ย"
เพื่อนเต้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม ผมกลอกตาแล้ววางปากกากระแทกโต๊ะอย่างแรง
"พวกมึง!!! ก่อนจะพูดอะไรแหกตาดูงานกูก่อนนะ"
พวกมันย้ายสายตาลงไปมองกองกระดาษที่อยู่เบื้องหน้าผมทันทีที่ผมพูดจบ
"เอ้า ใครสั่งใครสอนให้มึงดองงานล่ะ"
"ดองเตี่ยมึงดิ ใครจะไปรู้ว่าช่วงที่กูหายไปแม่งงานจะเยอะขนาดนี้ แล้วพวกมึง ถ้าไม่ช่วยก็ไปไกลๆ จะทำงาน!"
"แล้วไม่บอกให้พวกกูช่วยล่ะ โชว์เหนืออยู่นั่น"
เพื่อนกูนี่มันน่าจริงๆ ถ้าเพื่อนมันดีนะ ไม่ต้องรอให้ผมบอกหรอก มันแย่งกันช่วยงานผมไปแล้ว
"สรุปมึงไม่ได้โกรธพี่ซุส?"
"เออ"
"แต่งานยุ่งเลยไม่มีเวลาคุยกับพี่เขา?"
"เอออออ"
"แล้วมึงไม่บอกเขาสักหน่อยล่ะวะ"
"มึงเข้าใจไหมว่าถ้ากูเริ่มคุยกับเขาปุ๊บ มันก็จะไม่แป๊บเดียวไง มันจะยาว งานการกูก็ไม่เสร็จพอดี"
เพื่อนผมพยักหน้าเข้าใจ จะอะไรนักหนา ผมไม่ได้เจอพี่ซุสมา2วันเองตั้งแต่วันนั้น พวกแม่งทำเป็นตื่นเต้นกันไปได้
"จะสอบอีกแล้วเนอะ"
เอมท้าวคางพูดขึ้นมาหลังจากพวกเราเงียบกันไปสักพัก
"เวลาแม่งผ่านไปเร็วมากอะมึง"
แล้วจะมานั่งรำลึกห่าอะไรกัน ยังไม่แก่ซะหน่อย
"มึงว่าถ้าเราเรียนจบแล้ว จะได้เจอกันแบบนี้อีกไหม?"
หนุ่มมองหน้าทุกคนเรียงตัว ผมยักไหล่
"ได้เจอดิ นอกซะจากมึงจะติดเมียจนมาหาพวกกูไม่ได้"
"แหม กูไม่ติดเมียหรอก กลัวมึงนั่นแหละจะติดสามี"
"เชี้ย!"
"เออพวกมึง กูว่ากูเจอคนที่กูถูกใจแล้วว่ะ"
ไอ้เต้พูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมานาน พวกผมหันไปมองหน้ามันพร้อมกัน
"ใครอีก!!"
เห็นแม่งถูกใจคนไหน ก็ว่าวทุกทีแหละมัน
"บอกไม่ได้"
มันยักคิ้วให้พวกผมแล้วยิ้มมุมปาก
"เหอะ ขอให้ได้ขอให้โดนสักทีเถอะเพื่อน ว่าแต่คนๆนั้นน่ารักไหม?"
ไอ้เต้ยิ้มกับคำถามของไอ้หนุ่ม มันก้มลงเอาหน้าผากแนบโต๊ะ ท่าทางแม่งคงจะเขินจริงๆนั่นแหละ
"น่ารักมาก กูว่าจะขอน้องเขาคบเร็วๆนี่อะ"
กูตกตะลึงพรึงเพริด!!! ผมมองหน้าเพื่อนด้วยความอึ้งหลาย
"มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ได้แดกเงาะกระป๋องอีก"
ผมถามเพื่อน คือไม่รู้เป็นไรนะ ไอ้เต้มันเป็นคนหน้าตาดีมากๆเลยคนหนึ่ง นิสัยก็ใช้ได้ คือไม่ได้เลวเหมือนแฟนกูเมื่อก่อนน่ะ ฐานะทางบ้านมันก็ไม่ได้ย่ำแย่อะไร แต่พอมันจะจีบใครสักคน ดันจีบไม่ติดซะอย่างนั้น ผมยังงงเลย
"เฮ่ย น้องเขาก็เหมือนจะชอบกูบ้างแหละวะ"
มันพูดพร้อมรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข ผมหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหน้า เอาใจช่วยอยู่ห่างๆแบบนี้แหละผม
"คบกันแล้วก็พามาแนะนำให้พวกกูรู้จักบ้างล่ะ"
เอมมันพูดยิ้มๆ เต้มันไม่ได้ตอบอะไร เพียงส่งยิ้มกลับมาบางๆ
ผมยังคงมาเรียนตามปกติ แม้จะไม่ได้เจอหน้าพี่ซุสมา3วันเห็นจะได้ ผมเคลียร์งานที่คั่งค้างไว้จนหมดแล้ว จึงคิดว่าถ้ากลับถึงหอแล้วจะโทรหาพี่ซุส แอบสั่งสอนพี่ซุสไปด้วยในตัว ผมอยากให้เขามีสติมากกว่านี้
ข่าวที่พี่ซุสล้มงานหมั้นและแฉพ่อของตัวเองดังไปทั่วประเทศ โดยในข่าวก็ยังมีผมไปเอี่ยวด้วยว่าเป็นคนวางแผนให้พี่ซุสฉีกหน้าคุณณัชชาแบบนั้น อยากถามสักหน่อย ว่ากูไปบงการอะไรตอนไหน แต่ก็ไม่รู้จะไปถามนักข่าวสำนักไหนดี นี่ผมมาเรียนก็ยังมิวายโดนใครต่อใครไม่รู้เขม่น ดูจากลักษณะคงไม่ใช่แฟนคลับคุณณัชชา น่าจะเป็นแฟนคลับพี่ซุสที่คิดว่าตัวเองเหมาะกับพี่ซุสมากกว่าผมแต่พี่ซุสไม่เลือก
"ผ้า.............."
ผมเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ เมื่อคนที่เดินเข้ามาหาผมคือพี่ซุสเวอร์ชั่นโทรม คือแปลกใจว่าทำไมพี่แกถึงได้ขอบตาดำเป็นหมีโคอล่าแบบนี้(ขอโทษครับ หมีแพนด้าต่างหาก)
"มึงโกรธกูอยู่หรอ?"
เขาเอ่ยถามด้วยท่าทีอ่อนแรง ผมยกมือขึ้นมาโบกปฏิเสธทั้งสองข้าง
"ไม่ใช่ คือผมพึ่งเคลียร์งานค้างเสร็จ ว่าจะโทรไปหาอยู่พอดี"
พี่ซุสถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำตอบของผม เขาเดินเข้ามาใกล้แล้วดึงผมไปกอดเอาไว้แน่น
"โล่งอกไปที"
เขาพูดเบาๆ แต่ผมได้ยินทุกคำ ผมหัวเราะออกมา ทั้งขำด้วยและแอบสะใจนิดหน่อยที่ทำให้พี่ซุสกลายมาเป็นสภาพแบบนี้ สิ้นท่าเลยหรอ?
"พี่ไม่ได้นอนเลยหรอ?"
"อือ กลัวมึงโกรธ โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่ตอบ แล้วกูก็ยุ่งกับเรื่องที่ผ่านมา เลยไม่ได้ไปหา"
ผมพยักหน้าเข้าใจ
"งั้นเรากลับกันเถอะ เด็กน้อยของผ้าจะหลับกลางอากาศแล้ว"
ผมแซว พี่ซุสแกก็พยักหน้าหงึก แล้วเดินตามผมมาอย่างว่าง่าย คราวนี้ปัญหาอยู่ที่ ใครแม่งจะขับรถวะ? เอาตรงๆคือผมขับรถยนต์ไม่เป็น ถ้าจะขับมอเตอร์ไซค์กลับ ก็เกรงว่าจะต้องมานั่งเก็บชิ้นส่วนของพี่ซุสกลางถนนอีก(ผมหมายถึงกลัวพี่มันตกรถน่ะครับ)
"อ่าว ยืนทำเหี้ยอะไรอยู่วะ?"
เหมือนฟ้าบันดาลทางเลือกลงมาให้ผมอย่างทันใจ เมื่ออยู่ๆพี่ทัชก็เดินผ่านมาเห็นและเปิดตู้เย็นกินน้ำลำไย ชื่นนนใจ ชื่นใจ ชื่นใจ อ่าวกรรม ไม่เกี่ยวนี่หว่า
"เออพี่ มาพอดีเลย มีเรื่องจะวานพอดี"
พี่ทัชเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจที่อยู่ๆไอ้ผ้าก็ไหว้วานซะอย่างนั้น
"ไปส่งพวกผมหน่อยดิ ที่หอใกล้ๆเนี่ย"
ผมพูดแล้วชี้ไปที่หอของผม พี่ทัชแกขมวดคิ้วแล้วเหลือบไปเห็นพี่ซุสที่ยืนทำหน้าง่วงอยู่ข้างๆผม กูว่าพี่ซุสแม่งหลับในไปแล้ววะ ไม่อย่างงั้นแกลากผมเดินหนีพี่ทัชไปแล้ว
"ยังไม่เลิกกันอีกหรอวะ?"
นี่ก็แช่งพวกกูจังงง กูรักกันนี่มันกวนใจมึงมากไหมครับ?
"ตกลงพี่ไปส่งผมได้ไหมเนี่ย"
ผมถามย้ำ พี่ทัชยักไหล่
"รถกูอยู่ตรงโน่น"
แกพูดแล้วเดินนำผมไป อันที่จริง พี่ทัชนี่ก็เป็นคนดีนี่หว่า ผมเดินตามพี่ทัชมาที่รถของเขา เปิดประตูแล้วยัดพี่ซุสที่กำลังหลับในเข้าไป
"มึงมานั่งหน้า กูไม่ใช่คนขับรถของพวกมึง"
พี่ทัชบอก ผมเบะปากแล้วเดินไปนั่งหน้าตามคำสั่ง เห็นว่ามีน้ำใจไปส่ง จะทำตามที่สั่งก็ได้ ในรถเงียบกริบเพราะไม่มีใครพูดอะไรสักคำ พี่ซุสก็หลับไปแล้ว(ประมาณว่าโล่งใจที่ผมไม่ได้งอนพี่ท่านก็หลับเลย) ผมก็มองออกไปนอกหน้าต่างเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี
ไม่นาน รถของพี่ทัชก็มาจอดอยู่หน้าหอของผม ผมเข้าไปพยุงพี่ซุสแล้วหันกลับไปหาพี่ทัช(อยากจะบอกว่า หนักเวรี่มัช T T)
"ขอบคุณพี่ อ่าว ตามมาทำไมอะ"
ผมขมวดคิ้วเมื่อพี่ทัชลงมาจากรถแล้วเดินตามผมอย่างมึนๆ
"หิวน้ำ"
ผมพยักหน้าเข้าใจ
"ร้านค้าอยู่นู้นไงพี่ มีทุกน้ำอะ ผมไปก่อนนะ"
ผมรีบพูดตัดบทแล้วพยุงพี่ซุสขึ้นลิฟต์มาอย่างทุลักทุเล ห้องผมอยู่ชั้น3 ปกติผมก็ขึ้นบันไดนั่นแหละ แต่วันนี้เกรงว่าจะไม่ไหว
"เอ้า ยังจะตามผมมาอีก ถ้าจะไปปล้นห้องผม บอกเลยว่าไม่มีอะไรให้ปล้น"
ผมพูดดัก เมื่อพี่ทัชมันยังคงตามผมมา ห้องกูมันก็ไม่มีอะไร ทำไมมีคนอยากจะเข้าห้องกูจัง
"กูไม่ปล้นของห้องมึงหรอก แต่กูจะปล้ำเจ้าของห้อง"
เขาพูดแล้วยักคิ้วให้ผม มึงพูดแบบนี้ต่อหน้าแฟนกูเลยหรอ? นี่ก็หลับอยู่ได้ ถ้าเป็นปกติแม่งคงจะซัดไอ้พี่ทัชหลับไปแล้วแท้ๆ ผมส่ายหัวไปมาอย่างปวดหัว พอเปิดประตูเข้าห้องมาได้ ผมก็พาพี่ซุสเข้าไปนอนในห้อง ถอดรองเท้าถุงเท้าให้เสร็จสรรพก็เปิดแอร์และห่มผ้าให้เรียบร้อยก็เดินออกมา พี่ทัชเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วเปิดทีวีอย่างกับเป็นเจ้าของห้องซะเอง ผมเดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นแล้วเดินไปนั่งข้างๆพี่ทัช
"เดี๋ยวๆ ดูช่องนี้แหละ"
ผมร้องห้ามเมื่อพี่ทัชทำท่าจะกดข้ามช่องนี้ไป
"ดูหนังพวกนี้ด้วยหรอ? อ่อ กูลืมไป หนังแบบนี้มันเหมาะกับมึงดี"
ผมหันไปมองพี่ทัชแล้วเบะปาก กูดูอเวนเจอร์สแล้วมันยังไงหรอ?
"ผมมันเป็นยังไง"
ผมถามแล้วยกขวดน้ำขึ้นกระดก ตาก็จ้องทีวีที่กำลังฉายภาพยนต์เรื่องโปรดไปด้วย
"ก็ เพ้อๆ บ้าๆ ปัญญาอ่อน"
จ่ะ! ความเห็นตรงกันทุกคนเลย ผมผิดตรงไหนที่เป็นคนอารมณ์ดีไปหน่อยอะ ผมเหลือบตามองคนที่นั่งข้างๆก็เห็นเขานั่งจ้องผมอย่างเป็นจริงเป็นจัง เขาหันมาหาผมทั้งตัวเลยอะครับ
"แล้วพี่จะจ้องผมทำไมนักหนาวะเนี้ย"
เอาสิ จ้องมาจ้องกลับอะแม่ง จ้องจนกูจะท้องอยู่ละ เดี๋ยวกูโทรบอกป๊าแม่งว่ามีผู้ชายมานั่งจ้อง
"ก็แค่สงสัย"
"สงสัยก็ถาม นั่งจ้องแบบนี้จะได้คำตอบไหมเนี่ย"
พี่ทัชกลอกตาไปมาแล้วขยับมาใกล้ผมมากขึ้น
กูว่าสถานการณ์มันคุ้นๆปะวะ? ทำไมกูแม่งไม่รู้จักจำเอาซะเลย!!!!
"ถ้ากูถาม แล้วมึงจะตอบแน่หรอ?"
ไอ้น้ำเสียงเจ้าเล่ห์แบบนี้ ไม่คิดไม่ฝันว่านอกจากจะได้ยินจากพี่ซุสแล้ว กูต้องมาได้ยินจากพี่ทัชอีก ทำไมผู้ใหญ่ชอบรังแกผ้าแบบนี้?
"ต.....ตอบดิ พี่หยุดยื่นหน้ามาหาผมได้ละ"
"หึ หวั่นไหวหรือไง?"
ครับ หวั่นไหว หมายถึงตีนอะนะ หวั่นๆจะไปเตะเสยคางพี่เข้า แม่งกระตุกไหวๆอยู่เนี่ย
"เอาคำถามของพี่ดีกว่าว่ะแม่ง ใกล้ขนาดนี้จะใช้ลมหายใจเดียวกับกูอยู่ละ"
พี่ทัชหยุดเมื่อผมพูดจบ เขากลอกตาไปมา แสร้งทำเป็นคิดอะไรบางอย่าง โถ! ไอ้หอกหัก หน้าตาตอแหลสัดๆ อย่าคิดว่าผ้าไม่รู้นะเฟ้ย กูร้องเรียกพี่ซุสแม่งจะตื่นไหมวะ
"เดทกับกูไหม?"
ครับ ผ้าเต็มใจเดทกับผู้ชายทุกคนที่เข้ามาในชีวิต ถุย!!! ผ้ารับไม่ได้กับคำถามมมม!!!
"พี่ กูไม่เล่นนะ ถอยไปได้ละ"
เริ่มจะไม่สุภาพแล้วเนี่ย นี่กูยังเรียกมึงว่าพี่นะ ต่อไปกูจะเรียกมึงว่าอ้าย อ้ายสัดนะ ไม่ใช่อ้ายที่แปลว่าพี่!(อ้ายภาษาอีสานแปลว่าพี่นะตัว) หลังจากที่ผมพูดคำนั้นจบ เหตุการณ์ไม่คาดฝัน ไม่เคยวาดไว้ในสมองก็เกิดขึ้นกับผม
มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร พี่ทัชก็แค่เอาปากของตัวเอง แนบกับปากของผมก็แค่นั้น จ่ะ..............มันก็แค่นั้น
แต่เป็นแค่ที่ยิ่งใหญ่มากกกกกก!!!!!!!!!! เป็นแค่ที่ร้ายแรงที่สุดในชีวิตของไอ้ผ้า 'ก็แค่นั้น!' เหอะ นี่มึงยังจะใช้คำว่าแค่อีกหรอ?!!!!
หวืด
ผั๊วะ!!!!
ในที่ขณะที่ผมกำลังประมวลผลว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้แม่งเป็นเรื่องแค่นั้น หรือเป็นเรื่องแค่นั้นใหญ่กันแน่(กูว่าอาการมึงหนักแล้วนะผ้า) ร่างของพี่ทัชแม่งก็ลอยหวือออกไป และเหมือนโดนของแข็งซัดเข้าเต็มหน้าดังผั๊วะ ผั๊วะ ผั๊วะ โอ่ยแม่งหลายผั๊วะ อย่าไปนับดีกว่า(อีผ้ายังคงนั่งไว้อาลัยที่โดนใครก็ไม่รู้จูบเอา)
"กูแปลกใจตั้งแต่ที่มึงเข้ามาทักไอ้ผ้าแล้ว"
เสียงพี่ซุสตวาดลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว(ส่วนไอ้ผ้ายังคงนั่งอ้าปากค้างอยู่ท่าเดิม)
"มึงอยากให้พวกกูเลิกกันหรอ? ห๊ะ!!"
พี่ซุสยังคงตวาดเสียงดังเหมือนเดิม เสียงของเขาดังลั่นจนได้ยินเสียงที่สะท้อนกลับมา ผมได้ยินเสียงคนเปิดประตูออกมาหลายห้อง(เหมือนอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น)
"มึงใจเย็นๆดิ๊!"
พี่ทัชพยายามบอกให้พี่ซุสใจเย็น แต่ตัวเขาเองก็คงโกรธไม่น้อยที่โดนต่อย(ส่วนกูก็นั่งอยู่ท่าเดิม)
"มึงจะอยากเอาชนะกูไปเพื่ออะไรวะ"
ผมหันไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้อง แต่ก็แค่นั่งมองเฉยๆ ไม่ได้พูดหรือเข้าไปห้ามอะไร(กูอึ้งอยู่)
"กูไม่ได้จะเอาชนะมึง"
"แล้วมึงมายุ่งกับแฟนกูทำไม!!"
พี่ซุสแม่งฟิวส์ขาดจริงๆแหละว่ะ น่ากลัวพอๆกับวันนั้นเลย
"ที่กูเข้ามายุ่งกับไอ้ผ้า เพราะกูชอบมัน!"
"..............."
เหมือนเป็นประโยคฮุก พี่ซุสนิ่งไปแต่มือยังกำคอเสื้อพี่ทัชไว้แน่น ส่วนกู อึ้งกว่าเดิมอีก กูไปทำอะไรให้แม่งชอบกูอีกวะเนี้ย กูอยู่ของกูเฉยๆแท้ๆ ป๊อบสัดๆ
"กูแค่คิดว่ามันอาจมีโอกาสของกูบ้าง มึงอาจจะไม่ได้รักมันจริงๆ หรือมันอาจจะไม่ได้รักมึง"
มึงอย่าพูดเหอะพี่ทัช มึงยิ่งพูดกูยิ่งอึ้ง พี่ซุสแม่งแทบจะแปรงร่างแข่งกับด็อกเตอร์แบนเนอร์ในอเวนเจอร์สที่ฉายอยู่ในจอตอนนี้แล้ว
"แม่ง!!"
พี่ซุสสบถแล้วจะลงหมดบนหน้าพี่ทัชต่อ ผมที่พึ่งได้สติจึงรีบเข้าไปห้าม
"พอแล้วพี่"
ผมคว้าแขนพี่ซุสเอาไว้ เขาหยุดแล้วหันมามองผม หน้าแม่งดุชิบหาย กูฝ่อเลย
"ทำไมมึงนั่งให้มันจูบ!"
กูอยากจะย้อนเวลากลับไป นั่งอยู่เฉยๆก็ดีอยู่ละ ไม่น่าเข้ามาห้ามให้โดนหางเลขด้วยเลย กรรม!!
"แล้วพี่จะให้ผมนอนหรือไงวะ?"
ผมถามกลับด้วยความสงสัย ก็ไม่เข้าใจว่าถ้าไม่นั่งจะให้นอนหรือยังไง หรืออาจจะให้ยืน?
"มึงอย่ามากวนตีนกูตอนนี้!"
ผมสะดุ้งเมื่อพี่ซุสตวาดผมเสียงดัง ก็กูไม่ได้กวนตีน.........ทำไมต้องตวาดอะ ก็ไม่เข้าใจจริงๆว่าถ้าไม่ให้นั่งจะให้ทำอะไร พี่ซุสสะบัดมือผมที่จับแขนของเขาออก แล้วลากพี่ทัชออกไปโดยไม่เหลียวกลับมามองผมอีก
พี่ซุสทิ้งผม! แล้วไปกับพี่ทัช! แม่งแอบชอบกันมาก่อนแน่ๆ พี่ทัชทำเป็นบอกว่าชอบผม แต่แท้จริงแล้วเขาชอบพี่ซุสแล้วก็ทำให้พี่ซุสเข้าใจผมผิดโดยการจูบผม พี่ซุสที่แอบชอบพี่ทัชก็เกิดอาการหึง เลยแกล้งทำเป็นจะต่อยพี่ทัช(เขาต่อยพี่ทัชจริงๆบักผ้า) แล้วก็ทิ้งผมซะ
แม่งวางแผนกันมาก่อนแน่ๆ! ผ้าโชคร้าย มาเจอผู้ชายหลอกลวง(กูปวดหัวกับนายเอกจัง!)
และผ้ากับพี่ซุสก็เลิกกัน................................เลิกห่าอะไร? ใครเลิกกับใคร? อย่ามโน!!! ก็แค่ ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เจอกันตั้งแต่เมื่อวาน ก็แค่ตั้งแต่เมื่อวาน!!!! หึ พี่ซุสไม่กล้าเลิกกับผมหรอก ลองผมบอกเลิกสิ ขี้คร้านเขาจะเกาะขาอ้อนวอนผมด้วยซ้ำ!
"มึงเป็นไรมากไหมวะผ้า โกรธอะไรโทรศัพท์รึเปล่า จ้องมันอยู่ได้"
เอมเอ่ยปากถามในที่สุด
"พี่ซุสไม่ตอบไลน์กู!"
ผมหันไปตอบ เอมสะดุ้งเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง
"ถ้ามีกระจก กูจะให้มึงส่องเดี๋ยวนี้เลย"
"ทำไม!!"
"หน้ามึงเหมือนพญามาร อะไรเทือกๆนั้น"
มันตอบแล้วก้มเล่นโทรศัพท์ต่อ
"ทะเลาะอะไรกันอีก ทำไมคราวนี้มึงเป็นฝ่ายง้อซะล่ะ หรือพี่ซุสงอนที่มึงไม่ตอบไลน์เขา?"
ผมถอนหายใจแล้วส่ายหน้า(เอมมันไม่เห็นหรอกว่าผมส่ายหน้า มันไม่ได้มองผมนี่)
"พี่ทัชเขาชอบกู"
ตุ้บ.......
"มึงว่าอะไรนะ......."
เอมกัดฟันถาม มันหันมาหาผมด้วยใบหน้าดั่งพญามารอะไรสักอย่าง ไม่สนใจโทรศัพท์ขอบตัวเองที่หล่นตุ้บไปอยู่ที่พื้นสักนิด หน้าผมเมื่อกี้คงเป็นแบบนี้สินะ
"อะไรวะ กูบอกว่าพี่ทัชชอบกู แล้วมึงเป็นอะไรเนี่ย"
ผมถอยห่างเอมที่ขยับเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ
"อีผ้า!!!! มึงจะเอาผู้ชายทั้งมหาลัยเลยใช่ไหม!!!!! อีดอก ไอ้สนก็ชอบมึง พี่มาร์กก็ชอบมึง พี่ซุสก็มารักมึง นี่ยังมีไอ้พี่ทัชอีกเรอะ!!! อีผ้าาาาาาาาาาาาาาา"
ผมว่าเอมมันสติหลุดไปแล้วแหละ อีบ้า!!! กูก็ไม่ได้ไปอ่อยพวกแม่งให้มารักมาชอบกูปะ? กูอ่อยพี่ซุสคนเดียวเหอะ
"ขอโทษนะครับ พี่ผ้าใบ"
"ห๊ะ?"
ปล่อยอีเอมมันดำดิ่งลงสู่ห้วงพิศวงสักครู่ ผมหันกลับมาหาคนที่พึ่งเรียกผมเมื่อสักครู่แล้วขานรับ ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมในขณะนี้ เป็นเดือนมหาลัยปี1 ผมรู้แค่นี้ครับ
"ผมชื่อปืนคือผมแอบชอบพี่ผ้าใบมานานมากแล้ว ขอเบอร์หน่อยได้ไหมครับ?"
".................."(อีผ้านั่งอ้าปากค้างไปแล้ว)
"อีผ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!"(อีเอมกรีดร้องด้วยความอิจฉา กูพึ่งบ่นเรื่องที่ผู้ชายหล่อๆมาชอบมันหลายคนเมื่อกี้ แม่งมาอีกคนละ!!!!)
"คือผมพอจะรู้ว่าพี่ผ้าใบมีแฟนแล้ว แล้วผมคงสู้พี่ซุสไม่ได้ แต่ผมก็อยากคุยกับพี่ครับ"
กูเบลอมากครับตอนนี้ อยู่ๆก็โดนรุ่นน้องขอเบอร์ซะอย่างนั้น
"คือพี่.........."
"ไอ้บ้าาาา!! เบอร์มึงนี่ 099-375-xxxx ใช่ปะวะ แม่ง เสือกลืมเมมฯไว้กว่าจะหาเบอร์มึงเจอ"
จ้าาาาาา กูเกลียดอีพี่พลับมากก็วันนี้แหละ ตั้งนมตั้งนานมึงไม่ถาม มาถามตอนมีคนขอเบอร์กูนี่นะ? บังเอิ๊ญ บังเอิญจ่ะ!!!
"ผมเมมฯไว้แล้ว ขอบคุณครับ"
"เดี๋ยว............."
มันยิ้มลั้นลาออกไปนู้นแล้ว บักห่าาาาาาาา กูไม่ได้จะให้ บักปืนนนนนนนนนนนนนนนน
"อะไรวะ? ทำหน้าเหมือนสามีไม่ทำการบ้าน"
"ผมก็เห็นเขาทำทุกงานนะ เขาไม่ดองงานเหมือนพวกเราหรอก"
พวกมันหัวเราะคิกคักกับคำตอบของผม หัวเราะห่าอะไรจ๊ะ? นี่กูเครียดอยู่นะ
"เออ ไอ้ทัชมันเป็นห่าอะไรวะ หน้าช้ำสัด"
พี่พลับเปิดประเต็นขึ้นเพราะเห็นพี่ทัชมาเดินอยู่แถวนี้พอดี
"ถามไอ้ผ้าสิพี่พลับ เผื่อมันจะรู้"
เอมโยนมาให้ผมทันที ผมจิ๊ปากแล้วส่ายหัวไปมา
"สงสัยแพ้กระดุม"
"ไม่ใช่ละ ไอ้สัส!"
พี่พลับตบหัวผมแปะกับคำตอบของผม
"พวกมึงว่า มันเดินมาทางนี้ปะ?"
พี่พลับกระซิบให้ได้ยินกันแค่นั้น
"เอมว่าใช่นะ"
เอมเห็นด้วย ผมนั่งทำหน้าโง่ต่อไป คือจะบอกว่าไม่ใช่ ก็เห็นจะๆว่าพี่ทัชแม่งมุ่งมั่นที่จะเดินมาทางผมแค่ไหน
"ลุกหนีแม่งเลยไหม?"
พี่พลับพูดต่อ ส่วนผมก็ยังนั่งประเมิณสถานการณ์อยู่เหมือนเดิม
"ผ้า กูขอคุยกับมึงหน่อยได้ไหม?"
ชัดเลย แม่งเดินมาทางนี้จริงๆด้วย
"พี่ก็เห็นว่าพี่ซุสโกรธขนาดไหน ผมไม่อยากทะเลาะกับเขา อย่ามายุ่งกับผมเลย"
ผมขยับหนีพี่ทัชเหมือนเขาเป็นสิ่งของน่ารังเกียจ พี่ทัชทำหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร โอ้ย! ใจอ่อนเลยกู
"กูแค่อยากจะขอโทษมึง"
เขาพูดเสียงอ่อย ผมมองหน้าพี่พลับกับเอมสลับกันแล้วถอนหายใจ
"เดี๋ยวไปคุยกับพี่เขาแป๊บนึง"
ผมพูดแล้วลุกขึ้นยืน
"ผ้า"
พี่พลับคว้ามือผมเอาไว้ ผมหัวเราะเบาๆ
"เออ ไม่มีอะไรหรอกน่า"
ผมบอกแล้วเดินออกมา พี่ทัชเดินออกมาห่างจากที่พี่พลับกับเอมนั่งไม่มากนัก เขามองหน้าผมตรงๆก่อนจะพูดออกมา
"ขอโทษนะ เรื่องที่กูจูบมึงเมื่อวาน กูไม่ได้ตั้งใจเว้ย กูคิดว่ามึงจะหลบได้"
สรุปกูผิดสินะที่คิดว่าพี่ทัชมันจะหยุด ก็เลยไม่ได้หลบ
"แต่ที่กูบอกว่าชอบมึง กูพูดจริง"
พี่ทัชพูดด้วยสายตามุ่งมั่น ผมหัวเราะแห้งๆ
"คือผมไม่เข้าใจ ผมไปทำอะไรให้พี่ชอบผมวะ?"
"ทุกสิ่งที่มึงทำให้กูนั่นแหละ"
"มันก็คือสิ่งที่คนทั่วไปต้องทำไม่ใช่หรอวะพี่ อย่างวันที่ผมเห็นพี่ในสภาพโดนยำ ใครเห็นก็ต้องช่วยไม่ใช่หรอ?"
"ก็เพราะว่ามันไม่มีไง มีแค่มึงที่ช่วยกูเอาไว้ ทั้งๆที่กูพูดดูถูกมึง กูทำไม่ดีกับมึง มึงก็ช่วยกู มึงยิ้มให้กูด้วยความจริงใจ มึงมีแต่ความจริงใจ กูก็เลยชอบมึง......"
ผมยืนนิ่ง ไม่คิดว่าสิ่งที่ผมทำให้กับพี่เขาแค่เล็กๆน้อยๆ มันจะทำให้เขาคิดเกินเลยกับผมขนาดนี้
"กูไม่เคยคิดว่าตัวเองต่ำต้อยกว่าใครโดยเฉพาะไอ้ซุส แต่กูพึ่งรู้เมื่อตอนที่เจอมึง ว่ากูแม่งแพ้ไอ้ซุสทุกอย่าง กูแพ้มันเพราะกูทำให้มึงหันมาชอบกูไม่ได้"
"พี่เว้ย...............แค่ผมไม่ได้รักพี่ ไม่ได้แปลว่าพี่เป็นคนขี้แพ้หรอกนะ เรื่องความรัก มันไม่มีแพ้หรือชนะหรอก มันมีแค่รัก กับไม่รักเท่านั้นแหละ"
พี่ทัชเงยหน้าขึ้นฟ้า เขาถอนหายใจออกมาแล้วก้มลงมามองหน้าผมอีกครั้ง
"ตอนแรก กูคิดไว้ว่าจะแย่งมึงมาจากมันให้ได้ แต่พอกูเจอมึงอีกเมื่อวาน กูดันอยากเป็นคนดีในสายตามึงซะงั้น"
ผมยิ้มเมื่อพี่ทัชเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา ไม่ได้เศร้าเหมือนตอนแรก
"วันนี้ที่กูมาหามึง กูตั้งใจมาขอโทษเรื่องเมื่อวานที่กูจูบมึง แล้วก็ทำให้มึงกับไอ้ซุสทะเลาะกัน"
ผมพยักหน้าหงึกๆแล้วยิ้มให้พี่ทัช
"ไม่เป็นไรครับ ส่วนเรื่องที่ผมทะเลาะกับพี่ซุส มันก็แค่บททดสอบความรัก พี่ไม่ต้องกังวลหรอก"
พี่ทัชยิ้มเมื่อเห็นผมไม่ได้โกรธอะไร
"ถ้ามีอะไรให้กูช่วย บอกกูนะ กูเต็มใจ"
ผมพยักหน้ารับ ทำไมพี่ทัชแกอ่อนโยนจังวะครับ? อ่อนโยนกว่าแฟนกูอีก แต่ช่างเถอะ ถึงพี่ซุสจะไม่อ่อนโยน พูดจากระโชกโหกฮาก แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่ผมรัก
"แล้ว มึงยังไม่คืนดีกับไอ้ซุสอีกหรอ?"
ผมส่ายหัวตอบพี่ทัชแล้วยกมือถือขึ้นมาดู
"เขาไม่รับสายผม ไม่ตอบไลน์ ไม่โทรกลับด้วย"
"มันไม่กล้าเลิกกับมึงหรอก"
พี่ทัชออกความเห็น ความเห็นตรงกับผมเลยครับ
"หึ พี่ซุสจะไม่มีโอกาสงอนผมนานกว่านี้แล้วล่ะ"
ผมพูดแล้วยิ้มชั่ว ก็แค่นึกแผนง้อพี่ซุสออกแล้วก็แค่นั้นแหละ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
