ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│12
การเริ่มต้น ยากเสมอ.. โดยเฉพาะการเริ่มจะจีบใครสักคน เช่นพี่ปกป้อง
“จริงๆมึงไม่น่าใช้วิธีนี้นะเทม”
“กูเห็นด้วยกับไอ้จินะ ท่องไว้ดิ มึงโคตรหล่อ โคตรรวย รถสวย นิสัยเลวๆนิด อือหือ เรียกวัว วัวตาย เรียกควาย ควายล้ม ทำไมยังต้องมาหลบๆซ่อนๆด้วยว่ะ”
สาบานเถอะว่านี่คำชม
“งื้ออ อย่าว่ากูดิ นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว ขับไปอย่าบ่นได้มั้ยล่ะ อ๊ะ! เลี้ยวๆ คอนโดนี่แหละ”
ไอ้จิตบไฟเลี้ยวเข้าไปในคอนโดแห่งความวิปโยค คุณยังจำวันนั้นได้มั้ยครับ… วันที่ผมมาส่งพี่มัน ถ้าเอารถตัวเองมามันต้องเห็นแน่ๆ วันนี้เลยเอารถพี่มิวมา เพราะรถพี่มันคล้ายแก๊งค์ค้ายา ฟิล์มดำเกินกฎหมายกำหนด เหมาะแก่การขนมนุษย์อย่างไอ้จิที่ทำหน้าแตกตื่นตลอดเวลา กับไอ้เมดาราดังที่กำลังจะเป็นตัวล่อเป้าไปขึ้นคอนโดผู้ชายยยยย
อ่ะ..ผู้ชงผู้ชายอะไรกัน ไม่มีทั้งนั้นแหละ สะบัดผมไล่ความคิดแต๋วแตกของตัวเอง
“อะไร สันนิบาตแดกกระบาลเหรอ อ่ากูจอดรถตรงนี้นะ มึงพร้อมมั้ยเพื่อนรัก”เหมือนมันจะไม่ได้ถาม มีหน้าที่แค่พูดตามไดอะล็อก พ่อเป็นคอมมิวนิสต์เหรอสัด
“ไม่อ่ะ”
“ไม่พร้อมก็ต้องพร้อมไอ้เทม เราจะต้องสอยเดือนมหาลัยให้ได้” โอ้โห สีหน้าไอ้จิท่าทางมุ่งมั่นตั้งใจเดี๋ยวนะ.. กูหรือมันที่จีบพี่ปกป้องวะครับ
“นั่นไงรถพี่ปกป้อง”เมมันชี้ให้ดูรถ MG6 ที่จอดง่าวอยู่แถวๆป้อมยามของคอนโด ทะเบียนประมูลเลขตัวเดียวเป็นเครื่องยืนยันว่าพี่ปกป้องหน้าวรเชษฐ์ กำลังหลับฝันดีอยู่บนห้องมัน
“ดี งั้นตามแผนนะ ไอ้เทมไปวางแล้ววิ่งออกมาเลย ส่วนไอ้เมถ่วงเวลาไว้ โอเค”
อยากจะบอกพวกแมร่งเหลือเกินว่า กูไม่โอเคอย่างแรง
แต่ถูกผลักดันจากพลังที่มองไม่เห็น รู้อีกทีก็อยู่หน้าฟอนท์คอนโดแล้ว เมล่อนไม่รอช้ารีบดิ่งเข้าไปเจรจาอะไรก็ไม่รู้ ส่วนผมก็ทำตัวลีบๆให้มากที่สุด ย่องไปหลังฟอนท์เพื่อไปขึ้นลิฟต์ กดชั้น12 ด้วยความไวแสงเลยครับ หน่วยข่าวกรองของไอ้เมรายงานว่าพี่ปกป้องอยู่ห้อง 1211
1211
เป็นคอนโดที่ดี ไม่มีคีย์การ์ดใดใดทั้งสิ้น ทำให้ผมฝ่าระบบนิรภัยขึ้นมาอย่างง่ายดาย จัดแจงวางกล่องสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานที่ตื่นขึ้นมาทำ ตั้งแต่ตีสาม
เรื่องนี้ขอโทษคุณใหญ่ที่แอบยืมมุขมาใช้ แต่ผมไม่เคยจีบใคร คนที่มาจีบก็มีแค่คุณใหญ่ แล้ว… มันก็ได้ผลสำหรับผม ผมค่อนข้างจะรู้สึกดี ถ้าขนาดผมที่ชอบพี่ปกป้องสุดใจขาดดิ้น ยังมีแอบหวั่นไหวกับการเอาใจใส่แปลกๆจากคนข้างบ้านแบบนั้น พี่ปกป้องที่โฉด เอ้ย! โสดสนิทมันก็ต้องมีบ้างล่ะว่ะ
ว่าแล้วก็แปะโพสอิสสีเหลืองรูปเป็ด ไว้ตรงฝากล่อง…. ‘ให้พี่ปกป้อง’ จัดแจงแขวนในองศาที่จะไม่ตะแคงในเวลาที่พี่มันกระชากประตูเปิด เสร็จสรรพก็นั่งลงในท่าเทพบุตร ยกมือพนมเหนือหัว พร้อมเอ่ยคำว่า สาธุ ขอให้ได้ขอให้โดน
ไม่ใช่ล่ะ
ขอให้พี่ปกป้องมันมีจิตพิศวาสกับอาหารกูด้วยเถอะ ให้ดีก็ให้เขาชอบผมบ้าง กวนตีนน้อยลง พูดดีๆกับผม ไม่พาไปแดกอาหารป่าอีก ไม่แกล้งผมด้วย ขอให้พี่ปกป้องยังไม่ได้ชอบใคร และหวั่นไหวกับความรู้สึกของผมสักนิด ขอให้…
แอ๊ดด
เชี่ยแล้วไง สงสัยเจ้าที่เจ้าทางจะเบื่อที่ผมขอมากไป เลยส่งเจ้ากรรมนายเวรของผมมาจองล้างจองผลาญ เสียงประตูห้องแถวๆนั้นเปิดออก ผมนี่รีบวิ่งหลบตรงบันไดหนีไฟ รอให้ไอ้คนนั้นมันเดินผ่านไปก่อน ค่อยออกไปกดออดแล้วชิ่งหนีตามแผนที่วางไว้
“อ้าว พี่ปกป้อง” ใครเรียกที่รักผม แง้มๆประตูบันไดหนีไฟออกดู
ชัดเลย ผู้ชายที่ผมเห็นแวบๆว่าออกมาจากห้องที่เพิ่งเปิดประตูกับ ผู้ชายที่ชื่อปกป้อง กำลังคุยกันอยู่หน้าห้องพี่มัน หืออออออ พี่ปกป้องใส่บ็อกเซอร์สั้นเสมอหูเลย ขาวจนหน้าสั่น ปากสั่นไปหมด นี่ขนาดเพิ่งตื่นนอนน่ะเนี่ย ยังหล่อใสวัยรุ่นชอบเลย งื้อออออ
“อ่า ว่าไง”
“ช่วงนี้นอนคอนโดบ่อยจังนะครับ”
ไม่ต้องมาโชว์เหนือว่ารู้จักมักจี่เขาเลยไอ้หน้าขี้หมาแห้งเอ้ย หล่อยังไม่ได้ครึ่งของเทม ริอาจจะมาเป็นมารหัวใจ วันนี้กูยังไม่สนิทเฉยๆเว้ย ฝากไว้ก่อน
“ก็บ่อยอยู่ นี่จะไปเรียนเหรอ”ไอ้นี่ก็เฟรนลี่จัด หมั่นไส้จริงๆ ตอนออกมาจากห้องนี่สังเกตบ้างมั้ยห่ะ อิพี่ปกป้อง ว่ามีสันขวานอะไรแขวนที่ประตู
“ยังไม่ตื่นเหรอครับ วันนี้เฟรชชี่ไนท์ไง” ไอ้หน้าขี้หมาแห้งพูดติดจะหัวเราะนิดๆ พี่มันยกมือเกาหูดหลังคอแบบเขิน สัดเอ้ย โคตรน่ารักเลย แต่ทำไมไม่เป็นผมวะครับที่ได้เห็น ทำไมต้องไปเขินไอ้บ้านั้นด้วย
“จริงด้วย นี่ลืมไปเลยนะเนี่ย งั้นไว้เจอกันนะ”
“ครับ แล้วเจอกันนะพี่ปกป้อง”
เจอตีนกูก่อนมั้ยไอ้อหิวา พี่ปกป้องมันจะจรลีกลับห้องไปแล้ว แต่ไอ้ห่านี้เอามือไปแตะไหล่พี่มัน ปุปุ แสดงความสนิทสนม อิพี่มันแมร่งก็อ่อยสาดดด ยิ้มด้วย
งื้ออออออ กูหวง
หวงทั้งๆที่รู้ว่าไม่สิทธิ์
ไอ้ขี้หมาแห้งเดินไปกดลิฟต์เรียบร้อย ส่วนพี่ปกป้องก็ยืนอยู่ที่เดิม โดยที่ยังมีแกงเขียวหวานกูเป็นแบล็คกราว เวร… ไม่รู้สึกเลยหรือไงวะครับ อ๊ะ.. สวรรค์โปรดพี่มันหันไปเจอถุงของผมพอดี หยิบขึ้นมาพิจารณาประมาณสามวิก่อนที่มันจะ…
“น้องสตางค์”
พี่ปกป้องเรียกไอ้ขี้หมาแห้ง อะไรวะไปเรียกมันทำไม ผมไม่เข้าใจ ส่วนไอ้สตางค์นั่นพ่อแม่รู้ใช่มั้ยว่าโตมาแล้วจะแรดเลยตั้งชื่อนี้ให้ เพราะมันนี่วิ่งแรดกลับไปหาพี่ปกป้องโคตรไว
“อันนี้เอามาให้พี่เหรอ” พี่มันชูถุงที่ผมไปแขวนไว้ให้
ห่ะ ชิบลอสล่ะ นี่มันคือเหตุการณ์เข้าใจผิดซินะ พี่มันคิดว่าไอ้สตางค์นั่นเป็นคนเอามาให้
ผมขอให้ไอ้คุณสตางค์ยังมีความดี มีคุณธรรม จริยธรรมสูง
“แล้วพี่ปกป้องคิดว่าไงล่ะครับ”
ไอ้ส้นตีนนนนน ทำไมต้องตอบโคตรกั๊กด้วยวะครับ หวังว่าพี่ปกป้องจะคิดว่าไม่ใช่มั้ยนะ
“เหรอ ฮ่าๆ งั้นขอบใจมาก”
แล้วก็เดินเข้าห้องไป…
อะ…ไอ้ ไอ้เหี้ยพองโปก มึงงงงงงงงงงงงง
แผนล่ม ล่มไม่เป็นท่า แต่ผมไม่โทษใครนอกจากความสะเพร่าของตัวเอง เล่าให้เพื่อนทั้งสองฟัง ไอ้เมได้แต่ส่ายหน้า ส่วนไอ้จิก็บอกว่าไม่ต้องคิดมาก เดี๋ยวเยี่ยวเหลือง มันให้ผมทำให้สบาย พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว
สัด ใครมันจะสโวไลฟ์ ไม่สบโลกแบบมึงวะจิ กูโคตรอิจฉาเลย
อย่างที่รู้กันว่าวันนี้มีงานเฟรชชี่ไนท์ ในฐานะที่เป็นเพื่อนกิตติมศักดิ์ของเดือนดาวคณะหรือจะเรียกง่ายๆว่าโคตรเบ๊ ผมก็ต้องมาช่วยมันเตรียมตัวประกวดด้วย เอาตรงๆเลยนะครับ ผมไม่เห็นถึงความสำคัญของการประกวดว่ามันจะทำให้ผมได้ใกล้ชิดอิพี่ปกป้องตรงไหน พี่มันก็ยังเป็นคนที่อยู่ไกลลิบตาเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเจอหน้าบ่อยขึ้น เจอไปก็เท่านั้นป่ะครับ มันก็กวนตีนกูอยู่ดี ฮอลลลล
“อ่านหนังสือด้วยเหรออิน้องเห่ย” พี่พอลล่าเอานิ้วคีบชีทของผมขึ้นราวกับขยะ โธ่.. ไม่ได้จะโชว์ความขยันหรืออะไร แต่สัปดาห์หน้ามีควิซย่อย ซึ่งพูดเลยว่าผมกากสัดๆกับอินโทรไบโอมากมาย นี่ยังคิดอยู่ว่าไม่น่ามีชีวิตรอดในคณะนี้จนจบหกปีได้
“อ่านไปงั้นแหละ”
“ก็ว่าอยู่ นี่แก พี่ดูดวงให้มั้ย”
หืออออออออออออ หรี่ตามองพี่พอลล่า หาความผิดปกติในแววตามัน
“ฉันแม่นนะเว้ย มีญาณทิพย์จิตสัมผัส ถึงจะทำงานในวงการได้”
“ใช่เหรอ”
“ใช่ดิ แกนี่ยื่นตีนขวามา”
“มือพอ”
“นั่นแหละ”
เอากับพี่พอลล่าซิครับ แต่ช่างเถอะ ไอ้เมมันแต่งตัวอยู่ ส่วนชีทก็อ่านไม่เข้าสมอง ให้พี่พอลล่ามันดูดวงคงดีกว่านั่งง่าวเฉยๆ เลยยื่นมือไปให้มัน
“อือหืออออออ อิน้องเห่ยยย”
ชะ…เชี่ย ทำไมอ่ะ ผมจะตายวันตายพรุ่งเหรอครับ เพราะยังไม่ทันที่พี่มันจะได้ก้มดูดวงชะตาราศีห่าเหวอะไรนั่น มันก็ร้องออกมาซะดังจนคนแถวนั้นแตกตื่น
“มีอะไรเหรอพี่..ดวงเทมไม่ดีเหรอ ร้ายแรงมากมั้ย”
“ไม่ใช่”พี่พอลล่าส่ายหน้าจนหนวดปลอมแทบหลุด เอ่อ จะว่าไป หน้ามันก็โหดอยู่แล้วจะติดหนวดมาอีก เพื่อ?
“อ้าว ไม่ใช่แล้วอะไรอ่ะ”
“มือมึงหยาบมากอีน้องเทม”
เวร
“แฮนด์ครีมน่ะเคยทามั้ย จริงๆเล้ย ต้องให้สั่งสอน เป็นเด็กหรือไง ห่ะ!” มาเป็นชุดเลยครับทีนี้ พี่พอลล่าคุ้ยหาแฮนด์ครีมในกระเป๋าตัวเองก่อนจะส่งมาให้ผมทา ยี้ กลิ่นกุหลาบ พี่มันซื้ออะไรได้แรดเหมาะกับเหง้าหน้ามาก
“ไม่เอา มันเหม็นอ่า เหนียวด้วย”
“ไม่ได้ มือหรือหนาม นี่ฉันจับยังสะดุ้ง ไม่คิดเหรอถ้าอิพี่ปกป้องของแกมาจับบ้างล่ะ เขาคงคิดว่าแกเป็นกรรมกรมาก่อนแน่ๆ”
งื้ออออออออออออออ ด่าเจ็บน้อยกว่าแม่ค้าในสำเพ็งนิดเดียวเอง พี่มันเห็นท่าว่าผมไม่ยอมทาแฮนด์ครีมกลิ่นกุหลาบของพี่มันง่ายๆ มันเลยจับมือผมทาให้แทน ไม่อยากจะพูดถึงความเหนียว ใครเคยทาแฮนด์ครีมจะรู้ดี มันไม่ได้ลื่นไหลเหมือนโลชั่น แต่มันเหนียวและข้นมาก รู้สึกยี้เป็นที่สุด
“น้อยๆหน่อย เอามาอีกข้างเร็ว” ยื่นไปให้พี่พอลล่าอีกข้าง หือ มือข้างขวาผมเหมือนไปชุบน้ำมันมา พอทำท่าจะถูกับกางเกง พี่พอลล่าก็จับมาราวไว้ เชี่ย มือใหญ่ขนาดไหน ถามใจดู รวบมือผมได้สองข้างน่ะครับ
“มึงเช็ดออกมึงตาย” มือที่ว่างก็ยกขึ้นมาทำท่าปาดคอโชว์ โห แค่นี้กูก็กลัวจะแย่แล้วครับ
“ครับๆ จะเชื่อฟังเหมือนหมา เอ้ย แม่เลย ฮ่าๆๆ”
“ขอโทษ ตรงนี้นั่งได้มั้ย” พี่ปกป้อง พี่ปกป้องครับ ตัวเป็นๆเลย มาจากไหนวะเมื่อกี้ยังไม่เห็นเลย ยังไม่คิดบัญชีเรื่องมันเข้าใจว่าไอ้สตางค์นั่นเอาข้าวไปให้
แต่ช่างเรื่องห่านั่นไปก่อน ที่สงสัยคือมันเอาเวลาไหนไปตัดผมเนี่ย จำได้ว่าเมื่อเช้ายังฟู่เป็นเป็ดอยู่เลย แต่นี้พี่มันตัดทรงอันเดอร์คัต ทรงผมในฝัน..พูดได้คำเดียวว่าเท่ห์มากก แต่ขอตินิดหนึ่งคือ..มีความจำเป็นตรงไหนที่ทำให้พี่มันต้องทำหน้าเบื่อโลกขนาดนั้นวะ
“เชิญเลยครับน้องปกป้อง” ไอ้พี่พอลล่าห่านี่ก็แอ๊บโคตรเร็ว เร็วพอๆกับมือ เมื่อกี้มันจับข้อมือผมไว้มั้ย ตอนนี้เปลี่ยนมาจับมือแทนแล้วครับ น้ำตาจะไหล…
“ครับ แต่ถ้าผมขัดจังหวะอะไรก็บอกนะครับ ผมจะได้ไปนั่งที่อื่น”
“อะไรเหรอครับ”
“ก็เห็นกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่”
ห่ะ! ไหนด้ายไหนเข็ม ไม่มีทั้งนั้นแหละโว้ยยย กระตุกมือออกจากการจับกุมของพี่พอลล่า แต่ไม่สะเทือนสักนิด พี่พอลล่ายิ้มให้ผมเป็นเชิงว่า นิ่งๆ
ไอ้สัดดอก จะให้นั่งนิ่งแล้วพี่ปกป้องเข้าใจผิดอย่างงี้เหรอ ไม่ได้หรอก เทมไม่ยอมมม
“เปล่าหรอกครับ แหม..น้องปกป้องรอแต่งตัวเหรอครับ ให้พี่ช่วยมั้ย”
ไม่ค่อยจะส่อเจตนาเท่าไรเลย พี่ปกป้องทำหน้าเหมือนอมขี้ก่อนจะตอบกลับมาอย่างเสียไม่ได้
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
สถานการณ์เต็มไปด้วยความตึงเครียด พี่ปกป้องนั่งติดกับผม อีกฝั่งเป็นพี่พอลล่า ที่ยังไม่คิดจะเอามือออก ไอ้หอยเอ้ยย กูรังเกียจ ฮือออออ
ขมุบขมิบปากบอกอีพี่พอลล่าไปว่าให้มันปล่อยมือ แต่พี่มันกลับก้มลงกระซิบให้ได้ยินแค่สองคนแทน
“เออนะ มีเรื่องจะบอก แต่ฉันยังไม่แน่ใจ ขอรอดูอาการอีกสองสามนาทีก่อน” พูดจบก็ยักคิ้วให้
ปึก จู่ๆก็มีตีนที่มองไม่เห็นเหยียบเข้ามาเต็มๆ ณ ง่ามนิ้วตีนทั้งห้าของผม ไม่ถึงกับเจ็บมากมาย แต่ก็ชาปลายประสาทไปหลายวิเหมือนกัน
“อ้าว โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”
ไอ้โปกพองงง มึงงง ปากมันไม่ตั้งใจแต่หน้ามึงนี่ ก็ไม่รู้ซินะ มากเลย อยากจะต่อยให้ดั้งยุบถ้าไม่ติดว่าชอบอยู่ ผมพยักหน้าน้อยๆให้พี่มัน จะเจตนาจะห่าเหวอะไร ช่างแมร่งก่อน ขอกูคุยพี่พอลล่าต่อก่อน พี่พอลล่ายิ้มๆ แต่ไม่พูดอะไร จนพี่บีเดินมาเรียกพี่พอลล่าออกไปแต่งตัวให้ไอ้เม พี่มันยิ้มให้ผมแล้วจับโทรศัพท์ของผมที่อยู่ใกล้ๆยัดใส่มือ และเดินจากไป
ตึง!
เสียงข้อความเข้าจากมนุษย์ที่เพศสภาพไม่ตรงกับเพศกำเนิดดังเข้าโสตประสาท ผมรีบกดเปิดในทันที
‘ปกป้อง มันหึงแกแหละ.. น้องเห่ย’ หะ….หึง !
หึงพ่องดิ มันกวนตีนผมม เชื่อเถอะ พี่พอลล่าเลอะเลือนแล้วกูว่า
“อะไร แยกกันแป๊ปเดียว ต้องส่งข้อความหากันด้วยเหรอ”
“เสือก” เชี่ยละ ปากไปไวกว่าสมอง พี่มันจะโกรธมั้ยวะ ค่อยๆหันข้างแบบสโวโหมดไปดูหน้ามัน แต่เปล่า มันก็นิ่งเฉยตามสไตล์ต่อไป เห็นมั้ยท่านผู้ชม มันไม่ได้แคร์กูหรอก ขนาดโดนด่าว่าเสือกมันยังไม่ใส่ใจเลย
เอาไงดี ชวนพี่มันคุยดีมั้ย? เอาวะ ดีกว่าอยู่แบบอึดอัด
“นี่มาตั้งแต่ตอนไหน กินข้าวหรือยัง”
“เพิ่งมา เราล่ะ”ถามกลับด้วยอ่า งื้ออออออ
“ยัง แต่กินขนมไปแล้วอ่ะ”
“เหรอ ว่างมั้ย แต่งตัวให้หน่อย”
“แล้วทำไมไม่ให้พี่พอล เอ่อ พี่พลแต่งให้ล่ะ เมื่อกี้”
“เกรงใจเขา” แต่ไม่เกรงใจกูซินะ .. กระซิกๆ
“เร็วๆดิ เดี๋ยวไม่ทันน่ะเนี่ย ต้องแสตนบายด้วยหกโมง” ยกนาฬิกาขึ้นดู เพิ่งสี่โมงห้าสิบ โด่ ระดับเทมโป เคยไปเรียนเป็นสไตลิสที่ปารีสมาสามเดือน ผ่านยูทูป ทำได้ง่ายๆอยู่แล้ว
เดินตามพี่มันไปถึงมุมห้องแต่งตัวนั่นแหละ สิ่งที่เห็นก็มีแค่ สายสะพายปีที่แล้ว มันใส่เองไม่เป็นหรือไงวะ
“ติดเข็ดกลัดให้หน่อย ติดไม่ถึง” ดีโว้ยไม่ต้องถามก็ตอบ
“นี่ไง อย่ากินเยอะ ลงพุงแล้วก็เอี่ยวตัวไม่ได้” อันนี้ผมหยอกมันไปงั้นแหละ ดูตาเดียวก็รู้ว่ามันฟิตขนาดไหน ที่ติดไม่ได้เป็นเพราะพี่มันคงไม่ถึงจริงๆ
“ห่วงด้วยหรือไง”
กึก .. ไปต่อไม่เป็นเลยกู
“เดี๋ยวกองประกวดเขายึดตำแหน่งเดือนคืนนะพี่ปกป้อง” พูดไปก็เอาสายสะพายมาสวมให้มัน ก่อนจะนั่งยองๆกับพื้นเพื่อลงไปกลัดเข็มกลัด
“แล้ว? แค่ไม่หล่ออะไรๆก็จบแล้วเหรอ”
กูซิควรพูดคำนั้น ชีวิตพี่มันเคยมีช่วงไม่หล่อด้วยหรือไง ถึงจะเคยมีก็คงไม่ยาวนานเท่าผมหรอก .. เดี๋ยวก็เอาเข็มแทงไข่เลย ยิ่งอยู่ในระดับสายตาด้วย
“ก็ไม่ใช่ เข้าใจคำว่าพูดเล่นป่ะล่ะ”
“อย่าเล่นบ่อยดิ”
“นี่จริงจังนะ”
พี่มันบ่นงุ้งงิ้งอะไร จริงๆ ไม่จริงของมันนี่แหละ รู้แต่ผ้าที่ใช้ทำสายสะพายนี่หนาชะมัด เผลอๆอาจหนากว่าหน้าผมอีก อย่าให้กูได้มีส่วนในกองประกวด จะหาผ้าที่ดีกว่านี้มาทำ
“เสร็จล่ะ”
“ขอบใจ”ชีวิตพี่ปกป้องมีหน้าเดียวหรือไงวะครับ ทั้งที่เคยเห็นรูปในโซเซียลออกบ่อย ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ทีอยู่กับกูนี่ ปากกระตุกสักครั้งยังหาดูได้ยากเลย
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ป่ะ”
“อะไรล่ะ”ความจำเป็นอะไรที่ทำให้คุณมึงต้องมาใกล้กูขนาดนี้ครับ คิดว่าผมจะเดินถอยหนีเป็นนางเอกละครไทยเหรอ ถุยชีวิตเหอะ อยากเข้ามาใกล้ก็ใกล้เลย คนที่มีแต่ได้คือผม เพราะผมชอบมันนี่ มันไม่ได้ชอบผม พี่มันดิเป็นคนเสียชัดๆ กำไรใครก็เห็นๆกันอยู่
“ก็พูดดีๆกับผมบ้าง ยิ้มให้บ้าง”
“เหรอ”พี่ปกป้องทำหน้าครุ่นคิดไปสามล้านปีแสง
แค่จะพูดกับกูดีๆนี่ทำให้ชาติไทยต้องเสียเอกราชเลยหรือไงว่ะ ทำไมต้องคิดนานขนาดนั้น
“พี่พูดไม่ดีกับเราตรงไหนเหรอ” เชี่ย.. ใจกูเต้นไม่เป็นส่ำเลยครับ ประโยคคล้ายๆเดิม ประธาน กริยา กรรม แต่อารมณ์เปลี่ยน เสียงเปลี่ยน ความรู้สึกก็เปลี่ยน..
“ปะ..เปล่า” จะเขินทำหอยขมอะไรของมึงวะไอ้เทม
“แล้วจะไปดูตรงไหนล่ะ”
“ข้างๆเวทีนี่แหละ”
พี่ปกป้องไม่ได้ตอบอะไร แต่สีหน้าที่แสดงออกมาเหมือนมีเรื่องจะพูด แต่ก็ไม่พูด.. จนสต๊าฟมาบอกให้ไปแสตนบาย เราเลยแยกกัน
จู่ๆก็นึกถึงข้อความของพี่พอลล่า
‘ปกป้อง มันหึงแกแหละ.. น้องเห่ย’ หึงเหรอ.. ตลกล่ะ มันไม่ได้ชอบผมจะหึงเพื่ออะไร
พิมพ์ตอบกลับพี่พอลล่าไปตามความคิดของตัวเอง
‘หึงเขาใช้กับคนที่ชอบเถอะพี่พอลล่า มันกวนตีนเฉยๆ’ พี่ปกป้องออกไปสักพัก ส่วนผมออกไปตอนที่ไอ้เมไอ้จิไปแสตนบาย เลยเห็นหลังพี่ปกป้องที่เดินกลับหลังเวทีอยู่ลิบๆ ยังไม่ทันได้ดูเขาประกวดอะไรกันเลย เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นก่อน
[น้องเห่ย เมลืมดาบที่จะแสดงอยู่ที่รถ ไปเอาให้หน่อย ด่วนๆเลยนะแก]
“อ่าได้ๆพี่”
ลำบากกูตลอด แต่ก็ทำ ไอ้เมมันจะแสดงรำดาบพม่าอะไรนั่นแหละ กับไอ้จิ แสดงด้วยกันไปเลย ทั้งประหยัดเวลา ประหยัดสมองคิดโชว์ด้วย แถมในภาพลักษณ์ความสามัคคีอะไรเทือกนั้น ดูยิ่งใหญ่ใช่มั้ยครับ
ความคิดพี่บีกับพี่พอลล่าไง
กว่าจะแวกฝูงชนออกจากงานได้เล่นเอาเหนื่อย แต่ต้องสู้เพื่อเพื่อน ถ้าออกทางหลังเวทีคนจะน้อยกว่า แต่ผมไม่ใช่สต๊าฟ จะกลับเข้าไปก็ไม่ได้แล้ว ตอนเข้านี่เข้าพร้อมไอ้เม แต่ออกแล้วคือต้องออกเลย เขาคงกลัวว่าคนนอกจะไปข่มขืนเหล่าเดือนคณะที่หน้าตาขี้เหร่กว่าผมละมั้ง
โธ่.. ไม่อยากจะอวยตัวเองว่าดังขนาดไหน ตอนเดินออกมานี่มีคนขอถ่ายรูปไม่ต่ำกว่าสิบคน วิถีเซเลบจริงๆ
เห็นลูกรักอยู่แวบๆ กำลังจะกดรีโมทเปิดประตู แต่ไม่ทำเพราะเงาตะคุ่มๆของบางคนที่กำลังก้มๆเงยๆหน้ากระโปรงรถของผม เราควรคิดในแง่ดีไว้ก่อนเลยว่ามันต้องเป็นขโมยแน่ๆ
มองซ้ายขวาหาอาวุธ ก็ได้แต่ถอนหายใจ เจอกิ่งไม้ง่าวๆมาอันหนึ่ง ทำไมไม่เหมือนในละครล่ะครับที่เวลาหาอาวุธก็ต้องเจอไม้หน้าสามวางข้างๆรถอะไรแบบนั้น
ไม้ตายเดียวที่มีคือ… กล้องโทรศัพท์ เก็บหลักฐานไว้ให้ได้มากที่สุด พยายามเดินไปมาหามุมกล้องที่จะทำให้ไอ้คนที่มันจะทำมิดีมิร้ายรถผม มองเห็นได้ชัดๆ จากกล้องมือถือ
มึงไม่รอดแน่ๆ เพราะกล้องจับภาพได้ทั้งชุดนักศึกษา เห็นกระทั่งเน็คไท และ..สายสะพาย
เดี๋ยวนะ.. สายสะพาย!
ไอ้สายสะพายสีน้ำเงินตัวอักษรสีเงินสะท้อนจนแยงเข้าเบ้าตากูนี่มัน คุ้นๆว่าเคยจับเมื่อไม่นานมานี้..แถมเขียนว่า
เดือนมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าปีที่แล้ว เพราะปีนี้ ยังไม่ประกาศผล สิ่งที่ช็อคและน่าตกใจกว่านั้นคือ เมื่อเขาเดินออกจากบริเวณตรงนั้น สิ่งที่เขาทำกับรถผมไม่ใช่การวางเพลิง ขูดสี หรือลักขโมย แต่มันคือ..
ข้าวกล่อง กับ โซดากระป๋องยี่ห้อที่คุ้นเคย
ไอ้ข้าวกล่องนั่น มันเป็นข้าวกล่องของสต๊าฟอย่างไม่ต้องสงสัย ส่วนโซดานั่นก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ แถมมันยังมาพร้อมโพสอิสและลายมือสุดแสนจะคุ้นตา…
‘ให้เทมนะ แก้หิว’ ชะ..ชะ..เชี่ย!
ตึ่ง!
ชีวิตจะมีเรื่องอะไรเซอร์ไพร์สกูนักหนาวะครับ แค่ที่เป็นอยู่มือกูก็สั่นจนไม่มีอารมณ์จะหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้ว แต่ผมก็รวบรวมสติอันน้อยนิหยิบมือถือขึ้นมาดู
PAUL - นี่แกโง่หรือโง่ ปกป้องมันหึงแก ฉันสังเกตมาพักหนึ่งแล้ว
PAUL - มันชอบแกน่ะไอ้เทม ปกป้องน่ะ มันชอบแก ฉันฟันธง
ห่ะ..
พี่ปกป้อง..ชอบผม พี่เขา ชอบผมอย่างนั้นเหรอ!
TBC.
-เค้าขอโทษ เค้าคิดว่ามันจะทัน ไม่คิดว่ากีฬาสีจจะดูดพลังไปขนาดนี้ ต่อไปถ้าเค้าไม่มั่นใจเค้าจะไม่สัญญาอีก ไม่อยากให้ทุกคนต้องมาคอย TT
-ถ้าตอนนี้ไม่สนุกก็ขอโทษด้วย ยังไม่ชินกับสำนวนน้องเทมเพราะร้างลาไปนาน
-อย่างอนเค้านะ เค้าขอโทษจริงๆ ฮือออออ
รักทุกคน
รักมารักกลับไม่โกงงง
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
