หัวข้อ: Last piece│ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│END

[J029]

เหลืออีกตอนเดียวจะจบแล้ว ยังไม่มาอีกหรออ

[zenesty]

ไรท์หายไปจะครบหนึ่งปีแล้วนะ... จะไม่มาต่อแล้วหรอ  ทำไมหายไปนานจัง มากลับต่อเถอะนะยังรอตอนสุดท้ายอยู่      

[reverofjs]

ไม่มาต่อแล้วเหรอคะ 
รออยู่นะ

[popeyez]

พึ่งมาอ่าน แต่ชอบมากเลย มาต่อเถอะนะคะ

[Littlesir]

กลับมาได้รึป่าววว
กลับมาหาฉันทีได้ไหมคนดี
รอพี่มิวอยู่น้าาาา

[nuch-p]

 
คนเขียนไปไหนค่ะ มาต่อให้จบนะ

นิยายเขียนดีมากจ้า

 

[jarqqq]

แง้งงงง เรารอชิ้นสุดท้ายมาปีกว่าแล้วน้า  คิดถึงคนเขียนนน

[insunhwen]

 

[Tatangth]

จะมีโอกาสได้อ่านต่อมั้ยคะ 

[C.Kie96]

อ้าว ไหนบอกตอนหน้าก็จบแล้วไง ไมทำแบบนี้อ่าาาาาา
 

[lovejinjunno]

งื้อออออ
อ่านตั้งแต่ตอนแรกเลยนะเนี่ย
สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆ
รู้สึกโชคดีจังที่ได้อ่านเรื่องนี้
น่ารักมากๆๆๆๆอ่ะ
ตอนแรกก็ว่าชอบพี่ปกป้องนะ
แต่พอได้อ่านพาร์ทพี่มิวเท่านั้นแหละ
ยื่นใบสมัครเป็นแฟนคลับพี่มิวแทบไม่ทัน 55555

[Walitya]

คิดถึงจัง

[Legpptk]

 
มาต่อเถอะนะคะ รออยู่

[ammchun]

ถามจริงๆเถอะหายไปไหน. คือเหลืออีกตอนเดียวทำไมปล่อยไว้นานขนาดนี้ มีเหตุผลอะไรก็น่าจะบอกสักหน่อยสิ ถ้าดองไว้แล้วเหลืออีกหลายตอนจะไม่อะไรเลย แต่นี่จะจบแล้วหายไปเลยคือ?

[Karn440511]

ไรท์มาต่อสิ
กลับมาไวไว

[Tatangth]

จะกลับมาต่อมั้ยอ่าคะ จะได้เลิกหวังเลิกรอ

[PRiiNCEKiiM]

ในที่สุด น้องเทมกับพี่โปกพแงก็กลับมาแล้ว
เย้เย่เย่

[Lapat]

สวัสดีค่ะ

งงละสิ

หายไปจนลืมรหัสเล้าแล้วเหมือนกัน
ช่วงชีวิตที่ผ่าน กราบสารภาพเลยก็ได้ว่าหลงระเริงกับชีวิตในมหาวิทยาลัยจริงๆ/ป้องปากขำ
พอรู้ตัวอีกทีก็สอบ สอบ สอบๆๆๆ แล้วก็เรียน

นี่ไม่ใช้ข้ออ้าง แต่เป็นข้อเท็จจริง

ถามว่าเรามีแพลนจะตัดจบแบบนี่เลยเหรอ
ตอบค่ะ ว่าไม่

ตั้งใจจะให้จบ 16-17 ตอน แต่มันดันไม่จบ แต่เนื้อเรื่องเองก็ค่อนข้างเคลียร์แล้ว


เราพักการเขียนเรื่องนี้ไปประมาณ 6 เดือนกว่าๆ
จนถึงตอนนี้ ประมาณ 1 ปี 6เดือนแล้ว

สารภาพตามตรงว่าในระยะเวลา 1 ปี มีตอนจบของเรื่องนี้ ถูกรีไรท์ใหม่ถึง 7 ครั้ง
รวมเมื่อหัวค่ำของวันนี้ก็เป็นครั้งที่8

เราเคยคิดว่าสักวัน มันต้องมีวันจบ
และคงต้องเป็น1ในตอนจบสักแบบ ที่เราเลือกให้ตัวละคร

แต่ให้ดูจากช่วงเวลา ช่วงที่ชีวิตที่หายไป

เราเป็นอะไรที่มันย้อนกลับมาไม่ได้อีก
ในฟิลที่แต่งน้องเทมกับพี่ปกป้องตอนนั้น


ลึกๆในใจก็รู้มาสักพักว่าเราจะเอามันกลับมาไม่ได้ แต่... พยายามอย่างที่สุดที่จะมีความสุขไปด้วยในตอนที่เขียนเรื่องนี้
ตอนเช้าของเมื่อวาน เราตื่นขึ้นมา อะไรสักทำให้มีใครบางคนส่งDM มาในทวิตเตอร์ของเรา

เขาเขียนถึงความชอบที่มีต่อเรื่องนี้

ถามว่าเราจะแต่งเรื่องไหนอีกหรือเปล่า

เราบอกเขาว่าเราไม่ได้มีแพลนจะแต่งอะไรในเวลานี้
แล้วเราเลยบอกเขาว่ายังไม่รู้ว่าจะจบดีมั้ย ถึงตอนนี้ยังไม่มีตอนจบไหนจะใกล้เคียงกับความรู้สึกในตอนนั้น
มันมาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับไป...

จะแสร้งว่าช่างๆมัน เอาตอนจบสักแบบมาลงก็บาปกับตัวเองเปล่าๆ


อย่างที่บอกว่า ไม่คิดจะตีพิมพ์เรื่องนี้ที่ไหน


ความเพราะมันเป็นนิยายสดที่เราเขียนขึ้นในช่วงที่ชีวิตดาวน์ที่สุด คือช่วงอ่านหนังสือสอบเข้ามหาวิทยาลัย

เป็นอารมณ์ความรู้สึกของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งน่ะค่ะ ที่ยังใช้ค่ะ คะ วะ ว่ะ ไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ /ถ้ามีใครลองย้อนไปอ่านดูก็จะเห็น



เรามาคิดๆดูว่า ในตอนที่เราได้ใช้ชีวิตภายนอก
ใช้ชีวิต เติบโต มีความรัก มีความสุข ความทกข์ต่างๆ
และน้องเทมก็ยังเป็นเด็กปีหนึ่งที่หยุดตัวเองไว้มิดเทอมแรกของมหาวิทยาลัย

วันนึงจะเดินไปปลุกเขาให้ลุกขึ้นมาใช้ชีวิตที่เหมือนเพิ่งผ่านมาสัปดาห์ก่อน ทั้งที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม
มันจำได้ได้ลำบาก

เพราะเมื่อก่อน เราเติบโตไปพร้อมกัน
แต่นี่ไม่แล้ว
กลายเป็นเราคนเดียวที่โตขึ้นจากเดิม มองโลกในมุมใหม่ๆ ออกจากที่เดิมๆ

ส่วนน้องเทมและพี่ปกป้อง มันกลายเป็นภาพจำที่เลือนลาง เขามีชีวิตในตัวอักษร ถูกกักขังในจินตนาการ
ใช้ชีวิตในที่เดิมๆ มองโลกแบบเดิมๆ

มันต่างจนทำให้จักรวาลแตกสลายได้เลยด้วยซ้ำ


ถึงอย่างนั้นสภาพแวดล้อมกับความรู้สึกที่โตขึ้นไม่ได้ทำให้เรารักน้องเทมน้อยลง
แต่จะเอาจิตใจของตัวเองที่ต่างจากเมื่อตอนนั้นโดยสิ้นเชิงมาเขียนน้องเทมใหม่

ลองดูเป็นรอบที่ 9 หรือรอบที10 อย่างนั้นเหรอ

เราว่า...
อย่าเลยดีกว่า

มันเหมือนเป็นการฆาตกรรมคนๆหนึ่งที่เราสร้างขึ้นมา

รู้อยู่ว่าน้องเทมไม่สมบูรณ์ พี่ปกป้องเองก็ไม่ได้ perfect ในแง่ของการเป็นนิยาย

สิ่งที่เกิดขึ้นคือความผิดพลาดของตัวคนเขียนเอง
ไม่มีอะไรจะพูดนอจากคำว่า เสียใจ


เพื่อนสนิทเรา หนึ่งในคนที่ถูกสปอยจากเราให้มาอ่านเรื่องนี้เมื่อสองปีก่อน
บ่นว่าเสียดายแทบทุกวัน

ตัวเรา ที่เคยรับปากกับหลายๆคนที่ติดต่อมาถามเรื่องตอนจบ
ก็เสียใจไม่แพ้กัน

จนเมื่อวาน เรานั่งอ่านตั้งแต่ตอนแรก ยันตอนสุดท้ายใหม่
ชั่งใจอยู่นานว่าจะลงตอนจบ หรือลองกลับไปเขียนใหม่อีกรอบ

เราก็หัวเราะออกมาสะก่อน

รับตรงๆว่าการย้อนอ่านนิยายครั้งนี้ เห็นความผิดพลาดมากมายมหาศาล

มุกตลกที่เคยตลกในอดีต
เรื่องเพื่อนที่เคยแอบเผาในนิยาย
เรื่องจริงที่เอามาอะแดปในบ้างฉากบางตอน

ทั้งหมดทำให้เรามีความสุข

ทั้งหมดนั้นทำให้เรารู้สึกราวกับว่า

เราเองก็เป็นผู้อ่านไปแล้วจริงๆ

เป็นคนที่ไม่ได้มีสิทธิ์ ไปขีดเส้นชีวิตของตัวละครที่ เราในอดีต เคยสร้างมันด้วยความสุข

ถึงตอนนั้น

ในย่อหน้าสุดท้ายของพี่ปกป้อง

คนที่บอกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลก


เราอยากให้เขา รู้สึกแบบนั้นตลอดไป

เหมือนกับที่อยากให้ตัวเราเอง และคนอ่านทุกคน มีความสุข
เวลาได้ย้อนกลับไปอ่านมันอีกครั้ง

รู้ดีว่าไม่ใช่การตัดสินใจที่ดีที่สุด
แต่เมื่อเราเขียนมันด้วยความสุขแบบเดิมไม่ได้

เราอยากจะให้มันเป็นไดอารี่ความรู้สึกสนุกของตัวเอง ที่แชร์ให้เพื่อนอ่าน

ขอบคุณที่รัก
ขอบคุณหลายคนที่ยังรอ

ยังถามหา
ยังคิดถึง
ยังย้อนมาอ่าน

อันที่จริงหลายคนก็คงจะเดาออก ว่าเรื่องนี้คงไม่มีโอกาสได้เห็นตอนที่18
อย่างที่บอกว่าแพลนมา 17 ตอน และตอนที่ 17 เองก็ไม่ได้แย่
มันดีพอจะเป็นตอนจบของนิยายอินดี้สักเรื่อง

แต่ถึงอย่างนั้น เรากลับรู้สึกว่าติดค้าง

ถ้าจะให้พูดจริงๆ ไม่ใช่ติดค้างในเนื้อเรื่องหรอก เห็นชัดๆว่าเคลียร์ และ พี่ปกป้องก็รักเทมจะตาย 5555

มันติดที่เรามากกว่า
ติดที่ความรู้สึก ไม่จบ

เราเลยคิดว่า ถ้ามันล่วงเลยมากมายขนาดนี้ ตอกยำเราในทุกๆวัน ไม่ว่าจะวันนี้ หรือพรุ่งนี้ อีก 10 วันอีก 50ปี หรือ 100ปี
ความสนุกตอนเขียนเรื่องนี้มันกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆ (ยิงกูดิ)


เลยคิดว่า ถ้ามันจะจบ
เราก็อยากจะให้มันจบ ในแบบที่เราบอกทุกคนเอง ไม่ใช่หายไปแบบนั้น
เพราะคนที่อ่าน หลายคนก็ร่วมฟันฝ่าตั้งแต่สมัยออนแอร์ ทุกวัน
มันเหมือนเราเป็นเพื่อนกันไปแล้ว

ในฐานะเป็นคนเริ่มต้นเรื่องนี้ เป็นคนที่ทำความผิด เราขอใช้โอกาสน้อยนิดตรงนี้ในการขอโทษ จากใจจริง
ไม่มีอะไรจะเหมาะเท่าคำว่า เสียใจ

ถึงมันจะเป็นนิยายที่ลงให้อ่านฟรีๆ ไม่มีใครสนใจมากมาย
แต่มันคือความผูกพันช่วงระยะเวลานึง

ถ้ามีโอกาส หรือเป็นไปได้
ก็อยากให้เก็บความสุขที่มีต่อนิยายเรื่องนี้ไว้นะคะ

อย่าให้ความโง่เง่าของเรามาทำให้คุณมองอคติต่อตัวละครเลย


นั้นแหละค่ะ ทั้งตัวเราเอง และคุณหลายคนที่อ่านมาถึงตรงนี้

มันต้องยอมรับแล้วล่ะว่า

นิยายเรื่องนี้ มันจบแล้วจริงๆ



ขอบคุณมากนะคะ


รักและเคารพ



Lapat


12.09.2017

[wonderbe]

 

[khwanruen]

ขอบคุณมากนะคะ  เราจะได้ไม่ต้องค้างคาอีก จริงๆรออ่านตอนที่ 18 เสมอ แวะเข้ามาดูบ่อยๆ ยังไงก็รักน้องเทม พี่โปกเสมอ 

[ทั่วหล้า]

พิมพ์ยาวซะกระจ่างทุกข้อเลย555555555
จริงๆเราก็ชอบนะที่นิยายบางเรื่องจบแบบอินดี้ๆ เท่ห์ดีออก
เพราะมันเหมือนกับให้เราไปต่อยอดความรักของตัวละครกันเองแล้วแต่ใครแต่มันก็น่าสนุกดี

ก็ขอบคุณนะที่ไม่ทิ้งแล้วมาบอกกล่าวกัน
มันเหมือนว่าคุณให้ความสำคัญกับคนอ่านในแบบของคุณ
และก็ขอบคุณที่ไม่หลอกลวงว่าจะพิมพ์แล้วเชิดเงินเหมือนกับที่บางคนทำ
ขอบคุณ.
 

[kaokorn]

 

[silverrain]

บริบูรณ์
 

[Himbeere20]

ชอบเรื่องนี้ สนุก น่ารักมาก

คลิกเข้ามาดูเรื่อยๆ เพราะคิดว่าบทสุดท้าย ตอนจบ น่าจะพิเศษ จะต้องเป็นตอนที่เราฟินไปถึงดาวอังคารแน่ๆ แต่ไม่มีก็ไม่ค้างคาอะไร
โดยส่วนตัว คิดว่าเนื้อเรื่องจนถึงบทที่ 17 ก็สมบูรณ์ ไม่เหลือข้อสงสัยหรือค้างคาอะไร เป็นบทจบที่ดี

ขอบคุณที่เขียนนิยายสนุกๆมาให้อ่านค่ะ

[momonuke]

ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ เป็นนิยายไทป์ที่เราชอบเลย เคารพในการตัดสินใจของคนเขียนนะคะ ขอบคุณค่ะ

[bangon]

ขอบคุณที่เข้ามาชี้แจ้งนะคะเราเป็นคนนึ่งที่อ่านตั้งแต่คุณออนแอร์เรารอตลอดว่าเมือไรคุณจะมาต่อตอนจบ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกันไปเชยๆ :mew4:เราจะรอผลงานใหม่นะคะ

[May@love]

ขอบคุณที่เข้ามาชี้แจงนะคะ
ถึงจะเสียดายแต่ดีกว่าบังคับ
พี่ปกป้องน้องเทมให้เดินต่อ

ขอบคุณอีกครั้งนะคะ

[wildride]

wow อยากบอกว่า ส่งท้ายได้ดีสมเป็นผู้เขียน

I definitely think the same way and agree 100% with yours

that’s how people grow up ><

some people naturally live  their lives but some seem to lack of motivation and self-worth.

 

[crazydoii]

สุดยอดมากครับ,,,

[beerby-witch]

โหดร้ายจัง