ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│10
ตั้งแต่เกิดและจำความได้เนี่ย ผมไม่เคยจีบใครเลยมาก่อนเลย เคยมีคนที่จะจีบบ้างอะไรบ้างสองสามคน แต่ตอนนี้ผมกำลังจะจีบแบบจริงจังกับ ผู้ชายคนหนึ่ง ที่เอ่อ…ดีกว่าผมในทุกๆด้าน ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร พี่ปกป้องไง
“มึงต้องคิดว่าตัวเองมีดีอะไรบ้าง” ไอ้เมเปรยขึ้นมากลางวง ทันทีที่ผมขอความเห็น เอาตรงๆแบบเล่นเองก็เจ็บเอง นอกจากหัวใจที่บริสุทธิ์ยิ่งกว่านางเอกซีรี่ย์เกาหลี กับหน้าที่หล่อเหลาราวคิมทัน ไอ้เทมคนนี้ก็ไม่มีอะไรดีเลย
“คิดว่ามันจะรู้เรอะ มึงอยู่กับมันมานานคิดให้มันดิว่ามันมีดีอะไร”ไอ้จิความคิดดีอีกแล้ว รู้สึกขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเพื่อนที่พึ่งพาได้มาให้ผม ไอ้เมทำท่าคิด คิดแบบคิดไม่ตก คิดจนตีนก่ายหน้าผาก
“อะไรดีเหรอ..อืม โง่ดี ซื่อดี หน้าตาก็..ดี นิสัยไม่ดีอ่ะ อะไรอีก สูงดี อ๋อ..นี่เลย ดีเลิศ บ้านรวย”
“ไอ้เม!”
เกลียดมัน ไอ้เมแมร่งขายเพื่อน แล้วดูหน้าแต่ละคน ทั้งไอ้จิไอ้เมรวมถึงพี่พอลล่า จะขำหาพระแสงอะไรกันไม่ได้เปิดตลกคาเฟ่ นี่เวลาพักเบรกนะเว้ย เดี๋ยวยึดข้าวคืนเลย คนอุตส่าห์ใจดีทำมาแจก
“จะว่าไปนะจิ”พี่พอลล่าครึ้มอกครึ้มใจอะไรก็ไม่รู้แหละ เรียกไอ้จิแล้วเอาช้อนชี้หน้ามัน
“ครับ”
“ไม่หล่อ”
“หืม ไรพี่”
“มึงแหละจิ ไม่หล่อ ไม่หล่อเลย ไม่มีสักนิด ไม่น่าเป็นเดือนคณะ เทมหล่อกว่า”
เหยดดด ช้อนในมือผมแทบหล่น พี่พอลล่าแมร่งคนจริงว่ะ พี่เขารู้จักไอ้จิไม่น่าเกิน 3 ชั่วโมง แต่สตรองมาก คิดว่าตัวเองเป็นเมนเทอร์รายการดังหรือไง วิจารณ์ได้โหดสัดรัสเซียจริงๆ ดีนะเป็นไอ้จิ คนอื่นคงมีโกรธ แต่ก็อย่างว่าไอ้จิมันไม่ปกติ ไม่ค่อยเหมือนมนุษย์ทั่วไป โดนด่าว่าไม่หล่อ ไม่เหมาะเป็นเดือนคณะแต่มันยิ้ม…
ยิ้มรับด้วยสีหน้าเบิกบาน หืมมมม ใช่เหรอจิ
“ไม่โกรธเหรอ”พอลล่าถามด้วยอารามอึ้งๆ
“โกรธทำไม ก็ไม่หล่อจริงๆนี่ครับ แต่ขึ้นกล้องนะ”แน่ะ ถึงจะไม่หล่อเท่าที่เกณฑ์พี่พอลล่าตั้งไว้ แต่มันก็มีจุดขาย ออร่าความธรรมดาที่ไม่ธรรมดา บวกกับเวลาถ่ายรูปแล้วยิ่งดูไม่ธรรมดา มีควักมือถือส่งให้พี่พอลล่าดูรูปถ่ายตัวเอง โฆษณาสุดๆ
“จริง จริงจนน่ากลัว”พี่พอลล่าออกอาการตะลึง เอาเป็นว่าพี่พอลล่าน่าจะมีคนมาหยุดความกวนตีนได้ จิมันก็คนจริง เกิดมาเพื่อฆ่าคนกวนตีน คิลไปหนึ่งคือพี่มิว กำลังจะคิลคนที่สองคือพี่พอลล่า
“แล้วในฝั่งเดือนมีใครแซ่บๆ พอจะปั้นได้มั้ยล่ะ”พี่พอลล่าหันมาถามผม ผมส่ายหน้า อยากจะบอกว่ามองไม่เห็นใครจริงๆ ตอนนี้พักเบรคช่วงเย็นอยู่ พวกเดือนนั่งล้อมๆอยู่แถวนี้กันแทบทุกคน ไม่ได้หลงตัวเองหรืออะไร แต่ผมว่าผมหล่อสุดในที่นี้
เอ๊ะ..เสียงใครอ้วก
“เสียเวลาเนอะ ไม่น่ามาเลย ไปเต๊าะเด็กแถวสยามดีกว่า”
วันนี้พี่เขาโดนพี่บีส่งมาใช้งานเป็นแมวมอง แต่เหมือนพี่พอลล่าจะโคตรผิดหวัง เพราะแต่ละคนไม่เข้าสเป็คที่พี่เขาต้องการเลย พี่มันต้องการคนที่ดูดึงดูดห่านจิกอะไรนั้น สูง185 ขึ้นไป (อันนี้ตัดไปเกือบครึ่ง) หน้าหล่อคม หล่อตี๋ได้หมด แต่เอาเถอะ ตั้งแต่อยู่มาก็ไม่เคยเห็นว่าใครจะมีอิมเมจดังมโนของพี่เขาเลย
“หล่อเนอะเทม”อ้าวเวร พี่มันมองผมแล้วเพ้อเหรอ เข้าใจว่าตัวเองหล่อ แต่นี่มันมากไป
“อะไรพี่”
“ดึงดูดสุดๆ”
“ห่ะ!”โอ้ย ขนลุกขนพอง พี่พอลล่าเล่นอะไรเนี่ย เอาหัวมุดซอกแขนไอ้จิแมร่ง แต่อ้าว… พี่มันไม่ได้มองกูครับ นู่นนน สายตาไปไกลถึงดาวอังคาร
ดาวอังคารที่มีพี่ปกป้องและผองเพื่อนกำลังเดินเข้ามา
“คลีโอสุดๆ ไปมุดอยู่ชายแดนมาหรือไง ทำไมพอลล่าไม่เคยเห็น”
“นั่นน่ะเหรอพี่ พี่ปกป้องไง ที่เทมมันจะจีบ”
ฮอลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล ไอ้เหี้ยจิพูดอะไรวะ อยากจะเอาเหง้าหน้ามันมากระแทกเข่าให้ยุบ พูดดังขนาดนี้ไปพูดข้างหูพี่มันเถอะ ยอมใจเพื่อนตัวเอง พี่มันเดินมากับกลุ่มเดือนดาวปีที่แล้วนั่นแหละ เอาจริงๆ นอกจากพี่ปกป้อง ผมก็ยังไม่เห็นใครจะหล่อเลย หน้างั้นๆ เทมหล่อกว่าเยอะ พี่พอลล่านี่คือมองน้ำลายแทบยืด ไม่ติดว่าเป็นอาชีพและหน้าที่การงานจะโบกให้หัวหลุดข้อหามามองว่าที่แฟนผม
“แล้วคือน้องเห่ยจะจีบตานั่นเหรอ” พี่พอลล่าทำหน้าไม่เชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อแหละ ในเมื่อผมพยักหน้าหัวแทบหลุด พี่พอลล่ายกมีทาบอกทำหน้าแตกตื่น มองผมสลับกับพี่ปกป้องไปมา สีหน้าบ่งบอกมากว่าวรรณะของผมกับพี่ปกป้องต่างกับสามชั่วโคตร
“ไม่เจียมจริงๆเลย”
จึก! เอามีดมาแทงกูเถอะครับ
พี่พอลล่าหันมายักคิ้วสองจึก เลวจริงๆ ด่ากูไม่พอมีเยาะเย้ยต่อ “นี่ ช่วยมะ”
ไม่อยากได้ยินจริงๆ ถึงสกิลผมจะต่ำเตี้ยเพราะด้อย..ไม่ซิ น่าจะเรียกว่าขาดประสบการณ์ แต่ไม่อยากได้คนอย่างพี่แกมาช่วย พูดเลย เอ๊ะ..จะว่าไป จริงๆก็เคยเห็นพี่พอลล่าจีบผู้หญิงแล้วนี่นา เหมือนจะได้ผลด้วย แต่พี่ปกป้องเป็นผู้ชายไม่น่าหลงลมง่ายๆ
“เอาไง ช่วยไม่ช่วย”
โอ้ยย อย่าเร่งเร้ากูครับ ให้สมองทึบๆของผมประมวลผลด้วยไอ้เมกับไอ้จิก็เชียร์ผมเต็มที่ เชียร์ให้ผมพึ่งพี่พอลล่าอ่ะ! แล้วควรทำไง ก็ต้องพึ่งซิ
พยักหน้าให้พี่พอลล่าทีหนึ่ง แต่ถ้าพี่เขามีจิตสัมผัสก็จะรู้ว่ากุมารทองสักตัวจับหัวผม งื้ออออออออ อีพี่พอลล่ายิ้มหน้าบาน เอื้อมมือมาลูบหน้าผม ก่อนจะผลัก เน้น..ว่าผลัก เจริญจริงๆ
“มานั่งโต๊ะเราชัวร์ เงียบปากและพยักหน้าอย่างเดียวนะทุกคน”
พอได้เป็นเมนเทอร์ส่วนตัวกูนี่สั่งใหญ่ เลวจริงๆ ทุกคนในโต๊ะดูเป็นใจกับพี่มันมาก ไอ้เมทำท่ารูดซิบปาก ส่วนไอ้จินี่คือเอามือปิดปากเลยครับ ท่าพวกมึงนี่บ่งบอกถึงพิรุธชิบหาย นับหนึ่งยังไม่ถึงสิบ พี่ปกป้องกับพวกพี่คนอื่นๆก็มานั่งโต๊ะผมอย่างพี่พอลล่าว่า ก็โต๊ะผมมันว่างสุดล่ะนี่นา นั่งกันอยู่แค่สี่คน
“นับวันๆคนไม่เกี่ยวข้องยิ่งมาก”พี่ปกป้องพูดขึ้นลอยๆ ก็จะทรุดตัวนั่งตรงข้ามพี่พอลล่า อ่า..นั่งข้างผม ให้ตายเถอะ
แต่เดี๋ยวนะ..กำลังว่าผมกับพี่พอลล่าป่ะเนี่ย!
ก็ที่ผมจะได้มีโอกาสปะทะฝีปากต่อ ไอ้จิก็จิกนิ้วตีนกูแน่นเลย รองเท้าผ้าใบสุดรัก ต้องมาเป็นเหยื่อให้มัน งื้อออ ไอ้ใจหยาบ จิมันทำปากขมุบขมิบตอนที่ผมหันไปเพื่อจะด่า จับใจความได้ว่า ‘ไม่ต้องพูด’ และบุ้ยหน้าไปที่พอลล่า ผมมองตามมัน..หืมม ทำไมพี่พอลล่าดูมาดแมนขึ้นมาทันตาฟ่ะ
“สวัสดีครับน้องๆ พี่เป็นพี่ชายของน้องเมน่ะ”
หูยยยย เสียงหล่อมาก อย่างกับพระเอกหนังไทยสมัยก่อน พี่มันจะทำอะไรวะ นั่งกันมาทั้งวันไม่เห็นแอ๊บอะไร ทำไมต้องมาแอ๊บว่าเป็นพี่ชายเมด้วยนะ หันไปมองฝั่งน้องสาวพี่เพิ่งมีพี่ชายหมาดๆ ก็ยิ้มรับกันดี
“อ๋อเหรอครับ น้องเมนี่ดีจังนะครับ ทั้งเพื่อน ทั้งพี่ เอาใจใส่เป็นพิเศษ” พี่เดือนใจทรามคนหนึ่งที่ผมไม่รู้จักกำลังแซะไอ้เมเพื่อนรักเลย แต่ผมพูดไม่ได้แหม..แอบเห็นคิ้วไอ้เมกระตุก แต่มันยังยิ้มได้อยู่
“พี่ชายน้องเมชื่ออะไรเหรอคะ หล่อล่ำกล้ามใหญ่มากกกก”
ให้ทายว่าใครพูด พี่แอมไงจะใครล่ะ เป็นผู้หญิงที่น่ากลัวและอันตรายจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นคำพูดพี่แอมก็ทำให้ทั้งโต๊ะฮาได้แถมยังลดบรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้น
“พลครับ เรียกพี่พลก็ได้” หืมมมม ทั้งผมและเพื่อนอีกสองคนหันคอแทบเคล็ด พี่พอลล่าแนะนำตัวเองว่าชื่อพลครับ พล อ่ะ พล เลย ชื่อที่แมนมาก แล้วพอลล่าล่ะ แทบจะแคะขี้หูออกมาแล้วฟังใหม่
“พี่พลนี่เอง ที่เอาอาหารมาเลี้ยงน้องๆวันนี้ใช่มั้ยคะ ปกป้องชมไม่หยุดว่าอร่อย นี่กินกันคนละสามกล่องได้ ใช่มั้ยป้องๆ”
พี่แอมขี้มโนสุดๆ พี่พอลล่าแค่ช่วยยกเว้ย คนทำอยู่นี่เลย นั่งอยู่ข้างพี่ปกป้องเนี่ย แต่ว่าพี่แอมบอกเหรอว่าพี่ปกป้องชอบ หรือพูดแค่เอาใจพี่พอลล่าผู้ซึ่งกลายเป็นพี่พลไปแล้ว
“แอม..” หืม พี่มันกดเสียงต่ำแบบนี้ หรือจริง ชอบจริงๆดิ
“ก็เรื่องจริงนี่นา พี่พลขา แกงเขียวหวานนี่ของโปรดปกป้องเลย ซื้อร้านไหนคะเนี่ย”
“แอม”
โหยย เรียกกันด้วยเสียงรักใคร่ขนาดนี้ จริงชัวร์ พี่ปกป้องชอบแกงเขียวหวานเหรอ ควักมือถือขึ้นมาโน๊ตแป๊ป จะได้รู้ว่าชอบไม่ชอบอะไร ผมมีข้อมูลของพี่เขาน้อยมาก ถึงพี่ปกป้องจะค่อนข้างป็อปในโซเซียล แต่เรื่องส่วนตัวนี่ไม่ค่อยโพสเลย
“น้องปกป้องชอบอาหารวันนี้เหรอครับ” แน่ะ อย่าหยอดครับ อีพี่พอลล่าควายเผือก อยากจะดึงพี่ปกป้องมากอดแล้วตะโกนให้โลกรู้ว่าคนนี้ของกู กูปักธงแล้วโว้ย หมาไหนก็อย่ามาเฉียด ยุงตัวเมียกูก็หวง งื้ออ แต่ทำไม่ได้ไง
“ครับ อร่อยมาก ขอบคุณพี่พลที่มาเลี้ยงน้องนะครับ”
อร่อยเหรอ … ไม่ได้โกหกใช่มั้ย เพราะถ้ามันอร่อยจริงๆก็เท่ากันว่าชมผมดิ เพราะผมทำอาหารวันนี้ ถึงจะมีป้าผ่องกับน้องนุ๊กช่วยก็เถอะ
“วันนี้น้องๆเงียบกันนะคะ มีอะไรหรือเปล่า เน้~ พี่พลดุเหรอ”
พี่พอลล่าไม่ดุครับ มันไม่ให้ผมพูดเลยมากกว่า ไอ้เมน้องสาวอุปโลกน์ก็ได้แต่ยิ้มให้ลมฟ้าอากาศ ทำท่าสมบทบาทน้องสาวจริงๆ ราวกับว่าพี่พอลล่าโหดสัดและหวงน้องมากมาย
“หว่า ว่าจะจีบสักหน่อย งี้แย่เลยพี่ชายหวง”พี่เดือนสักคนในกลุ่มนั้นนั่นแหละแซวขึ้นมา โอ้ยจีบเถอะ ไม่มีใครหวงมันหรอก มีแต่ไอ้เมนั่นแหละหวงตัว
“นั่นซิคะ ตามมาเฝ้าแบบนี้ หวงน้องเมน่าดู”พี่แอมคนเดิมกระเซ้าพี่พอลล่า พี่พอลล่ายิ้มหล่อแบบตอแหลก่อนจะตอบว่า..
“เมนี่พี่ไม่ค่อยหวงครับ มาเพราะห่วงคนอื่นมากกว่า” ว็อท เดอะ ฟัคคคคคคคคคคคคค
อะไรคือมองกูครับ เล่นละครเก่งจริงๆ ทำไมรอบตัวผมมีแต่คนตอแหล สีหน้าพี่ป้าน้าอาในวงสนทนาดูแตกตื่นแบบเบาๆ จนกลายเป็นเดดแอร์ไปแล้วครับ แต่คนที่นิ่งที่สุดในโลกมีสองคน คนแรกคือไอ้เม มันน่าจะรู้แล้วสันดานพี่ชายหมาดๆของมันดี คนที่สองคือคนข้างๆผม พี่ปกป้องนี่นิ่งมากและเงียบมาก ส่วนพี่แอม หน้าไปหมดแล้ว หันไปหาคนสุดท้ายในชีวิต คิดว่ามันจะช่วยผมได้ ไอ้จิก็เหมือนจะเข้าใจและรีบเปิดปากแถลงไข..
“พี่พลเขาหมายถึงเทมน่ะครับ เดี๋ยวจะคิดว่าหมายถึงผม” สัด! นี่คือช่วยใช่มั้ยยยยย
ตอนนี้ไม่มีใครคิดว่าผมกับไอ้เมเป็นแฟนกันแล้วครับ อันที่จริงก็คงจะดี แต่ทุกคนในกองนี่คิดว่าผมเป็นแฟนพี่พอลล่า ที่สถาปนาตัวเองเป็นพี่พลคนหล่อไป แต่พี่พอลล่าแก้ให้ครับว่าไม่ได้เป็นแฟนผม แค่จีบกันอยู่
ควายจริงๆ แก้ได้เหี้ยน้อยกว่าเดิมนิดเดียว พยายามจะขยับตีนไปสังหารพี่พอลล่าหลายทีล่ะ แต่มันหลบได้ บวกกับไอ้เมทำปากขมุบขมิบ ว่าตามน้ำ
เจริญล่ะ อยู่ๆก็มีคนหล่อล้ำกล้ามใหม่ แถมเป็นกระเทยที่แอ๊บสุดๆ มาเนียนว่ากำลังจีบ อยากตายจริงๆ พี่ปกป้องแมร่งจะมองผมไปในทางไหนเนี่ย.. แอบเหล่หลายทีล่ะ ไม่สนกูเลย ทั้งที่คน
ทุกคนก็ยังนั่งคุยชิลๆจนโน่นแหละหมดพักช่วงเย็น พวกเดือนดาวก็ต้องไปเต้นแร้งเต้นกาต่อ น่าสงสาร..ส่วนผมกับพี่พอลล่ารวมถึงพี่คนอื่นๆก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย เพิ่งรู้ว่าพี่พอลล่าเป็นคนที่แอ๊บเนียนมาก บางจังหวะที่ขำ หรือจะหลุด แมร่งจะหันมายิ้มกับผมครับ
คนอื่นก็คิดว่ารักกันหวานชื่นไง แต่ไม่ กูรู้ดี พี่มันแอ๊บแตก ต้องหาที่พึ่งทางจิต
นั่งเซ็งกับพี่พอลล่าไปเรื่อยๆเพราะคนอื่นมีการมีงานทำกันหมด แทบจะตบตีกับพี่พอลล่าจนตายไปข้างหนึ่ง แต่พี่มันบอกว่ามีเหตุผลที่ทำแบบนี้ แหม.. จะสร้างภาพให้ผมดูฮอตในสายตาพี่ปกป้อง แต่พูดเลย มันไม่สนใจหรอก ดูเหง้าหน้ามันด้วยครับ จำชื่อผมได้ถือว่าเป็นบุญหัวไอ้เทมนัก
“น้องเทมจ๊ะ คันทรีแมนใช่รถน้องเทมหรือเปล่า” พี่สวัสดิการคนสวย ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจนชวนคุยกับผม อยู่ๆก็เดินเข้ามาถามถึงรถ ถ้าให้เดาโบ้ยงานให้กูชัวร์ แต่ดีล่ะ ไม่อยากนั่งหล่อๆไปวันๆ
“ครับ รถผมเอง”
“พอดีว่าที่กองไม่มีรถคันใหญ่เลยอ่ะ พี่วานน้องเทมไปเอาชุดที่จะใส่เต้นตอนประกวดให้หน่อยนะ”
นั่นไง กูมันเป็นเบ๊ชัดๆ แต่ก็พยักหน้าให้ลมฟ้าอากาศอย่างรับในโชคชะตาที่พระเจ้ากำหนด
“แล้วต้องไปรับที่ไหน มีหลักฐานอะไรไปบ้างครับ”ไง ยี่ห้อเทมซะอย่างรอบคอบอยู่ล่ะ
“ไม่ต้องจ้า เดี๋ยวไปกับปกป้องนะ ปกป้องรู้ทาง”
พี่สวัสดิการคนสวยใจทรามจากไป พร้อมกับทิ้งเงินประมาณหมื่นกว่าๆไว้ กับพี่ปกป้องที่เดินเข้ามาอย่างกวนตีน ทำไมพี่มันจะมาหาผมด้วยลุคธรรมดาบ้างไม่ได้วะ เอาเถอะ ต่อให้เหี้ยกว่านี้ก็ชอบไปล่ะ ไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ
“ทำหน้างั้น ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้นะ”ปากนี่ยืมไปตัดผ้าได้มั้ย คมเหลือเกิน
“ผมจะไป”อูยย พูดอะไรไปเทม ไม่อายปาก เห็นพี่ปกป้องมันกระตุกยิ้มนิดนึง ก่อนจะบอกให้ผมอพยพตูดไปที่รถ แต่กุญแจอยู่กับพี่พอลล่าไง เพราะตอนขับมาลืมทวง
“พี่พล เทมขอกุญแจรถ”ต้องเรียกมันอย่างนี้ เดี๋ยวพี่มันเหวี่ยง เพราะเราตกลงกันไว้แล้วว่าพี่พอลล่าจะกลายเป็นพี่พล จนกว่าพี่พอลล่าจะเบื่อแล้วยกเลิกไปเอง เวร
“ให้ไปด้วยมั้ย”นี่ก็เนียนไปล่ะ ทำหน้าเหงาตีนอ้อนวอนสุดๆ แต่ผมยังไม่ได้ถวายบาทคู่ให้พี่พอลล่า พี่ปกป้องก็เล่นก่อนล่ะ
“พี่พลไม่ต้องไปหรอกครับ เปลืองที่น่ะ”
โอ๊ะ.. อันนี้เจ็บ แต่พี่พอลล่ายิ้มครับ .. ติดโรคชอบโดนด่าจากไอ้จิแน่เลย พี่พอลล่ายื่นกุญแจรถให้ผมแต่แทนที่ผมจะเป็นคนรับ กลับเป็นพี่ปกป้องนั่นแหละ ที่รับมาแล้วเดินไปเลย…สัด รถกู
เอาจริงๆนะ ผมว่างานนี้มันไม่ยากตรงไหนเลย ไม่ต้องใช้คนที่มีมันสมองระดับพี่ปกป้อง และรถคันใหญ่อย่างลูกรักผม ชุดก็แค่สามสิบกว่าตัว แถมยังแพ็คมาเป็นลังอีก รถเก๋งก็ใส่ได้เถอะ แต่ก็นึกขอบคุณพี่เขาที่ยื่นงานดีๆสะดวกสบาย ได้ใกล้ชิดพี่ปกป้องตั้งยี่สิบนาที กลับบ้านจะไปเขียนลงไดอารี่ จะไม่ซักเบาะที่นั่งคนขับด้วย เดี๋ยวกลิ่นพี่ปกป้องจะจาง คิดไปคิดมา..โรคจิตจริงๆกู
“หิวข้าวมั้ย”พี่มันถามตอนที่เราออกมาจากร้านเสื้อสักพัก ผมมองดูนาฬิกาที่หน้าปัดรถ เพิ่งจะบ่ายสี่กว่าๆ พี่มันหิวแล้วเหรอ
“เพิ่งกินเมื่อกี้”เมื่อกี้จริงๆ เราพักเบรกตอนสี่โมง จำได้แม่นเลย
“เหรอ แต่พี่หิว”กระเพาะคนหรือกระเพาะควายเนี่ย อะไรมันจะจุได้มากปานนั้น แต่หันไปมองหน้าพี่มันไม่ได้มีความกวนตีน หรือตอแหลแต่อย่างใด หิวจริงๆเหรอว่ะ
“ไหนว่ากินสามกล่อง”
“ไปอ้วกออกหมดล่ะ”เวรล่ะ ไหนว่าอร่อยไง ทำไมทำแบบนั้น ผมเสียใจอ่ะ
“ถามจริงๆ ไม่ชอบกับข้าวเหรอ”
“เปล่า ไม่ชอบคนให้”
พี่พลเหรอ น่าจะใช่ มันไม่รู้นี่นา มันคิดว่าพี่พลแน่ๆ เห็นรังศรีอำมหิตแผ่ใส่กันตอนขอกุญแจรถอยู่ แต่ไม่ได้คิดอะไร
“แล้วพี่พลเขาไปทำอะไรให้ล่ะ ทำไมไม่ชอบพี่เขา”
“โอ้ยย ผู้ชายนะ แค่มองหน้าไม่ถูกชะตาก็เกลียดกันล่ะ”
กูก็ผู้ชาย ทำไมไม่มีประสบการณ์แบบนั้นบ้าง ถึงคนอื่นจะไม่ชอบผมก็เถอะ แต่ผมไม่เคยตั้งแง่ใส่ใครก่อนนะ พี่มันแมร่ง..
“ไม่มีเหตุผลว่ะ”
“เหตุผลมันก็มีแหละ”
“ห่ะ อะไรนะ ผมไม่ได้ยิน”พี่มันบ่นงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ ฟังไม่ทัน เห็นพี่ปกป้องไหวไล่อย่างไม่ใส่ใจ เหมือนจะบอกว่า ของดีมีรอบเดียว
“เปล่า จะบอกว่าหิวอ่ะ แวะก่อนกินค่อยกลับแล้วกัน” ไม่ต้องถามกูแล้วมั้ง พี่มันแวะร้านอาหารป่าข้างทางเป็นที่เรียบร้อย ถามกูบ้างมั้ยว่ากูกินจะกินหรือเปล่า
ดูจากเมนูที่มันสั่งนะ แกล้งกูชัวร์ ไม่มีอะไรที่ผมจะกินได้เลย แต่ก็ชินกับนิสัยกวนตีนของมันแล้วล่ะ ถ้ามาดีเกินไปคงจะแปลก และผมก็ค้นพบอีกเรื่องว่า พี่ปกป้องเป็นคนที่แดกไวมาก อันนี้เรื่องจริง ข้าวหมดเป็นจานที่สามล่ะ ผมยังไม่ได้เริ่มกินสักอย่าง แต่ก็ดีนะ..เวลาพี่ปกป้องกินข้าวดูตั้งใจดี ทำให้ผมได้มองหน้าเขานานขึ้น
“ไม่กินล่ะ”
หอกกกก ถามมาได้ สั่งมาแต่ละอย่างนี่กูกินเป็นมาก ร้านอาหารป่าน่ะครับ ไม่เหมือนร้านทั่วไป ลองสั่งกระเพาหมูกรอบได้โดนป้าแกเอาทัพพีทุบ
“กินไม่เป็นล่ะซิ”
แน่ะ จี้กูแล้วไง ยอมรับอย่างแมนๆเลยว่าไม่เป็นจริงๆ ขนาดแมลงทอดผมยังไม่กิน จะมากินนกกระจอกผัดเผ็ด ต้มยำงู หรือหนูนาย่างเรอะ ใช่ว่าจะกระแดะอะไรนักหนาหรอก แต่ไม่เคยกินไง และไม่กล้ากินด้วย
“เอาแกงจืดมั้ยล่ะ คุณหนู”
โห แรงไปล่ะ มองค้อนพี่มันไปที เห็นทำท่าจะเรียกพนักงานจริงๆ แต่ผมห้ามไว้ ไม่ได้เลยครับเดี๋ยวจะดูไม่แมนในสายตาว่าที่แฟนในอนาคต เราจะต้องสร้างภาพว่ากินได้ทุกอย่าง และเป็นช้างเท้าหน้าที่ดี
“พอเลย จะกิน”
ตักต้มยำงูออกมาเป็นอย่างแรก คิดว่าน่าจะพอทน เพราะหนูนี่ผมจะไม่แดกแน่นอน ส่วนนกกระจอกมันน่ารักและน่าสงสาร ไอ้เมบอกว่า เนื้อสัตว์ทุกชนิดที่ไม่ใช่ที่เรากินประจำวัน แทบจะเกินครึ่ง รสชาติจะเหมือนไก่
เอาวะเทม คิดว่ากำลังกินต้มยำไก่ แค่ไก่เป็นเส้นๆ และมีเกร็ด แค่นี้เอง… ถึงอยากจะร้องไห้งอแง แต่ทำไม่ได้ ต้มยำงูอยู่ห่างจากปากไม่ถึงสองเซ็น มีแบล็คกราวน์เป็นพี่ปกป้องที่ค่อยให้กำลังใจ.. เอาตรงๆมั้ย มันไม่ได้ให้กำลังใจหรอก มันรอเยาะเย้ยผมต่างหาก ฉะนั้นมันต้องผิดหวัง เพราะผมจะแสดงให้เห็นว่าผมสตรองกว่าที่มันคิด
“อร่อย”
ปากกูก็พูดไปงั้นแหละ จริงๆแล้วมันยังห่างไกลคำนั้นเยอะ รสชาติมันอ่อนเผ็ดตามที่พี่มันสั่ง คงเป็นเพราะพี่ปกป้องไม่กินเผ็ด เน้ ในที่สุดก็รู้อีกเรื่องว่ามันกินเผ็ดไม่ได้ เห็นหน้าพี่ปกป้องอึ้งไปนิดนึงก่อนจะยิ้มได้ใหม่
“อร่อยก็ต้องกินเยอะๆนะน้องเทม พี่ตักให้”
อือหือออ จานกูหรืองานนำสัตว์คืนถิ่น สารพัดสัตว์โลกถูกพี่ปกป้องตักมากองรวมกันที่จานผม แหมมม รักผมจังเลยนะพี่ปกป้องเนี่ย อย่างนี้ต้องคอมโบ ตักคืนให้พี่มัน….ตักแต่พริกอ่ะนะ
“พี่ปกป้องบอกว่าหิวใช่มั้ย เนี่ย กินเผ็ดทำให้มีชีวิตชีวานะ เอ๊ะ..หรือพี่ปกป้องกินเผ็ดไม่ได้”
เท่านั้นแหละ กินจนหน้าดำหน้าแดง ถือว่าผมได้เอาจุดอ่อนพี่มันมาใช้แบบคอมโบเลยนะ
ทั้งที่ไม่กินเผ็ด กับนิสัยชอบเอาชนะเนี่ย
ในรถมีแต่ความเงียบ กับความหนาวของแอร์ พี่ปกป้องไม่ได้พูดอะไรอีก ไม่รู้ว่าเพราะยังเผ็ดอยู่หรือเปล่า เพราะมันกินเพลินจากแรงยุของผม ทำให้กว่าจะออกจากร้านปาไปเกือบหกโมงครึ่ง ทุกคนรู้ดีว่าวันศุกร์ตอนหกโมงหายนะขนาดไหน ผมติดหน้าเส้นกลับมหาลัยเกือบชั่วโมงเห็นจะได้
มือถือผมมีไลน์เข้า เป็นของไอ้เมนั่นแหละ มันบอกว่าไม่ต้องมารับมันแล้ว พี่บีเอารถตู้มารับทั้งสามหน่อกลับไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัย เหลือแต่ผมกับพี่ปกป้องที่นั่งง่าวอยู่บนรถ
รถเงียบจนน่ากลัว พยายามที่จะเปลี่ยนหาเพลงจากคลื่นโน่นนี่ แต่ไม่มีเลยที่จะเพราะๆ มีแต่ฟังแล้วน่ารำคาญกว่าเก่า ผมไม่อยากให้พี่ปกป้องอารมณ์จากการนั่งเป็นตูดแบบนี้
“ซีดีมีก็เปิดดิ”เห็นพี่มันชี้ๆมาทางกล่องใส่ ผมจะกล้าเปิดได้ไงวะ …. ในรถมีแต่เพลงแอบรักเต็มไปหมด
มือผมสั่นอย่างชัดเจนตอนที่เอื้อมไปเปิดเพลง มาถึงเพลงแรกก็เล่นความรู้ผมเลย
Just so you know
ถึงจะไม่ตรงแบบชนเข้าเบ้าหน้า แต่ 80% ของเพลงก็เข้ากับผมอยู่ดีนั่นแหละ แค่อินโทรขึ้นใจก็สั่นล่ะ
I shouldn't love you but i want to
I just can't turn away
I shouldn't see you but i can't move
I can't look away ไม่รู้ว่าพี่ปกป้องจะคิดยังไง แต่ผมมองจากเสี้ยวหน้ามัน.. มันยิ้ม
ยิ้มเหรอ
ไม่น่ามั้ง อาจเพราะความมืดนั่นแหละ ผมคงดูไม่ชัด… ให้ตายเถอะ แค่ยิ้ม..ที่ผมไม่รู้ว่าพี่มันยิ้มหรือเปล่า..ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้
This feelings takin control
Of me and i can't help it
I wont sit around
I can't let him win now…
แต่พอถึงท่อนฮุค พี่มันก็ทำหน้าบึ้งๆ..
“เอ่อ..พรุ่งนี้พี่ปี4เขานัดเลี้ยงน่ะ ว่างมั้ย”พี่ปกป้องเอ่ยขึ้นมาตอนที่เพลงมันกำลังเลยท่อนฮุคแรกพอดี
“ว่างครับแล้วจะไปที่ไหน จะได้บอกพี่..เอ่อบอกที่บ้าน” ไม่พูดว่าพี่มิวดีกว่า พูดไปมันก็ไม่รู้จัก
“บอกพี่ไหน พี่พลหรือไง”
ฟายยยยยยยยยยยย คิดกันไปถึงไหนแล้วเนี่ย เอ่อ..พี่พอลล่าแมร่งก็เล่นจริงเจ็บจริง พี่ปกป้องมันคิดแล้วเห็นมั้ย ผมควรจะดีใจ หรือไม่ดีใจล่ะ
“ทำไมต้องบอกล่ะ ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่คนที่มาจีบ”
โอ้ว ไอ้เทม มึงก็ใช่ย่อย เอาออสการ์เลยดีกว่าเล่นเนียนเหมือนกัน พี่ปกป้องมีผวาบ้างแหละผมว่า เมื่อเจอคู่แข่งแย่งรางวัลตอแหลดีเด่นแบบผม
พี่ปกป้องเงียบไป มันคงไม่ใส่ใจอะไรผมอีก มันคงอินกับเพลงอ่ะนะ เห็นกลับไปยิ้มอ่อนตามประสาของมันไป.. แต่ผมไม่ได้คาดหวังให้มันต้องพัฒนาก้าวกระโดด แค่กวนตีนกันไปมา แล้วได้พูดคุยกันบ้างเหมือนวันนี้ ผมก็มีความสุขแล้ว…. หลังจากวันนี้ผมอาจจะเริ่มเอาจริง โดนมีกำลังหนุนจากเพื่อนๆและเมนเทอร์ส่วนตัว
ต่างคนก็ต่างเงียบกันไป รถก็ยังติดเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือตอนนี้ผมกับพี่มันต่างกดมือถือของตัวเอง … สังคมก้มหน้าจริงๆ พี่มันเล่นเฟซไปเรื่อยๆนั่นแหละ ส่วนผม.. เอามาบังหน้าเฉยๆ จริงๆคือจะแอบมองมันนั่นล่ะ
“นี่เอาเบอร์มาดิ”
หืม.. ไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
แต่มันยื่นมือถือมาให้กด ผมเลยป้อนตัวเองสิบหลักลงไป แต่ไม่ได้เซฟให้ เผื่อพี่มันอยากจะเมมว่าที่รักจะได้ไม่ต้องแก้ใหม่ พี่มันรับไปเมมว่าน้องเทมโป
แค่นี้นะ.. ไม่มีต่อ แต่ดีแล้วล่ะ ถ้ามันต่อว่า ทันตะ หรือต่อว่าน้องรหัส ผมคงจะเจ็บมาก…
รถเริ่มเคลื่อนเข้าเขตมหาลัย รู้สึกถึงแรงสั่นจากกางเกงตัวเอง แจ้งเตือนเฟซอีกตามเคย หวังว่าจะไม่ใช่พี่ปกป้องแอบถ่ายตอนผมกินท่าทุเรศๆนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆนี่จะถีบให้ตกรถ
แต่แมร่งใช่ว่ะครับ
พี่ปกป้องจริงๆ แต่มันไม่ได้โพสอะไรแย่ๆแบบที่ผมคิด มันแค่โพสสถานะแล้วแท็กผม…
PP Prachya Nawanantanon รถติดจนยอมใจ…ดีนะที่มาด้วยกัน –
Tiwakan Senanurak หันไปมองหน้าพี่มันที่นั่งข้างๆ..นิ่งและกวนตีนเหมือนเดิม..
“ทำไมโพสแบบนั้นล่ะ”
“อ้าวก็เรื่องจริงนี่ รถมันติดอ่ะ น่าเบื่อจะตาย ดีที่มาด้วยกัน”
จะมองว่าธรรมดา ก็ธรรมดาแหละ… แต่ผม เขินชิบหายเลยโว้ยยย
TBC.
-พี่ภามยังไม่มา อ่าาา บอกตอนผิด 555555555555 ตอนต่อไปมาแน่ๆ เพราะพี่ภามเป็นพี่สายน้องเทมนี่แหละ 5555555555
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
