ตอนที่ 10
เพิ่งรู้ซึ้งถึงคำว่าอกหัก แต่อกหักมันก็ไม่ถึงกับตาย แต่ก็ทำให้กูไม่เป็นอันทำอะไรเหมือนกัน ไม่ตายก็เหมือนตายแหละวะ นอนเน่าอยู่ในห้องแบบโง่ๆ ไม่ออกไปเห็นเดือนเห็นตะวันอะไรกับเขาเลย
ผ่านมาหลายวันละ อาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่ เผลอๆ หน่อยก็เป็นอันต้องคิดถึงไอ้หมาบ้านั่น วนเวียนอยู่ในหัว สลัดยังไงก็ไม่ยอมหลุด หงุดหงิดตัวเองด้วยที่แม่งบ้าได้ขนาดนี้
ก๊อกๆๆ
“วิปเว้ย! กินข้าว มึงตื่นหรือยังเนี่ย”
เสียงปู่ตะโกนเข้ามา ผมเลยล้มเลิกความคิดที่จะนอนต่อแล้วเดินลงไปข้างล่าง ปู่แม่งน่ารักว่ะ เตรียมกับข้าวไว้ให้เรียบร้อยเลย ผมเดินเข้าไปข้างหลัง แล้วเอาศีรษะพิงกับแผ่นหลังปู่
“ปู่อ่า~”
“อ้อนอะไรมึง ขนลุกว่ะ” นิสัยเสีย
“จิตใจของผมมันไม่โอเคเลยปู่ มันแย่ แย่มากๆ” เสียงสั่นขึ้นมาอีกแล้ว เพียงแค่นึกถึงคำพูดที่ฟังแล้วเจ็บปวดใจของไอ้กันที่พูดใส่ผม กับท่าทีที่เมินผมแบบชัดเจนนั่นอีก ยิ่งคิดน้ำตามันก็จะไหล พยายามบอกตัวเองแล้วนะว่าอย่าเศร้า มันเสียลุคหมด
“โดนใครทำอะไรมาล่ะ”
“เหมือนจะอกหักแหละปู่”
“ห้ะ!”
“ขึ้นเสียงทำไมปู่ อย่าเสียงดังซี่ เป็นคนตกใจง่าย” ผมผละออกมาแล้วแกล้งเอามือทาบอกแสดงท่าทางตกอกตกใจ ปู่เบ้หน้าหมั่นไส้แล้วยกเท้าจะถีบ นี่ก็รุนแรงกับหลานตลอด ถ้าไม่โดดหลบนะมีโดน
“ยังจะเล่นอีกไอ้ห่านี่ พูดมาเป็นอะไร”
“เฮ้อ ช่างมันเหอะปู่ เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น แต่ตอนนี้มันอยู่ในช่วงทำใจ เพราะงั้นเลยยังปวดใจอยู่” ผมบอกเสียงหงอยๆ แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ปู่มองผมนิ่งๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ปู่จะไม่พูด จะไม่ว่าอะไรมาก เขาจะมองและถามพอที่จะให้ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงนะ
ถ้าผมไม่อยากเล่า ปู่ก็จะไม่เซ้าซี้ ปู่น่ารักง่ะ
พอกินข้าวเสร็จผมก็ออกมานั่งเล่นหน้าบ้าน พอเรารู้สึกไม่ดีเนี่ย มองอะไรๆ ก็ไม่ดีไปซะทุกอย่างเลยนะ อย่างต้นไม้ในกระถางหน้าบ้านเนี่ย ใบมันเหี่ยวแล้ว ปกติก็ไม่ได้สนใจอะไรมันหรอก แต่วันนี้เห็นแล้วอยากดึงแม่ง! นั่นอีก ไอ้แมว ปกติตัวนี้มันก็เดินแถวนี้ประจำ แต่วันนี้พอเห็นแล้วหงุดหงิด
ต้มแมวซะดีมั้ย
“เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยหมาบ้า โทษมึง!”
มันค้างคานะเอาจริง มันเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นส้นตีนเลย ปกติก็แสดงออกแหละว่ารำคาญ แต่จู่ๆ ก็เอาจริงซะงั้นแหละ แถมมาเอาจริงตอนที่ผมเริ่มจะชอบมันอีก
เฮ้ย! หรือว่า…มันจะรู้วะ!
ไม่ๆๆ ไม่ม้างงงง~ มันก็ไปได้สวยกับไอ้นานาแล้ว คงไม่มีอะไรต้องยุ่งกับผมมากกว่า
แต่…กูอยากยุ่งกับมึงง่ะ
ผมนั่งจนเบื่อ กะว่าจะเข้าบ้านไปนอนต่อแล้ว แต่ในจังหวะที่ลุกขึ้นจะเดินเข้าบ้าน ผมก็เหลือบไปเห็นร่างสูงใหญ่คุ้นตาตรึงใจกำลังเดินผ่านหน้าบ้านผมไป ใจผมเต้นแรงขึ้นมาทันทีที่เห็นมัน แวบเดียวแค่นั้นแหละ แต่จำได้
พรึ่บ
ผมรีบพุ่งตัวออกจากบ้าน ลากประตูหน้าเสียงดังแบบไม่กลัวปู่โผล่ออกมาด่า วิ่งออกไปคว้าแขนหนาไว้ ไอ้กันมันตกใจหน่อยๆ เมื่อโดนจู่โจม พอหันกลับมา สีหน้าเรียบนิ่งนั่นก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ผมยืนเม้มปาก คือ…ตัวผมเองก็ไม่ทันคิดอะไรเหมือนกัน อยู่ๆ ก็พุ่งออกมารั้งมันไว้แล้ว
“ปล่อย”
“เอ่อ…จะไปไหนวะ” ผมพยายามยิ้มให้มัน เรื่องที่อยากจะพูดอยากจะถามกลับไม่ยอมพูดออกมา ร่างสูงถอนหายใจใส่เล่นเอาผมใจเสีย แต่มือก็ยังไม่ปล่อยจากแขนของมัน
พอมายืนอยู่ตรงหน้าไอ้กันแบบนี้แล้ว ผมมั่นใจมากเลยว่าผมชอบมันจริงๆ มันอึดอัดอยากจะพูดออกไปให้มันได้รู้ แต่ก็ไม่อยากจะทำลายความรู้สึกของเพื่อน
“ปล่อย” มันย้ำอีกครั้ง ใจผมแม่งเริ่มเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกแล้ว หาเรื่องปวดใจแล้วมั้ยล่ะ ถ้าปล่อยให้มันเดินผ่านไปเฉยๆ ก็ไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้แล้ว ไม่ต้องมาเจอสายตาที่มองมาเหมือนรำคาญ ไม่ต้องมาเจอท่าทีที่เหมือนว่าไม่อยากจะเจอกัน
“กู…กู…ถามได้มั้ย” ผมพูดออกไปแล้วก็แทบอยากจะขอตัวกลับไปตั้งหลักก่อน เพราะเสียงที่พูดออกไปมันสั่นอย่างที่ไม่ตั้งใจฟังยังรู้เลย
“มีอะไร”
“กู…ทำอะไรให้มึงไม่พอใจหรือเปล่า มึงถึง…มึงถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ ถ้ากูทำอะไรผิด กูๆ กูขอโทษได้นะเว้ย”
“แค่เป็นมึงมันก็ผิดแล้ววิป”
อึก!
“ห้ะๆ มึง…ตรงจังเลยเนอะ” ผมยิ้มแหย รู้สึกว่าดวงตาของตัวเองมันเริ่มร้อนผ่าวๆ ขึ้นมาแล้ว ผมปล่อยมือออกจากแขนของมัน แต่ถ้าพูดให้ถูกก็คือไม่มีแรงจับไว้ต่างหาก
“อะ…โอเค ขอโทษที” ผมพึมพำบอก ร่างหนามองผมนิ่งๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป น้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมาเมื่อกี้นี้ไหลลงมา ภาพแผ่นหลังกว้างนั่นเลือนลางจนผมแทบมองไม่เห็นเพราะน้ำใสๆ มันบังเอาไว้ เลือนลางเหมือนความหวังของกูเลยว่ะ
…………………..
หมดวันหยุดก็เป็นเวลาของการกลับมาเรียน ยิ่งใกล้สอบย่อยด้วย แทบจะไม่มีเวลาให้ผมได้เศร้าเลย ตอนที่นั่งฟังอาจารย์พูดไปเรื่อยๆ ไอ้นานาก็หันมามองผมหลายครั้ง มันทำท่าเหมือนอยากจะพูดแต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที ถ้าตอนปกติผมคงแซวมันอยู่หรอก แต่ตอนนี้ แค่ยิ้มผมยังไม่อยากฝืนทำเลย
หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอไอ้กัน แต่รับรู้เรื่องราวของมันเหมือนกับว่ามันอยู่ใกล้ๆ ผมงั้นแหละ ไม่ใช่จากไหนหรอก เพื่อนสาวข้างตัวผมนี่แหละ และก็ไม่ใช่เพราะว่ามันบอก เป็นผมเองที่ชอบให้ความสนใจเวลาที่ไอ้นาแอบไปรับโทรศัพท์หรือพิมพ์ตอบบนมือถือ
ผมไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าไอ้นานามันพยายามไม่ให้ผมรับรู้ เหมือนมันพยายามจะปิดผมงั้นแหละ มีอารมณ์ชั่ววูบอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมเผลอคิดโกรธไอ้นานา ผมอุตส่าห์เป็นคนทำให้มันสองคนได้เจอกันและแฮปปี้กันทุกวันนี้ แต่พอพวกมึงไปกันได้ดีก็ถีบกูออกมา
แต่ก็นั่นแหละ ความคิดบ้าๆ ของคนที่อกหัก แถมดูเหมือนจะถูกเกลียดด้วย
พออาจารย์ปล่อยผมก็รีบลุกเดินออกจากห้องโดยไม่รอเพื่อนสาวคนสวย ไอ้นานารีบเก็บของแล้ววิ่งตามออกมา มันคว้าแขนผมไว้ สีหน้าของมันดูเครียดมาก
“มึงมีอะไรหรือเปล่า ถ้าไม่กูจะกลับแล้ว”
“อย่าเพิ่งกลับ คุยกับกูก่อน” พูดจบคนสวยก็ลากแขนให้ผมเดินตาม ลงจากตึกหามุมเหมาะๆ นั่งคุย ผมอยากปฏิเสธมันมากเลย ตอนนี้ไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรทั้งนั้นแหละ ผมกำลังเป็นคนไม่ดี ยิ่งเห็นหน้าไอ้นาผมยิ่งพาลโกรธมัน ทั้งๆ ที่มันไม่ได้ทำอะไรเลย มันแค่…กำลังคบกับไอ้กันแค่นั้นเอง
“หลายวันมานี้กูเห็นมึงแย่ลงเรื่อยๆ มึง…”
“กูไม่ได้เป็นอะไร เดี๋ยวกูก็ดีขึ้น” ผมบอกปัด เผลอเสียงแข็งใส่มันไปด้วย เมื่อรู้ตัวก็พลาดไปเสียแล้ว แต่แม่คุณไม่ยักจะโกรธ ถือว่าผมรอดตัวไปแล้วกัน
“แต่ว่ามึง…” มันพูดแล้วอยู่ๆ ก็หยุดไป เห็นแม่คุณมีสีหน้าลำบากใจผมก็อยากจะบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ ผมฝืนยิ้มส่งให้มันไป ผมเป็นแบบนี้มันเองก็คงจะไม่สบายใจเท่าไหร่ หรืออาจจะรู้สึกไม่ดีไปด้วย นั่งเรียนด้วยกันแต่เหมือนอยู่กับคนที่ไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย
“มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก กูโอเค” โอเคมาก บอบช้ำสุดๆ แต่ยังไม่ตาย
“กู…ถ้ามึงมีอะไรมึงคุยกับกูได้นะ กู…”
“บอกไปแล้วยังไง มึงช่วยกูไม่ได้หรอก ช่วยไม่ได้สักนิด” ผมตวัดเสียงใส่มัน ไอ้นานาผงะไปนิดเมื่อโดนพูดแบบนั้นใส่ ผมกัดริมฝีปากฉับ เผลอแสดงความรู้สึกส่วนลึกออกไปซะได้ ดวงตาเรียวสวยของมันกำลังสั่นระริก เห็นแบบนั้นผมก็ใจเสีย เผลอทำให้เพื่อนรู้สึกแย่ไปซะแล้ว
“กูขอโทษ กูไม่ตั้งใจจะพูดแบบนั้น กู…กลับก่อนล่ะ”
“วิป…”
ผมลุกเดินหนีออกมา ถ้าขืนอยู่นานกว่านี้ผมได้ทะเลาะกับมันแน่ ผมกัดฟันเต็มที่พยายามฝืนเอาไว้ไม่ให้น้ำตามันไหลออกมา แย่อะตัวผม เอาความรู้สึกส่วนตัวไปลงกับเพื่อนซะอย่างงั้น
กูขอโทษนะนา
……………….
เรื่องของไอ้กันก็รบกวนจิตใจ ไหนจะเรื่องสอบอีก ต้องอดหลับอดนอนเพื่ออ่านหนังสือ สภาพผมตอนนี้บอกได้เลยว่าแย่มาก หน้าซีดเซียว ตาดำคล้ำ เหมือนจะผอมลงไปด้วยนะ เพราะกินได้น้อยมาก แถมไม่มีเวลากินอีกต่างหาก ไอ้นานาเองก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ แต่สภาพมันดีกว่าผมเยอะ
หลังจากที่คุยกันไปวันนั้น ผมกับมันก็ดูเหมือนว่าจะคุยกันได้อย่างไม่ค่อยสนิทใจเท่าไหร่นัก มันเองก็ดูมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็เงียบไว้ไม่ยอมเอ่ยออกมา ผมเองก็ทำใจคุยกับมันไม่ได้เหมือนกัน ผมรักมันนะ มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของผม แต่ผมก็กลัวว่าถ้าคุยกันแล้ว ผมอาจจะหลุดพูดอะไรให้มันเสียใจอีก
เพราะงั้นตอนนี้ผมกับมันเลยดูเหมือนจะห่างๆ กันทั้งที่เจอกันเกือบทุกวัน
ครืดดดด ครืดดดดด
นั่งเรียนกันอยู่ โทรศัพท์ของไอ้นาที่วางอยู่ก็สั่นขึ้นมา ผมเผลอหันไปมอง พอเห็นชื่อคนที่โทรเข้ามาก็ใจกระตุก ไม่น่าหันไปมองเลย ผมเบือนหน้าหนี จังหวะนั่นเห็นว่าไอ้นาเหล่มามองผมเหมือนกัน
“ฮัลโหล”
อ้าวไอ้นี่ เรียนอยู่เสือกแอบรับโทรศัพท์
“อืม เมื่อกี้ฉันไปโทรไปแต่นายไม่รับสาย” นานาตอบกลับปลายสาย ผมนั่งฟัง ภายในไม่กี่วินาทีแต่ในหัวผมมันจินตนาการไปมากมายว่าพวกมันคุยอะไรกัน และผมก็ทนไม่ได้
พรึ่บ!
ผมกวาดข้าวของขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้อง โคตรเสียมารยาทอันนี้รู้เลย แต่ให้ผมทนนั่งฟังไอ้นามันคุยกับคนที่ผมแอบชอบแบบนี้ ผมเองก็ทนไม่ได้เหมือนกัน
“วิป! ไอ้วิป!!”
กึก
เสียงหวานตะโกนเรียกตามหลังมา ผมชะงักหันกลับไป ไอ้นานามันวิ่งตามออกมา ผมถอนหายใจ รอจนมันเดินมาถึง ไอ้คนสวยที่ปกติจะโหดใส่ตลอดเวลา คราวนี้มันทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ ผมเห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด จูงมือพามันลงมานั่งข้างล่าง
หมับ!
พอผมหย่นก้นลงนั่งปุ๊บ ไอ้คนสวยก็โถมตัวเข้ากอดผมเต็มๆ เลย เล่นเอาผมเกือบหงายหลังล้มลงไป และที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นก็คือ…ไอ้นาร้องไห้! ร้องจริงๆ เลย สะอึกสะอื้นอยู่กับไหล่ผม
“กอดทำไม มึงเปลี่ยวเหรอ”
“เปลี่ยวพ่อมึงดิ!”
“ไม่เอา ไม่ด่าพ่อ เดี๋ยวพ่อสะดุ้ง” ผมพยายามพูดตลกๆ ไปให้มันหยุดร้อง แม่คุณสะอื้นอยู่กับไหล่ผม อารมณ์ไหนของมึงวะเนี่ย กูเองก็อยากจะร้องเหมือนกัน แต่ทำไมกูต้องมานั่งปลอบมึงด้วยวะเนี่ย
“กูขอโทษ ฮึก…กูขอโทษ” อยู่ๆ มันก็ขอโทษออกมา งงสิงานนี้ มึงยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยนา กูนี่ดิที่ต้องขอโทษมึง กูเครียดแค้นมึงโดยที่มึงไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
“กูทนเห็นมึงเป็นแบบนี้ไม่ได้แล้วจริงๆ” มันร้องไห้ใหญ่เลย มึงๆ เกรงใจกูบ้าง คนรอบข้างเริ่มมองกูแปลกๆ แล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่เยอะก็เถอะ แต่มึงช่วยสงบสติแป๊บเหอะ ผมดันตัวมันออกมา หน้าเลอะแล้วแม่คุณ ผมเปิดกระเป๋ามันหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้
“กูไม่เป็นไรจริงๆ กูยังปกติดีทุกอย่าง”
“ฮึก มึงโกหกกูไม่ได้หรอก” แน่ะ มีเถียง
“กู…กู…โอเค…” พอมองหน้ามันที่ร้องไห้ ผมเองก็เสือกจะร้องตาม ผมรีบเงยหน้าขึ้นห้ามน้ำตาไว้ ทำมือโอเคให้มัน มันคงไม่รู้หรอกว่าผมกำลังเศร้าเรื่องอะไร แต่ถ้ามันรู้มันอาจจะไม่มานั่งร้องไห้ใส่ผมแบบนี้แน่
“มึงห่วงกูแค่นี้…กูก็ดีใจแล้ว กูโอเค”
“ฮึก…”
ปัง!
เหี้ย! ทุบโต๊ะทำไม!
“กูไม่ทนแล้ว! แม่ง!...” คนสวยพูดเสียงแข็ง มือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าแบบไม่กลัวเสียสวย มึงเล่นเอาน้ำใจที่กูหยิบทิชชู่ออกมาเช็ดให้กลายเป็นขยะไปเลย ปาดซะไม่ห่วงสวยเลยแม่คุณ ไอ้นานามันคว้ากระเป๋าแล้วเดินจากไปอย่างไว ทิ้งให้ผมนั่งเหวอพร้อมกับน้ำตาที่กำลังคลออยู่
อะไรวะเนี่ย
และเพราะโดนทิ้งแบบนั้นผมเลยเดินออกมาหาขนมกินที่หน้ามอแทน แวะเข้าร้านไอติมทั้งๆ ที่ไม่ได้อยากกินเท่าไหร่ เพียงแต่อยากหาอะไรทำให้ตัวเองหายเศร้าบ้างก็เท่านั้น
พอว่างปุ๊บสมองมันก็พาลนึกไปถึงไอ้หมาบ้าใจร้ายนั่นอีกแล้ว ผมยิ้มเยาะตัวเอง เป็นเอามากจริงๆ นะ เผลอเป็นไม่ได้เลย ต้องวนกลับไปคิดถึงมันตลอด มึงมันร้ายกาจเกินไปแล้วกันๆ ทำให้กูบ้าได้ขนาดนี้
ผมปล่อยให้ไอติมที่น่ากินตรงหน้าละลายไปอย่างไม่เสียดาย แต่ถ้าปู่มาเห็นคงโดนตบกะโหลกข้อหาผลาญเงินไปโดยเปล่าประโยชน์ ผมหยิบชีทขึ้นมาอ่านแทน อ่านซะจะได้ไม่ต้องคิดถึงมันอีก
พรึ่บ
“เฮ้ยหมาเป๋า มานั่งทำอะไรคนเดียววะ”
ชีทจากมือผมถูกดึงออกไป ก่อนที่ร่างสูงจะนั่งลงตรงข้าม เอาชีทในมือโบกพัดให้ตัวเองทั้งๆ ที่ในร้านก็แอร์เย็นฉ่ำ แต่พอมันมองเห็นหน้าผมชัดๆ ก็ต้องชะงักไป ใบหน้าหล่อๆ ยื่นเข้ามาใกล้พร้อมขมวดคิ้วมุ่น
“มึงไปทำอะไรมาวะ เหมือนคนใกล้ตายเลย หมาเป๋าที่น่ารักของกูหายไปไหนวะเนี่ย” ไอ้ชานบอก ผมไม่มีอารมณ์จะเถียงอะไรด้วย ได้แต่เบะปากใส่
“อ้าวๆ วันนี้ไม่เถียง ถ่านหมดใช่มั้ย”
“เราไม่คุยกับนายดีกว่า นายหน้าตาไม่ดี”
“กวนตีน” มันเอาชีทที่แย่งไปเคาะลงมาบนศีรษะของผม จ้องมองสภาพแย่ๆ ของผมจากนั้นก็ถอนหายใจใส่ ทำท่ากลุ้มอดกลุ้มใจอะไร กูโอเค แค่ร่างกายมันประท้วงว่าไม่โอเคแค่นั้นเอง
แค่นั้นจริงเหรอวะ
“แล้วมาไงเนี่ย เพื่อนฝูงหลงไปไหนหมด”
“ไอ้อาร์คมีเรียนอีกตัว ไอ้กันเห็นว่าจะไปหานานา”
กึก
ผมชะงัก ไอ้ชานก็จับสังเกตได้ มันขมวดคิ้วพึมพำเบาๆ กับตัวเอง แต่ผมพอจะได้ยินอยู่ว่ามันบ่นว่าไม่น่าพูดเลย ผมฝืนยิ้มส่งไปให้คนตรงหน้า พยายามบอกมันว่าผมไม่เป็นอะไร แต่มันก็ฝืนเกินไปจนน่าเกลียด
“มึงยังทำใจไม่ได้อีกเหรอวะ”
“มึงคิดว่าการทำใจมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผมย้อนถามกลับ ไอ้ชานมันเงียบไม่มีคำตอบให้ ผมดึงชีทกลับมาเพื่ออ่านต่อ เพ่งมองลงไปที่ตัวหนังสือพวกนั้น แต่มันไม่ได้ผ่านเข้ามาในสมองผมเลยสักนิด ในหัวผมกลับคิดไปถึงไอ้บ้านั่น มันเหมือนกับว่ามันสะกิดแผลในใจขึ้นมา
อึก…
แหมะ
“เฮ้ยๆ หมาเป๋า! มึงอย่าเป่าปี่” ร่างสูงตรงข้ามดูตกใจไม่น้อยที่เห็นน้ำตาผมหล่นแหมะลงบนชีท มันดึงชีทออกไปจากมือผมแล้วเลื่อนตัวเองมานั่งข้างๆ ร้อนรนแบบคนที่ไม่รู้จะปลอบยังไง
“มึงอย่าร้องดิเหี้ย กูทำอะไรไม่ถูกนะเว้ย”
“ฮึก…”
“เหี้ย คนมองกูใหญ่แล้ว มึงรอกูแป๊บนึง” มันลูบผมหัวแล้วผละออกไป เดินไปจ่ายเงินค่าไอติมที่ยังไม่แตะสักคำให้ผม จากนั้นก็กลับมาลากผมออกจากร้าน ดีอะ แค่ร้องไห้ก็มีคนจ่ายค่าไอติมให้
มันลากผมออกมาหาที่นั่ง ซึ่งไม่ใช่ที่ไหน ป้ายรถเมล์ที่ผมขึ้นประจำนั่นเอง แต่ดีหน่อยที่ตอนนี้มีคนรอรถอยู่สองคน ร่างสูงดันให้ผมนั่งลง มันเองดูทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
“อย่าร้องไห้ดิ กูปลอบใครไม่เป็นนะ”
“กูไม่ได้ร้อง กูล้างตาอยู่” แถได้เหี้ยมาก
“จะอะไรก็ช่างเหอะ แต่มึงเป็นแบบนี้มันดูไม่ใช่มึงเลยนะ”
“แต่ตอนนี้กูกำลังเจ็บ กูควรจะยิ้มมั้ยชาน” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามมัน ไอ้ชานมีสีหน้าลำบากใจ มึงแม่งตัวปัญหาว่ะวิป อยู่ๆ ก็ไปร้องไห้ต่อหน้าเขา ให้เขามาเครียดกับมึงด้วยซะงั้น ใช่เรื่องมั้ย มันไม่เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย
“อย่าห่วงเลย เดี๋ยวกูกลับบ้านแล้ว”
“กลับยังไง กูไปส่งมั้ย”
“เราเกรงใจนะนาย เดี๋ยวกูกลับรถเมล์”
“สภาพนี้เนี่ยนะ” ร่างสูงมองผมเหยียดๆ “ถ้ามึงไม่นั่งเลยป้ายมึงก็ขึ้นสายผิดกูมั่นใจ สภาพแบบนี้มึงไม่รอดหรอก” โคตรดูถูกกันเลย
“อย่าห่วงเลย ขอบคุณมากว่ะ แต่…ให้กูอยู่คนเดียวเหอะ” ผมสูดน้ำมูกแล้วพยายามทำสีหน้าให้ดูดีขึ้น เพื่อที่มันจะได้ไม่ห่วงอะไร แต่ร่างหนาตรงหน้าก็ยังดูไม่เชื่ออยู่ดี ผมฝืนยิ้ม แต่น้ำตาแม่งก็ไหลลงมา จนไอ้ชานมันทนไม่ได้ ดึงตัวผมเข้าไปกอด
“ตอนนี้มึงเหมือนลูกหมาโดนเจ้าของทิ้งเลยว่ะ สงสารๆ”
“ยังไม่ทันมีเจ้าของก็โดนเทแล้วต่างหาก” ผมบอกเสียงสั่นๆ พร้อมกับสะอื้นไปด้วย ตอนนี้ไม่แคร์สายตาประชาชีแล้ว อยากร้องไห้ อยากระบายมันออกมาให้หมด
“กูไม่รู้ว่าจะทนได้หรือเปล่า กู…ฮึก กูต้องเจอไอ้นานา…แล้วกูต้องคอยรับรู้เรื่องของพวกมึง…ฮึก กู…”
“เอ้าเหี้ย! ร้องหนักกว่าเดิมอีก โอ๋ๆ ใช่ได้มั้ยวะคำนี้ เออช่างแม่ง! มึงทำได้อยู่แล้วหมาเป๋า มึงเก่งกูรู้” ผมเกือบจะหลุดยิ้มออกมาเพราะการปลอบของมัน ปลอบคนไม่เป็นแต่ก็พยายาม
“ถ้ากูเก่งจริงๆ กูไม่มานั่งร้องไห้หรอก”
“ช่องใส่ถ่านมึงอยู่ตรงไหน จะดึงออกแม่ง เถียงตลอด”
ไอแอมซอรี่
หลังจากหลุดอายให้ไอ้ชานมันเห็นไปแล้ว พอผมดีขึ้นก็นั่งรถกลับบ้าน ก่อนแยกกันร่างสูงมีการทิ้งเบอร์ตัวเองไว้ให้ด้วย คงกลัวว่าผมจะนั่งเลยป้ายอย่างที่กังวลไว้ แต่ไม่หรอก เพราะตอนนี้ผมอยู่หน้าปากซอยบ้านตัวเองแล้ว
ผมคิดว่าถ้าบ้านเราไม่อยู่ใกล้กันอะไรๆ คงจะดีกว่านี้เนอะ เพราะอย่างน้อยๆ เวลาที่ผมต้องเดินเข้าซอยแบบนี้จะได้ไม่ต้องนึกถึงมัน เพราะตรงจุดนี้ผมเคยเดินอยู่กับมัน มันก็พาลทำให้นึกถึง
หรือจะหนีเข้าป่าแบบพ่อดี?
คิดอะไรบ้าๆ
ผมเดินเอื่อยๆ เข้าซอย อยากกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วนอนโง่ๆ อยู่แบบนั้น เหนื่อยใจแล้วที่ต้องคิดแต่เรื่องเดิมๆ มึงไม่พัฒนาเลยวิป
พรึ่บ! หมับ!
“อื้อๆๆๆ!!”
เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย
ผมเดินๆ อยู่ดีๆ ก็มีใครไม่รู้โผล่ออกมา ล็อคตัวผมพร้อมกับเอามือปิดปากกันเสียงร้อง แล้วลากเข้าข้างทาง ไอ้ชั่ว! เย็นย่ำมึงก็เอาเลยเรอะ ผมพยายามดิ้นให้หลุด แต่แรงของมันเยอะเกินไป ไม่สะเทือนสักนิด แถมพอผมดิ้นมากๆ เข้า มันก็เปลี่ยนมาอุ้มผมแทน และเพราะมันโผล่มาล็อคจากด้านหลังผมเลยไม่เห็นหน้ามัน
ใจผมเต้นโครมครามด้วยความหวาดกลัว คนกำลังอกหักยังจะต้องมาเจออะไรแย่ๆ แบบนี้อีกเหรอวะ
ไอ้เหี้ยกูโดนอุ้ม!
_______________________________
เรากลับมาแล้วววววววววววว ฮ้อยยยยย ขอโทษด้วยจริงๆ ค่ะ ที่หายหัวไปนานมากกกกกกกก
เราไม่ทิ้งเราสัญญา ^^ แต่อาจจะมาช้าไปบ้างนิดหน่อย (นี่ไม่หน่อยละ 55)
ใครที่ยังรออยู่ ยังอ่านอยู่ก็ขอบคุณมากค่ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ #อ้อน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
