ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│02
ออกจากเทศกาลจับพี่รหัสด้วยความเหนื่อยล้าและอ่อนแรงทางหัวใจ อาศัยเมล่อนฉุดกระชากลากถูออกมาจนถึงรถตัวเอง แต่ออกจากมหา’ลัยไม่ได้ครับ นั่งโง่หลังพวงมาลัยประมาณสิบนาที
ให้ตายเหอะ จีซัส! กูลืมวิธีขับรถ
ผมทำตัวเป็นภาระ โดยการต้องดาราดาวรุ่งพุ่งแรงอย่างไอ้เมลำบากลำบนขับมาส่งที่บ้านแทน เพราะปกติผมจะขับไปส่งเมก่อน แต่นี้มันต้องเสียเวลา ยังไงก็ต้องขอขอบคุณเพื่อนเมล่อนมา ณ ที่นี้
“ ไอ้น้องเมมมมม ไอ้เทมมมมม ไปมหาลัยเป็นไงบ้างน้องรัก”
กูไปมาเป็นอาทิตย์แล้วครับ แต่พี่มิวยังคงถามประหนึ่งว่าทุกวันเป็นวันแรกของการศึกษา ถ้าคุณคิดว่าพี่มันเป็นห่วงผมคุณคิดถูกล่ะ แต่การรักและเป็นห่วงของมัน มักจะเป็นการทำร้ายกูเป็นส่วนใหญ่ ฮอลลลล
“สภาพมึงนี่กรรมชัดๆ”
“กรรมเวรของกูเหรอ”
“เปล่า…กรรมกรสัด!”
ตึ่งโป๊ะ เล่นกันสองคนพี่น้องก็ต้องตบมุกกันเองอีก เห็นมั้ยว่าพี่ผมเป็นคนที่มีสกิลทางความคิดและฝีปากแปลกๆ จะว่าดีก็ไม่ แต่ถ้าจะว่าเลวก็คง…มากกกกกกกกก
ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืดกับพี่มัน เลยจรลีหนีขึ้นบนห้องพร้อมกับไอ้เม ผมสัญญากับมันแล้วว่าถ้าตั้งสติได้เมื่อไรจะขับรถพามันกลับคอนโด บอกเลยนะครับว่าวันนี้เป็นวันที่ควรจารึกในประวัติศาสตร์ชาติเทมอีกวันหนึ่ง เป็นประเด็นร้อนกว่าการจำนำข้าว หรือข่าวอาชญากรรมใดใด
กูได้คุยกับพี่ปกป้องงงงง
อร๊ายยยยยยยย ฟินไปถึงไส้ติ้ง ถ้าผมจะขอเข้าข้างตัวเองได้มั้ยครับ ว่าได้พี่ปกป้องเป็นพี่รหัส ตอนแรกก็ไม่คิดแต่พอ protect นี่คิดเลยนะ ก็มันแปลว่า ปกป้อง คุ้มครอง
“เม มึงว่าพี่ปกป้องจะใช่พี่รหัสกูมั้ย กูได้คำว่าprotect”
“แล้วมึงว่าพี่เขาจะโง่ให้ใบ้มาตรงๆแบบนั้นเลย”
เออก็จริง ถ้าวัดจากระดับความเกรียนของพี่รหัสเม ผมว่าพี่ปกป้องต้องโง่มากที่จะให้คำที่ความหมายตรงๆ แต่มันก็ไม่ผิดถ้าผมจะคิดเข้าข้างตัวเองเพราะมันยังไม่ถึงวันเฉลยนี่นา ทุกคนก็ต้องมีสิทธิ์ที่จะลุ้น
“เหมือนน้ำใสจะได้พี่ปกป้องเป็นพี่รหัสนะ”
ไอ้เมกดที่มือถือตัวเองในแอพพลิเคชันเฟซบุ๊คเข้าไปที่หน้าเฟซของใครอีกคน แล้วส่งมาให้ผม เป็นรูปกระดาษคำใบ้รหัส กับรูปชีทชีทหนึ่งมาเทียบลายมือกัน
เหมือนมากครับ ให้ตายเถอะ!
Namsai Siriyanun 'ตรงข้ามดาว' นี่เดือนหรือเปล่าค่ะ พี่ปกป้อง –
PP Prachya Nawanantanon มีแท็กพี่ปกป้องด้วยครับ ฮืออออ
“ไอ้รูปชีทนั่นชีทของพี่ปกป้องน่ะ เขาโพสไว้ในเฟซนานแล้ว"
อ่า...ภาวนาให้มันไม่ใช่ ขอให้พี่ปกป้องไม่ใช่พี่รหัสของน้ำใส ผมจ้องคอมเม้นท์ของรูปที่กำลังเลื่อนขึ้นไปเรื่อยๆ มีแต่เพื่อนๆบอกว่าอิจฉาน้ำใส ไม่ก็เป็นพวกปีสองมาเม้นท์แซวๆบ้าง แต่เดี่ยวนะ! ไอ้คอมเมนต์ล่าสุด
PP Prachya Nawanantanon ถ้าโดนจับได้แล้วจะเป็นไงแอมเบอร์ 55555
Amber Waswan ฮออออลลลลลลลลลลลลล ไม่นะ พี่ปกป้องเม้นต์ตอบด้วยครับ น้ำตาเทมจะไหล ไม่เม้นต์เปล่ามีแท็กเพื่อนมาตอกย้ำความจริงอีกต่างหาก
“พี่แอมเบอร์นี่ใครเหรอเม”
“พี่ประธานรุ่นน่ะ คนสวยๆที่ถือไมค์ไง”
ชัดเลย ถึงจะคิดและทำใจไว้ล่ะว่าโอกาสมันน้อยนิดที่จะได้พี่ปกป้องเป็นพี่รหัส แต่ทำไมกูเฟลอย่างงี้ล่ะ ที่คิดจนสติแตกตลอดทางกลับบ้านนี่คืออะไร เทมเสียจุย ได้ยินมั้ยครับว่า ไอ้เทมเสียจุยที่สุดดดด
“จะแซดลี่อะไรนักหนาไอ้เทม ไม่ใช่พี่รหัสแล้วไง อย่างน้อยวันนี้พี่เขาก็จำชื่อมึงได้ก่อนจำยัยน้ำใสแล้วกัน”
ไอ้เมพูดถูก! นึกขึ้นได้ก็เอาป้ายคล้องคอออกถึงจะไม่อยากถอดเพราะพี่เขาเป็นคนสวมให้ แต่ป้ายนี้ผมจะรักษาเท่าชีวิต ไม่ให้ตกน้ำลุยไฟหรือเสียหาย ไม่ใช่เพราะกลัวพี่แอมเบอร์จะแดกหัวนะครับ แต่ผมจะรักษาของที่พี่ปกป้องให้ผม แม้ว่าของนั้นจะไม่ได้พิเศษไม่ไปกว่าใครก็ตาม
อ่า.. N’เทมโป เหรอ ทำไมใจเต้นแรงอย่างนี้ล่ะ แค่อ่านตามป้ายเองนะ ผมเอามือไปลูบไล้ตัวอักษรทุกตัวที่พี่ปกป้องเขียนให้อย่างทะนุถนอม
พี่เขาคงไม่รู้หรอกว่า ภายใต้สกิลความเป็นหินที่ผมแสดงออกไป พี่เขามีอิทธิพลต่อการเต้นของหัวใจผมมากแค่ไหน “ถ้ามึงจะทำหน้าฟิน ก็ทำเถอะ หยุดทำหน้าเป็นสันเขื่อนแบบนั้นสักที ขัดหูขัดตา”
ไอ้เมล่อน! ไอ้เพื่อนนรกมันขัดจังหวะความฟินของผม
“กูว่าไม่เวิร์คนะเทม ไอ้การทำหน้าเป็นสันเขื่อนน่ะ ไม่เห็นเหรอว่าวันนี้เขาคิดว่ามึงโกรธเขา”
“ก็พี่มิวบอกว่าถ้าทำหน้าแบบนั้น จะได้ไม่เขิน เพราะเวลากูเขินหน้ากูเหี้ยมาก”
“มึงก็เชื่อพี่มึงได้เนอะ เทม...ตั้งใจฟังดีๆนะ ไม่ว่ามึงจะเขิน หรือไม่เขิน หน้ามึงก็เหี้ย”
สัดเม นี่มันหลอกด่าผมป่ะว่ะ ฮืออออ ปกติมันไม่เคยจะล้อปมด้อยด้านหน้าตาของผมเลยนะ แล้วผมก็ไม่เคยมีความรู้สึกแย่เลยไม่ว่าคนอื่นจะพูดแบบไหน อย่างมากก็แค่แอบด่าไอ้พวกห่านั่นในใจ แต่ทำไมพอเป็นไอ้เมพูดแล้วผมเสียใจแรงมาก หรือเป็นเพราะคนในคณะเหรอทำให้ไอ้เมเพื่อนรักเปลี่ยนไป
คิดแล้วก็อยากจะครายยย
“เทม...ทางแก้ไม่ใช่การทำตัวเป็นหินนะเพื่อน ทางแก้คือการเปลี่ยนที่ตัวมึง”
“อ่า....เปลี่ยน เปลี่ยนอะไร”
ไอ้เมขยี้หัวตัวเองแรงๆทันทีที่ได้ยินประโยคที่ผมบอก มันเก็บหนังสือนิยายอีโรติกที่อ่านมาหลายวันใส่กระเป๋า แล้วกระโดดลงจากเตียง ความสูงของมันไม่ต่างจากผมเท่าไร เมมันสูงกว่าผู้ชายหลายคนด้วยซ้ำ ไอ้ความสูง177ของมันกับกล้ามมัดกล้ามเนื้อน้อยๆจากการเล่นกีฬา นี่แหละ ทำให้เวลาที่มันเถื่อน มันก็ดูเถื่อนชิบหาย
อย่าเพิ่งฆ่าเทมนะเม กูยังอยากมีแฟนก่อนตาย
“มึงถามกูวันละล้านรอบ ว่าทำไมไม่มีแฟนใช่มั้ย”
“ชะ..ใช่”
“กูจะบอกให้นะ เพราะมึงชอบแต่ไอ้พี่ปกป้องไง มึงดูตัวเองบ้างซิ มีอะไรคู่ควรกับคนที่ทั้งหล่อ ทั้งนิสัยดีแบบพี่เขาบ้างไอ้เทม”
ตะ...ตะเตือนไต ตรงไปแล้วไอ้เหี้ย!
เพื่อนเม บทมึงจะตรงกับกู แมร่งก็ไม่มีอ้อมมีเลี้ยวชนลูกเดียวเลยนะสัด
ถามใจกูบ้าง ว่ากูรับได้มั้ย TT
“แล้วมึงจะให้กูทำไง ฮึก....”
สาบานว่าไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลเอง เมมันไม่เคยมีบทโหดร้ายทำลายใจผมแบบนี้มาก่อน เราอยู่กันด้วยความรัก(?) และความเข้ามาตลอด ทำไมแค่ไปมหา'ลัยอาทิตย์เดียว เปลี่ยนไอ้เมเพื่อนรักของผมไปอย่างไม่มีวันกลับ
มันคงอายที่มีคนอย่างผมเป็นเพื่อนซินะ
“เฮ้ออออ ไอ้เทม รักกูมั้ย”
เมจับไหล่ผมแน่นพร้อมกับจ้องมาที่ตาผม ทำไมถามงั้นว่ะ ผมไม่รักเพื่อนสนิทแล้วผมจะไปรักหมาที่ไหน
“ฮึก...รัก”
“งั้นกูขอมึงอย่าง ถ้ามึงอยากมีแฟน และถ้ามึงรักกู ....”
“.......”
“เลิกชอบพี่ปกป้องซะ” เลิกชอบพี่ปกป้อง
เลิกชอบพี่ปกป้อง
เลิกชอบพี่ปกป้อง
เลิกชอบพี่ปกป้อง
ไอ้เมพูดอะไรออกมาน่ะ
เลิกเหรอ
เลิกจริงๆน่ะเหรอ
ไม่นะ
ผมเลือกไม่ได้ ไอ้เมมันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เรามาเรียนที่นี้ก็เพราะพี่ปกป้อง ถ้าไม่มีพี่เขาผมก็คงไปเรียนคณะวิทย์ เพื่อพัฒนาการเกษตรไทยให้เจริญก้าวไกลสู่สากล ไม่ก็เรียนสัตวแพทย์ไปเป็นหมอหมาหมอแมวรักษาสัตว์บนดอยหมง กูจะอ่านหนังสือแทบเป็นแทบตายในเวลาสองเดือนสุดท้ายของชีวิตม.ปลายที่แสนสุขสงบ(?) ทำซากมะเขือเทศอะไรว่ะ
กูไม่เลิกเว้ย! แต่...
แต่ผมก็รักไอ้เมนี่ จะให้ผมทำยังไง ไอ้เมมันจ้องหน้าผมราวจะแดกหัวเอาคำตอบ แต่ขอโทษเม กูตอบไม่ได้จริงๆ
เอาว่ะ ร้องไห้สู้แมร่งเลยแล้วกัน
“โอเค กูรู้คำตอบล่ะ มึงนี่แมร่งจริงๆเลยไอ้เทมเอ้ย”
ไอ้เมมันขยี้หัวผม เอ่อ...มันออกแนวกระชากหัวมากกว่า แต่มันยิ้มครับ แสดงว่ามันไม่โกรธ ดีใจจัง
“ไม่อยากเชื่อเลยไอ้เทม มึงรักไอ้คนในเน็ตนั่นมากกว่ากู”
“ไม่นะ!”
“แต่ก็มากพอที่จะไม่ทำตามที่กูขอ”
อ่า....มันพูดดักคอขึ้นทันที สมเป็นเพื่อนรักกันมาทั้งชีวิต
“ตอนแรกกูก็ไม่คิดจะช่วยมึงหรอกนะเทม คิดว่ามึงคงแอดไม่ติดที่นี่ แต่มึงเสือกติดไง แต่กูก็คิดว่าพอมึงแอดติดแล้วมึงก็ต้องถอดใจเพราะความฮอตของพี่ปกป้อง ขนาดกูเป็นดารา คนติดตามยังไม่ถึงครึ่งของมันเลย.
เออ...ก็จริงของไอ้เมมัน ถึงพี่เขาจะไม่ใช่ดารานักแสดง แต่แมร่งก็ไม่ธรรมดา เป็นถึงสมบัติของคณะ และสมบัติของมหา'ลัย คนอย่างผมนี่ดูเป็นคนที่ไม่คู่ควรกับพี่ปกป้องเป็นอย่างมาก ผมเคยคิดเรื่องถอดใจเหมือนกันครับ แต่…คนมันรักไปแล้วจะให้ไปหัวใจคืนในวันสองวัน ใครจะไปทำได้ว่ะ
“มันถึงเวลาที่มึงจะต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วไอ้เทม”
“เปลี่ยนเหรอ เปลี่ยนยังไง”
“รูปลักษณ์ภายนอกไง”
รูปลักษณ์ภายนอกเหรอ หมายถึงหน้าตา อย่าบอกนะว่าไอ้เมจะให้ผมไปหล่อด้วยมีดหมอ ไม่เอาอ่ะ ผมกลัว
“ผ่า..ผ่าตัดเหรอว่ะ ไม่เอานะเว้ย กูกลัว”
“โอ้ยไอ้บ้า มึงไม่ต้องผ่าตัดหรอก การเปลี่ยนตัวเองไม่จำเป็นต้องให้สวยหล่อหลุดโลกนี่หว่า แค่เปลี่ยนให้ดูดีขึ้น ตามศักยภาพที่ธรรมชาติให้มาก็พอแล้ว”
โล่งอกไปที อย่างน้อยก็ไม่ต้องลงทุนขนาดไปผ่าตัดศัลยกรรม ผมไม่ต้องแอนตี้เรื่องนั้นนะ ทำแล้วก็สวยหล่อดี แต่เคยดูรายการทีวีที่เอาคลิปตอนหมอผ่ามาให้ดู หูยยยยย เป็นภาพสยองที่ติดตาตรึงใจ กินไม่ได้นอนไปหลับไปสามคืน
“แล้วเราจะเอาไงล่ะเม”
“ไม่เอาไงหรอก มึงต้องเชื่อฟังกู ต่อแต่นี้นะเทมโป มึงจำคำพูดของจินตราเพื่อนมึงให้ดี เราจะมาพลิกดินสู่ดาวกัน!”
จะดินจะดาวจะเป็นอะไรไม่สนล่ะครับ แค่พี่ปกป้องสนใจผมบ้างก็พอแล้ว
ผ่านไปจะเป็นสัปดาห์แล้วครับ ผมไม่มีทั้งความคืบหน้าของพี่รหัส และความคืบหน้าของหน้าตัวเอง ตอนนี้เข้าคอร์สรักษาสิวอยู่ที่คลินิกดังที่ไอ้เมพาไป มันบอกดาราไปที่นี้เยอะมาก แต่ไปทำมาสองครั้งแล้วไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยว่ะ แต่ไอ้เมมันบอกให้อดทน
เอาเถอะ ทนก็ทน วันนี้มีเรียนเรียนบ่ายตัวเดียว ผมอยู่ในห้องสโลปกำลังรอเรียน ส่วนเมล่อนยังไม่มา เห็นว่าเมื่อคืนไปเดินแบบงานอะไรสักอย่างนี้แหละ แต่เหลือเวลาอีกตั้งสิบกว่านาที คิดว่าเมล่อนจะท้านรกมาทัน
“แว่น! มึงกับเมล่อนมีกลุ่มอยู่วิชาอาจารย์ป้าหรือยัง”
เพื่อนคนหนึ่งเรียกผม จากด้านหลัง ถึงผมจะไม่ค่อยมีเพื่อนแต่ไม่ได้หมายถึงว่าไม่อยากมีเพื่อนนี้ เลยรีบหันหลังไปตามเสียงมิตรภาพที่กำลังจะก่อเกิด ป้ายชื่อที่ปีหนึ่งทุกคนต้องห้อย มันบอกว่าเพื่อนใหม่ของผมชื่อ N’คม เอาเถอะ มิตรภาพไม่อยู่ที่ความไฮโซของชื่อ
“มาอยู่กับกูแล้วกัน เดี๋ยวใส่ชื่อให้”
ฮอลลลลล อะไรจะดีงามปานนั้นว่ะครับ ผมนี่แทบจะกราบเท้าเพื่อนใหม่ คิดว่าผมกับไอ้เมจะไม่มีกลุ่มอยู่วิชาอาจารย์ป้าแล้ว
“แต่ต้องแลกกันนะ”
“ยังไงล่ะ”
“มึงเอารายงานไปทำ ส่วนปกกูจะปริ้นชื่อมึงกับเมล่อนให้ เขียนชื่อมาให้ด้วยล่ะ ให้ดีก็เอาเบอร์โทรเมล่อนมาด้วย กูจะได้ไว้ทวงงาน”
ไอ้นรก.. แล้วถามว่าผมรับกระดาษปึกใหญ่ของมันมามั้ย ตอบได้เลยครับว่ารับ ฮืออออ พยายามอย่างยิ่งที่จะคิดในแง่ดี บางทีเพื่อนเขาอาจจะไม่ว่าง บางทีเขาอาจจะไม่โอเคกับวิชาจิตวิทยา หรือเขาอาจจะต้องช่วยงานที่บ้านจนไม่มีเวลาทำ คนเราต้องมองโลกในแง่ดีไว้ครับ ชีวิตจะได้สดใส ผมคิดเสมอแหละว่าทุกคนต้องมีด้านดี เลว ที่แสดงออกมาต่างกัน จะไปตัดสินเพราะการกระทำเพียงครั้งเดียวไม่ได้
“เดี๋ยวๆไอ้แว่น กูเปลี่ยนใจแล้ว”
นั่นไง! คมมันต้องคิดว่าให้งานผมหนักไปแน่ๆ มันคงจะเอางานไปกระจายให้เพื่อนคนอื่นๆทำด้วยกัน เห็นมั้ยครับ ผลจากการมองโลกในแง่ดีของผม
“มึงเอาชื่อพวกกูไปแล้วทำปกด้วยเลยดีกว่า กูขี้เกียจ” กูถอนคำพูดได้มั้ยไอ้เหี้ยคม! มึงทำโลกสวยของกูพังหมดไม่เหลือห่านจิกอะไรแล้วเนี่ยยยยย
แล้วถามว่าผมรับชื่อพวกมันมามั้ย…
ก็รับไง ฮืออออออออออออออออออออออออออออออออ
พวกมันขู่ไม่ให้ฟ้องเมล่อนเรื่องที่ผมต้องทำรายงานหนาเท่าเขาพระสุเมรุคนเดียว ถึงไม่ขู่กูก็ไม่ฟ้องหรอกครับ ให้ไอ้เมรู้จะกลายเป็นศพกันเปล่าๆ แล้วมันจะเสียถึงไอ้เมด้วยถ้ามีคนแอนตี้มันหนักๆ มันกำลังเป็นดาวรุ่งที่ช่องจับตาจะปั้น ถ้าจะมาเสียเพราะเรื่องแค่นี้ผมยอมทำรายงานแทนไอ้พวกเหี้ยนั้นพันเล่มดีกว่าทำร้ายเพื่อนตัวเอง
จิตใจบอบช้ำจากวิชาที่เรียน แถมยังเพื่อนๆและงาน ดีที่วันนี้จู่ๆรุ่นพี่ก็เรียกรวมอย่างกะทันหัน เอ่อ…สำหรับคนอื่นอาจจะไม่ดี แต่สำหรับผม….
มันดีดี๊ ~
เพราะจะได้เจอพี่ปกป้องที่ทั้งสัปดาห์ผมไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าพี่เขาเลย นอกจากในเฟซบุ๊คอ่ะนะ ซึ่งนั้นไม่น่านับว่าเป็นการเห็นหน้า วันนี้จึงเป็นวันที่โชคสุดๆของผมก็ว่าได้
“น้องคนไหนจะเสนอชื่อเพื่อนก็เสนอมาเลยค่ะ เร็วๆหน่อยเราจะได้กลับบ้านกัน”
ผมไม่ได้สนใจไอ้พี่แอมเบอร์ว่าพี่มันจะพูดอะไร มัวแอบมองพี่ปกป้องที่อยู่แถวหน้าสุดของชั้นปี พี่ปกป้องโดดเด่นกว่าใครๆถึงแม้ว่ารุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าทุกคนจะสวยหล่อหน้าตาดีทุกคนก็ตาม แต่เหมือนผมพลาดอะไรบางอย่างที่ดูจะโคตรสำคัญ เพราะพี่ๆดูจะลุ้นๆมาก ส่วนเพื่อนๆก็พูดคุยกันเสียงดังแบบตลาดแตก มันมีอะไรเหรอว่ะครับ
มีเพื่อนหลายๆคนถูกเรียกออกไปด้านหน้า ทั้งหญิงทั้งชาย ซึ่งส่วนใหญ่ก็หน้าตาดีอ่ะนะ ไอ้เมนั่งข้างผมนี่เงียบเชียว พยายามอย่างสุดซึ้งที่จะทำตัวให้เล็กที่สุด แต่เมเอ้ย.. มึงสูง177อ่ะนะ แล้วกูก็สูง178 ถึงจะตัวหนากว่าไอ้เม แต่คิดเหรอว่าจะบังมึงมิด
“มีอะไรว่ะเม”
“เขาจะเลือกเดือนดาวว่ะ”
อ๋อ…..งั้นที่ออกไปยืนข้างหน้าคือคนที่โดนเสนอชื่อเหรอ อืม..พูดก็พูดเถอะว่าในบรรดาสาวๆที่ถูกเสนอชื่อออกไปไม่มีใครสวยเท่าหรือใกล้เคียงไอ้เมสักคน ไอ้เมก็คงไม่อยากเป็นซินะ
“มึงเป็นก็ดีนะเม มีเพื่อนเป็นดาวเท่ออก”
“เท่พ่องมึงซิ”
เป็นอันว่ายุไม่ขึ้น เราสองคนเลยได้แต่นั่งเงียบมองทุกคนที่กำลังสนุกสนานอยู่ พี่ปกป้องเดินมาคุยกับคนที่ได้เสนอชื่อเป็นดาวเดือนด้วยครับ อิจฉาคนพวกนั้นจริงๆ แต่คนอย่างผมคงไม่มีโอกาสจะได้เป็นเดือนหรอก เป็นได้ก็แค่ไอ้เฉิ่มของน้ำใส
พูดถึงน้ำใส น้ำใสก็อยู่ข้างหน้าด้วย คุยกับพี่ปกป้องซะสนิทเชียว คงเป็นพี่รหัสกันจริงๆซินะ
“พี่ค่ะ! หนูเสนอเมล่อนค่ะ” เพื่อนรักสะดุ้งเฮือกเลยครับ ถ้าไอ้เมลงประกวดดาวจริงๆ เตรียมตายกันได้เลย นอกจากจะเอานางงามมาประกวดสู้มันอ่ะนะ ไม่อยากจะอวยเพื่อนตัวเอง แต่เมทั้งสวย ทั้งเก่ง ความสามารถก็เยอะ
พวกสาวๆที่ถูกเสนอชื่อมีหนาวกันบ้างล่ะ ไอ้เมโดนลากออกไป ผมชูสองนิ้วส่งให้มันว่าสู้ๆ หน้าไอ้เมตลกมากครับ มันคงไม่โอเคสุดๆ หน้ามันนี่ไม่ต่างจากหน้าผมตอนที่ทำตัวเป็นสันเขื่อน แต่จะดีกว่ากูหน่อยคือมันสวยไง จะทำหน้าไหนเพื่อนเมก็น่ารักในสายตาผมเสมอล่ะ
พี่เขาก็ถามๆ ชื่อครบทุกคน แล้วก็ให้ยกมือโหวต ดูประชาธิปไตยดีครับ พอเหลือสามคนพี่เขาก็ถามคำถามว่าคิดยังไงกับคณะบลาๆ ไอ้เมก็ตอบตามเรื่องราว
“เมมาเรียนที่นี้เพราะความรักของใครบางคน ถ้าการเป็นดาวของทันตะจะทำให้ใครคนนั้นได้เข้าใกล้ความรักของเขามากขึ้น เมก็อยากจะทำเพื่อเขา” เสียงกรีดร้องของทั้งรุ่นพี่รุ่นเพื่อนดังกึกก้องเลยครับ แหม…ตอบนางงามขนาดนี้ไม่ได้ก็เกินไปแล้วครับ พี่ๆประกาศผลเรียบร้อย เดือนคณะผมชื่อจิ ส่วนดาวก็เป็นไปตามคาด
เพื่อนเมล่อนของผมไงงงงงง ไหนว่าไม่อยากเป็นว่ะ
“น้องเมมีอะไรจะพูดกับทุกคนมั้ยค่ะ ในฐานะที่ได้เป็นดาวของคณะเรา”อีกพี่แอมเบอร์เอาไมค์จ่อปากไอ้เม
มันมองมาที่ผมก่อนจะตอบ
“ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากจะทำให้ดีที่สุดค่ะ พี่แอมค่ะ…เมมีเรื่องจะขอ”
ท้ายประโยคมันหันไปหาพี่ๆที่อยู่บริเวณนั้น มันอยู่ไกลจนผมไม่ได้ยินว่าเขาพูดอะไรกัน พี่แอมเบอร์พยักหน้ารับรู้ก่อนจะผละออกไปคุยกับเพื่อนๆที่อยู่ด้านหลัง พี่แอมเบอร์พูดอะไรก็ไม่รู้ครับ พี่สต๊าฟทุกคนมองมาที่ผมเป็นจุดเดียว
อันนี้ไม่มโนนะครับ
ขนาดพี่ปกป้องยังมองเลยยยย อ๊ากกกกกก ฟิน
เหมือนคุยไปสักพักจะได้ข้อสรุปแล้ว พี่แอมเบอร์ก็หันมาหาไอ้เมเหมือนเดิม ทั้งสองคนซุบซิบอะไรอีกนิดหน่อย เพื่อนๆในคณะก็ไม่ตามจากผมหรอก ทุกคนอยากเผือกเรื่องที่ดาวคนใหม่กับพี่ๆคุยกัน
“อ่า..งั้นเป็นไปตามที่น้องเมว่าทุกอย่างเลยนะคะ พวกพี่ขอบคุณน้องเมกับน้องจิมาก เอาล่ะคะน้องๆวันนี้เลิกได้”
ทันทีที่พี่แอมเบอร์ประกาศเสร็จผมก็รีบไปหาไอ้เมเลย
“ไหนมึงไม่อยากเป็นว่ะครับ แหมตอบซะนางงามจักรยานอาย”
“จักรวาล” แน่ะ รับมุกด้วยครับ 555 แสดงว่าอารมณ์ดี
“แล้วมึงพูดอะไรกับพี่เขาว่ะ ที่พี่เขาไปคุยๆอะ เกี่ยวกับกูป่ะ”
ไอ้เพื่อนเมมองซ้ายมองขวา ราวกับจะลอบส่งยาบ้าให้ผม ก่อนจะกวักมือเป็นนางกวักเรียกให้ผมไปใกล้ๆมัน
“อยากรู้ป่ะ ยื่นตีนมานี่”
“หูมั้ยมึง”
“เออ”
แล้วไอ้เทมก็ยื่นตีน เอ้ย!หูไปให้เม
“กูขอให้มึงมาดูกูตอนอยู่กองประกวด ถ้ามึงอยู่กับกู มึงก็จะเจอพี่ปกป้องแทบทุกวัน ดีมั้ยมึง” ห่ะ! ไอ้เมว่าอะไรนะครับ ผมไม่เก็ท เอาหูออกจากรัศมีปากมันก่อนจะทำหน้าสันเขื่อนที่ทำเป็นประจำส่งให้ ไอ้เมยิ้มแย้มอย่างดีอกดีใจ คือ…กูประมวลผลไม่ทัน
“อ้าวน้องเม น้องจิ อยู่คุยเรื่องประกวดก่อนนะครับ อ่อ…พี่เชิญ น้องเทมโปด้วยนะ”
ตึกตึกๆ ตึกๆ ใจผมเต้นไม่เป็นส่ำเลยครับ เพราะเจ้าของตำแหน่งเดือนมหาลัยปีที่แล้วกำลังอยู่ตรงหน้า…. ถึงผมจะเป็นแค่ตัวแถมก็เถอะ อย่างน้อยพี่มันก็เรียกชื่อผม เรียกโดยไม่ต้องก้มไปมองป้ายแม้แต่น้อย
อ๊ากกกก ไอ้เม กูจะตอบแทนความดีของมันกี่ชาติถึงจะหมด TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
