ตอนที่ 4
ผมสะบัดศีรษะไล่ความมึนออกไป เพ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้า ก็เห็นว่าไอ้หล่อกันมันกำลังใช้เท้ายันลงไปที่หน้าอกของไอ้พี่คนนั้นที่นอนกลิ้งอยู่กับพื้น เห็นภาพโหดๆ แบบนั้นแล้วทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายลงคอ
ขาแม่งยาวมากอะ กูอิจฉา
“เฮ้ยน้อง เป็นไงมั่ง” ผมลุกขึ้นเดินเซๆ เข้าไปหาไอ้เด็กนั่น หน้าละอ่อนเชียวมึง มันหันมามองผมก่อนจะทำหน้าแบบ…พี่ห่วงตัวพี่เองก่อนเหอะไรแบบนั้น แหมน้อง พี่โอเคทุกอย่าง ถึงแม้ว่าพี่เริ่มจะยืนไม่ตรงแล้วก็เหอะ
“โอ้ย ไอ้เหี้ย” เสียงของพี่คนนั้นที่นอนร้องโอดครวญอยู่ใต้ทีนของไอ้กัน มึงนี่มีความสามารถจริงๆ นะ กระทืบคนอื่นเข้าด้วยใบหน้าเรียบเฉยแบบนั้น ผมกำลังจะเดินเข้าไปห้าม แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวๆ ของเลือดที่อยู่ในปาก
ชัดเลย ปากแตก!
พรึ่บ ตุบๆ
“นี่ๆ เอาคืน ไอ้สาด” ผมเดินเซๆ เข้าไปใช้เท้าเตะๆ ไอ้พี่คนนั้น แม่งมองผมอย่างโกรธแค้น กูแค้นมึงมากกว่าอีกพรรคพวก ไอ้ห่า ถ้ากูกินข้าวฝีมือปู่แล้วไม่อร่อยนะ กูจะเผาพริกเผาเกลือแช่งมึง สาด!
“มึงก็หยุดซ่าสักที นิ่ง!” ไอ้กันที่ทนมองดูผมในสภาพนี้ไม่ไหวก็ตะคอกออกมา
“โอเค~” ตอบกลับเสียงอ่อยๆ แล้วยืนเป็นเด็กดีให้ไอ้กันมันเคลียร์พื้นที่ มันดึงคอเสื้อพี่ตัวใหญ่ขึ้นมา กันเอ้ย เขาบึ้กกว่ามึงเยอะเลยอะ นักกล้ามชัดๆ แต่มึงกลับยกเขาขึ้นมาแบบเบาสบายสไตล์ลอรีเอะ โหดสลัด
“ปล่อยกู!”
“ไสหัวไป” ไอ้กันมันพูดแค่นั้น แต่เป็นแค่นั้นที่ข่มขู่ชัดๆ เสียงโหดมาเต็ม พี่แกปัดมือไอ้กันออกแล้วชี้หน้าด้วยความแค้นเคืองท่าทางเหมือนอยากจะพุ่งเข้าใส่อีกรอบ เอาเลยพี่ ต้องการมวยนะตอนนี้ อะหื้ออออ~
หมับ!
“ขะ…ขอบคุณมากฮะ”
เอ้าเด็กเหี้ยยยยย~
ผมยืนหน้ามึนมองไอ้หนูตัวเล็กที่ลุกขึ้นมาพุ่งเข้าใส่ไอ้กันที่ยืนอยู่ มือเล็กเกาะแขนมันไว้แน่น คือมึงงงงง~ หันมาสี่สิบองศาสิเบบี๋ มึงจะได้เห็นคนที่พุ่งตัวเข้ามาช่วยมึงก่อนใครเลย
กูมายืนทำอะไรตรงนี้วะเนี่ย
“เอ่อน้อง พี่นี่ช่วยน้อง สนใจกันสักนิดมั้ยหืม ปากกูแตกด้วยอ่ากัน” บอกไอ้น้องมันเสร็จก็หันไปโวยวายกับไอ้เพื่อนรัก (?) มันชักสีหน้าไม่พอใจทันที แบบนี้มึงห่วงเพื่อนมึงช้ะ แหม ซึ้งใจจริงๆ
“แหะๆ ขอบคุณมากครับ” สามวิที่มันมองผม ก่อนจะกลับไปทำตาวิ๊งๆ ใส่ไอ้กันมันต่อ แหมไอ้น้อง เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้เลยเนอะ กูมองไม่ออกเลยมึงต้องการอะไร และไอ้กันก็ยังคงเป็นไอ้กัน มันดึงแขนออกมาแบบไม่ไว้หน้า เล่นซะน้องมันเหวอเลย กูขอแอบยกนิ้วโป้งให้มึงเลยกัน
“บ้านอยู่ไหน”
“จะไปส่งเหรอฮะ” ตาเป็นประกายเชียวน้อง
“เปล่า กูจะบอกให้มึงกลับบ้านไปซะ” ไอ้พ่อคุณนี่ก็ไร้เยื้อใยตลอด ผมด้วยความที่เป็นคนดี (ตั้งแต่กระโดดลงจากรถไอ้กัน) เราก็ต้องดีให้จบ ผมเดินเข้าไปกอดคอไอ้เด็กนั่น
“แผลเต็มตัวเลยน้อง กลับบ้านทำแผลดีกว่า ว่าแต่…มีเรื่องอะไรกันวะ” เปล่าเสือก แค่ถามเหตุการณ์จริงๆ นะเออ
“แฮ่! แฟนผมเองแหละ แบบๆ ทะเลาะกัน แต่เลิกกันแล้วนะฮะ!” ประโยคหลังหันไปบอกกับไอ้กัน มึงช่วยดูหน้ามันด้วยว่ามันสนใจมั้ย ว้าย หน้าแตกอะดิ
ไอ้กันถอนหายใจ มันใช้มือขยี้หัวตัวเองอย่างรุนแรง เห็นแบบนั้นผมก็เข้าใจได้ทันทีเลย…แม่งคันหัว ผมไม่สระ สกปรกสาด!
“นี่ไอ้หนู มึงเลิกคิดซะเหอะ พี่รู้ว่าน้องต้องการอะไร แต่คนนี้ไม่ได้ ห้ามๆ” ผมกอดคอกระซิบบอกมัน แต่มึงงงง~ ทำไมเสียงกระซิบกูดังจังวะ ไอ้กันถึงกับหันกลับมามอง เด็กน้อยย่นจมูกใส่ผม น่ารักตายแหละมึง เดี๋ยวดีดจมูกหัก
“ทำไม พี่หวงเหรอ”
“หวงดี้!!~” เสียงดังชัดแจ๋ว คราวนี้ไอ้กันหันกลับมามองเต็มๆ ตาเลย ผมฉีกยิ้มประจบพี่ท่านเลย เดี๋ยวจะองค์ลงซะก่อน มันถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเดินกลับไปที่รถของมัน เห็นแบบนั้นผมก็ตาโต เดี๋ยวๆ มึงอย่าเพิ่งคร่อม เดี๋ยวมึงทิ้งกู ไอ้ห่านจิก!
“กันๆ มึงใจร่มๆ นะ กูเมา กูเดินกลับไม่ไหว เอากูไปด้วย”
“เรื่องของมึง” แอร๊ยยย โหดร้าย~
“แฟนพี่เหรอ” ไอ้เด็กข้างตัวผมมันถามด้วยความสงสัย ผมหันขวับไปมอง ก่อนจะส่ายหน้ารัวๆ เลยพ่อคุณ
“กูจองให้เพื่อนกู มันรักกันมาก มันขาดกันไม่ได้ มีกันและกันเท่านั้น” ตีหน้ามึนเล่าเรื่องจริง (อีกเดี๋ยวก็เป็นน่า) น้องมันทำหน้ายุ่งมองแผ่นหลังกว้างของไอ้กันด้วยความเสียดาย เด็กสมัยนี้ไวไฟว่ะ สายตามึงนี่จะกลืนกินไอ้กันแบบสุดๆ
แล้วก็สรุปด้วยการที่ไอ้กันต้องขับรถไปส่งน้องมันที่บ้าน ดีนะที่อยู่ซอยเดียวกัน ไม่งั้นพี่ท่านได้มีทิ้งให้กลับเองแน่ๆ บ้านน้องมันอยู่เลยบ้านไอ้กันเข้าไปอีก พอส่งน้องมันเสร็จก็ขับกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ของไอ้กัน มันจอดรถที่หน้าบ้าน ใช้มือเอื้อมมาดันๆ หัวผมเป็นการไล่ลง
รุนแรง เดี๋ยวดีดให้
“กลับบ้านไป”
อ้าวเฮ้ย ไล่ง่ะ
“กูเพื่อนมึงนะกัน”
“มึงไม่ใช่เพื่อนกู” มันบอกหน้าตาเฉย หมุนตัวจะเดินไปเปิดประตู ผมพ่นลมออกทางจมูกเหมือนกระทิงพร้อมขวิด ก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่ร่างสูง
หมับ!
เกาะหลังแม่ง!
“เฮ้ย ไอ้เหี้ยเตี้ย!” ไอ้กันร้องโวยเมื่อจู่ๆ ก็โดนผมกระโดดเกาะหลังอีกครั้ง คราวนี้ผมใช้ขาล็อคเอวมันไว้แน่น สะบัดยังไงกูก็ไม่มีหลุดอะงานนี้ กูอัพเวลนะสัด มือก็ล็อคคอมันไว้ไม่ปล่อย
“กันๆ นอนด้วยดิ” ในระหว่างที่มันกำลังพยายามจะดีดผมให้หลุดจากหลัง ผมก็เอ่ยบอก ตีหน้ามึนเข้าไว้ ลองคิดดูดิ นอนกับมันผมก็มีโอกาสที่จะบิ้วให้มันชอบไอ้นานา เห็นมั้ย มีแต่ได้กับได้ แถมที่สำคัญนะ…เตียงมันนุ่มมากเลยพ่อคุณ
“มึงอยากตายใช่มั้ย” นอกจากจะไม่ตอบรับแล้วยังกดเสียงโหดดุใส่ผมอีก ผมเลยใช้ไม้ตาย
“ไม่ให้กูนอนกูกัดหูมึงจริงๆ ด้วยอะ เอาดิ” ว่าแล้วก็ส่งเสียงแง่งๆ ข้างๆ หูของมัน ได้ยินพี่แกจิ๊ปากแบบอารมณ์ไม่ดี รู้สึกได้ว่าต้องเตรียมสวดมนต์เอาไว้แล้วแหละ องค์จะลงแล้ว~
“ถ้ามึงไม่ลงไปกูกระทืบมึงแน่!” เมื่อสะบัดไม่หลุดมันก็เปลี่ยนมาขู่ผมแทน ถามว่ากลัวปะ เออ กลัว ลงอย่างว่านอนสอนง่ายเลยพ่อมึง ยืนทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยมเอานิ้วจิ้มๆ กัน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจอีกครั้ง กันๆ ถอนหายใจมากๆ ไม่ดีนะเว้ย เดี๋ยวมึงแก่เร็วนะ
“เข้ามา” มันว่าอย่างจำใจ เท่านั้นแหละ ผมยิ้มแฉ่ง เดินลั้นลาตามหลังมันเข้ามาในบ้าน ไอ้กันเอารถไปเก็บแล้วเดินนำขึ้นมาบนห้อง เปิดประตูปุ๊บผมก็จะพุ่งหลาวเข้าใส่เตียงนุ่มๆ ที่ผมคิดถึง แต่มันติดตรงที่ไอ้กันมันคว้าคอเสื้อผมไว้ก่อน
“อย่าขึ้นเตียงกู”
“อะไรวะ มึงรังเกียจกูเหรอ” ผมทำหน้าหาเรื่อง เดี๋ยวก็ปั๊ดจับซุกรักแร้ กูไม่เหม็นนะเว้ย
“เออ ไปอาบน้ำ” มันชี้นิ้วสั่งพร้อมกับเปิดตู้แล้วค้นๆ หยิบเสื้อกับกางเกงมาโยนใส่ผม สายตาดุจัดของมันบ่งบอกว่าถ้าเกิดผมไม่ทำตามที่มันสั่ง มันจะจับผมโยนออกนอกห้อง ผมก็เลยได้แต่เดินเข้าห้องน้ำอย่างที่เด็กดีเขาทำกัน
พอผมอาบน้ำเสร็จไอ้กันก็เข้าไปอาบต่อ และเวลานี้แหละเป็นเวลาหรรษาของผม พุ่งตัวขึ้นไปกลิ้งๆ บนเตียงนุ่มๆ มันนุ่มนิ่มนอนสบายดีจริงๆ ฝังหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ก็ได้กลิ่นเฉพาะตัวของไอ้กันมันด้วย
เหมือนจะเคลิ้มว่ะ อะหื้อออออ~
แกร๊ก
ผมเด้งตัวขึ้นมานั่งเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก มันหยุดมองผมที่นั่งหัวฟูอยู่บนเตียงก่อนจะส่ายหน้าแบบช่วยไม่ได้ เดินเอาผ้าเช็ดตัวไปตากก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง ผมก็กระดื๊บๆ ไปตรงหน้ามัน
“มึงๆ วางคุยเรื่องไอ้นานากับกูยัง” ว่าแล้วก็เข้าเรื่องเลยทันที ป่านนี้นานาแม่งรอนานละ สามีไม่ได้สักที แล้วก็แบบ…พอผมเอ่ยเรื่องนี้ขึ้นมา ไอ้กันก็ออกแนวรำคาญอีกแล้ว หยาบคายมากไอ้หน้าโหด เพื่อนกูออกจะสวยเด็ดเอวดี
“กูจะนอน”
“แต่เฮ้ยมึง…”
“ไอ้เหี้ยเตี้ย!”
“โอเค~” ดุไงไอ้สัดดุ เหมือนหมาเลยมึง ผมมุบมิบปากด่ามัน เอาแบบให้เห็นเลย และพอมันเห็นมันก็นิ่งไป ผมเริ่มขนลุกซู่อย่างไม่ทราบสาเหตุ และเหมือนว่าชีวิตจะไม่ปลอดภัย แล้วก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อไอ้กันมันยื่นมือมาตรงหน้าผม
เพี้ยะ!
ตุบ!
“โอ้ย ไอ้สลิดดก!”
ผมร้องโอดครวญ เสียงแรกน่ะเป็นเสียงจากการที่ผมโดนดีดหน้าผาก…อย่างแรงมาหนึ่งที เสียงที่สองเป็นเสียงตัวผมที่ลอยลงมาจากเตียงด้วยท่วงท่าสวยงาม ลงมากองกับพื้น และตามมาด้วยหมอนหนึ่งใบ
“นอนล่าง” ผมตาโต ส่ายหน้ารัวๆ แบบไม่ยอมรับเลย คือมึงงงงง~ กูมานี่เพื่อจะคุยกับมึงโดยเฉพาะ และพอไม่ได้คุยเรื่องต่อมาที่ต้องการก็คือเตียงของมึงเลยกัน มึงทำแบบนี้กับกูไม่ได้นะ กูเสียใจอะหื้อออ
“กันๆ ยังไงเราก็เพื่อน…”
“ถ้ามึงพูดอีกกูมีให้มึงสองตัวเอง จะเอาตาย…หรือจะเอาตีน”
กูขอสาปแช่งมึง!
“โอเค~ ง่วงมากเลยอะมึง ฝันดีๆ” ทิ้งตัวลงนอนแบบจำใจ พื้นแข็งโพด รับรองได้ว่าพอตื่นขึ้นมาแล้วอาการปวดหลังมาทักทายกูแน่ มองเตียงตาระห้อยเลยกู
นอนๆ ไปสักพักผมก็เริ่มรู้สึกหนาวๆ ขึ้นมา ก็แหม พี่แกเล่นให้หมอนมาใบเดียว คงหลับสบายตลอดทั้งคืนมั้ง เป็นแบบนี้แล้วอยากกลับไปนอนที่บ้านจัง ผมผงกหัวขึ้นไปมองไอ้ตัวร้าย พี่แกหลับตาพริ้มสบายอกสบายใจ
“กันๆ”
เงียบ ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“กันๆ นี่” เพิ่มเลเวลด้วยการเอานิ้วจิ้มๆ แขนมัน จิ้มจนมันยอมลืมตาขึ้นมาอะ ดีนะที่ปิดไฟนอน ไม่งั้นคงผวากับแววตาดุๆ ของมัน แม่งหมาบ้าอย่างที่ไอ้ตองพูดไว้ไม่มีผิด
“แบบ…นอนพื้นมันหนาวอะ แข็งด้วย” ตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องให้น่าสงสาร แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อจู่ๆ ไอ้กันมันก็เด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง ถึงจะมืดแต่ก็รู้ได้ว่ามันอารมณ์เสียแค่ไหน มึงๆ มึงอย่านะเว้ย กูสู้มึงไม่ได้นะเว้ย!
“มึงรู้ตัวมั้ยว่ามึงโคตรน่ารำคาญเลย”
“ก็แบบ…พอรู้นิดนึง” ทำมือนิดนึงให้มันดูด้วย
“กูอยากจะฆ่ามึงนัก” เสียงโหดเสียงเข้มมาเลย ดีหน่อยที่มันยังไม่ยื่นมือออกมา ไม่งั้นกูคงกลัวมึงมากกว่านี้ มาแค่คำขู่กูยังพอทน
“หูยยยย ไม่เอานะกันๆ ติดคุกนะ”
“สัสเอ้ย! นอน!!” มันตะคอกออกมาอีกครั้ง ผมย่นคอหนี เอะอะก็เสียงดังตลอด เด็กๆ แดกอะไรเข้าไปห้ะ เสียงดีฉิบหายเลย ไอ้กันกำลังจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ผมฉุดแขนมันไว้ก่อน
“พื้นมันแข็งง่ะ”
“แม่งเอ้ย!! มึงมันตัววุ่นวาย!”
พรึ่บ!
โอ้ะโอ้วววววว~ มิชชั่นคอมพลีท! ไอ้กันคงทนรำคาญผมไม่ไหว เพราะมันดึงตัวผมทีเดียวผมก็ย้ายขึ้นมานั่งบนเตียงแล้ว เมื่อกี้แวบหนึ่งผมตกใจด้วย คิดว่ามันจะลงไม้ลงมือกับผมซะอีก ที่ไหนได้ดึงขึ้นมานอน
“หูยยยยย กันๆ~”
“ถ้ามึงยังไม่เงียบปากคราวนี้มึงได้เดินกลับไปนอนที่บ้านมึงแน่” มันขู่อีกครั้งแล้วยื่นมือออกมาจับตรงคอผมแล้วดันให้นอนลง เหี้ย! ถึงกับหายใจไม่ออกไปแวบหนึ่งเลย จะหันไปด่าแต่พอเจอสายตาดุๆ ในระยะใกล้แบบนี้ก็งับปากตัวเองทันทีเลย กลัวแล้วจ้ะ แฮ่~
…………………………….
พอเช้ามาไอ้กันก็ไล่ผมกลับบ้านทันที ไม่ใช่ว่ามันรอให้ผมตื่นนะ แม่งปลุก! ปลุกบ้านมันผมเพิ่งจะรู้ว่าใช้ส้นตีนปลุกด้วยการถีบให้ตกเตียง เจ็บตูดยังไม่เท่าเจ็บใจ มันก็ไม่สงสารหรอก นอกจากชี้นิ้วไล่ผมออกมา แอบเห็นนะว่ามึงยิ้มขำกูน่ะ ไอ้เพื่อนเลวววว
ผมกลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปเรียน แต่ยังไม่เรียนหรอก มีเรื่องสำคัญต้องทำก่อน พอถึงก็พุ่งตัวไปหาไอ้นานาที่กำลังนั่งดูดกาแฟอยู่หน้าตึก มันสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆ ผมก็โผล่มา แล้วดวงตาที่กรีดซะคมกริบของมันก็ตวัดมามองหน้าผมแบบด่าๆ
นี่ไงนา เพราะมึงแม่งนางมารร้ายแบบนี้ไงเลยไม่มีผัว
“นานา”
“อะไร”
“มึงไปกับกูแป๊บนึง” เอ่ยชวนทันที เพื่อนรักคนสวยทำหน้าเอ๋อ ยังตามไม่ทันว่าอะไรยังไง เรื่องของเรื่องคือผมจะพาไอ้นานาไปเจอไอ้กันมันเลย ให้มันเจอกันแบบจะๆ ไปซะ คราวนี้ไอ้โหดไม่ปฏิเสธแน่เชื่อผม
“ไปไหน เดี๋ยวจะได้เวลาเรียนแล้ว” ถุ้ย อย่างมึงนี่นะรักการเรียน เด็กดีขึ้นมาทันทีเลยเนอะ
“มึงจำที่กูบอกมึงได้ปะ”
“มึงบอกกูหลายเรื่องมากวิป กูจะไปจำหมดได้ไง ควาย!” ไอ้นานามันด่ากลับมา อื้อหื้อ~ เล่นเอาซะตัวผมรู้สึกว่าบนหัวมีเขางอกออกมาเลยว่ะ มือเรียวของมันโบกไล่ผม แล้วหันไปให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมือต่อ ผมแอบแยกเขี้ยวใส่แบบไม่ให้มันเห็น ก่อนจะดึงโทรศัพท์มันมา
“เหี้ยวิป!”
เหมือนกูจะไม่ใช่คนเข้าไปทุกวัน
“ที่กูบอกมึงไง ว่ากูหาคนที่คู่ควรกับมึงได้แล้ว โอเคเลยนะ แล้ววันนี้แหละกูจะพามึงไปเจอมัน” ยืดสิยืด ทำความดีแล้วต้องยืด ไอ้นานาอ้าปากค้าง มองแบบ…เอี้ยไรมึงเนี่ย
“กูไม่ได้บอกสักนิดว่าอยากจะเจอนะ”
“มึงก็ลองไปเจอดูก่อน ชอบไม่ชอบค่อยว่ากันอีกทีก็ได้นี่หว่า” โน้มน้าวต่อไป ไอ้นานามันก็ส่ายหัวไม่ยอมไปท่าเดียว เดี๋ยวก็ปั๊ดล็อกคอแล้วลากไปเลยหนิ ห่านจิก!
“ทำไมมึงวุ่นวายอะไรแบบนี้วะ”
“มึงพูดงี้กูเสียใจนะ มึงคิดดูว่ากูต้องไปงมหาคนๆ นี้มาให้มึง กูเหนื่อยแค่ไหน กูต้องเจออะไรมาบ้างมึงไม่รู้หรอก ทั้งหมดที่กูทำไปก็เพื่อมึงเลยนะ” ตอแหลลลลลล~ ไม่ต้องมีใครด่ากูด่าตัวเองก็ได้ โอ้เย!!
“เฮ้อ เออ ก็ได้” มันถอนหายใจก่อนจะยอมตกลง ผมเบนหน้ามาแสยะยิ้ม วะฮะฮ่า ใกล้ความจริงแล้วพี่น้อง เมื่อมันตกลง ผมก็ไม่รอช้า ฉุดแขนไอ้นานาให้มันลุกเดินตามมา มืออีกข้างก็ล้วงเอาโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้ตองเพื่อนรักไปด้วย
[ไงหมาวิป]
รู้สึกวันนี้กูจะเป็นทุกอย่างเลยนะ ยกเว้นเป็นคน
“ตอง มึงเดินไปดูไอ้หมาบ้าให้กูหน่อยว่ามันอยู่ตรงไหน เดี๋ยวกูจะพุ่งตัวเข้าไปหามัน”
[หมาบ้าไหน มึงเหรอ] ไอ้ตองมันถามกลับมา สาบานสิตองว่ามึงไม่ได้กวนตีนกูอยู่น่ะ
“ไอ้กันไง ดูให้กูหน่อยว่ามันอยู่ไหน”
[ก็บ่อปลาที่เดิมแหละ ถ้าอยู่ก็คืออยู่ ถ้าไปไม่เจอก็คือไม่อยู่ นอกนั้นกูก็ไม่รู้แล้ว] ดู๊~ ดูมันทำ เพื่อนกันจริงปะวะ ทำไมเพื่อนๆ ผมถึงได้ทำตัวแบบนี้กันหมด เสียจายยยย~
“ก็เดินไปดูให้กูหน่อย ถ้ามันไม่อยู่กูจะได้ไม่ต้องไปเสียเที่ยวไง นะๆ อ้อนนะ” ทำเสียงอ้อนใส่มันไปด้วย ได้ยินไอ้ตองมันแอบร้องอี๋ด้วย ขนลุกในความน่ารักของกูล่ะซี่~ กูเข้าใจๆ
[เออ รอแป๊บ ไม่ต้องวาง กูจะไม่โทรกลับ]
“กูรู้ บ้านมึงจน”
[จนพ่องเด่ะ!!] โอ้ย โดนด่าแล้วสบายใจ
“เดี๋ยววิป นี่มึงลากกูมามึงก็ยังไม่รู้เลยเนี่ยนะว่าเขาอยู่ไหน แถมไม่รู้อีกว่าไปแล้วจะเจอหรือเปล่า” ไอ้นานามันหยุดเดินแล้วเท้าเอวมองผมอย่างเอาเรื่อง แหมๆ ขืนยอมรับไปตรงๆ เจ้าแม่ก็ได้ฆ่ากูน่ะสิ ดูสายตามัน น่ากลัวง่ะ
“ก็บับบบบบ…ไม่ใช่แบบนั้นเลยนะ ไปแล้วเจอชัวร์ๆ” ผมยืนยัน แต่ในใจกำลังหวั่นๆ ถ้าไปแล้วไม่เจอ กูนี่ได้เจอตีนไอ้นานาชัวร์ๆ อะหื้ออออ~
[ไอ้วิป]
“ห้ะๆ ว่าไง” ขานรับไอ้ตองพร้อมกับยิ้มให้ไอ้นา ใจเย็นนะเพื่อน
[อยู่ บ่อปลา จะมาก็มา กูไม่รู้ว่าพี่เขาจะไปเมื่อไหร่]
“โอเค แต๊งสะกิ้ว เดี๋ยวหาผัวให้”
[ส้นตีน!!] ด่าเสร็จก็วางสายใส่เลย อะไรวะ คนอุตส่าห์หวังดี
“ไป! มึงได้เจอว่าที่สามีในอนาคตของมึงแน่ๆ” ผมฉีกยิ้มแล้วลากไอ้นาให้เดินตามอีกครั้ง เพื่อนรักคนสวยถอนหายใจใส่ เดี๋ยวเถอะมึง ไปเจอไอ้โหดมันก่อนมึงจะไม่ถอนหายใจแบบนี้แน่ๆ
เดินมาถึงบ่อปลาสถานที่ๆ ไอ้กันมันชอบสิง เห็นร่างสูงใหญ่กำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แหม พระเอกเอ็มวีมากเพื่อนโหด ผมหันไปพยักพเยิดให้นานามัน บอกให้มันรู้ว่าตัวที่นั่งอยู่นั่นแหละ เป้าหมายของเรา
คิ้วเรียวสวยของไอ้นาขมวดเข้าหากัน มันหรี่ตามองร่างสูงใหญ่ของไอ้กันในระยะไกลแบบสงสัยหน่อยๆ เห็นแบบนั้นผมเลยถามออกไป
“มีไรเปล่าวะ”
“เปล่าๆ” มันส่ายหน้า
เหมือนจะมีแต่มันไม่ยอมบอก ผมยักไหล่ ไม่บอกก็ไม่บอก จัดการลากไอ้นาเดินเข้าไปหาพระเอกเอ็มวี ส่งเสียงออกไปทักก่อนที่จะเดินถึงตัวมัน
“โย่วกันๆ เพื่อนมาหา”
ร่างสูงหันมามอง แล้วใบหน้าหล่อๆ ของมันก็ออกอาการเบื่อหน่ายฉายชัดขึ้นมา แหม ทำสีหน้าอะไรไม่กลัวเพื่อนเสียใจเลยเนอะ แต่เอาเหอะ วิปไม่ถือ
“นี่ๆ กูพาเพื่อนกูที่บอกมาเจอมึงเองเลย มาๆ มาทำความรู้จักกัน”
ผมเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้ามัน ชี้ๆ ไอ้นานาให้ไอ้กันมันดู และพอทั้งสองคนมันมองหน้ากันปุ๊บ ทั้งคู่ก็ชะงักไปเหมือนกันเลย มองหน้ากันอยู่แบบนั้นโดยไม่มีใครพูดอะไร ผมเองก็ได้แต่ยืนมองแบบไม่เข้าใจ
ทำไมวะ มีไรกัน
___________________________________
ขอโทษที่หายหัวไปนานมากกกกก เค้ากลับมาแล้วว จะพยายามมาให้เรื่อยๆ นะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
